ustosunkowując się do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Marię Berny dotyczącego korekty informacji o stosunkach polsko-ukraińskich w czasie II wojny światowej w podręcznikach szkolnych, uprzejmie informuję, że problem tak zwanych wydarzeń wołyńskich lat 1943-1944 był przedmiotem dyskusji w czasie VII posiedzenia Polsko-Ukraińskiej Komisji Ekspertów do spraw doskonalenia treści podręczników szkolnych historii i geografii w dniach 21-24 września 2003 r.

Eksterminacja ludności polskiej na dawnych Kresach Rzeczypospolitej, w tym rzezie na Wołyniu, były wielokrotnie przedmiotem dyskusji na dotychczasowych posiedzeniach Komisji, przy czym strona polska zawsze prezentowała stanowisko zgodnie z prawdą historyczną. Ponieważ strona ukraińska zajmowała inną pozycję w tej mierze, nie było możliwe w tym wypadku dojście do porozumienia. Podobna sytuacja wystąpiła w czasie kilku kolejnych polsko-ukraińskich konferencji naukowych nt. "Polska-Ukraina, trudne pytania". Komisja Ekspertów, chcąc jednak doprowadzić do zbliżenia stanowisk obydwu stron, na wspomnianym VII posiedzeniu podjęła decyzję o wprowadzeniu do swoich prac nowego elementu, a mianowicie stałej prezentacji poglądów historiografii polskiej i ukraińskiej na temat budzących dyskusje wydarzeń historycznych oraz ich oceny, pozwoli to na opracowywanie zasad prezentowania tych wydarzeń w podręcznikach szkolnych. Wyniki tych prezentacji i dyskusji będą stanowiły wskazówki metodyczne dla autorów programów i podręczników oraz nauczycieli. Rzeczoznawcy opiniujący przed dopuszczeniem do użytku szkolnego programy nauczania i podręczniki, będą zobowiązani do oceny ich zgodności z tymi wskazówkami. Jest to niewątpliwy krok w kierunku intensyfikowania prac Komisji, a także zwiększenia jej wpływu na kształt programów nauczania historii i podręczników szkolnych do tego przedmiotu. Nie byłoby to możliwe bez poświęcenia - w pierwszym etapie działalności - uwagi konkretnym zapisom w poszczególnych podręcznikach i ustalenia katalogu problemów i zagadnień wymagających szczegółowego omówienia.

Należy podkreślić, że wyniki prac Polsko-Ukraińskiej Komisji Ekspertów do spraw doskonalenia treści podręczników szkolnych historii i geografii są znaczne, chociaż zapewne wciąż zbyt mało upowszechnione, mimo licznych publikacji na ten temat zarówno w czasopismach fachowych jak też w prasie codziennej. W porównaniu z sytuacją sprzed dziesięciu lat notujemy w wielu wypadkach odejście od jednostronnych ocen, np. ujmowaniu roli odgrywanej przez Polskę wobec ludności ukraińskiej w okresie międzywojennym. Poza tym ukraińskie władze oświatowe wycofały ze szkół, po ostrej krytyce przeprowadzonej przez stronę polską, jeden z podręczników do nauczania historii, natomiast problematyka ukraińska zajmuje obecnie w podręcznikach polskich znacznie więcej miejsca niż poprzednio.

w z. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Franciszek Postulski

Układ Ogólny w sprawie Handlu Usługami GATS jest wielostronnym porozumieniem ustanawiającym prawno-traktatowe ramy handlu usługami. Celem GATS jest zapewnienie partnerom lepszego dostępu do rynków poprzez ograniczenie lub zniesienie środków oddziaływujących niekorzystnie na handel usługami, przy uwzględnieniu poziomu rozwoju oraz celów polityki narodowej krajów członkowskich. Układ GATS nie nakłada obowiązku prywatyzacji czy deregulacji jakiegokolwiek sektora usługowego.

- zachować monopol publiczny lub prywatny w sektorze usługowym;

W przypadku podjęcia przez kraj członkowski zobowiązań, układ GATS zapewnia określone gwarancje jakości, bezpieczeństwa i powszechnej dostępności świadczonej usługi w jakimkolwiek sektorze. Przede wszystkim, liberalizacja w ramach GATS uwzględnia uzasadnione cele polityki narodowej. Ponadto kraj członkowski zachowuje prawo do stosowania narodowych środków prawnych niezbędnych dla ochrony m.in. moralności lub porządku publicznego, zdrowia lub życia ludzi. Dodatkową gwarancją jakości i bezpieczeństwa jest traktowanie zagranicznych usługodawców na zasadzie narodowej, co oznacza, że takie same przepisy mają zastosowanie do usługodawców krajowych i zagranicznych.

