Warszawa, dnia 13 listopada 2003 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Józefa Sztorca podczas 44 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2003 r. odnośnie kwestii związanych z trybem rozliczania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za miesiąc grudzień 2000 r., po otrzymaniu wyjaśnień od Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów - Pani Elżbiety Muchy, uprzejmie informuję co następuje:

1. Ustawą z dnia 17 listopada 2000 r. zmieniona została z dniem 1 stycznia 2001 r. treść art. 21 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, obowiązującego przed nowelizacją, urząd skarbowy mógł ograniczyć kwotę zwrotu podatku, jeżeli kwota zwrotu różnicy podatku dla podatnika dokonującego sprzedaży towarów opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka podstawowa przekracza kwotę wynosząc 22% całości obrotu opodatkowanego stawkami obniżonymi. Jednakże mógł to uczynić na okres nie dłuższy niż 3 miesiąca. Po 3 miesiącach urząd skarbowy był obowiązany zwrócić całą kwotę różnicy podatku bez względu na to jaka była wysokość obrotów na stawce obniżonej (nawet jeżeli wykazali oni w deklaracji tylko 1 zł sprzedaży opodatkowanej obniżoną stawką). Natomiast zgodnie z brzmieniem obowiązującym po zmianie podatnik mógł otrzymać zwrot podatku od wysokości kwoty wynoszącej 22% całości obrotu opodatkowanego stawkami obniżonymi.

Należy zaznaczyć, że przedmiotowy przepis nie dotyczył ani wysokości stawek, ani obowiązku podatkowego, który powstaje w momencie wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie tego obowiązku, ani kwestii odliczenia podatku naliczonego, a jedynie trybu rozliczenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Konkretyzacja nadwyżki, zgodnie z art. 10 ust. 2 ww. ustawy o VAT, następuje dopiero z chwilą złożenia deklaracji. Dlatego też nie można w tym przypadku mówić o "wstecznym działaniu" tego przepisu. Podobne działanie mają np. przepisy wprowadzające obowiązek zaliczenia zwrotu podatku na zaległe lub bieżące zobowiązania podatkowe. W tym też przypadku, stosuje się przepisy obowiązujące w chwili złożenia deklaracji, chyba że byłyby ustanowione przepisy przejściowe.

Ministerstwo Finansów zwróciło uwagę na przyczynę zmiany brzmienia zakwestionowanego przepisu. Opodatkowanie VAT jest opodatkowaniem działalności ukierunkowanej na osiąganie zysku, tak więc kwota podatku naliczonego tkwiąca w zakupach nie powinna co do zasady w pełnym okresie czasu przekroczyć równowartości 22% sprzedaży (netto) dokonywanej przez podatnika. Podatek zawarty w zakupach nie przekracza 22% wartości zakupionych towarów i usług (netto). Zakładając więc, że wartość nabytych towarów i usług będzie się równała wartości sprzedaży, to podatek należny od tej sprzedaży oraz zwroty należne podatnikowi, powinny się bilansować z podatnikiem zawartym w zakupach. Należy zaznaczyć, że koszty związane z nabyciem towarów i usług, będące źródłem podatku naliczonego, nie obejmują m.in. kosztów pracy. Tak więc trudno sobie wyobrazić, że przedsiębiorca nie osiąga w dłuższym okresie czasu obrotów pokrywających przynajmniej kosztów nabycia towarów i usług. Natomiast, jeżeli nadwyżka podatku naliczonego nad należnym uzasadniona była charakterem działalności, jej sezonowością lub nabyciem towarów i usług zaliczanych do środków trwałych, podatnik mógł otrzymać całość tej nadwyżki, również po zmianie przepisów wprowadzonych ww. ustawą z dnia 17 listopada 2000 r.

Ministerstwo Finansów zwróciło uwagę, że przepis art. 21 ust. 4 ustawy o VAT był wykorzystywany przez podatników, którzy dokonywali wyłącznie sprzedaży opodatkowanej stawką 22%, bez żadnego uzasadnienia, dla celów otrzymania bezpośredniego jej zwrotu. W tym celu np. dokonywali darowizny książki (opodatkowanej stawką 0%), mimo że ich działalność nie polegała na ich sprzedaży, i po trzech miesiącach (zgodnie z brzmieniem przepisu obowiązującego przed zmianą, ograniczenie zwrotu nie mogło być dokonane na okres dłuższy niż trzy miesiące) otrzymywali zwrot całej nadwyżki. Proceder ten nasilił się w roku 2000, kwoty zwracane podatnikom gwałtownie zaczęły rosnąć. Zaistniała więc konieczność pilnej zmiany tego przepisu. Wprowadzenie przepisów przejściowych umożliwiające rozliczenie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, wynikającym z deklaracji składanych po 31 grudnia 2000 r. za okresy wcześniejsze, powodowały dalszy ubytek dochodów budżetu państwa, co mogło grozić pogorszeniem sytuacji budżetowej państwa, brakiem środków na realizację przez Państwo zadań określonych Konstytucją. Kierując się więc interesem publicznym ustawodawca nie przewidział w tym zakresie przepisów przejściowych.

Nie mam natomiast podstaw do zaskarżenia do Trybunału Konstytucyjnego rozwiązania krytykowanego przez Pana Senatora Józefa Sztorca.

Z wyrazami szacunku

Andrzej ZOLL

Warszawa, 2003.11.13

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

W dniu 9 czerwca br. Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego pozytywnie zaopiniowała projekt ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, rekomendując go do dalszych prac legislacyjnych. W trakcie prac nad projektem poszczególne samorządy terytorialne, poprzez swoich przedstawicieli w Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz Zespole do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej miały możliwość zapoznania się z treścią projektu ustawy oraz szczegółowymi rachunkami symulacyjnymi.

Szeroki zakres konsultacji przeprowadzony w związku z przedłożoną ustawą uprawnia więc do twierdzenia, iż ustawa nie zawiera rozwiązań, które nie byłyby znane jednostkom samorządu terytorialnego.

Wypracowane w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego rozwiązania są wynikiem partnerskiego i konstruktywnego procesu zbliżania, a następnie uzgadniania stanowisk strony rządowej i samorządowej. Przyjęte rozwiązania są optymalnymi z punktu widzenia interesu publicznego, gdyż uwzględniają zarówno konieczność zasadniczej przebudowy dotychczasowego systemu finansowania samorządów, jak i aktualną sytuację budżetu państwa.

PIT

w powiatach z 1,0% obecnie - do 8,42% w 2004 r. - do 10,25% od 2005 r.

w województwach z 1,5% obecnie - do 1,60% w 2004 r. - i 1,60% od 2005 r.

CIT

w gminach z 5% obecnie - do 6,71% od 2004 r.

w powiatach z 0% obecnie - do 1,40% od 2004 r.

w województwach z 0,5% obecnie - do 15,90% od 2004 r.

W celu zapewnienia porównywalności, w rachunkach symulacyjnych podstawę wyliczeń stanowią wskaźniki udziału w podatku PIT i CIT ustalone dla jednostek samorządu terytorialnego w związku z zastąpieniem dotychczasowych dotacji na zadania z zakresu administracji rządowej i dotacji na finansowanie lub dofinansowanie zadań własnych dochodami własnymi. Następnie udziały odpowiedni dla min, powiatów i województw zostały ekwiwalentnie zwiększone w związku ze zmianami systemowymi w podatkach.

W przypadku gmin, ustawa przewiduje następujące zmiany w zakresie sposobu finansowania zadań:

• oświetlenie dróg publicznych, dla których gmina nie jest zarządcą oraz dróg powiatowych wojewódzkich i krajowych w miastach na prawach powiatu,

• wypłatę dodatków mieszkaniowych (obecnie to zadanie jest dofinansowywane z budżetu państwa),

• Likwidacją części rekompensującej subwencji ogólnej w odniesieniu do kwoty rekompensującej dochody utracone w związku z częściową likwidacją podatku od środków transportowych. Wprowadzenie tej części subwencji miało na celu wyrównanie ubytku dochodów w związku z częściową likwidacją podatku od środków transportowych. Dlatego też w chwili obecnej nie ma uzasadnienia by utrzymywać w tym zakresie subwencję ustaloną według danych historycznych. Ubytek dochodów z tego tytułu w gminach będzie wyrównany poprzez zwiększenie dochodów własnych.

