Dolnośląskie Centrum Onkologii we Wrocławiu złożyło swój projekt w organizowanym przez Ministerstwo Zdrowia i ogłoszonym w Internecie z datą 1 kwietnia 2003 r. konkursie ofert na wybór realizatorów programu profilaktyki zdrowotnej pod nazwą "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje". Konkretnie chodzi tu o wyposażenie zakładów radioterapii. Termin składania ofert upłynął 30 kwietnia 2003 r. Pomimo bardzo krótkiego czasu na przygotowanie wymaganych w ogłoszeniu materiałów dyrekcja centrum stwierdziła, że spełnia wszystkie wymagania stawiane oferentom i oferta została złożona w wymaganym terminie. Do dnia dzisiejszego dyrekcja centrum nie została poinformowana przez Ministerstwo Zdrowia o składzie komisji i terminie rozpatrywania ofert. W składzie komisji nie było przedstawiciela regionu dolnośląskiego. Jedyną informacją o wyniku pracy komisji rozpatrującej oferty jest strona internetowa Ministerstwa Zdrowia, z której wynika, że aparaty do radioterapii trafią do centrów onkologicznych w Warszawie, Bydgoszczy, Poznaniu, Gdańsku, Rzeszowie i Białymstoku.

Z publikacji prasowych, jakie w ostatnich dniach ukazały się w "Gazecie Wyborczej" i "Słowie Polskim", dowiedziałem się, że przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, odpowiadając na pytanie dziennikarzy, dlaczego Dolnośląskie Centrum Onkologii nie otrzyma aparatury, poinformowali, że centrum nie spełniło wymogów określonych przez komisję, ponieważ nie wskazało źródeł finansowania adaptacji pomieszczeń i nie sprecyzowało czasu realizacji inwestycji. W tym stwierdzeniu Ministerstwo Zdrowia rozmija się z prawdą, ponieważ dyrekcja centrum w załączniku do oferty konkursowej wskazała źródła finansowania adaptacji i czas realizacji inwestycji. W związku z tym uważam decyzję komisji za krzywdzącą dla Dolnego Śląska, tym bardziej że sytuacja finansowa dolnośląskiego centrum jest stabilna i pozwala na natychmiastową adaptację pomieszczeń oraz instalację przyspieszacza wysokoenergetycznego i bomby kobaltowej.

Za przyznaniem aparatury Dolnośląskiemu Centrum Onkologii przemawiają między innymi następujące argumenty. Po pierwsze, duża dynamika zachorowalności na nowotwory złośliwe w tym województwie. Po drugie to, że eksploatowana obecnie aparatura pracuje przez czternaście godzin na dobę, a mimo to konieczne są dodatkowe, w soboty i niedziele, napromieniowania chorych. Po trzecie, wysoka awaryjność aparatów do radioterapii, których stopień zużycia ocenia się na 55%. Po czwarte, z wyjątkiem procedur wysokospecjalistycznych finansowanych przez Ministerstwo Zdrowia, które są realizowane na bieżąco, średni czas oczekiwania na radioterapię przekracza trzy miesiące, a okresowo wydłuża się do pół roku. Po piąte, możliwość natychmiastowej adaptacji instalacji przyspieszacza i bomby kobaltowej. Po szóste, zachowana płynność finansowa centrum. Po siódme, zatrudniona w centrum wysoko wykwalifikowana kadra radioterapeutów, fizyków i elektroników. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że Dolnośląskie Centrum Onkologii uznane zostało za najlepszy szpital w województwie dolnośląskim w rankingu dziennika "Rzeczpospolita".

Pierwsze oświadczenie kieruję do pana wicepremiera Jerzego Hausnera z prośbą, żeby podjął się mediacji. Chodzi o los osób, które mieszkają w tej chwili w mieszkaniach zakładowych dawnego zakładu Pollena-Uroda. Zwracam się po raz drugi w tej sprawie. Okazuje się, że cena Polleny-Urody była zaniżona, zakład został sprzedany za bardzo małą cenę. W tej chwili mieszkańcom mieszkań zakładowych, o których się w ogóle nie zatroszczono w czasie prywatyzacji, grozi wyrzucenie na bruk, ponieważ zawyżona z kolei cena, za którą mieliby wykupić te mieszkania, nie jest możliwa do uiszczenia. Wobec tego proszę nowego wicepremiera o podjęcie mediacji. Całość oświadczenia składam do protokołu.

Drugie oświadczenie kieruję do ministra finansów Andrzeja Raczki z prośbą, skoro jest nowym ministrem finansów, żeby jeszcze raz rozważył sprawę, którą kiedyś podnosiłam. Chodzi o zbędny, moim zdaniem, obowiązek zakupu i montażu kas rejestrujących w taksówkach. Jest to ogromny koszt dla taksówkarzy. Przeprowadziłam rozmowy z bardzo wieloma korporacjami taksówkarzy i na przykład w Warszawie znaczny procent taksówkarzy będzie musiał w ogóle zrezygnować z pracy, a renty czy emerytury są niewystarczające do tego, by mogli żyć. Dołączam wykaz państw, większości państw europejskich, w których nie ma takiego nakazu. Tak więc w interesie bardzo znacznej grupy ludzi w całej Polsce, którzy nie będą mieli środków do życia, jeszcze raz zwracam się do ministerstwa w tej sprawie. Całość oświadczenia składam do protokołu.

Jako przewodniczący Parlamentarnego Zespołu do spraw Restrukturyzacji Energetyki otrzymuję bardzo niepokojące sygnały z Przedsiębiorstwa Energetycznego Systemy Ciepłownicze SA w Częstochowie. Sytuacja tego zakładu, będącego w 100% własnością Skarbu Państwa, ulega dramatycznemu pogorszeniu z dnia na dzień. Bieżący stan finansowy spółki jest przede wszystkim wynikiem błędnych decyzji poprzedniego zarządu, które mogą w konsekwencji doprowadzić nawet do upadłości przedsiębiorstwa. Należy zdać sobie sprawę z tego, iż taki rozwój sytuacji może spowodować trudne do wyobrażenia skutki zarówno ekonomiczne, jak i społeczne.

Upadłość PESC SA doprowadzi do pozbawienia dostaw ciepła ponad dwustu dwudziestu tysięcy odbiorców, mieszkańców Częstochowy. Tymczasem z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że zakład już w bieżącym sezonie grzewczym może utracić zdolność do funkcjonowania. Niestety, mimo licznych zapewnień ze strony Skarbu Państwa nie podjęto dotychczas żadnych decyzji, które jednoznacznie rozstrzygnęłyby o przyszłości przedsiębiorstwa.

20 lipca 2001 r. wygłaszałem z tej trybuny oświadczenie, skierowane do ówczesnego ministra obrony narodowej Bronisława Komorowskiego, w sprawie zamykania na długie tygodnie dostępu do ponad 1/3 przestrzeni powietrznej naszego kraju z powodu udostępniania tej przestrzeni dla samolotów NATO. Powodowało to praktycznie zamrożenie działań szkoleniowych Centralnej Szkoły Szybowcowej w Lesznie, w moim okręgu wyborczym. Otrzymałem wtedy odpowiedź, w której obiecywano wypracowanie harmonijnej współpracy lotnictwa wojskowego i cywilnego. Niestety, w praktyce nic się nie zmieniło i w bieżącym roku, według informacji, jakie mi udostępniono, sytuacja jest podobna, a nawet ma to jeszcze większy zasięg zarówno terytorialny, jak i czasowy.

Jest to bardzo dokuczliwe dla lotnictwa szybowcowego, zwłaszcza że w ostatnim tygodniu lipca odbędą się mistrzostwa świata w tej dyscyplinie sportu, a polscy szybownicy nie mogą prowadzić treningów, mimo że są gospodarzami tej prestiżowej imprezy. Największe rozgoryczenie tego środowiska wynika z faktu, że mimo zakazu lotów w zasięgu obserwacji nie tylko wzrokowej, lecz także elektronicznej, w rzeczywistości przez kilka ostatnich tygodni nie pojawił się żaden samolot wojskowy na obszarze leżącym w zasięgu operowania szybowców mogących startować i lądować w Lesznie.

Mam świadomość tego, że moje oświadczenie jest w istotnym stopniu spóźnione, jednak zwracam się do pana ministra z prośbą o umożliwienie, choćby na ostatnie dwa tygodnie przed mistrzostwami świata, swobodnych lotów treningowych w tym najlepszym w Polsce obszarze tak zwanych noszeń dla lotnictwa szybowcowego.

Na trzydziestym dziewiątym posiedzeniu Senatu złożyłem oświadczenie, skierowane do pana premiera Leszka Millera, w sprawie niepokojącej sytuacji finansowej w służbie zdrowia jak Polska długa i szeroka. Odpowiedź podpisaną przez pana, Panie Prezesie, bo jeszcze był pan podsekretarzem stanu w Ministerstwie Zdrowia, otrzymałem szybko. I tyle pozytywnego można powiedzieć o tej odpowiedzi.

Wprawdzie nie kwestionuje się, że poziom finansowania świadczeń zdrowotnych z roku na rok ulega obniżeniu, ale nie uwzględnia się tego przy analizowaniu przyczyn zadłużenia zakładów opieki zdrowotnej. Stwierdzenie, że rząd ma świadomość pogarszającej się w ostatnich latach sytuacji finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej, zwłaszcza szpitali, niczym nie skutkuje. Przyjmuje się różne plany restrukturyzacji, które w gruncie rzeczy polegają na likwidacji łóżek szpitalnych, oddziałów szpitalnych, zmniejszeniu zatrudnienia itd. Nie mówi się zaś, co ma poprawić kondycję finansową zakładów służby zdrowia. Takie postępowanie przypomina sytuację, w której choremu na astmę, na przykład, zaproponowano by leczenie polegające na operacyjnym wycięciu płuca albo zastosowaniu cytostatyków. Jest to taki sam nonsens, dlatego że nie można w nieskończoność zmniejszać poziomu finansowania usług zdrowotnych.

Dalej w tej odpowiedzi jest mowa o czynnościach, które mają poprawić funkcjonowanie zakładów opieki zdrowotnej. Napisano, że zostaną również przygotowane kryteria i sposób określenia sieci szpitali, która obejmie zarówno szpitale publiczne, jak i niepubliczne.

Proszę sobie wyobrazić, że o utworzeniu sieci szpitali słyszę już sześć lat, przez całą poprzednią kadencję i w czasie bieżącej. Mało tego, w tej odpowiedzi jest napisane, że w celu wyjścia z tego kryzysowego stanu, biorąc pod uwagę trudną sytuację w ochronie zdrowia, prezes Rady Ministrów powołał z inicjatywy ministra zdrowia międzyresortowy zespół do spraw opracowania przepisów regulujących postępowania naprawcze i układowe samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. I tu następuje wyliczenie, co ten zespół miałby robić. Ale czas upływa.

Pozwolę sobie zauważyć, że jest to w pewnym sensie sytuacja podobna do tej, jaką pamiętamy z niedawnej jeszcze historii, w której gdy brakowało sznurka do snopowiązałek, zbierało się plenum. Nie sądzę, żeby to ciało przyniosło jakieś pozytywne skutki.

I wreszcie jest taka sprawa. Zaczął funkcjonować Narodowy Fundusz Zdrowia, który zgodnie z uchwalonymi przez nas przepisami zlikwidował promesy. Zresztą w odpowiedzi na moje oświadczenie jest wytłuszczonym drukiem napisane, że prawo wyboru dotyczy świadczeniodawców na terenie całego kraju. Z tego powodu ewentualne żądanie przez świadczeniodawcę przedstawienia zobowiązania do pokrycia kosztów leczenia przez właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego oddział wojewódzki funduszu jest bezpodstawne. Ponadto jest to obwarowane sankcją określoną w art. 175 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia.

I tu ciekawostka: ponieważ za pacjentów z obcych oddziałów funduszu dyrektorzy tych oddziałów regularnie nie płacą, po prostu powoduje to powiększanie się długu szpitala. Wobec tego mam pytanie do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia: kiedy zostaną wydane rozporządzenia w tej sprawie, regulujące przepływ należności za leczenie pacjentów z innych oddziałów Narodowego Funduszu Zdrowia? Odkładanie decyzji w tej sprawie jest skandaliczne. Mam nadzieję, że nie stanie się to w nie wiadomo jak odległym czasie.

Rozumiem konieczność wprowadzenia systemowych rozwiązań i dbałość o dochody budżetu państwa. Uważam jednak, że obowiązek nałożony na kierowców taksówek nie jest nieodzownym instrumentem do realizacji tego celu. Argumentacja odwołująca się do konieczności wiarygodnego rejestrowania obrotów nie jest w tym wypadku przekonująca. W większości państw europejskich instalowanie kas nie jest wymagane, a rejestracja obrotów odbywa się za pomocą taksometrów.

System rejestracji za pomocą taksometrów, stosowany dotąd w Polsce, funkcjonuje w Niemczech, Francji, Anglii, Hiszpanii, Holandii, Portugalii, Irlandii, Austrii, Belgii, Szwecji, Finlandii, Turcji, Szwajcarii, Norwegii, Czechach, na Słowacji, w Słowenii, Chorwacji, Serbii i na Węgrzech. Tylko nieliczne kraje wprowadziły obowiązek instalacji kas rejestrujących. Okazuje się, że w wielu krajach stosowane są mniej kosztowne rozwiązania pozwalające ustalić wartość świadczonych usług.

Należy zauważyć, że trudna sytuacja gospodarcza w Polsce już spowodowała znaczne zubożenie taksówkarzy. Uważam, że nałożenie na nich dodatkowych obciążeń jest sprzeczne z deklarowanym przez rząd wspomaganiem małej i średniej przedsiębiorczości. Nie bez znaczenia jest fakt, że taksówkarze stanowią jedną z najbardziej licznych grup małych podmiotów gospodarczych i jak dotąd nie wymagali pomocy ze strony państwa. Trudnej sytuacji, w jakiej się znajdą, nie zapobiegnie przewidywana częściowa refundacja kosztu zakupu kas rejestrujących. Niewątpliwie stanie się to jednak dodatkowym obciążeniem dla finansów publicznych. Uważam, że pieniądze te powinny zostać przeznaczone na inne cele, co jest zapewne zgodne z oczekiwaniami podatników.

Maria Szyszkowska

Zwracam się do Pana Premiera z prośbą o wystąpienie w interesie osób pokrzywdzonych w wyniku prywatyzacji Fabryki Kosmetyków "Pollena-Uroda" SA. W roku 1995 spółka PZ Cussons Polska SA kupiła od Skarbu Państwa Fabrykę Kosmetyków "Pollena-Uroda" SA, wraz z domami zakładowymi zamieszkałymi przez byłych pracowników spółki, za kwotę 7 milionów 800 tysięcy dolarów. Wartość sprzedanej spółki ustalona na podstawie bilansu w tamtym okresie wynosiła 13 milionów 800 tysięcy dolarów. Zdaniem byłych pracowników, podczas prywatyzacji dopuszczono się licznych nieprawidłowości i nadużyć, między innymi dotyczących wyceny spółki, której wartość w tamtym okresie oceniają oni na 40 milionów dolarów.

W prywatyzacjach podobnego rodzaju domy zakładowe prywatyzowanych spółek były zazwyczaj przekazywane do zasobów gminnych, a dotychczasowym mieszkańcom stwarzano możliwość zakupu takich mieszkań na preferencyjnych warunkach. Podczas prywatyzacji Polleny-Urody nikt nie zatroszczył się o przyszłe losy pracowników fabryki mieszkających w sprzedanych domach zakładowych. Konsekwencje tego zaniechania są dla nich ogromnie krzywdzące, bowiem spółka PZ Cussons Polska SA wystąpiła do lokatorów z żądaniem wykupienia mieszkań za 50% rynkowej wartości albo ich opuszczenia, podczas gdy na mocy obowiązujących przepisów prawa pracownicy spółek skarbu państwa będący w podobnej sytuacji mogą wykupić mieszkania nawet za 5% ich rynkowej wartości. Średnia cena mieszkania ustalona na podstawie propozycji PZ Cussons Polska SA wynosi około 70 tysięcy zł, co zdecydowanie przekracza możliwości finansowe lokatorów - ludzi w starszym wieku utrzymujących się z emerytury. Ewentualna kwota uzyskana przez PZ Cussons Polska SA ze sprzedaży siedemdziesięciu mieszkań zamieszkałych przez blisko dwieście osób po tak ustalonej cenie wyniosłaby około 1 miliona 400 tysięcy dolarów, co stanowi 1/5 całej sumy uzyskanej ze sprzedaży Fabryki Kosmetyków "Pollena-Uroda" SA. Oznacza to, że 1/5 i tak zaniżonej kwoty, za jaką spółka PZ Cussons Polska SA nabyła fabrykę, zostanie faktycznie zwrócona przez byłych pracowników.

Jestem głęboko zaniepokojona losem mieszkańców i wierzę, że gdyby zechciał Pan zaangażować się w rozstrzygnięcie tego sporu, mógłby Pan swoim autorytetem doprowadzić do zmiany stanowiska PZ Cussons Polska SA. Jestem także przekonana, że powinniśmy wykorzystać wszelkie możliwości, aby sprzeciwić się podobnym praktykom. Być może właściwą formą rozwiązania sporu byłoby podjęcie mediacji pomiędzy PZ Cussons Polska SA a lokatorami byłych domów zakładowych należących do fabryki.

Z wyrazami szacunku

Maria Szyszkowska

Sprawa dotyczy małżeństwa Iwony i Jacka Jaskólskich z Piły i jest opisana w załączonych sześciu pismach. Oczekuję, że Minister Finansów zwolni wymienionych małżonków z podatku dochodowego od sprzedanej w 2000 r. nieruchomości. Uważam bowiem, że dochodzenie zapłaty w kwocie 4 tysięcy 850 zł jest niesprawiedliwe i niezasadne z co najmniej pięciu powodów.

Tadeusz Rzemykowski

W celu rozwiązania tego problemu samorząd gminy podjął szereg działań. Jednym z zasadniczych, które pochłonęło olbrzymią ilość środków finansowych, był "Wojewódzki program unieszkodliwiania azbestu na przykładzie gminy Szczucin". Prace projektowe i badawcze kosztowały blisko 2 miliony zł. Następnie przystąpiono do prac wdrożeniowych, jednak z uwagi na trudności finansowe można było zaangażować jedynie 2 miliony 700 tysięcy zł, pochodzących z kredytu WFOŚiGW. Gminy nie stać na dalszy wysiłek finansowy, a możliwości kredytowe także zostały wyczerpane. W celu uzyskania środków na dalszą realizację działań rzeczowych gmina wystąpiła już do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie i Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Krakowie z wnioskami o dotację na realizację programu unieszkodliwienia azbestu na przykładzie gminy Szczucin.

Janusz Bargieł

Senator RP

Opracowany plan zakłada udzielenie tej pomocy w ciągu dwóch lat: 28 milionów zł w formie dotacji oraz 35 milionów zł w formie poręczeń kredytowych. Konieczna jest również kontynuacja finansowania z dotacji budżetowych procesów likwidacyjnych nieczynnych kopalń Bolesław i Olkusz.

Najważniejszym działaniem w obszarze inwestycyjnym jest zrealizowanie przedsięwzięcia pod nazwą "Modernizacja ciągów produkcyjnych prażenia koncentratów cynku w piecach fluidyzacyjnych z przystosowaniem do przerobu wtórnych i odpadowych materiałów cynkonośnych". Zrealizowanie przedsięwzięcia pozwoli na wzrost produkcji cynku elektrolitycznego do poziomu 80 tysięcy t w roku, a więc będzie to o 8 tysięcy t więcej niż obecnie. Pozwoli to na zwiększenie przychodów przedsiębiorstwa przy utrzymaniu dotychczasowego poziomu kosztów stałych. Inwestycja ta jest zatem strategiczna ze względu na poprawę sytuacji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa, a w konsekwencji ochronę około trzech tysięcy miejsc pracy.

Ze względu na aktualną sytuację przedsiębiorstwa bez uzyskania stosownej pomocy publicznej może ono nie podołać skutkom przedłużającej się dekoniunktury i w konsekwencji ulec likwidacji.

Udzielenie zakładom pomocy pozwoli zapobiec: utracie na rynku krajowym grupy generującej przychody wynoszące ponad 423 miliony zł rocznie, utracie podatków i opłat w kwocie ponad 84 milionów zł rocznie, likwidacji grupy zatrudniającej ponad trzy tysiące osób, w której wypłaca się wynagrodzenia netto w kwocie ponad 92 miliony zł rocznie, wzrostowi bezrobocia w rejonie olkuskim z 18,9% do 26%, konieczności wypłat odpraw dla zwalnianych pracowników w kwocie 43,8 miliona zł, konieczności wypłat zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 27,2 miliona zł, potrzebie utrzymania przez kilka lat systemu odwadniania kopalni w celu zapewnienia wód pitnych dla osiemdziesięciu pięciu tysięcy mieszkańców rejonu olkuskiego i zapobieżenia podtopieniom terenów zabudowanych, co wiąże się z wydatkowaniem na ten cel 20 milionów zł rocznie.

Zakłady Górniczo-Hutnicze "Bolesław" w Bukownie są przedsiębiorstwem państwowym. Zatrudniają wspólnie ze spółkami zależnymi ponad trzy tysiące osób i są największym pracodawcą w powiecie olkuskim. Prowadzą one działalność górniczą i hutniczą: od wydobycia rud cynku i ołowiu w podziemnej kopalni po produkcję cynku elektrolitycznego. Działalność zakładów jest bardzo ściśle związana z zaspokajaniem potrzeb lokalnej społeczności poprzez zaopatrywanie mieszkańców powiatu olkuskiego i części Śląska w wody pitne pozyskiwane z wód kopalnianych, a także poprzez dostarczanie energii cieplnej do miasta Bukowna.

Do końca 2000 r. zakłady miały dobrą sytuację ekonomiczno-finansową, generując zysk, inwestując i tworząc rezerwy na przyszłość. Drastyczne załamanie się cen cynku na giełdzie w Londynie oraz spadek wartości dolara w Polsce, w oparciu o który zakłady rozliczają ponad 90% swoich przychodów, bardzo szybko doprowadziły do pogorszenia wyników finansowych przedsiębiorstwa. W podobnej sytuacji znalazły się inne firmy na świecie produkujące cynk. Rozpoczęła się rywalizacja o przetrwanie, eliminująca z rynku przedsiębiorstwa najsłabsze.

Zakładom Górniczo-Hutniczym "Bolesław", głównie dzięki utworzonym wcześniej rezerwom i wprowadzeniu bardzo rygorystycznego programu oszczędnościowego, jak dotąd udało się przetrwać ten jakże trudny okres. Jednak podstawowa działalność gospodarcza w ciągu ostatnich dwóch lat prowadzona była ze stratą. Strata ta narastająco przekroczyła już kwotę 45 milionów zł, a nadto występują coraz większe problemy z płynnością finansową. Istnieje zatem bardzo poważne zagrożenie dalszego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

Janusz Bargie
Senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 20 maja bieżącego roku ustawa o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych w art. 1 tworzy wojewódzkie kolegia skarbowe, w skład których ma wchodzić między innymi dyrektor izby celnej. Zadaniem kolegium jest konsolidacja i koordynacja działań w zakresie realizacji na obszarze polityki finansowej państwa, w szczególności polityki podatkowej, celnej i kontrolnej. Do zadań szczegółowych należy między innymi uzgadnianie działań w zakresie realizacji polityki celnej, podatkowej i kontrolnej, koordynacja planów kontroli i ich realizacji, w tym typowanie podmiotów przewidzianych do kontroli, uzgadnianie trybu i zakresu wymiany informacji niezbędnych do realizacji zadań kolegium oraz inicjowanie i opiniowanie rozwiązań w zakresie prawa podatkowego i celnego.

W skład kolegium wchodzą dyrektorzy izb skarbowej i celnej, dyrektor urzędu kontroli skarbowej oraz naczelnik urzędu skarbowego reprezentujący naczelników urzędów skarbowych z obszaru województwa.

Na terenie województwa świętokrzyskiego, które mam zaszczyt reprezentować, na razie nie ma takiej jednostki. W aktualnej sytuacji organy celne w wojewódzkim kolegium skarbowym w Kielcach reprezentowałby dyrektor Izby Celnej w Krakowie. Oczywiste jest, że uczestniczenie w naradach przynajmniej raz w miesiącu byłoby dla dyrektora dużym utrudnieniem, zwłaszcza w przypadku zbiegu terminów obrad kolegiów w Krakowie i Kielcach. Wydaje się więc celowe utworzenie izby celnej w Kielcach, a także w innych siedzibach województw, w których takiej izby nie ma.

Utworzenie izby celnej w Kielcach jest także uzasadnione przekazaniem przepisami tej ustawy administracji celnej części uprawnień organów podatkowych, związanych z podatkiem od towarów i usług VAT oraz podatkiem akcyzowym. Organy celne mają w całości przejąć kontrolę nad tym podatkiem oraz egzekucję administracyjną tych podatków. Aby przybliżyć podatnika do organu, który podatek wymierza i egzekwuje, celowe jest utworzenie izby celnej jako organu drugiej instancji w stosunku do urzędów celnych.

senator Tadeusz Bartos

Kielce to miasto o ponaddziewięćsetletniej historii. Stolica województwa świętokrzyskiego jest nie tylko centrum regionu, ale także ważnym ośrodkiem polskiej gospodarki, nauki i kultury. Mamy bogate tradycje związane ze Staropolskim Okręgiem Przemysłowym. Jednym z podstawowych czynników decydujących o potencjale rozwojowym regionu jest czynnik demograficzny. Według stanu na początek 2000 r. liczba mieszkańców województwa świętokrzyskiego wynosiła jeden milion trzysta dwadzieścia dwa tysiące osiemset osób.

Dobre wyniki i profesjonalizm lokalnych firm działających w branży budowlanej sprawiają, iż Kielce mianowano stolicą polskiego budownictwa. Dzieje się tak również dzięki wiodącej pozycji spółki Targi Kielce, silnego ośrodka wystawienniczo-targowego.

Centralne położenie oraz dobra sieć połączeń drogowych i kolejowych umożliwiają szybkie dotarcie do największych ośrodków miejskich Polski. Długość dróg krajowych na terenie województwa wynosi 745 km, dróg wojewódzkich jest 1 tysiąc 40 km, a powiatowych 6 tysięcy 199 km. Drogi krajowe nr 7, czyli Gdańsk - Warszawa - Kielce - Kraków - Chyżne, i 74, a więc Piotrków Trybunalski - Kielce - Rzeszów - Barwinek, są zaliczone do dróg ekspresowych.

Wizytówką Kielc jest prężnie rozwijające się budownictwo. Miasto jest siedzibą kilku dużych, liczących się na krajowym rynku budowlanym przedsiębiorstw prywatnych, w tym spółek giełdowych, których potencjał pozwala na prowadzenie działalności na terenie całego kraju. Najbardziej znaczące firmy kieleckie to między innymi: Exbud Skanska SA, Kolporter SA, NSK Iskra SA, Chemar SA, Mitex SA, Echo Investment SA, David S. Smith Packaging Poland SA, Poligrafia SA, KPBP-BICK SA, Elektrociepłownia Kielce SA.

Województwo świętokrzyskie ma dobrze rozwiniętą sieć instytucji i organizacji obsługi biznesu. Do znaczących instytucji współpracujących z samorządem wojewódzkim i samorządami lokalnymi w działaniach prorozwojowych należy zaliczyć: Staropolską Izbę Przemysłowo-Handlową, Świętokrzyską Agencją Rozwoju Regionu, Centrum Targowe Kielce, Centrum Biznesu firmy Exbud, forum gospodarcze, forum pracodawców, kielecką lożę Bussines Centre Club i izbę rzemieślniczą.

Historia oddziału wojewódzkiego PZU na Kielecczyźnie sięga 1946 r. W roku 1970 w oddziale wojewódzkim w Kielcach pracowało siedemdziesiąt osób. Podlegało im dwadzieścia jednostek wykonawczych - inspektoratów. Następnie na mocy decyzji dyrektora naczelnego PZU w Warszawie 1 stycznia 1988 r. utworzono własny okręgowy wydział kontroli. Jego celem było prowadzenie działań kontrolno-rewizyjnych na terenie trzech województw: częstochowskiego, radomskiego i kieleckiego. 15 września 1989 r., na mocy decyzji prezesa PZU w Warszawie, dotychczasowy oddział wojewódzki w Kielcach został przemianowany na oddział okręgowy.

Na mocy ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. Państwowy Zakład Ubezpieczeń został 27 grudnia 1991 r. przekształcony w jednoosobową spółkę skarbu państwa pod nazwą Powszechny Zakład Ubezpieczeń. W roku 1991 na terenie kraju funkcjonowało dziewiętnaście oddziałów okręgowych, w tym między innymi w Kielcach. W styczniu 1992 r. zlikwidowano oddział okręgowy w Kielcach, który został inkorporowany do krakowskiego, a inspektoraty z radomskiego przeszły pod rząd oddziału okręgowego w Lublinie.

W związku z tym, wypełniając zobowiązanie nałożone przez wyborców, składam wniosek o podjęcie działań na rzecz reaktywowania oddziału okręgowego PZU SA w Kielcach w granicach województwa świętokrzyskiego. Minął już okres próby dla województw utworzonych po reformie administracyjnej kraju. Województwo nasze zostało zaakceptowane i na trwałe wpisało się w system gospodarczy. Do Kielc powracają oddziały banków i innych instytucji, dzięki czemu powstają struktury odpowiadające randze województwa. Tworząc oddział na terenie województwa świętokrzyskiego, PZU SA odzyska jako zakład prestiż utracony w wyniku degradacji z 1991 r.

W chwili obecnej w Polsce działa czternaście oddziałów okręgowych PZU SA. Nadmieniam, iż od 1 stycznia bieżącego roku w wyniku realizacji reformy powiatowej PZU SA w Kielcach stanowi inspektorat, w skład którego wchodzą miasto Kielce oraz dziewiętnaście gmin: Bodzentyn, Chęciny, Bieliny, Chmielnik, Daleszyce, Górno, Łagów, Łopuszno, Masłów, Miedziana Góra, Mniów, Morawica, Nowa Słupia, Piekoszów, Pierzchnica, Raków, Sitkówka-Nowiny, Strawczyn, Zagnańsk.

Inspektorat kielecki zajął trzecie miejsce pod względem przypisu składki w okręgu, a dyrekcja tego inspektoratu podczas spotkań i negocjacji z przedstawicielami władz województwa nie ma możliwości zaoferowania środków z funduszu prewencyjnego bądź reklamowego z uwagi na ograniczone limity kwot, zupełnie niewynikające z odpowiedniego wskaźnika odpisu uzależnionego od przypisu inspektoratu, i czasochłonne procedury, bez względu na wielkość kwot i rodzaj klienta - decyzje często muszą być podejmowane w trakcie negocjacji. Ponadto brakuje działań koordynujących w tym zakresie na terenie województwa świętokrzyskiego. Koordynacja tych działań z Krakowa nie wychodzi na dobre naszemu regionowi.

W sprawie reaktywowania okręgu związki zawodowe działające przy PZU SA w Kielcach zwracały się trzykrotnie do byłych prezesów zarządu. Przedstawiane w pismach argumenty nie straciły na aktualności.

senator Tadeusz Bartos

Fundacja "Nauka i Przyszłość" przy Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. Ludwika Hirszfelda PAN z siedzibą we Wrocławiu przekazała na moje ręce list otwarty, będący wynikiem inicjatywy obywatelskiej. Autorzy listu apelują w nim o podjęcie energicznych kroków mających na celu zmniejszenie przepaści technologicznej pomiędzy Polską a Unią Europejską i Stanami Zjednoczonymi, a także o stworzenie sprzyjających warunków do kreowania innowacyjnych przedsięwzięć gospodarczych, w tym również rozwoju biotechnologii.

Autorzy listu słusznie twierdzą, iż warunkiem rozwoju biotechnologii w Polsce jest utworzenie, wzorem krajów odnoszących w tej dziedzinie sukcesy, w głównych ośrodkach naukowych kraju parków technologicznych, w których mogłyby rozpoczynać swoją działalność nowe firmy biotechnologiczne, oraz stworzenie dostosowanego do polskich warunków systemu finansowania i przez to promowania innowacyjnych firm i projektów biotechnologicznych.

Duży krok w tworzeniu warunków pod rozwój biotechnologii w Polsce został już postawiony. Chodzi o uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o organizmach genetycznie zmodyfikowanych.

Szanowny Panie Ministrze!

Samorządy powiatowe, będące między innymi organami założycielskimi zespołów opieki zdrowotnej, apelują o podjęcie działań mających zapobiec dalszemu pogarszaniu się stanu opieki zdrowotnej. Na samorządzie powiatowym ciąży wiele obowiązków w zakresie ochrony zdrowia obywateli, niestety nie idą za tym możliwości finansowe. Samorządy szczebla powiatowego nie otrzymują z budżetu państwa subwencji na realizację zadań związanych z opieką zdrowotną, przeznaczając na to wyłącznie środki z dochodów własnych. O tym, jak niskie są budżety powiatów, w tym powiatu częstochowskiego, wiemy wszyscy. Trudno więc mówić o realnych możliwościach wsparcia finansowego w zakresie inwestycji i remontów. Szpitale muszą pokrywać część wydatków same, przy czym stawki na świadczenia zdrowotne nie obejmują środków na te cele.

Działania restrukturyzacyjne podejmowane od 1999 r. nie przyniosły pożądanych efektów, ponieważ między innymi nie przyczyniły się do pokrycia kosztów odpraw pracowniczych w całości, co także obciążyło szpitale. Największe koszty pochłonęły wypłaty tak zwanej trzynastki oraz częściowej realizacji ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r., tak zwanej ustawy 203. Pojawiły się trudności w kredytowaniu działalności szpitali, ponieważ zozy nie są właścicielami nieruchomości, którymi zarządzają, dlatego brakuje odpowiedniego zabezpieczenia.

W obliczu katastrofalnej sytuacji szpitali powiatowych warto zastanowić się, czy nie należałoby podjąć działań mających na celu: uznanie wierzytelności wynikających z ustawy 203 za zobowiązanie budżetu państwa, objęcie opieką NFZ wszystkich obywateli, co zmniejszy koszty szpitali, które hospitalizują pacjentów nieubezpieczonych, wprowadzenie stawki zerowej VAT, a nie zwolnienia z VAT - skoro zozy są traktowane jako osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą i są płatnikiem VAT, to dlaczego nie mogą odliczać VAT?

Otóż w 2000 r. w województwie podlaskim wystąpiła klęska suszy połączona z przymrozkami, co spowodowało ogromne straty w gospodarstwach rolnych w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej. W związku z tym rolnicy zostali zmuszeni do nieprzewidzianych wydatków finansowych na zakup pasz dla zwierząt. Jedynym źródłem finansowania były wówczas tak zwane kredyty suszowe, z których skorzystali rolnicy - właściciele wysokotowarowych gospodarstw rolnych o kierunku produkcja mleka, bo to one właśnie znalazły się w najtrudniejszej sytuacji.

Termin spłaty wspomnianych kredytów mijał w 2002 r. Niestety w tymże 2002 r. rolników w województwie podlaskim ponownie dotknęła klęska suszy, co uniemożliwiło spłatę opisywanych kredytów z 2000 r. w przewidywanym terminie. W efekcie tego, w związku z trudną sytuacją finansową gospodarstw, umożliwiono zarządzeniem prezesa ARiMR przesunięcie spłaty o jeden rok, czyli do 2003 r. Stosowane wówczas procedury były proste i realne, a rolnicy podpisywali aneksy bezpośrednio w bankach, także w przedłożonym terminie, to jest do końca 2003 r.

Skumulowanie jednak w tak krótkim, bo dwuletnim odstępie czasu, klęsk żywiołowych na Podlasiu sprawiło, iż rolnicy z naszego województwa nie są w stanie zakończyć spłat tych kredytów do końca 2003 r. Dlatego też obecnie do Zarządu Województwa Podlaskiego w Białymstoku napływają prośby środowisk wiejskich o wydłużenie terminu spłaty kredytów z roku 2000 o następny rok, czyli do 2004 r. Umożliwia to zarządzenie prezesa ARiMR nr 5/2003 z dnia 29 stycznia 2003 r., jednakże obecne procedury w tym względzie są bardzo skomplikowane i uciążliwe dla kredytobiorców, gdyż wydłużenie spłaty kredytów o następny rok, do 2004 r., może nastąpić wyłącznie w szczególnie uzasadnionym przez wojewodę przypadku. Taki zapis rodzi niejednoznaczną interpretację i wydłużenie czasu załatwiania formalności, a pierwsze spłaty kredytów z 2000 r. są wymagane już na przełomie czerwca i lipca bieżącego roku.

W związku z powyższym, popierając starania Zarządu Województwa Podlaskiego, zwracam się z prośbą do Pana Ministra o podjęcie skutecznych działań umożliwiających przedłużenie spłaty kredytu z 2000 r. przez podlaskich rolników o kolejny rok - do 2004 r. Jednocześnie proszę o zastosowanie takich procedur, które umożliwią rolnikom podpisywanie dokumentów kredytowych bezpośrednio w bankach, bez narażania ich na zbędne formalności. Jest to bowiem problem społeczny, który wymaga szybkiego rozwiązania.

Z wyrazami szacunku

Jan Szafraniec
Senator RP

Działania wyżej wymienionego towarzystwa mają wzniosły i cenny dla społeczeństwa charakter, bowiem organizacja ta czuwa nad bezpieczeństwem osób korzystających z wypoczynku nad wodą. Towarzystwo Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących istnieje oficjalnie od 30 września 1993 r., a zostało powołane jako stowarzyszenie alternatywne wobec działań prowadzonych dotychczas w tym względzie przez Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.

Niestety działalność Towarzystwa Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących napotyka na trudności w postaci negowania jego uprawnień i obowiązków przez WOPR. Jak ostatnio poinformował mnie prezes towarzystwa, pan Antoni Roman, władze wojewódzkie WOPR w Białymstoku doprowadziły do sytuacji, iż z listy ratowników pływalni białostockiego Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji wykreślono przedstawicieli towarzystwa, stawiając im warunek ukończenia kursu woprowskiego.

Moim zdaniem sytuacja, w której nad bezpieczeństwem korzystających z wypoczynku nad wodą czuwa jak najwięcej ratowników - nawet jeśli są oni przedstawicielami różnych stowarzyszeń - jest korzystna dla społeczeństwa. Stąd też moja prośba do Pani Minister o wydanie Towarzystwu Zapobiegania Tonięciom i Ratowania Tonących wspomnianego na wstępie potwierdzenia jego uprawnień i obowiązków.

Z wyrazami szacunku

Jan Szafraniec
Senator RP

Społeczeństwo tego miasta czeka na nowy szpital od kilkudziesięciu lat. W 1998 r. rozpoczęto inwestycję. Niestety, zmiany administracyjne w 1999 r., likwidacja województwa ciechanowskiego i utworzenie powiatów sprawiło, iż ta inwestycja przez kilkanaście miesięcy nie miała inwestora. Dopiero w 2001 r. udało się ją wprowadzić do kontraktu dla województwa mazowieckiego i realizować dalej jako inwestycję powiatu pułtuskiego. Do chwili obecnej została ona wykonana w ponad 50%. Niestety, nie ma możliwości jej dalszego kontynuowania w ramach kontraktu dla województwa.

Andrzej Anulewicz
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Ministrze, otrzymuję wiele pytań nawiązujących w swej treści do zapisów cytowanych wyżej ustaw, a dotyczących odliczania od dochodu przed opodatkowaniem w pełnej wysokości darowizn na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą prowadzoną przez kościelne osoby prawne, na przykład kościół katolicki, powyżej dziesięcioprocentowego progu wynikającego z art. 18 ust. 1 pkt 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W obydwu ustawach zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne mają prawo do przekazywania darowizn i odliczania ich od swojego dochodu do wysokości nieprzekraczającej 10%. Ponieważ ustawodawca w art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej mówi o darczyńcach, nie rozgraniczając ich na osoby fizyczne i osoby prawne, nasuwa się następujące pytanie: czy osoba prawna może odliczyć od dochodu przed opodatkowaniem darowizny w pełnej wysokości, ponad limit 10%, jeżeli darowizna została przekazana na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą kościelnych osób prywatnych, kościoła katolickiego?

Podatnicy spotykają się z różną interpretacją ze strony urzędów skarbowych. Akceptowane są odliczenia ponad próg 10% darowizn przekazywanych przez osoby fizyczne, a różnie traktowane są odliczenia dokonywane przez osoby prawne.

Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Przedstawiciele Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, zaniepokojeni obecną sytuacją, zwrócili się z apelem o stworzenie warunków do odbudowy gospodarki lekami w Polsce.

Wprowadzone w 2002 r. zmiany w prawie farmaceutycznym doprowadziły naszą rodzimą farmację do tragicznego stanu. Nowe przepisy ułatwiły ekspansję monopolistycznej farmacji markowej. Liberalizm w obrocie lekami w rzeczywistości oznaczał powstawanie coraz większych przedsiębiorstw, łańcuchów aptek, zmniejszanie liczby hurtowni, a w efekcie koncentrację podatną na dyktat markowych koncernów farmaceutycznych. W konsekwencji nastąpiło zalanie rynku przez drogie leki markowe i wypieranie tanich, z wielką szkodą dla ludności i przemysłu krajowego.

Zwracam się wobec tego o jak najszybsze przywrócenie sytuacji chroniącej nasz kraj przed wielomilionowymi stratami i o niedopuszczenie do permanentnego pogarszania sytuacji. Można to osiągnąć przez: odtworzenie w Ministerstwie Zdrowia departamentu farmacji zatrudniającego wykwalifikowanych farmaceutów, powołanie osoby kompetentnej na stanowisko wiceministra do spraw farmacji, powierzenie gospodarki lekami osobom kompetentnym w ramach NFZ i odbudowanie niezwykle ważnej instytucji naukowej, jaką był Instytut Leków.

Zwracam się o natychmiastową realizację przedstawionych postulatów w celu zapobieżenia całkowitej zapaści rynku farmaceutycznego w Polsce, do czego doprowadza obecnie eliminacja z rynku alternatywnych, tanich leków krajowych. Placówki farmaceutyczne powinny być przede wszystkim instytucjami chroniącymi zdrowie i interesy pacjentów oraz zapewniającymi ochronę krajowego przemysłu farmaceutycznego przed zalewem towarów z rynku unijnego, o czym niektórzy wydają się zapominać, tworząc z nich placówki nastawione jedynie na zysk.

Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Jest to obecnie jeden z największych w Małopolsce świadczeniodawców z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. W ramach tego zespołu udziela się porad w dwudziestu pięciu przychodniach i poradniach różnych specjalności medycznych, zatrudnionych jest tam stu dziesięciu lekarzy specjalistów. Od chwili powstania zespół ten był główną placówką specjalistycznego lecznictwa ambulatoryjnego w byłym województwie tarnowskim. Rokrocznie w ramach zespołu jest udzielanych kilkadziesiąt tysięcy porad i interwencji stomatologicznych. Liczba udzielanych świadczeń wskazuje na ogromne zapotrzebowanie społeczne na tego typu działalność.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Poziom dotacji i wysokość strat spółek wchodzących w skład grupy PKP doprowadziły do tego, że na koniec 2003 r. zadłużenie kolei państwowych przekroczy 13 miliardów zł. Rząd niestety nie podejmuje zdecydowanych działań pozwalających rozwiązać problem zapaści przewozów kolejowych.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Oczywiste jest, że od wdrożenia wynegocjowanych ostatecznie decyzji akcesyjnych zależy rozwój gospodarczy Rzeczypospolitej Polskiej. Brak kompletnych uregulowań prawnych, dotyczących okresów przejściowych dla wdrożenia dyrektyw UE, akredytacji i notyfikacji laboratoriów badawczych oraz jednostek kontrolnych i inspekcyjnych, może spowodować, że wiele wynegocjowanych i przyjętych decyzji nie będzie można zrealizować. Najbliższy czas dla środowiska elektryków polskich przyniesie nowe wyzwania, do których realizacji wielu nie jest przygotowanych. W ramach dostosowywania prawa wdrożono Dyrektywy Nowego Podejścia, określając co dostawca, producent oraz importer muszą uczynić, aby wprowadzić wyrób do obrotu.

Zderzenie z problemami, jakie powstaną w związku z integracją, uwidoczni nam nasze braki i już dziś warto, by państwo zwróciło uwagę na ich rozwiązanie. Przez ostatnie lata nie starano się wykorzystywać opinii środowiska technicznego przy tworzeniu i realizacji prawa oraz przepisów technicznych. Starano się bezkrytycznie przenosić do Polski wszystko, co unijne, zapominając przy tym o możliwości tak zwanych odchyłek narodowych, które występują w każdym prawie przypadku kraju członkowskiego UE. Należy pamiętać, że mamy dalej wiele ciekawych rozwiązań technicznych i prawnych, które mogą być zastosowane również w UE. Polska jako jeden z niewielu krajów posiadała ustawę o jakości, nadając tym samym odpowiednie znaczenie temu słowu oraz eksponując rangę normalizacji. Powinniśmy zachować nasze już istniejące prawo techniczne, gdyż jego przebudowa będzie zbyt czasochłonna, a o koszcie finansowym lepiej nie wspominać.

Drugi, należy upowszechnić świadomość na temat znaczenia posiadania znaków CE jako warunku dopuszczenia wyrobu do obrotu towarowego.

Ze wszystkich dyrektyw UE, dotyczących obszaru produkcji i usług, jedynie nieliczne mają faktyczne umocowanie prawne w Polsce. Polscy negocjatorzy uznali, że Polsce nie potrzeba okresów przejściowych dla wdrożenia w pełnym zakresie postanowień dyrektyw UE, pomimo że każda z nich posiada w krajach UE odpowiednio długi okres wprowadzenia w życie. Występuje prawie powszechna nieświadomość skutków, jakie niesie za sobą przyjęty dobrowolnie obowiązek stosowania dyrektyw. Nie ma przygotowanych i uzgodnionych z UE żadnych przepisów zabezpieczających polską gospodarkę przed skutkami braku przygotowań do stosowania przepisów prawnych, jakimi są dyrektywy UE. Inne kraje, wstępujące razem z Polską, w większości takie zabezpieczenia posiadają.

W dalszym ciągu nie posiadamy polskich jednostek, które w chwili przystąpienia RP do Unii mogłyby stać się jednostkami notyfikowanymi przez rząd Polski do nadawania uprawnień do stosowania znaku CE w tych obszarach, gdzie będzie to wymagane. Brak oznaczenia znakiem CE tych wyrobów uniemożliwi ich sprzedaż na rynku UE, a więc i w Polsce. Problem ten będzie dotyczył większości małych i średnich przedsiębiorstw. Polskie przedsiębiorstwa eksportujące swoje wyroby do krajów UE już dziś są zmuszone zlecać wykonywanie badań i wydawanie ocen zgodności zagranicznym jednostkom notyfikowanym, które w ten sposób decydują o polskim eksporcie.

Warto zachować tradycję wypracowaną przez lata, jaką jest znak B w ramach dobrowolnych ocen. W nowych uregulowaniach prawnych powinien on zostać zachowany jako dobrowolny znak bezpieczeństwa, kojarzący się z dobrym, a przede wszystkim bezpiecznym produktem. Pamiętajmy, że znak ten funkcjonuje w naszym społeczeństwie od kilkudziesięciu lat i źle byłoby, gdybyśmy go zaprzepaścili. Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że prawie każdy kraj UE uregulował u siebie swój rynek, wprowadzając pojęcie znaku narodowego.

Polskie małe i średnie przedsiębiorstwa napotykają na barierę wysokich kosztów certyfikacji personelu, wyrobów i systemów zarządzania jakością. Bez certyfikatów wymaganych dyrektywami UE wiele polskich wyrobów nie zostanie legalnie włączonych do obrotu na rynku UE, a po przystąpieniu do UE także na rynku krajowym. Małemu i średniemu przedsiębiorcy realizującemu dostawy wyrobów na rynek polski, o ile nie uzyska w ciągu kilku miesięcy certyfikatów, pozostanie ewentualny eksport do krajów spoza UE lub likwidacja produkcji.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc