Warszawa, 2003-08-12

Ustosunkowując się do poruszonych w oświadczeniu problemów należy wspomnieć, iż o obowiązku prowadzenia przez podatników ewidencji sprzedaży, o której mowa w art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) przy zastosowaniu kas rejestrujących zadecydował Parlament już w 1993 r. stanowiąc, że ewidencja sprzedaży towarów i usług dokonywana przez podatników na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność w formie indywidualnych gospodarstw rolnych ma być prowadzona przy zastosowaniu urządzenia zwanego "kasą rejestrującą". Jest to więc obowiązek wynikający wprost z ustawy, nałożony wolą ustawodawcy na wszystkich podatników objętych ustawą o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, stąd Minister Finansów realizuje w tym przypadku zapisy ustawowe. Grupa podatników świadczących usługi w zakresie przewozu osób i ładunków taksówkami od ponad 10 lat korzystała ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, które jak wynika to wprost zarówno z przepisów samej ustawy jak i rozporządzenia, miało charakter czasowy.

Minister Finansów nigdy nie twierdził, że stosowanie kas rejestrujących jest wymogiem Unii Europejskiej. Każde państwo we własnym zakresie określa rodzaj ewidencji, jaka powinna być stosowana przez podatników, aby zapewnić prawidłowy pobór należnych podatków. W przypadku Polski o rodzaju tej ewidencji, jak to już wyżej wskazano, zadecydował Parlament jeszcze w 1993 r.

Należy też podkreślić, że obowiązek ten nie dotyczy tylko podatników świadczących usługi taksówkowe, ale szeregu innych grup, które na przestrzeni 10 lat obowiązywania tych przepisów poradziły sobie z wprowadzeniem tych ewidencji (kas).

Funkcja emitowania wydruków i raportów uzyskiwanych z kas stanowi dla użytkownika w zasadzie gotowe źródło danych do rozliczania podatku należnego VAT w deklaracji podatkowej i sporządzania tej deklaracji. Wprowadzenie kas zintegrowanych z taksometrem jest o tyle przedsięwzięciem optymalnym, że oparte jest na najnowszych rozwiązaniach zapewniających automatyczny zapis danych z uwzględnieniem rejestracji rabatów, obniżonych taryf lub zastosowanych rozliczeń wg cen umownych.

Ma to również o tyle ważne znaczenie dla tej grupy podatników, że stosowane dotychczas zwolnienia lub uproszczone formy opodatkowania eliminowały potrzebę prowadzenia ewidencji podatkowej, a więc nie można mówić, aby w tej sferze działalności gospodarczej można było wykorzystać dotychczasowe doświadczenia w zakresie prowadzenia ewidencji. W przypadku usług przewozu osób i ładunków taksówkami ważne funkcje informacyjne i kontrolne, w tym dla służb miejskich, ma informacja zawarta na paragonie odnośnie przebiegu kursu (m.in. czas rozpoczęcia i zakończenia kursu, ilość przebytych kilometrów, wysokość ceny uzgodnionej do zapłaty z wyodrębnioną kwotą podatku, zastosowane rabaty, upusty, dane ewidencyjne taksówki). Taksometry, z wyjątkiem bardzo małej serii (około 300 szt.), nie mają możliwości emisji paragonów z opisem usługi i nie posiadają funkcji druku kopii tych dokumentów niezbędnych dla celów ewidencyjnych.

Należy także zaznaczyć, że używane dotychczas w taksometrach rejestry są od strony mechanicznej i elektronicznej o wiele słabiej zabezpieczone przed utratą lub likwidacją zawartych w nich zapisów, niż kasotaksometry uwzględniające kryteria techniczne kas rejestrujących. Tylko część najnowocześniejszych taksometrów wyposażona jest w tzw. pamięć nieulotną, natomiast w większości funkcjonowanie rejestrów starszych typów taksometrów oparte jest na zasilaniu bateryjnym, gdzie przeprowadzane badania metrologiczne typu taksometru, dają gwarancje jedynie dla 7-dniowego terminu zachowania stanu rejestrów. Przy braku dokumentacji papierowej, której emitowanie zapewnia tylko kasotaksometr lub kasa przyłączana do taksometru, zanik zasilania w taksometrach nie mających ww. pamięci nieulotnej powoduje brak jakiejkolwiek dokumentacji źródłowej warunkującej prawidłowe rozliczanie się z podatku od towarów i usług. Ponadto należy zauważyć, że taksometryczne rejestry pracują jedynie w systemie odnotowywania narastających stanów, co oznacza, iż niemożliwym jest na postawie zapisu samego taksometru odtworzenie stanów wstecz na określony dzień lub określony przedział czasowy. Po wyczerpaniu pojemności licznika stan zaewidencjonowanych danych ulega ponadto automatycznie wyzerowaniu. Wszystkie wymienione rejestry taksometrów nie uwzględniają zatem możliwości ewidencjonowania stanów faktycznych spotykanych w realiach prawnych i organizacyjnych polskiego rynku usług taksówkarskich, które mają znaczenie przy wymiarze podatku od towarów i usług.

W omawianym problemie chodzi również o to, że polskie uregulowania prawa cenowego w dość szerokim zakresie dają możliwość korzystania z odstępstw od reguły rozliczania się wg cen urzędowych ustalonych przez gminy. I tak gmina zgodnie z ustawą o cenach może wprowadzać ceny urzędowe za przejazd taksówką. Taryfy, jeżeli są ustalone przez gminę, obowiązują na terenie gminy, a kursy poza terenem gminy w szerokim zakresie są rozliczane wg kwoty ceny uzgodnionej. W ramach formuły ceny maksymalnej obowiązującej na terenie gminy powszechnie są stosowane rabaty indywidualne lub korporacyjne, np. dla posiadaczy kart stałego klienta. W oprogramowaniu pracy taksometrycznych liczników impulsów nie ma odpowiednich funkcji eliminujących rejestrację impulsów odnotowywanych w trakcie wyczekiwania na klienta, który się nie zgłosił po zamówioną usługę. Powodowałoby to często rozmijanie się wskazań dotychczas stosowanych taksometrycznych urządzeń pomiarowych z faktycznie uzyskiwanymi obrotami podlegającymi ewidencjonowaniu i opodatkowaniu. Możliwości stosowania w niektórych przypadkach różnego rodzaju taryf umownych (upustów, rabatów, jazdy poza teren gminy wg kwotowo uzgodnionej ceny), wykorzystywania pojazdu taksówkarskiego do innej działalności oraz na cele prywatne jest specyfiką polskiego systemu świadczenia tych usług i nie znajduje odniesienia w regulacjach stosowanych w innych krajach europejskich, gdzie pomiar obrotu oparty jest ściśle na wskazaniach taksometru.

Jeżeli chodzi o poruszony przez Panią Senator problem korzyści budżetu w związku z wprowadzeniem obowiązku ewidencjonowania, to należy jeszcze raz przypomnieć, że podstawowym kryterium wprowadzenia tego obowiązku był ustawowy wymóg prowadzenia ewidencji w tej sferze obrotu wynikający z art. 29 ustawy. Parlament w 1993 r. zadecydował, iż obrót i podatek należny w podatku VAT w sferze sprzedaży detalicznej będzie ewidencjonowany przy zastosowaniu kas rejestrujących. Rozwiązanie to zapewniało równe traktowanie w zakresie obowiązku ewidencyjnego podatników w tej sferze obrotu. Obowiązek ten obejmował również usługi przewozu osób i ładunków taksówkami. Należy również podnieść, że zastosowanie skutecznych i poprawnych instrumentów ewidencyjnych przy sprzedaży ma szczególne znaczenie w tych dziedzinach, gdzie odliczenia podatku naliczonego VAT związanego z zakupami w stosunku do tzw. podatku należnego obliczanego na bazie wartości sprzedaży towarów lub usług mogą kształtować się wysoko i powodować nawet wypłatę przez urząd skarbowy zwrotu różnicy podatku. Szczególnie zjawisko to może występować w sytuacjach zastosowania stawek obniżonych podatku, a do tych m.in. należą usługi przewozu. Na konieczność opracowania odpowiednich urządzeń ewidencyjnych zwracały w latach ubiegłych uwagę same środowiska zawodowe i związkowe taksówkarzy. Ponadto na problem ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących w sferze usług przewozu należy również spojrzeć jako czynnik porządkujący rynek usług taksówkarskich, szczególnie w dużych aglomeracjach miejskich poprzez stworzenie warunków znacznie wzmacniających nadzór i kontrolę nad jakością ich świadczenia zarówno przez organy skarbowe, jak i służby miejskie. Zastosowanie kas w taksówkach zabezpiecza też realizację praw konsumenta do otrzymania bez zbędnych starań dowodu paragonowego dokumentującego wykonaną usługę.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej ciężaru ekonomicznego związanego z zakupem kas rejestrujących przez podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami pragnę natomiast podkreślić, iż zakup kas jest współfinansowany przez budżet. W przypadku podatników świadczących te usługi wprowadzono dodatkowo - rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 marca 2003 r. w sprawie limitów odliczeń kwot wydatkowanych na zakup kas o zastosowaniu specjalnym (Dz. U. Nr 50, poz. 425) - specjalne, preferencyjne zasady zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, iż wprowadzone rozwiązania zagrażają funkcjonowaniu tych podatników.

Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami będzie obowiązywać do końca br. Po tej dacie podatnicy ci będą zobowiązani do posiadania kas rejestrujących.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 14 sierpnia 2003 r.

Reforma terytorialna kraju przyczyniła się do powiększenia obszarów obsługiwanych przez ośrodki terenowe, a co za tym idzie polaryzacji żądań wynikających z chęci dotarcia z programem na obszar całego regionu. Realizacja oczekiwań społeczności regionu dotyczących możliwości odbioru programu regionalnego jest niestety ograniczona. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dokłada wszelkich starań, aby zaspokoić potrzeby w tym zakresie, jednak nie zawsze jest to możliwe. Obecnie programy regionalne docierają jedynie do 71,07% ludności kraju. Wynika to z braku wolnych kanałów telewizyjnych. KRRiT może przydzielić jedynie kanał, który wcześniej przekaże Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o radiofonii i telewizji. Przydział taki jest możliwy jedynie na wniosek Prezesa Telewizji Polskiej S.A.

Z przykrością informuję, że KRRiT nie dysponuje obecnie wolnym kanałem, który mógłby być wykorzystany do pokrycia programem regionalnym powiatów: łosieckiego, siedleckiego sokołowskiego i węgrowskiego.

Biorąc powyższe pod uwagę, KRRiT nie widzi w najbliższym czasie możliwości zaspokojenia potrzeb społeczności zamieszkałej w ww. obszarze. Jedynym realnym rozwiązaniem pozostaje możliwość wprowadzenia w przyszłości naziemnej sieci telewizji cyfrowej DVB-T.

Danuta Waniek

Warszawa, dnia 14 sierpnia 2003 r.

Z przekazanej przez PZU S.A. informacji na temat prac nad strukturą organizacyjną Spółki wynika, że obecnie w skali całej Spółki trwają prace wdrożeniowe nad dostosowaniem zasięgu terytorialnego działania inspektoratów PZU S.A. do administracyjnych granic powiatów. Dopiero po zakończeniu tych działań i oszacowaniu ich wyników mogą zostać podjęte prace nad organizacją i wdrażaniem drugiego etapu reformy powiatowej tj. nowej regionalizacji.

Ponadto, w PZU S.A. prowadzone są prace studialne nad nową strukturą organizacyjną Spółki i Grupy PZU. Są one jednak ściśle uzależnione od przyjętych kierunków dalszego rozwoju Spółki, które zostaną określone po dokonaniu przeglądu i oceny dokumentacji strategii rozwoju PZU S.A. oraz Grupy PZU, a następnie zatwierdzone przez Zarząd Spółek Grupy PZU.

Jak poinformował PZU S.A., z przeprowadzanych obecnie prac nad strategią, a w tym nad nową strukturą organizacyjną Spółki i Grupy PZU wynika, że przyszły kształt organizacyjny sieci placówek PZU S.A. związany będzie ze stopniem centralizacji funkcji realizowanych w Spółce i Grupie, szczególnie w zakresie tzw. usług wspólnych (funkcje back-office'u).

Zgodnie ze stanowiskiem PZU S.A., można się spodziewać, że centralizacja w tym zakresie oraz zorientowanie placówek terenowych na problematykę sprzedażową postępowały będą wraz z procesem wdrażania Zintegrowanego Systemu Informatycznego w spółkach Grupy. Przypuszczać należy, że nastąpi zatem zjawisko łączenia, a nie wyodrębniania oddziałów okręgowych. Już teraz trwają prace związane z połączeniem, z dniem 1 stycznia 2004 roku. Oddziału Okręgowego w Bydgoszczy z Oddziałem Okręgowym we Włocławku.

z up. Podsekretarz Stanu

Barbara Misterska-Dragan

Warszawa, 2003-08-14

W związku z wystąpieniem Pana Marszałka z dnia 17 lipca 2003 r., przy którym załączono Oświadczenie złożone przez Senatora Pana Witolda Gładkowskiego na 43 posiedzeniu Senatu w dniu 10 lipca 2003 r., uprzejmie wyjaśniam.

Niemniej jednak, wraz z projektowaną rezygnacją z tej premii podatkowej a także z innych ulg, odliczeń i pomniejszeń podatku, nastąpi znaczne uproszczenie istniejącego systemu podatkowego, który - jak podkreślają właśnie pracodawcy i przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą - między innymi z powodu tak licznych ulg podatkowych stał się zawiły, skomplikowany i dla nich mało czytelny.

Chcę jednak poinformować Pana Senatora, że przyjęte na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2003 r. przez Radę Ministrów projekty ustaw nowelizujących ustawy podatkowe, tj. ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowych od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) oraz ustawę z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.) przewidując likwidację tzw. ulgi uczniowskiej, zakładają jednocześnie korzystanie przez podatników z omawianego przywileju na zasadzie praw nabytych. Zakładają także, że z ulgi nadal korzystać będą podatnicy, którzy podpisali stosowne umowy i rozpoczęli praktyczną naukę zawodu lub szkolenie w celu przygotowania zawodowego nie później niż w roku szkolnym 2003-2004. Tak więc w przypadku uchwalenia przedłożonych nowelizacji zarówno podatnicy, którzy nabędą prawo do ulgi pod rządami dotychczasowych przepisów, jak również ci, którzy rozpoczną realizację przedsięwzięć jakim jest prowadzenie szkoleń, będą mieli zagwarantowane prawo odpowiednio: do wykorzystania przyznanego im przywileju lub do ubiegania się o przyznanie im tych praw.

Należy jednak zwrócić uwagę na okoliczność, że na sfinansowanie umów o naukę zawodu w budżecie państwa zostaną zagwarantowane środki w wysokości ok. 350 mln zł. Natomiast budżetowy koszt ulg z tytułu szkolenia uczniów łącznie, tj. podatek dochodowy płacony na zasadach ogólnych oraz podatek zryczałtowany, szacowano na kwotę ok. 300 mln zł. Zatem w końcowym efekcie, pomoc dla przedsiębiorców w omawianym zakresie, jak prognozuje się, będzie większa niż dotychczas.

Nie sposób też pominąć faktu, który bardzo przemawia za takim rozwiązaniem, że w okresie funkcjonowania przepisów w sprawie ulg z tytułu wyszkolenia uczniów nierzadko dochodziło do znacznych nieprawidłowości w ich stosowaniu, skutkujących wszczęciem przez organy podatkowe i zakończeniem na niekorzyść podatników wielu postępowań. Sprawy te wielokrotnie swój finał miały w Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Z poważaniem

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 18.08.2003 r.

Prof. zw. dr hab. Maria Szyszkowska
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Senator,

W odpowiedzi na przesłane przy piśmie Pana Krzysztofa Patera - Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, znak BDG.I.0702-105/03, oświadczenie Pani Senator złożone podczas 43 posiedzenia Senatu RP w dniu 10 lipca 2003 roku, dotyczące możliwości preferencyjnego wykupu mieszkań przez mieszkańców budynków mieszkalnych byłej Warszawskiej Fabryki Mydła i Kosmetyków Pollena-Uroda Przedsiębiorstwo Państwowe (później Przedsiębiorstwa Państwowego Fabryki Kosmetyków "Pollena-Uroda", a obecnie PZ Cussons Polska S.A.), pragnę zająć następujące stanowisko w prawie.

W dniu 23 lipca 1991 roku na podstawie ustawy z dnia 13 lipca 1990 roku o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 51, poz. 298, z późn. zm.) Przedsiębiorstwo Państwowe Fabryka Kosmetyków "Pollena-Uroda", będące właścicielem 4 budynków mieszkalnych położonych w Warszawie przy ul. Zwycięzców 45, Holenderskiej 3, Brazylijskiej 11B oraz Jasińskiego 2, zostało przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa działającą pod firmą Fabryka Kosmetyków "Pollena-Uroda" Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie.

Inwestor będący obecnie właścicielem budynków mieszkalnych wystąpił z ofertą sprzedaży mieszkań ich aktualnym najemcom proponując warunki wykupu na zasadach odbiegających od zasad wskazanych w obecnie obowiązującej ustawie z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn. zm.). Propozycja Inwestora przewiduje korzystniejszą niż rynkowa cenę wykupu lokali mieszkalnych, przewidując bonifikatę dla obecnych najemców sięgającą 50% wartości rynkowej.

W tym stanie prawnym i faktycznym obecni najemcy tzw. mieszkań zakładowych wystąpili do Ministra Skarbu Państwa z prośbą o dofinansowanie zakupu zajmowanych przez nich mieszkań uznając, i ż proponowana cena wykupu jest zbyt wysoka i przekracza ich możliwości finansowe. Najemcy mieszkań położonych w budynkach przy ul. Zwycięzców 45, Holenderskiej 3, Brazylijskiej 11B oraz Jasińskiego 2 w Warszawie podnoszą w swych wystąpieniach, iż zgłoszony przez nich postulat jest tym zasadniejszy, że przedmiotowe budynki nie zostały przekazane do zasobu gminy, jak uczyniły to w większości przypadków prywatyzowane przedsiębiorstwa państwowe i spółki z większościowym udziałem Skarbu Państwa, co w konsekwencji spowodowało pozbawienie ich możliwości wykupu mieszkań od gminy po znacznie niższych kosztach niż proponowane przez aktualnego właściciela.

Rozpatrując powyższą sprawę należy zauważyć, iż z dniem 12 listopada 1994 roku weszła w życie ustawa z dnia 12 października 1994 roku o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz. U. Nr 119, poz. 567 ze zm.), która regulowała zasady i tryb przekazywania przez, między innymi, spółki handlowe powstałe w wyniku przekształceń przedsiębiorstw państwowych, w których Skarb Państwa miał co najmniej 50% udziałów lub akcji - gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi oraz lokali - gminom, na których obszarze położone były przekazywane grunty oraz spółdzielniom mieszkaniowym, których członkami były wszystkie osoby będące w dniu złożenia oferty przejęcia nieruchomości przez spółdzielnię najemcami lokali mieszkalnych położonych w przekazywanych nieruchomościach. Należy podkreślić, iż cytowana ustawa nie nakładała na przedsiębiorstwa państwowe i spółki z większościowymi udziałem Skarbu Pastwa powstałe w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego obowiązku przekazania należących do nich gruntów zabudowanych budynkami mieszkalnymi lub lokali na rzecz gmin czy też spółdzielni mieszkaniowych, stworzyła jedynie możliwość przekazania na rzecz tychże podmiotów zasobów mieszkaniowych z jednoczesnym przejściem wierzytelności Skarbu Państwa obciążających przekazywane nieruchomości na rzecz podmiotów przejmujących.

Przepis art. 1 obowiązującej obecnie ustawy o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa, reguluje zasady i tryb zbywania mieszkań wchodzących w skład budynków mieszkalnych, będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa.

Należy zauważyć, iż ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. reguluje zasady i tryb zbywania mieszkań zakładowych w niektórych spółkach handlowych, ale tylko takich, w odniesieniu do których Skarb Państwa jest podmiotem dominujących w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy z dnia ˛21 sierpnia 1997 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz. U. Nr 18, poz. 754, z późn. zm.).

Niezależnie od powyższego, pragnę zwrócić uwagę, iż kwestie związane z polityką mieszkaniową, w tym także interpretacja przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa leżą w kompetencji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, zgodnie z art. 33b ustawy z dnia 16 października 1995 roku o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.)

Z wyrazami szacunku

z up. Podsekretarz Stanu

Tadeusz Soroka

Warszawa, 19 sierpnia 2003 r.

Z szacunkiem

Minister

z up. Tadeusz MATUSIAK

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2003.08.18

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Józefa Sztorca na 43. posiedzeniu Senatu w dniu 10 lipca 2003 r. uprzejmie informuję, że 26 maja 2003 roku weszła w życie ustawa nowelizująca ustawę o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji p.p. PKP, jak również opracowany został Program dalszej restrukturyzacji oraz prywatyzacji spółek PKP do 2006 roku, modyfikujący program przyjęty w 1999 roku.

Przepisy ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o zmianie ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe przy zastosowaniu przepisów ustawy z dnia 20.08.2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców, zakładają oddłużenie PKP S.A. poprzez umorzenie zobowiązań publicznoprawnych. Proces ten powinien się zakończyć w roku 2004. Ponadto restrukturyzacja finansowa będzie kontynuowana poprzez zmianę struktury zadłużenia, tj. przejście z zadłużenie krótkoterminowego na długookresowe. W tym celu zwiększono dla PKP S.A. ustawowy limit gwarantowany przez Skarb Państwa emisji obligacji z kwoty 3,9 mld zł do 6 mln zł. W latach 2003-2004 PKP S.A. zamierza wyemitować obligacje, z których część środków przeznaczona zostanie na dokapitalizowanie spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o., w celu utrzymania przewozów regionalnych na poziomie oczekiwań społecznych. PKP S.A. zobowiązana jest do spłaty zadłużenia długoterminowego środkami uzyskanymi ze sprzedaży akcji i udziałów spółek oraz majątku zbędnego. Efektem restrukturyzacji finansowej powinno być uzyskanie przez spółkę płynności finansowej.

Program obejmuje również sferę prywatyzacji spółek Grupy PKP za wyjątkiem PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. Prywatyzacja ma na celu przede wszystkim dokapitalizowanie spółek przez inwestorów strategicznych i umożliwienie przeprowadzenia inwestycji, a tym samym podniesienie ich konkurencyjności na rynku przewozowym.

Minister Infrastruktury

z up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 18 sierpnia 2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Adama Gierka podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 2 kwietnia w sprawie powiązania komunikacyjnego miast Jaworzna, Libiąża, Chełmka i Oświęcimia z autostradą A4 pragnę poinformować, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przeprowadziła w tej sprawie rozmowy z koncesjonariuszem, spółką Stalexport S.A., nie doprowadziły one jednak do rozwiązania podnoszonego problemu. Wcześniejsze plany dotyczące uruchomienia węzła "Jeleń" były ściśle związane z projektem ustawy winietowej i z planami zniesienia opłaty za przejazd na odcinku autostrady A4 Kraków-Katowice. Po odrzuceniu przez Sejm projektu ustawy winietowej uruchomienie węzła "Jeleń" musiałoby wiązać się z poniesieniem przez Skarb Państwa znacznych kosztów, które nie znajdują uzasadnienia w przeprowadzonych analizach roku.

Zgodnie z obowiązującą Umową Koncesyjną węzeł "Jeleń" został zamknięty dla ruchu jednostronnie w kierunku Krakowa, natomiast posiada on wjazd w kierunku Katowic. Wyłączenie tego węzła z ruchu było proponowane już na etapie dokumentacji do decyzji o ustalenie lokalizacji autostrady. Na mocy decyzji Prezesa UMiRM z dnia 5 sierpnia 1999 r. rozbudowa lub wyłączenie z ruchu węzła "Jeleń" jest uzależnione wyłącznie od koncesjonariusza. Takie stanowisko prezentowała również była Agencja Budowy i Eksploatacji Autostrad.

W toku przeprowadzonych rozmów koncesjonariusz nie wykazał zainteresowania rozbudową węzła "Jeleń", powołując się na fakt, że po jego zamknięciu ruch na autostradzie wzrósł średnio o 1000 pojazdów na dobę, co jest elementem o poważnym znaczeniu ekonomicznym. Ponadto przejazd na dawnym węźle był jedynie przejazdem o charakterze lokalnym, łączącym osiedla w miejscowościach Jaworzno i Imielin. Zdaniem Koncesjonariusza miasto Jaworzno ma bardzo dobre połączenia w kierunku Krakowa przez dwa pobliskie węzły: węzeł "Byczyna" oddalony 5 km, oraz węzeł "Brzęczkowice", oddalony o 7 km.

W przypadku gdyby strona rządowa podjęła jednostronnie decyzję o uruchomieniu węzła "Jeleń", musiałaby ona pokryć wszystkie związane z tym koszty, w tym: koszty prac projektowych szacowane na 350 tys. PLN, koszty przebudowy węzła szacowane na kwotę 6 mln PLN (obejmujące przebudowę wjazdów i łącznic) oraz koszty wyposażenia stacji poboru opłat wynoszące około 2,5 mln PLN. Do tego należałoby ponadto doliczyć koszty utrzymania stacji poboru opłat i zatrudnienia pracowników w wysokości 75 tys. PLN miesięcznie.

Przeprowadzone przez GDDKiA analizy ruchu nie uzasadniają konieczności poniesienia przez Skarb Państwa tak znacznych kosztów. Drogi prowadzące do węzła "Jeleń" są drogami lokalnymi, o niskich parametrach technicznych. Miasta Jaworzno, Libiąż, Chełmek i Oświęcim mają dostęp do autostrady A4 na pobliskich węzłach w Brzęczykowicach i Byczynie, a trasy alternatywne poprowadzone są drogami o dużym zapasie przepustowości. Ponadto autostrada płatna z założenia winna być drogą o najwyższym standardzie utrzymania i bezpieczeństwa, co sprawia, że zagęszczenie węzłów nie może być zbyt duże.

Z wyrazami szacunku

Minister Infrastruktury

z up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 19.08.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Kruszewskiego na 43 posiedzeniu Senatu w dniu 10 lipca 2003 r. w sprawie spotkania przedstawicieli koncernu SASOL z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki w celu zaplanowania wspólnej budowy fabryki przetwarzania węgla kamiennego na paliwa silnikowe na terenie Śląska, uprzejmie informuję.

Przedstawiciele administracji państwowej nie mają jednak kompetencji do podejmowania decyzji odnośnie warunków, lokalizacji oraz zasadności podejmowania konkretnych przedsięwzięć gospodarczych. W przedsięwzięciach gospodarczych właściwym partnerem do rozmów są firmy polskie oraz przedstawiciele samorządu lokalnego, na którego terenie inwestycja ma być zlokalizowana. Wyspecjalizowaną jednostką powołaną w celu wspierania lokowania inwestycji zagranicznych w Polsce jest "Polska Agencja Informacji i Inwestycji Zagranicznych" (dawniej Państwowa Agencja Inwestycji Zagranicznych).

Według wiedzy Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej przedstawiciele biznesu RPA w osobach: Robin Strauss i Sam Avny, w listopadzie 2002 r. spotkali się również z przedstawicielami Ministerstwa Skarbu Państwa, Nafty Polskiej S.A. i Rafinerii Jasło. W trakcie spotkania udzielono inwestorom z RPA niezbędnych informacji również odnośnie producentów węgla kamiennego. Dalsza współpraca miała odbywać się na szczeblu przedsiębiorstw, których zarządy autonomicznie podejmują decyzje inwestycyjne bez ingerencji przedstawicieli administracji państwowej.

Jerzy Hausner

Warszawa, 19.08.2003 r.

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka z dnia 17 lipca br. Nr BPS/DSK-043-287/03, dotyczące oświadczenia Pana Senatora Janusza Bargieła złożonego na 43 posiedzeniu Senatu w dni 10 lipca 2003 r. w sprawie wsparcia finansowego ZGH "Bolesław" w zakresie realizacji opracowanego przez zakład planu restrukturyzacji na lata 2003-2010 przedstawiam swoje stanowisko:

Niedostateczny poziom finansowania wynikający z ograniczonych środków przydzielanej corocznie dotacji budżetowej spowodował konieczność przedłużenia terminu likwidacji zakładów górniczych "Bolesław" i "Olkusz". Wiąże się z tym obowiązek zabezpieczenia na ten cel środków finansowych w budżecie państwa w następnych latach. W roku bieżącym ZGH "Bolesław" otrzymały z budżetu państwa środki w wysokości 11,7 mln zł, a w projekcie budżetu na 2004 rok przewidziano kwotę 13,1 mln zł (zgodnie z wnioskiem przedsiębiorstwa).

Uczestnicy spotkania zapoznali się z opracowanym na zlecenia Ministra Skarbu Państwa przez BRE Corporate Finance S.A. projektem strategii działalności tej branży. Strona związkowa przedstawiła propozycję powołania Zespołu Trójstronnego, funkcjonującego poza strukturami Komisji Trójstronnej.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2003-08-20

Przedstawiając Panu Marszałkowi moje stanowisko będące odpowiedzią na oświadczenie Senatora Adama Bieli złożone na 44. posiedzeniu Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2003 r. (BPS/DSK-043/352/03) w związku z pozostawieniem bez rozpoznania wniosku z dnia 5 lipca 2002 r. o uruchomienie w Zamościu Instytutu Zamiejscowego Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Jarosławiu, pragnę uprzejmie poinformować, iż po ponownym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy podtrzymuję dotychczasową decyzję.

Biorąc powyższe pod uwagę, chciałabym przede wszystkim wyjaśnić, iż nie jest prawdą, że Uczelnia, o której mowa, "uzyskała pozytywną ocenę w zakresie akredytacji w przypadku wszystkich prowadzonych w niej kierunków studiów". W uchwale nr 213/2003 z dnia 24 kwietnia 2003 r. w sprawie oceny jakości kształcenia na specjalnościach zawodowych: "rachunkowość i finanse przedsiębiorstw", "ekonomika i organizacja gospodarki żywnościowej" oraz "gospodarka turystyczna i hotelarstwo" w PWSZ w Jarosławiu Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej wydało ocenę warunkową z zastrzeżeniem podjęcia działań naprawczych, uznając za niezbędne dokonanie następnej oceny jakości kształcenia w roku akademickim 2003/2004. W wyniku przeprowadzonej kontroli wykazano szereg nieprawidłowości, w tym w zakresie formalno-prawnych aspektów prowadzenia kształcenia. Dotyczyły one m.in. funkcjonowania organów uczelni, prowadzenia spraw kadrowych oraz dokumentacji przebiegu studiów. Za zaistniałą sytuację prof. dr hab. A. Jarosz ponosi szczególną odpowiedzialność - jako kierujący Uczelnią i zobowiązany do czuwania nad przestrzeganiem w niej prawa, w szczególności zobligowany na podstawie art. 39 ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96, poz. 590 z późn. zm.) do nadzoru nad zgodnością z przepisami działań podejmowanych przez senat Uczelni.

Odnosząc się do kwestii postępowania władz PWSZ w Jarosławiu w aspekcie jego zgodności z przepisami dotyczącymi tworzenia zamiejscowych jednostek organizacyjnych, chciałabym zapewnić, iż decyzja o pozostawieniu wniosku o utworzenie w Zamościu zamiejscowej jednostki organizacyjnej PWSZ w Jarosławiu bez rozpoznania powzięta została po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy oraz po dokonaniu ich kompleksowej oceny, o czym informowałam Pana Senatora Adama Bielę w pismach z dnia 16 kwietnia br. i 23 kwietnia br. Jednocześnie z przykrością muszę stwierdzić, iż od ponad roku oczekuję na udzielenie przez Rektora Uczelni szczegółowych wyjaśnień w przedmiotowej kwestii. Dodatkowo zaznaczam, że w międzyczasie zmianie uległy zarówno przepisy dotyczące zasad tworzenia zamiejscowych jednostek organizacyjnych, jak i prowadzenia kształcenia w państwowych uczelniach zawodowych (nowelizacja ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych dokonana ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o wyższych szkołach zawodowych - Dz. U. Nr 150, poz. 1239). W tej sytuacji wniosek, o którym mowa, złożony przed wejściem w życie powyższej nowelizacji, nie spełnia formalnych i merytorycznych wymagań nałożonych przez aktualnie obowiązujące przepisy.

W świetle przedstawionych wyżej argumentów, a także biorąc pod uwagę fakt, iż w ciągu ostatniego roku władze Uczelni nie podjęły żadnych działań w omawianej sprawie, co więcej - szkoła uzyskała warunkową ocenę jakości kształcenia na specjalnościach prowadzonych w Jarosławiu, a proponowanych do uruchomienia w Zamościu, nie mogę odnieść się pozytywnie do prośby Pana Senatora o przyśpieszeniu wydania decyzji w sprawie powołania w Zamościu zamiejscowego instytutu jarosławskiej PWSZ.

Rozumiejąc argumenty przedstawione przez Pana Senatora Adama Bielę, z przykrością stwierdzam, iż w przypadku wniosku PWSZ w Jarosławiu o uruchomienie w Zamościu zamiejscowej jednostki organizacyjnej, zarówno wydanie przez Państwową Komisję akredytacyjną oceny warunkowej, jak i dotychczasowe postępowanie władz Uczelni, nie dają w chwili obecnej gwarancji, iż kształcenie prowadzone byłoby na właściwym poziomie oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i w poszanowaniu dla prawa.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 20 sierpnia 2003 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 17 lipca 2003 r. znak: BPS/KSK-043-290/03 - otrzymane za pośrednictwem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej - dotyczące oświadczenia Pana Senatora Zygmunta Cybulskiego w sprawie wystąpienia z inicjatywą zmiany ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych, uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.

Od tego czasu w przepisach prawnych kilkakrotnie rozszerzano katalog uprawnień do premii gwarancyjnej, stwarzając właścicielom książeczek warunki do skorzystania z innych możliwości - poza spółdzielniami mieszkaniowymi - uzyskania mieszkania z wykorzystaniem premii gwarancyjnej. Obecnie zasady i warunki wypłaty premii gwarancyjnej określają przepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłacanych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 32 z późn. zm.). Katalog czynności uprawniających do uzyskania premii gwarancyjnej nie zawiera ograniczeń w wyborze spółdzielni mieszkaniowej, towarzystwa budownictwa społecznego lub kontrahenta przy kupnie mieszkania. Właściciele książeczek mogą więc dokonać czynności uprawniającej do uzyskania premii w każdej spółdzielni mieszkaniowej lub towarzystwie budownictwa społecznego.

- kupna mieszkania na rynku pierwotnym i wtórnym,

Zobowiązania zaciągnięte w przeszłości w zakresie waloryzacji oszczędności lokowanych na książeczkach mieszkaniowych rząd wypełnia w ramach przyznawanych corocznie środków budżetowych. Jednak rozmiary pomocy państwa muszą uwzględniać realne możliwości budżetu, w związku z tym nie widzimy obecnie możliwości sprowadzenia radykalnych zmian przyspieszających likwidację książeczek z premią poprzez kolejną nowelizację ustawy rozszerzającą katalog uprawnień do premii.

Problem szybszej likwidacji książeczek z przysługującą premią będzie trudny do rozwiązania, szczególnie w przypadku osób ubogich, biorąc nawet pod uwagę fakt, że w ramach rodziny (szeroko rozumianej) można przekazać prawo do wkładów zgromadzonych na książeczkach mieszkaniowych na osoby mające możliwości realizacji wkładów z premią. Należy zaznaczyć, że wydatki na refundację bankom wypłaconych premii gwarancyjnych stanowiły i stanowią nadal znaczącą pozycję w kwocie wydatków na sferę mieszkaniową oraz w łącznej kwocie wydatków budżetowych. Biorąc pod uwagę pozostającą jeszcze do likwidacji liczbę książeczek mieszkaniowych (1.920 tys. - stan na 31 marca 2003 r.) oraz zakładają, że rocznie likwidowanych będzie ok. 120 tys. książeczek mieszkaniowych, można przyjąć, że realizacja wszystkich książeczek będzie trwała jeszcze kilkanaście lat.

Pragnę jednocześnie poinformować, iż aktualnie przedmiotem prac legislacyjnych jest projekt nowelizacji ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Przewiduje on zmiany w zasadach partycypacji w kosztach budowy mieszkań realizowanych przez TBS (partycypacja własna przyszłych najemców zamiast partycypacji osób trzecich). Stosownie do tego proponuje się również wypłatę premii już po wpłacie połowy kwoty partycypacji. Ułatwi to przyszłym najemcom wykorzystanie premii gwarancyjnej na sfinansowanie udziału w kosztach budowy.

Z wyrazami szacunku

Minister Infrastruktury

z up. Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20.08.2003 r.

Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia zobowiązała Ministra Zdrowia do określania w drodze rozporządzenia wykazu leków podstawowych, wydawanych z odpłatnością ryczałtową i wykazu leków uzupełniających, wydawanych z odpłatnością ulgową (30% i 50%) oraz na podstawie art. 58 do określenia w drodze rozporządzenia wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby określone w wykazie są przepisywane, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością, ponadto na podstawie art. 60 do ustalenia limitów cen dla leków z wykazu leków refundowanych.

W związku z tym produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w krajach członkowskich to preparaty, których bezpieczeństwo, jakość i skuteczność została w odpowiedni sposób udokumentowana i potwierdzona. Wejście Polski do UE otworzy, ponadto rynki Unii dla krajowego przemysłu farmaceutycznego, a to należy postrzegać jako poszerzenie rynków zbytu. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że leki te muszą być rejestrowane zgodnie ze standardami Unii. Aby sprostać niektórym warunkom w zakresie dokumentacji rejestracyjnej Rząd Polski uzyskał okres przejściowy do końca 2008 r. na przygotowanie dokumentacji wg norm unijnych.

Ustawa o cenach - weszła w życie z dniem 12 grudnia 2001 r. Ustawa ta stanowi jeden z najistotniejszych elementów gospodarki rynkowej. Na mocy przepisów ustawy zniesione zostały dotychczas obowiązujące różne zasady ustalania cen na leki refundowane.

Obecnie zgodnie z nowymi przepisami zarówno dla leków krajowych jak i zagranicznych obowiązują ceny urzędowe (ustalane w złotówkach przez Ministra Zdrowia), jak również urzędowe marże hurtowe i detaliczne.

Zespół działa w oparciu o Regulamin i jest organem powołanym w szczególności do przygotowania i przedstawienia Ministrowi Zdrowia stanowisk w zakresie ustalania wykazów leków refundowanych oraz cen urzędowych dla tych leków. Zespół ten realizuje zadania wynikające z ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach.

Nieuzasadnione jest stwierdzenie, że "kadra resortu zdrowia zdaje się wspierać biznes markowy". Pragnę podkreślić, że w sprawie ochrony krajowych produktów leczniczych i wyrobów medycznych wprowadzone zostały przepisy, które częściowo chronią polskich producentów leków.

Do leków droższych, z reguły są to leki zagraniczne, obowiązuje dopłata, którą wnosi pacjent.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych promuje dodatkowo nasze firmy za granicą.

Odnośnie odtworzenia Departamentu Farmacji pragnę poinformować, że Departament Farmacji nie został zlikwidowany, a jedynie została dokonana zmiana nazwy na Departament Polityki Lekowej, w którego skład wchodzą specjaliści z dziedziny rejestracji produktów leczniczych i wyrobów medycznych, refundacji, prawa polskiego oraz wspólnotowego.

Leszek Sikorski

Warszawa, 2003-08-21

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z przepisem art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) dochody ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Ustawa przewiduje możliwość zwolnienia od podatku dochodowego z tego tytułu, jednakże warunkiem skorzystania ze zwolnienia jest wydatkowanie otrzymanych środków wyłącznie na cele określone w ustawie, m.in. na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży. Termin ten jest terminem prawa materialnego, zaś jego uchybienie wywołuje skutek prawny wygaśnięcia praw o charakterze materialnym, niezależnie od przyczyn tego uchybienia. Zasady te są jednolite dla wszystkich podatników. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe są wyjątkiem od zasady sprawiedliwości podatkowej (równości i powszechności opodatkowania), a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej.

Jeżeli zatem podatnicy wymienieni w piśmie Pana Senatora nie spełnili warunku wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych w okresie 2 lat od dnia sprzedaży, organ podatkowy zobowiązany był w drodze decyzji określić wysokość zobowiązania podatkowego w wysokości 10% uzyskanego przychodu oraz obliczyć odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej należne na dzień wydania decyzji.

Należy podkreślić, że podnoszone przez Senatora w oświadczeniu argumenty, świadczące, Jego zdaniem, o wyjątkowości sytuacji, która doprowadziła do przekroczenia ustawowego terminu do skorzystania z ulgi podatkowej, nie mają wpływu na zajęte stanowisko w sprawie utraty prawa do tej ulgi; nie mogą też być brane pod uwagę w postępowaniu w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego.

Ustosunkowując się natomiast do zawartej w oświadczeniu Pana Senatora sugestii zaniechania poboru podatku w odniesieniu do wskazanych podatników uprzejmie wyjaśniam, że przepis art. 22§ 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej upoważnił ministra właściwego do spraw finansów publicznych do zaniechania poboru podatków, w drodze rozporządzenia, jedynie w odniesieniu do grupy podatników, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem publicznym lub ważnym interesem podatników. Instytucja ta nie może być stosowana w indywidualnych sprawach podatników. Brak jest także podstawy prawnej do orzekania przez organ podatkowy w indywidualnej sprawie w przedmiocie przyznania ulgi w postaci zaniechania poboru podatku.

Z upoważnienia Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2003-08-22

Aby móc odnieść się do problemów przedstawionych w oświadczeniu należy przede wszystkim przywołać pełną treść przepisów, które spowodowały reakcję rektorów uczelni medycznych będącą podstawą oświadczenia. Otóż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595) uprawnienie do nadawania stopnia doktora lub doktora habilitowanego może otrzymać jednostka organizacyjna, która zatrudnia w pełnym wymiarze czasu pracy odpowiednio co najmniej 8 lub 12 osób posiadających tytuł profesora lub stopień doktora habilitowanego, reprezentujących dziedzinę nauki lub sztuki, w zakresie której jednostka ma otrzymać uprawnienie, przy czym w przypadku uprawnienia do habilitowania co najmniej 6 spośród tych osób musi posiadać tytuł profesora. Uprawnienie do nadawania stopni doktora i doktora habilitowanego może obejmować tylko te dyscypliny naukowe lub artystyczne, które w danej jednostce organizacyjnej są reprezentowane przez minimum 5 osób zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy posiadających tytuł lub stopień doktora habilitowanego.

W przypadku uprawnienia do utworzenia i prowadzenia kierunku studiów medycznych niezbędne minimum kadrowe stanowi zatrudnienie w akademickiej jednostce organizacyjnej prowadzącej dany kierunek studiów 8 nauczycieli akademickich posiadających tytuł naukowy stopień naukowy doktora habilitowanego, reprezentujących specjalności wchodzące w zakres o kierunku studiów, w tym co najmniej 5 reprezentujących specjalności, w których uzyskiwane są dyplomy na tym kierunku.

Przedstawiając powyższe pragnę poinformować, iż podzielam opinię Pana Senatora, zgodnie z którą dorobek naukowy, a nie kierunek ukończonych studiów jest wyznacznikiem dziedziny, z zakresu której dana osoba jest specjalistą. Jednakże należy zwrócić uwagę, że kolejne stopnie naukowe i tytuł naukowy uzyskuje się w efekcie długotrwałego procesu rozwoju naukowego i towarzyszącej mu pracy badawczej, wyrazem której jest właśnie dorobek naukowy. Tak więc najczęściej mamy do czynienia z sytuacją, gdy dziedzina, w której uzyskuje się stopnie i tytuły naukowe pozostaje w ścisłej korelacji z zakresem dorobku naukowego posiadających je osób. Dlatego właśnie przy ustalaniu minimów kadrowych, o których mowa na wstępie, sformułowano warunek posiadania kwalifikacji naukowych we właściwych dziedzinach i dyscyplinach naukowych. Oczywiście dopuszcza się sytuację, gdy osoba która uzyskała tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego w określonej dziedzinie i dyscyplinie naukowej, od tego czasu znacznie wzbogaciła swój dorobek badawczy w taki sposób, iż można ją uznać za specjalistę w innej dziedzinie lub dyscyplinie. Wówczas zarówno Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów - w przypadku uprawnień do nadawania stopni naukowych oraz Państwowa Komisja Akredytacyjna i Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu - w przypadku kierunku studiów - będą zaliczać tę osobę do grupy specjalistów w obydwu dziedzinach lub dyscyplinach naukowych.

Należy podkreślić, iż minimum kadrowe to jedynie podstawowa grupa osób bezwzględnie koniecznych do kształcenia studentów na danym kierunku lub kadr naukowych w określonej dziedzinie i dyscyplinie naukowej, której towarzyszyć powinni specjaliści reprezentujący inne, właściwe dla profilu kształcenia bądź rozwoju naukowego, dziedziny nauki.