Warszawa, 10 czerwca 2003 r.

Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, który został utworzony ustawą z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, zasilany jest przede wszystkim środkami budżetowymi oraz w ostatnim okresie również środkami pochodzącymi z pożyczek w bankach zagranicznych, których spłata gwarantowana jest przez Skarb Państwa. Ze względu na fakt, iż zainteresowanie tą formą finansowania budownictwa mieszkaniowego znacznie przewyższa dostępne na ten cel fundusze, należy je wykorzystywać jak najefektywniej. Selekcja i jej kryteria mają na celu wyłonienie podmiotów, które będą w stanie realizować program społecznego budownictwa czynszowego i ponieść jego finansowe skutki. Kryteria z natury swej muszą preferować określony typ przedsięwzięcia, w przeciwnym razie wszystkie przedsięwzięcia oceniane byłyby podobnie, a selekcja byłaby niemożliwa. Kryteria te określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 lipca 2000 r. w sprawie warunków i trybu udzielania kredytów i pożyczek ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego oraz niektórych wymagań dotyczących lokali i budynków finansowanych przy udziale tych środków. Prawidłowy dobór kredytobiorców w długim okresie pozwoli Funduszowi na dalsze finansowanie budownictwa mieszkaniowego ze zwracanych przez TBSy i spółdzielnie mieszkaniowe środków.

W kwestii dostępności środków z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, pragnę poinformować, że Ministerstwo Infrastruktury będzie zabiegało o jak największe dotacje do Krajowego Funduszu Mieszkaniowego z budżetu państwa. Zgodnie z rządowym programem w najbliższych latach nie powinny one być niższe niż 450 mln zł rocznie. Należy również rozwijać koncepcje sprzedaży wierzytelności KFM bankom hipotecznym lub funduszom inwestycyjnym oraz emisji obligacji własnych Banku Gospodarstwa Krajowego z przeznaczeniem na zasilenie KFM. Działania takie pozwolą utrzymać akcję kredytową na dotychczasowym wysokim poziomie (ponad 10% efektów budownictwa mieszkaniowego ogółem). W roku 2003 planowana do udzielenia kwota kredytów z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego w wysokości 1.381.424 tys. zł, pozwoli na budowę ponad 18 tysięcy mieszkań.

W swoim oświadczeniu Pan senator Władysław Mańkut zwraca uwagę na wybrane kryteria oceny wniosków wstępnych, pod względem ich preferencyjności w stosunku do podmiotów z większych ośrodków miejskich. Zdaniem UMiRM kryteria oceny planowanych przedsięwzięć inwestycyjno-budowlanych, kryteria polityki w zakresie rozwoju lokalnego i regionalnego, oraz kryteria kredytowe nie dyskryminują w żadnym razie podmiotów z mniejszych ośrodków miejskich, a mają na celu prawidłowy rozwój programu społecznego budownictwa czynszowego. Poniżej przedstawiam stanowisko wobec zarzutów, sformułowanych pod adresem niektórych kryteriów.

Kryterium I.5 (koszty budowy) - Kryterium I.5 przyznaje punkty przedsięwzięciom inwestycyjno-budowlanym, w zależności od całkowitego kosztu przedsięwzięcia na 1m kw. w odniesieniu do lokalnych uwarunkowań realizacji inwestycji. Odniesienie kosztu do wskaźnika powiatowego było podyktowane różnicami występującymi w poszczególnych powiatach pod względem cen materiałów budowlanych, kosztów pracy, czy też kosztów pozyskania gruntu. Niski wskaźnik powiatowy wskazuje, iż w danym regionie ceny są niższe, i potrzebne są mniejsze nakłady do realizacji danego przedsięwzięcia. Należy również zauważyć, że nie tylko do takich celów wskaźniki powiatowe są wykorzystywane i generalnie nie kwestionuje się zasadności ich istnienia.

Kryterium II.1 (deficyt mieszkań w gminie), Kryterium II.2 (udział mieszkań komunalnych i społecznych czynszowych, współfinansowanych przez KFM w zasobach mieszkaniowych w gminie) - Zarzut, iż ww. kryteria preferują przedsięwzięcia realizowane w większych miastach jest całkowicie niezrozumiały. Wręcz przeciwnie, mniejsze ośrodki miejskie mogą osiągnąć wyższą punktację, ze względu na nieduże nasycenie mieszkaniami komunalnymi i TBS na ich terenie.

Kryterium II.10 (potencjalna możliwość absorpcji bezrobocia) - Program budowy mieszkań na wynajem ma przede wszystkim zaspokajać potrzeby mieszkaniowe osób średnio uposażonych, których nie stać jest na zakup własnego mieszkania. Poza tym, ma on również sprzyjać przenoszeniu się osób w miejsca, gdzie łatwiej dostępna jest praca, co pozwoli uniknąć sytuacji braku popytu na budowane mieszkania. Czynnikiem decydującym o otrzymanej liczbie punktów z tytułu tego kryterium jest wskaźnik dochodów własnych gminy, co może świadczyć o możliwości stworzenia nowych miejsc pracy na jej terenie. Wielkość ośrodka miejskiego nie jest brana pod uwagę.

Kryterium II.8 (popyt na mieszkania finansowane z udziałem środków KFM) - Program realizowany przez Krajowy Fundusz Mieszkaniowy jest długofalowym przedsięwzięciem, które zakłada, iż kolejne inwestycje mieszkaniowe na wynajem, będą realizowane przy pomocy środków uzyskanych ze spłaty wcześniej udzielanych kredytów. Wystąpienie ryzyka braku popytu na społeczne mieszkania czynszowe jest o tyle istotne, iż spłata zaciągniętych kredytów zależy bezpośrednio od osób zajmujących lokale mieszkalne i spłacających wraz z czynszem te właśnie kredyty.

Kryterium III.1 (wysokość wskaźnika pierwszej spłaty) - Na Krajowy Fundusz Mieszkaniowy składają się środki budżetowe, a Bank Gospodarstwa Krajowego, który zarządza Funduszem, musi przede wszystkim kierować się ich bezpieczeństwem. Symulacje wskazują, że w razie przyjęcia pierwszej spłaty na minimalnym dopuszczalnym poziomie, rodzi się niebezpieczeństwo niespłacalności kredytu. Dlatego preferuje się wnioskodawców deklarujących wyższe spłaty.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, dnia 10 czerwca 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Ustawa o zmianie ustawy o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DZ.U. z 2003 roku, Nr 84, poz. 774) określa warunki dotyczące możliwości podejmowania działalności gospodarczej w zakresie nowych gier, w tym również gier na automatach o niskich wygranych. Do głównych wymogów stawianych podmiotom zainteresowanym podejmowaniem tego rodzaju działalności należy zaliczyć m.in.: określoną formę organizacyjno-prawną (wyłącznie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna), minimalny kapitał spółki (200 tys. euro), obowiązek składania zabezpieczeń finansowych, udokumentowanie legalności źródeł pochodzenia kapitału spółki i terminowego wywiązywania się z obowiązków podatkowych wobec budżetu państwa oraz niekaralności udziałowców i osób zarządzających podmiotem.

Przyjęte w ustawie o zmianie ustawy o grach... rozwiązania w żaden sposób nie odbiegają od warunków stawianych podmiotom urządzającym gry w ośrodkach gier (tj. kasynach i salonach gier) na podstawie obowiązujących przepisów ustawy o grach... . Działalność związana z prowadzeniem gier w ośrodkach gier może być prowadzona przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółkę akcyjną, której minimalny kapitał wynosi nie mniej niż 1 mln euro - gdy zezwolenie dotyczy prowadzenia kasyna, 500 tys. euro - gdy zezwolenie dotyczy prowadzenia salonu gier na automatach, salonu bingo pieniężne lub przyjmowania zakładów wzajemnych.

Ustawa o grach... jak i przyjęta jej nowelizacja stanowią regulację szczególnej działalności, która z jednej strony jest stosunkowo rentowna, ale z drugiej strony może stać się i staje się często źródłem wielu zjawisk patologicznych. W związku z tym Minister Finansów jest zobowiązany do szczególnej aktywności w prowadzeniu nadzoru i kontroli nad działalnością podmiotów urządzających gry hazardowe. Wprowadzone w ustawie wysokie wymogi stawiane podmiotom ubiegającym się o zezwolenie są podyktowane troską o zapewnienie wysokich standardów prowadzonej działalności, ochrony praw grających i interesu publicznego.

Zarówno w obowiązujących przepisach jak i zgodnie z przyjętą nowelizacją ustawy o grach... nie istnieją prawne możliwości urządzania jakichkolwiek gier bez wymaganego zezwolenia. Zezwolenie będzie mogło być wydane tylko i wyłącznie podmiotom, które spełniają wszystkie warunki określone w przepisach prawnych a w tym w szczególności warunek dotyczący ukazania źródeł pochodzenia kapitału spółki oraz niekaralności udziałowców i osób zarządzających podmiotem.

• szczególny nadzór podatkowy, sprawowany przez inspektorów kontroli skarbowej uwzględniający prawidłowość ustalania podatku od gier, kontrolę przychodów oraz stosowanie obowiązujących limitów stawek i wygranych;

Robert Kwaśniak

Warszawa, dnia 10 czerwca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na przekazane przy piśmie z dnia 21 maja br. znak: BPS/DSK-043-231/03 oświadczenie złożone przez pana senatora Witolda Gładkowskiego na 40 posiedzeniu Senatu w dniu 14 maja br. w sprawie braku informacji dotyczącej wysokości środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację zadań z zakresu rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz terminu wydania aktów wykonawczych do ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, uprzejmie informuję:

Wysokość środków Funduszu dla samorządów wojewódzkich i powiatowych na realizację zadań z zakresu rehabilitacji osób niepełnosprawnych ustalana jest według algorytmu określonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom wojewódzkim i powiatowym, które zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw Nr 88, poz. 808 i weszło w życie 4 czerwca br. Dlatego poinformowanie o wysokości środków dla poszczególnych samorządów oraz przekazanie tych środków w pełnej wysokości może nastąpić dopiero po tym terminie.

Jednocześnie należy podkreślić, iż Prezes Zarządu Funduszu przekazywał zaliczkowo środki Funduszu samorządowi powiatowemu, na finansowanie zobowiązań oraz na realizację zadań (dofinansowanie uczestnictwa osób niepełnosprawnych i ich opiekunów w turnusach rehabilitacyjnych), do wysokości środków wydatkowanych przez powiat na to zadanie w analogicznym okresie roku poprzedniego. Przekazywanie tych środków następowało jedynie na wniosek powiatu.

3. rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie turnusów rehabilitacyjnych organizowanych przy udziale środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - zostało podpisane przez Ministra 22 maja br. i opublikowane w Dz.U. Nr 100 poz. 926,

4. rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie określenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - zostało podpisane przez Ministra 22 maja br. i opublikowane w Dz.U. Nr 100 poz. 930,

8. rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wzorów informacji przedstawianych przez prowadzącego zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej oraz sposobu ich przedstawiania - zostało podpisane przez Ministra 27 maja br.,

9. rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej i gospodarowania środkami Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jest przygotowywane do podpisu Ministra,

10. rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie ustalania wzorów deklaracji składanych Zarządowi Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przez pracodawców zobowiązanych do wpłat na ten Fundusz jest przygotowywane do podpisu Ministra,

15. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności jest na końcowym etapie prac legislacyjnych,

18. rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad i trybu powoływania oraz odwoływania członków Rady Nadzorczej Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, a także szczegółowych zasad działania Rady Nadzorczej i szkolenia jej członków oraz wysokości ich wynagrodzenia za udział w posiedzeniach Rady - jest uzgadniane z resortami i partnerami społecznymi,

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 10 czerwca 2003 r.

- Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" było w poprzednich latach kontrolowane przez Najwyższą Izbę Kontroli w zakresie wykorzystania dotacji na zlecone zadania z zakresu opieki nad Polonią i Polakami za granicą. Przeprowadzone kontrole nie dostarczyły przykładów rażących nieprawidłowości w działalności Stowarzyszenia. Miały miejsce raczej uchybienia w zakresie sposobu i terminowości rozliczania się z otrzymanych środków budżetowych, naliczania kosztów ogólnych i szczegółowości sporządzania sprawozdań przekazywanych przez Stowarzyszenie Kancelarii Senatu,

- prawidłowość udzielania dotacji na cele polonijne przez Kancelarię Senatu i egzekwowanie ich rozliczania jest corocznie przedmiotem badań w toku kontroli wykonania budżetu Kancelarii w danym roku. Z kontroli wykonania przez Kancelarię budżetu w roku 2002 wynika, że ujawnione przez NIK we wcześniejszych latach nieprawidłowości z zakresu rozliczania dotacji i kontroli wykonania zadań zleconych jednostkom spoza sektora finansów publicznych są stopniowo likwidowane,

- w II półroczu 2002 r. Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w Stowarzyszeniu "Wspólnota Polska" kontrole finansowania ze środków budżetowych zadań z zakresu promocji kultury polskiej za granicą w latach 2000-2002 i w I półroczu 2002 r. Ocena wykonania tych zadań była ogólnie pozytywna, a stwierdzone nieprawidłowości nie miały zasadniczego wpływu na skontrolowaną działalność.

- Najwyższa Izba Kontroli planowała skontrolowanie Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" i wybranych jego oddziałów przy przeprowadzanych kontrolach wykonania budżetu w 2002 r. Odstąpiono od tego, aby uniknąć zbiegu kontroli, gdyż w II półroczu 2002 r. urzędy kontroli skarbowej podjęły kontrole Stowarzyszenia w zakresie wykorzystania dotacji budżetowych na cele polonijne w latach 2000-2001. Czynności kontrolne, koordynowane przez UKS w Warszawie, zakończyły w I kwartale 2003 r., a obecnie trwa postępowanie pokontrolne,

- częściowo podzielam pogląd wyrażony przez Panią Senator Marię Szyszkowską na temat "monopolistycznej" pozycji Stowarzyszenia w zakresie realizacji zadań państwowych na rzecz Polonii i Polaków za granicą. Świadczyć o tym może chociażby podział dotacji na te cele między organizacje składające wnioski o podział dotacji. Na przykład w 2002 r. z dotacji na opiekę nad Polonią i Polakami za granicą o łącznej wysokości 45.225 tys. zł "Wspólnota Polska" otrzymała 38.470 tys. zł j. 85% całej kwoty (z tego 80% dotacji planowanych na działalność programową i 92,2% środków na zadania inwestycyjne). Propozycje takiego podziału dotacji (o które ubiegało się ponad 80 jednostek organizacyjnych realizujących zadania na rzecz Polonii i Polaków za granicą) Kancelaria Senatu uzasadniała odpowiednim przygotowaniem "Stowarzyszenia" do prawidłowej realizacji zleconych zadań. Przydzielone "Wspólnocie Polskiej" dotacje na rok 2002 zostały na wniosek Kancelarii dodatkowo zwiększone ze środków planowanych na dotacje dla jednostek organizacyjnych innych niż fundacje i stowarzyszenia, pomimo że "Wspólnota Polska" zwróciła w 2002 r. kwotę 435,6 tys. zł z dotacji otrzymanych w 2001 r. i niewykorzystanych,

- pragnę jednocześnie zauważyć, że uchwały w sprawie kierunków działania i priorytetów finansowania zadań państwowych w zakresie opieki nad Polonią i Polakami za granicą, jak też w sprawie zlecenia poszczególnych zadań podejmuje Prezydium Senatu RP. Opinie dla Prezydium w tych sprawach (co wynika z regulaminu Senatu) przygotowuje Komisja Emigracji i Polaków za Granicą, a także Polonijna Rada Konsultacyjna przy urzędzie Marszałka Senatu (uchwała nr 124 Prezydium Senatu z 19 grudnia 2002 r.).

Przekazując powyższe Panu Marszałkowi uprzejmie informuję, że w opisanej wyżej sytuacji przeprowadzanie obecnie kontroli Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" w zakresie wykorzystania środków otrzymanych z budżetu państwa, do czego NIK posiada uprawnienia, nie wydaje się uzasadnione. Nie oznacza to, że Izba nie jest zainteresowana prawidłowością wykorzystania środków budżetowych przez Stowarzyszenie, a podjęcie kontroli "Wspólnoty Polskiej" zostanie rozważone przy kontroli realizacji budżetu państwa za rok 2003.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 11.06.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Władysława Mańkuta podczas 40 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 maja 2003 roku w sprawie zmiany rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna (DzU nr 237, poz. 2016), a w szczególności umożliwiająca dokonywanie w przejściu granicznym Gronowo.Mamonowo weterynaryjnej kontroli granicznej produktów pochodzenia zwierzęcego transportowanych w obniżonej temperaturze (chłodzenia lub mrożenia), przesłane przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, znak BPS/DSK-043-226/03, z dnia 21 maja 2003 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna (DzU nr 237, poz. 2016) jest wykonaniem upoważnienia zawartego w art. 14 ust. 14 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752 oraz z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i Nr 129, poz. 1438 orza z 2002 r. Nr 112, poz. 976).

Do 1 stycznia 2003 roku wykaz przejść granicznych, na których dokonywana była weterynaryjna kontrola graniczna określało rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie określenia przejść granicznych, na których dokonywana jest weterynaryjna kontrola graniczna (Dz.U. Nr 150, poz. 996, z 1999 r. Nr 57, poz. 601, z 2000 r. Nr 66, poz. 796). Rozporządzenie to utraciło moc z dniem 31 grudnia 2002 r., zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz.U. Nr 129, poz. 1438). Jednocześnie cytowana ustawa zmieniała treść upoważnienia do wydania nowego rozporządzenia w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna towarów, w ten sposób że zobowiązuje ono również do określenia kategorii towarów, które będą kontrolowane przez granicznych lekarzy weterynarii na konkretnych przejściach granicznych. W konsekwencji wskazanego stanu prawnego niezbędnym było wydanie nowego rozporządzenia w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z treścią nowego upoważnienia z art. 14 ust. 14 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej w aktualnie obowiązującym rozporządzeniu, poza określeniem przejść granicznych, na których przeprowadzana jest weterynaryjna kontrola graniczna, zostały określone także kategorie towarów (zwierząt oraz produktów), które będą poddawane weterynaryjnej kontroli w konkretnym przejściu granicznym. Dotychczas na każdym z przejść granicznych, wskazanym w obowiązującym do 31 grudnia 2002 r. rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej dokonywana była weterynaryjna kontrola graniczna wszystkich towarów, które podlegały takiej kontroli i które były do niej zgłaszane, bez bliższego określenia ich kategorii. Sporządzenie wykazu punktów kontroli granicznej i określenie kategorii towarów, które będą poddawane weterynaryjnej kontroli granicznej w poszczególnych punktach takiej kontroli, wynika z konieczności dostosowania prawa krajowego do wytycznych zawartych w prawie Wspólnoty Europejskiej, a w szczególności:

1. art. 2 ust. 1 lit g, art. 3 ust. 2 i art. 6 Dyrektywy Rady 97/78/EC z dnia 18 grudnia 1997 roku określającej zasady weterynaryjnej kontroli produktów wprowadzanych do Wspólnoty z krajów trzecich,

2. art. 2 lit g, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 3 Dyrektywy Rady 91/496/EEC z 15 lipca 1991 roku określającej zasady organizacji kontroli weterynaryjnych zwierząt wprowadzanych do Wspólnoty z krajów trzecich oraz zmieniającej Dyrektywy 89/662/EEC, 90/425/EEC oraz 90/675/EEC poprawionej Dyrektywą 91/628 z 19 listopada 1992 roku, Decyzją Rady 92/438 z 13 lipca 1992 roku, Decyzją Rady 95/1 z 1 stycznia1995 roku oraz Decyzją Rady 96/43 z 26 czerwca 1996 roku.

W aktualnie obowiązującym rozporządzeniu uwzględnione zostały także przepisy zawarte w Decyzji Komisji Europejskiej 2001/812/EC, a w szczególności przepis art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 2 oraz decyzji Komisji Europejskiej 2001/881/EC określającej listę punktów weterynaryjnej kontroli granicznej zatwierdzonych w państwach członkowskich Wspólnoty Europejskiej, a w szczególności oznaczenia symbolami literowymi kategorii towarów kontrolowanych i układu załącznika do rozporządzenia. Jest to niezbędne z uwagi na potrzebę posługiwania się jednolitym schematem i symbolami jednakowo rozumianymi przez wszystkie państwa członkowskie Wspólnot Europejskich.

W załączniku do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna wymienione zostały 34 przejścia graniczne, na których taka kontrola będzie przeprowadzana, w tym przejście graniczne Gronowo-Mamonowo. Spośród wymienionych w załączniku przejść granicznych na 33 przejściach zostanie zniesiona weterynaryjna kontrola graniczna z dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, w tym na 11 przejściach w związku ze zniesieniem kontroli granicznej w obszarze celnym wspólnego rynku (granica zachodnia i południowa RP). Z dniem przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej granica wschodnia będzie stanowiła zewnętrzną granicę Unii Europejskiej, co wymaga dostosowania zasad i standardów przeprowadzania weterynaryjnej kontroli w ustanowionych na tej granicy przejściach do wymagań określonych w przepisach prawnych Unii Europejskiej. Uwzględniając wymagania określone w przepisach prawnych Unii Europejskiej odnoszące się do weterynaryjnej kontroli granicznej oraz konieczność zapewnienia wysokiego bezpieczeństwa kraju, a w przyszłości również państw członkowskich UE, przyjęte zostały programy, których celem jest dostosowanie między innymi kontroli weterynaryjnej na przyszłych granicach Unii Europejskiej. Uwzględniając stan aktualny przejść granicznych oraz potrzebne nakłady na ich modernizację i wyposażenie wytypowane zostały przejścia graniczne, w których między innymi przeprowadzana będzie po przystąpieniu Polski do UE kontrola weterynaryjna towarów przywożonych oraz przewożonych. Zgodnie z przyjętą "Strategią zintegrowanego zarządzania granicą", po przystąpieniu Polski do UE graniczna kontrola weterynaryjna towarów przywożonych i przewożonych będzie przeprowadzana w 11 przejściach granicznych na granicy Rzeczpospolitej Polskiej, w tym w siedmiu przejściach na granicy wschodniej. Program dostosowania granicznej kontroli weterynaryjnej realizowany jest w wytypowanych przejściach w ramach programów pomocowych Phare 99 i 2000.

W "Strategii zintegrowanego zarządzania granicą" nie przewiduje się przeprowadzania weterynaryjnej kontroli w przejściu granicznym Gronowo-Mamonowo na przyszłej granicy zewnętrznej Unii Europejskiej (str. 33 dokumentu "Strategia zintegrowanego zarządzania granicą w latach 2003-2005"). W związku z tym, do czasu przystąpienia RP do Unii Europejskiej, w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna, postanowiono o możliwości przeprowadzania weterynaryjnej kontroli granicznej w przejściu granicznym Gronowo-Mamonowo wyłącznie takich kategorii towarów, na jakie pozwalają faktyczne warunki w tym przejściu. Na potrzeby przeprowadzania weterynaryjnej kontroli granicznej towarów wymagających przechowywania (transportowania) w obniżonej temperaturze niezbędne jest, aby w przejściu granicznym zapewnione były wymagania, w tym stosowne pomieszczenia z kontrolowaną temperaturą, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia wymagań jakie powinny być spełnione dla zatwierdzania poszczególnych kategorii przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna (DzU nr 56, poz. 509). Jest to niezbędne dla zachowania jakości transportowanych produktów i niepogorszenia jej w czasie przeprowadzenia kontroli weterynaryjnej, która zgodnie z art. 14 ust. 4 i art. 18 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej obejmuje, poza kontrolą dokumentów, także kontrolę tożsamości i kontrolę fizyczną transportowanych towarów. Ponieważ w przejściu granicznym Gronowo-Mamonowo brak jest warunków niezbędnych na potrzeby przeprowadzania weterynaryjnej kontroli granicznej towarów wymagających przechowywania w obniżonej temperaturze, nieuzasadniona jest w tym zakresie zmiana rozporządzenia z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie przejść granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dnia 11.06.2003 r.

Obecnie opracowane wstępne założenia Programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne w roku 2003 nie przewidują dofinansowywania przez Ministra Zdrowia zadań związanych z uruchomieniem centrów powiadamiania ratunkowego. Biorąc pod uwagę powyższe w chwili obecnej nie ma podstaw do przyznania przez Ministra Zdrowia dotacji celowej na zadanie uruchomienia Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Tarnowie.

W wypadku zmiany założeń Programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne w roku 2003 oraz włączeniu inwestycji w zakresie Centrów Powiadamiania Ratunkowego do zadań dofinansowywanych ze środków programu poinformuję Pana Senatora o powyższym fakcie osobnym pismem.

Leszek Sikorski

Warszawa, 2003.06.11

W odpowiedzi na zapytanie Pana Józefa Sztorca Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Nr BPS/DSK-043-256/03, uprzejmie informuję co następuje:

Od roku 1995, poprzednio Urząd Kultury Fizycznej i Sportu a obecnie Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu dofinansowuje remonty, modernizacje i budowy boisk i stadionów piłkarskich, przystosowując je do wymagań stawianych przez Polski Związek Piłki Nożnej i UEFA. Zadania te realizowane są ze środków pochodzących z odpisów od stawek w grach losowych na podstawie wieloletnich programów rozwoju bazy sportowej uchwalanych przez sejmiki województw oraz w zakresie inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu, w oparciu o program opracowany przez Polską Konfederację Sportu.

Niezależnie od powyższego, aktualnie prowadzone są prace przygotowawcze mające na celu określenie wspólnie z Urzędami Marszałkowskimi i Polskim Związkiem Piłki Nożnej potrzeb w skali całego kraju w zakresie remontów, modernizacji, budów boisk i stadionów piłkarskich zgodnie z wymogami UEFA. Po zakończeniu tych prac i ich analizie, uwzględniając dotychczasowe źródła pozyskiwania środków finansowych na realizację obiektów sportowych, zostaną przedłożone stosowne projekty o uwzględnienie w budżecie państwa środków na finansowanie inwestycji sportowych.

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 11 czerwca 2003 r.

Z wyrazami szacunku

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Jaszczyk

Warszawa, dnia 9 czerwca 2003 r.

Szanowny Pan
Robert Smoktunowicz
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Dziękuję za zainteresowanie przebiegiem prac nad integracją transportu w aglomeracji warszawskiej, w tym kontynuacją wspólnego biletu obowiązującego w pociągach podmiejskich PKP i w komunikacji miejskiej ZTM. Doceniam zainteresowanie sprawą dojazdów do stolicy i liczę na pomoc Wysokiej Izby a Pana Senatora w szczególności w rozwiązywaniu problemów, pozostających czasami poza zasięgiem kompetencji samorządu stolicy.

Wprowadzony w 2002 r. w trybie awaryjnym zakup usług przewozowych od PKP przetrwał rok, w tym do końca 2002 roku po uzgodnionej cenie 500 tysięcy miesięcznie wydatkowanych z budżetu miasta. Prócz wygody używania jednego biletu na oba systemy transportowe - Zarząd Transportu Miejskiego i PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. - prowizorycznie wprowadzone uprawnienie do przejazdów koleją przyniosło, kosztem budżetu Warszawy, znaczne oszczędności w budżecie domowym mieszkańców gmin podwarszawskich. W 2003 r. przy tym samym poziomie wpływów biletowych, co w okresie poprzedzającym możliwość legitymowania się biletem okresowym ZTM w pociągach podmiejskich PKP, stawka dopłat żądanych przez PKP została zwiększona do kwoty 725 tysięcy zł miesięcznie, z zapowiedzią dalszego jej podnoszenia.

Przytoczone dane o 43% udziale posiadaczy Warszawskiej Karty Miejskiej wśród podróżnych pociągów podmiejskich nie zawierają odniesienia do faktycznej liczby pasażerów. W tej sytuacji konieczne było zrewidowanie prowizorycznych podstaw umowy i przyjęcie, że Warszawa jest gotowa kupować usługi przewozu koleją pod warunkiem wytworzenia związku między ilością biletów wykupionych na przejazdy łączone i ilością sprzedanych biletów. Oczekujemy odpowiedzi na kolejną propozycję, którą ZTM wystosował 15 maja br., zakładającą zapłatę dla PKP przez m.st. Warszawę kwoty 14,5 zł za przewóz każdego pasażera (co wynika z prostego przeliczenia 725 tys. zł i ilości pasażerów, szacowanej przez PKP na 50 tysięcy osób miesięcznie). Niewielki wzrost ceny biletu miesięcznego z uprawnieniem do przejazdu koleją jest z pewnością do zaakceptowania przez pasażerów kolei podmiejskiej.

Mimo zaawansowania prac nad ponownym wprowadzeniem biletu ZTM na kolei napotykają one na bardzo poważne trudności, o pomoc w usunięciu których prosić chciałbym Wysoką Izbę. Z tytułu nierefundowanych ulg ustawowych przy przejazdach komunikacją miejską w samym 2002 r. Warszawie należy się kwota prawie 57 mln zł, której Ministerstwo Finansów nie chce uznać. Ze strony PKP obawa utraty ulgi ustawowej powoduje zgłaszanie propozycji wprowadzenia systemu ułomnego, nie obejmującego osób uprawnionych do ulg ustawowych.

Warszawa, 13 czerwca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (tj.: Dz. U. z 2001 r., Nr 99, poz. 1079 z późn. zm.), zabrania się wypalania roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych oraz w strefie oczeretów i trzcin.

3) wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych".

Na mocy art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o odpadach (Dz. U. Nr 96, poz. 592 z późn. zm.), zabronione jest spalanie odpadów na powierzchni ziemi poza obiektami i urządzeniami technicznymi, przy czym w art. 3 ww. ustawy przez odpady rozumiane są wszystkie przedmioty i substancje stałe, a także nie będące ściekami substancje ciekłe powstałe w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej lub bytowania człowieka i nieprzydatne w miejscu lub czasie, w którym powstały, za odpady uważa się również osady ściekowe.

W myśl § 63 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3 listopada 1992 r. Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 92, poz. 460 z późn. zm.), w lasach i na terenach śródleśnych, na obszarze łąk, torfowisk, jak również w odległości do 100 m od granicy lasów zabronione jest wypalanie wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych. Jednocześnie § 69 ust. 1 przywołanego rozporządzenia dopuszcza wypalanie słomy i pozostałości roślinnych na polach w odległości co najmniej 100 m od zabudowań, miejsc ustawiania stert i stogów, lasów oraz zboża na pniu, przy zapewnieniu stałego nadzoru miejsca wypalania oraz w sposób nie powodujący zakłóceń w ruchu drogowym. Zapis ten jest często pretekstem do wypalania traw i nieużytków.

Obowiązujące przepisy określają także sankcje za naruszenie powyższych zakazów. W artykule 59 ustawy o ochronie przyrody przewidziano zastosowanie kary aresztu lub grzywny wobec osób naruszających cytowany wyżej przepis art. 45. Postępowanie w takich sprawach prowadzi się na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz. 1148).

Dążąc do ograniczenia rozmiarów procederu prowadzenia wypalania traw i ograniczenia jego skutków, w okresie wiosennym Państwowa Straż Pożarna prowadzi wzmożone działania kontrolno-rozpoznawcze oraz wprowadza podwyższony stopień gotowości operacyjnej. Ponadto, prowadzona jest na szeroką skalę akcja propagandowa z wykorzystaniem środków masowego przekazu. Do podejmowania zadań mających na celu przeciwdziałanie zagrożeniom zachęcane są organy administracji samorządowej, podmioty gospodarcze i społeczne organizacje ratownicze, w tym ochotnicze straże pożarne.

1) skierowanie wniosków o ukaranie do sądu, w liczbie 301,

3) pouczenie (937).

Ponadto w okresach nasilania się zjawiska wypalania traw, podejmowane są przedsięwzięcia mające na celu aktywizację działań jednostek terenowych Policji, które mogą przyczynić się do ograniczenia liczby tego typu wykroczeń.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof JANIK

Warszawa, 13 czerwca 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji - jak każdy inny organ administracji publicznej - wyposażony jest w sferę własnych zadań i kompetencji. Mieszczące się w zakresie tych kompetencji konkretne uprawnienia mogą być realizowane jedynie w przewidzianych i dopuszczalnych przepisami prawa stanach faktycznych. Zgodnie z konstytucyjną zasadą państwa prawa, jakakolwiek możliwość podjęcia działań władczych przez organ administracji publicznej musi bezsprzecznie wynikać z przepisów prawa, zaś podstawą jest zawsze konkretna norma kompetencyjna.

Organy wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, wykonujących zadania z zakresu administracji publicznej, winny podejmować działania na podstawie i w granicach prawa.

Prokuratura jest w tym przypadku organem właściwym do orzeczenia czy doszło do naruszenia prawa przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej oraz pracowników firmy "Ko-Br-A".

Z wyrazami szacunku

Krzysztof JANIK

Warszawa, 16 czerwca 2003 r.

Z tytułu prowadzonej działalności w zakresie gier liczbowych, znowelizowana Ustawa o grach losowych i zakładach wzajemnych nakłada na naszą Spółkę obowiązek przekazywania 25 procentowej dopłaty do stawek gier liczbowych na konto Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu. Są to znaczne środki (w zeszłym roku było to blisko 450 mln złotych), które zgodnie z art. 47b znowelizowanej dn. 10 kwietnia 2003 r. Ustawy w 80% "przeznaczone są na modernizację, remonty i dofinansowanie inwestycji obiektów sportowych oraz rozwijanie sportu wśród dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych".

Warszawa, 2003-06-16

Uchwalona przez Sejm RP 17 grudnia 2001 r. ustawa o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudniania absolwentów, - z dniem 1 stycznia 2002 r. zniosła m. innymi możliwość przechodzenia na zasiłki przedemerytalne i wprowadziła pewne (korzystne) zmiany w zakresie nabywania prawa do świadczenia przedemerytalnego. Zlikwidowana została także możliwość zaliczenia okresu aktualnie pobieranego zasiłku dla bezrobotnych do okresu uprawniającego do świadczenia przedemerytalnego. Powyższa ustawa zachowała prawa nabyte osób, które do końca 2001 r. nabyły prawo do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego w wysokości 90% emerytury. Potrzeba dokonania tych zmian wynikała z racjonalizacji istniejących rozwiązań, a także z ograniczonych możliwości budżetu państwa. Pragnę podkreślić, że dotychczas wiele osób w wieku poniżej 50 lat miało możliwość przechodzenia na zasiłek przedemerytalny. W wyniku tego wydatki na zasiłki i świadczenia przedemerytalne są obecnie wyższe od wydatków na zasiłki dla bezrobotnych. Powoduje to konieczność ograniczenia środków finansowych na aktywizację zawodową bezrobotnych (szkolenia, prace interwencyjne, roboty publiczne itp.).

Kwestie związane z uprawnieniami osób bezrobotnych reguluje art. 65 ust. 5 Konstytucji RP brzmiący następująco: "władze publiczne prowadzą politykę zmierzającą do pełnego produktywnego zatrudnienia poprzez realizowanie programów zwalczania bezrobocia, w tym organizowanie i wspieranie poradnictwa i szkolenia zawodowego oraz robót publicznych i prac interwencyjnych".

Natomiast zabezpieczenie społeczne obywateli pozostających bez pracy jest realizowane obecnie zarówno poprzez formy osłony socjalnej przewidziane w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - np. zasiłki dla bezrobotnych, opłacanie składek do kas chorych, jak i ustawie o pomocy społecznej - np. zasiłki okresowe z powodu bezrobocia, zasiłki celowe i gwarantowane.

Jerzy Hausner

Warszawa, dn. 16.06.2003 r.

Minister Skarbu Państwa udziela pomocy restrukturyzacyjnej przeznaczonej na wspomaganie ważnych z punktu widzenia interesów państwa i polityki gospodarczej procesów restrukturyzacji przedsiębiorców, którzy nie mają możliwości sfinansowania planów restrukturyzacji w całości z innych źródeł, w ramach środków finansowych z "Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorców" utworzonego na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji.

Ze względu między innymi na dysproporcję pomiędzy wielkością środków będących w dyspozycji MSP, a potrzebami wsparcia finansowego przedsiębiorców w Ministerstwie Skarbu Państwa zostały wdrożone wewnętrzne procedury przyznawania pomocy publicznej uwzględniające tryb i zasady jej udzielania. Przyjęty tryb uwzględnia przepisy określone w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców oraz wydanych na jej podstawie aktach wykonawczych.

W ramach przedmiotowych procedur wniosek Zarządu Stoczni remontowej "Nauta" S.A. w Gdyni dotyczący dokapitalizowania Spółki w kwocie 14 mln zł będzie rozpatrywany na najbliższym posiedzeniu organu opiniodawczo-doradczego Ministra Skarbu Państwa, tj. Zespołu do Spraw Udzielania Pomocy Restrukturyzacyjnej.

z up. SEKRETARZ STANU
Andrzej Szarawarski

Warszawa, dnia 16.06.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Józefa Sztorca podczas 41 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 maja 2003 r., przekazanym Ministrowi Sprawiedliwości przy piśmie z dnia 4 czerwca 2003 r. Nr BPS/DSK-043-247/03, dotyczącym współpracy spółek powiązanych z Posłem Adamem Gradem i jego żoną z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa opisanej w artykule pt. "Posłał żonę po kasę", opublikowanym w dzienniku "Super Express" z dnia 22 maja 2003 r., uprzejmie przedstawiam, iż w mojej ocenie publikacja ta nie daje podstaw do inicjowania w tej sprawie postępowania prokuratorskiego.

W ostatnim czasie NIK podjęła kolejne badania kontrolne w ARiMR obejmujące okres od 2002 r., które nie zostały jednakże jeszcze zakończone.

Z poważaniem

Karol Napierski

Warszawa, dnia 13 czerwca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W latach 2001-2002 wśród zadań finansowanych środków budżetu państwa oprócz dużych inwestycji wieloletnich znajdowało się ponad 300 inwestycji oświatowych. W roku 2003 wobec zmniejszenia ogólnej kwoty środków budżetu państwa przeznaczonych do wspierania inwestycji w województwie, strony Kontraktu odstąpiły od realizacji zadań oświatowych. Zarząd Województwa Mazowieckiego Uchwałą z dnia 22 kwietnia 2003 r. przyjął jako priorytetowe jedynie kontynuację inwestycji wieloletnich oraz inwestycji infrastrukturalnych na obszarach wymagających aktywizacji.

Uwzględniając, iż inwestycja wskazana przez Pana jest szczególnie ważna ze względów edukacyjnych i społecznych oraz traktowana jako priorytetowa przez władze samorządowe gminy, popieram wniosek włączenia jej przez Zarząd Województw do zadań finansowanych z budżetu państwa w ramach Kontraktu w możliwie jak najkrótszym terminie. Ponieważ losy Kontraktu wojewódzkiego w roku 2004 oraz następnych nie zostały jednoznacznie określone, przekazuję przedmiotowy wniosek Marszałkowi Województwa Mazowieckiego.

Warszawa, dnia 17 czerwca 2003 r.

W uzupełnieniu naszej odpowiedzi z dnia 10 maja 2003 r., na oświadczenie Pana Senatora Janusza Bargieły, skierowane do Ministra Zdrowia, a przesłane przy piśmie z dnia 24 kwietnia 2003 r., znak BPS/DSK-043-175/03, w sprawie finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń zdrowotnych udzielanych osobom ubezpieczonym, zamieszkałym w granicach województw małopolskiego i śląskiego, świadczonym przez zakłady opieki zdrowotnej z terenu powiatu olkuskiego, uprzejmie proszę o przyjęcie dodatkowych wyjaśnień.

W chwili obecnej proces agregowania /scalania kilku dotychczasowych umów w jedną/ jest w toku realizacji. Zakłada się, że umowa po agregacji będzie także obejmować wartość świadczeń zdrowotnych, które udzielane były na podstawie tzw. promes lub w przypadkach nagłego zachorowania.

Składki osób ubezpieczonych zamieszkałych na terenie powiatu olkuskiego kierowane są poprzez ZUS i KRUS do Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia. Składki te, niezależnie od ich wartości uzyskanych z danego terenu /województwa, powiatu/ przekazywane są następnie do Oddziałów Wojewódzkich NFZ na podstawie ustalonego algorytmu. Stosowany obecnie algorytm ma charakter tymczasowy, bazujący na rozwiązaniach byłego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych i zostanie zastąpiony planami finansowymi poszczególnych Oddziałów NFZ, uwzględniającymi przesunięcia środków finansowych wynikających z agregacji umów.

Przedstawione powyżej działania pozwolą na pokrycie kosztów świadczeń zdrowotnych dla osób ubezpieczonych dotychczas w byłej Śląskiej RKCh, które będą korzystały z usług w zakładach opieki zdrowotnej na terenie powiatu olkuskiego.

PODSEKRETARZ STANU

Maciej Tokarczyk

Warszawa, dnia 18.06.2003 r.

dot. pisma nr BPS/DSK-043-262/03 z dn. 9.06.2003 r.

1) modernizacja skrzyżowania drogi woj. nr 634 z ul. Chopina i Waryńskiego oraz z ul. Staszica, Wojska Polskiego i Kolejową w Zielonce za kwotę 1.034 tys. zł,

Realizacja w/w zadań nie może być w chwili obecnej rozpoczęta ze względów formalnych tj. na brak:

- w Zielonce, prawa do dysponowania terenem na cele budowlane,

Przewiduje się także, że po opracowaniu przez Urząd Miasta w Radzyminie dokumentacji technicznej, w br. zostanie wybudowany chodnik przy drodze woj. nr 635 za szacunkową kwotę 150 tys. zł.

Mając na uwadze wieloletnie zaniedbania w zakresie modernizacji, droga woj. nr 634 została umieszczona w wykazie dróg przewidzianych do realizacji przebudowy na lata 2004-2006 przy wykorzystaniu środków strukturalnych z Unii Europejskiej. Przewiduje się, że po ich uzyskaniu droga ta zostanie zmodernizowana na całej długości i będzie w przyszłości stanowiła dogodne połączenie komunikacyjne w tej części województwa oraz przyczyni się do rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw oraz społecznej aktywizacji rejonu.

DYREKTOR

Mazowieckiego Zarządu Dróg Wojewódzkich