Szanowny Panie Ministrze!

Członkowie tego stowarzyszenia zgłosili potrzebę skontrolowania w Sądzie Okręgowym w Ostrołęce akt sądowych o sygnaturze II K81/01, ponieważ oskarżony, który w grudniu 1999 r. umyślnie popełnił morderstwo ze szczególnym okrucieństwem, nadal pozostaje na wolności. Akta sprawy od 5 grudnia 2002 r. leżakują w Prokuraturze Rejonowej w Ostrołęce, gdyż mają być w nich usunięte istotne braki.

Z wyrazami szacunku

Sławomir Izdebski
Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

W wyżej wymienionym rozporządzeniu, zezwalając na stosowanie naturalnych barwników w produkcji makaronów do czasu wejścia Polski do Unii Europejskiej, pominięto naturalny barwnik E 100, czyli kurkuminę, powszechnie używany w naszym kraju w produkcji makaronów.

Według dyrektyw Unii Europejskiej do produkcji makaronów nie wolno dodawać żadnych barwników. Polscy producenci makaronów już od kilku lat prowadzą prace przygotowawcze do zmiany technologii produkcji, aby z dniem wejścia Polski do Unii produkować makarony zgodnie z obowiązującymi zaleceniami. Brak możliwości kontynuowania przez najbliższe jedenaście miesięcy dotychczasowej technologii produkcji makaronów spowoduje jednak wstrzymanie produkcji przez tych wytwórców, którzy planowali zakończenie prac nad przestawieniem stosowanej technologii wiosną 2004 r. W konsekwencji stanie się to przyczyną bankructwa wielu zakładów i wzrostu bezrobocia. Pozostanie także nierozwiązany problem wykorzystania zapasów setek ton folii opakowaniowej dla makaronów zadrukowanych zgodnie z dotychczas obowiązującymi regułami.

Szanowny Panie Ministrze!

W strukturze samodzielnego publicznego zespołu zakładów opieki zdrowotnej funkcjonuje oddział chorób wewnętrznych i opieki paliatywnej oraz zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy. W związku z tym wszystkich pacjentów niekwalifikujących się do udzielenia pomocy w tym szpitalu trzeba przewozić do sąsiednich szpitali oddalonych o 30-50 km. Z prowadzonych statystyk wynika, że średni czas nieobecności zespołów wyjazdowych wynosi około półtorej godziny - w tym czasie teren powiatu nie jest zabezpieczony. Na uwagę zasługuje także fakt, że w Zwoleniu krzyżują się drogi krajowe o bardzo dużym natężeniu ruchu, sięgającym do dwudziestu tysięcy pojazdów na dobę, a posiadanie nowoczesnego ambulansu typu R znacznie poprawiłoby dostępność i jakość świadczonych usług z zakresu ratownictwa medycznego.

Program w zakresie ratownictwa medycznego dla województwa mazowieckiego na rok 2003 ujmuje Zwoleń jako siedzibę centrum powiadamiania ratunkowego dla powiatów kozienieckiego, lipskiego i zwoleńskiego. Zostały już poczynione starania zmierzające do lokalizacji i utworzenia centrum powiadamiania ratunkowego w obiekcie Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Zwoleniu. W tym celu prowadzono rozbudowę bazy lokalowej, planując w niej pomieszczenia na nowoczesny ośrodek zgłoszeniowo-dyspozycyjny. Całkowity koszt inwestycji oddanej do użytku w październiku 2002 r. wyniósł 850 tysięcy zł. Uruchomienie centrum powiadamiania ratunkowego w 2003 roku, spełniającego standardy zgodne z ustawą z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, będzie jednak możliwe dopiero wówczas, gdy znajdą się środki na zintegrowany system łączności radiowo-teleinformatycznej.

Szanowny Panie Prezesie!

Już kilka lat temu władze ówczesnego województwa radomskiego i władze samorządowe Radomia czyniły starania zmierzające do uruchomienia w Przysusze obiektu nadawczego. Wszelkie zainteresowane strony, w tym przedstawiciele regionalnych ośrodków telewizyjnych w Warszawie i Krakowie, zgodnie twierdziły, że jest to doskonała okazja do uruchomienia w Radomiu redakcji regionalnej. Docelowo zadaniem nowej redakcji miała być produkcja i emisja na 30 kanale wiadomości lokalnych jako wstawki do Programu 2 TVP.

W ten oto sposób wszystkie ważne informacje stałyby się łatwo dostępne dla mieszkańców ziemi radomskiej.

Prezentowane na Programie 2 TVP wiadomości lokalne informują o wydarzeniach w województwach małopolskim i świętokrzyskim bądź o życiu Warszawy i województwa mazowieckiego, ale tylko do Pilicy. Nie informują zaś o wydarzeniach z terenów położonych na południe od Pilicy. Pomimo dużej aktywności działających na miejscu reporterów WOT, informacje z terenu Radomia i dawnego województwa radomskiego przekazywane są do emisji tylko sporadycznie. Rodzi to niepokój mieszkańców i władz ziemi radomskiej. Niepokój ten dodatkowo potęguje fakt, że kanał 30 ma być prawdopodobnie przeniesiony na teren Kielecczyzny.

Zwracamy się zatem z uprzejmą prośbą o niedopuszczenie do niekorzystnych dla mieszkańców ziemi radomskiej zmian i przyczynienie się do pozostawienia kanału 30 na terenie regionu radomskiego.

