Warszawa, 2003-03-11

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56, z późn. zm.) świadczenia przedemerytalne są wypłacane przez powiatowe urzędy pracy ze środków budżetu państwa w ramach dotacji dla Funduszu Pracy. Są one formą osłony socjalnej dla osób z długoletnim stażem pracy tracących zatrudnienie. Nie są jednak wcześniejszą emeryturą czy emeryturą “pomostową”. Dlatego nie można porównywać sytuacji osób posiadających uprawnienia emerytalne z racji wieku i opłacania składek, z osobami pobierającymi świadczenie przedemerytalne, czyli osłonę socjalną. Podkreślić należy, że choć od świadczeń przedemerytalnych nie jest opłacana składka na ubezpieczenie społeczne, to jednak okres ich pobierania zaliczany jest do okresu, od którego zależą uprawnienia emerytalne jako okres “nieskładkowy”, co nie ma miejsca w przypadku wcześniejszych emerytur.

2) podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, jeżeli łączna kwota przychodów, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskanych w danym miesiącu z tytułu zatrudnienia i innej pracy zarobkowej oraz otrzymywanego świadczenia przedemerytalnego byłaby wyższa od kwoty 200% zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1,

3) osiągania przychodów z innych tytułów niż wymienione w pkt 1 i 2, z wyłączeniem przychodów uzyskiwanych z tytułu odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowych od osób fizycznych oraz uzyskiwania diet i innych należności pieniężnych przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich, jeżeli łączna kwota uzyskanych przychodów w danym miesiącu z tych tytułów oraz z tytułu świadczenia przedemerytalnego byłaby wyższa od kwoty 200% zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1.)”

A zatem, w świetle podanego wyżej przepisu osoba pełniąca np. funkcję radnego winna zawiesić pobieranie świadczenia, co nie oznacza uniemożliwienia wykonywania obowiązków radnego. Oczywiście dotyczy to wyłącznie sytuacji kiedy łączny dochód z tytułu pobieranego świadczenia przedemerytalnego lub zasiłku przedemerytalnego oraz uzyskiwanej diety przekroczy dwukrotność zasiłku dla bezrobotnych (obecnie 996,40 zł brutto).

Wprowadzenie możliwości równoczesnego pobierania świadczenia przedemerytalnego i osiągania dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej bez nałożenia obecnie obowiązującego ograniczenia ich dochodów do wysokości 200% zasiłku dla bezrobotnych, oznaczałoby odejście od jednej z podstawowych przesłanek wprowadzenia tych świadczeń. Należy pamiętać, iż w przypadku przekroczenia poziomu podanego wyżej dochodu świadczenia tego nie jest się pozbawianym lecz ulega ono zawieszeniu.

Rozumiejąc aktualne dylematy osób pobierających zasiłki i świadczenia przedemerytalne, które zdecydowały się np. kandydować w ubiegłorocznych wyborach samorządowych i uzyskały mandat pragnę podkreślić, że obecne przepisy obowiązują od 1 kwietnia br. i osoby te decydując się na kandydowanie musiały liczyć się z ewentualnością stanięcia przed tym problemem. Należy pamiętać, że dotyczy to wyłącznie tych osób, których łączny dochód przekroczy 200% zasiłku dla bezrobotnych.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2003-03-11

- PKWiU 34.10.45-00.00 “Podwozia wyposażone w silniki, dla pojazdów mechanicznych”,

- PKWiU 34.30.30 “Pasy bezpieczeństwa oraz części i akcesoria nadwozi”.

W stosowanym do dnia 31 grudnia 2002 r. w celu identyfikacji towarów, Systematycznym Wykazie Wyborów (SWW) ww. części zamienne o symbolu PKWiU 34.30.12-00, mieściły się w grupowaniu 0719-71, co jednocześnie wskazuje, iż nie zmieniło się dotychczasowe podejście w zakresie opodatkowania towarów identyfikowanych w tym grupowaniu.

Ponadto w systemie SWW nie wszystkie elementy i produkty mające m.in. zastosowanie w rolnictwie były objęte stawką VAT w wysokości 0% (co już sygnalizowano we wcześniejszej korespondencji). Zarówno z zastosowania symboliki SWW, jaki PKWiU odnoszącej się do części zamiennych do sprzętu rolniczego nie wynikało, że stawka 0% może być stosowana w odniesieniu do silników i części do silników oraz tzw. normalii, tj. np. sprzętu śrubowego, sprężyn, łańcuchów, nakrętek, żarówek, elementów złącznych, uszczelek, itp. przeznaczonych wyłącznie do maszyn i urządzeń rolniczych lub do innych urządzeń ogólnego zastosowania – również nierolniczego.

Chciałbym przy tym podkreślić, że brak jest od dnia 1.01.2003 r. jakichkolwiek podstaw do stosowania stawki 0% VAT na towary inne niż wskazane w załączniku nr 2 do ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w jego brzmieniu nadanym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2002 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. NR 216, poz. 1828).

Dodatkowo uprzejmie informuję, że zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 5.11.2002 r. w sprawie trybu wydawania opinii interpretacyjnych według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 12, poz. 87) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów.

Podsekretarz Stanu

Jan Czekaj

Warszawa, 2003-03-12

odpowiadając na pismo z 25 lutego 2002 r. znak LP/043/57/03/V dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Janusza Koniecznego uprzejmie informuję, że podstawę prawną działalności szkół, w tym specjalnych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej, stanowi ustawa o systemie oświaty oraz przepisy wykonawcze dotyczące ramowych statutów publicznych szkół, podstawy programowej kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół oraz ramowych planów nauczania.

Przy zatwierdzaniu arkuszy organizacji pracy szkół w zakładach opieki zdrowotnej na rok szkolny 2002/2003, jednostki samorządu terytorialnego prowadzące te szkoły, działały również na podstawie obowiązującego do 22 października 2002 r. zarządzenia nr 29 Ministra Edukacji Narodowej z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zasad organizowania opieki nad uczniami niepełnosprawnymi, ich kształcenia w ogólnodostępnych i integracyjnych publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach oraz organizacji kształcenia specjalnego (Dz. Urz. MEN nr 9, poz. 36).

W ubiegłym roku szkolnym jednostka samorządu terytorialnego prowadząca Zespół Szkół Specjalnych w Rymanowie zrezygnowała z prowadzenia w nim “zespołu pozalekcyjnych zajęć wychowawczych”, przewidziała natomiast prowadzenie z dziećmi zajęć pozalekcyjnych. Przyjęcie takiego rozwiązania, było wówczas zgodne z przepisami, chociaż pociągnęło za sobą dalsze konsekwencje, m.in. urlopy nauczycieli w czasie ferii letnich, udzielone zgodnie z Kartą Nauczyciela.

W zakresie organizowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych rozporządzenie będzie obowiązywano od 1 września 2004 r. Skierowane tego rozporządzenia do publikacji w lutym pozwala przypuszczać, że treść rozporządzenia ogłoszona przed upływem terminu zatwierdzania arkuszy organizacyjnych, pozwoli organom prowadzącym na prawidłowe przygotowanie organizacji pracy szkół i placówek w roku szkolnym 2003/2004.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 12 marca 2003 r.

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 32. posiedzeniu Senatu w dniu 16 stycznia 2003 r. (pismo nr JD/043/21/03/V z dn. 21 stycznia 2003 r.) informuję uprzejmie, że – jak Panu Marszałkowi wiadomo – problem opłat związanych z uzyskaniem wizy amerykańskiej jest jednym ze stałych tematów rozmów prowadzonych z władzami USA.

Na mocy porozumienia zawartego w drodze wymiany not z 15 kwietnia 1991 r. od obywateli Stanów Zjednoczonych Ameryki przybywających do Polski nie jest wymagana wiza wjazdowa. Zawierając porozumienie Rząd Polski wyraził jednocześnie oczekiwanie, że odpowiednie władze amerykańskie zniosą wszelkie opłaty konsularne ponoszone przez obywateli polskich w związku z ubieganiem się o wizy do Stanów Zjednoczonych. Taka decyzja zapadła i do 1994 r. opłaty nie były pobierane. Mocą ustawy Kongresu USA w 1995 r. wprowadzono jednak jednolitą na całym świecie opłatę za opracowanie aplikacji wizowej. Opłata ta – od 1 listopada 2002 r. – wynosi równowartość 100 USD.

Problem odmiennego traktowania obywateli polskich w USA i obywateli amerykańskich w RP jest – jak wyżej wspomniałem – przedmiotem rozmów, poczynając od szczebla ekspertów, poprzez moje osobiste interwencje i rozmowy z partnerami amerykańskimi, do rozmów Pana Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Również Pan Marszałek wystosował 16 grudnia 2002 r. listy w tej sprawie do Richarda Cheneya, Przewodniczącego Senatu USA, J. Dennisa Hasterta, Przewodniczącego Izby Reprezentantów, Trenta Lotta, lidera większości w Senacie, Toma Daschle’a, lidera mniejszości w Senacie Toma DeLaya lidera większości w Izbie Reprezentantów oraz Nancy Pelosi lidera mniejszości w Izbie Reprezentantów.

Ostatnio potrzeba zmiany istniejącego stanu rzeczy została obszernie przedstawiona stronie amerykańskiej w trakcie konsultacji konsularnych, które odbyły się w Warszawie w dniach 3 i 4 lutego 2003 r. Polskie postulaty w tej sprawie zawarłem także w listach do Sekretarza Stanu Colina L.Powella oraz Sekretarza Bezpieczeństwa Narodowego Toma Ridge’a z dnia 19 lutego 2003 r.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 12 marca 2003 r.

Zgodnie z przyjętymi przez MSWiA założeniami, budowa systemu CEPiK będzie realizowana w latach 2003-2004 i finansowana na zasadzie partnerstwa publiczno-prywatnego. Spłata zobowiązań wynikających z kosztów budowy systemu będzie odbywała się sukcesywnie przez 5 letni okres jego eksploatacji (lata 2004-2008) w równych ratach miesięcznych.

Przychody środka specjalnego są określone w rządowym projekcie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (druk sejmowy nr 1271) – art. 147, ust. 5. Zgodnie z zapisami tego ustępu, przedmiotowe przychody będą pochodzić:

- Z opłaty za inne czynności ewidencyjne, które zgodnie z proponowaną delegacją ustawową, będą określone w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw administracji publicznej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw finansów. Żadna z tych opłat nie przekroczy równowartości 0,5 EURO. Do czynności takich należą: rejestracja pojazdu, wydanie pozwolenia czasowego, wydanie tablic rejestracyjnych, wydanie lub wymiana prawa jazdy, badanie techniczne pojazdu, wydanie karty pojazdu.

Podsekretarz Stanu

i Administracji

Warszawa, 12..03.2003 r.

Uwagi Pana Senatora dotyczące poprawy funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości są przejawem mojej głębokiej troski oraz szeregu konkretnych działań, które podjąłem obejmując stanowiska Ministra Sprawiedliwości. Problemy wymiaru sprawiedliwości są efektem długoletnich niedostatecznych działań ze strony władzy ustawodawczej i wykonawczej. Moje dotychczasowe działania, także jako posła przed objęciem stanowiska Ministra, zmierzają do odwrócenia niekorzystnej sytuacji polskiego wymiaru sprawiedliwości. Cieszę się, iż troska o wymiar sprawiedliwości i zrozumienie jego problemów jest także przedmiotem działań Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.

Pragnę wskazać, iż moim osobistym sukcesem jest zaplanowany na 2003 r. i już wykonywany budżet wymiaru sprawiedliwości, który zapewnia dalszy wzrost etatów sędziowskich i prokuratorskich oraz znacznie większe nakłady na infrastrukturę wymiaru sprawiedliwości. Potwierdzeniem tego jest fakt systematycznego, chociaż nie w pełni odpowiadającego potrzebom, przyrostu tzw. etatów orzeczniczych w sądach. I tak – w ostatnich czterech latach zwiększono łącznie o liczbę 1.180 ilość etatów sędziowskich (w 2000 r. – o 100, w 2001 r. – o 400, w 2002 r. – o 230, zaś w 2003 r. – o 450).

W 2001 roku nastąpiły znaczące zmiany właściwości rzeczowej sądów, poprzez przejęcie przez sądy spraw z kolegiów do spraw wykroczeń, powołanie wydziałów grodzkich w sądach rejonowych, a także rozpoczęcie działania Krajowego Rejestru Sądowego.

Do załatwienia na 2003 r. pozostało 2.278.665 spraw, a więc liczba spraw nie załatwionych, wzrosła tylko o 1,5% (z 2001 r. na 2002 pozostało 2.235.113).

W ostatnim dziesięcioleciu obserwowaliśmy także postępujący wzrost przestępczości (z lekkim załamaniem tendencji wzrostowej w 1996 r.).

Wzrost ten musiał wpłynąć na poważne zwiększenie obciążenia pracą organów prokuratury. O ile bowiem w 1992 r. załatwiły one 866.000 spraw to w 2002 r. liczba załatwionych spraw zwiększyła się do 1.515.698 czyli blisko o 72%. Do powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury w 2002 roku wpłynęło 1,644 mln spraw karnych oraz ok. 45 tys. spraw cywilnych i administracyjnych; w porównaniu z rokiem 2000 było to o 0,4% mniej natomiast w okresie dziesięcioletnim aż o 67,9% więcej (w 1992 r. wpływ wynosił 978 tys. spraw).

Spowodowało to wzrost średniego obciążenia prokuratorów sprawami karnymi, aż do 34,5% – z 25,2 w 1992 r. do 33,6 w 2002 r., a trzeba przy tym zauważyć, że są to sprawy coraz bardziej złożone pod względem faktycznym i prawnym.

Wymagało to znacznie większego nakładu pracy w działalności oskarżycielskiej prokuratorów. Za jeden z ważniejszych instrumentów w zwalczaniu przestępczości należy uznać udział prokuratorów w kształtowaniu praktyki aresztowej. W 2002 r. prokuratorzy wystąpili o zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec 35.969 osób, z czego sądy uwzględniły 91,5% wniosków. Liczba osób tymczasowo aresztowanych w porównaniu z 1992 r. wzrosła o 15%.

- zabójstw – o 10,3%

Mimo stwierdzonej w tym zakresie poprawy skuteczności ścigania przestępstw niepokoić musi postępujący wzrost liczby przestępstw gospodarczych w tym – wzrost o 21,6% przestępstw akcyzowych. Łącznie suma strat z tytułu popełnienia przestępstw gospodarczych wzrosła ponad dwukrotnie z 1.137.865 tys. zł do 2.331.251 zł.

Jak zatem widać z przedstawionych powyżej danych statystycznych wymiar sprawiedliwości pomimo ogromnego wzrostu liczby spraw działa znacznie efektywniej. Podjęte przez resort działania zmierzające do kontynuowania informatyzacji wymiaru sprawiedliwości oraz przygotowywane zmiany procedur: cywilnej i karnej poprawią zdecydowanie funkcjonowanie sądów i prokuratury. Takie działania muszą być jednak systematyczne i rozłożone w czasie. Minister Sprawiedliwości podjął także inicjatywę pomocy ofiarom przestępstw, która oprócz efektu psychologicznego daje także konkretne efekty w postaci pomocy pokrzywdzonym.

Wskazać także należy, iż wszelkie przypadki nieprawidłowego działania sądów czy prokuratur, przejawiające się opieszałością czy naruszaniem prawa w konkretnych sprawach są z całą stanowczością eliminowane poprzez nadzór administracyjny Ministra Sprawiedliwości. Minister musi jednak otrzymać sygnał od strony o nieprawidłowościach. Minister Sprawiedliwości wyposażony jest z mocy art. 9 i ar. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U-. 01.98.1070) w instrumenty prawne związane z wykonywaniem zwierzchniego nadzoru nad działalnością administracyjną a nie merytoryczną (orzeczniczą) sądów. W myśl przepisu art. 39 ustawy – prawo o ustroju sądów powszechnych, czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli. To zagadnienie wymagana jest społecznej edukacji i przekonywania, iż kontrola merytoryczna danej sprawy może być dokonywana tylko w toku instancji poprzez apelację czy kasację do sądu wyższej instancji lub Sądu Najwyższego.

Grzegorz Kurczuk

Warszawa, 13.03.2003 r.

1. Posiadanie przez Polskę nabytków terytorialnych uzyskanych po zakończeniu wojny II światowej jest zagwarantowane w szeregu umów międzynarodowych zawartych w latach 1945-1991. Należą do nich dwie umowy, których stroną Polska nie była, a które tworzyły prawa na jej rzecz. Umowy takie są znane w prawie międzynarodowym i określane jako pactum in favorem tertii. Są to:

- Układ między Rzecząpospolitą Polską a Niemiecką Republiką Demokratyczną o wytyczeniu ustalonej i istniejącej polsko-niemieckiej granicy państwowej podpisany 6 lipca 1950 r. (art. 1), opublikowany w Dz. U. 1950, Nr 51, Poz. 465,

- Układ między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków podpisany 7 grudnia 1970 r. (art. I), opublikowany w Dz. U. 1972, Nr 24, Poz. 168.

Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP nie są znane przypadki prezentowania obecnie w instytucjach publicznych (np. w urzędach miejskich) map dzisiejszych Niemiec w granicach innych niż te, które FRN potwierdziła w układach międzynarodowych (np. Traktat 2+4, Traktat między RP i FRN z 14 listopada 1990 r. o potwierdzeniu istniejącej między nimi granicy). Nie wyklucza to używania historycznych map z innymi granicami w muzeach, izbach pamięci itp. To samo dotyczy kwestii podręczników dopuszczonych oficjalnie do użytku szkolnego.

Stanowisko w tej kwestii zajął Minister Spraw Zagranicznych K. Skubiszewski odpowiadając na interpelację poselską z 16 stycznia 1993 r. Wyjaśnił wówczas, że Polska uznaje sprawę mienia poniemieckiego za definitywnie zamkniętą.

4. Z okazji 50-lecia uchwalenia “Karty Wypędzonych”, przyjętej 5 sierpnia 1950 r., kanclerz Republiki Federalnej Niemiec, Gerhard Schröder, w wystąpieniu 3 września 2000 r. w Berlinie, powiedział m.in. “Dziś wiemy lepiej niż kiedykolwiek, że Pomorze, Prusy Wschodnie i Śląsk, a także Królewiec, Szczecin, Wrocław, Gdańsk i Sudety należą do naszego dziedzictwa historycznego i kulturalnego – ale nie do naszego państwa. Te tereny należą niezaprzeczalnie, zgodnie z prawem międzynarodowym, do Polski, Czech i Rosji. (...). Republika Federalna Niemiec nie rości żadnych pretensji terytorialnych wobec swoich sąsiadów”. Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP nie jest znana natomiast wypowiedź ze spotkania kanclerza Gerharda Schrödera z przedstawicielami “wypędzonych” z wiosny 2001 r., na którą powołuje się Pani Senator Anna Kurska.

5. Stanowisko zawarte w liście byłego ministra spraw zagranicznych RFN, Klausa Kinkela dot. kwestii wywłaszczeń Niemców, byłych mieszkańców polskich ziem zachodnich i północnych, jest znane władzom polskim. Jednak rząd RP uważa, że wywłaszczenia Niemców dokonano zgodnie z prawem międzynarodowym i polskim prawem wewnętrznym. Obie strony, świadome swych rozbieżnych stanowisk w tej sprawie lecz wiedzione chęcią dalszego pojednania obu narodów w duchu integracji europejskiej, nie poruszają kwestii wywłaszczeń w kontaktach międzyrządowych. Rządowi RP nie są znane działania rządu zjednoczonych Niemiec popierające żądania dot. kwestii własności na polskich ziemiach zachodnich i północnych, wysuwane przez ich byłych mieszkańców.

Z wyrazami szacunku

Włodzimierz Cimoszewicz

Warszawa, 13.03.2003 r.

Nawiązując do oświadczenia Senator Marii Szyszkowskiej, złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 6 lutego 2003 roku, w sprawie upadłości Banku Staropolskiego (pismo LP/043/23/03/V, 10.02.03 r.), pragnę uprzejmie poinformować, iż Pani Senator przekazała ww. oświadczenie również bezpośrednio Przewodniczącemu Komisji Nadzoru Bankowego – Panu Leszkowi Balcerowiczowi. W dniu 5 marca br. skierowane zostało do Pana Marszałka pismo Przewodniczącego KNB zawierające wyczerpujące wyjaśnienia w kwestiach podnoszonych w oświadczeniu pani Senator, dotyczące przeprowadzonych procedur w ramach nadzoru bankowego (NP.-BASB-V-5222-140/03).

Postępowanie upadłościowe Banku Staropolskiego S.A. w Poznaniu, zgodnie z informacjami Ministra Sprawiedliwości, objęte jest stałym nadzorem Prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu oraz wizytatora do spraw gospodarczych. Do chwili obecnej nie został sporządzony plan podziału funduszów masy upadłości, gdyż przez cały czas prowadzone są czynności zmierzające do sprzedaży upadłego przedsiębiorstwa w całości w drodze przetargu. W przypadku zbycia przedsiębiorstwa bankowego w całości, jego nabywca przejmie zobowiązania wobec deponentów i on będzie dokonywał na ich rzecz należnych wypłat. Dotychczas sędzia-komisarz ogłosił dwa przetargi na sprzedaż przedsiębiorstwa bankowego Bank Staropolski S.A. w Poznaniu, które nie odniosły rezultatu. W dniu 10 stycznia 2003 r. odbyło się wyznaczone przez sędziego-komisarza posiedzenie z udziałem syndyka masy upadłości, kuratora upadłego oraz członków rady wierzycieli, na którym wszyscy obecnie zaaprobowali konieczność ogłoszenia kolejnego przetargu na nabycie przedsiębiorstwa bankowego Bank Staropolski S.A. w Poznaniu. W związku z powyższym zarządzeniem z dnia 24 stycznia 2003 r. sędzia-komisarz zobowiązał syndyka masy upadłości do przedłożenia projektu warunków nabycia przedsiębiorstwa.

Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 13.03.2003 r.

Odpowiadając na Pana list z dnia 25 lutego 2003 r. znak: LP/043/55/03/V, przy którym otrzymałem tekst oświadczenia złożonego na 34 posiedzeniu Senatu przez Pana Senatora Januarego Bienia w sprawie dofinansowania działalności Stowarzyszenia Otwartych Serc “Los” z Olsztyna k/Częstochowy, uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z przyjętymi zasadami wszelkie informacje, w tym treść powierzanych zadań i formularze aplikacyjne, będą podane do publicznej wiadomości na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia oraz na łamach tytułu wydawniczego o zasięgu ogólnokrajowym.

Z poważaniem

Ministra Zdrowia

Sekretarz Stanu

Ewa Kralkowska