1. Przedstawiciele Polskiego Związku Piłki Nożnej nie posiadają paszportów dyplomatycznych. Nie zezwalają na to obowiązujące przepisy paszportowe. Jedynie p. Janusz Jesionek, p.o. zastępcy dyrektora departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, pełniący jednocześnie społecznie funkcję przewodniczącego Komisji Zagranicznej PZPN wyjechał do Korei i Japonii posługując się paszportem dyplomatycznym.
2. Na imprezach międzynarodowych rangi Mundialu, za właściwe wykonanie hymnów narodowych państw uczestniczących odpowiadają organizatorzy. Dodam jeszcze, że nie istnieje akt prawny w ustawodawstwie RP określający standard poprawności wykonania hymnu państwowego. Artykuł 14 ust. 1 Ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej z 31 stycznia 1980 r. stwierdza jedynie, że "podczas wykonywania lub odtwarzania hymnu państwowego obowiązuje zachowanie powagi i spokoju".

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W związku z nadesłanym przy piśmie znak: LP/043/211/02/V z 2002-06-26 oświadczeniem Pana Senatora Józefa Sztorca złożonym podczas 19 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2002 r., uprzejmie informuję, że z uwagi na olbrzymią ilość prac legislacyjnych trwających w ostatnim okresie w Ministerstwie Finansów, przekażę stanowisko odnośnie w/w oświadczenia w terminie do dnia 10 września br.

Funkcjonowanie pracowni hemodynamicznej w Specjalistycznym Szpitalu Miejskim w Toruniu oraz pełne zaspokojenie potrzeb zdrowotnych mieszkańców Województwa kujawsko-pomorskiego jest ściśle powiązane z możliwościami budżetu państwa. Środki finansowe przeznaczone z budżetu państwa na finansowanie świadczeń wysokospecjalistycznych, w tym w zakresie kardiologii inwazyjnej, umożliwiają zaspokojenie potrzeb pacjentów w około 65%. Mimo istotnych ograniczeń finansowych, w bieżącym roku Ministerstwo Zdrowia zawarło umowy na realizację koronarografii w ilości powodującej wzrost wykonania tych zabiegów o 17,4% w stosunku do roku ubiegłego i zabiegów koronaroplastyki o 26,8%.

Poprzez zakupowanie procedur wysokospecjalistycznych w coraz większej liczbie zakładów opieki zdrowotnej, Ministerstwo Zdrowia dąży do ułatwienia dostępności do świadczeń medycznych oraz zapewnienia odpowiedniego poziomu zabezpieczenia tych świadczeń w ujęciu regionalnym. Jednakże wobec możliwości dysponowania budżetem wystarczającym na pokrycie niewiele ponad połowy zapotrzebowania na świadczenia wysokospecjalistyczne, decyzje o alokacji środków muszą być podejmowane w sposób szczególnie wyważony. Pracownia Hemodynamiczna Oddziału Kardiologii i Intensywnej Opieki Kardiologicznej w Specjalistycznym Szpitalu Miejskim im. M. Kopernika w Toruniu uruchomiona została we wrześniu ubiegłego roku. W ubiegłym roku wykonano w tej Pracowni 165 zabiegów koronarografii, sfinansowanych z budżetu państwa. Ze względu na ograniczenia finansowe, w bieżącym roku pierwotny limit zabiegów koronarografii dla Szpitala Miejskiego w Toruniu określono na 200 zabiegów. W wyniku licznych interwencji podjęta została decyzja o zwiększeniu liczby tych zabiegów, w wymienionym Szpitalu, do 400. Według informacji Dyrektora Specjalistycznego Szpitala Miejskiego, do dnia 08.06.br. w Szpitalu tym wykonano 540 zabiegów koronarografii. Tak więc przekroczono limit określony w jeszcze nie podpisanej dwustronnie umowie - zwłoka w podpisaniu umowy nastąpiła w wyniku zabiegów Dyrektora Szpitala o zwiększenie liczby świadczeń sfinansowanych z budżetu państwa.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienie, chciałbym równocześnie poinformować, że pod koniec ubiegłego roku w Toruniu rozpoczęły działalność pracownie hemodynamiki zlokalizowane w dwu szpitalach. W bieżącym roku w pracowniach tych z budżetu państwa sfinansowane będzie wykonanie 1000 zabiegów koronarografii. Ponadto w województwie kujawsko-pomorskim zabiegi w zakresie kardiologii inwazyjnej, finansowane z budżetu państwa, wykonywane są także w dwu szpitalach w Bydgoszczy.

Chciałbym także poinformować, że Ministerstwo Zdrowia szczegółowo analizuje wykonanie wszystkich świadczeń wysokospecjalistycznych we wszystkich szpitalach. W przypadku zaistnienia możliwości dokonania przesunięć środków pomiędzy poszczególnymi procedurami lub szpitalami, wspólnie z konsultantami rozważymy możliwość wprowadzenia stosownych korekt. Ponadto w najbliższym czasie dokonamy porównania czasu oczekiwania na wybrane świadczenia medyczne (w tym koronarografię) w poszczególnych szpitalach i regionach Polski. Analiza taka będzie pomocna w przypadku rozważania możliwości zmiany alokacji środków publicznych przeznaczonych na realizację świadczeń wysokospecjalistycznych. Chciałbym jednak zaznaczyć, że potencjalne zmiany umów będą miały na celu zapewnienie pacjentom wykonania świadczenia, nie zaś poprawy kondycji finansowej danego szpitala. Z korespondencji, jaka wpłynęła do Ministerstwa Zdrowia wynika, że Specjalistyczny Szpital Miejski im. Kopernika w Toruniu zawarł umowę z BIG Bankiem Gdańskim obejmującą przekazywanie temu Bankowi wierzytelności z tytułu realizacji umowy zawartej z Ministerstwem Zdrowia na wykonanie koronaroplastyk. Fakt ten może wpłynąć na trudności w realizacji tych świadczeń, co też musimy brać pod uwagę.

Nowelizacja rozporządzenia o świadczeniach ponadstandarodowych likwidująca możliwość pobierania opłat przez pogotowie ratunkowe nie oznacza, iż pogotowie ratunkowe powinno realizować wszystkie wezwania, w tym również pozostające w zakresie obowiązku lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. W mocy pozostają zapisy art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) stanowiące, że "pogotowie ratunkowe udziela świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia, powodujących zagrożenie życia", z którego jednoznacznie wynika, iż nie jest ono powołane do świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej.

W ramach programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne zostanie zakupione 48 ambulansów ratunkowych wraz z wyposażeniem, które zostaną przekazane do zakładów opieki zdrowotnej, realizujących obecnie zadania z zakresu pomocy doraźnej. Ponadto, planowane jest wprowadzenie od stycznia 2003 roku zmian systemowych w finansowaniu ratownictwa medycznego. Projekt nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym znajduje się obecnie w fazie konsultacji międzyresortowych i zostanie skierowany do parlamentu w połowie sierpnia 2002 r.

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 13 marca 2002 r., dotyczącym oświadczenia Senatora Włodzimierza Łąckiego, którego tematem była sytuacja na rynku cementu w Polsce, w dniu 19 marca br. wszcząłem postępowanie wyjaśniające, mające na celu zbadanie, czy producenci cementu w Polsce, w drodze porozumienia, ustalają ceny sprzedaży cementu CEM I 32,5 R oraz dokonują podziału rynków zbytu tego towaru. Przedmiot badania został określony w ten sposób, z uwagi na fakt, iż cement CEM I 32,5 R jest najbardziej popularnym gatunkiem używanym na rynku (taką opinię wyraził w swoim wystąpieniu także Pan Senator Włodzimierz Łęcki), masowo produkowanym i wykorzystywanym w branży budowlanej, co ułatwiło dokonanie badań porównawczych.

1. Cementownia Wejherowo Sp z o.o.,
2. Cementownia EkoCem Sp. z o.o.,
3. Cementownia Górka Cement Sp z o.o.,
4. Cementownia Nowa Huta S.A.,
5. Cementownia Klősters Sp. z o.o.,
6. Cementownia Groszowice Sp. z o.o.
7. Cementownia Wiek S.A.

W związku z powyższym, szczegółowe pytania skierowano do pozostałych 16 badanych spółek (ich nazwy wskazane są w tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do niniejszego pisma). Spośród najważniejszych informacji dotyczących działalności cementowni w latach 199--2001, o których przedstawienie wystąpił Urząd, można wymienić m.in.: wielkość sprzedaży cementu, kształtowanie się cen cementu wraz z uzasadnieniem wszystkich podwyżek cenowych, przychód ze sprzedaży cementu, wskazanie struktury kosztów produkcji cementu, system stosowanych rabatów, określenie struktury odbiorców cementu, z wyszczególnieniem sprzedaży bezpośredniej oraz pośredniej i inne.

Jednocześnie Urząd zwrócił się o informacje do odbiorców cementu CEM I 32,5 R. Z uwagi na fakt, iż obecnie w przemyśle budowlanym rzadko wykorzystywany jest cement w czystej postaci, natomiast przede wszystkim używa się mas betonowych wytwarzanych w betoniarniach, Urząd wystąpił do działających w każdym województwie, niezależnych od cementowni, losowo wybranych, wytwórców betonu. Pytania skierowane do odbiorców cementu dotyczyły m.in.: źródeł zaopatrzenia w cement CEM I 32,5 R, barier nabycia ww. cementu, konstrukcji umów, kształtowania się cen cementu w okresie 1999-2001, oceny, co do możliwości istnienia porozumienia między producentami cementu np. co do ustalania ceny minimalnej, oceny na temat tempa wzrostu cen cementu. Na ankiety odpowiedziało 11 wytwórców betonu.

Z informacji otrzymanych z obu badanych źródeł, nie można było wnioskować, iż na skutek działalności cementowni doszło do naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Urząd, ze względu na skalę badania obejmującą obszar całego kraju, nie dysponował możliwościami uzyskania opinii wszystkich podmiotów działających na rynku usług budowlanych. Nie można było także wykluczyć, iż przedsiębiorcy budowlani, którzy nawet dysponują informacjami, mogącymi mieć znaczenie w sprawie, nie chcąc ryzykować dotychczasowych kontaktów handlowych, nie powiadamiają o nich Urzędu. W świetle powyższego, istotna dla postępowania stała się wypowiedź Pana Senatora Włodzimierza Łęckiego, z której wynikało, iż dysponuje on wiarygodnymi informacjami ze strony konkretnych przedsiębiorstw budowlanych i firm zajmujących się sprzedażą materiałów budowlanych, a także danymi liczbowymi, które potwierdzają istnienie podziału rynku i zmowy cenowej. Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 1 lipca br., Urząd zwrócił się do Pana Włodzimierza Łąckiego z prośbą o udostępnienie źródeł informacji o możliwych nieprawidłowościach na rynku cementu w Polsce, na które powoływał się w oświadczeniu złożonym na posiedzeniu w dniu 7 marca 2002 r. Niestety, do chwili obecnej Urząd nie otrzymał odpowiedzi na Pana Senatora.

1. kwestia podwyżek cen cementu (częstotliwość, wysokość),
2. domniemanie istnienia stref wpływów poszczególnych koncernów cementowych,
3. zagadnienie stosowania cen minimalnych, które wyznaczają cementownie.

Ad.1. W oparciu o nadesłane przez cementownie materiały przygotowano zestawienie podwyżek cementowych w latach 1999-2001 (zał. nr 1). Wysokość podwyżek w okresie 1999-2001 wyniosła od ok. 30,1 do 51,9%.

Dane zawarte w tabeli wskazują, iż wzrost cen cementu następował najczęściej w pierwszym kwartale roku. Sezonowość podwyżek, spowodowana jest sezonowością popytu na cement, uzależnionego w głównej mierze od zmieniających się kalendarzowych pór roku, przy czym wzrost tego popytu notowany jest w okresach sprzyjających budownictwu (późna wiosna, lato, wczesna jesień), zaś w okresie późnej jesieni, zimy oraz wczesnej wiosny - popyt na cement drastycznie spada. Stosowaną powszechnie praktyką jest, iż cementownie wykorzystując prognozy wzrostu kosztów produkcji cementu, przygotowują na początku roku zestawienie podwyżek. Fakt, iż podwyżki stosowane są we wszystkich, bądź w większości cementowni, w podobnej wysokości, należy tłumaczyć okolicznością, iż podwyżki kosztów produkcji dotykają w podobnym zakresie producentów cementu.

• energii elektrycznej,
• paliw,
• taryf transportowych,
• podatków,
• nabycia półproduktów (klinkier).

Producenci wskazywali także konieczność pokrycia kosztów inflacji i obsługi kredytów zaciągniętych na modernizację swoich zakładów. Podkreślić bowiem należy, iż większość z cementowni działających w Polsce jest obecnie w trakcie realizacji wieloletnich programów inwestycyjnych i modernizacyjnych, których wartość dla poszczególnych cementowni wynosi średnio kilkaset milionów złotych.

Silna konkurencja panująca na tym rynku sprawia, iż ceny cementu wzrastają w podobnym zakresie, ale nie są takie same. Różnica pomiędzy najmniejszym i największym wzrostem cen cementu CEM I 32,5 R w poszczególnych cementowniach wyniosła 21,8%. Z tego punktu ważne jest, iż różnice cenowe występują nie tylko pomiędzy konkurencyjnymi grupami kapitałowymi, ale także i wewnątrz nich. Sytuacja ta może świadczyć o fakcie, iż wysokość cen jest ustalana nie na podstawie abstrakcyjnej podstawy, jaką może być np. równa cena dla podmiotów należących do tego samego właściciela, ale z uwagi na indywidualną sytuację każdego zakładu produkcyjnego.

Dodać należy, iż cementownie przedstawiły Urzędowi dokumenty świadczące o rzeczywistym wzroście kosztów ich produkcji. Analiza powyższych materiałów wskazuje jednocześnie, iż wysokość podwyżek cementu pokrywała się ze wzrostem kosztów produkcji cementu, a nawet niejednokrotnie była niższa od nich, m.in. z uwagi na stosowane indywidualne negocjacje cenowe.

Ad.2. Uzyskane w trakcie postępowania informacje nie potwierdzają przypuszczenia, że doszło do podziału stref wpływów poszczególnych cementowni na rynku polskim. Nadesłane do Urzędu dane wskazują, iż cement sprzedawany jest nie tylko przez własną sieć dystrybucji producentów, ale w znacznym stopniu przez niezależnych dystrybutorów. Zestawienia wskazują, iż odbiorcami cementu są przedsiębiorcy praktycznie z całej Polski, a możliwość zakupu cementu nie jest uzależniona od miejsca prowadzenia ich działalności. Oczywiście, z uwagi na opłacalność transportu, można wyselekcjonować pewne naturalnie tworzące się strefy wpływów poszczególnych producentów, jednakże podkreślenia wymaga fakt, iż nic nie stoi na przeszkodzie zakupu cementu z innej cementowni. Takie informacje uzyskaliśmy także od ankietowanych producentów betonu - odbiorców cementu.

Zasadność powyższych spostrzeżeń znajduje potwierdzenie także w samym piśmie Pana Senatora Włodzimierza Łęckiego, ponieważ porównuje on cenę sprzedawanego w Gnieźnie cementu z cementowni Kujawy i Górażdże. Skoro taka sytuacja ma miejsce, oznacza ona, iż nie możemy mówić o podziale kraju według wpływów cementowni. Gdyby tak było, cementownia Górażdże nie zostałaby dopuszczona przez cementownię Kujawy "na jej rynek".

Ad.3. Kluczowy dla niniejszej sprawy jest fakt, iż przedstawiając uzasadnienia decyzji cenowych, wszystkie cementownie wskazały, że dla większości klientów ceny ustalane są w drodze indywidualnych negocjacji. Oficjalne cenniki określają poziom cen, które w tej wysokości stosowane są jedynie w stosunku do marginalnej sprzedaży detalicznej. W praktyce, każda z cementowni posiada rozbudowany system rabatów, których wielkość uzależniona jest m.in. od:

• ilości cementu kupowanego w skali roku,
• terminów i sposobów płatności,
• położenia geograficznego,
• okresu współpracy pomiędzy klientem a cementownią,
• rodzaju odbiorcy (producent, dystrybutor),
• sezonowości popytu na cement,
• wysokości cen w danym regionie sprzedaży.

Jeżeli ustalana jest jakakolwiek cena, to jest nią maksymalna, natomiast z informacji uzyskanych od producentów, ale także i odbiorców cementu, nie wynika, by cementownie ustalały jakąś wspólną minimalną cenę. Z analizowanych dokumentów wynika natomiast, iż w systemie sprzedaży poszczególnych cementowni nacisk kładziony jest przede wszystkim na budowę i utrzymywanie lojalności klientów. Co więcej, z kserokopii konkretnych decyzji cenowych ustalanych dla indywidualnych klientów wynika, iż producenci gotowi są na bardzo znaczne upusty cenowe, byle tylko zapobiec możliwości odejścia klienta do konkurencji, bądź zaistnieć, jako producent, na prestiżowej budowie, czy też zapewnić sobie stałość zbytu. Otrzymane przez Urząd kopie konkretnych decyzji cenowych i ich uzasadnienia, nie tylko oficjalne, ale także często o charakterze nieformalnych notatek kierownictwa zakładu, tworzą obraz silnej konkurencji na rynku. Podkreślić należy, iż preferencje dla klientów obejmują nie tylko upusty cenowe, ale także formy płatności, terminy płatności, sposoby transportu itp Wysokość proponowanych upustów oraz rodzaj innych udogodnień, są bardzo różne, w wielu przypadkach znacząco odbiegają od warunków oferowanych przez konkurentów na rynku, co tylko potwierdza informacje o zindywidualizowanym podejściu do klienta i czyni wątpliwymi przypuszczenia odnośnie istnienia minimalnej ceny cementu ustalonej przez producentów.

Powołując się kolejny raz na wskazany w piśmie Pana Senatora Włodzimierza Łęckiego przykład, iż cement z cementowni Kujawy leżącej 50 km od Gniezna jest droższy niż cement sprowadzany z Górażdże, oddalonej o 200 km, należy stwierdzić, iż nie musi być to wcale przykład ustalania minimalnych cen. Być może to upusty cenowe stosowane przez cementownię Górażdże tworzą taką sytuację. Konkretnej odpowiedzi można by udzielić dopiero po zapoznaniu się z dokładnymi informacjami dotyczącymi przedmiotowej sytuacji. należy jednak podkreślić, iż skoro jednak istnieje możliwość zakupu na tym samym obszarze cementu o różnej cenie, to do odbiorców należy, od którego producenta kupią cement i to konkurencja na rynku powinna zweryfikować wysokość cen i preferencje odbiorców.

w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Januarego Bienia na 22 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 24 lipca 2002 r., przesłanym przez Wicemarszałka Senatu, Panią Jolantę Danielak, pismem Nr JD/043/283/02/V z dnia 29 lipca 2002 r., pragnę uprzejmie przekazać następujące informacje.

• młodzieżowych ośrodków wychowawczych, w których proces resocjalizacji łączy się ściśle z zapewnieniem kształcenia, szczególnie uchylającym się od spełniania obowiązku szkolnego i obowiązku nauki nieletnim,
• młodzieżowych ośrodków socjoterapii, wspomagających funkcję szkoły w odniesieniu do dzieci i młodzieży z zaburzeniami zachowania i trudnościami w funkcjonowaniu społecznym.

Placówki te stanowią integralny element budowanego obecnie systemu opieki nad dzieckiem i rodziną, często są włączane w strukturę powstających, wielofunkcyjnych placówek opiekuńczo-wychowawczych. Pobyt w placówce interwencyjnej nie powinien się przedłużać poza okres niezbędny do wyjaśnienia sytuacji dziecka oraz zorganizowania dla niego odpowiednich warunków opieki, wychowania i nauki. Wyrównywanie szans rozwojowych dziecka powinno się odbywać w warunkach ustabilizowanych, tj. w rodzinie zastępczej, w placówce rodzinnej lub socjalizacyjnej.

Porządkowanie placówek o ponadlokalnym charakterze działania samorządom województwa wymaga - z punktu widzenia legislacyjnego - upoważnienia właściwych Ministrów do wydania rozporządzeń w tej sprawie. Decyzję taką powinno poprzedzić przeprowadzenie wcześniejszej dyskusji z samorządami, o funkcjonowaniu poszczególnych placówek. Z dotychczasowych informacji wynika, że może zaistnieć sytuacja, w której samorząd powiatowy widzi potrzebę prowadzenia placówki o charakterze ponadlokalnym, przy czym opinię taką podziela placówka.

Zgodnie ze wspólnym stanowiskiem resortu edukacji narodowej i sportu oraz resortu pracy i polityki społecznej, pracownicy pedagogiczni placówek opiekuńczo-wychowawczych, zatrudnieni obecnie na podstawie ustawy Karta Nauczyciela, zachowują wszystkie dotychczasowe uprawnienia, związane ze statusem nauczyciela. Rozważane jest wprowadzenie zasad zatrudniania, zgodnych z przepisami o zatrudnianiu i wynagradzaniu pracowników samorządowych, w odniesieniu do nowo przyjmowanych wychowawców, pedagogów i psychologów, placówek pozostających w resorcie pracy i polityki społecznej.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Z poważaniem

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przedstawiona koncepcja wznowienia oraz rozwinięcia systemu stypendialnego i kształcenia w Polsce przedstawicieli państw Europy Wschodniej oraz Azji jest bardzo interesująca i godna uwagi. Jestem przekonany że kultura, poprzez swój uniwersalizm, mogłaby stać się ważnym elementem jej realizacji. Moim zdaniem jednakże przedstawiona propozycja nie powinna mieć charakteru działalności jednostronnej. Równie ważnym i celowym powinno być także, na zasadach wzajemności, kształcenie Polaków w zaproponowanych przez Pana Senatora państwach. Niewątpliwie przyczyniłoby się to do lepszego wzajemnego poznania, zrozumienia oraz nawiązania bezpośrednich kontaktów.

Niestety, przedstawionego projektu nie da się zrealizować bez odpowiedniego zabezpieczenia finansowego, a jak wiadomo środki na kulturę w roku bieżącym zostały znacznie ograniczone.

Rafał Skąpski

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jana Szafrańca w sprawie sytuacji finansowej Cukrowni Łapy S.A. zawartą w piśmie z dnia 10 lipca 2002 r., znak: LP/043/327/02/V, uprzejmie informuję co następuje:

Trudna sytuacja przemysłu cukrowniczego wynika z kilku przyczyn, z których najistotniejszą jest nadwyżka podaży cukru na rynku powodująca gwałtowny spadek cen tego produktu. Należy zwrócić uwagę, że sytuacja ta miała już miejsce w przeszłości, a doprowadzenie rynku do stanu równowagi wymagało determinacji i porozumienia całej branży cukrowniczej.

Od 1 października 2002 r. pojawi się możliwość interwencyjnego zakupu cukru w kwocie A przez Agencję Rynku Rolnego po cenie interwencyjnej wynoszącej 1,85 zł za kg, jednakże z uwagi na stan budżetu nie wydaje się to możliwe w najbliższym czasie.

Istotnym zdarzeniem mogącym mieć pozytywny wpływ na rozwój sytuacji na rynku cukru w Polsce jest uchwalenie przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nowelizacji ustawy o regulacji rynku cukru otwierającej możliwość niezwłocznego powołania Krajowej Spółki Cukrowej S.A., co może pozwolić na opanowanie podaży cukru i scentralizowanie decyzji o wprowadzeniu tego produktu na rynek.

Po raz pierwszy instytucje kultury uzyskały możliwość uwłaszczenia na podstawie art. 2 ustawy z dnia 29.09.1990 r. zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. Nr 79, poz. 464). Przepis ten stanowił, iż grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, będące w dniu wejścia w życie ustawy (5 grudnia 1990 roku) w zarządzie państwowych osób prawnych stają się z tym dniem, z mocy prawa, przedmiotem użytkowania wieczystego. Budynki i inne urządzenia oraz lokale, znajdujące się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, będących w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie osób prawnych, stają się z tym dniem, z mocy prawa, własnością tych osób. Nabycie własności przez te osoby następuje odpłatnie, jeżeli obiekty te nie były wybudowane lub nabyte ze środków własnych.

Chociaż generalnie instytucje prowadzące działalność kulturalną otrzymały możliwość uzyskania osobowości prawnej (poprzez wpis do rejestru instytucji kultury) od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, to jednak przed tą datą mogły funkcjonować instytucje artystyczne posiadające osobowość prawną (na podstawie wpisu do rejestru ia) lub np. poszczególne muzea martyrologiczne utworzone osobnymi ustawami. Obecnie kwestię uwłaszczenia instytucji kultury reguluje ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, której art. 202 stanowi, iż instytucje kultury, posiadające osobowość prawną, nabywają z mocy prawa, z dniem ich wpisu do rejestru instytucji kultury, użytkowanie wieczyste gruntów, którymi zarządzały w dniu 5 grudnia 1990 r., oraz własność położonych na nich budynków, innych urządzeń i lokali, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy nadal zarządzają tymi gruntami. W przypadku tej ustawy nabycie następuje nieodpłatnie.

Wobec faktu, iż uwłaszczenie instytucji artystycznych na podstawie ustawy z dnia 29.09.1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości było odpłatne, mogły więc zaistnieć przypadki zabezpieczenia hipotecznego powstałych w związku z tym wierzytelności.

W związku z pismem z dnia 23 lipca 2002 r. Nr RJ/043/263/02/V, przy którym zostały przesłane teksty dwóch wspólnych oświadczeń złożonych przez senatorów: Panią Wiesławę Sadowską i Pana Zbigniewa Gołąbka złożonych na 21. posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r., uprzejmie informuję, iż odpowiedzi na powyższe oświadczenie udzielę niezwłocznie po otrzymaniu z Głównego Urzędu Statystycznego opinii w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na przesłane przy piśmie z dnia 29 lipca 2002 r. JD/043/286/02V w trybie art. 49 ust. 4 Regulaminu Senatu oświadczenie złożone przez Pana Senatora Grzegorza Niskiego podczas 22 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 lipca 2002 r. wyjaśniam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.) Minister Sprawiedliwości sprawuje zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną sądów. Na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 133, poz. 882 z późn. zm.) Minister Sprawiedliwości sprawuje również zwierzchni nadzór nad działalnością komorników i samorządu komorniczego. Podlega mu również prokuratura - art. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 1994 r. Nr 19. poz. 70 z późn. zm.), którą kieruje jako Prokurator Generalny.

Ministrowi Sprawiedliwości nie podlegają natomiast organy samorządu terytorialnego, których działalności dotyczy wystąpienie Pana Senatora Grzegorza Niskiego.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora RP Pana Jerzego Suchańskiego na 21. posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r. - uprzejmie powiadamiam, że NIK przeprowadziła postępowanie kontrolne związane z budową i uruchomieniem Elektrociepłowni "Nowa Sarzyna". Zarzuty przedstawione w piśmie Senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi dotyczące Elektrociepłowni "Nowa Sarzyna" zostały rozpoznane przez Delegaturę NIK w Rzeszowie. Czynności kontrolne podjęto także w spółce Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A. w Warszawie.

Droga S 69 posiada znaczenie ponadregionalne, jest wymieniana w rozporządzeniach RM, zawierających opis sieci autostrad, dróg ekspresowych i dróg o znaczeniu obronnym (aktualnie Rozporządzenie RM z 29 września 2001). Ponadto droga służy prowadzeniu ruchu międzynarodowego, jest częścią VI paneuropejskiego korytarza transportowego, a także europejskiej sieci drogowej TINA. Studia i koncepcje przebiegu tej drogi jako ekspresowej (S-69 poprzednio S-94) były wykonywane przez jednostki GDDKiA (dawniej GDDP) od jesieni roku 1994.

Opracowania projektowe (wykonywane przez GDDP Biuro Studiów Sieci Drogowej oraz Biuro Projektowe Transprojekt Kraków) były każdorazowo opiniowane i uzgadniane przez Zarządy Gmin położonych na trasie planowanej drogi ekspresowej. Trasa każdorazowo była przedmiotem dyskusji Rad Gmin oraz spotkań z mieszkańcami sąsiadujących wsi. Nierzadko w wyniku tych uzgodnień i spotkań projektanci byli zmuszeni do korygowania proponowanych przez siebie rozwiązań. Należy zwrócić uwagę, że droga ekspresowa, ze względu na swój tranzytowy charakter i wysoką prędkość projektową (80 km/h, minimalny promień łuku poziomego 300 m) jest niezwykle trudna do trasowania w terenie górskim o skomplikowanej budowie geologicznej i intensywnym zagospodarowaniu. Tak więc ostateczne rozwiązania stanowią pewien kompromis między wymaganiami wobec projektu (rozwiązanie poprawne technicznie, bezpieczne, minimalnie ingerujące w środowisko, minimalizujące koszty inwestycji) a stanowiskiem społeczności lokalnych - reprezentowanych między innymi przez Rady Gmin. Tego rodzaju kompromisem jest także aktualne rozwiązanie drogi ekspresowej w rejonie Wieprza.

Obecnie obowiązujące prawo budowlane chroni interesy obywateli poprzez obowiązek uzyskiwania przez inwestorów decyzji administracyjnych poprzedzanych każdorazowo koniecznością powiadamiania wszystkich zainteresowanych stron (Warunki Zabudowy i Zagospodarowania Terenu, Pozwolenie na Budowę). Każda inwestycja drogowa musi być ponadto uwzględniona w Planach Zagospodarowania Przestrzennego gminy. Plan ten jest tzw. "prawem miejscowym" uchwalanym przez właściwą Radę Gminy. Ustawa o Planowaniu Przestrzennym przewiduje cały tryb konsultacji, odwołań i akceptacji rozwiązań planistycznych przez ogół mieszkańców i podmiotów prawnych działających na terenie gminy. Gmina Radziechowy - Wieprz wielokrotnie wyrażała swoje stanowisko w sprawie drogi ekspresowej Żywiec - Zwardoń. Między innymi uzgodniła trasę dla Transprojektu Kraków wg. aktualnego przebiegu pismem nr GKD-7040/18/98 z 28-09-1998 r. W dalszym etapie prac planistycznych uzgodniony korytarz stał się podstawą dla aktualizacji Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego.

Faktycznie trasa projektowanej drogi S-69 przebiega przez grunty Gospodarstwa Hodowli Zarodowej w Wieprzu, jednak jak ustaliliśmy Urząd Gminy informował kierownictwo Ośrodka Hodowli Zarodowej o wszelkich zmianach w Miejscowym Planie Zagospodarowania Gminy, związanych z budową S-69. Pomimo braku zastrzeżeń ze strony kierownictwa Ośrodka w fazie wyłożenia w gminie projektu zmian Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, Gmina przesłała zainteresowanej stronie projekt, o którym mowa. Kierownictwo Ośrodka nie wniosło uwag, ani zastrzeżeń. Ponadto także w roku 2001 Biuro Projektów wystąpiło do ww. Ośrodka Hodowli Zarodowej o uzgodnienie przepustu w km 23+131,46 pod projektowaną drogą ekspresową. W odpowiedzi uzyskano opinię pozytywną bez żadnych zastrzeżeń.

Poruszony w oświadczeniu Pana Senatora problem wysokich kosztów inwestycji, ze względu na liczbę projektowanych wiaduktów wynika z liczby przekroczeń istniejących dróg i cieków wodnych. Zmiana przebiegu trasy nie będzie równoznaczna ze zmniejszeniem kosztów inwestycji ponieważ przeprowadzenie korytarza drogi przez teren alternatywny pociągnie za sobą większą liczbę wyburzeń siedlisk, a także trudne do przewidzenia, aczkolwiek bardzo prawdopodobne problemy z zabezpieczeniem terenów osuwiskowych, wymianą lub wzmocnieniem gruntów podłoża, regulacją cieków i potoków górskich i wiele innych.

W chwili obecnej trwają dalsze prace zmierzające do realizacji omawianej trasy tranzytowej. Na podstawie wykonanej dokumentacji technicznej oraz opracowanego w 2001 roku Studium Wykonalności uzyskano środki finansowe w postaci pożyczki z Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Zmiany przebiegu trasy na obecnym etapie miałyby już konsekwencje finansowe związane z opóźnieniem realizacji programu całej inwestycji, nie mówiąc już o dodatkowych kosztach badań, wierceń, aktualizacji dokumentacji projektowej i wszelkich konsekwencji związanych z ewentualnymi wyburzeniami budynków mieszkalnych. Biorąc powyższe pod uwagę, uważam, że obecnie zmiana trasy drogi ekspresowej na terenie gminy Radziechowy - Wieprz jest niepożądana.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Cieślaka, złożone na 21. posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r., w sprawie obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne przez emerytów i rencistów podejmujących działalność gospodarczą, przekazane pismem Marszałka Senatu RP z dnia 23 lipca 2002 r., znak: RJ/043/264/02/V, pozwolę sobie przedłożyć następujące wyjaśnienia.

Przedstawiony przez Pana Senatora problem obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne przez emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność oraz kwestia wysokości podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne tych osób (której minimalny wymiar został arbitralnie ustalony w przepisach ustawowych) - sygnalizowane także przez środowiska zainteresowanych emerytów i rencistów (zwłaszcza przez osoby osiągające niskie i nieregularne przychody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej) - były tematem szerokiej dyskusji już w pierwszym roku funkcjonowania systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

W jej wyniku oraz w odpowiedzi na liczne postulaty środowiska emerytów i rencistów, Ministerstwo Zdrowia podjęło działania legislacyjne zmierzające do zmiany regulacji prawnych w tym zakresie.

1. Jeżeli spełnione są przesłanki do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia, o którym mowa w art. 8, z więcej niż jednego tytułu, składka na ubezpieczenie zdrowotne opłacana jest z każdego z tych tytułów odrębnie.
2. Składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłacana od dodatkowych przychodów z działalności pozarolniczej przez osoby, których świadczenie emerytalne lub rentowe nie przekracza miesięcznie kwoty najniższego wynagrodzenia, w przypadku gdy osoby te:

3. Składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłacana przez osoby zaliczone do umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawności, od dodatkowych przychodów z prowadzonej przez te osoby działalności pozarolniczej, jeżeli osoby te: uzyskują przychody z tej działalności, w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 50% kwoty najniższej emerytury, opłacają podatek dochodowy w formie karty podatkowej. Jeżeli działalność pozarolnicza stanowi jedyne źródło przychodu tych osób, składka opłacana jest w wysokości nieprzekraczającej kwoty należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W przyjętym rozwiązaniu z jednej strony utrzymano mechanizm zawarty już w pierwszej wersji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (art. 22), rozbudowując jego brzmienie tak, aby wyeliminować wątpliwości interpretacyjne, z drugiej strony - wyłączono jego stosowanie w odniesieniu do osób, o których mowa w oświadczeniu Pana Senatora.

Odpowiada to podnoszonej zarówno przez Pana Senatora, jak i Rzecznika Praw Obywatelskich, trosce o tę szczególną grupę osób, które, znajdując się w trudnej sytuacji życiowej i materialnej, podejmują dodatkowy wysiłek w celu zwiększenia swoich niejednokrotnie bardzo skromnych emerytur i rent oraz pozwala na zachowanie fundamentalnej zasady, na której opiera się system powszechnego ubezpieczenia społecznego - zasady solidarności społecznej. Na gruncie systemu ubezpieczeń zdrowotnych zasada ta wyraża konieczność równego partycypowania w obciążeniu publicznoprawnym, jakim jest składka na ubezpieczenie zdrowotne, w celu nadania systemowi ochrony zdrowia rzeczywistej, a nie tylko deklarowanej powszechności.

W nawiązaniu do Pana pisma z 23 lipca 2002 r., znak: RJ/043/262/02V, przekazującego oświadczenie senatora Jerzego Cieślaka, uprzejmie informuję, że w związku z oświadczeniem senatora Mariana Lewickiego z 24 kwietnia br., dotyczącym kwestii opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne przez osoby pobierające świadczenia emerytalne i rentowe, prowadzące jednocześnie pozarolniczą działalność gospodarczą, Minister Finansów zajął stanowisko, które w dniu 23 maja br. zostało przekazane do Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (znak pisma: FS13-044-29/02). W związku z tym, iż oświadczenie senatora Jerzego Cieślaka dotyczy tego samego zakresu zagadnień, poniżej przedstawiam to stanowisko.

Zasady ustalania składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.). Zgodnie z art. 22 tej ustawy, jeżeli spełnione są przesłanki do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia z więcej niż jednego tytułu, składka jest opłacana z każdego z tych tytułów odrębnie. Dlatego osoby uzyskujące dodatkowe przychody z tytułu wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, w stosunku do których istnieje obowiązek opłacania składki zdrowotnej, jeśli jednocześnie podlegają obowiązkowi ubezpieczenia z innych tytułów, zobligowane są opłacać składki z każdego z tych tytułów.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż w powołanej ustawie zawarte zostały rozwiązania pozwalające na pominięcie obowiązku opłacania więcej niż jednej składki w przypadku zbiegu tytułów do objęcia ubezpieczeniem. Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłacana od dodatkowych przychodów z działalności pozarolniczej przez osoby, których świadczenie emerytalne i rentowe nie przekracza miesięcznie kwoty najniższego wynagrodzenia, w przypadku gdy osoby te.

- uzyskują przychody z tej działalności w wysokości nie przekraczającej miesięcznie 50% kwoty najniższej emerytury,

Sprawa zaliczenia okresu czynnej służby wojskowej do okresów pracy górniczej wystąpiła w trakcie opracowywania programu rządowego "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2992" i była jednym z elementów programu zmian w górniczym pakiecie socjalnym. Znalazło to odzwierciedlenie w ustawie o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych.

Realizacja Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001 nie została wstrzymana przez Ministerstwo Zdrowia jak to zostało stwierdzone w powyższym oświadczeniu ale została spowodowana trudną sytuacją finansową w jakiej znajdował się budżet państwa. W związku z powyższym Rada Ministrów w dniu 23 października 2001 r. podjęła decyzję o zablokowaniu wydatków ujętych w ustawie budżetowej na 2001 r. w części 83 - Rezerwy celowe, poz. 29 - program działań osłonowych i restrukturyzacji w ochronie zdrowia (Dz. U. Nr 125) w wysokości 220 mln zł.

Zgodnie z założeniami tegorocznego Programu, Regionalne Komitety Sterujące miały za zadanie dokonać podziału środków finansowych na programy niezrealizowane z puli gwarantowanej Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2001. Takie też propozycje wpłynęły z Województwa Małopolskiego. Zespół Opieki Zdrowotnej w Dąbrowie Tarnowskiej mieszczący się na ul. Szpitalnej 1 nie znalazł się na liście jednostek, które zostały zakwalifikowane do dofinansowania w ramach Programu Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia w roku 2002. Ponadto chcę podkreślić, że nie ingeruję w podział środków dokonany przez Regionalny Komitet Sterujący.

Natomiast Program Zintegrowane Ratownictwo Medyczne jest prowadzony jako program wieloletni, w trakcie którego główny nacisk jest położony na zapewnienie równomiernego dostępu do świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego na terenie całego kraju. Z faktu, że szpital w Dąbrowie Tarnowskiej nie został ujęty w tegorocznym przydziale środków nie należy wyciągać wniosków o skreśleniu jednostki z programu tworzenia oddziałów ratunkowych. Tym niemniej w świetle zapisów art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym szpitalne oddziały ratunkowe mogą być tworzone dla populacji nie mniejszej niż 100 000 mieszkańców, natomiast powiat Dąbrowski zgodnie z danymi z 31 grudnia 2001 roku liczy 58 934 mieszkańców. Dodatkowo, w odległości 20 km został stworzony szpitalny oddział ratunkowy w Tarnowie. W sytuacji konieczności prowadzenia oszczędnej polityki w zakresie wydatków z budżetu państwa należy zastanowić się nad celowością i wykorzystaniem kosztownej inwestycji, jaką jest szpitalny oddział ratunkowy. Wydaje się, iż zadania związane z ratownictwem medycznym można by realizować w oszczędniejszej formie, jaką jest proponowana w nowelizacji ustawy ewakuacyjna izba ratunkowa.

Odnosząc się do problemu umieszczenia Zespołu Opieki Zdrowotnej w Dąbrowie Tarnowskiej w krajowej sieci szpitali, uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia został opracowany projekt kryteriów tworzenia krajowej sieci szpitali publicznych, które mają stanowić podstawę kwalifikowania do sieci samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, świadczących opiekę zdrowotną w formie stacjonarnej. Projekt kryteriów z prośbą o opinie i ewentualne uwagi został przesłany do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej, Wojewodów, Marszałków a także organizacji związkowych i samorządów zawodowych. Dopiero po analizie przekazanych uwag zostaną określone ostateczne kryteria kwalifikowania poszczególnych jednostek do sieci.

Ponieważ opracowane kryteria nie są jeszcze ostateczne, nie jest możliwe przekazanie dokładniejszych informacji na temat możliwości zakwalifikowania poszczególnych placówek do krajowej sieci szpitali.

Aktualnie w Polskim Górnictwie Naftowym i Gazownictwie S.A. trwają prace nad opracowaniem Strategii Rozwoju Górnictwa Naftowego PGNiG S.A. W ramach tej strategii zakłada się szybkie zagospodarowanie opłacalnych do eksploatacji udokumentowanych i odkrytych złóż gazu ziemnego i zwiększenia wydobycia krajowego gazu ziemnego do poziomu co najmniej 5,5 - 6,5 mld m³ rocznie w przeliczeniu na gaz wysokometanowy - tj. o ok. 50% więcej niż obecnie.

Po zatwierdzeniu Strategii PGNiG S.A. zapewni odpowiednie środki finansowe na zagospodarowanie złóż do eksploatacji. Aktualnie opłacalne do eksploatacji zasoby wynoszą około 82 mld m³ w przeliczeniu na gaz wysokometanowy. Pozostałe zasoby w części wymagają dalszych prac rozpoznawczych, a w części są aktualnie traktowane jako pozabilansowe. Pozytywne wyniki dalszych prac poszukiwawczych i rozpoznawczych lub zmiana warunków na lepsze, mogą spowodować, że część z pozostałych zasobów zostanie przekwalifikowana do zasobów ekonomicznych opłacalnych do eksploatacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, a w szczególności czynnik ekonomiczny, przy aktualnym poziomie wydobycia około 4 mld m³ rocznie zasobów wystarczy na około 20 lat eksploatacji, a po zwiększeniu wydobycia na około 13,5 roku.

Złoża ropy naftowej są na bieżąco zagospodarowane do eksploatacji. Aktualnie realizowany jest drugi etap zagospodarowania największego złoża Barnówko - Mostno - Buszewo (BMB) w rejonie Dębna Lubuskiego. Małe złoża ropy naftowej zagospodarowane do eksploatacji są metodą przyspieszoną w ramach tzw. próbnej eksploatacji.

Jednocześnie informuję, że Minister Skarbu Państwa opracował projekt "Programu restrukturyzacji i prywatyzacji sektora gazowego", który zostanie przedłożony pod obrady Stałego Komitetu Rady Ministrów. Przy pracach nad Programem, powołany w tym celu Zespół ekspertów korzystał z uwag przedstawionych w Opinii Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego i Pana Krzysztofa Szamałka, dotyczących wydzielenia górnictwa naftowego ze struktur PGNiG S.A., które następnie znalazły swój wyraz w przygotowanym projekcie Programu.