Warszawa, 14.01. 2003 r.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli złożonym na posiedzeniu Senatu w dniu 13.12.2002 r. - skierowanym do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast - w sprawie bezczynności organu gminy w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie praw do nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. Marszałkowskiej 125/Zielnej 11 i Siennej 4 - uprzejmie wyjaśniam, że przedmiotowa sprawa nie należy do właściwości Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast jako centralnego organu administracji rządowej.

Pragnę poinformować Pana Marszałka, że faktycznie w dniu 2.07.1998 r. do kierowanego obecnie przeze mnie Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wpłynął wniosek jednego ze spadkobierców byłych właścicieli przedmiotowej nieruchomości o stwierdzenie nieważności orzeczenia administracyjnego (wydanego przez organ I instancji) odmawiającego praw do gruntu.

W związku z podnoszonymi w oświadczeniu zarzutami co do bezczynności organu gminy, uprzejmie informuję, iż stosownie do art. 37 w związku z art. 17 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego - organem wyższego stopnia - właściwym do rozpatrzenia sprawy bezczynności organu gminy jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie. Natomiast rozstrzygnięcia samorządowego Kolegium Odwoławczego podlegają ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, 14 stycznia 2003 r.

Pragnę podkreślić, że nie wszystkie sprawy, które zostały w filmie poruszone należą do kompetencji Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Większość zarzutów, które pojawiły się w filmie wobec Radia Maryja nie dotyczy kwestii związanych bezpośrednio z działalnością, która objęta jest udzieloną koncesją na rozpowszechnianie programu. Są to np. sprawy dotyczące przepisów podatkowych, prawa dewizowego i innej szeroko rozumianej działalności finansowej i gospodarczej. Przepisy nakładające na nadawców obowiązek składania Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji corocznych sprawozdań finansowych zostały uchwalone przez Sejm i weszły w życie w maju ubiegłego roku. W tym zakresie jaki jest przewidziany w ustawie o radiofonii i telewizji oraz w ustawie o rachunkowości Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji bada sprawozdania finansowe przedstawiane przez koncesjonariuszy.

Trzeba też podkreślić, że w filmie zostały sformułowane poważne pytania, na które muszą odpowiedzieć te organy, do których kompetencji należy określona ustawowo dziedzina działalności państwowej. Nie można w chwili obecnej bez przeprowadzenia szczegółowego postępowania przesądzić czy zarzuty są prawdziwe, czy też nie. Pragnę poinformować Pana Marszałka, że w związku z postępowaniem wszczętym po emisji filmu, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji udostępniła na wniosek Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej posiadane informacje związane z udzieloną koncesją na rozpowszechnianie programu pod nazwą Radio Maryja. Wkrótce dodatkowe informacje zostaną przekazane w związku z postępowaniem prowadzonym przez Urząd Skarbowy Warszawa Śródmieście na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

Podczas posiedzenia KRRiT przyjęto wstępne ustalenia m. in. stwierdzając, że szczegółowej analizy wymagają również te zarzuty, które wiążą się z etyczną i warsztatową oceną filmu. W tej sprawie wypowiedziała się już Rada Programowa TVP S.A., która zajęła stanowisko podczas posiedzenia 5 grudnia 2002 roku. Rada Programowa TVP S.A. postanowiła nie przyjmować uchwały w tej sprawie, gdyż uznała, że nie stało się nic co by wykraczało poza normalną działalność telewizji publicznej. Przewodniczący Rady Programowej poinformował również, że powyższe stanowisko zostało przyjęte 7 głosami za przy 4 głosach przeciwnych. Do stanowiska Rady Programowej zostały zgłoszone 2 zdania odrębne.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji zwróciła się również do Rady Etyki Mediów, która 28 grudnia 2002 roku w swoim stanowisku stwierdziła m. in., że publikacja tego filmu była potrzebnym głosem na temat ważnego społecznie zjawiska jakim jest Radio Maryja, które mając miliony słuchaczy i licznych zwolenników odgrywa istotną rolę w polskim życiu publicznym i dlatego może i powinno być przedmiotem zainteresowania niezależnych dziennikarzy. Rada Etyki i Mediów podkreśla, że szkodą dla filmu była odmowa udziału w nim Ojca Dyrektora. Film oparty jest głównie na świadectwie jednej osoby stąd też sprawia wrażenie materiału tendencyjnego. Autor filmu stawia jednak ważne dla opinii publicznej pytania o zgodność z prawem działań organizacyjno-finansowych dyrektora Radia Maryja. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji zgodnie z ustaleniami przyjętymi podczas posiedzenia zwróciła się również o opinię do innych, indywidualnych ekspertów. Zakres tej opinii obejmować m. in. będzie ocenę warsztatu filmowego i metod dziennikarskich i reżyserskich. Opinia zostanie sporządzona w kontekście podstawowych zasad i standardów obowiązujących w dziennikarstwie, w szczególności zasady rzetelności, obiektywizmu, wszechstronności i uczciwości informowania. Opinia uwzględniać będzie również ogólnie obowiązujące i przestrzegane zasady etyczne i moralne. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji po otrzymaniu wyżej wymienionych opinii planuje dokonanie własnej oceny filmu.

W chwili obecnej mogę zapewnić Pana Marszałka, że wydana ponownie w 2001 roku koncesja na rozpowszechnianie programu Radio Maryja związana była z przeprowadzeniem przez KRRiT postępowania w oparciu o przepisy ustawy o radiofonii i telewizji i wydanych na tej podstawie aktów wykonawczych, a także na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Krajowa Rada oceniła w szczególności zdolność nadawcy do finansowania działalności programowej w takim zakresie, w jakim określone to jest w wyżej wymienionych aktach prawnych. Krajowa Rada oceniła również zawartość oferty programowej. Postępowanie to zakończono wydaniem koncesji. Pragnę przypomnieć, że ponowne wydane koncesji odbywało się przy zdecydowanym poparciu Sejmu i Senatu RP.

Juliusz Braun

Warszawa, 15 stycznia 2003 r.

Szanowny Panie Senatorze,

Zjawisko braku wypłaty lub nieterminowego wypłacania przez pracodawców należnych pracownikom wynagrodzeń za pracę i innych świadczeń pieniężnych ze stosunku pracy szczególnie nasiliło się w ostatnich latach. Problem ten stał się niezwykle istotny również ze względu na to, że dostępne środki prawne, w szczególności z powodu niewydolności sądownictwa, nie pozwalały pracownikom na szybkie i skuteczne dochodzenie przysługujących im świadczeń. W związku z powyższym czyniono starania o przyznanie inspektorom pracy uprawnienia do wydania pracodawcom nakazów wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi. Uprawnienia takie inspektorzy pracy otrzymali na mocy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy oraz ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 76, poz. 809), która weszła w życie od 25 sierpnia 2001 roku.

Działania egzekucyjne w ramach postępowania egzekucyjnego w administracji zostały również podjęte w stosunku do firmy "Ewerbud" Sp. z o.o., ze względu na niewykonanie przez pracodawcę nakazu wypłacenia pracownikom należnego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń wydanego 14 lutego 2002 roku. W dniu 21 sierpnia 2002 roku do ww. pracodawcy skierowano upomnienie wzywające go do wykonania obowiązku wynikającego z nakazu. Ponieważ pracodawca, pomimo upomnienia nie wykonał obowiązków zawartych w decyzji nakazowej, w dniu 30 września 2002 roku wystawiono w stosunku do niego tytuł wykonawczy oraz nałożono grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 10.000 zł. Ponadto inspektor pracy skierował do sądu wniosek o ukaranie prezesa zarządu spółki "Ewerbud" za wykroczenia przeciwko prawom pracowniczym. Szczegółowych wyjaśnień w tej sprawie udzielili Panu Senatorowi Okręgowi Inspektorzy Pracy z Warszawy (we wrześniu 2002 roku) i Gdańska (w październiku 2002 roku). Pozwolę sobie dodać, iż inspektor pracy nie posiada uprawnień przyznanych komornikom sądowym i nie podejmuje działań polegających na bezpośredniej egzekucji należności pieniężnych.

Zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji w zakresie przestrzegania przez pracodawców przepisów prawa pracy, w szczególności odnoszących się do wypłacania świadczeń pieniężnych ze stosunku pracy, za priorytetową w najbliższym czasie uznałam kwestię zwiększenia efektywności działań PIP, a zwłaszcza poprawę skuteczności egzekwowania powyższych świadczeń. Jednakże trzeba podkreślić, że znacząca poprawa przestrzegania przepisów dotyczących wynagrodzeń i innych świadczeń pracowniczych nie będzie możliwa bez korzystnych zmian sytuacji gospodarczej w kraju. Wielu pracodawców nie wypłaca bowiem świadczeń pracowniczych nie tylko z powodu złej woli czy nieznajomości przepisów, lecz także w wyniku katastrofalnej sytuacji finansowej zakładów pracy.

Anna Hintz

Warszawa, 2003.01.15

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Pana Józefa Sztorca podczas 30 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 grudnia 2002 roku w sprawie środków na finansowanie Akademii Morskiej w Gdyni i Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie przekazuję poniżej informację na temat kształtowania się wysokości dotacji dla tych uczelni na działalność dydaktyczną oraz pomoc materialną dla studentów w latach 2001-2003:

Kwota dotacji dla tych uczelni na 2003 r. została skalkulowana w oparciu o wytyczne określone przez Ministra Finansów do projektu budżetu na 2003 rok.

W myśl tych zasad w dotacji nie ujęto środków na podwyżki wynagrodzeń pracowników cywilnych szkolnictwa wyższego. Środki na podwyżki ujęto w rezerwie celowej.

Jednocześnie pragnę poinformować, że biorąc pod uwagę szczupłość środków przyznanych dla resortu infrastruktury na wydatki inwestycyjne, a przy tym konieczność zapewnienia środków na realizację zadań kontynuowanych, a także na współfinansowanie zadań realizowanych przy udziale środków pomocowych (ISPA, PHARE) i środków pożyczkowych z MIF, nie było możliwości wygospodarowania środków na inwestycje uczelni.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 16.01. 2003 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, przy którym załączony został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Andrzeja Spychalskiego podczas 31 posiedzenia Senatu RP w dniu 19 grudnia 2002 r., uprzejmie informuję, że w ofercie offsetowej Lockheed Martin nie wykazał zobowiązań offsetowych, które mogły być wykonane w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL Kalisz S.A., jako potencjalnego offsetobiorcy w zakresie offsetu bezpośredniego.

Na podstawie Art. 7 ustawy z dnia 10 września 1999 roku o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa (z późn. zm.), w oparciu o złożoną ofertę offsetową, przeprowadzone zostaną rokowania z dostawą samolotów mające na celu zawarcie umowy offsetowej. W trakcie tych rokowań zespół negocjacyjny do tego powołany, w oparciu o opinię Komitetu do Spraw Umów Offsetowych, może przedkładać własne propozycje zobowiązań offsetowych. Stwarza to możliwości zaproponowania firmie Lockheed Martin wykorzystanie potencjału technologicznego i produkcyjnego WSK PZL Kalisz S.A. Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej jest w posiadaniu danych o tych możliwościach, które zostały zgłoszone przez tę spółkę i są ujęte w dokumencie "Potrzeby i możliwości w zakresie offsetu" (tzw. "mapa offsetowa"), opracowanym w Ministerstwie Gospodarki na potrzeby związane z rokowaniami przyszłej umowy offsetowej.

z up. Jacek Piechota

Warszawa, dnia 15.01. 2003 r.

Narodowy Fundusz w pełni podziela pogląd, że występowania gruntów obcej własności w granicach parków narodowych powoduje szereg utrudnień w skutecznej ochronie ich cennych walorów przyrodniczych, jak również, że problem ten ma szczególne znaczenie w parkach narodowych położonych w sąsiedztwie aglomeracji miejskich, takich jak Warszawa, czy Poznań. W wypadku Kampinoskiego Parku Narodowego, dofinansowywanie wykupów gruntów ze środków Narodowego Funduszu odbywa się na podstawie ustaleń Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 1996 r.

W 2001 r., znajdującą się w granicach parków narodowych powierzchnię gruntów obcych, Ministerstwo Środowiska oszacowało na poziomie 42,6 tys. ha, a koszt jej wykupu na poziomie 602 mln zł (bez Kampinoskiego Parku Narodowego). Wobec tak ogromnej skali potrzeb, wielokrotnie przekraczającej możliwości przeznaczenia na ten cel środków będących w dyspozycji Narodowego Funduszu, do Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Środowiska - Głównego Konserwatora Przyrody zostało skierowane zapytanie o celowość wykupu na rzecz Skarbu Państwa obcych gruntów położonych w granicach parków narodowych. Główny Konserwator Przyrody wydał opinię, że istnieją przypadki, w których wykup gruntów jest jedynym sposobem zachowania ginących i zagrożonych wyginięciem gatunków flory, fauny oraz ich siedlisk. Konsekwencją stanowiska Głównego Konserwatora Przyrody było zaakceptowanie przez Zarząd i Radę Nadzorczą Narodowego Funduszu wykupów na rzecz prywatnych, niezbędnych do prowadzenia restytucji bądź reintrodukcji gatunków ginących i zagrożonych wyginięciem.

Narodowy Fundusz przeznaczając środki finansowe na przedsięwzięcia w zakresie ochrony środowiska i gospodarki wodnej zwraca szczególną uwagę na osiągnięty, w wyniku ich wydatkowania efekt ekologiczny. W dziedzinie ochrony przyrody i krajobrazu, dofinansowuje bardzo zróżnicowane przedsięwzięcia. Należą do nich: prace mające na celu zachowanie w stanie zbliżonym do naturalnego ekosystemów lądowych i wodnych, prace niezbędne dla przeprowadzanych procesów restytucji i reintrodukcji gatunków zagrożonych wyginięciem, wraz z zakupem specjalistycznego sprzętu, eliminacja istniejących zagrożeń bezpośrednich związanych przede wszystkim z zanieczyszczaniem wód i niską emisją, zabezpieczenie obszaru parków narodowych przed pożarami poprzez doposażenie w sprzęt i modernizację sieci łączności, a także budowę i rozwój bazy edukacyjnej. Ze środków Narodowego Funduszu dofinansowane jest także sporządzanie projektów ochrony parków narodowych. Poza przedsięwzięciami realizowanymi na trenie parków narodowych środki finansowe w ramach dziedziny ochrony przyrody i krajobrazu przeznaczane są na tworzenie i wyposażenie banków genów, prowadzenie hodowli zachowawczych, a także przywracanie walorów przyrodniczych tym założeniom parkowym i pałacowo-ogrodowym, które w skali kraju zostały uznane za najcenniejsze przez Ośrodek Ochrony Zabytkowego Krajobrazu - Narodową Instytucję Kultury. Tak zróżnicowany tematycznie zakres udzielanej pomocy sprawia, że koszty zgłaszanych do dofinansowania przedsięwzięć znacznie przekraczają pulę środków w dziedzinie ochrony przyrody i krajobrazu.

W dniu 19.11.2002 r. do Biura Narodowego Funduszu wpłynął wniosek Wielkopolskiego Parku Narodowego o przyznanie dotacji na wykup znajdującego się w granicach Parku, gruntu o powierzchni 29,8 ha, będącego własnością Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Komornikach. Z treści wniosku wynika, że planowany do wykupu za kwotę 4,7 mln zł grunt nie jest przyrodniczo cenny. Użytkowany dotychczas rolniczo, z uwagi na pogarszającą się opłacalność produkcji ma zostać sprzedany albo parkowi, albo prywatnym inwestorom. Zarówno z treści oświadczenia senatora Włodzimierza Łęckiego skierowanego do prezesa Narodowego Funduszu, jak i z treści wniosku o przyznanie dotacji na wykup gruntu wynika, że o ile wnioskowana dotacja nie zostanie udzielona, nastąpi zmiana przeznaczenia terenów rolnych, które zostaną podzielone na działki budowlane i sprzedane. W świetle obowiązujących aktów prawnych zmiana przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne wymaga dokonania zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a zmiana sposobu wykorzystania gruntu położonego w granicach parku narodowego wymaga zgody dyrektora parku (Ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych, Ustawa o ochronie przyrody). Sama więc sprzedaż gruntu przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną w Komornikach nie stwarza niebezpieczeństwa jego przekwalifikowania na cele budowlane.

Jednocześnie pragniemy poinformować, że do końca stycznia br. zostanie uchwalony plan finansowania oraz zasady i kryteria udzielania pomocy finansowej ze środków Narodowego Funduszu na rok 2003. W świetle powyższych zostanie rozpatrzony wniosek Wielkopolskiego Parku Narodowego o sfinansowanie wykupu gruntu w Komornikach.

Jerzy W. Pietrewicz

Warszawa, dnia 17.01. 2003 r.

W czerwcu 2002 r. na zamówienie Ministerstwa Środowiska został wykonany przez Ośrodek Technicznej Kontroli Zapór Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej "Raport o stanie technicznym budowli hydrotechnicznych stopnia wodnego Włocławek". Zawiera on m. in. podstawowe informacje na temat stopnia, warunków jego pracy oraz aktualnego stanu technicznego obiektów i budowli stopnia w oparciu o pomiary przeprowadzone przez Ośrodek Technicznej Kontroli Zapór IMGW. Omówiono główne dotychczasowe prace zrealizowane w związku z uszkodzeniami i zagrożeniami budowli, jakie wystąpiły w czasie trzydziestoletniej eksploatacji stopnia oraz przedstawiono niezbędny zakres prac badawczych i robót zapewniających bezpieczeństwo w dalszej eksploatacji budowli.

Ze względu na ograniczone środki finansowe na gospodarkę wodną, nie można liczyć w przeciągu kilku najbliższych lat na finansowanie budowy stopnia wodnego Nieszawa z budżetu państwa. W Ministerstwie Środowiska prowadzone były konsultacje z przedstawicielami prywatnych konsorcjów zainteresowanych budową Nieszawy. Jednak warunki jakie zostały przedstawione Ministerstwu nie były do zaakceptowania.

Od kilku lat prowadzone są roboty remontowe, które ograniczają zagrożenie i poprawiają bezpieczeństwo stopnia. Nakłady poniesione w 2002 r. wyniosły ok. 4 mln zł, natomiast w roku bieżącym planuje się przeznaczyć na prace remontowe kwotę 13,7 mln zł. Do najpilniejszych prac na stopniu Włocławek zalicza się konieczność remontu progu stabilizacyjnego, wzmocnienie podłoża pod płytami jazu, wymianę piezometrów w filarach jazu oraz remont drenażu zapory ziemnej.

Warszawa, 20 stycznia 2003 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 10 września 1999 r. o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa (Dz.U. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), umowę offsetową zawiera się po przeprowadzeniu rokowań na podstawie oferty offsetowej zagranicznego dostawcy. Rokowania te prowadzi i umowę zawiera w imieniu Skarbu Państwa minister właściwy do spraw gospodarki, po zasięgnięciu opinii Komitetu do Spraw Umów Offsetowych.

Warszawa, 2003.01.20

Szanowny Panie Marszałku,

1. "Program restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 2003-2006 z wykorzystaniem ustaw antykryzysowych i zainicjowanych prywatyzacji niektórych kopalń (z korektami wynikającymi z Porozumienia strony rządowej ze stroną związkową z dnia 11 grudnia 2002 r. oraz korektami wynikającymi ze stanu prawnego sektora na dzień 10 stycznia 2003 roku)" obejmuje swoim obszarem działania i przyjętymi założeniami wszystkie kopalnie węgla kamiennego, niezależnie od tego, czy znajdują się one na terenie województwa śląskiego, czy też małopolskiego. Oznacza to, że kopalnie "Janina" i "Brzeszcze", będące dotychczas w strukturze Nadwiślańskiej Spółki Węglowej S.A. wejdą w skład nowotworzonej Kopalni Węglowej S.A.
2. Oznacza to również, że działania osłonowe podejmowane przez Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w ramach prac Międzyresortowego Zespołu do spraw Restrukturyzacji Zatrudnienia w Sektorze Górnictwa Węgla Kamiennego, funkcjonującego pod przewodnictwem Podsekretarza Stanu w MGPiPS Pani Ireny Herbst, będą również obejmować kopalnie leżące w województwie małopolskim.
3. Przepisy ustawy z dnia 26.11.1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, zapewniające gminom górniczym wyższy udział w podatku dochodowym od osób fizycznych, rekompensaty traconych dochodów z tytułu nieuregulowania opłat eksploatacyjnych oraz możliwość zaciągania kredytów preferencyjnych, wygasły z mocy prawa. Założeniem w chwili uchwalania tej ustawy w 1998 roku było utrzymanie takich preferencji dla gmin górniczych do końca 2002 r. należy jednak zauważyć, że ustawą z dnia 23 listopada 2002 r. o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2002 oraz niektórych ustaw (Dz.U. Nr 216, poz. 1826) przedłużono obowiązywanie niektórych przepisów ustawy z dnia 26.11.1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego (...) w zakresie gmin górniczych, między innymi dotyczących zwolnień gmin górniczych z wpłat przeznaczonych na zwiększenie subwencji ogólnej budżetu państwa od przypadającej jej części opłaty eksploatacyjnej.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 20.01. 2003 r.

• nieskutecznych instrumentów regulacji rynku cukru powodujących możliwość powstawania nadwyżek cukru na rynku krajowym i spadek cen sprzedaży poniżej progu rentowności, nawet najlepszych cukrowni,
• wieloletniego opóźnienia procesów restrukturyzacji państwowego sektora cukrowniczego wynikającego w znacznej mierze z silnego oporu społecznego wobec koniecznych przemian.

Powołanie Krajowej Spółki Cukrowej S.A. oraz zadania postawione przed jej Zarządem mają na celu możliwie jak najszybszą restrukturyzację i konsolidację krajowego przemysłu cukrowniczego. Zarząd KSC "Polski Cukier" S.A. jest w trakcie opracowania planu kompleksowej restrukturyzacji w zakresie wykorzystania majątku oraz racjonalizacji zatrudnienia jako podstawowych warunków obniżenia kosztów funkcjonowania zakładów produkcyjnych.

Warszawa, 21..01. 2003 r.

Pan Stanisław Janik pełnił służbę stałą w Straży Granicznej na stanowisku Komendanta Strażnicy SG w Gościcach w Sudeckim Oddziale Straży Granicznej. Orzeczeniem z dnia 16 grudnia 1992 r. Komendant Główny Straży Granicznej uznał Pana Stanisława Janika winnym zaniechania czynności służbowych w dniu 25 czerwca 1992 r., zmierzających do ujęcia sprawcy nielegalnego przekroczenia granicy państwowej oraz świadomego wprowadzenia w błąd przełożonych i wymierzył mu karę wydalenia ze służby. Powyższe orzeczenie Komendant Główny Straży Granicznej utrzymał w mocy. W dniu 27 stycznia 1993 r. Komendant Główny Straży Granicznej wydał rozkaz personalny o zwolnieniu Stanisława Janika ze służby z dniem 31 stycznia 1993 r. Decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 marca 1993 r. przedmiotowy rozkaz utrzymany został w mocy, zaś Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 12 października 1993 r., odrzucił skargę Pana S. Janika na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Kpt. Stanisław Janik, powołując się na cytowany wyrok, w dniu 20 marca 2000 r. wystąpił do Komendanta Głównego Straży Granicznej z wnioskiem: o uchylenie wymierzonej mu orzeczeniem o ukaraniu nr 168 z dnia 16 grudnia 1992 r. kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby z powodu nieważności orzeczenia oraz o uchylenie wszystkich skutków będących następstwem wymierzenia przedmiotowej kary.

Komendant Główny Straży Granicznej, decyzją z 13 czerwca 2000 r., wszczął postępowanie w sprawie wznowienia postępowania dyscyplinarnego zakończonego prawomocnym orzeczeniem z dnia 27 stycznia 1993 r. o ukaraniu Pana Stanisława Janika karą wydalenia ze służby w Straży Granicznej. Decyzją z dnia 21 lipca 2000 r. uchylił orzeczenie z dnia 27 stycznia 1993 r. i utrzymane nim w mocy orzeczenie Nr 168 Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 16 grudnia 1992 r. oraz umorzył postępowanie dyscyplinarne w przedmiotowej sprawie. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż powyższe rozstrzygnięcia zapadły wobec stwierdzenia w przeprowadzonym postępowaniu dyscyplinarnym szeregu uchybień formalno-prawnych, które mogły mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia dyscyplinarnego. Nie stwierdzono przy tym - wbrew temu co wywodził kpt. Stanisław Janik - by dowody na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności były fałszywe. Decyzja ta stała się prawomocna i ostateczna, gdyż nie została zaskarżona przez zainteresowanego.

Postanowieniem Nr 493-1552-2000 z dnia 20 września 2000 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wznowił postępowanie w przedmiocie zwolnienia ze służby kpt. Stanisława Janika i następnie - decyzją Nr 544-1812-2000 z dnia 31 października 2000 r., działając w oparciu o art. 151 § 2 kpa - stwierdził, że decyzje w sprawie zwolnienia Pana S. Janika ze służby w Straży Granicznej - tj. decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 marca 1993 r. oraz rozkaz personalny Komendanta Głównego SG z dnia 27 stycznia 1992 r. i z dnia 21 kwietnia 1993 r. - wydane zostały z naruszeniem prawa. Przedmiotowa decyzja nie uchyliła jednak wspomnianych decyzji, wskazując w uzasadnieniu, iż takie rozstrzygnięcie naruszałoby art. 146 § 1 kpa, gdyż zgodnie z nim uchylenie decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 kpa nie jest możliwe jeżeli od dnia doręczenia tej decyzji upłynęło pięć lat. Tym samym niedopuszczalność uchylenia decyzji z powodu upływu oznaczonego terminu oznacza sanację decyzji w obrocie prawnym. Jednocześnie strona została pouczona o przewidzianej w art. 153 kpa możliwości dochodzenia przez nią roszczeń odszkodowawczych w zakresie i na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym.

W tym stanie rzeczy zainteresowany zwrócił się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Nr 544-1812-2000 z dnia 31 października 2000 r. o uchylenie decyzji o zwolnieniu ze służby, gdyż postępowanie dyscyplinarne zostało w jego sprawie sfałszowane i oparte na dowodach, które okazały się fałszywe. Zatem podstawą wznowienia postępowania zdaniem zainteresowanego powinien być art. 145 § 1pkt 1 lub 2, a nie jak wcześniej przyjęto pkt 8 kpa.

Przywrócenie do służby, czyli reaktywowanie stosunku służbowego może zaistnieć wyłącznie w przypadku wzruszenia decyzji o zwolnieniu ze służby. W świetle odnośnych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego powyższe może nastąpić w formie uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu. W opisanej sprawie istnienie negatywnej przesłanki (upływ terminu) uchylenia decyzji o zwolnieniu ww. ze służby w trybie art. 145 kpa (wznowienie postępowania) zostało w sposób jednoznaczny wykazane w decyzjach Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji: Nr 544-1812-2000 z dnia 31 października 2000 r. oraz Nr 548-1485-2001 z dnia 12 lipca 2001 r.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, 21 stycznia 2003 r.

Ustawa budżetowa na rok 2003 przewiduje wzrost wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej (w tym uposażeń policjantów i strażaków) o 4% w stosunku do roku 2002, w drodze podwyższenia kwoty bazowej - przy utrzymaniu dotychczasowej wielokrotności. Uposażenia policjantów i strażaków wzrosną o 1,7 punktu procentowego ponad prognozowany wskaźnik wzrostu cen towarów i usług, tj. analogicznie jak uposażenia pozostałych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych.

Odnośnie kwestii uposażeń policjantów należy podkreślić, że w latach 1997 - 2001 nastąpił wzrost wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie policjantów z 1,66 do 1,93. Przeciętne uposażenie wynosiło w 1997 r. 1.490 zł, a w 2003 r. wyniesie 2.616 zł i wzrośnie o 1.126 zł tj. nominalnie o 76%, a realnie o 17,8%. Według propozycji Komendanta Głównego Policji - uzgodnionych z Krajową Komisją Wykonawczą Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów - średnia podwyżka uposażenia od 1.01.2003 r. wyniesie ok. 90 zł i zrealizowana będzie poprzez podwyższenie uposażenia zasadniczego policjantów oraz wzrostu dodatku za stopień jedynie od stopnia posterunkowego do starszego komisarza. Oznacza to odpowiednio wyższy wzrost uposażenia na najbliższych stanowiskach.

W budżecie państwa na rok 2003 łączna wielkość wydatków na Policję wynosi 5.479.755 tys. zł i w stosunku do budżetu na 2002 r. następuje wzrost o kwotę 286.875 tys. zł, tj. nominalnie o 5,5%, a realnie o 3,2%. Ponadto, w pozycji 55 rezerw celowych budżetu znajdują się środki w wysokości 24.000 tys. zł wynikające z Programu Wieloletniego "Modernizacja Uzbrojenia Funkcjonariuszy Policji i Straży Granicznej w latach 2001-2003", z których 19.000 tys. zł przeznaczone jest na zakup uzbrojenia dla policjantów.

W trakcie opracowywania projektu budżetu państwa na rok 2003 wydatki komend powiatowych i miejskich Policji zostały zwiększone o łączną kwotę 103.060 tys. zł, z tego w drodze przeniesienia wydatków w ramach resortu - 61.560 tys. zł oraz na skutek przydzielenia dodatkowych środków przez Sejm RP - 41.500 tys. zł, w tym 6.000 tys. zł na zwiększenie dodatku stołecznego dla funkcjonariuszy pełniących służbę w Komendzie Stołecznej Policji.

Na spotkaniu w dniu 9 grudnia 2002 r. Kierownictwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji i Komendy Głównej Policji z przedstawicielami KKW NSZZ Policjantów, przedstawiono stronie związkowej uwarunkowania budżetowe na rok 2003, w tym w szczególności zasady wzrostu uposażeń w państwowej sferze budżetowej. Poinformowano również, że brak środków na kontynuowanie w br. wdrażania kolejnego etapu motywacyjnego systemu uposażeń nie oznacza wycofania się z wdrażania tego systemu w przyszłości. Termin wprowadzenia kolejnego etapu podwyżek uposażeń policjantów uzależniony będzie w głównej mierze od możliwości finansowych budżetu państwa.

Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej - po przeanalizowaniu wszystkich skutków płacowych, w tym tzw. obligatoryjnych - w uzgodnieniu ze związkami zawodowymi funkcjonariuszy PSP, zaproponował podwyżkę uposażenia od 1.01.2003 r. poprzez zwiększenie kwot dodatku za stopień dla każdego funkcjonariusza o równą kwotę 45 zł. Oznacza to odpowiednio większy wzrost uposażenia funkcjonariuszy na najniższych stanowiskach.

Informuję jednocześnie, że w dniach 8 i 10 stycznia 2003 r. odbyły się spotkania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z przedstawicielami central związkowych funkcjonujących w Państwowej Straży Pożarnej, dotyczące określenia możliwości zrównywania uposażeń funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej z funkcjonariuszami Policji. Ustalono, że jeżeli budżet Państwa stworzy warunki do wzrostu uposażeń funkcjonariuszy MSWiA, to wzrost uposażeń będzie dokonany z preferencją zmniejszania dotychczasowej różnicy pomiędzy funkcjonariuszami Państwowej Straży Pożarnej a funkcjonariuszami pozostałych służb resortu.

Efekty pracy zespołów zostaną przedstawione Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji do dnia 30 kwietnia 2003 r. i staną się podstawą do podjęcia stosownych działań.

Krzysztof Janik

Warszawa, 21 stycznia 2003 r.

W związku z decyzją Zarządu Stoczni z dnia 1 marca 2002 r. o rozwiązaniu umów o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu pracy z trzema członkami Zarządu Związku - toczy się postępowanie w Sądzie Pracy w Gdyni, a w związku z doniesieniem Zarządu Związku o popełnieniu przestępstwa przez Prezesa Zarządu Stoczni (art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych - utrudnianie działalności związkowej) toczy się postępowanie w Prokuraturze Rejonowej w Gdyni.

W związku z tym, iż Sąd Rejonowy w Gdyni zawiesił postępowanie w sprawie o przywrócenie do pracy zwolnionych członków Zarządu Związku do czasu zakończenia dochodzenia prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Gdyni, działając na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (tj. Dz.U. z 2001 r. Nr 14, poz. 147) wystąpiłem do Prokuratora tamt. Prokuratury z prośbą o przekazanie informacji o stanie sprawy i przewidywanym terminie jej zakończenia.

Jednocześnie informuję, iż Okręgowy Inspektorat Pracy w Gdańsku Państwowej Inspekcji Pracy w 2002 r. przeprowadził w Stoczni siedem kontroli przestrzegania przepisów z zakresu prawnej ochrony pracy oraz przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. W związku ze stwierdzonymi wieloma nieprawidłowościami, inspektorzy pracy podjęli wobec pracodawcy stosowne środki prawne, w tym wszczęto postępowania karno-wykroczeniowe, wydali zalecenia lub decyzje administracyjne zobowiązujące pracodawcę do usunięcia naruszeń.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Zoll