Warszawa, 7 maja 2003 r.

Nawiązując do pisma z dnia 8 kwietnia 2003 r. o sygn. BPS/DSK-043-141-03, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Adama Bielę podczas 37. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 kwietnia 2003 r. w sprawie likwidacji Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Zalutyniu, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Odnosząc się do problematyki poruszanej przez Pana Senatora w zakresie stosowania prawa przez jednostki samorządu terytorialnego, należy zauważyć, iż organy wszystkich jednostek samorządu terytorialnego wykonujących zadania z zakresu administracji publicznej winny podejmować działania na podstawie i w granicach prawa. Samorząd terytorialny, uczestniczący w sprawowaniu władzy publicznej, wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych, co oznacza, że - w granicach prawa - jednostka samorządu terytorialnego samodzielnie realizuje poszczególne zadania w oparciu o zastrzeżone dla jej organów kompetencje.

Samodzielność jednostek samorządu terytorialnego dotyczy również realizacji zadań z zakresu oświaty, regulowanych w dużej mierze przez przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późn. zm.). Do takich zadań zaliczyć należy zakładanie i prowadzenie przez określoną jednostkę samorządu terytorialnego szkoły czy placówki publicznej. Zasady i forma realizacji przedmiotowych zadań jest uregulowana przez przepisy ww. ustawy. Zgodnie z art. 59 - szkoła publiczna może być zlikwidowana z końcem roku szkolnego przez organ prowadzący szkołę, po zapewnieniu uczniom przez ten organ możliwości kontynuowania nauki w innej szkole publicznej o tym samym lub zbliżonym profilu. Organ prowadzący szkołę jest ponadto zobowiązany, co najmniej na 6 miesięcy przed terminem jej likwidacji, zawiadomić rodziców uczniów, właściwego kuratora oświaty oraz właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego o zamiarze likwidacji. Trudno jednoznacznie przesądzić o stosowaniu tego przepisu (tym samym wprowadzanych przez niego obowiązków) do placówek publicznych, niemniej koniecznym jest zwrócenie uwagi na art. 56 ust. 2 ustawy o systemie oświaty, wprowadzający obowiązek (odnoszący się zarówno do szkół jak i placówek publicznych) uzyskania, w przypadku prowadzenia danego podmiotu przez jednostkę samorządu terytorialnego - pozytywnej opinii kuratora oświaty.

Należy jednocześnie zauważyć, iż działania organów powiatu, jako jednostki samorządu terytorialnego wykonującej zadania publiczne, podlegają nadzorowi Prezesa Rady Ministrów, wojewody i regionalnej izby obrachunkowej w oparciu o kryterium legalności (zgodności z prawem). Zasadnicze uregulowania, określające zakres tego nadzoru oraz kompetencje przysługujące poszczególnym organom w tej materii, zawiera ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.). Należy zaznaczyć, iż wojewoda jako organ nadzoru nad działalnością powiatu, przyznane mu - mocą przepisów ustawy o samorządzie powiatowym - uprawnienia nadzorcze, wykonuje wyłącznie z urzędu, a nie na wniosek zainteresowanych, podjęciem konkretnego rozstrzygnięcia nadzorczego, podmiotów. Ocena, czy kwestionowane przez różne osoby uchwały organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego wymagają wzruszenia - jest wyłączną domeną wojewody. Postępowanie w tego rodzaju sprawach może być prowadzone jedynie ex officio (tzn. złożenie w tej materii wniosku przez jakikolwiek podmiot nie wiąże się z obowiązkiem wszczęcia procedury nadzorczej).

Jak wynika z informacji przekazanych przez Wojewodę Lubelskiego - podejmowane w przedmiotowej sprawie działania nie naruszały przepisów ustawy o systemie oświaty, czego wyrazem jest m.in. pozytywna opinia Kuratora Oświaty. Jednocześnie Wojewoda Lubelski zwrócił uwagę, iż realizacja przedmiotowych zadań zostanie powierzona instytucji pozarządowej (w tym celu podjęto już stosowne kroki).

Odnosząc się do problematyki poruszonej w wystąpieniu Pana Senatora, nie sposób pominąć instytucji społecznej kontroli administracji społecznej, wyrazem której jest m.in. składanie skarg i wniosków. Zasady, tryb oraz właściwość organów do rozpatrywania skarg reguluje Kodeks postępowania administracyjnego oraz wydane na jego podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz.U. Nr 5, poz. 56). W myśl postanowień art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracodawców, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie sprawy. Istotnym jest, iż w myśl postanowień art. 237 § 1 k.p.a. organ właściwy do załatwienia skargi jest obowiązany załatwić skargę bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca, a skarżący powinien zostać zawiadomiony o sposobie załatwienia skargi.

Nie przesądzając o charakterze "naruszeń" wskazanych w oświadczeniu Pana Senatora, można ponadto wskazać, iż zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia przez uchwałę podjętą przez organ powiatu stanowić może, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, przesłankę skierowania skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

MINISTER

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2003 -05-07

W związku z pismem z dnia 8.04.2003 r., znak: BPS/DSK-043-127-03, przy którym przekazano tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Zygmunta Cybulskigeo podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 2 kwietnia br., skierowanego do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Ministra Finansów, ustosunkowując się do kwestii będących w kompetencji Ministra Finansów, pragnę poinformować, co następuje.

1. Do propozycji nr 1 - obecny poziom inflacji oraz przewidywane kształtowanie się procesów inflacyjnych w roku bieżącym wskazują, że istnieje przestrzeń dla głębszych niż ostatnie obniżek podstawowych stóp procentowych NBP. Niższy poziom stóp procentowych w ujęciu realnym, będący rezultatem takich obniżek, byłby istotnym czynnikiem wspierającym ożywienie gospodarcze. Należy jednak pamiętać, że ze względu na ustawowo zagwarantowaną niezależność Rady Polityki Pieniężnej, Rząd nie ma możliwości bezpośredniego wpływu na decyzje o zmianach wysokości podstawowych stóp procentowych banku centralnego.

Wspomniana w oświadczeniu koncepcja wykorzystania części rezerwy na pokrycie ryzyka zmian kursu złotego do walut obcych w NBP stanowi element zaakceptowanego kierunkowo przez Radę Ministrów Programu Naprawy Finansów Rzeczypospolitej. Propozycje w tym zakresie zmierzają m.in. do wykorzystania wspomnianej rezerwy w celu obniżenia długu publicznego, co pozwoliłoby na redukcję innych ciężarów ponoszonych przez budżet państwa i pośrednio przyczyniłoby się do zmniejszenia ograniczeń budżetowych.

3. Co do kwestii zabezpieczenia środków finansowych z budżetu państwa na dopłaty bezpośrednie dla rolników, wynegocjowane na szczycie UE w Kopenhadze - uprzejmie informuję, iż przystąpienie Polski do Unii Europejskiej wiązać się będzie z obowiązkiem wydatkowania z budżetu państwa znacznych kwot na współfinansowanie oraz prefinansowanie wydatków związanych z Wspólną Polityką Rolną oraz Sektorowym Programem Operacyjnym w rolnictwie, co generować będzie dodatkowe obciążenia dla budżetu państwa. Powyższe obciążenia nie będą mogły być w pełni skompensowane zmniejszeniem lub zaniechaniem finansowania dotychczasowych form interwencji na rynkach rolnych. W związku z powyższym, zgodnie ze stanowiskiem Rządu do projektu uchwały Sejmu w przedmiocie realizacji Rządu RP ustaleń Traktatu akcesyjnego Polski do Unii Europejskiej, dotyczących dofinansowania z budżetu państwa dopłat bezpośrednich w latach 2004-2006, podjęte zostaną wszelkie możliwe działania umożliwiające wygospodarowanie w budżecie państwa kwoty niezbędnej na sfinansowanie dopłat bezpośrednich w pełnej wysokości. Osiągnięcie tego celu wymaga wdrożenia "Programu naprawy finansów Rzeczypospolitej". Po określeniu docelowego kształtu reformy w wyniku konsultacji społecznych oraz po zaakceptowaniu tych ustaleń przez Radę Ministrów, możliwe będzie sprecyzowanie realnego poziomu dofinansowania dopłat bezpośrednich dla rolników z budżetu państwa w ramach budżetu na rok 2004.

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, 2003-05-07

Od 1995 r. po przekazaniu tego rejonu pustyni terenowym organom administracji państwowej, nie przeprowadzano tam ćwiczeń taktycznych ani szkoleń z użyciem środków bojowych. Wstrzymano również wysadzanie oraz niszczenie podjętych przez patrol saperski niewybuchów. Rejon Pustyni Błędowskiej wykorzystywany jest obecnie jedynie jako zrzutowisko do szkolenia spadochronowego.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami oczyszczenie przekazanej nieruchomości odbywa się na koszt jednostki organizacyjnej podporządkowanej lub nadzorowanej przez Ministra Obrony Narodowej jeszcze przed jej przekazaniem (art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Skarbu Państwa - Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.). Nie ma zatem podstaw prawnych do organizowania przez Siły Zbrojne RP powtórnego i bezpłatnego wykonywania rozpoznania i oczyszczenia obszaru Pustyni Błędowskiej. Ponadto należy mieć na uwadze, że podjęcie tego zadania przez dodatkowo zorganizowany pododdział minerski wymagałoby wyasygnowania dodatkowych środków finansowych z budżetu MON, którymi w chwili obecnej resort Obrony Narodowej nie dysponuje. Należy jednocześnie dodać, że z uwagi na posiadany sprzęt, ewentualne rozpoznanie mogłoby zostać dokonane na tę samą co poprzednio głębokość.

Jerzy Szmajdziński

Warszawa, 7 maja 2003 r.

Proponowana zmiana rozporządzenia wprowadza odrębny ramowy plan nauczania w gimnazjum dla oddziału przysposabiającego do pracy. Oddziały przysposabiające do pracy mogą być tworzone dla uczniów, którzy po rocznym uczęszczaniu do gimnazjum i ukończeniu 15 roku życia nie rokują ukończenia gimnazjum w normalnym trybie. Szczegółowe zasady dotyczące organizacji tych oddziałów zawarte są w ramowym statucie publicznego gimnazjum (załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół - Dz.U. Nr 61, poz. 624 z późn. zm.).

Projekt uwzględnia postulaty zgłoszone przez Komendanta Głównego Ochotniczych Hufców Pracy.

Proponowany ramowy plan umożliwia także uczestnikom Ochotniczych Hufców Pracy podejmowanie pracy w celu przygotowania zawodowego w formie przysposobienia do określonej pracy. Rozwiązanie to koresponduje z § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie przypadków, w których wyjątkowo jest dopuszczalne zatrudnianie młodocianych, którzy nie ukończyli gimnazjum, osób nie mających 16 lat, które ukończyły gimnazjum oraz osób nie mających 16 lat, które nie ukończyły gimnazjum.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 7.05..2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma nr BPS/DSK-043-160-03 z dnia 8 kwietnia 2003 r. uprzejmie informuję, iż karta potencjalnego przedsięwzięcia do dofinansowania z Funduszu Spójności dotycząca zadania pn. "Modernizacja i rozbudowa oczyszczalni ścieków "Krym" gminie Wołomin" zgłoszona przez Miasto Wołomin oraz karta potencjalnego przedsięwzięcia do finansowania z Funduszu Spójności dotycząca zadania "Budowa kanalizacji sanitarnej w Kobyłce oraz rozbudowa oczyszczalni ścieków w Wołominie" zgłoszona przez Miasto Kobyłka - zostały przekazane za pośrednictwem Wojewódzkiego Funduszu do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w dniu 30.09.2002 r., w ramach 12 zadań zgłoszonych do dofinansowania z Funduszu Spójności z województwa mazowieckiego. Ostateczne zatwierdzenie listy zadań do dofinansowania z Funduszu Spójności leży w gestii Ministra Środowiska.

Jednocześnie informuję, że w 2000 r. zadanie pn. "Budowa II ciągu technologicznego i modernizacja oczyszczalni ścieków w Wołominie" zostało ujęte na liście priorytetów Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie - gmina nie skorzystała z przyznanych środków. Natomiast w latach 2001, 2002 i 2003 nie złożono wniosków o dofinansowanie w/w zadania. Obecnie Fundusz przygotowuje listę zadań na rok 2004 i istnieje możliwość ujęcia tego zadania w ramach listy priorytetów Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 08.05.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

W Ministerstwie Zdrowia opracowany jest projekt nowelizacji ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, która będzie stanowiła podstawę prawną do tworzenia krajowej sieci szpitali. Zgodnie z § 37 nowelizowanej ustawy celem krajowej sieci szpitali publicznych jest:

• zapewnienie dostępności do świadczeń zdrowotnych w przypadku braku możliwości realizacji tych świadczeń w ramach całego systemu opieki zdrowotnej oraz

Ustawa budżetowa na rok 2003 przewiduje rezerwę celową na realizację Programu Działań Osłonowych w Ochronie Zdrowia w Ramach Prowadzonej Restrukturyzacji. Aktualnie został opracowany Program Działań Osłonowych i Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2003 w ramach, którego samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej będą mogły ubiegać się o środki finansowe na pokrycie kosztów odpraw i odszkodowań dla zwalnianych pracowników. Program ten jest zamieszczony na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-05-09

Szanowny Panie Marszałku,

Organizowanie i prowadzenie placówek przedszkolnych tzn. przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych jest obecnie i pozostanie nadal zadaniem gmin.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy globalna kwota przeznaczona na subwencję oświatową dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustalona jest w łącznej kwocie nie mniejszej niż 12,8% planowanych dochodów budżetu państwa. W ustawie budżetowej na rok 2003 z dnia 18 grudnia 2002 r. (Dz.U. nr 235, poz. 1981) kwota subwencji oświatowej określona została w wysokości 24.321.215 tys. zł, co stanowi 15,62% planowanych dochodów budżetu państwa. Z powyższej kwoty wyodrębniona została - zgodnie z art. 34 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy - 1% rezerwa ustawowa w wysokości 243.212.150 zł, powiększona o kwotę 3.286 zł wynikającą z zaokrągleń. Pozostałą kwotę (według zapisu w art. 35 ww. ustawy) rozdziela się między gminy, powiaty i województwa samorządowe zgodnie z zasadami ustalonymi w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania - z uwzględnieniem typów i rodzajów szkół prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, stopni awansu zawodowego nauczycieli oraz liczby uczniów w tych szkołach.

Zakres zadań edukacyjnych realizowany przez poszczególne jednostki samorządu terytorialnego, stanowiący podstawę do naliczenia kwot subwencji oświatowej, ustalany jest według danych zawartych w sprawozdaniach statystycznych GUS na dany rok szkolny rozpoczynający się w poprzednim roku kalendarzowym.

- globalnej kwoty subwencji oświatowej określonej w ustawie budżetowej na rok 2003 z dnia 18 grudnia 2002 r. (Dz.U. Nr 235, poz. 1981),

- rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003 (Dz.U. Nr 234, poz. 1966),

Należy zaznaczyć, iż formuła podziału algorytmicznego dotyczy kształtowania subwencji oświatowej odnoszonej do szczebla danej jednostki samorządu terytorialnego, a nie poszczególnych szkół i placówek oświatowych prowadzonych (dotowanych) przez określone gminy, powiaty i województwa samorządowe. Sposób rozdysponowania subwencji oświatowej wraz z zaangażowaniem środków z dochodów własnych, należy do samodzielnych kompetencji i decyzji danego samorządu.

Ponadto chciałabym poinformować, że powyższe rozporządzenie przedstawia jedynie metodę podziału środków subwencyjnych pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego. Niezależnie od tego, część oświatowa subwencji ogólnej stanowi jedynie kwotę, a sposób jej wydatkowania - z uwzględnieniem obowiązujących przepisów - należy do samodzielnych decyzji samorządu.

19.367.363

7.476.955

22.117.633

7.357.250

22.318.178

7.249.695

24.321.215

7.083.242

Kwota subwencji oświatowej w roku 2003 w porównaniu z rokiem 2002 wzrosła o 8,97%, a liczba uczniów obniżyła się o 2,3%. Natomiast w latach 2000-2003 kwota subwencji oświatowej wzrosła o 25,58%, a liczba uczniów obniżyła się o 5,26%. Oznacza to, że w analizowanym okresie nastąpił wzrost kwoty subwencji oświatowej w przeliczeniu na 1 ucznia o 32,56%.

Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z przepisami zawartymi w art. 5 ust. 5 oraz w art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 - z późn. zm.) zakładanie i prowadzenie publicznych przedszkoli, w tym realizacja prawa dzieci 6-letnich do rocznego przygotowania przedszkolnego, należy od 1992 r. do zadań własnych gmin. Od tego czasu gminy mają obowiązek zapewnienia dzieciom 6-letnim prawa do rocznego przygotowania przedszkolnego.

Rządowy projekt nowelizacji ustawy o systemie oświaty zakładał wprowadzenie od 1 września 2003 r. programu obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego dzieci 6-letnich. Jednak w wyniku prac Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Sejmowej Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej termin wdrożenia nowych uregulowań w omawianym zakresie przesunięty został na 1 września 2004 r. Natomiast nowym zadaniem dla samorządów gminnych stanie się, ewentualnie, obowiązek dowożenia dzieci 6-letnich do przedszkoli i oddziałów przedszkolnych zorganizowanych w szkołach podstawowych. Ww. Sejmowe Komisje zobowiązały resort edukacji i sportu do przygotowania kalkulacji skutków finansowych wraz ze wskazaniem źródeł finansowania zadań w tym zakresie. Dane te niezbędne będą do prac nad ustawą budżetową na rok 2004. Należy podkreślić, że kwestia finansowania obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego dzieci 6-letnich wymaga również odpowiednich zmian w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 10 maja 2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Janusza Lorenza na 37. posiedzeniu Senatu w dniu 3 kwietnia 2003 r. dotyczące rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, przekazane do Prezesa Rady Ministrów Pana Leszka Millera, zgodnie z upoważnieniem Pana Premiera pragnę Pana poinformować, iż znana mi jest problematyka związana ze stosowaniem przepisów przedmiotowego rozporządzenia.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 10.05.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Janusza Bargieły, skierowane do Ministra Zdrowia, a przesłane przy piśmie z dnia 24 kwietnia 2003 r., znak: BPS/DSK-043-175/03, w sprawie finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń zdrowotnych udzielanych osobom ubezpieczonym, zamieszkałym w granicach województw małopolskiego i śląskiego, świadczonym poprzez zakłady opieki zdrowotnej z terenu powiatu olkuskiego, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

W dniu 1 kwietnia 2003 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391). Zgodnie z art. 196 ustawy, każdy ubezpieczony, stał się automatycznie, z mocy prawa, ubezpieczony w Narodowym Funduszu Zdrowia. Tym samym, ubezpieczeni mają prawo do wolnego wyboru placówki ochrony zdrowia, w której pragną się leczyć. Wybór dotyczy tych placówek, które udzielają świadczeń zdrowotnych na podstawie umów zawartych przed dniem wejścia w życie w/w ustawy z kasami regionalnymi lub Branżową Kasą Chorych dla Służb Mundurowych. Narodowy Fundusz Zdrowia, jako następca prawny kas chorych, zapewnia ciągłość udzielania świadczeń zdrowotnych.

Odnosząc się do stwierdzenia Pana Senatora, że Małopolska RKCh nie była "beneficjentem" składek odprowadzanych przez osoby zamieszkałe na terenie działania Małopolskiej RKCh, a korzystających ze świadczeń zakładów opieki zdrowotnej funkcjonujących na terenie Śląskiej RKCh, należy podkreślić, iż do momentu wprowadzenia ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, a zatem na etapie przygotowywania planu rzeczowo-finansowego na rok 2003, składki za ubezpieczenie zdrowotne były przekazywane zgodnie z wyborem dokonanym przez ubezpieczonego. W tej sytuacji błędne jest twierdzenie, że którakolwiek z regionalnych kas chorych była "beneficjentem" składek.

Z upoważnienia Ministra Zdrowia

PODSEKRETARZ STANU

Maciej Tokarczyk

Warszawa, dnia 10 maja 2003 r.

Pan Senator
Józef Sztorc
Senat Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

Zasady ustalania wysokości przyznawanych emerytur i rent określa ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którą wysokość emerytury czy renty zależy od długości okresów ubezpieczenia i od wysokości zarobków, stanowiących podstawę wymiaru składek na fundusz emerytalny i rentowy.

Dane ZUS wskazują, że w marcu br. liczba osób pobierających świadczenia emerytalno-rentowe w wysokości nie przekraczającej 450 zł oraz w wysokości powyżej 2500 zł stanowiła odpowiednio: 4,3% oraz 2,1% ogólnej liczby emerytów i rencistów pobierających świadczenia z FUS. W tym czasie przeciętne świadczenie emerytalno-rentowe ukształtowało się na poziomie 1050,71zł. Załączona tabela przedstawia strukturę emerytów i rencistów otrzymujących świadczenia z FUS wg wysokości świadczeń w marcu 2003.

z up.

Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 10.05.2003 r.

Odpowiadając na pismo z dnia 24.04.2003 r. BPS/DSK-043.167/07 w sprawie oświadczenia senatora Józefa Dziemdzieli dotyczącego uprawnienia do zasiłku stałego z pomocy społecznej opiekuna prawnego osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej, uprzejmie informuję, że rzeczywiście przepis art. 27 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 z późn. zm.) nie przewiduje możliwości przyznania zasiłku stałego opiekunowi prawnemu pełnoletniej osoby ubezwłasnowolnionej.

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 13 maja 2003 r.

W marcu 2003 roku Rada Ministrów przyjęła, opracowany w Ministerstwie Środowiska, projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, w którym istotnie zaproponowano likwidację powiatowych, jak również gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Zgodnie z proponowanymi obecnie przepisami:

Należy także podkreślić, że zmiany strukturalne dotyczące wypełnienia przez Polskę ekologicznych zobowiązań w stosunku do Unii Europejskiej wymagają poniesienia bardzo dużych nakładów finansowych. Sprostać tym wyzwaniom finansowym można przede wszystkim poprzez stworzenie mechanizmu redukowania tych nakładów do niezbędnego minimum oraz skuteczne i efektywne absorbowanie pomocy Unii Europejskiej skierowanej na cele ekologiczne. Wymaga to szerszego stosowania instrumentów ekonomicznych w ochronie środowiska oraz zapewnienia odpowiedniego udziału krajowych środków w finansowaniu przedsięwzięć dofinansowywanych z funduszy unijnych.

Wobec słabej kondycji finansowej polskich przedsiębiorstw i jednostek samorządu terytorialnego oraz konieczności dużego ograniczania wydatków ze środków budżetowych, przewiduje się, że fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej nadal będą stanowiły najpoważniejsze źródło finansowania ochrony środowiska w Polsce, w szczególności inwestycji realizowanych ze wsparciem unijnym. Konieczne zatem będzie wprowadzenie mechanizmów mających na celu pełną koordynację działań wszystkich instytucji, które ze strony krajowej będą mogły zapewnić niezbędną część środków finansowych. Główną rolę w tym procesie będzie odgrywał Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przy ścisłej współpracy wojewódzkich funduszy oraz samorządów lokalnych.

Wychodząc naprzeciw tym potrzebom, w wymienionym projekcie ustawy zaproponowano również rozwiązania prowadzące z jednej strony do skoncentrowania działań podejmowanych przez fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w celu najefektywniejszego wykorzystania środków finansowych pozostających w ich dyspozycji, a z drugiej stwarzające możliwość realizacji odrębnych regionalnych polityk ochrony środowiska.

Jednakże, chciałbym podkreślić, że w sytuacji znacznego spadku wpływów funduszy ekologicznych z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska oraz administracyjnych kar pieniężnych, niezbędne staje się także unowocześnianie i wzmacnianie systemu instrumentów ekonomicznych dla ochrony środowiska, prowadzące do pozyskania nowych źródeł zasilania. W związku z tym, w Ministerstwie Środowiska trwają prace dotyczące modyfikacji systemu instrumentów ekonomicznych dla ochrony środowiska. Wstępna koncepcja w tym zakresie została już opracowana przy współudziale przedstawicieli resortu gospodarki i finansów oraz ekspertów z dziedziny ekonomii środowiska. Nowe propozycje dotyczą poszczególnych instrumentów, w szczególności opłat produktowych, zbywalnych pozwoleń na emisję zanieczyszczeń do powietrza atmosferycznego, ubezpieczeń ekologicznych, jak również rozwiązań kompleksowych, do których zaliczyć można ekologiczną reformę podatkową.

Z wyrazami szacunku

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-05-13

Szanowny Panie Marszałku,

1. Budowa infrastruktury rynkowej w postaci rynków hurtowych w Polsce została zainicjowana resortowym "Programem organizacji rynków hurtowych i giełd towarowych do 2000 r." z 1996 r. Jego kontynuacją był "Rządowy program budowy i rozwoju rynków hurtowych i Warszawskiej Giełdy Towarowej - I etap" z 1999 r. oraz "Rządowy program budowy i rozwoju rynków hurtowych - II etap" z 2001 r.

W ramach powyższych programów powstały miejsca handlu artykułami rolno-spożywczymi. Do najnowocześniejszych, spełniających wymogi europejskie należą ponadregionalne rynki hurtowe budowane od podstaw w Poznaniu, Warszawie, Gdańsku, Łodzi, Wrocławiu oraz w Lublinie. Poza wymienionymi rynkami ponadregionalnymi prowadzą działalność również rynki lokalne, które powstały często w wyniku adaptacji istniejących obiektów. Do rynków tych należą rynki hurtowe w Zielonej Górze, Radomiu, Białymstoku, Elblągu, Rzeszowie, Wałbrzychu, Legnicy oraz Tarnowie.

Ze względów ekonomicznych rolnicy prowadzą sprzedaż swoich towarów głównie z samochodów. Należy zaznaczyć, że oprócz miejsc handlu użytkownicy rynków hurtowych mają zapewniony dostęp do funkcjonujących na terenie rynku instytucji i firm usprawniających obrót handlowy takich jak poczty, banki, kantory wymiany walut, bary i restauracje a na niektórych rynkach również Urzędy Celne. Nie bez znaczenia są również rozwiązania komunikacyjne, dzięki którym eliminowane są zatory, a wjazdy kupujących i sprzedających odbywają się płynnie.

Rynki hurtowe to nie tylko miejsca handlu artykułami rolno-spożywczymi. Są to również miejsca współpracy i organizowania się grup producentów rolnych, przeprowadzania szkoleń i seminariów przeznaczonych dla szerokich kręgów osób i instytucji zainteresowanych obrotem hurtowym w Polsce i zagranicą oraz nawiązywania kontaktów handlowych zarówno wewnątrz kraju jak i eksportu oraz importu. Ogromne znaczenie dla producentów ma również zbieranie i dystrybucja informacji cenowej towarów oferowanych na rynku.

Dlatego nie mogę zgodzić się z Panem Senatorem, że program budowy rynków hurtowych nie spełnia swojej funkcji. Zarzut, że skupiono się w głównej mierze na budowie obiektów i obsłudze administracyjnej nie jest do końca uzasadniony. Bowiem celem wymienionych programów była budowa takiej infrastruktury rynków, która spełnia wszelkie wymogi jakie stawiane są takim obiektom w krajach Unii Europejskiej gwarantując tym samym bezpieczeństwo obrotu artykułami rolno-spożywczymi i ochrony środowiska.

Niewątpliwie jednym z kluczowych problemów, któremu musi sprostać polskie rolnictwo jest organizowanie się rolników w grupy producentów rolnych. Rozwój grup producentów w Polsce jest podstawowym zadaniem zmierzającym do prawidłowego funkcjonowania polskiego rynku rolnego i dostosowania się do wymogów stawianych przez Unię Europejską. Grupy producentów stanowią podstawowy element struktury rynku rolnego i spełniają ważną funkcję w procesie obszarowej i produkcyjnej restrukturyzacji rolnictwa. To od ich rozwoju w dużym stopniu zależy prawidłowe funkcjonowanie rynków hurtowych.

Resort rolnictwa podjął szereg działań w celu stworzenia lepszych warunków i możliwości organizacyjno-prawnych dla funkcjonowania producentów rolnych w warunkach gospodarki rynkowej. od początku lat 90-tych z inicjatywy i przy współudziale Ministerstwa przeprowadzono szereg szkoleń, seminariów, zrealizowano wiele projektów pomocowych dotyczących zasad funkcjonowania i organizowania się producentów w grupy. W dniu 15 września 2000 roku Sejm RP uchwalił ustawę o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw. Określa ona zasady organizowania się producentów rolnych w grupy producentów i ich związki oraz zasady i warunki udzielania ze środków publicznych pomocy finansowej związanej z ich organizowaniem i funkcjonowaniem. Grupy producentów rolnych wpisane do rejestru wojewody uzyskują pomoc finansową przeznaczoną na założenie i wsparcie ich działalności administracyjnej w okresie pierwszych pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej stwierdzającej spełnienie przez grupę warunków określonych w ustawie. Grupy mogą też ubiegać się o preferencyjne kredyty inwestycyjne o rocznym oprocentowaniu dla kredytobiorcy w wysokości 0,25 stopy redyskontowej weksli, na takich zasadach, jak dla kredytów inwestycyjnych w przetwórstwie rolno-spożywczym. Kredyty te mogą być poręczane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Grupy mogą korzystać z dopłat do oprocentowania kredytów zaciągniętych na cele obrotowe na zasadach ogólnych . Ustawa umożliwia ponadto bycie stroną w umowach kontraktacyjnych grupie lub związkowi grup producentów.

Wg danych na koniec kwietnia br. w Polsce w oparciu o przepisy ustawy zarejestrowano 34 grupy producentów, w tym 8 grup owoców i warzyw. Szacuje się, że w Polsce funkcjonuje około 350 grup producentów owoców i warzyw, posiadających osobowość prawną. To czy podejmą one decyzję o zarejestrowaniu się w oparciu o przepisy ustawy z 15 września 2000 roku i będą ubiegać się o pomoc finansową w niej przewidzianą zależy od woli samych rolników. Czynnikiem, który będzie miał wpływ na podejmowanie w najbliższej przyszłości takich decyzji będzie fakt otrzymywania wsparcia finansowego przez grupy już zarejestrowane. Ponadto z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowano nowelizację rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 marca 2001 roku w sprawie wykazu produktów i grup produktów dla których mogą być tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej rocznej wielkości produkcji towarowej oraz minimalnej liczby członków grupy producentów rolnych. Obecnie projekt rozporządzenia jest w trakcie uzgodnień resortowych. Proponowane rozwiązania mają na celu skuteczniejsze realizowanie celów ustawy, które dotyczą w szczególności: dostosowania produkcji rolnej do warunków rynkowych, koncentracji podaży, poprawy efektywności gospodarowania, planowania produkcji ze szczególnym uwzględnieniem jej ilości i jakości. Projekt uwzględnia też zróżnicowanie regionalne ułatwiając organizowanie się rolników w grupy na terenach charakteryzujących się dużym rozdrobnieniem gospodarstw rolnych gdzie rolnictwo rozwinięte jest najsłabiej.

2. Odnośnie aktualnej sytuacji w przemyśle cukrowniczym uprzejmie informuję Pana Senatora, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o regulacji rynku cukru (Dz.U. Nr 76, poz. 810 z późn. zm.) minister właściwy do spraw rynków rolnych przyznaje producentom cukru limity A i B cukru na dany rok rozliczeniowy w drodze decyzji, w terminie do dnia 1 listopada roku kalendarzowego poprzedzającego ten, w którym przypada początek roku rozliczeniowego. Decyzje te zostały przekazane producentom cukru zgodnie z ustawowym terminem. Natomiast producenci cukru, mogą wystąpić z wnioskiem w sprawie zwiększenia przyznanych im w drodze decyzji limitów. Przepisy ww. ustawy nie przewidują administracyjnego trybu zmniejszenia limitów A cukru.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w wyniku kontroli przeprowadzonej przez Inspekcję Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych w zakresie realizacji limitów produkcji cukru w kampanii 2001/2002 stwierdzono, że kontrolowane cukrownie sprzedały łącznie na rynek krajowe 1 506 171,22 tony cukru, co stanowi 94,89% ilości wyprodukowanej ogółem oraz 98,6% limitu sprzedaży przydzielonego cukrowniom na kampanię 2001/2002. Przedmiotem eksportu było 54 598,18 ton cukru, co stanowi 99,8% ilości wyprodukowanego cukru C. Natomiast zapasy początkowe przed rozpoczęciem kampanii 2001/2002 w kontrolowanych cukrowniach wynosiły ogółem 6 860,48 ton.

Ponadto uprzejmie informuję, że w najbliższym czasie odbędzie się głosowanie w Sejmie RP projektu ustawy o zmianie ustawy o regulacji rynku cukru, który był już przedmiotem obrad Senatu RP. Projekt ten zawiera między innymi przepisy dotyczące przesunięcia terminu wprowadzenia na rynek cukru wyprodukowanego w ramach limitu A i B z 30 czerwca 2003 r. na 30 września 2003 r., przywrócenia możliwości eksportu cukru C w wyrobach oraz zniesienia obowiązku przestrzegania ceny interwencyjnej przez producentów cukru i związanych z tym sankcji.

MINISTER

Z up.

Andrzej Chodkowski

PODSEKRETARZ STANU