W Ministerstwie Zdrowia został opracowany projekt kryteriów tworzenia krajowej sieci szpitali publicznych, które mają stanowić podstawę kwalifikowania do sieci samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, świadczących opiekę zdrowotną w formie stacjonarnej. Projekt kryteriów z prośbą o opinie i ewentualne uwagi został przesłany do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej, Wojewodów, Marszałków a także organizacji związkowych i samorządów zawodowych. Dopiero po analizie przekazanych uwag zostaną określone ostateczne kryteria kwalifikowania poszczególnych jednostek do sieci.

Ponieważ opracowane kryteria nie są jeszcze ostateczne, nie jest możliwe przekazanie dokładniejszych informacji na temat możliwości zakwalifikowania poszczególnych placówek do krajowej sieci szpitali.

Działając z upoważnienia Pana Prezesa Roberta Kwiatkowskiego, w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego na 18 posiedzeniu Senatu RP w dniu 7 czerwca 2002 roku dotyczącym braku możliwości odbioru programu TVP 3 Regionalnej w Szczecinku informuję, że Ośrodek Emisji TVP S.A. rozważa możliwość użycia dla potrzeb TVP 3 kanału 21 obecnie wykorzystywanego dla potrzeb retransmisji programu TVP 2.

W ostatnich dniach Ośrodek Emisji otrzymał mapy pokrycia programami TVP 1 i TVP 2 z RTCN Białogard - Sławoborze. Z wstępnych analiz wynika, że będzie można wykorzystać w Gryficach kanał 10 obecnie emitujący program TVP 1, w Łobezie kanał 7 lub 35 i Trzebiatowie kanał 7 obecnie emitujący program TVP 1. Musimy uzyskać potwierdzenie ze strony Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty oraz Instytutu Łączności we Wrocławiu o słuszności naszej wstępnej analizy, co pozwoli na inne zagospodarowanie powyższych kanałów telewizyjnych na obszarze Pomorza - Zachodniego.

W związku z przesłanym przy piśmie oświadczeniem senator Krystyny Sienkiewicz z dnia 26.06.2002 r. znak: LP/043/216/02/V w sprawie trudności z realizacją przez rolników bonów paliwowych na stacjach, w uzgodnieniu z Ministrem Finansów, uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje:

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. wprowadzająca system bonów paliwowych dla rolników, zmieniająca ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zmian.), zakłada zwrot części podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego w formie bonów paliwowych, które podatnicy podatku rolnego otrzymują w przypadku spełnienia przesłanek określonych w tej ustawie. W ustawie budżetowej na rok 2002 na dopłaty do paliwa rolniczego przewidziane zostały środki w kwocie 630 mln zł;, tj. czterokrotnie więcej niż w ubiegłym roku.

Zgodnie z art. 40a ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym sprzedawca, który sprzedaje olej napędowy w zamian za bony paliwowe uprawniony jest do zwiększenia na podstawie art. 19 ust. 1 i 2 podatku naliczonego VAT o kwotę odpowiadającą wartości nominalnej bonu paliwowego. Wyżej cytowana ustawa nie przewiduje innej możliwości "odzyskiwania" środków finansowych w związku ze sprzedażą oleju napędowego w zamian za otrzymane bony paliwowe.

Jak wynika z informacji otrzymanych z Ministerstwa Finansów występujące w niektórych przypadkach trudności z realizacją przez rolników bonów paliwowych, jak i trudności w zakresie odzyskiwania przez sprzedawców oleju napędowego środków finansowych, dotyczą przede wszystkim zakupów dokonywanych głównie w małych stacjach paliw, znajdujących się na terenach wiejskich. Niektórzy sprzedawcy oleju napędowego tych stacji argumentują odmowę sprzedaży paliwa za bony zbyt długim okresem odzyskiwania środków, co stanowi barierę utrzymania płynności finansowej w celu zakupu paliwa u hurtowników. Właściciel stacji odzyskuje bowiem, otrzymaną w formie bonów paliwowych kwotę, poprzez powiększenie podatku naliczonego w rozliczeniach podatku od towarów i usług. Kwota ta zatem powiększa podatek naliczony, który zmniejsza u podatnika kwotę podatku należnego z tytułu dokonanej sprzedaży.

Według opinii Ministerstwa Finansów koszty zaangażowania finansowego tych stacji nie są jednak tak znaczące, a właściwa w gospodarce rynkowej nielimitowana ilość podmiotów zajmujących się dystrybucją paliw, w znacznym stopniu ułatwia funkcjonowanie systemu bonów paliwowych poprzez rozłożenie ciężaru obsługi rolników nabywających olej napędowy za bony paliwowe na wiele podmiotów.

Pragnę poinformować Pana Marszałka, że biorąc powyższe pod uwagę aktualnie rozważana jest możliwość wprowadzenia nowego systemu, który polegałby na wypłacie rolnikom określonej kwoty, odpowiadającej części lub całości podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego zużytego w produkcji rolnej z dotacji celowych z budżetu państwa, realizowanych bezpośrednio przez gminy.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Marię Szyszkowską na 19 posiedzeniu Senatu w dniu 21 czerwca 2002 r., przekazanym przy piśmie znak: LP/043/224/02/V, w sprawie zasad podziału środków finansowych przeznaczonych dla oddziałów opieki paliatywnej tworzonych w szpitalach oraz środków przeznaczonych dla hospicjów, uprzejmie informuję, że w pełni podzielam opinię Pani Senator odnośnie znaczenia opieki paliatywnej dla chorych na nowotwory złośliwe.

Funduszami takimi natomiast nie dysponuje Ministerstwo Zdrowia, które jedynie w ramach realizacji programu rozwoju opieki paliatywnej i hospicyjnej zagwarantowało w roku 2002 niewielką kwotę na realizację programu "Zwiększenie dostępności i efektywności opieki paliatywnej przez właściwy rozwój jej organizacji i edukacji przed i podyplomowej".

Opieka paliatywna oparta jest na pracy zespołowej. Zespoły złożone są z różnych fachowców. Lekarze, członkowie zespołu opieki paliatywnej/hospicyjnej są ekspertami w zakresie analizy i opanowywania objawów zaawansowanej choroby, niezależnie od jej etiologii, winni też cechować się empatią, umiejętnością komunikacji interpersonalnej pozwalającą na rozpoznanie, zrozumienie i właściwe reagowanie na cierpienia emocjonalne i duchowe chorych i ich rodzin. Te ostatnie wymagania stawiane są też pielęgniarkom pracującym w opiece paliatywnej/hospicyjnej. W skład takiego zespołu wchodzą również odpowiednio przeszkoleni psycholodzy, duchowni, rehabilitanci, terapeuci zajęciowi, pracownicy socjalni, w razie potrzeby farmakolodzy, dietetycy i inni. Pożądany jest też udział wolontariuszy, przedstawicieli różnych zawodów, których indywidualne umiejętności mogą zaspokajać rozmaite potrzeby chorych i ich rodzin.

Liczba jednostek opieki paliatywnej/hospicyjnej w poszczególnych województwach (hospicja stacjonarne, oddziały medycyny paliatywnej, poradnie medycyny paliatywnej, hospicja domowe).

• województwo dolnośląskie 15
• województwo kujawko-pomorskie 7
• województwo lubelskie 15
• województwo lubuskie 10
• województwo łódzkie 14
• województwo małopolskie 13
• województwo mazowieckie 22
• województwo opolskie 3
• województwo podkarpackie 9
• województwo podlaskie 7
• województwo pomorskie 20
• województwo śląskie 27
• województwo warmińskomazurskie 17
• województwo świętokrzyskie 10
• województwo wielkopolskie 15
• województwo zachodniopomorskie 13

Przedstawiając powyższe, dziękuję Pani Senator za troskę o prawidłowe zabezpieczenie świadczeń onkologicznych i zapewniam jednocześnie, że sprawowanie opieki paliatywnej/hispicyjnej jest trudne - przekracza często granice specjalności medycznych. Przenikają się tu bowiem aspekty związane z zawodową wiedzą i umiejętnościami pracowników z postawami, systemami wartości i przekonaniami, trudno więc jednoznacznie negować wysiłek, jaki w swoją pracą i nieuleczalnie chorym pacjentom wkładają osoby zatrudnione w oddziałach paliatywno-hospicyjnych.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 26 czerwca 2002 r. nr Lp/043/209/02/V tekstem oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Mariana Lewickiego podczas 19 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2002 r. w sprawie wydawania przez urzędy skarbowe zaświadczeń o dochodach dla potrzeb osób ubiegających się o zasiłki rodzinne, pielęgnacyjne, wychowawcze lub świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Z informacji uzyskanych od jednej z izb skarbowych za okres styczeń - kwiecień br. wynika, że w porównaniu do analogicznego okresu roku ubiegłego liczba wydawanych zaświadczeń wzrosła od 252% do 525%. W pierwszych dniach maja ilość podań wzrosła o ponad 2000%. Zbieg terminu wydawania zaświadczeń z akcją przyjmowania zeznań rocznych i rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych powoduje konieczność przesunięcia części pracowników dotychczas obsługujących zeznania roczne do prac związanych z wydawaniem zaświadczeń. Uniemożliwia to terminowe wprowadzenie danych zeznań rocznych do systemu POLTAX, dokonywanie czynności sprawdzających, obsługę korekt. Krótki termin wydawania zaświadczeń (art. 217 § 3 Kpa - 7 dni), powoduje konieczność kierowania do pracy przy wydawaniu zaświadczeń pracowników z innych komórek, a nawet zatrudniania osób na umowy zlecenia. Powyższe w poważnym stopniu dezorganizuje prace we wszystkich komórkach organizacyjnych urzędów i powoduje, że osoby zaangażowane przy obsłudze zaświadczeń nie wykonują swych zadań podstawowych na bieżąco. Nie wszystkie urzędy posiadają również warunki lokalowe pozwalające na sprawne przyjęcie i obsłużenie tak dużej liczby interesantów. Z informacji zebranych do dnia 15 lipca br. wynika, że urzędy skarbowe wydały 5 425 676 zaświadczeń co skutkuje w zakresie kosztów materiałowych wydatkiem w kwocie 6 395 137 zł.

Mając na uwadze liczbę uprawnionych do świadczeń ustalonych w oparciu o "oświadczenia" o dochodach osób zainteresowanych, wydawanie zaświadczeń może mieć istotne znaczenie z punktu widzenia wydatków budżetu państwa. Ocena skutków wynikających z realizacji przedmiotowego obowiązku przez urzędy skarbowe będzie możliwa dopiero w roku przyszłym. Jednakże aby uniknąć podobnej sytuacji jak miała miejsce w tym roku, Minister Finansów zaproponował Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej (w piśmie z dnia 6 czerwca 2002 r. nr SP 1/EB-861-378-946/02) aby:

Przedmiotem rozważań była również kwestia zwolnienia z obowiązku przedkładania zaświadczeń z urzędu skarbowego o wysokości dochodu przez wszystkie te osoby, za których rocznego obliczenia podatku dokonał Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z art. 34 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176, z późn. zm.), i osoby te złożyły jednocześnie oświadczenie, że rozliczenie roczne dokonane przez ZUS (PIT-40A) stanowi zeznanie roczne. Ministerstwo Pracy stwierdziło jednak, iż rozwiązanie takie byłoby sprzeczne z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o funduszu alimentacyjnym, ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych i ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 154, poz. 1791).

