Warszawa, 2003-03-31

Odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Ireny Kurzępy złożone podczas 35. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 7 marca 2003 r. w sprawie zamierzeń resortu Obrony Narodowej dotyczących problemów młodzieży uczącej się w liceach ogólnokształcących o profilu wojskowym, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Celem eksperymentu było wypracowanie nowego racjonalnego systemu szkolenia obronnego młodzieży, pozwalającego na pozyskanie dla sił zbrojnych przysposobionych wojskowo absolwentów szkół ponadgimnazjalnych. Idea ta była związana z ówczesną koncepcją rozwoju wojsk Obrony Terytorialnej, która przewidywała powszechny udział młodzieży szkolnej w przysposobieniu wojskowym. Miał to być istotny etap w przygotowaniu do służby w jednostkach Obrony Terytorialnej. Tymczasem rozwój sił zbrojnych i ich struktura przyjęły inny kształt. Wymagało to zmiany charakteru szkolenia obronnego w klasach profilowanych wojskowo, z formy ściśle związanej ze służbą wojskową na proobronną.

Nowa formuła kształcenia proobronnego młodzieży szkolnej zainspirowała dyrektorów szkół oraz organy założycielskie (starostwa powiatowe) do uruchomienia kolejnych klas profilowanych wojskowo. Po zawarciu stosownych porozumień z wojskowymi jednostkami patronackimi, w latach 2000-2001 zostały one uruchomione w około 80 szkołach. Kształcenie w nich odbywa się poza eksperymentem, wzorując się na podobnych zasadach organizacyjnych, zaś finansowanie odbywa się za pomocą środków organów założycielskich.

Ministerstwo Obrony Narodowej jest zainteresowane wspieraniem wszelkich działań dotyczących kształcenia proobronnego młodzieży szkolnej. Uczniowie klas o profilu wojskowym poprzez swoje pozytywne oddziaływanie na innych uczniów wytwarzają w szkołach przychylną atmosferę dla spraw obronności, a przede wszystkim kształtują świadomość w zakresie wypełniania przez nich ustawowych powinności obronnych, w tym także obowiązku odbywania zasadniczej służby wojskowej. Niewątpliwie przygotowanie i doświadczenie jakie zdobywają nie może być niezauważalne przez resort Obrony Narodowej.

Jednak nie można stawiać znaku równości pomiędzy kształceniem proobronnym młodzieży realizowanym w ramach przedmiotu Przysposobienie Wojskowe, które traktowane jest jako wstępne przygotowanie do wykonywania powinności obronnych a odbywaniem zasadniczej służby wojskowej. Charakter tej służby, jej specyfika, cele, zadania oraz sposób organizacji różnią się od kształcenia proobronnego realizowanego w szkołach ponadgimnazjalnych i dlatego też nie mogą się nawzajem zastępować.

Odnosząc się do sugestii wprowadzenia certyfikatu potwierdzającego odbycie "przeszkolenia wojskowego" w szkole, który mógłby dawać preferencje przy naborze kandydatów do służb mundurowych informuję, że wzór "Certyfikatu zaliczającego przedmiot Przysposobienie Wojskowe" został opracowany w maju 2001 r. (w uzgodnieniu z Biurem Spraw Obronnych Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu) i przekazany do wojskowych jednostek patronackich, łącznie ze "wskazówkami organizacyjno-metodycznymi do przeprowadzenia sprawdzianów z przedmiotu Przysposobienie Wojskowe".

W zakresie wyposażenia uczniów klas profilowanych w umundurowanie informuję, że zlecono to Agencji Mienia Wojskowego, która miała przekazać na ten cel mundury z rozformowanych jednostek wojskowych. Jednakże Agencja nie dysponowała takim umundurowaniem, w rezultacie większość uczniów z klas profilowanych wojskowo otrzymywała je dopiero podczas obozów szkoleniowo-wypoczynkowych organizowanych w czasie wakacji.

wz. Janusz ZEMKE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

Warszawa, 01.03.2003

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 12 marca w sprawie oświadczenia złożonego przez Panią Senator Wiesławę Sadowską na 35. posiedzeniu Senatu w dniu 6 marca 2003 r., pragnę wyrazić zadowolenie, iż turystyka jako dział gospodarki narodowej i uwarunkowania jej dalszego rozwoju są w polu zainteresowania Senatu. Szczególne podziękowanie wyrażam Pani senator Wiesławie Sadowskiej, bowiem każdy głos w dyskusji na temat realnych możliwości i działań, służących poprawie sytuacji w polskiej turystyce jest rozpatrywany i brany pod uwagę w pracach nad doskonaleniem dotychczasowych rozwiązań i zamierzeniach na przyszłość.

Uważam, że dialog administracji rządowej z samorządami gospodarczymi i organizacjami pozarządowymi, działającymi w turystyce, jest niezwykle ważny w procesie przygotowywania i wdrażania instrumentów legislacyjnych i ekonomicznych, mających wspierać zarówno gospodarkę turystyczną jak i przedsiębiorców sektora turystyki. Pragnę podkreślić, iż z wdzięcznością przyjmuję wszelkie sugestie i inicjatywy, a zwłaszcza bardzo konkretne propozycje rozwiązań, stymulujących rozwój gospodarki turystycznej.

To właśnie przy szerokim współudziale samorządu gospodarczego i marszałków województw, w roku 2001 w Ministerstwie Gospodarki opracowano "Strategię rozwoju turystyki w latach 2001-2006. Rządowy program wsparcia rozwoju turystyki w latach 2001-2006", która określa miejsce gospodarki turystycznej w rozwoju społeczno-gospodarczym kraju.

Wyrazem wymiany doświadczeń jak i wspólnego działania administracji rządowej, samorządu gospodarczego i organizacji pozarządowych na rzecz rozwoju gospodarki turystycznej jest Rada Turystyki przy Ministrze Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, powołana w kwietniu 2001 roku.

Rada w szczególności zajmuje się opiniowaniem rozwiązań systemowych sprzyjających rozwojowi turystyki i krajowego produktu turystycznego oraz spraw związanych z turystycznym zagospodarowaniem kraju; oceną funkcjonowania sektora usług turystycznych oraz działań mających na celu zwiększenie konkurencyjności polskiej oferty turystycznej; opiniowaniem kierunków promocji polskiej turystyki oraz opiniowaniem działań podejmowanych w zakresie kształcenia i szkolenia kadr dla turystyki.

W odniesieniu do wyrażonego przez Panią Senator postulatu, aby polskie biura podróży zajmowały się pośrednictwem wizowym uprzejmie informuję, iż zgodnie z informacją Ministerstwa Spraw Zagranicznych nie prowadzi ono rozmów z rosyjskimi biurami turystycznymi w sprawie pośrednictwa w zbieraniu i kompletowaniu wniosków wizowych. Ministerstwo generalnie dopuszcza możliwość takiej współpracy z instytucjami godnymi zaufania i ustabilizowanymi na miejscowym rynku. Wyraża przy tym chęć, aby udział polskich i polonijnych organizacji turystycznych, znających realia i specyfikę działalności gospodarczej w Rosji, na Białorusi i Ukrainie był w tym procesie jak największy. Odnośnie do form takiej współpracy Ministerstwo Spraw Zagranicznych uważa, że konsulaty z racji swego statusu nie powinny wiązać się z żadnym biurem podróży, polskim lub zagranicznym, w sposób formalno-prawny, lecz powinny mieć możliwość natychmiastowego odstąpienia od ewentualnej współpracy. O jej nawiązaniu z danym biurem turystycznym powinien decydować każdorazowo kierownik właściwego urzędu konsularnego, biorąc w pierwszej kolejności pod uwagę instytucje polskie i polonijne. Kryterium dopuszczenia do współpracy winna być przede wszystkim rzetelność w kompletowaniu dokumentów i wypełnianiu aplikacji wizowych oraz niewygórowany poziom opłat manipulacyjnych pobieranych od interesantów. Polskie placówki są w trakcie rozpoznawania możliwości współpracy z biurami turystycznymi, kierując się powyższymi kryteriami. Ostrożność w tych sprawach wynika przede wszystkim z doświadczenia konsulatów państw Unii Europejskiej.

Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, wielokrotnie przekazywanym na piśmie do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, mając na uwadze rozwój turystyki bardzo ważne jest doprowadzenie do zapewnienia płynności wydawania wiz, nie dopuszczając do spadku wielkości ruchu turystycznego z ww. krajów, tak ważnych dla polskiej turystyki przyjazdowej, poprzez odpowiednio wczesne organizacyjne przygotowanie do realizacji czasochłonnych procedur związanych z wydawaniem wiz, a także ochroną interesów polskiej branży turystycznej.

Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy polska granica wschodnia stanowić będzie zewnętrzną granicę Unii Europejskiej, sposób jej uszczelnienia będzie uważnie monitorowany przez właściwe organy Unii, a wszelkie przejawy działania niezgodnego ze Wspólną Instrukcją Konsularną państw Schengen (przewidującą m.in. wymóg osobistego stawiennictwa w konsulacie osoby występującej o wizę) mogą stać się po stronie unijnej argumentem opóźniającym przystąpienie Polski do systemu Schengen, co jest - jak wiadomo - naszym celem.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 01.04.2003 r.

W związku z oświadczeniem Pani Senator Jolanty Popiołek złożonym na 35 posiedzeniu Senatu w dniu 6 marca 2003 roku, w sprawie zagrożenia powodziowego na lewym brzegu Wisły na odcinku od km 593 do km 597, pragnę przybliżyć Panu Marszałkowi sytuację, jaka wytworzyła się w tym rejonie w zakresie ochrony przeciwpowodziowej.

Odcinek Wisły od km 594 do km 601 należy do najbardziej zagrożonych wystąpieniem powodzi zarówno w okresie letnim jak i zimowym. Rzeka płynie tu silnie rozczłonkowanym korytem, którego odnogi podchodzą pod wały przeciwpowodziowe po obu stronach rzeki, a budowle regulacyjne uległy zniszczeniu bądź poważnym uszkodzeniom. Dodatkowym utrudnieniem w przepływie wód i lodów są porosty na kępach powodujące zwiększenie szorstkości koryta, a tym samym nadpiętrzenia oraz groźbę powstawania zatorów.

Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Warszawie wykonujący prawa właścicielskie w stosunku do Wisły, w oparciu o kompromisowy, wybrany przez Wojewódzką Komisję ds. Ocen Oddziaływania na Środowisko w Płocku, wariant II c "Koncepcji programowo - przestrzennej zagospodarowania doliny i regulacji Wisły", rozpoczął w październiku 1998 roku realizację programu od remontu dwóch budowli regulacyjnych. Prace te nie wymagały procedury pozwolenia na budowę, lecz tylko zgłoszenia do Urzędu Gminy. Rozpoczęcie robót spowodowało natychmiastową reakcję Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków w Gdańsku poprzez zaskarżenie do sądu o naruszenie praw ochrony środowiska. W czasie prowadzonego procesu sądowego Zarząd Ligi Ochrony Przyrody i OTOP zmieniły zakres pozwu, który został rozszerzony na całość robót wg wariantu IIc. Postanowieniem sądu do czasu ogłoszenia ostatecznego wyroku zabroniono prowadzenia jakichkolwiek robót na odcinku 594 do 601 km Wisły.

Postępowanie o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania zostało wszczęte 11 czerwca 2001 roku, tj. po okresie prawie 3 lat.

W dniu 7 stycznia 2002 roku wszczęto postępowanie o ustalenie warunków zabudowy polegające na regulacji Wisły po obu jej stronach od km 594 do 601.

W dniu 21 marca 2002 roku Sąd Rejonowy w Płocku z powództwa Ligi Ochrony Przyrody w Warszawie i Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków w Gdańsku zakazał na czas trwania procesu prowadzenia prac wg wariantu IIc Koncepcji programowo-przestrzennej.

Wobec opisanego powyżej stanu rzeczy środki przewidziane na realizację tego zadania w ramach wspomnianego projektu nie mogą być uruchomione. Pożyczka ze środków EBI może być wykorzystana jedynie do końca 2004 roku, co przy konieczności załatwiania spraw formalno-prawnych, nawet po ewentualnym pozytywnym i szybkim rozstrzygnięciu sądowym, stawiają i tak pod znakiem zapytania realne szanse wykonania robót w wykazanym wyżej terminie. Powyższe może skutkować przesunięciem realizacji zadania o kolejne kilka lat z powodu braku środków budżetowych.

Z informacji uzyskanych w Wojewódzkim Zarządzie Melioracji i Urządzeń Wodnych w Warszawie wynika, że na zadanie związane z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym Doliny Iłowsko-Dobrzykowskiej jest już opracowana prawie kompletna dokumentacja, a część zadań posiada pozwolenia na budowę, co pozwala na uruchomienie procedury przetargowej i rozpoczęcie robót w II kwartale br. Procedura ta zostanie rozpoczęta niezwłocznie po otrzymaniu ostatecznej decyzji o przydziale środków z EBI i rezerwy celowej z budżetu państwa. W terminie do 31 maja 2003 roku opracowany zostanie projekt modernizacji ławy przywałowej w Kamionie.

Realizacja zadania pn. Kanał Arciechowski ma ogromne znaczenie dla poprawy funkcjonowania systemów odwadniających na terenach gmin Iłów i Młodzieszyn, potencjalnie zagrożonych powodzią i dlatego jest ono przewidziane do realizacji w latach 2003 - 2004 ze środków EBI oraz rezerwy celowej budżetu państwa (360 tys. zł w br. oraz 620 tys. zł w roku przyszłym).

Budowa przegrody dolinowej Pieczyska - Gilówka, na terenie gminy Iłów, ma na celu znaczne ograniczenie skutków ewentualnej powodzi w dolinie. Obecnie zagrożenie powodzią jest bardzo duże, gdyż intensywnie rozbudowujące się lewe koryto boczne Wisły zbliżyło się w rejonie pompowni Arciechów na odległość 3 m od stopy wału. Przerwanie wału w tym miejscu grozi znacznie poważniejszymi skutkami niż te, które spowodowała powódź zatorowa w 1982 roku, gdyż zostaną zatopione tereny Doliny Iłowsko-Dobrzykowskiej o powierzchni ponad 11 tys. ha, zamieszkałe przez około 6 tys. osób. Budowa przegrody zmniejszy teren potencjalnie narażony na powódź do około 4 tys. ha zamieszkiwanych przez 1 tys. osób.

Dla tego zadania w terminie do 31 sierpnia br. opracowana będzie koncepcja programowo-przestrzenna, a po dokonaniu wyboru wariantu i uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu WZMiUW przystąpi do opracowania projektu.

Pragnę powtórnie podkreślić, iż brak wystarczających środków finansowych nie jest jedyną przeszkodą w realizacji zadań z zakresu ochrony przeciwpowodziowej. Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków na wszelkie możliwe sposoby blokuje zamierzenia inwestycyjne przewidziane przez RZGW na całym administrowanym odcinku Wisły, tj. na odległości 390 km. Polega to na ciągłym odwoływaniu się od decyzji wszystkich instancji administracji publicznej, a tym samym hamowaniu lub wręcz uniemożliwianiu realizacji inwestycji. Działalność ta prowadzona jest z pełną świadomością powodowania zagrożeń i zamierza do doprowadzenia Wisły do stanu zbliżonego do rzeki "dzikiej". Jest znamienne, że OTOP prowadząc szkodliwą działalność w całym majestacie prawa nie ponosi żadnej odpowiedzialności za stwarzane i narastające zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i mienia.

WOJEWODA MAZOWIECKI

wz.

Maciej Sieczkowski

I Wicewojewoda Mazowiecki

Warszawa, dnia 2.04.2003 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Do wskazanego Sądu Rejonowego wpłynął w dniu 22.05.2002 r. akt oskarżenia przeciwko Zbigniewowi Niesiobędzkiemu, któremu Prokuratura Rejonowa w Tarnowie zarzuciła popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk, polegającego na tym, że w dniu 31.03.1995 r. w miejscowości Wola Rzędzińska działając wspólnie i w porozumieniu z Bogusławem Boruckim doprowadził ówczesne Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe "Elpol" do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci osprzętu elektrycznego o wartości 14.261 zł w ten sposób, że pobrał towar dla siebie na fakturę wystawioną dla Bogusława Boruckiego za który nie zapłacił, wiedząc, że Bogusław Borucki także nie zamierza dokonać zapłaty i jej nie dokonał.

O treści tego postanowienia Pan Senator istotnie nie był powiadomiony, albowiem na tym etapie postępowania nie występował jeszcze w charakterze strony. Stosownie do art. 100 § 2 kpk, orzeczenia lub zarządzenia wydane poza rozprawą są doręczane osobom nie będącym stronami, tylko wówczas, gdy przysługuje od nich środek zaskarżania, a postanowienie wydane w trybie art. 36 kpk jest niezaskarżalne (orzeczenie Sądu Najwyższego z 12.07.1989 r. IV KZ 81/89 stwierdza, iż przepis ten dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji, a o przekazaniu sprawy decyduje tylko wzgląd na ekonomię procesową).

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2003-04-03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W ostatnich latach nastąpił nieznaczny spadek powierzchni upraw jęczmienia z 1138 tys. ha w 1998 r. do 1069 tys. ha w 2002 r., przy jednoczesnym wzroście krajowego zużycia jęczmienia na cele przemysłowe, z 390 tys. ton w sezonie 1998/99 do 480 tys. ton w roku gospodarczym 2001/02. Według szacunków Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w sezonie 2002/03 zużycie jęczmienia do produkcji słodu wzrośnie do ok. 500 tys. ton, tj. o 28,2% w stosunku do sezonu 1998/99.

Ministerstwo wyraża opinię, że większe zainteresowanie tworzeniem krajowej bazy surowcowej powinny wykazywać przetwórnie słodu. Wprowadzenie długoletnich umów kontraktacyjnych z producentami jęczmienia browarnego byłoby korzystne dla obu stron (stały zbyt i dobry jakościowo surowiec), tym bardziej, że warunki klimatyczno-glebowe nie stanowią bariery w rozszerzaniu uprawy jęczmienia.

Pragnę również poinformować Pana Marszałka, że Instytut Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego we współpracy z Centralnym Ośrodkiem Badania Odmian Roślin Uprawnych wyraził gotowość podjęcia badań nad określeniem walorów użytkowych polskiego jęczmienia browarnego, które dałyby przekonywujące argumenty dla jego promocji i pozwoliłyby zwiększyć krajową produkcję tego surowca. Biorąc pod uwagę potrzebę zwiększenia konkurencyjności produkcji słodu z krajowego jęczmienia i zahamowanie importu tego surowca Ministerstwo poparło zgłoszony przez Instytut Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego wniosek do Komitetu Badań Naukowych wniosek o grant pt. "Podstawy naukowej promocji jęczmienia browarnego na rynku europejskim".

Odnosząc się do prośby Pana senatora Zbigniewa Kulaka w sprawie możliwości podjęcia promocji uprawy jęczmienia browarnego na podobnych zasadach, jak podejmowanie przez resort działania promocyjne dla producentów owoców, warzyw, chmielu i tytoniu, pragnę nadmienić, że Ministerstwo nie prowadzi tego typu działań. Przekonanie o takich działaniach prowadzonych przez resort, może wynikać z wdrożenia przepisów ustawy o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 7 kwietnia 2003 r.

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 12 marca 2003 r., znak: LP/043/87/03/V, oświadczenie Pana Senatora Adama Bieli, złożone na 35 posiedzeniu Senatu w dniu 7 marca 2003 r., a dotyczące przestrzegania przepisów prawa pracy w HETMAN Sp. z o.o. w Elblągu, uprzejmie wyjaśniam:

Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe Jan i Irena Przezpolewscy w Elblągu rozpoczęło działalność z dniem 1 stycznia 1997 r., kupując w drodze przetargu majątek Zakładów Przemysłu Odzieżowego "TRUSO" w Elblągu, będących własnością Skarbu Państwa. Jednocześnie w trybie art. 23¹ Kp przejęto pracowników zakładu. Kolejne przekształcenie nastąpiło w dniu 1 grudnia 2002 r., w którym to dniu przedsiębiorstwo wraz z pracownikami zostało przejęte przez Spółkę z o.o. "Hetman" powołaną przez Jana i Irenę Przezpolewskich.

Kontrole dotyczyły zagadnień objętych zakresem skarg oraz wybranych problemów z zakresu prawa pracy, w tym bezpieczeństwa i higieny pracy.

W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami inspektor pracy skierował do pracodawcy środki prawne przewidziane ustawą o Państwowej Inspekcji Pracy, w tym wystąpienie o niezwłoczne wypłacenie wynagrodzenia za styczeń 2002 r. Ponadto pracodawca ukarany został grzywną w drodze mandatu karnego.

W toku kontroli stwierdzono w szczególności, że:

- naruszone były przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy (w tym - stwierdzono nadmierne zagęszczenie stanowisk pracy, jednakże tylko w jednym przypadku naruszenie przepisów powodowało bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia pracowników - nie zaizolowano przewodów elektrycznych przy wytwornicy pary).

W wyniku kontroli wydano decyzję nakazującą natychmiastowe wypłacenie pracownikom należnego wynagrodzenia za pracę w listopadzie 2002 r. (21 i 22 stycznia 2003 r. w wyniku rekontroli stwierdzono, że nakaz został wykonany - pracownikom wypłacono kwotę 49.060 zł) oraz decyzje nakazujące usunięcie nieprawidłowości z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Skierowano ponadto wystąpienie w sprawie usunięcia nieprawidłowości z zakresu prawnej ochrony pracy, w tym wniosek dotyczący przekazania odpisów na rachunek bankowy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W toku postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego w związku z oddelegowaniem przez pracodawcę 7 pracownic Tymczasowej Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" do Giżycka stwierdzono ponadto, że oddelegowanie to miało charakter złośliwego naruszenia praw pracowniczych. Pracownice przebywały bowiem w dniach 23 i 24.12.2002 r. w nieużytkowanych i nieogrzewanych pomieszczeniach, nie wykonując żadnej pracy, której w ogóle im nie przygotowano.

W toku kontroli ustalono ponadto, że nieterminowe wypłacenie wynagrodzenia za pracę oraz nieudzielanie pracownikom świadczeń z funduszu socjalnego wynikało z trudności finansowych pracodawcy. Pracodawca próbował zrekompensować opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia za pracę w I półroczu 2002 r., wydając w okresie letnim 2002 r. pracownicom talony o wartości 50 zł do własnego sklepu.

W dniu 17 stycznia 2003 r. Wojewoda Warmińsko-Mazurski Stanisław Szatkowski zaprosił do siedziby Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie pracodawcę Jana Przezpolewskiego, Mirosława Kozłowskiego - Przewodniczącego Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" w Elblągu, oraz dwie pracownice reprezentujące załogę Spółki "Hetman". W spotkaniu uczestniczył również Okręgowy Inspektor Pracy w Olsztynie. Było to pierwsze spotkanie pracodawcy z przedstawicielami załogi oraz związku zawodowego po rozpoczęciu konfliktu.

Podjęto także działania zmierzające do spowodowania w drodze egzekucji administracyjnej, realizacji niewykonanej do dnia kontroli, a podlegającej natychmiastowemu wykonaniu, decyzji dotyczącej nieprawidłowości z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Przeciwko pracodawcy, winnemu popełnienia wykroczeń określonych w art. 282 § 1 pkt 1 oraz art. 283 § 2 pkt 7 kodeksu pracy, skierowano do Sądu Grodzkiego w Elblągu wniosek o ukaranie.

Na skutek braku zasadniczych zmian trybu wypłaty świadczeń pracowniczych (płatności nieterminowe i w ratach) inspektor pracy, w dniu 18 marca 2003 r., skierował do Prokuratury Rejonowej w Elblągu drugie zawiadomienie o popełnieniu przez Jana Przezpolewskiego przestępstwa z art. 218 Kodeksu karnego, polegającego na uporczywym naruszaniu prawa pracowniczych.

Z wyrazami szacunku

Anna Hintz

Warszawa, 7.04.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie skierowane przez senator p. Marię Szyszkowską podczas 34 posiedzenia Senatu RP w dniu 19 lutego 2003 roku, dotyczące procesu prywatyzacji byłej Warszawskiej Fabryki Mydła i Kosmetyków "Pollena-Uroda" (obecnie PZ Cussons Polska S.A.) oraz uprawnień lokatorów byłych mieszkań zakładowych przy ul. Zwycięzców 45, Holenderskiej 3, Brazylijskiej 11B oraz Jasińskiego 2 w Warszawie, uprzejmie informuję co następuje:

Dnia 24 lipca 1991 roku, na podstawie ustawy z dnia 13 lipca 1990 roku o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51 poz. 298 z późn. zm.), przedsiębiorstwo państwowe Fabryka Kosmetyków "Pollena-Uroda", będące właścicielem 4-ch budynków mieszkalnych położonych w Warszawie przy ul.: Zwycięzców 45, Holenderskiej 3, Brazylijskiej 11B oraz Jasińskiego 2 zostało przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod firmą: Fabryka Kosmetyków "Pollena-Uroda" Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie.

W dniu 12 czerwca 1995 roku Skarb Państwa, reprezentowany przez Ministra Przekształceń Własnościowych, zawarł z firmą Cussons Group Limited umowę zbycia 75% akcji. Zgodnie z § 5 przedmiotowej umowy Skarb Państwa zagwarantował firmie Cussons Group Limited prawo pierwszeństwa nabycia od Skarbu Państwa pozostałych akcji Spółki nie nabytych przez pracowników na zasadach preferencyjnych (zgodnie z art. 24 ustawy o prywatyzacji i komercjalizacji przedsiębiorstw państwowych) oraz zatrzymanych przez Skarb Państwa w formie rezerwy na cele prywatyzacji. Pozostałe 25% akcji Skarbu Państwa zostało sprzedane inwestorowi zagranicznemu we wrześniu 2001 roku. Inwestor wywiązał się ze swoich zobowiązań wynikających z umowy prywatyzacyjnej.

Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24 z późn. zm.) reguluje zasady i tryb zbywania mieszkań zakładowych w niektórych spółkach handlowych ale tylko takich, w odniesieniu do których Skarb Państwa jest podmiotem dominującym w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz.U. Nr 118 poz. 754 z późn. zm.). W sytuacji gdy Spółka - zbywca lokali mieszkalnych nie spełnia przesłanek wynikających z art. 2 ust. 1 pkt b ustawy z 15 grudnia 2000 roku (Skarb Państwa będący jej akcjonariuszem nie jest podmiotem dominującym), nie ma możliwości zbywania osobom uprawnionym przedmiotowych mieszkań na zasadach preferencyjnych.

Ponieważ proponowana cena jest w ocenie ewentualnych nabywców zbyt wysoka, zwrócili się oni do Ministerstwa Skarbu Państwa o dofinansowanie zakupu zajmowanych przez nich mieszkań. Ministerstwo Skarbu Państwa nie ma możliwości i postaw prawnych do udzielenia pomocy finansowej osobom fizycznym - najemcom byłych mieszkań zakładowych.

Niezależnie od powyższego pragnę zwrócić uwagę, że kwestie związane z polityką mieszkaniową, w tym także interpretacja przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 4, poz. 24 z późn. zm.) leżą w kompetencji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, zgodnie z art. 33 b ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.).

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Warszawa, 2003-04-07

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Bogdana Podgórskiego na 36. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 20 marca 2003 r., dotyczące zapłaty przez Branżową Kasę Chorych dla Służb Mundurowych (BKChSM) za świadczenia medyczne wykonane w latach 1999-2000 przez 5 Szpital Kliniczny z Polikliniką SPZOZ w Krakowie.

Na wstępie niech mi wolno będzie poinformować, że w dniu 23 marca 1999 r. został podpisany protokół renegocjacji umów zawartych przez BKChSM z 5 Szpitalem Klinicznym. Ustalono w nim m.in. możliwość leczenia pacjentów poza ilością limitowaną, na podstawie kosztów zmiennych do wysokości 30% ceny jednego leczonego z możliwością kwartalnego rozliczania wykonanych świadczeń. Natomiast wymieniona przez pana Senatora Bogdana Podgórskiego kwota 4.186.310,30 zł stanowiłaby uzupełnienie do pokrycia w całości kosztów świadczeń ponadlimitowych.

Na podstawie wymienionego protokołu rozliczona została wartość świadczeń wykonanych w 1999 r. ponad liczby ujęte w umowie. Szpital otrzymał kwotę 977.910 zł, co stanowiło 29,01% poniesionych kosztów.

Za leczenie pacjentów poza ilością limitowaną w 2000 r., w wyniku negocjacji, strony ustaliły zapłatę w wysokości 2.200.000 zł, co pokrywa poniesione koszty w 55,05%. Przekazanie środków z BKChSM na rzecz Szpitala nastąpiło w trzech ratach: I - w dniu 19.02.02 r. na kwotę 253.568 zł; II - w dniu 20.02.02 r. na kwotę 1.446.322 zł; III - w dniu 21.02.02 na kwotę 500.100 zł. Potwierdzenie faktu rozliczenia kosztów stanowi - zawarta w dniu 7 maja 2002 r. - ugoda pomiędzy BKChSM i 5 Szpitalem Klinicznym w Krakowie.

Warszawa, 8 kwietnia 2003 r.

Ponadto informuję, że problem powyższy był jednym z głównych tematów poruszanych podczas wyjazdowego posiedzenia Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 2 kwietnia br. w Hajnówce. W posiedzeniu Komisji uczestniczyli m.in. przedstawiciele Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, Podlaskiego Kuratorium Oświaty, władz samorządowych oraz reprezentanci środowiska mniejszości litewskiej w Polsce.

Współczynnik preferencyjny, zwiększający subwencję oświatową o 50%, który został wprowadzony głównie z myślą o trudnościach finansowych małych szkół z nauką języka litewskiego, nie rozwiązuje problemu niedoboru finansowego w tych placówkach. Problemu tego prawdopodobnie nie rozwiąże również przekazanie organom prowadzącym dodatkowych środków z jednoprocentowej rezerwy subwencji ogólnej. Brak w budżecie państwa rezerw celowych przeznaczonych na wspomaganie szkolnictwa dla mniejszości narodowych ogranicza zakres dalszej pomocy finansowej dla tych placówek.

Podczas wspomnianego posiedzenia Sejmowej Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych rozważano możliwość rozwiązania niedoborów finansowych oświaty poprzez reorganizację sieci w ograniczonym zakresie, np. poprzez połączenie dwu najmniejszych placówek w Gminie Puńsk (wraz z koncentracją przekazywanych środków finansowych). Podkreślano jednak, że rozwiązanie takie musiałoby uzyskać akceptację całego środowiska lokalnego: władz samorządowych, rodziców i działaczy organizacji mniejszości litewskiej.

Zdaję sobie sprawę, że problemy oświaty litewskiej w Polsce są bacznie obserwowane przez stronę litewską i mogą budzić jej zaniepokojenie. Jeszcze raz zatem pragnę zapewnić, że szkolnictwo dla mniejszości litewskiej w Polsce otaczane jest szczególną troską władz oświatowych. Większość decyzji związanych z usprawnianiem procesu dydaktycznego i finansowaniem oświaty dla mniejszości narodowych w Polsce wynika z dążenia do ochrony praw edukacyjnych najmniej licznych środowisk mniejszości narodowych w Polsce, a do takich należy mniejszość litewska (liczba dzieci i młodzieży pobierających naukę języka litewskiego wynosi w bieżącym roku szkolnym 710 uczniów).

Z wyrazami szacunku

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 13 marca br. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Pana Józefa Sztorca na posiedzeniu Senatu RP w dniu 6 marca br. w sprawie wprowadzenia myszołowa Buteo buteo na listę zwierząt łownych, uprzejmie informuję, że obecnie nie jest to jeszcze możliwe. Posiadane przez resort informacje co do wielkości populacji tego gatunku opierają się na szacunkowych danych.

Chciałbym poinformować, że temat ten znajduje się w sferze zainteresowania Państwowej Rady Ochrony Przyrody, a w szczególności jej Komisji Ochrony Zwierząt, która wspólnie z przedstawicielami Polskiego Związku Łowieckiego i Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe oraz podległymi mi służbami opracowuje metodykę inwentaryzowania niektórych gatunków zwierząt drapieżnych oraz ich wpływu na populacje zwierząt ze szczególnym uwzględnieniem zwierzyny drobnej. Będzie to podstawą do oceny liczebności tego i innych gatunków drapieżników oraz podjęcia działań do ewentualnego ograniczenia populacji.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-12-31

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 12 marca br. (LP/043/77/03/V), pragnę uprzejmie poinformować, iż treść załączonego doń oświadczenia, złożonego przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 35 posiedzeniu Senatu w dniu 6 marca br. dotyczy postępowania przygotowawczego Prokuratury Rejonowej dla Krakowa - Śródmieścia o sygnaturze 4 Ds. 87/00.

W toku postępowania w tej sprawie zasięgnięto opinii biegłego z dziedziny badania dokumentów celem stwierdzenia autentyczności pełnomocnictwa do sprzedaży nieruchomości, z którego treści wynikało, iż zostało ono uwierzytelnione przez Radcę Ministra Ambasady Polskiej w Santiago de Chile Lecha Miodka. Wnioski przedłożonej przez biegłego opinii wskazują, iż dokument pełnomocnictwa nosi cechy sfałszowania.

Zebrany dotychczas materiał dowodowy nie daje podstaw do przedstawienia Lechowi Miodkowi zarzutu popełnienia przestępstwa.

W dniu 20 marca br. Prokurator Okręgowy w Krakowie został poinformowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych o przewidywanym terminie powrotu Lecha Miodka do kraju w lipcu lub sierpniu 2003 roku.

Karol Napierski