Polskie prawo chroni konsumenta, zabraniając wykorzystywania przez usługodawcę pozycji dominującej na rynku, jak też stosowania wyzysku względem odbiorcy usługi. Usługodawca zagraniczny nie przestrzegający warunków kontraktu lub regulacji krajowych, spotkałby się z takimi samymi sankcjami jak firma krajowa, łącznie z rozwiązaniem kontraktu.

Z wyrazami szacunku

W dniu 15 października 2003 r. działając na podstawie ustawy o Rzeczniku Praw Dziecka z dnia 6 stycznia 2000 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 6, poz. 69) zwróciłem się do Pani Krystyny Łybackiej - Ministra Edukacji Narodowej i Sportu o udzielenie informacji w sprawie.

W dniu 21 października 2002 r. otrzymałem odpowiedź, że w związku ze zmianą podstawy programowej (rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół - Dz.U. Nr 51, poz. 458) w zakresie wychowania do życia w rodzinie, Ministerstwo wystąpiło do rzeczoznawców z prośbą o wydanie opinii weryfikacyjnych. Procedura ta jest zgodna z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 24 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków i trybu dopuszczania do użytku szkolnego programów nauczania, programów wychowania przedszkolnego i podręczników oraz środków dydaktycznych - Dz.U. Nr 69, poz. 635.

Uprzejmie informuję, że skierowałem ponownie pismo do Ministra Edukacji Narodowej i Sportu o przekazanie szczegółowych informacji nt. opinii recenzentów, stanowiska Ministerstwa oraz ewentualnych decyzji w zakresie wycofania podręczników i wprowadzenia nowych wraz z uzasadnieniem takiej decyzji. Zapewniam, że po otrzymaniu tych informacji przekażę je niezwłocznie Panu Senatorowi Janowi Szafrańcowi.

Z wyrazami szacunku

Wykaz świadczeń stomatologicznych, który realizowany jest przez Narodowy Fundusz Zdrowia w 2004 r. wynika z rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i materiałów stomatologicznych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia oraz kobietom w ciąży i w okresie połogu, a także określenia rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń (Dz.U. Nr 115, poz. 1089) oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych podstawowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa oraz podstawowych materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu tych świadczeń (Dz.U. Nr 115, poz. 1088), wydanym na podstawie delegacji art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Ponadto, świadczenia profilaktyczne dla dzieci i młodzieży realizowane są zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zakresu świadczeń zdrowotnych, w szczególności badań przesiewowych, oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane (Dz.U. Nr 139, poz. 1337) oraz z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz.U. Nr 130, poz. 1196), wydanych na podstawie delegacji art. 50 ust. 5 ustawy.

Odnosząc się do poruszanego przez Panią Senator problemu zabezpieczenia protetycznego wyjaśniam, że zgodnie z cytowanym wyżej rozporządzeniem w sprawie wykazu bezpłatnych podstawowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa oraz podstawowych materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu tych świadczeń, leczenie protetyczne z zastosowaniem ruchomych częściowych i całkowitych protez akrylowych w szczęce i żuchwie przysługuje w ramach ubezpieczenia raz na 5 lat oraz odtworzenie funkcji żucia przez naprawę protez ruchomych częściowych i całkowitych w szczęce i żuchwie raz na 2 lata.

W kwestii wnoszenia opłat za świadczenia stomatologiczne, informuję, iż w systemie ubezpieczenia zdrowotnego obowiązuje zasada współpłacenia ubezpieczonych za niektóre świadczenia medyczne. Świadczenia uznane za ponadstandardowe, określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 4 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ponadstandardowych świadczeń zdrowotnych (Dz.U. Nr 62, poz. 575), wydanego na podstawie delegacji art. 47 ust. 4 ustawy do których należą m.in. świadczenia z zakresu stomatologii inne niż określone w wykazie podstawowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa oraz podstawowych materiałów stomatologicznych - finansowane są w całości przez ubezpieczonego ze środków własnych.

Jednocześnie wyjaśniam, że możliwość uzyskania w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zaopatrzenia protetycznego - nie objętego wykazem stanowiącym załącznik do rozporządzenia określonego rodzaju (materiał lepszy gatunkowo) istnieje tylko i wyłącznie w przypadku wydania indywidualnej zgody przez Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia na podstawie art. 148 cytowanej ustawy. Do indywidualnych spraw z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego należą w szczególności sprawy dotyczące objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym i ustalenia prawa do świadczeń. Kompetencje do rozpatrywania indywidualnych spraw z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego, zostały przyznane do dnia 31grudnia 2003 roku - dyrektorom wojewódzkich oddziałów NFZ, zgodnie z uchwałą Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia nr 32/2003 z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie upoważnień dla dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ oraz zmianami do tej uchwały z dnia 9 czerwca 2003 roku (uchwała nr 113/2003 z dnia 9 czerwca).

Odnosząc się do kwestionowanych przez Panią Senator zapisów cytowanego już rozporządzenia w sprawie wykazu bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i materiałów stomatologicznych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia oraz kobietom w ciąży i w okresie połogu, a także określenia rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń, uprzejmie wyjaśniam, że obniżenie wieku dziecka, któremu przysługuje świadczenie zdrowotne w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego - typu lakowanie zębów i leczenie ortodontyczne, jak też uwzględnienie określonych świadczeń stomatologicznych dla kobiet w ciąży i w okresie połogu, podyktowane było względami medycznymi w oparciu o opinię konsultantów krajowych z dziedziny stomatologii.

Odnosząc się do problemu dostępności do świadczeń stomatologicznych, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391 z późn. zm.) ubezpieczony, w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego, ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej opartej na dowodach naukowych i praktyki medycznej, w ramach posiadanych przez Fundusz środków finansowych. Środki finansowe przeznaczane na zabezpieczenie ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia dostępności do wszystkich rodzajów świadczeń zdrowotnych, w tym również świadczeń stomatologicznych pochodzą wyłącznie ze składki na ubezpieczenie zdrowotne będącej pochodną od wynagrodzenia ubezpieczonych. Należy więc zdawać sobie sprawę z istniejących ograniczeń finansowych, wynikających z określonego przychodu NFZ, który stanowi o możliwościach finansowania świadczeń zdrowotnych, w tym świadczeń stomatologicznych. Pragnę podkreślić, że zarówno Minister Zdrowia jak i Fundusz nie ma wpływu na wysokość tych środków. Przeznaczenie w planie finansowym Funduszu większych środków finansowych na leczenie stomatologiczne mogłoby odbyć się wyłącznie drogą przesunięcia środków przeznaczonych na finansowanie innych rodzajów świadczeń np. szpitalnictwa, podstawowej opieki zdrowotnej, specjalistki ambulatoryjnej i innych.

Leszek Sikorski

W świetle przepisu art. 2 ust. 1 pkt 1 omawianego projektu ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii osobie, która posiada obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli poza spełnieniem innych określonych w ustawie warunków posiada dyplom lekarza weterynarii wydany przez państwo członkowskie UE. Art. 2a ust. 1 w/w ustawy dopuszcza również możliwość przyznania prawa wykonywania zawodu osobie, która nie spełnia wymogu posiadania dyplomu, powiada natomiast zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze państwa członkowskiego UE, potwierdzające posiadanie dokumentu potwierdzającego formalne kwalifikacje, wydanego po uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia niezbędnego do wykonywania zawodu i dokument ten jest w danym państwie członkowskim uznawany za równoważny z dyplomem, o którym mowa powyżej. Powyższy przepis jest implementacją prawa zawartego w art. 2 i art. 4 Dyrektywy Rady z dnia 18 grudnia 1978 r. koordynującej przepisy prawne, rozporządzenia i regulacje administracyjne dotyczące wykonywania zawodu przez lekarzy weterynarii (78/1027/EEC).

Projekt ustawy wprowadza nowe regulacje zawarte w art. 6a oraz art. 18 ust. 1 pkt 4 zakładające, że skutkiem niepłacenia przez członka izby lekarsko-weterynaryjnej obowiązujących składek członkowskich przez okres dłuższy niż 1 rok jest stwierdzenie przez okręgową radę lekarsko-weterynaryjną utraty prawa wykonywania zawodu i skreślenie z rejestru członków okręgowej rady lekarsko-weterynaryjnej. Sankcje takie nie miały odzwierciedlenia w dotychczas obowiązujących przepisach.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dnia 30.10. 2003 r.

Odbywanie specjalizacji lekarskich uregulowane jest rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 6 sierpnia 2001 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz.U. Nr 83, poz. 905 z późn. zm.). Szkolenie specjalizacyjne może być prowadzone wyłącznie w jednostce uprawnionej, spełniającej określone warunki, umożliwiającej realizację szczegółowego programu specjalizacji przez lekarzy, którzy w jednym czasie odbywają szkolenie. Szczególną formą szkolenia specjalizacyjnego są rezydentury (etaty rezydenckie), które finansuje Minister Zdrowia.

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że zasadniczą przeszkodą w otwieraniu specjalizacji przez lekarzy w województwie pomorskim, jak i w innych województwach, jest brak wolnych miejsc szkoleniowych. Pragnę podkreślić, że staranie się o uzyskanie tzw. "akredytacji", czyli wpisu jednostki na listę Ministra Zdrowia jednostek prowadzących specjalizację jest dobrowolne. Z uwagi na powyższe, widzę istotną rolę izb lekarskich, jaką mogą one spełnić w kwestii zachęcania jednostek do ubiegania się o uprawnienia do szkolenia specjalizacyjnego swoich kolegów lekarzy.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 2003.10.31

Droga nr 835 funkcjonuje jako droga wojewódzka od dnia 1 stycznia 1999 r. i ma przebieg Lublin - Wysokie - Biłgoraj - Sieniawa - Przeworsk - Kańczuga - Dynów - Grabownica Starzeńska. Droga ma ważne znaczenie dla regionu południowo-wschodniego Polski, nie łączy jednak bezpośrednio Lublina z granicą państwa.

Z poważaniem

Warszawa, 31.10. 2003 r.

Postulowane rozszerzenie opieki objęłoby znaczną liczbę osób w wieku 18 - 21 lat, a także osoby starsze kontynuujące edukację m.in. w wieczorowych szkołach ponadgimnazjalnych. Należy wskazać, że osoby po ukończeniu 18 roku życia, uczące się w szkołach ponadgimnazjalnych objęte są ubezpieczeniem zdrowotnym i mają prawo do świadczeń zdrowotnych finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia na zasadach ogólnych.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 4 listopada 2003 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka nr BPS/DSK-043-447/03 z dnia 15 października 2003 r., dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Andrzeja Spychalskiego podczas 46. posiedzenia Senatu RP w dniu 9 października 2003 r. w sprawie remontu Zakładu Karnego w Kaliszu, uprzejmie przedstawiam stanowisko w tej kwestii.

Na wstępie pragnę poinformować, że wydatki rozdziału 75512 klasyfikacji budżetowej "Więziennictwo" określone w projekcie budżetu na 2004 rok wyniosą 1.485,4 mln zł i wzrosną ogółem o 34,8 mln zł, tj. o 2,4% w stosunku do przewidywanego ich wykonania w 2003 roku.

Wzrost wydatków, przyjęty w projekcie budżetu na 2004 rok, nie poprawi w sposób istotny sytuacji finansowej więziennictwa. Środki na pozapłacowe wydatki bieżące pokrywać będą zaledwie około 80% potrzeb. A jest to grupa wydatków mająca decydujący wpływ na warunki wykonywania kary pozbawienia wolności i tymczasowego aresztowania. W ramach tych wydatków dokonuje się dla osadzonych zakupu leków, odzieży, bielizny, pościeli, koców, materacy, wyżywienia, wyposażenia cel i środków higieny osobistej oraz zakupu na potrzeby jednostek organizacyjnych więziennictwa opału, paliw, energii, usług remontowych, komunalnych, pocztowych, telekomunikacyjnych itp.

Z uwagi na ogromne niedoinwestowanie więziennictwa w latach ubiegłych oraz fakt, że eksploatuje ono w większości (65%) obiekty powstałe przed I wojną światową, które w wyniku przeludnienia ulegają przyspieszonej dekapitalizacji, należałoby na inwestycje i remonty przeznaczyć nakłady wyższe, co najmniej o 50%, od przyjętych w projekcie budżetu na 2004 r. W bardzo złym stanie technicznym są też m.in. sieci infrastruktury technicznej, dachy oraz szereg obiektów zaplecza gospodarczego zakładów karnych (kotłownie, kuchnie, pralnie, łaźnie). Wzrasta liczba całych obiektów zagrożonych wyłączeniem, ponieważ nie spełniają one wymogów technicznych.

Obiekty obecnego Zakładu Karnego w Kaliszu zostały zbudowane w latach 1843-1844 z przeznaczeniem na więzienie. Z uwagi na stan techniczny budynków, Służba Więzienna już od lat 80-tych podejmowała działania mające na celu modernizację tej jednostki. W 1986 r. została opracowana pierwsza koncepcja przebudowy, która ze względu na sprzeciw konserwatora zabytków nie została wprowadzona do realizacji.

- wymieniono konstrukcję i poszycie dachu na budynku głównym,

- wyremontowano pomieszczenia administracyjne.

W 2003 r. podjęto ponownie próbę opracowania koncepcji przebudowy Zakładu Karnego w Kaliszu. W lipcu br. przystąpiono do wykonania dokumentacji projektowo-kosztorysowej modernizacji budynku wartowni, sali widzeń, bramy głównej i dwóch wieżyczek - koszt 50 tys. zł. Ostateczne jej opracowanie, po uzgodnieniu z konserwatorem zabytków, przewidziano na połowę listopada br. Koszt realizacji robót szacuje się na ok. 2 mln zł. przy sprzyjających warunkach atmosferycznych prace remontowe mogłyby być rozpoczęte jeszcze w tym roku. Ich zakończenie planuje się na rok 2004 lub 2005, w zależności od wysokości środków finansowych jaki corocznie będą przyznawane więziennictwu.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-11-04

W związku z przesłanym przy piśmie znak: BPS/DSK-043-433/03 z dnia 15 października 2003 r. oświadczeniem złożonym przez senatorów Panią Wiesławę Sadowską i Pana Zbigniewa Gołąbka, podczas 46 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 października 2003 r. w sprawie planowanego wzrostu podatku akcyzowego na olej opałowy uprzejmie informuję, co następuje.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 27, poz. 269 ze zm.) stawka podatku akcyzowego dla lekkiego oleju opałowego wynosi 195 zł od 1000 litrów, a dla oleju napędowego wynosi 1051 zł od 1000 litrów.

W projekcie ustawy w sprawie podatku akcyzowego, który został przedłożony pod obrady Parlamentu w dniu 14 lipca br. przyjęto konstrukcję maksymalnych stawek podatku akcyzowego na poszczególne wyroby akcyzowe, zgodną z dotychczas stosowanymi rozwiązaniami.

Ponadto pragnę wyjaśnić, iż projektowana ustawa zawiera również propozycje delegacji dla Ministra Finansów do obniżenia stawek podatku akcyzowego na poszczególne wyroby akcyzowe w drodze rozporządzenia, jak również określa szczegółowy zakres zwolnień od akcyzy. Przy obniżeniu stawek podatku akcyzowego na poszczególne wyroby akcyzowe Minister Finansów będzie uwzględniał między innymi przebieg realizacji budżetu, sytuację gospodarczą państwa oraz poszczególnych grup podmiotów będących podatnikami akcyzy.

A zatem, zawarte w projekcie ustawy w art. 63 ust. 1 stawki podatku akcyzowego dla paliw silnikowych i olejów opałowych w wysokości 2000 zł od 1000 litrów gotowego wyrobu, a w przypadku ciężkich olejów opałowych (mazutu) 70 zł od 1000 kilogramów mają charakter stawek maksymalnych.

Zgodnie z prawodawstwem unijnym, na mocy art. 6 dyrektywy Rady z dnia 19 października 1992 r. w sprawie ujednolicenia stawek podatków akcyzowych od olejów mineralnych (92/82/EEC) określona została minimalna stawka podatku akcyzowego od ciężkiego oleju opałowego w wysokości 13 EURO/1000 kg. Należy również podkreślić, iż Dyrektywa Rady restrukturyzująca politykę wspólnotową w zakresie opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, która wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. przewiduje wzrost minimalnej stawki podatku akcyzowego dla ciężkiego oleju opałowego do wysokości 15 EURO za 1000 kg, czyli ok. 68,60 zł/1000 kg.

Jednocześnie ww. dyrektywa stanowi, iż państwa członkowskie mogą stosować pod nadzorem kontroli podatkowej, całkowite lub częściowe wyłączenia z opodatkowania wobec produktów energetycznych wykorzystywanych w elektrociepłowniach, jak i zużywanych w rolnictwie, ogrodnictwie, gospodarczej hodowli ryb, w leśnictwie. W związku z powyższym dyrektywa ta daje pełne podstawy do stosowania zwolnienia z podatku akcyzowego na powyższe cele.

Łącząc wyrazy szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 5 listopada 2003 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 15 października BPS/DSK-043-445/03, przy którym zostało przekazane oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Anulewicza złożone na 46 posiedzeniu Senatu w dniu 9 października 2003 r. dotyczące zmiany rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2000 r. w sprawie szczegółowego sposobu prowadzenia rejestrów wchodzących w skład Krajowego Rejestru Sądowego oraz szczegółowej treści wpisów w tych rejestrach (Dz.U. Nr 117, poz. 1237 z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z art. 240 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 1995 r. Nr 54 poz. 288 z późn. zm.), spółdzielnie mogą zakładać związki rewizyjne i przystępować do takich związków. Z treści § 4 tego przepisu wynika zaś, że związek rewizyjny nabywa osobowość prawną z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. Nie budzi wątpliwości także fakt, iż związek rewizyjny spółdzielni nie jest spółdzielnią, tylko działa na podstawie ustawy - Prawo spółdzielcze oraz statutu (art. 240 § 4 powołanej ustawy).

Z brzmienia art. 36 pkt 8 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 z późn. zm., dalej: ustawa o KRS) wynika wprost, iż związku rewizyjnego spółdzielni (nie będącego przecież spółdzielnią) nie wpisuje się do rejestru przedsiębiorców. Na podstawie tego przepisu do rejestru przedsiębiorców, objętego Krajowym Rejestrem Sądowym, wpisuje się wyłącznie spółdzielnie, nie zaś organizacje zrzeszające spółdzielnie.

Wydane w ramach wykonania delegacji ustawowej rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2000 r. w sprawie szczegółowego sposobu prowadzenia rejestrów wchodzących w skład Krajowego Rejestru Sądowego oraz szczegółowej treści wpisów w tych rejestrach (Dz.U. z 2000 r. Nr 117, poz. 1237 z późn. zm.), w § 62 pkt 1 ppkt a, jednoznacznie nakazuje wpisywać dla spółdzielni - jako oznaczenie formy prawnej - wyraz "spółdzielnia". Wyklucza to rejestrację w oparciu o art. 36 pkt 8 ustawy o KRS innych podmiotów niż same spółdzielnie. Związki rewizyjne spółdzielni nie są w tym znaczeniu spółdzielniami, lecz "innymi organizacjami społecznymi i zawodowymi, które na mocy przepisów szczególnych podlegają wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego", w rozumieniu pkt 29 załącznika Nr 3 do wymienionego wyżej rozporządzenia.

Zważyć nadto należy, iż powołane w piśmie DSP IV 5002/327/02 z dnia 27 stycznia 2003 r. orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, sygn. I A Ca 566/97, dotyczy jedynie kwestii możliwości prowadzenia przez związki rewizyjne działalności gospodarczej. Powołane orzeczenie odmawia związkowi rewizyjnemu możliwości prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku odrzucenia wniosków i wywodów prawnych zawartych w powołanym orzeczeniu, zawsze istnieje możliwość dokonania wpisu związku rewizyjnego wpisanego uprzednio (lub równocześnie) do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej, do rejestru przedsiębiorców na zasadzie art. 36 pkt 13 ustawy o KRS. Ten właśnie przepis umożliwia wpisanie w rejestrze przedsiębiorców innych osób prawnych, jeżeli wykonują działalność gospodarczą i podlegają obowiązkowi wpisu do tego rejestru.

Decydujące znaczenie ma treść regulacji konstytuującej status związku rewizyjnego jako podmiotu odrębnego od samych spółdzielni, nie tylko z uwagi na sposób legislacji, ale w szczególności z uwagi na odmienne cele i zadania jakie związek rewizyjny spółdzielni ma pełnić w stosunku do spółdzielni. Rejestracja zaś związku rewizyjnego jako spółdzielni (będącej przedsiębiorcą), oznaczałaby przejście do porządku nad statusem prawnym związku rewizyjnego, przez co należy uznać ją za oczywiście niewłaściwą.

Marek Sadowski

PODSEKRETARZ STANU