- Likwidacją części rekompensującej subwencji ogólnej z tytułu ulg i zwolnień ustawowych. Dotychczasowa rekompensata ubytku dochodów gmin z tytułu ustawowych ulg i zwolnień nie obejmowała wszystkich ustawowych ulg i zwolnień jakie zawarte są w przepisach prawa. Nowe regulacje powinny zmierzać do ograniczenia katalogu ustawowych ulg i zwolnień rekompensowanych z budżetu państwa jak i pozostałych ulg i zwolnień. Ubytek dochodów w gminach z tytułu likwidacji części rekompensującej subwencji ogólnej z tytułu ulg i zwolnień ustawowych będzie wyrównany poprzez zwiększenie dochodów własnych.

Kwota przeznaczona na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustalana będzie w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych.

- na finansowanie dodatków i premii dla opiekunów praktyk zawodowych,

- oraz na zadania własne związane z prowadzeniem młodzieżowych ośrodków wychowawczych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii (zwiększenie subwencji oświatowej o środki na to zadanie wynika ze zmiany ustawy o systemie oświaty).

3. Ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego nie będzie w sposób szczegółowy regulowała zagadnień związanych z pozyskiwaniem i wykorzystaniem środków unijnych, gdyż te kwestie będą zawarte w innych ustawach.

Rozwiązania, które umożliwią efektywne wykorzystanie środków pomocowych zawarte zostały w rządowym projekcie ustawy o finansach publicznych (druk sejmowy nr 1844). Z uwagi na fakt, iż projekt ustawy o finansach publicznych wprowadzający systemowe rozwiązania w zakresie wykorzystania środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej, jest aktualnie przedmiotem prac parlamentarnych, do czasu jego uchwalenia obowiązywać będą przepisy zawarte w nowelizacji obowiązującej ustawy o finansach publicznych. W nowelizacji wprowadzone zostały rozwiązania umożliwiające prefinansowanie wydatków, polegające na możliwości zaciągnięcia przez jednostki samorządu terytorialnego pożyczki z budżetu państwa, której zwrot nastąpi, po uzyskaniu środków Unii Europejskiej.

Podsekretarz Stanu

Jacek Uczkiewicz

Warszawa, 13.11.2003 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskie

Powszechny obowiązek prowadzenia ewidencji obrotów i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas fiskalnych nałożony został na podatników sprzedających towary i świadczących usługi na rzecz osób fizycznych, nie prowadzących działalności gospodarczej, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z 1993 r., z późn. zm.). Jednocześnie na mocy art. 29 ust. 3 pkt 2 tej ustawy Minister Finansów został upoważniony do zwolnienia na czas określony niektórych grup podatników od obowiązku stosowania kas fiskalnych ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokości obrotu. W oparciu o to ustawowe upoważnienie Minister Finansów wydał szereg rozporządzeń o czasowym zwolnieniu niektórych podatników od obowiązku prowadzenia ewidencji obrotów i kwot podatku od towarów i usług przy zastosowaniu kas fiskalnych. Te czasowe zwolnienia dotyczyły między innymi taksówkarzy. Jednak w następnych latach Minister Finansów konsekwentnie zmniejszał krąg osób zwolnionych z ustawowego obowiązku stosowania kas fiskalnych, w tym rozporządzeniem z dnia 20 grudnia 2001 r. cofnął zwolnienie z tego obowiązku podatników wykonujących usługi przewozu osób i bagażu taksówkami.

Szczegółowe powody, dla których z dniem 1 stycznia 2004 r. wprowadzony został obowiązek stosowania przez taksówkarzy kas rejestrujących zintegrowanych z taksometrem, przedstawione zostały Panu Marszałkowi w piśmie Ministra Finansów z dnia 7 listopada 2003 r. nr PP7-0602/674/BM6-11491/2003/JS, będącym odpowiedzią na oświadczenie Pana Senatora Adama Bieli w zakresie jego kompetencji. W korespondencji tej Minister Finansów wyjaśnił także, dlaczego uznał, iż kasy fiskalne nie mogą być w taksówkach zastąpione przez taksometry i to nawet najnowszej generacji.

W uzupełnieniu dodać należy, iż z mocy cytowanej wcześniej ustawy do kompetencji Ministra Finansów należy wydawanie decyzji dotyczących dopuszczenia kas fiskalnych do obrotu. Upoważnienie do wydawania tych decyzji w imieniu Ministra Finansów posiada Dyrektor Departamentu Podatków Pośrednich Ministerstwa Finansów.

Prawidłowość wydawania tych decyzji była przedmiotem kontroli wewnętrznej przeprowadzonej w Departamencie Podatków Pośrednich Ministerstwa Finansów w 2002 r., jak też ustaleń śledztwa sygn. VI Ds. 22/03 Prokuratury Okręgowej w Warszawie, zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 1 października 2003 r. o jego umorzeniu wobec braku znamion czynu zabronionego. W rezultacie tych działań nie stwierdzono uchybień w wydawaniu decyzji dopuszczających kasy rejestrujące do obrotu, które wyczerpywałyby znamiona przestępstwa.

Nie uzyskano ponadto żadnych informacji, które wskazywałyby na istnienie jakiegokolwiek związku pomiędzy ustawowym wprowadzeniem powszechnego obowiązku stosowania kas fiskalnych przez podatników sprzedających towary i świadczących usługi na rzecz osób fizycznych, nie prowadzących działalności gospodarczej oraz konsekwentnym zmniejszaniem przez Ministra Finansów kręgu podatników zwolnionych z tego obowiązku, a ilością kas fiskalnych wyprodukowanych w latach 1993-2003 przez cały szereg różnych podmiotów gospodarczych, których wyroby zostały dopuszczone przez Ministerstwo Finansów do obrotu.

Z wyrazami szacunku

Prokuratora Generalnego

Kazimierz Olejnik

Warszawa, dnia 14 listopada 2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Longina Pastusiaka z 23 października 2003 roku, w sprawie wycieczkowych rejsów okrężnych statków Żeglugi Gdańskiej do Obwodu Kaliningradzkiego w Federacji Rosyjskiej po obustronnym wprowadzeniu obowiązku wiz wjazdowych, uprzejmie przekazuję poniższe informacje.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w związku z wejściem w życie 1 października br. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o warunkach podróży obywateli Rzeczypospolitej Polskiej i obywateli Federacji Rosyjskiej z 18 września 2003 roku, uległy zmianie niektóre zasady odbywania rejsów wycieczkowych. Wynika to z faktu, że wyłączenia podmiotowe z obowiązku wizowego przewidziane w art. 7 przedmiotowej Umowy nie dotyczą pasażerów podróżujących statkami morskimi.

Rosyjskie Przepisy dotyczące przebywania na terytorium Federacji Rosyjskiej cudzoziemców będących pasażerami statków wycieczkowych z 1 września 2003 roku dopuszczają, aby uczestnicy wycieczki będący pasażerami statków wycieczkowych, których postój w porcie rosyjskim nie przekracza 72 godzin, mogli przebywać na terytorium Federacji Rosyjskiej bez wizy w przypadku odbywania podróży na pokładzie statku wycieczkowego. Powyższy wyjątek od reżimu wizowego wymaga jednak spełniania określonych w powyższych przepisach warunków formalnych, m.in. cudzoziemcy muszą uczestniczyć w grupowym programie turystycznym, rejs statku wycieczkowego powinien mieć na celu krótkotrwałe zwiedzanie turystyczne jednego lub kilku portów otwartych dla statków zagranicznych, kapitan statku wycieczkowego za pośrednictwem agenta okrętowego jest zobowiązany do przedstawienia władzom portu listy przebywających pasażerów na 72 godziny przed zawinięciem statku do pierwszego portu rosyjskiego.

Warszawa, 2003-11-14

W dniu 27 września 2003 r. weszły w życie 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, będące aktami wykonawczymi do ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Są to:

1) rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587),

2) rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588),

3) rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589).

Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Infrastruktury trwają prace nad przygotowaniem pozostałych rozporządzeń wykonawczych do ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z wyrazami szacunku

Marek Pol

Warszawa, 15 listopada 2003 r.

Obecnie w Polsce funkcjonują dwa systemy ubezpieczenia społecznego: system powszechny realizowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz rolny realizowany przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Ubezpieczenie społeczne rolników ma charakter dopełniający powszechny system ubezpieczenia społecznego, ponieważ pierwszeństwo w ustaleniu obowiązku ubezpieczenia społecznego mają przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 z późn. zm.), ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy, czyli obowiązkowo, podlega rolnik, którego gospodarstwo rolne obejmuje obszar użytków rolnych powyżej 1 ha przeliczeniowego lub dział specjalny, jeżeli rolnik ten nie podlega innemu ubezpieczeniu społecznemu lub nie ma ustalonego prawa do emerytury lub renty.

Jeżeli więc rolnik utraci tytuł do ubezpieczenia w ZUS, np. z powodu ustania stosunku pracy, od dnia następnego podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy niezależnie od swojej woli. Rozwiązanie to zapewnia ciągłość ubezpieczenia z tytułu prowadzenia zarobkowej działalności zawodowej. Zgłoszenie się takiego rolnika do urzędu pracy i zarejestrowanie się jako bezrobotny, nie zmienia faktu, że podlega on ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy, ponieważ uzyskanie statusu bezrobotnego nie daje tytułu do objęcia innym ubezpieczeniem (w ZUS). Zgodnie z przepisami ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeniu na podstawie tej ustawy podlega bezrobotny, który ma prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Z zasiłku dla bezrobotnych potrącana jest składka na ubezpieczenie powszechne.

W związku z powyższym rozwiązanie problemu przedstawionego w oświadczeniu senatora Józefa Sztorca, nie podlega na wprowadzeniu zmiany do ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, ponieważ złamana zostałaby generalna zasada obejmowania ubezpieczeniem w tym systemie. Problem ten można byłoby rozwiązać w drodze nowelizacji ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu poprzez zniesienie 7 dniowego okresu oczekiwania na nabycie przez bezrobotnego prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Propozycja wprowadzenia takiej zmiany leży w kompetencji Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że składka na ubezpieczenie społeczne rolników jest należnością kwartalną, bez względu na czas trwania ubezpieczenia (w danym kwartale), która nie podlega podziałowi ani zmniejszeniu. W przypadku gdy obowiązek podlegania ubezpieczeniu społecznemu zaistnieje na przełomie kwartałów, ubezpieczony jest obowiązany zapłacić składkę za oba kwartały. Zasadę kwartalnego opłacania składki na ubezpieczenie społeczne rolników uwzględnia się przy ustalaniu prawa i wysokości świadczeń emerytalno-rentowych z tego ubezpieczenia. Przy ustalaniu liczby kwartałów podlegania ubezpieczeniu, od którego zależy prawo i wysokość emerytury lub renty rolniczej zalicza się cały kwartał, w którym powstało lub ustało ubezpieczenie. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż jest to rozwiązanie rekompensujące w pełni fakt konieczności opłacania składki za cały kwartał niezależnie od ilości dni podlegania ubezpieczeniu w danym kwartale.

Minister

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2003.11.17

W odpowiedzi na pytanie Pana Senatora Janusza Bargieła: "Kiedy nastąpi modernizacja odcinka drogi krajowej nr 94, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeby wybudowania drugiego wiaduktu oraz dobudowy drugiej nitki drogi nr 94, w kierunku Sieniczna, a także przeprowadzenie prac remontowych mające umożliwić bezpieczne użytkowanie istniejącego wiaduktu?", uprzejmie informuję o podjętych następujących działaniach dotyczących drogi krajowej nr 94:

- w dniu 12.04.2001 roku przedstawiciele GDDKiA oraz Gminy Olkusz podpisali Porozumienie określające warunki współfinansowania projektu i współpracy przy pozyskaniu terenu niezbędnego do wykonania przebudowy drogi,

Dariusz Skowroński

Warszawa, 2003-11-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jednocześnie wyjaśniam, że PKP Intercity jest spółką prawa handlowego świadczącą usługi przewozowe w pociągach kwalifikowanych, które z budżetu państwa otrzymują jedynie wyrównanie straty powstałej w wyniku wykonywania przewozów osób podróżujących ze zniżką ustawową. Decyzje dotyczące kursowania pociągów kwalifikowanych mają na celu zapewnienie zysku względnie co najmniej pokrycie kosztów. Decyzje w tym zakresie podejmowane są na podstawie szczegółowych analiz ekonomicznych i badań marketingowych. Spółka nie może z tych też względów utrzymywać nierentownych połączeń.

Mając na uwadze to jak duże znaczenie dla regionu ma utrzymanie połączenia ze stolicą kraju, przez PKP Intercity sp. z o.o. przedstawione zostały propozycje rozwiązania przedmiotowego problemu. Oczekując na stanowisko władz regionu ww. przewoźnik kolejowy ze swej strony deklaruje gotowość do współpracy w celu wypracowania rozwiązania satysfakcjonującego lokalną społeczność.

Ponadto informuję, że aktualnie prowadzone są prace mające na celu wypracowanie skutecznych rozwiązań umożliwiających przeprowadzenie dalszej reformy funkcjonowania kolejowych przewozów pasażerskich. Zmiana zasad finansowania tych przewozów, wynikająca z nowej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego uchwalonej przez Sejm RP w dniu 13 listopada br. powoduje, iż konieczne jest wypracowanie takie modelu funkcjonowania przewozów zgodnie, z którym samorządy województw będą miały decydujący wpływ na zakres wykonywanych przewozów i zaspokojenie podstawowych potrzeb społeczności lokalnych, przy jednoczesnym uwzględnieniu kosztów i możliwości współfinansowania tej działalności.

Warszawa, 2003.11.18

W związku z przesłanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 października 2003 r. oświadczeniem złożonym przez Senatora Józefa Sztorca w sprawie zwiększenia środków finansowych na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych, w tym wałów przeciwpowodziowych, w województwie małopolskim, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

W ustawie budżetowej na rok 2003 zaplanowano rezerwę celową, z przeznaczeniem na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych w wysokości 95.000 tys. zł oraz na inwestycje w wysokości 35.000 tys. zł, w tym kwoty w wysokości odpowiednio 80.000 tys. zł i 30.000 tys. zł zapisano warunkowo, uzależniając ich uruchomienie od realizacji dodatkowych przychodów budżetu z podatku akcyzowego i cła.

Z danych, będących w dyspozycji Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi wynika, że w ostatnich latach obserwuje się zjawisko ustalania w budżecie wojewody małopolskiego niższych niż w innych województwach limitów wydatków budżetowych na zadania z tego zakresu. Dla przykładu w 2002 r. nakłady na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych w województwie małopolskim stanowiły 67% nakładów z roku 2001, a w 2003 r. 108% nakładów z roku 2002. Nakłady planowane na 2003 r. stanowiły jednak zaledwie 73% nakładów z 2001 r.

Minister

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2003-11-19

Zaproponowano zasadę powszechnego, a więc sprawiedliwego, opodatkowania wszystkich podmiotów osiągających zyski. W związku z tym zakładano, że szkoły i placówki edukacyjne, nie będące jednostkami budżetowymi, będą objęte obowiązkiem podatkowania dochodów rozumianych - zgodnie z ustawą - jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągniętych w roku podatkowym.

Resort edukacji narodowej i sportu opowiedział się za dalszym stosowaniem zwolnień od opodatkowania dochodów przeznaczonych na cele statutowe podmiotów edukacyjnych (szkół, placówek oświatowych i uczelni). W art. 17 ust. 1 pkt 14 zmienianej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zakłada się, że wolne od podatku są dochody organizacji pożytku publicznego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873) - w części przeznaczonej na działalność statutową, z wyłączeniem działalności gospodarczej. Zakładano, że niepubliczne szkoły i placówki oświatowe oraz niepaństwowe szkoły wyższe prowadzone przez organizacje pozarządowe (w tym funkcje i stowarzyszenia), będą mogły korzystać z przedmiotowych zwolnień podatkowych. Uzyskanie zwolnienia od podatku uzależnione byłoby od posiadania statusu organizacji pożytku publicznego.

W uchwalonej przez Sejm RP ustawie z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw utrzymane zostały dotychczasowe zapisy art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 dotyczące zwolnień przedmiotowych od podatku: