Warszawa, dnia 3.03.2003 r.

W Ministerstwie Zdrowia opracowano projekt nowelizacji ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, która będzie stanowiła postawę prawną do tworzenia krajowej sieci szpitali. Projekt nowelizacji ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w najbliższym czasie będzie przekazany do konsultacji zewnętrznych, celem zebrania uwag i opinii. Na podstawie delegacji ustawowej, po zakończeniu procesu legislacyjnego, Minister Zdrowia będzie mógł ustalić w drodze rozporządzenia wykaz szpitali wchodzących w skład krajowej sieci szpitali publicznych.

Warszawa, dnia 4.03.2003 r.

I. W kwestii możliwości uzyskania kredytu preferencyjnego przez beneficjentów programu Phare 2000 Spójność Społeczna i Gospodarcza chciałbym poinformować, że uruchomienie pierwszej transzy linii kredytowej wymaga spełnienia szeregu warunków. Przede wszystkim niezbędne jest podpisanie umowy o udzielenie gwarancji pomiędzy Bankiem Gospodarstwa Krajowego a Ministerstwem Finansów (umowa została podpisana dnia 19.12.2002 r.) oraz umowy gwarancji pomiędzy BGK a Ministerstwem Finansów. Kolejnym warunkiem, wynikającym z umowy o Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, jest zebranie przez Bank Gospodarstwa Krajowego wniosków kredytowych na kwotę nie mniejszą niż 5 mln Euro. Dopiero po skompletowaniu transzy wniosków opierających co najmniej na kwotę 5 mln Euro możliwe będzie wypłacenie przez BGK środków kredytowych dla zainteresowanych jednostek samorządu terytorialnego,

Miasto Elbląg złożyło w dniu 26.98.1001 r. wniosek kredytowy na kwotę 2 mln Euro na dofinansowanie projektu PL 0008.01.04 "Droga dojazdowa do mostu rzeką Elbląg". Po niezbędnych uzupełnieniach i wyjaśnieniach wniosek został zmodyfikowany oraz przekazany do BGK w dniu 13.11.2002 r. Zmodyfikowany wniosek opiewa obecnie na kwotę 1,8 mln Euro. W dniu 12.12.2002 r. Komitet Kredytowy BGK zaakceptował propozycję udzielenia kredytu ze środków Europejskiego Banku Inwestycyjnego dla Miasta Elbląg.

Z wyjaśnień udzielonych przez Bank Gospodarstwa Krajowego wynika, że władze Miasta Elbląg były informowane na bieżąco o przyczynach uniemożliwiających uruchomienie kredytu. Jednocześnie, mając na uwadze długotrwałe procedury uruchamiania kredytu, Bank Gospodarstwa Krajowego zadeklarował gotowość udzielenia Miastu Elbląg finansowania pomostowego do momentu uzyskania finansowania ze środków EBI, tj. do skompletowania pełnej transzy wniosków.

II. Opóźnienia płatności dla projektu PL 0008.01.04 "Droga dojazdowa do mostu na rzecze Elbląg" były natomiast spowodowane zablokowaniem subkonta regionalnego przez Narodowy Bank Polski na wniosek Ministerstwa Finansów. Decyzja o zablokowaniu subkonta wynikała ze zmian organizacyjnych, tj. likwidacji Ministerstwa Gospodarki oraz powstania nowego ministerstwa - Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Po odblokowaniu subkonta przez NBP, agencja wdrażająca program - Polska Agencja Rozwoju Regionalnego, w dniu 19.02.2003 r. dokonała płatności za faktury wystawione dla projektu PL 0008.01.04 na łączną kwotę 665.856,12 Euro. Jednocześnie, zgodnie z postanowieniami kontraktu, zostały zatrzymane kwoty z otrzymanych faktur na łączną kwotę 205.750,61 Euro. O dokonanych płatnościach poinformowany został Prezydent Miasta Elbląga.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 5 marca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

nawiązując do pisma LP/043/44/03/V Pana Marszałka w dniu 10 lutego 2003 r. dotyczącego oświadczenia Pana Senatora Tadeusza Bartosa w sprawie przydziału kanału telewizyjnego dla nadajnika zlokalizowanego w Kielcach, uprzejmie informuję, że podjęcie decyzji, które umożliwią nadawanie Regionalnej Trójki na terenie województwa świętokrzyskiego nie leży w gestii Telewizji Polskiej S.A. Zgodnie z obowiązującym obecnie w Polsce prawem, częstotliwości przydzielane są przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w uzgodnieniu z Prezesem Urzędu Regulacji Telekomunikacji.

Uruchomienie nadajnika programu TVP 3 Regionalna w Kielcach jest jednym z najpilniejszych problemów Telewizji Polskiej. Rozszerzenie zasięgów programów regionalnych było przedmiotem działania specjalnie powołanej do tego celu Komisji. Wśród najważniejszych potrzeb "Trójki" w tym zakresie priorytetem jest częstotliwość dla nadajnika, który pokryłby swoim zasięgiem obszar województwa świętokrzyskiego.

Telewizja Polska S.A.

Dyrektor Generalny

Warszawa, dnia 5 marca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator prof. Marii Szyszkowskiej, złożone na ręce Pana Premiera Leszka Millera i przekazane do mojej wiadomości, chciałbym przedstawić informacje niezbędne do zapoznania się z problemem upadłości Banku Staropolskiego SA oraz z sytuacją poszkodowanych klientów banku. Z przykrością stwierdzam, iż Pani Senator została wprowadzona w błąd, a problem upadłości banku przedstawiony został jej nierzetelnie. Z tego względu czuję się w obowiązku wyjaśnienia niektórych istotnych kwestii.

Pan Zygmunt Solorz-Żak, którego wymieniła Pani Senator w swoim oświadczeniu, nigdy nie posiadał akcji Banku Staropolskiego SA, ani też nie pełnił żadnych funkcji w tym banku. Z tego względu nie ponosi on żadnej odpowiedzialności za upadłość tego banku. Inwestor ten natomiast w końcu 1998 r. i w 1999 r. objął pakiety akcji innego banku - Invest Banku SA, co pozwoliło na podwojenie kapitałów tego banku i uchronienie go przed groźbą upadłości w tamtym czasie.

Prawdą jest, że to Komisja Nadzoru Bankowego ujawniła katastrofalną sytuację Banku Staropolskiego SA i wykazała przed sądem, iż bank był niewypłacalny. Gdyby Komisja tego wówczas nie uczyniła, to Bank Staropolski SA mógłby przez długi czas zbierać depozyty od klientów, gdyż zarząd banku przedstawiał nierzetelne sprawozdania finansowe, które weryfikowane były przez biegłych rewidentów potwierdzających nieprawdę o sytuacji banku. Powyższe stwierdził w roku ubiegłym Krajowy Sąd Dyscyplinarny przy Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów uznając za winnych audytorów wydających nierzetelne opinie do zbadanych sprawozdań finansowych banku.

W związku z tym nie mogę podzielić opinii wyrażonej przez Panią Senator w Jej oświadczeniu, iż mechanizm sprawowanej z mocy prawa kontroli systemu bankowego, nie działał sprawnie i nie wypełniał swej funkcji. Przyznać muszę, iż również wątpliwości na temat zasadności istnienia Komisji Nadzoru Bankowego w kontekście podejmowanych działań post factum, nie są zrozumiałe. Jeśli bowiem wobec banków nie można byłoby stosować procedury upadłościowej, to niecelowe byłoby tworzenie systemu gwarantowania depozytów i bezprzedmiotowa stałaby się jedna z dyrektyw Parlamentu Europejskiego oraz Rady Unii Europejskiej w zakresie systemu gwarantowania depozytów. Nie byłoby także żadnego uzasadnienia dla działania Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Ponadto brak zagrożenia upadłością prowadziłby do skłonności banków do podejmowania nadmiernego ryzyka i tym samym systemowego zagrożenia bezpieczeństwa systemu bankowego.

Komisja Nadzoru Bankowego działa w oparciu o dwie ustawy: ustawę Prawo bankowe i ustawę o Narodowym Banku Polskim. Określone przepisami prawa ramy funkcjonowania Komisji dają jej możliwość stosowania zarówno działań prewencyjnych, jak i sankcji nadzorczych. Działania prewencyjne koncentrują się na wydawaniu przepisów szczegółowych, które stosować powinny banki, aby identyfikować i ograniczać ryzyko związane z ich działalnością. W przypadku, gdy nadzór bankowy odmiennie ocenia ryzyko ponoszone przez poszczególne banki, Komisja Nadzoru Bankowego wydaje zalecenia nadzorcze, których realizacja pozwala na eliminację nieprawidłowości i doprowadzenie działalności banków do zgodności z przepisami prawa i statutu. Jeśli zalecenia nie są przez banki realizowane, Komisja Nadzoru Bankowego stosuje - wyszczególnione w przepisach prawa - sankcje nadzorcze. Skierowanie wniosku o upadłość banku należy zaliczyć do najcięższych sankcji nadzorczych. Decyzja taka podejmowana jest wówczas, gdy skala nieprawidłowości w banku jest na tyle znacząca, że ujawnione straty banku przekraczają jego fundusze własne i żadne działania sanacyjne nie pozwolą na jego uratowanie w dającej się przewidzieć przyszłości. Tak było w przypadku Banku Staropolskiego, początkowo stosowano działania prewencyjne, następnie - wyszczególnione w przepisach prawa - sankcje nadzorcze, a wobec ujawnionego poziomu strat w oparciu o ustalenia audytora firmy Deloitte & Touche (strata banku w kwocie 546,1 mln zł, przy funduszach własnych 61 mln zł) podjęto decyzję o zgłoszeniu wniosku o upadłość banku.

Wyjaśniając poszkodowanym problem upadłości Banku Staropolskiego SA, Komisja Nadzoru Bankowego wielokrotnie informowała, iż bank ten podejmował nadmierne ryzyko będąc uczestnikiem systemu, którego zasady działania do dziś są przedmiotem badania prokuratury. Pomimo, iż zgodnie z założeniami tego systemu, ostateczne jego rozliczenie powinno nastąpić w końcu 2002 r. i w tym terminie bank powinien odzyskać zainwestowane środki oraz uzyskać dochód rzędu 150 mln zł, to do dnia dzisiejszego żadne kwoty nie zostały zwrócone do banku.

W swoim oświadczeniu Pani Senator stwierdziła, iż działania Komisji Nadzoru Bankowego powinny zapewnić ochronę środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach w bankach przed "nierozważnymi bądź nieuczciwymi decyzjami zarządów banków". Ocena, czy zarząd banku działa rozważnie, czy też nie, może jednak zostać dokonana wyłącznie po analizie podjętych już decyzji i ich skutków dla banku, a zatem post factum. Pierwszym weryfikatorem prawidłowego działania zarządu banku jest rada nadzorcza, której kompetencje określa Kodeks spółek handlowych, ustawa Prawo bankowe oraz statut każdego banku. W przypadku, gdy rada nadzorcza nie reaguje odpowiednio na nieprawidłowe działania zarządu, wówczas Komisja Nadzoru Bankowego podejmuje wyszczególnione w przepisach prawa działania.

Postępowanie upadłościowe banku - zgodnie z przepisami prawa - realizowane jest przez syndyka, nad pracami którego nadzór sprawuje sędzia komisarz. Wszystkie leżące w kompetencjach Komisji Nadzoru Bankowego działania w procesie upadłości Banku Staropolskiego SA były realizowane bezzwłocznie. Komisja w żadnym przypadku nie pozostawała bierną wobec działań podejmowanych przez syndyka i sędziego komisarza. Jednakże sprzedaż banku w upadłości jest procesem trudnym, zwłaszcza, gdy istnieje zbyt duża dysproporcja pomiędzy wartością masy upadłości, a ciążącymi na tej masie zobowiązaniami, tak jak jest to w przypadku Banku Staropolskiego.

Jednocześnie informuję, iż Komisja Nadzoru Bankowego nie posiada żadnych dowodów pozwalających na stwierdzenie, jakoby "upadłość banku nastąpiła na zamówienie". Przyczyny upadłości banku są przedmiotem badania prokuratury. Sprawa jest wyjaśniana od trzech lat tj. od daty zawieszenia działalności Banku Staropolskiego SA w styczniu 2000 r., co świadczy o złożonym jej charakterze. Komisja Nadzoru Bankowego nie posiada informacji na temat postępów prowadzonego dochodzenia, nie zna także wyników dotychczasowego śledztwa. Mam nadzieję, iż postępowanie prokuratorskie zostanie w niedługim czasie zakończone. Pozwoli to na ostateczne wyjaśnienie sprawy i postawienie zarzutów osobom odpowiedzialnym za tę upadłość.

Leszek Balcerowicz

Warszawa, dnia 6.03.2003 r.

Nawiązując do przekazanego przy piśmie z dnia 25 lutego br. znak: LP/043/61/03/V oświadczenia Pana Senatora Józefa Sztorca podczas 34 posiedzenia Senatu RP w dniu 19 lutego 2003 r. odnośnie przekazania danych statystycznych dotyczących górnictwa węgla kamiennego w latach 2001-2002 oraz przewidywanych wskaźników na lata 2003-2005 uprzejmie informuję, co następuje.

• stan zatrudnienia na dzień 31.12.2001 r. - 145.995 osób
• wydatkowane środki budżetowe w 2001 r. - 1.366.694,5 tys. zł
• stan zobowiązań na dzień 31.12.2001 r. - 21.490,4 mln zł

• stan zatrudnienia na dzień 31.12.2002 r. - 140.717 osób
• wydatkowane środki budżetowe w 2001 r. - 936.203,4 tys. zł
• stan zobowiązań na dzień 31.12.2002 r. - 22.795,2 mln zł.

W załączeniu przedkładam również do uprzejmej wiadomości Pana Senatora Józefa Sztorca - przyjęty przez Radę Ministrów "Program restrukturyzacji górnictwa węgła kamiennego w Polsce w latach 2003-2006 z wykorzystaniem ustaw antykryzysowych i zainicjowaniem prywatyzacji niektórych kopalń - z korektami wynikającymi z Porozumienia strony rządowej ze stroną związkową z dnia 11 grudnia 2002 r. oraz korektami wynikającymi ze stanu prawnego sektora na dzień 10 stycznia 2003 r." - w którym zawarte są przewidywane wskaźniki sektora na lata 2003-2006, o których mowa w oświadczeniu Pana Senatora.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 6.03.2003 r.

W związku z pismem Pana Marszałka znak LP/043/32/03/V przedstawiam odpowiedź na oświadczenie pana Senatora Adama Graczyńskiego złożone podczas 33. posiedzenia Senatu RP w dniu 6 lutego 2003 roku, dotyczące przebiegu wdrażania zasad liberalizacji rynków energii elektrycznej i rynku gazu dla dużych odbiorców przemysłowych oraz indywidualnych.

Konieczność wdrażania zasad liberalizacji rynków energii elektrycznej i gazu wynika z potrzeby umocnienia konkurencyjności polskiej gospodarki, maksymalizacji korzyści dla odbiorców energii, a także zwiększenia efektywności i obniżenia kosztów funkcjonowania polskiego sektora energetycznych w kontekście przyszłego funkcjonowania na jednolitym europejskim rynku. Podstawowe założenia polityki polskiego Rządu w tym zakresie zawarte zostały w dokumencie "Ocena realizacji i korekta Założeń polityki energetycznej Polski do 2020 roku", przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 2 kwietnia 2002 roku. W ramach polityki regulacyjnej wobec sektora energetycznego zakłada się realizację następujących zamierzeń w odniesieniu do cen energii:

• stworzenie przejrzystej regulacji tzw. kosztów osieroconych,

• stworzenie przejrzystych zasad rozliczeń i płatności za sieciowe nośniki energii tak, aby strumień zobowiązań i należności był adekwatny do ich fizycznego przepływu oraz usług związanych z ich transportem i obsługą handlową (w odniesieniu do firm, które prowadzą jednocześnie działalność w zakresie przesyłu, dystrybucji i obrotu tymi nośnikami),

• przyśpieszenie tempa zmian poziomu cen, o kilka punktów procentowych ponad inflację, do poziomu kosztów uzasadnionych, dla tych odbiorców, którzy byli dotąd beneficjentami skrośnego subsydiowania.

W sektorze elektroenergetycznym zasady liberalizacji rynku są określone szczegółowo w dokumencie "Aktualizacja programu wprowadzania konkurencyjnego rynku energii elektrycznej w Polsce", który Rada Ministrów przyjęła w dniu 28 stycznia 2003 r. Wdrożenie tego programu służyć będzie równoważeniu interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców energii, w tym wskazanych powyżej wytycznych polityki cenowej w odniesieniu do tego sektora.

• restrukturyzacji kontraktów długoterminowych (KDT),

Podpisane w latach 1993-1998 długoterminowe kontrakty (KDT) na zakup mocy i energii elektrycznej przez PSE S.A. z wytwórcami energii elektrycznej, które obejmują około 60% wytwarzanej w kraju energii elektrycznej, pozwoliły z jednej strony na poprawę sprawności wytwarzania energii elektrycznej i cieplnej, a także ograniczania ujemnego wpływu na środowisko, z drugiej strony stanowią poważną barierę we wdrożeniu konkurencyjnego rynku energii. Problem restrukturyzacji KDT wymaga wypracowania przejrzystych, niedyskryminujących regulacji i dostosowania rozwiązań polskich do wymagań Unii Europejskiej w zakresie tzw. kosztów osieroconych (stranded costs), czyli kosztów wynikających z podjętych przez przedsiębiorstwa zobowiązań. Aktualnie pod kierunkiem Zespołu do spraw Rynku Energii Elektrycznej i Rynku Gazu Ziemnego trwają prace nad projektem restrukturyzacji kontraktów. Według planu pracy Rady Ministrów, przyjęcie programu restrukturyzacji KDT wraz z pakietem odpowiednich regulacji prawnych nastąpi w czerwcu br. Zakłada się, że sposób restrukturyzacji kontraktów nie może spowodować wzrostu kosztów dostarczanej energii do odbiorców finalnych.

Z istnieniem kontraktów długoterminowych wiąże się występowanie ograniczenia dla skutecznego wdrożenia w Polsce zasady swobodnego podstępu odbiorcy energii do usług przesyłowych (tzw. zasada Third Party Access - TPA). Zasada ta, zgodnie z regułami funkcjonowania na jednolitym rynku Unii Europejskiej, dotyczy uzyskiwania przez poszczególne grupy odbiorców prawa do korzystania z usług przesyłowych. W myśl zasady TPA uprawniony odbiorca może swobodnie wybrać dostawcę energii elektrycznej, natomiast dostarczenie tej energii jest obowiązkiem przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją. Na konkurencyjnym rynku energii istnieje możliwość zakupu energii od wybranego dostawcy, bowiem do konsumenta należy decyzja o wyborze preferowanego przez niego producenta, a więc także decyzja co do ceny energii czy gazu jaką będzie płacić.

W chwili obecnej w Polsce około 600 odbiorców energii elektrycznej jest uprawnionych do korzystania z zasady TPA. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 stycznia 2003 roku (Dz. U. Nr 17, poz. 158) przedsiębiorcy, którzy w roku 2002 zakupili energię elektryczną na własne potrzeby w wielkości nie mniejszej niż 10 GWh stali się odbiorcami uprawnionymi do korzystania z usług przesyłowych od dnia 1 stycznia 2003; odbiorcy, którzy w roku 2003 zakupią energię elektryczną na własne potrzeby w wielkości nie mniejszej niż 1 GWh staną się odbiorcami uprawnionymi do korzystania z usług przesyłowych od dnia 1 stycznia 2004, natomiast od 1 stycznia 2006 roku wszyscy odbiorcy przesyłowi i indywidualni stają się uprawnieni do korzystania z zasady TPW.

Kolejną istotną barierą dla rozwoju zasady TPA w Polsce jest występowanie subsydiowania skrośnego między działalnością sieciową a obrotem energią elektryczną oraz między różnymi grupami taryfowymi odbiorców. Punktem wyjścia w procesie eliminacji subsydiowania skrośnego jest utworzenie na bazie istniejących zakładów energetycznych spółek infrastrukturalnych, które zajmować się będą dystrybucją energii elektrycznej oraz rozbudową i eksploatacją infrastruktury do przesyłu energii elektrycznej z wydzieleniem działalności w zakresie obrotu energią elektryczną. Rozdział tych działalności, konsolidacja spółek dystrybucyjnych oraz utworzenie Operatorów Systemów Dystrybucyjnych zgodnie z programami Rządu zostaną zrealizowane do połowy 2004 roku. Jednocześnie eliminacja subsydiowania skrośnego realizowana będzie przez Urząd Regulacji Energetyki w ramach procesów zatwierdzania taryf.

Zaawansowanie procesu liberalizacji rynku gazu ziemnego jest mniejsze niż procesu liberalizacji rynku energii elektrycznej. Korzystanie z doświadczeń rynku energii elektrycznej może przyczynić się do sprawniejszego wdrażania mechanizmów rynkowych w sektorze gazowym.

Realizacji "Programu restrukturyzacji i prywatyzacji Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A.", przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 13 sierpnia 2002 roku spowodowała, że od dnia 1 stycznia 2003 roku nastąpiło wydzielenie ze struktury PGNiG działalności związanej z dystrybucją, a najpóźniej do dnia 1 stycznia 2004 roku nastąpi wydzielenie działalności związanej ze sferą poszukiwań i wydobycia gazu. Stworzy to realne możliwości dostaw bezpośrednich gazu ze źródeł krajowych. Będzie to kolejny krok na drodze tworzenia konkurencyjnego rynku gazu. Powstanie konkurencji powinno spowodować obniżanie cen gazu ziemnego.

Po przeprowadzeniu procesów restrukturyzacji, PGNiG S.A. pozostanie podmiotem prowadzącym działalność w obszarach przesyłu, magazynowania i obrotu hurtowego gazem, odpowiedzialnym za obsługę kontraktów długoterminowych na import tego surowca. Realizacja tego programu ma na celu przede wszystkim stworzenie efektywnej struktury sektora umożliwiającej sprawne przeprowadzenie procesu restrukturyzacji oraz stwarzającej optymalne warunki do rozwoju branży, jak również wykreowanie w ramach tej struktury silnych ekonomicznie, zdolnych do samofinansowania podmiotów. Głęboka restrukturyzacja Spółki oraz stopniowa likwidacja subsydiowania skrośnego, powinny stworzyć warunki do zaoferowania gazu odbiorcom przemysłowym po znacznie atrakcyjniejszych cenach. Dotyczy to przede wszystkim odbiorców przemysłowych z sektorów energetycznych oraz chemii ciężkiej, którzy powinni mieć możliwość korzystania z gazu po cenach umożliwiających rozwój ww. sektorów w oparciu o ten nośnik energii.

Pragnę jednocześnie poinformować, że od 1 lipca 2000 roku wielcy odbiorcy, w tym Zakłady Azotowe w Puławach i Zakłady Chemiczne Police, uzyskali prawo do korzystania z usług przesyłowych. Jest to zgodne z prawem stosowanym w Unii Europejskiej. Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że swobodny dostęp do sieci, zgodnie z zapisami ustawy Prawo energetyczne jest ograniczony do gazu wydobywanego na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, natomiast po integracji Polski z Unią Europejską swobodny dostęp będzie dotyczył także gazu wydobywanego w krajach UE. Pełna liberalizacja rynku gazu, zgodnie z obowiązującymi przepisami spójnymi z przepisami UE nastąpi od 1 stycznia 2006 roku i wtedy również odbiorcy indywidualni będą mogli dokonywać swobodnego wyboru dostawcy gazu, pod warunkiem, że będzie to gaz wydobywany ze złóż będących w dyspozycji państw członkowskich Unii Europejskiej.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 7.03.2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z proponowanymi obecnie przepisami:

- wpływy z tytułu nie wymienionych wyżej opłat i kar będą stanowić w 20% dochód gminy, w 10% dochód powiatu.

Ponadto należy zauważyć, że jednym z największych wyzwań, które stoją obecnie przed systemem finansowania ochrony środowiska w Polsce jest absorpcja środków z unijnych funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności. Absorpcja funduszy pomocowych, będzie możliwa, tylko w przypadku zapewnienia odpowiedniego udziału krajowych środków w finansowaniu przedsięwzięć. Konieczne zatem będzie wprowadzenie mechanizmów mających na celu pełną koordynację działań wszystkich instytucji, które ze strony krajowej będą mogły zapewnić niezbędną część środków finansowych. Główną rolę w tym procesie będzie odgrywał Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przy ścisłej współpracy funduszy wojewódzkich oraz samorządów lokalnych, w dyspozycji których znajdować się będą środki finansowe pochodzące z opłat i kar ekologicznych.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 10 marca 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Gdy funkcjonariusze policji podjęli czynności mające na celu wylegitymowanie i zatrzymanie najbardziej aktywnych uczestników zajścia, zostali zaatakowani przez demonstrujących rolników, którzy rzucali w nich kamieniami, butelkami, widłami i innymi niebezpiecznymi narzędziami. W tej sytuacji dowodzący akcją, wobec zagrożenia życia i zdrowia funkcjonariuszy policji, podjął decyzję o użyciu strzelb gładkolufowych.

Aktualnie trwają intensywne czynności śledcze mające na celu wszechstronne wyjaśnienie wszystkich okoliczności zdarzenia. W toku tych czynności zabezpieczono m.in. 4 kasety video rejestrujące przebieg interwencji policji. Zwrócono się również do telewizji TVN oraz oddziału regionalnego TVP w Poznaniu o udostępnienie nagrań dokonanych przez ich operatorów.

Karol Napierski

Warszawa, 11.03.2003 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Andrzeja Chronowskiego, złożonego podczas 32 posiedzenia Senatu w dniu 6 lutego 2003 roku, przesłanego przy piśmie z dnia 10 lutego 2003 roku, znak LP/043/35/02/V, w sprawie kontraktowania świadczeń zdrowotnych przez Małopolską Regionalną Kasę Chorych, w tym z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej im. J. Śniadeckiego w Nowym Sączu, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

- Sytuacja finansowa kas chorych w 2002 roku była wyjątkowa, gdyż kasy uzyskały w tym roku - jednorazowo - dodatkowe przychody wynikające ze zmiany w tym właśnie roku zasad ewidencjonowania wpływów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne (przejście z ewidencji kasowej na memoriałową) oraz ze skumulowanego wyniku finansowego za lata poprzednie.

- Z zebranych przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych informacji wynika, iż podpisywanie umów na świadczenia zdrowotne ze świadczeniodawcami - w obecnych trudnych warunkach przejściowych między systemem kas chorych a Narodowym Funduszem Zdrowia - przebiega w sposób zróżnicowany. W sześciu podstawowych rodzajach kontraktowanych świadczeń zdrowotnych (podstawowa opieka zdrowotna, specjalistyka ambulatoryjna, lecznictwo szpitalne, leczenie stomatologiczne, lecznictwo uzdrowiskowe i pomoc doraźna) 54,1% wartości podpisanych przez wszystkie kasy chorych umów obejmuje okres kwartalny, 6,2% obejmuje okres półroczny, pozostała część obejmuje okres roczny. Na tym tle Małopolska RKCh wyróżnia się tym, iż w jej przypadku zaledwie 5,7% wartości wszystkich podpisanych umów obejmuje okres kwartalny, pozostałe - okres roczny. Należy dodać, iż umowy kwartalne Małopolskiej RKCh dotyczyły podstawowej opieki zdrowotnej oraz pomocy doraźnej.

- Kwoty wszystkich zakontraktowanych świadczeń zdrowotnych przez kasy chorych osiągają - wg danych dotyczących początku lutego 2003 roku - 87,8% planowanych na pierwszy kwartał 2003 roku kosztów trzech niżej wymienionych typów świadczeń zdrowotnych. Poziom zakontraktowanych świadczeń w stosunku do planu pierwszego kwartału zmienia się dla poszczególnych typów świadczeń i tak: dla podstawowej opieki zdrowotnej osiąga on poziom 92,8%, dla specjalistyki ambulatoryjnej - 84,0%, dla lecznictwa szpitalnego - 87,0%.

- Jednocześnie z informacji uzyskanych z Małopolskiej RKCh wynika, iż mając zatwierdzony plan finansowy na 2003 rok przy stawce składki na ubezpieczenie zdrowotne 7,75% i zrównoważone przychody z kosztami, Kasa zmuszona była do kontraktowania odpowiednio zmniejszonych ilości świadczeń. Obniżenie poziomu kontraktowania dotyczyło wszystkich świadczeniodawców, w tym SPZOZ im. J. Śniadeckiego w Nowym Sączu.

Mając na uwadze problemy występujące w ochronie zdrowia w krótkim czasie pojąłem szereg decyzji zmierzających do poprawy sytuacji w dziedzinie przez Pana Senatora wskazanej. Podjęte zostały decyzje między innymi w sprawach dotyczących umów zawieranych przez kasy chorych ze świadczeniodawcami (rozszerzenie umów ze świadczeniodawcami na cały rok). Jednocześnie - by w możliwie najwyższym stopniu złagodzić transformację systemu 17-tu kas chorych w system oparty o Narodowy Fundusz Zdrowia, powołałem zespół do spraw wdrożenia Narodowego Funduszu Zdrowia.

Ministra Zdrowia

Sekretarz Stanu

Ewa Kralkowska