Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment


ODPOWIEDZI NA OŚWIADCZENIA SENATORÓW

Prokurator Krajowy przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Adama Bieli, złożone na 40. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 38):

Warszawa, dnia 26.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 21 maja 2003 r. Nr BPS/DSK-03-227/03, przy którym przekazane zostało oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Bielę podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 maja 2003 r. dotyczące nieprawidłowości w przebiegu postępowania przygotowawczego Prokuratora Rejonowego Warszawa Mokotów Nr 1 Ds 129/02/VII w sprawie nadużycia "uprawnień przez członków Zarządu SBM "Jary" w okresie od 1998 r. do 2002 r. i wyrządzenia znacznej szkody w mieniu tej Spółdzielni", uprzejmie informuję, że akta tego postępowania zbadane zostały przez Prokuratora Apelacyjnego w Warszawie w kontekście zarzutów podniesionych przez Pana Senatora.

Z kontroli akt wymienionej sprawy wynika, że postanowieniem z dnia 28 marca 2002 roku wszczęto dochodzenie sygn. 1 Ds. 129/02/III w sprawie nieprawidłowości i nadużyć w SBM "Jary" w Warszawie, tj. o przestępstwo z art. 296 § 1 k.k.

W dniu 28 maja 2002 roku dochodzenie to zostało umorzone. Na powyższą decyzję zażaliły się: Wspólnota Uwłaszczeniowa "Wiolinowa" oraz Społeczne Biuro Prawne reprezentujące pokrzywdzonych - podnosząc, że nie wyjaśniono wszystkich okoliczności sprawy.

Postanowieniem z dnia 29 października 2002 roku, sygn. I 2 Dsn 1393/02/M Prokurator Okręgowy w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie uznając, że wydano je przedwcześnie i zlecił Prokuratorowi Rejonowemu uzupełnienie dochodzenia. Postępowanie w dalszym ciągu kontynuowano pod sygn. 1 Ds 892/02/II.

Realizując czynności zlecone przez Prokuratora Okręgowego w decyzji instancyjnej - przesłuchano szereg osób w charakterze świadków i wykonano inne, niezbędne czynności w tej sprawie. Istotne znaczenie dla sprawy miały zeznania świadka Anny Rutkowskiej, która dołączyła do akt postępowania szereg załączników w postaci dokumentów, w tym opinii w sprawie prawidłowości rocznego sprawozdania finansowego za rok 2001 podpisanego przez biegłego rewidenta i wskazała na szereg niejasności związanych z gospodarką finansową SBM "Jary", w tym m.in. brak udokumentowania likwidacji środków trwałych na kwotę 60.827,94 zł, brak udokumentowania likwidacji zapasów magazynowych na dzień 1.01.2001 r. na kwotę 209.154,76 zł zaksięgowanie rozliczeń finansowych ze Spółdzielni Ursynów jako należności tej Spółdzielni w kwocie 1,2 mln zł w sposób niezgodny z prawem poprzez posłużenie się wyłącznie jednostronnym dowodem księgowym (wewnętrznym), powołanie się na uchwałę o przeznaczeniu kwoty 4 mln zł ze środków funduszu zasobowego na zwiększenie funduszu remontowego, która to uchwała nie została biegłej przedłożona, a mimo to kwota 3,6 mln zł z funduszu zasobowego została przypisana. Wymieniona podniosła nadto fakt, że firma EBBUD obracała kwotą ponad 1 mln zł należną Spółdzielni w roku 2001, a przekazanie tej kwoty nastąpiło z datą 31.12.2001 r., przy czym faktycznie na konto Spółdzielni wpłynęło 290.000 zł, oraz że doszło do wymuszenia spłat długów przez członków Spółdzielni poprzez obciążenie kosztów operacyjnych należnościami osób spoza Spółdzielni oraz do wielu innych nieprawidłowości dotyczących kosztów inwestycji w procesie komputeryzacji, kosztów remontów oraz dokonywanych przetargów.

W związku z powyższymi okolicznościami podjęto decyzję o powołaniu biegłego sądowego z zakresu księgowości dla ustalenia, czy nadużycia ze strony Zarządu SMB "Jary" miały miejsce, oraz czyje działania doprowadziły do nadużyć i wyrządzenia znacznej szkody majątkowej. Przeprowadzenie tego dowodu przedłuża się jednak, bowiem w dniu 12 maja 2003 roku kolejny biegły sądowy z zakresu finansów i rachunkowości odmówił opracowania koniecznej w sprawie opinii.

W dniu 22 maja 2003 roku w Prokuraturze ponownie stawiła się Anna Rutkowska przedkładając do akt sprawy kolejną dokumentację dotyczącą działalności Zarządu SBM "Jary", w tym opinię i raport uzupełniający opinię z badania sprawozdania finansowego za rok 2002, faktury i statut Spółdzielni.

W związku z powziętymi informacjami o szeregu niejasnościach występujących w dokumentacji księgowej SBM "Jary" oraz rozliczeniach finansowych tej Spółdzielni, tym bardziej zachodzi konieczność powołania biegłego z zakresu księgowości celem zweryfikowania ujawnionych niejasności i ustalenia, czy ze strony SBM "Jary" doszło do nadużycia uprawnień oraz czy skutkowało to wyrządzeniem Spółdzielni znacznej szkody majątkowej i w jakiej wysokości, a w zależności od treści tej opinii - podjęcie dalszych czynności procesowych.

Z powyższych względów - na wniosek Prokuratora Rejonowego Warszawa-Mokotów - Prokurator Okręgowy w Warszawie postanowieniem z dnia 30 maja 2003 roku, sygn. I 2 Dsn 1393/02/M - przedłużył okres śledztwa w tej sprawie do dnia 01 września 2003 roku.

W odniesieniu do zarzutów podniesionych w oświadczeniu Pana Senatora Adama Bieli z przykrością muszę przyznać, że badanie akt potwierdziło ich zasadność.

Przede wszystkim potwierdzenie znajduje zarzut dotyczący przekazania informacji członkom Spółdzielni dopiero po upływie dwóch miesięcy od daty umorzenia postępowania sygn. 1 Ds. 129/02/III. Z postanowienia Prokuratora Rejonowego Warszawa-Mokotów o umorzeniu dochodzenia z daty 28 maja 2002 roku wynika bowiem, że zawarte w nim zarządzenie o doręczeniu odpisu tej decyzji wykonane zostało dopiero w dniu 08 lipca 2002 roku.

Ponadto stwierdzono, że doniesienie z dnia 18 marca 2002 roku skierowane do Prokuratury Rejonowej Warszawa-Mokotów przez Zarząd Wspólnoty Uwłaszczeniowej "Wiolinowa" o prowadzeniu przestępczej działalności przez członków Zarządu SMB "Jary" wraz z wcześniejszymi zawiadomieniami o przestępstwie z dnia 15 lutego 2002 roku złożonymi przez F. Andrzejewskiego - przewodniczącego Wspólnoty Uwłaszczeniowej "Wiolinowa" i z dnia 07 oraz 20 lutego 2002 roku przez Biuro Prawne przy Polskim Ruchu Uwłaszczeniowym stanowiły podstawę wszczęcia w dniu 28 marca 2002 roku dochodzenia w tej sprawie, o czym zawiadamiający nie zostali jednak poinformowani za wyjątkiem F. Andrzejewskiego.

Natomiast na skargę członków Spółdzielni skierowaną do Prokuratury Okręgowej w Warszawie w dniu 05 lipca 2002 roku (przed otrzymaniem zawiadomienia o umorzeniu dochodzenia) - Prokurator Okręgowy udzielił odpowiedzi dopiero po zakończeniu postępowania instancyjnego - pismem z dnia 29 października 2002 roku sygn. I 2 Dsn 1393/02/M, adresowanym do Edwarda Gnycha, informując przy tym o uchyleniu w dniu 29 października 2002 roku postanowienia o umorzeniu dochodzenia i przekazaniu akt sprawy Prokuratorowi Rejonowemu do dalszego prowadzenia.

Wszystkie stwierdzone podczas badania akt przedmiotowej sprawy nieprawidłowości i uchybienia zostały wytknięte Prokuratorowi Okręgowemu w Warszawie, przy równoczesnym zobowiązaniu go do podjęcia niezbędnych działań dla ich wyeliminowania i sprawnego zakończenia niniejszego postępowania.

Z poważaniem

Karol Napierski

* * *

Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatora Józefa Sztorca, złożonym na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39), przekazał Sekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Pełnomocnik Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych:

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana senatora Józefa Sztorca z dnia 29 maja 2003 r. w sprawie działalności powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności, przesłanego przez Pana Marszałka przy piśmie znak BPS/DSK-043-257/03 z dnia 4 czerwca 2003 r. pragnę wyjaśnić na wstępie, że niektóre informacje przytoczone w oświadczeniu wymagają sprostowania.

Aktualnie obowiązujący art. 6c ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) stanowiący, iż wojewoda przedstawia Pełnomocnikowi informacje o realizacji zadań powiatowych zespołów i wojewódzkiego zespołu nie jest podstawą do przesyłania przez zespoły informacji kierowanych do starostów o tym, że osoba uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności. Informacje, o których mowa w przytoczonym przepisie kierowane są przez wojewodę do Pełnomocnika, a nie przez zespoły do starostów i mają charakter informacji gromadzonych dla celów statystycznych, dotyczące m.in. ogólnej liczby wydanych orzeczeń, ogólnej liczby złożonych wniosków itp., nie są natomiast informacjami związanymi z konkretną osobą identyfikowaną imieniem i nazwiskiem, nie dotyczą również tego czy osoba posiada czy też nie posiada prawa jazdy.

Obowiązek kierowania osób, które uzyskały orzeczenie o niepełnosprawności na dodatkowe badania lekarskie wynika natomiast z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.). Mając na uwadze wyjaśnienia z Ministerstwa Infrastruktury należy uznać, iż obowiązek ten został podyktowany, słuszną jak się wydaje, troską projektodawców tego przepisu, aby pojazdy samochodowe mogły prowadzić osoby, których stan zdrowia nie powoduje ograniczenia możliwości ich prowadzenia i tym samym nie stanowi zagrożenia dla ruchu drogowego.

Ponieważ zaliczenie osoby zainteresowanej do osób niepełnosprawnych jest konsekwencją stwierdzenia przez zespół orzekający naruszonej sprawności organizmu orzekanej osoby, celowym jest poddanie jej dodatkowemu badaniu lekarskiemu mającemu na celu stwierdzenie braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami samochodowymi. Ustaleniem istnienia bądź braku przeciwwskazań odnośnie kierowania pojazdem zajmuje się posiadający odpowiednie kwalifikacje, wyspecjalizowany w tym zakresie lekarz, co daje gwarancje właściwego rozpatrzenia sprawy. Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 czerwca 1999 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (Dz. U. Nr 69, poz. 772) uprawnienia do przeprowadzenia tych badań może uzyskać lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu oraz posiadający specjalizację z dziedziny medycyny transportu lub posiada specjalizację z dziedziny chorób wewnętrznych i dodatkowe kwalifikacje z zakresu przeprowadzenia badań lekarskich kierujących pojazdami. Przy okazji pragnę nadmienić, że obowiązek poddania się badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem dotyczy nie tylko osób niepełnosprawnych posiadających prawo jazdy lecz także m.in. osób ubiegających się o wydanie prawa jazdy lub świadectwa kwalifikacji, osób ubiegających się o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia, czy też kierujących pojazdem skierowanych decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Oczywiście warunkiem skierowania przez starostę osoby na dodatkowe badania lekarskie było stworzenie mechanizmu pozwalającego na wcześniejsze uzyskanie przez starostę informacji, iż osoba niepełnosprawna uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności. Stąd ustawą z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 129, poz. 1444 z późn. zm.) wprowadzono do ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) zmianę polegającą na dodaniu do art. 6 ust. 6b w brzmieniu: "W przypadku gdy osoba niepełnosprawna posiada prawo jazdy lub pozwolenie do kierowania tramwajem, zespół orzekający o stopniu niepełnosprawności zawiadamia o wydaniu orzeczenia organ właściwy w sprawach wydawania uprawnień do kierowania pojazdami".

W związku z kolejną nowelizacją ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) przepis ten znalazł się w art. 6c ust. 7. Pragnę jednakże poinformować, iż w obecnym stanie prawnym przepis ten już nie obowiązuje. Ponieważ wzbudzał liczne kontrowersje (między innymi z powodów przestawionych przez Pana senatora) przepis ten został ustawą z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 7, poz. 79) wykreślony.

Z poważaniem

Jolanta Banach

* * *

Minister Środowiska przekazał odpowiedź na oświadczenie senatorów Alicji Stradomskiej i Jerzego Suchańskiego, złożone na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39):

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 4 czerwca 2003 r., znak: BPS/DSK-043-242/03, dotyczące wspólnego oświadczenia złożonego przez senatorów panią Alicję Stradomską i pana Jerzego Suchańskiego podczas 41. posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r. w sprawie przedłużającej się kompleksowej likwidacji wyrobiska górniczego po byłej Kopalni Siarki "Piaseczno", uprzejmie informuję o podjętych działaniach w celu likwidacji wzmiankowanego wyrobiska.

Wyrobisko górnicze Piaseczno jest pozostałością po odkrywkowej Kopalni Siarki "Piaseczno", eksploatującej w latach 1958-1971. Po zakończeniu eksploatacji rudy siarkowej w latach 1971-1980 w kopalni "Piaseczno" wydobywano piaski szklarskie na potrzeby Huty Szkła Okiennego w Sandomierzu.

Stan, w jakim znajduje się teren wyrobiska "Piaseczno", powodował, że b. Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wielokrotnie podejmował starania o zakończenie likwidacji wyrobiska. W 1994 roku z inicjatywy Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa została dokonana przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Siarkowego "Siarkopol" ekspertyza pt. "Wpływ likwidacji kopalni siarki Machów na nieczynne wyrobisko kopalni siarki w Piasecznie - konsekwencje hydrogeologiczne i ekologiczne".

W lutym 2000 roku został opracowany, na zlecenie Ministerstwa Gospodarki, "Program restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki w Polsce". W czasie posiedzeń międzyresortowego zespołu, przedstawiciel Ministerstwa Środowiska spowodował włączenie zagadnień likwidacji byłej Kopalni Siarki "Piaseczno" do "Programu restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki w Polsce".

Finansowanie projektów dotyczących rekultywacji wyrobiska "Piaseczno" rozpoczęło się w 1996 r. z budżetu państwa (w 1996 r. na kwotę 0,46 mln zł, w 1997 r. - 1,09 mln zł, w 1998 r. - 0,20 mln zł).

Pragnę zauważyć, że od 1994 r. część zadań obejmujących prace rekultywacyjne terenów pogórniczych przemysłu siarkowego finansowane są przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Od II kwartału 2001 r., z powodu braku środków budżetowych, Narodowy Fundusz przejął całkowicie finansowanie prac likwidacyjnych i rekultywacyjnych na terenach poeksploatacyjnych górnictwa siarki. Do wysokości określonej w ustawach budżetowych Narodowy Fundusz finansuje zadania na dany rok, zachowując przy tym procedury stosowane przy udzielaniu dotacji, określone w ustawie Prawo ochrony środowiska.

Ogółem Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w okresie 1994 r. - czerwiec 2003 r. zawarł z przedsiębiorcami górnictwa siarkowego, będącymi w stanie likwidacji, 30 umów na ogólną sumę 329 mln zł dotacji.

Szczególnie wysokie kwoty dotacji przyznano Kopalni Siarki "Machów" w okresie 1995 r. - 2003 r. Na ogólną ilość 9 umów, przyznano kwotę pomocy wynoszącą 220,32 mln zł.

W ostatnich trzech latach wydatki na rekultywację terenów przemysłu siarkowego znacznie przekraczają przychody Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z tytułu opłat eksploatacyjnych, przewidziane na cele całego górnictwa. Brakujące kwoty są przekazywane z innych pozycji Narodowego Funduszu, np. w 2002 r. wydano z Narodowego Funduszu na te cele ok. 96 mln zł, natomiast wpływy z opłat eksploatacyjnych przeznaczonych na górnictwo wyniosły 65 mln zł.

Dotacjami objęto wszystkie przedsiębiorstwa zajmujące się rekultywacją terenów pogórniczych: Przedsiębiorstwo Rekultywacji Terenów Górniczych "Jeziórko", Kopalnie i Zakłady Przetwórcze Siarki "Siarkopol" w likwidacji, Kopalnię Siarki "Grzybów" w Rzędowie, Sulphur Sp. z o.o. - Likwidacja doświadczalnej Kopalni Siarki "Basznia".

W projektach finansowania prac z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na 2004 r. Kopalnia Siarki "Machów" przewidziała dwa zadania, odnoszące się do wyrobiska "Piaseczno":

1) prace zabezpieczające oraz przedsięwzięcia zapobiegające zagrożeniom, w tym zabezpieczenie wyrobiska w Piasecznie,

2) projekty, dokumentacje, ekspertyzy w tym dotyczące prac zabezpieczających w Piasecznie.

W celu rekultywacji wyrobiska "Piaseczno" niezbędne jest przejęcie przez Skarb Państwa terenu wyrobiska (obecnie właścicielem tego terenu jest Elektrownia im. T. Kościuszki w Połańcu) oraz opracowanie projektu rekultywacji uwzględniającego fakt zakończenia prac ziemnych w Kopalni Siarki "Machów". Nadzór nad wykonaniem prac projektowych oraz realizacją likwidacji i rekultywacji sprawuje Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, natomiast Minister Środowiska podejmuje działania w celu zapewnienia środków finansowych na te cele.

Z wyrazami szacunku

Czesław Śleziak

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senator Marii Szyszkowskiej, złożonym na 42. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 40), przekazał Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji:

Warszawa, 27.VI.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 17 czerwca 2003 r. o sygn. BPS/DSK-043-277/03, przekazujące oświadczenie Senatora RP Pani Marii Szyszkowskiej złożone podczas 42. posiedzenia Senatu w sprawie działań podejmowanych przez Policję wobec kościołów i związków wyznaniowych o uregulowanym statusie prawnym, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zjawisko nowych ruchów religijnych działających w Polsce budzi duże emocje społeczne. Zainteresowaniu tym tematem sprzyjają szeroko omawiane w mediach wydarzenia, w których udział biorą kontrowersyjne grupy religijne. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji jako resort odpowiedzialny za stan bezpieczeństwa i porządku publicznego widzi potrzebę bieżącego monitorowania zagrożenia ze strony niektórych, najbardziej niebezpiecznych ruchów religijnych.

Do kategorii "nowych ruchów religijnych", czy też "sekt" nie powinno się włączać kościołów i innych związków wyznaniowych o ustawowo uregulowanym statusie prawnym. Kościoły i inne związki wyznaniowe, obecne na terenie Polski od wielu lat, w uznaniu ich ugruntowanej pozycji, uzyskały ze strony państwa regulację prawną w formie odrębnej ustawy o stosunku państwa do danego kościoła lub innego związku wyznaniowego. Uregulowany status prawny posiadają także kościoły i związki wyznaniowe, wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tj.: Dz. U. z 2000 r., Nr 26, poz. 319), działalność kościołów i innych związków wyznaniowych nie może naruszać przepisów ogólnie obowiązujących ustaw chroniących bezpieczeństwo publiczne, porządek, zdrowie lub moralność publiczną, władzę rodzicielską albo podstawowe prawa i wolności innych osób. Korzystanie przez kościoły i inne związki wyznaniowe ze swobody działania odbywa się zgodnie z ogólnie obowiązującymi przepisami, chyba że ustawy stanowią inaczej. Zasada ta dotyczy wszystkich kościołów, bez względu na formę regulacji prawnej (art. 9 ust. 2 pkt 3 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania), a zatem także kościołów oraz związków wyznaniowych o ustawowo uregulowanym statusie prawnym.

Organy państwa odpowiedzialne za bezpieczeństwo i porządek publiczny mają prawo i obowiązek zbierać informacje o wszelkiego rodzaju zagrożeniach.

W stosunku do członków nowych ruchów religijnych, nie posiadających uregulowanego statusu prawnego powinny obowiązywać zasady rozpoznania takie jak wobec wszystkich obywateli. W przypadku kościołów i innych związków wyznaniowych o uregulowanym statusie prawnym, w sytuacji uzasadnionych podejrzeń naruszania prawa, należy mieć dodatkowo na uwadze konstytucyjną niezależność i autonomię struktur państwa i kościoła lub innego związku wyznaniowego oraz samorządność kościołów i innych związków wyznaniowych, w granicach określonych w art. 27 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Odnosząc się do poruszonej w oświadczeniu Pani Senator kwestii działań prowadzonych przez Wydział Prewencji Komendy Wojewódzkiej Policji w Gdańsku informuję, iż pismem z dnia 14 maja 2003 r., sygn. L. dz. E-VII-292/253/2003, Komenda Główna Policji przekazała stosowne wyjaśnienia w sprawie Sekretarzowi Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej Pastorowi Andrzejowi Sicińskiemu (kopia w załączeniu).

Z wyrazami szacunku

MINISER
Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Paweł Dakowski

Podsekretarz Stanu

* * *

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Adama Bieli, złożone na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39):

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rz
eczypospolitej Polskiej

Dotyczy: oświadczenia Pana Senatora Adama Bieli, złożonego podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 29.05.2003 r. (znak: BPS/DSK-043-259/03).

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na ww. oświadczenie senatorskie, przesłane mnie przez Pana Marszałka (przy piśmie z dnia 4.06.2003 r. znak: j.w.), a dotyczące robót budowlanych prowadzonych przez BDF - Nieruchomości Sp. z o.o. na nieruchomości przy ul. Gnieźnieńskiej 32 w Poznaniu - uprzejmie informuję, co następuje:

1) Przedmiotowa inwestycja budowlana prowadzona jest w oparciu o ostateczną decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta Poznania (w dniu 3.01.2003 r. Nr 58/2003 znak. UA.A/I, A06/7351-3296/92) o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwoleniu na budowę budynku administracyjno-biurowego z wewnętrzną instalacją gazową, parkingiem wewnątrzzakładowym, urządzeniami do odprowadzania ścieków deszczowych na nieruchomości położonej w Poznaniu przy ul. Gnieźnieńskiej 32 (nr geod. działek 13/2, 15/4, 15/5, 16/1, 17/1, 33/1, art. 16, obręb Główna) dla BDF Nieruchomości Sp. z o.o. Decyzja ta zaopatrzona jest w klauzulę ostateczności z dnia 29.01.2003 r., a zatem wykonywane przez inwestora roboty budowlane nie mają charakteru samowoli budowlanej.

2) Wniosek właścicieli (Pani Ewy Namysł, Pani Marii Namysł i Pani Janiny Dorosz) działki nr ewid. 16/2, dotyczący stwierdzenia nieważności ww. decyzji o pozwoleniu na budowę, wpłynął do Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w dniu 10.06.br. Rozpatrzenie tego wniosku i podjęcie rozstrzygnięć należy do kompetencji Wojewody Wielkopolskiego, będącego organem administracji architektoniczno-budowlanej wyższego stopnia wobec Prezydenta Miasta Poznania. Z informacji uzyskanych w dniu 26.06.2003 r. w Wydziale Rozwoju Regionalnego Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego wynika, że powyższy wniosek jest w toku rozpatrzenia. Na obecnym etapie postępowania nie stwierdzono przesłanek do wydania postanowienia, w trybie art. 159 Kpa, o wstrzymaniu wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę.

3) Działka nr ewid. 16/2 zlokalizowana w pasie drogowym ul. Gnieźnieńskiej i nie jest użytkowania przez inwestora ani wykonawcę robót (Budimex-Dromex S.A. Oddział Zachodni w Poznaniu). Przez działkę przebiegają 4 wjazdy na teren fabryki Beiersdorf-Lechia S.A., które nie są one związane z prowadzeniem budowy. Obecnie wjazd na teren budowy z ul. Gnieźnieńskiej odbywa się przez działki nr ewid. 15/3, 15/4 i 15/5, które są własnością inwestora. Inwestor na powyższy wjazd otrzymał zgodę od Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu (pismem z dnia 19.02.2003 r. znak: DS./7332/12/203/2003). Należy nadmienić, że ewentualne kwestie sporne dotyczące bezprawnego korzystania z działki nr 16/2 należą do spraw cywilnoprawnych rozstrzyganych przez sądy powszechne.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta Poznania przeprowadził w dniu 18.06.2003 r. kontrolę realizacji budowy obiektów i urządzeń na nieruchomości przy ul. Gnieźnieńskiej 32 w Poznaniu. Poczynione ustalenia nie dają podstaw do wstrzymania robót budowlanych.

O dalszych działaniach w tej sprawie organów administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego powiadomię Pana Senatora Adama Bielę odrębną korespondencją.

Z poważaniem

Główny Inspektor
Nadzoru Budowlanego
Andrzej Urban

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatora Adama Bieli, złożonym na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39), przekazał Minister Spraw Zagranicznych:

Warszawa, 27 czerwca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek
Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z prośbą Prezesa Rady Ministrów Pana Leszka Millera przesyłam stanowisko przygotowane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Adama Bielę podczas 41 posiedzenia senatu RP w dniu 29 maja 2003 r.

Łączę wyrazy szacunku

Włodzimierz Cimoszewicz

Stanowisko w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Adama Bielę podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r.

Postanowienia ogólnej ekonomicznej klauzuli ochronnej (art. 37 Aktu Akcesyjnego) oraz Deklaracji nr 43 Komisji do Traktatu Akcesyjnego, dotyczą nie tylko Polski, ale wszystkich państw przystępujących do UE. Zapisy Deklaracji nr 43, które odnoszą się wyłącznie do Polski ("Biorąc pod uwagę specyficzne problemy sektora rolnictwa w Polce, środki podejmowane przez Komisję w celu zapobieżenia zakłóceniom na rynku na mocy ogólnej klauzuli ochronnej mogą zawierać system monitorowania handlu między Polską a innymi Państwami Członkowskimi"), dotyczą jedynie możliwości akceptacji przez Komisję Europejską, na wniosek Polski, monitorowania przywozu na terytorium Polski niektórych produktów rolnych z pozostałych krajów członkowskich. Monitorowanie to, np. w postaci licencjonowania przywozu, może nastąpić na wniosek Polski w przypadku zagrożenia powstania zakłóceń na rynku polskim po akcesji.

Pozostałe nowe kraje członkowskie nie uzyskały takiego instrumentu ochrony rynku rolnego. Należy więc podkreślić, że powyższa szczególna klauzula jest rezultatem inicjatywy strony polskiej, a omawiane zapisy Deklaracji zostały wprowadzone, ze względu na dużą wrażliwość sektora rolnego w Polsce i jego znaczenie dla gospodarki. Ich celem nie jest próba ograniczenia swobody przepływu towarów przez państwa członkowskie, tak jak sugeruje to senator Adam Biela w swoim oświadczeniu, ale zapewnienie możliwości przejściowego wprowadzenia monitorowania, a w przypadku pojawienia się zagrożeń dla sektora rolnego, zastosowania ochrony rynku polskiego przed przywozem towarów rolnych z pozostałych krajów członkowskich.

Dodatkowe możliwości zabezpieczenia interesów producentów sektora owoców i warzyw zapisane zostały w "Deklaracji Rzeczypospolitej Polskiej dotyczącej konkurencyjności polskiej produkcji niektórych owoców", stanowiącej integralną część Aktu Akcesji. W deklaracji tej Polska zwraca uwag, że stosowanie w Polsce wspólnej taryfy celnej UE może mieć natychmiastowy negatywny skutek dla konkurencyjności polskich producentów owoców miękkich, wiśni i jabłek. Jeżeli po przystąpieniu pojawią się w tym sektorze trwałe i poważne trudności, Polska wniesie o pilne zastosowanie ogólnej klauzuli ochronnej i wystąpi o przyjęcie instrumentów, które pozwolą na usunięcie zakłóceń konkurencyjności w sektorze owoców miękkich, wiśni i jabłek. Również w tym przypadku możliwość stosowania instrumentów ochrony specyficznego rynku owoców i warzyw przewidziana została tylko dla producentów polskich.

Warto podkreślić, iż analogiczne do art. 37 Aktu Akcesji sformułowania znajdują się w treści traktatu akcesyjnego Austrii, Finlandii i Szwecji z 1994 r. (art. 152), choć klauzula ochronna nigdy nie została uruchomiona.

* * *

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji przekazał informację w związku z oświadczeniem senatora Mieczysława Janowskiego, złożonym na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39):

Warszawa, 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 4 czerwca 2003 r., o sygn. BPS/DSK-043-233/03, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Mieczysława Janowskiego podczas 41. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r. w sprawie niepowołania pierwszego i drugiego wicewojewody podkarpackiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, iż Prezes Rady Ministrów w dniu 4 czerwca 2003 r. powołał na stanowisko wicewojewody podkarpackiego Pana Stanisława Długosza.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż przepis art. 27 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2001 r. Nr 80, poz. 872 z późn. zm.), nie określa terminu przewidzianego do powołania pierwszego bądź drugiego wicewojewody, w przypadku wakatów na tych stanowiskach. Wydaje się, iż powyższy przepis określa jedynie maksymalną liczbę wicewojewodów, a o faktycznym obsadzeniu tych stanowisk powinna przesądzać konieczność dostosowania struktur organizacyjnych do konkretnych potrzeb i uwarunkowań miejscowych.

Z poważaniem

Minister
Spraw Wewnętrznych i Administracji
z up. Jerzy MAZUREK
Podsekretarz Stanu

* * *

Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatorów Wiesławy Sadowskiej i Zbigniewa Gołąbka, złożonym na 40. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 38), przekazał Minister Finansów:

Warszawa, dnia 27.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 21 maja 2003 r., nr BPS/DSK-043-217/03 oświadczeniem złożonym przez senatorów - Panią Wiesławę Sadowską oraz Pana Zbigniewa Gołąbka podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 maja 2003 r., uprzejmie wyjaśniam, że w założeniach Programu Naprawy Finansów Rzeczypospolitej (PNFR) przewiduje się środki na waloryzację emerytur i rent zgodnie z obecnie obowiązującą zasadą: inflacja z roku poprzedniego powiększona o 20% realnego wzrostu płac. W PNFR ocenia się, że dla roku 2004 wskaźnik waloryzacji wyniesie 1,34%, co wymaga wydatkowania około 1,3 mld zł.

Odnosząc się natomiast do pozostałych kwestii poruszonych w ww. oświadczeniu pragnę wyjaśnić, iż propozycja likwidacji czy też ograniczenia środków specjalnych została poddana krytyce w uwagach zgłoszonych przez niektóre resorty. W związku z powyższym Międzyresortowy Zespół pracuje nad uporządkowaniem tych środków.

Ponadto poszczególne propozycje zawarte w PNFR (w tym również zmiany w zakresie świadczeń dla służb mundurowych) są przedmiotem konsultacji z różnymi grupami zawodowymi jak i partnerami społecznymi, w celu wypracowania nie tylko rozwiązań prawidłowych merytorycznie, ale i również możliwych do zrealizowania w sytuacji w jakiej znalazł się budżet państwa.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia Ministra Finansów
Sekretarz Stanu
Halina Wasilewska-Trenkner

* * *

Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów, Pełnomocnik Rządu do spraw Restrukturyzacji Finansów Publicznych przekazał informację w związku z oświadczeniem senatora Lesława Podkańskiego, złożonym na 41. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 39):

Warszawa, 28.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z przesłanym przy piśmie Nr BPS/DSK-043-236/03 z dnia 4 czerwca 2003 r. oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Lesława Podkańskiego podczas 41. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r., w sprawie realizacji postanowień ustawy z 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

W tle licznych wystąpień skierowanych na ręce Ministra Finansów przewija się sentencja wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 grudnia 2002 r. wskazująca, na art. 4a ustawy wymienionej na wstępie "rozumiany jako tworzący współodpowiedzialność systemu finansów publicznych za jego wykonanie".

Oświadczenie Pana Senatora wydaje się być następstwem cytowanej sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Pozwolę sobie postawić tezę o braku podstaw odpowiedzialności budżetu państwa za wdrożenie przedmiotowej ustawy z dnia 22 grudnia2000 r.

W uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych innych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - oznaczony jako druk sejmowy nr 2482 - jako źródło sfinansowania skutków jej wejścia w życie wskazano, że "realizacja wzrostu wynagrodzeń nastąpi w ramach środków jakimi będą dysponować pracodawcy, pochodzących głównie ze sprzedaży świadczeń zdrowotnych kontraktowanych przez Kasy Chorych", a "podwyższenie wynagrodzeń na zasadach określonych w projekcie nie spowoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa".

Zagadnienia dotyczące szacunkowego kosztu wprowadzenia zapisów ustawy oraz określenia źródeł jej sfinansowania były także przedmiotem analiz i dyskusji podczas obrad połączonych Sejmowych Komisji Zdrowia oraz Komisji Polityki Społecznej w dniach 21, 22 i 23 grudnia 2000 r., a także odpowiedzi - upoważnionego do prezentowania stanowiska Rządu w toku prac parlamentarnych - Ministra Zdrowia.

Pragnę nadmienić, że system ubezpieczeń zdrowotnych został dodatkowo zasilony finansowo poprzez:

- wyższe niż planowano przychody Kas Chorych wynikające z bezwzględnego wzrostu składek przekazywanych do kas (poprawa windykacji składek za 1999 r.),

- podwyższenie z początkiem 2001 r. poziomu składki z 7,5% do 7,75%,

- zwolnienie Kas Chorych - w wyniku decyzji Ministra Finansów - z konieczności zwrotu w 2001 i 2002 roku pożyczki udzielonej z budżetu państwa Kasom Chorych w roku 2000.

W uzupełnieniu pragnę dodać, że w dniach od 14 lutego do 3 kwietnia 2001 r. odbyły się w Ministerstwie Finansów spotkania z przedstawicielami Kas Chorych, na których postanowiono m.in. o zawieszeniu spłaty rat kapitałowych i odsetkowych w 2001 r. i 2002 roku oraz o przesunięciu terminu spłaty pożyczki do 31 grudnia 2004 r.

W związku z powyższych, do dyspozycji Kas, a tym samych w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, pozostaje dodatkowo kwota 858.835,7 tys. zł pochodząca z odroczenia spłat pożyczki.

System Kas Chorych dysponował więc dodatkowymi środkami, które mógł przeznaczyć w części na sfinansowanie świadczeń, w ramach których ujmowane są koszty osobowe.

Okoliczności te stwarzały przesłanki do stwierdzenia, że Kasy Chorych dokonując oceny rzeczywistego spływu środków, miały podstawę do korekty planów finansowych Kas Chorych na rok 2001 i 2002.

Ocena ta umożliwiała tym samym renegocjację warunków umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych, uwzględniając zbilansowanie wzrostu kosztu usługi zdrowotnej powstałego w wyniku wypełnienia obowiązku wzrostu wynagrodzeń pracowniczych.

Nawiązując do treści oświadczenia Pana Senatora zauważam, że cytowana na wstępie sentencja wyroku TK mówi o współodpowiedzialności "systemu finansów publicznych".

Na tym tle rodzi się pytanie: "Co to jest system finansów publicznych"? Czy jest to kategoria tożsama z pojęciem "sektor finansów publicznych" zdefiniowanym w art. 5 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r o finansach publicznych, względnie czy jest to kategoria tożsama z pojęciem "finanse publiczne - jako dział administracji rządowej" określonym w art. 8 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej?

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r. wskazał, co rozumiał pod pojęciem zakresu odpowiedzialności systemu finansów publicznych.

"Zwiększone środki finansowe pozostające w dyspozycji kas chorych powinny być wykorzystane w pierwszym rzędzie na cele związane z pokryciem wzrastających kosztów świadczeń zdrowotnych, wynikających z wprowadzonego mechanizmu podwyższenia wynagrodzeń.

Na kasach chorych, jako instytucji finansów publicznych, ciążył więc obowiązek takiego ukształtowania kontraktów zawieranych z publicznymi zakładami opieki zdrowotnej, które umożliwiłyby realizację świadczeń zdrowotnych i nie podwyższałyby ekonomicznych podstaw funkcjonowania tych instytucji.

Kasy chorych są podmiotami systemu finansów publicznych, na których ciąży obowiązek racjonalnego kształtowania odpłatności za usługi służby zdrowia. W zakresie swych funkcji są zobowiązane wykonywać ustawy. Ignorowanie przez Kasy Chorych, przy zawieraniu kontraktów, wynikającego z ustawy obowiązku podniesienia przez pracodawców wynagrodzeń o 203 zł, było równoznaczne z naruszeniem zasad, na których powinno opierać się stosowanie ustaw przez podmioty publicznoprawne.

Z przedstawionych wyjaśnień wynika, że nie zostało - ani w postaci norm ustawowych, ani poprzez system działania Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych - stworzone instrumentarium zapewniające stosowny przypływ środków do podmiotów, na które nałożony został obowiązek wykonywania ustawy.

Trybunał Konstytucyjny stoi na stanowisku, że ustawa, na mocy której powstały indywidualne roszczenia pracowników wobec samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej jako pracodawców, obciąża odpowiedzialnością ten segment finansów publicznych, za którego pośrednictwem realizowane są obowiązki władzy publicznej określone w art. 68 ust. 2 Konstytucji.

Nie oznacza to, iż samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej przysługuje pełna rekompensata wydatków na podwyższenie wynagrodzeń".

Pozwolę sobie zauważyć, iż praktyczną realizacją postanowień art. 68 ust,. 2 Konstytucji RP była ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, zaś od 1 kwietnia 2003 r. jest ustawa z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, będącym zarazem następcą prawnym zlikwidowanych Kas Chorych.

Przedmiotowa ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia w wersji jaka została uchwalona przez Parlament w stosunku do przedłożenia rządowego niesie za sobą skutki finansowe.

Nie ulega wątpliwości, że te wielkości wykazane jako skutek finansowy dla budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz samych ubezpieczonych są jednocześnie zwiększonymi (dodatkowymi) przychodami Narodowego Funduszu Zdrowia.

W uzupełnieniu pragnę nadmienić, że Rada Ministrów w dniu 18 marca 2003 r. zaakceptowała projekt ustawy o spłacie pożyczki udzielonej w roku 2000 kasom chorych z budżetu państwa przesuwającej termin spłaty pożyczek do 31 marca 2007 r. (druk senacki 424).

Pragnę poinformować, że szereg SP ZOZ m.in. w Biskupcu, Kętrzynie, Toszku, Nidzicy, Warszawie, Koninie i w Łodzi - jeszcze przed rozpoznaniem sprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym - wystąpiło na drogę sądową przeciwko Ministrowi Finansów i Ministrowi Zdrowia - jako reprezentantom Skarbu Państwa.

Postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie - jakie dotąd zapadają m.in. z powództwa Szpitala Wojewódzkiego im. M. Kopernika w Łodzi (powództwo oddalone w I i II instancji, zasądzone od powoda koszty sądowe) oraz Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Koninie (powództwo oddalone w I instancji, zasądzone od powoda koszty sądowe) - nie wskazywały na odpowiedzialność Skarbu Państwa (budżetu państwa).

Podobnie w dniu 24 lutego 2003 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uwzględniając wyrok TK z 18 grudnia 2002 r. oddalił powództwo Szpitala Psychiatrycznego w Toszku.

Przygotowując niniejszą odpowiedź sięgnęłam również po opinię prawną Biura Informacji i Dokumentacji Senackiej, Działu Konsultacji Prawnych z dnia 19 grudnia 2001 r. (znak: BIDS/DKP-114-851/1/2001/DK) sporządzoną na życzenie Przewodniczącego Senackiej Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia Pana Marka Balickiego co do celowości objęcia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej postanowieniami ustawy "mrożącej" wynagrodzenia w jednostkach sektora finansów publicznych w roku 2002 (druk senacki nr 51).

W ekspertyzie czytamy m.in.:

"W tym stanie rzeczy cel, jaki stawia sobie ustawa nowelizacyjna z dnia 17 grudnia 2001 r. - ograniczenie wydatków ze środków budżetowych poprzez ograniczenia płacowe w jednostkach sektora finansów publicznych - nie może być zrealizowany, jeśli chodzi o samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Wydatki na wynagrodzenia w samodzielnych publicznych ZOZ-ach nie są bowiem wydatkami budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, lecz wydatkami odrębnych osób prawnych, działających na zasadzie samowystarczalności finansowej i prowadzących działalność finansową na podstawie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Zamrożenie wynagrodzeń w samodzielnych publicznych ZOZ-ach nie spowoduje zatem ograniczenia wydatków budżetowych (bo nie są to wydatki budżetowe), a jedynie zmieni strukturę wydatków samodzielnych publicznych ZOZ-ów...".

W związku z powyższym poszukiwałbym pełnej symetrii interpretacyjnej i spójnego podejścia systemowego.

Skoro ustawowe "zamrożenie" wynagrodzeń nie przyniosłoby oszczędności dla budżetu państwa lub budżetów jst (bo nie są to wydatki budżetowe) - to wprowadzenie podwyżek w spzoz-ach konsekwentnie powinno być neutralne (zerowe) w skutkach dla budżetu państwa i budżetu jst.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatorów Krystyny Doktorowicz i Adama Gierka, złożonym na 39. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 38), przekazał Minister Kultury:

Warszawa, dnia 17 czerwca 2003 roku

Pan Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzecz
ypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie złożone podczas 39. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 maja 2003 roku przez Senatorów Panią Krystynę Doktorowicz i Pana Adama Gierka, proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Karczma w Sławkowie jest jednym z około 500 obiektów, które zostały włączone do Krajowego programu konserwacji zabytków drewnianych, realizowanego ze środków Ministerstwa Kultury. Zadaniem tego programu jest udzielanie pomocy finansowej właścicielom drewnianych zabytków - w granicach określonych prawem - na prowadzenie przy nich prac remontowych i konserwatorskich. Niestety, środki, które w roku bieżącym mogły zostać przeznaczone na realizację tego Programu pozwoliły na udzielenie dotacji na prace jedynie przy 24 obiektach, a wykaz zadań, które w jego ramach są realizowane w roku bieżącym zatwierdziłem w dniu 20 marca 2003 roku.

Chciałbym podkreślić, że nie była kwestionowana ani zasadność wniosku, ani konieczność podjęcia remontu obiektu. Wniosek nie został uwzględniony w tegorocznym planie rzeczowo-finansowym jedynie z uwagi na brak dostatecznych środków budżetowych.

Pragnę zapewnić, że z uwagi na historyczną wartość zabytkowego drewnianego budynku karczmy w Sławkowie, jak również szeroki zakres przewidzianych prac związanych z jego konserwacją - wniosek o przyznanie dotacji zostanie włączony do przyszłorocznego planu w pierwszej kolejności.

Z poważaniem

z up. MINISTRA KULTURY

PODSEKRETARZ STANU

Maciej Klimczak


Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment