Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment


Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatora Bogdana Podgórskiego, złożonym na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22), przekazał Minister Finansów:

Warszawa, 2002-10-15

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku!

W związku z przekazanym przy piśmie znak LP/043/320/02/V z dnia 17 września br. tekstem oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Bogdana Podgórskiego podczas 24. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września 2002 r. w sprawie wydania przez urzędy skarbowe zaświadczeń o dochodach dla potrzeb osób ubiegających się o zasiłki rodzinne, pielęgnacyjne, wychowawcze lub świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego wynikające z obowiązku nałożonego ustawą z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o funduszu alimentacyjnym, ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych i ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 154, poz. 1791) uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Pan Senator Bogdan Podgórski słusznie zauważył, że znacznie wzrasta liczba zadań nakładanych na urzędy skarbowe bez żadnego ich wzmocnienia kadrowego oraz finansowego, co nie może pozostawać bez wpływu na realizację podstawowych zadań, do których zostały powołane tj. prawidłowego i terminowego ściągania podatków oraz innych należności budżetowych zapewniając wpływy dochodów budżetu państwa.

Pragnę poinformować Pana Marszałka, że w sytuacji podobnej do organów podatkowych województwa małopolskiego, opisanej przez Pana Senatora Bogdana Podgórskiego, znajdują się również organy podatkowe w pozostałych województwach w kraju.

Z informacji uzyskanych od jednej z izb skarbowych za okres styczeń - kwiecień br. wynika, że w porównaniu do analogicznego okresu roku ubiegłego liczba wydawanych zaświadczeń wzrosła od 252% do 525%. W pierwszych dniach maja liczba podań wzrosła aż o ponad 2000%. Zbieg terminu wydawania zaświadczeń z akcją przyjmowania zeznań rocznych i rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych powoduje konieczność przesunięcia części pracowników dotychczas obsługujących zeznania roczne do prac związanych z wydawaniem zaświadczeń. Uniemożliwia to terminowe wprowadzanie danych z zeznań rocznych do systemu POLTAX, dokonywanie czynności sprawdzających, obsługę korekt. Krótki termin wydawania zaświadczeń (art. 217 § 3 Kpa - 7 dni) powoduje konieczność kierowania do pracy przy wydawaniu zaświadczeń pracowników z innych komórek, a nawet zatrudniania osób na umowy zlecenia.

Powyższe w poważnym stopniu dezorganizuje prace we wszystkich komórkach organizacyjnych urzędów i powoduje, że osoby zaangażowane przy obsłudze zaświadczeń nie wykonują swych zadań podstawowych na bieżąco. Nie wszystkie urzędy posiadają również warunki pozwalające na sprawne przyjęcie i obsłużenie tak dużej liczby interesantów. Z informacji zebranych do dnia 15 lipca br. wynika, że urzędy skarbowe wydały 5.425.676 zaświadczeń, co skutkuje w zakresie kosztów materiałowych wydatkiem w kwocie 6.395.137 zł.

Z danych jakimi dysponuje Ministerstwo Finansów wynika również, że w 2001 r. budżet państwa wydatkował na ww. zasiłki ponad 5,5 mld zł. Przeciętnie miesięcznie zasiłki rodzinne pobierało ponad 3,6 mln rodzin tj. około 7,4 mln zasiłków. Do świadczeń z funduszu alimentacyjnego uprawnionych było prawie 0,5 mln osób, zaś zasiłki wychowawcze były wypłacane dla prawie 0,2 mln osób.

Mając na uwadze liczbę uprawnionych do świadczeń ustalonych w oparciu o "oświadczenia" o dochodach osób zainteresowanych, wdawanie zaświadczeń może mieć istotne znaczenie z punku widzenia wydatków budżetu państwa. Pełna ocena skutków wynikających z realizacji przedmiotowego obowiązku przez urzędy skarbowe będzie możliwa dopiero w przyszłym roku.

Aby uniknąć sytuacji jaka miała miejsce w tym roku, Minister Finansów w piśmie z dnia 6 czerwca 2002 r. znak: SP 1/EB-861-378-946/02 zaproponował Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej aby:

- zmienić formy dokumentowania wysokości osiągniętych dochodów stanowiących podstawę przyznawania zasiłków poprzez powrót do formuły oświadczeń osób ubiegających się o zasiłek oraz

- przesunąć rozpoczęcie terminu okresu zasiłkowego na dzień 1 września.

Przedmiotem rozważań była również kwestia zwolnienia z obowiązku przedkładania zaświadczeń z urzędu skarbowego o wysokości dochodu przez wszystkie te osoby, za które roczne obliczenia podatku dokonał Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z art. 34 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. NR 14, poz. 176, z późn. zm.), i które złożyły jednocześnie oświadczenie, że rozliczenie roczne dokonane przez ZUS (PIT 40A) stanowi zeznanie roczne.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej stwierdziło jednak, że rozwiązanie takie byłoby sprzeczne z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 2001 r.

Należy zgodzić się z tezą Pana Senatora, że urząd skarbowy w wydanym zaświadczeniu jedynie potwierdza wysokość zdeklarowanego przez podatnika dochodu w złożonym zeznaniu. Dane te są równocześnie danymi przedstawianymi w zaświadczeniu podatnika. Przedstawiony więc przez Pana Senatora pogląd o potrzebie nowelizacji przedmiotowej ustawy jest w pełni zasadny.

Z wyrazami szacunku

W zastępstwie MINISTRA FINANSÓW

Sekretarz Stanu

dr Wiesław Ciesielski

* * *

Minister Spraw Zagranicznych przekazał informację w związku z oświadczeniem senatora Tadeusza Rzemykowskiego, złożonym na 25. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 24):

Warszawa, 16 października 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Uprzejmie informuję, że zapoznałem się z oświadczeniem senatora Tadeusza Rzemykowskiego złożonym podczas 25. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 października 2002 r. Podjąłem decyzję, że w posiedzeniu Komisji Emigracji i Polaków za Granicą w dniu 28 października 2002 r. o godz. 18.00 uczestniczył będzie Podsekretarz Stanu, Pan Sławomir Dąbrowa, który przedstawi informację na temat programu polityki Rady Ministrów RP wobec Polonii i Polaków za granicą oraz udzieli odpowiedzi na ewentualne pytania Pań i Panów senatorów.

Przy okazji pozwolę sobie zauważyć, że zaproszenie przedstawiciela Ministerstwa Spraw Zagranicznych do udziału w posiedzeniu Komisji byłoby przyjęte, tak jak to miało miejsce dotychczas, także bez publicznych oświadczeń, zwłaszcza uzasadnianych odwoływaniem się do pogłosek.

Z wyrazami szacunku

Włodzimierz Cimoszewicz

* * *

Minister Sprawiedliwości przekazał odpowiedź na oświadczenie senator Krystyny Sienkiewicz, złożone na 24 posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, dnia 16.10. 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Uprzejmie przesyłam Panu Marszałkowi odpowiedź na oświadczenie złożone przez Panią Senator Rzeczypospolitej Polskiej Krystynę Sienkiewicz podczas 24 posiedzenia Senatu w dniu 12 września 2002 r., przekazane pismem nr LP/043/328/02/V z dnia 17 września 2002 r., w sprawie trudności dotyczących funkcjonowania kuratorskiej służby sądowej w okręgu toruńskim.

Na wstępie należy podkreślić, iż występujący w resorcie sprawiedliwości niedobór środków finansowych nie powstał wskutek złego gospodarowania, czy też zaniedbań ze strony osób, które nimi dysponują, lecz był rezultatem zapisów przyjętych przez Sejm kolejnych ustaw budżetowych.

Dla pełnego przedstawienia sprawy, pragnę więc krótko zaprezentować sytuację finansową wymiaru sprawiedliwości w poprzednich latach budżetowych.

Należy podkreślić, iż wielkość budżetu na 2001 r. w części 37 - "Sprawiedliwość" zakłada znaczne ograniczenia w porównaniu do wielkości przyjętych ustawą budżetową na 2000 r.

Trudna sytuacja resortu sprawiedliwości zapoczątkowana została decyzją Ministra Finansów z 2000 r. nr BP/2/433/11/6/2000, na mocy jej postanowień wymiar sprawiedliwości wszedł bowiem w rok budżetowy z zadłużeniem sięgającym 3,5% całego budżetu roku poprzedniego. Pragnę podkreślić, iż - wprawdzie - zobowiązania resortu, które powstały w 2000 r. zostały uregulowane, lecz odbyło się to niestety ze środków przeznaczonych na funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w roku 2001.

Kolejna decyzja podjęta w 2001 r., czyli rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 października w sprawie blokowania niektórych wydatków w budżecie państwa na rok 2001 (Dz.U. Nr 125, poz. 1373) spowodowała dodatkowe ograniczenie środków przeznaczonych dla wymiaru sprawiedliwości o kwotę 308.616 tys. złotych.

Widoczne jest więc wyraźnie, że sytuacja finansowa wymiaru sprawiedliwości od początku roku budżetowego 2001 była - i w roku 2002 jest niestety nadal - bardzo niekorzystna, a często zaś wręcz dramatyczna.

W tym miejscu pragnę bowiem zaznaczyć, iż wszystkie - wielomilionowe - zobowiązania resortu z 2001 r. zostały uregulowane ze środków przyznanych na rok bieżący.

Przedstawiona powyżej - wynikająca z niewystarczającej w stosunku do potrzeb ilości środków - sytuacja, przyczyniła się do utraty zdolności płatniczej, powstania licznych zatorów płatniczych oraz okresowej niewypłacalności sądów.

W zasadzie wszystkie sądy miały, sięgające kilku miesięcy, zobowiązania z tytułu prowadzonych postępowań m. in. za opinie biegłych, ryczałty dla kuratorów, ekspertyzy, rekompensaty dla ławników czy koszty obrony z urzędu.

Jednocześnie pragnę nadmienić, że trudnej sytuacji finansowej resortu w ubiegłym roku nie mógł istotnie poprawić nawet rygorystyczny program oszczędnościowy realizowany przez wszystkie jednostki, a kolejne przewidziane prawem działania podejmowane w celu pozyskania dodatkowych środków finansowych niezbędnych dla sprawnego przebiegu postępowań, w świetle istniejących w ubiegłym roku uwarunkowań makroekonomicznych także nie mogły przynieść pożądanych rezultatów.

Pragnę poinformować, iż według stanu na dzień dzisiejszy podejmowane przez resort działania zaradcze sprowadzają się do bardzo oszczędnej i celowej gospodarki ograniczonymi wskutek cięć budżetowych środkami.

Jednocześnie pragnę nadmienić, iż budżet sądów na rok obecny nie był tworzony jedynie na szczeblu rządowym, bez ingerencji zainteresowanych jednostek. Procedura tworzenia projektu budżetu zakłada bowiem czynny udział jednostek w opracowywaniu projektów planów finansowych.

Jako dysponent główny, mam wprawdzie prawo do dokonywania weryfikacji w/w planów pod względem ich zgodności z projektem ustawy budżetowej i w przypadku stwierdzenia różnic wprowadzania do nich odpowiednich zmian, lecz informuję kierownika o ich dokonaniu.

Pragnę zaznaczyć, iż środki, jakie Ministerstwo Sprawiedliwości otrzymuje z budżetu państwa były - i są nadal - rozdzielane proporcjonalnie do planów finansowych jednostek i niezwłocznie im przekazywane. Jednak po przekazaniu środków finansowych do jednostki, tylko i wyłącznie, od decyzji jej kierownika zależy ustalenie kolejności realizowania zobowiązań.

Przedstawiając powyższe pragnę zauważyć, iż jedyną możliwością pozyskania środków dla sądów w trakcie wykonywania budżetu jest zwiększenie przez Sejm wydatków budżetowych zagwarantowanych w przyjętej ustawie budżetowej, w przypadku zaistnienia wymaganych prawem okoliczności.

Odnosząc się do kwestii wynagrodzeń kuratorów zawodowych pragnę zauważyć, iż w projekcie tegorocznego budżetu części 37 - "Sprawiedliwość" środki finansowe na wynagrodzenia osobowe tej grupy zostały określone na poziomie roku 2001, stosownie bowiem do postanowień art. 18 ust. 3 ustawy budżetowej na rok 2002, w roku bieżącym nie zakłada się wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.

Należy jednak zaznaczyć, iż - z powodu przekroczenia przez niektóre z sądów przyznanego na 2001 r. limitu wynagrodzeń dla kuratorów zawodowych - w toku prac parlamentarnych powyższe środki zostały zwiększone o 1.000 tys. zł w stosunku do 2001 r., głównie kosztem wynagrodzeń grupy orzeczniczej (na mocy zmian w przepisach ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń nie dokonano jednak waloryzacji wynagrodzeń, a kwota bazowa pozostała bez zmian).

Pragnę również podkreślić, iż przeciętne miesięczne wynagrodzenie osobowe (we wszystkich składnikach) dla grupy kuratorów zawodowych, które wynika z przyjętego na 2002 r. budżetu części 37 wynosi 2.529 zł.

Odnosząc się do zasad naliczania środków na wynagrodzenia dla kuratorów pragną zaznaczyć, że środki na wynagrodzenia kuratorów zawodowych przekazywane są zgodnie z określonymi dla poszczególnych jednostek organizacyjnych sądownictwa powszechnego limitami, a za prawidłową realizację budżetu w poszczególnych jednostkach organizacyjnych sądownictwa powszechnego odpowiedzialni są właściwi prezesi sądów. W ich kompetencjach mieści się bowiem prowadzenie gospodarki w zakresie wynagrodzeń zatrudnionych pracowników w sądzie okręgowym i sądach rejonowych, w tym również w odniesieniu do grupy sądowych kuratorów zawodowych.

Równocześnie pragnę podkreślić, iż na mocy postanowień ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń oraz ustaw budżetowych przyjętych na poszczególne lata, zatrudnienie i wynagrodzenia osobowe kuratorów zawodowych są wyodrębnione w budżecie wymiaru sprawiedliwości.

Konieczność wyodrębnienia wynika zaś z faktu, iż grupa ta jest wynagradzana według mnożnikowych systemów wynagrodzeń, czyli według zasady limitowania zatrudnienia oraz z uwzględnieniem określonej kwoty bazowej.

W związku z wyodrębnieniem limitu zatrudnienia i wynagrodzeń osobowych kuratorów zawodowych nie jest więc możliwe zwiększenie zarówno limitu zatrudnienia jak i limitu wynagrodzeń tej grupy poprzez przenoszenie pozostałych oszczędności w wynagrodzeniach osobowych innych grup pracowników.

Przedstawiając powyższe chcę zaznaczyć, że Prezesi Sądów Okręgowych zostali powiadomieni zarówno o konieczności oszczędnego wydatkowania środków finansowych w zakresie wynagrodzeń osobowych m.in. kuratorów zawodowych, jak i o braku możliwości zwiększenia w 2002 r. limitu wynagrodzeń osobowych dla tej grupy zawodowej (środki przeznaczone na powyższy cel zostały bowiem rozdysponowane).

Równocześnie pragnę wyjaśnić, iż ustawa o kuratorach sądowych - która została uchwalona w dniu 27 lipca 2001 r. i miała wejść w życie, również w zakresie dotyczącym wzrostu wynagrodzeń kuratorów zawodowych, z dniem 1 stycznia 2002 r. - na mocy art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2001 r. zmieniającej ustawę - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawę o prokuraturze oraz ustawę o kuratorach sądowych (Dz.U. Nr 154, poz. 1787), została znowelizowana.

Stosownie do postanowień art. 106 cyt. ustawy, do dnia 31 grudnia 2002 r. kuratorzy zawodowi będą otrzymywać wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatki funkcyjne udzielone na podstawie przepisów dotychczas obowiązujących.

Pragnę po raz kolejny podkreślić, iż obecnie - po przyjęciu przez Sejm ustawy budżetowej na rok 2002 - zdecydowana poprawa sytuacji finansowej grupy zarówno kuratorów zawodowych, jak i społecznych mogłaby nastąpić jedynie poprzez zmianę w/w ustawy i podwyższenie wydatków budżetowych na wynagrodzenia i ryczałty kuratorskie w części 37 - "Sprawiedliwość", w przypadku zaistnienia wymaganych prawem okoliczności.

Pragnę również poinformować, iż wynikające z ustawy o kuratorach sądowych kolejne obowiązki nałożone na kuratorów, wymuszają potrzebę zwiększenia liczby etatów kuratorskich o 350, co automatycznie spowoduje konieczność wzrostu wydatków na wynagrodzenia tej grupy zawodowej w projekcie budżetu Państwa na 2003 rok.

Za zasadne uważam również wyjaśnienie, iż w związku z reformą kurateli sądowej, polegającą na zmianie modelu ze społeczno-zawodowego na zawodowo-społeczny, w projekcie ustawy budżetowej części 15 na 2003 r., ujęty został także wynikający z ustawy o kuratorach sądowych wzrost wynagrodzeń kuratorów zawodowych.

Przedstawiając powyższe pragnę zaznaczyć, iż długi czas oczekiwania przez kuratorów sądowych na wypłatę należnych im ryczałtów stanowi wprawdzie duże utrudnienie, lecz pragnę stanowczo podkreślić, iż nieterminowość w realizacji roszczeń nigdy nie była dowodem zamiaru nie wywiązania się przez resort sprawiedliwości ze swoich zobowiązań.

Jednocześnie pozwolę sobie nadmienić, iż w projekcie budżetu na 2003 r. w części 15 - "Sądy powszechne" - od przyszłego roku, zgodnie bowiem z art. 176 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowić będą w budżecie państwa odrębną część - uwzględniona została również konieczność przeprowadzenia oddłużenia jednostek sądownictwa powszechnego, co - mam nadzieję - pozwoli w odniesieniu do grupy kuratorów sądowych, na terminowe regulowanie należności.

Odnosząc się do kwestii funkcjonowania ośrodków kuratorskich, należy podkreślić, iż ich liczba uległa zmniejszeniu nie tylko na skutek w/w trudności finansowych resortu, lecz przede wszystkim wskutek zmian w zapisach zawartych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2001 r. w sprawie ośrodków kuratorskich (Dz.U. z 17 października 2001 r. Nr 120, poz. 1294), które weszło w życie z dniem 29 października 2001 r.

W aktualnym bowiem stanie prawnym, uczestnikami ośrodków kuratorskich mogą być wyłącznie nieletni, skierowani do ośrodków kuratorskich na podstawie orzeczenia sądu rodzinnego. Dotychczas uczestnikami ośrodków byli również małoletni. Kadra działająca w ośrodkach kuratorskich powinna prowadzić m.in. działalność profilaktyczną oraz resocjalizacyjno-terapeutyczną z uczestnikami ośrodków. Nie wszyscy jednak posiadają odpowiednie kwalifikacje w zakresie zajęć terapeutycznych. Stale malejąca liczba ośrodków kuratorskich wynika również z braku zaplecza lokalowego, przystosowanego do prowadzenia tego rodzaju działalności. Ta sytuacja sprawiła, iż w 15 okręgach sądowych nie funkcjonują w ogóle ośrodki kuratorskie.

W pełni podzielam opinię Pani Senator w sprawie nadmiernego obciążenia kuratorów sądowych zleconymi przez sąd zadaniami. Wysokie obciążenie w sposób istotny utrudnia pracę kuratora i niewątpliwie wpływa na małą efektywność oddziaływań resocjalizacyjnych z osobami dozorowanymi i nadzorowanymi. Sytuacja ta jednak winna ulec zmianie.

W resorcie sprawiedliwości opracowany został projekt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie "standardów obciążenia pracą kuratora zawodowego". W dniu 10 lipca 2002 r. projekt ten przedstawiony został do zaopiniowania Krajowej Radzie Kuratorów, zgodnie z zapisem ustawowym, na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy o kuratorach sądowych. Dotychczas nie istniała żadna regulacja prawna w tym zakresie. Każdorazowe obciążenie pracą kuratora zawodowego zależało od wpływu spraw do sądu, liczby etatów kuratorskich i efektywności zawodowej kuratora.

Wyrażam nadzieję, iż w momencie uruchomienia - zaplanowanych na rok 2003 etatów dla kadry kuratorów zawodowych, nadmierne obciążenie kuratorów zawodowych powinno być w miarę równomierne, przy uwzględnieniu specyfiki działalności resocjalizacyjnej w obu pionach kurateli.

Pragnę podkreślić, iż podjęte przez resort działania zmierzają do realizacji ustawy o kuratorach sądowych, zgodnie z oczekiwaniami zarówno środowiska kuratorskiego jak i resortu.

Przedstawiając powyższe stanowisko resortu wyrażam nadzieję, iż udzielona odpowiedź w sposób wyczerpujący i zadowalający dostarczyła oczekiwanych informacji, jednocześnie zaś przedstawiła uwarunkowania w jakich funkcjonują jednostki sądownictwa na przestrzeni ostatnich - bardzo trudnych - lat budżetowych.

Pragnę również za pośrednictwem Pana Marszałka podziękować Pani Senator Krystynie Sienkiewicz za zainteresowanie sprawami kuratorskiej służby sądowej w okręgu toruńskim.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Marek Staszak

PODSEKRETARZ STANU

* * *

Minister Skarbu Państwa przekazał odpowiedź na oświadczenie senatorów Apolonii Klepacz i Stanisława Nieciei, złożone na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, 16 października 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na Pańskie pismo dotyczące oświadczenia złożonego przez Panią Senator Apolonię Klepacz i Pana Senatora Stanisława Nicieję w sprawie Spółki Kama Foods S.A. w Brzegu, pragnę poinformować, iż jak wynika z przesłanych do Ministerstwa Skarbu Państwa dokumentów, Zarząd Spółki mając na celu poprawę sytuacji finansowo-ekonomicznej zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Urzędu Skarbowego oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z wnioskami w sprawie restrukturyzacji zadłużenia na mocy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorstw (Dz.U. nr 155 z 2002 r. poz. 1287).

W chwili obecnej w Ministerstwie Skarbu Państwa rozpatrywany jest również wniosek Zarządu spółki w sprawie udzielenia pożyczki w ramach pomocy publicznej.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż z racji posiadania znikomego udziału w kapitale zakładowym, jednego przedstawiciela w Radzie Nadzorczej oraz zapisów Statutu Spółki, Skarb Państwa nie ma znaczącego wpływu na prowadzoną przez Zarząd działalność spółki.

Z wyrazami szacunku

Wiesław Kaczmarek

* * *

Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatora Gerarda Czai, złożonym na 25. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 24), przekazał Minister Edukacji Narodowej:

Warszawa, 2002-10-18

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Gerarda Czaję na 25 posiedzeniu Senatu w dniu 3 października 2002 r. uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Studia podyplomowe pt. "Studium kwalifikacyjne pedagogiczno-metodyczne języka kaszubskiego", były realizowane w ramach III edycji grantów centralnych Ministra Edukacji Narodowej w okresie od 2 grudnia 2000 r. do 30 czerwca 2001 r. W sierpniu 2001 roku Uniwersytet Gdański przedłożył ponownie kartę zgłoszenia ww. projektu. Starania Uniwersytetu poparł Zarząd Główny Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego oraz Kuratorium Oświaty w Gdańsku. Jednakże w 2001 r. z uwagi na ograniczone środki budżetowe Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, w tym środki przeznaczone na doskonalenie zawodowe nauczycieli nie było możliwe dofinansowanie ww. projektu studiów.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w 2002 r. Uniwersytet Gdański nie przedkładał wniosku o dofinansowanie studiów podyplomowych z zakresu języka kaszubskiego. Do Ministerstwa wpłynęły jedynie: pismo z dnia 4 sierpnia 2002 r. nr L.Dz. 383/RM/2002, Zarządu Głównego Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego oraz zapytanie poselskie Posła Kazimierza Plocke, w przedmiotowej sprawie.

Z przykrością informuję, że nie znajduję możliwości sfinansowania studiów prowadzonych przez Uniwersytet Gdański w roku bieżącym ze względu na wyczerpanie środków finansowych. Możliwość sfinansowania studiów może być rozważona w przyszłym roku budżetowym, o ile Uniwersytet Gdański będzie podtrzymywał wolę realizacji takich studiów i wystąpi z wnioskiem w tej sprawie do Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 11 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (Dz.U. Nr 155, poz. 1288) nie jest możliwe uzyskanie kwalifikacji do nauczania języka obcego poprzez ukończenie studiów podyplomowych. Rozporządzenie dopuszcza jedynie możliwość uzyskania w formie studiów podyplomowych przygotowania pedagogiczno-metodycznego do nauczania języka obcego, przez osobę, która ponadto legitymuje się wykształceniem wyższym i posiada świadectwo znajomości języka uznane przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Samo ukończenie studiów podyplomowych nie jest potwierdzeniem wymaganych kwalifikacji.

W przypadku nauczycieli zatrudnionych w grupach, oddziałach przedszkolnych lub szkołach umożliwiających uczniom podtrzymywanie tożsamości narodowej, etnicznej i językowej znajomość języka, zgodnie z § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia potwierdza się dyplomem (świadectwem) lub stwierdza ją organ zatrudniający w porozumieniu z właściwym stowarzyszeniem (związkiem) mniejszościowym lub etnicznym. Zasady na jakich stowarzyszenie dokonuje oceny sprawności językowej nauczyciela ustalane są przez samo stowarzyszenie.

W świetle powyższego ukończenie studiów podyplomowych pedagogiczno-metodycznych w zakresie nauczania języka kaszubskiego nie może oznaczać uzyskania kwalifikacji do nauczania języka w rozumieniu przepisów § 11 ww. rozporządzenia.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Tadeusz Sławecki

* * *

Minister Edukacji Narodowej i Sportu przekazał informację w związku z oświadczeniem senatora Zbigniewa Kruszewskiego, złożonym na 25. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 24):

Warszawa, 2002-10-18

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

odpowiadając na oświadczenie złożone na 25. Posiedzeniu Senatu przez Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego w sprawie prowadzenia studiów podyplomowych przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz.U. Nr 96, poz. 590 z późn. zm.) w art. 3 ust. 1 określa zakres podstawowych zadań spoczywających na uczelniach zawodowych. Oprócz kształcenia studentów na kierunkach lub kierunkach i specjalnościach zawodowych, drugim podstawowym zadaniem uczelni zawodowej jest "kształcenie w celu uzupełnienia specjalistycznej wiedzy i umiejętności zawodowych". W związku z powyższym każda uczelnia zawodowa, o ile taki zapis umieszczony jest w jej statucie, może prowadzić kształcenie na studiach podyplomowych.

Przepisy ww. ustawy oraz rozporządzeń wykonawczych nie regulują wprost sprawy rodzaju studiów podyplomowych, jakie uczelnia może prowadzić. W związku z powyższym nie możemy określić, że państwowa uczelnia zawodowa jest uprawniona do prowadzenia studiów podyplomowych wyłącznie w zakresie specjalności, na które otrzymała uprawnienia do kształcenia studentów. Bardzo ważnym powodem, dla którego MENiS nie może narzucić uczelniom wspomnianego powyżej rygoru, jest fakt, że studia podyplomowe nie są formą studiów wyższych, i ich szczegółowa organizacja nie jest objęta przepisami ustaw o szkolnictwie wyższym.

Sprawy kształcenia i dokształcania nauczycieli reguluje szereg aktów prawnych dotyczących oświaty. Jednym z nich jest rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz.U. Nr 155, poz. 1288), które określa formy kształcenia w jakich możliwe jest uzyskanie kwalifikacji do zajmowania stanowiska nauczyciela. Zgodnie z ww. rozporządzeniem studia podyplomowe - w zakresie nauczanego przedmiotu lub prowadzonych zajęć - są jedną z form, których ukończenie uprawnia do nauczania przedmiotu lub prowadzenia zajęć. Rozporządzenie nie określa zasad organizacji wyszczególnionych form kształcenia.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w przygotowywanym obecnie projekcie rozporządzenia MENiS w sprawie standardów kształcenia nauczycieli zawarte zostały zapisy określające wymagania dla studiów podyplomowych, które zostały dostosowane do przepisów art. 4a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.). Dotyczą one między innymi: sylwetki absolwenta, przedmiotów kształcenia nauczycielskiego, wymiaru praktyk oraz treści programowych i wymaganych umiejętności.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Tadeusz Sławecki

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatora Jerzego Cieślaka, złożonym na 24 posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22), przekazał Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji:

Warszawa, 18 października 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do pisma z dnia 17 września 2002 r., sygn. LP/043/339/02/V, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Jerzego Cieślaka w sprawie sytuacji ekonomicznej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Z dniem 1 kwietnia 2002 r. społeczne organizacje ratownicze Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe i Mazurska Służba Ratownicza, realizujące zadania z zakresu ratownictwa górskiego i wodnego, przeszły z nadzoru Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu pod nadzór ministra właściwego do spraw wewnętrznych - ustawa z dnia 1 marca 2002 r. o zmianach w organizacji i funkcjonowaniu centralnych organów administracji rządowej i jednostek im podporządkowanych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 25, poz. 253).

Dotacje z budżetu państwa na działalność GOPR (a także TOPR, WOPR oraz MSR) finansowane są z rozdziału "zadania ratownictwa górskiego i wodnego". Projekt planu na 2002 r., opracowany przez zlikwidowany z dniem 30 czerwca br. Urząd Kultury Fizycznej i Sportu, przewidywał w tym rozdziale kwotę 4.640 tys. zł, w tym dla GOPR 2.234 tys. zł. W trakcie sejmowych prac nad ustawą budżetową na rok bieżący, środki te zostały zwiększone o 600 tys. zł (do łącznej kwoty 5.240 tys. zł), z przeznaczeniem dla GOPR. Po przejęciu nadzoru nad ratownictwem górskim i wodnym przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wielkość dotacji dla GOPR uległa dalszemu zwiększeniu o 250 tys. zł (w drodze przesunięcia środków w ramach rozdziału) i aktualnie wynosi 3.084 tys. zł.

Jednocześnie informuję, że w najbliższym czasie dokonywana będzie analiza wykonania zadań i wydatków budżetu poszczególnych formacji i służb resortu za trzy kwartały br., głównie pod kątem realizacji wydatków budżetowych. Wówczas w razie powstania możliwości wygospodarowania dodatkowych wolnych środków - mając na uwadze znaczenie i charakter realizowanych przez GOPR zadań - rozważana będzie również możliwość przydzielenia dodatkowych środków na ratownictwo górskie, w tym i dla GOPR.

Natomiast możliwości te są ograniczone, z uwagi na postanowienia art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.), stanowiącymi, że istnieje możliwość zwiększenia wydatków zaplanowanych w danym rozdziale nie więcej niż o 5%, co w tym konkretnym przypadku daje kwotę 262 tys. zł (5% od kwoty 5.240 tys. zł).

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają prace nad pakietem projektów ustaw związanych z ratownictwem: ustawy o systemie bezpieczeństwa obywatelskiego, ustawy o Krajowym Systemie Ratowniczym, ustawy o ochronie cywilnej.

Celem ustawy o Krajowym Systemie Ratowniczym jest regulacja m.in.:

- statusu organizacji ratowniczych,

- praw i obowiązków tych organizacji,

- zasad ich funkcjonowania w krajowym Systemie Ratowniczym,

- sposobów finansowania,

- problematyki szkoleń oraz kwalifikacji ratowników zawodowych i ochotników.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 23 lipca br. wydał decyzję Nr 152 w sprawie powołania Zespołu Redakcyjnego do opracowywania projektów ustaw regulujących system bezpieczeństwa cywilnego i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz projektu programu wieloletniego "Bezpieczeństwo cywilne 2003-2007".

W Ministerstwie trwają także prace nad nowelizacją dwóch rozporządzeń dotyczących działalności GOPR: w sprawie zakresu obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych (Dz.U. z 1997 r., Nr 47, poz. 303) oraz w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz.U. z 1997 r., Nr 57, poz. 358). W toku prac legislacyjnych uwzględniane są opinie i sugestie organizacji ratowniczych.

Uprzejmie informuję, iż resort spraw wewnętrznych czyni starania o systematyczne coroczne zwiększanie środków budżetowych, które otrzymują społeczne organizacje ratownicze w ramach dotacji. W miarę możliwości, zabezpieczane będą najpilniejsze potrzeby organizacji, w celu zapewnienia ich sprawnego funkcjonowania w ramach zintegrowanego systemu ratowniczego.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

* * *

Minister Finansów przekazał wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatora Włodzimierza Łęckiego, złożonym na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, 2002.10.18

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W sprawie przedstawionych problemów gospodarki wodnej w Wielkopolsce w tekście oświadczenia złożonego przez senatora Włodzimierza Łęckiego podczas 24 posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września br. - dotyczących sytuacji finansowej Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Poznaniu (pismo z dnia 17 września br. znak: LP/043/319/02/V) - uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

1) W ustawie budżetowej wydatki na działalność statutową regionalnych zarządów gospodarki wodnej (siedmiu) planowane są jedną kwotą w części 22 - Gospodarka wodna dział 710 - Działalność usługowa rozdz. 71018 - Regionalne zarządy gospodarki wodnej. Podziału zaplanowanej kwoty na poszczególne RZGW dokonuje Minister Środowiska.

2) W obecnym kształcie RZGW zostały utworzone i działają od 1 stycznia 2000 r. Zgodnie z §§ 1 i 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 listopada 1999 r. w sprawie organizacji i zakresu działania regionalnych zarządów gospodarki wodnej z dniem 1 stycznia 2000 r. zostało utworzonych 7 regionalnych zarządów gospodarki wodnej, które wstąpiły w prawa i obowiązki okręgowych dyrekcji gospodarki wodnej i dotychczasowych regionalnych zarządów gospodarki wodnej.

3) Do końca 1999 roku wydatki 7 regionalnych zarządów gospodarki wodnej planowane były w dziale 66 - Różne usługi materialne, rozdział 6995 - Pozostała działalność łącznie z innymi wydatkami (m.in. na działalność Biura Programu Oceny Skutków Działań w Środowisku), natomiast wydatki Okręgowych dyrekcji gospodarki wodnej w rozdziale 6822 - Okręgowe dyrekcje gospodarki wodnej. W tej sytuacji porównanie wielkości wydatków planowanych na działalność ww. jednostek w latach 1998-2003 jest utrudnione.

4) Znaczne obniżenie wydatków w 1999 r. w stosunku do roku 1998 oraz w 2000 w stosunku do 1999 r. wynika ze znaczącego ograniczenia wydatków inwestycyjnych, przede wszystkim wydatków na inwestycje wieloletnie. Od 2000 r. inwestycje wieloletnie finansowane są ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

5) Wydatki dla RZGW w kolejnych latach planowane były na zasadach takich samych jak dla innych państwowych jednostek budżetowych. Obniżenie nakładów na działalność tych jednostek wynika z ogólnej sytuacji finansów publicznych oraz konieczności finansowania wydatków uznanych w danym roku za priorytetowe (np.: w 1999 r. wydatków związanych z wprowadzonymi z dniem 1 stycznia 1999 r. reformami ubezpieczeń społecznych, służby zdrowia oraz terytorialnej). Należy przy tym zaznaczyć, że RZGW w tym również RZGW Poznań realizują zadania związane z usuwaniem skutków klęsk żywiołowych (są to również statutowe zadania tych jednostek). Zadania te finansowane są ze środków pochodzących z kredytów zagranicznych a także z rezerw celowych.

6) Ustawa z dnia 18 lipca 2001 roku - Prawo wodne nałożyła na dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej, będących organami rządowej administracji niezespolonej, szereg zadań nowych związanych głównie z dostosowaniem działań polskich organów właściwych w zakresie gospodarowania wodami do uregulowań obowiązujących w Unii Europejskiej.

7) Rządowy projekt nowego Prawa wodnego został przekazany do Parlamentu w lutym 2000 r. i zakładał finansowanie jednostek gospodarki wodnej z budżetu państwa na poziomie odpowiadającym okresowi sporządzania projektu ustawy, tj. roku 1999 oraz ustawowe zagwarantowanie dofinansowania zadań gospodarki wodnej ze środków pochodzących z opłat za korzystanie z zasobów środowiska.

8) W toku prac legislacyjnych w Parlamencie nad projektem ustawy Prawo wodne oraz projektem ustawy Prawo ochrony środowiska przyjęto inne rozwiązania, co jest powodem drastycznego ograniczania finansowania zadań gospodarki wodnej. W przedłożeniu rządowym zakładano, że proces dostosowawczy będzie wolniejszy i stopniowy, a więc nie będzie wymagał tak intensywnych i kosztownych działań.

Uwzględniając powyższe oraz fakt, że zadania w zakresie gospodarki wodnej są realizowane także przez jednostki samorządu terytorialnego, zarówno ze środków budżetowych jak i poza budżetowych, pozostających w dyspozycji samorządowych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (gminnych, powiatowych i wojewódzkiego) - proponuję rozważenie możliwości uwzględnienia przedstawionych w oświadczeniu problemów gospodarki wodnej w Wielkopolsce w ramach:

a) dofinansowania niezbędnych zadań w 2003 r. z opłat za korzystanie z wód, czyli ze środków pozostających w dyspozycji samorządowych funduszy celowych;

b) priorytetów Narodowego Planu Rozwoju i odpowiednich Sektorowych Programach Operacyjnych (m. in. Ochrona Środowiska i Gospodarka Wodna bądź Zintegrowany Program Rozwoju Regionalnego) wraz ze wskazaniem źródeł ich finansowania.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

* * *

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Mariana Lewickiego, złożone na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, 2002.10.18

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana senatora Mariana Lewickiego podczas 24. Posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września 2002 roku w sprawie połączeń kolejowych terenów Dolnego Śląska, Karkonoszy i Gór Izerskich ze stolicami Ukrainy, Białorusi i Rosji, uprzejmie wyjaśniam, iż PKP Intercity Sp. z o.o. od początku swojej działalności stara się doskonalić swoją ofertę przewozową skierowaną na rynek wschodni.

Odnosząc się do poruszonego przez Pana Posła problemu niedostatecznej podaży miejsc w wagonach kursujących z Wrocławia w kierunku wschodnich sąsiadów Polski uprzejmie informuję, iż w obecnym rozkładzie jazdy, obowiązującym do 14 grudnia br., w relacji Kijów - Wrocław stale kursują 3 wagony sypialne i 1 wagon sypialny uruchamiany na zarządzenie w okresach wzmożonego popytu na przewody lub na indywidualne zamówienia ze strony firm. Każdy z wagonów sypialnych posiada 30 miejsc. Jednak konieczność rezerwacji przedziałów dla służb celnych, granicznych i dla kolei obcych sprawia, że podaż w wagonach stałego kursowania wynosi 84 miejsca, zaś w wagonie fakultatywnym (kursującym na zarządzenie) - 30 miejsc. Mimo, że średnie wykorzystanie miejsc w tych wagonach w 2002 roku kształtowało się od 70% w styczniu do 48% w marcu to w niektóre dni zapełnienie wynosiło 100%. Z uwagi na stosunkowo niewielką podaż miejsc wystąpiły problemy z rezerwacją dla większych grup pasażerów. Dlatego w przyszłym rozkładzie jazdy, ważnym od 15 grudnia 2002 roku oferta przewozowa zakłada kursowanie dwóch wagonów fakultatywnych, co powinno złagodzić sytuację w okresach zwiększonego popytu na przewozy.

Natomiast w relacji Wrocław - Moskwa stale kursują 2 wagony i 1 fakultatywny. Średnie miesięczne wykorzystanie miejsc dla tych wagonów w 2002 roku kształtowało się od 75% w lipcu do 50% w lutym. W przyszłym rozkładzie jazdy liczba wagonów i podaż miejsc nie ulegnie zmianie. Natomiast dzięki zmianie organizacji przewozu na terenie Polski ta grupa wagonów będzie miała znacznie korzystniejsze czasy odjazdu do i z Wrocławia. Obecnie odjazd z Wrocławia ma miejsce o godz. 01.20 a przyjazd do Wrocławia o godz. 00.06. W przyszłym rozkładzie jazdy wyjazd z Wrocławia nastąpi o godz. 22.57, zaś przyjazd z Moskwy o godz. 04.37.

W relacji Wrocław - Mińsk Białoruski nie kursują wagony bezpośrednie. Pasażerowie mogą korzystać z wagonów Wrocław - Moskwa lub z połączeń przesiadkowych przez Warszawę na pociągi bezpośrednie jadące do Mińska i Moskwy.

Jednocześnie informuję, iż dzięki zainteresowaniu kolei ukraińskiej wykorzystaniem polskiego systemu samoczynnej zmiany rozstawu kół wagonach SUW 2000 pozwalającego na płynne pokonywanie bariery szerokości toru w czasie jazdy wagonu lub konieczności czasochłonnej i kosztownej operacji przestawienia pudła wagonu na wózki o innym rozstawie kół, będzie możliwe jego zastosowanie na przejściu granicznym Medyka - Mostiska. System ten pozwala na skrócenie czasu jazdy o ok. 2 godziny w każdym kierunku. W oparciu o taką technologię koleje polskie i ukraińskie planują również uruchomienie dodatkowego pociągu w relacji Kraków - Kijów - Kraków oraz w następnej kolejności uruchomienie dziennego pociągu ekspresowego łączącego Kraków ze Lwowem.

Z poważaniem

Mieczysław Muszyński

* * *

Minister Pracy i Polityki Społecznej przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Henryka Stokłosy, złożone na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, dnia 18.10 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na pytania zadane przez Pana senatora Henryka Stokłosę zamieszczone w oświadczeniu złożonym na 24. Posiedzeniu Senatu w dniu 12 września 2002 r., uprzejmie informuję, że sprawę waloryzacji emerytur i rent regulują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 z późniejszymi zmianami).

Zgodnie z powołanymi przepisami emerytury i renty podlegają waloryzacji w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości w odniesieniu do wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem.

Przy ustalaniu wysokości zwaloryzowanych emerytur i rent przyjmuje się, że wzrost nominalny przeciętnej emerytury i renty nie może być niższy niż prognozowany na dany rok średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych powiększony o:

1) 15% różnicy pomiędzy prognozowanym na dany rok średniorocznym wskaźnikiem przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej a prognozowanym na dany rok średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, w latach 1999-2000,

2)20% różnicy, o której mowa w pkt 1, w roku 2001 i latach następnych.

W projekcie ustawy budżetowej na 2002 r. założono następujące wskaźniki:

- nominalny wzrost emerytur i rent - 5,2%,

- wskaźnik realnej przeciętnej emerytury i renty brutto w odniesieniu do średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem - 100,7%,

- wskaźnik waloryzacji emerytur i rent od dnia 1 czerwca 2002 r. - 100,5%,

- średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów - 104,4%,

- średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem - 104,5%,

- średnioroczny wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej - 104,7,

jak wynika z powyższego nominalny wzrost przeciętnej emerytury i renty w bieżącym roku wynosi 5,2%.

Na marginesie warto zauważyć, że przy planowanym wzroście emerytur i rent o 5,2% zaplanowany został wzrost wynagrodzeń o 4,7%, a więc niżej niż świadczeń emerytalno-rentowych.

Odpowiadając na drugie pytanie w sprawie projektu zmian ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, uprzejmie informuję, że był on opiniowany przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz konsultowany z partnerami społecznymi, w tym m.in. ze Związkiem Inwalidów Wojennych RP. W obradach Sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny w trakcie prac nad projektem uczestniczyli zaproszeni przedstawiciele środowisk kombatanckich, którzy mieli możliwość przedstawienia swojego stanowiska.

Obecnie projekt zmian ustawy został przekazany do prac w Senacie RP, druk 232, i tym samym ma on wpływ na kształt i zakres modyfikacji. Zapewne wszystkie słuszne postulaty środowiska inwalidów wojennych i wojskowych oraz kombatantów zostaną raz jeszcze rozważone.

Z poważaniem

MINISTER

up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

* * *

Sekretarz Stanu w Ministerstwie Kultury uzupełniła swą odpowiedź na oświadczenie senatora Jerzego Markowskiego, złożone na 24. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 21-22):

Warszawa, dn. października 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Markowskiego i w nawiązaniu do mojego pisma z dnia 24 września br. w sprawie sytuacji finansowej Państwowego Instytutu Naukowego - Instytutu Śląskiego w Opolu, uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie dodatkowych informacji.

Jak już wspomniałam w poprzednim piśmie, Instytut Śląski w Opolu podlega Ministrowi Kultury jedynie merytorycznie, natomiast jego działalność statutowa jest dotowana przez Komitet Badań Naukowych, podległy Ministrowi Nauki.

Jako główny powód trudności finansowych Instytutu Śląskiego w Opolu wskazywana jest wysokość tegorocznej dotacji przyznanej wspomnianej instytucji na działalność statutową przez Komitet Badań Naukowych, która jest dalece niewystarczająca. Wyniosła ona 657 300,00 złotych, stanowiąc jedynie 78,4% dotacji z roku ubiegłego, która według dyrekcji Instytutu również była niedostateczna. Fakty te wpłynęły na pojawienie się znaczącego deficytu środków, zwiększającego się z każdym miesiącem, począwszy od IV kwartału roku 2001.

Mając powyższe względy na uwadze oraz doceniając ważną dla kultury polskiej rolę Instytutu Śląskiego w Opolu, 19 czerwca 2002 r. przesłałam do Ministra Nauki, Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych, pismo z prośbą o rozważenie możliwości zwiększenia dotacji na działalność statutową Instytutu ze środków znajdujących się w dyspozycji KBN.

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie proszę o przekazanie mojej uzupełniającej odpowiedzi na oświadczenie, panu senatorowi Jerzemu Markowskiemu.

Z wyrazami szacunku

Aleksandra Jakubowska

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatora Adama Graczyńskiego, złożonym na 25. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 24), przekazał Minister Pracy i Polityki Społecznej:

Warszawa, 21 października 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem z dnia 8 października 2002 r., LP/043/353/02/V, w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Adama Graczyńskiego podczas 25. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 października 2002 roku pragnę przedstawić, co następuje.

Od ponad 3 lat wdrażana jest kompleksowa reforma całego systemu ubezpieczeń społecznych, która ma doprowadzić do przywrócenia ubezpieczeniu emerytalnemu jego pierwotnego charakteru oraz wyraźnego oddzielenia świadczeń ubezpieczeniowych od socjalnych.

Ponieważ źródłem finansowania świadczeń emerytalno-rentowych jest fundusz tworzony ze składek pracowników i pracodawców, z nowego systemu emerytalnego wprowadzonego przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) usunięto większość elementów poza ubezpieczeniowych i socjalnych tak, by powiązać wysokość przyszłego świadczenia z sumą składek wpłacanych przez całe życie przez danego pracownika. Obliczając emeryturę według nowych zasad ZUS nie będzie uwzględniał lat, za które nie opłacono składki na ubezpieczenie emerytalne, takich, jak np. studia czy okresy wychowywania małego dziecka.

W nowym modelu ubezpieczenia emerytalnego wysokość emerytury będzie ściśle zależała od wysokości składek zgromadzonych przez ubezpieczonego w ciągu całego życia i zaewidencjonowanych na koncie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Z uwagi na obowiązek przestrzegania konstytucyjnej zasady "poszanowania praw nabytych", jak również z powodu braku ewidencji składek za okresy ubezpieczenia przypadające przed 1.01.1999 r. emerytura obliczana według nowych zasad jest świadczeniem przewidzianym w ustawie dla wszystkich ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy nie spełniają warunków umożliwiających skorzystanie z zasad ustalania prawa i wysokości tego świadczenia stosowanych w starym systemie.

Podstawą do obliczenia emerytury dla osób objętych nowym systemem będzie indywidualny kapitał zaewidencjonowany na koncie ubezpieczonego w trakcie całej kariery zawodowej. Na ten kapitał będą się składać wszystkie składki na ubezpieczenie emerytalne od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia złożenia wniosku o emeryturę (oczywiście odpowiednio zwaloryzowane) oraz zwaloryzowany kapitał początkowy.

Ponieważ indywidualne składki na ubezpieczenie emerytalne są ewidencjonowane przez ZUS dopiero od 1 stycznia 1999 r., w ramach reformy wprowadzono instytucję tzw. "kapitału początkowego". Kapitał początkowy będzie ustalany dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948 r., które przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywały zatrudnienie lub inną działalność objętą ubezpieczeniem społecznym i w związku z tym były za nie opłacane (lub same opłacały) składki na to ubezpieczenie. Stanowi on punkt wyjścia w przypadku osób ubezpieczonych przed 1 stycznia 1999 r. dla kapitału "zbieranego" ze składek na ubezpieczenie emerytalne, wpłacanych od 1 stycznia 1999 r.

Jak więc z powyższego wynika, w nowej formule emerytalnej jest bardzo silnie akcentowana długość okresu opłacania i wysokość składek na ubezpieczenie w całym okresie aktywności zawodowej objętej ubezpieczeniem emerytalnym.

W świetle powyższego ewentualne rozszerzenie wykazu okresów nieskładkowych o jakikolwiek okres należałoby uznać jako działanie sprzeczne z głównymi założeniami reformy emerytalno-rentowej. Dotyczy to także okresu urlopu bezpłatnego udzielanego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w innych, niż dyplomatyczne, przedstawicielstwach za granicą, w organizacjach i bankach międzynarodowych, w przedsiębiorstwach i spółkach z udziałem kapitału polskiego. Uznanie tego okresu za okres nieskładkowy - moim zdaniem - byłoby całkowicie bezzasadne.

Ponadto należy zauważyć, że małżonkowie dyplomatów pełnią ważne funkcje reprezentacyjne uniemożliwiające im podejmowanie zatrudnienia, w związku z czym zrównywanie ich sytuacji z sytuacją małżonków innych obywateli polskich zatrudnionych za granicą nie byłoby uprawnione.

W przypadku omawianej grupy osób istnieje możliwość dobrowolnego opłacania składek emerytalno-rentowych w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych na zasadach ogólnych określonych w art. 10 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ SANU


Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment