Warszawa, 2002.10.18

W związku z pismem z dnia 23 lipca 2002 r. Nr RJ/043/263/02/V, przy którym zostały przesłane teksty dwóch wspólnych oświadczeń złożonych przez senatorów: Panią Wiesławę Sadowską i Pana Zbigniewa Gołąbka złożonych na 21. posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r. oraz o nawiązaniu do pisma Ministra Finansów z dnia 7 sierpnia 2002 r. znak PP2-0606-699-2/BM6-8652/02/AKO, uprzejmie informuję:

W zakresie polityki celnej należy zauważyć, iż zawarta w wystąpieniu propozycja, aby przywożone towary były - w celu ich kontroli - umieszczane w składzie celnym jest sprzeczna z obowiązującym w Polsce prawem celnym, a zwłaszcza z przepisami art. 102 § 1 oraz art. 114 § 1 ustawy Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 z późn. zm.). Przepisy ustawy nie przewidują obowiązku nadania towarom określonego przeznaczenia celnego, w tym przypadku obowiązku objęcia towarów wprowadzanych na polski obszar celny procedurą składu celnego. Objęcie towarów procedurą celną następuje na podstawie i według danych ze zgłoszenia celnego (art. 60 § 1).

Wobec powyższego, nie jest możliwe przyjęcie proponowanego w wystąpieniu trybu postępowania polegającego na wprowadzeniu obowiązku obejmowania skór i wyrobów ze skóry wprowadzanych na polski obszar celny procedurą składu celnego, a następnie, po przeprowadzeniu stosownych badań, procedurą dopuszczenia do obrotu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż metodyka kontroli celnej polega na identyfikacji towaru na podstawie informacji zawartych w zgłoszeniu celnym i wymaganych przepisami prawa załącznikach oraz konfrontacji tych danych z rzeczywistością. Dodatkowym elementem wykorzystywanym w kontroli celnej są wskazania i wytyczne Ministerstwa Finansów, sygnały ze środowiska gospodarczego oraz informacje przekazywane przez inne służby. Skuteczność kontroli celnej zależy od tych informacji, poziomu wyszkolenia i wyposażenia w sprzęt do kontroli celnej funkcjonariuszy celnych.

Natomiast wskazane byłoby, aby Polska Izba Garbarzy, Przetwórców Skóry i Handlu oraz Polska Unia Gospodarcza nawiązała kontakty ze służbą celną poprzez:

• przeprowadzenie szkoleń dla funkcjonariuszy celnych w zakresie identyfikacji i oznaczania surowców i wyrobów ze skóry, w tym wydanie broszury informacyjnej,
• przekazywanie na bieżąco informacji o stwierdzonych i możliwych zagrożeniach związanych z importem ww. towarów,
• ustalenie kalendarza spotkań roboczych poświęconych omówieniu istniejących i ewentualnie mogących wystąpić problemów.

Klasyfikacja towarów w Nomenklaturze Scalonej podlega pewnym warunkom określającym zasady, na których jest oparta oraz Ogólnym Regułom zapewniającym jednolitą interpretację. Oznacza to, że dany towar jest zawsze klasyfikowany do jednej i tej samej pozycji lub podpozycji, z wyłączeniem wszystkich innych, które mogłyby być brane pod uwagę. A zatem do każdego importowanego towaru przypisana jest odpowiednia propozycja w Taryfie celnej.

Zgodnie z brzmieniem pozycji 4101 w Taryfie celnej, pozycja ta obejmuje surowe skóry i skórki bydlęce (włączając bawole) lub zwierząt jednokopytnych (świeże lub solone, suszone, wapnowane, piklowane lub inaczej zakonserwowane, ale niepoddane garbowaniu, pergaminowaniu lub dalszemu wyprawieniu), nawet odwłoszone lub dwojone.

Natomiast pozycja 4102 Taryfy celnej obejmuje surowe skóry owcze lub jagnięce (świeże lub solone, suszone, wapnowane, piklowane lub inaczej zakonserwowane, ale niepoddane garbowaniu, pergaminowaniu lub dalszemu wyprawieniu), również dwojone lub z wełną oprócz wyłączonych zgodnie z uwagą 1 (c) do działu 41.

Do pozycji 4103 Taryfy celnej klasyfikowane są pozostałe surowe skóry i skórki (świeże lub solone, suszone, wapnowane, piklowane lub inaczej zakonserwowane, ale niepoddane garbowaniu, pergamninowaniu lub dalszemu wyprawieniu), również dwojone lub odwłoszone, oprócz wyłączonych zgodnie z uwagami 1 (b) lub 1 (c) do działu 41.

Do towarów objętych ww. pozycjami stosuje się uzupełniającą jednostkę miary określoną w sztukach, z wyjątkiem towarów klasyfikowanych do kodu PCN 4101 50 30 9, 4101 90 00 1, 4101 90 00 9, 4103 20 00 0, 4103 30 00 0 i 4103 90 00 0, dla których przyjmuje się masę określoną w kilogramach.

Dlatego też, w zależności od rodzaju importowanych skór, jednostką miary towaru mogą być kilogramy, sztuki a nawet m2 (np. pozycja 4113, kod CPN 4107 11 11 0).

W zakresie podatków pośrednich postulat obniżenia podatku od towarów i usług ze stawki 22% do wysokości 7% na surowe skóry świńskie, jest bezzasadny. W obecnym stanie prawnym, w wyniku zmiany rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykazu towarów do celów poboru podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w imporcie (Dz.U. Nr 27, poz. 270) pozycją 136a dodano surowe skóry ze świń (kod PCN 4103 30 00 0) do wykazu towarów, których przywóz z zagranicy jest objęty stawką podatku w wysokości 3% ujętego w załączniku nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie wykazu towarów do celów poboru podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w imporcie (Dz.U. Nr 155, poz. 1814 z późn. zm.). Jednocześnie informuję, iż w rozporządzeniu z dnia 29 grudnia 1999 r. w sprawie wykazu towarów do celów poboru podatku od towarów i usług oraz podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w imporcie (Dz.U. Nr 111, poz. 1290 z późniejszymi zm.), które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2001 r., stawka podatku od towarów i usług na import towarów objętych kodem PCN 4103 30 00 0 wynosiła również 3% podatku od towarów i usług. Postulat Polskiej Izby Garbarzy, Przetwórców Skóry i Handlu przywrócenia stawki 7% na surowce skóry świńskie, podczas gdy przed 22% stawką były objęte stawką 3% jest zatem niezrozumiały.

W zakresie propozycji objęcia podatkiem akcyzowym oraz 22% stawką podatku od towarów i usług importu skrawków i pozostałych odpadów skóry wyprawionej lub skóry wtórnej, nienadających się do produkcji artykułów skórzanych; pyłu, proszku i mączki, ze skóry wyprawionej (PCN 4115 20 00 0) w świetle przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) skrawki i odpady nie stanowią wyrobów akcyzowych, a zatem propozycja ta wymagałaby zmiany ustawowej.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.10.24

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1) zbudowania systemu biernego i czynnego zabezpieczenia przeciwpowodziowego,

4) prewencyjnego zagospodarowania przestrzennego oraz renaturalizacji ekosystemów,

7) energetycznego wykorzystania rzek.

1. dokończenie budowy stopnia wodnego Malczyce i jazu Lipki,
2. budowa jazów: Chróścice, Ujście Nysy, Oława,
3. budowle regulujące na rzece Odrze swobodnie płynącej i w dorzeczu Warty,
4. modernizacja śluz Kanału Gliwickiego,
5. modernizacja śluz Odry skanalizowanej,
6. modernizacja Wrocławskiego węzła Wodnego.

Problem infrastruktury śródlądowych dróg wodnych znalazł swój wyraz także w załączniku nr 3 do Strategii Gospodarczej Rządu - "Infrastruktura - klucz do rozwoju", który stanowi, iż "(...) W ramach rozwoju infrastruktury śródlądowych dróg wodnych nastąpi rozpoczęcie realizacji <<Programu dla Odry 2006>>. Program ten, którego realizacja ma trwać 15 lat pozwoli nie tylko na podwojenie przewozów żeglugą śródlądową, najbardziej ekologiczną gałęzią transportu, lecz także zwiększy bezpieczeństwo przeciwpowodziowe oraz doprowadzi do poprawy sytuacji gospodarki wodnej. W wyniku realizacji "Programu dla Odry 2006" nastąpi istotne usprawnienie żeglugi morskiej w rejonie portów morskich Szczecin i Świnoujście oraz portów rzecznych dolnej Odry, pozwalającej na znaczne zwiększenie z tego rejonu przewozów żeglugą śródlądową ładunków, także tranzytowych, w kierunku aglomeracji Berlina i Niemiec. (...)".

Jednocześnie pragnę wskazać, iż pomimo faktu, że Ministerstwo Infrastruktury (dawne Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej) współpracowało w przygotowaniu "Programu dla Odry 2006" w części dotyczącej rozwoju żeglugi śródlądowej, osobą odpowiedzialną za realizację "Programu dla Odry 2006" jest Pełnomocnik Rządu do Spraw Programu dla Odry 2006, którym jest Wojewoda Dolnośląski ustanowiony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia Pełnomocnika Rządu do Spraw Programu dla Odry 2006 (Dz.U. Nr 31, poz. 278). Natomiast zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 1999 r., Nr 82, poz. 928 z późn. zm.) zagadnienia związane z utrzymaniem śródlądowych wód powierzchniowych, stanowiących własność Skarbu Państwa wraz z infrastrukturą techniczną związaną z tymi wodami, obejmującą budowle i urządzenia wodne oraz budową, modernizacją i utrzymaniem śródlądowych dróg wodnych - należą do kompetencji ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, którym aktualnie jest Minister Środowiska.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

Marek Pol

Warszawa, dnia 28.10.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią senator Marię Szyszkowską podczas 25 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 03 października 2002 r. w sprawie przewlekłości postępowań sądowych toczących się przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie oraz Sądem Okręgowym w Warszawie, a dotyczących Pana Mahomeda Kamala Hasmata Kenawy uprzejmie wyjaśniam, iż sprawa dotycząca pozbawienia Pana Mahomeda Kamala Hasmata Kenawy władzy rodzicielskiej nad pięciorgiem dzieci (sygn. akt III Nsm 430/98) pozostaje w zainteresowaniu Ministra Sprawiedliwości od listopada 1999 r., a na skutek dokonanej interwencji, od dnia 14 grudnia 1999 r., również pod nadzorem Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie.

W sprawie III Nsm 430/98 Sądu Rejonowego w Pruszkowie zapadło w dniu 13 listopada 2000 r. orzeczenie ograniczające Panu Mahomedowi Kamalowi Hasmata Kenawy władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi Shaimaa, Mariam, Zamzam i Taha poprzez poddanie jej nadzorowi kuratora, a w stosunku do małoletniej Zeimab poprzez umieszczenie jej w placówce opiekuńczo-wychowawczej. Ponadto sąd zakazał opuszczania przez małoletnich terytorium Polski. Uczestnik postępowania złożył apelację od powyższego orzeczenia i w związku z tym sprawa została przekazana do Sądu Okręgowego w Warszawie.

W dniu 07 czerwca 2001 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział VI Rodzinny Odwoławczy wydał postanowienie zawieszające postępowanie apelacyjne do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie II K 241/99 Sądu Rejonowego w Pruszkowie.

Akt oskarżenia przeciwko Mahomedowi Kamala Hashmata Kenawy wpłynął do Sądu Rejonowego w Pruszkowie w dniu 30.04.1999 r. i zarzucał mu popełnienie w okresie od września 1995 do 21 października 1998 r. przestępstwa z art. 207 § 1 kk i 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Do przesłuchania prokurator zawnioskował 21 świadków.

Na rozprawach 13.03.2000 r., 12.04.2000 r., 12.05.2000 r., 14.06.2000 r., 12.07.2000 r., 30.10.2001 r., 30.11.2001 r. prowadzone były czynności dowodowe.

W okresie od 16.02.2001 r. do 24.07.2001 r. trwały czynności zmierzające do ustalenia, czy stan zdrowia oskarżonego pozwala na jego udział w rozprawie - pierwsza opinia biegłego lekarza, z dnia 25.02.2001 r., stwierdzała przeciwwskazania do stawiennictwa w sądzie; zgodnie z drugą opinią, z dnia 10.07.2001 r., stan zdrowia oskarżonego pozwalał na udział w rozprawie.

Wyznaczenie rozprawy na dzień 30.10.2001 r. wynikało z faktu, iż obrońca oskarżonego w okresie od 23.08.2001 r. do 10.09.2001 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym.

W dniu 19.04.2002 r. do Sądu Okręgowego wpłynęło pismo Stowarzyszenia Muzułmańskiego AHMADIYYA, z treści, którego wynikało, że zachowanie i wypowiedzi oskarżonego, uczestniczącego w modlitwach i spotkaniach Stowarzyszenia "obce są zarówno zasadom Islamu, jak i kulturze arabskiej oraz normom przyjętym w Polsce". Wymienione pismo zawierało sugestie poddania oskarżonego badaniom i leczeniu psychiatrycznemu.

Termin rozprawy wyznaczony został na dzień 10.10.2002 r., przy uwzględnieniu wniosku obrońcy o nie wyznaczanie rozprawy w okresie 23.08. - 10.09.2002 r. i 25.09. - 03.10.2002 r.

Analiza przebiegu postępowania sądowego nie nasuwa zastrzeżeń, co do jego sprawności. Terminy rozprawy tak przed Sądem Rejonowym jak i przed Sądem Okręgowym wyznaczane były zgodnie z kolejnością wpływu spraw. Wszelkie czynności dowodowe, w tym uzupełnienie przewodu sądowego w instancji odwoławczej, jakkolwiek przedłużające proces, znajdują uzasadnienie w obowiązku realizacji przez sądy zasady prawdy materialnej. Nie stwierdzono niezasadnych przerw czy odroczeń.

Kontrola orzeczenia wydanego przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie nie ujawniła naruszenia gwarancji procesowych stron, a w szczególności prawa oskarżonego do obrony. Zawarty w protokołach rozpraw przebieg postępowania nie nasuwa żadnych wątpliwości co do bezstronności sądów. Po zakończeniu sprawy karnej Sąd Okręgowy w Warszawie VI Wydział Rodzinny Odwoławczy niezwłocznie podejmie zawieszone postępowanie w sprawie III Nsm 430/98.

Marek Staszak

Warszawa, dnia 30.10.2002 r.

W nawiązaniu do pisma sygn. LP/043/357/02/V z dnia 08.10.2002 r., w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Sergiusza Plewę podczas dwudziestego piątego posiedzenia Senatu RP w dniu 04.10.2002 r., odnośnie Fabryki Przyrządów i Uchwytów "Bison - Bial" S.A., uprzejmie informuję, iż zgodnie z ustawą z dnia 08.08.1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz.U. 96.106.493 z późn. zm.) nadzór na stanem realizacji zobowiązań wynikających z Umowy Sprzedaży Akcji Fabryki Przyrządów i Uchwytów "Bison - Bial" S.A. zawartej w dniu 30.04.1997 r., pomiędzy Skarbem Państwa a Metalexport Sp. z o.o., zmienionej aneksem z dnia 08.10.2001 r., sprawuje Dyrektor Delegatury MSP w Białymstoku.

Zgodnie z Umową Kupujący zobowiązany jest do realizacji w Okresie Inwestycyjnym innych zobowiązań inwestycyjnych, polegających na oferowaniu Spółce nowych wyrobów, technologii, usług oraz nowych rynków zbytu, a także do spowodowania realizacji przez Spółkę, z własnych środków, inwestycji i remontu zakładu. Realizacja tych zobowiązań jest monitorowana przez Delegaturę SMP w Białymstoku. Delegatura w ww. piśmie poinformowała, że wg ostatniej informacji Zarządu FPiU "Bison - Bial" S.A. w Białymstoku (pismo z dnia 15.08.2002 r.) zobowiązanie to nie było realizowane w I kw. 2002 roku w części dotyczącej realizacji przez Spółkę z własnych środków inwestycji i remontu zakładu, pozostałe zobowiązania polegające na oferowaniu Spółce nowych wyrobów, technologii, usług oraz nowych rynków zbytu były realizowane.

Zgodnie z ww. Umową Kupujący zobowiązał się do utrzymania w okresie 36 miesięcy, tj. do 30 kwietnia 2002 r. stanu zatrudnienia pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony na poziomie etatów z dnia podpisania Umowy. Umowa dopuszczała zwolnienia pracowników wyłącznie w określonych przypadkach, przewidzianych Umową. Zgodnie z ww. pismem Delegatury, zobowiązanie zostało przez Kupującego zrealizowane.

Zgodnie z zapisami ww. Umowy Kupujący zobowiązał się do utrzymania wynagrodzenia pracowników Spółki na poziomie wynikającym z osobistego zaszeregowania pracownika, a także ich waloryzowania o wskaźnik wzrostu wynagrodzeń ustalony przez Komisję Trójstronną oraz do honorowania Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy w okresie 36 miesięcy, tj. do 30 kwietnia 2000 r. Zgodnie z ww. pismem Delegatury zobowiązanie zostało przez Kupującego zrealizowane.

Na podstawie ww. Umowy Kupujący zobowiązał się do utrzymania w okresie 36 miesięcy, tj. do 30 kwietnia 2000 r. zasad obowiązujących w dniu podpisania Umowy w zakresie funkcjonowania w zakładzie: stołówki zakładowej, ośrodka wczasowego, zakładowej przychodni służby zdrowia oraz przydzielenia pracownikom środków BHP, ochrony osobistej, dostarczania odzieży ochronnej i roboczej. Jak poinformowała Delegatura w ww. piśmie, zobowiązanie zostało przez Kupującego zrealizowane.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dn. 2002-10-30

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Tadeusza Bartosa na 25 posiedzeniu Senatu w dniu 3 października 2002 r. uprzejmie informuję, że podzielam troskę Pana Senatora o rozwój i właściwe funkcjonowanie szkół rolniczych. Znalazła ona odzwierciedlenie na stanowisku Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12.04.2002 r., zawartym w piśmie skierowanym do Pani Krystyny Łybackiej - Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, w sprawie komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty (druk nr 331).

W stanowisku tym stwierdza się, że w kontekście odpowiedzialności Ministra Rolnictwa za przygotowanie rolnictwa do integracji z Unią Europejską oraz w powiązaniu z prowadzonymi przez resort pracami nad projektem ustawy o obrocie nieruchomościami rolnymi, w której wprowadza się obowiązek wykształcenia rolniczego dla nabywców i dzierżawców tych nieruchomości, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi powinien mieć decydujący wpływ na kształcenie kadry dla potrzeb rolnictwa i gospodarki żywnościowej, a także na doskonalenie nauczycieli przedmiotów zawodowych i związany z tym system doradztwa metodycznego.

Uznając potrzebę wpływu samorządów powiatowych na system kształcenia zawodowego, w powiązaniu z zapotrzebowaniem lokalnych rynków pracy, a jednocześnie pragnąc mieć wpływ na kształcenie kadry dla potrzeb rolnictwa i gospodarki żywnościowej, podzielam pogląd Sejmowej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, aby Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przejął jedynie część szkół i placówek, a poprzez nie oddziaływał na jakość kształcenia we wszystkich szkołach rolniczych. Byłyby to przede wszystkim centra kształcenia praktycznego i ustawicznego oraz szkoły rolnicze przy których są one usytuowane, a także szkoły kształcące w zawodach "unikalnych", takich jak np. pszczelarstwo, rybactwo śródlądowe, weterynaria czy hodowla koni.

W sprawie rozważenia możliwości dofinansowania szkół rolniczych ze środków budżetowych resortu rolnictwa, pragnę poinformować Pana Senatora, że przepisy ustawy budżetowej na rok 2002 nie pozwalają Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi na finansowanie szkolnictwa rolniczego. Dyskusyjnym wydaje się także rozwiązanie dofinansowywania tych szkół w przyszłości, bez zapewnienia wpływu resortu na proces kształcenia oraz na sposób wydatkowania środków finansowych.

MINISTER

Warszawa, dnia 4.11.2002 r.

Koncepcja utworzenia sieci jednostek ochrony zdrowia mogących stanowić najwyższej klasy zaplecze medyczne i dydaktyczne dla leczenia urazów wielonarządowych nawiązuje do realizowanego w latach dziewięćdziesiątych Programu Leczenia Urazów Wielonarządowych. Biorąc pod uwagę fakt, iż zagęszczeniu ulega sieć szpitalnych oddziałów ratunkowych, Minister Zdrowia uznał za niezbędne stworzenie na terenie całego kraju - na bazie już istniejących jednostek ochrony zdrowia, kilkunastu referencyjnych szpitali specjalistycznych.

Szpitale pretendujące do tego miana muszą, zgodnie z projektem ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, spełniać szereg warunków. Zgodnie z projektem status referencyjnego szpitala specjalistycznego może otrzymać jedynie szpital posiadający, co najmniej: szpitalny oddział ratunkowy oraz oddziały: urazów wielonarządowych, leczenia oparzeń, toksykologii, neurotraumatologii oraz kardiologii inwazyjnej. Referencyjny szpital specjalistyczny ma być w założeniu ośrodkiem referencyjnym dla najbliższych szpitalnych oddziałów ratunkowych łącznie obsługujących populację, co najmniej 2 mln osób. Szpital referencyjny nie może odmówić przyjęcia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia życia lub zdrowia ze szpitali, szpitalnych oddziałów ratunkowych lub ewakuacyjnych iż ratunkowych, objętych zasięgiem jego działania.

Uprzejmie informuję, iż przesłany przez Wojewodę Wielkopolskiego plan zabezpieczenia medycznych działań ratunkowych nie wskazuje planowanej lokalizacji referencyjnego szpitala specjalistycznego w roku 2003.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Aleksandra Nauman

Warszawa, dnia 5 listopada 2002 roku

Przyjęty, w dniu 13 sierpnia 2002 roku, przez Radę Ministrów "Program restrukturyzacji i prywatyzacji sektora gazowego" ma na celu przede wszystkim stworzenie efektywnej struktury sektora, umożliwiającej sprawne przeprowadzenie procesu restrukturyzacji oraz stwarzającej optymalne warunki do rozwoju branży, jak również wykreowanie w ramach tej struktury silnych ekonomicznie, zdolnych do samofinansowania podmiotów.

W ramach przyjętego Programu planowane jest utworzenie jednej dużej spółki poszukiwawczo-wydobywczej na bazie jednostek wchodzących w skład Oddziału Górnictwa Naftowego PGNiG S.A., która podejmie działalność najpóźniej z dniem 1 stycznia 2004 roku. Pragnę podkreślić, że decyzja na temat koncepcji restrukturyzacji sektora gazowego nie została podjęta ad hoc. Wypracowanie stanowiska zaakceptowanego przez Radę Ministrów, zostało poprzedzone szeregiem analiz, uzgodnień, dyskusji i polemik.

- Możliwość operowania większymi kapitałami pozwoli na podejmowanie działalności poszukiwawczej w różnych rejonach, a przez to zmniejszenie ryzyka poszukiwawczego przy zwiększeniu możliwości odkrycia złóż efektywnych do eksploatacji. Firmy o małych kapitałach ograniczają swoją działalność do jednego lub kilku obszarów, a w przypadku niepowodzenia poszukiwawczego szybko popadają w kłopoty finansowe i upadają lub są przejmowane przez duże firmy konkurencyjne.

- Jak wiadomo rozwój polskiego przemysłu naftowego został zapoczątkowany w Polsce południowej, gdzie w latach 70-tych wydobywano ponad 5 mld m3 rocznie gazu wysokometanowego. Wygenerowany zysk był przeznaczany na poszukiwania nafty i gazu w zachodniej Polsce. Dzięki temu odkryte zostały bogate złoża gazu, które dziś stanowią o potencjale gospodarczym O/ZZGNiG Zielona Góra. Równocześnie, zgodnie z wymogami określonymi w Prawie geologicznym i górniczym, PGNiG S.A. zobowiązany jest pokryć koszty likwidacji starych, nierentownych i wyeksploatowanych złóż i kopalń ropy naftowej i gazu ziemnego. Dlatego też zyski z zainwestowanych nakładów na poszukiwania i wydobycie w zachodniej Polsce muszą być częściowo wykorzystane na likwidację starych złóż. Aktualnie na południu Polski do likwidacji przeznaczonych jest około 1500 odwiertów oraz infrastruktura kopalniana, których likwidacja potrwa około 5 lat, a koszty szacuje się na około 60-70 mln złotych rocznie. Tak więc w przypadku utworzenia dwóch spółek wydobywczych, spółka w Zielonej Górze prosperowałaby dobrze, podczas gdy spółka w Sanoku, obarczona obowiązkiem likwidacji starych odwiertów i kopalń, nie posiadałaby możliwości rozwojowych.

- Jedna, silna spółka poszukiwawczo-wydobywcza będzie miała większe możliwości zarówno współpracy, jak i konkurencji z innymi firmami naftowymi, biorąc pod uwagę perspektywę integracji z Unią Europejską.

- Utworzenie dwóch spółek poszukiwawczo-wydobywczych spowodowałoby niepotrzebną wzajemną konkurencję, co miałoby negatywny wpływ na szanse obu firm w przetargach na uzyskanie koncesji (w ciągu 3-4 lat upłynie termin ważności koncesji posiadanych przez PGNiG S.A. na obszarach o wysokiej perspektywiczności i ponowne przyznanie koncesji będzie możliwe po rozstrzygnięciu dokonanym w przetargu otwartym).

Odnosząc się natomiast do uwagi na temat ograniczania wydobycia gazu przez PGNiG S.A., pragnę poinformować, iż faktycznie zdolności wydobywcze nie są w pełni wykorzystane. Dzieje się tak głównie w związku z tym, że w latach 2001-2002 rozpoznano i udokumentowano zasoby w szeregu złożach, dla których opracowywane są koncepcje i projekty zagospodarowania. Dotyczy to zarówno zasobów złóż gazu zaazotowanego (np. Kościan, Brońsko, Wielichowo, Ruchocice, Międzychód), jak i złóż gazu wysokometanowego (np. Dzików, Wola Obszańska, Palikówka, Terliczka, Stobierna, Jesionka, Mołgiew). Opracowany w Oddziale Górnictwa Naftowego PGNiG S.A. Program wydobycia gazu do roku 2020 ze złóż krajowych przewiduje do roku 2006 włączenie do eksploatacji wszystkich złóż i zasobów ekonomicznie opłacalnych do eksploatacji. Realizacja tego Programu pociągnie za sobą znaczne nakłady finansowe szacowane na około 700 mln zł, a także wymaga czasu niezbędnego do załatwienia spraw formalnoprawnych w celu uzyskania niezbędnych wymaganych prawem pozwoleń.

Odnosząc się na koniec do zarzutu dotyczącego złych intencji Zarządu PGNiG S.A, polegających na przesunięciu procesów decyzyjnych do Oddziału Głównego, pragnę zapewnić, że zarówno Oddział Górnictwo Naftowe, jak i całe PGNiG S.A., są zainteresowane pozyskaniem nowych odbiorców gazu, a przez to wzrostem sprzedaży i wydobycia gazu ze złóż krajowych. Dlatego też Oddział w Zielonej Górze oraz Oddział w Sanoku mają uprawnienia do poszukiwania lokalnych odbiorców gazu i negocjowania warunków dostaw. Końcowa faza negocjacji wymagała i wymaga uzgodnień z jednej strony z systemem gazowniczym (szczególnie tam, gdzie dostawy będą się odbywać poprzez system lub gdy system stanowi zabezpieczenie awaryjne dostaw gazu do odbiorcy lokalnego), a z drugiej strony z Zarządem PGNiG S.A. dla uzyskania stosownych zgód i pełnomocnictw. W przypadkach, gdzie dostawy do odbiorcy lokalnego odbywają się poprzez system lokalny (np. do EC Gorzów Wlkp.) umowę podpisują, z upoważnienia Zarządu PGNiG S.A., i realizują dostawy Oddziały wydobywcze. Natomiast w przypadkach, gdy dostawy do odbiorcy lokalnego odbywają się przez system (do dużych odbiorców) umowy i dostawy realizowane są przez Oddział Główny, a gaz ze złóż krajowych sprzedawany jest do systemu gazowniczego. Z tych względów dostawy do EC Zielona Góra, a w przyszłości do KGHM "Polska Miedź" i innych dużych odbiorców realizowane będą poprzez system gazu zaazotowanego zarządzany przez Oddział Główny. Również dlatego ostatnio z upoważnienia Zarządu PGNiG S.A. dyrekcja Oddziału Górnictwa Naftowego podpisała z KGHM "Polska Miedź" list intencyjny na dostawy gazu zaazotowanego ze złóż krajowych. Opisane rozwiązania były, są i będą stosowane w realizacji dostaw gazu ze złóż krajowych do odbiorców lokalnych, co nie ogranicza zagospodarowania i wydobycia gazu ze złóż krajowych. W tym zakresie, jak sądzę, nie powinno być rozbieżnych poglądów, jeśli za dewizę działania przyjmie się zasadę, że wszystkie jednostki organizacyjne PGNiG S.A. działają w kierunku pozyskania nowych odbiorców systemowych i lokalnych dla zwiększenia sprzedaży i wykorzystania krajowych zasobów gazu ziemnego.

Z wyrazami szacunku

Wiesław Kaczmarek