Warszawa, dnia 20 sierpnia 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Zasady i warunki oszczędzania przez ludność na mieszkanie spółdzielcze, określone jeszcze w latach 60-tych, zostały zmienione z wprowadzeniem zmian ustrojowych w Polsce oraz wycofaniem się państwa od 1990 r. z przywilejów i preferencji dotyczących oprocentowania kredytów, również mieszkaniowych.

Od tego czasu w przepisach prawnych kilkakrotnie rozszerzano katalog uprawnień do premii gwarancyjnej, stwarzając właścicielom książeczek warunki do skorzystania z innych możliwości - poza spółdzielniami mieszkaniowymi - uzyskania mieszkania z wykorzystaniem premii gwarancyjnej. Obecnie zasady i warunki wypłaty premii gwarancyjnej określają przepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 32 z późn. zm.). Katalog czynności uprawniających do uzyskania premii gwarancyjnej nie zawiera ograniczeń w wyborze spółdzielni mieszkaniowej, towarzystwa budownictwa społecznego lub kontrahenta przy kupnie mieszkania. Właściciele książeczek mogą więc dokonać czynności uprawniającej do uzyskania premii w każdej spółdzielni mieszkaniowej lub towarzystwie budownictwa społecznego.

- kupna mieszkania na rynku pierwotnym i wtórnym,

Zobowiązania zaciągnięte w przeszłości w zakresie waloryzacji oszczędności lokowanych na książeczkach mieszkaniowych rząd wypełnia w ramach przyznawanych corocznie środków budżetowych. Jednak rozmiary pomocy państwa muszą uwzględniać realne możliwości budżetu, w związku z tym nie widzimy obecnie możliwości wprowadzenia radykalnych zmian przyspieszających likwidację książeczek z premią poprzez kolejną nowelizację ustawy rozszerzającą katalog uprawnień do premii.

Problem szybszej likwidacji książeczek z przysługującą premią będzie trudny do rozwiązania, szczególnie w przypadku osób ubogich, biorąc nawet pod uwagę fakt, że w ramach rodziny (szeroko rozumianej) można przekazać prawo do wkładów zgromadzonych na książeczkach mieszkaniowych na osoby mające możliwości realizacji wkładów z premią. Należy zaznaczyć, że wydatki na refundację bankom wypłaconych premii gwarancyjnych stanowiły i stanowią nadal znaczącą pozycję w kwocie wydatków na sferę mieszkaniową oraz w łącznej kwocie wydatków budżetowych. Biorąc pod uwagę pozostającą jeszcze do likwidacji liczbę książeczek mieszkaniowych (1,920 tys. - stan na 31 marca 2003 r.) oraz zakładając, że rocznie likwidowanych będzie ok. 120 tys. książeczek mieszkaniowych, można przyjąć, że realizacja wszystkich książeczek będzie trwała jeszcze kilkanaście lat.

Pragnę jednocześnie poinformować, iż aktualnie przedmiotem prac legislacyjnych jest projekt nowelizacji ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Przewiduje on zmiany w zasadach partycypacji w kosztach budowy mieszkań realizowanych przez TBS (partycypacja własna przyszłych najemców zamiast partycypacji osób trzecich). Stosownie do tego proponuje się również wypłatę premii już po wpłacie połowy kwoty partycypacji. Ułatwi to przyszłym najemcom wykorzystanie premii gwarancyjnej na sfinansowanie udziału w kosztach budowy.

Z wyrazami szacunku

Minister Infrastruktury

z up. Sekretarz Stanu

Andrzej Piłat

Warszawa, dnia 21.08.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ze względu na obowiązujące przepisy, Minister Zdrowia nie posiada podstawy prawnej do finansowania zadań realizowanych przez jednostki, dla których nie jest organem założycielskim. Zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) dotacje na inwestycje może przyznać organ, który utworzył samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Ponadto inwestycje realizowane przez samorządy mogą być wspierane ze środków budżetu państwa w ramach kontraktu wojewódzkiego na zasadach określonych w stosownych przepisach oraz w ramach prowadzonych przez Ministra Zdrowia programów w zakresie określonym przez te programy.

W ustawie budżetowej na rok 2003 na realizację Programu Działań Osłonowych w Ochronie Zdrowia w Ramach Prowadzonej Restrukturyzacji zapisana została rezerwa celowa w wysokości 170.000.000 zł, z tego 110.000.000 zł pod warunkiem uzyskania do końca III kwartału 2003 roku dochodów z podatku akcyzowego i cła określonych w art. 49 stawy budżetowej. Aktualnie na Program pozostaje kwota 60.000.000 zł. Środki te obejmują tylko wydatki bieżące związane z restrukturyzacją zatrudnienia w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

Z upoważnienia

Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 2003.08.22

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez pana Józefa Sztorca na 44 posiedzeniu Senatu w dniu 8 sierpnia 2003 r. uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Nierozerwalny związek kształcenia, badań naukowych i praktycznego wdrażania ich wyników jest gwarancją nie tylko nowoczesnego nauczania na wysokim poziomie, ale także autonomii i wolności akademickiej oraz zrównoważonego rozwoju całego europejskiego społeczeństwa. Środowisko akademickie musi włączać się w rozwój regionalny, zatem utrzymanie odpowiednio silnej pozycji wszystkich dobrych szkół wyższych, staje się podstawowym wyzwaniem nie tylko w Polsce, lecz w całej Europie.

Zadania te wymagają wypracowania w krajach Unii Europejskiej i krajach do nich przystępujących, wspólnych założeń polityki edukacyjnej, a następnie włączanie ich w politykę edukacyjną każdego kraju z osobna, z uwzględnieniem specyfiki potrzeb każdego z nich. Opracowując zasady realizacji tak pojętych celów nie można kierować się doraźnymi celami politycznymi, lecz troską o to, aby rozwój środowisk i ośrodków akademickich pozostawała w harmonii ze zmianami zachodzącymi w Europie i świecie.

Stąd współpraca pomiędzy rządami i uczelniami zarówno w poszczególnych krajach, jak i na forum europejskim została uznana za jeden z warunków rozwoju gospodarczego Europy, czego wyrazem jest, między innymi, Deklaracja bolońska i trwająca od kilku lat współpraca w ramach prac Rady Europy, w których uczestniczy także strona polska.

3. opracowanie i przygotowanie wdrożenia zasad wydawania suplementu do dyplomu. W tym dokumencie zawarte będą pełnie informacje dotyczące rodzaju odbytych studiów oraz nabytych kwalifikacji akademickich i zawodowych.

3. opracowywanie i wdrażanie systemu kredytowego. W oparciu o powszechnie stosowany w Europie system ECTS jest opracowywany polski system transferów i kredytów, który ma uprościć procedury porównywania wykształcenia zdobytego przez studentów w ramach odbywanych studiów.

3. dostosowanie standardów kształcenia do wymogów wynikających z wymagań kwalifikacyjnych obowiązujących dla zawodów regulowanych w krajach Unii Europejskiej. Działanie to ma zagwarantować osobom podejmującym studia w Polsce, że kwalifikacje uzyskiwane w trakcie tych studiów będą w pełni porównywalne z kwalifikacjami uzyskiwanymi w innych krajach Unii Europejskiej i będą umożliwiać podjęcie zatrudnienia w dowolnym kraju wspólnoty.

3. wzrost mobilności studentów i nauczycieli akademickich. Polskie uczelnie aktywnie uczestniczą w realizacji europejskich programów wymiany studentów i kadry naukowej. W roku akademickim 1998/1999 w realizacji komponentu ERASMUS Programu SOCRATES uczestniczyło zaledwie 46 uczelni (z wymiany skorzystało ok. 700 nauczycieli akademickich oraz ok. 1500 studentów), zaś w roku akademickim 2000/2001 było to już 100 uczelni (ponad 1500 nauczycieli akademickich oraz ok. 4700 studentów).

3. w wielu uczelniach są opracowywane, a także już prowadzone programy nauczania na poszczególnych kierunkach studiów w językach obcych.

3. Rozwój sieci szkolnictwa wyższego.

W celu zwiększenia dostępności studiów między innymi przez przybliżenie miejsca kształcenia do miejsca zamieszkania przyszłych studentów znowelizowana została w dniu 27 lipca 2002 r. ustawa o szkolnictwie wyższym oraz ustawa o wyższych szkołach zawodowych. Wprowadzone zmiany dały możliwość tworzenia przez uczelnie (po spełnieniu określonych wymagań) nie tylko filii i wydziałów zamiejscowych ale również zamiejscowych ośrodków dydaktycznych. Z założenia ośrodki takie będą powstawać w niewielkich miastach, w których istnieje zapotrzebowanie społeczne na kształcenie na poziomie wyższym, a w najbliższej okolicy nie istnieją szkoły wyższe ani ich placówki.

Dużą rolę w systemie polskiego szkolnictwa wyższego odgrywają także uczelnie niepaństwowe, o czym świadczy sukcesywnie wzrastająca liczba studiującej młodzieży. Uczelnie niepaństwowe umożliwiają podjęcie studiów wyższych zwłaszcza młodzieży pochodzącej z rodzin niezamożnych. Często koszty czesnego są bowiem niższe niż koszty utrzymania w miastach akademickich.

2. Rozwój systemu bezzwrotnej pomocy materialnej dla studentów.

Na podstawie art. 152 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65 z późniejszymi zmianami) studentom przysługuje prawo do pomocy materialnej. Kwestie te reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 1991 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości świadczeń pomocy materialnej dla studentów studiów dziennych (Dz. U. Nr 9, poz. 32 i Nr 112, poz. 486 oraz Dz. U. z 1997 r. Nr 63, poz. 396), a w przypadku studentów wyższych szkół zawodowych ustawa z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96, poz. 590 z późn. m.) i rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 września 1998 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości świadczeń pomocy materialnej dla studentów studiów dziennych uczelni zawodowych (Dz. U. Nr 124, poz. 814).

Zgodnie z powyższymi przepisami studenci studiów dziennych uczelni państwowych mogą otrzymać pomoc państwa w postaci: stypendium socjalnego, stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych, stypendium za wyniki w nauce, stypendium ministra za szczególne osiągnięcia w nauce, zapomóg, dopłat do zakwaterowania i dopłat do posiłku. Zgodnie z wyższej wskazanymi regulacjami kryterium przyznawania stypendium socjalnego, dopłat do zakwaterowania i do posiłków oraz zapomogi jest trudna sytuacja materialna studenta. Ponadto studenci zamiejscowi, w tym studenci mieszkający na terenach wiejskich, mają możliwość zakwaterowania w domu studenckim, a w przypadku trudnej sytuacji materialnej, do dopłaty do zakwaterowania również w kwaterach prywatnych. Uzasadnieniem wprowadzenia w 1998 r. do systemu pomocy materialnej stypendium socjalnego dla osób niepełnosprawnych jest ponoszenie zwiększonych kosztów studiowania przez te osoby. Stypendium to można otrzymywać niezależnie od innych świadczeń pomocy materialnej dla studentów. Kolejnym etapem rozwoju systemu bezzwrotnej pomocy materialnej było wprowadzenie w 2001 r. możliwości otrzymywania stypendiów socjalnych również przez studentów studiów dziennych uczelni niepaństwowych, w tym także studentów kościelnych szkół wyższych zakładanych i prowadzonych przez Kościół Katolicki.

3. Rozwój systemu kredytów studenckich.

- ustawy z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kredytach studenckich (Dz. U. Nr 108, poz. 685 z późn. zm.),

- rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 września 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i kryteriów udzielania, spłacania oraz umarzania kredytów studenckich i pożyczek studenckich, wysokości kredytu studenckiego i pożyczki studenckiej, warunków i trybu rozliczeń z tytułu pokrywania odsetek należnych bankom od kredytów studenckich oraz wysokości oprocentowania pożyczki i kredytu studenckiego spłacanego przez pożyczkobiorcę lub kredytobiorcę (Dz. U. Nr 126, poz. 835, z późn. zm.),

Zgodnie z powyższymi przepisami o kredyt mogą ubiegać się wszyscy studenci bez względu na uczelnię (państwowa i niepaństwowa) i system studiów (studia dzienne, zaoczne, wieczorowe), pod warunkiem, iż rozpoczęli studia przed ukończeniem 25 roku życia. Kredyty studenckie udzielane są przez banki komercyjne z dopłatą do oprocentowania z Funduszu Pożyczek i Kredytów Studenckich, ulokowanego w Banku Gospodarstwa Krajowego. Wysokość jednej raty kredytu jest jednakowa dla wszystkich kredytobiorców i wynosi 450 zł. (obecnie trwają prace legislacyjne nad kolejnym zwiększeniem raty kredytu o 10 zł od nowego roku akademickiego).

Mając na uwadze potrzebę ciągłego zwiększania dostępu do kształcenia w szkołach wyższych resort edukacji podjął działania mające na celu dalszy rozwój systemów bezzwrotnej i zwrotnej pomocy materialnej dla studentów. Zgodnie z ustaleniami Rady Ministrów, w ramach programu działań osłonowych w obszarze edukacji towarzyszącemu projektowi ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, planuje się zwiększenie finansowania z budżetu państwa pomocy materialnej dla studentów. Według propozycji resortu edukacji działania osłonowe w powyższym zakresie polegałyby w szczególności na: rozszerzeniu bezzwrotnej pomocy materialnej na studentów studiów wieczorowych i zaocznych oraz zrównaniu praw studentów uczelni państwowych i niepaństwowych, zwiększeniu wysokości raty kredytu studenckiego, wprowadzeniu prolongaty w spłacie kredytu dla bezrobotnych absolwentów i możliwości otrzymania kredytu przez uczestników studiów doktoranckich.

