Warszawa, 2003.10.13.

- wydłużenie z 12 do 24 miesięcy okresu stosowania dopłat do oprocentowania kredytów udzielonych na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, zaciągniętych w okresie od 15.07.2002 r. do 15.07.2003 r. przez producentów rolnych, w gospodarstwach w których wystąpiła klęska suszy. W realizacji powyższego przyjęta została w dniu 19.09.2003 r. przez Sejm RP nowelizacja ustawy z dnia 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych;

- zwiększenie dostępności do poręczeń spłaty kredytów obrotowych: w Banku Gospodarstwa Krajowego przez szczególne uwzględnianie rolników w udzielaniu przez ten bank poręczeń spłaty obrotowych kredytów na wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach dotkniętych klęskami, zwłaszcza klęską suszy oraz przez uruchomienie w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa systemu poręczeń spłaty kredytów w drodze wprowadzenia odpowiednich zmian ustawowych (w dniu 11 lipca 2003 r. Sejm RP uchwalił nowelizację ustawy o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zatwierdzającą stosowne przepisy).

Zgodnie z uzyskaną informacją Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych zobowiązał dyrektorów oddziałów terenowych Agencji do niezwłocznego udzielania pomocy w oparciu o Wytyczne z dnia 15 września 2003 r. w sprawie zasad stosowania odraczania, rozkładania na raty lub umorzenia należności Agencji Nieruchomości Rolnych oraz trybu postępowania w tych sprawach, które zostały opracowane na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 1 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowych przesłanek odroczenia, rozłożenia na raty lub umorzenia należności Agencji Nieruchomości Rolnych oraz trybu postępowania w tych sprawach (Dz.U. Nr 140, poz. 1349).

Agencja Rynku Rolnego realizuje "Program nieodpłatnego przekazania nadwyżek żywności z zapasów ARR w 2003 r. na potrzeby jednostek organizacyjnych pomocy społecznej i organizacji pozarządowych wykonujących zadania z zakresu pomocy społecznej" w oparciu o Uchwałę Nr 167 Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2003 r. (MP Nr 39, poz. 574), w ramach którego osoby najuboższe, w tym na obszarach wiejskich wymagające wsparcia i pomocy mogą ubiegać się o otrzymanie gotowych produktów.

Uprzejmie informuję, że Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjął decyzję o podwyższeniu stawek dotacji do kwalifikowanego materiału siewnego wykorzystywanego do siewu z przeznaczeniem dla rolników, którzy poszkodowani zostali przez tegoroczną suszę. Aktualnie finalizowane są prace legislacyjne w zakresie zmiany rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 maja 2002 r. w sprawie stawek dotacji przedmiotowych dla różnych podmiotów wykonujących zadania na rzecz rolnictwa (Dz.U. Nr 65, poz. 595 z późn. zm.).

Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na wniosek Wicewojewody Zachodniopomorskiego pismem z dnia 11.08.2003 r. zn. BFwe-3133/168/AK/2003 Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wyraził zgodę na uruchomienie procedury otwarcia preferencyjnej linii kredytowej na wznowienie produkcji zgodnie z ww. rozporządzeniem z dnia 30.01.1996 r. dla 24.687 gospodarstw rolnych poszkodowanych w wyniku klęski suszy położonych na terenie województwa zachodniopomorskiego o łącznej kwocie strat w wysokości 338.667.042 zł, w tym dla 101 gospodarstw rolnych z gminy Łobez o ogólnej kwocie strat w wysokości 4.196.780 zł.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dn. 15.10. 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

Przedmiotowa apteka działa od dnia 1 lutego 2001 r. na podstawie zezwolenia nr WIF.Z-2/2001 z dn. 30.01.2001 r. wydanego przez Mazowieckiego wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w Warszawie po spełnieniu wymogów określonych zapisami ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i Inspekcji Farmaceutycznej (Dz.U. Nr 105, poz. 452 z późn. zm.) dla Pani Ewy Czapskiej z d. Nieleszczuk.

W dniu 20 maja 2003 r. Główny Inspektor Farmaceutyczny otrzymał pismo Danuty i Dariusza Nieleszczuków wspólników Spółki "Helena" s.c. zawiadamiające o wypowiedzeniu pani Ewie Czapskiej umowy najmu lokalu, w którym znajduje się przedmiotowa apteka oraz o odłączeniu energii elektrycznej zasilającej przedmiotowy lokal. Pismo wyrażało wniosek, że w powyższej sytuacji, Inspekcja Farmaceutyczna powinna unieruchomić aptekę i wszcząć postępowanie o odebranie koncesji. Zgodnie z kompetencją ustawową, wynikającą z art. 112 ust. 3 ustawy Prawo Farmaceutyczne, Główny Inspektorat Farmaceutyczny pismem z dnia 6 czerwca 2003 r. znak przekazał sprawę do Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego, prowadzącego już przedmiotowe postępowanie w wyniku pisma Spółki HELENA z dnia 8 maja 2003 r.

W ramach postępowania wyjaśniającego inspektorzy farmaceutyczni z Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego w Warszawie przeprowadzili w aptece "Przy Szpitalu" kontrolę doraźną, w wyniku której stwierdzono, że lokal apteki zasilany jest z agregatu prądotwórczego, co zapewnia dostawę energii elektrycznej dla urządzeń stanowiących wyposażenie apteki. Zgodność przyjętego sposobu zasilania w energię elektryczną z obowiązującymi przepisami poddana została kontroli Państwowej Inspekcji Pracy w dniu 27.05.2003 r. W wyniku kontroli wydano zalecenia pokontrolne, których wykonanie potwierdzone zostało pismem z dnia 7.06.2003 r.

Zgodnie z informacją przekazaną przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w Warszawie, sprawa utraty prawa do władania lokalem apteki przez Panią Ewę Czapską rozpatrywana jest przez Sąd Rejonowy I Wydział Cywilny w Mińsku Mazowieckim. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny podejmie stosowną decyzję w sprawie w zależności od rozstrzygnięcia, które zawarte zostanie w postanowieniu sądu.

W wyniku oświadczenia senatora Sławomira Izdebskiego oraz informacji ustnej przekazanej do Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego dotyczącej nieprawidłowości pracy apteki w zakresie domniemania realizacji sfałszowanych recept lekarskich od dnia 6 października 2003 r. w aptece prowadzona jest, przez inspektorów farmaceutycznych z Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego w Warszawie, szczegółowa kontrola w tym zakresie.

Ze względu na powagę sprawy, Główny Inspektor Farmaceutyczny wydał zalecenie bieżącego informowania o wynikach i przebiegu kontroli prowadzonej przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego.

Informacja o wynikach kontroli oraz ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy przekazana zostanie natychmiast po ich zakończeniu.

Leszek Sikorski

Warszawa, 15.10. 2003 r.

• Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie określenia wzorów wniosków o przyznanie płatności oraz szczegółowych warunków przyznawania płatności w przypadku przejęcia posiadania gospodarstwa rolnego do innego producenta rolnego lub w wyniku spadkobrania,

2. Obecnie została opracowana III wersja Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW). W dniach 1-2 października 2003 roku dokument ten był omawiany z przedstawicielami Komisji Europejskiej w Brukseli. Po uwzględnieniu uwag, które zostały ogłoszone podczas dyskusji powstanie do końca listopada 2003 roku IV wersja PROW. Tak opracowany dokument zostanie przedłożony ponownie Komisji Europejskiej.

Ustawa o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji EFOiGR oraz o zmianie innych ustaw od 30 lipca 2003 roku znajduje się w Parlamencie. Druk sejmowy nr 1849. Obecnie zakończyło się procedowanie projektu ustawy o Komisjach Sejmowych. Projekt został skierowany do drugiego czytania. Prace nad ustawą przebiegają zgodnie z założonym harmonogramem.

Jako przepis wykonawczy do tej ustawy jest przygotowany projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia szczegółowych warunków oraz trybu udzielania pomocy finansowej podmiotom na działania objęte Planem Rozwoju Obszarów Wiejskich. Jego zapisy muszą odzwierciedlać ustalenia uzgodnionego z Komisją Europejską PROW i w związku z tym podlegają stałym modyfikacjom zgodnie ze zmianami, jakie zostały uzgodnione z PROW.

3. Sposób wykorzystania funduszy strukturalnych został określony przez stronę polską w Narodowym Planie Rozwoju przyjętym przez Radę Ministrów dnia 14 stycznia 2003 roku. Narodowy Plan Rozwoju (NPR) jest kompleksowym dokumentem określającym strategię społeczno-gospodarczą Polski w pierwszych latach członkostwa w Unii Europejskiej. NPR będzie realizowany między innymi przez programy operacyjne współfinansowane ze środków wspólnotowych. Jednym z tych programów będzie Sektorowy Program Operacyjny "Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego i Rozwój Obszarów Wiejskich".

Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad projektem ustawy o Narodowym Planie Rozwoju. Z oczywistych względów aktywny udział w tych pracach bierze Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. 14 października 2003 roku projekt ustawy o Narodowym Planie Rozwoju będzie przedmiotem obrad Zespołu Przygotowawczego Komitetu Integracji Europejskiej. Projekt ten daje delegację odpowiednim ministrom do wydania rozporządzeń określających szczegółowo zasady funkcjonowania programów operacyjnych realizujących strategię NPR.

Z poważaniem

MINISTER

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 15.10. 2003 r.

Obecnie obowiązujący stan prawny w zakresie zabezpieczenia hipoteką spłaty kredytu zaciągniętego przez spółdzielnię mieszkaniową, ukształtowany ostatnią nowelizacją ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z grudnia 2002 r., powoduje szereg wątpliwości i różnych interpretacji. Przepis art. 6 ust. 4 tej ustawy stanowi, że zaciągnięcie przez spółdzielnię mieszkaniową kredytu bankowego oraz jego zabezpieczenie w formie hipoteki może nastąpić wyłącznie na nieruchomości, dla potrzeb której przeznaczone będą środki finansowe pochodzące z tego kredytu i wymaga pisemnej zgody większości członków spółdzielni, których prawa do lokali związane są z tą nieruchomością. Spółdzielnie mieszkaniowe oraz banki sygnalizują problemy polegające na całkowitym wyłączeniu możliwości ustanowienia hipoteki zabezpieczającej kredyt na innej nieruchomości niż ta, na rzecz której przeznaczony jest kredyt.

W opinii Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, w przypadku, gdy nie są spełnione przesłanki z art. 6 ust. 4 ustawy, to znaczy gdy w odniesieniu do danej nieruchomości takie prawa członków spółdzielni do lokali nie występują (np. grunty, nieruchomości o charakterze komercyjnym), nie ma tym samym również członków spółdzielni, których musiałaby ona pytać o zgodę na zaciągnięcie kredytu i zabezpieczenie go w formie hipoteki. W takiej sytuacji bezprzedmiotowy staje się również obowiązek przeznaczania środków kredytu zabezpieczonego hipoteką na nieruchomości na tę samą nieruchomość. Takie rozumienie tego przepisu oznaczałoby, że hipoteka może zostać ustanawiana bez zgody członków spółdzielni także na nieruchomościach "wolnych", np. niezabudowanych i użytkowych, z którymi spółdzielcze prawa do lokali nie są związane.

