Warszawa, 08 sierpień 2002 r.

Przedstawiony przez Pana Senatora problem obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne przez emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność oraz kwestia wysokości podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne tych osób (której minimalny wymiar został arbitralnie ustalony w przepisach ustawowych) - sygnalizowane także przez środowiska zainteresowanych emerytów i rencistów (zwłaszcza przez osoby osiągające niskie i nieregularne przychody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej) - były tematem szerokiej dyskusji już w pierwszym roku funkcjonowania systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

W jej wyniku oraz w odpowiedzi na liczne postulaty środowiska emerytów i rencistów, Ministerstwo Zdrowia podjęło działania legislacyjne zmierzające do zmiany regulacji prawnych w tym zakresie.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 22 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym:

2) opłacają podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

3. Składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłacana przez osoby zaliczone do umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawności, od dodatkowych przychodów z prowadzonej przez te osoby działalności pozarolniczej, jeżeli osoby te: uzyskują przychody z tej działalności, w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 50% kwoty najniższej emerytury, opłacają podatek dochodowy w formie karty podatkowej. Jeżeli działalność pozarolnicza stanowi jedyne źródło przychodu tych osób, składka opłacana jest w wysokości nieprzekrczającje kwoty należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odpowiada to podnoszonej zarówno przez Pana Senatora, jak i Rzecznika Praw Obywatelskich, trosce o tę szczególną grupę osób, które, znajdując się w trudnej sytuacji życiowej i materialnej, podejmują dodatkowy wysiłek w celu zwiększenia swoich niejednokrotnie bardzo skromnych emerytur i rent oraz pozwala na zachowanie fundamentalnej zasady, na której opiera się system powszechnego ubezpieczenia społecznego - zasady solidarności społecznej. Na gruncie systemu ubezpieczeń zdrowotnych zasada ta wyraża konieczność równego partycypowania w obciążeniu publicznoprawnym, jakim jest składka na ubezpieczenie zdrowotne, w celu nadania systemowi ochrony zdrowia rzeczywistej, a nie tylko deklarowanej powszechności.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Aleksander Nauman

Warszawa, 2002-09-13

Szanowny Panie Marszałku,

Obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących został wprowadzony art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm.) - a więc wynika on wprost z ustawy, a nie z uregulowań określonych rozporządzeń. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność w formie indywidualnych gospodarstw rolnych - niezależnie od tego, czy działalność ta jest opodatkowana, czy też zwolniona od podatku.

Działając w oparciu o upoważnienie zawarte w art. 29 ust. 3 ustawy Minister Finansów zwalniał w drodze corocznie wydawanego rozporządzenia niektóre kategorie podatników z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas. Czasowe, tj. obowiązujące do 1.10.2002 r. zwolnienie od obowiązku ewidencji jest stosowane także w odniesieniu do usług przewozu osób i ładunków taksówkami. Wymieniona delegacja ustawowa do określania czasowych zwolnień z ewidencji przy zastosowaniu kas została wprowadzona z myślą aby umożliwić rozłożenie na etapy procesu wdrażania kas przez podatników. Minister Finansów w okresie 1993-2002 r. upoważnienie to wykorzystywał przy uwzględnieniu kryterium wielkości obrotów. W każdym roku zakres zwolnienia od tego obowiązku ewidencyjnego uległ zawężeniu a obowiązek ewidencjonowania obejmował podatników z grup o coraz niższych obrotach. Rok 2001 i 2002 można uznać za końcowy etap wdrażania kas rejestrujących, gdyż w tym przedziale czasowym nie przedłużono omawianych zwolnień ewidencyjnych dla wielu branż świadczących usługi cechujące się relatywnie niskimi obrotami. Dotyczyło to np. wielu grup podatników, którzy w podatku dochodowym korzystają z uproszczonych form opodatkowania zryczałtowanego, w tym w formie karty podatkowej (w tym również kierowców taksówek).

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. Nr 151, poz. 1711) poszczególni podatnicy wykonujący usługi przewozu taksówkami (w zależności od posiadanej końcówki NIP) powinni rozpocząć ewidencjonowanie przy pomocy kas w okresie od 1.10.2002 r. do 1.08.2003 r. i tym samym dostosować się do wymogów określonych w art. 29 ustawy. Wymieniony przedział czasowy wdrażania kas w zakresie usług przewozu osób i ładunków taksówkami zsynchronizowany jest również czasowo z pracami dostosowujący nasz krajowy system prawa podatkowego do wymogów VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1997 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru (77/388/EEC). W art. 13 tej Dyrektywy wyznaczającym zakres dozwolonych zwolnień przedmiotowych w obrocie krajowym, nie wymieniono usług przewozu osób i ładunków taksówkami. Oznacza to, iż w odniesieniu do tej kategorii usług zastosowane już w niedługim czasie winny zostać analogiczne rozwiązania w opodatkowaniu VAT, jakie przewidziano np. dla przewozu osób pozostałym transportem drogowym czy kolejowym.

Jak wiadomo, rozliczenie podatku VAT opiera się na składaniu miesięcznej deklaracji podatkowej, w której przedstawiane rozliczenia wynikają z prowadzonej ewidencji zrealizowanych w okresie rozliczeniowym obrotów. Kasa rejestrująca jest urządzeniem, które ewidencjonuje dane odnośnie w/w obrotów, wylicza kwoty podatku należnego związanego z tymi obrotami oraz w specjalnych drukowanych raportach odpowiednio grupuje i sumuje te dane w ten sposób, że mogą być one wykorzystywane do przeniesienia do obowiązkowo składanej deklaracji VAT-7. Tym samym kasa jest urządzeniem, które przede wszystkim jest wprowadzane w związku z rozliczeniami podatku VAT. Ułatwia ona w dużym stopniu podatnikom prowadzenie ewidencji niezbędnej do rozliczeń tego podatku.

Z treści wystąpienia Pani Senator można wnioskować, że znane są Pani argumenty związane ze wspieraniem praw konsumenckich w oparciu o koncepcje umożliwiające konsumentowi, bez zbędnej ingerencji, otrzymanie pełnego dowodu wyświadczenia usługi, drukowanego przez kasę taksówkową. Kasa rejestrująca jest w istocie urządzeniem (pod względem konstrukcyjnym) bardzo zbliżonym do drukarki paragonów i różni się od niej pewnymi rozwiązaniami spełniającymi również funkcje fiskalne. Związane są one z tym, że kasa ewidencjonuje dodatkowo wartość obrotów i podatku należnego i okresowe raporty fiskalne, które mogą umożliwić bezpośrednie sporządzanie rozliczenia deklaracyjnego. Koszty produkcji tych kas nie powinny zbytnio odbiegać od kosztów wytwarzania zwykłych drukarek paragonów przystosowanych do instalacji w taksówkach proponowanych do zastosowania przez samorządy. To właśnie było powodem, że kilka lat temu podjęto wstępne rozstrzygnięcia, iż bardziej celowym i ekonomicznym będzie wprowadzenie obowiązku instalacji kas w taksówkach, a nie w/w zwykłych drukarek. Proponowane rozwiązanie spotkało się np. z całkowitym poparciem władz Warszawy. Wejście w życie natomiast omawianych rozporządzeń, zdaniem władz miasta przyczyni się do poprawy jakości świadczonych usług taksówkarskich nie tylko w Warszawie, ale także w całym kraju. Drukowane przez kasy rejestrujące paragony fiskalne zawierające parametry o wykonanej usłudze umożliwiać będą wnikliwe rozpatrywanie skarg pasażerów. Przykładowo, Wiceprezydent Warszawy w swym wystąpieniu monitującym, wnosił o przyspieszenie prac wdrożeniowych w zakresie kas taksówkarskich i podkreślał, że ich wprowadzenie będzie pomocne organom kontrolnym - Inspekcji Handlowej, Policji i Straży Miejskiej przy sprawdzaniu rzetelności świadczenia usług taksówkowych.

Jeżeli chodzi o zasygnalizowane uwagi co do procedury zwanej w wystąpieniu "homologacją" kasy taksówkowej dla Firmy "Posnet" należy wyjaśnić, że Minister Finansów wydaje w drodze decyzji opinie o spełnieniu przez kasę kryteriów i warunków technicznych wymaganych dla tych urządzeń. Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, w którym wymieniono wymogi dotyczące specjalistycznych kas taksówkarskich, zostało podpisane 4 lipca 2002 r. Wniosek w sprawie wydania decyzji o spełnieniu wymogów dotyczących kryteriów i warunków technicznych Firma "Posnet" złożyła w dniu 9.08.2002 r. Obecnie nie toczy się postępowanie w sprawie wydania w/w decyzji ze względu na niekompletność dokumentacji. Firma ta została wezwana do usunięcia braków. Do dnia dzisiejszego braki te nie zostały usunięte i w związku z tym do czasu ich uzupełnienia wniosek pozostaje bez rozpatrzenia.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 27 sierpnia 2002 r.

Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego oraz Kodeks karny wykonawczy uznawane są za podstawowe ustawy - odpowiednio - dla prawa karnego materialnego, prawa karnego procesowego oraz prawa karnego wykonawczego.

Nie oznacza to jednak, że niedopuszczalne jest wprowadzanie regulacji dotyczących szeroko rozumianego prawa karnego w innych, pozakodeksowych przepisach. Zakaz taki nie wynika z żadnych unormowań prawnych. Natomiast konieczność wprowadzania właśnie tego rodzaju unormowań wynika często z potrzeb praktyki, zwłaszcza jeśli chodzi o sferę prawa karnego materialnego.

Problematyka ta, jak już wskazano, dotyczy w szczególności prawa karnego materialnego. Z jednej strony bowiem konieczne jest, w miarę możliwości, zapewnienie stabilności przynajmniej podstawowych ustaw karnych, który to postulat nie mógłby być spełniony przy ciągłych ich nowelizacjach. Równocześnie zaś specyfika spraw regulowanych poszczególnymi ustawami, często dotyczących wysoce specjalistycznych, hermetycznych dziedzin, wymaga, by przepisy karne penalizujące określone zachowania powiązane były bezpośrednio z przepisami materialnymi zawartymi w danej ustawie.

Przykładowo wskazać można na przepisy karne w postaci art. 37 ustawy z dnia 17 lipca 2001 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 126, poz. 1380 ze zm.), art. 38 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich oraz obrocie tymi wyrobami (Dz. U. Nr 128, poz. 1041), art. 191 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229) czy art. 24 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. Nr 63, poz. 634).

Reasumując, ilość, zakres i charakter zachowań penalizowanych jako przestępstwa oraz dynamika tej tendencji czyni nierealnym oczekiwanie na umiejscowienie w Kodeksie karnym wszystkich przepisów karnych.

Niezależnie od podniesionej powyżej argumentacji konieczne jest wskazanie, że wprowadzenie przepisów karnych w innych ustawach, aniżeli Kodeks karny, dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione realnymi potrzebami i gdy określone zachowanie nie jest w pełni kryminalizowane przez przepisy tego Kodeksu. Nieprawidłowa jest zatem praktyka tworzenia bez potrzeby, konkurencyjnych wobec unormowań Kodeksu karnego, przepisów karnych w ustawach pozakodeksowych.

Ministerstwo Sprawiedliwości, w ramach swojej właściwości, będzie występowało przeciwko wprowadzaniu przepisów karnych w ustawach pozakodeksowych wszędzie tam, gdzie dla zapewnienia ochrony prawnokarnej wystarczające są przepisy Kodeksu karnego. Podkreślić ponadto trzeba, że co do zasady, przepisy karne wprowadzane w innych ustawach powinny być spójne z całym systemem prawa karnego, w szczególności zaś z Kodeksem karnym. Dotyczy to zwłaszcza ogólnych zasad odpowiedzialności karnej. Ta szczególna rola Kodeksu karnego w systemie prawa karnego wyrażona została w przepisie art. 116 tegoż Kodeksu, zgodnie z którym zasady przewidziane w części ogólnej kodeksu karnego stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie. Dzięki temu przepisowi część ogólna Kodeksu karnego staje się częścią ogólną całego prawa karnego obowiązującego w Rzeczypospolitej.

Oczywiście, Kodeks karny jest zwykłą ustawą, a co za tym idzie nie może ustalać zasad, których inna ustawa nie mogłaby zmienić. Niezmienne zasady odpowiedzialności karnej zawarte są jedynie w Konstytucji RP. Jednakże dzięki przepisowi art. 116, wymagającemu "wyraźnego" wyłączenia przez ustawę szczególną określonego przepisu części ogólnej Kodeksu karnego, zamyka się drogę do "ukrytej" zmiany zasad odpowiedzialności w przepisach pozakodeksowych.

Ponieść przy tym trzeba, że w aktualnym stanie prawnym do wyłączenia przepisów ogólnych Kodeksu karnego doszło w nielicznych ustawach. Część ogólna Kodeksu karnego nie ma zastosowania do prawa karnego skarbowego, jako że regulujący tę dziedziną Kodeks karny skarbowy samodzielnie reguluje zasady odpowiedzialności za przestępstwa skarbowe. Przepis art. 20 § 1 K.k.s. wyraźnie stanowi, że do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej Kodeksu karnego, z zastrzeżeniem jednak, że te z nich, które są enumeratywnie powołane w rozdziale 3 Kodeksu karnego skarbowego, stosuje się odpowiednio do przestępstw skarbowych.

Odnośnie do tworzenia przepisów karnych dotyczących przestępstw skarbowych w przepisach poza Kodeksem karnym skarbowym, to w świetle uregulowań tego kodeksu problem ów nie powinien występować. Zgodnie z art. 1§ 1 i art. 53 § 1 i 2 Kodeksu karnego skarbowego, przestępstwem skarbowym może być bowiem jedynie czyn zabroniony o znamionach określonych w tym kodeksie i zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennych, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności.

W praktyce wystąpił jeden przypadek naruszenia opisanej reguły. Dotyczy to przepisów karnych zawartych w rozdziale 4a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), wprowadzonych przepisem art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, ustawy o zamówieniach publicznych oraz ustawy o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 56, poz. 580). Wprowadzony tą nowelą przepis art. 41i ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. jest sprzeczny z systemem prawa karnego i narusza zasady regulujące tworzenie przepisów przewidujących odpowiedzialność za przestępstwa skarbowe. Ministerstwo Sprawiedliwości w związku z tym podejmie działania zmierzające do uchylenia przedmiotowego przepisu.

W aktualnie obowiązujących unormowaniach wprowadzanie w ustawach innych, aniżeli Kodeks postępowania karnego, regulacji dotyczących postępowania karnego nie stwarza problemów. Co do zasady, inne ustawy nie zawierają żadnych w tym przedmiocie odrębnych uregulowań bądź wprowadzają odrębne uregulowania tylko w kwestiach incydentalnych, w pozostałym zakresie odsyłają do unormowań Kodeksu postępowania karnego (np. ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł, Dz. U. Nr 116, poz. 1216 z zm., gdzie regulowany jest w art. 19 tryb postępowania w sprawie wstrzymania przez prokuratora transakcji, która to instytucja nie występuje w Kodeksie postępowania karnego), lub wprowadzają, jako zasadę, odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania karnego w zakresie, w jakim nie zawierają własnych odrębnych uregulowań dotyczących postępowania (unormowanie takie przyjęte zostało w Kodeksie karnym skarbowym).

Marek Staszak

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 28.08.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Adama Graczyńskiego, przekazanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 12 sierpnia 2002 r. nr: KK/043/299/02/V, dotyczącym kontraktu na procedury nr 15 - operacje wad serca i aorty piersiowej w krążeniu pozaustrojowym, zawartego przez Ministerstwo Zdrowia z Samodzielnym Publicznym Szpitalem Klinicznym Nr 7 Śląskiej Akademii Medycznej - Górnośląskim Centrum Medycznym w Katowicach uprzejmie informuję, że do czasu pozyskania dodatkowych środków na sfinansowanie wymienionej procedury nie jest możliwe uwzględnienie odwołania wymienionego Szpitala. Dodatkowe środki finansowe, przeznaczone na realizację tej procedury, mogą być uzyskane wyłącznie poprzez ograniczenie finansowania innych procedur lub obniżenie wartości umów zawartych z innymi zakładami opieki zdrowotnej.

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że działając zgodnie z prawem, nie mogę podejmować decyzji powodujących zobowiązania finansowe przekraczające postanowienia ustawy budżetowej. Dlatego też łączna wartość umów na realizację świadczeń zdrowotnych finansowanych z budżetu państwa, zawartych zarówno w ubiegłym jak i w bieżącym roku, musi być zgodna z wartością określoną w tej ustawie. Z tego też względu świadczenia zdrowotne finansowane z budżetu państwa muszą być limitowane. Fakt ten powoduje, że w większości tego rodzaju świadczeń pacjenci zmuszeni są oczekiwać na świadczenie, a zakład opieki zdrowotnej zobowiązany jest prowadzić listę pacjentów oczekujących. Konieczność oczekiwania na wykonanie zabiegu wysokospecjalistycznego występuje nie tylko w Polsce. Umowy zawarte przez Ministerstwo Zdrowia na wykonanie określonych w nich świadczeń obejmują maksymalną ilość tych świadczeń, jaka może być sfinansowana w danych roku.

Brak jest podstaw prawnych dla sfinansowania zadań nie objętych ważnymi umowami (wykonanych ponad limit). Tym bardziej, że zakończony został rok budżetowy, którego te zadania dotyczą.

Ściśle ograniczona wysokość środków przeznaczonych na realizację świadczeń zdrowotnych finansowanych z budżetu państwa pozwala w 2002 roku na zaspokojenie około 60% potrzeb na te świadczenia w skali kraju. Mimo znacznych ograniczeń budżetowych, dzięki szczegółowemu rachunkowi kosztów, w bieżącym roku udało się zwiększyć liczby świadczeń medycznych w zakresie kardiologii inwazyjnej i kardiochirurgii finansowanych z budżetu państwa. Tym niemniej w odniesieniu do świadczeń w zakresie kardiochirurgii, w celu zapewnienia równego dostępu do tych zabiegów pacjentom z całego kraju, w bieżącym roku skorygowano terytorialny podział ich kontraktowania. Nie zmienia to faktu kierowania do Ministerstwa Zdrowia wniosków o zwiększenie poszczególnych kontraktów - zgłaszane problemy zbyt niskich, nie zabezpieczających potrzeb pacjentów kontraktów dotyczą w zasadzie wszystkich województw.

Do czasu pełnego wykorzystania środków przeznaczonych na sfinansowanie w bieżącym roku świadczeń wysokospecjalistycznych i wykorzystania możliwości przesunięć pomiędzy poszczególnymi procedurami, wystąpienia w sprawie zwiększenie limitów świadczeń były rozpatrywane indywidualnie. Limity świadczeń w zakresie kardiologii inwazyjnej i kardiochirurgii, w jednostkowych przypadkach zostały zwiększone w stosunku do wcześniej zaakceptowanych przeze mnie zaakceptowanych i opublikowanych w internecie. Taka weryfikacja dotyczyła również Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Nr 7 Śląskiej Akademii Medycznej - Górnośląskiego Centrum Medycznego w Katowicach. Podjąłem decyzję o zwiększeniu o 1 mln zł wartości kontraktu na procedurę nr 15 - operacje wad serca i aorty piersiowej w krążeniu pozaustrojowym dla tego ośrodka. Ze względu na wykorzystanie całości środków finansowych, aktualnie nie jest możliwe dalsze zwiększenie wartości umowy.

Odnosząc się do możliwości zaspokojenia potrzeb pacjentów w aspekcie kardiochirurgii, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w województwie śląskim zabiegi kardiochirurgiczne, finansowane z budżetu państwa, wykonywane są w trzech ośrodkach - w tym w 2 w samym mieście Katowice. Łącznie, po dokonanych korektach, w zakładach opieki zdrowotnej województwa śląskiego Ministerstwo Zdrowia zakontraktowało 884 operacji wad serca i aorty piersiowej w krążeniu pozaustrojowym. Liczba operacji kardiochirurgicznych zakontraktowanych w województwie śląskim stanowi 16,77% ogólnej liczby tego rodzaju procedur, które będą sfinansowane przez Ministerstwo Zdrowia, natomiast liczba ludności województwa stanowi 12% ludności kraju. Dane te wskazują, że województwo śląskie ma, w skali kraju, dość dobry poziom zaspokojenia potrzeb w zakresie kardiochirurgii. Należy przy tym zaznaczyć, że zarówno liczba świadczeń finansowanych z budżetu jak i ocena ich rozmieszczenia są pochodnymi możliwości finansowych budżetu państwa, bowiem stały postęp diagnostyki, jak i możliwości poszczególnych zespołów kardiochirurgów powodują zwiększenie popytu na zabiegi w krążeniu pozaustrojowym.

Warszawa, 29.07.2002 r.

"...argument, iż wprowadzenie systemu odpłatnych świadczeń naruszałoby prawa pacjentów zagwarantowane w ramach ubezpieczenia zdrowotnego" nie jest tylko formułą programową. W omawianym przez Pana Senatora przypadku Centrum Onkologicznego Ziemi Lubelskiej to konkretny problem, jak zagwarantować równy dostęp (w przypadku diagnostyki onkologicznej ważny jest czas dostępu) osobom wnoszącym opłatę i osobom badanym w ramach świadczeń zakontraktowanych przez kasę chorych.

Ocena Pana Senatora, że "wprowadzenie dobrowolnej odpłatności za świadczenia ponadlimitowe i niekontraktowane przez kasę chorych jest (...) zgodne z oczekiwaniami pacjentów" jest dyskusyjna. Do Ministerstwa Zdrowia trafiają również listy od osób ubezpieczonych, od których pobrano opłaty, świadczące o wręcz przeciwnym stosunku do tego problemu (Art. 58 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym dopuszcza możliwość pobierania takich opłat w pewnych okolicznościach).

- wprowadzenie, zgodnie z programem Narodowa Ochrona Zdrowia, jednakowych ogólnopolskich priorytetów w polityce zdrowotnej m.in. profilaktyki chorób nowotworowych.

Obecnie trwają prace nad ustawą o Narodowym Funduszu Zdrowia, która ma zastąpić ustawę o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, oraz prace nad nowelizacją ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Ustawy te zostaną w najbliższych miesiącach przesłane do Sejmu. Możliwe jest więc, w trakcie prac legislacyjnych w Sejmie i Senacie, wniesienie "stosownych zmian" do ustaw.

Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Aleksander Nauman