Warszawa, dnia 02 grudnia 2002 r.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Krystynę Doktorowicz na 28 posiedzeniu Senatu, które odbyło się w dniu 21 listopada 2002 roku, dotyczącego udzielenia pomocy finansowej przez Ministra Skarbu Państwa dla Huty Metali Nieżelaznych "SZOPIENICE" Spółka Akcyjna z siedzibą w Katowicach, uprzejmie informuję co w przedmiotowej sprawie następuje:

Termin wydania opinii przez organ nadzorujący, wynosi 60 dni od dnia otrzymania wniosku o jej wydanie.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-12-04

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stosownie do pisma Pana Marszałka (RJ/043/360/02/V), przy którym otrzymałem oświadczenie złożone przez senatora Pana Władysława Mańkuta, przedkładam poniżej moją odpowiedź na pytanie zawarte w tym oświadczeniu.

Waga problemu zmusza do podejmowania działań nie czekając na ustanowienie "Programu poprawy podstawowego systemu ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych na lata 2003-2010".

Po pierwsze w końcu 2001 roku Rząd RP podjął decyzję o zaciągnięciu kolejnego kredytu w Europejskim Banku Inwestycyjnym na finansowanie robót związanych z usuwaniem skutków powodzi w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych oraz ich modernizacją. Kredyt ten stworzył możliwość sfinansowania w latach 2002-2004 najpilniejszych robót inwestycyjnych na Żuławach. Na inwestycje melioracyjne w latach 2003-2004 na tym obszarze zaplanowano środki w wysokości 60.766 mln zł, w tym w 2003 r. dla województwa pomorskiego - 12.720 mln zł i dla woj. warmińsko-mazurskiego - 17.053 mln zł. oraz w 2004 roku dla woj. pomorskiego - 17.500 mln zł. i dla woj. warmińsko-mazurskiego - 13.493 mln zł.

Po drugie - Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przygotowanym projekcie Sektorowego Programu Operacyjnego pn. "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego i rozwój obszarów wiejskich", planowanym do realizacji w pierwszych trzech latach akcesji (prawdopodobnie w latach 2004-2006) wprowadziło działanie "Gospodarowanie rolniczymi zasobami wodnymi", w ramach którego będą realizowane projekty związane z budową i modernizacją urządzeń melioracji wodnych szczegółowych i podstawowych, w tym na Żuławach Wiślanych. Kredyty z EBI oraz środki akcesyjne (w przypadku utrzymania tego działania w SPO) pozwoliłyby rozwiązać problem inwestycji na Żuławach w latach 2002-2006. Pozostaje zatem problem inwestycji w latach 2007-2010.

Z kredytów oraz środków akcesyjnych nie może być finansowane utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych, decydujące o prawnym funkcjonowaniu systemu ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach. Stąd wniosek, że z tego powodu oraz braku zapewnionego finansowania inwestycji w latach 2007-2010 powinno się ustanowić ww. Program. Pragnę zauważyć jednocześnie, że obowiązek utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych należy do Skarbu Państwa i praktycznie nie ma, poza budżetem państwa, innych źródeł finansowania tego zadania.

Po trzecie - w budżecie na ten rok została ustalona rezerwa środków na finansowanie utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych (24 mln zł), na rok 2003 posłowie zaproponowali warunkowe zwiększenie jej do około 100 mln zł. W przypadku uzyskania planowanych dochodów i powstania warunków do uruchomienia rezerwy część tych środków Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przeznaczy na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych na Żuławach.

Z wyrazami szacunku

z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 5.12. 2002 r.

Kasy chorych, zgodnie z art. 66 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153, z późn. zm.), zostały wyposażone przez ustawodawcę w osobowość prawną. Rejestr kas chorych prowadzi Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy.

Normatywny zakres zadań wskazany w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym sprowadza się do realizacji praw i obowiązków instytucji ubezpieczenia zdrowotnego jakim wnioskodawca czyni kasę chorych. Zadania te sprowadzają się w szczególności do: prowadzenia ewidencji osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym, stwierdzania i potwierdzania prawa osoby ubezpieczonej do świadczeń, analizy wykonania obowiązku powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zarządzania funduszami kasy, ustalania planu finansowego przede wszystkim zaś do zawierania i finansowania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawieranych ze świadczeniodawcami w drodze konkursu ofert na rzecz ubezpieczonych oraz kontroli realizacji tych umów (art. 72).

Wskazać należy ponadto, że kasy chorych stanowią jednostki sektora finansów publicznych, do których to zostały zaliczone poprzez nowelizację ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, z późn. zm.) dokonaną ustawą z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym administracji, ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych, ustawy - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi, ustawy - Ordynacja podatkowa, ustawy o finansach publicznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 122, poz. 1315), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 roku.

Kasy chorych nie są państwową jednostką organizacyjną w porozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Zagadnienie to w ostatnich kilku latach wzbudziło wiele kontrowersji i rozbieżności w doktrynie. Ostatecznie stanowisko zajął w tej materii Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 27 kwietnia 2001 roku w sprawie o sygn. akt II CZP 12/01 stwierdził, iż: "Kasa chorych nie jest państwową jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 831 par. 1 pkt 4 k.p.c.".

Waga tego orzeczenia jest doniosła w skutkach wobec skali zjawiska egzekucji wierzytelności, w której komornicy zwracali się do kas chorych jako dłużnika wierzytelności zakładów opieki zdrowotnej z żądaniem uiszczenia świadczenia należnego dla zakładów opieki zdrowotnej z tytułu umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawartej pomiędzy kasą chorych a świadeczeniodawcami - zakładami opieki zdrowotnej.

(...) Odniesienie pojęć "państwowa jednostka organizacyjna" i "jednostka organizacyjna" do kontekstu przepisów, w których ustawodawca użył tych sformułowań pozwala wstępnie stwierdzić, że o ile w przepisach kodeksu cywilnego (art. 33 i 37 k.c.) wyraźnie wiąże się pojęcie "jednostki organizacyjnej" z jednostką wyposażoną w osobowość prawną, o tyle treść przepisów kodeksu postępowania cywilnego, w których posłużono się zwrotem "państwowe jednostki organizacyjne" nie pozwala na wysunięcie takiego wniosku. Przeciwnie, treść art. 29 i 67 § 2 k.p.c. upoważnia do stwierdzenia, że w przepisach tych chodzi przede wszystkim o państwowe jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej, które reprezentują w postępowaniu cywilnym szczególną osobę prawną, tj. Skarb Państwa (stationes fisci).

Jeśli przepisy k.p.c. wyszczególniają państwowe jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, to dlatego, że bez trudu można wskazać przypadki, kiedy Skarb Państwa reprezentuje inna państwowa osoba prawna np. Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, Agencja Prywatyzacji itp. Upoważnia to do wniosku, że określenie "państwowa jednostka organizacyjna" obejmuje zarówno państwowe jednostki organizacyjne wyposażone w osobowość prawną (państwowe osoby prawne inne, niż Skarb Pastwa), jak i państwowe jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej. W takim też znaczeniu użyto tego pojęcia w art. 831 § 1 pkt 4 k.p.c. (stationes fisci).

Z uwagi na fakt, że kasa chorych posiada osobowość prawną Sąd Najwyższy dokonując analizy przepisów ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym ograniczył się do wykazania, że kasa chorych nie jest państwową osobą prawną, a tym samym nie jest państwową jednostką organizacyjną, bowiem: Zgodnie z art. 66 ust. 1 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym kasa chorych jest instytucją samorządną, reprezentującą ubezpieczonych. Wynika z tego, że jedną z podstawowych zasad, na których oparto powszechne ubezpieczenie zdrowotne, jest zasada samorządności. Samorządność zaś zakłada niezależność od organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, samodzielność w zakresie tworzenia struktur organizacyjnych oraz niezależność w wykonywaniu zadań. Mimo ograniczenia tej zasady przez ustawodawcę w przepisach ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym nadal zasada samorządności stanowi podstawę działalności kasy chorych, a tym samym stanowi o jej odrębności wobec Skarbu Państwa.

Skarb Państwa przy tworzeniu kas chorych nie wyposażył ich w mienie państwowe, co stanowi o braku ich przynależności do państwowych lub niepaństwowych osób prawnych. Majątek kasy chorych tworzą przede wszystkim ubezpieczeni przez wnoszenie składek na ubezpieczenie zdrowotne. Działalność kas chorych nie jest prowadzona dla zysku, a ubezpieczenie zdrowotne oparte jest na zasadzie samofinansowania, zaś przypadku wystąpienia niedoboru pożyczkę może udzielić tylko sejmik województwa.

Nowelizacja ustawy o zamówieniach publicznych przesądziła o tym, że kasy chorych nie stosują procedury zamówień publicznych przy zawieraniu umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych oraz usług transportu sanitarnego. W ten sposób na gruncie ustawy o zamówieniach publicznych nie zaliczono kas chorych do państwowych jednostek organizacyjnych (państwowych osób prawnych). Dla Sądu Najwyższego jest to dodatkowy argument przemawiający za tym, że także na gruncie przepisów kodeksu cywilnego kasa chorych nie jest państwową osobą prawną, zaś na gruncie przepisów kodeksu postępowania cywilnego (w tym art. 831 § 1 pkt 4) - państwową jednostką organizacyjną.

Biorąc pod uwagę szczegółowy wywód Sądu Najwyższego dotyczący treści przepisu art. 831 § 1 pkt 4 k.p.c. w świetle przepisów kodeksu cywilnego, ustawy o zamówieniach publicznych i przede wszystkim ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym należy przyjąć, że zarówno uzasadnienie do podsumowania sądu okręgowego jak i ekspertyza sporządzona przed podjęciem powołanej uchwały nie zawierały tak wielowątkowej interpretacji wskazanego przepisu. W związku z tym dla spraw, w których toczą się postępowania sądowe w przedmiotowym zakresie decydujące znaczenie będzie mieć stanowisko Sądu Najwyższego, które jednak nie jest wiążące dla sądów, bowiem zostało wyrażone w drodze uchwały stanowiącej odpowiedź na pytanie prawne wynikłe w czasie prowadzenia postępowania w konkretnej sprawie.

Zgodnie z art. 895 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego do egzekucji z wierzytelności komornik przystępuje przez jej zajęcie i w tym celu zawiadamia dłużnika, że nie wolno mu odbierać żadnego świadczenia ani rozporządzać zajętą wierzytelnością i ustanowionym dla niej zabezpieczeniem, oraz wzywa dłużnika wierzytelności, aby należnego od niego świadczenia nie uiszczał dłużnikowi, lecz złożył je komornikowi lub do depozytu sądowego. Wskazana wyżej konstrukcja przepisów zezwala komornikowi na bezpośrednie zwrócenie się do kasy chorych, jako dłużnika wierzytelności zakładu opieki zdrowotnej, z żądaniem uiszczenia świadczenia należnego dla zakładów opieki zdrowotnej z tytułu realizacji umowy o wykonywanie świadczeń zdrowotnych na wskazane przez niego konto "komornicze".

Kodeks postępowania cywilnego w części drugiej "Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne" w tytule II "Egzekucja świadczeń pieniężnych" w dziale IV "Egzekucja z innymi wierzytelnościami i innych praw majątkowych" reguluje m.in. postępowanie egzekucyjne z wierzytelności, które nie są wynagrodzeniem za prace lub wierzytelnością z rachunku bankowego (postępowanie egzekucyjne z tych wierzytelności regulują poprzednie działy, tj. dział II "Egzekucja z wynagrodzenia za pracę" oraz dział III "Egzekucja z rachunków bankowych"). Przepisy k.p.c. nie wskazują rodzaju wierzytelności podlegających egzekucji, z wyjątkiem tych, które zostały wyłączone spod egzekucji na podstawie przepisów zawartych w dziale V "Ograniczenia egzekucji".

Art. 831 k.p.c. zawiera zamknięty katalog wyłączeń spod egzekucji sum i świadczeń w nim wskazanych z uwagi na fakt, iż przepis ten stanowi wyjątek od ogólnej zasady dającej prawo do prowadzenia egzekucji ze wszystkich części majątku dłużnika, nie podlega wykładni rozszerzającej. Żaden z przepisów ww. artykułu nie wymienia wierzytelności świadczeniodawców z tytułu wykonanych świadczeń ubezpieczenia zdrowotnego finansowanych przez kasę chorych. Brak przedmiotowego wyłączenia skutkuje tym, iż komornik ma podstawę prawną do skierowania egzekucji do wszystkich wierzytelności zakładu opieki zdrowotnej, a więc i tych należnych od kasy chorych i to bez względu, z jakiego tytułu wierzytelności te przysługują. Przepisy Kodeksu cywilnego nie posługują się pojęciem "finanse publiczne" i nie wyłączają możliwości prowadzenia egzekucji ze środków pochodzących od jednostek zaliczonych do sektora finansów publicznych.

Przepisy o ograniczeniu egzekucji mają charakter ius cogens (bezwzględnie obowiązujący) wobec czego dłużnik nie może wobec wierzyciela czy też wobec komornika zrzec się praw wynikających z tych ograniczeń. Wskazane w przepisach powszechnie obowiązujących zakazy objęcia egzekucją pewnych części składowych majątku dłużnika organ egzekucyjny jest obowiązany brać pod uwagę z urzędu. Egzekucja prowadzona wbrew ograniczeniom powoduje umorzenie postępowania egzekucyjnego w całości lub w części z urzędu. poza tym sąd z urzędu może wydać komornikowi zarządzenie zmierzające do usunięcia uchybień powstałych na skutek skierowania egzekucji do przedmiotów spod niej wyłączonych. Wyłączenie w art. 831 § 1 sum i świadczeń związane jest z ich szczególnym przeznaczeniem. Nie stanowią one bowiem dochodu dłużnika lecz rekompensują poniesione przez niego wydatki, bądź służą do realizacji umowy zawartych przez państwowe jednostki organizacyjne. Ograniczenia wskazane w tym przepisie dotyczą tylko wierzytelności. Pamiętać przy tym należy o § 3 art. 831, który stanowi, iż dopuszczalne jest jednak zajęcie kwoty, która dłużnikowi przypadnie po wykonaniu dostawy roboty lub usługi.

W projekcie ustawy o Powszechnym ubezpieczeniu o Narodowym Funduszu Zdrowia, fundusz będący następcą prawnym kas chorych został określony jako państwowa jednostka organizacyjna posiadająca osobowość prawną. Będzie to miało istotne znaczenie dla możliwości zastosowania art. 831 k.p.c., który stanowi o wyłączeniu spod egzekucji wierzytelności przypadających wierzycielowi od państwowych jednostek organizacyjnych z tytułu dostaw, robót lub usług przed ukończeniem dostawy, roboty lub usługi w wysokości nie przekraczającej 75% każdorazowej wypłaty, chyba że chodzi o wierzytelność pracowników dłużnika z tytułu pracy wykonanej przy tychże dostawach, robotach lub usługach.

Taka konstrukcja prawna umożliwia zastosowanie wprost art. 831 § 1 pkt 4 do wyłączeń spod egzekucji wierzytelności przypadających dłużnikowi od państwowych jednostek organizacyjnych w odniesieniu do Narodowego Funduszu Zdrowia jako dłużnika wierzytelności zakładów opieki zdrowotnej z żądaniem uiszczenia świadczenia należnego dla zakładów opieki zdrowotnej z tytułu realizacji umowy o wykonywanie świadczeń zdrowotnych na wskazane przez niego konto komornicze.

Warszawa, 5.12. 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Dynamika wzrostu zachorowań na nowotwory złośliwe wskazuje na potrzebę intensyfikacji działań na rzecz poprawy dostępności i jakości świadczonych usług w zakresie lecznictwa onkologicznego. W Polsce, mimo coraz lepszej wykrywalności nowotworów we wczesnych stadiach ich rozwoju, obserwuje się wzrost zarówno liczby nowych zachorowań jak i liczby zgonów. Średnia wyleczeń na nowotwory złośliwe wynosi w Polsce około 30%, podczas gdy w krajach zachodnioeuropejskich - 40%, a w USA - 50%. Dlatego też zahamowanie wzrostu zachorowań oraz zmniejszenie wskaźników śmiertelności na nowotwory złośliwe stanowi priorytet w polityce zdrowotnej Ministra zdrowia. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w Narodowej Ochronie Zdrowia - strategiczne kierunki działań Ministra Zdrowia w latach 2002-2003.

Wzrost zachorowań na nowotwory złośliwe w Polsce warunkowany jest wciąż niekorzystnymi postawami prozdrowotnymi społeczeństwa polskiego m.in.: paleniem papierosów, piciem alkoholu oraz niewłaściwym odżywianiem. Postępująca urbanizacja sprzyja wzrostowi czynników koncerogennych. Poprawę wyników leczenia możemy uzyskać poprzez wspieranie działań na rzecz zwiększenia skuteczności profilaktyki, diagnostyki, leczenia i rehabilitacji w zakresie chorób nowotworowych oraz popularyzowanie w naszym społeczeństwie zdrowego stylu życia, sprzyjającego zmniejszaniu chorób nowotworowych.

Chciałbym zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia przywiązuje ogromną wagę do zwalczania chorób nowotworowych. Świadczy o tym zakres zadań podejmowanych na rzecz poprawy sytuacji w powyższym zakresie. Minister Zdrowia poprzednie lata potraktował, jako okres w którym należy kontynuować dostosowanie realizacji zadań finansowych z budżetu centralnego, do warunków jakie stworzone zostały w systemie ochrony zdrowia wprowadzonymi reformami ustrojowymi.

W Ministerstwie Zdrowia od 1999 roku realizowany jest program działań osłonowych związany z reformą ochrony zdrowia. Jego kontynuacją jest program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w latach 2000-2002. Środki finansowe, przyznawane były na finansowanie Regionalnych Programów Restrukturyzacji poszczególnych województw, obejmujących jednostki ochrony zdrowia z całego regionu. W ramach tego programu zakłady mogły ubiegać się za pośrednictwem Regionalnego Komitetu Sterującego, którego przewodniczącym jest Marszałek Województwa o środki finansowe na zadania restrukturyzacyjne związane między innymi z modernizacją jednostek, adaptacją jednostek pod nowe zadania, dofinansowaniem inwestycji itp.

66 000,00 na wydatki inwestycyjne.

Ponadto informuję, że w związku z trudną sytuacją w jakiej znajduje się budżet państwa w projekcie ustawy budżetowej na rok 2003 na Program Działań Osłonowych i Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia warunkowo została zapisana kwota w wysokości 110 mln zł. Z chwilą zakończenia prac legislacyjnych i przyjęcia budżetu o zasadach podziału środków zostaną poinformowani Wojewodowie i Marszałkowie Województw.

W przypadku programów polityki zdrowotnej, prace te zmierzały w kierunku zwiększenia uczestnictwa w ich realizacji podmiotów funkcjonujących w systemie ochrony zdrowia, a mianowicie Regionalnych Kas Chorych, organów samorządu terytorialnego będących organami założycielskimi dla zakładów opieki zdrowotnej. Program poprawy sytuacji w zakresie zwalczania chorób nowotworowych jest złożony i wielopłaszczyznowy. Do najistotniejszych elementów mających wpływ na zmniejszenie umieralności należą wczesna wykrywalność i dostępność do skutecznych (nowoczesnych) sposobów leczenia. Stąd w 2002 roku kontynuowane są programy badań przesiewowych ukierunkowane na wczesne wykrywanie najczęściej występujących nowotworów, i obejmują: "Program badań przesiewowych dla wczesnego rozpoznania raka piersi", "Program badań przesiewowych dla wczesnego rozpoznania raka szyjki macicy", "Program badań przesiewowych dla wczesnego rozpoznania raka jelita grubego", oraz realizowany jest program pn. "Rejestr nowotworów złośliwych", i "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje", a także program pn. "Taksany w skojarzonym leczeniu raka jajnika". W 2002 roku na realizację w/w programów w budżecie Ministerstwa Zdrowia zostały zabezpieczone środki finansowe w wysokości 72 000 000,00 zł.

W leczeniu nowotworów złośliwych, możliwość stosowania radioterapii stanowi o sukcesie leczenia w wielu przypadkach. W 2001 roku, w polskich ośrodkach onkologicznych leczenie napromienianiem wiązkami zewnętrznymi (teleradioterapię) zastosowano u około 40.095 chorych. Niższe, niż w krajach zachodnioeuropejskich i USA, odsetki wyleczeń w naszym kraju (około 30% i 50%) wynikają głównie z wyższego stopnia zaawansowania choroby nowotworowej w momencie rozpoznania. W dużej części są one pochodną utrudnionego dostępu do specjalistycznego leczenia onkologicznego, w tym zwłaszcza radioterapii.

Aktualnie w Ministerstwie Zdrowia zostały zakończone prace nad wyłonieniem w drodze postępowania konkursowego realizatorów programu. pn. "Leczenie nowotworów złośliwych - moduł inwestycje". W 2002 roku środki finansowe w wysokości 41,5 mln zł. zostaną przekazane na dofinansowanie zakupu zintegrowanej linii terapeutycznej do radioterapii - dla doposażenia istniejących zakładów radioterapii oraz dla nowotworzonego ośrodka radioterapii. Możliwość udziału finansowego samorządu regionalnego w proces doposażenia istniejącego zakładu radioterapii lub tworzenia nowego zakładu jest elementem pożądanym dla realizacji zadań. Jednocześnie informuję, że w projekcie budżetu na 2003 rok zostały przewidziane środki finansowe na dofinansowanie zakupu specjalistycznej aparatury medycznej do radioterapii, co, otwiera zakładowi opieki zdrowotnej możliwość aplikacji do środków budżetowych przeznaczonych na ten cel w roku przyszłym.

Warszawa, dn. 5 grudnia 2002 r.

W dniu 2 września 2002 r. inspektor Miejskiego Inspektoratu Weterynarii w Rzeszowie, działając na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (j.t. Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752 z późn. zm.) pobrał z magazynu chłodniczego próby do badań z sera twarogowego tłustego wyprodukowanego w omawianym zakładzie, na zgodność z normą PN-91-A-86300, w zakresie wymogów mikrobiologicznych. Dowodem dokonania powyższej czynności jest protokół pobrania prób nr 1/VIII/2002. Badania mikrobiologiczne, przeprowadzone w Wojewódzkim Inspektoracie Weterynarii w Krośnie - Zakład Higieny Weterynaryjnej w Krośnie, oddział w Rzeszowie wykazały, że badany ser był niezgodny z ww. normą. Zawierał ponadnormatywną ilość bakterii z grupy coli, o czym informuje wynik badania mikrobiologicznego z 9 września 2002 r. Nr WIW ZHW Rz-4041/MChŻ/BM.233-236/02. Produkt przekraczający wymienione parametry jest produktem o niewłaściwej jakości zdrowotnej i stanowi zagrożenie dla zdrowia ludzi. W związku z powyższym Powiatowy Lekarz Weterynarii w Rzeszowie działając na podstawie art. 31b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej wydał dnia 12 września 2002 r. decyzję zakazującą produkcji w Zakładzie Mleczarskim "Nowość" w Trzebusce sera twarogowego tłustego do czasu uzyskania przez niego zgodnych z ww. normą parametrów mikrobiologicznych (znak MIW PH.094 M-2 47/002). Tenże organ na podstawie art. 108 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) nadał przedmiotowej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W jej treści Powiatowy Lekarz Weterynarii jako organ I instancji prawidłowo pouczył stronę o możliwości, terminie oraz o sposobie złożenia odwołania od ww. decyzji. Decyzja powyższa doręczona została stronie 16 września 2002 r. zgodnie z obowiązującą w tej materii procedurą administracyjną. Zainteresowana strona nie skorzystała jednak w określonym prawem terminie z możliwości złożenia odwołania, i tym samym decyzja stała się prawomocna i ostateczna. Jednakże strona po upływie wspomnianego wyżej terminu złożyła odwołanie od decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w Rzeszowie do Podkarpackiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Krośnie. W swoim piśmie z dnia 7 października 2002 r. strona wnosiła o zniesienie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji z 12 września 2002 r. zakazującej produkcji sera twarogowego tłustego, rozpatrzenie wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania oraz o uchylenie ww. decyzji jako bezprzedmiotowej. Rozpatrujący sprawę Podkarpacki Wojewódzki Lekarz Weterynarii w Krośnie postanowieniem Nr 8 z dnia 12 listopada 2002 r. stosownie do regulacji zawartych w art. 58 i 59 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego odmówił przywrócenia terminu do złożenia odwołania w tej sprawie (znak WIW hig.4023/I/20/02). Ten sam organ postanowieniem Nr 9 z 12 listopada 2002 r. na podstawie art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania przez stronę (znak WIW hig.4023/I/20/02). W związku z powyższym organ II instancji pozostawił odwołanie bez rozpoznania. Należy dodać, że oba postanowienia wydane przez Podkarpackiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Krośnie, można zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego poddać kontroli sądu administracyjnego.

Konkludując należy stwierdzić, że postępowanie prowadzone przez odpowiednie organy Inspekcji Weterynaryjnej prowadzone było zgodnie z procedurami administracyjnymi właściwymi dla przedmiotowej sprawy. Nie skorzystanie przez właścicieli Zakładu Mleczarskiego "Nowość" w Trzebusce z przysługujących im praw stosownie do postanowień ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego uznać należy za uchybienie z winy przedstawicieli tego przedsiębiorcy. Natomiast uzasadnienie przedstawione przez wnioskodawcę w odwołaniu uznać należy za niewystarczające i nieprzekonujące z punktu widzenia przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej i ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego oraz całego materiału dowodowego. Nie można bowiem, stosownie do treści art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej uznać za urzędowe, badania przeprowadzone przez Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w Rzeszowie (Laboratorium Higieny Żywności, Żywienia i Przedmiotów Użytku). Zgodnie z treścią ww. przepisu, w opisywanym przypadku, urzędowe badania przeprowadzają tylko zakłady higieny weterynaryjnej i inne laboratoria wchodzące w skład wojewódzkich inspektorów weterynarii. Co więcej badania nie zostały przeprowadzone bezpośrednio przez ww. Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w Rzeszowie tylko dokonano ich na życzenie klienta tj. Zakładu Mleczarskiego "Nowość" w Trzebusce. Tak więc z formalnego punktu widzenia ww. badania nie stanowią dla organów Inspekcji Weterynaryjnej porównawczego i wiarygodnego materiału dowodowego. Biorąc powyższe pod uwagę nie można w żadnym przypadku uwzględnić argumentacji podmiotu skarżącego.

dr Andrzej Rudy

Warszawa, 02. 12.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

• pociąg nr 12327 relację Warszawa Wschodnia - Warka zmieniono na Warszawa Wschodnia - Radom (z postojami na odcinku Warka - Radom, na stacjach Dobieszyn i Bartodzieje),
• pociąg nr 4442 relację Radom - Warka zmieniono na Radom - Warszawa Wschodnia (z postojami na odcinku Warka - Warszawa Wschodnia, na stacjach Czachówek Płd, Zalesie Górne i Piaseczno.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY
z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 11 grudnia 2002 r.

Kolejne przepisy prawne regulujące zasady udzielania premii gwarancyjnej rozszerzały katalog uprawnień do otrzymania premii i dopiero nowelizacja rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 maja 1996 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania premii gwarancyjnej, a także jej zwrotu oraz trybu rozliczeń z bankami z tytułu refundacji wypłaconych premii (Dz.U. Nr 57, poz. 259 z późn. zm.) - dokonana dnia 20 lutego 2001 r. i obowiązująca od 24 kwietnia 2001 r. - wycofała z uprawnień do premii przypadki wykupu lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego, do którego właścicielowi książeczki mieszkaniowej przysługiwał uprzednio inny niż własność tytuł prawny. Premie gwarancyjne z tego tytułu przysługiwały ponad 7 lat (od 1 października 1993 r. do 23 kwietnia 2001 r.).

Nowelizacja ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych oraz zmianie niektórych ustaw, przyjęta przez Parlament w dniu 27 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 127, poz. 1090), zastąpiła regulacje rozporządzenia dotyczące zasad i warunków udzielania premii gwarancyjnej, przywracając tym samym konstytucyjny charakter tych przepisów.

Zgodnie z przepisami ww. ustawy dopiero od 12 sierpnia 2002 r. właściciel książeczki może wykupić najmowane mieszkanie i złożyć w związku z tym wykupem wniosek do banku o wypłatę premii, w terminie nie dłuższym niż 90 dni od dnia zakupu mieszkania (daty zawarcia aktu notarialnego). Wypłacenie premii osobom, które wykupiły mieszkania w okresie od 24 kwietnia 2001 r. do 11 sierpnia 2002 r. nie jest możliwe przez zastosowanie interpretacji przepisów przez organ administracji, ponieważ katalog czynności uprawniających do uzyskania premii zawarty jest w ustawie, sformułowania są jednoznaczne i jedynie kolejna zmiana ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. mogłaby dać uprawnienie do wypłaty premii tym osobom. Ewentualne wprowadzenie takiego rozwiązania byłoby możliwe jedynie w drodze odrębnej inicjatywy ustawodawczej, przy czym nie musi to być oczywiście inicjatywa rządowa.

Rząd ustosunkował się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2001 r. przygotowując projekt nowelizacji ustawy, przywracający konstytucyjny charakter przepisów określających zasady wypłat premii gwarancyjnych. Niezależnie od wyroku Trybunału Konstytucyjnego projekt ten przewidywał od początku znaczne poszerzenie katalogu celów uprawniających do premii, w tym m.in. ponowne wprowadzenie możliwości - odebranej uprzednio właścicielom książeczek mieszkaniowych - otrzymania premii gwarancyjnej z tytułu wykupu mieszkania najmowanego. W czasie przygotowywania nowelizacji ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. Rząd nie widział możliwości objęcia nowymi przepisami osób, które dokonały wykupu mieszkań w okresie od 24 kwietnia 2001 r. do 11 sierpnia 2002 r., ze względu na konsekwencje finansowe dla budżetu państwa, jakie łączyłyby się z taką decyzją. Wydatki na premie gwarancyjne pochłaniają corocznie znaczną część nakładów budżetowych na mieszkalnictwo. W I półroczu 2002 r. Urząd mieszkalnictwa i Rozwoju Miast zrefundował bankom 401,6 mln zł na wypłacone premie gwarancyjne w związku z likwidacją w tym czasie 47.226 książeczek mieszkaniowych. Po trzecim kwartale br. kwota refundacji wypłaconych bankom w 2002 r. wzrosła do 576,6 mln zł.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, dnia 16 grudnia 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

Łączę wyrazy szacunku

Z up. DYREKTORA GENERALNEGO POCZTY POLSKIEJ

dr Tadeusz Müller

Warszawa, 2002-12-16

W związku z pismem z dnia 13 listopada 2002 r. znak: LP/043/372/02/V przekazującym oświadczenia złożone przez senatora Bogusława Litwińca na 27 posiedzeniu Senatu RP w dniu 8 listopada 2002 r., działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów i w porozumieniu z Ministrem Kultury, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień do poruszonych w przedmiotowym oświadczeniu kwestii:

Program MEDIA Plus jest następcą wspólnotowych programów MEDIA I i MEDIA II, ukierunkowanym na wzmocnienie konkurencyjności europejskiego przemysłu audiowizualnego poprzez wspieranie międzynarodowej dystrybucji filmów europejskich, rozwoju europejskich firm działających na obszarze audiowizualnym i kinematograficznym oraz szkolenia profesjonalistów w tym zakresie. Czynne uczestnictwo Polski w europejskich przedsięwzięciach w dziedzinie mediów rozpoczęło się w roku 1992, kiedy to na mocy umowy z Europejskim Biurem Dystrybucji Filmowej EFDO Polska przystąpiła do jednego z projektów Programu MEDIA, obejmującego dystrybucję filmową. W roku 1993 decyzją Rady Europejskiej programy wspólnotowe zostały otwarte dla państw stowarzyszonych z Unią Europejską, co znalazło swój wyraz w oficjalnym Komunikacie Komisji Europejskiej z października 1993 roku, prezentującym stanowisko opowiadające się za przystąpieniem Polski do całości Programu MEDIA, uzależniając to jednak od dostosowania polskiego prawa w dziedzinie audiowizualnej do standardów obowiązujących w Unii Europejskiej oraz akceptacji przez stronę polską zasad wspólnotowej polityki audiowizualnej. W okresie tym koordynacja zadań związanych z uczestnictwem Polski w Programie znajdowała się w gestii Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Biura ds. Integracji Europejskiej oraz podmiotu właściwego do spraw kinematografii - Komitetu Kinematografii. W roku 1997 na mocy upoważnienia Rady Ministrów organem odpowiedzialnym za koordynację działań w zakresie przystąpienia Polski do Programu MEDIA ustanowiona została Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.

W wyniku konsultacji prowadzonych przez Krajową Radę z ówczesnym Ministerstwem Kultury i Sztuki oraz Komitetem Kinematografii w dniu 26 czerwca 1997 r. zostało podpisane Porozumienie w sprawie koordynacji współpracy w zakresie uczestnictwa Polski w Programie MEDIA II, którego postanowienia przewidywały powstanie w strukturze Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji jednostki organizacyjnej odpowiedzialnej za informowanie i promowanie Programu MEDIA oraz służącej pomocą techniczną polskim beneficjentom Programu - Biura Media Desk.

Formalne przystąpienie do Programu Wspólnotowego możliwe było jednak dopiero po spełnieniu przez stronę polską warunku wprowadzenia do porządku prawnego odpowiednich regulacji gwarantujących unifikację z rozwiązaniami stosowanymi w przedmiotowym zakresie przez kraje Unii. Nowelizacja ustawy o radiofonii i telewizji, która weszła w życie w 2000 r., a także zapewnienia polskich władz, iż pełne dostosowanie do przepisów Dyrektywy o Telewizji bez Granic nastąpi na mocy kolejnej nowelizacji ustawy, spowodowało, że Komisja Europejska we wrześniu 2001 roku zaproponowała Polsce od 2002 roku udział w edycji Programu MEDIA na lata 2001 - 2005 (MEDIA Plus). Podjęte wówczas działania organizacyjne zmierzające do przygotowania uczestnictwa Polski w Programie MEDIA Plus doprowadziły do opracowania przez stronę rządową, we współpracy z Komisją Europejską "Planu działania w sprawie wzmocnienia administracji i sądownictwa w Polsce", który został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 16 kwietnia 2002 r. Dokument ten potwierdzał, iż Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji jest organem właściwym do prowadzenia działań związanych z realizacją Programu MEDIA Plus oraz zakładał utworzenie przy Krajowej Radzie Biura do obsługi tego Programu.

W konsekwencji przyjęcia koncepcji określającej Krajową Radę organem właściwym do spraw Programu MEDIA, Prezes Rady Ministrów Pan Leszek Miller w dniu 13 czerwca br. upoważnił Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Pana Juliusza Brauna do podpisania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Memorandum Porozumienia z Komisją Europejską w sprawie przystąpienia Polski do Wspólnotowego Programu Media Plus i Media Plus - Training. Porozumienie zostało podpisane w Brukseli w dniu 19 czerwca 2002 r.

Należy przy tym stwierdzić, iż ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych przewiduje możliwość tworzenia gospodarstw pomocniczych przez kierownika jednostki budżetowej. Gospodarstwem pomocniczym jest wyodrębniona z jednostki budżetowej, pod względem organizacyjnym i finansowym, część jej podstawowej działalności lub działalność uboczna. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji jest organem konstytucyjnym, przy czym prowadzi swoją działalność w formie jednostki budżetowej. Przewodniczący Krajowej Rady może zatem utworzyć na mocy art. 20 ww. ustawy gospodarstwo pomocnicze.

Mając na uwadze przytoczone powyżej regulacje należy uznać, iż działalność prowadzona w formie gospodarstwa pomocniczego nie jest działalnością gospodarczą opartą o rozwiązania określone w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, lecz wprost wynika z ustawy o finansach publicznych i jest właściwa wyłącznie dla jednostek budżetowych zaliczanych do sektora finansów publicznych. Ponadto, należy zauważyć, iż postanowienia ustawy o finansach publicznych nie zawierają regulacji dotyczących możliwości tworzenia przez państwowe jednostki budżetowe podmiotów gospodarczych określonych w kodeksie spółek handlowych.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Pana Senatora związanych z obarczeniem Krajowej Rady "dodatkowymi czynnościami, które dotyczą wszystkich etapów powstawania dzieł audiowizualnych przedstawianych przez polskich autorów w procesie pośrednictwa do środków europejskiego programu Media Plus" pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z informacjami przedstawionymi w tym zakresie przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Program adresowany jest do profesjonalistów sektora audiowizualnego, głównie niezależnych przedsiębiorstw, instytucji niepaństwowych. Projekty przedstawiane są przede wszystkim przez polskich niezależnych producentów, dystrybutorów i instytucje organizujące szkolenia, nie zaś przez indywidualnych autorów i twórców. Stosowne wnioski składane są bezpośrednio do Brukseli, gdzie po zaopiniowaniu zapada decyzja o kwotach przyznanych dotacji. Zadaniem "Biura Media Desk" jest jak najszersza promocja Programu w Polsce, dostarczanie profesjonalistom sektora audiowizualnego wyczerpujących informacji o możliwości skorzystania z Programu oraz o obowiązujących procedurach ubiegania się o wsparcie finansowe. Ponadto w obszarze działalności Biura znajduje się promocja polskiego dorobku audiowizualnego i polskich przedsiębiorstw działających w tej dziedzinie. Należy zatem uznać, iż charakter działalności Biura Media Desk nie wykracza poza rolę informacyjną i promocyjną.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Czekaj