Odpowiadając na pismo z 8 kwietnia 2003 r. znak: BPS/DSK-043-137-03 dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Janusza Koniecznego uprzejmie dziękuję za troskę i zaangażowanie w sprawy dzieci i młodzieży przebywających w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego. Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że zmiany w przepisach dotyczących organizowania zajęć dydaktycznych i wychowawczych w szkołach zorganizowanych przy zakładach opieki zdrowotnej, w tym przy zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, mają służyć zapewnieniu uczniom-pacjentom warunków do realizacji obowiązku szkolnego i obowiązku nauki, jak również do korzystania, w czasie pobytu w placówce służby zdrowia, z zajęć opiekuńczo-wychowawczych.

Uprzejmie informuję, że w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej, zmieniającym przepisy zarządzenia nr 29 Ministra Edukacji Narodowej z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zasad organizowania opieki nad uczniami niepełnosprawnymi, ich kształcenia w ogólnodostępnych i integracyjnych publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach oraz organizacji kształcenia specjalnego (Dz.Urz. MEN nr 9, poz. 36), uwzględniono kompetencje jednostek samorządu terytorialnego prowadzących tego typu szkoły do zwiększania - w zależności od potrzeb dzieci i młodzieży przebywających w zakładzie i stosownie do posiadanych środków - wymiaru godzin wychowawczych realizowanych z grupą.

Przepis ten określający, że zajęcia organizuje się z grupą wychowawczą w wymiarze "nie dłużej niż 4 godziny dziennie" w szpitalu, lub "nie dłużej niż 8 godzin dziennie" w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, nie precyzujący dolnej granicy godzin wychowawczych, dawał organom prowadzącym możliwość ustalania ich liczby w przedziale od 0 do 8 godzin w szpitalu, a od 0 do 8 w sanatorium. W praktyce niejednokrotnie oznaczało to znaczne zmniejszenie liczby godzin zajęć wychowawczych w szkole zorganizowanej przy zakładzie opieki zdrowotnej, a nawet ich likwidację.

Podczas uzgodnień międzyresortowych dotyczących rozporządzenia w sprawie organizacji kształcenia oraz warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej, do projektu zgłaszano głównie uwagi redakcyjne. Odnośnie wymiaru godzin pracy grup wychowawczych osiągnięto konsensus zarówno z partnerami społecznymi, związkami zawodowymi jak i z właściwymi ministrami. Ponadto informuję, że delegacja ustawowa nie nakłada na resort edukacji konieczności przygotowania rozporządzenia w porozumieniu z Ministrem Skarbu, a jedynie z Ministrem Zdrowia i Ministrem Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. W trakcie uzgodnień międzyresortowych Minister Skarbu, który projekt otrzymał, nie zgłosił uwag.

Analiza rozkładów dnia ucznia - pacjenta w szkołach różnych typów zorganizowanych przy zakładach opieki zdrowotnej również dowiodła, że przyjęcie 35 godzin zajęć tygodniowo z grupą wychowawczą zorganizowaną w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego (rozliczanych w skali roku) jest rozwiązaniem optymalnym, zapewniającym średnio 5 godzin opieki wychowawczej w ciągu dnia w okresie trwania nauki szkolnej (zgodnie z rozporządzeniem, tygodniowa liczba godzin wychowawczych realizowanych z grupą w czasie wakacji powinna wzrosnąć do co najmniej 48).

Zatem opieka pedagogiczna (tzn. zajęcia dydaktyczne + wychowawcze), realizowana na podstawie przedmiotowego rozporządzenia, sprawowana nad dzieckiem przebywającym w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego może odbywać się w dniach nauki szkolnej co najmniej w wymiarze od 9 do 11 godzin dziennie. Biorąc pod uwagę, że zakład lecznictwa uzdrowiskowego nie jest placówką oświatową i zapewnia całodobową opiekę pielęgniarską i lekarską, nie jest zasadnym zarzut, że resort edukacji rezygnuje z części swoich obowiązków.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003 (Dz.U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1966) określa wagi: P₂₂=0,40 dla uczniów szkół wszystkich typów zorganizowanych przy zakładach opieki zdrowotnej oraz P₂₃=0,50 dla wychowanków zespołów pozalekcyjnych zajęć wychowawczych organizowanych w szkołach podstawowych i gimnazjach.

W każdym roku kalendarzowym "subwencja oświatowa" udzielana jest na podstawie danych zawartych w formularzu sprawozdawczym S-02, wypełnianym przez szkoły podstawowe i gimnazja, w tym specjalne, którego wzór jest zamieszczony w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów w sprawie określenia wzorów formularzy sprawozdawczych, objaśnień co do sposobu ich wypełniania oraz wzorów kwestionariuszy i ankiet statystycznych stosowanych w badaniach statystycznych ustalanych w programie badań statycznych statystyki publicznej.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wejście w życie w styczniu 1999 roku nowego podziału terytorialnego państwa w ramach reformy administracyjnej spowodowało, że obszar sądu Rejonowego w Łukowie znalazł się w województwie lubelskim. Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 maja 2001 r. w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz.U. Nr 65, poz. 654 z późn. zm.) dokonano ujednolicenia obszaru właściwości okręgów sądowych z granicami województw.

Wyrażając zrozumienie dla argumentów Pana Senatora, informuję że kwestia włączenia Sądu Rejonowego w Łukowie do okręgu siedleckiego pozostaje w ciągłym zainteresowaniu Ministerstwa. Tym samym zapewniam, że w razie zmiany koncepcji organizacji systemu sądownictwa powszechnego, polegającej na jednolitości obszarów właściwości jednostek wymiaru sprawiedliwości z granicami podziału administracyjnego kraju, głos Pana Senatora Krzysztofa Szydłowskiego zostanie wzięty pod uwagę.

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2003 roku

Adresatami świadczeń są więc nie tylko niewidome cywilne ofiary wojny.

Ustawa miała wejść w życie z dniem stycznia 2002 roku, jednak ze względu na krytyczny stan finansów państwa termin jej wejścia w życie został przesunięty na dzień 1 stycznia 2004 roku, ustawą z dnia 14 grudnia 2001 roku o zmianie ustawy o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny (Dz.U. nr 154, poz. 1786).

Krytyczny stan finansów państwa wymusił nie tylko przesunięcie terminu wejścia w życie omawianej ustawy, ale spowodował również podjęcie przez Sejm innych decyzji ograniczających uprawnienia socjalne i zaopatrzeniowe wielu grup społecznych, np. bezrobotnym zniesiono prawo do zasiłku przedemerytalnego oraz ograniczono wysokość świadczenia przedemerytalnego, dla ubezpieczonych - zniesiono prawo do zasiłku porodowego oraz obniżono wysokość zasiłku chorobowego za okres pobytu w szpitalu, dla ubiegających się o zasiłki rodzinne - zaostrzono kryteria dochodowe uprawniające do tych zasiłków.

Z informacji podawanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (za lata 1998-2001) wynika, że co roku wydawanych jest około 10 tysięcy orzeczeń o niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji, z czego 97% stanowią wypadki i choroby nie związane z pracą. Można przyjąć, że w latach 1939-1956 sytuacja była podobna, jeżeli nie dużo gorsza, biorąc pod uwagę, że okupant cofając się pozostawił niewybuchy bomb lotniczych i pocisków artyleryjskich, ukryte magazyny amunicji oraz zaminował ogromne połacie kraju. W związku z tym zakładając, że w czasie wojny i w okresie powojennym wypadkom uległo tyle samo osób co w czasie pokoju (jest to założenie bardzo ostrożne), szacowana liczba osób - ofiar wojny, może wynieść nawet ponad 100 tysięcy.

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 23.04.2003 r.

W okresie od 1 stycznia 2002 r. do chwili obecnej do Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Rejonowego w Siedlcach wpłynęły 44 pozwy pracowników, bądź byłych pracowników przeciwko FOK "Pollena" S.A. w Łaskarzewie. Przedmiotem 23 spraw było żądanie zasądzenia nagrody jubileuszowej, przedmiotem 7 spraw - żądanie zasądzenia zaległego wynagrodzenia, przedmiotem 8 spraw - żądanie zasądzenia odszkodowania bądź odprawy rentowej, zaś przedmiotem pozostałych 6 spraw - żądania: uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenia do pracy, sprostowania świadectwa pracy i zasądzenia dodatku za staż pracy.

- w marcu 2002 r. w 3 sprawach,

- w kwietniu 2002 r. w 3 sprawach,

- w maju 2002 r. w 3 sprawach,

- w czerwcu 2002 r. w 2 sprawach,

- w lipcu 2002 r. w 2 sprawach,

- w sierpniu 2002 r. w 11 sprawach,

- w listopadzie 2002 r. w 1 sprawie,

- w grudniu 2002 r. w 1 sprawie,

- w styczniu 2003 r. w 1 sprawie,

- w lutym 2003 r. w 2 sprawach,

- w marcu 2003 r. w 1 sprawie,

Pozostałe 8 spraw nie zostało dotychczas zakończonych. Cztery z nich wpłynęły w miesiącach maju, lipcu i sierpniu 2002 r., a cztery w miesiącach styczniu, lutym i marcu 2003 r. Postępowanie w 4 sprawach toczy się przewlekle z powodu długotrwałej choroby sędziego referenta. Sędzia ten nie jest obecny w pracy od początku bieżącego roku. W związku z powyższym, po przesunięciach kadrowych pomiędzy wydziałami, orzekanie w Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozpoczął nowy sędzia. W 3 spośród tych czterech spraw wyznaczono termin rozpraw w miesiącach kwietniu i maju 2003 r. i istnieje prognoza ich zakończenia w najbliższym czasie. Także w 2 sprawach z czterech nie zakończonych spraw, które wpłynęły w 2003 r. wyznaczono terminy rozpraw.

Składający zawiadomienie upatrywał dokonania przestępstwa w uznaniu przez FOK "Pollena" S.A., iż wypowiedziany układ zbiorowy pracy nie obowiązuje, co skutkuje brakiem obowiązku naliczenia i niewypłaceniem świadczeń należnych ze zbiorowego układu pracy. Problem sprowadza się do rozstrzygnięcia w zakresie obowiązywania układu zbiorowego pracy w realiach prawnych aktualnych dla zakładu.

Na rozstrzygnięcie sądowe obecnie nie można liczyć, ponieważ Sąd Okręgowy w Siedlcach uchylił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach, uznający układ za obowiązujący i odrzucił pozew z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej. Takie rozstrzygnięcie pozostaje jednak bez znaczenia dla oceny prawnokarnej działania pracodawcy. Prokurator Rejonowy stwierdził bowiem, że nie zostały wyczerpane znamiona przestępstwa z art. 218 § 1 kk.

Stanowisko Prokuratora Rejonowego w Garwolinie, który w dniu 31 stycznia 2003 r. umorzył śledztwo w tej sprawie, nie wywołało sprzeciwu pokrzywdzonego - zakładowej Komisji NSZZ "Solidarność" w FPK "Pollena" S.A., która nie wniosła zażalenia na postanowienie prokuratora, ani Państwowej Inspekcji Pracy - którą zawiadomiono o rozstrzygnięciu. Dodać należy, że prokurator powołał się w uzasadnieniu postanowienia o umorzenie śledztwa na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. Akt K. 37/01.

Nie mam zastrzeżeń do postępowania Prokuratury i przyczyny umorzenia śledztwa w tej sprawie uważam za uzasadnione.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-04-23

Art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.) oraz art. 6 i 6a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514) określają zadania samorządu powiatowego w zakresie przeciwdziałania bezrobociu oraz aktywizacji lokalnego rynku pracy. Zadania te starosta realizuje przy pomocy powiatowego urzędu pracy. Konstrukcja obu aktów prawnych: ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu i ustawy z 26 listopada 1999 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. nr 15, poz. 148) nie blokuje możliwości dofinansowania przez starostę organizacji pozarządowych wspierających rozwój przedsiębiorczości, aktywizację rynku pracy, rozwój gospodarczy regionu na podstawie art. 118 ustawy o finansach publicznych. Dlatego, moim zdaniem, nie istnieje potrzeba wprowadzenia w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu postulowanych przez Panią Senator zmian.

MINISTER

Z up.

Podsekretarz Stanu

* * *

Warszawa, 2003-04-24

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Proces negocjacji akcesyjnych otwarty w dniu 31 marca 1998 r. dla sześciu państw stowarzyszonych z grupy określanej mianem Grupy Luksemburskiej, do której należy Polska, był prowadzony zgodnie z zasadami przedstawionymi delegacji polskiej podczas sesji Międzyrządowej Konferencji akcesyjnej Polska - Unia Europejska w dniu 23 kwietnia 1998 r. w Brukseli. Zasady te stanowiły m.in., że państwo kandydujące ma zadeklarować na wstępie negocjacji wolę przejęcia całego dorobku prawnego UE.

Zagadnienia dotyczące osób niepełnosprawnych stanowiły podobszar 13-ego obszaru negocjacyjnego pt. "Polityka społeczna i zatrudnienie". W negocjacjach prowadzonych z UE w tym obszarze uczestniczyło Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Negocjacje te zostały rozpoczęte 30 września 1999 r. Natomiast tymczasowe zamknięcie obszaru negocjacyjnego "Polityka społeczna i zatrudnienie" nastąpiło w dniu 1 czerwca 2001 r.

Przegląd polskiego prawa z obrazu "Polityka społeczna i zatrudnienie - osoby niepełnosprawne", dokonany w związku z przygotowaniami do screening-u i formułowaniem polskiego stanowiska negocjacyjnego, wskazywał na dostosowanie przepisów krajowych dotyczących osób niepełnosprawnych do prawa wspólnotowego, na które w tym obszarze składały się wtedy dokumenty prawa wtórnego. Dokumenty takie w zasadzie nie mają dla państw członkowskich mocy bezpośrednio wiążącej. Lecz wyznaczają jedynie cele, do których należy dążyć, oraz wskazują ogólne kierunki zalecanych działań. Nie było natomiast żadnych rozporządzeń lub decyzji skierowanych do państw członkowskich, a odnoszących się do osób niepełnosprawnych, zaś pierwszym dokumentem wiążącym państwa członkowskie UE, który dotyczy bezpośrednio osób niepełnosprawnych, jest Dyrektywa Rady z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla równego traktowania przy zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu (2000/78/WE), opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich nr L 303 z dnia 2 grudnia 2002 roku. Jej wdrożenie przez państwa członkowskie UE ma nastąpić najpóźniej do dnia 2 grudnia 2003 roku, z wyjątkiem postanowień dotyczących dyskryminacji ze względu na wiek i niepełnosprawność, w odniesieniu do których można skorzystać z wydłużonego dodatkowo o 3 lata okresu wdrożenia.

W związku z negocjacjami prowadzonymi w obszarze podatków oraz polityki konkurencji, w tym w zakresie pomocy publicznej, dokonane zostało szczegółowe porównanie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, a także rozwiązań dotyczących wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych, które zawarte były w ustawach podatkowych, z regulacjami Unii Europejskiej w tych obszarach. Doprowadziło to do stwierdzenia, że niektóre z tych przepisów pozostają w sprzeczności bądź mogą być uznane za sprzeczne z prawem wspólnotowym. Z tego też powodu pewne zmiany dostosowujące, dotyczące przywilejów podatkowych dla zakładów pracy chronionej i zakładów aktywności zawodowej, zostały wprowadzone już z początkiem 2000 roku. Przyjęcie zaś dodatkowych zmian było niezbędne w następnej kolejności, jeszcze w czasie prowadzenia negocjacji. Wobec powyższego należało wyeliminować rozwiązania, które były niezgodne z postanowieniami Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz. WE NR L 145, 13.06.77) oraz z brzmieniem Artykułu 87 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Po dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej nie jest w ogóle możliwe utrzymanie rozwiązania wynikającego z art. 14a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, który odnosi się do uprawnienia przewidzianego dla zakładów pracy chronionej i zakładów aktywności zawodowej. Zobowiązanie Polski w tym zakresie znalazło się w stanowisku negocjacyjnym przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 19 października 1999 roku. Obszar negocjacyjny dotyczący podatków został zamknięty w dniu 21 marca 2002 roku.

W UE dopuszczalna jest jedynie taka pomoc publiczna dla pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, która:

Projekt Rozporządzenia Komisji w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do pomocy państwa przeznaczanej na zatrudnienie został przedstawiony do publicznej konsultacji zainteresowanych stron przez Komisję Europejską (Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji) jako dokument 2002/C 88/02 opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich NR C 88 z dnia 12 kwietnia 2002 r., a więc prawie rok po tymczasowym zamknięciu obszaru negocjacyjnego "Polityka społeczna i zatrudnienie". Należy on do dokumentów odpowiadających tematyce 6-ego obszaru negocjacyjnego "Polityka ochrony konkurencji".

Przygotowany przez Rząd RP w 2002 r. projekt nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przekazany do Sejmu RP dnia 22 sierpnia 2002 r., nie pozostawał w sprzeczności z zapisami projektu Rozporządzenia Komisji opublikowanego w kwietniu 2002 r. Należy podkreślić, że w trakcie procesu uzgodnieniowego projekt nowelizacji przygotowany przez MPiPS nie budził wątpliwości Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz uzyskał pozytywną opinię Sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej.

Należy nadmienić, że państwa kandydujące prowadziły negocjacje dotyczące obowiązującego stanu prawnego, a nie w sprawie projektów aktów prawnych, których konsultowanie stanowi przywilej państw członkowskich Unii Europejskiej. Po podpisaniu traktatu akcesyjnego Polska uzyskała status "aktywnego obserwatora", co umożliwi udział w takiej roli w pracach Wspólnoty m.in. związanych z procesem legislacyjnym.

Rozporządzenie Komisji z dnia 12 grudnia 2002 roku zostało opublikowane w dniu 13 grudnia ubiegłego roku, a więc w dniu, w którym nastąpiło tymczasowe zamknięcie obszaru negocjacyjnego "Polityka konkurencji", poprzedzone przedstawieniem przez Polskę Prezydencji duńskiej (w dniu 20 listopada 2002 roku) swojej akceptacji dla zamknięcia tego rozdziału na zasadach zaproponowanych we wspólnym stanowisku. W dniu 13 grudnia 2002 roku odbyło się także podsumowujące spotkanie na szczycie Rady Europejskiej w Kopenhadze dotyczące powiększenia UE.

1. Rozporządzenie nie narzuca państwom członkowskim konieczności ograniczania się do stosowania konkretnych określonych w nim form pomocy. Wskazuje natomiast, jakie formy pomocy nie wymagają składania zawiadomienia do Komisji Europejskiej. Plany pomocy dla przedsiębiorców, które zawierają instrumenty nie spełniające wprost warunków określonych w Rozporządzeniu, podlegają obowiązkowi notyfikacji, wynikającemu z art. 88 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

2. Zawarcie w Rozporządzeniu KE definicji "zatrudnienia chronionego" nie musi skutkować przeniesieniem jej wprost do polskiego ustawodawstwa i zmianą ustawowej definicji "warunków pracy chronionej". Pozostaje jedynie problem konieczności ograniczenia stosowania w kraju - bez uprzedniej notyfikacji - pewnej dodatkowej pomocy dla "beneficjentów zapewniających zatrudnienie chronione", o której mowa w art. 6 ust. 2 Rozporządzenia (tj. na "koszty budowy, instalacji lub rozbudowy danego zakładu i wszelkie koszty administracyjne oraz transportowe, które wynikają z zatrudniania pracowników niepełnosprawnych"), wyłącznie do podmiotów spełniających wspólnotowy warunek "zatrudnienia chronionego" zdefiniowanego w Rozporządzeniu. Pomoc ta dotyczyłaby obecnie zakładów aktywności zawodowej oraz części zakładów pracy chronionej, w "których przynajmniej 50% pracowników to pracownicy niepełnosprawni nie będący w stanie podjąć pracy na otwartym rynku pracy". W Rozporządzeniu KE tej grupy pracowników nie ogranicza się jedynie do osób ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

4. System miesięcznych dofinansowań dla określonych w ustawie pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, który wynika z art. 25 i 26a ustawy oraz rozwiązanie dotyczące zwrotu kosztów przystosowania tworzonych lub istniejących stanowisk pracy dla osób niepełnosprawnych, zawarte w art. 26 ustawy, spełniają przesłanki określone w art. 6 Rozporządzenia KE. Wykorzystanie udzielanej pomocy musi być rzetelnie udokumentowane przez beneficjenta.

Zgodnie z rozporządzeniem, rekompensowanie "dodatkowych kosztów" może dotyczyć: kosztów dostosowania pomieszczeń, kosztów zatrudnienia pracowników dotyczących czasu przeznaczanego przez nich na pomoc zatrudnionym osobom niepełnosprawnym oraz kosztów dostosowania lub zakupu urządzeń przeznaczonych dla niepełnosprawnych pracowników.

Niezbędne więc będzie wypracowanie - przy udziale ekspertów i przedstawicieli osób niepełnosprawnych - metody określania "niższej produktywności" oraz zdefiniowanie "kosztów dodatkowych" zatrudniania niepełnosprawnych pracowników i sposobu dokumentowania tych poniesionych kosztów.

Reasumując należy podkreślić, że fakt respektowania przez Polskę przepisów Rozporządzenia KE nie oznacza utraty przez osoby niepełnosprawne obecnego zatrudnienia w zakładach pracy chronionej. Jedynie wielkość pomocy udzielanej zakładom pracy chronionej powinna znaleźć uzasadnienie w rzeczywiście ponoszonych podwyższonych kosztach, które dają się określić i udokumentować.

Podjęte zostały prace nad przygotowaniem programu wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych zawierającego rozwiązania wynikające ze znowelizowanej w grudniu ubiegłego roku ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, który zostanie przedłożony Komisji Europejskiej w celu uzyskania opinii.

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 2003-04-25

Limity środków przyznanych wojewodom przez Ministerstwo Finansów na 2003 rok, niestety, nie uwzględniły wydatków związanych z uruchomieniami wspomnianych nowych miejsc. Pomimo usilnych starań ze strony wojewodów, dodatkowe środki na te zadania nie zostały przyznane. Z uwagi na powstałą trudną sytuację finansową, niektóre województwa dokonały przesunięć środków w ramach własnego budżetu, inne obniżyły dotację na 1 mieszkańca domu. Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w wyniku podjętych starań uzyskało zgodę na rozszerzenie tytułu rezerwy celowej umożliwiając w ten sposób dofinansowanie oddanych w 2002 roku do użytku nowym miejsc w domach pomocy społecznej i w ośrodkach wsparcia ze środków rezerwy celowej zaplanowanej na bieżący rok.

Na podstawie materiałów z województw oszacowano wydatki oddanych do użytku w 2002 roku nowych miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia na kwotę ponad 30 000 tys. zł tj. o ponad 6 000 tys. zł więcej niż środki zaplanowane w rezerwach celowych budżetu państwa na 2003 rok. Postanowiono więc, że około 7 000 tys. zł przeznaczone zostanie na nowe miejsca oddane do użytku w 2003 roku, a pozostała kwota rozdzielona zostanie proporcjonalnie do liczby uruchomionych miejsc w 2002 w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia na te województwa, w których drastycznie obniżona została dotacja na 1 mieszkańca domu pomocy społecznej i uczestnika ośrodka wsparcia.

Wniosek do Ministra Finansów o uruchomienie rezerwy celowej na domy pomocy społecznej i ośrodki wsparcia przesłany zostanie prawdopodobnie w kwietniu br. Wojewodowie poinformowani zostaną o wielkości środków przyznanych województwom na powyższe zadania, również województwo podkarpackie otrzyma dotację na dofinansowanie miejsc - oddanych do użytku w ubiegłym roku. Z uwagi na ograniczone możliwości, niestety, nie będzie to dotacja pokrywająca w pełni potrzeby województwa.

Odnośnie kwestii wielomiesięcznego oczekiwania na rozpatrzenie składanych wniosków o orzeczenie niepełnosprawności przez zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności, które od początku swej działalności napotykają na występujący niedobór środków finansowych przy ciągle rosnących zadaniach, Ministerstwo w kolejnych latach podejmowało działania zmierzające do zwiększenia środków budżetowych podczas opracowywania budżetów i w trakcie ich realizacji. W wyniku tych starań, w ustawie budżetowej na 2003 rok utworzona została rezerwa celowa w wysokości 7 300 tys. zł z przeznaczeniem dla powiatowych zespołów ds. orzekania o niepełnosprawności.

Jak wynika z informacji nadesłanych przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Rzeszowie liczba nierozpatrzonych wniosków w powiatowych zespołach w województwie podkarpackim na koniec 2000 roku wynosiła 14416, z tego liczba wniosków wymagalna do rozpatrzenia w ustawowym terminie wynosiła 9000. Dla powiatowych zespołów w województwie podkarpackim zwiększono z rezerwy celowej wydatki o kwotę 323 tys. zł z przeznaczeniem na sfinansowanie zobowiązań powstałych w 2002 roku oraz na częściowe sfinansowanie nierozpatrzonych w ustawowym terminie wniosków złożonych w 2002 roku.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Wojewoda Podkarpacki w budżecie na 2003 rok przeznaczył dla zespołów ds. orzekania o stopniu niepełnosprawności - rozdział 85321 wydatki w wysokości 2 656 tys. zł tj. wyższe o 93 tys. zł w relacji do wydatków budżetowych 2002 roku 3,6% wzrostu). Na tle innych województw, zaplanowany poziom dotacji budżetowej w stosunku do 2002 roku dla powiatowych zespołów ds. orzekania o niepełnosprawności w województwie podkarpackim jest niższy od średniego w kraju o 9,1 punktu procentowego. Oceniając wielkość dotacji budżetowej dla powiatowych zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności założoną przez większość wojewodów na 2003 rok, generalnie jest ona zaniżona.

Biorąc jednak pod uwagę zaplanowane w ustawie budżetowej środki rezerwowe jak również możliwość dofinansowania, zgodnie ze zmienioną ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz.U Nr 97 poz. 776 z późniejszymi zmianami) zespołów ds. orzekania o niepełnosprawności przez jednostki samorządu terytorialnego, sytuacja finansowa zespołów powiatowych w bieżącym roku winna być zdecydowanie lepsza niż w roku ubiegłym.

Ustosunkowując się do kwestii wsparcia finansowego zadań własnych powiatów tj. pomocy rzeczowej dla usamodzielnianych wychowanków rodzin zastępczych i placówek opiekuńczo-wychowawczych wskazanym byłoby, aby zadanie to było finansowane ze środków własnych powiatu z uwagi na to, że pozostałe wydatki na utrzymanie placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz na wypłaty świadczeń dla rodzin zastępczych są prawie w całości pokrywane ze środków budżetu państwa, chociaż są zadaniami własnymi powiatów.

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 25.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 8 kwietnia 2003 r. Nr BPS/DSK-043-133-03 oświadczeniem złożonym przez Senatora Adama Bielę podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 3 kwietnia 2003 r., dotyczącym sprawy 1 Ds. 261/03 Prokuratora Rejonowego Warszawa-Śródmieście - uprzejmie informuję, że w aktualnym stanie tego postępowania nie jest możliwe ustosunkowanie się do zarzutów podniesionych przez Pana Senatora pod adresem kończącego je postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego.

Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, że decyzja o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego w tej sprawie została zaskarżona przez pokrzywdzonego Konrada Spanowicza, a wniesiony środek odwoławczy nie został jeszcze rozpoznany. W tych okolicznościach nie może być ona przedmiotem kontroli w trybie nadzoru służbowego, o co wnosi Pan Senator, albowiem zgodnie z obowiązującą procedurą do jej oceny w pierwszej kolejności powołany jest prokurator nadrzędny nad prokuratorem, który wydał zaskarżone orzeczenie, a jeżeli nie przychyli się on do zażalenia, przekazuje je do rozpoznania właściwemu sądowi.

Do czasu zakończenia postępowania instancyjnego jakakolwiek ingerencja w jego przebieg innego niż wymienione organu jest nieusprawiedliwiona i niedopuszczalna.

Karol Napierski

Warszawa, dnia 25 kwietnia 2003 r.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 2003-04-25

Ustanowienie odrębnej własności lokali w wyniku wniosków złożonych na postawie powołanej na wstępie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wymaga uprzedniego wydzielenia prawidłowo ukształtowanej nieruchomości gruntowej, na której położony jest budynek lub budynki spółdzielcze. W oświadczeniu Panów Senatorów podniesiono, że samo geodezyjne wydzielenie działek gruntu nie jest wystarczające dla ustanowienia odrębnej własności lokali, które następuje poprzez zawarcie umowy w formie aktu notarialnego. Z poglądem tym należy się zgodzić, bowiem jest oczywiste, że dla cywilnoprawnego wyodrębnienia lokalu konieczne jest ustalenie wielkości udziału w nieruchomości wspólnej, który będzie przypisany do konkretnego lokalu. Nieruchomość wspólną stanowi działka gruntu i części wspólne budynku. A zatem wydzielone geodezyjnie działki gruntu muszą uzyskać status nieruchomości gruntowych, zanim nastąpi wyodrębnienie własności pierwszego lokalu. Nie oznacza to jednak, że z tego powodu niemożliwa jest realizacja przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zakresie ustanawiania odrębnej własności lokalu.

W celu uzasadnienia powyższej tezy należy wyjaśnić, że udział w nieruchomości wspólnej, przysługujący właścicielom poszczególnych lokali jest udziałem w nieruchomości w rozumieniu cywilnoprawnym, nie zaś udziałem w działce gruntu, która jest pojęciem techniczno-prawnym. Wydzielenie prawidłowo ukształtowanych działek gruntu jest jednak etapem koniecznym poprzedzającym powstanie nowej nieruchomości, przy czym granice tych działek staną się w przyszłości granicami odrębnych nieruchomości. Matematyczne wyliczenie udziału jest oczywiście możliwe już po geodezyjnym wydzieleniu działek gruntu, nie jest to jednak równoznaczne z ustaleniem udziału w sensie cywilnoprawnym. Ustalenie takiego udziału jest możliwe dopiero wówczas, gdy mamy do czynienia z odrębną nieruchomością gruntową w rozumieniu art. 46 Kodeksu cywilnego oraz w ujęciu przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. Nr 19, poz. 147 ze zm.). Zgodnie z art. 24 powołanej ustawy o księgach wieczystych i hipotece, dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą; dotyczy to także nieruchomości lokalowych oraz nieruchomości wspólnej. W świetle powyższych przepisów należy uznać, że po dokonaniu geodezyjnego podziału nieruchomości oraz zatwierdzeniu tego podziału decyzją wydaną przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta, spółdzielnia jako właściciel nieruchomości powinna wystąpić do sądu wieczystoksięgowego z wnioskiem o założenie odrębnych ksiąg wieczystych dla nowo wydzielonych działek gruntu. Działka gruntu która będzie miała urządzoną odrębną księgę wieczystą, stanie się odrębną nieruchomością gruntową w sensie cywilnoprawnym, a wówczas możliwe będzie zawarcie notarialnych umów ustanawiających odrębną własność lokali w obrębie takiej nieruchomości gruntowej.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

* * *

Warszawa, 2003-04-25

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Włodzimierza Łęckiego przesłane przy piśmie z dnia 25 marca 2003 r. Nr LP/043/96/03/V i w nawiązaniu do wcześniejszej korespondencji dotyczącej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 września 2002 r. w sprawie określenia liczby promes i licencji na międzynarodowy transport drogowy rzeczy do dnia 31 grudnia 2002 r. (Dz.U. Nr 173, poz. 1417) oraz zezwoleń wjazdowych do Niemiec uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

1. Rozporządzenie o którym mowa na wstępie przygotowane zostało w oparciu o analizę istniejącego stanu w zakresie posiadanych zezwoleń zagranicznych oraz w oparciu o liczne wnioski przewoźników oraz przedsiębiorców, chcących rozszerzyć prowadzoną już działalność transportową lub zaistnieć na rynku międzynarodowych przewoźników drogowych rzeczy.

Po opublikowaniu tego rozporządzenia zostało ono gwałtownie oprotestowane przez największe organizacje zrzeszające międzynarodowych przewoźników drogowych, gdzie zarzucano, że jego realizacja spowoduje destabilizację rynku transportowego.

Podejmowane są także działania na szczeblu stowarzyszeń mające na celu pozyskanie dodatkowych zezwoleń. W obecnej sytuacji pożądane jest wsparcie ze strony samorządu gospodarczego. Właściwym krokiem do osiągnięcia postępu jest zbliżenie środowisk przewoźników obydwu krajów. Wyrazem tego jest seminarium polsko-niemieckie na temat kosztów funkcjonowania transportu drogowego w obu krajach, które z inicjatywy Ministerstwa Infrastruktury zostało zorganizowane w dniach 16-17.04.br. w Warszawie. Seminarium pozwoliło na zbliżenie stanowisk uczestników, zostało rozwianych wiele mitów związanych z funkcjonowaniem transportu drogowego zarówno w Polsce jak i w Niemczech.

4. W przypadku uzyskania przez resort infrastruktury wystarczającej liczby zezwoleń zagranicznych oraz przy braku zagrożenia destabilizacją rynku transportowego, możliwość uzyskania dodatkowych licencji i wypisów z licencji dotyczyć będzie wszystkich przedsiębiorców, którzy spełnią warunki określone w ustawie o transporcie drogowym.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

Z up. SEKRETARZ STANU