Warszawa, dnia 26.06.2003 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 21 maja 2003 r. Nr BPS/DSK-03-227/03, przy którym przekazane zostało oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Bielę podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 maja 2003 r. dotyczące nieprawidłowości w przebiegu postępowania przygotowawczego Prokuratora Rejonowego Warszawa Mokotów Nr 1 Ds 129/02/VII w sprawie nadużycia "uprawnień przez członków Zarządu SBM "Jary" w okresie od 1998 r. do 2002 r. i wyrządzenia znacznej szkody w mieniu tej Spółdzielni", uprzejmie informuję, że akta tego postępowania zbadane zostały przez Prokuratora Apelacyjnego w Warszawie w kontekście zarzutów podniesionych przez Pana Senatora.

Realizując czynności zlecone przez Prokuratora Okręgowego w decyzji instancyjnej - przesłuchano szereg osób w charakterze świadków i wykonano inne, niezbędne czynności w tej sprawie. Istotne znaczenie dla sprawy miały zeznania świadka Anny Rutkowskiej, która dołączyła do akt postępowania szereg załączników w postaci dokumentów, w tym opinii w sprawie prawidłowości rocznego sprawozdania finansowego za rok 2001 podpisanego przez biegłego rewidenta i wskazała na szereg niejasności związanych z gospodarką finansową SBM "Jary", w tym m.in. brak udokumentowania likwidacji środków trwałych na kwotę 60.827,94 zł, brak udokumentowania likwidacji zapasów magazynowych na dzień 1.01.2001 r. na kwotę 209.154,76 zł zaksięgowanie rozliczeń finansowych ze Spółdzielni Ursynów jako należności tej Spółdzielni w kwocie 1,2 mln zł w sposób niezgodny z prawem poprzez posłużenie się wyłącznie jednostronnym dowodem księgowym (wewnętrznym), powołanie się na uchwałę o przeznaczeniu kwoty 4 mln zł ze środków funduszu zasobowego na zwiększenie funduszu remontowego, która to uchwała nie została biegłej przedłożona, a mimo to kwota 3,6 mln zł z funduszu zasobowego została przypisana. Wymieniona podniosła nadto fakt, że firma EBBUD obracała kwotą ponad 1 mln zł należną Spółdzielni w roku 2001, a przekazanie tej kwoty nastąpiło z datą 31.12.2001 r., przy czym faktycznie na konto Spółdzielni wpłynęło 290.000 zł, oraz że doszło do wymuszenia spłat długów przez członków Spółdzielni poprzez obciążenie kosztów operacyjnych należnościami osób spoza Spółdzielni oraz do wielu innych nieprawidłowości dotyczących kosztów inwestycji w procesie komputeryzacji, kosztów remontów oraz dokonywanych przetargów.

W związku z powziętymi informacjami o szeregu niejasnościach występujących w dokumentacji księgowej SBM "Jary" oraz rozliczeniach finansowych tej Spółdzielni, tym bardziej zachodzi konieczność powołania biegłego z zakresu księgowości celem zweryfikowania ujawnionych niejasności i ustalenia, czy ze strony SBM "Jary" doszło do nadużycia uprawnień oraz czy skutkowało to wyrządzeniem Spółdzielni znacznej szkody majątkowej i w jakiej wysokości, a w zależności od treści tej opinii - podjęcie dalszych czynności procesowych.

W odniesieniu do zarzutów podniesionych w oświadczeniu Pana Senatora Adama Bieli z przykrością muszę przyznać, że badanie akt potwierdziło ich zasadność.

Przede wszystkim potwierdzenie znajduje zarzut dotyczący przekazania informacji członkom Spółdzielni dopiero po upływie dwóch miesięcy od daty umorzenia postępowania sygn. 1 Ds. 129/02/III. Z postanowienia Prokuratora Rejonowego Warszawa-Mokotów o umorzeniu dochodzenia z daty 28 maja 2002 roku wynika bowiem, że zawarte w nim zarządzenie o doręczeniu odpisu tej decyzji wykonane zostało dopiero w dniu 08 lipca 2002 roku.

Ponadto stwierdzono, że doniesienie z dnia 18 marca 2002 roku skierowane do Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów przez Zarząd Wspólnoty Uwłaszczeniowej "Wiolinowa" o prowadzeniu przestępczej działalności przez członków Zarządu SMB "Jary" wraz z wcześniejszymi zawiadomieniami o przestępstwie z dnia 15 lutego 2002 roku złożonymi przez F. Andrzejewskiego - przewodniczącego Wspólnoty Uwłaszczeniowej "Wiolinowa" i z dnia 07 oraz 20 lutego 2002 roku przez Biuro Prawne przy Polskim Ruchu Uwłaszczeniowym stanowiły podstawę wszczęcia w dniu 28 marca 2002 roku dochodzenia w tej sprawie, o czym zawiadamiający nie zostali jednak poinformowani za wyjątkiem F. Andrzejewskiego.

Natomiast na skargę członków Spółdzielni skierowaną do Prokuratury Okręgowej w Warszawie w dniu 05 lipca 2002 roku (przed otrzymaniem zawiadomienia o umorzeniu dochodzenia) - Prokurator Okręgowy udzielił odpowiedzi dopiero po zakończeniu postępowania instancyjnego - pismem z dnia 29 października 2002 roku sygn. I 2 Dsn 1393/02/M, adresowanym do Edwarda Gnycha, informując przy tym o uchyleniu w dniu 29 października 2002 roku postanowienia o umorzeniu dochodzenia i przekazaniu akt sprawy Prokuratorowi Rejonowemu do dalszego prowadzenia.

Wszystkie stwierdzone podczas badania akt przedmiotowej sprawy nieprawidłowości i uchybienia zostały wytknięte Prokuratorowi Okręgowemu w Warszawie, przy równoczesnym zobowiązaniu go do podjęcia niezbędnych działań dla ich wyeliminowania i sprawnego zakończenia niniejszego postępowania.

Karol Napierski

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana senatora Józefa Sztorca z dnia 29 maja 2003 r. w sprawie działalności powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności, przesłanego przez Pana Marszałka przy piśmie znak BPS/DSK-043-257/03 z dnia 4 czerwca 2003 r. pragnę wyjaśnić na wstępie, że niektóre informacje przytoczone w oświadczeniu wymagają sprostowania.

Aktualnie obowiązujący art. 6c ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) stanowiący, iż wojewoda przedstawia Pełnomocnikowi informacje o realizacji zadań powiatowych zespołów i wojewódzkiego zespołu nie jest podstawą do przesyłania przez zespoły informacji kierowanych do starostów o tym, że osoba uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności. Informacje, o których mowa w przytoczonym przepisie kierowane są przez wojewodę do Pełnomocnika, a nie przez zespoły do starostów i mają charakter informacji gromadzonych dla celów statystycznych, dotyczące m.in. ogólnej liczby wydanych orzeczeń, ogólnej liczby złożonych wniosków itp., nie są natomiast informacjami związanymi z konkretną osobą identyfikowaną imieniem i nazwiskiem, nie dotyczą również tego czy osoba posiada czy też nie posiada prawa jazdy.

Obowiązek kierowania osób, które uzyskały orzeczenie o niepełnosprawności na dodatkowe badania lekarskie wynika natomiast z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.). Mając na uwadze wyjaśnienia z Ministerstwa Infrastruktury należy uznać, iż obowiązek ten został podyktowany, słuszną jak się wydaje, troską projektodawców tego przepisu, aby pojazdy samochodowe mogły prowadzić osoby, których stan zdrowia nie powoduje ograniczenia możliwości ich prowadzenia i tym samym nie stanowi zagrożenia dla ruchu drogowego.

Ponieważ zaliczenie osoby zainteresowanej do osób niepełnosprawnych jest konsekwencją stwierdzenia przez zespół orzekający naruszonej sprawności organizmu orzekanej osoby, celowym jest poddanie jej dodatkowemu badaniu lekarskiemu mającemu na celu stwierdzenie braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami samochodowymi. Ustaleniem istnienia bądź braku przeciwwskazań odnośnie kierowania pojazdem zajmuje się posiadający odpowiednie kwalifikacje, wyspecjalizowany w tym zakresie lekarz, co daje gwarancje właściwego rozpatrzenia sprawy. Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 czerwca 1999 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (Dz. U. Nr 69, poz. 772) uprawnienia do przeprowadzenia tych badań może uzyskać lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu oraz posiadający specjalizację z dziedziny medycyny transportu lub posiada specjalizację z dziedziny chorób wewnętrznych i dodatkowe kwalifikacje z zakresu przeprowadzenia badań lekarskich kierujących pojazdami. Przy okazji pragnę nadmienić, że obowiązek poddania się badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem dotyczy nie tylko osób niepełnosprawnych posiadających prawo jazdy lecz także m.in. osób ubiegających się o wydanie prawa jazdy lub świadectwa kwalifikacji, osób ubiegających się o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia, czy też kierujących pojazdem skierowanych decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Oczywiście warunkiem skierowania przez starostę osoby na dodatkowe badania lekarskie było stworzenie mechanizmu pozwalającego na wcześniejsze uzyskanie przez starostę informacji, iż osoba niepełnosprawna uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności. Stąd ustawą z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 129, poz. 1444 z późn. zm.) wprowadzono do ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) zmianę polegającą na dodaniu do art. 6 ust. 6b w brzmieniu: "W przypadku gdy osoba niepełnosprawna posiada prawo jazdy lub pozwolenie do kierowania tramwajem, zespół orzekający o stopniu niepełnosprawności zawiadamia o wydaniu orzeczenia organ właściwy w sprawach wydawania uprawnień do kierowania pojazdami".

W związku z kolejną nowelizacją ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) przepis ten znalazł się w art. 6c ust. 7. Pragnę jednakże poinformować, iż w obecnym stanie prawnym przepis ten już nie obowiązuje. Ponieważ wzbudzał liczne kontrowersje (między innymi z powodów przestawionych przez Pana senatora) przepis ten został ustawą z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 7, poz. 79) wykreślony.

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 4 czerwca 2003 r., znak: BPS/DSK-043-242/03, dotyczące wspólnego oświadczenia złożonego przez senatorów panią Alicję Stradomską i pana Jerzego Suchańskiego podczas 41. posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r. w sprawie przedłużającej się kompleksowej likwidacji wyrobiska górniczego po byłej Kopalni Siarki "Piaseczno", uprzejmie informuję o podjętych działaniach w celu likwidacji wzmiankowanego wyrobiska.

Stan, w jakim znajduje się teren wyrobiska "Piaseczno", powodował, że b. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wielokrotnie podejmował starania o zakończenie likwidacji wyrobiska. W 1994 roku z inicjatywy Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa została dokonana przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Siarkowego "Siarkopol" ekspertyza pt. "Wpływ likwidacji kopalni siarki Machów na nieczynne wyrobisko kopalni siarki w Piasecznie - konsekwencje hydrogeologiczne i ekologiczne".

Pragnę zauważyć, że od 1994 r. część zadań obejmujących prace rekultywacyjne terenów pogórniczych przemysłu siarkowego finansowane są przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Od II kwartału 2001 r., z powodu braku środków budżetowych, Narodowy Fundusz przejął całkowicie finansowanie prac likwidacyjnych i rekultywacyjnych na terenach poeksploatacyjnych górnictwa siarki. Do wysokości określonej w ustawach budżetowych Narodowy Fundusz finansuje zadania na dany rok, zachowując przy tym procedury stosowane przy udzielaniu dotacji, określone w ustawie Prawo ochrony środowiska.

Szczególnie wysokie kwoty dotacji przyznano Kopalni Siarki "Machów" w okresie 1995 r. - 2003 r. Na ogólną ilość 9 umów, przyznano kwotę pomocy wynoszącą 220,32 mln zł.

W ostatnich trzech latach wydatki na rekultywację terenów przemysłu siarkowego znacznie przekraczają przychody Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z tytułu opłat eksploatacyjnych, przewidziane na cele całego górnictwa. Brakujące kwoty są przekazywane z innych pozycji Narodowego Funduszu, np. w 2002 r. wydano z Narodowego Funduszu na te cele ok. 96 mln zł, natomiast wpływy z opłat eksploatacyjnych przeznaczonych na górnictwo wyniosły 65 mln zł.

2) projekty, dokumentacje, ekspertyzy w tym dotyczące prac zabezpieczających w Piasecznie.

W celu rekultywacji wyrobiska "Piaseczno" niezbędne jest przejęcie przez Skarb Państwa terenu wyrobiska (obecnie właścicielem tego terenu jest Elektrownia im. T. Kościuszki w Połańcu) oraz opracowanie projektu rekultywacji uwzględniającego fakt zakończenia prac ziemnych w Kopalni Siarki "Machów". Nadzór nad wykonaniem prac projektowych oraz realizacją likwidacji i rekultywacji sprawuje Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, natomiast Minister Środowiska podejmuje działania w celu zapewnienia środków finansowych na te cele.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 27.VI.2003 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 17 czerwca 2003 r. o sygn. BPS/DSK-043-277/03, przekazujące oświadczenie Senatora RP Pani Marii Szyszkowskiej złożone podczas 42. posiedzenia Senatu w sprawie działań podejmowanych przez Policję wobec kościołów i związków wyznaniowych o uregulowanym statusie prawnym, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Do kategorii "nowych ruchów religijnych", czy też "sekt" nie powinno się włączać kościołów i innych związków wyznaniowych o ustawowo uregulowanym statusie prawnym. Kościoły i inne związki wyznaniowe, obecne na terenie Polski od wielu lat, w uznaniu ich ugruntowanej pozycji, uzyskały ze strony państwa regulację prawną w formie odrębnej ustawy o stosunku państwa do danego kościoła lub innego związku wyznaniowego. Uregulowany status prawny posiadają także kościoły i związki wyznaniowe, wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tj.: Dz. U. z 2000 r., Nr 26, poz. 319), działalność kościołów i innych związków wyznaniowych nie może naruszać przepisów ogólnie obowiązujących ustaw chroniących bezpieczeństwo publiczne, porządek, zdrowie lub moralność publiczną, władzę rodzicielską albo podstawowe prawa i wolności innych osób. Korzystanie przez kościoły i inne związki wyznaniowe ze swobody działania odbywa się zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami, chyba że ustawy stanowią inaczej. Zasada ta dotyczy wszystkich kościołów, bez względu na formę regulacji prawnej (art. 9 ust. 2 pkt 3 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania), a zatem także kościołów oraz związków wyznaniowych o ustawowo uregulowanym statusie prawnym.

W stosunku do członków nowych ruchów religijnych, nie posiadających uregulowanego statusu prawnego powinny obowiązywać zasady rozpoznania takie jak wobec wszystkich obywateli. W przypadku kościołów i innych związków wyznaniowych o uregulowanym statusie prawnym, w sytuacji uzasadnionych podejrzeń naruszania prawa, należy mieć dodatkowo na uwadze konstytucyjną niezależność i autonomię struktur państwa i kościoła lub innego związku wyznaniowego oraz samorządność kościołów i innych związków wyznaniowych, w granicach określonych w art. 27 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Z wyrazami szacunku

z up. Paweł Dakowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1) Przedmiotowa inwestycja budowlana prowadzona jest w oparciu o ostateczną decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta Poznania (w dniu 3.01.2003 r. Nr 58/2003 znak. UA.A/I, A06/7351-3296/92) o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwoleniu na budowę budynku administracyjno-biurowego z wewnętrzną instalacją gazową, parkingiem wewnątrzzakładowym, urządzeniami do odprowadzania ścieków deszczowych na nieruchomości położonej w Poznaniu przy ul. Gnieźnieńskiej 32 (nr geod. działek 13/2, 15/4, 15/5, 16/1, 17/1, 33/1, art. 16, obręb Główna) dla BDF Nieruchomości Sp. z o.o. Decyzja ta zaopatrzona jest w klauzulę ostateczności z dnia 29.01.2003 r., a zatem wykonywane przez inwestora roboty budowlane nie mają charakteru samowoli budowlanej.

2) Wniosek właścicieli (Pani Ewy Namysł, Pani Marii Namysł i Pani Janiny Dorosz) działki nr ewid. 16/2, dotyczący stwierdzenia nieważności ww. decyzji o pozwoleniu na budowę, wpłynął do Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w dniu 10.06.br. Rozpatrzenie tego wniosku i podjęcie rozstrzygnięć należy do kompetencji Wojewody Wielkopolskiego, będącego organem administracji architektoniczno-budowlanej wyższego stopnia wobec Prezydenta Miasta Poznania. Z informacji uzyskanych w dniu 26.06.2003 r. w Wydziale Rozwoju Regionalnego Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego wynika, że powyższy wniosek jest w toku rozpatrzenia. Na obecnym etapie postępowania nie stwierdzono przesłanek do wydania postanowienia, w trybie art. 159 Kpa, o wstrzymaniu wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę.

3) Działka nr ewid. 16/2 zlokalizowana w pasie drogowym ul. Gnieźnieńskiej i nie jest użytkowania przez inwestora ani wykonawcę robót (Budimex-Dromex S.A. Oddział Zachodni w Poznaniu). Przez działkę przebiegają 4 wjazdy na teren fabryki Beiersdorf-Lechia S.A., które nie są one związane z prowadzeniem budowy. Obecnie wjazd na teren budowy z ul. Gnieźnieńskiej odbywa się przez działki nr ewid. 15/3, 15/4 i 15/5, które są własnością inwestora. Inwestor na powyższy wjazd otrzymał zgodę od Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu (pismem z dnia 19.02.2003 r. znak: DS./7332/12/203/2003). Należy nadmienić, że ewentualne kwestie sporne dotyczące bezprawnego korzystania z działki nr 16/2 należą do spraw cywilnoprawnych rozstrzyganych przez sądy powszechne.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta Poznania przeprowadził w dniu 18.06.2003 r. kontrolę realizacji budowy obiektów i urządzeń na nieruchomości przy ul. Gnieźnieńskiej 32 w Poznaniu. Poczynione ustalenia nie dają podstaw do wstrzymania robót budowlanych.

Warszawa, 27 czerwca 2003 r.

W związku z prośbą Prezesa Rady Ministrów Pana Leszka Millera przesyłam stanowisko przygotowane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Adama Bielę podczas 41 posiedzenia senatu RP w dniu 29 maja 2003 r.

Pozostałe nowe kraje członkowskie nie uzyskały takiego instrumentu ochrony rynku rolnego. Należy więc podkreślić, że powyższa szczególna klauzula jest rezultatem inicjatywy strony polskiej, a omawiane zapisy Deklaracji zostały wprowadzone, ze względu na dużą wrażliwość sektora rolnego w Polsce i jego znaczenie dla gospodarki. Ich celem nie jest próba ograniczenia swobody przepływu towarów przez państwa członkowskie, tak jak sugeruje to senator Adam Biela w swoim oświadczeniu, ale zapewnienie możliwości przejściowego wprowadzenia monitorowania, a w przypadku pojawienia się zagrożeń dla sektora rolnego, zastosowania ochrony rynku polskiego przed przywozem towarów rolnych z pozostałych krajów członkowskich.

Dodatkowe możliwości zabezpieczenia interesów producentów sektora owoców i warzyw zapisane zostały w "Deklaracji Rzeczypospolitej Polskiej dotyczącej konkurencyjności polskiej produkcji niektórych owoców", stanowiącej integralną część Aktu Akcesji. W deklaracji tej Polska zwraca uwag, że stosowanie w Polsce wspólnej taryfy celnej UE może mieć natychmiastowy negatywny skutek dla konkurencyjności polskich producentów owoców miękkich, wiśni i jabłek. Jeżeli po przystąpieniu pojawią się w tym sektorze trwałe i poważne trudności, Polska wniesie o pilne zastosowanie ogólnej klauzuli ochronnej i wystąpi o przyjęcie instrumentów, które pozwolą na usunięcie zakłóceń konkurencyjności w sektorze owoców miękkich, wiśni i jabłek. Również w tym przypadku możliwość stosowania instrumentów ochrony specyficznego rynku owoców i warzyw przewidziana została tylko dla producentów polskich.

Warszawa, 27.06.2003 r.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż przepis art. 27 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2001 r. Nr 80, poz. 872 z późn. zm.), nie określa terminu przewidzianego do powołania pierwszego bądź drugiego wicewojewody, w przypadku wakatów na tych stanowiskach. Wydaje się, iż powyższy przepis określa jedynie maksymalną liczbę wicewojewodów, a o faktycznym obsadzeniu tych stanowisk powinna przesądzać konieczność dostosowania struktur organizacyjnych do konkretnych potrzeb i uwarunkowań miejscowych.

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 21 maja 2003 r., nr BPS/DSK-043-217/03 oświadczeniem złożonym przez senatorów - Panią Wiesławę Sadowską oraz Pana Zbigniewa Gołąbka podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 maja 2003 r., uprzejmie wyjaśniam, że w założeniach Programu Naprawy Finansów Rzeczypospolitej (PNFR) przewiduje się środki na waloryzację emerytur i rent zgodnie z obecnie obowiązującą zasadą: inflacja z roku poprzedniego powiększona o 20% realnego wzrostu płac. W PNFR ocenia się, że dla roku 2004 wskaźnik waloryzacji wyniesie 1,34%, co wymaga wydatkowania około 1,3 mld zł.

Ponadto poszczególne propozycje zawarte w PNFR (w tym również zmiany w zakresie świadczeń dla służb mundurowych) są przedmiotem konsultacji z różnymi grupami zawodowymi jak i partnerami społecznymi, w celu wypracowania nie tylko rozwiązań prawidłowych merytorycznie, ale i również możliwych do zrealizowania w sytuacji w jakiej znalazł się budżet państwa.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 28.06.2003 r.

W związku z przesłanym przy piśmie Nr BPS/DSK-043-236/03 z dnia 4 czerwca 2003 r. oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Lesława Podkańskiego podczas 41. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r., w sprawie realizacji postanowień ustawy z 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

W tle licznych wystąpień skierowanych na ręce Ministra Finansów przewija się sentencja wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 grudnia 2002 r. wskazująca, na art. 4a ustawy wymienionej na wstępie "rozumiany jako tworzący współodpowiedzialność systemu finansów publicznych za jego wykonanie".

Pozwolę sobie postawić tezę o braku podstaw odpowiedzialności budżetu państwa za wdrożenie przedmiotowej ustawy z dnia 22 grudnia2000 r.

W uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych innych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - oznaczony jako druk sejmowy nr 2482 - jako źródło sfinansowania skutków jej wejścia w życie wskazano, że "realizacja wzrostu wynagrodzeń nastąpi w ramach środków jakimi będą dysponować pracodawcy, pochodzących głównie ze sprzedaży świadczeń zdrowotnych kontraktowanych przez Kasy Chorych", a "podwyższenie wynagrodzeń na zasadach określonych w projekcie nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa".

Zagadnienia dotyczące szacunkowego kosztu wprowadzenia zapisów ustawy oraz określenia źródeł jej sfinansowania były także przedmiotem analiz i dyskusji podczas obrad połączonych Sejmowych Komisji Zdrowia oraz Komisji Polityki Społecznej w dniach 21, 22 i 23 grudnia 2000 r., a także odpowiedzi - upoważnionego do prezentowania stanowiska Rządu w toku prac parlamentarnych - Ministra Zdrowia.

- zwolnienie Kas Chorych - w wyniku decyzji Ministra Finansów - z konieczności zwrotu w 2001 i 2002 roku pożyczki udzielonej z budżetu państwa Kasom Chorych w roku 2000.

Na tym tle rodzi się pytanie: "Co to jest system finansów publicznych"? Czy jest to kategoria tożsama z pojęciem "sektor finansów publicznych" zdefiniowanym w art. 5 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r o finansach publicznych, względnie czy jest to kategoria tożsama z pojęciem "finanse publiczne - jako dział administracji rządowej" określonym w art. 8 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej?

Kasy chorych są podmiotami systemu finansów publicznych, na których ciąży obowiązek racjonalnego kształtowania odpłatności za usługi służby zdrowia. W zakresie swych funkcji są zobowiązane wykonywać ustawy. Ignorowanie przez Kasy Chorych, przy zawieraniu kontraktów, wynikającego z ustawy obowiązku podniesienia przez pracodawców wynagrodzeń o 203 zł, było równoznaczne z naruszeniem zasad, na których powinno opierać się stosowanie ustaw przez podmioty publicznoprawne.

Przedmiotowa ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia w wersji jaka została uchwalona przez Parlament w stosunku do przedłożenia rządowego niesie za sobą skutki finansowe.

Postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie - jakie dotąd zapadają m.in. z powództwa Szpitala Wojewódzkiego im. M. Kopernika w Łodzi (powództwo oddalone w I i II instancji, zasądzone od powoda koszty sądowe) oraz Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Koninie (powództwo oddalone w I instancji, zasądzone od powoda koszty sądowe) - nie wskazywały na odpowiedzialność Skarbu Państwa (budżetu państwa).

Przygotowując niniejszą odpowiedź sięgnęłam również po opinię prawną Biura Informacji i Dokumentacji Senackiej, Działu Konsultacji Prawnych z dnia 19 grudnia 2001 r. (znak: BIDS/DKP-114-851/1/2001/DK) sporządzoną na życzenie Przewodniczącego Senackiej Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia Pana Marka Balickiego co do celowości objęcia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej postanowieniami ustawy "mrożącej" wynagrodzenia w jednostkach sektora finansów publicznych w roku 2002 (druk senacki nr 51).

W ekspertyzie czytamy m.in.:

"W tym stanie rzeczy cel, jaki stawia sobie ustawa nowelizacyjna z dnia 17 grudnia 2001 r. - ograniczenie wydatków ze środków budżetowych poprzez ograniczenia płacowe w jednostkach sektora finansów publicznych - nie może być zrealizowany, jeśli chodzi o samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Wydatki na wynagrodzenia w samodzielnych publicznych ZOZ-ach nie są bowiem wydatkami budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, lecz wydatkami odrębnych osób prawnych, działających na zasadzie samowystarczalności finansowej i prowadzących działalność finansową na podstawie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Zamrożenie wynagrodzeń w samodzielnych publicznych ZOZ-ach nie spowoduje zatem ograniczenia wydatków budżetowych (bo nie są to wydatki budżetowe), a jedynie zmieni strukturę wydatków samodzielnych publicznych ZOZ-ów...".

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 17 czerwca 2003 roku

Pan Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Karczma w Sławkowie jest jednym z około 500 obiektów, które zostały włączone do Krajowego programu konserwacji zabytków drewnianych, realizowanego ze środków Ministerstwa Kultury. Zadaniem tego programu jest udzielanie pomocy finansowej właścicielom drewnianych zabytków - w granicach określonych prawem - na prowadzenie przy nich prac remontowych i konserwatorskich. Niestety, środki, które w roku bieżącym mogły zostać przeznaczone na realizację tego Programu pozwoliły na udzielenie dotacji na prace jedynie przy 24 obiektach, a wykaz zadań, które w jego ramach są realizowane w roku bieżącym zatwierdziłem w dniu 20 marca 2003 roku.

z up. MINISTRA KULTURY

PODSEKRETARZ STANU

Maciej Klimczak