Warszawa, dnia 11.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku

Dnia 22 stycznia 2002 r. Pan Remigiusz Jaskuła, spadkobierca p. Leokadii Satory, będącej od 1951 r. właścicielką nieruchomości położonej w Robakowie k. Gądek, złożył do Prokuratury Rejonowej Poznań Stare-Miasto doniesienie przeciwko Wojewodzie Wielkopolskiemu, które zarejestrowano pod nr 1 Ds. 459/02. Zawiadamiający zarzucił w nim, iż pomimo toczącego się postępowania o stwierdzenie nieważności przejęcia nieruchomości w zarząd przymusowy przez Skarb Państwa, Wojewoda Wielkopolski przy udziale likwidatora przedsiębiorstwa Przemysłu Betonów "Prefabet-Poznań" podjął działania zmierzające do sprzedaży tego obiektu - tj. czyn z art. 231 § 1 kk.

Po przeprowadzeniu postępowania sprawdzającego Prokurator Rejonowy Poznań Stare - Miasto wydał w dniu 1 marca 2002 r. decyzję o odmowie wszczęcia dochodzenia. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdził, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że Wojewoda przekroczył swoje uprawnienia, zwłaszcza że pismem z dnia 30 stycznia 2002 r. powiadomił Remigiusza Jaskułę, iż brak jest aktu prawnego, który regulowałby kwestie reprywatyzacyjne, zaś z przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie wynika zakaz zbywania nieruchomości, co do których toczy się postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności przejęcia mienia na rzecz Skarbu Państwa.

Prokurator Okręgowy w Poznaniu postanowieniem z dnia 27 maja 2002 r. Nr I Dsn 1401/02/St.M. uznał zażalenie za zasadne i uchylił powyższą decyzję, w następstwie czego w dniu 28 czerwca 2002 r. Prokurator Rejonowy Poznań Stare - Miasto wszczął w tej sprawie dochodzenie nr 1 Ds. 3085/02 o czyn z art. 231 § 1 kk.

Po przeprowadzeniu kolejnych czynności dowodowych wnioskowanych przez Remigiusza Jaskułę - w tym przesłuchań świadków, prokurator uznał, iż czyn będący przedmiotem postępowania nie zawiera znamion przestępstwa i w dniu 31 października 2002 r. dochodzenie umorzył. Postanowienie to zaskarżył Remigiusz Jaskuła. Zostało ono uchylone decyzją Prokuratora Okręgowego w Poznaniu z dnia 27 lutego 2003 r. i obecnie postępowanie jest kontynuowane.

Odnosząc się do zarzutów stawianych w oświadczeniu Pana Senatora Adama Bieli, należy przyznać, iż decyzja merytoryczna w sprawie 1 Ds. 3085/02 została wydana przedwcześnie, bez wnikliwej oceny materiału dowodowego.

Prokurator prowadzący postępowanie oparł się jedynie na opinii prawnej Wojewody Wielkopolskiego uznając ją za w pełni wiarygodną i zgodną z obowiązującymi przepisami, nie podejmując próby jej weryfikacji z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie.

Nie ustosunkował się również do treści, wskazanego przez Pana Senatora, pisma Ministerstwa Gospodarki, Biura Oceny Legalności Decyzji Nacjonalizacyjnych z dnia 3 stycznia 2002 r. skierowanego do Likwidatora Przedsiębiorstwa Przemysłu Betonów "Prefabet" w sprawie sprzedaży przedsiębiorstwa, co do którego zostało zgłoszone żądanie reprywatyzacyjne.

Dlatego też w toku dalszych czynności procesowych wskazane wyżej fakty zostaną szczegółowo wyjaśnione. Ponadto prokurator zobligowany został do dokonania prawno-karnej oceny zachowania Zdzisława Wietrzykowskiego - nabywcy spornej nieruchomości. Jego działania polegające na wykonaniu robót rozbiórkowych oraz na samowolnym wybudowaniu węzła betoniarskiego składającego się z dwóch silosów na cement oraz mieszadła, mogą bowiem wyczerpywać znamiona przestępstwa określonego w art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Karol Napierski

Warszawa, 10.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Restrukturyzacja Krajowej Spółki Cukrowej S.A. jest niezbędnym ogniwem tworzenia silnego krajowego podmiotu w sektorze cukrowniczym przeznaczonego do prywatyzacji z wyłącznym udziałem plantatorów i pracowników. Tylko zrestrukturyzowany koncern "Polski Cukier" będzie w stanie sprostać konkurencji na rynku krajowym, a w przyszłości na rynku europejskim.

Restrukturyzacja Krajowej Spółki Cukrowej będzie prowadzona w sposób planowany w oparciu o Program restrukturyzacji. Wstępny projekt restrukturyzacji został opracowany w Krajowej Spółce Cukrowej S.A. i został zaprezentowany przed Kolegium Ministerstwa Skarbu Państwa. Do projektu zgłoszono zastrzeżenia, szczególnie w zakresie koncepcji finansowania restrukturyzacji, zagospodarowania majątku cukrowni przeznaczonych do likwidacji oraz planów tworzenia nowych miejsc pracy.

Wdrożenie programu restrukturyzacji będzie miało zasadnicze znaczenie dla poprawy sytuacji ekonomiczno-finansowej KSC "Polski Cukier" S.A. Jednocześnie jednym z jego podstawowych elementów będą działania mające na celu minimalizację skutków społecznych restrukturyzacji poprzez zagospodarowanie majątku likwidowanych cukrowni i tworzenie nowych miejsc pracy.

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 08 kwietnia 2003 r.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Krzysztofa Szydłowskiego na 36. posiedzeniu Senatu w dn. 19.03.br. dotyczącego powierzenia Wydziałowi Rozwoju Regionalnego Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w Białymstoku koordynacji prac nad Wspólnym Dokumentem Programowym (WDP) dla trójstronnego programu Polska - Ukraina - Białoruś, pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.

Koordynację prac nad siedmioma programami operacyjnymi współpracy przygranicznej INTERREG III w latach 2004-2006 prowadzi Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej (MGPiPS). W tym celu do codziennego kontaktu w sprawach przygotowań poszczególnych rozdziałów programów zostały wyznaczone trzy Wydziały Rozwoju Regionalnego (WRR) Departamentu Wdrażania Programów Rozwoju Regionalnego (DRR) MGPiPS (poprzednio Departament Kontaktów Wojewódzkich i Programów Pomocowych). Zgodnie z decyzją dyrekcji DRR, Wydział Rozwoju Regionalnego w Białymstoku jest koordynatorem prac nad przygotowaniem programu polsko - ukraińsko - białoruskiego.

Kwestia wyboru koordynatora prac spośród funkcjonujących w województwach WRR MGPiPS nad konkretnym programem operacyjnym ma znaczenie jedynie dla sprawnego przebiegu wspomnianych prac.

Jerzy Hausner

Warszawa, 9 kwietnia 2003 r.

Gmina Bartoszyce położona w województwie warmińsko-mazurskim, a przed reformą podziału administracyjnego kraju w województwie olsztyńskim, została zaliczona do II-go okręgu podatkowego w podatku rolnym, zarówno na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 stycznia 1990 roku w sprawie podatku rolnego (Dz.U. Nr 3, poz. 18 ze zm., jak również rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2001 r. w sprawie zaliczenia gmin oraz miast do jednego z czterech okręgów podatkowych (Dz.U. Nr 143, poz. 1614).

Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie zaliczenia gmin oraz miast do jednego z czterech okręgów podatkowych zostało wydane w związku z nowelizacją ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 ze zm.), w wyniku której art. 5 ustawy został zmieniony przez art. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o zmianie ustawy o izbach rolniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 81, poz. 875) z dniem 22 sierpnia 2001 r. Nowelizacją nałożono na ministra właściwego do spraw finansów publicznych działającego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa i ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, obowiązek zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Izb Rolniczych, przy wydaniu rozporządzenia, w którym zalicza się każdą gminę, miasto oraz dzielnicę miasta do jednego z czterech okręgów podatkowych, kierując się kryteriami określonymi w art. 4 ust. 4 ustawy. Powyższa zmiana spowodowała konieczność wydania nowego aktu wykonawczego, gdyż uprzednio obowiązujący został wydany bez zasięgnięcia opinii Krajowej Rady Izb Rolniczych.

Należy jedynie podkreślić, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o podatku rolnym, wojewoda, na wniosek rady gminy, może, po zasięgnięciu opinii izby rolniczej, w szczególnych, gospodarczo uzasadnionych przypadkach zaliczyć niektóre gminy do innego okręgu podatkowego niż określony w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, jednakże nie może to spowodować zmniejszenia liczby hektarów przeliczeniowych dla tego województwa o więcej niż 1,5%.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w najbliższym czasie nie przewiduje się nowelizacji rozporządzenia w sprawie zaliczenia gmin oraz miast do jednego z czterech okręgów podatkowych.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Czekaj

Warszawa, 2003-04-12

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Józefa Sztorca, złożone podczas 35 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 6 marca 2003 r. dotyczące budowy linii kolejowej Busko Zdrój - Szczucin uprzejmie wyjaśniam, że stosownie do przyjętej Narodowej strategii rozwoju transportu głównym zadaniem w zakresie rozwoju infrastruktury kolejowej jest dostosowanie do standardów Unii Europejskiej, głównych ciągów komunikacyjnych.

Linia Busko Zdrój - Szczucin jest linią o znaczeniu lokalnym, a zatem inwestycja może być finansowana ze środków własnych zarządu kolei.

Wielkość nakładów przyznanych na realizację zadań ujętych w strategii narodowej oraz środków własnych na remonty i bieżące utrzymanie nie gwarantuje pokrycia wszystkich potrzeb, co powoduje, iż zakres rzeczowy realizowanych prac poza głównymi ciągami komunikacyjnymi jest ograniczony do likwidacji drastycznych ograniczeń eksploatacyjnych i stanów zagrożenia bezpieczeństwa kolejowego.

Z wyrazami szacunku

Marek Pol

Warszawa, 2003-04-14

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Marię Szyszkowską na 36. Posiedzeniu Senatu w dniu 19 marca br. dotyczącym podjęcia działań zmierzających do poprawy sytuacji zwierząt w Polsce, a w tym w szczególności poprawy warunków w jakich zwierzęta są transportowane na rzeź, uprzejmie informuję, że wyrażona przez Panią senator opinia na temat stanu faktycznego sytuacji zwierząt rzeźnych w transporcie oraz ocena skuteczności sprawowanego przez organa inspekcji weterynaryjnej nadzoru, odbiera od oceny zawartej w "informacji o wynikach kontroli realizacji przepisów w zakresie ochrony zwierząt ze szczególnym uwzględnieniem transportu zwierząt".

Raport NIK z kontroli, która odbyła się w I kwartale br. stwierdza, że zwiększył się, w stosunku do sytuacji z 1999 r., zakres działań podejmowanych przez organy administracji publicznej i inne jednostki organizacyjne w celu zapewnienia właściwych warunków bytowania i transportu zwierząt, a w tym zdecydowanie poprawił się nadzór służb weterynaryjnych. W raporcie stwierdzono również, że naruszenie zasad dobrostanu zwierząt w transporcie występowało incydentalnie.

Zmiany wprowadzone nowelizacją ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. Nr 111, poz. 724, z późn. zm.) szczególnie jeśli chodzi o transport były opracowywane przy czynnym udziale organizacji społecznych statutowo zajmujących się ochroną zwierząt, w tym przy udziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. W związku z tym trudno jest zgodzić się z tezą, zawartą w oświadczeniu Pani senator, o rzekomym braku odzewu na apele i petycje poświęcone sprawom dobrostanu zwierząt podczas transportu. Należy zaznaczyć, że wspomniane petycje najczęściej zawierają żądanie wprowadzenia obligatoryjnego zakazu dla długodystansowych transportów zwierząt. Jednostronne wprowadzenie tego typu zakazu przez Polskę wiązałoby się z koniecznością zerwania podpisanych przez nasz kraj umów międzynarodowych, a także do wystąpienia z WTO oraz wprowadzenia zakazu tranzytu żywych zwierząt przez terytorium RP. Z tych powodów żądania zawarte w kierowanych do Rządu Polskiego petycjach i apelach nie mogą być spełnione. Raport NIK potwierdza, że działania skierowane na uzupełnienie przepisów prawa związane m.in. z transpozycją prawa Wspólnot Europejskich do prawa krajowego oraz poprawa jego egzekucji, zaczynają przynosić oczekiwane efekty.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2003-04-14

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 36 posiedzeniu Senatu w dniu 19 marca br. w sprawie podniesienia cen skupu żywca uprzejmie informuję, że w celu zagospodarowania rynkowej nadwyżki wieprzowiny i przeciwdziałania spadkowi cen w zatwierdzonym decyzją Rady Ministrów z dnia 25 marca br. "Rocznym programie działań interwencyjnych Agencji Rynku Rolnego na 2003 r." został zwiększony zakres interwencji na rynku wieprzowiny do 70 tys. ton. Średni poziom cen interwencyjnych zakupu półtusz wieprzowych wynosi 5,02 zł/kg (brutto), co zapewni producentom trzody przeciętną cenę w skupie około 3,30 zł/kg żywca (brutto). Przedmiotem zakupu będą półtusze wieprzowe pochodzenia krajowego w klasach E, U i R, których jakość odpowiada wymaganiom normy PN-91/A-82001 ze zmianami A1 i A2. Zakupy dokonywane będą przez krajowych przedsiębiorców wyłonionych w drodze przetargów, którzy zobowiązani będą do stosowania cen na żywiec według wagi poubojowej oraz terminowego rozliczania się z producentami żywca.

Ponadto, zgodnie z zatwierdzonym programem, będą uruchomione dopłaty do przechowywania półtusz wieprzowych w ilości do 10 tys. ton. Niezależnie od powyższego, realizowane są dopłaty do eksportu mięsa wieprzowego uruchomione na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 31 stycznia br., do ilości 40,9 tys. ton, wynikającej z listy koncesyjnej do WTO. Łączne wydatki na działania interwencyjne na rynku mięsa wyniosą ponad 460 mln zł.

Dla uniknięcia wysokich spiętrzeń produkcyjnych żywca wieprzowego konieczne jest stymulowanie produkcji pod realne potrzeby rynku, przez samych producentów, zwłaszcza wobec nieprowadzenia w UE skupu interwencyjnego wieprzowiny i z tego względu - konieczności pozbycia się jej zapasów przed wejściem Polski do struktur UE.

Odnośnie rynku wołowiny uprzejmie informuję, że w roku bieżącym nie przewiduje się wprowadzenia interwencji ARR na rynku wołowiny. Lekka tendencja spadkowa cen skupu bydła młodego, jaka miała miejsce na przełomie 2002/2003 roku (z 3,00 zł/kg w grudniu do 2,97 zł/kg w styczniu br. - wg GUS) została zahamowana w lutym br. kiedy to ceny kształtowały się na poziomie 3,06 zł/kg. Według prognozy ekspertów za młode było rzeźne w czerwcu br. można spodziewać się ceny ok. 3,00-3,20 zł/kg i taka pozostanie do września br.

Dodać należy, że polska wołowina cieszy się zainteresowaniem na rynkach zagranicznych, czego przykładem jest eksport, który w okresie I-II br., wg meldunków z punktów granicznych, wyniósł blisko 7 tys. ton.

Szansą poprawy sytuacji jest, podobnie jak to ma miejsce w krajach UE, tworzenie grup producentów rolnych. W warunkach rolnictwa polskiego charakteryzującego się dużym rozdrobnieniem produkcji, pojedynczy rolnik jest zbyt słabym partnerem dla przetwórcy lub handlowca, aby wynegocjować wzajemnie korzystne warunki umowy. Trwałe powiązania producentów rolnych z przetwórcami i handlowcami w formie umów mogą uwzględniać interesy obu stron, zwiększając pozycję rynkową rolników-producentów i wpływ na określenie warunków i realizację umów.

Uchwalona 15 września 2000 r. "Ustawa o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw" tworzy podstawy prawne umożliwiające rolnikom otrzymanie pomocy finansowej państwa wspierającej założenie i działalność administracyjną grupy w okresie pierwszych pięciu lat funkcjonowania. Ponadto, grupy mogą otrzymać preferencyjne kredyty na inwestycje związane z ich działalnością.

Minister

Z up. Andrzej Chodkowski
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Proces negocjacji akcesyjnych otwarty w dniu 31 marca 1998 r. dla sześciu państw stowarzyszonych z grupy określonej mianem Grupy Luksemburskiej, do której należy Polska, był prowadzony zgodnie z zasadami przedstawionymi delegacji polskiej podczas sesji Międzyrządowej Konferencji akcesyjnej Polska - Unia Europejska w dniu 23 kwietnia 1998 r. w Brukseli. Zasady te stanowiły m.in. że państwo kandydujące ma zadeklarować na wstępie negocjacji wolę przejęcia całego dorobku prawnego UE.

Rozpoczęty w kwietniu 1998 r. screening miał na celu dokonanie przeglądu prawodawstwa państw kandydujących pod kątem zgodności z dorobkiem prawnym Wspólnot Europejskich zwanym acquis communautaire.

Zagadnienia dotyczące osób niepełnosprawnych stanowiły podobszar 13-ego obszaru negocjacyjnego pt. "Polityka społeczna i zatrudnienie". W negocjacjach prowadzonych z UE w tym obszarze uczestniczyło Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Negocjacje te zostały rozpoczęte 30 września 1999 r. Natomiast tymczasowe zamknięcie obszaru negocjacyjnego "Polityka społeczna i zatrudnienie" nastąpiło w dniu 1 czerwca 2001 r.

Przegląd polskiego prawa z obszaru "Polityka społeczna i zatrudnienie - osoby niepełnosprawne", dokonany w związku z przygotowaniami do screening-u i formułowaniem polskiego stanowiska negocjacyjnego, wskazywał na dostosowanie przepisów krajowych dotyczących osób niepełnosprawnych do prawa wspólnotowego, na które w tym obszarze składały się wtedy dokumenty prawa wtórnego. Dokumenty takie w zasadzie nie mają dla państw członkowskich mocy bezpośrednio więżącej. Lecz wyznaczają jedynie cele, do których należy dążyć, oraz wskazują ogólne kierunki zalecanych działań. Nie było natomiast żadnych rozporządzeń lub decyzji skierowanych do państw członkowskich, a odnoszących się do osób niepełnosprawnych, zaś pierwszym dokumentem wiążącym państwa członkowskie UE, który dotyczy bezpośrednio osób niepełnosprawnych, jest Dyrektywa Rady z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla równego traktowania przy zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu (2000/78/WE), opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich nr L 303 z dnia 2 grudnia 2002 roku. Jej wdrożenie przez państwa członkowskie UE ma nastąpić najpóźniej do dnia 2 grudnia 2003 roku, z wyjątkiem postanowień dotyczących dyskryminacji ze względu na wiek i niepełnosprawność, w odniesieniu do których można skorzystać z wydłużonego dodatkowo o 3 lata okresu wdrożenia.

Projekt Rozporządzenia Komisji w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do pomocy państwa przeznaczonej na zatrudnienie został przedstawiony do publicznej konsultacji zainteresowanych stron przez Komisję Europejską (Dyrekcja Generalna ds. Konkurencji) jako dokument 2002/C 88/02 opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich Nr C88 z dnia 12 kwietnia 2002 r., a więc prawie rok po tymczasowym zamknięciu obszaru negocjacyjnego "Polityka społeczna i zatrudnienie". Należy on do dokumentów odpowiadających tematyce 6-ego obszaru negocjacyjnego "Polityka ochrony konkurencji".

Przygotowany przez Rząd RP w 2002 r. projekt nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przekazany do Sejmu RP dnia 22 sierpnia 2002 r., nie pozostawał w sprzeczności z zapisami projektu Rozporządzenia Komisji opublikowanego w kwietniu 2002 r. Należy podkreślić, że w trakcie procesu uzgodnieniowego projekt nowelizacji przygotowany przez MPiPS nie budził wątpliwości Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz uzyskał pozytywną opinię Sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej.

Nie było więc uzasadnienia dla ponownego otwarcia obszaru negocjacyjnego "Polityka społeczna i zatrudnienie" pozostającego w zakresie kompetencji MPiPS.

Należy nadmienić, że państwa kandydujące prowadziły negocjacje dotyczące obowiązującego stanu prawnego, a nie w sprawie projektów aktów prawnych, których konsultowanie stanowi przywilej państw członkowskich Unii Europejskiej. Po podpisaniu traktatu akcesyjnego Polska uzyska status "aktywnego obserwatora", co umożliwi udział w takiej roli w pracach Wspólnoty związanych z procesem legislacyjnym.

Rozporządzenie Komisji z dnia 12 grudnia 2002 roku zostało opublikowane w dniu 13 grudnia ubiegłego roku, a więc w dniu, w którym nastąpiło tymczasowe zamknięcie obszaru negocjacyjnego "Polityka konkurencji", poprzedzone przedstawieniem przez Polskę Prezydencji duńskiej (w dniu 20 listopada 2002 roku) swojej akceptacji dla zamknięcia tego rozdziału na zasadach zaproponowanych we wspólnym stanowisku. W dniu 13 grudnia 2002 roku odbyło się także podsumowujące spotkanie na szczycie Rady Europejskiej w Kopenhadze dotyczące powiększenia UE.

Trzeba podkreślić, że w finalnej treści Rozporządzenia Komisji z dnia 12 grudnia 2002 roku, zostały zawarte niektóre zapisy wcześniej nie prezentowane w jego projekcie, a szczególnie definicja "zatrudnienia chronionego", która dzisiaj jest powodem pewnych wątpliwości.

1. Rozporządzenie nie narzuca państwom członkowskim konieczności ograniczenia się do stosowania konkretnych określonych w nim form pomocy.

2. Zawarcie w Rozporządzeniu KE definicji "zatrudnienia chronionego" nie musi skutkować przeniesieniem jej wprost do polskiego ustawodawstwa i zmianą ustawowej definicji "warunków pracy chronionej". Pozostaje jedynie problem konieczności ograniczenia stosowania w kraju - bez uprzedniej notyfikacji - pewnej dodatkowej pomocy dla "beneficjentów zapewniających zatrudnienie chronione", o której mowa w art. 6 ust. 2 Rozporządzenia (tj. na "koszty budowy, instalacji lub rozbudowy danego zakładu i wszelkie koszty administracyjne oraz transportowe, które wynikają z zatrudniania pracowników niepełnosprawnych"), wyłącznie do podmiotów spełniających wspólnotowy warunek "zatrudnienia chronionego" zdefiniowanego w Rozporządzeniu. Pomoc ta dotyczyłaby obecnie zakładów aktywności zawodowej oraz części zakładów pracy chronionej, w "których przynajmniej 50% pracowników to pracownicy niepełnosprawni niebędący w stanie podjąć pracy na otwartym rynku pracy". W Rozporządzeniu KE tej grupy pracowników nie ogranicza się jedynie do osób ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

3. Możliwość udzielania przez okres jednego roku pomocy brutto w wysokości nie wyższej niż 60% odnośnych kosztów wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego, o której mowa w art. 5 Rozporządzenia KE odnosi się do rekrutacji nowych pracowników.

4. System miesięcznych dofinansowań dla określonych w ustawie pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, który wynika z art. 25 i 26a ustawy oraz rozwiązanie dotyczące zwrotu kosztów przystosowania tworzonych lub istniejących stanowisk pracy dla osób niepełnosprawnych, zawarte w art. 26 ustawy, spełniają przesłanki określone w art. 6 Rozporządzenia KE. Wykorzystanie udzielanej pomoc musi być rzetelnie udokumentowane przez beneficjenta.

5. Pomoc wynikająca z art. 25 i 26a ustawy nie może przekroczyć "poziomu koniecznego dla zrekompensowania wszelkiej zmniejszonej wydajności wynikającej z niepełnosprawności pracownika lub pracowników" oraz wszelkich kosztów dodatkowych wobec kosztów, które beneficjent poniósłby zatrudniając pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi.

6. Dla samych osób niepełnosprawnych system pomocy państwa dla pracodawców akceptowanej przez KE na mocy Rozporządzenia z dnia 12 grudnia 2002 r. jest systemem korzystnym, który może stanowić rzeczywiste ułatwienie w znalezieniu i utrzymaniu zatrudnienia.

Reasumując należy podkreślić, że fakt respektowania przez Polskę przepisów Rozporządzenia KE nie oznacza utraty przez osoby niepełnosprawne obecnego zatrudnienia w zakładach pracy chronionej. Jedynie wielkość pomocy udzielanej zakładom pracy chronionej powinna znaleźć uzasadnienie w rzeczywiście ponoszonych podwyższonych kosztach, które dają się określić i udokumentować.

Minister

Up. Sekretarz Stanu
Joanna Banach

Warszawa, 2003-04-13

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przeniesienie placówek opiekuńczo-wychowawczych do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej nastąpiło na mocy ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz. U. z 2000 r. Nr 12 poz. 136). Było to związane z przyjętym kierunkiem wskazującym na konieczność przyporządkowania problematyki zastępowania rodziny (w tym specjalistycznego zastępowania rodziny patologicznej) właściwemu do takich spraw resortowi polityki społecznej, w miejsce resortu edukacji właściwego do spraw oświaty i wychowania.

W związku z powyższym rządowy projekt nowelizowanej ustawy o systemie oświaty nie przewidywał powrotu placówek opiekuńczo-wychowawczych do systemu oświaty.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 16.04.2003 r.

Do Sądu Rejonowego w Elblągu wpłynęły 53 pozwy pracowników przeciwko "Hetman" Spółce z o.o. w Elblągu, z czego dwa pozwy - to pozwy zbiorowe.

Roszczenia pracowników w 4 sprawach określone zostały, jako żądanie przywrócenia do pracy, w jednej sprawie - żądanie sprostowania świadectwa pracy i zapłaty, zaś w pozostałych 48 sprawach zawierają żądanie uchylenia kary nagany.

Ze złożonych pozwów o przywrócenie do pracy wynika, że pozwany rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na opuszczeniu miejsca pracy, wychodzenia na zewnątrz w innych celu, niż deklarowany i częste przestoje w pracy. Oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy nastąpiło bezpośrednio po przedstawieniu pracodawcy dokumentu zgłoszenia Tymczasowej Komisji Zakładowej związku zawodowego, zaś oświadczenia te skierowano do osób, które są członkami komitetu założycielskiego zakładowej organizacji związkowej.

Pozwy zawierające żądanie uchylenia kar nagany oparte zostały na naruszeniu przez pracodawcę procedury obowiązującej przy nakładaniu kar porządkowych - brak wysłuchania pracownika, brak zawiadomienia reprezentującego pracownika organizacji związkowej, jak też przekroczenie 2-tygodniowego terminu od powzięcia wiadomości o naruszeniu przez pracownika obowiązków. Również samo naruszenie obowiązków pracowniczych jest przez pracowników kwestionowane.

W odpowiedzi na pozwy pozwany wskazał, że przeprowadził z pracownikami rozmowy, zaś terminowi do nałożenia kar porządkowych nie uchybił, gdyż kar udzielił po ustaleniu danych personalnych pracowników, którzy brali udział w przerwie w pracy, w związku z którą kary te wymierzono. Podniósł też, że nie wiedział o istnieniu związku zawodowego na terenie zakładu pracy.

Rozprawy, które w części spraw zostały wyznaczone na 24 marca, 27 marca, 1 kwietnia i 4 kwietnia 2003 r. nie odbyły się, w związku ze złożeniem przez pozwanego wniosku o ich odroczenie, z uwagi na pobyt Prezesa Zarządu Spółki w szpitalu. Sąd wyznaczył kolejne terminy rozpraw na 30 kwietnia, 8 maja, 13 maja i 16 maja 2003 r. i zwrócił się do szpitala, w którym przebywa Prezes Zarządu Spółki o nadesłanie informacji dotyczącej przewidywanego okresu leczenia, jak też o wskazanie czy stan jego zdrowia umożliwia mu udzielenie pełnomocnictwa do reprezentowania go w niniejszych sprawach.

Prokuratura Rejonowa w Elblągu na podstawie zawiadomienia o przestępstwie Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" w Elblągu oraz Państwowej Inspekcji Pracy Oddział w Elblągu w dniu 13.01.2003 r. wszczęła postępowanie przygotowawcze nr 1 Ds. 10/03 dotyczące naruszenia praw pracowników Spółki z o.o. "Hetman" w Elblągu przez jej Prezesa J.P. (art. 218 m 1 kk i ar. 35 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych z dnia 23.05.1001 r.).

Dotychczas zgromadzono dokumentację dotyczącą zarejestrowania Tymczasowej Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" w Spółce z o.o. "Hetman" w Elblągu, dokumentację podatkową Spółki za okres 2001-2002 r. z Urzędu Skarbowego w Elblągu, pozyskano dane z Urzędu Miejskiego w Elblągu dotyczące wywiązania się z ciążących na Spółce zobowiązań finansowych, a nadto informacje z ZUS-u Oddział w Olsztynie o płatności składek ubezpieczeniowych i materiały związane z oddelegowaniem pracownic "Hetmana" do Oddziału Spółki w Giżycku.

Przesłuchano też przedstawiciela ZR NSZZ "Solidarność" w Elblągu oraz PIP Oddział w Elblągu, dozorcę i pełnomocnika Oddziału "Hetmana" w Giżycku oraz 40 pracownic Spółki pokrzywdzonych działalnością J.P.

Zabezpieczony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że Spółka z o.o. "Hetman" powstała 1.12.2002 r. w wyniku przekształcenia Spółki Cywilnej "PPHU Jak i Irena Przezpolewscy". Firma zajmuje się szyciem odzieży na eksport. W Giżycku znajduje się oddział "Hetmana", który w rzeczywistości nie prowadzi żadnej działalności. "Hetman" zatrudnia około 130 pracowników. Związek Zawodowy w tej firmie powstał 17.12.2002 r. Początkowo utworzyło go 10 osób, a 50 zgłosiło swój akces. Aktualnie liczy 60 osób, został zarejestrowany, a wymogi formalne dotyczące jego legalności zostały spełnione.

Z chwilą utworzenia związku J.P. zwolnił 2 z 10 osób tworzących go, a pozostałe przesunął do pracy w Giżycku, po czym również zwolnił. Podstawą zwolnienia we wszystkich 10 przypadkach był brak świadczenia pracy w dniu 18.12.2002 r. (pracownice zorganizowały zebranie z powodu zaległości w płatności wynagrodzeń). J.P. bowiem od 2 lat wypłaca pracownikom wynagrodzenie w ratach (250 zł należnych 600-700 zł) i aktualnie istnieją w tym zakresie istotne zaległości. Z dokumentacji podatkowej wynika, że kondycja "Hetmana" jest dobra, zaś z dokumentów ZUS-u ogromne zaległości w płaceniu składek ubezpieczeniowych.

Ustalenia te mogą doprowadzić do konkluzji o złośliwym naruszeniu uprawnień pracowniczych przez J.P. poprzez przesunięcie 8 pracownic do Giżycka i ostateczne dyscyplinarne zwolnienie 10 osób. Podłożem tego działania była wyłącznie przynależność do związku zawodowego. Natomiast zarzut uporczywości w naruszeniu praw pracowniczych należy odnieść do niewypłacania pracownikom pełnych wynagrodzeń oraz nieodprowadzanie składek ubezpieczeniowych.

Podkreślenia wymaga, że w związku ze złożonym w dniu 20 marca 2003 r. uzupełniającym odniesieniem Państwowej Inspekcji Pracy o naruszeniu praw pracowników kierowanej przez J.P. Spółki "Truso" przez niepełne wypłacanie im wynagrodzeń, postępowanie przygotowawcze zostanie rozszerzone o ten wątek.

Tadeusz Wołek
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2003-04-16

Szanowny Panie Marszałku,

Pragnę wyjaśnić, iż procedurę tworzenia zamiejscowych jednostek organizacyjnych określa ustawa z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96, poz. 590 z późn. zm.). Każdy wniosek o uruchomienie takiej jednostki, złożony przez uczelnię i prawidłowy od strony formalnej, podlega opiniowaniu przez Państwową Komisję Akredytacyjną, która ma trzy miesiące na wydanie opinii w danej sprawie. Dopiero po zapoznaniu się ze stanowiskiem Komisji, Minister podejmuje decyzję o utworzeniu zamiejscowej jednostki organizacyjnej państwowej wyższej szkoły zawodowej.

Tymczasem Rektor PWSZ w Jarosławiu samowolnie uruchomił nielegalne punkty kształcenia w Zamościu i w Lubaczowie, nie przystępując do wymaganej procedury i nie uzyskując zgody Ministra. Co więcej, przeprowadził w obydwu miastach rekrutację na rok akademicki 2002/2003. Działania te przyniosły szkodę, przede wszystkim, młodzieży z regionu Zamojszczyzny. Minister dwukrotnie wezwał Rektora do zaprzestania prowadzenia nielegalnego naboru na studia, do czego Rektor, niestety, nie zastosował się.

W odpowiedzi na nakaz zamknięcia wspomnianych ośrodków dopiero w dniu 5 lipca 2002 r. Rektor PWSZ w Jarosławiu złożył wniosek o utworzenie w Zamościu Instytutu Zamiejscowego. Przedstawiona dokumentacja nie spełniała jednak wymagań formalnych, a termin złożenia wniosku nie pozwalał na przeprowadzenie procedury związanej z jego opiniowaniem przez Państwową Komisję Akredytacyjną przed początkiem roku akademickiego.

Jestem przekonana, że w świetle przedstawionych faktów zechcą Państwo zrozumieć postanowienie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, który jest zobligowany do dbania o jakość kształcenia oraz o przestrzeganie prawa w uczelniach, które nadzoruje - przede wszystkim z uwagi na dobro podejmującej studia młodzieży.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 16.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Senatora Rzeczypospolitej Polskiej - Pani Teresy Liszcz, złożone podczas 36 posiedzenia Senatu w dniu 18 marca 2003 roku, uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia kreuje politykę zdrowotną, a świadczenia zdrowotne osobom ubezpieczonym zabezpiecza Narodowy Fundusz Zdrowia na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391).

Organizacja miejsc, w których usługi medyczne są wykonywane należy do kompetencji świadczeniodawcy, który podpisuje kontrakt z Funduszem oraz odpowiada za jakość i sposób ich wykonywania. Świadczeniodawcą w rozumieniu wyżej wymienionej ustawy jest zarówno zakład opieki zdrowotnej wykonujący zadania określone w jego statucie jak i osoba wykonująca zawód medyczny w ramach indywidualnej lub specjalistycznej praktyki czy też osoba, która uzyskała fachowe kwalifikacje do udzielania świadczeń zdrowotnych i udziela ich w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W zależności od potrzeb świadczenia mogą być udzielane w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej w miejscach określonych przez świadczeniodawcę lub w warunkach domowych.

Możliwe jest również zawarcie umowy na udzielanie świadczeń zdrowotnych pomiędzy Funduszem, a lekarzami prowadzącymi indywidualną lub grupową praktykę lekarską, zgodnie z art. 50 ust. 5a i art. 50a ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204) oraz z pielęgniarkami prowadzącymi indywidualną lub grupową praktykę pielęgniarską - na wykonywanie świadczeń w miejscu wezwania, zgodnie z art. 25 ust. 7 i 8 i 25a ust. 6 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602 z późn. zm.).

Osoby starsze, samotne, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu pobierania emerytury lub renty bądź też zasiłku stałego. Posiadają więc prawo do świadczeń zdrowotnych określonych w ww. ustawie. Zakres świadczeń obejmuje m.in.: podstawową opiekę zdrowotną, świadczenia specjalistyczne, diagnostyczne, i rehabilitacyjne, które zapewnia i finansuje Narodowy Fundusz Zdrowia.

Konkludując, Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje wyłącznie realizację świadczeń zdrowotnych zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia. Finansowanie zadań li tylko opiekuńczych pozostaje w gestii gminy. Gmina, przyznając pomoc w formie usług opiekuńczych, ustala ich zakres i miejsce świadczenia.

Ministra Zdrowia

Sekretarz Stanu
Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 16 kwietnia 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na posiedzeniu Rady Unii Europejskiej w dniach 15-16 marca 2002 r. w Barcelonie osiągnięta została zgoda polityczna na przyjęcie dyrektywy Rady, restrukturyzującej politykę wspólnotową w zakresie opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, które wejście w życie planowane jest 1 stycznia 2004 r. Powyższa dyrektywa podwyższa istniejące stawki na paliwa silnikowe, jak również rozszerza zakres wspólnotowego opodatkowania podatkiem akcyzowym o produkty energetyczne takie, jak np. węgiel czy gaz ziemny, ustalając dla tych wyrobów poziom minimalnych stawek podatkowych. Należy zaznaczyć, że główny wzrost stawek podatku akcyzowego w nowej dyrektywie odnosi się do olejów napędowych. Obecnie w Polsce wysokość stawek podatku akcyzowego dla olejów uzależniona jest od zawartości siarki i wynosi od 245 EURO/10001 do 256,87 EURO/10001. Proponowany wzrost poziomu podatku akcyzowego skutkowałby koniecznością podwyższenia stawek podatku akcyzowego od olejów średnio w pierwszej fazie tj. od 2004 r. o ok. 20% Proponowane zmiany wysokości stawek w projektowanej dyrektywie ilustruje załącznik.

W celu wypracowania polskiego stanowiska negocjacyjnego odnośnie zakresu i długości okresów przejściowych, w dniu 11 kwietnia 2003 r. w Ministerstwie Finansów odbyło się spotkanie uzgodnieniowe z przedstawicielami różnych resortów, m.in. Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Infrastruktury, Ministerstwa Ochrony Środowiska. Należy zaznaczyć, iż przygotowanie propozycji zapisów wymaga dokonania dogłębnej analizy skutków makroekonomicznych, związanych z wejściem w życie proponowanych w dyrektywie rozwiązań.

Z upoważnienia Ministra Finansów
Podsekretarz Stanu
Robert Kwaśniak

Warszawa, 17.04.2003 r.

1.Zasady orzekania o niezdolności do pracy dla celów rentowych są uregulowane przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 12-14.

- niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, z tym, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji,

2. Od niekorzystnej dla siebie decyzji ZUS, wydanej na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika, osoba zainteresowana może odwołać się do sądu.

Wprawdzie większość odwołań zostaje przez sądy oddalona (większość decyzji ZUS, opartych na orzeczeniach lekarzy orzeczników jest uznawanych za prawidłowe) jednakże, w celu zaproponowania jak najsłuszniejszych rozwiązań, prowadzone są aktualnie prace analizujące zasadność i możliwość wprowadzenia w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych dwuinstancyjnego orzecznictwa lekarskiego w sprawach świadczeń z zakresu ubezpieczeń społecznych. Wprowadzenie dwuinstancyjności orzekania o niezdolności do pracy niewątpliwie przyczyni się do zmniejszenia liczby odwołań kierowanych do sądów, a tym samym postępowanie sądowe w sprawach rentowych będzie mogło być prowadzone szybciej.

Minister

Z up. Krzysztof Pater
Podsekretarz Stanu