Warszawa, dnia 07.08.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Aleksandrę Koszadę podczas 43. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 10 lipca 2003 r. i przekazane przy piśmie Pana Marszałka - BPS/KSK-043-303/03 z dnia 17 lipca 2003 r. pragnę ustosunkować się do poruszonych w nim kwestii, dotyczących ograniczeń i utrudnień w rozpoczynaniu i realizacji specjalizacji przez lekarzy w nowym, jednostopniowym systemie specjalizacji wprowadzonym w 1999 r.

Zgodnie z delegacją art. 16 obowiązującej ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204 - tekst jednolity z póź. zmianami), Minister Zdrowia i Opieki Społecznej kierują się założeniami reformy ochrony zdrowia oraz potrzebą dostosowania szkolenia przed i podyplomowego lekarzy do norm obowiązujących w krajach Unii Europejskiej uregulował sprawy specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów rozporządzeniem z dnia 25 marca 1999 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 302). Po dwu latach funkcjonowania nowego systemu specjalizacji Minister Zdrowia wydał nowe rozporządzenie z dnia 6 sierpnia 2001 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów - aktualnie obowiązujące (Dz. U. Nr 83, poz. 905 z późn. zm.). Modyfikacja wprowadzonego w 1999 r. systemu specjalizacji wynikała z konieczności urealnienia niektórych procedur specjalizacyjnych (m.in. zmiany dotyczące większej dostępności do specjalizacji - w celu uzyskania tytułu specjalisty (odpowiednik II stopnia specjalizacji) - lekarzom posiadający I stopień specjalizacji uzyskanej na postawie przepisów z 1983 r.). Zachowane zostały natomiast w pełni założenia nowego systemu specjalizacji wprowadzonego w 1999 r. - tj.:

- rezydentury - etaty szkoleniowe finansowane z budżetu państwa - jako jedna z form odbywania specjalizacji, dająca Ministrowi Zdrowia możliwość kształtowania polityki w zakresie szkolenia specjalistów w dziedzinach priorytetowych,

- "akredytacja" - opiniowanie przez zespół ekspertów ośrodków, które po spełnieniu kryteriów zawartych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie specjalizacji są wpisywane na listę Ministra Zdrowia - jednostek uprawnionych do prowadzenia specjalizacji,

- oddzielenie procesu edukacji od oceny rezultatów tego procesu - szkolenie specjalizacyjne zakończone jest egzaminem państwowym, przeprowadzanym przez instytucję powołaną wyłącznie w celu zabezpieczenia procedur weryfikacji wiedzy - Centrum Egzaminów Medycznych.

Jak wynika z powyższego, dopiero nowy system specjalizacji uruchomiony w 1991 r. wprowadził możliwość odbywania każdej specjalizacji w trybie rezydentury, z zachowaniem zasady iż w pierwszej kolejności rezydentury przyznawane są lekarzom podejmującym szkolenie w dziedzinach priorytetowych (np. medycyna rodzinna, zdrowie publiczne). Rezydentura pojawiała się co prawda już w poprzednim dwustopniowym systemie specjalizacji ale dopiero w 1994 r. - razem z wprowadzeniem nowej specjalizacji w zakresie medycyny rodzinnej (jednostopniowej), realizowanej w 3-letnich cyklach szkoleniowych w ramach etatów rezydenckich przyznawanych jednostkom, które uzyskały akredytację na prowadzenie tej specjalizacji. W sumie uruchomiono 6 takich cykli szkoleniowych, w których lekarze odbywali specjalizacje na etatach rezydenckich. Łącznie przyznano około 600 etatów rezydenckich na potrzeby szkolenia lekarzy rodzinnych. W obecnym systemie, funkcjonuje już około 6 tys. etatów rezydenckich, w ramach których lekarze realizują szkolenie w różnych specjalizacja, z zachowaniem zasady priorytetu - przede wszystkim dla medycyny rodzinnej. Wobec powyższego zarzut zawarty w oświadczeniu, iż "zmiana zasad odbywania specjalizacji lekarskich ograniczyła możliwości specjalizowania się w ramach etatów rezydenckich" - nie znajduje uzasadnienia.

Problem ograniczeń możliwości realizowania przez lekarza wybranej specjalizacji, jest problemem związanym z wprowadzeniem do systemu specjalizacji mechanizmów zabezpieczających wysoki poziom szkolenia, wg światowych standardów. Jednym z tych mechanizmów jest procedura uzyskania przez jednostkę organizacyjną ochrony zdrowia wpisu na listę Ministra, uprawniającą do prowadzenia odpowiedniej specjalizacji dla ściśle określonej liczby lekarzy realizującej szkolenie w tym samym czasie - zwana roboczo "akredytacją". "Akredytacja" jest postępowaniem prowadzącym do określenia, czy dana jednostka spełnia kryteria ustalone w rozporządzeniu w sprawie specjalizacji i może być wpisana na ww. listę Ministra. Kryteria te dotyczą przede wszystkim kadry medycznej zatrudnionej w danej jednostce, a także struktury, bazy aparaturowej oraz przekroju i zakresu udzielanych świadczeń zdrowotnych. Ubieganie się przez jednostkę o wpis na przedmiotową listę Ministra jest dobrowolne, zatem Minister Zdrowia nie ma bezpośredniego wpływu na liczbę jednostek szkolących w danej specjalizacji, zarówno w skali kraju jak i poszczególnych województw. Każda z jednostek uprawnionych do prowadzenia specjalizacji posiada prawo specjalizowania ściśle określonej liczby lekarzy. Ewentualna zmiana tej liczby dokonywana jest poprzez ponowne przystąpienie jednostki do procedury oceny warunków kształcenia. W chwili uruchamiania nowego systemu specjalizacji kandydatami do podjęcia specjalizacji byli nie tyko lekarze kończący staż podyplomowy w 1999 r. (około 3 tys. osób) ale przede wszystkim ogromna rzesza lekarzy z I stopniem specjalizacji (ponad 34 tys. osób) pragnąca uzyskać tytuł specjalisty w ramach skróconego programu - przewidzianego dla nich w tym systemie. Zatem, żaden system specjalizacji nie jest w stanie zapewnić dostępu do szkolenia w jednym czasie, tak ogromnej liczbie lekarzy. Do tej pory, w nowym systemie, podjęto szkolenie około 30 tys. lekarzy, w tym na rezydenturze około 6 tys. lekarzy i 24 tys. - w ramach zatrudnienia na etacie o jednostce szkolącej, oddelegowania (urlop szkoleniowy) do takiej jednostki przez pracodawcę, w ramach poszerzenia programu studiów doktoranckich lub w ramach umowy cywilno-prawnej o szkolenie zawartej z "akredytowaną" jednostką. W ww. liczbie specjalizujących się lekarzy są również lekarze, którzy skorzystali z możliwości rozpoczęcia specjalizacji bez postępowania kwalifikacyjnego i poza miejscami ustalonymi w trybie akredytacji - w trybie przewidzianym dla lekarzy posiadających I stopień specjalizacji i pragnących uzyskać tytuł specjalisty w tej samej dziedzinie (§ 42 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 6 sierpnia 2001 r.). Ten tryb naboru na specjalizację jest trybem wprowadzonym na ściśle określony czas - do końca 2004 r. i ma na celu ułatwienie lekarzom z I stopniem specjalizacji uzyskania tytułu specjalisty, bowiem tylko ten tytuł jest brany pod uwagę w krajach Unii Europejskiej.

Zgodnie z zapisami aktualnego rozporządzenia w sprawie specjalizacji Minister Zdrowia uruchamia - dla dwóch naborów na specjalizację w roku - wszystkie wolne miejsca szkoleniowe w skali kraju i województw, które zgłaszają Wojewódzkie Centra Zdrowia Publicznego - na podstawie danych uzyskanych z jednostek szkolących, lub wprowadza ograniczenia, po zasięgnięciu opinii odpowiednich konsultantów wojewódzkich. Ograniczenia te są najczęściej wynikiem braku zapotrzebowania na danych specjalistów na terenie województwa lub kraju.

Jak wynika z powyższego, trudno dopatrzyć się w obowiązującym systemie specjalizacji zamierzonych "utrudnień możliwości wyboru i odbywania specjalizacji - poprzez drastyczne limity" wprowadzane dla lekarzy zatrudnionych na etatach w jednostkach ochrony zdrowia. Wręcz przeciwnie, kolejne nowelizacje przedmiotowego rozporządzenia wprowadzały ułatwienia w podejmowaniu specjalizacji przez tych lekarzy, jak np. ww. zapisu § 42.

Pragnę również zaznaczyć, iż obowiązujące rozporządzenie w sprawie specjalizacji jest aktem wykonawczym do cytowanej wyżej ustawy o zawodzie lekarza i reguluje wyłącznie te sprawy do których Minister Zdrowia został upoważniony delegacją zawartą w art. 16 tej ustawy. Nieliczne wystąpienia Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawach aktualnego systemu specjalizacji, dotyczyły wyjaśnienia niektórych kwestii związanych z rozpoczęciem lub realizacją szkolenia specjalizacyjnego przez lekarzy, zgłaszanych przez autorów listów przekazywanych Ministerstwu Zdrowia w załączeniu. Jedno z nich rzeczywiście dotyczyło kwestii podstawy prawnej uniemożliwiającej rozpoczynanie specjalizacji II stopnia po wygaśnięciu, z dniem 27 września 1998 r., zarządzenia w sprawie specjalizacji z 1983 r. - regulującego dwustopniowy system specjalizacji (wydanego na podstawie ustawy o zawodzie lekarza z 1950 r.) - w kontekście zapisu art. 64 aktualnej ustawy o zawodzie lekarza, którego ust. 2 stanowi, iż "lekarz który rozpoczął specjalizację na podstawie przepisów dotychczasowych, odbywa ją zgodnie z tymi przepisami". Rzecznik Praw Obywatelskich otrzymał z Ministerstwa Zdrowia obszerne uzasadnienie dla interpretacji ww. zapisu ustawy o zawodzie lekarza w odniesieniu do systemu dwustopniowej specjalizacji, w którym każdy ze stopni był szkoleniem programowo zamkniętym i zakończonym egzaminem, którego pozytywny wynik stanowił o otrzymaniu odpowiedniego tytułu - nadanego dyplomem I lub II stopnia specjalizacji. Posiadanie przez lekarza I stopnia specjalizacji nie uprawniało go do automatycznego rozpoczęcia specjalizacji II stopnia. Musiał on przejść odrębną procedurę prowadzącą do uzyskania zgody lekarza wojewódzkiego lub odpowiednio Ministra Zdrowia na rozpoczęcie specjalizacji II stopnia. Zatem, zapis cytowanego art. 64, ust. 2 odnosi się jedynie do możliwości odbywania specjalizacji rozpoczętej na mocy dotychczasowych przepisów, czyli dla jednych lekarzy jest to rozpoczęcie I stopnia specjalizacji dla innych - II stopnia. Rzecznik Praw Obywatelskich nie zgłosił zastrzeżeń do przedstawionego uzyskania ani też do wyjaśnień Ministerstwa Zdrowia, udzielonych na pozostałą część korespondencji.

Pragnę zaznaczyć, iż szkolenie specjalizacyjne nie jest dla lekarza szkoleniem obligatoryjnym z prawnego punktu widzenia. Niemniej jednak system specjalizacji stwarza możliwość ubiegania się o podjęcie specjalizacji każdemu lekarzowi, niezależnie od jego statusu zawodowego - pod warunkiem, że zostanie zakwalifikowany do tego szkolenia w trybie postępowania kwalifikacyjnego. Na dzień dzisiejszy kandydatów do rozpoczęcia specjalizacji jest dużo więcej niż wolnych miejsc szkoleniowych. Rocznie rozpoczyna specjalizację, po przejściu postępowania kwalifikacyjnego - około 7 tys. lekarzy. Z dotychczasowej analizy danych dotyczących kolejnych naborów na specjalizację wynika, iż dopiero za 6 lat kandydatami do rozpoczęcia specjalizacji będą wyłącznie bieżący absolwenci uczelni medycznych i praktycznie każdy z nich będzie miał szansę na odbywanie specjalizacji.

Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 7 sierpnia 2003 r.

Po zapoznaniu się z oświadczeniem złożonym przez senator Krystynę Doktorowicz na 43 posiedzeniu Senatu w dniu 10 lipca 2003 r. dotyczącym udzielania z budżetu państwa pomocy finansowej niezbędnej do dokończenia inwestycji mającej na celu zachowanie oraz udostępnienie dla ruchu turystycznego zabytkowego skansenu górniczego "Guido" w Zabrzu, przedstawiam Panu Marszałkowi stanowisko w tej sprawie.

1) dofinansowanie prac remontowych i konserwatorskich przy zabytkach wpisanych do rejestru zabytków - podstawą przyznania dotacji w tym zakresie jest rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 6 września 2000 r. w sprawie warunków wykorzystania zabytków nieruchomych na cele użytkowe oraz zasad i trybu przyznawania dotacji z budżetu państwa przeznaczonych dla użytkowników zabytków, prowadzących prace remontowe i konserwatorskie przy tych zabytkach (Dz. U. Nr 89, poz. 964),

2) realizację inwestycji służących promowaniu i wspieraniu przedsięwzięć mających między innymi na celu ochronę polskiego dziedzictwa narodowego - rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie warunków promowania i wspierania zadań z zakresu kultury finansowanych lub dofinansowanych ze środków pochodzących z dopłat do stawek w grach stanowiących monopol Państwa, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków na realizację zadań i ich rozliczanie (Dz. U. Nr 130, poz. 1194).

W przypadkach określonych w pkt 1, dofinansowanie może dotyczyć wyłącznie prac remontowych i konserwatorskich mających na celu zachowanie substancji zabytku oraz utrzymanie lub przywrócenie jego zabytkowego charakteru. Dotacja może być przyznana w wysokości do 25% wydatków planowanych lub poniesionych przez użytkownika na wyżej wymienione prace. Wysokość ta może ulec zwiększeniu do 100%, jeżeli stan zachowania zabytku wymaga lub wymagał bezzwłocznego podjęcia prac albo zabytek ten objęty jest krajowym programem konserwacji zabytków. W chwili obecnej funkcjonują trzy programy Krajowy program konserwacji zabytków drewnianych, Krajowy program konserwacji zabytków romańskich oraz Krajowy program konserwacji szczególnie cennych i zagrożonych zabytków.

W obu przypadkach przyznanie środków finansowych uzależnione jest od złożenia przez właściciela lub użytkownika obiektu wniosku do Ministra Kultury. Do wniosku powinien być między innymi dołączony program prac remontowych lub konserwatorskich albo projekt planowanej inwestycji. Niezbędne jest również posiadanie pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na podejmowanie wspomnianych działań.

Pragnę również przypomnieć, iż w celach ochrony zabytków można będzie wykorzystywać Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego będący jednym z funduszy strukturalnych. Jego wykorzystanie przewiduje Narodowy Plan Rozwoju 2004-2006. Na jego podstawie opracowany został Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego, który określa tryb korzystania ze środków finansowych Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i innych funduszy strukturalnych. Jednym z priorytetów jest zachowanie i odbudowa dziedzictwa kulturowego. Jako cele główne podejmowanych w tym zakresie działań wskazano wsparcie dla rozbudowy, adaptacji i modernizacji obiektów o podstawowym znaczeniu dla kultury narodowej i regionalnej (w szczególności dotyczy to obiektów znajdujących się w rejestrach zabytków), wzrost znaczenia kultury jako czynnika wpływającego na dywersyfikację i zwiększenie zatrudnienia, poziom życia mieszkańców oraz rozwój społeczno-gospodarczy, a także ułatwienie dostępu do kultury. Osiągnięciu tych celów służyć ma między innymi restauracja i rewitalizacja zabytkowych budynków, modernizacja infrastruktury i zagospodarowanie ich otoczenia. Projekty w tym zakresie powinny być składane do Urzędów Marszałkowskich. Dofinansowanie ze środków unijnych, uzyskiwane w drodze refundacji, może wynosić 75% kosztów bezpośrednich podjętych działań. Minister Kultury zamierza uruchomić program Wspieranie ochrony zabytków i dziedzictwa kulturowego, którego beneficjentami byłyby jednostki samorządu terytorialnego i instytucje pozarządowe rewaloryzujące i adaptujące zabytki na cele kulturalne i edukacyjne. Program ten oparty będzie na systemie grantów przyznawanych w celu współfinansowania wkładu własnego potrzebnego do uzyskania pieniędzy z funduszy strukturalnych.

Podsumowując, wyrażam nadzieję, iż podjęte w Skansenie Górnictwa Podziemnego "Guido" działania pozwolą nie tylko na zapewnienie skutecznej ochrony cennego dla dziedzictwa kulturowego obiektu, ale również będą miały decydujące znaczenie dla ożywienia ruchu turystycznego i gospodarczego w regionie, zaś wykorzystanie wskazanych powyżej możliwości uzyskania środków finansowych dla ich realizacji pozwoli na szybkie udostępnienie dla ruchu turystycznego tego tak cennego dla dziedzictwa kulturowego obiektu.

z up. Ministra Kultury

Podsekretarz Stanu

Warszawa, sierpnia 2003 r.

W związku z oświadczeniem, złożonym przez Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 43 posiedzenia Senatu RP w dniu 10 lipca 2003 roku, przesłanego przy piśmie, znak: BPS/DSK-043-294/03 z dnia 17 lipca 2003 roku w sprawie sytuacji ekonomiczno-finansowej Przedsiębiorstwa Energetycznego Systemy Ciepłownicze S.A. (PESC S.A.) z siedzibą w Częstochowie, uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwu Skarbu Państwa znana jest trudna sytuacja ekonomiczno-finansowa tej Spółki. Zaniechania w zakresie restrukturyzacji podmiotu, brak kontroli nad finansami jak również złe decyzje, podejmowane przez poprzedni Zarząd, doprowadziły do poważnych kłopotów Spółki z utrzymaniem płynności finansowej.

W celu utrzymania płynności finansowej spółki, Ministerstwo Skarbu Państwa, wielokrotnie występowało do Urzędu Skarbowego, właściwego dla siedziby Spółki z prośbą wsparcia działań restrukturyzacyjnych obecnego Zarządu PESC S.A. poprzez umożliwienie ratalnych spłat zaległości podatkowych Spółki oraz umorzenia odsetek od zaległości, będących przedmiotem egzekucji. Występowało również do Zakładu Energetycznego w Częstochowie o rozważenie możliwości wstrzymania się z egzekucją swoich należności od PESC S.A.

Uprzejmie informuję, że "Program realizacji polityki właścicielskiej Ministra Skarbu Państwa w odniesieniu do sektora elektroenergetycznego", zatwierdzony przez Radę Ministrów w dniu 28 stycznia 2003 r. przewiduje wzmocnienie potencjału Południowego Koncernu Energetycznego S.A. Realizacja tego nastąpi poprzez połączenie Południowego Koncernu Energetycznego S.A. m.in. ze spółką Przedsiębiorstwo Energetyczne Systemy Ciepłownicze S.A. Zgodnie z harmonogramem do 30 września 2003 roku zostaną zakończone analizy dotyczące formuły połączenia przedsiębiorstw energetycznych z PKE S.A. wraz z przygotowaniem ewentualnych wystąpień do Rady Ministrów o wyrażenie odpowiednich zgód. Terminem wyznaczonym do rozpoczęcia procesu łączenia spółek jest 1 październik br.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż dotychczasowy zarząd nie potrafił wykorzystać możliwości pozyskania przez spółkę pomocy w trybie ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej przez przedsiębiorców (Dz. U. Nr 141, poz. 1177) lub uchwały nr 29/99 Rady Ministrów z dnia 13 kwietnia 1999 roku w sprawie udzielenia pomocy ze środków budżetowych pochodzących z pożyczki nr 3599/POL, przyznanej Rzeczypospolitej Polskiej przez Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju na podstawie umowy kredytowej z dnia 11 października 1993 r. (EFSAL).

Z wyrazami szacunku

z up. Podsekretarz Stanu

Tadeusz Soroka

Warszawa, 2003-08-06

Jednym z głównych założeń koncepcji jest równy dostęp do przestrzeni powietrznej dla wszystkich jej użytkowników. Wydzielanie struktur polskiej przestrzeni powietrznej odbywa się w drodze procesu negocjacyjnego na podstawie zapotrzebowań składanych przez zainteresowane jednostki organizacyjne lotnictwa cywilnego i wojskowego. W procesie tym nadaje się priorytet przedsięwzięciom o skali międzynarodowej np. ćwiczeniom NATO, zawodom sportowym i innym ważnym lotom i przelotom, zgodnie z określoną procedurą. Na ogół udaje się spełnić wszystkie wymagania potencjalnych użytkowników przestrzeni powietrznej, jednakże w okresie letnim, kiedy intensywność operacji lotniczych gwałtownie wzrasta - ze względów bezpieczeństwa konieczne jest wprowadzenie okresowych ograniczeń w dostępie do niej.

- 28 Międzynarodowe Szybowcowe Mistrzostwa Polski w klasie Standard,

- XIX Szybowcowe Mistrzostwa Polski Kobiet.

Na potrzeby wyżej wymienionych zawodów w okresie od 28 czerwca do 26 sierpnia 2003 r. zostały wydzielone struktury przestrzeni powietrznej obejmujące znaczne rejony Polski. W przypadku XXVIII Szybowcowych Mistrzostw Świata jest to przestrzeń obejmująca ponad jedną trzecią terytorium kraju. We wszystkich przypadkach wyznaczono rejon lotów w czasie od godz. 11.00 do zachodu słońca, w przedziale wysokości od powierzchni ziemi do poziomu FL 095 tj. 2950 m. W okresie poprzedzającym zawody w południowo-zachodnim rejonie Polski wyznaczono wspólną polsko-czesko-niemiecką strefę przygotowań, która funkcjonowała od 15 kwietnia do 31 maja br.

Jednocześnie chciałbym poinformować, iż na podstawie ustawy Prawo lotnicze trwają prace nad powołaniem wspólnego cywilno-wojskowego organu doradczego (Komitetu Zarządzania Przestrzenią Powietrzną), odpowiedzialnego za kształtowanie zasad zarządzania i wykorzystywania przestrzeni powietrznej przez wszystkich użytkowników.

wz. Andrzej TOWPIK

Podsekretarz Stanu

do Spraw Polityki Obronnej

Warszawa, 07.08. 2003 r.

Odpowiadając na list Pana Marszałka z dnia 18 lipca 2003 r., znak: BPS/DSK-043-318/03, dotyczący zajęcia stanowiska wobec oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Kruszewskiego na 43. posiedzeniu Senatu RP w dniu 10 lipca 2003 r. w sprawie uwzględnienia w projekcie ustawy o finansowaniu nauki możliwości finansowania jednostek organizacyjnych mających osobowość prawną, które posiadają, prowadzą biblioteki naukowe, w załączeniu przesyłam stanowisko w tej prawie.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Obowiązujący obecnie system finansowania nauki, wprowadzony w 1991 r. na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o Komitecie Badań Naukowych, wymaga zmian. W toku aktualnie prowadzonych przez Ministerstwo Nauki i Informatyzacji prac nad projektem ustawy o finansowaniu nauki stwierdzono, że definicją jednostki naukowej powinny być objęte wyłącznie jednostki organizacyjne prowadzące w sposób ciągły badania naukowe i prac rozwojowe.

- placówki naukowe Polskiej Akademii Nauk,

- jednostki badawczo-rozwojowe,

Przyjęcie omówionego wyżej rozwiązania nie wyklucza możliwości dofinansowywania działalności bibliotek naukowych prowadzonych przez regionalne towarzystwa naukowe. Nadal będą one mogły otrzymywać środki finansowe na działalność wspomagającą badania, jako podmioty działające na rzecz nauki. Projekt ustawy o finansowaniu nauki definiuje podmiot działający na rzecz nauki jako podmiot wykonujący w sposób ciągły zadania z zakresu działalności wspomagającej badania, posiadający osobowość prawną i siedzibę w Polce, nieotrzymujący dotacji podmiotowej ze środków ustalonych w budżecie państwa na naukę.

W tej sytuacji nie wydaje się uzasadnione zamieszczanie w projektowanej ustawie rozszerzonej definicji jednostki naukowej, preferującej podmioty, które nie prowadzą w sposób ciągły badań naukowych i prac rozwojowych,

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 08.08.2003 r.

Kasy chorych - zgodnie z przepisami ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (puz), (Dz. U. 97.28.153 ze zm.) - art. 131b - prowadziły gospodarkę finansową w oparciu o plan finansowy zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.

Podobnie Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z przepisami ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (NFZ) - art. 136, funkcjonuje w oparciu o roczny plan finansowy zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.

Kasy chorych, by sfinansować ubezpieczonym koszty potrzebnych im świadczeń zdrowotnych, zawierały odpowiednie umowy ze świadczeniodawcami. Procedury zawierania tych umów były określone przez art. 53 i następne artykuły ustawy o puz. I tak art. 53 ust. 3 ustawy o puz stwierdził, iż kasa chorych przy zawieraniu umów obowiązana jest, m.in. do przestrzegania zasady zrównoważenia kosztów z przychodami oraz zasady, że suma kwot zobowiązań wobec świadczeniodawców ze wszystkich zawartych umów musi się mieścić w planie finansowym. Podobne przepisy, odnoszące się do Narodowego Funduszu Zdrowia znajdują się w ustawie o NFZ.

Art. 72 w ust. 1 stwierdza, iż podstawą udzielania świadczeń zdrowotnych finansowanych przez Fundusz jest umowa o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawarta pomiędzy Funduszem a świadczeniodawcą, w ust. 3 zaś, iż suma kwot zobowiązań Funduszu wobec świadczeniodawców nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu.

Różnorodność umów zawartych przez byłe kasy chorych spowodowała konieczność ujednolicenia w roku 2003 zasad rozliczania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych. W związku z tym Prezes NFZ w pierwszych dniach kwietnia br., podjął decyzję o przeprowadzeniu procesu agregacji umów, w której uwzględniono:

Proces agregacji umów przedłużył się w czasie w stosunku do pierwotnie zakładanego terminu. Wstępnie szacowane wpływy do systemu zawarte w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia (Zarządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia) nie gwarantowały pełnego zabezpieczenia środków między innymi na pokrycie rozliczeń z tytułu obowiązywania tzw. promes oraz rozliczeń międzykasowych do końca I kwartału br.

Kwota ta znalazła swoje odzwierciedlenie w zmienionym planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na rok bieżący. Przewiduje się, iż do połowy sierpnia br. Centrala Narodowego Funduszu Zdrowia dokona podziału środków finansowych na poszczególne oddziały. Wydaje się, iż zwiększone środki finansowe przyznane decyzją Rady Ministrów dla Narodowego Funduszu Zdrowia pokryją niezbędne potrzeby świadczeniodawców związane z prawidłową realizacją zapisów ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia w zakresie zabezpieczenia prawidłowej ilości i jakości świadczeń zdrowotnych.

Priorytetowym zadaniem Narodowego Funduszu Zdrowia jest ujednolicenie zasad kontraktowania świadczeń, zwłaszcza w zakresie określenia jednolitego katalogu świadczeń, jednolicie nazwanych procedur, jak również zminimalizowanie drastycznych różnic, jakie występują w cenach świadczenia porównywalnego. Konkurs ofert na świadczenia zdrowotne w 2004 roku, prowadzony w oparciu o przepisy ustawy o NFZ, rozpocznie się w trzecim kwartale 2003 roku.

Aneksy do umów na rok 2003 na terenie województwa małopolskiego musiały zostać zmniejszone wszystkim świadczeniodawcom ze względu na określone środki finansowe. Działania takie zostały poprzedzone analizą merytoryczną załączników pochodzących ze sprawozdawczości z poszczególnych placówek. Przy ustalaniu wielkości kontraktu na rok 2003 brano pod uwagę liczbę porad z umowy, jaką świadczeniodawca posiadał w styczniu 2002 r., nie uwzględniając tzw. nadwykonań.

Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 8 sierpnia 2003 r.

Lotnisko Warszawa-Okęcie istnieje od 1934 roku. Powstało w znacznej odległości od miasta, jednak realizacja kilkudziesięcioletniej polityki urbanistycznej zbliżania zabudowy miejskiej do lotniska, doprowadziła do powstania sprzeczności interesów między portem a mieszkańcami jego otoczenia, polegającej przede wszystkim na uciążliwości hałasowej, związanej z pracą silników lotniczych. Podstawowy element lotniska - dwie istniejące drogi startowe - są w stanie obsłużyć pasażerów w liczbie rzędu 12 - 15 mln w ciągu roku, a więc są wykorzystane obecnie, szacunkowo, w 35 - 40%. Badanie wzrostu przewozów wykazuje, że pełne możliwości obsługowe portu Okęcie zostaną osiągnięte za kilkanaście lat. Władze lotnicze miały i mają świadomość iż w port warszawski włożono ogromny kapitał, który będzie przynosić duże korzyści, pod warunkiem sukcesywnego uzupełniania niezbędnej infrastruktury do granicznej przepustowości dróg startowych.

W koncepcji zagospodarowania przestrzennego kraju przewidziano zarówno rozbudowę Portu Lotniczego Warszawa-Okęcie, jak i powstanie drugiego portu w rejonie Warszawy. Proces tworzenia portu jest długotrwały, dlatego nadszedł czas jego rozpoczęcia. Powołany został zespół do spraw przygotowania założeń programu powstania nowego portu, złożony z przedstawicieli instytucji zainteresowanych problemem i ekspertów. Podstawowym zagadnieniem będzie znalezienie optymalnej lokalizacji. Wybór uwarunkowany jest wieloma czynnikami, wynikającymi z jednej strony z wymagań techniczno-operacyjnych lotniska, z drugiej zaś strony niekorzystnymi konsekwencjami, jakie powstanie lotniska z sobą niesie. Należy założyć, że nowe lotnisko nie będzie obiektem "uzupełniającym" Okęcie, lecz stanowić będzie duże i nowoczesne lotnisko, czynne całą dobę, etapowo rozbudowywane w miarę wzrostu przewozów. Określone zostaną liczne kryteria jakim powinien odpowiadać teren pod planowane lotnisko, następnie rozpatrzone będą warianty jego lokalizacji i poprzez ich odniesienie do kryteriów oraz ich wszechstronne porównanie, nastąpi wybór lokalizacji. Jest to standardowe działanie, bardzo odpowiedzialne, wymagające niekiedy poważnych badań, gdyż konsekwencje wyboru są nieodwracalne.

Wspomniany Zespół zapewne odniesie się do wcześniejszych opracowań, z przełomu lat 60-70-tych, kiedy wyselekcjonowano dwa warianty lokalizacji: "Modlin" i "Wrona", z preferencją tego drugiego. Wiadomo, że wariant "Modlin" zostanie w rozważaniach uwzględniony, jednak można stwierdzić, że wykazuje on pewne mankamenty, w szczególności oddziaływanie hałasu na Nowy Dwór, Zakroczym, na rozległe tereny rekreacyjne. Węzeł lotnisk dla Warszawy powinien zapewnić działalność lotnictwu ogólnemu, szczególnie ratowniczo-sanitarnemu i aeroklubowemu, których bazę stanowi lotnisko Warszawa-Bemowo. Ponieważ występuje zagrożenie dalszego istnienia lotniska Bemowo w obecnych wymiarach i zakresie użytkowania, nie można wykluczyć przeznaczenia Modlina dla lotnictwa ogólnego. Na obecnym etapie rozważania problemu nie ma możliwości dokonania oceny wartości "Modlina" jako terenu pod przyszłe lotnisko komunikacyjne; ocena wyniknie z porównania go z innymi wariantami lokalizacji, jakie dopiero zostaną zaproponowane do rozpatrzenia. Mam nadzieję, że funkcja terenu lotniska w Modlinie zostanie określona na przełomie obecnego i przyszłego roku.

Z wyrazami szacunku

Z up. Podsekretarz Stanu

Marek Bryx

Warszawa, 2003-08-11

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Kazimierza Pawełka w sprawie zdobywania kwalifikacji uprawnień specjalisty wojskowego I, II i III stopnia i klasy mistrzowskiej, złożone podczas 43. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 10 lipca 2003 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie niech mi wolno będzie poinformować, iż zgodnie z art. 75 ust. 2 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 120, poz. 1268), z dniem 30 marca 2001 r. utraciła moc obowiązująca decyzja Ministra Obrony Narodowej Nr 29/MON z dnia 2 marca 1995 r. w sprawie uzyskiwania klas kwalifikacyjnych przez specjalistów wojskowych w Siłach Zbrojnych RP (Dz. Rozk. MON, poz. 24) oraz wydana na jej podstawie instrukcja o klasyfikowaniu specjalistów wojskowych i instruktorów spadochronowych w Siłach Zbrojnych RP.

Skutkiem powyższego, a także wobec braku nowych aktów prawnych regulujących powyższą problematykę, aktualnie brak jest podstaw do realizacji jakichkolwiek kwestii związanych z przyznawaniem i podwyższaniem klas kwalifikacyjnych, a także ich cofaniem i potwierdzaniem. Oznacza to, że klasy kwalifikacyjne uzyskane przez żołnierzy przed dniem 30 marca 2001 r. zostały nadane im bezterminowo i nie powinni być oni tych uprawnień pozbawieni, powinni również otrzymywać z tego tytułu dodatek na klasę kwalifikacyjną.

Jednocześnie pragnę wskazać, że w myśl § 25 ust. 1 w rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. U. Nr 90, poz. 1005 z późn. zm.) chorążemu, podoficerowi zawodowemu albo żołnierzowi służby nadterminowej, który uzyskał klasę kwalifikacyjną w specjalności wojskowej właściwej dla zajmowanego stanowiska służbowego lub pełnionej funkcji, przysługuje dodatek za uzyskanie klasy kwalifikacyjnej w wysokości:

- w razie uzyskania II klasy - 6%

- w razie uzyskania I klasy - 10%

- w razie uzyskania klasy mistrzowskiej - 18%

Niezależnie od powyższego pragnę poinformować, iż planowane rozwiązania w zakresie uposażeń żołnierzy zawodowych - zaproponowane w projekcie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, który znajduje się w końcowej fazie prac legislacyjnych w Parlamencie - przewidują znaczne ograniczenie liczby dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych. Jest to skutek zupełnie nowej koncepcji uposażenia żołnierzy zawodowych odbiegający w zasadniczy sposób od dotychczasowych rozwiązań w tym przedmiocie. W konsekwencji w projekcie tym zaproponowano utworzenie jednoskładnikowego uposażenia zasadniczego, które będzie uzależnione od stopnia etatowego zajmowanego stanowiska służbowego, zaszeregowanego do określonej grupy uposażenia o ustalonym mnożniku kwoty bazowej. Przewiduje się, że rozwiązanie takie pozwoli na odpowiednie wynagradzanie żołnierzy zawodowych w zależności od zajmowanego stanowiska służbowego, zakresu wykonywanych zadań służbowych oraz ponoszonej odpowiedzialności. Nie przewiduje się natomiast dalszego funkcjonowania dodatku za klasę kwalifikacyjną specjalisty wojskowego.

wz. Andrzej TOWPIK

Podsekretarz Stanu

do Spraw Polityki Obronnej

Warszawa, 2003-08-11

Przy podejmowaniu ewentualnej decyzji dotyczącej zasad funkcjonowania WSNJO będą brane pod uwagę różne czynniki, w tym organizacyjne możliwości lokalizacji, nowe wymagania dotyczące znajomości języków obcych stawiane kandydatom na żołnierzy zawodowych oraz koszty funkcjonowania całości systemu. Niewątpliwie jednak, czynnikiem decydujących będzie jak najlepsze zabezpieczenie potrzeb sił zbrojnych w dziedzinie szkolenia językowego oraz zapewnienie właściwego miejsca i rangi Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Języków Obcych, funkcjonującej obecnie w strukturze WSNJO.

wz. Andrzej TOWPIK

Podsekretarz Stanu

do Spraw Polityki Obronnej

Warszawa, dnia 12 sierpnia 2003 r.

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 17.07.2003 r., znak: BPS/DSK-043-313/03, w sprawie oświadczenia senatora Krzysztofa Borkowskiego z dnia 10.07.2003 r. dotyczącego zanieczyszczenia środowiska w miejscowości Seroczyn, gmina Wodynie przez Gospodarstwo Rolne T. Wołdoch i S-ka, Spółka Jawna z siedzibą w Warszawie, informuję uprzejmie, że Główny Inspektor Ochrony Środowiska zajmuje się tą sprawą od kwietnia br. Działalność ww. Spółki oraz jej skutki dla środowiska są przedmiotem zainteresowania także innych parlamentarzystów.

Indywidualnie w tej sprawie interweniowali: poseł Stanisław Kopeć któremu odpowiedzi udzielił dnia 30.06.2003 r. również Główny Inspektor Ochrony Środowiska (kopia pisma w załączeniu) oraz poseł Władysław Stępień - zastępca przewodniczącego sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, któremu odpowiedzi udzielił dnia 4.06.2003 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska (kopia odpowiedzi w załączeniu). W swojej odpowiedzi MWIOŚ przedstawił również propozycje konkretnych zmian w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 z późn. zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 1 sierpnia 2002 r. w sprawie komunalnych osadów ściekowych (Dz. U. Nr 143, poz. 1140 z późn. zm.), dotyczących gospodarowania komunalnymi osadami ściekowymi.

Interwencja senatora Adama Graczyńskiego z dnia 10 lipca 2003 r., w części dotyczącej propozycji uwzględnienia w projektach legislacyjnych informacji i uwag Stowarzyszenia Ochrony Seroczyna Gminy Wodynie i doliny rzeki Świder "S.O.S." oraz propozycje Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska wprowadzenia ww. zmian legislacyjnych aktualnie są rozpatrywane w Ministerstwie Środowiska, Departamencie Polityki Ekologicznej.

Kontrola przeprowadzona w kwietniu 2003 r. przy współudziale przedstawiciela GIOŚ, oraz kolejne prowadzone zarówno wobec Spółki T. Wałdoch i S-ka Spółka Jawna jak też wytwórcy odpadów (Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w mieście st. Warszawie S.A. w związku z eksploatacją oczyszczalni "Czajka" oraz Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. w Wołominie, w związku z eksploatacją oczyszczali "KRYM"), dały podstawę do szeregu działań Inspekcji Ochrony Środowiska opisanych szczegółowo w korespondencji mojej, Głównego Inspektora Ochrony Środowiska oraz Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska prowadzonej z parlamentarzystami.

- skutecznej higienizacji komunalnych osadów ściekowych;

Umowa dzierżawy nieruchomości rolnej zawarta dnia 24.06.2002 r. pomiędzy AWRSP reprezentowaną na podstawie pełnomocnictwa nr 67/99 z dnia 22.04.1999 r. Dyrektora Oddziału Terenowego AWRSP w Warszawie przez Jerzego Olejniczaka Z-cę Dyrektora Oddziału Terenowego AWRSP w Warszawie, a Zbigniewem Błędowskim, Stanisławem Karpińskim, Włodzimierzem Pajączkowskim, Tadeuszem Wałdoch, w § 6 zobowiązuje do używania przedmiotu dzierżawy z zachowaniem obowiązujących przepisów prawa, a w szczególności przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ochronie przyrody, o ochronie i kształtowaniu środowiska, prawa wodnego, prawa budowlanego zaś w § 17 określa warunki rozwiązania umowy dzierżawy. Warunku rozwiązania umowy nie stanowi nieprzestrzeganie obowiązków określonych w § 6 umowy.

Korzystając z upoważnienia zawartego w ar. 367 ust. ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.) Mazowiecki WIOŚ prowadzi postępowanie w sprawie wstrzymania użytkowania instalacji silosów wraz z instalacją odciekową, stanowiących własność AWRSP w związku z eksploatacją przez Gospodarstwo Rolne T. Wałdoch i S-ka Spółka Jawna.

Biorąc pod uwagę okoliczności wskazujące na możliwość negatywnego wpływu na środowisko działalności prowadzonej przez Spółkę, Mazowiecki WIOŚ dnia 27 maja 2003 r. wystąpił do Starosty Siedleckiego o wszczęcie postępowania na podstawie art. 237 w związku z art. 241 ust. 1 powołanej ustawy - Prawo ochrony środowiska, w sprawie przedłożenia przeglądu ekologicznego. W przypadku potwierdzenia negatywnego oddziaływania na środowisko w kolejnym postępowaniu administracyjnym zostanie rozstrzygnięta sprawa usunięcia skutków zanieczyszczenia środowiska oraz zobowiązania Spółki do przywrócenia środowiska do stanu właściwego. Starosta Siedlecki obowiązek przedłożenia przeglądu ekologicznego wyznaczył na 30.09.2003 r. Aktualnie na skutek odwołania Gospodarstwa Rolnego w Seroczynie T. Wałdoch i S-ka, Spółka Jawna w Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Siedlcach toczy się postępowanie odwoławcze od ww. decyzji Starosty Siedleckiego.

z up. Ministra

Sekretarz Stanu