Warszawa, dnia 8.10.2002 r.

Odpowiadając na oświadczenie Pana senatora Adama Bieli, złożone podczas 23 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2002 r., w sprawie Pani Danuty Drozdy uprzejmie informuję, że w Prokuraturze Krajowej dokonano analizy tej sprawy. W świetle ustaleń poczynionych w toku badania brak jest podstaw do uznania, że w sprawie tej doszło do kolizji trybów postępowania cywilnego i postępowania administracyjnego. Sąd powszechny oddalił prawomocnym obecnie orzeczeniem wniosek Pani Danuty Drozdy o stwierdzenie nabycia przez nią - przez zasiedzenie - własności działki nr 720, położonej w obrębie Kolonii Staszic w Gminie Uchanie. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 października 2000 r., sygn. akt I SA 1260/99, uchylił decyzje administracyjne, dotyczące wspomnianej działki, wyłącznie ze względów proceduralnych. Organy, które wydały te decyzje przekroczyły bowiem zakres przedmiotowy postępowania prowadzonego w wyniku wznowienia. Naczelny Sąd Administracyjny nie odniósł się w ogóle do kwestii własności wspomnianej działki nr 720.

W postępowaniu administracyjnym dot. komunalizacji mienia stroną jest Skarb Państwa, właściwa gmina, a także ten, kto wykaże, iż ma tytuł prawny do objętej postanowieniem komunalizacyjnym nieruchomości. Pani Danuta Drozda nie wykazała dotychczas, że ma taki tytuł prawny. Nabycie własności nieruchomości przez gminę na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. przepisy prowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawy o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.), następuje z mocy prawa, a deklaratoryjna decyzja wojewody fakt ten tylko potwierdza (wyrok NSA z 15.04.1998 r., sygn. akt I SA 1485/97).

W wypadku wykazania przez Panią Danutę Drozdę, że miała tytuł prawny do wspomnianej działki przed jej komunalizacją, będzie ona mogła żądać weryfikacji decyzji komunalizacyjnych w jednym z nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, a następnie ewentualnie przed sądem administracyjnym.

PROKURATORA GENERALNEGO

Warszawa 2002-10-04.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 17 września 2002 roku znak: LP/043/323/02/V, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Zbigniewa Kruszewskiego na 24 posiedzeniu Senatu w dniu 12 września 2002 r. w sprawie realizacji ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia - pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie.

Na rok 2002 Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa biorąc pod uwagę środki przewidziane na ten cel w budżecie państwa pismem z dnia 29 marca 2002 roku znak: P-404-ZAP-ST-072-84/SK/02 skierowanym do starostów poinformował ich, że środki na wypłatę ekwiwalentów w tym roku wyniosą zaledwie 5 mln zł i na tę kwotę powinien być przewidziany roczny limit zalesienia.

Kwota powyższa miała być wykorzystana na dokonanie zalesień jeszcze w okresie wiosny br., co z uwagi na ograniczenia wynikające z wymogów przyrodniczych nie było w pełni możliwe.

Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przewiduje środki na wypłatę ekwiwalentu z tytułu zalesienia gruntów w 2003 roku i jak mi wiadomo będą one wyższe niż w roku bieżącym, jednak ich wysokość ze zrozumiałych względów nie jest obecnie dokładnie znana.

W projekcie tym przewidziano wprowadzenie dla potrzeb tej ustawy definicji "gospodarstwa rolnego" oraz zapisu zgodnie z którym zalesienie gruntu rolnego jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy grunt jest przeznaczony do zalesienia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a także skreślono w art. 3 ust. 1ustawy pkt 3, dotyczący możliwości zalesienia gruntów okresowo zalewanych.

Obecnie nad wspomnianym projektem ustawy trwają prace w Sejmie. Powołana Podkomisja Sejmowa zakończyła prace na tym projektem w sierpniu br.

MINISTER

z up. Kazimierz Gutowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-10-09

Szanowny Panie Marszałku,

Decyzją z dnia 2 lipca br. Komisja Europejska przekazała Polsce zarządzanie Programem SAPARD, który zgodnie z Rozporządzeniem Rady Unii Europejskiej nr 1268/99 przedstawia planowany przez stronę polską sposób wykorzystania środków przedakcesyjnych na rzecz rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich przyznanych Polsce na lata 2000-2006. Program ten współfinansowany jest i podlega zasadom Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji w Rolnictwie (EAGGF). Należy podkreślić, że wymagania jakie stawia Komisja Europejska akredytowanym agencjom płatniczym dla Sekcji Gwarancji są dużo większe niż ma to miejsce w stosunku do instytucji odpowiedzialnych za płatności i wdrażanie działań strukturalnych współfinansowanych z Sekcji Orientacji.

W kwestii braku możliwości finansowania inwestycji rozpoczętych i zaliczenia do wkładu własnego już wykonanych prac należy stwierdzić, że zgodnie z art. 8 Wieloletniej Umowy Finansowej zawartej pomiędzy Komisją Wspólnot Europejskich a Rządem Rzeczypospolitej Polskiej płatności ze strony Agencji SAPARD oparte są na deklaracjach wydatków poniesionych przez beneficjenta, potwierdzonych oryginałami otrzymanych faktur. Deklaracje te obejmą wyłącznie wydatki mające miejsce nie wcześniej niż w dniu zawarcia umowy przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z beneficjentem programu. W kwestii zaliczenia do wkładu własnego już wykonanych prac np. pracy własnej pragnę wyjaśnić, że z powodu braku zryczałtowanego systemu rozliczeń, jednolitego dla całego Programu SAPARD pozwalającego na mierzalne określenie kosztów własnych, podlegających refundacji w ramach programu, nie są one wyliczane do grupy kosztów kwalifikowanych.

Odpowiadając na uwagę dotyczącą krótkiego okresu realizacji inwestycji, pragnę wyjaśnić, że podjęte zostały działania mające na celu przesunięcie tej daty na termin późniejszy. Należy jednak zaznaczyć, że zgodnie z Roczną Umową Finansową na rok 2000 i 2001 środki Finansowe Unii Europejskiej pochodzące z tych umów Polska musi rozliczyć w roku 2003.

W związku z uwagą zgłoszoną przez Pana senatora dotyczącą konieczności zrealizowania inwestycji przed uzyskaniem części zwrotu poniesionych nakładów, pragnę zwrócić uwagę, że jest to zgodne z założeniami programu jak również z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 maja 2002 roku w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań oraz sposobów realizacji zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w zakresie gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej (Dz.U. Nr 102, poz. 928). Zgodnie z tymi dokumentami Agencja udziela pomocy finansowej "w formie refundacji części lub całości kosztów, które mogą być objęte pomocą finansową w ramach programu SAPARD, zwanych dalej "kosztami kwalifikowanymi", ze środków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej przeznaczonych na realizację programu SAPARD oraz z krajowych środków publicznych przeznaczonych na współfinansowanie tego programu".

W poruszonej przez Pana senatora kwestii konieczności rozliczenia wszystkich nakładów fakturami, jak równie możliwości zaliczenia do wkładu własnego np. własnej pracy, własnego transportu, czy też rozliczenia udziału własnego kosztorysem powykonawczym pragnę zwrócić uwagę, że warunkiem przyznania pomocy finansowej w ramach Programu SAPARD jest złożenie przez beneficjenta wniosku o udzielenie pomocy finansowej wraz z towarzyszącymi dokumentami, w tym z projektem planowanego przedsięwzięcia. Pomoc w ramach programu udzielana jest na podstawie przedstawionych oryginałów faktur i dotyczy grupy kosztów kwalifikowanych. Grupa tych kosztów została ściśle określona w załącznikach do ww. rozporządzenia Rady Ministrów i oznacza koszty, które podlegają współfinasnowaniu w ramach programu. Konieczność rozliczania się przez beneficjenta na podstawie oryginałów faktur wynika z założeń programu, który opracowany został zgodnie z wymogami Unii Europejskiej. Cele polskiej polityki rozwoju obszarów wiejskich realizowane poprzez program zgodne są z kierunkami polityki strukturalnej Unii Europejskiej, wskazanej w Rozporządzeniu 1268/99/WE dotyczącym pomocy Wspólnoty dla działań przedakcesyjnych na rzecz rolnictwa oraz rozwoju obszarów wiejskich w państwach kandydujących z Europy Środkowo-Wschodniej w okresie przedakcesyjnym. Wymagania które musi spełnić beneficjent ubiegający się o pomoc finansową w ramach Programu SAPARD są podobne we wszystkich krajach realizujących program, które w przyszłości korzystać będą z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej. W kwestii zaliczenia do wkładu własnego już wykonanych prac, np. pracy własnej pragnę ponownie wyjaśnić, że z powodu braku zryczałtowanego systemu rozliczeń, jednolitego dla całego Programu SAPARD, nie są one wyliczane do grupy kosztów kwalifikowanych. Koszty transportu zalicza się do grupy kosztów kwalifikowanych, zgodnie z załącznikiem nr 6, "Koszty kwalifikowane poniesione na realizację przedsięwzięć objętych pomocą dla gospodarstw rolnych" rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 maja 2002 roku w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań oraz sposobów realizacji zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w zakresie gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej (Dz.U. Nr 102, poz. 928), w przypadku kiedy beneficjent programu poniesione nakłady udokumentuje oryginałami faktur. Natomiast udział własny nie może być rozliczony kosztorysem powykonawczym, ponieważ zgodnie z założeniem programu, wkład własny z powodu jego niemierzalności nie jest zaliczony do grupy kosztów kwalifikowanych i nie podlega współfinansowaniu w ramach Programu SAPARD.

Odpowiadając na uwagę zgłoszoną przez Pana senatora dotyczącą trudności z udokumentowaniem stażu pracy w samodzielnym prowadzeniu gospodarstwa z powodu braku wystarczającego okresu ubezpieczenia w KRUS należy podkreślić, że pomoc finansowa w ramach programu będzie przyznana gospodarstwom, które są kierowane przez rolników o określonych kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym. Zgodnie z programem pomoc finansową może otrzymać rolnik tj. osoba fizyczna prowadząca na własny rachunek działalność rolniczą jako posiadacz (samoistny czyli właściciel albo zależny - dzierżawca) gospodarstwa rolnego, podlegający ubezpieczeniu społecznemu na podstawie Ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Rolnik ubiegający się o pomoc w ramach Programu SAPARD musi legitymować się odpowiednimi kwalifikacjami zawodowymi tj.:

W poruszonej przez Pana senatora kwestii zbyt ostrych kryteriów dostępu np. przy trzodzie chlewnej zbyt mała obsada (10-25 stanowisk lub 100-250 stanowisk dla tuczników) pragnę zwrócić uwagę, że pierwotną wytyczną programu było określenie wielkości produkcji w cyklu otwartym, gdzie przyjęto liczbę stanowisk dla tuczników w liczbie 100-250. Jako pochodną tej wielkości określono, dla gospodarstw prowadzących produkcję w oparciu o materiał własny (cykl zamknięty) liczbę stanowisk dla macior wynoszącą 10-25. Przy tej liczbie stanowisk poziom produkcji zwierząt rzeźnych w gospodarstwie odpowiada limitowi założonemu dla gospodarstw produkujących w cyklu otwartym w ramach Programu SAPARD. Ograniczenie poziomu produkcji uprawniające do uzyskania pomocy finansowej w ramach Programu SAPARD jest zgodne z zasadą koncentracji środków, która jest jedną z zasad obowiązujących w polityce strukturalnej Unii Europejskiej.

Odpowiadając na kolejną uwagę, jaką zdaniem Pana senatora jest, podkreślany jako niekorzystny "obowiązek spełnienia wymogów ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt w przypadku tylko zakupu maszyn do zbioru zielonki", pragnę zwrócić uwagę, że nadrzędnym celem programu obok ustanowienia i wdrożenia spójnej polityki strukturalnej rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa jest "dostosowanie sektora rolno-spożywczego do wymagań Jednolitego Rynku w zakresie wymagań sanitarnych, higienicznych oraz jakościowych". Pragnę również dodać, że wymóg ochrony środowiska naturalnego jest zgodny z polityką Unii Europejskiej i podkreślany jest we wszystkich działaniach programu, w tym również w Działaniu 2 "Inwestycje w gospodarstwach rolnych". W kolejnych schematach i komponentach ww. działania wskazuje się na: ""poprawę warunków zoohigienicznych i ochronę środowiska w gospodarstwach zgodnie ze standardami Unii Europejskiej, dostosowanie gospodarstw do wymogów ochrony środowiska zgodnie z zasadami Unii Europejskiej, ograniczenie niekorzystnego oddziaływania produkcji trzody chlewnej i drobiu na stan środowiska naturalnego - wsparcie dostosowań gospodarstw do wymogów Unii Europejskiej". Należy podkreślić, że zgodnie z wymogami Unii Europejskiej, wszystkie działania podejmowane w ramach programu, poprawne pod względem ilościowym i jakościowym muszą być zgodne z ogólnie przyjętymi założeniami programu do których należą między innymi: poprawa jakości produkcji rolniczej poprzez udoskonalenie wyposażenia technicznego gospodarstw i dostosowanie wymogów produkcji do wymogów acquis communautaire jak również ukierunkowanie produkcji zgodnie z naturalnymi warunkami środowiska przyrodniczego poprzez zminimalizowanie niekorzystnego oddziaływania produkcji rolniczej na środowisko naturalne oraz zachowanie krajobrazu.

W kwestii braku możliwości poprawy biznes planu pragnę wyjaśnić, że procedura oceny techniczno-ekonomicznej, dokonywana przez Krajowe Centrum Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich, nie przewiduje możliwości dokonywania przez wnioskodawcę poprawy biznes planu w trakcie oceny. Ewentualne zmiany takiej procedury mogłyby dotyczyć realizacji inwestycji współfinansowanych w ramach kolejnych umów finansowych. Należy dodać, że doradztwo ze strony ośrodków doradztwa rolniczego służy uniknięciu popełniania błędów przy sporządzaniu biznes planów.

Z wyrazami szacunku

z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-10-09

1. "Dlaczego przy realizacji budowy autostrady z kwoty kredytu 275 mln euro, objętej gwarancją państwa do wysokości 800 mln euro wykorzystano jedynie 35 milionów 106 tysięcy 382 euro, kosztem 21 milionów euro naliczonych od niewykorzystanego kredytu?

Powszechnie stosowaną praktyką w projektach finansowanych w oparciu o strumień przyszłych dochodów z projektu jest kumulowanie w okresie budowy odsetek należnych do zapłaty od udzielonych kredytów, do kwoty samego kredytu - tzn. płatności dotyczące odsetek w kwocie budowy danego projektu są pożyczane tak samo jak kwoty główne kredytów (kapitał) na poczet sfinansowania budowy, co zwiększa całkowite rozmiary zaciągniętego kredytu. Płatności dotyczące spłaty odsetek w okresie budowy są dokonywane z kwoty głównej, tzn. z części przeznaczonej na ten cel, kiedy następuje zakończenie budowy i projekt zaczyna generować przychody. Po tym, zakłada się oczywiście, że płatności związane ze spłatą odsetek oraz kwoty głównej kredytu będą dokonywane z przychodów z projektu.

Dodatkowo do Kredytów Głównych o charakterze senior, zaproponowany został dla autostrady A-2 Plan Finansowania, który zawierał kwotę w wys. 275 mln EURO w formie Kredytu Gwarantowanego przez Rząd RP, udzielonego ostatecznie przez EBI. Charakter spłaty kredytu jest podobny do obligacji zero-kuponowych, (obligacji od których ani naliczone odsetki, ani kwota główna nie są spłacane przed okresem zapadalności tj. wykupu). Tak więc zamiast spłacać odsetki i kwotę kapitału na bieżąco, powiedzmy w półrocznych płatnościach, dopuszcza się, by odsetki należne do zapłaty od pierwotnie zaciągniętej kwoty głównej kredytu, narastały (kumulowały się), zwiększając w sposób bezpośredni, dla każdego z okresów na jaki przypada płatność, zarówno kwotę zaciągniętego kredytu jak i zwiększając kwotę kwoty głównej kredytu, narastały zwiększając w sposób bezpośredni, zarówno kwotę zaciągniętego kredytu, jak i kwotę należnych do zapłaty odsetek. W ten sposób, z chwilą zapadalności, całkowita zaciągnięta kwota kapitału plus wszystkie narosłe odsetki (lecz nie spłacane w całym okresie, na jaki przypadają obligacje), staje się wymagalna i należna do zapłaty w formie jednej płatności.

Jeśli chodzi zaś o szczegóły to kwota 35.106.382,98 EUR jest kwotą jaką wykorzystano ze specjalnie wydzielonego rachunku, gdzie utrzymywane są środki z kredytu EBI. Wysokość kwoty 35 mln EUR, jaką pociągnięto do dnia 28 lutego 2002 wynika ze stopnia zaawansowania realizacji przedsięwzięcia i innych założeń takich jak np. zasada pari passu, czyli proporcjonalności ciągnienia. W przypadku A2, ciągnienia odbywają się proporcjonalnie z trzech źródeł: kredyt główny, kredyt podporządkowany oraz właśnie kredyt EBI. Należy oczekiwać, że w chwili obecnej, po pokonaniu przejściowych trudności z realizacją autostrady A2, dojdzie do zgodnego z harmonogramem ciągnienia kwot, a tym samym kwota 35 mln ulegnie znacznemu zwiększeniu.

Kwota 21 mln EUR stanowi narosłe, nazwijmy "zarobione" odsetki od kwoty 275 mln EUR, która została ulokowana na wspomnianym rachunku w dniu 9 listopada 2000 (tj. zaraz po osiągnięciu zamknięcia finansowego). Dlatego nie jest to koszt a jedynie dodatkowy, swego rodzaju "zarobek". Inną kwestią jest fakt, że te zarobione odsetki są niższe niż należne odsetki za spłatę kredytu powodując tzw. negatywny arbitraż, (ta kwestia została uwzględniona w ogólnych kosztach projektu i nie stanowi zagrożenia dla stabilności projektu).

Plan finansowania dla autostrady A2 przewiduje wniesienie przez AW SA kwoty równej 26% kosztów całkowitych projektu, co stanowi kwotę 235 mln EUR. Należy podkreślić, że jest to kwota wniesiona całkowicie na ryzyko projektu, bez jakiejkolwiek gwarancji ze strony państwa, co oznacza, że w przypadku kłopotów z projektem i np. przejęcia go przez banki lub w przypadku rozwiązania umowy przez Ministra właściwego ds. transportu z podaniem przyczyny, akcjonariusze AW SA tracą tę kwotę tzn. 235 mln EUR, bez prawa jakichkolwiek roszczeń.

Poza tym, wszystkie zyski jakie może uzyskać AW SA, wniesionej kwoty 235 mln EUR, będą możliwe tylko i wyłącznie, po spłacie kredytów głównych, gwarancji Skarbu Państwa, co nastąpi według przyjętej bazowej prognozy po roku 2019. Z drugiej strony nie ma zagrożenia, że akcjonariusze AW SA odniosą zbyt duże zyski, gdyż są one limitowane poprzez tzw. mechanizm podziału zysków ze Skarbem Państwa oraz obowiązek dokonywania niezbędnych inwestycji.

Kredyt kupiecki jest często stosowanym rozwiązaniem przy tego typu transakcjach. Dopuszczenie możliwości kredytu kupieckiego wynikało m.in. z faktu, że warunki transakcji przewidywały bardzo wysoki udział equity w transakcji (26%). Stąd akcjonariusz zarówno AW SA, jak i spółki odpowiedzialnej za budowę, zdecydował się wnieść swój udział w formie rzeczowej (maszyny, wyposażenie). Takie rozwiązanie zostało zaakceptowane również przez prywatne banki komercyjne.

Wprowadzenie systemu winietowego jako formy odpłatności za korzystanie z wybranej sieci dróg krajowych i autostrad w Polsce nie przewiduje, aby w sposób automatyczny zawarte i realizowane już do chwili obecnej Umowy Koncesyjne, gdzie ustalona została (i) określona struktura podziału ryzyka pomiędzy stroną publiczną i prywatną (koncesjonariuszem) oraz (ii) struktura finansowania, w oparciu o realne przychody z eksploatacji autostrady, uzyskiwane bezpośrednio od użytkowników autostrady (tzw. real tolls) oraz działalności towarzyszącej eksploatacji autostrad (przychody z Miejsc Obsługi Podróżnych; stacji paliw, sklepów, zlokalizowanych w pasie drogowym autostrady), były renegocjowane w oparciu o nowe założenia. Takie podejście stanowiłoby jedynie narażenie Skarbu Państwa na dodatkowe koszty bezpośrednie oraz opóźnienia. Ponadto, takie podejście nie stanowiłoby najlepszej strategii negocjacyjnej Rządu, gdyż koncesjonariusz wiedząc, że rząd chcąc za wszelką cenę osiągnąć założenia związane z nowym projektem, próbowałby zmienić, w sposób dla siebie korzystny, warunki i założenia zawartej uprzednio transakcji. Ponadto takie podejście przesądzałoby, że rząd RP byłby niemalże w roli "petenta". Dlatego transakcja dotycząca autostrady A2 na odcinku Nowy Tomyśl - Konin, powinna być i będzie realizowana zgodnie z warunkami, zawartymi w obowiązującej Umowie Koncesyjnej. Zmiana Umowy na obecnym etapie powodowałaby (i) rozmydlenie odpowiedzialności Koncesjonariusza w zakresie wybudowania przedmiotowej autostrady na określony czas i po ściśle określonych kosztach, (ii) wysokie koszty bezpośrednie po stronie Skarbu Państwa związane z renegocjacją Umowy Koncesyjnej, (iii) opóźnienia w oddaniu autostrady do eksploatacji. Oczywiście, nie należy wykluczyć możliwości renegocjacji umowy w późniejszym okresie tj. po roku np. 2005 kiedy autostrada będzie istniała, poznamy realny ruch na autostradzie i Rząd będzie w stanie ocenić wszystkie za i przeciw, a co najważniejsze odpadnie presja na Rząd, którą obecnie może wykorzystać Koncesjonariusz.

Odpowiadając na drugą część pytania, należy stwierdzić, że ewentualne renegocjacje marż zarówno w odniesieniu do kredytu głównego, jak i środków wniesionych przez Koncesjonariusza (equity i kredyty podporządkowane) stanowić będą przedmiot ewentualnych przyszłych negocjacji i z pewnością należeć będą do najtrudniejszych, szczególnie w odniesieniu do marż jakich spodziewałby się Koncesjonariusz i jego akcjonariusze.

Marek Pol

Wskazać również należy, że sposób realizacji celów strategicznych przez spółkę PKN ORLEN S.A. wynika bezpośrednio z działań Zarządu. PKN ORLEN S.A. jako spółka prawa publicznego, tj. posiadająca akcjonariuszy na otwartym rynku giełdowym musi uwzględniać w swoich działaniach przede wszystkim dobro swoich akcjonariuszy. Obecna koncepcja organizacyjna tego procesu wpisuje się w przedstawioną na forum publicznym nową strategię działania, i jak mniemam, została opracowana przez służby ekonomiczne i inne - do tego powołane. Natomiast na Zarządzie tej spółki spoczywa odpowiedzialność za podejmowane decyzje w sprawach zwykłych zarządu, bowiem taka decyzja należy do jej kompetencji.

z up. SEKRETARZ STANU

Jako główny powód trudności finansowych Instytutu Śląskiego w Opolu wskazywana jest wysokość tegorocznej dotacji przyznanej wspomnianej instytucji na działalność statutową przez Komitet Badań Naukowych, która jest dalece niewystarczająca. Wyniosła ona 657 300,00 złotych, stanowiąc jedynie 78,4% dotacji z roku ubiegłego, która według dyrekcji Instytutu również była niedostateczna. Fakty te wpłynęły na pojawienie się znaczącego deficytu środków, zwiększającego się z każdym miesiącem, począwszy od IV kwartału roku 2001.

Mając powyższe względy na uwadze oraz doceniając ważną dla kultury polskiej rolę Instytutu Śląskiego w Opolu, 19 czerwca 2002 r. przesłałam do Ministra Nauki, Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych, pismo z prośbą o rozważenie możliwości zwiększenia dotacji na działalność statutową Instytutu ze środków znajdujących się w dyspozycji KBN.

Z wyrazami szacunku

Aleksandra Jakubowska

Warszawa, 2002-10-11

Odpowiadając na przekazane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 17-09-2002 r. znak: LP/043/327/02/V oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 24 posiedzeniu Senatu w dniu 12 września 2002 r., w sprawie sytuacji ekonomicznej w Zakładach Azotowych w Tarnowie-Mościcach S.A. oraz działaniach podejmowanych przez Ministra Skarbu Państwa, mających na celu uzdrowienie sytuacji w tych Zakładach, uprzejmie informuję, że negatywna ocena bieżącej oraz prognozowanej sytuacji finansowej Spółki na rok 2002, stanowiła podstawę do podjęcia w dniu 15 listopada 2001 r. uchwały przez Walne Zgromadzenie o odwołaniu dotychczasowego i powołaniu nowego Zarządu Spółki.

Ocena sytuacji finansowej Spółki, o której wyżej mowa, zawierała ryzyko upadłości, z uwagi na niską sprzedaż, wzrost zadłużenia, nieprawidłową jego strukturę i brak możliwości obsługi oraz pojawiające się coraz częściej ryzyko utraty płynności finansowej. Negatywnie została też oceniona prowadzona w latach 1999-2001 polityka handlowa oraz sposób zachowania Spółki na rynku, które spowodowały, że Zakłady utraciły częściowo wiarygodność i zaufanie klientów. Szczegółowe informacje w tym zakresie zostały opisane w "Informacji o sytuacji w wybranych spółkach Skarbu Państwa i przedsiębiorstwach państwowych. Raport otwarcia z dnia 7 maja 2002 r.".

Spółka opracowała i przyjęła do realizacji program naprawczy, którego główne działania ukierunkowane zostały na przywrócenie długookresowej równowagi finansowej. Działania te są realizowane w obszarach: oszczędności kosztowych, poprawy płynności finansowej (głównie wskutek dalszego zmniejszenia zapotrzebowania na kapitał obrotowy i upłynnienie majątku finansowego), restrukturyzacji organizacyjnej i produktowej (m.in. poprzez dokonanie decentralizacji organizacyjnej, skupienie produkcji wokół działalności podstawowej i wydzielenie produkcji pomocniczej w formie samodzielnych jednostek, wyłączenie trwale nierentownych jednostek produkcyjnych, redukcje zatrudnienia w Centrum Strategicznym i w Centrach Biznesu). W ww. zakresie wykonane zostały następujące działania:

• podjęto decyzję o całkowitym wycofaniu się z nierentownej produkcji, w tym m.in. w obszarze chlorku winylu, PCW, acetylenu,
• częściowo wyodrębniono lub przygotowano do wyodrębnienia poza Spółkę jednostki produkcji pomocniczej i jednostki mające charakter usługowy,
• w ramach uzgodnień z Załogą i zakładowymi organizacjami związkowymi uzyskano akceptację dla programu urlopów bezpłatnych w wymiarze 14 dni do końca br. oraz podpisano porozumienie o zwolnieniach grupowych ok. 500 osób, w ramach zwolnień i skorzystania przez pracowników z uprawnień przedemerytalnych,
• rozpoczęto procedurę sprzedaży należących do Spółki akcji i udziałów w tzw. spółkach socjalnych,
• podjęto decyzję o rezygnacji z samodzielnego kontynuowania budowy nowej wytwórni PCW i wspólnie ze Spółką Nafta Polska S.A. podjęto intensywne poszukiwania partnera skłonnego przejąć dotychczasowy zakres zrealizowania inwestycji w formie joint-venture,
• wdrażane są programy naprawcze w spółkach córkach, polegające m.in. na reorganizacji podmiotów, pod kątem przygotowania ich do samodzielnego funkcjonowania na rynku oraz wymuszeniu wewnętrznych procesów naprawczych,
• podejmowane są starania o uzyskanie pomocy publicznej w ramach istniejących ustawowo możliwości.

a) uproszczeniu struktur organizacyjnych w Centrum Strategicznym,

d) wydzieleniu istniejących usługowych jednostek organizacyjnych w samodzielne podmioty prawa handlowego lub włączeniu ich do już istniejących podmiotów.

Dla pracowników objętych zwolnieniami grupowymi i odchodzącymi na emerytury, wcześniejsze emerytury i świadczenia przedemerytalne, Zarząd spółki zaproponował w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi system zachęt materialnych, z którego skorzystało 313 pracowników na 383 uprawnionych.

Ze względu na brak dalszej możliwości utrzymania moratorium na spłatę zadłużenia kredytowego, o którym wyżej mowa, Zarząd Spółki złożył w dniu 7 czerwca br. wniosek o rozpoczęcie postępowania układowego z wierzycielami. Postępowanie układowe zostało otwarte w dniu 12 czerwca br. Łączna kwota długów objętych postępowaniem układowym wynosi 325 mln zł z czego 180 mln dotyczy zobowiązań wobec banków, natomiast 145 mln zł to w przeważającej większości zobowiązania handlowe. Spółka proponuje wierzycielom 40% redukcję długów oraz spłatę pozostałej części w 9 półrocznych ratach. Akceptacja tych propozycji pozwoliłaby na umorzenie prawie 130 mln zł zadłużenia oraz możliwą do udźwignięcia od 2003 roku kwotę pierwszej raty układowej w wysokości ponad 21 mln zł. Ze względu na objęcie postępowaniem znaczącej kwoty zadłużenia kredytowego, począwszy od lipca br. następuje znaczące ograniczenie kosztów finansowych z tytułu zamrożenia naliczania odsetek bankowych, rzędu 1,8 mln zł w skali miesiąca.

W dalszym ciągu konieczne jest obniżanie kosztów, m.in. z uwagi na istniejące w Spółce czynniki opóźniające efekty podjętych działań naprawczych, do których należy zaliczyć: wysoki stopień amortyzacji majątku trwałego (60%), brak własnej bazy surowcowej, nadmierną dywersyfikację produkcji oraz poziom eksploatowanych instalacji produkcyjnych (z nielicznymi wyjątkami, jak: poliamid 6, tarnoform, kwas azotowy stężony), który odbiega od współczesnego standardu technologii stosowanych w świecie oraz korzystanie z rozwiązania technologicznie infrastruktury energetycznej pochodzącej z lat 60-tych i wyraźnie (mimo modernizacji) odstającej od poziomu współczesnej techniki w tym zakresie.

Problemy, o których wyżej mowa, dotyczą większości zakładów chemii ciężkiej, a ich rozwiązanie przekracza możliwości jednego zakładu. Dlatego też, w dniu 4 czerwca 2002 r. Rada Ministrów zatwierdziła przygotowany przez Ministerstwo Skarbu Państwa i Ministerstwo Gospodarki dokument pt. "Strategia dla przemysłu chemicznego w Polsce do 2010 roku", którego częścią jest "Program prywatyzacji i restrukturyzacji sektora Wielkiej Syntezy Chemicznej". Programem tym objęte zostały również Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach S.A.

W przyjętej strategii przewidziano konieczność podjęcia szeregu działań restrukturyzacyjnych i konsolidacyjnych w sektorze Wielkiej Syntezy Chemicznej (WSCh), którego kondycja w ostatnich latach uległa znacznemu pogorszeniu. Głównym celem tych działań ma być stworzenie samodzielnych, konkurencyjnych podmiotów o silnej pozycji rynkowej zapewniającej im stabilne podstawy finansowe i realne możliwości wzrostu, zwłaszcza w perspektywie wejścia Polski do Unii Europejskiej.

Obecnie trwa wybór doradcy ds. strategii i restrukturyzacji sektora WSCh, a ostateczna decyzja powinna zapaść w I dekadzie października br.

- rozmów z bankami nad utrzymaniem poziomu i warunków dalszego kredytowania,

- rozmów z PGNiG nad obniżeniem cen na gaz ziemny (główny surowiec dla produkcji sektora WSCh) do poziomu cen producentów nawozów w Europie Zachodniej, gwarantujących utrzymanie dotychczasowego poziomu produkcji i eksportu nawozów,

Mając powyższe na uwadze Zarząd Spółki wystąpił z wnioskiem do Ministerstwa Skarbu Państwa o pozyskanie środków z funduszu EFSAL na działalność inwestycyjną - wysokoefektywną, jak również na uzyskanie dotacji na cele osłonowe w związku z rozpoczętymi zwolnieniami grupowymi, które trwać będą do 31 marca 2003 r. Wniosek Spółki zostanie rozpatrzony na najbliższym posiedzeniu funkcjonującego przy Ministrze Finansów, Zespołu ds. opiniowania wniosków w sprawie udzielenia pomocy ze środków budżetowych. Oczekuję, że pozytywna decyzja Zespołu przyczyni się do przyspieszenia realizowanych w Spółce procesów restrukturyzacyjnych.

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-10-12

W związku z przekazanym przy piśmie znak LP/043/321/02/V z dnia 17 września br. tekstem oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Andrzeja Spychalskiego podczas 24. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 września 2002 r. w sprawie lokalizacji w Kaliszu siedziby urzędu skarbowego obejmującego swoją właściwością miejscową duże podmioty gospodarcze funkcjonujące na terenie województwa wielkopolskiego uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Minister Finansów w przygotowanym projekcie rozporządzenia w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych przyjął, iż duże podmioty gospodarcze z terenu województwa wielkopolskiego obsługiwane będą z dniem 1 stycznia 2003 r. przez dwa nowo utworzone urzędy skarbowe: jeden w Poznaniu obsługujący podatników z północnej części województwa i drugi w Kaliszu obsługujący podatników z południowej części województwa.

SEKRETARZ STANU

2. Na terenie użytku ekologicznego "Kurowskie Bagna" występują siedliska przyrodnicze wymienione w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 sierpnia 2001 r. w sprawie określenia rodzajów siedlisk przyrodniczych podlegających ochronie (Dz.U. z 2001 r. Nr 92, poz. 1029). Są to wilgotne wrzosowiska z wrzoścem bagiennym, torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą, las brzozowo-sosnowy oraz sosnowy bór bagienny.

1) Dyrektywy Rady Nr 92/43 EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory. tzw. Dyrektywy Siedliskowej,

2) Dyrektywy Rady Nr 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikich ptaków tzw. Dyrektywy Ptasiej.

Bagna Kusowskie są więc obszarem o szczególnych wartościach przyrodniczych nie tylko w skali polskiej, ale i europejskiej, zarówno pod względem występowania siedlisk przyrodniczych, jak i siedlisk roślin i zwierząt. W związku z powyższym uznaję, że eksploatacja torfu na tym obszarze nie może być dopuszczona.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Ewa Symonides

* * *

Warszawa, dnia 14.10.2002 r.

W załączeniu przekazuję odpowiedź na oświadczenie Pana Senatora Adama Graczyńskiego z dnia 17.09.2002 r. w sprawie funkcjonowania Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Gliwicach.

Nowa ustawa z dnia 18 lipca 2001 roku Prawo wodne (Dz.U. Nr 115 poz. 1229) wprowadza istotne zmiany w zakresie zarządzania gospodarką wodną konieczne zarówno z uwagi na polskie potrzeby racjonalizacji gospodarowania wodami jak i trwający proces dostosowania do prawa europejskiego. Ustawa ta bowiem w znacznej części transponuje przepisy Dyrektywy 2000/60/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 roku w sprawie ustanowienia ram działalności Wspólnoty w dziedzinie polityki wodnej, tzw. Ramowej Dyrektywy Wodnej 2000/60/EC (RDW). Pełna transpozycja zostanie dokonana po wydaniu aktów wykonawczych do ustawy.

Zawarta w art. 3 ust. 3 tej ustawy delegacja do wydania rozporządzenia ustalającego m.in. przebieg granic obszarów dorzeczy, a także tworzącego regionalne zarządy gospodarki wodnej oraz dokonującego podziału obszarów dorzeczy na regiony wodne w zakresie ustalenia granic tych terenów spełnia wymogi RDW dotyczące koordynacji administracyjnych w obszarach dorzeczy. Wstępny projekt rozporządzenia Rady Ministrów przewiduje powołanie na terenie kraju 6-ciu regionalnych zarządów gospodarki wodnej. Podział obszarów dorzeczy na 6 regionów wodnych został podyktowany koniecznością racjonalnego i całościowego traktowania zasobów wód powierzchniowych i podziemnych, z uwzględnieniem ich ilości i jakości przy jednoczesnym respektowaniu naturalnych granic podziału hydrograficznego kraju.