Szanowny Panie Ministrze!

Poważnym problemem dotykającym obszary wiejskie jest kwestia ogromnej rzeszy ludzi, głównie młodych, pozostających w sferze tak jawnego, jak i ukrytego bezrobocia. Niezwykle istotnym zadaniem jest więc stworzenie im możliwości edukacji, zdobywania nowych umiejętności, a w efekcie znalezienia zatrudnienia. Koniecznością jest zapewnienie im dostępu do wszelkich form aktywizacji społecznej i zawodowej.

Dlatego też nie wolno pozostawić tej części młodego pokolenia samej sobie i skazywać tych ludzi na marginalny udział w procesie rozwoju kraju. Coraz większa ich liczba, pozbawiona możliwości zdobywania wiedzy i doskonalenia kwalifikacji zawodowych, jest po prostu skazana na bezczynność. Należy przy tej okazji wspomnieć o doniosłej roli, jaką, poprzez udział w realizacji zadań służących rozwojowi obszarów wiejskich, mogą spełniać organizacje pozarządowe, po zapewnieniu im odpowiednich mechanizmów.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Pojawiające się ostatnio koncepcje przekazania nadzoru nad Kasą Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego ministrowi gospodarki, pracy i polityki społecznej skłaniają do interwencji w tej sprawie. Fakt ten wzbudza wiele kontrowersji, między innymi wśród przedstawicieli samorządu rolniczego, którzy zwrócili się do mnie zaniepokojeni tym, wyrażając zdecydowany sprzeciw i dezaprobatę. KRUS, jako instytucja niezwykle ważna dla środowiska wiejskiego i przyjazna rolnikowi, powstała w oparciu o wzorce w krajach Unii Europejskiej, gdzie systemy ubezpieczenia społecznego rolników pozostają pod nadzorem ministra rolnictwa.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze, podczas spotkań z mieszkańcami spotykam się z ich strony z przejawami troski o miejscowości, w których mieszkają, o byt materialny, o rozwój gospodarczy, a także z dbałością o sport i kulturę. Chcieliby oni mieszkać w gminach, które coś oprócz nazwy łączy, a więc powinny to być więzi terytorialne, gospodarcze, kulturalne i inne. W wielu przypadkach tak nie jest i z tego powodu chcą utworzenia własnej gminy, aby móc wspólnie budować i rozwijać swą gminę i aby w niej godnie żyć.

W związku z tym uprzejmie Pana proszę o podanie warunków i terminów, jakie należy spełnić, aby z dużej gminy składającej się z kilkunastu wsi w żaden sposób ze sobą niezwiązanych mogła powstać, wydzielić się, nowa gmina składająca się z dwóch wsi, o jednorodnym terytorium, mająca około siedmiu tysięcy mieszkańców. Do utworzenia nowej gminy mieszkańcy przygotowali nową siedzibę, a gmina, która pozostanie, będzie gminą bardziej jednorodną terytorialnie, składającą się z trzynastu wsi i około czternastu tysięcy mieszkańców. Gmina, która powstanie, będzie gminą bardziej przyjazną dla swych mieszkańców. Wpływy z podatków przedsiębiorstw działających na tym terenie pozwolą na prawidłowe funkcjonowanie obydwu gmin, tak tej nowo utworzonej, jak i starej, częściowo tylko okrojonej.

Józef Sztorc

Szanowna Pani Minister!

Społeczeństwo polskie, wyrażając wolę przystąpienia do Unii Europejskiej, postawiło przed nami nowe wyzwania, ale i dało szanse do wykorzystania. Przed szkolnictwem wyższym stanęła konieczność wywiązania się z obowiązków nakreślonych przez Komisję Wspólnot Europejskich. Bez zmian nauka polska znajdzie się na straconej pozycji, a tym samym Polska pozostanie krajem peryferyjnym, gdyż nie będzie w stanie wywiązać się ze swego uczestnictwa w procesie tworzenia europejskiego modelu kultury.

Najważniejsze problemy nauki i edukacji wychodzą daleko poza zakres i możliwości decyzyjne szkół wyższych, dlatego konieczne jest podjęcie przez przedstawicieli rządu rozmów z reprezentacją środowiska nauki, sztuki i edukacji. Ich konsekwencją powinny być odpowiednie decyzje polityczne i towarzyszące im akty prawne. Odpowiedzialność za właściwe miejsce i za rolę nauki polskiej w rozwoju Europy spoczywa w równej mierze na przedstawicielach środowiska, a także - a może przede wszystkim - na instytucjach politycznych, które swoimi działaniami władne są tworzyć odpowiednie instrumenty do realizacji podstawowych zadań z tej dziedziny. Ich rozwój związany jest z koncentracją nakładów finansowych. Do stworzenia szerokich możliwości studiowania poprzez tworzenie nowych ośrodków akademickich i jednostek naukowych, wraz z rozwiniętą bazą tanich domów studenckich i udoskonaleniem systemu kredytów studenckich, konieczne jest zapewnienie poziomu większości krajów europejskich przez szybką zmianę wysokości dotacji budżetowych dla instytucji nauki, kultury i edukacji w Polsce.

Te, jakże ważne kwestie mające wpływ na przyszłość Polski w europejskiej wspólnocie są warte tego, by zwrócić na nie baczną uwagę. Sytuacja nauki polskiej w obliczu wejścia do Wspólnoty Europejskiej wymaga działań, tak by nie został zmarnowany obecny potencjał. Konieczne jest również zapewnienie mechanizmów pełnej współpracy w zakresie badań naukowych, procesu edukacji i praktycznych jej zastosowań.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Profesorze!

Sejm ustawą z dnia 17 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym - DzU nr 105, poz. 1107 - w art. 1 pkt 7b dokonał z dniem 1 stycznia 2001 r. zmiany brzmienia art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. - DzU nr 11, poz. 50 - zezwalającego organowi podatkowemu dokonać zwrotu w pełnej wysokości wykazanej w deklaracji VAT kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy podatnika. Rozliczenie podatku VAT za grudzień 2000 r. następowało na podstawie deklaracji podatkowych składanych przez podatników do 25 stycznia 2001 r.

Józef Sztorc

Zgodnie z art. 26a pracodawcy zatrudniającemu osoby niepełnosprawne, z wyłączeniem pracodawców nieosiągających 6% wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 2-4 i 8, przysługuje od 1 stycznia 2004 r. dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawodawca zwalnia z obowiązku, o którym tu mowa, pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne w dozorze i ochronie mienia. Pracodawcy ci nie ponoszą nakładów na przystosowanie zakładów i miejsc pracy na potrzeby osób niepełnosprawnych, a mają ustawowo zapewnione takie samo dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych.

Józef Sztorc

W związku z nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzonej ustawą o zmianie ustawy o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 20 grudnia 2002 r., która spowoduje od 1 stycznia 2004 r. opodatkowanie dofinansowań i dotacji otrzymywanych przez zakłady pracy chronionej ze środków PFRON przy równoczesnym rozliczaniu się tych zakładów z podatku VAT na ogólnych zasadach, w imieniu zakładów pracy chronionej z województwa małopolskiego wyrażam protest.

Od 1991 r., to jest od wejścia w życie ustawy o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych w ramach "doskonalenia, usprawniania" systemu zakłady pracy chronionej stopniowo zostały pozbawione dofinansowań, dotacji, pożyczek i ulg. Zniesiono zwolnienia z podatku dochodowego od działalności gospodarczej; 5% składkę ZUS od pracowników zastąpiono 6,5% składką na fundusz rentowy osób niepełnosprawnych; zniesiono zwolnienie ze składek na Fundusz Pracy - 2,45%; zniesiono zwolnienie od podatku dochodowego od wynagrodzeń pracowniczych w drugim i trzecim progu podatkowym; zniesiono zwolnienie z podatku VAT, w miejsce którego wprowadzono limitowany zwrot VAT przez urzędy skarbowe; zniesiono możliwość otrzymania przez zakład pożyczki z PFRON na modernizację i inwestycje; zlikwidowano dofinansowanie do budowy bazy rehabilitacyjnej, zakupu środków transportu do przewozu osób niepełnosprawnych, a jeśli jeszcze zostają jakieś programy celowe, jak certyfikacja wyrobów, ISO itp., to nie są one realizowane ze względu na brak środków.

