W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Tadeusza Bartosa na 20. posiedzeniu Senatu w dniu 5 lipca 2002 roku, przekazanym przy piśmie znak: LP/043/241/02/V z dnia 10 lipca br., w sprawie produkcji i dystrybucji części zamiennych do ciągników URSUS, po zapoznaniu się z istotnymi faktami dotyczącymi podejmowanych przez Zarząd ZPC URSUS S.A. i Zarząd Fabryki Ciągników sp. z o.o. działań zwalczających nieuczciwą konkurencję w produkcji i dystrybucji części zamiennych do ciągników marki URSUS, przedstawiam co następuje:

Spółka ZPC URSUS S.A. powstała w 1998 roku w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego. Akcjonariuszami Spółki są: Skarb Państwa - 45%, Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. - 24% i drobni akcjonariusze - pracownicy i byli wierzyciele Spółki. Fabryka Ciągników URSUS sp. z o.o. jest jednoosobową spółką ZPC URSUS S.A., w której Skarb Państwa nie posiada żadnych udziałów.

Odnosząc się do zarzutów stawianych przez niektórych producentów i dystrybutorów części zamiennych do ciągników URSUS, w związku z podjęciem przez ZPC URSUS S.A. i jego spółki zależne działań prawnych przeciwko nieuczciwej konkurencji, wyjaśniam, że odpowiednie znaki towarowe i patenty związane z produkcją ciągników i części zamiennych należące do Fabryki Ciągników URSUS sp. z o.o. i ZPC URSUS S.A., zarejestrowane w Urzędzie Patentowym, upoważniają te spółki do podejmowania działań zmierzających do ochrony posiadanych praw.

Według przedstawianych przez ZPC URSUS S.A. dokumentów, nagminnie nadużywane są prawa Ursusa do chronienia znaków towarowych używanych bez zgody Ursusa w reklamach, informacjach handlowych, na opakowaniach a nawet na samych wyrobach. Kolejnym powszechnie stosowanym nadużyciem, wskazywanym przez URSUS, jest używanie przez niektórych producentów i dystrybutorów części, systemu numeracji katalogowej części zamiennych, który należy do Ursusa. Producenci i dystrybutorzy części zamiennych do ciągników URSUS, mają prawo posługiwać się powyższymi oznaczeniami, po uzyskaniu stosownej zgody ich właściciela (ZPC URSUS S.A., FC URSUS sp. z o.o.), zgodnie z wymogami ustawy o prawie własności przemysłowej i ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przepisy wymienionych ustaw dają możliwość podejmowania odpowiednich czynności prawnych przez właściciela licencji.

Zgodnie z danymi GUS i Ministerstwa Rolnictwa obecnie w Polsce zarejestrowanych jest ponad 1.107.500 ciągników marki URSUS, przy czym około 15.000 ciągników URSUS jest w eksploatacji bez aktualnej rejestracji. Stwarza to ogromny rynek części zamiennych, którego wartość szacowana jest na 800 milionów złotych rocznie. Dlatego też wielu producentów i dystrybutorów dokonując czynów nieuczciwej konkurencji od lat wykorzystuje bezprawnie markę URSUSA, jego znaki towarowe, patenty i dokumentację techniczną. W latach 90-tych miały miejsce, według dokumentów ZPC URSUS S.A., fakty nielegalnego kopiowania dokumentacji technicznej i wyprowadzania z fabryki oprzyrządowania produkcyjnego. W ten sposób produkcją części zamiennych zaczęły się zajmować różne podmioty, nie posiadające odpowiedniej bazy technicznej. Zakłady te z reguły odtwarzały tylko zewnętrzne cechy produkowanych części zamiennych, nie zachowując norm technicznych dotyczących jakości materiałów, dokładności obróbki i innych.

W działaniach swych, oprócz oczywistych przypadków nadużywania znaków towarowych, producenci i dystrybutorzy używają numeru katalogowego części Ursusa, oznaczając nim nieoryginalne wyroby. System numeracji tworzony przez dziesiątki lat przez Ursus opiera się na numerze rysunku technicznego danej części i zakodowany w nim jest m.in. materiał z jakiego część została wyprodukowana, rodzaj obróbki mechanicznej, termicznej i chemicznej, typ ciągnika i nazwa części. Używanie znaku jako identyfikatora danej części, której jakość nie odpowiada normom Ursusa jest - w opinii prawnej prezentowanej przez ZPC URSUS S.A. - formą podszywania się lub kopiowania, czyli wyczerpuje znamiona czynów nieuczciwej konkurencji.

Dlatego też URSUS podjął działania zmierzające do prawnego uporządkowania rynku części zamiennych, co w konsekwencji służyć ma zadowoleniu konsumenta, nie narażanego na nieświadome zakupy nieoryginalnych części i dodatkowe koszty. Przedsiębiorcy, którzy w przeszłości prowadzili praktyki nieuczciwej konkurencji wobec URSUSA, muszą liczyć się ze skutkami tej praktyki i działań URSUSA zmierzających do uzyskania odszkodowań za czyny nieuczciwej konkurencji. Wolą wyrażaną przez Zarząd ZPC URSUS S.A. jest zapewnienie i dochodzenie ochrony słusznych jego praw, czy to w drodze sądowej czy to w drodze pozasądowych ugód. Wszystkie podejmowane przez Zarząd ZPC URSUS S.A. działania w tym zakresie, zgodne z prawem, uzyskają pełne moje poparcie.

• Skład delegacji pod przewodnictwem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego podczas wizyty oficjalnej w Stanach Zjednoczonych (16-19 lipca br.) ustalała Kancelaria Prezydenta RP. Rola MSZ ograniczała się do merytorycznego i organizacyjnego wsparcia wizyty (przesłaliśmy w tej sprawie stosowną "Notatkę informacyjną w sprawie założeń merytorycznych i organizacyjnych wizyty państwowej Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z Małżonką w Stanach Zjednoczonych" z dn. 18 czerwca br.).
• Ministerstwo Gospodarki reprezentowane było podczas wizyty przez Podsekretarza Stanu pana M. Wejtko. Zgodnie z procedurą obowiązującą w urzędach państwowych, wyjazd wiceministra odbywa się za wiedzą i zgodą szefa resortu.

Szanowny Panie Marszałku,

Interpelacja dotyczy propozycji Komisji w sprawie Szóstego Programu Ramowego w dziedzinie badań i rozwoju technologicznego, przyjętej w dniu 21 lutego 2001 r. (COM(2001)94) oraz szczegółowych programów wdrażających Szósty Program Ramowy z dnia 30 maja 2001 r. (COM(2001)279). W dniu 14 listopada 2001 r. odbyło się ich pierwsze czytanie w Parlamencie Europejskim, zaś w dniu 28 stycznia 2002 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko w tej sprawie.

Następnie pragnę zaznaczyć, że nie istnieją przepisy wspólnotowe, które nakładałyby na państwa członkowskie obowiązek prowadzenia określonej polityki naukowo-badawczej. Zgodnie z art. 163.1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Wspólnota ma na celu wzmacnianie podstaw naukowych i technologicznych przemysłu Wspólnoty i sprzyjanie rozwojowi jego konkurencyjności międzynarodowej, jak również promowanie działalności badawczej uznanej za niezbędną na podstawie innych rozdziałów niniejszego Traktatu.

O wielostronnym programie ramowym, w którym ujęte są wszystkie działania Wspólnoty, uchwalany przez Radę, mowa jest w art. 166 TWE. Zgodnie z tym artykułem, Program ramowy:

- ustala cele naukowe i technologiczne, które mają być osiągnięte przez działania przewidziane w art. 164 oraz priorytety, które się z nim wiążą,

Należy zauważyć również, że do roku 2002 obowiązuje Piąty Program Ramowy Badań, Rozwoju Technicznego i Prezentacji Unii Europejskiej (5PR), do którego Polska już w maju 1997 roku zgłosiła zamiar przystąpienia. Z polskiej strony jednostką odpowiedzialną jest Komitet Badań Naukowych. Nieformalne rozmowy prowadzone przez delegację Komitetu Badań Naukowych z przedstawicielami Dyrekcji Generalnej XII Komisji Europejskiej od grudnia 1997 r. do września 1998 r. doprowadziły do porozumienia w tej sprawie, które miało charakter decyzji Rady Stowarzyszenia UE - RP.

Przystąpienie do 5PR i uzyskanie przez polskie placówki naukowo-badawcze i przedsiębiorstwa prawa do udziału we wszystkich programach i do otrzymywania pomocy finansowej na realizację projektów wiązało się z koniecznością wpłacenia przez KBN składki do budżetu 5PR, w związku z czym Komitetowi zależało na uczestnictwie jak największej liczby polskich instytucji w zatwierdzonych projektach. Należy jednak podkreślić, że równie ważne jak otrzymanie środków na badania z budżetu 5PR było zdobycie przez nasze instytucje praktycznych doświadczeń, które pozwolą im skutecznie rywalizować o ogromne unijne środki przeznaczone na Badania i Rozwój Techniczny (BRT), gdy Polska zostanie członkiem UE, oraz uzyskanie wyników mogących w istotny sposób przyczynić się do dalszego rozwoju gospodarczego naszego kraju. Korzyści płynące z efektów współpracy z silnymi ośrodkami naukowymi i technicznymi będą miały znacznie większą uwagę niż same fundusze przekazane przez UE na wykonywane w Polsce prace BRT.

Należy zauważyć, że 5 Program Ramowy nie wspiera badań naukowych jako takich. Poprzez ten program finansowane są prace, które mają służyć realizacji strategicznych celów Unii Europejskiej w zakresie gospodarczym, politycznym i społecznym. Cele te definiowane są przez Radę Unii Europejskiej na podstawie propozycji Komisji Europejskiej oraz opinii Parlamentu Europejskiego. Badania nie służące realizacji strategicznych celów Unii Europejskiej nakreślonych w 5 Programie Ramowym nie mają szans uzyskania finansowania z tego programu bez względu na temat badań, ich poziom oraz reputację prowadzących te badania uczonych.

Szósty Europejski Program Ramowy Badań i Rozwoju Technicznego (6PR) jest głównym instrumentem służącym wykreowaniu Europejskiej Przestrzeni Badawczej (the European Research Area). W decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie 6PR, art. 3 przewiduje, że wszelkie badania realizowane w 6PR muszą być prowadzone w zgodzie z fundamentalnymi zasadami etycznymi. Projekt tego Programu różni się od poprzednich zamierzeniami, zakresem i sposobem jego wdrożenia. Celem Programu jest większe skoncentrowanie się na problemach ważnych w skali Europy (mniejsza liczba priorytetów badawczych przy zwiększonym ich finansowaniu, lepsza integracja wysiłków naukowców poprzez uproszczenie procedur realizacji 6PR i udoskonalone partnerstwo między różnymi aktorami Europejskiej Przestrzeni Badawczej). Tak sformułowany cel jest rezultatem intensywnych poprzedzających konsultacji z naukowymi i przemysłowymi środowiskami oraz z władzami społeczeństw na różnych poziomach.

• koncentracja na wybranych priorytetowych obszarach badań,
• strukturyzacja poprzez silniejsze powiązania z krajowymi, regionalnymi i innymi europejskimi inicjatywami,
• koordynacja i usprawnienie

- nanotechnologie, inteligentne materiały, nowe procesy produkcyjne,

- obywatele i system rządzenia w europejskim społeczeństwie tworzonym na fundamencie wiedzy.

Reasumując, w 5PR Unii Europejskiej pewne rodzaje badań nie są finansowane z przyczyn etycznych (np. badania nad technikami klonowania do celów reprodukcyjnych lub terapeutycznych). Można zatem spodziewać się, że Komisja Europejska nadal będzie oceniać projekty badawcze z punktu widzenia etyki, i że te badania, które wykorzystują zarodki ludzkie, nie będą zatwierdzone do realizacji. Należy jednak poczekać na przyjęcie programu szczegółowego Focusing and Integrating Community Research, a zwłaszcza jego programu pracy, w którym być może znajdzie się zapis na temat rodzajów badań wykluczonych z finansowania z budżetu 6PR.

Jednocześnie pragnę poinformować Pana Marszałka, że obszar negocjacyjny "Nauka i badania" został tymczasowo zamknięty jeszcze w 1998 roku. W stanowisku negocjacyjnym stwierdzono, że Polska w pełni podziela założenia, priorytety i cele polityki wspólnotowej w obszarze "Nauka i badania". Strona polska akceptuje w pełni acquis i nie zgłasza problemów negocjacyjnych w omawianym obszarze. Ze względu na charakter aktów prawnych stanowiących acquis communautaire nie ma potrzeby podjęcia przez stronę polską działań dostosowawczych ani występowania o derogacje lub okresy przejściowe. Akty te nie mają bezpośrednich odpowiedników w systemie prawa polskiego i nie są sprzeczne z tym systemem.

Odpowiadając na pismo z dnia 23 lipca br. (znak: RJ/043/263/02/V), przy którym został przekazany tekst oświadczenia złożonego przez senatorów: Panią Wiesławę Sadowską oraz Pana Zbigniewa Gołąbka na 21 posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r. uprzejmie wyjaśniam, iż przedstawione w oświadczeniu sugestie sfinansowania budowy drogi E 77 na odcinku od Białobrzegów do Jedlińska były rozważane przez Ministerstwo Finansów w kwietniu br. w wyniku otrzymania propozycji przedsiębiorców radomskich przy piśmie Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Pana Marka Wikińskiego. W załączeniu przekazuję kopię udzielonej odpowiedzi.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli złożonym w dniu 24 lipca 2002 r. i poruszanymi w nim problemami, wyjaśniam, co następuje:

Ad.1. Zgodnie z art. 4 pkt 3 Ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym, producenci cukru mogą zbywać prawa do przyznanych limitów [...] lub ich części Spółkom Cukrowym lub producentom cukru.

Ad.2. Odnosząc się do pytania dotyczącego pakietu inwestycyjnego z umowy sprzedaży grupy kalisko-konińskiej, należy stwierdzić, że umowa została zawarta pomiędzy Poznańsko-Pomorską Spółką Cukrową S.A. i inwestorem Pfeifer&Langen, a w związku z tym Minister Skarbu Państwa nie jest stroną umowy, zatem nie może prowadzić negocjacji w zakresie zmiany umowy.

Ad.4. Nawiązując do pytania w sprawie Cukrowni Pruszcz S.A., należy wyjaśnić, że Walne Zgromadzenie akcjonariuszy Cukrowni Pruszcz, na którym Poznańsko-Pomorska Spółka Cukrowa S.A. posiada 51% głosów, Skarb Państwa 49%, w dniu 27 maja 2002 r. udzieliło absolutorium byłemu Prezesowi Cukrowni, oceniając jego pracę w roku obrotowym 2000/2001. Natomiast ocena pracy byłego Prezesa w roku obrotowym 2001/2002 będzie przedmiotem analizy i wnikliwej oceny po zakończeniu roku obrotowego 2001/2002.

Ad.5. W kwestii związków cukrowni i Spółek Cukrowni z firmą Halex, informuję, że Minister Skarbu Państwa, jako akcjonariusz cukrowni nie dysponuje wiedzą na temat powiązań Cukrowni z poszczególnymi partnerami handlowymi. Bezpośredni nadzór nad działalnością Spółek mają Rady Nadzorcze. W związku z tym Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło do organów spółek z prośbą o analizę powiązań gospodarczych Cukrowni z firmą Halex.

Powyższa sprawa została rozstrzygnięta dopiero w dniu 7 listopada 2001 r. przez NSA i ostatecznie zamknięta 23 listopada 2001 r. Decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o umorzeniu postępowania w sprawie nabycia przez Saint Louis Sucre International S.A.S. 95% akcji Śląskiej Spółki Cukrowej S.A. Wobec tak wydanego wyroku NSA powstało pytanie czy podpisana w dniu 15 listopada 2000 r. Umowa była ważna (przy tak sformułowanych warunkach), a jeśli tak to czy nadal obowiązuje i w związku z tym czy Inwestor ma prawo, aby skutecznie żądać wydania akcji spółki.

Żądanie Inwestora zostało określone w pozwie złożonym do Sądu Okręgowego w Warszawie w dniu 14 lipca 2001 r. gdzie firma Saint Louis Sucre International S.A.S. wystąpiła o nakazanie złożenia przez Skarb Państwa oświadczeń woli o przeniesienie własności akcji Śląskiej Spółki Cukrowej S.A. przez Skarb Państwa na rzecz SLS International S.A.S., poprzez nakazanie wydania odcinka zbiorowego akcji Śląskiej Spółki Cukrowej S.A., oraz o zabezpieczenie powództwa.

- W dniu 5 lipca br. Departament Konsularny i Polonii przekazał skargi Panów Walusia i Czarnoty do Ambasady RP w Tel Avivie w celu podjęcia przez placówkę czynności wyjaśniających okoliczności nagannego potraktowania polskich turystów przez izraelskie służby imigracyjne oraz wystąpienia do miejscowych władz z notą protestacyjną;

- W okresie ostatnich kilku miesięcy przypadki radykalnych, a czasem wręcz brutalnych interwencji izraelskich służb imigracyjnych wobec polskich obywateli, którym odmówiono możliwości wjazdu na teren Izraela, przybrały niepokojący wymiar. Również często absurdalne powody tych odmów, podawane przez miejscowe władze (np. zarzut zamiaru uprawiania prostytucji przez kilkunastoletnie dziewczynki udające się do Izraela na wakacje) skłoniły Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP do podjęcia zdecydowanych kroków w celu wyeliminowania tych potencjalnych zagrożeń, jakie powyższa sytuacja niesie dla ruchu osobowego między Polską a Izraelem;

- Dotychczasowe procedury polegające na przekazywaniu odpowiednim izraelskim władzom notofikowanych, oficjalnych protestów nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Przesyłane tą drogą przez Ambasadę RP skargi obywateli polskich pozostawały bez odpowiedzi ze strony izraelskiego MSZ. Dopiero podjęte osobiście przez Pana Ambasadora M. Kozłowskiego, energiczne interwencje bezpośrednio u ministrów Spraw Zagranicznych i Spraw Wewnętrznych Izraela oraz intensywne kontakty z przedstawicielami parlamentu i miejscowych mediów sprawiły, że od kilku tygodni możemy mówić o pewnej poprawie sytuacji. Z informacji posiadanych przez Ambasadę wynika, że w ciągu ostatnich 3 tygodni zdecydowanie zmniejszyła się ilość Polaków, którym odmówiono zgody na wjazd do Izraela. Nie wpłynęła również żadna skarga na postępowanie tamtejszych władz imigracyjnych;

- Planowane jest spotkanie ambasadora Kozłowskiego z premierem Sharonem, podczas którego strona polska przedstawi sytuację i będzie nalegała na podjęcie przez władze izraelskie działań zmierzających do uniknięcia potencjalnych konfliktów związanych z utrudnieniami w ruchu osobowym. Jak wynika bowiem również z deklaracji polityków izraelskich, obydwu stronom zależy na wyeliminowaniu takich sytuacji, które mogłyby negatywnie rzutować na bardzo dobrze rozwijające się kontakty na wszystkich pozostałych płaszczyznach;

- Ze swojej strony, korzystając z okazji przyjazdu do Warszawy, pod koniec br. delegacji izraelskiej z dyrektorem generalnym Ministerstwa Turystyki na czele, podniosę sprawę niewłaściwego traktowania polskich obywateli przez służby graniczne Izraela, w trakcie planowanego mojego spotkania z tą delegacją.

• ustawę z dnia 11 kwietnia 2001 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny (Dz. U. Nr 43, poz. 477),
• ustawę z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem na polski obszar celny niektórych towarów tekstylnych i odzieżowych (Dz. U. Nr 110, poz. 1188),
• ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych (Dz. U. Nr 123, poz. 1352).
• W przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 24 października 2000 r. "Strategii dla przemysłu lekkiego na lata 2000-2005", uruchomiono również pakiet działań mających ograniczyć nielegalny i nieprawidłowy import wyrobów przemysłu lekkiego w tym wyrobów skórzanych i obuwia, do których można zaliczyć:
• wejście w użycie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 kwietnia 2002 r. w sprawie urzędów celnych, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, określił urzędy celne uprawnione do obejmowania procedurą dopuszczenia do obrotu niektórych wyrobów skórzanych, w których przeszkoleni funkcjonariusze dokonują kompleksowego porównania przedłożonych dokumentów celnych i zgłoszonego do kontroli celnej ładunku,
• uszczelnienie granic oraz uporządkowanie obrotu wyrobami skórzanymi i obuwiem poprzez:

- ogólnopolskiego systemu wspomagania procesu zarządzania i informowania kierownictwa o wybranych wskaźnikach analitycznych CELESTA,

Zasady opodatkowania podatkiem VAT oraz podatkiem akcyzowym określa ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz przepisy wykonawcze. Zgodnie z wymienioną ustawą jedynie skóry futrzane zwierząt szlachetnych oraz wyroby z tych skór są wyrobem akcyzowym, pozostałe skóry i wyroby z tych skór nie podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Z informacji przekazanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wynika, że problem złej jakości obuwia, w tym m.in. naruszeń prawa w zakresie znakowania obuwia, jest znany Urzędowi oraz inspekcji Handlowej od dawna. Buty stanowią na rynku polskim produkt o wysokim wskaźniku wadliwości oraz najwyższej liczbie reklamacji odrzucanych przez przedsiębiorców w sposób nieuzasadniony. Zła sytuacja w tym zakresie dotyczy butów pochodzenia krajowego i z importu. Z tego względu rynek obuwia corocznie stanowi przedmiot kontroli Inspekcji Handlowej. W bieżącym roku przeprowadzone kontrole wskazały niepokojąco wysoki odsetek obuwia źle oznakowanego, 57,5% obuwia importowanego posiadało uchybienia w tym zakresie, a w przypadku obuwia dla dzieci do lat 10 odsetek ten wyniósł 75,2%. W wyniku kontroli wstrzymano wprowadzenie do obrotu obuwia o wartości 1.119 tys. zł, przeceniono i przeklasyfikowano obuwie o wartości 58,36 tys. zł, a obuwie o wartości 22,3 tys. zł zwrócono do dostawców. Prócz tego 33 osoby ukarano grzywnami nałożonymi w drodze mandatu karnego w łącznej kwocie 6,64 tys. zł oraz skierowano wnioski do sądów o ukaranie nierzetelnych sprzedawców. Działania kontrolne dotyczące obuwia będą kontynuowane.

Odnosząc się do kwestii związanych z wprowadzaniem do obrotu handlowego rękawic ochronnych uprzejmie informuję zarówno produkowane w kraju jak i importowane z zagranicy podlegają obowiązkowi certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem. W tym przypadku przestrzeganie obowiązków w zakresie certyfikacji jest także przedmiotem systematycznych kontroli Inspekcji Handlowej i w przypadku naruszeń stosowana jest sankcja ekonomiczna w wysokości 100% sumy uzyskanej ze sprzedaży zakwestionowanych wyrobów. Kontrola rękawic ochronnych znajduje się w bieżącym roku w planach kontroli o znaczeniu krajowym Inspekcji Handlowej.

Ogólną wysokość kwoty subwencji oświatowej określa ustawa budżetowa na rok 2002 z dnia 14 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 156, poz. 1822). Z kwoty tej wyodrębnia się 1% rezerwę. Pozostałą kwotę rozdziela się między gminy, powiaty i województwa samorządowe według zasad ustalonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania - z uwzględnieniem typów i rodzajów szkół prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, stopni awansu zawodowego nauczycieli oraz liczby uczniów w tych szkołach.

Rozporządzenie to, stosowane od kilku lat, jest corocznie modyfikowane i aktualizowane w dostosowaniu do zmieniających się uwarunkowań związanych głównie z przemianami systemowymi i strukturalnymi w ramach postępujących etapów reformy oświaty. Integralną częścią tego rozporządzenia jest algorytm podziału subwencji oświatowej na dany rok. Ze względu na rozbudowaną i złożoną strukturę istniejących zadań edukacyjnych znajdujących się w gestii jednostek samorządu terytorialnego stosowane formuły podziału algorytmicznego subwencji oświatowej uwzględniają szereg czynników i parametrów przeliczeniowych obrazujących specyfikę kształtowania składowych elementów subwencji oświatowej w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych jak i zadań pozaszkolnych. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że algorytm będąc ogólną kategorią dotyczącą wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, nie może odzwierciedlać jednostkowych problemów, występujących w konkretnej gminie, powiecie lub województwie samorządowym, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

Należy zaznaczyć, iż formuła podziału algorytmicznego dotyczy kształtowania subwencji oświatowej odnoszonej do szczebla danej jednostki samorządu terytorialnego, a nie poszczególnych szkół i placówek oświatowych prowadzonych (dotowanych) przez określone gminy, powiaty i województwa samorządowe. Sposób rozdysponowania subwencji oświatowej wraz z zaangażowaniem środków z dochodów własnych, należy do samodzielnych kompetencji i decyzji danego samorządu.

- wstępnych danych statystycznych (EN-8) o liczbie uczniów na rok szkolny 2001/2002 oraz danych dotyczących grupy uczniów niepełnosprawnych i uprawnionych do dowozu zawartych w sprawozdaniach GUS na rok szkolny 2000/2001.

Należy również pokreślić, że obniżenie globalnej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej musiało znaleźć odzwierciedlenie w zmniejszonych kwotach wstępnych subwencji oświatowej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego. Skala tych zmian w poszczególnych samorządach wynikała ponadto ze zmniejszającej się liczby uczniów w obszarze zadań edukacyjnych oraz struktury tych zadań, a także z oddziaływania określonych ograniczników korygujących. Kwoty te zostały ustalone na podstawie wstępnych danych wykazanych w sprawozdaniach statystycznych GUS za rok szkolny 2001/2002 oraz zmodyfikowanych zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej.

Zatem ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego na rok 2002 naliczone zostały na podstawie:

Dokonana przez JST weryfikacja zadań rzeczowych znalazła swoje odzwierciedlenie w zmianach kwot ostatecznych subwencji oświatowej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego. Skala tych zmian w poszczególnych samorządach wynikała przede wszystkim ze znacznego obniżenia "finansowego standardu A" z poziomu 2.316,20 zł (grudniowa subwencja wstępna) do 2.271,41 zł (subwencja ostateczna), zmiany liczby uczniów w obszarze zadań edukacyjnych oraz struktury tych zadań, a także z oddziaływania współczynników korygujących.

Ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2002 dla Miasta Bochni określona została w wysokości 9.198.457 zł i w stosunku do kwoty prezentowanej w grudniu ubiegłego roku uległa dalszemu zmniejszeniu o 167.814 zł. Wynikało to przede wszystkim ze znacznego obniżenia wartości tzw. "finansowego standardu A" i oddziaływania ograniczników korygujących.

Istotne znaczenie ma również fakt, że w warunkach roku 2002, określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu wprowadzono zasadniczą zmianę odnośnie wysokości ograniczników korygujących, a mianowicie przyjęto, że wynikowa kwota subwencji na zadania szkolne wyliczona na ucznia dla danej jednostki samorządu terytorialnego - nie może być mniejsza niż 95% ani większa niż 112% kwoty subwencji na ucznia na zadania szkolne w roku bazowym. Natomiast kwota subwencji na zadania pozaszkolne nie może być mniejsza niż 95%, ani większa niż 112% analogicznej kwoty roku bazowego. Środki na wyrównanie jednostkom samorządu terytorialnego do dolnego progu 95% subwencji na ucznia roku bazowego oraz do dolnego progu 95% kwoty subwencji na zadania pozaszkolne w roku bazowym bilansowane są w ramach proporcjonalnych ograniczeń naliczanej subwencji dla poszczególnych jednostek.

Ponadto uprzejmie informuję, że w roku 2001 subwencja oświatowa dla Miasta Bochni w części na zadania pozaszkolne ustalona została na poziomie 50.385,00 zł. Natomiast w roku 2002 wyliczona algorytmicznie kwota subwencji na zadania pozaszkolne wynosiła 81.718,38 zł, co stanowiło 162,18% analogicznej kwoty w roku bazowym. W wyniku zastosowania górnego progu (112%) kwotę tę obniżono o 25.287,18 zł.

Przekazując powyższe, uprzejmie Pana Marszałka informuję, że nie jest możliwe naliczenie części oświatowej subwencji ogólnej na 2002 r. dla wybranych jednostek samorządu terytorialnego według odrębnych zasad, innych niż zostały określone w wymienionym rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Pragnę zaznaczyć, że zwiększenie subwencji oświatowej na 2002 r. możliwe jest jedynie z 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej, która jest przeznaczona na finansowanie z budżetu państwa zadań oświatowych, zgodnie z kryteriami ustalonymi w uzgodnieniu z Zespołem ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na rok 2002. Kryteria podziału 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej zostały przekazane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego pismem z dnia 3 lipca br. Nr DE-III-3117/27/so-og/02.

Rezerwa ta pozwoli na korektę wysokości subwencji tym jednostkom samorządu terytorialnego, które - na podstawie obiektywnie uzasadnionych przesłanek - będą wymagały finansowego wsparcia w dostosowaniu do uwarunkowań w zakresie finansowania zadań oświatowych w obecnym roku.

W polityce zagranicznej obecnego rządu priorytetowo traktowany jest kierunek euroatlantycki. Do ważnych zadań należy jednak aktywny rozwój stosunków politycznych i handlowych z państwami Azji. Kładziemy duży nacisk na odbudowę i zwiększenie obecności naszego kraju, także gospodarczej, na tym obszarze. Dążymy do zwiększenia zainteresowania Polską, zwłaszcza ze strony państw pozaeuropejskich o największym potencjale do których niewątpliwie należą Chiny. Stanowisko takie zostało wyrażone przez Prezesa Rady Ministrów RP, Pana Leszka Millera w jego exposé w październiku 2001 r. oraz w moim wystąpieniu w Sejmie na początku br. na temat podstawowych kierunków polskiej polityki zagranicznej.

Obecny rząd, nie rezygnując z pryncypiów w sferze podstawowych wolności i praw człowieka, kształtuje swoją politykę wobec Chin w duchu konstruktywnym. We wszystkich drażliwych kwestiach międzynarodowych dotyczących Chin, Polska zajmuje stanowisko zbieżne ze stanowiskiem Unii Europejskiej. Opowiadamy się za polityką jednych Chin, uznając Tajwan i Tybet za nieodłączne części chińskiego terytorium. Popieramy prowadzenie konstruktywnego dialogu w kwestii przestrzegania praw człowieka i swobód religijnych. Z Tajwanem podtrzymujemy jedynie nieoficjalne kontakty gospodarcze. Uznajemy Dalajlamę za autorytet moralny i jednego z ważniejszych przywódców religijnych świata.

Rząd Polski będzie dążył do zmiany takiej percepcji naszego kraju w Chinach. Nie satysfakcjonuje nas utrzymująca się od lat tendencja niekorzystnego dla Polski bilansu wymiany handlowej z Chinami, chociaż pod tym względem znajdujemy się w podobnej sytuacji co większość partnerów handlowych Chin. Zdajemy sobie sprawę z faktu, iż Chiny są partnerem wymagającym, który od dwóch dekad nieprzerwanie wskazuje wysoko wzrost gospodarczy. Innym problemem jest konieczność stawienia przez polskie przedsiębiorstwa na chińskim rynku czoła coraz silniejszej konkurencji ze strony dużych zachodnich koncernów, oferujących znacznie korzystniejsze warunki współpracy. Uważamy jednak, iż istniejący potencjał gospodarczy obu krajów powinien posłużyć do aktywnego rozwoju współpracy dwustronnej w wielu dziedzinach.

W rozmowach z partnerami chińskimi problem deficytu handlowego Polski z Chinami stanowi najczęściej poruszaną sprawę. Poza deklaracjami przedstawicieli chińskiego rządu o zamiarze podjęcia wysiłków w celu zrównoważenia bilansu obrotów handlowych z naszym krajem oczekujemy na konkretne propozycje współpracy w tej kwestii. Mamy nadzieję, iż wizyta w Polsce Wicepremiera Chin, Pani Wu Yi, która miała miejsce na początku lipca br., jak również planowana jesienią br. wizyta w Chinach Ministra Gospodarki, Pana Jacka Piechoty, staną się impulsem do nadania stosunkom polsko-chińskim nowej dynamiki, zarówno w sferze politycznej jak i gospodarczej.

Szanowny Panie Marszałku

• Ropczyce S.A. 11,14%
• Strzyżów S.A. 4,45%
• Włostów S.A. 2,7%
• Borowiczki S.A. 20,9%
• Chełmża S.A. 19,9%
• Ciechanów S.A. 13,25%
• Glinojeck S.A. 9,4%
• Krasiniec S.A. 20,8%
• Leśmierz S.A. 21,6%
• Mełno S.A. 20,9%
• Michałów S.A. 8,9%
• Gosławice S.A. 17,1%
• Gniezno S.A. 7,8%
• Kruszwica S.A. 21,8%
• Opalenica S.A. 4,3%
• Pelplin S.A. 0,38%
• Szamotuły S.A. 5,8%
• Witaszyce S.A. 23,4%
• Zbiersk S.A. 9,5%
• Zduny S.A. 25,0%
• Głogów S.A. 10,8%

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

I. Ustosunkowując się do podniesionej w oświadczeniu propozycji przekazania ksiąg wieczystych prywatnym kancelariom prowadzonym przez rejestratorów, działających na warunkach rynkowych na własny rachunek, z uwzględnieniem zasad konkurencyjności, należy przede wszystkim zauważyć, że w żadnym z państw z kręgu europejskiej kultury prawnej rozwiązania takie nie występują. Sama koncepcja przekazania prowadzenia rejestrów publicznych, za które państwo ponosi odpowiedzialność w ręce prywatne, jest sprzeczna wewnętrznie.

Zatem wyłącznie powszechne "przekonanie o ogromnych zaległościach w dokonywaniu wpisów", na które powołuje się Pan senator R. Smoktunowicz oraz gołosłowne stwierdzenie, że "problemy sądów mają charakter trwały, systemowy, strukturalny i nieodwracalny" nie możne stanowić wystarczającego i wiarygodnego uzasadnienia wprowadzania fundamentalnych zmian w systemie prawa cywilnego, którego częścią ze wszystkimi zasadami, jakie obowiązują w tym zakresie są księgi wieczyste.

Wspólne dla tych wszystkich projektów jest to, że zasadniczym ich celem jest sprywatyzowanie dochodów z opłat za wpis do księgi wieczystej, co ma jednocześnie służyć stworzeniu atrakcyjnego pozasądowego zawodu prawniczego, a nadto zawsze ich autorzy przedstawiają w formie haseł wyłącznie pozytywne skutki proponowanych zmian. Jest to ewidentnym dowodem braku wyobraźni i wiedzy co do rangi publicznego rejestru, czynności orzeczniczych i organizacyjnych wykonywanych w ramach jego prowadzenia czy wręcz lekceważenia tej dziedziny wymiaru sprawiedliwości, a być może jest również działaniem mającym na celu ukrycie rzeczywistych celów wynikających z prywatyzacji prowadzenia ksiąg wieczystych dla uzyskania akceptacji propozycji przez opinię publiczną.

Stanowisko Ministerstwa Sprawiedliwości na temat ewentualnego przekazania prowadzenia rejestrów prywatnych podmiotom było i jest zdecydowanie negatywne. Dotychczas przedkładane projekty bądź ich założenia były przedmiotem analizy i żaden z nich ze wzglądów ustrojowych i systemowych nie mógł być przedmiotem poważnych rozważań, a tym samym uzyskać akceptacji czy pozytywnej oceny. Każda bowiem z przedstawionych propozycji spowoduje osłabienie ochrony prawa własności jako dobra szczególnie chronionego w Konstytucji, z uwagi na przekazanie prowadzenia publicznych rejestrów w ręce osób fizycznych prowadzących działalność na własny rachunek.

W kwestii tej jednoznacznie negatywne stanowisko prezentuje Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego. Projekt prywatyzacji wymagałby bowiem przebudowy całego istniejącego systemu prowadzenia ksiąg wieczystych przez zastąpienie obecnych rozwiązań systemowych innymi rozwiązaniami ustawowymi, których skutków nie da się nawet w przybliżeniu ustalić, a które przede wszystkim musiałyby znacznie zwiększyć koszty obrotu prawnego.

Takim rodzajem następstwa prywatyzacji jest choćby konkurencyjność, która w przypadku prowadzenia ksiąg wieczystych nie jest możliwa. Taka koncepcja stanowi bowiem ewidentne zaprzeczenie podstawowej zalety naszego systemu wyrażającej się w tym, że dla każdej nieruchomości może być prowadzona tylko jedna księga wieczysta przez organ wyłącznie właściwy miejscowo do jej prowadzenia. Zatem nawet w razie prywatyzacji, nie może być mowy o konkurencyjności, a jedynie wystąpi monopol prywatnego rejestratora na danym terenie.

W tym miejscu uważam za stosowne jeszcze raz przypomnieć, że wpis do księgi wieczystej jest orzeczeniem sądu, a nie rejestracją zdarzenia. Przy zmianie postulowanej w oświadczeniu byłoby niemożliwe zachowanie zasady rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych oraz hipoteki jako ograniczonego prawa rzeczowego powstającego z mocy orzeczenia sądowego, jakim jest wpis w księdze wieczystej. Taka zaś sytuacja musiałaby spowodować powstanie innego, dalece bardziej kosztownego mechanizmu zabezpieczania własności nieruchomości, np. znanego w systemie amerykańskim ubezpieczenia ryzyka nieważnych kontraktów.

Nadto utrata dochodów Skarbu Państwa z pobieranych opłat sądowych w postępowaniu wieczystoksięgowym jest całkowicie pewna i wymierna. Dochody z tytułu tych opłat (tj. wpisów i opłat kancelaryjnych) wyniosły np. za 2001 r. - ok. 580.000.000 zł., gdy tymczasem wydatki sądów związane z prowadzeniem ksiąg wieczystych (w tym również płace) za ub. rok kształtowały się w granicach 1/5 tej kwoty. Są one zatem niewielkie w porównaniu z osiąganymi dochodami.

Pogląd, iż środki przeznaczone na utrzymanie wydziałów ksiąg wieczystych po ich prywatyzacji będzie można przeznaczyć na usprawnienie innych działów sądownictwa jest całkowicie błędny w świetle zasad finansów publicznych. Likwidacja w pionie sądów wydziałów ksiąg wieczystych spowoduje bowiem niemal automatyczne zmniejszenie budżetu sądownictwa, przy utracie dochodów z tego zakresu działalności.

Niczym nie uzasadniona ani nie sprawdzona jest teza o zasileniu budżetu podatkiem dochodowym płaconym przez rejestratorów oraz pracowników zatrudnionych w kancelarii w takim stopniu, że zrównoważy to aktualne wpływy z opłat sądowych. Natomiast niewątpliwie obecnie wszystkie osoby zatrudnione w sądach: sędziowie, referendarze sądowi, pracownicy administracyjni płacą taki podatek, bez możliwości jakichkolwiek odliczeń, a nawet jest możliwa do ustalenia wysokość wpływu z tego tytułu do budżetu państwa. Jest to zatem dochód budżetowy stały, wymierny i pewny.

Wreszcie prywatyzacja zadań z zakresu prowadzenia ksiąg wieczystych, tak jak i prywatyzacja notariatu, wbrew twierdzeniom zawartym w oświadczeniu, musiałaby spowodować wzrost obciążeń finansowych uczestników obrotu, co nie mogłoby uzyskać społecznej aprobaty.

Poniesione przez Skarb Państwa wydatki związane z dotychczasowym funkcjonowaniem wydziałów i stanem przygotowań do elektronicznego jednolitego systemu sądowego prowadzenia ksiąg wieczystych zostałyby zmarnowane.

Uzasadnieniem dla prywatyzacji prowadzenia ksiąg wieczystych nie może być również wizja stworzenia nowego, atrakcyjnego pozasądowego zawodu prawniczego "rejestratora". Nie temu bowiem służy prowadzenie ksiąg wieczystych. Warto natomiast zauważyć, że właśnie dla prowadzenia rejestrów wykształcił się nowy sądowy (a nie pozasądowy) zawód prawniczy, jakim jest referendarz sądowy i doświadczenia w zakresie wykonywania przez tę grupę zawodową zadań z zakresu ochrony prawnej, są wobec wyrażonej w oświadczeniu opinii, pozytywne. Liczba referendarzy sądowych zatrudnianych w sądach z roku na rok zwiększa się, a nadto zdobyte doświadczenia pozwalają planowanie stopniowego rozszerzania ich kompetencji.

Pozytywne doświadczenia reprywatyzacji notariatu nie mogą być również argumentem za prywatyzacją prowadzenia ksiąg wieczystych. W odróżnieniu od ksiąg wieczystych, które w przeważającej liczbie państw europejskich, posiadających ten instrument prawny, należą do domeny sądów, a we wszystkich są prowadzone przez instytucje państwowe - notariat typu łacińskiego jest wszędzie prywatny. To właśnie upaństwowienie notariatu było rozwiązaniem sprzecznym z europejską kulturą, a zatem reprywatyzacja stanowiła przywrócenie normalności. Jednakże notariat spełnia inne funkcje niż księgi wieczyste, a nadto przy istnieniu prywatnego notariatu nie można uznać za dopuszczalne, powierzenie czynności kontrolnych wobec obrotu notarialnego - a takie funkcje również pełni sąd w postępowaniu o wpis w księdze wieczystej - innej prywatnej instytucji.

O ile bowiem należy zgodzić się z wnioskiem, że stan w księgach wieczystych nie jest jeszcze w pełni zadowalający, niemniej jednak nie można uznać za prawdziwą tezy o "stale pogłębiającej się zapaści wydziałów ksiąg wieczystych". Teza ta nie tylko, że nie odzwierciedla rzeczywistości, ale wręcz jest krzywdząca dla środowiska sędziów, referendarzy sądowych i pracowników administracyjnych, a także kierownictwa tych wielu sądów, w których olbrzymim wysiłkiem podjęto starania dla udrożnienia i usprawnienia postępowania wieczystoksięgowego osiągając z roku na rok coraz lepsze wyniki w tej pracy.

Organizacja ksiąg wieczystych, prowadzonych od 1964 r. przez notariuszy w państwowych biurach notarialnych, nie odpowiadała potrzebom gospodarki wolnorynkowej, a przede wszystkim nie stanowiła gwarancji dostatecznej ochrony przez państwo prawa własności. Przywróceniu zasady sądowej ochrony gwarancji własności nieruchomości towarzyszył dynamiczny i stały wzrost niezbędnych regulacji stanu prawnego nieruchomości oraz wykorzystania ich dla potrzeb zabezpieczenia kredytów i innych wierzytelności. Poza zwykłym wzrostem obrotu prawnego, nastąpiła konieczność regulacji spraw własnościowych związanych z przekształceniem ustrojowym w kraju, obejmująca m.in. komunalizację mienia i uwłaszczenie dawnych jednostek państwowych.

Dane statystyczne dotyczące I półrocza 2002 r. wskazują na to, iż na 41 okręgów sądów okręgowych, w 33 okręgach spraw załatwiane są w terminie do 3 miesięcy, co stanowi 80% okręgów, przy czym w tym w 26 okręgach termin ten jest krótszy albowiem wynosi do 2 miesięcy, a w 10 okręgach poniżej 1 miesiąca.

Oczywiście nie oznacza to, że taki jest okres oczekiwania na rozpoznanie i załatwienie każdej sprawy o wpis w księdze wieczystej w Polsce. W sądach prowincjonalnych z reguły sprawy te załatwiane są bardzo szybko, niemal "od ręki" zaś w ośrodkach wielkomiejskich czas trwania postępowania jest relatywnie dłuższy.

Najistotniejszym aktem prawnym, mającym na celu poprawę stanu ksiąg wieczystych jest uchwalona w dniu 11 maja 2001 r. ustawa o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece, ustawy kodeks postępowania cywilnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy Prawo o notariacie, która weszła w życie z dniem 23 września 2001 r.

Na podstawie delegacji zawartej w ustawie zostało wydane przez Ministra Sprawiedliwości w dniu 17 września 2001 r. rozporządzenie w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów, które w sposób systemowy, precyzyjny i uporządkowany określa rodzaje i sposób wykonywania czynności w wydziałach ksiąg wieczystych, co pozwala na ujednolicenie treści dokonywanych wpisów i ułatwia realizację zasady zgodności stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Wspominana ustawa stworzyła również prawne możliwości wprowadzenia informatycznego systemu prowadzenia ksiąg wieczystych, a ich rozwinięciem i uzupełnieniem jest skierowany przez Rząd w dniu 24 lipca 2002 r. do Sejmu, projekt ustawy o przenoszeniu treści księgi wieczystej do struktury księgi wieczystej prowadzonej w systemie informatycznym oraz o zmianie ustawy - kodeks postępowania cywilnego i ustawy o księgach wieczystych i hipotece wraz z pakietem aktów wykonawczych.

Zasadniczym bowiem kierunkiem dalszych działań, mających na celu nie tylko poprawę funkcjonowania ksiąg wieczystych, ale przede wszystkim ich unowocześnienie, poprzez dostosowanie formuły księgi wieczystej do wymagań XXI wieku, jest przygotowanie i wdrożenie zinformatyzowanego systemu jej prowadzenia, w powiązaniu i ścisłej współpracy z systemem katastru gruntowego.

Kompleksowa informatyzacja ksiąg wieczystych zgodnie z projektem Phare 2000 ma rozpocząć się z dniem 1 lipca 2003 r. Jest to początek wieloletniego procesu odejścia od dotychczasowej formy ksiąg wieczystych, którego zakończenie w całym kraju szacowane jest po upływie około 10 lat od rozpoczęcia.

• Program Phare 2000, w ramach którego zakłada się opracowanie oprogramowania do prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym i oprogramowania do wspomagania pracy wydziałów ksiąg wieczystych oraz wdrożenie systemu w 24 wydziałach ksiąg wieczystych i pierwszych ośrodkach migracyjnych;
• Program Phare 2001, w ramach którego planuje się objęcie systemem kolejnych 34 wydziałów ksiąg wieczystych;
• Znacznie zaawansowane są uzgodnienia w zakresie finansowania wdrożenia systemu w kolejnych 50 wydziałach ksiąg wieczystych.

Tylko bowiem brak znajomości zagadnień informatycznych może pozwalać na przekonanie, że informatyzacja ksiąg wieczystych sprowadza się do postawienia komputera w biurze. Warto zauważyć, iż stworzenie samego systemu zabezpieczeń jest bardzo kosztowne, podobnie jak jego utrzymywanie, tymczasem dochody z prowadzenia rejestru byłyby przejmowane przez prywatne podmioty, a Skarb Państwa obciążony zostałby kosztami utrzymywania systemu jako jego właściciel i obarczony dodatkowo obowiązkiem spłaty zaciągniętych w celu jego budowy zobowiązań. Najczęściej brak jest odpowiedzi na pytanie czy najpierw prywatyzacja a potem informatyzacja, czy odwrotnie. W obydwu jednak sytuacjach koszty zostaną poniesione przez Państwo, a dochody przejęte przez prywatne podmioty.

Wśród innych istotniejszych dla systemu ksiąg wieczystych zmian legislacyjnych, jakie zaproponuje resort sprawiedliwości, należy wymienić propozycje wprowadzenia wyłącznie opłat stałych od wniosków w postępowaniu wieczystoksięgowym. Rozwiązanie to prowadzi do uproszczenia i usprawnienia postępowania wieczystoksięgowego.

Ministerstwo Sprawiedliwości podejmuje szereg działań w zakresie zmian organizacyjnych, szczególnie w tych sądach, w których stan ksiąg wieczystych stanowi największy problem. Przede wszystkim uznano za niezbędne dokonywanie podziału wielkich jednostek, w których nie można stosować racjonalnej organizacji pracy, zaś sprawowanie i egzekwowanie czynności nadzorczych jest utrudnione, a wręcz niemożliwe. W ramach tych zmian utworzono w miejsce dwóch wydziałów ksiąg wieczystych Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa - cztery wydziały, co spowodowało usprawnienie obsługi interesantów i skrócenie czasu oczekiwania zarówno na rozpoznanie wniosku jak i wydanie odpisu księgi wieczystej. Proces ten w zakresie struktury Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa nie został jeszcze zakończony i w najbliższym czasie będą przeprowadzone dalsze zmiany organizacyjne, w ramach których planuje się utworzenie jeszcze jednego wydziału oraz zmianę w zakresie właściwości miejscowej pomiędzy wydziałami tego sądu.

Podobną zmianę w zakresie organizacji pracy przeprowadzono w Sądzie Rejonowym w Poznaniu, w którym obecnie funkcjonują dwa wydziały ksiąg wieczystych.

W ramach działalności nadzorczej przeprowadzane są wizytacje i lustracje wydziałów, opracowywane są półroczne i roczne analizy, na podstawie których w odniesieniu do poszczególnych wydziałów ksiąg wieczystych podejmowane są czynności nadzorcze resortu systematycznie i konsekwentnie zmierzające do poprawy i usprawnienia postępowania wieczystoksięgowego, polepszenia obsługi interesantów, zmniejszenia a wręcz zlikwidowania stanu zaległości. Szczególnej analizie poddaje się przyczyny, które powodują pogorszenie w zakresie sprawności i jakości pracy wydziałów ksiąg wieczystych i opracowuje dla likwidacji tych skutków programy naprawcze pod nadzorem resortu.

Natomiast nie może nawet podlegać dyskusji propozycja przekazania rejestracji działalności gospodarczej w ręce prywatnych rejestratorów. Jest ona sprzeczna z prawem Unii Europejskiej w odniesieniu do spółek handlowych. Problem wielu rejestrów i obowiązków rejestracyjnych (Regon, NIP, VAT, ZUS) jest przedmiotem prac Rządu, w ramach Programu gospodarczego. Nie może on jednak być rozważany, jako przekazanie jednolitej i skutecznej we wszystkich tych obszarach rejestracji, w ręce prywatne.

W związku z oświadczeniem Senatorów Pani Wiesławy Sadowskiej oraz Pana Zbigniewa Gołąbka złożonym na 21 posiedzeniu Senatu w dniu 18 lipca 2002 r., które zostało przekazane przy piśmie z 23 lipca br. (RJ/043/265/02/V) w sprawie zmian dot. zasad refundacji zwłaszcza insulin i testów paskowych przesyłam informacje w tej sprawie.

Wypełniając delegacje ustawowe ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (DZ. U. Nr 28 z późn. zm.) ustalone zostały w drodze rozporządzeń wykazy leków refundowanych tj. wykaz leków podstawowych i uzupełniających, wykaz chorób oraz wykaz leków i materiałów medycznych, które ze względu na te choroby mogą być przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością oraz limity cen leków i materiałów medycznych objętych systemem współfinansowania z budżetu państwa, ceny urzędowe, hurtowe i detaliczne dla tych leków i materiałów medycznych.

Weryfikacja wykazów leków refundowanych, dokonana została pod kątem obecności na nich preparatów o udowodnionej skuteczności i bezpieczeństwie stosowania ujętych w ogólnie uznanych i stosowanych standardach postępowania medycznego. Podstawowymi argumentami decydującymi o utrzymaniu refundacji poszczególnych preparatów były ponadto koszty ich stosowania.

Cukrzyca oraz leki i testy paskowe stosowane w tej jednostce chorobowej zostały utrzymane w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i materiałów medycznych, które ze względu na te choroby mogą być przepisywane - bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością.

Uprzejmie wyjaśniam, że limit ceny jest to kwota do wysokości której Kasy Chorych refundują aptekom koszty związane z wydaniem leku ubezpieczonemu. Lek lub materiał medyczny, który mieści się w limicie ceny jest refundowany zgodnie ze stopniem odpłatności danego wykazu, a więc pacjent otrzymuje go bez dopłaty, do pozostałych z danej grupy, których ceny są wyższe od ustalonego limitu obowiązuje dopłata, którą wnosi pacjent.

Limit ceny tj. kwota do wysokości której Kasa Chorych refunduje koszty związane z wydaniem testu został oparty o cenę najtańszego testu p.n. Glucostix i ten test pacjent może otrzymać bez dopłaty, do pozostałych testów obowiązuje dopłata wynikająca z różnicy cen (ponad ustalony limit).

Nie mogę udzielić szczegółowych wyjaśnień odnośnie zmiany odpłatności za "insulinę NovoLet", ponieważ nie została podana pełna nazwa insuliny. Obecnie są współfinansowane ze środków publicznych, następujące insuliny zawierające wkłady do wstrzykiwaczy: Insulatard NovoLet (Insulinum isophanum), Mixtard 10 NovoLet (Insulini iniectio neutralis + Insulinum isophanum), Mixtard 20 NovoLet, Mixtard 30 NovoLet, Mixtard 40 NovoLet.

Wszystkie te insuliny pacjent chory na cukrzycę może otrzymać na podstawie recepty, po wniesieniu odpłatności ryczałtowej. Jedyną insuliną z tej grupy, do której pacjent wnosi dodatkową dopłatę (jest droższa) jest insulina Mixtard 50 NovoLet, której cena urzędowa jest wyższa od limitu. Odpłatność za tę insulinę wynosi 21,37 zł. Przy najbliższej nowelizacji wykazów leków refundowanych cena za tę insulinę zostanie zweryfikowana.

Przedstawiając powyższe pragnę zapewnić, że wszystkie kierowane do Ministerstwa Zdrowia wnioski, propozycje i opinie dotyczące refundacji leków i materiałów medycznych będą rozpatrywane przez zespół specjalistów i w przypadkach uzasadnionych potwierdzonych przez konsultantów i po złożeniu przez wytwórców tych środków określonych wniosków, dokonywane będą odpowiednie zmiany w wykazach leków refundowanych. Zmiany będą dokonywane dwa razy w roku, a w przypadkach koniecznych jeden raz w kwartale.

Oświadczenie złożone przez senatorów: Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka podczas 21 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 lipca 2002 r. dotyczy budowy infrastruktury drogowej z wykorzystaniem alternatywnych do budżetowych środków pieniężnych. Senatorowie apelują o podjęcie stosownych działań umożliwiających budowę infrastruktury drogowej w oparciu o finansowanie kapitałami wykonawcy i kapitałami pozyskanymi z banków komercyjnych, a nie inwestora, czyli w systemie tzw. partnerstwa publiczno - prywatnego (PPP). Oświadczenie w zasadniczej części odnosi się zatem do zagadnień finansowania inwestycji i stworzenia niestandardowych sposobów pozyskania kapitału na budowę infrastruktury drogowej.

Ponieważ w oświadczeniu Państwa Senatorów poruszany jest także problem budowy dróg przy zapewnieniu wykonawstwa krajowego pragnę poinformować, że w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego - zgodnie z art. 18 ustawy o zamówieniach publicznych - istnieje możliwość uprzywilejowania wykonawców krajowych w ramach tzw. preferencji krajowych. Preferencje krajowe przewidziane w art. 18 ustawy o zamówieniach publicznych oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1994 r. w sprawie stosowania preferencji krajowych przy udzielaniu zamówień publicznych (Dz. U. Nr 76, poz. 813) są jedynymi, jakie mogą być stosowane przy udzielaniu zamówień publicznych. Preferencje te - zgodnie z art. 1 ust. 17 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych (Dz. U. Nr 76, poz. 813) - zostaną jednak zniesione z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej.

Na wstępie, za pośrednictwem Pana Marszałka, pragnę podziękować Panu Senatorowi Tadeuszowi Rzemykowskiemu za sformułowane oświadczenie, w tym złożoną propozycję współpracy przy "opracowywaniu programu górnictwa naftowego i jego realizacji". Pragnę poinformować, iż po przekazaniu do Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. oświadczenia Pana Senatora Rzemykowskiego, Ministerstwo Skarbu Państwa otrzymało następujące informacje oraz wyjaśnienia od odpowiedzialnego za funkcjonowanie i rozwój krajowego górnictwa nafty i gazu Wiceprezesa Zarządu Spółki PGNiG S.A. - Mieczysława Jakiela:

Aktualnie w PGNiG S.A., kończone są prace nad opracowaniem Strategii Rozwoju Górnictwa Naftowego PGNiG S.A. W ramach tej strategii zakłada się szybkie zagospodarowanie opłacalnych do eksploatacji udokumentowanych i odkrytych złóż gazu ziemnego do poziomu co najmniej 5,5 - 6,5 mld m³ rocznie w przeliczeniu na gaz wysokometanowy - tj. o ok. 50% więcej niż obecnie.

Po zatwierdzeniu ww. Strategii przez Zarząd Spółki zorganizowane zostaną odpowiednie środki finansowe na zagospodarowanie złóż do eksploatacji. Aktualnie opłacalne do eksploatacji zasoby wynoszą około 82 mld m³ w przeliczeniu na gaz wysokometanowy. Pozostałe zasoby w części wymagają dalszych prac rozpoznawczych, a w części są aktualnie traktowane jako pozabilansowe. Pozytywne wyniki dalszych prac poszukiwawczych i rozpoznawczych lub zmian warunków na lepsze, mogą spowodować, że część z pozostałych zasobów zostanie przekwalifikowana do zasobów ekonomicznie opłacalnych do eksploatacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, a w szczególności czynnik ekonomiczny, przy aktualnym poziomie wydobycia około 4 mld m³ rocznie, zasobów wystarczy na około 20 lat eksploatacji, a po zwiększeniu wydobycia na około 13,5 roku.

• Na bazie jednostek wchodzących w skład Oddziału Górnictwa Naftowego utworzona zostanie jedna spółka poszukiwawczo - wydobywcza. Ze względu na konsekwencje ekonomiczno-finansowe dla PGNiG, w szczególności zobowiązania wynikające z kontraktów długoterminowych, w celu umożliwienia przeprowadzenia restrukturyzacji finansowej i organizacyjnej PGNiG Spółka poszukiwawczo - wydobywcza zostanie utworzona po okresie przejściowym i podejmie działalność najpóźniej z dniem 1 stycznia 2004 roku.
• Zarząd PGNiG S.A. podejmie działania w kierunku prywatyzacji spółek geofizycznych, spółek poszukiwania nafty i gazu oraz pozostałych spółek zależnych z obszaru zaplecza technicznego.
• Spółka poszukiwawczo - wydobywcza prowadzić będzie działalność samodzielnie oraz angażując się we wspólne przedsięwzięcia z inwestorami w obszarze poszukiwań i eksploatacji złóż.
• Jeśli wymagał będzie tego strategiczny interes Państwa dopuszcza się prywatyzację spółki poszukiwawczo - wydobywczej. Zbycie akcji / udziałów spółki wymaga zgody Rady Ministrów.

• renegocjacji warunków euroobligacji,
• kwestii opomiarowania systemu dla celów rozliczeń handlowych,
• harmonizacji - w porozumieniu z Prezesem URE - struktury taryf przed i po restrukturyzacji.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Henryka Stokłosy złożonego na 23. posiedzeniu Senatu RP w dniu 8 sierpnia br. w sprawie wysokości naliczonej części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2002 - uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następujących informacji i wyjaśnień.

W myśl postanowień art. 34 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2002 (Dz. U. Nr 150, poz. 983 - z późn. zm.), część oświatową subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego ustala się w kwocie nie mniejszej niż 12,8% dochodów budżetu państwa na dany rok. W ustawie budżetowej na rok 2002 z dnia 14 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 30, poz. 275) kwota ta wynosi 22.316.178 tys. zł, co stanowi 15,4% planowanych dochodów budżetu państwa.

- stosowania dodatkowych czynników zwiększających ten standard, poprzez określone parametry - systematycznie dotychczas modyfikowane i rozszerzane - dla odzwierciedlenia istniejącego znacznego zróżnicowania przeciętnych kosztów kształcenia i wychowania w rozbudowanym systemie i strukturze typów i rodzajów szkół oraz pozaszkolnych placówek oświatowych, a także przy uwzględnieniu struktury kwalifikacyjnej nauczycieli z punktu widzenia poziomu awansu zawodowego oraz potrzeb związanych z racjonalizacją sieci szkół podstawowych i gimnazjów.

Wypada zauważyć, że przeciętne kwoty odnoszone do "uczniów przeliczeniowych" w poszczególnych wspomnianych zadaniach w formule podziału algorytmicznego są jednolite, natomiast zróżnicowanie subwencji oświatowej dla poszczególnych JST jest w głównej mierze uzależnione od liczebności "uczniów przeliczeniowych" co jest, jak wspomniano, wyrazem zakresu i struktury zadań edukacyjnych prowadzonych przez daną JST.

W warunkach roku 2002, określonych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2002 (Dz. U. Nr 156, poz. 1822) przyjęto również, że wynikowa kwota subwencji na zadania szkolne na ucznia - dla danej jednostki samorządu terytorialnego - nie może być mniejsza niż 95%, ani większa niż 112% kwoty subwencji na ucznia w zakresie zadań szkolnych w roku bazowym. Natomiast wynikowa kwota subwencji oświatowej na zadania pozaszkolne nie może być mniejsza niż 95%, ani większa niż 112% kwoty na zadania pozaszkolne w roku bazowym.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na 2002 rok dla jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały na podstawie:

- rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2002 (Dz. U. Nr 156, poz. 1822),

Dokonana przez JST weryfikacja zadań rzeczowych znalazła swoje odzwierciedlenie w zmianach kwot ostatecznych subwencji oświatowej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego. Skala tych zmian w poszczególnych samorządach wynikała przede wszystkim ze znacznego obniżenia "finansowego standardu A" z poziomu 2.316,20 zł (grudniowa subwencja wstępna) do 2.271,41 zł /subwencja ostateczna/, zmiany liczby uczniów w obszarze zadań edukacyjnych oraz struktury tych zadań, a także z oddziaływania współczynników korygujących.

Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu pismem z dnia 24 maja br. Nr DE-III-3117/21/so-og/02 - nawiązującym do pisma Ministra Finansów dotyczącego określenia na rok 2002 m.in. ostatecznej kwoty częściowej oświatowej subwencji ogólnej - przekazało wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego dodatkowe informacje związane z jej naliczeniem, tzn. zestawienie szkół i placówek prowadzonych (dotowanych) przez daną JST oraz tzw. metryczkę zawierającą parametry podziału subwencji oświatowej na 2002 r. dla każdego organu stanowiącego jednostkę samorządu terytorialnego.

Jednocześnie pragnę Pana Marszałka poinformować, że ważne znaczenie ma wyodrębniona z subwencji oświatowej 1% rezerwa ustawowa, która będzie mogła być przeznaczona na finansowanie z budżetu państwa zadań oświatowych, zgodnie z kryteriami ustalonymi w uzgodnieniu z Zespołem ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na rok 2002. "Kryteria podziału 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej w roku 2002" zostały przekazane przez MENiS wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego przy piśmie z dnia 3 lipca br. Nr DE-III-3117/so-og/02.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie Pana Marszałka informuję, że w bieżącym roku nie ma możliwości dokonania zmian w sposobie naliczania subwencji oświatowej dla jednostek samorządu terytorialnego. Sugestie przedstawione w oświadczeniu Pana Senatora Henryka Stokłosy będą zaprezentowane członkom Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego przy opracowywaniu rozporządzenia w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2003. Należy jednak podkreślić, że wspomniane rozporządzenie określające formułę algorytmiczną podziału jest corocznie aktualizowane i modyfikowane w dostosowaniu do zmieniających się uwarunkowań związanych głównie z przemianami systemowymi i strukturalnymi w ramach postępujących etapów reformy oświaty, a zmiany dotyczące zasad subwencyjnego finansowania oświaty konsultowane są Zespołem ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Zgodnie z obowiązującymi w Hiszpanii przepisami dotyczącymi uznawania zagranicznych praw jazdy, a w szczególności z art. 30 Ogólnego Regulaminu Kierowców zatwierdzonego Dekretem Królewskim Nr 772/1997 z 30 maja 1997 r. (hiszpański Państwowy Biuletyn Urzędowy nr 135 z 6 czerwca 1997 r.), prawa jazdy wydane zgodnie z załącznikiem nr 6 do Konwencji Genewskiej o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949 r. (Dz. U. z 1959 r. Nr 54, poz. 321 i 322) lub z załącznikiem nr 6 do Konwencji Wiedeńskiej o ruchu drogowym z dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 44) w państwach nie należących do Unii Europejskiej, są ważne w Hiszpanii wyłącznie przez okres pierwszych sześciu miesięcy od momentu uzyskania przez posiadacza takiego prawa jazdy prawa legalnego pobytu (rezydencji) w Hiszpanii. Po upływie tego terminu mogą one być wymienione na hiszpańskie prawa jazdy bez zdawania egzaminu tylko w przypadku obowiązywania odpowiedniej dwustronnej umowy międzynarodowej, zawartej między Hiszpanią a państwem, w którym prawo jazdy zostało wydane. Polska dotychczas takiej umowy z Hiszpanią nie zawarła, tak więc obywatele polscy przebywający legalnie w Hiszpanii dłużej niż sześć miesięcy i chcący uzyskać hiszpańskie prawo jazdy zobowiązani są poddać się obowiązującemu w Hiszpanii egzaminowi.

Od roku 2001 Ambasador RP w Madrycie zainicjował działania w celu nakłonienia strony hiszpańskiej do podjęcia negocjacji w sprawie zawarcia takiej umowy. Strona hiszpańska w rozmowach tych deklarowała zrozumienie dla sytuacji polskich kierowców, jednak do propozycji negocjacji odnosiła się bardzo powściągliwie sugerując, że problem rozwiąże się automatycznie z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, natomiast cała procedura związana z negocjowaniem, podpisaniem i ratyfikowaniem umowy dwustronnej byłaby na tyle długotrwała, że jej finał zbiegłby się prawdopodobnie z momentem rozszerzenia Unii Europejskiej.

W tej sytuacji można oczekiwać, że pozytywne rozwiązanie problemów sygnalizowanych w oświadczeniu pana senatora Zbigniewa Kulaka przyniesie stosunkowo bliskie już przystąpienie Polski do Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku