Warszawa, 2002-10-15

W związku z przekazanym przy piśmie znak LP/043/320/02/V z dnia 17 września br. tekstem oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Bogdana Podgórskiego podczas 24. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września 2002 r. w sprawie wydania przez urzędy skarbowe zaświadczeń o dochodach dla potrzeb osób ubiegających się o zasiłki rodzinne, pielęgnacyjne, wychowawcze lub świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego wynikające z obowiązku nałożonego ustawą z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o funduszu alimentacyjnym, ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych i ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 154, poz. 1791) uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Pan Senator Bogdan Podgórski słusznie zauważył, że znacznie wzrasta liczba zadań nakładanych na urzędy skarbowe bez żadnego ich wzmocnienia kadrowego oraz finansowego, co nie może pozostawać bez wpływu na realizację podstawowych zadań, do których zostały powołane tj. prawidłowego i terminowego ściągania podatków oraz innych należności budżetowych zapewniając wpływy dochodów budżetu państwa.

Z informacji uzyskanych od jednej z izb skarbowych za okres styczeń - kwiecień br. wynika, że w porównaniu do analogicznego okresu roku ubiegłego liczba wydawanych zaświadczeń wzrosła od 252% do 525%. W pierwszych dniach maja liczba podań wzrosła aż o ponad 2000%. Zbieg terminu wydawania zaświadczeń z akcją przyjmowania zeznań rocznych i rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych powoduje konieczność przesunięcia części pracowników dotychczas obsługujących zeznania roczne do prac związanych z wydawaniem zaświadczeń. Uniemożliwia to terminowe wprowadzanie danych z zeznań rocznych do systemu POLTAX, dokonywanie czynności sprawdzających, obsługę korekt. Krótki termin wydawania zaświadczeń (art. 217 § 3 Kpa - 7 dni) powoduje konieczność kierowania do pracy przy wydawaniu zaświadczeń pracowników z innych komórek, a nawet zatrudniania osób na umowy zlecenia.

Powyższe w poważnym stopniu dezorganizuje prace we wszystkich komórkach organizacyjnych urzędów i powoduje, że osoby zaangażowane przy obsłudze zaświadczeń nie wykonują swych zadań podstawowych na bieżąco. Nie wszystkie urzędy posiadają również warunki pozwalające na sprawne przyjęcie i obsłużenie tak dużej liczby interesantów. Z informacji zebranych do dnia 15 lipca br. wynika, że urzędy skarbowe wydały 5.425.676 zaświadczeń, co skutkuje w zakresie kosztów materiałowych wydatkiem w kwocie 6.395.137 zł.

Mając na uwadze liczbę uprawnionych do świadczeń ustalonych w oparciu o "oświadczenia" o dochodach osób zainteresowanych, wdawanie zaświadczeń może mieć istotne znaczenie z punku widzenia wydatków budżetu państwa. Pełna ocena skutków wynikających z realizacji przedmiotowego obowiązku przez urzędy skarbowe będzie możliwa dopiero w przyszłym roku.

Przedmiotem rozważań była również kwestia zwolnienia z obowiązku przedkładania zaświadczeń z urzędu skarbowego o wysokości dochodu przez wszystkie te osoby, za które roczne obliczenia podatku dokonał Zakład Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z art. 34 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. NR 14, poz. 176, z późn. zm.), i które złożyły jednocześnie oświadczenie, że rozliczenie roczne dokonane przez ZUS (PIT 40A) stanowi zeznanie roczne.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

* * *

Uprzejmie informuję, że zapoznałem się z oświadczeniem senatora Tadeusza Rzemykowskiego złożonym podczas 25. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 października 2002 r. Podjąłem decyzję, że w posiedzeniu Komisji Emigracji i Polaków za Granicą w dniu 28 października 2002 r. o godz. 18.00 uczestniczył będzie Podsekretarz Stanu, Pan Sławomir Dąbrowa, który przedstawi informację na temat programu polityki Rady Ministrów RP wobec Polonii i Polaków za granicą oraz udzieli odpowiedzi na ewentualne pytania Pań i Panów senatorów.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, dnia 16.10. 2002 r.

Uprzejmie przesyłam Panu Marszałkowi odpowiedź na oświadczenie złożone przez Panią Senator Rzeczypospolitej Polskiej Krystynę Sienkiewicz podczas 24 posiedzenia Senatu w dniu 12 września 2002 r., przekazane pismem nr LP/043/328/02/V z dnia 17 września 2002 r., w sprawie trudności dotyczących funkcjonowania kuratorskiej służby sądowej w okręgu toruńskim.

Trudna sytuacja resortu sprawiedliwości zapoczątkowana została decyzją Ministra Finansów z 2000 r. nr BP/2/433/11/6/2000, na mocy jej postanowień wymiar sprawiedliwości wszedł bowiem w rok budżetowy z zadłużeniem sięgającym 3,5% całego budżetu roku poprzedniego. Pragnę podkreślić, iż - wprawdzie - zobowiązania resortu, które powstały w 2000 r. zostały uregulowane, lecz odbyło się to niestety ze środków przeznaczonych na funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w roku 2001.

Przedstawiona powyżej - wynikająca z niewystarczającej w stosunku do potrzeb ilości środków - sytuacja, przyczyniła się do utraty zdolności płatniczej, powstania licznych zatorów płatniczych oraz okresowej niewypłacalności sądów.

Jednocześnie pragnę nadmienić, że trudnej sytuacji finansowej resortu w ubiegłym roku nie mógł istotnie poprawić nawet rygorystyczny program oszczędnościowy realizowany przez wszystkie jednostki, a kolejne przewidziane prawem działania podejmowane w celu pozyskania dodatkowych środków finansowych niezbędnych dla sprawnego przebiegu postępowań, w świetle istniejących w ubiegłym roku uwarunkowań makroekonomicznych także nie mogły przynieść pożądanych rezultatów.

Przedstawiając powyższe pragnę zauważyć, iż jedyną możliwością pozyskania środków dla sądów w trakcie wykonywania budżetu jest zwiększenie przez Sejm wydatków budżetowych zagwarantowanych w przyjętej ustawie budżetowej, w przypadku zaistnienia wymaganych prawem okoliczności.

Należy jednak zaznaczyć, iż - z powodu przekroczenia przez niektóre z sądów przyznanego na 2001 r. limitu wynagrodzeń dla kuratorów zawodowych - w toku prac parlamentarnych powyższe środki zostały zwiększone o 1.000 tys. zł w stosunku do 2001 r., głównie kosztem wynagrodzeń grupy orzeczniczej (na mocy zmian w przepisach ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń nie dokonano jednak waloryzacji wynagrodzeń, a kwota bazowa pozostała bez zmian).

Odnosząc się do zasad naliczania środków na wynagrodzenia dla kuratorów pragną zaznaczyć, że środki na wynagrodzenia kuratorów zawodowych przekazywane są zgodnie z określonymi dla poszczególnych jednostek organizacyjnych sądownictwa powszechnego limitami, a za prawidłową realizację budżetu w poszczególnych jednostkach organizacyjnych sądownictwa powszechnego odpowiedzialni są właściwi prezesi sądów. W ich kompetencjach mieści się bowiem prowadzenie gospodarki w zakresie wynagrodzeń zatrudnionych pracowników w sądzie okręgowym i sądach rejonowych, w tym również w odniesieniu do grupy sądowych kuratorów zawodowych.

Przedstawiając powyższe chcę zaznaczyć, że Prezesi Sądów Okręgowych zostali powiadomieni zarówno o konieczności oszczędnego wydatkowania środków finansowych w zakresie wynagrodzeń osobowych m.in. kuratorów zawodowych, jak i o braku możliwości zwiększenia w 2002 r. limitu wynagrodzeń osobowych dla tej grupy zawodowej (środki przeznaczone na powyższy cel zostały bowiem rozdysponowane).

Jednocześnie pozwolę sobie nadmienić, iż w projekcie budżetu na 2003 r. w części 15 - "Sądy powszechne" - od przyszłego roku, zgodnie bowiem z art. 176 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowić będą w budżecie państwa odrębną część - uwzględniona została również konieczność przeprowadzenia oddłużenia jednostek sądownictwa powszechnego, co - mam nadzieję - pozwoli w odniesieniu do grupy kuratorów sądowych, na terminowe regulowanie należności.

Odnosząc się do kwestii funkcjonowania ośrodków kuratorskich, należy podkreślić, iż ich liczba uległa zmniejszeniu nie tylko na skutek w/w trudności finansowych resortu, lecz przede wszystkim wskutek zmian w zapisach zawartych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2001 r. w sprawie ośrodków kuratorskich (Dz.U. z 17 października 2001 r. Nr 120, poz. 1294), które weszło w życie z dniem 29 października 2001 r.

W aktualnym bowiem stanie prawnym, uczestnikami ośrodków kuratorskich mogą być wyłącznie nieletni, skierowani do ośrodków kuratorskich na podstawie orzeczenia sądu rodzinnego. Dotychczas uczestnikami ośrodków byli również małoletni. Kadra działająca w ośrodkach kuratorskich powinna prowadzić m.in. działalność profilaktyczną oraz resocjalizacyjno-terapeutyczną z uczestnikami ośrodków. Nie wszyscy jednak posiadają odpowiednie kwalifikacje w zakresie zajęć terapeutycznych. Stale malejąca liczba ośrodków kuratorskich wynika również z braku zaplecza lokalowego, przystosowanego do prowadzenia tego rodzaju działalności. Ta sytuacja sprawiła, iż w 15 okręgach sądowych nie funkcjonują w ogóle ośrodki kuratorskie.

W resorcie sprawiedliwości opracowany został projekt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie "standardów obciążenia pracą kuratora zawodowego". W dniu 10 lipca 2002 r. projekt ten przedstawiony został do zaopiniowania Krajowej Radzie Kuratorów, zgodnie z zapisem ustawowym, na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy o kuratorach sądowych. Dotychczas nie istniała żadna regulacja prawna w tym zakresie. Każdorazowe obciążenie pracą kuratora zawodowego zależało od wpływu spraw do sądu, liczby etatów kuratorskich i efektywności zawodowej kuratora.

Marek Staszak

PODSEKRETARZ STANU

* * *

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 2002-10-18

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w 2002 r. Uniwersytet Gdański nie przedkładał wniosku o dofinansowanie studiów podyplomowych z zakresu języka kaszubskiego. Do Ministerstwa wpłynęły jedynie: pismo z dnia 4 sierpnia 2002 r. nr L.Dz. 383/RM/2002, Zarządu Głównego Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego oraz zapytanie poselskie Posła Kazimierza Plocke, w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 11 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (Dz.U. Nr 155, poz. 1288) nie jest możliwe uzyskanie kwalifikacji do nauczania języka obcego poprzez ukończenie studiów podyplomowych. Rozporządzenie dopuszcza jedynie możliwość uzyskania w formie studiów podyplomowych przygotowania pedagogiczno-metodycznego do nauczania języka obcego, przez osobę, która ponadto legitymuje się wykształceniem wyższym i posiada świadectwo znajomości języka uznane przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Samo ukończenie studiów podyplomowych nie jest potwierdzeniem wymaganych kwalifikacji.

W przypadku nauczycieli zatrudnionych w grupach, oddziałach przedszkolnych lub szkołach umożliwiających uczniom podtrzymywanie tożsamości narodowej, etnicznej i językowej znajomość języka, zgodnie z § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia potwierdza się dyplomem (świadectwem) lub stwierdza ją organ zatrudniający w porozumieniu z właściwym stowarzyszeniem (związkiem) mniejszościowym lub etnicznym. Zasady na jakich stowarzyszenie dokonuje oceny sprawności językowej nauczyciela ustalane są przez samo stowarzyszenie.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

* * *

Warszawa, 2002-10-18

Ustawa z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych (Dz.U. Nr 96, poz. 590 z późn. zm.) w art. 3 ust. 1 określa zakres podstawowych zadań spoczywających na uczelniach zawodowych. Oprócz kształcenia studentów na kierunkach lub kierunkach i specjalnościach zawodowych, drugim podstawowym zadaniem uczelni zawodowej jest "kształcenie w celu uzupełnienia specjalistycznej wiedzy i umiejętności zawodowych". W związku z powyższym każda uczelnia zawodowa, o ile taki zapis umieszczony jest w jej statucie, może prowadzić kształcenie na studiach podyplomowych.

Przepisy ww. ustawy oraz rozporządzeń wykonawczych nie regulują wprost sprawy rodzaju studiów podyplomowych, jakie uczelnia może prowadzić. W związku z powyższym nie możemy określić, że państwowa uczelnia zawodowa jest uprawniona do prowadzenia studiów podyplomowych wyłącznie w zakresie specjalności, na które otrzymała uprawnienia do kształcenia studentów. Bardzo ważnym powodem, dla którego MENiS nie może narzucić uczelniom wspomnianego powyżej rygoru, jest fakt, że studia podyplomowe nie są formą studiów wyższych, i ich szczegółowa organizacja nie jest objęta przepisami ustaw o szkolnictwie wyższym.

Sprawy kształcenia i dokształcania nauczycieli reguluje szereg aktów prawnych dotyczących oświaty. Jednym z nich jest rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli nie mających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz.U. Nr 155, poz. 1288), które określa formy kształcenia w jakich możliwe jest uzyskanie kwalifikacji do zajmowania stanowiska nauczyciela. Zgodnie z ww. rozporządzeniem studia podyplomowe - w zakresie nauczanego przedmiotu lub prowadzonych zajęć - są jedną z form, których ukończenie uprawnia do nauczania przedmiotu lub prowadzenia zajęć. Rozporządzenie nie określa zasad organizacji wyszczególnionych form kształcenia.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w przygotowywanym obecnie projekcie rozporządzenia MENiS w sprawie standardów kształcenia nauczycieli zawarte zostały zapisy określające wymagania dla studiów podyplomowych, które zostały dostosowane do przepisów art. 4a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.). Dotyczą one między innymi: sylwetki absolwenta, przedmiotów kształcenia nauczycielskiego, wymiaru praktyk oraz treści programowych i wymaganych umiejętności.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

* * *

Nawiązując do pisma z dnia 17 września 2002 r., sygn. LP/043/339/02/V, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Jerzego Cieślaka w sprawie sytuacji ekonomicznej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Z dniem 1 kwietnia 2002 r. społeczne organizacje ratownicze Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe i Mazurska Służba Ratownicza, realizujące zadania z zakresu ratownictwa górskiego i wodnego, przeszły z nadzoru Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu pod nadzór ministra właściwego do spraw wewnętrznych - ustawa z dnia 1 marca 2002 r. o zmianach w organizacji i funkcjonowaniu centralnych organów administracji rządowej i jednostek im podporządkowanych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 25, poz. 253).

Dotacje z budżetu państwa na działalność GOPR (a także TOPR, WOPR oraz MSR) finansowane są z rozdziału "zadania ratownictwa górskiego i wodnego". Projekt planu na 2002 r., opracowany przez zlikwidowany z dniem 30 czerwca br. Urząd Kultury Fizycznej i Sportu, przewidywał w tym rozdziale kwotę 4.640 tys. zł, w tym dla GOPR 2.234 tys. zł. W trakcie sejmowych prac nad ustawą budżetową na rok bieżący, środki te zostały zwiększone o 600 tys. zł (do łącznej kwoty 5.240 tys. zł), z przeznaczeniem dla GOPR. Po przejęciu nadzoru nad ratownictwem górskim i wodnym przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wielkość dotacji dla GOPR uległa dalszemu zwiększeniu o 250 tys. zł (w drodze przesunięcia środków w ramach rozdziału) i aktualnie wynosi 3.084 tys. zł.

Jednocześnie informuję, że w najbliższym czasie dokonywana będzie analiza wykonania zadań i wydatków budżetu poszczególnych formacji i służb resortu za trzy kwartały br., głównie pod kątem realizacji wydatków budżetowych. Wówczas w razie powstania możliwości wygospodarowania dodatkowych wolnych środków - mając na uwadze znaczenie i charakter realizowanych przez GOPR zadań - rozważana będzie również możliwość przydzielenia dodatkowych środków na ratownictwo górskie, w tym i dla GOPR.

Celem ustawy o Krajowym Systemie Ratowniczym jest regulacja m.in.:

- statusu organizacji ratowniczych,

- zasad ich funkcjonowania w krajowym Systemie Ratowniczym,

- sposobów finansowania,

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 23 lipca br. wydał decyzję Nr 152 w sprawie powołania Zespołu Redakcyjnego do opracowywania projektów ustaw regulujących system bezpieczeństwa cywilnego i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz projektu programu wieloletniego "Bezpieczeństwo cywilne 2003-2007".

W Ministerstwie trwają także prace nad nowelizacją dwóch rozporządzeń dotyczących działalności GOPR: w sprawie zakresu obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych (Dz.U. z 1997 r., Nr 47, poz. 303) oraz w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne (Dz.U. z 1997 r., Nr 57, poz. 358). W toku prac legislacyjnych uwzględniane są opinie i sugestie organizacji ratowniczych.

Uprzejmie informuję, iż resort spraw wewnętrznych czyni starania o systematyczne coroczne zwiększanie środków budżetowych, które otrzymują społeczne organizacje ratownicze w ramach dotacji. W miarę możliwości, zabezpieczane będą najpilniejsze potrzeby organizacji, w celu zapewnienia ich sprawnego funkcjonowania w ramach zintegrowanego systemu ratowniczego.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

* * *

Warszawa, 2002.10.18

W sprawie przedstawionych problemów gospodarki wodnej w Wielkopolsce w tekście oświadczenia złożonego przez senatora Włodzimierza Łęckiego podczas 24 posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września br. - dotyczących sytuacji finansowej Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Poznaniu (pismo z dnia 17 września br. znak: LP/043/319/02/V) - uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

2) W obecnym kształcie RZGW zostały utworzone i działają od 1 stycznia 2000 r. Zgodnie z §§ 1 i 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 listopada 1999 r. w sprawie organizacji i zakresu działania regionalnych zarządów gospodarki wodnej z dniem 1 stycznia 2000 r. zostało utworzonych 7 regionalnych zarządów gospodarki wodnej, które wstąpiły w prawa i obowiązki okręgowych dyrekcji gospodarki wodnej i dotychczasowych regionalnych zarządów gospodarki wodnej.

3) Do końca 1999 roku wydatki 7 regionalnych zarządów gospodarki wodnej planowane były w dziale 66 - Różne usługi materialne, rozdział 6995 - Pozostała działalność łącznie z innymi wydatkami (m.in. na działalność Biura Programu Oceny Skutków Działań w Środowisku), natomiast wydatki Okręgowych dyrekcji gospodarki wodnej w rozdziale 6822 - Okręgowe dyrekcje gospodarki wodnej. W tej sytuacji porównanie wielkości wydatków planowanych na działalność ww. jednostek w latach 1998-2003 jest utrudnione.

5) Wydatki dla RZGW w kolejnych latach planowane były na zasadach takich samych jak dla innych państwowych jednostek budżetowych. Obniżenie nakładów na działalność tych jednostek wynika z ogólnej sytuacji finansów publicznych oraz konieczności finansowania wydatków uznanych w danym roku za priorytetowe (np.: w 1999 r. wydatków związanych z wprowadzonymi z dniem 1 stycznia 1999 r. reformami ubezpieczeń społecznych, służby zdrowia oraz terytorialnej). Należy przy tym zaznaczyć, że RZGW w tym również RZGW Poznań realizują zadania związane z usuwaniem skutków klęsk żywiołowych (są to również statutowe zadania tych jednostek). Zadania te finansowane są ze środków pochodzących z kredytów zagranicznych a także z rezerw celowych.

7) Rządowy projekt nowego Prawa wodnego został przekazany do Parlamentu w lutym 2000 r. i zakładał finansowanie jednostek gospodarki wodnej z budżetu państwa na poziomie odpowiadającym okresowi sporządzania projektu ustawy, tj. roku 1999 oraz ustawowe zagwarantowanie dofinansowania zadań gospodarki wodnej ze środków pochodzących z opłat za korzystanie z zasobów środowiska.

Uwzględniając powyższe oraz fakt, że zadania w zakresie gospodarki wodnej są realizowane także przez jednostki samorządu terytorialnego, zarówno ze środków budżetowych jak i poza budżetowych, pozostających w dyspozycji samorządowych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (gminnych, powiatowych i wojewódzkiego) - proponuję rozważenie możliwości uwzględnienia przedstawionych w oświadczeniu problemów gospodarki wodnej w Wielkopolsce w ramach:

a) dofinansowania niezbędnych zadań w 2003 r. z opłat za korzystanie z wód, czyli ze środków pozostających w dyspozycji samorządowych funduszy celowych;

Z poważaniem

SEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

* * *

Warszawa, 2002.10.18

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana senatora Mariana Lewickiego podczas 24. Posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września 2002 roku w sprawie połączeń kolejowych terenów Dolnego Śląska, Karkonoszy i Gór Izerskich ze stolicami Ukrainy, Białorusi i Rosji, uprzejmie wyjaśniam, iż PKP Intercity Sp. z o.o. od początku swojej działalności stara się doskonalić swoją ofertę przewozową skierowaną na rynek wschodni.

Odnosząc się do poruszonego przez Pana Posła problemu niedostatecznej podaży miejsc w wagonach kursujących z Wrocławia w kierunku wschodnich sąsiadów Polski uprzejmie informuję, iż w obecnym rozkładzie jazdy, obowiązującym do 14 grudnia br., w relacji Kijów - Wrocław stale kursują 3 wagony sypialne i 1 wagon sypialny uruchamiany na zarządzenie w okresach wzmożonego popytu na przewody lub na indywidualne zamówienia ze strony firm. Każdy z wagonów sypialnych posiada 30 miejsc. Jednak konieczność rezerwacji przedziałów dla służb celnych, granicznych i dla kolei obcych sprawia, że podaż w wagonach stałego kursowania wynosi 84 miejsca, zaś w wagonie fakultatywnym (kursującym na zarządzenie) - 30 miejsc. Mimo, że średnie wykorzystanie miejsc w tych wagonach w 2002 roku kształtowało się od 70% w styczniu do 48% w marcu to w niektóre dni zapełnienie wynosiło 100%. Z uwagi na stosunkowo niewielką podaż miejsc wystąpiły problemy z rezerwacją dla większych grup pasażerów. Dlatego w przyszłym rozkładzie jazdy, ważnym od 15 grudnia 2002 roku oferta przewozowa zakłada kursowanie dwóch wagonów fakultatywnych, co powinno złagodzić sytuację w okresach zwiększonego popytu na przewozy.

Natomiast w relacji Wrocław - Moskwa stale kursują 2 wagony i 1 fakultatywny. Średnie miesięczne wykorzystanie miejsc dla tych wagonów w 2002 roku kształtowało się od 75% w lipcu do 50% w lutym. W przyszłym rozkładzie jazdy liczba wagonów i podaż miejsc nie ulegnie zmianie. Natomiast dzięki zmianie organizacji przewozu na terenie Polski ta grupa wagonów będzie miała znacznie korzystniejsze czasy odjazdu do i z Wrocławia. Obecnie odjazd z Wrocławia ma miejsce o godz. 01.20 a przyjazd do Wrocławia o godz. 00.06. W przyszłym rozkładzie jazdy wyjazd z Wrocławia nastąpi o godz. 22.57, zaś przyjazd z Moskwy o godz. 04.37.

Jednocześnie informuję, iż dzięki zainteresowaniu kolei ukraińskiej wykorzystaniem polskiego systemu samoczynnej zmiany rozstawu kół wagonach SUW 2000 pozwalającego na płynne pokonywanie bariery szerokości toru w czasie jazdy wagonu lub konieczności czasochłonnej i kosztownej operacji przestawienia pudła wagonu na wózki o innym rozstawie kół, będzie możliwe jego zastosowanie na przejściu granicznym Medyka - Mostiska. System ten pozwala na skrócenie czasu jazdy o ok. 2 godziny w każdym kierunku. W oparciu o taką technologię koleje polskie i ukraińskie planują również uruchomienie dodatkowego pociągu w relacji Kraków - Kijów - Kraków oraz w następnej kolejności uruchomienie dziennego pociągu ekspresowego łączącego Kraków ze Lwowem.

Z poważaniem

* * *

Warszawa, dnia 18.10 2002 r.

- nominalny wzrost emerytur i rent - 5,2%,

Na marginesie warto zauważyć, że przy planowanym wzroście emerytur i rent o 5,2% zaplanowany został wzrost wynagrodzeń o 4,7%, a więc niżej niż świadczeń emerytalno-rentowych.

Odpowiadając na drugie pytanie w sprawie projektu zmian ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, uprzejmie informuję, że był on opiniowany przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz konsultowany z partnerami społecznymi, w tym m.in. ze Związkiem Inwalidów Wojennych RP. W obradach Sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny w trakcie prac nad projektem uczestniczyli zaproszeni przedstawiciele środowisk kombatanckich, którzy mieli możliwość przedstawienia swojego stanowiska.

Obecnie projekt zmian ustawy został przekazany do prac w Senacie RP, druk 232, i tym samym ma on wpływ na kształt i zakres modyfikacji. Zapewne wszystkie słuszne postulaty środowiska inwalidów wojennych i wojskowych oraz kombatantów zostaną raz jeszcze rozważone.

MINISTER

up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

* * *

Warszawa, dn. października 2002 r.

Z wyrazami szacunku

Aleksandra Jakubowska

* * *

Ponieważ źródłem finansowania świadczeń emerytalno-rentowych jest fundusz tworzony ze składek pracowników i pracodawców, z nowego systemu emerytalnego wprowadzonego przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) usunięto większość elementów poza ubezpieczeniowych i socjalnych tak, by powiązać wysokość przyszłego świadczenia z sumą składek wpłacanych przez całe życie przez danego pracownika. Obliczając emeryturę według nowych zasad ZUS nie będzie uwzględniał lat, za które nie opłacono składki na ubezpieczenie emerytalne, takich, jak np. studia czy okresy wychowywania małego dziecka.

Podstawą do obliczenia emerytury dla osób objętych nowym systemem będzie indywidualny kapitał zaewidencjonowany na koncie ubezpieczonego w trakcie całej kariery zawodowej. Na ten kapitał będą się składać wszystkie składki na ubezpieczenie emerytalne od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia złożenia wniosku o emeryturę (oczywiście odpowiednio zwaloryzowane) oraz zwaloryzowany kapitał początkowy.

Ponieważ indywidualne składki na ubezpieczenie emerytalne są ewidencjonowane przez ZUS dopiero od 1 stycznia 1999 r., w ramach reformy wprowadzono instytucję tzw. "kapitału początkowego". Kapitał początkowy będzie ustalany dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948 r., które przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywały zatrudnienie lub inną działalność objętą ubezpieczeniem społecznym i w związku z tym były za nie opłacane (lub same opłacały) składki na to ubezpieczenie. Stanowi on punkt wyjścia w przypadku osób ubezpieczonych przed 1 stycznia 1999 r. dla kapitału "zbieranego" ze składek na ubezpieczenie emerytalne, wpłacanych od 1 stycznia 1999 r.

W świetle powyższego ewentualne rozszerzenie wykazu okresów nieskładkowych o jakikolwiek okres należałoby uznać jako działanie sprzeczne z głównymi założeniami reformy emerytalno-rentowej. Dotyczy to także okresu urlopu bezpłatnego udzielanego małżonkom pracowników skierowanych do pracy w innych, niż dyplomatyczne, przedstawicielstwach za granicą, w organizacjach i bankach międzynarodowych, w przedsiębiorstwach i spółkach z udziałem kapitału polskiego. Uznanie tego okresu za okres nieskładkowy - moim zdaniem - byłoby całkowicie bezzasadne.

MINISTER

z up. Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ SANU