Z uwagi jednak na odmienną interpretację Banku Gospodarstwa Krajowego w tej sprawie, w Urzędzie Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast podjęte zostały działania zmierzające do takiej zmiany przepisów, która jednoznacznie umożliwiałaby spółdzielniom mieszkaniowym zabezpieczenie kredytów na nieruchomościach gruntowych i lokalach użytkowych. Inicjatywa Urzędu umieszczenia nowego brzmienia ust. 4 i dodanie ust. 5 i w art. 6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w projekcie nowelizacji ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego spotkała się z negatywnym stanowiskiem Ministra Sprawiedliwości. Aby nie blokować nowelizacji, włączono sporny przepis. Z inicjatywą dokonania odpowiedniej nowelizacji wystąpili niedawno posłowie. Projekt ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych przekazany przez Pana Posła Zbigniewa Janowskiego z prośbą o opinię, spotkał się z pozytywną oceną Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, 2003-10.15

W odpowiedzi na złożone podczas 45 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 września 2003 r. oświadczenie senatora Bogdana Podgórskiego dotyczące uchybień, jakich dopuściło się PKP w stosunku do turnusu rehabilitacyjnego z Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjno-Wychowawczego w Miechowie uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z zamówieniem organizatora dla grupy dzieci z Miechowa zarezerwowane zostały miejsca na dzień 09.08.2003 r. w pociągu nr 38508 relacji Kraków Płaszów - Kołobrzeg - i taka informacja znalazła się na karcie informacyjnej, którą organizator otrzymał. Sytuacja jaka zaistniała, nastąpiła wskutek błędu pracowników PKP Małopolskiego Zakładu Przewozów Regionalnych w Krakowie. Miejscówki sprzedane zostały nie na dzień 09.2003 r., lecz na dzień 03.08.2003 r., a miejsca w dniu 09.08.2003 r. pierwotnie przewidziane dla grupy z Miechowa - zgodnie z planem przewozów zajęte zostały przez grupę innych dzieci z Nowego Targu. Istotnie na stacji kolejowej Miechów miejsca w wagonach numer 3 i 4, pierwotnie przewidziane dla dzieci z Miechowa zostały zajęte. Niestety z uwagi na uwarunkowania techniczne, tj. zarówno długość pociągu jak i jego ciężar, nie było możliwe włączenie dodatkowego wagonu na stacji Kielce.

W drodze powrotnej nadzór nad przejazdem dzieci oraz nad przygotowaniem i wysiadaniem małych podróżnych na stacji w Miechowie sprawował kontroler ds. ruchowych, który został w tym celu oddelegowany.

Organizatorowi przejazdu dzieci zwrócona została na jego adres kwota 200,00 PLN stanowiąca równowartość opłaty rezerwacyjnej. Jednocześnie, przez przewoźnika wystosowane zostały pisemne przeprosiny, które osobiście przekazała delegacja PKP Małopolskiego Zakładu Przewozów Regionalnych w Krakowie, na ręce Pani Heleny Brodzkiej - Dyrektora Ośrodka w Miechowie.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA INFRASTRUKTURY

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003.10.17

W związku z otrzymanym, przy piśmie z dnia 24.09.2003 r. znak: BPS/DSK-043-409/03, oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Zbigniewa Zychowicza, w sprawie publikacji zawartej w tygodniku "Wprost" nr 34, dotyczącej ubezpieczeń społecznych rolników, uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 z późn. zm.), zadania w zakresie ubezpieczeń społecznych rolników wykonuje Kasa Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego, którą kieruje - podległy Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi - Prezes Kasy, będący centralnym organem administracji państwowej.

1/ Zgodnie z art. 16 ww. ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r., ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu podlega z mocy ustawy:

2) domownik rolnika, o którym mowa w pkt 1

1) innego rolnika lub domownika, który podlega ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu, jeżeli złożono wniosek o objęcie go ubezpieczeniem emerytalno-rentowym,

2) osobę, która podlegała ubezpieczeniu jako rolnik i zaprzestała prowadzenia działalności rolniczej nie nabywając prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej z ubezpieczenia, jeżeli podlegała ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu, ubezpieczeniu społecznemu rolników indywidualnych i członków ich rodzin lub innemu ubezpieczeniu społecznemu przez okres co najmniej 50 kwartałów.

- domowników, tzn. zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy - osobę bliską rolnikowi, która:

c) stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy,

2/ W odniesieniu do kwestii zmiany wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, uprzejmie wyjaśniam, że sprawy związane z tym zagadnieniem nie leżą w ustawowo określonych kompetencjach Ministra Finansów.

Powyższy stan prawny nie oznacza, że Minister Finansów nie jest zainteresowany funkcjonowaniem tego systemu ubezpieczeniowego, czego wyrazem jest m.in. zaangażowanie w prace nad przygotowaniem zmian w tym zakresie.

3/ Pragnę jednocześnie wyjaśnić, że kwestia dotycząca opodatkowania działów specjalnych produkcji rolnej regulowana jest ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, która w art. 2 ust. 3 zawiera definicję tego pojęcia, a zakres produkcji, której prowadzenie skutkuje zakwalifikowaniem danej działalności do działu specjalnego produkcji rolnej wynika z załącznika nr 2 do ww. ustawy.

Należy również wskazać, że decyzja co do zmiany wielkości określonych w załączniku nr 2 do ww. ustawy, powyżej których określona działalność uznawana jest za dział specjalny produkcji rolnej, nie jest uzależniona do decyzji Ministra Finansów.

Tak więc fakt, iż przepisy o rolniczych ubezpieczeniach społecznych w swojej treści odwołują się do definicji zawartych w ustawach podatkowych, nie stanowi przesłanki do zmiany przepisów podatkowych. Możliwość wykorzystania obowiązujących w tym zakresie regulacji w celu przejścia z ubezpieczenia w ZUS do KRUS powinna być zatem rozpatrywana na gruncie przepisów regulujących system rolniczych ubezpieczeń społecznych.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Uchwalona w dniu 24 kwietnia 2003 r. ustawa o działalności pożytku i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873) realizując wyrażoną w Konstytucji RP zasadę pomocniczości, wprowadza nowy model współpracy organizacji pozarządowych z organami administracji publicznej, polegający na nałożeniu na te organy obowiązku współdziałania z organizacjami pozarządowymi. Zgodnie z art. 5 ustawy organy administracji publicznej prowadzą działalność w sferze zadań publicznych określonych w ustawie we współpracy z organizacjami pozarządowymi i innymi podmiotami prowadzącymi działalność pożytku publicznego. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że obowiązek i zasady współpracy dotyczą nie tylko organizacji pożytku publicznego, ale wszystkich organizacji pozarządowych i innych podmiotów prowadzących działalność pożytku publicznego. Jedną z form tej współpracy jest zlecanie organizacjom pozarządowym realizacji zadań publicznych, jako zadań zleconych w rozumieniu art. 69 ust. 4 pkt 1 lit. d ) oraz art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.). Zlecanie zadania publicznego, stosownie do przepisów art. 11 ustawy, odbywa się po przeprowadzeniu otwartego konkursu ofert, w którym mają prawo uczestniczyć, na równych prawach organizacje pozarządowe oraz inne podmioty prowadzące działalność pożytku publicznego, a także jednostki organizacyjne podległe organom administracji publicznej lub przez inne nadzorowane. Tym samym stowarzyszenia kultury fizycznej będące, w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy, organizacją pozarządową, będzie mogło złożyć ofertę realizacji danego zadania publicznego i, o ile wygra ogłoszony w tym zakresie konkurs, otrzyma dotację na jego realizację. Jednocześnie pragnę podkreślić, że w art. 12 ustawy, wprowadzono możliwość dla organizacji pozarządowych i innych podmiotów prowadzących działalność pożytku publicznego, złożenia z własnej inicjatywy oferty realizacji zadań publicznych, również tych które są realizowane dotychczas w inny sposób, w tym przez organy administracji publicznej,

Poruszona przez Pana senatora kwestia uzyskiwania przez organizacje pozarządowe szczególnego statusu organizacji pożytku publicznego, uregulowana została w rozdziale 3 ustawy. Zgodnie z art. 22 ustawy organizacje pozarządowe spełniające określone ustawą wymagania (art. 20) uzyskają status organizacji pożytku publicznego z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. W przypadku podmiotów posiadających z innego tytułu obowiązek wpisu do KRS, jak np. fundacje czy stowarzyszenia, wpisuje się tylko informację, o spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 20. Natomiast w przypadku organizacji pozarządowych nie mających obowiązku dokonania wpisu do KRS, takimi organizacjami są m.in. stowarzyszenia kultury fizycznej, po spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 20 ustawy, wpisuje się je jako organizacje pożytku publicznego do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej (art. 49 a ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 ze zm.).

Na końcu pragnę podkreślić, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. Przepisy wprowadzające ustawę o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 874), przepisy regulujące tryb i zasady zlecania zadań publicznych i przekazywania dotacji, a także dotyczące uzyskiwania statusu organizacji pożytku publicznego, zaczną obowiązywać od dnia 1 stycznia 2004 r.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003.10.17

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 24 września 2003 r. znak: BPS/DSK-043-407/03 oświadczeniem złożonym przez senatora Sławomira Izdebskiego podczas 45. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 września 2003 r. dotyczącym możliwości uzyskania do końca III kwartału br. dodatkowej kwoty dochodów z ceł oraz podatku akcyzowego uprzejmie informuję, że na podstawie wykonania ustawy budżetowej za III kwartały w zakresie cła i za 8 miesięcy br. w zakresie podatku akcyzowego nie przewiduję dodatkowych wpływów, o których mowa w art. 49 ustawy budżetowej na 2003 rok.

Powyższe wynika z następujących czynników mających wpływ na poziom dochodów:

Dochody z podatku akcyzowego za 8 miesięcy 2003 r. ukształtowały się na poziomie 21 796,6 mln zł, tj. w wysokości 63,3% planu rocznego i były o ok. 7,2% wyższe niż w analogicznym okresie roku ubiegłego. Przyjmując, że we wrześniu br. dochody z podatku akcyzowego będą również wyższe o ok. 7,2% od dochodów z podatku akcyzowego we wrześniu 2002 r. to można szacować, że dochody z podatku akcyzowego po trzech kwartałach 2003 r. zostaną wykonane w ok. 71,9% (przy wskaźniku upływu czasu 75%) w stosunku do założeń ustawy budżetowej i osiągną poziom ok. 24 752,9 mln zł.

W oparciu o powyższe można przyjąć, że do końca III kwartału br. nie zostaną zrealizowane dodatkowe kwoty dochodów, o których mowa w art. 49 ustawy budżetowej na rok 2003 r.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Zapoznałem się z przesłanymi materiałami na temat koniecznych do wykonania prac remontowych i konserwatorskich w Starej Bibliotece oraz przy księgozbiorze Klasztoru Ojców Paulinów "Na Skałce".

Uprzejmie informuję, że Klasztor ma wiele możliwości ubiegania się o pomoc finansową z budżetu państwa na realizację koniecznych do wykonania prac. Pierwszym i najbliższym zainteresowanych źródłem jest Narodowy Fundusz Rewaloryzacji Zabytków Krakowa będący w dyspozycji Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, który od kilku lat dysponuje stosunkowo znacznymi środkami, wydatkowanymi na prace realizowane przy zabytkach znajdujących się na trenie miasta Krakowa.

Ponadto dotacje ze środków budżetu państwa na konserwację zabytków udzielane są w sposób określony w rozporządzeniu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 6 września 2000 roku w sprawie warunków wykorzystania zabytków nieruchomych na cele użytkowe oraz zasad i trybu przyznawania dotacji z budżetu państwa przeznaczonych dla użytkowników zabytków, prowadzących prace remontowe i konserwatorskie przy tych zabytkach (Dz.U. Nr 86, poz. 964).

Zadania z zakresu kultury mogą być równie dofinansowane ze środka specjalnego, w trybie określonym w rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 18 lipca 2003 roku w sprawie warunków promowania i wspierania zadań z zakresu kultury finansowanych lub dofinansowanych ze środków pochodzących z dopłat do stawek w grach stanowiących monopol Państwa, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków na realizację zadań i ich rozliczania (Dz.U. Nr 130, poz. 1194).

Wyrazy szacunku

z up. MINISTRA KULTURY

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 17.10.2003 r.

W związku z przekazanym Ministrowi Skarbu Państwa przy piśmie Marszałka Senatu znak: BPS/DSK-043-401/03 z dnia 24 września 2003 r. oświadczeniem złożonym przez Senatora Jerzego Suchańskiego i Senator Alicję Stradomską na 45. posiedzeniu Senatu w dniu 19 września 2003 r., w którym Senatorowie zwrócili się o informacje: czy resort Skarbu Państwa jest poinformowany o problemie wyrobiska górniczego po byłej Kopalni Siarki "Piaseczno"?, kiedy ewentualnie resort planuje przejęcie terenu wyrobiska należącego obecnie do Elektrowni im. Tadeusza Kościuszki w Połańcu w celu rozpoczęcia prac likwidacyjnych po byłej Kopalni Siarki "Piaseczno"? - w załączeniu przekazuję następujące informacje:

1. W wyniku udziału resortu w pracach Trójstronnego Zespołu ds. Społeczno-Gospodarczych, Restrukturyzacji Górnictwa i Przetwórstwa Siarki - Ministerstwo Skarbu Państwa jest poinformowane o problemie wyrobiska górniczego po byłej Kopalni Siarki "Piaseczno", będącego w użytkowaniu wieczystym Elektrowni im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu, w której właścicielem 100% akcji jest obecnie belgijska firma Electrabel S.A.

3. Rozporządzanie majątkiem przez Elektrownię im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu (np. w drodze zrzeczenia się) będzie możliwe dopiero po uregulowaniu stanu prawnego wyrobiska "Piaseczno". Po przejęciu do zasobu Skarbu Państwa wzmiankowana nieruchomość mogłaby być przekazana na cele szczególne wymienione w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46 poz. 543 z późn. zm.) w tym na wyposażenie przedsiębiorstwa państwowego. Na wniosek organu założycielskiego starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wskazuje nieruchomości, które mogą być przeznaczone na wyposażenie przedsiębiorstwa państwowego. Organ założycielski w akcie o utworzeniu przedsiębiorstwa rozstrzyga o jego wyposażeniu w nieruchomości wskazane przez starostę, a następnie przenosi na to przedsiębiorstwo własność nieruchomości lub oddaje nieruchomości gruntowe w użytkowanie wieczyste w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego. Przy wyposażaniu przedsiębiorstw państwowych przeniesienie własności nieruchomości następuje nieodpłatnie oraz nie pobiera się pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego. Ma to zasadnicze znaczenie dla podmiotu, któremu organ założycielski zamierza powierzyć zlikwidowanie wyrobiska "Piaseczno", jako działalność statutową.

4. Zważywszy, że działalność statutowa przedsiębiorstwa państwowego Kopalnia Siarki "Machów" w Tarnobrzegu obejmuje likwidację zakładu górniczego i zagospodarowanie zbędnego majątku oraz uwzględniając fakt, iż Kopalnia Siarki "Machów" jest zainteresowana kompleksowym uregulowaniem problemu likwidacji obydwu wyrobisk po odkrywkowej eksploatacji złóż siarki i deklaruje, że podejmie się dodatkowo prowadzenia prac likwidacyjnych na terenie wyrobiska w Piasecznie - Minister Skarbu Państwa jako organ założycielski zamierza tej jednostce powierzyć dodatkowo likwidację wyrobiska "Piaseczno" oraz wyposażyć - na podstawie art. 53 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46 poz. 343 z późn. zm.) w nieruchomości niezbędne do statutowej działalności.

5. W celu realizacji powyższego zamiaru Minister Skarbu Państwa - po otrzymaniu od Elektrowni im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu informacji o uregulowaniu stanu prawnego blisko 89% nieruchomości przewidzianych do przekazania - zwrócił się pismem z dnia 8.09.2003 r. do Starosty Sandomierskiego o przyjęcie od Elektrowni im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu zrzeczenia się użytkowania wieczystego gruntu oraz własności nieruchomości na terenie wyrobiska "Piaseczno" w trybie art. 179 Kodeksu cywilnego. W ten sposób nieruchomość znajdowałaby się w zasobie nieruchomości Skarbu Państwa (art. 21 pkt 6 cyt. ustawy), którym gospodarują starostowie. Organ założycielski mógłby wówczas złożyć wniosek o wskazanie nieruchomości wyrobiska "Piaseczno" z przeznaczeniem na wyposażenie przedsiębiorstwa państwowego Kopalnia Siarki "Machów" w Tarnobrzegu" - w trybie art. 52 cyt. ustawy o gospodarce nieruchomościami.

7. Starosta Sandomierski poinformował Ministerstwo pismem z dnia 22.09.2003 r. (wpłynęło 6.10.2003 r.) o odmowie przyjęcia zrzeczenia się prawa użytkowania wieczystego na rzecz Skarbu Państwa, a tym samym o braku możliwości wskazania nieruchomości w celu wyposażenia w nią przedsiębiorstwa Kopalnia Siarki "Machów" w Tarnobrzegu.

Zdaniem Starosty, jeżeli Elektrownia im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu nie zamierza w chwili obecnej podejmować jakichkolwiek prac likwidacyjnych w wyrobisku "Piaseczno" i deklaruje chęć wyzbycia się w/w wyrobiska, to prawo użytkowania wieczystego gruntu może przenieść bezpośrednio na rzecz Kopalni Siarki "Machów", co w znacznym stopniu uprościłoby procedury związane z przekazywaniem tej nieruchomości. Realizacja propozycji Starosty Sandomierskiego wymagałaby odrębnego rozważenia przez zainteresowane podmioty z uwagi na odmienne, niż w przypadku zrzeczenia, skutki ekonomiczne i podatkowe dla tych podmiotów (zmniejszenie zysku Elektrowni o wartość dokonanej darowizny, obowiązek podatkowy po stronie obdarowanej Kopalni z tytułu przysporzenia majątkowego).

8. Wobec dokonanej nowelizacji Kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw Dz.U. Nr 49, poz. 408) od dnia 25 września 2003 r. obowiązuje nowe brzmienie art. 179 K.c., zgodnie z którym nieruchomość której właściciel się zrzekł stanie się własnością gminy, na obszarze której jest położona i znajdzie się w gminnym zasobie nieruchomości (a nie w zasobie nieruchomości Skarbu Państwa, z którego nieruchomości mogą być przekazywane na wyposażenie przedsiębiorstw państwowych). Może to znacznie wydłużyć proces wyposażenia Kopalni Siarki "Machów" w teren wyrobiska "Piaseczno", a nawet uniemożliwić realizację tej koncepcji - z uwagi na procedurę rozporządzania mieniem samorządowym oraz interesy organów uczestniczących w przekazywaniu z gminnego zasobu nieruchomości do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa (starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej oraz zarząd, reprezentujący jednostkę samorządu terytorialnego).

9. Elektrownia im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu pismem z dnia 26.09.2003 r. zawiadomiła Gminę w Łoniowie (na obszarze której znajduje się większa część wyrobiska Piaseczno), że jeszcze w roku 2003 zrzeknie się wzmiankowanej nieruchomości.

Minister Skarbu Państwa będzie mógł wystąpić do Starosty w trybie art. 52 ustawy o gospodarce nieruchomościami z wnioskiem o wskazanie nieruchomości wyrobiska "Piaseczno" z przeznaczeniem na wyposażenie przedsiębiorstwa państwowego Kopalnia Siarki "Machów" w Tarnobrzegu dopiero gdy nieruchomość - po dokonaniu zrzeczenia przez Elektrownię - zostanie przekazana z zasobu gminnego do zasobu Skarbu Państwa, którym gospodaruje Starosta.

z up. SEKRETARZ STANU

Andrzej Szarawarski

Warszawa, 17.10.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa, 17.10.2003 r.

Odpowiadając na pierwsze pytanie postawione w oświadczeniu Pana Senatora dotyczące realizacji rządowego programu poprawy sytuacji w budownictwie, pragnę poinformować, iż wdrażając program pn. Infrastruktura - klucz do rozwoju Rząd przyjął i skierował do Sejmu szereg ustaw, dotyczących realizacji procesów inwestycyjnych w budownictwie, realizacji inwestycji mieszkaniowych na własność oraz budownictwa na wynajem. W wyniku prac parlamentarnych nad propozycjami rządowymi w ramach w/w programu, w bieżącym roku nastąpiły istotne zmiany w otoczeniu legislacyjnym sektora budowlanego.

Od dnia 8 stycznia br. obowiązują przepisy ustawy z dnia 5 grudnia 2002 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej, wprowadzające możliwość finansowania budowy mieszkań i inwestycji remontowych kredytem o stałym oprocentowaniu, z dopłatami ze środków budżetu państwa. W czasie, gdy powstały założenia programu, tj. w końcu 2001 roku, przeciętny poziom rynkowych stóp oprocentowania kredytów mieszkaniowych wynosił ponad 16%. Już wtedy rządowe plany uruchomienia programu kredytów o stałej stopie 9% były ważnym impulsem przyczyniającym się do wzrostu konkurencji na rynku produktów oferowanych przez banki. Dalsza weryfikacja parametrów ustawowych (stopniowe obniżanie poziomu stałej stropy procentowej na etapie prac nad ustawą oraz po wprowadzeniu programu) potwierdziła jedynie te obserwacje. W tym sensie można już dziś powiedzieć, iż rządowy program kredytów mieszkaniowych przyczynił się do zmiany sytuacji na rynku produktów oferowanych przez banki i spełnia - w sposób niewymierny - swoje zadanie związane ze zwiększeniem dostępności kredytów mieszkaniowych (różnica między oprocentowaniem rynkowym i preferencyjnym się zmniejsza - jest to naturalna konsekwencja ogólnego spadku stóp procentowych i wzrastającej konkurencji).

Efektem spadku stóp procentowych - skądinąd bardzo pożądanego - oraz wzrostu konkurencji na rynku produktów komercyjnych musiał być oczywiście niższy niż zakładano popyt na kredyt o stałej stopie. W tej sytuacji bowiem duża część potencjalnych kredytobiorców zainteresowała się kredytem udzielanym na warunkach komercyjnych. Kredyt o stałej stopie z założenia nie miał przy tym zastępować oferty banków komercyjnych w przypadku, gdyby stopy procentowe były już stosunkowo niskie. Skutkowałoby to niemal całkowitym zastąpieniem oferty rynku produktem dotowanym przez państwo, na długie lata zatrzymując rozwój opartego na konkurencji rynku kredytów mieszkaniowych. Docelowo to właśnie konkurencyjna działalność sektora bankowego powinna stanowić podstawowy czynnik wpływający na spadek rynkowych stóp oprocentowania kredytów mieszkaniowych, do czego przekonują zresztą również obecne obserwacje rynku. Z tego też powodu program kredytu o stałej stopie z założenia miał charakter czasowy (kredyty mają być udzielane do końca 2005 roku).

W krajach o rozwiniętej gospodarce rynkowej i stabilnej sytuacji makroekonomicznej oprocentowanie kredytów mieszkaniowych o stopie procentowej ustalanej na stałym poziomie jedynie w okresie 10 lat wynosi przeciętnie 6,5-7%, zaś kredytów mieszkaniowych o stopie zmiennej przeciętnie 4,5-5,5% (np. Dania, Hiszpania, Holandia, Irlandia). Mając na względzie wysokie ryzyko walutowe związane z kredytami denominowanymi w walutach obcych, czego świadkami jesteśmy chociażby w ostatnim czasie, oraz proinflacyjne tendencje towarzyszące niestety najczęściej wzrostowi gospodarczemu, obserwowana w ostatnich latach tendencja obniżenia stóp oprocentowania kredytów bankowych może ulec zmianie. Tak więc kredyt udzielany w walucie krajowej, objęty gwarantowanym oprocentowaniem 6,5% stanowi nadal ważny składnik oferty kredytów mieszkaniowych.

Obecnie w Urzędzie Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast prowadzone są prace nad nowelizacją ustawy, związaną z wprowadzeniem takich zmian, które pozwoliłyby na dalszą obniżkę stałej stopy procentowej, zabezpieczając jednocześnie budżet państwa przed groźbą wystąpienia wysokich wydatków w kolejnych latach. Projekt nowelizacji przewiduje m.in. uzupełnienie katalogu dochodów oraz wydatków Funduszu Dopłat o pozycje umożliwiające dokonywanie przez Bank Gospodarstwa Krajowego transakcji mających na celu zabezpieczenie się przed ryzykiem zmiany poziomu stopy referencyjnej oraz poszerzenie zakresu przedmiotowego celów mieszkaniowych, których realizacja uprawnia do ubiegania się o kredyt mieszkaniowy, o remonty niewymagające uzyskania pozwolenia na budowę.

W latach 2001-2002 podjętych zostało szereg działań zapewniających środki na rozwój prowadzonej przez KFM akcji kredytowej (znaczne zwiększenie kwoty dotacji budżetowej, dokapitalizowanie Banku Gospodarstwa Krajowego, znaczące zwiększenie środków pozyskanych na rynkach kapitałowych - preferencyjne pożyczki zagraniczne i rynek wtórny wierzytelności KFM). Obecnie, ze względu na duże zainteresowanie tą formą zaspokajania potrzeb mieszkaniowych ze strony potencjalnych lokatorów oraz inwestorów, konieczne jest wprowadzenie zmian udrażniających system finansowania budowy mieszkań na wynajem i spółdzielczych lokatorskich oraz zapewniających długofalowy rozwój programu. Na zaawansowanym etapie prac legislacyjnych znajduje się projekt zmian w ustawie o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz - również związany z programem społecznego budownictwa czynszowego - projekt nowelizacji rozporządzenia określającego tryb i warunki udzielania kredytów ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.

Realizacja programu rządowego nie dotyczyła jedynie finansowych instrumentów wspierania przez państwo inwestycji mieszkaniowych. Ważne działania odnosiły się do rozwiązań prawnych nie związanych co prawda z finansową pomocą państwa, ale równie istotnych dla rozwoju rynku inwestycji mieszkaniowych w Polsce.

Z inicjatywy Rządu w dniu 27 marca br. uchwalona została nowa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, której przepisy obowiązują od 11 lipca 2003 r. Wprowadzono tym samym podstawy prawne dla bardziej konsekwentnego i zdyscyplinowanego procesu planistycznego, zdefiniowała pojęcia z zakresu planowania przestrzennego i procedur planistycznych, uprościła oraz wyeliminowała z systemu prawa rozwiązania uznaniowe, oparte na dowolnej interpretacji przepisów, zintegrowała przepisy dotyczące planowania przestrzennego z przepisami innych ustaw, a także wprowadziła standaryzację dokumentów planistycznych w celu ich ujednolicenia i uzyskania wyższej jakości merytorycznej tych opracowań. Z kolei przyjęte przez Sejm w tym samym dniu zmiany w ustawie Prawo budowlane, uprościły procedury administracyjne, wprowadziły mechanizmy dyscyplinujące organy administracji publicznej, obowiązkowe kontrole obiektów oddawanych do użytkowania, a także możliwość legalizacji samowoli budowlanych. Dzięki tym zmianom doprecyzowano regulacje związane z prawidłowym przebiegiem procesu inwestycyjnego i regulacje dotyczące nadzoru nad rynkiem wyrobów budowlanych.

W dniu 15 lipca br. weszły również w życie zmiany ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie kodeksu cywilnego dotyczące swobody zawierania umów najmu, a kolejny projekt zmian tej ustawy, zakładający m.in. przywrócenie równowagi pomiędzy prawami lokatorów i właścicieli oraz usuwający nadmierną ingerencję i swobodę zawierania umów, znajduje się na etapie zaawansowanych prac Rządu (stały Komitet Rady Ministrów).

Od początku lat 90-tych nie ma w Polsce rozwiązań, które wspierałyby gminy w budowie lub pozyskiwaniu mieszkań przeznaczonych dla najuboższych. Problem dotyczy mieszkań socjalnych oraz miejsc czasowego pobytu osób, które znalazły się w skrajnie trudnej sytuacji, w tym przede wszystkim osób bezdomnych. W przypadku zastępczych mieszkań socjalnych deficyt takich zasobów w gminach ogranicza dodatkowo skalę innych inwestycji na rynku mieszkaniowym, ponieważ np. budowa przez prywatne osoby mieszkań na wynajem pociąga za sobą zbyt duże ryzyko związane z niemożnością znalezienia przez gminę dla niewypłacalnego najemcy mieszkania zastępczego. W tym zakresie przewiduje się uruchomienie już w 2004 roku systemowych rozwiązań zwiększających możliwości finansowania budowy lub pozyskiwania przez gminy mieszkań socjalnych. Obecnie prowadzone są prace nad przygotowaniem odpowiednich regulacji.

Udzielając odpowiedzi na pytanie drugie, dotyczące wzrostu kosztów spowodowanych podniesieniem stawki VAT do 22%, chciałbym na wstępie podkreślić, że Polska uzyskała prawo do stosowania w 4-letnim okresie przejściowym, tj. do dnia 31 grudnia 2007 r., obniżonej stawki VAT na sprzedaż obiektów budownictwa mieszkaniowego oraz usług budowlanych, remontowych i modernizacyjnych w mieszkalnictwie, nie świadczonych w ramach programu o charakterze socjalnym (w tym ostatnim przypadku przepisy prawa wspólnotowego umożliwiają wszystkim państwom członkowskim stosowanie stawki obniżonej). Takie rozwiązania zawarte już zostały w rządowym projekcie nowej ustawy o podatku od towarów i usług, która przewiduje, że od daty uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej do końca 2007 roku preferencyjna stawka podatku VAT będzie stosowana jak dotychczas do sprzedaży wszystkich nowych mieszkań i całości robót budowlanych w mieszkalnictwie. Zgodnie z projektem ustawy do końca kwietnia 2004 roku przedłużony zostałby termin określony obecnie w art. 51 obowiązującej ustawy, tj. przepisie na podstawie którego aktualnie sprzedaż mieszkań, usług budowlano-remontowych oraz materiałów budowlanych w mieszkalnictwie jest opublikowana na poziomie 7%. Oznacza to, że do maja 2004 r. również w stosunku do sprzedaży materiałów budowlanych byłaby nadal stosowana obniżona do 7% stawka podatku.

Z uwagi na brak praktycznej możliwości stosowania obniżonych stawek VAT na materiały budowlane tylko w odniesieniu do mieszkalnictwa zakres przedmiotowy wynegocjowanego okresu przejściowego na obniżony VAT nie objął sprzedaży materiałów budowlanych. Podniesienie stawki podatku od towarów i usług od sprzedaży materiałów budowlanych z obecnych 7% do 22% w znacznej mierze nie pociągnie jednak za sobą poważnego wzrostu ceny mieszkania dla odbiorcy końcowego (szczególny system rozliczenia VAT). W szczególności nie nastąpi wzrost odpowiadający różnicy pomiędzy stawkami (tj. 15 punktom procentowym). Z przeprowadzonych obliczeń wynika, że wzrost ceny 1 mkw. powierzchni użytkowej mieszkania nie powinien przekroczyć 3-4%. Szacunki te dokonane zostały przy uwzględnieniu mechanizmu pomniejszania VAT należnego o naliczony. Nie odnoszą się więc one bezpośrednio do sytuacji indywidualnych inwestorów, którzy będą realizowali inwestycję mieszkaniową w tzw. systemie gospodarczym, tzn. inwestorów będących najczęściej ostatecznymi nabywcami materiałów budowlanych.

Od daty uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej do zakresu opodatkowania VAT będą musiały również zostać włączone działki budowlane. Wprowadzenie opodatkowania obrotu gruntami budowlanymi nie powinno jednak w istotny sposób pogorszyć warunków prowadzenia inwestycji mieszkaniowych. W świetle rządowego projektu ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaż gruntu związanego z domami lub lokalami mieszkalnymi będzie opodatkowana według tej samej stawki co sprzedaż samego domu lub lokalu, a więc stawką 7%. Ponadto udział gruntu w kosztach realizacji budownictwa mieszkaniowego wielorodzinnego jest na tyle niewielki, że spowodowany jego opodatkowaniem wzrost ceny mieszkań będzie bardzo mały. Z kolei w przypadku budownictwa jednorodzinnego realizowanego w systemie gospodarczym nabycie gruntu pod budowę najczęściej będzie obrotem nie podlegającym opodatkowaniu.

Uwzględniając powyższe informacje oraz odpowiadając na pytanie trzecie, dotyczące zamierzeń Rządu w zakresie złagodzenia restrykcji w budownictwie, uprzejmie informuję, że w resorcie infrastruktury opracowany został projekt ustawy, przewidujący wprowadzenie - wraz z dniem wejścia w życie nowej ustawy VAT - systemu rekompensaty inwestorom indywidualnym podwyższonego VAT na materiały budowlane. Projekt ten oparty był na koncepcji bezpośredniego zwrotu kwoty odpowiadającej skutkom podwyższenia podatku VAT na materiały budowlane z 7% do wysokości stawki podstawowej i został jeszcze w trakcie rządowych prac nad projektem nowej ustawy VAT przekazany do Ministerstwa Finansów, będąc wstępną pozycją rozwiązania problemu wzrostu stawki VAT na sprzedaż materiałów budowlanych. Z uwagi na równolegle prowadzone prace związane z reformą finansów publicznych państwa oraz groźbę nadużyć, w opinii Ministra Finansów wprowadzenie systemu "zwrotu bezpośredniego" nie jest jednak obecnie możliwe. Minister Finansów wystąpił już do Prezesa Rady Ministrów z prośbą o upoważnienie go do przygotowania nowych propozycji rozwiązań osłonowych łagodzących konsekwencje wzrostu VAT na materiały budowlane.

W przypadku przedsiębiorstw działających na rynku wprowadzenie szczególnych rozwiązań nie jest konieczne. Warto w tym miejscu podkreślić, iż podwyższenie stawki VAT na materiały budowlane nie powinno wpływać na konkurencyjność polskich przedsiębiorców produkujących materiały budowlane oraz firm budowlanych działających na rynku. Jedną z podstawowych zasad wspólnotowych jest bowiem zasada równej konkurencji, zgodnie z którą wszystkie przedsiębiorstwa powinny mieć zagwarantowane takie same warunki prowadzenia działalności gospodarczej.

W zakresie podatku VAT zastosowano takie rozwiązania, zgodnie z którymi usługi budowlane są obciążone podatkiem od towarów i usług według stawki obowiązującej w państwie, w którym usługi te są wykonywane (usługa budowlana wykonywana przez polskiego przedsiębiorcę np. w Niemczech będzie opodatkowana stawką podatku tam obowiązującą, natomiast usługa firmy niemieckiej w Polsce będzie opodatkowana wg stawki obowiązującej w Polsce). Podobne rozwiązania dotyczą transakcji kupna-sprzedaży towarów pomiędzy podatnikami podatku od towarów i usług, w wyniku której towary są wysyłane lub transportowane na terytorium innego państwa członkowskiego. Sprzedaż towarów w państwie "wysyłki", czyli wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 0%, natomiast w państwie, do którego materiały budowlane zostaną dostarczone, zastosowanie będzie miała stawka podatku tam obowiązująca. Niezależnie od tego przywóz materiałów budowlanych do Polski stanowiłby dodatkowo odrębną czynność również podlegającą opodatkowaniu VAT, zwiększając koszty takich transakcji. To podstawowe, chociaż nie jedyne czynniki wskazujące na brak realnych zagrożeń wzrostu stawki VAT na materiały budowlane dla konkurencyjności krajowych firm działających w tym obszarze rynku.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx