Warszawa, dnia 23.08.2002 r.

Na wstępie, za pośrednictwem Pana Marszałka, pragnę podziękować Panu Senatorowi Tadeuszowi Rzemykowskiemu za sformułowane oświadczenie, w tym złożoną propozycję współpracy przy "opracowywaniu programu górnictwa naftowego i jego realizacji". Pragnę poinformować, iż po przekazaniu do Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. oświadczenia Pana Senatora Rzemykowskiego, Ministerstwo Skarbu Państwa otrzymało następujące informacje oraz wyjaśnienia od odpowiedzialnego za funkcjonowanie i rozwój krajowego górnictwa nafty i gazu Wiceprezesa Zarządu Spółki PGNIG S.A. - Mieczysława Jakiela:

Natomiast odnośnie przyszłej struktury organizacyjnej i własnościowej sektora gazowego pragnę poinformować, iż w dniu 13 sierpnia 2002 r. Rada Ministrów RP przyjęła "Program restrukturyzacji i prywatyzacji Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A." Zgodnie z przyjętym Programem - w odniesieniu do sfery poszukiwań i wydobycia przyjęto następującą koncepcję restrukturyzacji i prywatyzacji:

• Na bazie jednostek wchodzących w skład Oddziału Górnictwa Naftowego utworzona zostanie jedna spółka poszukiwawczo-wydobywcza. Ze względu na konsekwencje ekonomiczno-finansowe dla PGNiG, w szczególności zobowiązania wynikające z kontraktów długoterminowych, w celu umożliwienia przeprowadzenia restrukturyzacji finansowej i organizacyjnej PGNiG Spółka poszukiwawczo-wydobywcza zostanie utworzona po okresie przejściowym i podejmie działalność najpóźniej z dniem 1 stycznia 2004 roku.
• Zarząd PGNiG S.A. podejmie działania w kierunku prywatyzacji spółek geofizycznych, spółek poszukiwania nafty i gazu oraz pozostałych spółek zależnych obszaru zaplecza technicznego.
• Spółka poszukiwawczo-wydobywcza prowadzić będzie działalność samodzielnie oraz angażując się we wspólne przedsięwzięcia z inwestorami w obszarze poszukiwań i eksploatacji złóż.
• Jeżeli wymagał będzie tego strategiczny interes Państwa dopuszcza się prywatyzację spółki poszukiwawczo-wydobywczej. Zbycie akcji/udziałów spółki wymaga zgody Rady Ministrów.

Nadto Zarząd PGNiG S.A. został zobowiązany przez Radę Ministrów - do przygotowania i przedstawienia do akceptacji Ministrowi Skarbu Państwa - w terminie do 2 miesięcy od dnia przyjęcia Programu przez MM - szczegółowych programów działań zmierzających do realizacji celów oraz zakładanych w Programie przekształceń, ze szczególnym uwzględnieniem:

• renegocjacji warunków euroobligacji,
• kwestii opomiarowania systemu dla celów rozliczeń handlowych,
• harmonizacji - w porozumieniu z Prezesem URE - struktury taryf przed i po restrukturyzacji.

Rada Ministrów postanowiła, iż od dnia przyjęcia ww. Programu przez Radę Ministrów, przekształcenia organizacyjne i własnościowe PGNiG S.A. będą prowadzone wyłącznie wg zawartych w nim założeń.

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 28.08.2002 r.

Mam świadomość, że podstawową barierą dla rozwoju przedsiębiorczości jest brak kapitałów. Rząd od kilku lat podejmuje działania mające na celu zwiększenie dostępności małych i średnich firm do zewnętrznych źródeł finansowania, m.in. poprzez kapitałowe wspieranie rozwoju funduszy pożyczkowych i poręczeniowych. Począwszy od ubiegłego roku Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości udziela dotacji na powiększenie kapitałów funduszy pożyczkowych i poręczeniowych. Wsparcie dla tych instytucji świadczone będzie także w latach następnych. Działania takie zostały bowiem zapisane w dokumencie pn. "Rządowy program rozbudowy systemu funduszy poręczeniowych i pożyczkowych dla małych i średnich przedsiębiorstw w latach 2002-2006" przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 13 sierpnia 2002 roku.

Wsparcie funduszy poręczeniowych będzie nakierowane zarówno na małych, jak i średnich przedsiębiorców, a także osoby rozpoczynające działalność gospodarczą, które poszukują finansowania dłużnego w sektorze bankowym i instytucjach pożyczkowych. Równolegle będą rozwijane fundusze pożyczkowe, które będą oferować pożyczki dla małych przedsiębiorstw oraz osób podejmujących działalność gospodarczą, które mają utrudniony dostęp do finansowania bankowego.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 28 sierpnia 2002 r.

Nawiązując do przekazanego przy piśmie JD/043/280/02/V z 29 lipca br. oświadczenia złożonego przez Senatora Pana Włodzimierza Łęckiego na 22 posiedzeniu Senatu w dniu 24 lipca 2002 roku w sprawie likwidacji w Polsce świadczonych do tej pory przez Telekomunikację Polską S.A. usług telegraficznych uprzejmie informuję, że o zbadanie tego problemu wystąpiłem jeszcze w czerwcu br. do Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty.

Z informacji uzyskanych przez Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty w Telekomunikacji Polskiej S.A. wynika, że w ciągu mijającego dziesięciolecia daje się zaobserwować wyraźna tendencja spadkowa w zakresie zapotrzebowania na usługi telegraficzne, zarówno w Polsce jak i na świecie. Usługi telegraficzne, telegramowe i teleksowe stały się nierentowne. Systematyczny spadek zainteresowania tymi usługami następuje niewątpliwie za sprawą konkurencji ze strony innych, bardziej nowoczesnych środków komunikacji - faksu i poczty elektronicznej a przede wszystkim dzięki coraz powszechniejszej dostępności usługi telefonicznej, świadczonej zarówno w sieci stacjonarnej jak i w sieciach ruchomych.

Świadczenie usług telegraficznych odbywa się w wydzielonych sieciach telekomunikacyjnych, odrębnych w stosunku do publicznej sieci telefonicznej (PSTN), w której świadczone są usługi powszechne - telefonia, transmisja nieruchomych obrazów (faks) i modemowa transmisja danych (dostęp do sieci Internet) - i wymaga stosowania odpowiedniej aparatury. Według Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty, produkcja takiej aparatury została już zaniechana. Nie prowadzi się także prac modernizacyjnych ani rozwojowych w tym zakresie. W tej sytuacji utrzymywanie sprawnej sieci i aparatury staje się nieekonomiczne.

Usługi telegraficzne nie należą do usług powszechnych w świetle obowiązującego Prawa telekomunikacyjnego. Również przepisy znowelizowanej ustawy o łączności z dnia 23 listopada 1990 r. (obecnie regulującej działalność wyłącznie pocztową) wymienia telegram w art. 45, 60 ust. 1 pkt 3 i 4, 65 ust. 2, 66 i 70 ust. 3, ale nigdzie nie określa usługi telegraficznej jako usługi o charakterze powszechnym. Nie ma żadnych przepisów w obowiązującym prawie, które pozwalałyby na zobowiązanie któregokolwiek podmiotu, w tym Telekomunikacji Polskiej S.A. lub Poczty Polskiej, do świadczenia tych usług.

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty podjął działania mające na celu uzgodnienie pomiędzy Pocztą Polską a Telekomunikacją Polską S.A. przejęcia świadczenia tej usługi. Ze względu na to, że przygotowania do kontynuowania jej świadczenia wymagają niezbędnych przygotowań technicznych i organizacyjnych zwróciłem się do Prezesa Zarządu Telekomunikacji Polskiej S.A. o przedłużenie o 1 - 2 miesiące terminu zaprzestania świadczenia tej usługi tak, aby umożliwić płynne przejęcia świadczenia tych usług przez Pocztę Polską.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.08.28

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nadzór nad bankami, oddziałami i przedstawicielami banków zagranicznych w Polsce sprawuje Komisja Nadzoru Bankowego. Dodatkowo od dnia 1 stycznia 2002 r. banki krajowe, które są podmiotami dominującymi w stosunku do określonych podmiotów lub działają w holdingu finansowym lub holdingu o działalności mieszanej, objęte są nadzorem skonsolidowanym Komisji.

• określanie zasad działania banków, zapewniających bezpieczeństwo środków pieniężnych zgromadzonych przez klientów w bankach,
• nadzorowanie banków w zakresie przestrzegania ustaw, statutu i innych przepisów prawa oraz obowiązujących je norm finansowych,
• dokonywanie okresowych ocen stanu ekonomicznego banków, i przedstawianie ich Radzie Polityki Pieniężnej, oraz wpływu polityki pieniężnej, podatkowej i nadzorczej na ich rozwój,
• opiniowanie zasad organizacji nadzoru bankowego i ustalanie trybu jego wykonywania,

• badaniu wypłacalności, płynności płatniczej i wyników ekonomicznych osiąganych przez banki,
• badaniu zgodności udzielanych kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń z obowiązującymi w tym zakresie przepisami,
• badaniu zabezpieczenia i terminowości spłaty kredytów i pożyczek pieniężnych,
• badaniu stosowanego oprocentowania kredytów i pożyczek oraz rachunków bankowych określonych przez przepisy ustawy Prawo bankowe,

• dokonywaniu oceny sytuacji finansowej banków.

W celu sprawnego wykonywania ustawowych zadań nadzór bankowy opracowuje różnego rodzaju dokumenty, które m.in. mają za zadanie ułatwić i usprawnić badania podczas inspekcji w bankach. Jednym z takich dokumentów jest Podręcznik inspekcji na miejscu (objętość około 1000 stron), który zawiera najważniejsze wytyczne dla badań inspekcyjnych przeprowadzanych w kluczowych obszarach działalności banku oraz głównych obszarach ryzyka. Jest on opracowaniem wewnętrznym przeznaczonym dla inspektorów nadzoru bankowego. Celem Podręcznika jest przedstawienie jednolitych, usystematyzowanych i wewnętrznie spójnych zasad przeprowadzania inspekcji w bankach, tak aby proces badania i oceny sytuacji finansowej oraz jakości zarządzania bankiem był oparty na przejrzystych, uporządkowanych i właściwych zasadach, zgodnych z prawem oraz najlepszymi zasadami praktyki nadzorczej.

Podręcznik przekazano bankom i innym instytucjom działającym w systemie bankowym w celu przedstawienia podejścia nadzoru bankowego do zagadnień badanych przez inspektorów bezpośrednio na miejscu w bankach oraz metodologii tych badań. Przekazanie Podręcznika bankom może im pomóc w budowaniu ich wewnętrznych procedur kontrolnych, zwłaszcza w pionie kontroli wewnętrznej, jednakże stopień wykorzystania Podręcznika jest dobrowolną decyzją każdego banku. W rozdziale Podręcznika pt. Wprowadzenie umieszczono zastrzeżenie, że "Nadzór bankowy nie ponosi odpowiedzialności za skutki używania podręcznika dla celów zarządzania bankiem, wynikające z mechanicznego zastosowania treści podręcznika, nie uwzględniającego indywidualnych uwarunkowań banku. Sposoby zarządzania ryzykiem powinny brać pod uwagę faktyczne uwarunkowania w banku i sytuację na rynku. Podręcznik przedstawia jedynie ramy procesu nadzorczego i nie może być traktowany jako bezpośredni instruktaż zarządzania ryzykiem w banku. Nadzór bankowy nie bierze odpowiedzialności za użycie treści zawartych w podręczniku w tworzeniu procedur, instrukcji, regulaminów wewnętrznych w bankach.".

W związku z powyższym należy podkreślić, że Podręcznik jest wewnętrznym dokumentem Narodowego Banku Polskiego. Nie zawiera norm prawnych i nie może być traktowany jako źródło obowiązującego prawa, a tym samym jego opracowywanie i przekazywanie bankom nie może być utożsamiane z praktyką stanowienia, jak to nazwał senator Bogdan Podgórski w swoim oświadczeniu "prawa powielaczowego".

W związku z tym, że Podręcznik nie ma charakteru prawnie wiążącego dla banków nie może na te podmioty nakładać jakichkolwiek obowiązków np. w zakresie tworzenia rezerw celowych. Stosownie do obowiązującego w Polsce prawa podstawą tworzenia przez banki rezerw celowych jest Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2001 roku w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, wydane na podstawie art. 81 ust. 2 pkt 8 lit. c) ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Przekazując pierwszą wersję Podręcznika w 1997 r. zasygnalizowano, że z uwagi na rozwój systemu bankowego, jak i pojawianie się nowych produktów finansowych i związanych z nimi nowych typów ryzyka Podręcznik będzie podlegać aktualizacji, co nastąpiło po zakończeniu prac w końcu 2000 r. i na początku 2002 r. Przywołany przez senatora Podgórskiego rozdział na temat finansowania rynku nieruchomości został wydany w styczniu 2002 r. po kilku miesiącach przygotowań, analiz i jest odpowiedzią na potrzebę wprowadzenia jednolitych standardów inspekcji w tym obszarze. Ponadto pragnę poinformować, że aktualizacja Podręcznika, jak i stosowanych procedur inspekcyjnych wynika: z pojawiających się nowych zjawisk na rynku bankowym, ze zmian przepisów prawa, z nowych standardów praktyki nadzorczej (wydawanych przez Komitet Bazylejski Nadzoru Bankowego), z doświadczeń polskiego nadzoru oraz z planu działalności Komisji Nadzoru Bankowego.

W odniesieniu do uwag na temat podejścia nadzoru bankowego do zagadnień związanych z finansowaniem rynku nieruchomości informuję, że jest ono związane z uwarunkowaniami gospodarczymi. W ostatnich latach finansowanie rynku nieruchomości charakteryzuje się znaczną dynamiką wzrostu. W 2001r. w stosunku do roku 2000 przyrost kredytów na finansowanie rynku nieruchomości wyniósł 21,6%. Ten wzrost wiąże się jednak z koniecznością wzmocnienia nadzoru. Wynika to m.in. z faktu, że na koniec 2001r. z kredytów udzielonych deweloperom 1/3 zaklasyfikowana była przez banki do należności zagrożonych, a 15% z nich było uznanych za stracone. Ta sytuacja uzasadnia przyjętą zasadę (m.in. w treści Podręcznika) wskazywania bankom na te obszary w ich działalności, które charakteryzują się lub mogą charakteryzować się podwyższonym ryzykiem. Dynamiczny wzrost udziału sektora finansowego w finansowaniu nieruchomości w połączeniu z brakiem wiedzy oraz doświadczeń może prowadzić do kryzysu w sektorze nieruchomości przenosząc się z kolei na całą gospodarkę, w tym na sektor finansowy. Pouczające w tym zakresie są doświadczenia m.in. krajów (np. Japonii, Szwecji), gdzie doprowadziło to cały lokalny system finansowy do destabilizacji. Jednocześnie podkreślić należy, że w Podręczniku nie wyrażono generalnej opinii, że finansowanie rynku nieruchomości w Polsce obciążone jest podwyższonym ryzykiem kredytowym. Finansowanie rynku nieruchomości jest tak jak finansowanie każdej innej działalności obarczone ryzykiem kredytowym, ale jest zależne przede wszystkim od indywidualnej sytuacji ekonomiczno-finansowej kredytobiorcy oraz od czynników o charakterze ogólnorynkowym, które zostały opisane w rozdziale Podręcznika pod tytułem "Finansowanie rynku nieruchomości".

Leszek Balcerowicz

Warszawa, 28 sierpnia 2002 r.

Na spotkaniach tych, prowadzonych przez Panią Ewę Freyberg Podsekretarza Stanu w MG, obecni byli również Pan Cezary Banasiński i Pani Ewa Kubis - prezesi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzący negocjacje w tym obszarze oraz Pani Irena Ożóg, Podsekretarz Stanu w MF. Na spotkaniu 19 czerwca obecny był także Pan Jan Truszczyński Pełnomocnik Rządu ds. Negocjacji o Członkostwo RP w UE.

Wejście Polski w struktury Unii Europejskiej w 2004 roku jest priorytetem polityki rządu i w skali globalnej jest korzystne również dla przedsiębiorców zagranicznych, gdyż oznacza znacznie większą stabilność jednolitego prawa dla całego rynku europejskiego. Dla polskich przedsiębiorców przystąpienie do Unii daje przede wszystkim większą stabilizację polityki handlowej i celnej według zasad i procedur uznanych na forum międzynarodowym. Dużym ułatwieniem będzie również zniesienie granicy celnej pomiędzy Polską i obszarem celnym Wspólnoty, w tym zwłaszcza na zachodzie i południu naszego kraju. Zniesiona zostanie kontrola celna i inne procedury co poważnie ułatwi wymianę towarową i przyśpieszy transport, co znacznie obniży koszty transakcji handlowych.

Jacek Piechota

Warszawa, dn. 29.08.2002 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 12 sierpnia 2002 r. znak: KK/043/307/02/V oświadczeniem złożonym przez Pana senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 23 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia br. w sprawie możliwości wsparcia rozwoju branży pszczelarskiej oraz innych programów skierowanych do bezrobotnych zamieszkałych na terenie gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym informuję, co następuje:

Środki Funduszu Pracy jakie mogą być przeznaczone w danym roku na finansowanie przez powiatowe urzędy pracy programów na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu ustalane są przez Sejm RP w ustawie budżetowej. Natomiast kwoty (limity) dla poszczególnych samorządów (urzędów pracy) ustalane są wg jednolitych zasad - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 kwietnia 2002 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz.U. Nr 46, poz. 425). Ustalona na 2002 r. kwota środków dla Powiatowego Urzędu Pracy w Szydłowcu na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu wyniosła 859,2 tys. zł. Kwota ta została następnie zwiększona, zgodnie z propozycją Marszałka Województwa Mazowieckiego o 370,0 tys. zł. O sposobie wykorzystania powyższych kwot decydują starostowie (prezydenci miast) sprawujący zwierzchnictwo nad powiatowymi urzędami pracy, po zasięgnięciu opinii powiatowej rady zatrudnienia.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem Minister Pracy i Polityki Społecznej dysponuje rezerwą wynoszącą jedynie 5,1% kwoty środków przewidzianych, w przyjętym przez Sejm RP planie Funduszu Pracy, na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. W ramach powyższej kwoty mogą być przyznane (na wniosek marszałków) dodatkowe kwoty, w szczególności dla tych powiatów, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie (w stosunku do 31.12.2001 r.) sytuacji na lokalnym rynku pracy lub miały miejsce klęski żywiołowe o znacznym zakresie i skutkach.

Jerzy Hausner

Warszawa, 29.08.2002 r.

W odpowiedzi na przekazane mi przy piśmie Marszałka Senatu RP z dnia 12 sierpnia 2002 r. nr KK/043/308/02/V oświadczenie Pana Senatora Mariana Lewickiego złożone podczas 23. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2002 roku postulujące odstąpieniu od wymogu posiadania przez osoby świadczące specjalistyczne usługi opiekuńcze osobom z zaburzeniami psychicznymi posiadania co najmniej półrocznego stażu pracy w zakładzie psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej dla osób z zaburzeniami psychicznymi wyjaśniam co następuje:

Działając na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 29 listopada 1990 roku o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) Minister Pracy i Polityki Socjalnej porozumieniu z Ministrem Zdrowia określił w drodze rozporządzenia rodzaje specjalistycznych usług opiekuńczych oraz kwalifikacje osób świadczących takie usługi dla osób z zaburzeniami psychicznymi, zasady i tryb ustalania i pobiegania opłat za te usługi, jak również warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat (Dz.U. z 1997 r. Nr 2, poz. 12). Minister Pracy i Polityki Socjalnej i Minister Zdrowia w § 3, ust. 1 w/wym. rozporządzenia uznali, iż specjalistyczne usługi opiekuńcze zapewniane osobom z zaburzeniami psychicznymi mogą być świadczone wyłącznie przez osoby posiadające kwalifikacje do wykonywania zawodu pielęgniarki, pracownika socjalnego, rehabilitanta, fizykoterapeuty, psychologa, pedagoga, logopedy, terapeuty zajęciowego lub innego pokrewnego zawodu. Jednocześnie zapisem zawartym w ust. 2 wyżej wymienionego paragrafu zobowiązali osoby zajmujące się świadczeniem specjalistycznych usług opiekuńczych do posiadania co najmniej półrocznego stażu pracy w zakładzie psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej dla osób z zaburzeniami psychicznymi, gdyż tak jak Pan Senator Marian Lewicki zauważył uznano, iż koniecznym jest troszczenie się o to, by osoby powołane do świadczenia specjalistycznych usług opiekuńczych posiadały jak największe kwalifikacje, od których zależna jest między innymi jakość wsparcia udzielanego osobom z zaburzeniami psychicznymi, tak często narażonym na wykluczenie społeczne.

W aktualnym stanie prawnym ośrodki pomocy społecznej - działając na podstawie art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 roku o pomocy społecznej, w porozumieniu z właściwym wojewodą, który jest zobowiązany do ustalania sposobu realizacji zadań administracji rządowej realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego - mogą zlecić świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych zapewnianych osobom z zaburzeniami psychicznymi tym podmiotom, które w ocenie administracji rządowej i samorządu gminnego zapewnią najlepszą jakość specjalistycznego wsparcia udzielanego osobom z zaburzeniami psychicznymi w omawianej formie.

Informując Pana Senatora Mariana Lewickiego o powyższym wyrażam przekonanie, iż w aktualnym stanie prawnym możliwe jest wykorzystanie kwalifikacji osób zatrudnianych przez przedsiębiorców zainteresowanych uzyskaniem zlecenia na świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych osobom z zaburzeniami psychicznymi, które to osoby posiadają zawód wymieniony w § 3 ust. 1 w/wym. rozporządzenia. Jednocześnie uważam, że to samorząd terytorialny winien decydować o tym, czy sam będzie zajmował się organizacją i świadczeniem specjalistycznych usług opiekuńczych osobom z zaburzeniami psychicznymi, czy wykonanie tego zadania zleci innemu podmiotowi pomocy społecznej.

Ponadto pragnę poinformować Pana Senatora, iż rozważam celowość wpisania do systemu prawnego pomocy społecznej standardów usług opiekuńczych, co także powinno przyczynić się do podniesienia poziomu pomocy zapewnianej osobom z zaburzeniami psychicznymi.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 29.08.2002 r.

Ustawa z dnia 14 kwietnia 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz.U. Nr 48, poz. 548) która weszła w życie z dniem 15 lipca 2000 r., rozszerzyła zakres stosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, poprzez dodanie do art. 42 paragrafu 3 w następującym brzmieniu "Sąd może orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 143 lub 174, którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 lub art. 355 § 2 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem ośrodka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia", oraz § 4 - "Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3".

Kolejna nowelizacja kodeksu karnego, która weszła w życie z dniem 15 grudnia 2000 r., podniosła do rangi przestępstwa poprzez wprowadzenie art. 178 a § 1 i § 2 - prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym i powietrznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego oraz prowadzenie w stanie nietrzeźwym lub pod wpływem środka odurzającego po drodze publicznej lub w strefie zamieszkania, innego pojazdu niż określony w § 1.

Za przestępstwo opisane w art. 178 kk w zw. z art. 177 § 2 kk różniące się od opisanego wyżej (art. 178 kk w zw. z art. 177 § 1 kk) skutkiem w postaci śmierci innej osoby lub ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu, skazanych zostało w roku 2001 ogółem 329 osób w tym 327 na karę pozbawienia wolności. Zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczono wobec 110 osób zaś wobec 217, co stanowi 66,4% skazanych, orzeczono karę bezwzględną.

W odniesieniu do środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, Ministerstwo Sprawiedliwości dysponuje danymi za rok 2000. Wynika z nich, iż w 2000 r. w związku z popełnieniem przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, zakaz prowadzenia pojazdów orzeczono w stosunku do 1310 osób - w trybie art. 42 § 1 kk oraz wobec 2318 osób w trybie art. 42 § 2 kk. W roku 2000 orzeczono od 1604 osób skazanych za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji nawiązki, a od 65 osób także świadczenia pieniężne.

Przedstawiając powyższe dane statystyczne pragnę jednocześnie podkreślić, iż art. 178 ust. 1 Konstytucji stanowi, że sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tyko Konstytucji i ustawom. Dlatego też art. 39 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych określa, że czynności nadzorcze Ministra Sprawiedliwości nie mogą wkraczać w treść wyroków w tym więc w rodzaj i wymiar orzekanych kar oraz środków karnych. Prawidłowość orzeczeń może być badana wyłącznie w trybie przewidzianym w kodeksie postępowania karnego, a więc przez wnoszenie apelacji do sądu II instancji, a po uprawomocnieniu się orzeczenia kasacji do Sądu Najwyższego. O tym bowiem jak realizowane są normy prawne decyzją sądy, czyli składy orzekające w konkretnych warunkach.

Między innymi wszczęte zostało i trwa nadal postępowanie dyscyplinarne wobec sędziego toruńskiego sądu rejonowego w związku z uchybieniami polegającymi na tym, że w latach 1999-2000 orzekł w 120 sprawach nawiązki lub świadczenia pieniężne na rzecz Klubu Strzeleckiego "Magnum", którego był członkiem, a świadczeń tych ani nawiązek nie można uznać za orzeczone na cel społeczny. Nie stwierdzono jednak aby członkami Klubu "Magnum" byli także skazani.

Marek Staszak

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 29.08.2002 r.

Szanowny Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu RP
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

• Marian Górski - Burmistrz Miasta Warka;
• Piotr Olech - przedstawiciel Urzędu Miejskiego w Warce

oraz przedstawiciele Gazowni Warszawskiej:

• Michał Szubski - Dyrektor O/MZG;
• Janusz Zgórzyński - Kierownik Biura Marketingu i Rozwoju;
• Elżbieta Kramek - Kierownik Działu Przyłączania BOK.

W wyniku podjętych decyzji w dniu 12.08.2002 r. została wydana informacja o możliwości przyłączenia do sieci gazowej, która umożliwiła rozpoczęcie prac projektowych. Zakończenie tych prac, zgodnie z deklaracją przedstawicieli Urzędu Miejskiego w Warce, planowane jest na koniec września 2002 r. Wówczas możliwe będzie wystąpienie o wydanie decyzji pozwolenia na budowę i po jej uzyskaniu będą mogły rozpocząć się prace budowlano-montażowe, dotyczące sieci gazowej.

DYREKTOR

Warszawa, dnia 2002-08-30

1. pracownicy zatrudnieni w państwowych jednostkach sfery budżetowej w okresie od dnia 1 lipca 1991 r. do dnia 31 grudnia 1991r. i w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 28 czerwca 1992 r.,
2. żołnierze, funkcjonariusze Policji, Służby Więziennej, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy pełnili służbę w okresie od dnia 1 lipca 1991r. do dnia 31 grudnia 1991 r. i w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 28 czerwca 1992 r.,
3. osoby, które w okresie od dnia 1 lipca 1991 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. i w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 28 czerwca 1992 r. zajmowały stanowiska sędziów, prokuratorów oraz kierownicze stanowiska państwowe,
4. pracownicy oświaty, upowszechniania kultury oraz ochrony zdrowia zatrudnieni w samorządowych jednostkach sfery budżetowej od dnia 1 lipca 1991 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. i w okresie od dnia 1 stycznia 1992 do dnia 28 czerwca 1992 r. , przejętych przez gminy przed 28 czerwca 1992 r. jako zadanie własne lub zlecone zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, Nr 58, poz. 261 i Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 43 i Nr 106, poz. 679)

2) osoby będące przed dniem 15 listopada 1991 r. emerytami i rencistami uprawnionymi do wzrostów lub dodatków z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na podstawie przepisów wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450, z 1992 r. Nr 21, poz. 84, z 1993 r. Nr 127, poz. 583 i Nr 129, poz. 902, z 1994 r. Nr 84, poz. 385, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 95, poz. 473 i Nr 138, poz. 681 oraz z 1996 r. Nr 87, poz. 395, Nr 100, poz. 461, Nr 136, poz. 636 i Nr 147, poz. 687), które utraciły prawo do wzrostów lub dodatków lub którym nie ustalono emerytury lub renty na podstawie:

1. art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw,
2. art. 10a ustawy dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz.U. z 1995 r. Nr 30, poz. 154) lub
3. art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1994 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 84, poz. 385).

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 6 marca 1997 r., do momentu nowelizacji odpowiadał ściśle zakresowi orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 stycznia 1992 r. i z 30 listopada 1993 r., co w przypadku wynagrodzeń odpowiadało pracownikom zatrudnionym w państwowej sferze budżetowej, a w przypadku pracowników cywilnych, zakresowi ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w sferze budżetowej (Dz.U. Nr 4, poz. 24 z późn. zm.).

Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 27 kwietnia 1989 r. o przedsiębiorstwie państwowym "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U. Nr 26, poz. 138 z późn. zm.) placówka przedszkolna w Sochaczewie, o której mowa w oświadczeniu Pani Senator, była integralną częścią przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe".

PKP prowadziło samodzielną gospodarkę kształtowania zasad wynagradzania na podstawie przepisów ustalonych dla przedsiębiorstw państwowych. Zatem, o tym ile z dotacji przeznaczyć na wynagrodzenia, a ile na inne cele, decydowali wyłącznie dysponenci tych dotacji.

Jednocześnie informuję, iż sporządzanie spisów i informowanie uprawnionych o umieszczeniu w spisie zostało powierzone sporządzającym spisy organom, wyznaczonym w trybie art. 17 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy. Obowiązkiem tych organów było należyte sporządzanie spisów, bez pozostawiania w nich błędów oraz poinformowanie uprawnionych o zamieszczeniu ich w spisie. Tak więc, Centralna Dyrekcja Okręgowa PKP obowiązana była jak najszybciej skorygować błędy powstałe przy sporządzaniu spisów.

Odnosząc się do sprawy osób, które omyłkowo zostały umieszczone w spisie i odebrały już rekompensatę, nie podzielam zdania Pani Senator, iż "odmowa wypłacenia wcześniej urzędowo awizowanych świadczeń rekompensacyjnych dla pozostałych pracowników jest ewidentnym przykładem niesprawiedliwości" i za słuszne uznaję stanowisko zajęte przez Pełnomocnika do spraw spisów uprawnionych do rekompensat w Ministerstwie Infrastruktury.

Ministerstwo Fnansów

10101010-7591-133-92-2001

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 30 sierpnia 2002 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 45 wyżej wymienionej ustawy za dokonanie egzekucji świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego roszczenia. Przed wszczęciem egzekucji świadczeń pieniężnych komornik może wezwać wierzyciela do wpłacenia części opłaty stosunkowej w wysokości 15% najniższego wynagrodzenia przy wartości egzekwowanego świadczenia do 10.000 złotych i 25% najniższego wynagrodzenia, kiedy wartość egzekwowanego świadczenia przekracza kwotę 10.000 złotych. Obowiązek ten nie dotyczy jednak wierzycieli zwolnionych od kosztów sądowych przez sąd lub z mocy ustawy. Przytoczone uregulowania obowiązują od dnia 1.01.2002 r.

Według stanu prawnego obowiązującego do dnia 31.12.2001 r. wszczęcie egzekucji świadczeń pieniężnych uzależnione było od uiszczenia przez wierzyciela części opłaty stosunkowej w wysokości 7% wartości egzekwowanego świadczenia, nie więcej jednak niż 1/3 całej opłaty, która wynosiła 21% wartości egzekwowanego świadczenia, jednak nie mogła być niższa niż 1/10 i wyższa niż trzykrotna wysokość prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej. Unormowanie to miało zastosowanie odpowiednio do egzekucji należności Skarbu Państwa i gmin. Obowiązek uiszczenia nie dotyczył jednak innych wierzycieli zwolnionych od kosztów sądowych przez sąd lub z mocy ustawy. Jeżeli egzekucja okazała się bezskuteczna bądź wyegzekwowana kwota nie wystarczała na pokrycie kosztów egzekucji, komornik zwracał wierzycielowi połowę uiszczonej przez niego części opłaty stosunkowej.

Przepis art. 771 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 z późniejszymi zmianami) stanowi, że zwolnienie od kosztów sądowych przyznane stronie przez sąd w postępowaniu rozpoznawczym lub z którego strona korzysta z mocy ustawy, rozciąga się także na postępowanie egzekucyjne.

Nadmienić należy, że zgodnie z art. 13 i 14 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (tj. Dz.U. z 1991 r. Nr 45, poz. 200) po wydaniu decyzji w przedmiocie świadczeń z funduszu alimentacyjnego postępowanie egzekucyjne przeciwko osobie zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego ustalającego alimenty na rzecz osoby pobierającej świadczenia z funduszu alimentacyjnego prowadzi się w dalszym ciągu z pewnymi zastrzeżeniami według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. W razie przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego organ egzekucyjny przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kwoty ściągnięte od osoby zobowiązanej na podstawie tytułu egzekucyjnego ustalającego alimenty aż do pełnego pokrycia należności tego funduszu Jeżeli w okresie wypłaty świadczeń alimentacyjnych należność funduszu nie zostanie zaspokojona, po zaprzestaniu wypłaty świadczeń organ egzekucyjny przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kwoty ściągnięte od osoby zobowiązanej, pozostałe po zaspokojeniu bieżących alimentów. Do udziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu egzekucyjnym stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące egzekucji z udziałem Skarbu Państwa oraz przedsiębiorców.

Według zaś § 13, 14 i 15 rozporządzenia Ministrów Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych oraz Sprawiedliwości z dnia 4 grudnia 1974 r. w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego (Dz.U. Nr 49, poz. 308 z późn. zm.) Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezwłocznie po wydaniu decyzji o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego zgłasza swój udział w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przeciwko osobie zobowiązanej do świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu egzekucyjnego, załączając równocześnie decyzję o przyznaniu świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Po przystąpieniu oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do postępowania egzekucyjnego organ egzekucyjny jest obowiązany zawiadomić oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o dokonanych czynnościach egzekucyjnych i przekazywać Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych sumy wyegzekwowane, przypadające na zaspokojenie należności alimentacyjnych aż do pełnego pokrycia wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Zgodnie z art. 47 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w sprawach o egzekucję świadczeń powtarzających się komornik pobiera należną opłatę nie co miesiąc, lecz po każdym roku prowadzenia egzekucji. Wobec tego opłaty wyrażać się będą zwykle znacznymi kwotami. Komornik wpierw ściągnie swą należność a dopiero potem zajmie się egzekucją na rzecz funduszu alimentacyjnego.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak