Z kontroli tej wynika bowiem, że turnusy rehabilitacyjne, będące jedną z podstawowych form rehabilitacji osób niepełnosprawnych, niejednokrotnie są organizowane z pominięciem lub bardzo znikomym udziałem form takiej rehabilitacji. Stan ten upodabnia udział w turnusie rehabilitacji specjalistycznej do uczestnictwa w zwykłych, dostępnych powszechnie dla ludzi zdrowych, formach wypoczynku. Powodem takiego stanu rzeczy jest zapewne wiele czynników.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Kopalnia "Guido" powstała w 1855 r. Regularne wydobywanie węgla kamiennego rozpoczęto w latach siedemdziesiątych XIX wieku i całkowicie zakończono w 1995 r. Skansen górniczy tworzą historyczne podziemia kopalniane na poziomie 170 m i 320 m oraz zespół architektoniczny zabudowy powierzchniowej wraz z zachowanym wyposażeniem technicznym. Cały kompleks podlega ochronie konserwatorskiej i wpisany jest do rejestru zabytków województwa śląskiego pod nr 1342/87.

Skansen usytuowany jest w obrębie Doświadczalnej Kopalni Węgla Kamiennego M-300, będącej w likwidacji, stanowiącej własność Gliwickiej Spółki Węglowej SA. Dotychczas przeprowadzono niezbędne prace w podziemnej części skansenu. Zaangażowano na ten cel środki finansowe w wysokości około 14 milionów 500 tysięcy zł. Wykonawcą robót był właściciel obiektu - Gliwicka Spółka Węglowa SA. Dalsze prace zostały jednak wstrzymane z uwagi na brak środków finansowych oraz nieuregulowane stosunki własnościowe. Ta ostatnia przeszkoda została niedawno usunięta.

Zainicjowane zostały również działania zmierzające do utworzenia przez miasto Zabrze i województwo śląskie wspólnej instytucji kultury pod nazwą Skansen Górnictwa Podziemnego "Guido" w Zabrzu, która prowadziłaby działalność turystyczną w obiekcie po zakończeniu niezbędnych prac. W tej intencji podjęte zostały w 2002 r. uchwały Rady Miejskiej Zabrza oraz sejmiku województwa śląskiego.

W celu całkowitego zakończenia inwestycji udostępnienia obiektu do zwiedzania potrzebna jest kwota 2 milionów zł. Mieszczą się w tym koszty wybudowania nadszybia i dokończenia prac technicznych na powierzchni kopalni.

Krystyna Doktorowicz

W informacjach prasowych i w rozmowach z osobami zainteresowanymi często występuje temat dotyczący ochrony rynku krajowego przed zalewem towarów w większości niezgodnych z polskimi normami, podejrzanie tanich i słabych jakościowo. W ostatnim czasie zwrócili się do mnie przedstawiciele Polskiego Związku Producentów Zamków i Okuć i przedstawili swoje stanowisko w tej sprawie oraz postulat zrzeszonych firm o podjęcie działań ochronnych krajowego rynku w tej branży.

Zrzeszeni producenci, opierając się na stałej analizie krajowego rynku w ciągu ostatnich lat, zgodni są między innymi co do przyczyn spadku krajowej produkcji. Jedną z najistotniejszych przyczyn jest niekontrolowany zalew rynku zamkami i okuciami pochodzącymi głównie z krajów Dalekiego Wschodu. Stan taki wyrządza poważną szkodę przemysłowi krajowemu, wyrażającą się w spadku wielkości produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, wzroście bezrobocia, a co za tym idzie spadku dochodów budżetowych i wzroście obciążeń sfery społecznej.

Wbrew potocznemu mniemaniu popyt krajowy nawet obecnie utrzymuje się na przyzwoitym poziomie, a wynika to ze specyfiki funkcjonalnej i technologicznej wyrobów. Mam pełną świadomość, że doświadczenie w produkcji w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat pozwala na sprecyzowanie zapotrzebowania rynku na wyroby nowe zarówno na potrzeby inwestycyjne, jak i na wymianę. Tymczasem w wyniku absolutnego braku ochrony rynek krajowy jest w coraz większym stopniu przejmowany przez produkcję obcą - dalekowschodnią.

Wielu importerów takich wyrobów wprowadza na rynek produkty w cenach ewidentnie dumpingowych, niezgodnych z cechami wyrobów, opatrywanych fałszywymi opisami wprowadzającymi polskiego klienta w błąd. Powszechne jest także naruszanie praw patentowych, ochrony znaków towarowych i praw autorskich wynikających z ustawy o ochronie własności przemysłowej. Zjawiskiem nagminnym jest też naruszanie przepisów o języku polskim, znakach towarowych i zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Importowane wyroby oznaczane są często znakami towarowymi i nazwami krajowych firm, co sugeruje ich polskie pochodzenie i produkcję.

Znane są przykłady i metody ochrony rynku krajowego przez inne, nawet sąsiednie państwa. Czesi bezwzględnie wymagają dokumentu dopuszczenia do obrotu handlowego, wystawianego przez ich rodzime jednostki wyspecjalizowane. Skandynawowie rozbudowali system preferencji dla wyrobu krajowego, poczynając od przepisów projektowo-budowlanych, przez preferencje w polityce kredytowej banków, systemy ubezpieczeń mienia, aż po praktyczne ograniczenia serwisowe. Europejskie Stowarzyszenie Producentów Zamków i Okuć ARGE stymuluje tworzenie odpowiednich przepisów o fałszerstwie, piractwie, limitach importowych, wymaganiach wobec wyrobów itp. W wielu krajach, będących co prawda sygnatariuszami traktatów o handlu międzynarodowym, wprowadza się i respektuje ograniczenia dotyczące wyrobów, na przykład co do ich cech, wymiarów, materiałów czy atestów.

Gerard Czaja

Szanowny Panie Ministrze!

Od wielu lat zawodowi podoficerowie i chorążowie Wojska Polskiego, dążąc do podnoszenia swoich kwalifikacji teoretycznych i praktycznych, ubiegali się o klasę specjalisty wojskowego. Zdobycie klasy specjalisty wojskowego III, II, I stopnia oraz mistrzowskiej było możliwe po zdaniu egzaminu przed komisją kwalifikacyjną. Osiągniętą klasę specjalisty wojskowego trzeba było co jakiś czas potwierdzać na kolejnym egzaminie, podobnie jak w przypadku chęci zdobycia wyższej klasy. W przypadku zmiany charakteru pracy zawodowy podoficer lub chorąży obowiązany był do zdobywania klasy specjalisty wojskowego w nowej dziedzinie. Za zdobycie klasy, z wyjątkiem trzeciej, żołnierz zawodowy otrzymywał specjalny dodatek pieniężny.

Szanowny Panie Ministrze! Od pewnego czasu pojawiają się sygnały, że ta szlachetna rywalizacja, mająca na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych, czego udokumentowaniem było zdobywanie klasy specjalisty wojskowego, została zahamowana, a w niektórych rodzajach wojsk wręcz zanika. Nie prowadzi się egzaminów dotyczących podwyższania klasy oraz w nowych specjalnościach - w przypadkach zmiany charakteru pracy zawodowego żołnierza. Zaprzestano też płacenia dodatków pieniężnych za niektóre klasy.

Szanowny Panie Ministrze!

Utrudniono również możliwość wyboru i odbywania specjalizacji, poprzez drastyczne limity dla województw, tym lekarzom, którzy zatrudnieni są na etatach w zakładach opieki zdrowotnej i mają warunki, aby szkolić się w wybranych przez siebie specjalizacjach.

Aleksandra Koszada

Szanowny Panie Ministrze!

Z obserwacji działalności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a także z licznych skarg obywateli zgłaszających się do mojego biura senatorskiego wynika, że instytucja ta nie wywiązuje się lub nienależycie wywiązuje się z obowiązku przekazywania składek osób ubezpieczonych do otwartych funduszy emerytalnych. Zjawisko to ma niestety niemal powszechny charakter, a zaległości ZUS z tego tytułu (wraz z odsetkami) obciążają budżet państwa. Ponieważ składki przekazywane przez ZUS w sygnalizowanej sprawie stanowią aktywa, które powinny być dalej pomnażane przez otwarte fundusze emerytalne, ich brak może spowodować w dłuższej perspektywie problemy z wypłacaniem przez te fundusze stosownych świadczeń. Pragnę także zaznaczyć, że liczba zgłoszeń o nieprawidłowościach w tym zakresie wcale nie maleje, a wręcz przeciwnie - coraz częściej przyjmuję rozżalonych wyborców domagających się interwencji w tej sprawie.

Genowefa Grabowska

Szanowna Pani Minister!

Powołane na początku 2003 r. gminne ośrodki informacji europejskiej stanowiły jeden z podstawowych filarów informowania o Unii Europejskiej oraz propagowania w terenie idei przystąpienia Polski do tej organizacji. Zatrudnieni w tych ośrodkach pracownicy byli wybierani z grona osób, które wykazały się nie tylko ponadprzeciętną wiedzą na temat Unii Europejskiej, ale także znajomością praktycznych sposobów korzystania z dobrodziejstw, jakie daje członkostwo w strukturach europejskich. Nie ulega wątpliwości, że gminne ośrodki informacji europejskiej były często jedynym, bliskim źródłem rzetelnej informacji zarówno dla zwykłych mieszkańców, jak i dla przedsiębiorców zainteresowanych na przykład pozyskaniem środków pomocowych z funduszy przedakcesyjnych.

Uwzględniając powyższe, zwracam się do Pani Minister z retorycznym pytaniem: czy, uwzględniając bliskie wejście Polski do UE, decyzja o likwidacji gminnych ośrodków informacji europejskiej nie jest przedwczesna? Czy taka decyzja nie wpłynie, i to w znaczący sposób, na pogorszenie sytuacji Polski zarówno w wymiarze społecznym (oddalamy od obywatela źródło europejskiej informacji, do którego był już przyzwyczajony, oraz rezygnujemy z zatrudnienia młodych ludzi, którzy w przygotowanie się do często pierwszej pracy w takim ośrodku włożyli wiele energii i inwencji), jak i gospodarczym w stosunku do dobrze zorientowanych społeczeństw państw członkowskich Unii Europejskiej?

Genowefa Grabowska

Szanowni Panowie Ministrowie!

Zgodnie z ratyfikowaną przez Polskę konwencją genewską z dnia 12 sierpnia 1949 r., istnieje obowiązek gromadzenia mogił wojskowych według narodowości. Każda mogiła powinna być opisana w sposób pozwalający ustalić imię i nazwisko pochowanego, stopień wojskowy, datę urodzenia i zgonu, a także jednostkę wojskową, z której pochodził zmarły. Tymczasem liczne mogiły polskich żołnierzy na terenie Niemiec nie mają takich oznaczeń. Na cmentarzach ich groby są rozrzucone, nie tworzą miejsca godnego do zadumy, co nie oddaje tym samym należnego tym żołnierzom szacunku. Problem ten ma wymiar nie tylko narodowy, ale także czysto ludzki. Rodziny pochowanych tam żołnierzy nie mogą bowiem odnaleźć miejsca pochówku swoich najbliższych.

Mając na względzie fakt, że o narodzie świadczy również jego pamięć o zmarłych, zwracam się do Panów Ministrów z uprzejmą prośbą o zbadanie warunków, w jakich znajdują się mogiły polskich żołnierzy pochowanych w byłej RFN, i o podjęcie działań mających na celu zapewnienie Im godnego ostatniego miejsca spoczynku.

Genowefa Grabowska

Szanowna Pani Minister!

Podpisanie 16 kwietnia bieżącego roku traktatu akcesyjnego dało Polsce możliwość wysłania naszych reprezentantów do wszystkich - głównych i doradczych - organów Unii Europejskiej. Zarówno zasady ich wyboru - doboru, mianowania - jak i ich działalność będą szczególnie bacznie obserwowane i komentowane, i to nie tylko w Polsce, ale także na forum Unii Europejskiej. Szczególnym niepokojem musi w tym kontekście napawać daleki od reprezentatywności dobór dwudziestu jeden polskich przedstawicieli, którzy zasiądą w Komitecie Regionów UE, organie powołanym między innymi do dbałości o równomierny rozwój i współpracę regionalną.

Czy zatem można uznać za właściwą i zapewniającą należytą ochronę interesów regionalnych reprezentację, która nie odzwierciedla w pełni aktualnego podziału administracyjnego naszego kraju?

Genowefa Grabowska

W toku postępowania sądowego  trzech biegłych lekarzy sądowych potwierdziło długotrwały uszczerbek na zdrowiu, wynoszący 40%. Eugeniusz J. w tej sytuacji złożył do ZUS - Oddział w Chełmie wniosek o przyznanie renty wypadkowej. ZUS przyznał rentę wypadkową od dnia 1 lipca 2001 r. do 31 marca 2003 r.

Adam Biela

Analiza ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (DzU nr 45 poz. 391 ze zmianami) wskazuje, że obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu podlegają między innymi "uczniowie oraz słuchacze zakładów kształcenia nauczycieli w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, niepodlegający obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu", a także dzieci niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu - art. 9 ust. 1 pkt 16 przywołanej ustawy.

Takie regulacje zawarte w ustawie nie tylko uszczuplają możliwości finansowe szkół, ale też powodują konieczność comiesięcznego wykonywania kwerend i uaktualniania bazy danych osobowych przez nieliczny personel administracyjny.

Wydaje się słuszne, by wprowadzić zasadę refundacji kosztów ubezpieczenia tych dzieci na szczeblu centralnym poprzez przekazanie środków Narodowemu Funduszowi Zdrowia w wielkości odpowiadającej średniej liczbie nieubezpieczonych dzieci z ostatnich kilku lat. Tego typu dane po pięciu latach funkcjonowania kas chorych zapewne istnieją. Spowoduje to uproszczenie całego systemu i nie będzie obciążało szkół zbędną i kosztowną biurokracją.

Jednostka ta funkcjonuje już pięćdziesiąt siedem lat i przez wszystkie te lata znakomicie wypełniała swoje zadania. Jest także miejscowym centrum życia kulturalno-społecznego sołectwa Jędrychowo. Druhowie zawsze wykazują ogromne zaangażowanie. Nasiliło się ono bardzo intensywnie z chwilą zarysowania się bliskiej perspektywy włączenia jednostki do KSRG. Jednostka w roku 2002 otrzymała drugi samochód GBA, co stanowiło podstawę do włączenia do KSRG.

W lipcu 2002 r. jednostka pozyskała bardzo licznych sponsorów do rozbudowy strażnicy - dobudowy drugiego boksu i całego zaplecza sanitarno-socjalnego. Druhowie żarliwie pracują, aby jak najszybciej oddać zmodernizowaną strażnicę do użytku. Nastąpi to właśnie 19 lipca 2003 r. Stąd serdeczna prośba o uwzględnienie tej daty jako chwili włączenia jednostki do wspomnianego systemu.

Kierując się licznie napływającymi do mnie od organizacji pracodawców i podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na terenie województwa zachodniopomorskiego prośbami o wsparcie ich inicjatyw mających na celu zachowanie obecnego systemu ulg podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wyszkolenia młodocianych pracowników zatrudnionych w celu przygotowania zawodowego, przyłączam się do wymienionych działań i zwracam się do Pana o uwzględnienie rzeczonych ulg podczas ewentualnych prac nad zmianą przepisów podatkowych lub dotyczących finansów publicznych.

Poruszony przeze mnie problem jest szczególnie istotny na terenach zagrożonych bezrobociem strukturalnym, a do takich zalicza się między innymi wiele gmin województwa zachodniopomorskiego. Szkolenie uczniów, młodocianych pracowników odbywa się nie w szkołach, lecz metodą kursową przez podmioty gospodarcze w sytuacjach, gdy rodziców częstokroć nie stać na kształcenie dzieci w szkołach. Ta forma kształcenia wypełnia więc istotną społecznie lukę edukacyjną. Likwidacja rzeczonych ulg może więc spowodować, że podmioty zatrudniające takich uczniów w celu przygotowania zawodowego, pozbawione z tego tytułu stosownych rekompensat finansowych, zrezygnują z zatrudniania młodocianych. Ujemne konsekwencje tego stanu rzeczy wydają się oczywiste.

Rozwiązania systemowe dotyczące ulg i zwolnień w podatku dochodowym z tytułu wyszkolenia ucznia funkcjonują w polskim prawie finansowym od wielu lat i należy szczególnie mocno podkreślić, że sprawdziły się zarówno ze społecznego, jak i z edukacyjnego i gospodarczego punktów widzenia. W świetle tego likwidowanie instytucji prawnych przynoszących pożytek w każdym wymiarze stanowiłoby w mojej ocenie trudny do naprawienia błąd. Trudna sytuacja finansowa naszego państwa jest zrozumiała dla każdego i konieczne jest czynienie stosownych oszczędności budżetowych. Oszczędności te jednak, moim zdaniem, nie powinny powodować przysłowiowego wylania dziecka z kąpielą. Może się bowiem zdarzyć, że likwidacja ulgi spowoduje wymierne oszczędności w wydatkach budżetowych, z drugiej zaś strony zwiększą się koszty funkcjonowania firm, a tym samym zmniejszą dochody budżetu z tytułu podatków.

Szanowny Panie Ministrze! Proszę o informację, na jakim etapie realizacji są prace związane z nowelizacją rozporządzenia, a w szczególności, czy zostały uwzględnione nasze uwagi i zmienione terminy okresów przejściowych.

Pragnę poinformować, że w powyższej sprawie do Ministerstwa Zdrowia wpłynęły pisma projektanta i wykonawcy urządzeń WPSN 2500. Samorząd powiatu szczecineckiego jako inwestor otrzymał od głównego inspektora sanitarnego odpowiedź z informacją, że podjęto decyzję o przystąpieniu do nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 23 grudnia 2002 r.

Przesuwając termin wykonania inwestycji stosownie do zaproponowanego projektu, władze powiatu szczecineckiego liczyły na szybką zmianę wspomnianego rozporządzenia, szczególnie na zmianę terminów okresów przejściowych, wierząc, że przedsięwzięcie to, wybrane przy udziale ekspertów i jednostek decydujących o finansowaniu urządzeń proekologicznych, będzie sfinansowane do końca 2003 r.

Wielce Szanowny Panie Premierze!

Pozwalam sobie na skierowanie tego pisma do Pana Premiera, ponieważ problem, który przedstawiam, ma bardzo duże znaczenie nie tylko dla opisanej sprawy zakładów, ale w znaczący sposób wpływa na sytuację społeczną miasta Wrześni, jak i całej tej części Wielkopolski. Sprawa dotyczy wielce prawdopodobnej upadłości spółki Tonsil po ostatniej decyzji Ministerstwa Skarbu Państwa - pismo nr MSP/DRiPP 2650/03 z dnia 25 czerwca 2003 r. - odmawiającej pomocy publicznej w formie pożyczki. Spowoduje to upadłość spółki.

W wielu przypadkach poprzez proces upadłości można podmiot gospodarczy restrukturyzować, ale sytuacja prawna spółki Tonsil oraz utworzone zabezpieczenia prawne na rzecz budynków głównych wierzycieli wykluczają pozytywny efekt takich działań. W aktualnej, skomplikowanej sytuacji prawno-finansowej spółki, może nastąpić fizyczna likwidacja firmy i utrata pracy przez siedemset pięćdziesiąt osób. Oznacza to zamknięcie największego zakładu we Wrześni i znaczące zwiększenie bezrobocia w tym rejonie, gdzie stopa bezrobocia wynosi obecnie ponad 30%.

Spółka Tonsil SA działa od 1990 r. i jest znanym producentem sprzętu elektroakustycznego w Polsce. Jest jednym z pierwszych podmiotów prywatyzowanych drogą kapitałową poprzez Giełdę Papierów Wartościowych. Od dłuższego czasu spółka notuje pogorszenie się sytuacji ekonomiczno-finansowej, co powoduje znaczne ograniczenie dostępu do łatwo osiągalnych źródeł finansowania bieżącej działalności. Możliwość uzyskania niezbędnych środków z funduszu restrukturyzacji przedsiębiorstw pozwoliłaby spółce zredukować zadłużenie bankowe oraz zakupić materiały na realizację już zawartych umów, a tym samym poprawić swój wizerunek wśród wierzycieli, oraz stać się spółką gotową konkurować na rynku. Według opracowanego programu Tonsil SA ma duże szanse być największym producentem sprzętu elektroakustycznego i holderem dla spółek wchodzących w skład grupy kapitałowej, jednakże zamierzenie to nie będzie możliwe do zrealizowania bez pomocy finansowej udzielonej z funduszu restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Mając na względzie dobro i rozwój małych i średnich podmiotów gospodarczych, pomoc publiczna powinna być udzielona w pierwszej kolejności średniemu podmiotowi gospodarczemu, takiemu jak Tonsil SA, co pozwoliłoby osiągnąć stabilizację finansowo-ekonomiczną spółki oraz zrealizować ekspansywne plany rozwoju. Małe i średnie podmioty gospodarcze, do których zalicza się Tonsil SA, nie mają siły negocjacyjnej w bankach w sprawie udzielenia kredytu, dlatego jedynej nadziei na usunięcie zagrożenia upadłości upatrują w funduszu restrukturyzacji przedsiębiorców. Ostatnia decyzja ministra skarbu pozbawia spółkę Tonsil SA otrzymania takiej pomocy i praktycznie oznacza zamknięcie zakładu.

Zwracam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą o wystąpienie z inicjatywą w sprawie zmiany ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych - DzU z 1996 r. nr 5 poz. 32, z późniejszymi zmianami - która umożliwi długotrwałym posiadaczom książeczek mieszkaniowych, będącym członkami spółdzielni i oczekującym daremnie na uzyskanie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu oraz znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, zrealizowanie premii gwarancyjnej w dowolnej spółdzielni lub w towarzystwie budownictwa społecznego, dającym im szansę na uzyskanie mieszkania.

Obywatele ci są od 31 grudnia 1975 r. członkami spółdzielni. Wcześniej, dnia 18 lipca 1975 r., zostali zarejestrowani jako kandydaci na członków tej spółdzielni. W chwili obecnej spółdzielnia owa nie prowadzi działalności inwestycyjnej i nie posiada wolnych mieszkań lokatorskich do zasiedlenia. Mieszkania z tak zwanego uzysku przydzielane są członkom spółdzielni oczekującym według kolejności podpisanych z nią umów; są to 2-3 lokale rocznie. Proszący mnie o pomoc ludzie posiadają zgodnie z aktami ich sprawy umowę nr 3273. W kolejce do otrzymania oferty przydziału mieszkania mają nr 146.

Ludzie ci ze względu na wiek mają niewielkie szanse na uzyskanie lokalu zastępczego. Nie mogą oni również zrealizować swojej premii gwarancyjnej, której możliwości i warunki wykorzystania określa ustawa z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych, DzU z 1996 r. nr 5 poz. 32, z późniejszymi zmianami.

Spółdzielnia, której członkami są opisywane przeze mnie osoby, nie posiada żadnych udziałów, akcji, w towarzystwach budownictwa społecznego, co pozwoliłoby jej członkom na skorzystanie z prawa pierwszeństwa w zasiedlaniu mieszkań wybudowanych przez TBS, jak stanowi art. 31 ust. 2 w rozdziale 4 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego z 26 października 1995 r., DzU z 1995 r. nr 133 poz. 654, z późniejszymi zmianami.

Proszę zatem Pana Ministra o podjęcie działań w celu zmiany ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych, która umożliwi długotrwałym posiadaczom książeczek mieszkaniowych, będącym członkami spółdzielni i oczekującym daremnie na uzyskanie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu oraz znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, zrealizowanie premii gwarancyjnej w dowolnej spółdzielni lub TBS, dającym im szansę na uzyskanie mieszkania.

Z wyrazami szacunku

Zygmunt Cybulski

Mieszkańcy wschodniej części województwa mazowieckiego, z powiatów: siedleckiego, sokołowskiego, łosickiego i węgrowskiego, obecnie pozbawieni są odbioru regionalnego kanału telewizyjnego TVP3, odbiór Programu I Polskiego Radia jest utrudniony z powodu słabej jakości odbioru, a w niektórych regionach wymienionych powiatów wręcz niemożliwy.

Sytuacja, w której mieszkańcy opłacający abonament telewizyjny i radiowy są jednocześnie pozbawieni możliwości odbioru programów radiowych i telewizyjnych, jest absurdalna i skandaliczna. Jak najszybsze uruchomienie nadajnika RTCN Siedlce-Łosice w dobie rozwoju społeczeństwa informatycznego uważam za rzecz priorytetową.

Krzysztof Borkowski

Mając na uwadze dobro mieszkańców gminy, proszę o pilne sprawdzenie działalności wyżej wymienionej spółki, a w razie potwierdzenia zarzutów - o rozwiązanie umowy dzierżawy przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w Warszawie i obciążenie Gospodarstwa Rolnego Seroczyn T. Wałdoch i Spółka, Spółka Jawna, kosztami usuwania skutków zanieczyszczenia środowiska w miejscowości Seroczyn.

Krzysztof Borkowski

Wielce Szanowny Panie Ministrze, w imieniu cywilnych pracowników dydaktycznych i administracyjnych Wojskowego Studium Nauczania Języków Obcych w Łodzi zwracam się z uprzejmym zapytaniem o dalsze losy tej placówki edukacyjnej. Wśród obecnie zatrudnionych czterdziestu nauczycieli lektorów, dwudziestu pracowników administracji i sześciu oficerów, którzy corocznie kształcą około sześciuset żołnierzy zawodowych w zakresie języków obcych, istnieją poważne obawy co do przyszłych losów tej placówki i jej ewentualnego przeniesienia do Warszawy.

Łódzkie WSNJO jest jedną z największych szkół językowych w NATO, w pełni skomputeryzowaną i prowadzącą zajęcia w zakresie języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego, rosyjskiego i ukraińskiego. Tutaj mieści się Centralna Komisja Egzaminacyjna Języków Obcych MON. Ponadto z końcem roku WSNJO przejmuje budynek po kapitalnym remoncie, podczas gdy w Warszawie - gdyby placówka była przeniesiona - niezbędny będzie remont generalny budynku szkoleniowego i zapewnienie jego wyposażenia, co będzie kosztować około 7 milionów zł. Warto także podkreślić, że koszt jednej godziny lekcyjnej w Łodzi wynosi około 25 zł, a w Warszawie 50-80 zł. Różnice wynikają ze statusu nauczycieli: oświatowy - akademicki.

Grzegorz Matuszak
Senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Potrzeba budowy nowego międzynarodowego lotniska w Polsce staje się coraz bardziej pilna. Jeśli Polska i Warszawa chcą wykorzystać atut położenia i stać się jednym z ważnych centrów komunikacyjnych w skali Europy, to niezwłocznie musimy przystąpić do budowy nowego lotniska. Od kilku, a nawet od kilkunastu lat, toczy się dyskusja na temat rozbudowy lotniska Okęcie. Jednak, jak na międzynarodowe lotnisko, obiekt ten jest położony niemal w centrum miasta. Dlatego jednocześnie wysuwane są propozycje lokalizacji lotniska międzynarodowego poza Warszawą. Jedną z możliwych lokalizacji są tereny byłego lotniska wojskowego w Modlinie. W latach dziewięćdziesiątych w związku z reorganizacją polskiej armii lotnisko w Modlinie straciło swe znaczenie militarne. Dostrzeżono jednak możliwości wykorzystania tego obiektu jako lotniska cywilnego dzięki jego korzystnej lokalizacji oraz dogodnemu połączeniu komunikacyjnemu z Warszawą.

Robert Smoktunowicz

W roku 2000 w województwie podlaskim nastąpiła klęska suszy połączona z przymrozkami, co spowodowało ogromne straty w gospodarstwach rolnych w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej. W związku z tym rolnicy zostali zmuszeni do nieprzewidzianych wydatków finansowych na zakup pasz dla zwierząt, szczególnie objętościowych. Jedynym źródłem finansowania były wówczas tak zwane kredyty suszowe, z których skorzystali rolnicy - właściciele wysokotowarowych gospodarstw rolnych o kierunku produkcji mleka, bo to oni właśnie znaleźli się w najtrudniejszej sytuacji. Kolejna klęska dotknęła producentów w 2002 r., kiedy to ponownie wystąpiła susza w województwie podlaskim.

Liczne sygnały napływające obecnie ze środowisk wiejskich jednoznacznie określają potrzebę wydłużenia spłaty kredytów z 2000 r. o kolejny rok, czyli do roku 2004. Umożliwia to zarządzenie prezesa ARiMR nr 5/2003 z dnia 29 stycznia 2003 r. Jednakże te określone procedury są skomplikowane i uciążliwe dla kredytobiorców. Wydłużenie spłaty może nastąpić wyłącznie w szczególnie uzasadnionym przez wojewodę przypadku - taki zapis rodzi niejednoznaczną interpretację i wydłużenie czasu załatwiania formalności, a pierwsze spłaty kredytów są wymagane już na przełomie czerwca i lipca bieżącego roku.

Z wyrazami szacunku

Sergiusz Plewa
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Zbigniew Kruszewski

Uprzejmie proszę Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania. Czy w podległym Panu resorcie prowadzone są aktualnie prace nad projektem ustawy o finansowaniu nauki? Jeśli takie prace są prowadzone, to czy projektem tej ustawy objęte zostaną także jednostki organizacyjne mające osobowość prawną, które posiadają, prowadzą biblioteki naukowe stanowiące część narodowego zasobu bibliotecznego, na przykład regionalne towarzystwa naukowe?

Zdecydowana większość tak zwanych organizatorów aktualnie funkcjonujących bibliotek naukowych to instytucje państwowe bądź samorządowe finansowane z budżetu państwa lub przez jednostki samorządu terytorialnego. Wyjątek stanowią biblioteki naukowe prowadzone przez regionalne towarzystwa naukowe - na przykład Biblioteka imienia Zielińskich Towarzystwa Naukowego Płockiego czy biblioteka Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, liczące po około sto pięćdziesiąt lat - które korzystały dotąd, w ograniczonym zresztą zakresie, z dotacji KBN.

Objęcie w projektowanej ustawie o finansowaniu nauki pojęciem jednostki naukowej towarzystw naukowych prowadzących biblioteki naukowe pozwoliłoby zapewnić im podmiotowe dofinansowanie ze strony państwa, a więc stały byt. Dziesiątki lat doświadczeń pozwalają bowiem na stwierdzenie, że biblioteki naukowe prowadzone przez regionalne towarzystwa naukowe są optymalnymi, najbardziej efektywnymi jednostkami, zapewniającymi łatwą dostępność dostosowaną do charakteru zbiorów, szybką obsługę czytelników, niewielką, precyzyjnie dobraną kadrę bez przerostów administracyjnych.

Zbigniew Kruszewski

Zbigniew Kruszewski