Przykład I. Pracodawca, który zatrudnia dwieście pięćdziesiąt osób niepełnosprawnych, w tym pięćdziesiąt z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, otrzymał w 2002 r. zwrot VAT w kwocie 2 milionów 58 tysięcy 826 zł. W 2004 r. przy tym samym zatrudnieniu otrzyma dofinansowanie w kwocie 1 miliona 141 tysięcy 975 zł, czyli mniejsze o 916 tysięcy 851 zł.

Przykład III. Pracodawca, który zatrudniał minimalną liczbę ludzi, niezbędną do otrzymania statusu zakładu pracy chronionej, to znaczy dziesięć osób niepełnosprawnych, a w tym trzy osoby z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, otrzymał w 2002 r. z tytułu zwrotu VAT 118 tysięcy 560 zł. W 2004 r., przy tym samym zatrudnieniu, otrzyma dofinansowanie w kwocie 75 tysięcy 309 zł, czyli mniejsze o 61 tysięcy 251 zł.

Wysoka Izbo! Wszystkie nasze działania zmierzają w kierunku umacniania sektora małych i średnich przedsiębiorstw. Z wyliczeń dokonanych na przykładzie trzech istniejących przedsiębiorstw wynika, że wprowadzenie w życie tych wszystkich "uproszczeń i uszczelnień" systemu to praktycznie dalsza likwidacja tej formy rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych. Czy możemy na to dziś sobie pozwolić?

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Coraz powszechniej uwidaczniana kwestia nierzetelności stacji dystrybucji paliw wymaga zdecydowanej reakcji ze strony opinii publicznej, ale przede wszystkim ze strony obecnego rządu. Jest to poważny problem. Przyspieszenie wdrożenia zmian regulującej tę kwestię ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych pozwoli szybciej dostosować polski rynek paliw do wymogów UE, a także rozwiąże problem wszelkich nadużyć przez ograniczenie obrotu paliwami ciekłymi niespełniającymi obowiązujących wymagań jakościowych.

Do pełnego powodzenia realizacji zamierzonych celów oraz dla prawidłowego funkcjonowania w praktyce przywołanych powyżej przepisów niezbędne są następujące działania: utworzenie odpowiedniej liczby niezależnych lokalnych laboratoriów kontroli jakości paliw ciekłych; przygotowanie norm dotyczących poboru próbek paliw ciekłych z urządzeń służących do dystrybucji paliw; powołanie osób do fachowego poboru, zabezpieczenia oraz transportu próbek i zapewnienie im odpowiedniego wyposażenia sprzętowego; opracowanie kompleksowego planu badań i kontroli paliw.

Należy także zwrócić uwagę na konieczność wykorzystania istniejących lokalnych laboratoriów kontroli jakości paliw ciekłych, posiadających akredytację na badania laboratoryjne paliw dla potrzeb realizacji założeń przedmiotowej ustawy. Z pewnością można by mnożyć przykłady laboratoriów wyposażonych w doskonały sprzęt analityczny i mających odpowiednio wykwalifikowaną, doświadczoną kadrę, co gwarantuje przeprowadzanie kontroli paliw w sposób rzetelny, zgodnie z obowiązującymi wymogami.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Problem polega na tym, że w Małopolsce jest zarejestrowanych ponad dwadzieścia tysięcy zawodników uprawiających sport w strukturach LZS, około dwudziestu sześciu tysięcy pięciuset zawodników w strukturach Małopolskiego Szkolnego Związku Sportowego oraz około czterech tysięcy w AZS Kraków. Z przedstawionego zestawienia widać, że przynajmniej raz w roku w samej Małopolsce należy przebadać około pięćdziesięciu tysięcy pięciuset sportowców. Jeżeli przyjmiemy, że koszt jednego badania to około 70-90 zł, to da nam to kwotę od 3 milionów 500 tysięcy do 4 milionów 500 tysięcy zł.

Jeżeli chodzi o region tarnowski, to w Tarnowskim Okręgowym Związku Piłki Nożnej jest zarejestrowanych prawie dziewięć tysięcy zawodników i w strukturach UKS jest około dziewięciu tysięcy zawodników, co daje razem około osiemnastu tysięcy zawodników. Oprócz kosztów istnieje jeszcze problem tej natury, że najbliższa placówka, która może świadczyć usługi medyczne z zakresu medycyny sportowej, znajduje się w Wieliczce koło Krakowa, oddalonej od Tarnowa o około 80 km, a od innych miast regionu nawet o ponad 120 km.

Józef Sztorc

Z wyrazami szacunku

Według obecnego stanu wiedzy eksploatacja rud w ostatniej tego typu kopalni "Pomorzany" zostanie zakończona około roku 2010. I wtedy rozpocznie się proces jej likwidacji. Zakłada się, że z uwagi na wysokie roczne koszty wypompowywania wody z kopalni "Pomorzany", rzędu około 20 milionów PLN, kopalnia ta ulegnie zatopieniu. Utrzymane ma być natomiast odwadnianie kopalni "Olkusz". Z tej kopalni w celu niedopuszczenia do skażenia wód należy wypompowywać 75 m³/min wody. Dla zaspokojenia potrzeb rejonu olkuskiego wystarcza około 20 m³/min, czyli pozostaje do zagospodarowania około 55 m³/min. Należy podkreślić, że są to wody pitne wysokiej jakości i szkoda byłoby je zmarnować.

Wykorzystując bazę danych, określono między innymi: zagrożenia jakości wód pitnych, kierunki działań dla zabezpieczenia się przed skutkami likwidacji kopalń, uwarunkowania przyrodnicze do planów zagospodarowania przestrzennego, kierunki działań przywracających równowagę przyrodniczą, bilanse gospodarki wodno-ściekowej, hierarchiczny program ochrony zasobów wodnych w zlewni.

Przechodząc do najważniejszych zadań, powiem, że w zlewni rzeki Białej Przemszy do wykonania są jeszcze dwadzieścia cztery oczyszczalnie ścieków, 815 km kanalizacji za 610 milionów zł. Po nowym podziale administracyjnym zlewnia rzeki znalazła się na terenie dwóch województw, śląskiego i małopolskiego. Dla śląskiej części zlewni koszt inwestycji szacowany jest na 206 milionów zł, a dla części małopolskiej na 404 miliony zł.

Za około dziesięć lat ostatnia kopalnia "Pomorzany" zakończy eksploatację i rozpocznie się nieuchronny proces likwidacji. Aktualnie trwają spory, w jaki sposób winna nastąpić likwidacja, kto ma przeciwdziałać skutkom. Powoduje to jednak jedynie zastój w działaniach i nie wiemy, co nas czeka. Według obecnego rozeznania z uwagi na olbrzymie koszty nie jest możliwe utrzymanie odwadniania kopalni "Pomorzany". Zatem najprawdopodobniej nastąpi jej zatopienie.

Dla zagwarantowania dostawy wody pitnej utrzymywane będzie odwadnianie kopalni "Olkusz" na poziomie 75 m³ na 1 minutę. Z kolei rejon olkuski potrzebuje dla celów pitnych jedynie 20 m³ na 1 minutę i zachodzi pytanie, kto pokryje pompowanie około 55 m³ wody na 1 minutę.

Szanowny Panie!

- Prawo polskie ulega zmianom w celu dopasowania do standardów Unii Europejskiej, takim jak zmiany w ulgach inwestycyjnych dla przedsiębiorstw czy zmiany procedur celnych. Pomimo próśb i faktu, ze negocjacje z Unią już się skończyły, a poszerzenie nastąpi w przeciągu jednego roku, do tej pory nie ma ze strony polskiej zarysu ogólnej informacji, wyjaśniającej choćby konkretne zmiany proceduralne; pozostają one niejasne. 29 kwietnia bieżącego roku polskie Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej zorganizowało spotkanie, na którym przedstawiciele firm japońskich mogli zadawać pytania dotyczące tych kwestii, ale do tej pory nie otrzymali na nie żadnych odpowiedzi. Firmy japońskie są zdezorientowane co do sposobu korzystania z ulg inwestycyjnych w specjalnych strefach ekonomicznych.

5. Niski poziom rozwoju infrastruktury.

O ile kilka z opisanych problemów jest trudnych lub niemożliwych do rozwiązania w krótkim czasie, to w przypadku innych istnieje możliwość realizacji w trybie pilnym - w dobrze pojętym interesie gospodarki polskiej. Te uwagi można traktować jako krok do ożywienia współpracy polsko-japońskiej.

Z wyrazami szacunku

Dziękuję za odpowiedź na moje oświadczenie złożone w czasie czterdziestego pierwszego posiedzenia Senatu. W przedmiotowej kwestii zostały ujawnione nowe okoliczności, których wyrazem jest wniosek z dnia 5 sierpnia 2003 r. złożony przez pełnomocnika właścicieli nieruchomości: działka 16/2 ark. 16, obręb Główna w Poznaniu przy ulicy Gnieźnieńskiej 32 - współwłaściciele: Ewa N., Maria N., Janina D. - w sprawie wyłączenia organu pierwszej i drugiej instancji z postępowania właściwego do wydania pozwolenia na budowę dla inwestora BDF Nieruchomości spółka z o.o., ulica Chlebowa 4/8, Poznań. Uważna lektura uzasadnienia przesłanego do mojej wiadomości wniosku pozwala zwrócić uwagę na następujące rażące niedociągnięcia formalne i merytoryczne toczącego się postępowania.

Po pierwsze, wydanie przez organ pierwszej instancji decyzji nr 58/03 z dnia 3 stycznia 2003 r. o pozwoleniu na budowę nastąpiło z pominięciem uprawnionej strony.

Po trzecie, organ drugiej instancji, którym jest wojewoda wielkopolski, nie zauważa faktu, iż przedmiotowa inwestycja jest aktualnie realizowana na rzece Głównej, która jest ciekiem podstawowym - wody płynące - będącym własnością Skarbu Państwa.

Po czwarte, wojewoda wielkopolski naruszył prawo procesowe, wydając decyzję z dnia 15 czerwca 2003 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nr 58/03 o pozwoleniu na budowę, RR-III-2/7111/52/2003. Decyzja ta została zaskarżona przez stronę pozbawioną prawa do udziału w postępowaniu, art. 145 §1 pkt 4 przewiduje bowiem, iż na wniosek strony, która bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, postępowanie to winno być wszczęte w celu jego merytorycznego rozpatrzenia.

Przedstawione argumenty skłaniają mnie do poparcia złożonego wniosku z prośbą o jego rozpatrzenie.

W dniu 11 czerwca 2003 r. w czasie czterdziestego drugiego posiedzenia Senatu RP zadałem prezesowi Trybunału Konstytucyjnego pytanie dotyczące działań prawnych, takich jak złożenie wniosku w określonym dniu, w którym jeszcze nie obowiązuje orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Odpowiadając na to pytanie, pan prezes ustalił, że przepis do momentu, w którym nie utracił mocy wiążącej, wywołuje skutki prawne - patrz strony 13-16 sprawozdania stenograficznego z czterdziestego drugiego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniach 11 i 12 czerwca 2003 r. W tym więc kontekście działanie prawne, polegające na złożeniu wniosku o nabycie prawa odrębnej własności lokalu spółdzielczego, do którego członek spółdzielni ma spółdzielcze lokatorskie prawo, dokonane przed dniem 9 czerwca 2001 r., to jest przed opublikowaniem w "Dzienniku Ustaw" orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 maja 2001 r., rodzi skutki prawne dotyczące prawa roszczenia nabycia prawa odrębnej własności lokalu na warunkach określonych w ustawie w tym okresie, czyli przed utratą mocy przez art. 46 ust. 1.

Adam Biela

Przykład pierwszy. VII Wydział Gospodarczy Sądu Rejonowego w Gliwicach - sygnatura akt VII GC 62/0/ z dnia 12 lutego 2002 r. - wydał wyrok skazujący i zasądził kwotę 9 tysięcy 924 zł 14 gr wraz z odsetkami na rzecz Eco-Trade spółka z o.o. w Gliwicach. Na postanowienie sądu została złożona skarga. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie osoba, która dopuściła się podrobienia podpisów, została skazana - wyrok z dnia 23 kwietnia 2003 r. W oparciu o ten wyrok Barbara G. złożyła w Sądzie Rejonowym w Gliwicach skargę o wznowienie postępowania. W dniu 6 maja 2003 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach wydał postanowienie o wstrzymaniu wykonania wyroku - sygnatura akt VII GC 494/93 w dniu 18 czerwca 2003 r. - po czym 3 lipca 2003 r. ten sam sąd uchylił to postanowienie. Na to postanowienie zostało złożone ponownie zażalenie w dniu 17 lipca 2003 r. Dotąd sąd zażalenia tego nie rozpatrzył, a komornik Rewiru II w Dzierżoniowie, nie czekając na rozstrzygnięcie sądu w Gliwicach, egzekwuje wyrok z 12 lutego 2002 r., wystawiając lokal, w którym mieszka Barbara G. wraz z niepełnoletnią córką, na licytację.

Przykład drugi. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie wydał wyrok, skazując Barbarę G. na zapłacenie kwoty 4 tysięcy 987 zł 15 gr wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrok ten zapadł mimo zgłoszenia przez Barbarę G. do prokuratora zawiadomienia o oszustwie i przywłaszczeniu mienia. Podobnie jak i w poprzedniej sprawie, komornik podjął czynności egzekucyjne.

Adam Biela

Pan minister wskazał w swojej odpowiedzi na art. 15 tej ustawy, regulujący z mocy prawa przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Na mocy przepisów tej ustawy faktycznie z dniem 16 lipca prawo użytkowania wieczystego, które spełniało ustawowe warunki, zostało w sensie konstytutywnym przekształcone w prawo własności.

Jednak przepisy art. 1 znowelizowanej tą drogą ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości - DzU z 2001 r. nr 113, poz. 1209, z późniejszymi zmianami - stanowią, iż w sensie deklaratywnym uwłaszczenie zostanie zrealizowane z dniem, w którym decyzja o nabyciu prawa własności nieruchomości wydana przez starostę, wójta, burmistrza lub prezydenta miasta stanie się ostateczna. Jednak na przeszkodzie wydawaniu takiej decyzji stoi brak wydanego rozporządzenia, do którego delegację określa art. 1 ust. 7 tej ustawy.

Adam Biela

Zarówno ustawa budżetowa na 2003 r., jak i inne przepisy prawne przewidują zwrot przez spółdzielnie mieszkaniowe znominalizowanych kwot umorzenia części kredytów lub dotacji uzyskanych przez spółdzielnie z finansów publicznych. Zwrotu tego spółdzielnie winny dokonać do budżetu państwa w kwocie znominalizowanej. Spółdzielnie mieszkaniowe faktycznie dokonują takich zwrotów. Jednak okazuje się, że niektóre spółdzielnie przy przekształceniu prawa spółdzielczego do lokalu w prawo odrębnej własności żądają od swoich członków zwrotu przypadającej na dany lokal nieznominalizowanej kwoty umorzonego kredytu lub dotacji uzyskanej z finansów publicznych.

Czy tego rodzaju zachowanie zarządów spółdzielni mieszkaniowych jest zgodne z istniejącym w Polsce systemem prawnym? Jak to jest możliwe, żeby członkowie spółdzielni byli zmuszani do wpłacania do spółdzielni nieznominalizowanych kwot dotacji lub umorzeń, podczas gdy spółdzielnie są zobowiązane do wpłacania do budżetu państwa znominalizowanych kwot umorzeń i dotacji?

Adam Biela

W odpowiedzi na moje oświadczenie złożone wraz z senator Ireną Kurzępą w sprawie wyrażenia zgody na utworzenie w Zamościu instytutu zarządzania Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Jarosławiu otrzymałem odpowiedź, iż taka zgoda nie będzie możliwa, ponieważ, po pierwsze, jarosławska szkoła wypadła słabo w ocenie zespołu do spraw akredytacji i, po drugie, szkoła ta prowadziła w Zamościu nielegalne zajęcia dydaktyczne oraz rekrutację na studia.

Po drugie, według dostępnych mi danych, PWSZ w Jarosławiu nigdy nie prowadziła żadnych zajęć dydaktycznych w Zamościu - nigdy żaden rodzaj dydaktyki nie miał miejsca. Informację tę należy traktować jako sprawdzoną i wiarygodną z uwagi na to, iż moje biuro senatorskie mieści się na rynku głównym w Zamościu. Jeśli ktoś dysponuje innymi danymi na ten temat niż ja, to bardzo proszę o konkretne wskazanie, gdzie, kiedy i jakie zajęcia dydaktyczne PWSZ w Jarosławiu odbyły się w Zamościu. Rekrutację na studia każda uczelnia może zaś prowadzić w dowolnym miejscu w Polsce. Nie są mi znane, jako byłemu wieloletniemu dziekanowi Wydziału Nauk Społecznych KUL i profesorowi oraz senatorowi RP, przepisy zabraniające jakiejś uczelni prowadzenia rekrutacji na swoje studia w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się jej siedziba.

Aktualnie w Zamościu nie ma żadnej państwowej szkoły wyższej, która kształciłaby młodzież na poziomie akademickim. Jako profesorowi i senatorowi zależy mi bardzo, żeby młodzież z biednej ściany wschodniej miała możliwość kształcenia się. Wskaźnik bezrobocia młodzieży w tym regionie jest bardzo wysoki. Mam nadzieję, że MENiS weźmie pod uwagę tę sytuację i wyda stosowaną decyzję.

Panie Ministrze!

Specyfika leczenia w tej wąskiej dziedzinie medycyny wymaga planowania, a następnie kontrolowania przebiegu terapii przez wiele miesięcy, a nawet przez kilka lat. Tylko wtedy gwarantuje stałe efekty leczenia. Dlatego zasadnicza zmiana kryteriów dostępu do bezpłatnych świadczeń w trakcie realizacji podpisanych umów kontraktowych z kasami chorych, przejętych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, i dodatkowo to, że nowe zasady zaczęły obowiązywać w terminie czternastu dni od daty wydania rozporządzenia, może wywołać wiele konfliktów i zadrażnień w kontaktach z pacjentami. Dotyczy to przede wszystkim obniżenia wieku pacjentów rozpoczynających leczenie i obniżenia granicy wieku uprawniającego do bezpłatnego dostępu do regulacji posiadanego już aparatu korygującego.

Wątpliwości budzi też zapis dotyczący kontroli przebiegu leczenia, czyli regulacji aparatów ortodontycznych. Rozporządzenie dopuszcza maksymalnie tylko dwanaście takich kontroli w ciągu roku. Prawdopodobnie na podstawie wyliczeń statystycznych taka liczba może być zasadna, ale w przypadku konkretnych pacjentów niekiedy należy dokonywać regulacji nawet kilkakrotnie w ciągu miesiąca. Proszę zatem rozważyć rezygnację z zapisu - poz. 8.9 - na rzecz ryczałtowej stawki za cały proces leczniczy. Takie rozwiązanie umożliwiłoby także kontynuację bezpłatnego leczenia pacjentów, którzy przekroczą sztywną granicę wieku, ale nadal będą mogli pozostać pod kontrolą wybranego lekarza. Utrzymanie zapisów wspomnianego rozporządzenia przerwie wiele prowadzonych procesów leczniczych, zmuszając rodziców pacjentów do korzystania ze świadczeń odpłatnych lub, co gorsze, zawieszenia leczenia. Może to pociągać za sobą koszty o wiele większe, gdy rodzice zmienią placówkę leczniczą, a ta zaproponuje wykonanie nowego aparatu korygującego wadę.

Wspomniane rozporządzenie z tak krótkim terminem wejścia w życie należy też skonfrontować z sytuacjami, gdy aparaty korygujące wykonano zgodnie z kontraktami w czerwcu, a już w lipcu lekarz nie będzie upoważniony do regulacji wykonanego przez siebie aparatu. Nie wnikając w argumenty uzasadniające wydanie rozporządzenia nr 1089, proszę raz jeszcze o uwzględnienie wyjątkowej specyfiki leczenia ortodontycznego.

Zbigniew Kulak

W ostatnim czasie zwrócili się do mnie przedstawiciele Polskiego Związku Producentów Zamków i Okuć i przedstawili swoje stanowisko i postulat zrzeszonych firm dotyczący podjęcia działań ochronnych krajowego rynku w tej branży. Zrzeszeni producenci, opierając się na stałej analizie krajowego rynku w ciągu ostatnich lat, zgodni są między innymi co do przyczyn spadku krajowej produkcji. Jedną z najistotniejszych przyczyn jest niekontrolowany zalew rynku zamkami i okuciami pochodzącymi głównie z krajów Dalekiego Wschodu. Stan taki wyrządza poważną szkodę przemysłowi krajowemu wyrażającą się w spadku wielkości produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, wzroście bezrobocia, a co za tym idzie, spadku dochodów budżetowych i wzroście obciążeń sfery społecznej.

Produkty krajowe w tej branży przez długie lata charakteryzowały się dobrymi parametrami jakościowymi i wysokim stopniem nowoczesności. Specyfika techniki produkcji stymulowała wiele innych branż kooperujących, takich jak hutnictwo, produkcja maszyn, przetwórstwo tworzyw sztucznych. W warunkach obecnego kryzysu gospodarczego elementem najbardziej niekorzystnym dla branży jest niekontrolowany zalew podejrzanie tanimi, słabymi jakościowo wyrobami importowanymi.

Wbrew potocznemu mniemaniu popyt krajowy nawet obecnie utrzymuje się na przyzwoitym poziomie, a wynika to ze specyfiki funkcjonalnej i technologicznej wyrobów. Mam pełną świadomość tego, iż doświadczenie z ostatnich kilkudziesięciu lat produkcji pozwala na sprecyzowanie zapotrzebowania rynku na wyroby nowe, zarówno na potrzeby inwestycyjne, jak i na wymianę. Tymczasem jednak w wyniku absolutnego braku ochrony rynek krajowy jest w coraz wyższym stopniu przejmowany przez produkcję obcą, dalekowschodnią.

Wielu importerów takich wyrobów wprowadza na rynek produkty w cenach ewidentnie dumpingowych, niezgodnych cechami wyrobów, opatrywanych fałszywymi opisami wprowadzającymi polskiego klienta w błąd. Powszechne jest także naruszanie praw patentowych, ochrony znaków towarowych i praw autorskich wynikających z ustawy o ochronie własności przemysłowej. Zjawiskiem nagminnym jest też naruszanie przepisów o języku polskim, znakach towarowych i zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Importowane wyroby oznaczane są często znakami towarowymi i nazwami krajowych firm, co sugeruje ich polskie pochodzenie i produkcję.

Z prawdziwym niepokojem obserwuję postępujące osłabienie krajowych producentów, narastające, systematyczne zmniejszanie zatrudnienia w całej branży, a także bankructwa firm. Przykłady: ELTO z Piotrkowa, spółdzielnia Przyszłość ze Świątnik, Metalplast z Piotrkowa, spółdzielnia Pokój z Tarnowa, zakład produkcyjny z Krosna, czy spółdzielnia Metal z Bytowa, gdzie nastąpiło poważne ograniczenie zatrudnienia i wielkości produkcji.

Gerard Czaja

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 20 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU nr 73, poz. 350 z późniejszymi zmianami), uprzejmie proszę o spowodowanie objęcia nadzorem prokuratorskim przez prokuratora apelacyjnego w Lublinie dochodzenia prowadzonego przez prokuratora rejonowego w Siedlcach w sprawie wykorzystania przez pana Ali Aligawam oraz jego adwokata Wojciecha Troszkiewicza człowieka upośledzonego umysłowo pana Tadeusza Mielniczuka i doprowadzenia go do niekorzystnego podpisania kłamliwego oświadczenia o rzekomym zaciągnięciu pożyczki na kwotę 12 tysięcy 497 zł, a w następstwie do utraty przez niego oraz jego najbliższą rodzinę - żonę i dwójkę dzieci - domu jednorodzinnego, który obecnie zamieszkują.

Pokrzywdzona Bogumiła Mielniczuk złożyła do Sądu Rejonowego w Siedlcach wniosek o zawieszenie egzekucji do czasu zakończenia dochodzenia przez prokuraturę rejonową w Siedlcach. Wniosek ten w dniu 15 lipca 2003 r. został oddalony (sygnatura akt Ico 632/03). Wyżej wymieniona, która o egzekucji dowiedziała się z ogłoszenia w prasie, wyjaśnia, że obecnie po rozmowie z chorym psychicznie mężem ma uzasadnione podstawy sądzić, że jej zażalenie na postanowienie sądu rejonowego będzie rozpatrzone odmownie, zaś prokuratura rejonowa celowo zwleka z wszczęciem dochodzenia, ponieważ pan W. Troszkiewicz, były sędzia Sądu Okręgowego w Siedlcach, skutecznie wpływa na orzeczenia sądu oraz prokuratury.