Szanowny Panie Wojewodo!

Składowanie odpadów na obecnym wysypisku będzie jeszcze możliwe przez stosunkowo krótki okres, według szacunków specjalistów maksymalnie przez 2 lata. W związku z tym, aby utrzymać ciągłość gospodarowania odpadami, niezbędna jest rozbudowa funkcjonującego wysypiska w kierunku południowym. Obecnie gmina Wołomin oczekuje na ukończenie prac nad koncepcją rozbudowy wysypiska, zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego. Prace te mają zostać ukończone jeszcze w tym miesiącu.

W planach rozbudowy wysypiska w Starych Lipinach nastąpiło opóźnienie związane z brakiem zgody z Wydziału Środowiska i Rolnictwa Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego. Brak tej zgody uniemożliwia dalsze prace nad rozbudową wysypiska. Sytuacja staje się coraz bardziej nagląca. Z tego wysypiska korzystają gminy niemal całego powiatu wołomińskiego i każde opóźnienie może spowodować bardzo trudną sytuację w zakresie gospodarki odpadami w całym powiecie.

Robert Smoktunowicz

Istniejąca obecnie w Wołominie oczyszczalnia ścieków "Krym" osiągnęła już kres swoich możliwości technologicznych, co uniemożliwia dalsze efektywne oczyszczanie ścieków. Przeprowadzona analiza pracy oczyszczalni wykazała systematyczny wzrost obciążenia hydraulicznego i ładunkowego oczyszczalni. Oczyszczalnia pracująca na maksymalnej przepustowości jest szczególnie podatna na niewielkie zakłócenia pracy urządzeń oraz wahania składu i ilości dopływających ścieków. W związku z tym często występuje pogorszenie parametrów ścieków oczyszczonych, co wiąże się z wysokimi karami.

Istniejąca oczyszczalnia posiada przestarzałą technologię, niedostosowaną do aktualnie obowiązujących przepisów oraz wchodzących w najbliższym czasie unormowań unijnych. W okresie deszczowym i roztopowym ilość ścieków przekracza dopuszczalną przepustowość obiektu wynoszącą 7 tysięcy m3/d sięgając 12 tysięcy m3/d, co powoduje poważne zakłócenia procesu oczyszczania ścieków. Dodatkowo brak odpowiednio przystosowanego składowiska odwodnionego osadu stwarza duże problemy z zagospodarowaniem osadu w okresie zimowym, co powoduje wzrost kosztów eksploatacji.

Kres przepustowości technologicznej oczyszczalni "Krym" powoduje, że nie ma możliwości dokonywania dalszych przyłączeń do istniejącej sieci kanalizacyjnej oraz rozbudowy nowych kolektorów. Niezbędnym warunkiem dalszego rozwoju sieci kanalizacyjnej w mieście i gminie Wołomin jest budowa drugiego ciągu technologicznego i całkowita modernizacja lub przebudowa istniejących instalacji. Bez tych niezbędnych inwestycji, w przypadku wystąpienia poważniejszej awarii oczyszczalni "Krym" może nastąpić katastrofa ekologiczna, ponieważ około 6 tysięcy m3 ścieków nieoczyszczonych w ciągu doby będzie odprowadzanych do rowu D, rzeki Długiej, Kanału Żerańskiego oraz w końcu do Zalewu Zegrzyńskiego.

W celu uruchomienia niezbędnych inwestycji gmina potrzebuje 35-40 milionów zł.

Robert Smoktunowicz

Jestem informowana o licznych nieprawidłowościach finansowych i błędnych decyzjach personalnych podejmowanych przez kierownictwo "Wspólnoty Polskiej". Przykładem niewłaściwych decyzji finansowych jest budowa Domu Polskiego w Wilnie. Również zwolnienie z pracy Grzegorza Russaka, wieloletniego dyrektora Domu Polonii w Pułtusku, budzi głęboki niepokój. Docierają do mnie także niepokojące informacje, że "Wspólnota Polska" zamierza sprzedać Dom Kresowy w Warszawie, położony przy ulicy 3 Maja.

Pragnę też zwrócić uwagę na to, że Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" nadaje swojej działalności charakter odległy od pluralizmu światopoglądowego. Ponadto dotowane przez to stowarzyszenie pisma dla Polonii i Polaków za granicą są na niskim poziomie.

Prezesem Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" został profesor Andrzej Stelmachowski, jako ówczesny marszałek Senatu. Być może należy rozważyć powrót do unii personalnej polegającej na łączeniu funkcji marszałka Senatu i prezesa Stowarzyszenia "Wspólnota Polska".

Maria Szyszkowska

Brak uzasadnienia krańcowo odmiennego traktowania osób znajdujących się w identycznej - pod względem prawnym i faktycznym - sytuacji prowadzi do dyskryminacji pewnej grupy obywateli.

Maria Szyszkowska

Po pierwsze, zgodnie z art. 2 niniejszej ustawy starosta w terminie do 31 marca każdego roku określa ogólną powierzchnię gruntów rolnych - zwaną rocznym limitem zalesienia - które w następnym roku mogą zostać przeznaczone do zalesienia. Jak jednak ten z pozoru jasny zapis ma się do faktu, że niniejsza ustawa w chodzi w życie z dniem 2 kwietnia 2003 r.? Ogłoszona została w DzU nr 46 poz. 392 w dniu 18 marca 2003 r. i wchodzi w życie po czternastu dniach od ogłoszenia. Jak starostowie mają określić limit zalesień na rok 2004 zgodnie z prawem, skoro właśnie to prawo pozbawia ich takiej możliwości?

Po drugie, zgodnie z art. 3 ust. 1 do zalesienia można przeznaczyć grunt położony na stoku o średnim nachyleniu powyżej 15%. Ale jak ma zostać udowodnione, że ten spadek ma właśnie więcej niż 15%? Czy rolnicy mają zlecać uprawnionym geodetom wykonanie pomiarów i ponosić specjalne koszty dodatkowe? A jeżeli tak, to jak się to ma do zapisu ust. 6 tego samego artykułu, który mówi, że wniosek ma zawierać wypis i wyrys z ewidencji gruntów oraz przewidywane terminy rozpoczęcia i zakończenia zalesienia i żadnych innych załączników nie przewiduje?

Po trzecie, art. 6 ust. 4 mówi, że koszty wskazania w terenie granic gruntów klasy VIz, VI lub V, sprawdzenia zalesienia i wykonania pomiaru powierzchni zalesionej pokrywa starosta ze środków ARiMR. Czy to oznacza, że wszystkie te czynności starosta ma zlecać firmom w drodze przetargu? Bo jak inaczej udokumentować wydatki, jeżeli nie za pomocą rachunków wystawionych przez wykonawcę tych czynności? A jeżeli te czynności mogą wykonać pracownicy starosty w ramach własnych obowiązków, to czyż nie oznacza to, że możemy się liczyć z podawaniem przeróżnych kosztów przez różnych starostów? Bo przecież nie budzi wątpliwości fakt, że starostowie będą chcieli skorzystać z finansowania przez ARiMR wcześniej wymienionych czynności. Dlaczego mieliby pokrywać je z kasy samorządowej, skoro ustawa daje im lepsze rozwiązanie?

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Przegląd szeregu źródeł finansowania zadań związanych z kompleksowo pojmowaną gospodarką wodną, w tym zbilansowanie i porównanie środków finansowych, które przewidziane są w budżetach województw na zadania związane z tak zwaną melioracją wodną, wzbudził pewne pytania i wątpliwości. Poniżej prezentuję zaplanowane w ustawie budżetowej na rok 2003 środki finansowe na melioracje wodne (Dział 010 - rolnictwo i łowiectwo, rozdział 01008 - melioracje wodne i rozdział 01009 - spółki wodne) dla poszczególnych województw:

Jak mi wiadomo, środki te przekazywane są poprzez budżet Wojewody i Samorząd Województwa do Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych na realizację podstawowych zadań w zakresie konserwacji urządzeń melioracyjnych, a także utrzymania i konserwacji wałów przeciwpowodziowych oraz cieków wodnych. Jest to zadanie z zakresu administracji rządowej (WZMiUW występuje jako inwestor zastępczy).

2. Co zdecydowało o ustaleniu takiego poziomu finansowania tych zadań w poszczególnych województwach?

Proszę zatem Pana Ministra o pełną informację na ten temat, aby móc tę wiedzę wykorzystać przy tworzeniu budżetu na rok 2004.

Apolonia Klepacz
senator RP

Czy nie jest jednak obowiązkiem wojska przywrócenie stanu bezpieczeństwa terenów używanych jako poligon wojskowy?

Obecnie obserwowany jest wzrost przewozów towarowych pomiędzy Wschodem a Zachodem. Polska może tu odgrywać coraz większą rolę jako kraj tranzytowy. Takie założenie dodatkowo poparte jest perspektywą przyszłego wejścia Polski do UE i przesunięcia granicy Unii na wschód.

Wolbrom i Sławków dysponują wieloma atutami, możliwymi do wykorzystania w rozwoju międzynarodowej infrastruktury kolejowej. Polska posiada prawie czterystukilometrową, czynną szerokotorową linię kolejową o rozstawie szyn 1520 m - LHS, która zaczyna się na granicy polsko-ukraińskiej, w okolicy Hrubieszowa, a kończy w Sławkowie Południowym. Jest to najdalej wysunięty na zachód Europy odcinek szerokiego toru.

Powiat olkuski w wyniku podziału administracyjnego z roku 1999 został znacznie okrojony. Dziś zrzesza on sześć gmin: Bolesław, Bukowno, Klucze, Trzyciąż i Wolbrom. Z kolei gminy Pilica, Żarnowiec i Ogrodzieniec znalazły się w powiecie zawierciańskim w województwie śląskim, zaś gminy Sułoszowa, Jerzmanowice-Przeginia i Skała - w powiecie ziemskim krakowskim. Powiat olkuski zamieszkuje sto piętnaście tysięcy osób. Pod względem dochodów i rozwoju powiat ten znajduje się na czwartym, piątym miejscu w województwie małopolskim.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana w związku ze stale pogłębiającym się kryzysem polskiego rolnictwa. Na Warmii i Mazurach problem ten przybrał już katastrofalne rozmiary. Nie tylko powszechnie podkreślana i omawiana kwestia powodzenia zbliżającego się referendum w sprawie naszego przystąpienia do Unii Europejskiej, ale i zwykłe ludzkie poczucie przyzwoitości nakazują podjęcie bardzo pilnych i - podkreślam - skutecznych działań gwarantujących poprawę sytuacji.

Konieczne są zdecydowane, jawne i skuteczne działania. Sytuacja jest alarmująca i kontrolowane dziś wystąpienia rolników z czasem staną się nie do opanowania. Ci ludzie walczą o byt, a naszym obowiązkiem jest im ten byt zagwarantować. Charakterystyczne jest, że nie mamy już do czynienia z protestami drobnych, wiecznie niezadowolonych wytwórców produkujących w zasadzie na własne potrzeby. Wraz z rolnikami gospodarującymi na areale 1-15 ha na blokadach stoją dziś liczący się na rynku krajowym producenci drobiu, żywca i mleka. Nie mamy więc do czynienia z ludźmi, którzy nie znają realiów i mechanizmów gospodarki rynkowej - na alarm biją również rolniczy biznesmeni, świetnie znający rynek i działający na nim od wielu lat.

Sprzedaż poniżej kosztów wytworzenia, zaniżone importem ceny skupu, brak kontraktacji i cen minimalnych to największe bolączki producentów rolnych. Rozwiązania w postaci uruchamiania skupów interwencyjnych dają wyłączenie krótkotrwałe efekty. Rolnicy nie godzą się na gospodarkę zorientowaną na import, bo jednocześnie ich produktów nikt nie chce skupować.

Za konieczne uważam też pilne zajęcie się nie tyle agitowaniem rolników, aby właściwie zagłosowali w referendum, ile uświadomieniem im, że UE rzeczywiście jest dla nich szansą, tyle że nie w obecnej sytuacji polskiego rolnictwa. Nasze wysiłki powinny zmierzać do zorganizowania drobnych wytwórców w spółdzielnie i spółki rolnicze, a więc podmioty, które będą w stanie zaistnieć i wytrzymać konkurencję na unijnym rynku.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana w związku z bardzo trudną sytuacją finansową samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w województwie warmińsko-mazurskim. Jedną z przyczyn tego stanu jest ustawa z 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Ustawa ta - w opinii samorządu - głęboko i jednostronnie ingeruje w funkcjonowanie samodzielnych publicznych podmiotów, pomijając przy tym rolę samorządów i ich zaangażowanie.

Muszę przyznać, że w przypadku województwa warmińsko-mazurskiego powiaty potraktowały nałożoną na nie funkcję organu założycielskiego z należną powagą. W szpitalach powiatowych zostały opracowane i wdrożone programy naprawcze. Oczywiście konieczność cięć budżetowych i redukcja zatrudnienia powodowały liczne sytuacje konfliktowe, ale częściowo udało się je załagodzić dzięki dobrej współpracy z samorządami gminnymi, kasą chorych i zespołem do spraw przekształceń w ochronie zdrowia, powołanym przez marszałka województwa. Nie można jednak zapominać, że konieczne działania redukcyjne powodują wzrost niechęci do organów samorządowych. W tym kontekście wspomniana wyżej ustawa uderza bezpośrednio w placówki i samorządy, w chwili gdy są one najbardziej zdeterminowane w dążeniu do osiągnięcia równowagi ekonomicznej. Konieczne jest więc jednoznaczne określenie ustawowe kompetencji i źródeł finansowania wprowadzonego przyrostu wynagrodzeń dla pracowników SP ZOZ.

Kolejną kwestią wymagającą pilnych działań jest niepopularny pomysł oddłużenia szpitali. Korzystając jednak z doświadczeń z lat ubiegłych, należy, moim zdaniem, zastanowić się nad innym wariantem tego rozwiązania. Zamiast bowiem uwalniać szpitale od zadłużenia, należałoby opracować mechanizmy zapobiegające jego narastaniu. Moje zainteresowanie wzbudziła w związku z tym propozycja wypracowana przez Konwent Starostów Województwa Warmińsko-Mazurskiego, zakładająca udzielenie szpitalom niskooprocentowanego kredytu. Szczegóły tego rozwiązania zostały przedstawione w stanowisku konwentu z dnia 10 marca 2003 r., przesłanym do resortu.

Niewątpliwie sytuacja placówek zdrowotnych jest bardzo trudna i wymaga zdecydowanych działań naprawczych. Zaangażowanie samorządów w pracę na rzecz zrównoważenia kondycji ekonomicznej SP ZOZ uważam za cenne, bardzo pomocne. Mam jednak świadomość, że nie obędzie się bez rozwiązań systemowych. Konieczne jest ustanowienie czytelnych zasad funkcjonowania szpitali, weryfikacja dotychczasowych uprawnień i odpowiedzialności SP ZOZ, organów założycielskich oraz płatników świadczeń zdrowotnych.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Premierze!

Pragnę zasygnalizować Panu Premierowi problem, jaki dla mieszkańców województwa warmińsko-mazurskiego stanowią unormowania zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami. Zapis wprowadzający podwyżkę kosztów działalności gospodarczej wywołał ogromny sprzeciw użytkowników około trzydziestu portów i przystani. W sytuacji Warmii i Mazur, biorąc pod uwagę specyfikę regionu, potężne bezrobocie i znaczenie usług turystycznych dla naszego budżetu, taki zapis jest wręcz bulwersujący.

Warmia i Mazury to najbiedniejszy region w naszym kraju - praktycznie pozbawiony własnego przemysłu, nieatrakcyjny, jak się okazuje, dla inwestorów zewnętrznych, dysponujący wyłącznie potencjałem turystycznym, bo infrastruktury praktycznie już pozbawiony. Faktyczne bezrobocie sięga w poszczególnych gminach nawet 60%. W tym stanie rzeczy jakiekolwiek przepisy godzące w nieliczne jeszcze działające firmy stanowią bardzo poważny problem i zagrożenie.

Z wyrazami szacunku

Janusz Lorenz

W ostatnich dniach prasa - "Rzeczpospolita", "Gazeta Wyborcza" - przekazała informacje o decyzjach Unii Europejskiej, dotyczących projektu dyrektywy, która wprowadzi minimalne stawki podatku akcyzowego na wszystkie rodzaje paliw, nie tylko płynne, ale też na węgiel i gaz. Tekst dyrektywy po akceptacji Parlamentu Europejskiego wejdzie w życie 1 stycznia 2004 r. i może w całości dotyczyć Polski.

Płatnikiem świadczeń dla wyżej wymienionych, stosownie do rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. (DzU nr 25 poz. 221), została Spółka Restrukturyzacji Kopalń SA. Pomimo to nadal istnieją wątpliwości związane z brakiem następstwa prawnego po zlikwidowanym zakładzie, podmiotu do obsługi GPS oraz pozostałych świadczeń wynikających z prawa pracy i układów zbiorowych.

Obecna sytuacja powoduje ciągłe niepokoje społeczne wśród osób zainteresowanych, a w ślad za tym liczne interwencje zarówno u lokalnych władz samorządowych, jak i w moim biurze senatorskim.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

Tymczasem art. 59 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (DzU z 1996 r. nr 67 poz. 329, z późniejszymi zmianami) stanowi, iż szkoła publiczna może zostać zlikwidowana po uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora oświaty z końcem roku szkolnego przez organ prowadzący szkołę, po zapewnieniu uczniom przez ten organ możliwości kontynuowania nauki w innej szkole publicznej - podkreślam: publicznej - o tym samym lub zbliżonym profilu. Organ prowadzący jest zobowiązany co najmniej na sześć miesięcy przed terminem likwidacji zawiadomić rodziców uczniów i właściwego kuratora o zamiarze likwidacji. Niestety, tych ustawowych wymogów starostwo powiatowe jako organ prowadzący nie spełniło. Nie wskazano bowiem, jaka szkoła publiczna ma dalej prowadzić szkołę, do której aktualnie uczęszcza trzydziestu jeden uczniów.

Adam Biela

W dniu 23 lipca 2002 r. pan Konrad Spanowicz zawarł przed notariuszem Cezarym Sidorowiczem akt notarialny o ustanowieniu prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego, który był do tego czasu własnością spółdzielni i do którego pan Spanowicz miał jako członek spółdzielni spółdzielcze prawo własnościowe.

Notariusz pobrał za sporządzenie samego aktu notarialnego opłatę w wysokości 654 zł. Kwota ta nie odpowiada przepisom ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (DzU z 2001 r. nr 4 poz. 27, nr 57 poz. 60, nr 154 poz. 1802, DzU z 2002 r. nr 240 poz. 2058). Przepisy tej ustawy w art. 39 przewidują opłatę notarialną w wysokości jednej trzeciej najniższego wynagrodzenia miesięcznego ogłaszanego przez ministra właściwego do spraw pracy na podstawie kodeksu pracy. W czasie zawarcia aktu notarialnego wynosiło ono 760 zł, zatem jedną trzecią tej kwoty jest 280 zł, a obowiązujący podatek VAT w wysokości 22% tej kwoty wynosi 12 zł 72 gr.

W podobny sposób ustawodawca określił również wysokość opłaty sądowej z tytułu założenia księgi wieczystej i wpisu do niej. Innych opłat, a zwłaszcza opłat od czynności cywilnoprawnych, w ustawie nie przewiduje się, o czym wyraźnie mówiono na posiedzeniach komisji w trakcie procesu legislacyjnego dotyczącego zarówno ustawy matki, jak i jej nowelizacji. Nie jest więc uzasadnione pobieranie wyższych opłat notarialnych, niż przewiduje ustawa.

W tej sytuacji zainteresowany członek spółdzielni zwrócił się z zapytaniem o zasadność pobranej przez notariusza opłaty w wysokości 654 zł. Pismem z dnia 8 listopada 2002 r. uzyskał on ode mnie odpowiedź, iż kwota ta jest ustalona w sposób niewłaściwy. Po otrzymaniu mojej odpowiedzi pan Konrad Spanowicz zwrócił się do biura notarialnego o zwrot niesłusznie pobranej, zawyżonej kwoty. Mimo że minęły już trzy miesiące, notariusz nie odpowiedział.

W tej sytuacji zainteresowany członek spółdzielni uznał za słuszne zgłosić sprawę do prokuratury. Prokuratura Rejonowa Warszawa-Śródmieście w swoim postanowieniu z dnia 10 marca 2003 r. odmówiła jednak wszczęcia dochodzenia w przedmiotowej sprawie, uzasadniając to tym, iż brak jest podstaw do wszczęcia postępowania. Powołując się na regulacje zawarte w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości z dnia 12 kwietnia 1991 r. w sprawie taksy notarialnej, prokurator Dominika Suchan-Ziembińska stwierdziła, iż notariusz pobrał opłaty w dopuszczalnej wysokości (§ 7 pkt 6, § 3, § 12, § 16).

Niestety, podane przez panią prokurator uzasadnienie narusza istniejące przepisy prawne dotyczące regulacji wysokości taksy notarialnej w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych. Otóż na mocy ustawy nowelizującej z dnia 21 grudnia 2001 r., która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2003 r., został uchylony przepis art. 50 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, który odnosił tę ustawę do rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 12 kwietnia 1991 r. w sprawie taksy notarialnej. W tej samej ustawie nowelizującej zostały jednocześnie wprowadzone znowelizowane art. 12 i art. 39 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, regulujące w sposób specyficzny dla tej ustawy wysokość taksy notarialnej oraz opłaty sądowej za wpis do księgi wieczystej treści umowy notarialnej.

W zaistniałej sytuacji wnoszę o objęcie właściwą kontrolą instancji prokuratorskiej w sprawie wznowienia postępowania prokuratorskiego w przedmiotowej sprawie.

Adam Biela

Na 16 kwietnia b.r. przewidziane jest podpisanie przez premiera rządu polskiego traktatu o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej.

W tym kontekście istotne znaczenie ma uregulowanie praw własności w odniesieniu do nieruchomości gruntowych obywateli polskich. Brak pełnego prawa własności prywatnej stwarza nierówność obywateli polskich niemających tytułu własności, lecz tylko ograniczone prawo rzeczowe, takie jak użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych, spółdzielcze prawo do mieszkania (lokatorskie, własnościowe), w stosunku do obywateli z krajów Unii Europejskiej. Do tej pory rząd nie złożył do laski marszałkowskiej żadnego projektu ustawy reprywatyzacyjnej, co stwarza dodatkowo sytuację zagrożenia z powodu braku tytułów własności do nieruchomości.

Adam Biela

Przez wiele lat w Pile funkcjonowały sąd wojewódzki i prokuratura wojewódzka. Obecnie po likwidacji województwa są tu jedynie: Ośrodek Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Poznaniu, w którym zorganizowano tylko Wydział Cywilny oraz Prokuratura Rejonowa obejmująca swym zasięgiem teren miasta Piły i gminy Szydłowo. Pozostałe gminy powiatu pilskiego należą do prokuratur rejonowych w Chodzieży i Złotowie. Mieszkańcy północnej Wielkopolski podlegają obecnie jurysdykcji oddalonego o ponad 100 km Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Poznaniu.

W ostatnich latach z uwagi na zmiany w przepisach o właściwości rzeczowej sądów znacznie wzrosła liczba spraw kierowanych bezpośrednio do sądów okręgowych. Spowodowało to poważne ograniczenie ich wydolności. Dziś w Sądzie Okręgowym w Poznaniu na wyznaczenie terminu rozprawy w sprawach "aresztowych" oczekuje się kilka miesięcy. W wypadku jej odroczenia kolejny termin wyznaczany jest za ponad pół roku. W tym stanie rzeczy nie może być mowy o szybkim rozpoznaniu spraw, co denerwuje moich wyborców zaniepokojonych niemrawością i nieruchliwością polskiego wymiaru sprawiedliwości.

Opinię publiczną bulwersuje ta sytuacja, zwłaszcza w sprawach ciężkich przestępstw przeciwko życiu, tym bardziej, że wydarzenia tego typu są szeroko komentowane przez media tak lokalne, jak i ogólnokrajowe. Wymierzenie nawet najbardziej sprawiedliwej kary po upływie kilkunastu miesięcy nie wpływa na wzrost społecznego poczucia sprawiedliwości i zaufania do sądów i prokuratur.

Objęcie przez Sąd Okręgowy i Prokuraturę Okręgową w Poznaniu terenu byłych województw poznańskiego, leszczyńskiego, konińskiego i pilskiego powoduje znaczne i zbędne koszty funkcjonowania podległych jednostek. Do Poznania na rozprawy i w innych celach procesowych podróżują oskarżeni, świadkowie, obrońcy i pełnomocnicy, prokuratorzy i policjanci z całej Wielkopolski.

Tymczasem w Pile istnieją warunki do utworzenia zarówno sądu okręgowego, jak i prokuratury okręgowej, które mogłyby swym zasięgiem objąć powiaty: pilski, chodzieski, złotowski i czarnkowsko-trzcianecki. Na terenie miasta znajdują się odpowiednie budynki nadające się na siedziby obu instytucji, a w Sądzie Okręgowym i Prokuraturze Okręgowej w Poznaniu zatrudnieni są sędziowie i prokuratorzy z naszego regionu dojeżdżający tam codziennie. Miasto dysponuje też wykształconą i doświadczoną kadrą prawniczą oraz urzędniczą, obecnie w wielu wypadkach pozbawioną zatrudnienia.

Według posiadanych przeze mnie informacji na terenie kraju funkcjonują zarówno sądy, jak i prokuratury obejmujące swym zasięgiem teren dawnych województw. Jest tak na przykład w Gorzowie i Siedlcach. W placówkach tych rejestruje się obecnie o wiele mniej spraw niż rejestrowały ich w przeszłości sądy i prokuratury funkcjonujące na terenie byłego województwa pilskiego.

W związku z dochodzeniem przez Krajowe Stowarzyszenie Chrześniaków Prezydenta II RP Ignacego Mościckiego roszczeń z tytułu darowizny otrzymanej od prezydenta II RP w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku proszę o udzielenie informacji, czy istnieje regulacja prawna dotycząca sposobu waloryzacji wierzytelności potwierdzonych wkładami w wysokości 50 zł na książeczkach PKO złożonych w przedwojennym banku Pocztowej Kasy Oszczędności, a następnie zdeponowanych w bankach szwajcarskich.

Załączniki: kserokopie trzech dokumentów.

Anna Kurska

Do naszych biur senatorskich w Zamościu napływają liczne postulaty dotyczące podjęcia działań zmierzających do utworzenia w Zamościu państwowej wyższej szkoły zawodowej. Pragniemy zaznaczyć, że miasto Zamość i powiat zamojski liczą ponad dwieście tysięcy mieszkańców, a każdego roku świadectwa dojrzałości otrzymuje ponad tysiąc pięćset osób. Wobec braku w Zamościu państwowej szkoły wyższej, absolwenci szkół ponadpodstawowych mogą kontynuować naukę w odległym o około 100 km Lublinie, co łączy się z wysokimi kosztami utrzymania, albo podejmować naukę w szkołach niepaństwowych ponosząc koszty czesnego. Zamość jest jednym z nielicznych miast, które utraciły status miasta wojewódzkiego i nie posiadają państwowej szkoły wyższej.

Z informacji prasowych wynika, że w dniu 5 lipca 2002 r. został złożony w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu wniosek o utworzenie w Zamościu Instytutu Zamiejscowego Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Jarosławiu. Inicjatywa prof. Antoniego Jarosza - rektora Państwowej Wyższej Szkoły  Zawodowej w Jarosławiu - spotkała się z przychylną reakcją samorządu miasta Zamościa oraz zainteresowanej młodzieży i jej rodziców.

Irena Kurzępa
Adam Biela
senatorowie RP