Z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Minister!

W związku z uruchomieniem obiektu nadawczego w Przysusze oraz wcześniejszymi deklaracjami przedstawicieli TVP w Warszawie i Krakowie, pojawiła się możliwość przekazywania przygotowanych przez radomską redakcję materiałów jako wstawki do programu 2 TVP na nowym - 30 kanale.

Już kilka lat temu władze ówczesnego województwa radomskiego i władze samorządowe Radomia czyniły starania, zmierzające do uruchomienia w Przysusze obiektu nadawczego. Wszelkie zainteresowane strony, w tym przedstawiciele regionalnych ośrodków telewizyjnych w Warszawie i Krakowie, zgodnie twierdziły, że jest to doskonała okazja do uruchomienia w Radomiu redakcji regionalnej. Docelowo zadaniem nowej redakcji miała być produkcja i emisja na 30 kanale wiadomości lokalnych jako wstawki do programu 2 TVP.

Prezentowane w Programie 2 TVP wiadomości lokalne informują o wydarzeniach w województwach małopolskim i świętokrzyskim bądź o życiu Warszawy i województwa mazowieckiego, ale tylko do Pilicy. Nie informują zaś o wydarzeniach z terenów położonych na południe od Pilicy. Pomimo dużej aktywności działających na miejscu reporterów WOT, informacje z terenu Radomia i dawnego województwa radomskiego przekazywane są do emisji tylko sporadycznie.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Prezesie!

Już kilka lat temu władze ówczesnego województwa radomskiego i władze samorządowe Radomia czyniły starania zmierzające do uruchomienia w Przysusze obiektu nadawczego; wszelkie zainteresowane strony, w tym przedstawiciele regionalnych ośrodków telewizyjnych w Warszawie i Krakowie, zgodnie twierdziły, że jest to doskonała okazja do uruchomienia w Radomiu redakcji regionalnej. Docelowo zadaniem nowej redakcji miała być produkcja i emisja na trzydziestym kanale wiadomości lokalnych jako wstawki do Programu 2 TVP. W ten oto sposób wszystkie ważne informacje stałyby się łatwo dostępne dla mieszkańców ziemi radomskiej.

Prezentowane w Programie 2 TVP wiadomości lokalne informują o wydarzeniach w województwach małopolskim i świętokrzyskim bądź o życiu Warszawy i województwa mazowieckiego, ale tylko do Pilicy, nie zaś o wydarzeniach z terenów położonych na południe od Pilicy. Pomimo dużej aktywności działających na miejscu reporterów WOT, informacje z terenu Radomia i dawnego województwa radomskiego przekazywane są do emisji tylko sporadycznie. Rodzi to niepokój mieszkańców i władz ziemi radomskiej. Niepokój ten dodatkowo potęguje fakt, że kanał trzydziesty ma być prawdopodobnie przeniesiony na teren Kielecczyzny.

Z wyrazami szacunku

Chciałbym prosić o odpowiedź na pytanie, jak przedstawia się w skali kraju problem zatrudnienia w jednostkach organizacyjnych zaliczanych do sfery budżetowej osób, które pomimo nabycia praw do emerytury nadal są zatrudnione w tych jednostkach na podstawie umowy o pracę. Chciałbym, aby w informacji tej znalazły się liczby obrazujące skalę tego zjawiska w poszczególnych działach administracji, których działalność finansowana jest z budżetu państwa. Chciałbym także prosić o informację, w jaki sposób rząd zamierza ten problem rozwiązać.

Moim zdaniem problem dalszego zatrudniania w sferze budżetowej, a więc tam, gdzie rząd ma bezpośredni wpływ na działalność tych instytucji, osób, które nabyły prawa do świadczeń emerytalnych, wymaga kompleksowego uregulowania. Z jednej strony mamy bowiem do czynienia z bardzo wysoką stopą bezrobocia, obejmującego także młodych wysoko wykwalifikowanych absolwentów szkół wyższych, mających często poza sobą także dodatkowe studia podyplomowe lub specjalistyczne szkolenia, na przykład aplikacje, dla których nie ma miejsc pracy, z drugiej zaś strony etaty w naturalny sposób dla nich przeznaczone zajęte są przez osoby, którym pomimo nabycia prawa do świadczeń emerytalnych przedłuża się umowy o pracę. Swego czasu zwracałem uwagę na ten fakt w oparciu o informacje, które dotyczyły zatrudnienia w państwowych szkołach wyższych nie na etatach dydaktycznych.

Podobna sytuacja, moim zdaniem, występuje w innej dziedzinie sfery budżetowej, w wymiarze sprawiedliwości, gdzie bardzo często mamy do czynienia z wnioskami sędziów o wyrażenie im zgody na dalsze zajmowane stanowiska sędziego, pomimo osiągnięcia prawa do emerytury. W sądownictwie ścierają się dwa poglądy w tych sprawach. Z jednej strony samo środowisko sędziowskie - dysponuję tu konkretnymi materiałami - czasami negatywnie odnosi się do wniosków swoich kolegów, motywując to między innymi długą kolejką oczekujących na zatrudnienie egzaminowanych aplikantów sądowych, często z bardzo dobrymi ocenami. Przy tym środowisko sędziowskie zwraca uwagę na to, że przejście sędziego w stan spoczynku nie jest żadnym przejawem dyskryminacji ze względu na wiek. Sędzia zwalniający stanowisko ma zapewnione środki utrzymania. A ponadto wyrażanie zgody na dalsze pozostawanie sędziego w stanie czynnym odsuwa w czasie, a niekiedy uniemożliwia, kształcenie młodej kadry sędziowskiej. Z drugiej zaś strony przedstawiciele kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości, a więc osoby odpowiedzialne za politykę kadrową resortu, sami występują do Krajowej Rady Sądownictwa - tu także dysponuję konkretnym materiałem - o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego, uzasadniając swój wniosek tym, że taka zgoda to wyraz szczególnego uznania dla tego sędziego, że "jest to także wyraz szacunku dla dotychczasowej wyróżniającej postawy sędziego w pracy zawodowej"...

Moim zdaniem wyrazem szacunku dla sędziego za jego wyróżniającą postawę w pracy zawodowej powinno być nadanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej stosownego orderu lub odznaczenia państwowego, a nie dalsze zatrudnianie go, zwłaszcza w sytuacji, gdy niezbędne jest kształcenie nowych sędziów i odmładzanie kadry sędziowskiej. Obecnie, według moich szacunków, przedłużenie zatrudnienia sędziom, którzy nabyli prawo do emerytury, dotyczy około 10% ogólnej liczby całego korpusu sędziowskiego.

Zbigniew Kruszewski

Brak reakcji ze strony PKP spowodował, że prezydent miasta Raciborza w marcu 2002 r. zwrócił się o wsparcie do podsekretarza stanu do spraw dróg i kolei w Ministerstwie Infrastruktury, a w lutym bieżącego roku do wojewody śląskiego, ministra infrastruktury oraz szefa kancelarii premiera. Do pism dołączono materiał fotograficzny obrazujący stan faktyczny, w jakim znajduje się obiekt.

Miasto Racibórz jest mi znane od dawna, nie widać w nim śladów po katastrofalnej powodzi z 1997 r., jedynie budynek dworca PKP przypomina o tym wydarzeniu.

Z wyrazami szacunku

Przedkładam Panu Ministrowi sprawę pozornie drobną, ale istotną dla przedstawicieli środowisk twórczych - autorów książek. Ma ona dla wielu osób duże znaczenie, a jej skutki finansowe dla budżetu wydają się znikome. Rzecz dotyczy opodatkowania tak zwanych egzemplarzy autorskich publikacji książkowych i przedstawia się następująco.

Zgodnie z art. 63 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 4 lutego 1994 r., jeżeli umowa obejmuje sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych do udostępniania publiczności, to twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie określonej w umowie. Egzemplarze autorskie przekazywane są twórcy nieodpłatnie, w liczbie określonej w umowie, niezależnie od wynagrodzenia autora. Przekazywanie egzemplarzy autorskich jest instytucją o ugruntowanej pozycji w prawie autorskim, począwszy od ustawy z 1926 r., poprzez ustawę z 1952 r., po ustawę obecnie obowiązującą.

Na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z 26 lipca 1991 r., a zwłaszcza art. 11 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 18 oraz art. 22 ust. 9 pkt 3, organa skarbowe stoją na stanowisku, iż wartość egzemplarzy autorskich stanowi przychód podatnika jako tak zwane nieodpłatne świadczenie. Ponieważ art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym nie wymienia w katalogu zwolnień przedmiotowych od podatku egzemplarzy autorskich - a katalog ten zawiera sto dwanaście grup zagadnień - wartość egzemplarzy autorskich podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jest związany bezpośrednio z korzystaniem przez twórców z praw autorskich i stanowi przychód z tytułu praw majątkowych określonych w art. 18 ustawy, co wiąże się z zastosowaniem 50% kosztów uzyskania przychodu przy obliczeniu należnego podatku.

Biorąc pod uwagę obecną sytuację materialną środowiska twórców, można stwierdzić, że poza wąskim gronem osób piszących popularne aktualnie książki większość autorów traktuje pracę twórczą jako zajęcie uboczne, pozwalające zaspokoić ambicje literackie, lub - co jest coraz częstsze - dorobić do skromnej pensji. Dotyczy to najczęściej środowiska intelektualistów wywodzących się z uczelni wyższych. Z uwagi na recesję na rynku wydawniczym wielu twórców zadowala się bardzo niskim wynagrodzeniem, względnie odstępuje od wynagrodzenia, poprzestając na skorzystaniu z umożliwienia mu przez wydawcę samego wydania dzieła. Egzemplarze autorskie stanowiły zawsze pewną formę gratyfikacji, pozbawioną aspektu materialnego. Autor bowiem nie czerpie satysfakcji finansowej z dalszej odsprzedaży tych egzemplarzy, lecz uzyskuje możliwość obdarowania książką grona współpracowników i znajomych. Gdyby nie otrzymał egzemplarzy autorskich, byłby zmuszony do ich zakupu. Zasadność instytucji egzemplarzy autorskich nigdy nie była kwestionowana; instytucja ta cieszy się szerokim poparciem i jest powszechna w branży wydawniczej. Ze względu na praktykę stosowaną na bazie ustawy z 1952 r. nawet obecnie wielu wydawców przekazuje autorom od pięciu do dwudziestu pięciu autorskich egzemplarzy dzieł.

Przyjmując, że stanowisko organów skarbowych oparte jest na obecnie obowiązującym prawie, należy zauważyć, iż sytuacja ta mogłaby w prosty sposób ulec zmianie. Z zapisu art. 21. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i analizy stu dwunastu grup zagadnień wskazywanych w tym przepisie jako zwolnienia przedmiotowe od podatku dochodowego wynika, że żaden z przypadków zwolnień przedmiotowych nie dotyczy twórców.

Ponadto pragnę podkreślić, że według posiadanych przeze mnie informacji w większości szpitali zobowiązania pracownicze stanowią ponad połowę zobowiązań wymagalnych.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Prezesie!

Zwrócili się do mnie przedstawiciele władz miasta w Nowej Rudzie w województwie dolnośląskim oraz pracownicy dwóch spółek powstałych na bazie zlikwidowanej Kopalni Węgla Kamiennego w Nowej Rudzie, a mianowicie Bud Ex Co Spółka z o.o., z siedzibą w Nowej Rudzie przy ulicy Kłodzkiej 27; Gran Mar Co SA z siedzibą w Nowej Rudzie przy ulicy Kłodzkiej 28, z apelem o udzielenie wsparcia w zakresie uzyskania przez te podmioty pomocy finansowej. Pomoc ta pozwoliłaby na lepsze bieżące funkcjonowanie oraz rozwój tych jednostek organizacyjnych przy ograniczonych środkach własnych.

Wyrażam przekonanie, że również Agencji Rozwoju Przemysłu SA jako dominującemu udziałowcowi zależy na poprawie kondycji ekonomicznej omawianych podmiotów, tym bardziej, że jak mnie zapewniono, istnieje duże zapotrzebowanie na przedmiot ich działalności. Wydaje się, że zapotrzebowanie to będzie miało tendencję wzrostową, ponieważ wiąże się z zaspokajaniem istotnych potrzeb w zakresie budownictwa.

Z wyrazami szacunku

W niniejszym oświadczeniu kieruję do Pana Ministra zapytanie o uzasadnienie podjęcia w dniu 30 czerwca 2003 r. w trybie uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Kopalni Węgla Kamiennego "Budryk" SA decyzji o odwołaniu prezesa zarządu tej kopalni mgr inż. Ryszarda Niemca.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

Pragnę uzyskać od pana premiera informację o stanie realizacji programu rządu podjętego rok temu, dokładnie 13 sierpnia 2002 r., a dotyczącego restrukturyzacji i prywatyzacji Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA. Interesują mnie szczególnie dwie kwestie: jak jest przygotowane PGNiG SA do pierwszego etapu prywatyzacji planowanego na rok 2004 oraz jak bardzo zaawansowane są prace nad wydzieleniem z PGNiG SA spółki pod nazwą Górnictwo Naftowe, spółki poszukiwawczo-wydobywczej.

Równocześnie pytam, jak zaawansowany jest program, o którym donosił mi w sierpniu ubiegłego roku wiceminister gospodarki Marek Kossowski. Chodzi o program dotyczący wzrostu wydobycia krajowego gazu ziemnego o około 50% i ropy naftowej do rocznego poziomu 2 milionów t. W tym zakresie mam dwa szczegółowe pytania. Jaki jest poziom wydobycia tych surowców w okresie od września 2002 do sierpnia 2003 w porównaniu z podobnym jednorocznym okresem z lat poprzednich oraz czy prawdą jest, że w roku bieżącym krajowe zapotrzebowanie na gaz ziemny będzie zaspokojone przez dodatkowy zakup ze źródeł zagranicznych w ilości około 1 miliarda m³, bo dostawy krajowe oraz import z Rosji będą niewystarczające?

Tadeusz Rzemykowski

Ów bratobójczy mord był jedną z największych masowych zbrodni i zmierzał do fizycznego wytępienia lewicowej partyzantki walczącej z hitlerowskim okupantem. Okoliczności tej zbrodni były odrażające: po spotkaniu się w lesie dwóch polskich oddziałów partyzantki, po z pozoru przyjaznej rozmowie dowódca oddziału NSZ rozkazał niespodziewanie rozbroić partyzantów GL, przywiązać ich do drzew i wymordować. Trzem partyzantom GL udało się ujść z miejsca kaźni i w rezultacie zbrodnia wyszła na jaw. Wkrótce dowiedziało się o niej całe polskie podziemie, a następnie światowa opinia publiczna.

Tę bestialską zbrodnię potępiły nie tylko ugrupowania lewicowe. Komendant główny Armii Krajowej generał Tadeusz Bór-Komorowski określił ją jako "ohydny mord, z którym Armia Krajowa nie miała nic wspólnego". Z kolei organ Stronnictwa Ludowego "Roch" pisał, że "zbrodnie bratobójcze popełnione przez bojówki NSZ na oddziałach PPR-owskiej Armii Ludowej będą najhaniebniejszą plamą w historii walk narodu o wolność". Dowództwo NSZ oznajmiało zaś, że "komuniści są zwierzyną, w stosunku do której nie obowiązują żadne terminy ochronne. Wolno do nich strzelać kulą i kaczym śrutem, łowić w potrzaski na pętle".

Apeluję do Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej o wyświetlenie całej prawdy o tym wydarzeniu. Niech pamięć o dawnych tragicznych wydarzeniach przyczyni się do wyeliminowania z polskiego życia politycznego metod niegodnych demokratycznego państwa prawa i będzie przestrogą dla przyszłych pokoleń naszego narodu.

Ryszard Jarzembowski

Zwracam się z zapytaniem w sprawie dotyczącej wsparcia inwestycji pod nazwą "Budowa Szpitala Specjalistycznego w Ostrołęce". Szpital w dalszym ciągu, mimo zapisów w kontrakcie wojewódzkim dla województwa mazowieckiego (zadanie 3.1.2. "Budowa Szpitala Specjalistycznego w Ostrołęce") oczekuje na środki finansowe, dzięki którym jego działalność zostanie przeniesiona do nowych obiektów.

Krzysztof Borkowski

W obecnym stanie poniesiono już duże koszty na dokumentację, uzbrojenie terenu, fundamenty. Inwestycja ujęta jest w wojewódzkim planie zdrowotnym opracowanym przez samorząd województwa mazowieckiego.

Krzysztof Borkowski

Wielce Szanowna Pani Minister!

Zacznę od powszechnie znanego faktu, iż każde państwo odróżnia się od pozostałych między innymi swym hymnem. Proces jego powstawania kształtuje się najczęściej w wyniku ważnych, a często nawet tragicznych wydarzeń w historii danego narodu. Dlatego zarówno naród, jak i każda sprawowana w nim władza państwowa, otaczają hymn wyjątkową czcią i honorami. To właśnie hymn jest pieśnią, od której zaczynają się najważniejsze wydarzenia w życiu każdego państwa, a nawet jego lokalnych społeczności. Obecność hymnu przy różnych uroczystościach ma podnieść ich rangę, nadać szczególny charakter oraz uzmysłowić obecnym znaczenie przeżywanej przez nich chwili. Hymn państwowy jest także częścią symboliki narodowej, w której zawarta jest siła i cechy szczególne danego narodu.

Z uwagi na rodowód hymnu polskiego i jego szczególną rolę w dziejach naszego narodu, znajomość Mazurka Dąbrowskiego uważano za podstawowy patriotyczny i obywatelski obowiązek każdego Polaka. Pokolenia Polaków w szkołach i placówkach publicznych uczone były hymnu narodowego, temu zadaniu nie szczędzono czasu uczniów ani siły i energii nauczycieli. Ale jaki jest powód mego wystąpienia do Pani? Otóż w ostatnich latach, wielokrotnie uczestnicząc w uroczystościach rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego oraz świętach szkół, zauważyłem u uczniów słabnącą znajomość Mazurka Dąbrowskiego, ustępującą np. hymnowi szkoły, a w ostatnich miesiącach, nawet hymnowi Unii Europejskiej, i trudno wytłumaczalną niechęć jego śpiewania bez podkładu muzycznego. Widząc narastający charakter owego zjawiska, problemowi temu zdecydowałem się poświęcić więcej uwagi. Zleciłem koszalińskiej Pracowni Badania Rynku i Opinii Publicznej GRYFEKS przeprowadzenie sondażu nt.: "Czy polska młodzież w wieku gimnazjalnym oraz nieco młodsze dzieci znają słowa, melodię i genezę polskiego hymnu państwowego?". Sondaż przeprowadzono w lipcu br. obejmując nim grupę około siedmiuset osób - uczestników kolonii. Wyniki sondażu jednoznacznie wskazują na bardzo słabą znajomość tekstu hymnu, bowiem jedynie 14,6% badanych potrafi zacytować lub zaśpiewać co najmniej dwie pierwsze zwrotki hymnu. Ze szczegółowej analizy sondażu można i należy wysnuć między innymi wniosek o niedostatecznej w naszych szkołach na poziomie podstawowym i gimnazjalnym edukacji w zakresie hymnu narodowego. A przecież to tam dzieci i młodzież powinny zostać nauczone podstawowych symboli narodowych i patriotycznych. Nie łudźmy się, że z tego obowiązku wyręczy szkołę rodzina, choćby najbliższa, lub jakiekolwiek inne środowisko. Znajomość hymnu jest również istotna w przededniu wejścia Polski do Unii Europejskiej. Hymn bowiem będzie jedną z cech świadczących o tożsamości narodowej naszego państwa.

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Problem dotyczy zapisu art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Ze względu na strukturę dochodów samorządów powiatowych, przedłużające się w czasie procedury prawne dotyczące zbywania nielicznych zbędnych nieruchomości posiadanych przez te samorządy powodują ogromne problemy finansowe tych samorządów, spotęgowane przez specyficzną sytuację społeczno-ekonomiczną ziemi środkowopomorskiej.

Szanowny Panie Ministrze!

Wieloletnia eksploatacja zasobów mineralnych usytuowanych w naszym regionie spowodowała, że środowisko naturalne obecnego województwa śląskiego uległo znacznej degradacji. Przemysł ciężki nadal stanowi główne źródło utrzymania większości Ślązaków i jednocześnie przyczynia się do pogarszania stanu zdrowia mieszkańców Śląska. W tej sytuacji ograniczanie środków finansowych na świadczenie usług medycznych w naszym województwie jest skazaniem i tak ciężko doświadczonych ludzi na poważne trudności w dostępie do fachowej pomocy medycznej.

Genowefa Grabowska

W związku z wprowadzeniem przez Komisję Europejską z dniem 31 maja 2003 r. nowych zasad dotyczących sporządzania dokumentacji przetargowej w odniesieniu do wykorzystania środków w ramach programów Phare, ISPA oraz SAPARD pragnę zapytać, czy wszyscy zainteresowani korzystaniem z tych programów zostali odpowiednio wcześniej poinformowani o zmianach, jakie wynikają z nowego praktycznego przewodnika zawierania umów w ramach programów Phare, ISPA oraz SAPARD.

Otóż w dniu 13 czerwca 2003 r. zarząd miasta został poinformowany - pismo nr NF/DZ-WR/6144/03 - że niezłożone do dnia 31 maja 2003 r. w Przedstawicielstwie Komisji Europejskiej w Warszawie dokumentacje przetargowe zostaną objęte procedurami nowego praktycznego przewodnika zawierania umów w ramach programów Phare, ISPA oraz SAPARD. Oznacza to, że wielomiesięczna praca pracowników urzędu miejskiego nad zatwierdzonym i realizowanym - memorandum finansowe zostało podpisane 2 kwietnia 2002 r. - projektem "Oczyszczanie ścieków - Ruda Śląska", ISPA 2001/PL/16/P/PE/027, trafi do kosza, a wydatkowane środki w kwocie wynikającej z już zawartych umów, to jest 867 tysięcy 955,78 euro, zostaną uznane za wydane niecelowo. Kto w tym wypadku pokryje koszty nowych opracowań?

Pragnę zauważyć, że zastosowanie wobec beneficjentów funduszu ISPA nowych procedur bez względu na stan zaawansowania prac nad projektami nie ma nic wspólnego z europejskimi zasadami wzajemnego zaufania i partnerstwa.

Genowefa Grabowska

Śląski gigant został wybudowany przy wydatnej pomocy całej śląskiej społeczności. Przez długie lata obiekt dostarczał wielu emocji i pozytywnych wrażeń, zarówno mieszkańcom regionu, jak i całego kraju, goszcząc między innymi takie sławy, jak Cieślik, Lubański, Lato, Pele, a także wielu znakomitych kolarzy oraz żużlowców. To właśnie na tym stadionie polska reprezentacja wywalczyła w roku 2001 awans do mistrzostw świata!

Od roku 1994 trwa modernizacja mocno już zużytego Stadionu Śląskiego. Zaangażowanie miejscowych działaczy, aktywizacja środowiska sportowego oraz władz wojewódzkich i samorządowych skutkują stałymi, ale zbyt powolnymi, pozytywnymi zmianami. Stadion zmienia się w obiekt nowoczesny, spełniający wymagania światowych władz piłkarskich i żużlowych. Ale aby mógł on nadal służyć społeczeństwu, konieczne jest jak najszybsze doprowadzenie do zakończenia trwającej od niemal dziesięciu lat modernizacji.

Genowefa Grabowska

- tego, że brak jest nadal aktualnej, nowoczesnej strategii energetycznej dla Polski.

Z wyrazami szacunku

Sergiusz Plewa
senator RP

Reagując na krytyczne uwagi Wielkopolan, zwłaszcza członków Polskiego Związku Działkowców, na próby odebrania przekazanego im przed laty do zagospodarowania wyznaczonego terenu, składam oświadczenie o krytycznej sytuacji, w jakiej od kilku lat znajdują się rodziny dwustu trzydziestu ośmiu działkowców z POD imienia 23 Lutego w Poznaniu przy ulicy Lechickiej, a także siedziba okręgowego zarządu PZD i okręgowy ośrodek szkolenia, obsługujący pięćdziesiąt sześć tysięcy działkowców okręgu.

Na peryferyjnym niegdyś terenie Poznania, leżącym przez lata odłogiem, w wyniku decyzji gospodarczych i planistyczno-przestrzennych władz lokalnych w latach 1962-1970 zaplanowano w ogólnym i szczegółowym planie zagospodarowania przestrzennego i w decyzji o lokalizacji szczegółowej urządzenie na części wywłaszczonych gospodarstw chłopskich miejskiego pracowniczego ogrodu działkowego z myślą o kompleksach mieszkaniowych Winogrady i Piątkowo-Naramowice. W 1970 r. teren oddano działkowcom.

W styczniu 1997 r. osoba obca - Beata Nowińska, dalej B.N. - zawarła z wywłaszczonymi umowę przedwstępną i umowę-zlecenie na odzyskanie nieruchomości od Skarbu Państwa za honorarium w kwocie 864 tysięcy zł. W ich imieniu doprowadziła do stwierdzenia przez prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w 1997 r. nieważności wywłaszczenia pierwszej nieruchomości o powierzchni 5,8 ha, a w styczniu 1999 r. drugiej i trzeciej nieruchomości, o powierzchni 3,7 ha. Te dwa ostatnie unieważnienia NSA w Warszawie dwukrotnie uchylił. W obrocie prawnym nadal jednak utrzymuje się i powoduje skutki prawne i finansowe decyzja z 1997 r. o unieważnieniu pierwszej nieruchomości, która zasługuje na szczególną uwagę.

W postępowaniu rażąco naruszono procesowe prawa PZD. Najpierw handlowano jego terenem, a dopiero potem stwierdzono nieważność wywłaszczenia. O wszczęciu postępowania świadomie nie zawiadomiono PZD jako użytkownika. Pominięto materiał dowodowy, nie ustosunkowano się do argumentów merytorycznych PZD. Postępowania przed organem centralnym, orzekającym i nadzorczym nie były, zdaniem związku, obiektywne. Przeprowadzono je stronniczo w interesie B.N. Wydane decyzje były wprawdzie objęte oceną legalności przez NSA i Sąd Najwyższy, sądy te działały jednak kasacyjnie i nie dysponowały materiałem dowodowym ze źródeł archiwalnych, pozyskanym po ich wyrokach.

NSA, oceniając legalność wywłaszczenia drugiej i trzeciej nieruchomości POD imienia 23 Lutego, w wyroku z kwietnia 2002 r. uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w aktach ma kapitalne znaczenie i świadczy o tym, że ich wywłaszczenie było zgodne z ustawą wywłaszczeniową. Tymczasem prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, związany wyrokami NSA dotyczącymi drugiej i trzeciej nieruchomości, w decyzjach z 2003 r. odmówił B.N. unieważnienia ich wywłaszczenia.

Przedłużeniem wadliwego postępowania administracyjnego dotyczącego pierwszej nieruchomości przed organem centralnym była uległość wobec B.N. ze strony organów lokalnych w Poznaniu. W jednym dniu, to jest 26 listopada 1997 r., gdy decyzje prezesa zostały zaskarżone do NSA, były wiceprezydent Poznania jednoosobowo zadecydował wobec urzędu wojewódzkiego o rezygnacji z pierwszej nieruchomości, wojewoda poznański od ręki sporządził decyzję o zwrocie tej nieruchomości B.N. i tego samego dnia decyzję przekazano na ręce B.N. Decyzja ta stanowiła podstawę wpisu do księgi wieczystej na rzecz B.N. Były wojewoda wielkopolski w decyzji z dnia 22 marca 1999 r., wbrew zarządowi miasta Poznania, rozpatrzył też pozytywnie wniosek B.N. o zwrot drugiej i trzeciej nieruchomości, uchylony jednak na wniosek PZD przez Krajową Komisję Uwłaszczeniową.

Zgodnie z pouczeniem ministra infrastruktury, decyzję prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1997 r. zaskarżono z żądaniem stwierdzenia jej nieważności. Urząd odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie, czując się związany wyrokiem NSA z 1998 r., zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o NSA. PZD wniósł skargę na tę decyzję do NSA, która czeka na rozpoznanie.

W takim klimacie obrona praw PZD jest wyjątkowo utrudniona i wymaga zdecydowanego wsparcia również ze strony parlamentu.

Szanowny Panie Ministrze!

Po pierwsze, ze względu na sygnały docierające do mojego biura senatorskiego zwracam się z prośbą, kierując się troską o prawidłowy rozwój kultury fizycznej dzieci i młodzieży oraz mając na uwadze zabezpieczenie opieki zdrowotnej nad osobami uprawiającymi sport amatorski, o wyjaśnienie sposobu i zakresu realizacji zapisów rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 listopada 2002 r. w sprawie zasad kwalifikacji do poszczególnych dyscyplin sportu, zakresu koniecznych badań lekarskich oraz ich częstotliwości w stosunku do uprawiających sport amatorski dzieci i młodzieży do ukończenia przez nich dwudziestu jeden lat, DzU nr 191, poz. 1603, wydanego na podstawie delegacji ustawowej: ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, DzU 1997.28.153 art. 31b ust. 1 pkt 6 i ust. 4, oraz ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, DzU 2003.45.391 art. 50 ust. 1 pkt 7 i art. 50 ust. 4.

Po drugie, zwracam się również z prośbą, mając na uwadze zapewnienie właściwej dostępności do świadczeń zdrowotnych w ramach ubezpieczenia w Narodowym Funduszu Zdrowia, o zajęcie stanowiska, a także uzasadnienie i rozważenie potrzeby zmiany zapisów art. 118 ust. 1 i art. 121 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, w sprawie wymagalności skierowań do specjalisty w przypadku leczenia urazów i wypadków.

Obecne przepisy ustawy oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 listopada 2002 r. w sprawie zasad kwalifikacji do poszczególnych dyscyplin sportu, zakresu koniecznych badań lekarskich oraz ich częstotliwości w stosunku do uprawiających sport amatorski dzieci i młodzieży do ukończenia przez nich dwudziestu jeden lat, DzU nr 191 poz. 1603, nie są stosowane w wielu regionach naszego kraju. Rozumiejąc przejściowy okres reorganizacji ochrony zdrowia w ramach NFZ, dostrzegam jednak pilną potrzebę realizacji wyżej wymienionych zapisów i zabezpieczenia niezbędnych środków. Niestety, praktyka regionalnych kas chorych była różna. W niektórych regionach kraju w ogóle nie podpisywano umów na świadczenia zdrowotne z tego zakresu, mimo że zapisy prawne obowiązywały od 18 listopada 2002 r. W innych regionach były to z kolei symboliczne świadczenia, które ze względu na liczbę zakontraktowanych usług czy też cenę porady nie zapewniały w zupełności realizacji zapisów przedmiotowego rozporządzenia. Z niepokojem odbieram przekazany do opiniowania nowy projekt rozporządzenia opracowany przez resort zdrowia, zwłaszcza że spotkał się on z krytyką Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej i zaprzepaszcza wypracowane w obecnie obowiązującym rozporządzeniu powstałe już uzgodnienia pomiędzy Ministerstwem Zdrowia, MENiS, UKFiS i PTMS.

Szczególny niepokój budzi fakt, że deklaracja ustawowa od ponad roku nie znajduje odzwierciedlenia w praktycznej realizacji opieki medycznej nad osobami uprawiającymi sport, a obowiązujące od 18 listopada rozporządzenie w tej sprawie jest nadal martwą literą prawa. Kolejna propozycja resortu zdrowia dotycząca zmiany zapisów tego rozporządzenia narusza zdrowotny interes młodzieży uprawiającej sport amatorski i odsuwa realizację ustawowych obowiązków w tej materii w ciągle nieokreśloną przyszłość.

Jeśli chodzi o drugą prośbę, to pragnę zwrócić uwagę na zmienione w porównaniu z zapisami ustawy o PUZ z 1997 r. zasady korzystania z ambulatoryjnej, specjalistycznej opieki zdrowotnej, zapisane w ustawie o ubezpieczeniu zdrowotnym w NFZ. Problem dotyczy konieczności posiadania skierowania do specjalisty również w wypadku świadczeń związanych z wypadkiem, zatruciem czy urazem. Dotychczasowe zapisy ustawy o PUZ - art. 58 ust. 2 - brzmiały: świadczenia, o których mowa w ust. 1, związane z wypadkiem, zatruciem, urazem, stanem zagrożenia życia lub porodem, udzielane są bez skierowania. Ustawodawca zmienił ten zapis, chodzi o ustawę o NFZ, pozostawiając w tej materii jeden wyjątek, jakim jest art. 121: w stanach bezpośredniego zagrożenia życia lub porodu świadczenia zdrowotne są udzielane bez wymaganego skierowania. Zawęża to grupę pacjentów mogących w razie doznanych urazów korzystać z możliwości leczenia specjalistycznego. Pozostawiono zaś niezmienione zapisy dotyczące braku wymagalności skierowań na przykład do okulisty, dermatologa czy ginekologa. Z punktu widzenia pacjenta motywacja tych zapisów jest wysoce kontrowersyjna. Skoro nie jest potrzebne skierowanie w razie wystąpienia chorób na przykład paznokci czy skóry, to dlaczego utrudnia się dotarcie do specjalisty chorym z urazowym uszkodzeniem narządu ruchu?!

Nietrudno sobie wyobrazić, że w obecnym stanie prawnym ortopeda czy chirurg ma bezwzględne prawo żądać skierowania od pacjenta w razie leczenia złamanego podudzia, skręconego stawu itd. Jest to znaczne utrudnienie, a tym samym ograniczenie dostępu do świadczeń zdrowotnych, o czym nie trzeba przekonywać kogoś, kto sam doświadczył takich obrażeń. Bezpośrednio po urazie każdy ruch, każde przemieszczenie związane są z olbrzymim cierpieniem. Wyprawa do lekarza rodzinnego i oczekiwanie przed jego gabinetem w celu uzyskania skierowania są wręcz niehumanitarne. Jednocześnie obowiązujące przepisy ustawy o zawodzie lekarza nie pozwalają na uzyskanie takiego skierowania zaocznie przez członków rodziny, by oszczędzić cierpienia osobie chorej i czasu osobie jej towarzyszącej oraz kosztów transportu sanitarnego, bo przecież chory ma prawo w myśl zapisów ustawy do bezpłatnego transportu, finansowanego przez ubezpieczenie.

Zgodnie z ustawą o zawodzie lekarza wystawienie skierowania do specjalisty to czynność, którą ustawodawca nazwał orzekaniem i wydawaniem opinii. Art. 2.1 mówi, że wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich. Zgodnie z dalszymi zapisami ustawy, art. 42, lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu, z zastrzeżeniem sytuacji określonych w odrębnych przepisach.

Trudno znaleźć uzasadnienie ograniczenia dostępu osobom po wypadkach i urazach do świadczeń specjalistycznych. Wydaje się, że taki zapis jest wbrew logice i ekonomii, a jednocześnie utrudnia dostęp do lekarza pacjentom, dla których wędrówka do lekarza rodzinnego i oczekiwanie na skierowanie, a dalej podróż do specjalisty, oznaczają cierpienie, zaangażowanie osoby opiekującej i większe koszty. O ile znaczna część schorzeń skóry może być spowodowana chorobą narządów wewnętrznych i wstępna selekcja lekarza rodzinnego byłaby tutaj z ekonomicznego punktu widzenia, to znaczy z punktu widzenia płatnika, zasadna, o tyle każdy z nas wie, do jakiego specjalisty winien się udać z doznanym urazem. Utrudnianie dostępu do specjalisty w razie wypadków i urazów narusza w poważnym stopniu bezpieczeństwo zdrowotne ubezpieczonych, o czym, niestety, przekonują się oni dopiero po zaistnieniu zdarzenia. Mam jednak nadzieję, że ten nieszczęśliwy zapis został dokonany na skutek pospiesznego tworzenia ustawy o NFZ w atmosferze, w której niekoniecznie górę brał interes pacjenta i rozsądek. Mając na uwadze społeczny interes, zwiększenie dostępności usług medycznych i bezpieczeństwa zdrowotnego społeczeństwa, dostrzegam potrzebę zmiany zapisów ustawowych dotyczących tej sprawy.

Grzegorz Lato
Senator RP