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka nr LP/04/238/02/V z dnia 10.07.2002 r. przekazującego tekst oświadczenia złożonego przez senatora Lesława Podkańskiego na posiedzeniu Senatu RP w dniu 05.07.br. dotyczącego długotrwałego oczekiwania przez samochody ciężarowe na odprawy celne wywozowe na drogowym przejściu granicznym z Ukrainą w Dorohusku-Jagodinie - uprzejmie informuję, że zaistniała sytuacja jest przedmiotem szczególnego zainteresowania służb celnych.

Obecnie oprawy celne samochodów ciężarowych po stronie ukraińskiej, odbywają się one na terenie samego przejścia granicznego lecz na terenie terminalu będącego własnością prywatną, gdzie pobierane są opłaty za wjazd (sytuacja ta dotyczy zarówno przejść granicznych jak i terminali wewnątrz Ukrainy). W związku z powyższym oraz w związku z wejściem w życie w dniu 29 maja 2002 r. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 29.03.2002 r. w sprawie wprowadzenia na zasadzie wzajemności opłaty wyrównawczej w stosunku do zagranicznych przedsiębiorców wykonujących międzynarodowy transport drogowy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi na terytorium Ukrainy, określenia wysokości tej opłaty, trybu jej wnoszenia oraz jednostek właściwych do jej pobierania (Dz.U. nr 55, poz. 483), na mocy którego wprowadzono na zasadzie wzajemności, od przewoźników ukraińskich podwyższoną opłatę drogową - zarysowała się możliwość zrezygnowania przez Stronę Ukraińską z wykorzystywania ww. terminali komercyjnych dla potrzeb dokonywania odpraw celnych i przeniesienia ich bezpośrednio na teren przejścia granicznego. Konsekwencją tego przy jednoczesnym braku po stornie ukraińskiej odpowiedniej infrastruktury przejścia granicznego, jest realne zagrożenie dalszym spadkiem ilości samochodów odprawianych przez ukraińskie służby celne o co najmniej 50% z około 250 szt. pojazdów ciężarowych obecnie przyjmowanych na dobę i dalszym wydłużeniem czasu oczekiwania na wyjazd z terenu RP.

W chwili obecnej pojazdy oczekujące na wyjazd z terenu RP ustawiają się na drodze dojazdowej do przejścia, co powoduje blokowanie drogi dojazdowej niejednokrotnie na odcinku kilku kilometrów, stwarzając a tym samym utrudnienia i zagrożenie bezpieczeństwa ruchu dla pozostałych użytkowników drogi. Aktualnie trwają prace mające na celu poszerzenie drogi dojazdowej do przejścia granicznego, co w pewnej mierze również przyczynia się do powstawania kolejek samochodów ciężarowych. Rozpoczęto także prace projektowo-przygotowawcze związane z budową obwodnicy w miejscowości Okopy, która znajduje się bezpośrednio przed ww. przejściem granicznym. Jednakże nawet po przebudowie ww. droga dojazdowa nadal będzie stanowiła wąskie gardło dla tak znacznej i ciągle zwiększającej się ilości samochodów ciężarowych, przekraczających granicę Polski w Dorohusku.

Wobec zaistniałej sytuacji, Ministerstwo Finansów wystąpiło pismem z dnia 11.07.2002 r. do Lubelskiego Zarządu Drogowego Przejść Granicznych z propozycją budowy placów parkingowych pełniących rolę "buforów", na których bez blokowania drogi dojazdowej, mogłyby oczekiwać samochody ciężarowe. Parkingi te mogłyby być również wykorzystywane w okresach obowiązywania zakazu ruchu samochodów ciężarowych po drogach publicznych. Koncepcji budowy placów parkingowych sprzyja fakt, iż do projektowanej obwodnicy przylegają wykupione przez Skarb Państwa tereny pierwotnie planowane pod budowę terminala odpraw towarowych.

Aktualnie realizowana jest rozbudowa przejścia granicznego w Drohusku, zgodnie z zatwierdzoną przez Główny Urząd Ceł, uproszczoną koncepcją rozbudowy, zakładającą dokonywanie na terenie przejścia odpraw celnych zarówno w ruchu osobowym jak i w ruchu towarowym. Rozbudowa ww. przejścia granicznego realizowana jest w drodze dwóch projektów finansowych przez fundusze PHARE, a ukończenia budowy płyty wjazdowej należy się spodziewać do końca 2003 roku. Nadmieniam, że dotrzymanie ww. terminu sfinalizowania rozbudowy przejścia granicznego w Drohusku leży przede wszystkim w gestii Wojewody Lubelskiego.

Stan osobowy Oddziału Celnego Drogowego w Drohusku wynosi 69 funkcjonariuszy celnych, co niestety jest i po rozbudowie przejścia będzie również niewystarczające. Aktualnie działania podejmowane przez Dyrektora Izby mające na celu usprawnienie bieżącego funkcjonowania Oddziału, mają charakter doraźny i w praktyce wiążą się z koniecznością czasowego przesuwania funkcjonariuszy do pełnienia służby w tym Oddziale z innych komórek organizacyjnych. Stan osobowy Referatu Karnego Skarbowego przy Urzędzie Celnym w Chełmie aktualnie może zostać wzmocniony również jedynie w drodze przesunięcia funkcjonariuszy celnych z tzw. "pierwszej linii" tj. uczestniczących bezpośrednio przy opracowywaniu zgłoszeń celnych, co w obecnej sytuacji kadrowej, jest niewskazane.

Uprzejmie informuję, że w związku z podjętą rozbudową ww. Oddziału przeprowadzono analizę w zakresie prognozowanych potrzeb kadrowych. Przy założeniu konieczności zapewnienia obsługi całodobowej na dwóch, odgrodzonych na stałe kierunkach ruchu i oddzieleniu stref odpraw ruchu osobowego od towarowego, minimalna ilość funkcjonariuszy celnych obsługujących przejście graniczne wynosić powinna 133 osoby, optymalna natomiast ilość to 180 funkcjonariuszy.

Zgodnie ze Strategią Działania Polskiej Administracji Celnej 2004+ (zmodyfikowany dokument Strategii Działania Polskiej Administracji Celnej do roku 2002), zaakceptowaną przez Kierownictwo Ministerstwa Finansów na posiedzeniu w dniu 17.06.2002 r. - planowane jest przesuwanie zasobów kadrowych na granicę wschodnią i północną, przy jednoczesnym zmniejszeniu o ok. 3000 liczby etatów w placówkach granicznych na granicy z Niemcami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką.

Jednakże konieczność obsługi budowanych i rozbudowywanych - niezależnie od administracji celnej - przejść granicznych na granicy zachodniej i południowej powoduje, że nie można dokonać przesunięć etatów w sposób radykalny. Jest to proces powolny, a przesunięcia etatów na granicą wschodnią i północną następują sukcesywnie. Dodatkowo izby celne otrzymają etaty, uzyskane w wyniku likwidacji Głównego Urzędu Ceł.

W związku z przekazanym, przy piśmie z dnia 26 czerwca 2002 r. nr LP/043/210/02/V, oświadczeniem złożonym przez senatora Bogusława Litwińca podczas 19. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2002 r., uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Zarówno zasady ustalania dochodów poszczególnych powiatów z tytułu udziałów we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i z tytułu poszczególnych części subwencji ogólnej, w skład której wchodzi część wyrównawcza, część oświatowa oraz część drogowa, są jednolite dla wszystkich powiatów.

Ww. ustawa określa też rodzaje dotacji celowych, jakie mogą być przekazywane jednostkom samorządu terytorialnego z budżetu państwa. W przypadku dotacji celowych na finansowanie, bądź dofinansowanie bieżących zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego obowiązuje zasada, iż zadania na które przekazywana jest dotacja, muszą być określone przepisami.

Zgodnie bowiem z art. 145 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.), powiaty i miasta na prawach powiatu przejęły instytucje kultury wpisane dotychczas do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, z wyłączeniem instytucji określonych w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazywaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia, w ramach zadań własnych (Dz.U. Nr 148, poz. 971).

Jednakże, wobec stwierdzenia, iż wysokość planowanych dochodów własnych w odniesieniu do niektórych powiatów i województw nie pozwala na pełne finansowanie przejętych placówek kultury, co wynika głównie z ich terytorialnego usytuowania, począwszy od 1999 r. w ustawach budżetowych tworzona jest rezerwa celowa na dofinansowanie bieżących zadań własnych samorządów, związanych z prowadzeniem instytucji kultury przejętych z dniem 1 stycznia 1999 r.

Rezerwa ta dzielona jest między powiaty i województwa zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 maja 2000 r. sprawie określenia zakresu zadań w dziedzinie kultury objętych mecenatem państwa oraz szczegółowych zasad i trybu udzielania jednostkom samorządu terytorialnego dotacji na te zadania i dotacji celowych na dofinansowanie bieżących zadań własnych, związanych z prowadzeniem instytucji kultury, przejętych w dniu 1 stycznia 1999 r. (Dz.U. Nr 40, poz. 463 z późn. zm.).

W latach 1999 - 2001 i w roku 2002, z omawianej dotacji, która ma charakter działań interwencyjnych, a nie charakter systemowy, korzystało średnio 91 powiatów i miast na prawach powiatu.

Pragnę ponadto zwrócić uwagę na fakt, iż w świetle obowiązujących przepisów, jednostki samorządu terytorialnego mogą zawierać pomiędzy sobą porozumienia w sprawie wspólnego prowadzenia instytucji kultury, a co za tym idzie wspólnego ich finansowania. Nie ma zatem przeszkód, aby powiaty, na terenie których brak jest instytucji kultury, mając na uwadze ustawowy obowiązek zaspakajania potrzeb swoich mieszkańców w omawianym zakresie, zawierały porozumienia z sąsiednimi powiatami i w ten sposób współuczestniczyły w finansowaniu instytucji kultury, z usług których korzystają również mieszkańcy tych powiatów.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2002 traci moc obowiązującą w dniu 31 grudnia 2002 r. Możliwość udzielania jednostkom samorządu terytorialnego dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie określonych odrębnymi przepisami zadań własnych, w tym również na zadania z zakresu kultury, przewidziana jest w projekcie docelowej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, nad którą aktualnie trwają prace. Podział tej dotacji na poszczególne powiaty i województwa, podobnie jak obecnie, następowałby na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów. W wytycznych dla Rady Ministrów do wydania tego rozporządzenia proponuje się, aby jednym z kryteriów branych pod uwagę przy podziale tej dotacji była sytuacja finansowa zainteresowanej jednostki samorządu terytorialnego i instytucji kultury. Zapewni to przekazywanie dotacji do tych jednostek samorządu terytorialnego, których dochody własne nie pozwalają na dofinansowanie na odpowiednim poziomie przejętych placówek kultury.

Zadłużenie zakładów opieki zdrowotnej, w szczególności szpitali, stanowi istotny problem i zagrożenie dla funkcjonowania służby zdrowia. Na trudną sytuację finansową samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej składa się niedobór środków finansowych i nieustalone kryteria rozdziału tych środków w kasach chorych, a ponadto ich nieracjonalne wydatkowanie. Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej - Dz.U. nr 91, poz. 480 z późn. zm. samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa we własnym zakresie ujemny wynik finansowy.

Z uwagi na brak zarówno możliwości prawnych, środków finansowych i uzasadnienia ekonomicznego takich działań, nie jest planowane oddłużenie zakładów opieki zdrowotnej.

W chwili obecnej trwają prace nad koncepcją zrealizowania przy pomocy wyspecjalizowanych podmiotów programu sekurytyzacji istniejącego długu samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

W związku z realizacją Programu "Strategiczne kierunki działań Ministra Zdrowia w latach 2002-2003" w zakresie ograniczenia mechanizmów zadłużeniowych poprzez sekurytyzację istniejącego długu samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, zwrócono się do wszystkich Marszałków z prośbą o przekazanie przez wszystkie jednostki, które chcą aktywnie uczestniczyć w tym programie, informacji dotyczących wymagalnych zobowiązań, bezspornych należności oraz uzyskanych kredytów bankowych. Termin przekazywania tych materiałów upływa 15 sierpnia 2002 roku. Na podstawie tych informacji podjęte będą ostateczne decyzje co do szczegółowych rozwiązań dotyczących sekurytyzacji zadłużenia, a tym samym możliwe będzie udzielenie szczegółowych informacji na poruszane w piśmie zagadnienia.

Blokada środków finansowych w roku 2001 spowodowała, że w 2001 roku 6 województw otrzymało powyżej 80% zaplanowanych środków z Programu, natomiast 10 województw w granicach 40%, a niektóre jedynie około 15%. Biorąc pod uwagę trudną sytuację zarówno finansową jak i organizacyjną zakładów opieki zdrowotnej oraz zaawansowanie realizacji programów restrukturyzacyjnych w jednostkach, które zostały zakwalifikowane do dofinansowania oraz procent realizacji Programu w 2001 r., propozycja działań w 2002 roku zmierza w kierunku zrównoważenia stopnia realizacji zadań z Programu z roku 2001. Ministrowi Zdrowia dysponującemu kwotą 48 614 701, 00 zł przeznaczoną dla jednostek samorządu terytorialnego udało się osiągnąć stopień realizacji 45,8% dla wszystkich województw, które w roku 2001 otrzymały poniżej 46% planowanej kwoty. W związku z tym, że Województwo Dolnośląskie w roku 2001 otrzymało środki finansowe w ramach Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w wysokości 12 673 949,00 zł co stanowiło 46,8%. W roku bieżącym zgodnie z założeniami Programu Województwo Dolnośląskie nie uczestniczy w Programie. Minister Zdrowia uwzględniając jednak sytuację zakładów opieki zdrowotnej tego województwa podjął decyzję o przyznaniu kwoty o której mowa wyżej, o przeznaczeniu której nie wypowiedział się Regionalny Komitet Województwa Śląskiego.

Szanowny Panie Marszałku,

W myśl przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1991 r. Nr 142, poz. 1591 ze zmianami) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Wśród tych potrzeb znajdują się m.in. zaliczane do zadań użyteczności publicznej sprawy lokalnego transportu zbiorowego. Wykonywanie zadań publicznych gminy może być realizowane w drodze współdziałania między jednostkami samorządu terytorialnego, przez tworzone w tym celu, związki międzygminne. Powoływane związki wykonują zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Działalność takich jednostek organizacyjnych powoływanych do wykonywania zadań publicznych powinna być prowadzona w oparciu o statut, zarejestrowany przez ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Po zarejestrowaniu, z dniem ogłoszenia statutu, związek nabywa osobowość prawną. Dochody związku jako osoby prawnej, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami).

Pragnę jednak zauważyć, że w oparciu o przepisy art. 17 ust.1 pkt 4g i ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wolne od podatku są dochody związków jednostek samorządu terytorialnego, w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty zaliczanych do zadań własnych gmin na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zwolnienie od podatku ma zastosowanie także wówczas, gdy dochody związków są przeznaczone i (bez względu na termin) wydatkowane na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji w/wym. zadań związków. Zwolnieniem objęte są również dochody wydatkowane na opłacanie podatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Związek Komunalny wymieniony w piśmie pana Senatora jest wpisanym do Rejestru związków międzygminnych Związkiem dwudziestu trzech Gmin, powołanym w celu zaspokojenia potrzeb tych Gmin w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Dochody uzyskane przez Związek w trakcie prowadzonej działalności statutowej podlegają zwolnieniu od podatku na zasadach przewidzianych w art. 17 ust. 1 pkt 4g i ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4g i ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie oznacza, że podatnicy nim objęci są jednocześnie zwolnieni z obowiązku składania deklaracji na podatek dochodowy. Związki międzygminne, korzystające z omawianego zwolnienia od podatku, w trakcie roku podatkowego, mają obowiązek składania deklaracji według zasad określonych w art. 25 w/wym. ustawy. Po zakończeniu roku podatkowego związki międzygminne mają obowiązek złożenia zeznania zgodnie z art. 27 tej ustawy.

W odpowiedzi na pismo z dnia 10 lipca 2002 r. (Nr LP/043/256/02/V) dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora RP Zbigniewa Romaszewskiego na 20 posiedzeniu Senatu w dniu 5 lipca 2002 r. uprzejmie informuję, że problematyka finansowania budowy autostrad pozostaje w stałym zainteresowaniu Izby. Świadczy o tym fakt przeprowadzenia w 2001 r. kontroli budowy autostrad w Polsce (Informacja o wynikach kontroli z kwietnia 2001 r. Nr ewid. 00128/DTL), a wcześniej w 1998 r. kontroli realizacji ustawy o autostradach płatnych oraz rządowego programu budowy autostrad w Polsce (Informacja Nr ewid. 175/98 P97122/DTL).

dr hab. inż. Marek Bartosik

W odpowiedzi na Pana oświadczenia, złożone podczas 21. posiedzenia Senatu RP w dniu 18 lipca br., w sprawie powszechnego dostępu do informacji o rozdysponowaniu środków finansowych ustalanych w budżecie państwa na naukę pragnę podziękować Panu Senatorowi za zwrócenie uwagi na bardzo ważny aspekt działalności KBN jakim jest jasność podejmowanych uchwał. Jednocześnie chciałbym wyjaśnić, że Komitet Badań Naukowych zawsze przywiązywał dużą wagę do upowszechniania informacji o swojej działalności.

Na podstawie art. 6 ust. 1 i 2 oraz art. 16a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o Komitecie Badań Naukowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 33, poz. 389) jest wydawany Dziennik Urzędowy KBN oraz Biuletyn KBN "Sprawy Nauki". W wydawnictwach tych są publikowane wszystkie uchwały Komitetu i zarządzania Przewodniczącego KBN, w tym dotyczące rozdysponowania środków finansowych ustalonych w budżecie państwa na naukę oraz informacje o zamierzeniach programowych, kryteriach podejmowania decyzji oraz informacje o dokonaniach Komitetu.

Uruchomiono także serwis informacyjny przeznaczony dla wszystkich osób i jednostek zainteresowanych współpracą z Komitetem Badań Naukowych - również dla naukowców polskiego pochodzenia za granicą. Rozsyłany jest nieregularnie, w języku polskim, wyłącznie w formie elektronicznej i zawiera krótkie informacje o wydarzeniach związanych przede wszystkim z pracami Komitetu Badań Naukowych i jego organów. Dostępny jest także serwis WAP czyli usługa umożliwiająca dostęp do Internetu z poziomu telefonów komórkowych.

Wyrazem uznania dokonań KBN w zakresie elektronicznego udostępniania informacji jest wynik oceny stron i witryn WWW ministerstw, urzędów wojewódzkich i marszałkowskich dokonanej przez Zespół Internetu Obywatelskiego. W grupie ministerstw strona WWW KBN została skwalifikowana na drugim miejscu. Szczegółowe informacje dotyczące oceny są zawarte w raporcie "Administracja publiczna w sieci 2002 - czy rzeczywiście bliżej obywatela" (jest on dostępny na stronie http:\\www.egov.pl/raport). Podejmowane są działania w kierunku wyeliminowania wad wskazanych w ww. raporcie.

Osobną sprawą jest przejrzystość strony WWW KBN i łatwość dotarcia do potrzebnych informacji przez użytkownika zewnętrznego. W tym zakresie oceny zawsze są subiektywne, aczkolwiek z dużym zadowoleniem przyjmujemy uwagi użytkowników i systematycznie modernizujemy nasz serwis z uwzględnieniem zgłaszanych postulatów.

W związku z pismem znak: LP/043/239/02/V z dnia 10.07.2002 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie złożone przez Senatora Józefa Sztorca podczas 20. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 lipca 2002 r., w sprawie trybu rozliczania zwrotu podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2000 r., uprzejmie informuję, że nie są mi znane różne interpretacje wychodzące z organów podatkowych dotyczące trybu rozliczania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym po 1 stycznia 2001 r.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie praw i zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego (European Parliament resolution on sexual and reproductive health and rights) została przyjęta podczas sesji plenarnej w Strasburgu 3 lipca br. stosunkiem głosów 280 do 240, przy 28 wstrzymujących się. Podstawę rezolucji stanowił raport przygotowany w Komisji ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia Parlamentu Europejskiego. Pragnę zwrócić uwagę Pana Senatora, że raport i rezolucja zostały przygotowane w ramach tzw. procedury inicjatywy własnej (own-initiative report), przewidzianej w art. 163 regulaminu wewnętrznego Parlamentu Europejskiego. Oznacza to, że raport powstał z inicjatywy własnej Komisji ds. Praw Kobiet i Równouprawnienia, która uznała, że zakres spraw nim objętych należy do kompetencji Komisji. Należy podkreślić, że przyjęcie rezolucji nie stanowiło elementu żadnej z procedur decyzyjnych, w których uczestniczy Parlament Europejski poprzez wyrażenie swojego stanowiska, i które skutkują przyjęciem aktu prawnego. Przyjęcie rezolucji nie oznacza więc, że zakres spraw w niej poruszonych będzie objęty regulacjami prawa wspólnotowego. Sama rezolucja Parlamentu Europejskiego nie ma natomiast charakteru prawnie wiążącego; nie obliguje również instytucji wspólnotowych do podjęcia działań, które zmierzałyby do uregulowania kwestii, o których w niej mowa.

W tym kontekście należy przypomnieć, że zagadnieniom związanym z ochroną zdrowia publicznego poświęcony jest artykuł 153 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z ustępem 5 tegoż artykułu, "działanie Wspólnoty w dziedzinie zdrowia publicznego w pełni szanuje odpowiedzialność państw członkowskich za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej". Działalność Wspólnoty ogranicza się do stymulowania współpracy między państwami członkowskimi oraz, jeśli to niezbędne, użyczania wsparcia ich działania. Natomiast stanowienie prawa w dziedzinie zdrowia publicznego, w tym zdrowia reprodukcyjnego należy, jak stwierdzono również w tekście samej rezolucji Parlamentu Europejskiego (art. 1), do kompetencji państw członkowskich.

Istotą projektu jest nabywanie umiejętności i doświadczenia zawodowego przez absolwentów zespołów szkół leśnych i wydziałów wyższych uczelni kształcących w zakresie ochrony środowiska. Jedną z możliwości jest staż zawodowy, organizowany w nadleśnictwach. Część absolwentów będzie mogła po ukończeniu tego stażu złożyć egzamin, którego zdanie uprawnia do pracy w państwowych służbach leśnych.

Projekt jest finansowany z dodatkowych środków, którymi zarządzają umawiający się Ministrowie oraz fundusze pro-ekologiczne. W przypadku Ministra Pracy i Polityki Społecznej jest to rezerwa Funduszu Pracy pozostająca do jego dyspozycji. Uczestnicząca w projekcie Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, tak jak pozostali Partnerzy, wykłada własne środki na sfinansowanie zakresu rzeczowego prac i robót realizowanych w trakcie stażu przez absolwentów, stając się w ten sposób równoprawnym uczestnikiem projektu i trudno w tym przypadku mówić o uprzywilejowaniu lub dofinansowaniu.

Samorządy powiatowe - starostowie oraz prezydenci miast na prawach powiatu - dysponują własnymi możliwościami podejmowania podobnych przedsięwzięć, samodzielnie lub we współpracy z partnerami na lokalnych rynkach pracy. W szczególności, mogą także organizować miejsca stażu absolwenckiego, finansując je ze środków otrzymanych na ten cel zgodnie z ustawą o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz towarzyszącym jej rozporządzeniem Rady Ministrów o algorytmie podziału środków Funduszu Pracy dla samorządów wojewódzkich i powiatowych.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka w sprawie złożonego przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego oświadczenia dotyczącego nieprzyznawania w roku bieżącym honorowej odznaki "Za zasługi dla oświaty" uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

W związku z koniecznością ujednolicenia nazewnictwa oraz zasad nadawania odznak honorowych ukształtowanych po 1993 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu zobligowane zostało do wydania nowego rozporządzenia w sprawie ustanowienia odznaki honorowej "Zasłużony dla oświaty", ustalenia jej wzoru oraz zasad i trybu jej nadawania, a także noszenia. Odznaka ta - podobnie jak poprzednio przyznawana odznaka honorowa "Za zasługi dla oświaty" nadawana będzie obywatelom RP, cudzoziemcom, polskim i zagranicznym organizacjom, stowarzyszeniom, fundacjom i instytucjom w uznaniu ich osiągnięć w działalności na rzecz przedszkoli, szkół i placówek w kraju i za granicą oraz za pomoc udzielaną nauczycielom w realizowaniu zadań dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych oraz innych zadań oświatowych. Ze względu na to, iż opracowanie nowego wzoru ww. odznaki oraz jej wykonanie wymaga czasu w roku bieżącym odznaka ta nie będzie nadawana.

Zgodnie bowiem z § 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 20 września 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad nadawania "Medalu Komisji Edukacji Narodowej", trybu przedstawiania wniosków, wzoru medalu, trybu jego wręczania i sposobu noszenia - Medal ten może być nadany działaczom społecznym i związkowym, fundatorom oraz innym osobom, których działalność wydatnie przyczynia się do rozwoju oświaty i wychowania.

Szanowny Panie Marszałku,

1. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w postępowaniu o udzielenie koncesji za pomocą stacji nadawczej zlokalizowanej w Krakowie - Łazanach, w którym stronami były Fundacja Rozwój Kultury Ziemi Gdowskiej z siedzibą w Gdowie oraz spółka Radio ESKA S.A. z siedzibą w Warszawie zostało zakończone poprzez podjęcie przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji na posiedzeniu w dniu 20 czerwca 2002 roku uchwały o udzieleniu koncesji dla ESKA S.A. (uchwała nr 356).
2. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji zgodnie z obowiązującą ustawą przyznaje koncesje dla stacji radiowych na 7 lat. Decyzja o przyznaniu koncesji podejmowana jest w głosowaniu większością głosów. Koncesja dla Radia BLUE FM wygasła po okresie 7 lat. Przeprowadzona została nowa procedura przyznawania koncesji. Wnioski o przyznanie koncesji były rozpatrywane na posiedzeniu KRRiT 21 marca 2002 roku. Krajowa Rada podjęła wówczas większością głosów decyzję negatywną w odniesieniu do obu wnioskodawców. Strony złożyły odwołanie, które było rozpatrywane 20 czerwca 2002 roku. Po rozpatrzeniu odwołań złożonych zarówno przez Fundację jak i Radio ESKA S.A. większością głosów koncesję otrzymało Radio ESKA S.A.
3. Ze względu na liczne protesty i dodatkowe argumenty zgłaszane przez Fundacją Rozwój Kultury Ziemi Gdowskiej w trybie wyjątkowym został zgłoszony wniosek o reasumpcję głosowania i ponowne rozpatrzenie tej sprawy. Podczas posiedzenia 18 lipca bieżącego roku wniosek ten został omówiony i głosami większości Członków KRRiT pierwotna negatywna decyzja została podtrzymana.
4. Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji oraz Regulaminem Prac Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z 16 lutego 1996 roku (paragraf 9 ust. 1) uchwały Krajowej Rady podejmowane są bezwzględną większością głosów (to jest minimum pięcioma głosami). W przypadku braku pięciu głosów popierających uchwałę rozstrzygnięcie ma charakter negatywny.
5. Odnośnie zarzutu dotyczącego publicznych wypowiedzi niektórych członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji pozwalam sobie załączyć wyjaśnienia z 22 czerwca bieżącego roku członka KRRiT p. Adama Halbera skierowane do redaktora naczelnego Gazety Wyborczej. Członkowie KRRiT działają na podstawie przepisów ustawy z 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji i mają prawo do przedstawiania indywidualnych poglądów. Z tych względów nie mogą odnieść się bezpośrednio do wypowiedzi p. Danuty Waniek i nie posiadam jej oświadczenia, które dotyczyłoby treści wypowiedzi na temat naruszania warunków koncesyjnych przez Radio BLUE FM.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W obowiązującym stanie prawnym kwestie dotyczące realizacji ekwiwalentów za mienie nieruchome pozostawione na terenach nie wchodzących obecnie w skład Państwa Polskiego w związku z wojną rozpoczętą w dniu 1 września 1939 r. regulują przepisy art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości (Dz.U. Nr 9, poz. 32) zmienione następnie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2001 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości (Dz.U. Nr 90, poz. 999).

Stosownie do postanowień art. 212 osoby, które pozostawiły nieruchomości poza granicami kraju, tzw. zabużanie (lub ich spadkobiercy) mają prawo do nabycia w ramach ekwiwalentu nieruchomości mające charakter "działki budowlanej", przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę lub już zabudowanych. W przypadku gdy wartość nabytej nieruchomości jest niższa od wartości nieruchomości pozostawionych za granicą, to zgodnie z ust. 2 art. 212, w celu uzupełnienia różnicy, można nabyć w ramach ekwiwalentu nieruchomość zabudowaną budynkiem przeznaczonym na cele działalności handlowej lub usługowej, na pracownię do prowadzenia działalności twórczej, domem letniskowym, garażem albo przeznaczoną pod tego rodzaju zabudowę.

Natomiast przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości regulują szczegółowe zasady oraz tryb realizacji ekwiwalentów. Stosownie do jego postanowień dokumentem uprawniającym do nabywania nieruchomości w ramach ekwiwalentu było, do dnia wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości (...), zaświadczenie potwierdzające posiadanie uprawnień do ubiegania się o ekwiwalent, wydawane przez starostę, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, a po powyższej zmianie rozporządzenia starosta potwierdza posiadanie uprawnień w drodze decyzji. Powyższe zaświadczenie lub decyzja upoważnia osoby uprawnione do otrzymania ekwiwalentu do przystępowania do przetargów organizowanych przez starostę, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, które na mocy odrębnych przepisów są uprawnione do rozporządzania mieniem Skarbu Państwa. Osoby uprawnione (zabużanie) mogą nabywać prawo własności nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, jak też prawo użytkowania wieczystego. Należy podkreślić, że zabużanie mogą w ramach ekwiwalentu nabywać nieruchomości na terenie całego kraju.

Zmiana rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2001 r. wprowadziła również możliwość nabywania przez zabużan nieruchomości w drodze bezprzetargowej, dzięki czemu obecnie mogą skorzystać z tego np. najemcy lokali i nabyć w ramach ekwiwalentu zajmowane lokale. Powyższa nowelizacja zniosła jeszcze inne ograniczenie, oprócz bowiem trybu przetargowego dotychczasowe przepisy rozporządzenia ograniczały możliwości realizacji uprawnień zabużan wyłącznie do mienia należącego do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, którym gospodaruje starosta. Stanowiło to istotne zawężenie w stosunku do ustawy o gospodarce nieruchomościami, która odnosi problematykę ekwiwalentów za mienie zabużańskie do całego mienia Skarbu Państwa, z wyjątkiem nieruchomości wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, wyłączonych pierwotnie z realizacji ekwiwalentów za mienie zabużańskie na podstawie art. 17 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (DZ.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 3), które to wyłączenie potwierdził art. 213 ustawy o gospodarce nieruchomościami, oraz Agencji Mienia Wojskowego, wyłączonej przepisami art. 21 pkt 17 lit. b) ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 154, poz. 1800).

Odnosząc się do podniesionej w oświadczeniu Pana Senatora kwestii rozwiązania problemu rekompensat dla zabużan, pragnę poinformować, że w lipcu br. w Ministerstwie Skarbu Państwa powołany został zespół roboczy do opracowania założeń do regulacji mającej na celu ostateczne rozwiązanie kwestii rekompensat dla zabużan, składający się z przedstawicieli m.in. Ministerstw: Skarbu Państwa, Spraw Zagranicznych, Spraw Wewnętrznych i Administracji, Sprawiedliwości oraz Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast.

Przygotowywany projekt założeń do odrębnej ustawy, regulującej powyższy problem zakłada rozszerzenie formy rekompensat dla zabużan. Projekt przewiduje oprócz dotychczasowej formy rzeczowej (nieruchomości) również formę pieniężną oraz w papierach wartościowych. Pragnę nadmienić, że przedstawiciele Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wnosili o udostępnienie nabywania w ramach rekompensat również nieruchomości rolnych znajdujących się w zasobie Agencji Własności Rolnej oraz nieruchomości znajdujących się w zasobach innych podmiotów gospodarujących nieruchomościami w imieniu Skarbu Państwa, m.in. Agencji Mienia Wojskowego. Propozycje Urzędu dotyczące nieruchomości rolnych zostały zamieszczone w treści projektu założeń.