Diariusz Senatu RP: spis treści, następna cześć dokumentu

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny,*

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2003,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji o udzielaniu patentów europejskich, sporządzonej w Monachium dnia 5 października 1973 r., zmienionej aktem zmieniającym art. 63 Konwencji z dnia 17 grudnia 1991 r. oraz decyzjami Rady Administracyjnej Europejskiej Organizacji Patentowej z dnia 21 grudnia 1978 r., 13 grudnia 1994 r., 20 października 1995 r., 5 grudnia 1996 r. oraz 10 grudnia 1998 r. wraz z protokołami stanowiącymi jej integralną część,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r., podpisanej w Warszawie dnia 2 czerwca 2003 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Indii o ekstradycji,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu Konwencji osiedleńczej między Polską a Turcją, podpisanej w Ankarze dnia 29 sierpnia 1931 r.,

- informację Rzecznika Praw Obywatelskich o działalności za rok 2002, z uwagami o stanie przestrzegania wolności i praw człowieka i obywatela,

- trzecie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego.

W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi sprawozdanie przedstawił senator Tadeusz Bartos. Senator poinformował, że rozpatrywana ustawa umożliwia wydłużenie z dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy okresu stosowania dopłat z budżetu państwa do oprocentowania kredytów bankowych, w wysokości nie mniejszej niż 2% w stosunku rocznym, zaciąganych, po pierwsze, na zakup środków obrotowych do produkcji rolniczej; po drugie, na zakup środków obrotowych do produkcji żywności metodami ekologicznymi; po trzecie, na postęp biologiczny w rolnictwie.

Dotyczy to okresu od 15 lipca 2002 r. do 15 lipca 2003 r. i odnosi się tylko do gospodarstw, w których wystąpiły szkody spowodowane przez suszę w roku 2003. Szacunki strat dokonywane w poszczególnych województwach wykazały, iż wielu producentów rolnych znalazło się w bardzo trudnej sytuacji finansowej i nie może w terminie spłacić zaciągniętego kredytu.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, tak jednoznaczne stanowisko komisji, takie samo jak stanowisko Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, jest w pełni uzasadnione potrzebą udzielenia pomocy finansowej, w postaci warunków kredytowych, krajowym producentom rolnym, którzy ponieśli poważne szkody spowodowane przez tegoroczną suszę w bardzo wielu regionach kraju, zwłaszcza w województwach północno-zachodnich i centralnych.

Senator T. Wnuk poinformował, że także w ocenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych trudna sytuacja producentów rolnych z wielu powodów, nie tylko z powodu suszy, uzasadnia wprowadzenie przez Sejm dodatkowo zmiany art. 6 ustawy, która zapewnia obniżenie z 4% do 2% oprocentowania wszystkich kredytów zaciąganych przez kredytobiorców na cele rolnicze. A więc nie tylko tych kredytów prolongowanych, ale również wszystkich kredytów nowo udzielanych od dnia wejścia w życie tej ustawy.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej sprawozdanie przedstawiła senator Genowefa Ferenc, która poinformowała, że komisja rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji na posiedzeniu 17 września. Omawiana ustawa służy dostosowaniu do prawa Unii Europejskiej i dotyczy udzielania wzajemnej pomocy przy dochodzeniu należności pieniężnych.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że obecna zmiana ustawy wynika z wejścia w życie dwóch nowych dyrektyw, a mianowicie dyrektywy Rady Ministrów UE z 15 czerwca 2001 r. i dyrektywy Komisji Europejskiej z 9 grudnia 2002 r. W dyrektywach tych rozszerzono zakres należności objętych pomocą przy ich dochodzeniu oraz wprowadzono szereg regulacji uszczegóławiających tryb udzielania takiej pomocy i korzystania z niej we wzajemnych relacjach między państwami członkowskimi.

Ponadto senator poinformowała, że w dyskusji nad rozpatrywaną ustawą zwrócono uwagę na nieprecyzyjne określenia w ustawie, które mogą rodzić dowolność interpretacyjną, między innymi na pojęcie "znaczące wysokie koszty egzekucyjne". Zwrócono uwagę na przenoszenie zapisów z dyrektyw bez zastanawiania się nad skutkami takich działań dla polskiej gospodarki, a także na to, iż zbyt często zapomina się o tym, że dyrektywy określają jedynie cel, jaki państwo ma osiągnąć, oraz o fakcie, że metody i środki dobiera się, uwzględniając własne wewnętrzne ustawodawstwo i potrzeby.

Członkowie komisji uznali te praktyki za niewłaściwe. Senatorowie zwrócili się też z prośbą do przedstawiciela ministra finansów o wyjaśnienie na piśmie powstałych podczas dyskusji wątpliwości. Otrzymali wyjaśnienia w ostatnich dniach września. Zwrócono w nich uwagę między innymi na krótki okres obowiązywania dyrektyw, a także na to, że państwa członkowskie miały obowiązek dostosować swoje prawo do nowych dyrektyw do 30 czerwca 2002 r. W związku z tym okres, jaki upłynął, jest zbyt krótki, aby można było korzystać z doświadczeń krajów Unii Europejskiej.

Chodzi przede wszystkim o dwie dyrektywy, w których ustanowiono szczegółowe zasady wykonywania przepisów dotyczących pomocy przy windykacji i odzyskiwaniu roszczeń związanych z niektórymi obciążeniami podatkowymi, opłatami, podatkami i innymi należnościami. W dyrektywach, do których ma zostać dostosowana nowelizowana ustawa, została przyjęta zasada, iż państwa nie obciążają się wzajemnie poniesionymi kosztami udzielanej pomocy. Stąd nowelizacja stanowi, iż nieściągnięte od zobowiązanego wydatki egzekucyjne pokrywane są z budżetu państwa, opłaty za dokonanie poszczególnych czynności egzekucyjnych i opłaty manipulacyjne są umarzane, jeśli nie zostaną ściągnięte od zobowiązanego, a opłata komornicza nie jest pobierana.

W opinii senatora F. Bobrowskiego, należy się spodziewać, że wprowadzenie regulacji dotyczących udzielania pomocy obcemu państwu przy dochodzeniu należności powstałych na jego terytorium oraz skorzystanie z pomocy obcego państwa przy dochodzeniu należności powstałych na terytorium Polski powinno wpłynąć na świadomość zobowiązanych o nieuchronności dochodzenia ich zobowiązań na terytorium Wspólnoty Europejskiej i, co za tym idzie, zwiększyć rozmiary należności dobrowolnie regulowanych przez zobowiązanych.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko zawarte w sprawozdaniach Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych i 78 głosami, przy 1 głosie wstrzymującym, podjął uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm 11 września, a 15 września przekazano ją Senatu. Tego samego dnia marszałek skierował ustawę do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Mieczysław Mietła. Jak stwierdził, zasadniczym celem dokonywanych zmian jest zapewnienie właściwego i fachowego nadzoru nad środkami publicznymi ulokowanymi w spółkach przez jednostki samorządu terytorialnego. Aktualny stan prawny nierówno traktuje mienie publiczne, które jest wartością wspólną. Spółki z udziałem Skarbu Państwa ustawowo posiadają merytoryczny nadzór w postaci rad nadzorczych, w skład których wchodzą osoby o wysokich kwalifikacjach, potwierdzonych egzaminem państwowym z zakresu kodeksu spółek handlowych, znajomości przepisów ustaw gospodarczych oraz wiedzy ekonomicznej i reguł gry rynkowej. Spółki z udziałem jednostek samorządu terytorialnego natomiast są bardzo często pozbawione profesjonalnego nadzoru, pomimo że w wielu wypadkach dysponują znacznym majątkiem. Obecnie działającym radom nadzorczym nie były stawiane wysokie wymagania. Jeżeli wziąć jednak pod uwagę to, że spółki z udziałem jednostek samorządu terytorialnego dysponują z reguły bardzo dużym majątkiem publicznym, to pojawia się problem należytego nadzoru nad tym majątkiem. Profesjonalne rady nadzorcze mają stanowić gwarancje sprawnego i efektywnego zarządzania w tych spółkach.

Omawiana ustawa zakłada wprowadzenie rozwiązań czyniących zadość takim gwarancjom. Wprowadza się w niej obowiązek powoływania rad nadzorczych w spółkach z udziałem jednostek samorządu terytorialnego, określa wymogi, jakie muszą spełnić członkowie rad nadzorczych i to, kto je ma potwierdzić. Ustawa zakłada, że kandydaci ubiegający się o zasiadanie w radach nadzorczych muszą mieć ukończony stosowny kurs, potwierdzony zdanym egzaminem przed komisją państwową. Oznacza to, że wymogi te zostały zrównane z kwalifikacjami, które obowiązują członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Taka regulacja pozwala na wykonywanie właściwego nadzoru nad spółkami z udziałem jednostek samorządu terytorialnego oraz spółek zależnych.

Pierwsza poprawka porządkowała przepis art. 10a ust. 4, w którym jest mowa o tym, że członkowie rady nadzorczej będą musieli być powoływani spośród osób, które złożyły egzamin w trybie przewidzianym w przepisach ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji. Dotyczyło to egzaminu dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek z wyłącznym udziałem Skarbu Państwa. Kwestie związane z tym egzaminu reguluje wyłącznie ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji. Dlatego komisja wnosiła o skreślenie wyrazów "oraz o prywatyzacji spółek Skarbu Państwa", jako zbędnych.

Druga poprawka dotyczyła dodania w art. 10a w ust. 5 po wyrazie "terytorialnego" wyrazów "reprezentujących w spółce jednostkę samorządu terytorialnego". Doprecyzowano ten przepis, wskazując, iż chodzi o zakazy obowiązujące członków rad nadzorczych jednoosobowych spółek jednostek samorządu terytorialnego. Stosowany odpowiednio przepis art. 13 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji dotyczy bowiem sytuacji, w której Skarb Państwa pozostaje jedynym akcjonariuszem spółki.

Trzecia poprawka dotyczyła wprowadzenia zmian w art. 3, które spowodują właściwe uregulowanie okresu przejściowego określającego długość kadencji rad nadzorczych spółek z większościowym udziałem jednostek samorządu terytorialnego, powołanych przed dniem wejścia w życie ustawy. Daje to też czas na dostosowanie się do przepisu art. 13 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji.

Poprawka trzecia zmieniała treść art. 10a ust. 6. Przepis dostosowuje regulację do zasad kodeksu spółek handlowych, które stanowią, że powoływanie lub odwoływanie przez radę nadzorczą może dotyczyć wyłącznie członków zarządu (przepis ten zawarty jest w art. 201 § 4, w art. 202 i 203 kodeksu spółek handlowych), a nie, jak to określono w projekcie nowelizacji, zarządu jako organu osoby prawnej. Ta poprawka miała charakter doprecyzowujący.

Podczas debaty nad ustawą o zmianie ustawy o gospodarce komunalnej wniosek o charakterze legislacyjnym zgłosił senator Marian Noga.

Uchwała

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 19 września, 22 września została przekazana do Senatu, a następnego dnia marszałek Senatu skierował ją, zgodnie z regulaminem Izby, do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Obie komisje rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały swoje sprawozdania.

W imieniu obu komisji sprawozdanie przedstawił senator Władysław Mańkut, który poinformował, że rozpatrywana ustawa nowelizuje obowiązujące przepisy zawarte w ustawie z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny. Ustawa dotyczy praw i obowiązków konsumentów i przedsiębiorców będących stronami umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa oraz umów zawartych na odległość. Ustawa nowelizująca zmierza do doprecyzowania w nowelizowanej ustawie regulacji dotyczących trzech szczegółowych kwestii, doprecyzowania zgodnie z dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady: dyrektywą nr 85/577ECC z 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w umowach zawieranych poza siedzibą przedsiębiorstwa oraz dyrektywą nr 97/7/WS z 20 maja 1997 r. o ochronie konsumentów w umowach zawieranych na odległość.

Zmiany dotyczą trzech kwestii. Po pierwsze, chodzi o moment, w którym upływa dziesięć dni odstąpienia od umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa oraz umowy zawartej na odległość. W obowiązującej ustawie nie zostało doprecyzowane, jak należy liczyć ten termin w sytuacji, gdy konsument odstępuje od umowy listownie bądź za pomocą innego środka korespondencji, także w formie elektronicznej. Ustawodawca nie sprecyzował bowiem, czy dla zachowania dziesięciodniowego okresu wystarczy wysłanie oświadczenia o odstąpieniu od umowy przed upływem tego terminu, czy też winno być ono wysłane, aby doszło do adresata przed upływem dziesięciodniowego terminu. W ustawie wskazano, iż do zachowania tego terminu wystarczy oświadczenie wysłane przed jego upływem. Ustawa usunie ponadto dotychczasowe rozbieżności w orzecznictwie sądowym oraz ułatwi rozstrzyganie sporów przez sądy konsumenckie i w postępowaniu mediacyjnym w ramach działalności inspekcji handlowej.

Druga zmiana dotyczy określenia terminu zwrotów otrzymanych wcześniej umownych świadczeń w sytuacji odstąpienia przez konsumenta od umowy. W aktualnej ustawie istnieje obowiązek wzajemnego zwrotu przez strony otrzymanych świadczeń, ale nie jest określony termin, w którym ma nastąpić ten zwrot. Uzupełniono więc dotychczasową regulację o zapis mówiący, że zwrot powinien nastąpić niezwłocznie, nie później niż w terminie czternastu dni. Dodać trzeba, że brak określenia terminu mógłby być wykorzystywany do celowego opóźniania przez przedsiębiorców rzeczywistego zwrotu towaru. Należy zauważyć, że wchodząca w grę suma zawsze jest bardziej znacząca dla konsumenta, pozbawionego okresowo możności dysponowania nią, niż dla przedsiębiorcy.

Trzecia zmiana dotyczy jedynie naprawienia omyłki legislacyjnej. Kwestia ograniczenia odstąpienia w wypadku umów sprzedaży żywności oraz usług turystycznych została uregulowana zgodnie z zasadami techniki legislacyjnej. Dzięki tej zmianie usunięto dotychczasowe wątpliwości interpretacyjne. Zmiana jest zgodna z regulacją zawartą w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 97/7/WS z 20 maja 1997 r. o ochronie konsumentów w umowach zawieranych na odległość.

Senator sprawozdawca przypomniała, że rozpatrywana nowelizacja była projektem rządowym. Ustawa dotyczy zmiany jednego artykułu, art. 139, w ustawie - Prawo o ustroju sądów powszechnych. Zaproponowana zmiana jest skutkiem realizacji zadań wynikających z planu działania w sprawie wzmocnienia administracji i sądownictwa w Polsce, opracowanego przez rząd Rzeczypospolitej Polskiej we współpracy z Komisją Europejską i przyjętego przez Radę Ministrów 16 kwietnia 2002 r.

Standardy przygotowania kandydatów na stanowisko sędziowskie są różne w poszczególnych okręgach apelacji. W aktualnym stanie prawnym aplikację sądową prowadzą prezesi sądów apelacyjnych w danym okręgu apelacji, z tym że zajęcia seminaryjne mogą być prowadzone także dla dwóch lub większej liczby okręgów apelacji. W tym wypadku zajęcia organizuje prezes jednego z sądów apelacyjnych lub minister sprawiedliwości.

Zaproponowana nowelizacja wprowadza nadzór merytoryczny ministra sprawiedliwości nad aplikacją sądową oraz kompetencję ministra do określania obszarów apelacji, w których prowadzone są zajęcia seminaryjne. Ponadto zamiast fakultatywnego uprawnienia prezesa sądu apelacyjnego do powierzania prowadzenia zajęć prezesowi sądu okręgowego, w granicach jego właściwości, nowela daje tę możliwość ministrowi sprawiedliwości.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej sprawozdanie przedstawił senator Bernard Drzęźla.

Senator sprawozdawca poinformował, że rozpatrywana ustawa wprowadza zmiany do ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych z 26 kwietnia 2001 r., do ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do podejmowania lub wykonywania niektórych działalności z 10 maja 2002 r., a także do ustaw: o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, o systemie ubezpieczeń społecznych, o opłacie skarbowej, o działach administracji rządowej oraz o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów.

Celem ustawy jest wprowadzenie do polskiego prawa uregulowań przyjętych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i rady o symbolu 2001/19/WE, z 14 maja 2001 r., zmieniającej dwie wcześniejsze dyrektywy w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych, uregulowań przyjętych w dyrektywach dotyczących zawodów pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza oraz uregulowań dyrektyw ustanawiających procedurę uznawania kwalifikacji w zakresie działalności zawodowych. Przepisy te regulują ogólny system uznawania dyplomów szkół wyższych przyznawanych na zakończenie przynajmniej trzyletniego kształcenia i szkolenia zawodowego. Projekt ustawy wprowadza ponadto do wymienionych już ustaw z 26 kwietnia 2001 r. i z 10 maja 2002 r. pewne zmiany wynikające z zaleceń Komisji Europejskiej.

Dostosowanie do wspomnianej już dyrektywy 2001/19/WE polega między innymi na wprowadzeniu przepisów umożliwiających uwzględnienie kształcenia regulowanego na trzecim poziomie kwalifikacji, odstąpienie od wymogu dwóch lat doświadczenia zawodowego w wypadku posiadania przez wnioskodawcę dokumentu potwierdzającego ukończenie kształcenia regulowanego, a także możliwości odstąpienia od testu umiejętności, jeśli różnice mogą zostać zrównoważone wiedzą wnioskodawcy nabytą podczas zdobywania doświadczenia zawodowego.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator B. Drzęźla poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zaproponowała przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Zgodnie z nowelizowaną ustawą obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej, którzy nabyli w tych państwach, a więc poza granicami Rzeczypospolitej, kwalifikacje do wykonywania zawodów regulowanych, uznaje się te kwalifikacje.

Senator I. Kurzępa stwierdziła ponadto, że ustawa definiuje pojęcie wnioskodawcy, którym jest obywatel zamierzający wykonywać zawód regulowany w Rzeczypospolitej Polskiej, pojęcie państwa wnioskodawcy, czyli państwa, w którym wnioskodawca uzyskał kwalifikacje do wykonywania zawodu regulowanego, a także pojęcie uprawnionej instytucji, którą jest instytucja prowadząca kształcenie lub szkolenie, i pojęcie kształcenia regulowanego, którym jest kształcenie przygotowujące do wykonywania zawodów w państwie wnioskodawcy. Ustawa definiuje ponadto pojęcia kwalifikacji na określonych poziomach, zaświadczeń i dyplomów potwierdzających ukończenie kształcenia regulowanego na określonym poziomie oraz doświadczenia zawodowego, stażu adaptacyjnego, testu umiejętności i organizacji zawodowych.

W imieniu Komisji Nauki, Edukacji i Sportu senator I. Kurzępa zwróciła się o przyjęcie sprawozdania i uchwalenie omawianej ustawy bez poprawek.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych głos zabrał senator Bernard Drzęźla, który poinformował, że rozpatrywany projekt ma na celu zmianę wymienionej ustawy w odniesieniu do programów pomocowych. Zmiana ta polega na wprowadzeniu do ustawy nowej definicji programu pomocowego, nadając tym programom rangę aktów normatywnych, ze wskazaniem podstawy prawnej udzielania pomocy oraz szczegółowych warunków jej udzielenia. Stanowi to warunek formalny, postawiony przez Komisję Europejską, rozpoczęcia badania zgodności udzielania pomocy publicznej, której dotyczą programy, z prawem wspólnotowym. W tak zwanej procedurze przejściowej jest tak od 1 stycznia 2003 r. Zgoda Komisji Europejskiej na udzielenie pomocy publicznej na podstawie wymienionych programów pomocowych umożliwi również udzielanie pomocy po akcesji do Unii Europejskiej bez konieczności dokonywania notyfikacji przez Komisję Europejską. W rozpatrywanej nowelizacji nie chodzi o dostosowanie polskiego prawa do określonych przepisów wspólnotowych, bo to już się dokonało, a jedynie o spełnienie warunku postawionego przez Komisję Europejską. Jest to warunek niezbędny do rozpoczęcia badania przez Komisję Europejską istniejących obecnie programów pomocowych i ewentualnego ich zaakceptowania, co umożliwiałoby udzielanie pomocy na ich podstawie również po akcesji.

Projekt ustawy przewiduje wprowadzenie rozdziału 6a, odnoszącego się tylko do programów mających obowiązywać po dniu akcesji oraz przepisów, które będą obowiązywać po akcesji, ale funkcjonują już dzisiaj i wymagają modyfikacji mającej na celu nadanie im formy aktu normatywnego. W myśl nowego art. 46a program pomocy powinien mieć formę aktu normatywnego, powinien zawierać podstawę prawną udzielania pomocy oraz określać szczegółowe warunki jej udzielania. Art. 46b wprowadza przepis dotyczący programów pomocowych organów samorządu terytorialnego. Skutkiem wprowadzenia tego artykułu będzie zwolnienie z obowiązku przedstawiania organowi nadzorującemu projektów programów oraz projektów decyzji i umów będących podstawą udzielania pomocy indywidualnej. W razie zaistnienia takich wypadków do Komisji Europejskiej są przekazywane wyłącznie projekty aktów normatywnych określające szczegółowe warunki udzielania pomocy, nie zaś programy poszczególnych organów samorządu terytorialnego. Organy samorządu terytorialnego muszą jedynie przekazywać do organu nadzorującego akty prawa miejscowego, które zawierają podstawę prawną udzielania pomocy. Jest to uzasadnione liczbą organów samorządu terytorialnego (tylko na szczeblu gminnym jest ich dwa tysiące pięćset) i znacznym podobieństwem pomocy udzielanej przez te organy.

Senator poinformował, że zgodnie z art. 24 oraz art. 27 pkt 2 ustawy z 7 czerwca 2002 r. o Polskiej Konfederacji Sportu, 1 stycznia 2004 r. likwidacji będzie podlegać Centralny Ośrodek Sportu, a składniki likwidowanej jednostki staną się nieodpłatnie własnością Polskiej Konfederacji Sportu. W myśl art. 26 ustawy na utrzymanie przejętej bazy sportowej i jej udostępnienie 1 stycznia 2004 r. konfederacja otrzymałaby dotację podmiotową. Wykreślenie powyższych postanowień będzie skutkować pozostawieniem Centralnego Ośrodka Sportu w obecnie istniejącej formie organizacyjno-prawnej.

W opinii senatora sprawozdawcy, przyjęcie proponowanych zmian umożliwi Centralnemu Ośrodkowi Sportu dalszą prawidłową działalność i zapewni ciągłość realizowanych przez niego dotychczas zadań. Baza sportowa znajdująca się w dyspozycji tej jednostki służy bowiem nie tylko rozwojowi sportu wyczynowego, ale również sportu powszechnego, sportu osób niepełnosprawnych, czy też sportu młodzieżowego. Przekazanie całej infrastruktury Polskiej Konfederacji Sportu może zaś spowodować ograniczenie wykorzystywania jej jedynie na potrzeby sportu wyczynowego i prowadzić do utrudnień w dostępie do niej innych podmiotów.

Jak stwierdził senator G. Lato, za wprowadzeniem projektowanych zmian przemawiają również argumenty ekonomiczne. Wykazują one, że likwidacja Centralnego Ośrodka Sportu i wchłonięcie składników jego majątku przez konfederację to operacja kosztowna, stanowiąca znaczne obciążenie dla budżetu państwa. Centralny Ośrodek Sportu jako państwowy zakład budżetowy zarządza majątkiem Skarbu Państwa, który został przekazany ośrodkowi w trwały zarząd lub użytkowanie. Są jednak grunty, które Centralny Ośrodek Sportu użytkuje bądź dzierżawi od jednostek samorządu terytorialnego oraz osób fizycznych. Proces przejęcia praw do składników majątku Centralnego Ośrodka Sportu przez Polską Konfederację Sportu wymagałby nie tylko szczegółowego uregulowania stanu prawnego gruntów, lecz przede wszystkim dokonania wyceny składników majątkowych. Dokonanie takich wycen jest bardzo kosztowne. Szacuje się, że koszt ten będzie stanowił 3-5% wartości majątku, czyli około kilkudziesięciu milionów złotych. Byłoby to dodatkowe obciążenie dla budżetu państwa.

Do Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu wpłynęły opinie między innymi z Polskiego Komitetu Olimpijskiego, Zarządu Głównego Szkolnych Związków Sportowych, Polskiej Konfederacji Sportu, Unii Polskich Związków Sportowych oraz Polskiej Federacji Sportu Młodzieżowego. Powyższe instytucje w nadesłanych opiniach nie zgłosiły uwag do nadesłanego projektu ustawy o zmianie ustawy o Polskiej Konfederacji Sportu.

Po zakończeniu debaty nad rozpatrywaną nowelizacją Senat przystąpił do głosowania do głosowania nad wnioskiem Komisji Nauki, Edukacji i Sportu o przyjęcie ustawy bez poprawek. Ustawę poparto jednomyślnie, 79 senatorów głosowało za wnioskiem. Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o Polskiej Konfederacji Sportu.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 56. posiedzeniu, 10 września 2003 r. Do Senatu została przekazana 15 września. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury sprawozdanie przedstawiła senator Czesława Christowa.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, celem projektu ustawy jest określenie zasad i trybu nabywania uprawnień zawodowych przez osoby zamierzające wykonywać prace podwodne, a także określenie podstawowych obowiązków organizatora tych prac wraz z uregulowaniem warunków bezpiecznego ich wykonywania.

Zgodnie z projektem ustawy przedsiębiorcy organizujący wykonanie prac podwodnych mają obowiązek posiadać certyfikat w zakresie spełnienia wymogów systemu zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy. W projekcie ustawy zostały również określone wymagania w stosunku do obiektów zanurzalnych, wprowadzono bowiem obowiązek ich projektowania i budowy pod nadzorem instytucji klasyfikacyjnej oraz obowiązek dopuszczenia do użytkowania po sprawdzeniu przez inspektorów Państwowej Inspekcji Pracy, Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz Urzędu Morskiego w Gdyni.

Projekt ustawy określa normy czasu pracy pod powierzchnią wody w ciągu doby i roku, wprowadza też przepisy ochrony pracy, zobowiązujące przedsiębiorców do zapewnienia nurkom stałej opieki medycznej. Uznawanie kwalifikacji zawodowych nabytych przez obywateli państw Unii Europejskiej będzie się odbywać zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych.

Senator Cz. Christowa poinformowała, że w Unii Europejskiej nie obowiązują wspólne przepisy dotyczące wykonywania prac podwodnych. Przy opracowywaniu analizowanego projektu ustawy jako wzorce brano pod uwagę uregulowania prawne obowiązujące w Stanach Zjednoczonych, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Francji, RFN i Szwecji. Założenia do nowych uregulowań prawnych, dotyczących zawodu nurka, wykonywania prac podwodnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy nurków, zostały już w 1997 r. zaakceptowane przez zainteresowane strony. Kiedy opracowywano projekt ustawy, uwzględniano też uwagi środowisk krajowych, związanych z prowadzeniem prac podwodnych.

W opinii senator sprawozdawcy, wejście w życie ustawy nie spowoduje dodatkowych wydatków z budżetu państwa. Wydatki na działalność Komisji Kwalifikacyjnej dla Nurków, działającej przy Urzędzie Morskim w Gdyni, będą tak jak dotychczas równoważone przez wpływy uzyskiwane z opłat wnoszonych przez osoby ubiegające się o uprawnienia zawodowe. Skutki finansowe wynikające z opłat założonych w ustawie po jej wdrożeniu odczują przedsiębiorcy podejmujący się organizowania prac podwodnych oraz osoby ubiegające się o uprawnienia zawodowe nurków.

Projekt ustawy podlega ocenie zgodności z prawem Unii Europejskiej, w szczególności z regulacjami ustanawiającymi zakaz dyskryminacji ze względu na obywatelstwo, dostęp do wykonywania zawodu oraz ogólny wspólnotowy system uznawania kwalifikacji zawodowych. Projekt ustawy o wykonywaniu prac podwodnych uzyskał pozytywną opinię sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej i jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Senator Cz. Christowa poinformowała, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury wniosła do projektu ustawy o wykonywaniu prac podwodnych dwie poprawki. Poprawka pierwsza: w art. 21 w ust. 1 wyrazy "w sposób określony w art. 8 ust. 2 pkt 7" zaproponowano zastąpić wyrazami "z uwzględnieniem informacji, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 7". Wynikało to z logiki tego zapisu i właściwie nie dotyczyło meritum, a raczej porządkowało ten zapis, ponieważ powołanie się na inne punkty było niewłaściwe. Ostatecznie proponowana poprawka uzyskała akceptację wszystkich członków komisji i po wprowadzeniu zmian do art. 21 ust. 1 otrzymał on następuje brzmienie: "Praktykę nurka w zakresie wykonywania prac podwodnych wpisuje się do książeczki nurka z uwzględnieniem informacji, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 7".

Poprawka druga. W art. 24 ust. 4 komisja zaproponowała, aby skreślić wyrazy "o którym mowa w art. 20 ust. 2-8", zastąpić na końcu kropkę przecinkiem i dodać wyrazy "o którym mowa w art. 20 ust. 2-8". Była to identyczna sytuacja, wynikająca z logiki zapisu. Art. 24 ust. 4 po wprowadzonych zmianach otrzymał następujące brzmienie: "Osobie, która ukończyła szkolenie, ośrodek szkoleniowy wydaje zaświadczenie o ukończeniu szkolenia, o którym mowa w art. 20 ust. 2-8.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator Cz. Christowa poinformowała, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury zarekomendowała Izbie przyjęcie ustawy o wykonywaniu prac podwodnych wraz z dwoma przedstawionymi poprawkami.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następna część dokumentu