Formą rozszerzenia dostępu młodzieży niepełnosprawnej do kształcenia w szkołach wyższych jest odpowiedni system pomocy materialnej. Zgodnie z przepisami studenci niepełnosprawni podobnie jak studenci pełnosprawni korzystają z bezzwrotnej pomocy państwa w postaci: stypendium socjalnego, stypendium za wyniki w nauce, stypendium ministra za osiągnięcia w nauce, zapomóg, dopłat do zakwaterowania i dopłat do posiłku, a ponadto ze stypendiów specjalnych dla osób niepełnosprawnych. Wprowadzenie w 1998 r. stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych uzasadniają zwiększone koszty studiowania ponoszone przez te osoby.

Gdy mówimy o wkładzie Polski w rozwój kultury europejskiej należy mieć na uwadze nie tylko liczbę kształcących się w polskich uczelniach osób, wynikach badań i współpracy przedstawicieli środowiska akademickiego ze środowiskiem europejskich, lecz także należy mieć na względzie zachowanie odrębności i tożsamości narodowej, które również są warunkami zachowania kultury europejskiej w obecnym jej kształcie. W zakresie dotyczącym programów studiów, szczególnie w przypadku oceniania lub z perspektywy troski o zachowanie tożsamości narodowej, należy wskazać na istnienie ich dwóch wymiarów. Pierwszy, ważniejszy z nich związany jest z istotą nauki - nauka jest bowiem w swej istocie ponadnarodowa, jej prawdy, a także metodologia badawcza są niezależne od tego w jakim kraju powstają i funkcjonują. Jednak drugi jej aspekt łączy się z cechami akcydentalnymi, związanymi właśnie ze specyfiką tradycji nauczania w poszczególnych krajach. Tradycja ta jest zakorzeniona w kulturze narodowej każdego kraju i właśnie ona jest czynnikiem różniącym programy studiów powstające w poszczególnych krajach świata. Również nieco inne potrzeby i wyzwania stawiane przed mieszkańcami każdego z krajów Europy przyczynią się do pełniejszego rozwoju nauki, poprzez stawianie przed nią coraz to nowych celów.

Warszawa, dnia 22.08.2003 r.

Dot. Oświadczenia złożonego przez Senatora Bogdana Podgórskiego na 44. Posiedzeniu

Senatu w dniu 08.2003 r.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka znak BPS/DSK-043-387/03 z dnia 13.08.2003 r. dotyczącego oświadczenia złożonego przez Senatora Bogdana Podgórskiego uprzejmie informuję, że wniosek gminy Szczucin o dofinansowanie w formie dotacji przedsięwzięcia: "Problem odpadów zawierających azbest. Likwidacja zagrożeń środowiska naturalnego azbestem na terenie gminy Szczucin" został umieszczony na pierwszym miejscu listy rezerwowej przedsięwzięć przewidywanych do finansowania w formie dotacji w 2003 r. ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Ponadto pragnę nadmienić, że NFOŚiGW jest otwarty na problemy związane z usuwaniem azbestu czego dowodem był udział (za pośrednictwem przedstawiciela NF) w opracowaniu "Programu usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest na terytorium Polski". Proponowany zakres dofinansowania ww. "Programu..." ze środków Narodowego Funduszu dotyczy:

- prac związanych z czyszczeniem obiektów publicznych zanieczyszczonych azbestem.

Warszawa, dnia 22.08.2003 r.

Nawiązując do mojej wstępnej odpowiedzi z dnia 2 lipca 2003 roku w przedmiocie oświadczenia Senatora Henryka Dzidy, wygłoszonego na posiedzeniu Senatu w dniu 29 maja 2003 roku - uprzejmie zawiadamiam, że Fundacja "Pro Veritate", reprezentowana przez jej prezesa Rafała Modzelewskiego, nie zaskarżyła doręczonego jej przez Rejonowy Urząd Poczty w Białymstoku w dnu 21 marca 2003 roku zarządzenia prokuratora z dnia 18 marca 2003 roku o odmowie przyjęcia zażalenia na postanowienie Prokuratora Rejonowego Białystok-Południe z dnia 28 stycznia 2003 roku o umorzeniu dochodzenia w sprawie przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków przez członków Zarządu Miasta Białegostoku w trakcie organizacji i realizacji inwestycji dla wysypiska odpadów komunalnych w Hryniewiczach - wobec braku znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.).

Stwierdzono, że dochodzenie w kierunku przestępstwa w art. 231 § 1 k.k. przeprowadzone zostało rzetelnie. W jego toku zbadano całość dokumentacji dotyczącej wszystkich wątków sprawy wskazanych w oświadczeniu Senatora Henryka Dzido, a jej treść weryfikowano zeznaniami wszystkich ujawnionych w tej sprawie świadków, w tym również zgłoszonych przez składającego zawiadomienie w imieniu Fundacji "Pro Veritate" - Rafała Modzelewskiego.

Należy podkreślić, że decyzje w kwestiach poruszonych w zawiadomieniu o przestępstwie podejmowali członkowie komisji przetargowych, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, a nie - jak twierdzi Fundacja - obecny Prezydent Miasta Białegostoku. W dochodzeniu nie zebrano jakichkolwiek dowodów wskazujących na fałszowanie dokumentacji związanej z wykonywaniem poszczególnych robót ani faktów świadczących o tym, iż prac tych w rzeczywistości nie przeprowadzono.

Bezzasadne okazały się zarzuty rozpoczęcia budowy II pola składowego na terenie wysypiska odpadów i jej kontynuowania bez wymaganych zezwoleń. Wysokość zapłaty za administrowanie wysypiskiem określano umownie, a zasadność wniosków administratora o jej podwyższenie każdorazowo oceniano w Wydziale Gospodarki Komunalnej i przedkładano - celem podjęcia stosownej uchwały - Zarządowi Miasta. Konsultowano ją także z zainteresowanymi podmiotami, takimi jak przewoźnicy i spółdzielnie mieszkaniowe. W toku postępowania nie zebrano dowodów wskazujących, że popełniono przy tym przestępstwo.

Sugestie zawarte w zawiadomieniu o przestępstwie, mające świadczyć o korupcyjnych powiązaniach pracowników Urzędu Miasta z niektórymi podmiotami gospodarczymi, okazały się bezpodstawne i nie zostały poparte jakimikolwiek dowodami. Są to jedynie domysły skarżącego Rafała Modzelewskiego, który nie podał żadnych szczegółów i nie ukrywał, że jego wiedza i przekonanie o trafności zarzutów pochodzą z anonimowych źródeł.

Nie zachodzą zatem przesłanki uzasadniające wydanie polecenia podjęcia na nowo umorzonego postępowania w tej sprawie w oparciu o przepis art. 327 § 1 k.p.k.

Prokuratora Generalnego

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 27 sierpnia 2003 r.

Już w nauczaniu zintegrowanym w klasach I - III szkoły podstawowej zapisany został obowiązek zapoznania dzieci z tematem Ojczyzna, jej symbole i święta narodowe. Ten sam temat, w nieco innej redakcji znajduje się w treściach kształcenia klas IV - VI szkoły podstawowej, przed którą postawione zostało zadanie zapoznanie z symbolami narodowymi i państwowymi oraz kształtowanie szacunku wobec nich. W gimnazjum poza zapoznaniem uczniów z historią Legionów Polskich we Włoszech i genezą Mazurka Dąbrowskiego, przed szkołą postawiono zadanie: stawianie wymagań w zakresie właściwej postawy uczniów wobec godła i hymnu państwowego.

- jednym z nich jest nauczenie tekstu i melodii Mazurka Dąbrowskiego,

Załączony przez Pana Senatora Gładkowskiego do oświadczenia raport z sondażu, mimo tego, że jak stwierdzają jego autorzy nie spełnia wszystkich wymagań pogłębionego badania problemu, zmusza do refleksji. Uzasadnia wysuniętą w oświadczeniu tezę, że uczniowie szkoły podstawowej i gimnazjum znają tekst hymnu państwowego w stopniu niezadowalającym, jednocześnie pokazuje, że zaledwie nieco ponad 4% uczniów nie zna genezy Mazurka Dąbrowskiego.

Dziękuję Panu Senatorowi za zwrócenie uwagi na problemy znajomości hymnu i wiedzy o jego genezie wśród naszych uczniów. Obecnie upowszechniany jest we wszystkich szkołach multimedialny pakiet edukacyjny Moja Polska opracowany przez Centrum Edukacji Obywatelskiej i opublikowany przy wsparciu Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Zestaw ten zawiera materiały dydaktyczne i informacje związane z wychowaniem obywatelskim i patriotycznym. Wśród nich znajduje się również tekst hymnu państwowego oraz Krótka historia symboli narodowych. Ponadto we wszystkich kontaktach z kuratorami oświaty jest podnoszony problem nadzoru pedagogicznego nad realizacją zadań wychowawczych szkoły, w tym związanych ze znajomością godła, barw i hymnu Rzeczypospolitej Polskiej oraz dumy z bycia Polakiem.

wz. Ministra

Sekretarz Stanu

Franciszek Potulski

Warszawa, 2003-08-27

W odpowiedzi na przesłane przy piśmie znak BPS/DSK-043-366/03 z dnia 13 sierpnia 2003 r. oświadczenie złożone przez senatora Januarego Bienia na 44. posiedzeniu Senatu w dniu 8 sierpnia 2003 r. w sprawie zlokalizowania w Częstochowie urzędu skarbowego do obsługi dużych podatników uprzejmie informuję Pana Marszałka, że urzędy skarbowe właściwe wyłącznie w obsłudze niektórych kategorii podatników wymienionych w art. 5 ust. 9b znowelizowanej ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. Nr 106, poz. 489 z późn. zm.) tzw. "dużych podatników", zgodnie z art. 40 pkt 2 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizacji jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz. U. Nr 137, poz. 1302) mogą rozpocząć swoją działalność z początkiem 2004 roku.

Województwo śląskie, z uwagi na występowanie znacznej liczby dużych podmiotów gospodarczych, będzie jednym z trzech województw, na terenie którego funkcjonować będzie więcej niż jeden wyspecjalizowany urząd skarbowy: w Sosnowcu i Bielsku-Białej. O lokalizacji urzędu w przypadku Sosnowca, poza dogodnymi warunkami lokalowymi, zdecydował fakt, iż jest on położony w bezpośredniej bliskości miasta wojewódzkiego, tworząc wraz z innymi miastami położonymi wokół wielką aglomerację Katowic. Przewiduje się, że urząd ten będzie obsługiwał podatników z północnej i centralnej części województwa.

Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że fakt zmiany właściwości miejscowej urzędu skarbowego dla wybranych kategorii podatników z urzędu skarbowego w Częstochowie na urząd skarbowy w Sosnowcu w żadnym stopniu nie wpłynie na zmianę, obniżenie dotychczasowych dochodów jednostek samorządu terytorialnego (gminy powiatu, województwa) pozyskiwanych z tytułu ich udziału w podatkach dochodowych zarówno od osób fizycznych jak i od osób prawnych. Partycypacja samorządów terytorialnych w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2003 (Dz. U. Nr 150, poz. 983 z późn. zm.) oraz projektem ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego zależy bowiem od zrealizowanych wpływów podatkowych od osób fizycznych zamieszkałych na ich obszarze i od osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej posiadających siedzibę na ich obszarze a nie od urzędu skarbowego, który te dochody pobrał.

Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyżej argumenty przekonają senatora Januarego Bienia o słuszności zlokalizowania na terenie województwa śląskiego urzędów skarbowych do obsługi dużych podatników w Sosnowcu i Bielsku-Białej z początkiem 2004 r.

Wiesław Ciesielski

Warszawa, dnia 27 sierpnia 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, przy którym zostało przesłane oświadczenie złożone przez Senatora Adama Graczyńskiego podczas 44. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2003 r. uprzejmie informuję, że Departament Pracy, Spraw Socjalnych i Zdrowia NIK prowadzi obecnie kontrolę problematyki objętej zainteresowaniem Pana Senatora, tj. przestrzegania procedur przy tworzeniu listy leków refundowanych. W jej trakcie zostanie zbadany również przebieg rejestracji nowych leków znajdujących się na tej liście. Ponadto rozważane jest umieszczenie w planie pracy Izby na rok 2004 kontroli "Dostępność do leczenia nerkozastępczego", w toku której porównane miałyby być obowiązujące w Polsce ceny leków stosowane u chorych dializowanych z cenami tych leków w innych krajach europejskich.

Z wyrazami szacunku

Wiceprezes

Warszawa, dnia 28.08.2003 r.

Nawiązując do przekazanego przy piśmie z dnia 8 kwietnia 2003 r. Nr BPS/DSK-043-135-03 oświadczenia Pana Senatora Adama Bieli dotyczącego sprawy 1 Ds. 261/03 Prokuratora Rejonowego Warszawa-Śródmieście oraz mojego pisma w tej sprawie z dnia 25 kwietnia 2003 r. Nr PR III Ko 866/03, uprzejmie informuję, że akta wymienionego postępowania zostały poddane kontroli instancyjnej Prokuratora Okręgowego w Warszawie na skutek zażalenia złożonego przez pokrzywdzonego Konrada Spanowicza od postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego w tej sprawie.

Po rozpoznaniu tego zażalenia Prokurator Okręgowy postanowieniem z dnia 29 lipca 2003 ar. uwzględnił je i polecił przeprowadzenie w tej sprawie dochodzenia o czyn z art. 286 § 1 Kodeksu karnego (oszustwo).

Karol Napierski

Warszawa, dnia 28.08.2003 r.

W związku z wystąpieniem Pana Zbigniewa Kulaka, Senatora RP, przekazanym przy piśmie z dnia 13 sierpnia 2003 r. nr BPS/DSK-043-361/03, w sprawie obniżenia wieku pacjentów leczonych ortodontycznie w obowiązującym obecnie rozporządzeniu z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i materiałów stomatologicznych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia oraz kobietom w ciąży i w okresie połogu, a także określenia dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń, uprzejmie wyjaśniam:

Rozporządzenie to określa dodatkowe świadczenia zdrowotne lekarza stomatologa z zakresu profilaktyki stomatologicznej, leczenia endodontycznego zębów 2 i 3 kanałowych oraz chorób przyzębia, a także specjalistycznego leczenia ortodontycznego przysługujące, obok świadczeń podstawowych przewidzianych w odrębnym rozporządzeniu, dzieciom i młodzieży do 18 roku życia. Zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia utrzymany został zakres świadczeń dodatkowych, uwzględniający szczególne potrzeby zdrowotne osób w okresie wieku rozwojowego.

W stosunku do poprzednio obowiązującego rozporządzenia wprowadzono zmiany określające ramy organizacyjne kontraktowania świadczeń zdrowotnych, w tym limity roczne badań kontrolnych.

Projekt rozporządzenia poddany został konsultacjom społecznym z następującymi podmiotami i instytucjami, reprezentującymi również środowisko stomatologów, w tym ortodontów: Naczelna Izba Lekarska, Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy Stomatologów. Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy Stomatologów Ubezpieczeń Zdrowotnych Kas Chorych i Wolnopraktykujących, Naczelna Izba Aptekarska, Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych, Krajowa Rada Diagnostyków Laboratoryjnych, Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia, Sekretariat Ochrony Zdrowia KK NSZZ "Solidarność", Ogólnopolski Pracowniczy Związek Zawodowy "Konfederacja Pracy", Ogólnopolski Związek Zawodowy Techników Dentystycznych.

Warszawa, 2003-08-29

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. Swoje odzwierciedlenie zasada ta znajduje w treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1001 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", stanowiącym, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. A zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Katalog zwolnień przedmiotowych określony w art. 21 ustawy nie zawiera zwolnienia od podatku dochodów osiąganych przez autorów z tytułu otrzymanych od wydawnictwa egzemplarzy autorskich własnych dzieł. Dlatego też bezspornym jest, iż dochód uzyskany przez podatnika z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Odrębną kwestią jest natomiast kwalifikacja tego rodzaju dochodu do jednego ze źródeł przychodów, określonych w art. 10 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż przychody z praw autorskich i praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów mieszczą się w zakresie art. 18 ustawy, określającego przychody z praw majątkowych. Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa w powyższej regulacji są przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), które w art. 63 stanowią, że jeżeli umowa obejmuje sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych do udostępnienia publiczności, twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie określonej w umowie. Przepis ten zatem stanowi o prawie twórcy do egzemplarzy autorskich, o ile zawarta przez twórcę z kontrahentem umowa obejmuje "sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych do udostępnienia publiczności (...)".

Niezależnie jednak od tego, że egzemplarzy autorskich nie zalicza się do nakładu utworu, ani nie stanowią podstawy obliczenia wynagrodzenia autora, to dochód z tytułu ich otrzymania należałoby zakwalifikować do przychodów autora z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż dochód z tego tytułu w sposób bezpośredni wiąże się z honorarium twórcy za wydanie dzieła.

Odnosząc się zaś do zawartej w oświadczeniu propozycji wprowadzenia kolejnego zwolnienia przedmiotowego do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pragnę podkreślić, iż przygotowywana reforma finansów publicznych, której jednym z istotnych elementów będą systemowe zmiany w przedmiotowej ustawie, zakłada ograniczenie istniejącego katalogu ulg i zwolnień podatkowych. Warto również zauważyć, iż twórcy osiągający dochody z praw autorskich i praw pokrewnych korzystają już z przywilejów podatkowych w postaci 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów. Biorąc zatem pod uwagę ten fakt, jak i stan finansów publicznych nie znajduję uzasadnienia dla rozszerzania katalogu zwolnień przedmiotowych o proponowane przez Pana senatora zwolnienie.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2003-08-29

dot. BPS/DSK-043-339/03

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Smorawińskiego w sprawie terenów użytkowanych przez Pracowniczy Ogród Działkowy im. 23 Lutego w Poznaniu uprzejmie informuję, że decyzje wydane Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast dotyczyły jedynie oceny legalności indywidualnych decyzji orzekających o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonych w Poznaniu przy ul. Lechickiej pod ogrody działkowe i wszystkie wydane rozstrzygnięcia były lub są przedmiotem oceny przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie lub Sąd Najwyższy.

Uprzejmie wyjaśniam, że jeżeli zostaje w trybie art. 156 § 1 kpa stwierdzona nieważność decyzji administracyjnej o uprzednim wywłaszczeniu nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa to decyzja stwierdzająca nieważność uprzedniego wywłaszczenia, zawierająca jedynie ocenę jego legalności otwiera drogę byłym właścicielom lub ich następcom prawnym do podjęcia dalszych postępowań na drodze administracyjnej i cywilnej do odzyskania nieruchomości.

1. Nieruchomość o pow. 5,8675 m² została wywłaszczona decyzją z dnia 26.07.1968 r.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem sygn. akt IV S.A. 2077/98 z dnia 27.10.1998 r. oddalił skargę Polskiego Związku Działkowców na decyzję organu centralnego z dnia 22.09.1997 r. i właśnie w tej sprawie został wydany wyrok Sądu Najwyższego sygn. akt III RN 77/99 z dnia 6.08.1999 r. oddalający rewizję nadzwyczajną (w załączeniu kopia wyroku Sądu Najwyższego).

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8.11.1999 r. oddalił również skargę Polskiego Związku Działkowców - Okręgowego Zarządu w Poznaniu i Pracowniczego Ogrodu Działkowego im. 23 Lutego w Poznaniu o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt IV S.A. 2077/98 z dnia 27.10.1998 r. W uzasadnieniu wyroku z dnia 8.11.1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny szczegółowo omówił przyczyny dla których nie uznał podanych przez skarżących nowych okoliczności i dowodów jako mających wpływ na wydany uprzednio wyrok (w załączeniu kopia wyroku z dnia 8.11.1999 r.).

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8.11.1999 r. nie był poddany kontroli Sądu Najwyższego.

Mimo ww. wyroków zarówno Polski Związek Działkowców, Wojewódzki Zarząd PZD w Poznaniu i Pracowniczy Ogród Działkowy im. 23 Lutego w Poznaniu wnoszą kolejne pisma i interwencje na różnych szczeblach o wzruszenie ww. decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 22.09.1997 r. - obecnie m.in. w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w Warszawie pozostaje do rozpoznania skarga na decyzję organu centralnego z dnia 24.12.2002 r. odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 22.09.1997 r. z uwagi na dokonanie już oceny jej legalności przez Sąd.

Powołując się na ustalenia zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6.08.1999 r. i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27.10.1998 r. - dotyczące sąsiedniej nieruchomości, a wywłaszczonej na ten sam cel i z uwagi na taką samą zawartość akt wywłaszczeniowych - Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją ostateczną Nr GN.5.3-WP-183/2000 z dnia 23.01.2001 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 9.10.2000 r. o stwierdzeniu nieważności decyzji o wywłaszczeniu z dnia 31.08.1968 r.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23.04.2002 r. sygn. akt I S.A. 616/01 i 630/01 - po rozpatrzeniu skarg Zarządu Miasta Poznania i Polskiego Związku Działkowców - uchylił zarówno decyzję z dnia 23.01.2001 r., jak i poprzedzającą ją decyzję z dnia 9-10-2000 r. wskazując w uzasadnieniu, że wyrok Sądu Najwyższego wydany w innej sprawie nie wiąże jednak organu w tej sprawie (w załączeniu kopia ww. wyroku).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy w trybie art. 127 § 3 kpa decyzją nr ORZ.5.3/813-WO-258/03 z dnia 25.06.2003 r. została utrzymana w mocy decyzja z dnia 22.01.2003 r.

Powołując się na ustalenia zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6.08.1999 r. i w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27.10.1998 r. - dotyczące sąsiedniej nieruchomości, a wywaszczonej na ten sam cel i z uwagi na taką samą zawartość akt wywłaszczeniowych - Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją ostateczną Nr GN.5.3-WP-253/2000 z dnia 25.01.2001 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 9.10.2000 r. o stwierdzeniu nieważności decyzji o wywłaszczeniu z dnia 28.09.1968 r.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23.04.2002 r. sygn. akt I S.A. 617/01 631/02 - po rozpatrzeniu skarg Zarządu Miasta Poznania i Polskiego Związku Działkowców - uchylił zarówno decyzję z dnia 25.01.2001 r., jak i poprzedzającą ją decyzję z dnia 9.10.2000 r. wskazując w uzasadnieniu, że wyrok Sądu Najwyższego wydany w innej sprawie nie wiąże jednak organu w tej sprawie (w załączeniu kopia ww. wyroku).

Będąc zatem związanym - zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - oceną prawną zawartą w wyroku z dnia 23.04.2002 r. - organ centralny decyzją Nr ORZ.5.3-369/02 z dnia 22.01.2003 r. odmówił stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 28.09.1968 r.

Wyjaśniając stan faktyczny w zakresie postępowań organu centralnego pragnę jeszcze raz podkreślić, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast jest związany wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego w każdej z indywidualnych spraw, a nie ma żadnego wpływu na orzecznictwo Sądów ani na inne postępowania toczące się przed innymi organami administracji publicznej i sądem cywilnym, nie jest też właściwym organem do oceny decyzji komunalizacyjnych. Ponadto we wszystkich czynnościach administracyjnych prowadzonych w Urzędzie Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast czynnie uczestniczyli przedstawiciele działkowców oraz pozostałe wymienione w decyzjach strony postępowania na tych samych prawach i mając dostęp do tych samych dokumentów.

Z wyrazami szacunku

Marek Pol