Warszawa, 16 czerwca 2003 r.

Ministerstwo Kultury jest w stałym kontakcie z organizatorem Międzynarodowego Triennale Grafiki w Krakowie, tj. ze Stowarzyszeniem Międzynarodowe Triennale Grafiki i jego prezesem, Panem Profesorem Witoldem Skuliczem. Ta współpraca trwa od wielu lat i od wielu lat Ministerstwo wspiera kolejne edycje Triennale, a także w miarę możliwości inne przedsięwzięcia podejmowane przez Stowarzyszenie MTG. Mamy pełną świadomość 37-letniej tradycji, dorobku i najwyższej rangi artystycznej, jaką ta impreza osiągnęła wśród ok. 33 innych międzynarodowych konkursów grafiki na świecie. W ostatnich latach Triennale znacznie rozwinęło zakres i zasięg swego działania. Świadczy o tym program tegorocznej edycji ph.: "Most Integracji Kultury Europejskiej", który ma objąć swym zakresem odpowiednie przedsięwzięcia w Moskwie, Kijowie i Lipsku. Akceptując w pełni tę inicjatywę zadecydowałem o wpisaniu tej imprezy do zadań priorytetowych Ministerstwa w 2003 roku, zakładając jednocześnie potrzebę znacznego zwiększenia wysokości dotacji w stosunku do lat ubiegłych. Ostatnia nowelizacja ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach pozwoli bowiem Ministerstwu na dofinansowanie ważnych międzynarodowych lub ponadlokalnych wydarzeń kulturalnych proporcjonalnie do potrzeb i stosownie do ich rangi artystycznej.

Pragnę jednak zauważyć, że aczkolwiek wymieniona ustawa wchodzi w życie z dniem dzisiejszym, trwają jeszcze uzgodnienia dotyczące rozporządzenia wykonawczego do ustawy, a według szacunkowych analiz konkretne środki z gier losowych mogą wpłynąć na konto Ministerstwa najwcześniej w końcu lipca br.

Waldemar Dąbrowski

Warszawa, dnia 16.06. 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 14 maja 2003 r. Nr BPS/DSK-043-209/03 oświadczenie Pana Senatora Janusza Lorenza złożone podczas 39 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 maja 2003 r. sygnalizujące przewlekłość postępowania Prokuratora Rejonowego Warszawa Żoliborz w sprawie z doniesienia Olsztyńskich Zakładów Graficznych S.A. przeciwko wydawnictwu Trend Inter Media Sp. z o.o., uprzejmie informuję, że w dniu 28 maja 2003 r. w sprawie tej prokurator skierował akt oskarżenia do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy przeciwko prezesowi zarządu tej Spółki Grażynie Wróblewskiej o czyn z art. 286 § 1 kodeksu karnego.

Karol Napierski

Warszawa, 16.06.2003 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 4 czerwca 2003 roku w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Sztorca, podczas 41. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 roku, dotyczącego wymienienia kroków przedsięwziętych przez Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, mających na celu pomoc klubom sportowym i umożliwienie dalszego uprawiania sportu przez dzieci i młodzież, po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, pragnę przedstawić następujące uwagi:

W dotychczasowych przepisach prawa Unii Europejskiej obszar sportu nie został objęty kompetencją ustawodawczą Wspólnoty. Przepisy Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską nie przewidują żadnych bezpośrednich uregulowań zezwalających Komisji na podejmowanie działań w tym zakresie. Należy jednak zauważyć, że wiele działań podejmowanych przez Wspólnotę ma zasadniczy wpływ na obszar sportu. Sport jako działalność rządzona prawami ekonomii podlega bowiem regulacjom zawartym w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących rynku wewnętrznego. Obszary takie jak konkurencyjność i polityka audiowizualna, swobodny przepływ osób i pracowników, polityka socjalna, a przede wszystkim rynek wewnętrzny mają bardzo duży wpływ na organizacje sportowe i rozwój sportu. Komisja Europejska wielokrotnie jednak wskazywała, iż w sprawach kluczowych dla jego dziedzin, takich jak transfery zawodowych piłkarzy, prawa telewizyjnych transmisji wydarzeń sportowych czy też roli agentów sportowych, przepisy prawa wspólnotowego powinny brać pod uwagę społeczną funkcję, jaką ma spełniać sport w Europie. Ww. dziedziny nie dotyczą jednak ani infrastruktury, ani samych rozgrywek piłkarskich. Kwestie te pozostają dalej poza kompetencją Wspólnoty. Nieangażowanie się Wspólnoty w obszar sportu zostało wyraźnie sformułowane w odpowiedzi Komisji na pisemne pytanie E-3370/01 zadane przez Toine Manders, dotyczące licencji dla klubów piłkarskich (Dz.Urz. WE nr C 160 E, 04.07.2002). Komisja wypowiadając się na ten temat podkreśliła, że zdaje sobie sprawę z istniejących problemów, jednakże nie zamierza podjąć żadnych kroków, gdyż podjęcie odpowiednich środków w celu harmonizowania zasad zarządzania klubami europejskimi należy do kompetencji właściwych władz państwowych poszczególnych państw członkowskich oraz organizacji sportowych.

Należy zauważyć, iż jedynymi kwestiami związanymi z infrastrukturą boisk i przebiegiem meczy piłkarskich uregulowanymi w prawie wspólnotowym są względy bezpieczeństwa, które muszą zapewnić organizatorzy tych wydarzeń. W pkt 8 Uchwały w sprawie chuligaństwa i swobodnego przepływu kibiców piłki nożnej (Dz.Urz. WE nr C 166, 10.06.1996), władze publiczne państw członkowskich zostały zobowiązane do zapewnienia bezpieczeństwa na stadionach poprzez zapewnienie w szczególności osobnych sektorów dla kibiców rywalizujących drużyn, odpowiedniej kontroli sprzedaży biletów, przestrzegania zakazu wnoszenia na stadion używek alkoholowych lub narkotyków, a także niebezpiecznych przedmiotów. Dokładniejsze wymogi dotyczące zapewnienia bezpieczeństwa na stadionach zostały wymienione w Załączniku nr 2 do Uchwały Rady z 6 grudnia 2001 roku dotyczącej podręcznika z instrukcjami dla międzynarodowej współpracy policyjnej i przedsiębranych środków mających na celu zapobieganie i kontrolę przemocy i zakłóceń w trakcie meczy piłkarskich o charakterze międzynarodowym, w których zaangażowane jest przynajmniej jedno z państw członkowskich. (Dz.Urz. WE nr C 22, 24.01.2002 r.). Załącznik ten określa wymagania jakie powinny zostać spełnione przez organizatora piłkarskiej imprezy sportowej dotyczące m.in. standardów bezpieczeństwa stadionu, zatrudnienia osób odpowiadających za bezpieczeństwo i porządek, polityki biletowej i ich kontroli. Należy jednak zaznaczyć, iż wymienione powyżej uregulowania nie mają charakteru wiążącego, a jedynie są formą zaleceń kierowanych do państw członkowskich. Na poparcie powyższych twierdzeń można przytoczyć odpowiedź Komisji na pisemne pytanie nr P-1661/00, zadane przez Christophera Heaton-Harrisa, w sprawie rozgrywek piłkarskich Euro 2000 (Dz.Urz. WE nr C 072 E, 06.03.2000), w której stwierdzono, iż zapewnienie bezpieczeństwa widzom i zawodnikom podczas meczy rozgrywanych w ramach Euro 2000 leży w kompetencji władz krajowych oraz organizacji sportowych.

Odnosząc się do obowiązku dostosowywania przepisów polskiego prawa do ustawodawstwa Unii Europejskiej należy zauważyć, iż Europejska Federacja Związków Piłkarskich UEFA nie jest instytucją wspólnotową, a obowiązek dostosowywania się do wydanych przez nią przepisów wynika z przynależności Polskiego Związku Piłki Nożnej do tej organizacji. Na potwierdzenie można przytoczyć odpowiedź Komisji na pisemne pytanie nr 3604/98 zadane przez Marco Cellai dotyczące bezpieczeństwa podczas meczu odbywającego się w dniu 3 listopada 1998 roku. Komisja stwierdziła, iż skoro mecz odbywa się w ramach rozgrywek UEFA, żadna z instytucji wspólnotowych nie ma kompetencji do ingerowania w sprawy, będące wyłączną odpowiedzialnością organizacji sportowej, chyba że zostałoby pogwałcone prawo wspólnotowe.

Ponadto pragnę zauważyć, iż Urząd Komitetu Integracji Europejskiej nie posiada kompetencji i możliwości pomocy istniejącym piłkarskim klubom oraz dzieciom i młodzieży uprawiającej tę dziedzinę sportu. Głównymi zadaniami Urzędu jest koordynacja procesów dostosowawczych prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej, do którego nie należą przepisy wydawane przez UEFA. Ponadto należy zauważyć, iż Urząd Komitetu Integracji Europejskiej nie posiada inicjatywy legislacyjnej.

Z up. Sekretarza Komitetu

Integracji Europejskiej

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-06-17.

W związku z oświadczeniem senatora Józefa Sztorca złożonym w dniu 14 maja 2003 r. na 40 posiedzeniu Senatu dotyczącym budowy linii kolejowej Busko Zdrój - Szczucin, w uzupełnieniu odpowiedzi udzielonej w dniu 24 marca 2003 r., pismem nr TK1z-4-29/03 uprzejmie informuję, iż od stycznia 2001 roku przedsiębiorstwo państwowe PKP zostało poddane głębokiej restrukturyzacji obejmującej zakres finansów, zatrudnienia i majątku oraz organizacji.

Pozostająca w zarządzie PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. sieć linii kolejowych obejmuje 23 428,8 km linii, z czego około 11 630,8 km to linie o państwowym znaczeniu, pozostałe to linie znaczenia lokalnego. Do linii państwowego znaczenia, poza liniami mającymi dla kraju podstawowe znaczenie gospodarcze, społeczne i obronne zaliczone zostały wszystkie linie układu międzynarodowego objętego umowami AGC (umowa europejska o głównych międzynarodowych liniach kolejowych - podpisana w Genewie 31.05.1985 r.) AGTC (umowa europejska o głównych liniach transportu kombinowanego w obiektach towarzyszących - podpisana w Genewie 1.02.1991 r.).

Stosownie do przepisu art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. nr 86 poz. 789), z budżetu państwa finansowane są inwestycje na następujących liniach korytarzy transportowych należących do sieci kolejowej TINA, TERFN, AGC i AGTC, tj.

Korytarz I

Korytarz I a

- granica RP, Braniewo, Bogaczewo, Malbork, Tczew, Gdańsk,

Korytarz II

Korytarz III

Korytarz VI

- Czechowice Dziedzice, Zebrzydowice,

Korytarz Morze Bałtyckie - Morze Czarne

- Warszawa - Dorochusk (zostanie wpisana)

Linia AGC

Linia AGTC

Linia TERFN

Ponadto z budżetu państwa finansowane są inwestycje na liniach kolejowych państwowego znaczenia (art. 38 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). W związku z trudną sytuacją budżetu państwa dotacje na inwestycje kolejowe praktycznie wystarczają tylko na współfinansowanie projektów realizowanych ze środków pomocowych UE i nie ma obecnie możliwości zapewnienia środków na finansowanie budowy nowych linii kolejowych, w tym linii Busko Zdrój - Szczucin. Brak również możliwości finansowania przedmiotowej inwestycji ze środków własnych zarządcy infrastruktury, jednostek samorządu terytorialnego czy innych źródeł, przewidzianych przepisem art. 38 ust. 2 wymienionej ustaw.

Z poważaniem

Marek Pol

Warszawa, 2003-06-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 14 maja 2003 r. Nr DPS/DSK-043-191/03 tekstem złożonego przez Senatora Pana Grzegorza Lipowskiego podczas 39 posiedzenia Senatu RP w dniu 8.05.2003 r. oświadczenia dotyczącego przekazania przez Ministra Finansów materiału analitycznego, który obejmowałby - w podziale na poszczególne województwa - informacje o marketach do 2000 m² i powyżej 2000 m² powierzchni, w tym z udziałem kapitału zagranicznego:

• o wpływach w rozbiciu na podatki w 2002 r.,

uprzejmie wyjaśniam:

2. W rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie określenia wzorów formularzy sprawozdawczych, objaśnień co do sposobu ich wypełniania oraz wzorów kwestionariuszy i ankiet statystycznych stosowanych w badaniach statystycznych ustalonych w programie badań statystycznych statystyki publicznej na rok 2003 (Dz.U. Nr 233 poz. 1958 ze zm.) określono obowiązki jednostek handlowych w zakresie sprawozdawczości, zaś w objaśnieniach - kryteria zaliczania placówek handlowych do m.in.:

• supermarketów - jednym z kryteriów jest powierzchnia sprzedaży od 400 m² do 2.499 m²,

• hipermarketów - jednym z kryteriów jest powierzchnia sprzedaży od 2.500 m²,

• sklepów powszechnych - powierzchnia sal sprzedażowych od 120 m² do 399 m²

• sklepów wyspecjalizowanych - brak kryterium powierzchni,

• pozostałych sklepów - kryterium powierzchni sprzedażowej - do 119 m².

Pragnę ponadto wyjaśnić, że analizy dokonywane przez Ministerstwo Finansów w oparciu o sprawozdania izb skarbowych w zakresie dochodów budżetu państwa z tytułu podatków dotyczą wielkości globalnych i nie obejmują tak szczegółowych informacji jak wpływy podatkowe z tytułu działalności handlowej. Stanowiłoby to bowiem nadmierne obciążenie sprawozdawczością izb i urzędów skarbowych. Ponadto urzędy skarbowe nie dysponują danymi odnośnie powierzchni placówek handlowych. Dane takie posiadają jedynie organy samorządu terytorialnego, dla celów podatku od nieruchomości. Natomiast urzędy skarbowe mogą identyfikować poszczególne podmioty i dotyczące tych podmiotów dane przy zastosowaniu kryterium zatrudnienia.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Czekaj

Warszawa, dnia 17 czerwca 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

1) będących w zarządzie parków narodowych,

Zgodnie z przepisami ww. ustawy sprzedaż lasów, gruntów i innych nieruchomości Skarbu Państwa znajdujących się w zarządzie Lasów Państwowych, może następować w przypadkach:

3) stwierdzenia przez nadleśniczego nieprzydatności gruntów, budynków i hodowli na potrzeby gospodarki leśnej,

Zgodnie z art. 38d ww. ustawy na wniosek starosty, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, grunty leśne lub rolne znajdujące się w zarządzie Lasów Państwowych w przypadku ich przeznaczenia na cele nieleśne lub nierolnicze, dokonanej w trybie przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz nieprzydatne dla potrzeb gospodarki leśnej budynki i budowle, wraz z gruntem niezbędnym do korzystania z nich, mogą być przekazane przez Lasy Państwowe w użytkowanie wieczyste osobie prawnej lub użytkowanie innej jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej.

Ww. ustawa ustanowiła generalną zasadę, iż organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. W miastach na prawach powiatu organem właściwym w zakresie nieruchomości Skarbu Państwa położonych na terenie gmin, które obejmuje miasto jest Prezydent (wykonujący to zadanie zlecone jako starosta).

z up. PODSEKRETARZ STANU

Barbara Misterska-Dragan

Warszawa, dnia 18 czerwca 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

Powołane w piśmie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości (Dz.U. Nr 9, poz. 32) jest aktem wykonawczym do ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741).

Odnośnie do podniesionej w oświadczeniu Pana Senatora kwestii tzw. "mienia zabużańskiego" - należy podnieść, iż Ministerstwo Infrastruktury opracowało projekt ustawy o zaliczeniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego.

Projekt ustawy uchyla przepis art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami, na podstawie którego wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r., co spowoduje, iż rozporządzenie powyższe z chwilą wejścia w życie ustawy utraci moc.

Marek Sadowski

Warszawa, dnia 18 czerwca 2003 r.

Podstawowym celem, jaki postawiono przed uczestnikami seminarium (oprócz przedstawicieli kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwości oraz dyrektorów departamentów, w seminarium udział wzięli wszyscy prezesi Sądów Apelacyjnych i Okręgowych, a także wybitni przedstawiciele nauki) było udzielenie odpowiedzi na zasadnicze pytanie, dotyczące struktury sądownictwa - czy tworzyć niezależne sądownictwo grodzkie, jako czwarty stopień sądownictwa powszechnego, czy też pozostać przy strukturze trójszczeblowej.

Uczestnicy seminarium dyskutujący nad problemami, z jakimi boryka się polskie sądownictwo, opowiedzieli się za utrzymaniem trójszczeblowej struktury. Pozytywne stanowisko w tym zakresie zajęła także Krajowa Rada Sądownictwa . Przyjęto postulat, by środki finansowe przyznane sądownictwu były przeznaczane nie na kolejną reorganizację, ale na doskonalenie istniejącej struktury i unowocześnienie pracy sądów.

W trakcie obrad na seminarium za istotną kwestię uznano konieczność weryfikacji właściwości rzeczowej sądów poszczególnych szczebli. Przy realizacji powyższego postulatu zostanie wzięta pod uwagę propozycja Pana Senatora Zygmunta Cybulskiego dotycząca powołania komisji lekarskiej drugiej instancji, w odniesieniu do postępowania ubezpieczeniowego.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, 20 czerwca 2003 r.

Zmiany wysokości stóp depozytowych i kredytowych oferowanych przez banki na ogół nie odzwierciedlają dokładnie zmian stóp rynku pieniężnego. Banki, choć zastrzegają w regulaminach usług możliwość zmiany oprocentowania swoich produktów w przypadku zmiany stóp rynkowych, to jednak pozostawiają sobie dużą swobodę w zakresie decyzji o czasie oraz rozmiarze tych zmian. W rezultacie zmiany oprocentowania kredytów i depozytów mogą być asymetryczne, zróżnicowane w zależności od kategorii klientów oraz mogą następować z opóźnieniem w stosunku do zmian stóp rynkowych, w szczególności stopy krótkookresowej, na którą oddziałuje bezpośrednio bank centralny.

Tempo zmian stóp procentowych także było zróżnicowane w zależności od rodzaju oferowanego kredytu złotowego. W 2002 r. banki najmniej obniżyły oprocentowanie kredytów dla gospodarstw domowych udzielonych w rachunku bieżącym a najbardziej obniżyły oprocentowanie kredytów hipotecznych, których dotyczy oświadczenie Pana senatora Bogusława Litwińca. W przypadku tych kredytów, w przeciwieństwie do kredytów w rachunku bieżącym - cel ich udzielenia jest ściśle określony i bank ma możliwość monitorowania wykorzystania środków przez kredytobiorcę. Ryzyko kredytów hipotecznych zmniejsza również ustanawiane stosunkowo pewne zabezpieczenie. Ograniczony, w stosunku do innych produktów z oferty kredytowej, zakres ryzyka pozwolił bankom na głębsze niż w przypadku innych kredytów obniżenie stóp procentowych.

Porównanie zmian oprocentowania kredytów dla przedsiębiorstw oraz kredytów konsumpcyjnych w okresie marzec-grudzień 2002 r. wskazuje na asymetrię w dostosowaniu stóp przez sektor bankowy - nie tylko w zależności od rodzaju produktu bankowego (kredyty bądź depozyty), ale również od rodzaju klientów. Zmiany oprocentowania kredytów dla przedsiębiorstw były znacznie większe (a przez to również bliższe zmianom rynkowych stóp procentowych) niż zmiany oprocentowania kredytów oferowanych gospodarstwom domowym.

Oprocentowanie kredytów w bankach komercyjnych spadło w stopniu mniejszym niż wynosił spadek stóp procentowych NBP. Taka strategia zmian oprocentowania udzielanych kredytów prowadzona przez banki była wynikiem działania wielu czynników, w tym m.in. wysokiej podaży obligacji skarbowych, których skupowanie przez banki powodowało efekt "wypchania" inwestycji prywatnych, mniejszego napływu depozytów, dużego udziału kredytów zagrożonych w portfelu kredytowym banków oraz niepewnych perspektyw rozwoju gospodarczego i związanych z tym ostrożnych ocen projektów inwestycyjnych przez banki. W efekcie banki podniosły wymagania wobec potencjalnych kredytobiorców oraz dodały do stóp procentowych wyższą premię za ryzyko.

Jerzy Stopyra

Warszawa, 2003-06-23

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczpospolitej Polskiej

W związku z nadesłanym przy piśmie z dnia 2003-06-04 znak BPS/DSK-043-249/03 oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kulaka złożonym na 41 posiedzeniu Senatu w dniu 29 maja br. w sprawie opłat za badania weterynaryjne nutrii i ich mięsa wraz z wystawieniem wymaganych świadectw zdrowia w rzeźniach nieposiadających zautomatyzowanych linii ubojowych, uprzejmie informuję, że opłata w wysokości 3,75 zł od 1 zwierzęcia ustalona rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 14 lutego 2003 r. w sprawie wysokości opłat za czynności oraz za urzędowe badania laboratoryjne wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną (Dz.U. Nr 29, poz. 246) została obniżona do wysokości 1,20 zł w projekcie nowelizowanego rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w tej sprawie, rozesłanego 13 czerwca br. do uzgodnień międzyresortowych.

SEKRETARZ STANU

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa 2003.06.23

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 4 czerwca br., znak: BPS/DSK-043-241/03, przy którym przesłane zostało oświadczenie senatora Józefa Sztorca wygłoszone na 38. posiedzeniu Senatu RP, zawierające pytanie: jakie jest największe wypłacane w Rzeczypospolitej Polskiej świadczenie rentowe i na jakiej podstawie jest ono wypłacane, pragnę uprzejmie poinformować, co następuje.

Tym samym maksymalna wysokość emerytury lub renty mogłaby wynieść taką właśnie kwotę, jednakże - ze względu na algorytm obliczania wysokości świadczeń wynikający z ustawy emerytalnej - jest to w zasadzie tylko teoretyczna wysokość świadczenia, gdyż osoba zainteresowana musiałaby legitymować się wyjątkowo długim stażem ubezpieczeniowym.

Inna sytuacja występuje w przypadku ustalania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, spowodowanej skutkami wypadku przy pracy lub choroby zawodowej na podstawie obowiązującej od 1 stycznia 2003 r. ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Przepisy tej ustawy przewidują bowiem możliwość ustalania podstawy wymiaru renty - bez stosowania ograniczenia wskaźnika podstawy wymiaru do wysokości 250%, a więc od faktycznego wskaźnika wysokości wynagrodzenia, przekraczającego nawet znacznie wskazany procent.

MINISTER

z up.

Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 24 czerwca 2003 r.

W związku z przekazanym - przy piśmie znak: BPS/DSK-043-237/03 z dnia 4 czerwca br., oświadczeniem Pana Senatora Zygmunta Cybulskiego złożonym podczas 41 posiedzenia Senatu RP w sprawie uruchomienia z rezerw budżetu państwa dodatkowych środków finansowych na roboty publiczne w gminach województwa warmińsko-pomorskiego, uprzejmie informuję:

Podzielając stanowisko Konwentu Wójtów, Burmistrzów i Prezydentów Województwa Kujawsko-Pomorskiego, dotyczące potrzeby zwiększenia środków na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, nie mogę jednak podzielić wyrażonego stanowiska, że w 2003 r. nastąpił niewielki w stosunku do 2002 r. wzrost środków na ten cel. W ustawie budżetowej na 2003 r. na finansowanie z Funduszu Pracy programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu, bez środków na refundację pracodawcom wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne za młodocianych pracowników, przewidziana została kwota w wysokości 994 mln zł. tj. o 95% wyższa niż w 2002 r. (510 mln zł.).

Dotychczas przyznany na 2003 r. dla województwa kujawsko-pomorskiego limit środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu (z młodocianymi) wynosi - 107.824,3 tys. zł, a po odjęciu od tej kwoty 25.892 tys. zł. wydatkowanej w ub.r. na refundację wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne za młodocianych, limit ten wynosi 81.923,3 tys. zł, a więc jest prawie dwukrotnie wyższy niż w roku ubiegłym.

Jerzy Hausner