Warszawa, dnia 25 listopada 2003 r.

Wobec trudnej sytuacji finansowej i zadłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym braku możliwości prawnych i finansowych na dokonanie bezpośredniego oddłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej poprzez przekazanie środków finansowych na ten cel z budżetu państwa, należy dążyć do restrukturyzacji zadłużenia poprzez zmianę charakteru zobowiązań wymagalnych na długoterminowe, płatne okresowo, co umożliwi rozłożenie obecnego długu w czasie i zmniejszy jego aktualną uciążliwość (wielkość spłat i ich koszty).

Restrukturyzacja zadłużenia winna być powiązana z oddziałami naprawczymi gwarantującymi możliwość bilansowania strumieni przychodów i kosztów bieżącej działalności, co z kolei poprawi płynność finansową samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Wówczas jednostki będą w stanie sprostać bieżącym płatnościom nie generując wzrostu zobowiązań wymagalnych, od których muszą płacić odsetki za zwłokę.

Przede wszystkim jednak pragnę poinformować o opracowanych w Ministerstwie Zdrowia nowych regulacjach prawnych i zmianach systemowych, których celem jest spowodowanie poprawy sytuacji finansowej zakładów opieki zdrowotnej oraz uniemożliwienie dalszego nadmiernego ich zadłużania się. Projekt ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw w dniu 18 listopada br. został przyjęty przez Radę Ministrów.

Niezbędnym elementem proponowanych zmian jest przekształcenie samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w spółki użyteczności publicznej, rozumianych jako zakład opieki zdrowotnej będący spółką kapitałową (z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjną), w której odpowiednio minister lub centralny organ administracji rządowej, wojewoda, jednostka samorządu terytorialnego albo państwowa uczelnia medyczna posiada powyżej 75% udziałów lub akcji.

Odnośnie wprowadzenia zerowej stawki podatku VAT na usługi zdrowotne w miejsce obowiązującego zwolnienia informuję, że ze względu na transformację przepisów, jest to niemożliwe, ponieważ w krajach Unii Europejskiej obowiązuje zwolnienie z podatku VAT na przedmiotowe usługi. Wprowadzenie zerowej stawki podatku VAT na świadczenia zdrowotne byłoby niezgodne z regulacjami obowiązującymi w krajach Unii Europejskiej - "Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich". Nie ma również możliwości uzyskania przepisów przejściowych wprowadzających stawkę 0% podatku VAT na usługi w zakresie ochrony zdrowia zamiast obecnie obowiązującej zasady zwalniającej wymienione usługi od przedmiotowego podatku. W związku z planowaną nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług, Ministerstwo Zdrowia wprowadziło do projektu ustawy obniżoną stawkę podatku VAT na produkty lecznicze i wyroby medyczne w wysokości 7%. Obniżona stawka podatku VAT jest bowiem korzystna ekonomicznie dla placówek służby zdrowia, jak i pacjentów. Uzasadnieniem powyższego jest dążenie do harmonizacji polskiego ustawodawstwa z przepisami unijnymi. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na Aneks H⁽¹⁵⁶⁾ Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej (77/388/EEC), w którym istnieje zapis, że produkty lecznicze i wyroby medyczne mogą podlegać obniżonym stawkom podatku VAT.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 26.XI.03.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej posiadają osobowość prawną i samodzielnie gospodarują majątkiem. W związku z powyższym ww. zakłady nie są zobowiązane do przekazywania danych dotyczących sytuacji finansowej. Ministerstwo Zdrowia dysponuje jedynie cząstkowymi informacjami. W wyniku ankiety skierowanej za pośrednictwem wojewodów do samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej, dotyczącej wartości zobowiązań na dzień 31.03.2003 r., powstałych od dnia 1.01.1999 r., ustalono, iż 542 jednostki (odpowiedzi przysłano z 1777 zakładów) nie występują zobowiązania wymagalne, co stanowi ok. 30% zakładów, które wzięły udział w ankiecie.

Odnosząc się do części oświadczenia, poświęconej sytuacji Szpitala w Dzierżoniowie, pragnę zauważyć, iż zgodnie z przepisem art. 36 ustawy z dnia 14 października 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) - tworzenie, przekształcanie i likwidacja publicznego zakładu opieki zdrowotnej następuje w drodze rozporządzenia właściwego organu administracji rządowej albo w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego. Z powyższego wynika, że organ samorządu terytorialnego jest uprawniony do dokonywania przekształceń organizacyjnych i własnościowych w podległych sobie zakładach opieki zdrowotnej. W omawianym przypadku podmiotem, który utworzył zakład jest powiat dzierżoniowski. A zatem, decyzje w sprawie ewentualnych przekształceń, restrukturyzacji podejmują uprawnione organy powiatu.

Minister Zdrowia nie jest organem uprawnionym do podejmowania interwencji w tego typu sprawach.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 26 listopada 2003 r.

Pan Karol G., w sprawie którego wystąpił z oświadczeniem Pan Senator Grzegorz Matuszak, zwrócił się do Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o udostępnienie dokumentów/zapytanie o status pokrzywdzonego na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz.U. z 1998 r. Nr 155, poz. 1016 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o Instytucie Pamięci Narodowej". Według przepisów tego rodzaju, prawo wglądu do dokumentów przysługuje pokrzywdzonym, organom publicznym, funkcjonariuszom służb specjalnych, a w ograniczonym zakresie funkcjonariuszom, pracownikom lub współpracownikom organów bezpieczeństwa, po złożeniu przez nich oświadczenia o fakcie służby, pracy lub współpracy. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie jest organem publicznym, funkcjonariuszom służb specjalnych, nie złożył również wspomnianego powyżej oświadczenia, Instytut Pamięci Narodowej zobowiązany był ustalić, czy Wnioskodawca jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 6 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej. Dopiero bowiem uzyskanie przez Wnioskodawcę statusu pokrzywdzonego uprawniałoby Instytut Pamięci Narodowej do udostępnienia Wnioskodawcy dokumentów, o czym stanowią art. 30, 31, 32 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej.

Ustalenie, czy zainteresowany jest osobą pokrzywdzoną oparte jest o przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej dalej "Kpa", dotyczące wydawania zaświadczeń. Potwierdzenie bowiem stanu prawnego, iż wnioskodawca jest pokrzywdzonym w rozumieniu ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej następuje jedynie na podstawie posiadanych i dostępnych dokumentów zgromadzonych w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej. W przypadku ustalenia, że wnioskodawca jest pokrzywdzonym, co następuje poprzez wydanie wnioskodawcy zaświadczenia, uzyskuje on możliwość uzyskania wglądu w dokumenty. Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, pokrzywdzonego albo osobę mu najbliższą informuje się o istnieniu w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej dotyczących go dokumentów oraz o sposobie uzyskania w nie wglądu. Udzielanie informacji następuje poprzez wydanie zainteresowanemu zaświadczenia. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę - Karola G., poinformowano, że nie jest pokrzywdzonym, zaświadczeniem z dnia 13 lutego 2003 r.; w związku z tym faktem Wnioskodawcy nie przysługuje prawo dostępu do dokumentów, do którego na podstawie art. 30, 31, 32 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej uprawniony jest pokrzywdzony.

Mając na uwadze nadesłane przez Wnioskodawcę pisma Instytut Pamięci Narodowej wyjaśnił Wnioskodawcy, pismem z dnia 12 marca 2003 r. o sygn. BP III-028-126(3)02, że prawo wglądu do akt nie służy każdemu, a jedynie niektórym podmiotom, tj. pokrzywdzonym, organom publicznym, funkcjonariuszom służb specjalnych, a w ograniczonym zakresie funkcjonariuszom, pracownikom lub współpracownikom organów bezpieczeństwa; wskazując podmioty uprawnione do wglądu do akt Instytutu Pamięci Narodowej powołał się na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 grudnia 2002 r. o sygn. akt II SAB 303/02, wyjaśniające że "postępowanie w tych sprawach prowadzi się wówczas według przepisów kpa, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej (art. 43) (...) ograniczany w drodze postanowienia zaskarżalnego zażaleniem, zgodnie z art. 74 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) może być jedynie udział wyżej wymienionych podmiotów.". Wspomniano również, przytaczając w/w postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że w sprawie, w której zostało wydane "skarżący nie uzyskał statusu pokrzywdzonego, ani nie jest organem publicznym, czy osobą wymienioną w art. 35 ustawy. Nie służy mu więc dostęp do akt sprawy, nie stosuje się do niego art. 74 § 2 kpa.". W odniesieniu do wniesionego "zażalenia" wyjaśniono, że nie może ono zostać rozpatrzone, gdyż według przepisów Kpa na zaświadczenie nie przysługuje środek odwoławczy. Ponadto wskazano przepisy, na podstawie których osoba nie posiadająca statusu pokrzywdzonego, może, jeśli spełnia określone przesłanki, uzyskać wgląd w akta i w jakim zakresie; Wnioskodawca nie zwrócił się jednak do Instytutu Pamięci Narodowej o udostępnienie mu dokumentów na podstawie wskazanych w tym piśmie przepisów.

W odpowiedzi na pismo Wnioskodawcy z dnia 17 maja 2003 r. Przewodniczący Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej wyjaśnił Wnioskodawcy pismem z dnia 26 czerwca 2003 r. o sygn. KI. 15/2003, że Kolegium nie posiada kompetencji do rozpatrzenia pisma jako skargi, wskazując jednak tryb, który może pozwolić Wnioskodawcy na kontrolę pod względem zgodności z prawem podejmowanych w jego sprawie działań. W piśmie ponownie wyjaśniono Wnioskodawcy, jakim podmiotom zgodnie z ustawą o Instytucie Pamięci Narodowej mogą zostać udostępnione dokumenty. Ponadto przypomniano, że zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej pokrzywdzonym nie jest osoba, która po tym jak organy bezpieczeństwa państwa zbierały o niej informacje na podstawie celowo gromadzonych danych, w tym w sposób tajny, została następnie funkcjonariuszem, pracownikiem lub współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa.

Pismem z dnia 7 sierpnia 2003 r., noszącym nazwę "List otwarty", Wnioskodawca wyjaśnił, że oczekiwał, iż w jego sprawie zostanie wydane zaświadczenie stwierdzające, że jest pokrzywdzonym i ma nadzieję, że postępowanie w jego sprawie zostanie wznowione.

Ze względu na fakt, że regulujące kwestię wznowienia postępowania przepisy Kpa nie odnoszą się do zaświadczeń (instytucja ta ma zastosowanie do decyzji ostatecznych - art. 145 § 1 Kpa, oraz postanowień, od których przysługuje zażalenie - art. 126 Kpa) niniejsze pismo zgodnie, jak się wydaje, z oczekiwaniem Wnioskodawcy zostało potraktowane jako wniosek o wydanie zaświadczenia żądanej treści. Z uwagi jednak na fakt, że na podstawie posiadanych i dostępnych dokumentów zgromadzonych w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej wydane zostało w dniu 12 września 2003 r. postanowienie odmawiające wydania Wnioskodawcy zaświadczenia o żądanej treści.

Mając na uwadze opisane wyżej działania Instytutu Pamięci Narodowej, w tym jego łódzkiego Oddziału, trudno ustosunkować się do ogólnego stwierdzenia Pana Senatora Grzegorza Matuszaka, iż Instytut Pamięci Narodowej nie respektuje prawa. Jak bowiem wskazano w piśmie każde z podjętych przez Instytut Pamięci Narodowej działań opierało się na przepisach prawa, w szczególności zawartych w ustawie o Instytucie Pamięci Narodowej oraz w Kpa.

Należy wyjaśnić, że w czasie gdy do Instytutu Pamięci Narodowej wpłynęło oświadczenie Pana Senatora Grzegorza Matuszaka, Prezes Instytutu Pamięci Narodowej rozpatrywał złożony przez Wnioskodawcę wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy od wspomnianego w oświadczeniu postanowienia Nr 6/03 z dnia 12 września 2003 r. We wniosku Wnioskodawca podniósł, że jego wniosek o udostępnienie dokumentów/zapytanie o status pokrzywdzonego na podstawie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej "(...) arbitralnie zakwalifikowano jako: 'żądanie osoby ubiegającej się o wydanie zaświadczenia', w rozumieniu art. 217 kpa?!" oraz że Instytut Pamięci Narodowej poprzez uniemożliwienie Wnioskodawcy dostępu do dokumentów narusza przepisy Kpa "w szczególności art. 6-10 i art. 73 - 74 kpa". Wnioskodawca zwrócił się zarazem o uchylenie postanowienia i orzeczenie, iż jako pokrzywdzonemu w rozumieniu art. 6 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej przysługuje mu prawo wglądu do dotyczących go dokumentów.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, można przypuszczać, że ogólne stwierdzenie Pana Senatora Grzegorza Matuszaka, że Instytut Pamięci Narodowej nie respektuje prawa, odnosi się do zarzutów przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Pomimo niezadowolenia Wnioskodawcy z otrzymanego postanowienia Prezes Instytutu Pamięci Narodowej otrzymał je w mocy postanowieniem z dnia 5 listopada 2003 r. W uzasadnieniu do postanowienia dołożono jednak wszelkich starań, aby tym razem w sposób jak najbardziej wyczerpujący wyjaśnić przyczyny, dla których Prezes Instytutu Pamięci Narodowej nie mógł udostępnić Wnioskodawcy dokumentów na podstawie przepisów ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej oraz przepisów art. 73 i 74 Kpa. W uzasadnieniu wskazano konkretne przepisy prawa, które nie pozwalają na udostępnienie dokumentów, przypomniano także o wydanym w podobnej sprawie, powołanym w niniejszym piśmie, postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przemawiającym za stanowiskiem prezentowanym w tym zakresie przez Instytut Pamięci Narodowej.

W odpowiedzi natomiast na zarzut Wnioskodawcy, że jego wniosek o udostępnienie dokumentów/zapytanie o status pokrzywdzonego na podstawie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej "(...) arbitralnie zakwalifikowano jako: 'żądanie osoby ubiegającej się o wydanie zaświadczenia', w rozumieniu art. 217 Kpa?!" wyjaśniono, że powodem wydania zaświadczenia jest fakt, że potwierdzenie stanu prawnego, iż zainteresowany jest pokrzywdzonym w rozumieniu ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej następuje jedynie na podstawie posiadanych i dostępnych dokumentów zgromadzonych w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej. Ponadto, dla sytuacji prawnej Wnioskodawcy nie ma znaczenia, czy o tym, że nie jest pokrzywdzonym zostanie poinformowany w drodze zaświadczenia, czy zwykłego zawiadomienia.

Z wyrazami szacunku

Leon Kieres

Warszawa, dnia 27 listopada 2003 r.

W dniu 13 listopada br. zawarte zostało porozumienie pomiędzy Ministerstwem Sprawiedliwości, Dyrektorem Generalnym Służby Więziennej a Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa określające terminy i sposób realizacji zgłoszonych przez stronę związkową postulatów.

Za realizację postulatu strony uznały przedłożenie pod obrady Rady Ministrów tegorocznego dokumentu opracowanego przez Centralny Zarząd Służby Więziennej pt.: "Podstawowe problemy więziennictwa" oraz przyjęcie strategii i harmonogramu realizacji zawartych w nim wniosków. Do czasu uchwalenia przez Sejm RP ustawy budżetowej gwarantującej uzgodniony w porozumieniu przyrost etatów, NSZZ FiPW postanowił powstrzymać się od dalszej eskalacji prowadzonej akcji protestacyjnej.

Odnosząc się do pytania zawierającego prośbę o porównanie kondycji polskiego więziennictwa z więziennictwami krajów Unii Europejskiej zmuszony jestem stwierdzić, że takie zestawienie jest wysoce niekorzystne dla polskiego systemu penitencjarnego. Generalnie, kraje Unii Europejskiej dysponują nowocześniejszą i lepszą infrastrukturą więzienną, korzystniejszymi wskaźnikami określającymi liczbę więźniów przypadających na jednego funkcjonariusza więziennictwa oraz takim poziomem finansowania, który umożliwia sprawną realizację zadań. Uwzględniając wszelkie różnice systemowe można również stwierdzić, że osobom izolowanym zapewniany jest zdecydowanie wyższy standard bytowy. Np. w Danii, gdzie nie jest znane pojęcie normy powierzchni mieszkalnej przypadającej dla 1 osadzonego (w Polsce prawo gwarantuje 3 m²) , przebywa on w porze nocnej pojedynczo, w celi mającej nie mniej, niż 6 m².

Niezależnie od odnotowywanych niekiedy w krajach piętnastki zmian w sposobie oddziaływania na przestępców poprzez kary można też stwierdzić, że pozbawienie wolności uznawane jest najczęściej za środek wyjątkowy, a przy tym - pociągający za sobą najwyższe z możliwych kosztów ekonomicznych i społecznych. Zdecydowanie częściej, niż w Polsce, stosowane są tam w stosunku do przestępców środki probacyjne. Ich skuteczność zasadza się na działaniu sprawnego i odpowiednio licznego aparatu urzędników probacyjnych (w Polsce - kuratorów), wspieranego przez organa ścigania i różne podmioty społeczności lokalnych.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-11-28

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 29 października 2003 r. Nr BPS/DSK-043-460/03 oświadczeniem złożonym przez Pana Józefa Sztorca Senatora RP na 47. Posiedzeniu Senatu w dniu 23 października 2003 r. w sprawie zabezpieczenia w projekcie budżetu na 2004 r. środków finansowych na realizację postanowień ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) w zakresie dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych - uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Zgodnie z postanowieniami ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych od 1 stycznia 2004 r. uprawnionym pracodawcom zatrudniającym pracowników niepełnosprawnych będzie przysługiwać miesięczne dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych w zamian za przysługujący obecnie prowadzącemu zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej zwrot podatku VAT. Na realizację miesięcznego dofinansowania Fundusz ma otrzymywać dotację celową z budżetu państwa.

Zarząd Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przekazał do Ministerstwa Finansów projekt planu finansowego PFRON na 2004 r., w którym przewidziana została dotacja celowa z budżetu państwa dla PFRON w wysokości 1.617.821 tys. zł, z tego: dla uprawnionych pracodawców zatrudniających pracowników niepełnosprawnych na dofinansowanie do wynagrodzeń tych pracowników -1.553.821 tys. zł oraz na zrekompensowanie gminom 50% utraconych dochodów z tytułu zastosowania zwolnień dla prowadzącego zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej z podatku od nieruchomości, rolnego, leśnego i od czynności cywilnoprawnych - 64.000 tys. zł.

W związku z projektowanymi zmianami w ustawach podatkowych skutkującymi zmniejszeniem dochodów budżetu państwa oraz koniecznością ponoszenia w 2004 r. wydatków z budżetu państwa związanych z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej - w przekazanym do Sejmu RP projekcie ustawy budżetowej na rok 2004, w planie finansowym PFRON ujęta została dotacja celowa z budżetu państwa w wysokości 750.000 tys. zł, z tego przewidziano: na dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych - 686.000 tys. zł oraz na rekompensowanie gminom 50% utraconych dochodów z tytułu zastosowania zwolnień dla prowadzącego zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej - 64.000 tys. zł.

Projekt ten w dniu 26 listopada br. został przyjęty przez Radę Ministrów.

- ustalania kwoty obniżenia obowiązkowych wpłat na Fundusz wnoszonych przez pracodawców nieosiągających wymaganego ustawą wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych z tytułu zakupu usługi, z wyłączeniem handlu, lub produkcji pracodawcy zatrudniającego co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy i osiągającego wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności w wysokości co najmniej 10%.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 2003-11-28

Zgodnie z art. 42 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. Nr 129, poz. 1446 ze zmianami) ARiMR od 1 lipca 2002 r. udziela dostawcom hurtowym dopłat do mleka Ekstra sprzedanego podmiotom skupującym, których przedmiotem są warunki i tryb przekazywania dopłat. Podmioty skupujące zobowiązane są do występowania do Agencji z comiesięcznymi zapotrzebowaniami na dopłaty do mleka Ekstra wraz z wykazami swoich dostawców hurtowych.

Zgodnie z uzyskanym z MRiRW stanowiskiem, w przypadku kiedy producent mleka jest jednocześnie podmiotem skupującym mleko od dostawców hurtowych, może otrzymywać dopłaty do mleka Ekstra wyprodukowanego w posiadanym gospodarstwie, jeżeli sprzedaje to mleko do podmiotu skupującego, który uwzględnia go w wykazie dostawców hurtowych uprawnionych do otrzymywania dopłat z ARiMR. Sprzedaż mleka odbywa się na podstawie umowy sprzedaży zawartej pomiędzy dostawcą hurtowym i podmiotem skupującym mleko. Umowa sprzedaży jest dwustronną czynnością cywilno-prawną, a zatem dla jej ważności musi być zawarta pomiędzy dwoma stronami. Zgodnie z art. 535 kodeksu cywilnego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na własność rzeczy i wydać rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Gdy produkcję mleka prowadzi osoba fizyczna, a przetwórstwo mleka prowadzone jest w ramach działalności gospodarczej wykonywanej przez tę osobę (lub współmałżonka), mleko nie jest sprzedawane, gdyż nie dochodzi do przeniesienia własności mleka, co jest niezbędnym elementem umowy sprzedaży.

• nie wstrzymała dopłat dla producentów mleka, którzy są udziałowcami podmiotów prawnych prowadzących działalność przetwórczą.

• nie ma podstaw prawnych do przekazywania dopłat do mleka Ekstra dostawcom bezpośrednim.

Z poważaniem

Warszawa, 28 listopada 2003 r.

Istotnie, od pewnego czasu krążą po kraju plotki o restrykcyjnych zmianach, jakie jakoby miały być wprowadzone w systemie emerytalno-rentowym od 1 stycznia 2004 r.

MINISTER

z up.

Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003.11.28

Ad pytania - jak kształtują się koszty uzyskania certyfikatów europejskich przez polskie firmy?

Koszty jakie będzie musiała ponieść polska firma w przypadku przeprowadzenia stosownej procedury oceny zgodności będą uzależnione od wielu czynników, między innymi takich jak: typ wyrobu, charakter ryzyka związanego z tym wyrobem, rodzaj modułów jakie znajdują zastosowanie w procesie oceny zgodności, liczba dyrektyw, którym wyrób podlega, stosowanie lub niestosowanie w procesie projektowania i/lub produkcji wyrobu norm zharmonizowanych itp. Zaznacza się, że również obecnie przedsiębiorcy ponoszą koszty związane z obowiązkową certyfikacją na znak bezpieczeństwa, co wynika z ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz.U. Nr 55, poz. 250 z późn. zmianami).

AD pytania - w ramach jakich programów pomocowych, z jakich środków Unii Europejskiej i na jakich warunkach polskie firmy mogą starać się o uzyskanie wymaganych certyfikatów unijnych?

Przewidziana w Programie certyfikacja polega na:

- uzyskaniu certyfikatów zgodności z wymaganiami określonymi w normach danego rynku zagranicznego, Jednolitego Rynku Unii Europejskiej (np. znak CE) i międzynarodowych,

- uzyskaniu świadectw/atestów wymaganych w obrocie towarami na rynkach zagranicznych, takich jak np.: świadectwa weterynaryjne, atesty higieniczne.

Oferowana w ramach Programu pomoc polega na dofinansowaniu:

- do 50% ponoszonych przez przedsiębiorców kosztów uzyskania certyfikatu wyrobu wymaganego na rynkach zagranicznych.

Szczegółowe warunki korzystania z Programu zawarte są na stronie internetowej MGPiPS.

Niezależnie od powyższego zgodnie z "Kierunkami działań rządu wobec małych i średnich przedsiębiorstw od 2003 do 2006 roku" przewiduje się m.in. bezpośrednie wspieranie przedsięwzięć związanych z wykorzystaniem przez MSP nowych technik i technologii, przedsięwzięć proeksportowych oraz zmierzających do uzyskania certyfikatu jakości, ulepszających strukturę organizacyjną firm i poprawiających jakość usług, wykorzystujących wyniki prac badawczo-rozwojowych, poprawiających bezpieczeństwo i higienę pracy. W ramach ww. programu rządowego realizowanego przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości dofinansowane są specjalistyczne usługi doradcze dotyczące m.in.:

- uzyskiwania certyfikatów warunkujących znakowanie wyrobów znakiem CE, umożliwiającym tym wyrobom dostęp do rynków Unii Europejskiej.

Na mocy art. 74 Układu Europejskiego oraz w oparciu o podpisany w dniu 30 lipca 1998 roku w drodze wymiany listów między Rzeczpospolitą Polską a Komisją Europejską Protokół w sprawie Europejskiego Porozumienia o Ocenie Zgodności Polska podjęła stopniowe dostosowywanie posiadanego systemu badań i certyfikacji do systemu oceny zgodności stosowanego w Unii Europejskiej, a to w celu usunięcia różnic w zakresie normalizacji oraz oceny zgodności i tym samym eliminowania barier technicznych stanowiących przeszkodę w swobodnym przepływie towarów pomiędzy Polską a państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Swobodny przepływ towarów jest fundamentem jednolitego rynku Unii Europejskiej. Drogą do osiągnięcia tego celu jest niedopuszczanie do powstawania barier w handlu, wzajemne uznawanie i harmonizacja techniczna. W państwach członkowskich UE przyjęto założenie, że wyroby oznaczone znakiem CE spełniają wszystkie wymagania odpowiednich dyrektyw nakazujących umieszczenie takiego oznakowania. Zgodnie z tym założeniem państwa członkowskie nie mogą zabraniać, ograniczać ani utrudniać wprowadzenia na rynek lub przekazania do użytku na swoim terytorium wyrobów oznaczonych znakiem CE, chyba, że przepisy dotyczące znakowania zastosowano w niewłaściwy sposób.

Wyrób nie może być oznakowany znakiem CE jeśli nie jest objęty dyrektywą wymagającą umieszczenia takiego oznaczenia.

Przestrzeganie procedur, o których mowa wyżej obowiązuje wszystkich producentów (w tym także polskich) chcących wprowadzić swoje wyroby na rynek lub do użytku na rynku unijnym, a które to wyroby objęte są dyrektywami nowego podejścia.

Zdaniem Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Przemysłowej podjęte środki mające na celu stymulowanie starań o certyfikaty UE są wystarczające. W przypadku wzrostu zainteresowania ze strony firm problematyką związaną z certyfikacją, w tym także dofinansowaniem w tym zakresie, Ministerstwo podejmie stosowne działania. Zaznacza się, że korzystanie ze środków pomocowych UE będzie możliwe do dnia akcesji Polski do Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner