Warszawa, 2003.03.25

Działania w zakresie organizacji ruchu na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 4 Tarnów - Rzeszów z drogą powiatową Wola Rzędzińska - Skrzyszów w miejscowości Ładna należą do kompetencji Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie. Oddział GDDKiA w Krakowie przeprowadził wnikliwe analizy dotyczące wprowadzenia zmian w organizacji ruchu na drodze na tym skrzyżowaniu.

Na podstawie wyników analiz, w roku ubiegłym w ramach działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, na przedmiotowym skrzyżowaniu, na kierunku głównym zostały wydzielone relacje lewoskrętne, a od strony wschodniej wykonane zostało przejście dla pieszych wraz z realizacją w niezbędnym zakresie ciągów pieszych (w załączeniu fragment projektu organizacji ruchu dla rozpatrywanego skrzyżowania - arkusz nr 189).

Podczas analizy zmian w organizacji ruchu rozpatrywano optymalny sposób rozwiązania geometrii skrzyżowania. W wytycznych projektowania skrzyżowań drogowych stanowiących załącznik do zarządzenia nr 10 Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 12.06.2001 r. tabeli 4.1.1 przedstawiono uwarunkowania dotyczące wyboru typu skrzyżowań w zależności od klasy technicznej krzyżujących się dróg. Rozpatrywane skrzyżowanie to skrzyżowanie dróg klasy GP i klasy Z. W oparciu o tę tabelę zaleca się, aby skrzyżowanie to było realizowane w formie skrzyżowania skanalizowanego. Wyjątkowo dopuszcza się rozwiązanie w postaci skrzyżowania tylko na prawe skręty lub w postaci średniego ronda. W pkt 4.3.1.1. Wytycznych projektowania skrzyżowań drogowych zawarte zostały uwarunkowania stosowania średniego ronda poza terenem zabudowy, gdzie zaleca się między innymi rozważyć ich budowę w przypadku:

Z przedstawionych danych o wypadkach drogowych za ostatnie lata wynika, że w ubiegłym roku na skrzyżowaniu drogi nr 4 z drogą powiatową Wola Rzędzińska - Skrzyszów w miejscowości Ładna nie wystąpiły wypadki drogowe. Oddział GDDKiA w Krakowie będzie analizował dane o zdarzeniach drogowych, i w przypadku gdy zastosowane w ubiegłym roku zmiany organizacji okażą się nieskuteczne, będzie podejmował stosowne działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu na przedmiotowym skrzyżowaniu.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 26.03.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Osoba występująca o wydanie paszportu w polskim organie paszportowym za granicą - na okres oczekiwania na dostarczenie dokumentu wypełnionego w kraju - otrzymuje paszport tymczasowy (ważność tego dokumentu może być określona na czas do 12 miesięcy). W przypadku konieczności natychmiastowego przyjazdu do kraju, paszport tymczasowy może być wydany obywatelowi polskiemu mieszkającemu za granicą bezzwłocznie.

Do wydania takiego paszportu nie jest konieczny numer ewidencyjny PESEL.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach (Dz.U. z 1991 r., Nr 2, poz. 5 z późn. zm.), paszporty i paszporty tymczasowe wydaje się po przedstawieniu wymaganych dokumentów i uiszczeniu należnych opłat. Dokumenty niezbędne do otrzymania paszportu określone są w przepisach rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie wzorów oraz trybu wydawania paszportów, dokumentów wymaganych do ich otrzymania, a także trybu postępowania funkcjonariuszy Straży Granicznej w przypadku ujawnienia w czasie kontroli granicznej wad w paszportach (Dz.U. Nr 114, poz. 991). Należy zaznaczyć, że przepisy tego rozporządzenia w zasadzie powielają przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 marca 1999 r. o tym samym tytule (Dz.U. Nr 37, poz. 358 z późn. zm.).

W dalszym ciągu istnieje zapis, zgodnie z którym - w szczególnie uzasadnionych przypadkach - konsul może przyjąć odpisy aktów stanu cywilnego, innych niż polskie. Nie wydaje się jednak właściwa praktyka traktowania "szczególnie uzasadnionych przypadków" jako zasady postępowania w każdej sytuacji.

Należy stwierdzić, że aktualnie obowiązujące przepisy nie powinny generować dodatkowych trudności przy załatwianiu spraw paszportowych obywateli polskich mieszkających poza granicami RP. Sprawne i bezpieczne wydawanie paszportów obywatelom polskim jest przedmiotem stałej troski Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

PODSEKRETARZ STANU

i Administracji

W związku z pismem Nr LP/043/91/03/V z dnia 12 marca 2003 r. dotyczącym wystąpienia senatorów Pani Zdzisławy Janowskiej i Pana Kazimierza Kutza w sprawie konfliktu w Teatrze Nowym w Łodzi uprzejmie informuję, że 21 marca 2003 r. wydałem rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność zarządzenia Nr 186/IV/03 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 3 lutego 2003 r. w sprawie powołania zastępcy dyrektora ds. artystycznych Teatru Nowego w Łodzi.

Krzysztof Makowski

Warszawa, 2003-03-25

Obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących został wprowadzony art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) - a więc wynika on wprost z ustawy. Obowiązek ten dotyczy podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność w formie indywidualnych gospodarstw rolnych - niezależnie od tego, czy działalność ta jest opodatkowana, czy też zwolniona od podatku. Taką decyzję podjął Parlament jeszcze w 1993 r. uchwalając ustawę określającą zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do podatników wykonujących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami, rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 lutego 2003 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. Nr 35, poz. 293) termin zwolnienia z obowiązku stosowania kas rejestrujących przez podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami został ostatecznie przesunięty do dnia 31 grudnia 2003 r.

Po wejściu Polski do Unii Europejskiej usługi w zakresie przewozu osób i ładunków taksówkami nie będą mogły korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, gdyż przepisy VI Dyrektywy nie przewidują zwolnień w tym zakresie. Dlatego też niezbędne jest wprowadzenie rozwiązań umożliwiających prawidłową realizację obowiązków przez tę grupę podatników. Z uwagi na konieczność opodatkowania świadczenia usług przewozu osób i ładunków taksówkami, koniecznym jest wprowadzenie obowiązku ewidencjonowania obrotu. Rozliczanie podatku od towarów i usług opiera się na składaniu miesięcznej deklaracji podatkowej, w której przedstawiane rozliczenia wynikają z prowadzonej ewidencji realizowanych w okresie rozliczeniowym obrotów. Kasa rejestrująca jest urządzeniem, które ewidencjonuje dane odnośnie w/w obrotów, wylicza kwoty podatku należnego oraz w specjalnych drukowanych raportach odpowiednio grupuje i sumuje te dane w ten sposób, że mogą być one wykorzystywane przy sporządzaniu deklaracji VAT-7. Kasa rejestrująca jest urządzeniem, które przede wszystkim jest wprowadzane w związku z rozliczeniami podatku od towarów i usług. Ułatwi ona w dużym stopniu podatnikom świadczącym usługi w zakresie przewozu osób taksówkami prowadzenie ewidencji niezbędnej do rozliczeń z budżetem państwa podatku od towarów i usług oraz zapewni kontrolę nad prawidłowością tych rozliczeń.

Zgodnie z wymogami dyrektyw, podatnicy muszą prowadzić ewidencję umożliwiającą prawidłowe rozliczanie podatku, a co za tym idzie ewidencję umożliwiającą kontrolę tego rozliczenia. Natomiast rodzaj ewidencji spełniający te wymogi, państwa członkowskie określają indywidualnie. W Polsce, jak wskazano powyżej, rodzaj takiej ewidencji przy wykonywaniu między innymi usług na rzecz osób fizycznych określił Parlament jeszcze w 1993 r. Poszczególne państwa stosują tu różne praktyki. W niektórych państwach Unii Europejskiej (np. Grecja, Włochy) wprowadzono obowiązek stosowania kas rejestrujących w zakresie podatku od towarów i usług. W innych krajach stosowane są również ścisłe wymogi ewidencji, chociaż nie zawsze nazywane kasą rejestrującą.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Czekaj

Warszawa, 2003.03.27

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Kulaka podczas 33 posiedzenia Senatu RP, uprzejmie informuję, że ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz.U. Nr 20, poz. 120 z późn. zm.) nie uprawnia Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej do wnioskowania w sprawie odwołania Przewodniczącego Okręgowej Rady Lekarskiej w Łodzi.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 200-03-27

Szanowny Panie Marszałku,

Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późn. zm.) zapewnia dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami organizowanie kształcenia i wychowania w różnych formach, w zależności od rodzaju i stopnia zaburzeń i odchyleń. Ustawa umożliwia podejmowanie różnorodnych działań mających umożliwić tym dzieciom naukę w dostępnym dla nich zakresie, usprawnianie zaburzonych funkcji oraz zapewnienie specyficznej pomocy i opieki stosownie do potrzeb rozwojowych i możliwości psychofizycznych (art. 71b ust. 1 i 2 ustawy).

Tryb i zasady kwalifikowania i kierowania dzieci i młodzieży do kształcenia specjalnego określają przepisy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 r. w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania (Dz.U. Nr 13, poz. 114).

Na podkreślenie zasługuje również fakt, iż środki planowane na dotowanie tych placówek ujmowane były wówczas w dziale 79 "Oświata i wychowanie", w rozdziale 8221 "Zakłady opiekuńczo-wychowawcze", w paragrafie 48 "Pozostałe dotacje". Zgodnie z obowiązującym w tym czasie rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 1991 r. w sprawie klasyfikacji dochodów i wydatków budżetowych oraz innych przychodów i rozchodów (Dz.U. nr 39, poz. 169 z późn. zm.) w paragrafie 48 planowano między innymi "dotacje dla szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych". Natomiast szczegółowe zasady udzielania dotacji określone były w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 października 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania wysokości i udzielania dotacji niepublicznym szkołom oraz placówkom oświatowo-wychowawczym, opiekuńczo-wychowawczym, resocjalizacyjnym (Dz.U. Nr 81, poz. 419). Począwszy od 1 stycznia 1999 r. środki planowane na finansowanie placówek przejętych przez pomoc społeczną (w tym młodzieżowych ośrodków wychowawczych) ujmowane są w budżetach wojewodów w dziale 853 "Opieka społeczna".

Zgodnie z zapisami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003 (Dz.U. Nr 234, poz. 1966) uczniowie mający skierowania i orzeczenia do kształcenia w młodzieżowym ośrodku wychowawczym otrzymują finansowy standard A podziału subwencji (jako uczniowie szkoły dla młodzieży) oraz dodatkowe wagi uzupełniające np. z tytułu rodzaju niepełnosprawności. Uczniowie niedostosowani społecznie przeliczani są w algorytmie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2003 r. dodatkową wagą P10=1,00.

Pragnę jednak podkreślić, że algorytm podziału części oświatowej pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego i zastosowane w nim wagi służą wyłącznie do zróżnicowania wysokości subwencji ze względu na różnorodność zadań prowadzonych bądź dotowanych przez samorządy. Nie dzieli on środków na poszczególne szkoły, placówki czy grupy wydatków.

Zgłoszone przez pana Senatora Władysława Mańkuta uwagi zostaną wykorzystane w pracach nad opracowaniem zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2004.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2003-03-28

Odnosząc się do oświadczenia dotyczącego zawierania umów kontraktacji przez producentów wyrobów tytoniowych nie prowadzących jednocześnie wstępnego przetwarzania surowca tytoniowego lub przez eksporterów tytoniu nieprzetworzonego, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że istotnie ustawa z dnia 29 listopada 2002 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego nie przewiduje takich możliwości.

Wziąwszy pod uwagę fakt, że do produkcji wyrobów tytoniowych używa się surowca tytoniowego poddanego wcześniej wstępnemu przetworzeniu, brak jest uzasadnienia, aby producent wyrobów tytoniowych nie mający możliwości dokonania wstępnego przetworzenia był uprawniony do zawierania umów kontraktacji. Również eksport tytoniu odbywa się, jak wykazuje praktyka, po jego wstępnym przetworzeniu m.in. w celu utworzenia jednolitej i stabilnej jakościowo partii.

Prawodawstwo unijne przewiduje m.in. kwotowanie produkcji surowca tytoniowego oraz dopłaty dla producentów ale jednym z warunków ich otrzymania jest zawarcie przez producentów umów kontraktacji z przedsiębiorcami mającymi uprawnienia do wstępnego przetwarzania surowca tytoniowego.

Odnosząc się do oświadczenia w sprawie poprawy sytuacji producentów i przetwórców mleka, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że decyzja Rządu określająca wysokość dopłat do mleka klasy Ekstra przysługujących w 2003 r. została podjęta po rozważeniu wszystkich argumentów dotyczących zarówno korzyści, jakie mogą przynieść ww. dopłaty, jak i skutków finansowych dla budżetu państwa wynikających z przyjęcia omawianych dopłat na określonym poziomie. Z jednej strony uwzględniono zatem sytuację na rynku mleka i przetworów mlecznych, z drugiej natomiast realne możliwości finansowe budżetu państwa.

Biorąc pod uwagę wielkość środków finansowych, jakie mogły być przeznaczone na sfinansowanie dopłat do mleka klasy Ekstra w 2003 r., ostatecznie Rada Ministrów ustaliła wysokość ww. dopłat na poziomie 4 groszy/litr. Decyzja ta wynikała w decydującym stopniu z uwzględnienia trudnej sytuacji płatniczej budżetu państwa a w szczególności niedoboru środków finansowych wykazanego w planie finansowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w 2003 r.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w związku z licznymi wystąpieniami i wnioskami w sprawie przywrócenia dopłat do poziomu obowiązującego w 2002 r., podjęto działania zmierzające do zmiany przyjętej na 2003 r. stawki ww. dopłat. W dniu 18 marca br. na spotkaniu przedstawicieli Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi z przedstawicielami związków branżowych, dotyczącym możliwości zmian w zakresie działań interwencyjnych prowadzonych na rynkach rolnych w 2003 r., rozważono postulaty związków w sprawie zwiększenia wysokości dopłat do mleka klasy Ekstra do poziomu 7 groszy/litr.

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu 25 marca br. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wysokości dopłat do mleka Ekstra w 2003 r. Zgodnie z przepisami powyższego rozporządzenia począwszy od dnia 1 maja 2003 r. ww. dopłaty, będą przysługiwały w wysokości 7 groszy/litr.

Jerzy J. Pilarczyk

Warszawa, 31.III.2003 r.

W związku z treścią przekazanego przez Marszałka, przy piśmie z dnia 12 marca 2003 r. nr LP/043/76/03/V, oświadczenia złożonego przez Pana Mieczysława Mietłę wspólnie z innymi senatorami podczas 35 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 marca 2003 r. w sprawie postępowania karnego prowadzonego przeciwko m.in. Romanowi Klusce - byłemu Prezesowi Zarządu Spółki "Optimus" S.A. uprzejmie przedstawiam, co następuje.

Prokuratura Apelacyjna w Krakowie prowadzi śledztwo Ap II Ds. 9/02/S w sprawie wyłudzenia od Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Urząd Skarbowy w Nowym Sączu, bezpodstawnego zwrotu podatku VAT w kwocie co najmniej 14 500 000 zł przez przedstawicieli Spółki "Optimus" S.A. z siedzibą w Nowym Sączu, poprzez wprowadzenie w błąd w latach 1998-2000 urzędów skarbowych i celnych, co do rzekomego eksportu i importu sprzętu komputerowego dla realizacji programu komputeryzacji szkół na terenie kraju tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i inne.

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2002 r. wobec w/wymienionego został zastosowany środek zapobiegawczy w postaci poręczenia majątkowego w kwocie 8.000.000 zł i zakaz opuszczania kraju połączony z zatrzymaniem paszportu. Orzeczenie tych środków miało na celu zapewnienie dalszego prawidłowego toku śledztwa. przy ustalaniu wysokości poręczenia majątkowego, zgodnie z dyrektywną art. 266 § 2 kpk, wzięto pod uwagę sytuację materialną podejrzanego, wysokość wyrządzonej przez niego szkody (określonej w aktualnie przedstawionych mu zarzutach na kwotę 9.901.223 zł) oraz charakter popełnionego czynu. Stanowisko Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie co do zasadności stosowania poręczenia majątkowego we wskazanej wysokości wobec Romana Kluski zostało podzielone przez Sąd Rejonowy dla Krakowa Śródmieścia, który rozpoznał zażalenie obrońcy na tę decyzję.

Z kolei postanowieniem z dnia 15 lipca 2002 r. zabezpieczono na mieniu podejrzanego Romana Kluski grożącą mu karę grzywny w wysokości do 10.000.000 zł i roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej w mieniu w wysokości 20.000.000 zł (łącznie 30.000.000 zł). Zabezpieczenie grożących kar i roszczeń dokonano poprzez zabezpieczenie środków dewizowych w kwocie 140. 000 USD zajętych protokołem o tymczasowym zajęciu mienia, obciążenie hipoteką przymusową kilku nieruchomości ujawnionych w księgach wieczystych Sądu Rejonowego w Nowym Sączu.

W odniesieniu natomiast do drugiego zarzutu stawianego Romanowi Klusce to należy stwierdzić, iż czyn z art. 76 § 1 kks jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3 albo karą grzywny do 720 stawek dziennych, albo obiema tymi karami łącznie. Przy czym z uwagi na treść art. 37 § 1 pkt 1 kks Sąd może zastosować nadzwyczajne obostrzenie kary, które stosownie do zapisu art. 38 § 2 kks w odniesieniu do kary grzywny może polegać na wymierzeniu tej kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, tj. do 1080 stawek dziennych. Stawka ta nie może być niższa od jednej trzydziestej części najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji, ani też przekraczać jej czterystukrotności. Stąd wymierzona przez Sąd kara grzywny może sięgać 10.944.000 zł.

Wydane postanowienie uwzględnia również zabezpieczenie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych Spółki "Grupa Onet PL" S.A. (następca prawny "Optimus" S.A.), bowiem firma ta regularnie dokonuje spłaty, ustalonych w toku kontroli przez Urząd Kontroli Skarbowej należności publicznoprawnych (zobowiązanie zasadnicze i odsetki) i z tego tytułu przysługuje jej prawo żądania od podejrzanego Romana Kluski wyrównania szkody. Spółka ta może też zgłosić swój udział w niniejszym postępowaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego.

W następstwie zażalenia złożonego przez obrońcę podejrzanego orzeczenie z dnia 15 lipca 2002 r. było przedmiotem kontroli instancyjnej Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieście, który utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie podzielając w pełni argumentację Prokuratora Apelacyjnego w Krakowie. Wskazał jednocześnie, że zabezpieczenie majątkowe nie posiada samodzielnego bytu a stanowi jedynie fragment toczącego się postępowania karnego i jest ono stosowne by zapewnić wykonalność przyszłego orzeczenia w zakresie kar i środków karnych o charakterze majątkowym. Sąd podkreślił także, iż zakres zabezpieczenia określony w zaskarżonym postanowieniu nie wykracza poza ramy przewidziane w Kodeksie postępowania karnego, oraz że decyzja ta zapewnić może wykonalność ewentualnego orzeczenia w przypadku uznania winy podejrzanego.

Odnosząc się do innych kwestii poruszonych w oświadczeniu uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu 22 stycznia 2003 r. Urząd Skarbowy w Nowym Sączu umorzył Spółce "Optimus" S.A. zaległości w podatku od towarów i usług za okres od lutego 1998 r. do grudnia 2000 r. w łącznej kwocie 15.860.752,00 zł. Wydanie tej decyzji poprzedziły: decyzja w/w Urzędu Skarbowego z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie orzeczenia odpowiedzialności Spółki "Optimus" S.A. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe Spółki "Grupa Onet PL" S.A., wniosek z dnia 22 listopada 2002 r. pochodzący od Spółki "Optimus" S.A. o umorzenie tych zaległości podatkowych oraz odsetek za zwłokę, jak też uzyskanie opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 stycznia 2003 r. stwierdzającej zgodność planowanej pomocy udzielanej przez Urząd Skarbowy w Nowym Sączu dla Spółki "Optimus" S.A. w formie umorzenia zaległości podatkowych oraz planu restrukturyzacji tej spółki - z ustawą o pomocy publicznej. W oficjalnym stanowisku w sprawie umorzenia zaległości podatkowych Spółce "Optimus" S.A. (której prezesem był m.in. Roman Kluska) odpowiedzialność ponosi jej następca prawny - Spółka "Grupa Onet PL" S.A. Decyzja z dnia 22 stycznia 2003 r. o umorzeniu zaległości w podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie umorzenia zaległości Spółce "Optimus" S.A., która jako osoba trzecia odpowiada za zobowiązania Spółki "Grupa Onet Pl" S.A. i nie powoduje wygaśnięcia zaległości podatkowych "Grupy Onet PL" S.A., która w dalszym ciągu jest dłużnikiem z tego tytułu wobec Skarbu Państwa.

W świetle powyższego brak jest podstaw do twierdzenia, że wydanie w/wymienionej decyzji administracyjnej ma wpływ na bieg postępowania karnego. Z uwagi jednak na to, iż decyzja ta może budzić pewne zastrzeżenia formalne i ewentualnie merytoryczne jest ona aktualnie przedmiotem badania i oceny ze strony prokuratora.

PROKURATORA GENERALNEGO

Kazimierz Olejnik

Warszawa, 2003-04-01

Brak Gospodarstwa Krajowego, tworząc filię w Bielsku-Białej kierował się przede wszystkim potencjałem gospodarczym Regionu Podbeskidzia i jego potencjalnymi potrzebami w zakresie zlecanych bankowi zadań rządowych.

Z punktu widzenia klientów, nie powinno mieć praktycznie znaczenia to, czy placówka operacyjna ma charakter filii czy oddziału. Istotnym jest natomiast zakres świadczonych usług na rzecz klientów, który nie będzie powodował konieczności dojazdów do odległej miejscowości, a także sposób podejmowania decyzji oraz kompetencje decyzyjne, a te stanowią wewnętrzną sprawę Banku. W interesie Banku jest, aby proces podejmowania decyzji był zorganizowany w taki sposób, aby klient nie odczuł różnicy z powodu podejmowania niektórych istotnych decyzji w Warszawie czy Krakowie, a nie w Bielsku-Białej.

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż prowadzenie bieżącej działalności BGK, w zakresie której znajduje się m.in. tworzenie nowych placówek, należy do kompetencji władz banku, który działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. Nr 140, poz. 939, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 23 lutego 1999 r. w sprawie nadania statutowi Banku Gospodarstwa Krajowego (Dz.U. Nr 21, poz. 188, z późn. zm.). W oparciu o w/w przepisy prowadzi on samodzielną gospodarkę finansową i zgodnie z zasadą samofinansowania pokrywa z uzyskanych przychodów koszty działalności oraz zobowiązania wobec budżetu państwa i zobowiązania z tytułu zawartych umów, a także wydatki na rozwój i inne potrzeby. BGK realizuje również, w ramach swojej działalności, zadania zlecone wynikające z ustaw i przepisów wydanych na ich podstawie.

Filia w Bielsku-Białej pozwoli realizować zarówno politykę gospodarczą Rządu w Regionie Podbeskidzkim, jak i też cele komercyjne Banku. W przyszłości można rozważyć przekształcenie filii w Bielsku-Białej w oddział w przypadku pozyskania w Regionie znacznej liczby klientów korzystających z usług BGK. W chwili obecnej decyzja taka miałaby charakter prestiżowo-reprezentacyjny, co oznaczałoby dla Banku zwiększenie kosztów, a nie zmianę na lepsze możliwości obsługi klientów Regionu Podbeskidzia.

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, 2003.04.02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z nadesłanymi wystąpieniami, zarówno przez organizacje związkowe jak i indywidualnych pracowników, o konfliktach społecznych, których najczęstszą przyczyną jest nieterminowe wypłacanie wynagrodzeń Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej skierował w drugiej połowie września 2002 r. na posiedzenie Rady Ministrów informację dotyczącą tej problematyki. Wynika z niej, że zjawisko nie wypłacania pracownikom wynagrodzenia w terminie i w prawidłowej wysokości nasiliło się mimo wzmożenia działalności kontrolnej Państwowej Inspekcji Pracy.

Przepisy prawa, zwłaszcza prawa pracy, zabezpieczają pracowników przed tego typu praktyką. Pracownik, który nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia za pracę w wymaganym terminie może poinformować o tym fakcie właściwego inspektora pracy, może również wystąpić do sądu, który w sprawach z zakresu prawa pracy stosuje procedurę przewidującą szereg udogodnień dla pracownika. Również w postępowaniu egzekucyjnym należności za pracę są zaspokajane w trzeciej (uprzywilejowanej kolejności) zaraz po daninach publicznych.

W wykonaniu tego zobowiązania Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej przygotował nowelizację ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego mającą na celu stworzenie procedur umożliwiających rozwiązywanie i łagodzenie konfliktów społecznych przez wojewódzkie komisje dialogu społecznego. Nowelizacja ta weszła w życie w dniu 1 stycznia 2003 roku. Przewiduje ona, że w sprawach istotnych dla zachowania pokoju społecznego, komisja może wyrazić opinię lub podjąć uchwałę o konieczności wyznaczenia z misją dobrej woli osoby z listy mediatorów, o której mowa w ustawie o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Przewodniczący wojewódzkiej komisji dialogu społecznego w przypadku, gdy wymaga tego interes społeczny, może samodzielnie podjąć decyzję o konieczności wyznaczenia osoby z misją dobrej woli.

Problematyka patologicznych zjawisk w zakresie nieprawidłowości stosowania prawa pracy, w tym także niewypłacania wynagrodzeń była również przedmiotem szczególnej uwagi zarówno przedstawicieli organizacji związkowych jak i organizacji pracodawców, reprezentowanych w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, zgodnie z ustaleniami przyjętymi podczas posiedzenia Prezydium Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych w dniu 15 stycznia br. Minister Jerzy Hausner zwrócił się do wojewodów o zorganizowanie posiedzenia wojewódzkich komisji dialogu społecznego, w celu przedyskutowania tych problemów w odniesieniu do sytuacji w regionie i poinformowanie o wynikach spotkania. Z informacji nadesłanych przez wojewódzkie komisje dialogu społecznego wynika, że w ośmiu województwach odbyły się posiedzenia poświęcone tej problematyce, z udziałem przedstawicieli państwowej Inspekcji Pracy.

Ponadto na posiedzeniu plenarnym Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych w dniu 20 lutego 2003 r. przyjęto Stanowisko TK dotyczące ochrony prawa pracownika do wynagrodzenia. Podkreślono w nim, między innymi, że organizacje partnerów społecznych zasiadające w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych oraz reprezentujący w Komisji władzę publiczną przedstawiciele Rządu, w poczuciu wspólnej odpowiedzialności za pokój społeczny, przestrzeganie praw pracowniczych oraz prawa własności, a także w trosce o rozwój społeczny i gospodarczy, uznają za niezbędne podjęcie przez wszystkie strony natychmiastowych działań dla ochrony pracowniczego prawa do wynagrodzenia.

W związku z powyższym Komisja Trójstronna uznała za konieczne:

- dokonanie oceny skali zjawiska i jego przyczyn zarówno w sektorze prywatnym jak i publicznym na podstawie badań, analiz oraz informacji wojewódzkich komisji dialogu społecznego i raportów Państwowej Inspekcji Pracy,

- sprawne działania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

Również zespół problemowy TK ds. prawa pracy i układów zbiorowych omawiał na posiedzeniu w dniu 7 marca br. propozycje OPZZ w sprawie określenia w Kodeksie pracy zasad wynagrodzeń i innych świadczeń osobom kierującym zakładem pracy. W wyniku ustaleń przyjętych podczas posiedzenia przygotowana zostanie ekspertyza prawna dot.:

- prawnej możliwości wprowadzenia do przepisów prawa zasady, że wypłata wynagrodzeń i innych świadczeń osobom kierującym zakładem pracy może nastąpić po dokonaniu wypłaty wynagrodzeń i innych świadczeń pracownikom tego zakładu,

W przypadku zgłaszania przez partnerów społecznych spraw związanych z naruszeniem prawa pracy Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej występuje do Państwowej Inspekcji Pracy o spowodowanie działań kontrolnych.

W odniesieniu do działań podjętych dla rozwiązania konfliktu w spółce "Hetman" Minister Gospodarki, Pacy i Polityki Społecznej po zapoznaniu się z dokumentacją konfliktu i upewnieniu, że wszystkie niezbędne czynności zostały podjęte w celu ukarania winnych naruszeń prawa oraz wszczęto postępowanie w celu usunięcia skutków bezprawnych decyzji, zwrócił się do Wojewody Warmińsko-Mazurskiego o zorganizowanie posiedzenia Wojewódzkiej Komisji Dialogu Społecznego w Olsztynie w celu przedyskutowania tych zjawisk w regionie w szczególności w zakładach odzieżowych "Hetman" w Elblągu a także podjęcie innych działań, w ramach kompetencji wojewody, mających na celu rozwiązanie konfliktu.

W dniach 6-8 stycznia 2003 roku z inicjatywy m.in. wojewody warmińsko-mazurskiego inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy przeprowadzili kontrolę przestrzegania praw pracowniczych w "Hetmanie". Wyniki tej kontroli potwierdziły zarzuty skierowane przeciwko właścicielowi spółki. Inspektorzy stwierdzili szereg uchybień, wydali 13 decyzji nakazowych oraz skierowali do pracodawcy 21 wniosków. Wystąpili do Sądu Grodzkiego w Elblągu o ukaranie pracodawcy w związku z popełnieniem wykroczeń. Obecnie prowadzone są w zakładzie kontrole Państwowej Inspekcji Pracy oraz Urzędu Kontroli Skarbowej.

21 marca odbyło się posiedzenie wojewódzkiej komisji dialogu społecznego w Olsztynie poświęcone zjawisku nieprawidłowości w wypłacaniu wynagrodzeń. Szczególnie wiele uwagi poświęcono sytuacji w "Hetmanie". W czasie dyskusji wyrażono pogląd, że nie można odnosić omawianego zjawiska do wszystkich przedsiębiorców. Podkreślono nieodzowność prowadzenia dialogu na szczeblu zakładu pracy. Członkowie komisji zajęli stanowisko o konieczności piętnowania podobnych, jak w "Hetmanie" sytuacji łamania prawa. Zaakcentowano jednocześnie wymóg skuteczniejszego przestrzegania obowiązującego prawa. Jednym ze wskazanych sposobów na wyeliminowanie sytuacji o podobnym charakterze mogłoby być stworzenie "czarnej listy" pracodawców łamiących rażąco prawa pracownicze, eliminowanie ich z grona organizacji pracodawców. Ostateczne stanowisko Komisja ma zająć na kolejnym posiedzeniu.

Na 16 maja 2003 roku sąd ustalił termin kolejnej rozprawy poświęconej zwolnionym pracownicom zakładów odzieżowych "Hetman". Przewodniczący Regionu Elbląskiego NSZZ "Solidarność" pan Mirosław Kozłowski wystosował pismo do prezesa sądu o przyśpieszenie terminu rozprawy. Pan Stanisław Szatkowski, wojewoda warmińsko-mazurski zapowiedział również wystąpienie z podobną prośbą.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 02.04.2003 r.

Odpowiadając na pismo z dnia 25 lutego 2003 r., sygn. LP/043/63/03/V, przekazujące oświadczenie Senatora RP Pana Józefa Sztorca w sprawie demonstracji, protestów i blokad organizowanych na terenie kraju oraz w sprawie napadów na instytucje finansowe i transporty wartości pieniężnych, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Rok

zgromadzenia, pakiety i wiece

blokady i inne formy protestów na drogach

okupacje budynków

2000

527

121

20

2001

315

51

40

2002

600

116

25

do 12.03.2003

79

2200

6

Policja podejmuje działania adekwatne do sytuacji. Policjanci stosują jedynie środki przymusu odpowiednie do zaistniałej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się uczestników zajścia, poleceniom wydanym przez Policję (vide art. 16 ust. 2 ustawy o Policji oraz Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 r. w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego - Dz.U. Nr 70, poz. 410 z późn. zm.).

Podczas rolniczych protestów w roku 2003 urazów doznało 11 protestujących (w tym dwóch hospitalizowano) oraz 25 policjantów.

Ponadto informuję, iż poruszona w oświadczeniu Pana Senatora J. Sztorca sprawa użycia siły wobec jednego z rolników jest badana przez Policję i aktualnie nie ma możliwości udzielenia stosownych wyjaśnień w powyższym zakresie.

Odnosząc się do poruszonej przez Pana Senatora kwestii napadów na instytucje finansowe i transporty wartości pieniężnych uprzejmie informuję, iż zagadnienie transportu wartości pieniężnych uregulowane zostało rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U. Nr 129, poz. 858 z późn. zm.).

Z prowadzonych przez Policję postępowań przygotowawczych nie wynika, aby w większości napadów na instytucje finansowe i transporty wartości pieniężnych brali udział w sposób pośredni pracownicy wynajmowanych agencji i firm ochroniarskich.

Dane statystyczne wskazują, iż mniej jest napadów na transporty wartości pieniężnych gdy są one chronione przez wyspecjalizowane grupy konwojowe.

Obecnie prowadzone są prace nad projektem nowelizacji ustawy o ochronie osób i mienia i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie szczegółowych zasad i wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne. Projektowana nowelizacja ma na celu dostosowanie przepisów prawa do zmieniającej się rzeczywistości, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego standardu usług w zakresie ochrony wartości pieniężnych.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, dnia 02.04.2003 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego podczas 34. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 lutego 2003 r. w sprawie Konwencji o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych, sporządzonej w Pradze 7 czerwca 1972 r. oraz związanych z nią bilateralnych umów międzynarodowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

1. Zgodnie z art. 22 ust. 1 w związku z art. 14 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz.U. Nr 39, poz. 443 z póź. zm.), minister kierujący działem administracji rządowej, właściwy do spraw, których dotyczy umowa międzynarodowa (w tym przypadku Minister Edukacji Narodowej i Sportu), po uzgodnieniu z zainteresowanymi ministrami, składa Radzie Ministrów, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zagranicznych, wniosek o wypowiedzenie umowy międzynarodowej.

2. Z informacji uzyskanych od Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, po wypowiedzeniu przez stronę polską ww. Konwencji, zostaną podjęte działania zmierzające do wypowiedzenia, bądź zmiany obowiązywania niektórych umów dwustronnych, które odsyłają do postanowień Konwencji (w załączeniu wykaz umów). Przewiduje się również, że umowy zawierające klauzule stwierdzające równoważność świadectw ukończenia szkół średnich i dyplomów ukończenia szkół wyższych lub dokumentów o nadaniu stopni bądź tytułów naukowych za granicą z analogicznymi świadectwami, dyplomami, stopniami i tytułami, uzyskiwanymi w Rzeczypospolitej Polskiej, będą podlegały renegocjowaniu albo zostaną zastąpione nowymi umowami w zależności od stanowiska partnera umowy.

3. W kwestii dotyczącej uznawalności wymienionych w Konwencji dokumentów między Polską a krajami powstałymi w wyniku rozpadu byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, według danych uzyskanych z Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, w okresie od lutego 1999 r. do marca 2003 r. wydanych zostało łącznie 1219 zaświadczeń potwierdzających równoważność dokumentów osób, które uzyskały wykształcenie, w tym zwłaszcza:

- w ZSRR lub Rosji - 561,

- na Ukrainie - 295,

- w Kazachstanie - 44,

- w Armenii - 3,

- w Gruzji - 1,

- w Azerbejdżanie - 1.

W związku ze zmianami, które zaszły przez 30 lat w systemie edukacji we wszystkich krajach objętych działaniem Konwencji (m.in. rozwój szkolnictwa prywatnego, powstanie nowych form kształcenia, nowych tytułów zawodowych i stopni naukowych nie mających odpowiednika w polskim systemie edukacji) nie wszystkie dokumenty podlegają automatycznemu uznaniu na podstawie ww. Konwencji. Przykładem tu są dyplomy ukończenia wyższych studiów zawodowych nadające tytuł zawodowy "licencjata" w Polsce, a "bakałarza" w większości państw b. ZSRR, które to dyplomy nie są objęte postanowieniami Konwencji i muszą być nostryfikowane.