Warszawa, dnia 14.04.2003 r.

Podzielam opinię Pana Senatora, że do czasu wprowadzenia reformy ochrony zdrowia w 1999 r., czyli w okresie funkcjonowania publicznych zakładów opieki zdrowotnej, ówczesny nadzór merytoryczny nad matką i dzieckiem, sprawowany przez Wojewódzkie Specjalistyczne ZOZ-y Matki i Dziecka, był dobrą i skuteczną formą nadzoru. Jednak wejście w życie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz aktualnie funkcjonująca ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391), zupełnie zmieniły organizację udzielania świadczeń zdrowotnych, jak również rodzaj świadczeniodawców, których część nie podlega obowiązkowi rejestracji u Wojewody, a jedynie rejestracji w samorządach zawodowych. Zapisy ustawy zmieniły również formę i rodzaj kontroli i nadzoru nad świadczeniodawcami.

Obecnie nadzór i kontrolę nad realizacją ubezpieczenia zdrowotnego reguluje ustawa o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391).

Także ustawa o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. 1991,91.408 z późn. zm.), w rozdziale III zawiera zapisy mówiące o tym, że: "Ministrowi Zdrowia w stosunku do zakładów opieki zdrowotnej i podmiotów, które utworzyły takie zakłady oraz Wojewodzie w stosunku do zakładów prowadzących działalność na obszarze województwa przysługuje prawo przeprowadzania czynności kontrolnych". Zgodnie z tymi zapisami, Wojewoda sprawuje nadzór (w tym merytoryczny) poprzez konsultantów wojewódzkich oraz podległe mu Wojewódzkie Centra Zdrowia Publicznego, które w zadaniach statutowych mają uwzględniony nadzór merytoryczny nad matką i dzieckiem.

Odnosząc się do propozycji Pana Senatora umieszczenia zapisu - "o powierzeniu Wojewódzkim Centrom Zdrowia Publicznego koordynacji działań wynikających z Narodowego Programu Zdrowia, w projekcie rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie zakresu świadczeń zdrowotnych, w szczególności badań przesiewowych oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane", przygotowanego na podstawie art. 50 ust. 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391), informuję uprzejmie, że byłoby to przekroczeniem delegacji ustawowej. Nie ma w niej bowiem mowy o Narodowym Programie Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

* * *

Warszawa, dnia 14.04.03 r.

Szanowny Panie Marszałku

Prof. Eugeniusz Eibisch testamentem sporządzonym w Państwowym Biurze Notarialnym w Warszawie w dniu 19 kwietnia 1985 r. powołał fundację im. Franciszki Eibisch i ustanowił na jej rzecz zapis prosząc jednocześnie Ministra Kultury i Sztuki o zatwierdzenie statutu tej fundacji.

Decyzją z dnia 14 czerwca 1985 r. Minister Kultury i Sztuki zatwierdził statut Fundacji zgodnie, z którym w skład zarządu, obok przedstawiciela Ministra Kultury i Sztuki, rektora Akademii Sztuk Pięknych i Wiesława Ochmana, weszły osoby będące, zgodnie z ostatnią wolą testatora, głównymi spadkobiercami i jednocześnie wykonawcami testamentu, tj. Pani Kazimiera Napiórkowska i Pan Aleksander Turek.

W dniu 24 czerwca 1997 r. Fundacja została wpisana do rejestru fundacji prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla W-wy Pragi pod nr REF.I.35

W 1997 roku doszło wreszcie do posiedzenia zarządu Fundacji im. Franciszki Eibisch, który ukonstytuował się - jego prezesem została Kazimiera Napiórkowska. Z udziału w zarządzie Fundacji zrezygnował Pan Aleksander Turek i Pan Wiesław Ochman oraz przedstawiciel Ministerstwa Kultury i Sztuki. Rezygnacje zostały przyjęte, a w skład zarządu powołano dyrektora Muzeum Narodowego.

Zmiana składu zarządu Fundacji oraz zmiana statutu została uwidoczniona w prowadzonym przez sąd rejestrowy - rejestrze Fundacji w dniu 25 września 1997 r.

Ustanowiona prezesem Fundacji Pani Kazimiera Napiórkowska, pismem z dnia 25 marca 1999 roku poinformowała Departament Prawny MKiS, że Fundacja wkrótce rozpocznie działalność. Mimo obowiązku wynikającego z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (jedn. tekst Dz.U. z 1991 r. nr 46, poz. 203 ze zm.) Fundacja nie przedstawiła sprawozdania ze swej działalności, co w obowiązującym stanie prawnym daje Ministrowi Kultury możliwość podjęcia działań wynikających z art. 14 ustawy o fundacjach. Minister Kultury może w trybie art. 14 ust. 1 ustawy wyznaczyć zarządowi Fundacji termin na usunięcie uchybień w działalności Fundacji, a po bezskutecznym upływie tego terminu, w trybie art. 14 ust. 2 ustawy, wystąpić do sądu o zawieszenie zarządu Fundacji i wyznaczenie zarządcy przymusowego, który reprezentowałby Fundację w sprawach wynikających z zarządu.

* * *

Warszawa, 2003-04-14

Na całym odcinku autostrady A4 od Krakowa do Przeworska w woj. podkarpackim postępowanie lokalizacyjne zostało zakończone - uzyskano ostateczne decyzje o ustaleniu lokalizacji autostrady. Oznacza to, że na odcinku tym zostały określone granice pasa drogowego autostrady, co umożliwia pod względem prawnym rozpoczęcie prac związanych z pozyskiwaniem nieruchomości na cele budowy autostrady. Do chwili obecnej z powodu innych priorytetów oraz braku środków finansowych na nabywanie nieruchomości wykonano jedynie dokumentację geodezyjno-prawną na odcinku od Krakowa do Tarnowa i nabyto 3 działki w trybie interwencyjnym. Na odcinku od Tarnowa do Przeworska nie podejmowano żadnych prac związanych z pozyskiwaniem nieruchomości.

· odcinek Kraków - Tarnów w latach 2005 - 2007,

· odcinek Tarnów - Rzeszów w latach 2006 - 2009,

· odcinek Rzeszów - Jarosław w latach 2007 - 2011,

· odcinek Jarosław - Korczowa po roku 2011.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Piłat

* * *

Warszawa, 15.IV.2003 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Powszechna Spółdzielnia Spożywców "Społem" w Tarnowie jest członkiem Krajowego Związku Rewizyjnego Spółdzielni Spożywców "Społem" w Warszawie i z mocy ustawy - Prawo spółdzielcze (tekst jednolity: Dz.U. z 1995 r. nr 54, poz. 288 z późniejszymi zmianami) Związek ten posiada w stosunku do Spółdzielni określone uprawnienia organizacyjne, w tym wynikające z art. 39 § 5 wymienionej ustawy.

4. W związku z tym stwierdzamy, że w naszej opinii uchwała Zarządu Związku o zwołaniu w PPS "Społem" w Tarnowie Zebrania Przedstawicieli jest zasadna. Właścicielami majątku Spółdzielni są jej członkowie. Zarząd Spółdzielni nie może realizować programu naprawczego bez akceptacji tego programu przez członków. W swej istocie odmowa zwołania Zebrania Przedstawicieli Członków przez uprawnione do tego Organy Spółdzielni wynika z treści żądania przedstawicieli członków domagających się odwołania członków Rady Nadzorczej i wyboru nowych członków tego Organu. Realizacja tego żądania jest także zagrożeniem dla składu osobowego Zarządu Spółdzielni. W tej sytuacji odkładanie terminu zwołania obrad Zebrania Przedstawicieli Członków oceniamy też jako działania zmierzające do przedłużenia okresu sprawowania funkcji obecnych członków Rady Nadzorczej i Zarządu Spółdzielni przy jednoczesnym łamaniu obowiązującego statutu Spółdzielni i ustawy - Prawo spółdzielcze.

5. Paradoksem w sprawie jest fakt, że w związku z trudną sytuacją ekonomiczno-finansową Spółdzielni obecny jej Zarząd działa w jednoosobowym składzie. Wiceprezes ds. ekonomiczno-finansowych przebywa od 24 stycznia 2003 r. na zwolnieniu lekarskim, natomiast drugiemu członkowi Zarządu został udzielony urlop wypoczynkowy. Prezes Zarządu Spółdzielni oświadcza, że Zarząd PSS "Społem" w Tarnowie nie będzie uczestniczył w realizacji uchwały Zarządu Związku, podając jako przyczynę wiele prac, które wykonuje jednoosobowo.

Krajowej Rady Spółdzielczej

Jerzy Jankowski

* * *

Warszawa, 15 kwietnia 2003 roku

Analiza ta wykazała, że istotnie do roku 2002 włącznie następowało wieloletnie stopniowe zmniejszanie się udziału procentowego programów własnych i rozpowszechnianych przez oddziały terenowe TVP S.A. Następował spadek audycji wyprodukowanych przez te oddziały i wyemitowanych w Programie I i II TVP. Należy jednakże zauważyć, że OTV Gdańsk należy do tej grupy oddziałów terenowych, w której spadek ten był najmniejszy.

Pan Janusz Pieńkowski podkreślił, że nowy program TVP 3 został w spółce wprowadzony od 3 marca 2002 roku. Zmiany te wprowadzone w związku z reformą programową są nieuniknione wobec silnej konkurencji stacji komercyjnych. Kierownictwo TVP powołuje się na takie czynniki obciążające dotychczasowy model jak zbyt duże zatrudnienie w oddziałach terenowych, niedoskonałości programowe (przewaga telenowel południowo-amerykańskich), a ponadto spadek oglądalności i jako jego konsekwencja dochodów reklamowych, rosnące koszty, co razem prowadziło do marginalizacji programów regionalnych.

W liście otwartym Związków Zawodowych w OTV Gdańsk załączonym do oświadczenia Pani Senator A. Kurskiej sformułowana została ocena, że "Reforma telewizji publicznej doprowadziła do marginalizacji telewizji regionalnej". Oceniając obiektywnie skutki reformy telewizji regionalnej nie można nie dostrzec wyraźnego wzrostu oglądalności telewizyjnej TVP 3, który wynosił z 3,75% w marcu 2002 roku do 5,80% w lutym 2003 roku oraz pozytywne oceny tego programu przez widzów - wg badań OBOP aż 84% osób, które oglądają TVP 3 uważa, że można w nim znaleźć ciekawe informacje na temat swojego regionu, a 4/5 widzów deklaruje zadowolenie z informacyjno-publicznego charakteru tego programu.

Krajowa Rada wspierając reformę telewizji publicznej, jako niezbędnego czynnika dostosowania telewizji do nowych procesów zachodzących na rynku audiowizualnym oraz nowych zjawisk technologicznych, obserwuje z uwagą sposób realizacji reformy i realizację misji społecznej, ze szczególnym uwzględnieniem telewizji regionalnej.

Krajowa Rada podziela niepokój Rady Programowej OTVP w Gdańsku faktem braku częstotliwości koniecznych do pokrycia zasięgiem obszarów województwa pomorskiego i mazursko-warmińskiego. Niestety sytuacja ta jest udziałem różnych nadawców z przyczyn obiektywnych, jakim jest brak wolnych częstotliwości w wielu regionach kraju. Krajowa Rada w tej sprawie konsekwentnie występuje do Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty o wyszukanie nowych częstotliwości, by w miarę ich uzyskiwania zaspokajać potrzeby telewizji publicznej. Warto też podkreślić, że Rada Programowa TVP S.A. w uchwale nr 1/2003 z 13 marca 2003 roku stwierdza, że przyjęła do wiadomości opinie przewodniczących rad programowych Oddziałów Regionalnych, które zawierały bardzo wiele krytycznych ocen dotyczących konstruowania programu TVP Regionalnej, a w szczególności ograniczania roli Oddziałów Terenowych w produkcji tego programu. Rada Programowa TVP S.A. w wyżej wymienionej uchwale zaznaczyła, że zjawiska te muszą być starannie przeanalizowane przez dyrekcję TVP Regionalnej. Ponadto Rada Programowa podkreśla, że z zadowoleniem przyjęła informację Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty dotyczącą możliwości poprawienia dostępności programu TVP3 Regionalnej.

Danuta Waniek

* * *

Warszawa, dnia 15 kwietnia 2003 r.

Szanowny Pan
Profesor Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Danuta Waniek

* * *

Warszawa, 16.04. 2003 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma z dnia 25.03.2003 r., znak: LP/043/109/03/V dotyczącego oświadczenia złożonego przez Senatora Witolda Gładkowskiego na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 20 marca 2003 r., oraz w związku z wpływającymi do Ministerstwa Zdrowia i Głównego Inspektoratu Sanitarnego uwagami do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie dopuszczalnych sposobów i warunków unieszkodliwiania odpadów medycznych i weterynaryjnych uprzejmie informuję, że w porozumieniu z Głównym Inspektorem Sanitarnym podjąłem decyzję o nowelizacji w/w rozporządzenia.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 17.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Należy zauważyć, że zmiany strukturalne dotyczące wypełnienia przez Polskę ekologicznych zobowiązań w stosunku do Unii Europejskiej wymagają poniesienia bardzo dużych nakładów finansowych. Sprostać tym wyzwaniom finansowym można przede wszystkim poprzez stworzenie mechanizmu redukowania tych nakładów do niezbędnego minimum oraz skuteczne i efektywne absorbowanie pomocy Unii Europejskiej skierowanej na cele ekologiczne. Wymaga to zarówno szerszego stosowania instrumentów ekonomicznych w dziedzinie ochrony środowiska oraz zapewnienia odpowiedniego udziału krajowych środków w finansowaniu przedsięwzięć dofinansowywanych z funduszy unijnych.

Chciałbym podkreślić, że wobec słabej kondycji finansowej polskich przedsiębiorstw i jednostek samorządu terytorialnego oraz konieczności dużego ograniczania wydatków ze środków budżetowych, przewiduje się, że fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej nadal będą stanowiły najpoważniejsze źródło finansowania ochrony środowiska w Polsce, w szczególności inwestycji realizowanych ze wsparciem unijnym. Konieczne zatem jest wprowadzenie mechanizmów mających na celu pełną koordynację działań wszystkich instytucji, które ze strony krajowej będą mogły zapewnić niezbędną część środków finansowych. Przewiduje się, że główną rolę w tym procesie będzie odgrywał Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przy ścisłej współpracy wojewódzkich funduszy oraz samorządów lokalnych.

Wychodząc naprzeciw tym potrzebom, w marcu 2003 roku Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano rozwiązania prowadzące do centralizacji środków pozostających w dyspozycji funduszy ekologicznych. Rozwiązania te polegają na ujednoliceniu polityk Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy, opracowywaniu wspólnej strategii tych funduszy oraz uzgadnianiu z Narodowym Funduszem list przedsięwzięć priorytetowych wojewódzkich funduszy. Z drugiej strony proponowane rozwiązania mają stwarzać możliwość realizacji odrębnych regionalnych polityk ochrony środowiska. W związku z tym proponuje się utrzymanie osobowości prawnej zarówno Narodowego Funduszu, jak i wojewódzkich funduszy.

Wzmocnienie instrumentów oddziaływania Narodowego Funduszu na wojewódzkie fundusze ma być również realizowane poprzez zwiększenie z jednego do dwóch przedstawicieli Narodowego Funduszu w radach nadzorczych wojewódzkich funduszy. Ponadto, zaproponowano udział przedstawiciela wojewódzkiej inspekcji ochrony środowiska w strukturze rad nadzorczych wojewódzkich funduszy, co ma przyczynić się przede wszystkim do wzmocnienia nadzoru merytorycznego nad działaniami podejmowanymi przez te fundusze. Inspekcja Ochrony Środowiska, z uwagi na ustawowy zakres kompetencji, posiada bowiem najlepsze rozpoznanie stanu środowiska na terenie województwa. Wiedza i doświadczenie przedstawiciela inspekcji ochrony środowiska będą bardzo pomocne między innymi w ustalaniu kryteriów oraz hierarchii wyboru przedsięwzięć, a także w określaniu osiągniętego efektu ekologicznego przedsięwzięć finansowych ze środków wojewódzkich funduszy.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 2003-04-17

Odpowiadając na Pismo Pana Marszałka z 8 kwietnia br. (BPS/DKS-043-135-03) dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Adama Bielę w związku z likwidacją Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Zalutyniu uprzejmie wyjaśniam, że po rozpoznaniu sprawy przez Kuratora Oświaty w Lublinie zostały podjęte działania zapewniające naukę i opiekę uczniom i wychowankom tego ośrodka.

Na podstawie art. 5 ust. 5 c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jednolity: Dz.U. z 1996 r. nr 67 poz. 329 z późn. zm.) zostanie zawarte porozumienie z powiatem bialskim o przejęciu zadania prowadzenia Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Zalutyniu przez gminę Piszczac. W tej sprawie Rada Gminy Piszczac 10 kwietnia br. podjęła uchwałę nr V/38/2003 zobowiązującą wójta gminy do zawarcia porozumienia ze starostą bialskim oraz rozpoczęcia prac organizacyjnych zmierzających do prowadzenia ośrodka od 1 września br.

Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Zalutyniu będzie nadal prowadził swoją statutową działalność, a jego organem prowadzącym będzie gmina Piszczac.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 2003-04-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na wstępie niech mi wolno będzie poinformować, iż w ramach realizacji projektu "Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2003-2008" przewiduje się złożenie w Zakładach Mechanicznych Tarnów S.A. zamówienia na 26 kompletów przeciwlotniczych zestawów artyleryjsko-rakietowych ZUR-23-2KG. Ma ono być realizowane do końca 2005 roku, zaś ilość przedmiotowych wyrobów dostarczanych w poszczególnych latach wynikać będzie z bieżących potrzeb Sił Zbrojnych RP i możliwości finansowych budżetu resortu Obrony Narodowej.

Warszawa, 18.04.2003 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 25 marca 2003 roku (pismo nr LP/043/118/03/V), w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Sztorca podczas 36 posiedzenia Senatu RP w dniu 19 marca 2003 roku, dotyczącego sytuacji zakładów pracy chronionej oraz zatrudnianych przez nie osób niepełnosprawnych w związku z postanowieniami Rozporządzenia Komisji (WE) 2204/002 z dnia 12 grudnia 2002 roku w sprawie stosowania Artykułów 87 i 88 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do pomocy państwa udzielanej przy zatrudnieniu (Dz.Urz. WE Nr L 337, 13.12.2002), pozwalam sobie zająć następujące stanowisko:

Na wstępie pragnę zauważyć, iż podczas prac nad dostosowaniem do przepisów prawa Unii Europejskiej ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z 1998 r. z późn. zm.), rządowy projekt nowelizacji nie pozostawał w sprzeczności z zapisami projektu Rozporządzenia Komisji w sprawie stosowania Artykułów 87 i 88 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do pomocy państwa udzielanej przy zatrudnianiu ani też z ówcześnie obowiązującym prawem wspólnotowym. Przepisy m.in. dotyczące wprowadzenia: definicji zatrudnienia chronionego oraz progów procentowych, do wysokości których pomoc publiczna jest dopuszczona, nie były prezentowane w projekcie ww. rozporządzenia przedstawionym do publicznej konsultacji zainteresowanych stron lecz zostały wprowadzone do jego brzmienia w ostatniej fazie prac nad jego kształtem. Dlatego też niemożliwym było uwzględnienie ww. przepisów w nowelizowanej ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Należy również stwierdzić, iż Rozporządzenie Komisji (WE) 2204/2002 powinno zostać przyjęte pozytywnie, ponieważ zwalnia ono państwa członkowskie od obowiązku zawiadamiania Komisji Europejskiej o udzielanej pomocy, pod warunkiem, że stosują one określone w ww. rozporządzeniu instrumenty pomocy państwa m.in. dla pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne. Ww. rozporządzenie nie powoduje zatem zamknięcia możliwości udzielania innych, niepowołanych w ww. rozporządzeniu form pomocy państwa, pod warunkiem jednak uzyskania zgody Komisji Europejskiej (tj. na zasadach ogólnych).

Odnosząc się do wprowadzonej w Rozporządzeniu Komisji (WE) 2204/2002 definicji zatrudnienia chronionego, stawiającego zakładowi pracy chronionej wymóg zatrudniania co najmniej 50% osób niepełnosprawnych, niezdolnych do pracy na otwartym rynku pracy, jako warunek korzystania z przewidzianych w jego regulacji form pomocy państwa, pragnę wyjaśnić, iż nie oznacza on obowiązku jej przeniesienia expressis verbis do polskiego porządku prawnego i - w konsekwencji - zmiany ustawowej definicji pracy chronionej. Ww. definicja zawarta w art. 2 pkt h) rozporządzenia, została bowiem wprowadzona wyłącznie na potrzeby przedmiotowego rozporządzenia. Powyższe oznacza, iż istniejące w Polsce zakłady pracy chronionej, które zatrudniają co najmniej 50% osób niepełnosprawnych i spełniają warunki zawarte w przepisach ww. rozporządzenia, objęte zostaną przepisami prawa wspólnotowego de iure i będą mogły korzystać z pomocy państwa bez konieczności uruchamiania procedury powiadamiania Komisji Europejskiej i uzyskiwania zgody. Powyższe nie oznacza natomiast, iż z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej zakłady pracy chronionej, które nie spełnią ww. kryteriów (głównie dotyczących procentowej ilości zatrudnianych osób niepełnosprawnych) będą musiały zostać zamknięte, ponieważ nie dostaną żadnej pomocy państwa i w związku z tym nie będą w stanie się utrzymać. Zakłady te będą dalej mogły korzystać z innych form pomocy państwa, w tym także poszczególnych rodzajów dofinansowania, z tą jedynie różnicą, że będą musiały uzyskać pozytywną opinię Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta oraz Komisji Europejskiej (tj. na zasadach ogólnych).

W związku z przytoczonymi powyżej uwagami pozwalam sobie stwierdzić, iż sytuacja osób niepełnosprawnych na rynku pracy nie powinna ulec pogorszeniu w związku z przyjęciem przez Unię Europejską Rozporządzenia Komisji (WE) 2204/2002. Dodatkowo, w przypadku zakładów pracy chronionej spełniających wymagania zawarte ww. rozporządzeniu, pomoc otrzymywana od państwa będzie łatwiejsza do uzyskania i powinna w końcowym rezultacie poprawić warunki zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

Z up. Sekretarza Komitetu

Integracji Europejskiej

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003-04-22

Szanowny Panie Marszałku!

Postanowieniami art. 13 pkt 1 lit. a) i b) ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 169, poz. 1387) dokonano zmian w art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) polegających na:

Ponadto nie wydaje się zasadne objęcie przedmiotowym zwolnieniem opłat o charakterze cywilnoprawnym, których wysokość jest kształtowana dowolnie przez strony czynności cywilnoprawnych.

Jednocześnie pragnę nadmienić, iż brzmienie art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zostało zaproponowane przez byłe Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej (obecnie Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej), które jest właściwe w zakresie interpretacji przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 2003-04-22

Szanowny Panie Marszałku,

Utrzymanie wód istotnych dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa oraz budowa i utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych należy do obowiązków państwa. Obowiązek ten realizują marszałkowie województw jako zadania z zakresu administracji rządowej. Państwo może również udzielać pomocy w formie dotacji spółkom wodnym, których głównym celem działania jest utrzymywanie urządzeń melioracji wodnych szczegółowych. Środki finansowe na ww. zadania są planowane w budżetach wojewodów.

Dopiero w ustawie budżetowej na 2002 rok, na wniosek parlamentarzystów, została przewidziana do dyspozycji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi kwota 24.000 tys. zł na utrzymanie urządzeń melioracji podstawowych oraz 6.000 tys. zł na inwestycje z zakresu melioracji wodnych. W wyniku podziału w/w środków, województwo opolskie otrzymało dodatkową kwotę 1.800 tys. zł, w tym 1.000 tys. zł na inwestycje i 800 tys. zł na utrzymanie.

MINISTER

Z up.

Andrzej Chodkowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 22.04.2003 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r., Nr 64, poz. 414 z późn. zm.) świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, jest zadaniem własnym gminy z zakresu pomocy społecznej o charakterze obowiązkowym. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001, Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina w celu wykonywania swoich zadań może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. W związku z tym to od decyzji gminy zależy czy zadanie własne będzie realizowała samodzielnie przy pomocy gminnych jednostek organizacyjnych czy przekaże je do realizacji innym podmiotom na podstawie zawartej z nimi umowy. Jeżeli chodzi o realizację zadań własnych gminy z zakresu pomocy społecznej (a do takich należy świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania) to zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, jeżeli gmina nie określiła odrębnego wykonawcy takiego zadania, wówczas realizuje je ośrodek pomocy społecznej, będący jednostką organizacyjną gminy utworzoną do realizacji zadań zleconych gminie z zakresu pomocy społecznej (art. 46 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). Ośrodek pomocy społecznej będący jednostką sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, zobowiązany jest z kolei do stosowania ustawy o zamówieniach publicznych przy udzielaniu zamówień publicznych na dostawy, usługi lub roboty budowlane. W związku z powyższym jeżeli ośrodek pomocy społecznej w celu realizacji powierzonego mu przez gminę zadania własnego z zakresu pomocy społecznej, zamawia np. pewne usługi, które w części służą realizacji tego zadania, w takim przypadku prawidłowym i zgodnym z prawem jest postępowanie ośrodka polegające na zastosowaniu wówczas ustawy o zamówieniach publicznych.

Gmina w celu wykonywania swoich zadań (np. świadczenia usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania) może również zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Zastosowanie ma wówczas art. 12a ustawy o pomocy społecznej zgodnie, z którym właściwe organy administracji rządowej i organy jednostek samorządu terytorialnego mogą zlecać, w drodze umowy, organizacjom społecznym, Kościołowi Katolickiemu i innym kościołom, związkom wyznaniowym, fundacjom, stowarzyszeniom, pracodawcom oraz osobom fizycznym i prawnym zadania z zakresu pomocy społecznej oraz wspierać je w tym finansowo (w postaci dotacji), stosując Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad i form współdziałania administracji publicznej z innymi podmiotami oraz wzorów ofert, umów i sprawozdań z realizacji zadań pomocy społecznej (Dz.U. Nr 55, poz. 662) oraz odpowiednio art. 118 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003, Nr 15, poz. 148). W przypadku podjęcia decyzji przez właściwy organ gminy o powierzeniu w drodze umowy (na podstawie powyższych przepisów) realizacji zadania własnego gminy np. "świadczenia usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania", jednemu z wyżej wymienionych podmiotów, ustawa o zamówieniach publicznych nie ma zastosowania. Wynika to m.in. z treści art. 12a ustawy o pomocy społecznej, § 5 ww. rozporządzenia, w którym mowa jest o tym, że "podmioty zlecające zadanie udzielają dotacji na finansowanie lub dofinansowanie działań podmiotów w zakresie pomocy społecznej", art. 180 ust. 1 ustawy o finansach publicznych oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy o zamówieniach publicznych, który stanowi, że "ustawy o zamówieniach publicznych nie stosuje się do zasad i trybu przyznawania dotacji ze środków publicznych, jeżeli dotacje te przyznawane są na podstawie ustaw". Powyższe twierdzenie potwierdza wyrok NSA z dnia 5 lipca 2002 r. znak II S.A./Kr 532/01

Reasumując jeżeli chodzi o realizację zadania własnego gminy świadczenia usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, to od decyzji gminy zależy przy udziale jakich podmiotów będzie realizowała swoje zadanie. Prawidłowość postępowania gminy w opisanym przez Panią senator w oświadczeniu przypadku jest obecnie przedmiotem postępowania kontrolnego przeprowadzonego przez Regionalną Izbę Obrachunkową w Lublinie.

Jeżeli chodzi o kwestie związane z sugerowanym przez Panią senator udziałem obcokrajowców przy wykonywaniu pracy na rzecz podmiotów, które wygrały przetarg na świadczenie usług opiekuńczych to wyjaśniam, że zasady wykonywania pracy przez cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są przedmiotem szczególnej regulacji zawartej w ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r., Nr 6, poz. 56 z późn. zm.) i wydanym na jej podstawie aktom wykonawczym. Na podstawie art. 51 tej ustawy zasadą jest, że cudzoziemiec może wykonywać pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli posiada zezwolenie na pracę wydane przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy. Z obowiązku tego są zwolnieni cudzoziemcy posiadający zezwolenie na osiedlenie się lub status uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej. W rozumieniu ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu wykonywanie pracy przez cudzoziemca oznacza zatrudnienie, wykonywanie innej pracy zarobkowej lub pełnienie funkcji w zarządach osób prawnych prowadzących działalność gospodarczą. Z kolei inną pracą zarobkową jest wykonywanie pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, umowy o dzieło albo w okresie członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub spółdzielni kółek rolniczych (usług rolniczych (art. 2 ustawy). Powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi nie posiadającemu zezwolenia, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy, lub na innym stanowisku albo na innych warunkach niż określone w zezwoleniu stanowi wykroczenie zagrożone karą grzywny w wysokości nie niższej niż 3.000 zł (art. 64 ust. 1 ustawy).

W kwestii odpowiedzi na pytanie, czy nie należałoby objąć gwarancją minimalnego wynagrodzenia za pracę, godzinowego wynagrodzenia osób wykonujących pracę na innej podstawie prawnej niż stosunek pracy, wyjaśniam, że od 1 stycznia 2003 r. obowiązuje ustawowe uregulowanie tej problematyki - ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. Nr 200, poz. 1679). Instytucja minimalnego wynagrodzenia za pracę, którego wysokość określa państwo nie jest zjawiskiem powszechnie występującym we wszystkich krajach. Tylko nieliczne kraje zdecydowały się na określanie najniższego dopuszczalnego wynagrodzenia za pracę. Instytucja ta ograniczająca swobodę stron stosunku pracy w zakresie ustalania wysokości wynagrodzenia ma z tego powodu wyjątkowy charakter. Celem ustalenia minimalnego wynagrodzenia jest realizacja przez przepisy prawa pracy funkcji chronionej polegającej na ochronie słabszej ekonomicznie strony stosunku pracy, czyli pracownika. Nadanie rangi ustawowej wynikało z art. 65 ust. 4 Konstytucji RP, który obligował do ustalenia wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę lub sposobu ustalania tej wysokości w drodze ustawy. Konstytucyjne określenie "minimalne wynagrodzenie za pracę" rozumiane jest jako odniesienie minimalnego wynagrodzenia do stosunku pracy w znaczeniu kodeksu pracy i innych przepisów szczególnych regulujących prawa i obowiązki pracowników. Tak więc, zakres podmiotowy regulacji minimalnego wynagrodzenia wynika bezpośrednio z Konstytucji RP.

Należy podkreślić, że minimalne wynagrodzenie od 1 stycznia br. nie zawsze oznacza kwotę 800 zł za pracę w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy wynagrodzenie osób, które nie przepracowały dwóch lat może być niższe do 2005 r. od minimalnego wynagrodzenia o nie więcej niż 20% w przypadku osób, które nie przepracowały jednego roku i o 10% - w przypadku osób, które przepracowały rok, ale nie przepracowały dwóch lat. Oznacza to, że w bieżącym roku wynagrodzenie tych osób nie może być niższe niż odpowiednio: 640 i 720 zł.

W zakresie umów cywilnoprawnych, w których naczelną zasadą jest swoboda stron tych umów w zakresie kształtowania ich treści oraz zasada równości stron stosunku pracy ingerencja państwa w zakresie ustalania wynagrodzenia w ramach stosunków cywilnoprawnych byłaby nadmierna i nie znajduje uzasadnienia jak w przypadku stosunków pracy. Dlatego nie ma merytorycznych przesłanek, aby przepisy ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę rozszerzyć na wynagrodzenie osób wykonujących pracą na innej podstawie prawnej niż stosunek pracy, a więc głównie na wynagrodzenia określane w umowie zlecenia lub umowie o dzieło. Wymienione umowy są umowami cywilno-prawnymi regulowanymi przez kodeks cywilny, a kalkulacja wysokości należnego wynagrodzenia w ramach tych umów powinna być zgodna z obowiązującą taryfą wynagrodzenia odpowiadającą wykonywanej pracy (umowa zlecenia) lub uzasadnionymi nakładami pracy (umowa o dzieło).

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach