Warszawa, 2002-06-27

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 11 czerwca br. Nr LP/043/193/02/I oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Henryka Stokłosę podczas 18 posiedzenia Senatu RP - uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Finansów został opracowany projekt ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, która zastąpi obowiązującą do końca 2002 r. ustawę z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2002 r.

Opracowując projekt ustawy projektodawcy przede wszystkim mieli na względzie konstytucyjną zasadę równowagi pomiędzy przekazywanymi zadaniami, a zapewnieniem odpowiednich środków finansowych na realizację tych zadań. Zapewnienie tej zasady w projekcie ustawy przejawia się m.in. zwiększeniem wysokości udziałów w podatkach dochodowych, przyznaniem wszystkim szczeblom 5% dochodów, wynikających z realizacji zadań z zakresu administracji rządowej, a dodatkowo powiatom - części wpływów wynikających z ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz części wpływów z kar i mandatów, pobieranych przez powiatowe komendy policji.

Likwidacja części rekompensującej subwencji ogólnej nie oznacza odebrania gminom części ich dochodów, gdyż w zamian za to likwiduje się w ustawach szczególnych tytuły, uprawniające poszczególne podmioty do uzyskania ulg i zwolnień podatkowych. Tak więc zamiast rekompensaty z budżetu państwa, gminy będą uzyskiwały dodatkowe wpływy z podatków i opłat lokalnych. Dotychczasowa rekompensata ubytku dochodów gmin z tytułu ustawowych ulg i zwolnień, nie obejmowała wszystkich ustawowych ulg i zwolnień, jakie zawarte są w przepisach prawa. Nowe regulacje powinny zmierzać do ograniczenia katalogu ulg i zwolnień rekompensowanych z budżetu państwa jak i pozostałych ulg i zwolnień ustawowych. Katalog ulg i zwolnień ustawowych, który pozbawia gminy dochodów własnych i obciąża budżet państwa został zweryfikowany i tam gdzie jest to możliwe podmioty będą zobowiązane do uiszczania należnych podatków.

Z uwagi na duże zróżnicowanie jednostek samorządu terytorialnego pod względem dochodów, w projekcie ustawy zaproponowano taki system wyrównawczy, który będzie chronić te jednostki samorządu terytorialnego, których dochód na jednego mieszkańca będzie znacznie niższy od przeciętnej krajowej. Jednostki te będą otrzymywać znacznie wyższą subwencje wyrównawczą od jednostek, które dysponują większym potencjałem podatkowym.

Również z uwagi na wprowadzoną istotną zmianę w systemie finansów jednostek samorządu terytorialnego, zaproponowany został przez okres 3 lat mechanizm dostosowawczy. W tym czasie jednostki samorządu terytorialnego otrzymają środki finansowe na wyrównywanie ewentualnych różnic w dochodach (w przypadku gmin i powiatów będzie to część równoważąca subwencji ogólnej, zaś województwa otrzymają część regionalną). Zaproponowane zmiany w projekcie ustawy, w ciągu okresu przejściowego, będą na bieżąco monitorowane, co pozwoli na ocenę ich prawidłowości i dokonanie ewentualnych działań korygujących.

Tak więc zgłoszone przez środowiska samorządowe Wielkopolski postulaty poza wnioskiem o przyznanie udziału w podatku VAT - z przyczyn podanych wyżej, zostały zawarte w przygotowanym projekcie ustawy. Jednakże o ostatecznym kształcie ustawy oraz o tym, czy w/w rozwiązania zostaną w ustawie utrzymane, zadecyduje Parlament RP.

Z wyrazami szacunku

Jacek Uczkiewicz

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2002-06-28

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 19 października 1991 r o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa zagospodarowanie tych nieruchomości przez Agencję następuje poprzez sprzedaż lokali mieszkalnych na rzecz ich najemców oraz nieodpłatne przekazanie obiektów infrastruktury na własność gminie lub spółdzielniom mieszkaniowym, utworzonym przez nabywców lokali w celu administrowania budynkami, w których znajdują się te lokale bądź (sporadycznie) poprzez sprzedaż w trybie przetargu.

Domy i lokale mieszkalne są sprzedawane przez Agencję po cenie rynkowej ustalonej na podstawie wartości określonej przez rzeczoznawcę majątkowego uwzględniającej ich stan techniczny, po pomniejszeniu tej ceny o 6% za każdy rok pracy najemcy w ppgr i 3% za każdy rok najmu mieszkania od ppgr, przy czym łączna obniżka nie może przekraczać więcej jednak niż 95% ceny. Dotychczas trwale rozdysponowanych zostało ponad 294 tys. mieszkań, w tym około 285 tys. w wyniku sprzedaży najemcom. W Zasobie znajduje się jeszcze około 39 tys. mieszkań. Agencja przed sprzedażą mieszkań przeprowadza tylko naprawy i remonty w takich wypadkach, gdy stan techniczny budynku uniemożliwia jego prawidłową eksploatację. Wykonywane są np. naprawy dachów, modernizacje przyłączy energetycznych, wymiany urządzeń centralnego ogrzewania. Skala tycz robót limitowana jest możliwościami finansowymi Agencji. Ponoszone przez Agencję koszty utrzymania zasobów mieszkaniowych w latach 2001-2002 kształtują się na poziomie około 50 mln zł rocznie.

Ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzą z mocy prawa wspólnotę mieszkaniową. Podstawowym obowiązkiem właściciela lokalu - członka wspólnoty jest ponoszenie wydatków związanych z utrzymaniem jego lokalu oraz nieruchomości wspólnej. Wydatki te ponoszone są poprzez świadczenie opłat eksploatacyjnych według stawek w wysokości ustalanej przez wspólnotę mieszkaniową. Ciężka sytuacja ekonomiczna większości byłych pracowników państwowych gospodarstw rolnych, którzy są już właścicielami zajmowanych mieszkań sprawia, że stawki te są ustalane przez nich na zbyt niskim poziomie, a tym samym wpływy wspólnot z tytułu opłat eksploatacyjnych nie zawsze wystarczają na pokrycie wszystkich kosztów bieżącej eksploatacji i utworzenie funduszu remontowego. W tej sytuacji, gdy po kilku latach eksploatacji występuje konieczność przeprowadzenia remontu, wspólnoty stają przed problemem braku środków finansowych i zwracają się do Agencji o pomoc.

Agencja nie ma podstawy prawnej do bezpośredniego partycypowania w kosztach realizowanego przez wspólnoty mieszkaniowe remontu mieszkań i budynków, które w wyniku sprzedaży nie wchodzą w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa i stanowią własność osób trzecich. Możliwość pośredniego udzielenia pomocy wynika z treści art. 6 pkt 9 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (obowiązuje od 15 czerwca 1999 r.), zobowiązującego Agencję do udzielania pomocy byłym pracownikom ppgr i członkom ich rodzin w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych. Działając w oparciu o ten przepis Agencja na wniosek zainteresowanych pomóc może w pokryciu udziału w kosztach remontu tylko tym członkom wspólnoty mieszkaniowej, którzy z powodu bezrobocia wszystkich członków rodziny, niepełnosprawności, długotrwałej choroby lub innych wypadków losowych znaleźli się w szczególnie trudnej sytuacji uniemożliwiającej im poniesienie wydatków związanych z remontem.

Obiekty infrastruktury technicznej towarzyszącej budynkom mieszkalnym (kotłownie, stacje wodociągowe, sieci ciepłownicze i wodno-kanalizacyjne) przekazywane są nieodpłatnie gminom lub spółdzielniom mieszkaniowym utworzonym przez nabywców mieszkań Zasobu po przeprowadzeniu przez Agencję remontu lub modernizacji. O ile spółdzielnia mieszkaniowa przejęła taki obiekt bez doprowadzenia go przez Agencję do należytego stanu technicznego, to w przypadku wystąpienia konieczności przeprowadzenia remontu lub modernizacji Agencja pokrywa 80% kosztów przedsięwzięcia. Na remont i modernizację obiektów infrastruktury przekazywanych spółdzielniom mieszkaniowym Agencja wydatkowała w 2001 r. ponad 27 mln zł i gminom około 124 mln zł, a plan finansowy na rok 2002 przewiduje wydatkowanie odpowiednio ponad 36 mln zł i 100 mln zł.

Ze zrozumiałych względów pomoc Agencji w postaci bezpośredniego wsparcia finansowego byłych pracowników ppgr jest udzielana tylko w szczególnych indywidualnych wypadkach. Pomoc taka nie jest też w stanie rozwiązać problemów społecznych mieszkańców osiedli popegeerowskich. Zobowiązania Agencji wynikające z art. 6 realizowane są zatem poprzez program osłonowo-aktywizujący dla byłych pracowników ppgr i ich rodzin. Nadrzędnym celem programu jest ekonomiczne usamodzielnienie rodzin byłych pracowników ppgr. Na realizację programu Agencja przeznaczyła w 2001 r. środki finansowe w wysokości około 74 mln zł. W planie finansowym na 2002 r. przewiduje wydatkowanie na ten cel około 155 mln zł.

W ramach programu, w którym udział biorą wszystkie oddziały terenowe Agencji i ich filie, podejmowane są między innymi działania w zakresie organizowania kursów zawodowych umożliwiających zdobycie nowych zawodów i przekwalifikowanie się, finansowania lokalnych programów aktywizacji zawodowej i zwalczania bezrobocia, refundacji części kosztów wynagrodzenia, która ma wspierać przedsiębiorców tworzących nowe miejsca pracy, tworzenia funduszy poręczeniowych, wspierających pracodawców tworzących miejsca pracy dla byłych pracowników ppgr, udzielania mikropożyczek na uruchomienie działalności gospodarczej, kształcenia dzieci i młodzieży (stypendia), organizowania wypoczynku letniego i zimowego dzieci, dożywiania dzieci w szkołach, dowożenia dzieci do szkół, leczenia sanatoryjnego, udzielania informacji i porad prawnych oraz inspirowania i wspierania finansowego przedsięwzięć badawczych dotyczących problemów przekształceń byłych ppgr i związanych z nimi problemów społecznych.

Warszawa, dnia 16.07.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dniu 27 listopada 2001 r. do Ministerstwa Sprawiedliwości wpłynęło podanie Banku Spółdzielczego w Leśniowicach o zaskarżenie rewizją nadzwyczajną wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 17 października 2001 r., sygn. akt I SA/Lu 125/01, oddającego skargę w/w Banku na decyzję Izby Skarbowej w Lublinie - Ośrodek Zamiejscowy w Zamościu z dnia 4 stycznia 2001 r. nr ZP-1/II-824-48/2000 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r.

Po zbadaniu sprawy w trybie przepisów o rewizji nadzwyczajnej pismem z dnia 10 maja br. Prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Leśniowicach został powiadomiony o braku podstaw do skorzystania przez Ministra Sprawiedliwości z nadzwyczajnego środka zaskarżenia. W wymienionym piśmie przedstawiono przyczyny uzasadniające ocenę, że kwestionowane orzeczenie nie narusza rażąco prawa lub interesu Rzeczypospolitej polskiej, co stanowi niezbędną przesłankę jego zaskarżenia rewizją nadzwyczajną.

Z uwagi na upływ (w dniu 15 maja 2002 r.) sześciomiesięcznego terminu do zaskarżenia rewizją nadzwyczajną prawomocnego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego - określonego w art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) w przedmiotowej sprawie niedopuszczalne jest, z mocy prawa, wniesienie do Sądu Najwyższego takiej rewizji.

Z tych to przyczyn kwestionowany przez Bank Spółdzielczy w Leśniowicach wyrok NSA nie mógł i nie może być zaskarżony rewizją nadzwyczajną.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 17 lipca 2002 r.

W dniu 02.08.2000 r. ogłosiła ona zaproszenie do rokowań w sprawie sprzedaży akcji Spółki. Rokowania były prowadzone m.in. z udziałem Pana Stanisława Rokickiego, który otrzymał wyłączność na negocjacje i podpisał porozumienie socjalne z pracownikami Spółki. Jednak 23 stycznia br. Prezes Agencji podjął decyzję o zamknięciu procedury zaproszenia do rokowań bez rozstrzygnięcia z uwagi na to, że pan Rokicki - mimo deklaracji do poniesienia na rzecz Spółki nakładów inwestycyjnych w kwocie ponad 20 mln zł - nie przedstawił wymaganych dokumentów, które potwierdzałyby, że jest on w posiadaniu potencjału majątkowego gwarantującego poniesienie na rzecz Spółki ww. nakładów inwestycyjnych oraz zabezpieczałyby ryzyko Skarbu Państwa w przypadku nie spłacenia przez niego pełnej kwoty za nabywane akcje. O takie dokumenty Pan Rokicki monitowany był kilkakrotnie, Agencja Prywatyzacji zorganizowała w tym celu również kilka spotkań. W rezultacie oceniono, że oferta tego inwestora nie gwarantowała osiągnięcia podstawowych celów procesu prywatyzacji jakim jest m.in. zapewnienie rozwoju Spółki.

Po przejęciu dokumentacji prywatyzacyjnej przez Ministerstwo Skarbu Państwa działania na rzecz sprywatyzowania Spółki nie zostały w jakiejkolwiek mierze wstrzymane a ich efekt w dużej mierze uzależniony jest od pozyskania inwestora, który będzie w stanie zapewnić rozwój Spółki i utrzymać obecne miejsca pracy. W najbliższym czasie opublikujemy kolejne zaproszenie do rokowań w sprawie prywatyzacji FEWB "METALPLAST-ZŁOTÓW" S.A.

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.07.17

Prezes Rady Ministrów 24 marca 2000 roku powołał Międzyresortowy Zespół ds. Reformy Jednostek Badawczo-Rozwojowych. Do zadań Zespołu należało przygotowanie programu restrukturyzacji jednostek badawczo-rozwojowych oraz określenie warunków przygotowania projektów programów wieloletnich lub projektów celowych zamawianych i przedstawienie Prezesowi Rady Ministrów odpowiedniego dokumentu w tej sprawie w terminie do dnia 30 czerwca 2001 r.

W wyniku powyższych prac, Międzyresortowy Zespół ds. Reformy Jednostek Badawczo-Rozwojowych przygotował w lipcu 2001 r. opracowanie, w którym określił obszary tematyczne i zaproponował jednostki naukowe do pełnienia wiodącej roli w danych obszarach oraz zarekomendował procedury ustanawiania wieloletnich programów badawczych, których przyjęcie przez Radę Ministrów jest podstawą nadania jednostce naukowej statusu Państwowego Instytutu Badawczego.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi już wcześniej podjęło działania organizacyjne, mające na celu dostosowanie struktur i zakresu badań jednostek badawczo-rozwojowych do wspierania programów społeczno-gospodarczych resortu, związanych między innymi z dostosowaniem przepisów prawnych jak i struktur organizacyjnych jednostek rolnictwa, rynków rolnych i rozwoju wsi do funkcjonujących w krajach Unii Europejskiej. Rozpoczęto szeroką konsultację ze środowiskiem naukowym. Spotkania konsultacyjne miały na celu wypracowanie optymalnego modelu stanu organizacyjnego przyszłego zaplecza badawczego resortu oraz określenie najważniejszych obszarów badawczych, w których należałoby realizować projekty badawcze w formie programów wieloletnich.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2002.07.17

Szanowny Panie Marszałku,

z up. PODSEKRETARZ STANU

Barbara Misterska

Warszawa, dnia 19.07.2002 r.

Zadłużenie zakładów opieki zdrowotnej, w szczególności szpitali, stanowi istotny problem i zagrożenie dla funkcjonowania służby zdrowia. Na trudną sytuację finansową samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej składa się niedobór środków finansowych i nieustalone kryteria rozdziału tych środków w kasach chorych, a ponadto ich nieracjonalne wydatkowanie. Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991roku o zakładach opieki zdrowotnej - Dz.U. nr 91, poz. 480 z późn. zm. samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa we własnym zakresie ujemny wynik finansowy.

W związku z realizacją Programu "Strategiczne kierunki działań Ministra Zdrowia w latach 2002-2003" w zakresie ograniczenia mechanizmów zadłużeniowych poprzez sekurytyzację istniejącego długu samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, zwrócono się do wszystkich Marszałków z prośbą o przekazanie przez wszystkie jednostki, które chcą aktywnie uczestniczyć w tym programie, informacji dotyczących wymagalnych zobowiązań, bezspornych należności oraz uzyskanych kredytów bankowych. Termin przekazywania tych materiałów upływa 15 sierpnia 2002 roku. Na podstawie tych informacji podjęte będą ostateczne decyzje co do szczegółowych rozwiązań dotyczących sekurytyzacji zadłużenia, a tym samym możliwe będzie udzielenie szczegółowych informacji na poruszane w piśmie zagadnienia.

W kwestii przekazania środków finansowych na realizację ustawowych podwyżek, to stosownie do obowiązujących przepisów ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym kształtowaniu wynagrodzeń od 1 stycznia 2001 r., w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnych (Dz.U. Nr 5 z 2001 r. poz. 45) istnieje obowiązek negocjacyjnego kształtowania wskaźnika wynagrodzeń pracowniczych według określonego ustawą harmonogramu postępowania. W roku 2001 pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługiwał przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł, natomiast w 2002 roku według wzoru określonego w ustawie z dnia 22 grudnia 2000 r.

Finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i regulacji płac wynikających z ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, dokonywane jest ze środków będących w dyspozycji danego zakładu opieki zdrowotnej. Środki na finansowanie działalności zakład uzyskuje na świadczone usługi zdrowotne w ramach negocjowanych kontraktów z kasami chorych oraz w ramach prowadzonej innej działalności.

Nie jest również możliwe przekazywanie zakładom opieki zdrowotnej odrębnych środków z budżetu państwa przeznaczonych na finansowanie podwyżek.

Warszawa, dn. 3.07.2002 r.

W nawiązaniu do pisma LP/043/233/02/V z dnia 26 czerwca 2002 r. uprzejmie informuję, że Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. będąc 100% właścicielem Zakładów Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach stoi na stanowisku, że amunicja i środki bojowe dla Wojska Polskiego powinny być produkowane przez krajowe przedsiębiorstwa przemysłu obronnego w oparciu o podstawowe moce produkcji własnej. Ma to bardzo ważne znaczenie dla utrzymania w gotowości obronnego potencjału kraju, szczególnie w sytuacji zagrożenia wojennego. W celu zmniejszenia kosztów utrzymania produkcji na rzecz obronności kraju przedsiębiorstwa zajmujące się tą produkcją powinny posiłkować się produkcją cywilną w zakresie uzasadnionym posiadaną technologią i ekonomią.

Zakłady Tworzyw Sztucznych PRONIT S.A. zostały wybudowane pod koniec lat 20-tych ubiegłego wieku. Ich głównym celem było wytwarzanie nitrocelulozy, nitrogliceryny, prochów i paliw nitrocelulozowych oraz wyrobów specjalnych. Lata 90-te wykazały, że olbrzymi moloch pod względem ilości gruntów, majątku trwałego, ilości ludzi, jakim były ZTS PRONIT S.A., nie jest w stanie funkcjonować na otwartym na konkurencję rynku. Przestarzałe linie technologiczne, periodycznie prowadzenie procesu produkcyjnego, ręczne wykonywanie większości operacji nie zapewniały wymaganej jakości wyrobów. Brak nakładów na modernizację i unowocześnienie produkcji spowodowało zapóźnienie technologiczne zakładów. Równocześnie koszty prowadzenia produkcji wzrosły do poziomu zdecydowanie przekraczającego normalne zasady prowadzenia działalności gospodarczej. Przykładowo - w 2000 roku koszt produkcji jednej tony nitrocelulozy wynosił ponad 22.000,00 zł przy cenie zakupu z importu około 14.000,00 zł. Między innymi powyższe przyczyny stały się przyczynkiem do postawienia ZTS PRONIT S.A. w stan upadłości.

Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. widząc zagrożenia w funkcjonowaniu ZTS PRONIT S.A. powołała do życia w dniu 29.06.2000 r. nowy podmiot gospodarczy Zakłady Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach w celu między innymi zapewnienia możliwości zabezpieczenia polskiej armii w niezbędne wyroby wojskowe oraz utrzymania zatrudnienia w rejonie Pionek. Podstawą powołania nowej spółki była przeprowadzona przez niezależnych ekspertów Centrum Kooperacji Przemysłowej analiza funkcjonowania nowego, odrębnego podmiotu gospodarczego w oparciu o bazę materiałową i osobową ZTS PRONIT S.A. Rejestracja Spółki nastąpiła w dniu 4 sierpnia 2000 r. Aktualnie kapitał zakładowy spółki wynosi 11,1 mln zł. Głównym założeniem przedsięwzięcia było stworzenie przedsiębiorstwa na bazie wolnego od obciążeń majątku ZTS PRONIT S.A., zdolnego do efektywnego prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka rozpoczęła działalność w drugim półroczu 2000 r. W pierwszym okresie działalności zawarte kontrakty realizowane były w podwykonawstwie przez syndyka ZTS PRONIT S.A. , a od początku roku 2001 po zakończeniu działalności gospodarczej przez syndyka, ZPS Sp. z o.o. podjęła działalność produkcyjną samodzielnie na dzierżawionym majątku.

Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. od dawna zwracała uwagę na konieczność modernizacji produkcji nitrocelulozy w zakresie niezbędnym dla zabezpieczenia produkcji specjalnej w ZPS Sp. z o.o. W tym celu na zlecenie Agencji wykonane zostały przez dwie niezależne firmy consultingowe (ICC - Centrum Kooperacji Przemysłowej oraz Bowas Induplan Chemii - Austria) opracowania, których głównym celem było określenie wielkości rynku nitrocelulozy, wstępne zaprojektowanie niezbędnej instalacji produkcyjnej i oszacowanie koniecznych nakładów inwestycyjnych. Aktualnie podjęte zostały rozmowy dotyczące ewentualnej współpracy w zakresie realizacji instalacji do produkcji nitrocelulozy z niemiecką firmą JOSEF MEISSNER GMBH &CO. Przeprowadzone analizy potwierdziły celowość gruntownej modernizacji produkcji nitrocelulozy. Wielkość środków niezbędna do realizacji koniecznych inwestycji szacowana jest na 65 - 70,0 mln zł. Z uwagi na rozmiary inwestycji Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. nie jest w stanie jej sfinansować, a dotychczasowe działania w zakresie pozyskania środków realizacji nie przyniosły wymiernych rezultatów. Środki, którymi dysponuje Agencja, w ramach zarezerwowanych limitów dla ZPS Sp. z o.o. w Pionkach, są praktycznie wykorzystywane na kapitał obrotowy, co umożliwia terminową realizację kontraktów i zamówień dla MON oraz MSWiA.

W grudniu 2001 r. syndyk ZTS PRONIT S.A. w upadłości dokonał wyceny całego majątku firmy. Wartość całej firmy oszacowano na ok. 96 mln zł. Równocześnie Zarząd ZPS Sp. z o.o. dokonał wyboru wyłącznie niezbędnych środków trwałych - terenów, budynków i budowli oraz maszyn i urządzeń, bez wykupienia których niemożliwe byłoby prowadzenie produkcji objętej przedmiotem działalności Spółki. Obiekty produkcyjne i pomocnicze zlokalizowane będą na dziewięciu niezależnych od siebie działkach o łącznej powierzchni 150 ha, wyposażonych w niezbędne instalacje elektryczne, energetyczne, wodno-kanalizacyjne oraz posiadające dostęp do drogi publicznej. Wartość wytypowanego majątku według wyceny zrobionej przez syndyka ZTS PRONIT S.A. w upadłości oszacowano na ok. 31,6 mln zł. Proponowana przez ARP S.A. ścieżka pozyskania tego majątku polegająca na wykupieniu przez Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych części majątku ZTS PRONIT w upadłości za swoje wierzytelności względem tego zakładu, a następnie odsprzedaniu na preferencyjnych warunkach ZPS Sp. z o.o. (wieloletni okres spłaty) nie została zrealizowana. ZPS Sp. z o.o. i ARP S.A. nie posiadają wystarczających środków finansowych aby odkupić od syndyka masy upadłości PRONIT-u pozostały niezbędny do produkcji majątek. Brak jest również inwestora strategicznego. Pozostała część koniecznego do prowadzenia produkcji majątku (Zakład PG) do czasu pozyskania środków na zakup od syndyka powinna być dzierżawiona.

Agencja Rozwoju Przemysłu nie widzi uzasadnienia do zakupu od syndyka ZTS PRONIT S.A. w upadłości całego majątku i wprowadzenia go do ZPS Sp. z o.o. w myśl stanowiska Stowarzyszenia Społecznego na rzecz Rozwoju Pionek. Nadmierny, wyeksploatowany majątek byłby bardzo istotnym źródłem generowania kosztów, co w krótkim czasie spowodowałoby upadłość nowej Spółki. Ponadto ZPS Sp. z o.o. ani ARP S.A. nie posiadają środków finansowych na zakup od syndyka nawet niezbędnego do prowadzenia działalności produkcyjnej majątku oraz realizacji koniecznej inwestycji nitrocelulozy.

Zgodnie z przyjętą przez Radę Ministrów w dniu 14 maja 2002 r. "Strategią przekształceń strukturalnych przemysłowego potencjału obronnego w latach 2002 - 2005" Zakłady Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach znajdują się w tworzonej grupie amunicyjno-rakietowo-pancernej. Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. zobowiązana jest do wniesienia udziałów ZPS Sp. z o.o. na poczet podwyższonego kapitału PHZ BUMAR Sp. z o.o. - lidera ww. grupy. Aktualnie trwają prace związane z wniesieniem udziałów ZPS Sp. z o.o. do PHZ BUMAR Sp z o.o..

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dn. 19 LIP. 2002

1. Problematyka poruszona w oświadczeniu Senatorów Z. GOŁĄBKA i W. SADOWSKIEJ oraz Senatora Sławomira IZDEBSKIEGO, w dużej mierze nawiązuje do przedmiotu ich wystąpień podczas 8 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lutego 2002 r., jak również wcześniejszych oświadczeń, składanych w trakcie 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r. oraz 5 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 grudnia 2001 r. Swoje stanowisko w przedmiotowej kwestii przedstawiłem Panu Marszałkowi w pismach z dnia: 10 grudnia 2001 r. (znak: SO/RS/JK/6272/2001), 28 stycznia 2002 r. (znak: SO/RS/JK/513/2002) oraz 7 marca 2002 r. (znak: SO/RS/JK/1282/2002). Niezależnie od powyższego chciałbym jednak ustosunkować się do najważniejszych tez zawartych w oświadczeniu z dnia 26 czerwca 2002 r. Senatorów Z. GOŁĄBKA i W. SADOWSKIEJ.

2. Powodem decyzji o ogłoszeniu upadłości ZTS "PRONIT" S.A. podjętej przez Sąd Gospodarczy w Radomiu w dniu 4 września 2000 r. był fakt, iż zobowiązania spółki przekroczyły sumę kapitałów własnych oraz spółka zaprzestała w sposób trwały regulowania zobowiązań. W konsekwencji bardzo złej sytuacji ekonomiczno-finansowej spółka nie była w stanie znaleźć źródeł finansowania swojej bieżącej działalności, nie wspominając już o wygospodarowaniu środków na obsługę zadłużenia oraz przedsięwzięcia inwestycyjne.

3. W świetle powyższego uwłaszczenie ZPS Sp. z o.o. na majątku upadłego ZTS "PRONIT" S.A. - pod którym to pojęciem, można dopatrywać się koncepcji reaktywowania ZTS "PRONIT" S.A. w oparciu o dotychczasową strukturę majątkową i produkcyjno-technologiczną - nie znajduje żadnego uzasadnienia ekonomicznego. Czynnikami, które ostatecznie doprowadziły do upadku ZTS "PRONIT" S.A. były bowiem zbyt wysokie - w stosunku do wielkości przychodów ze sprzedaży - koszty produkcji, wynikające z przestarzałego parku maszynowego, stosowania mało nowoczesnych technologii, a także nadmiernie rozbudowanej infrastruktury technicznej oraz wysokich kosztów zatrudnienia.

4. Produkowana dotychczas, przy wykorzystaniu dzierżawionej od Syndyka linii technologicznej nitroceluloza, nie spełniała norm jakościowych. Stawiało to pod znakiem zapytania możliwość wykorzystania wytwarzanej w Pionkach nitrocelulozy do produkcji różnego rodzaju wyrobów specjalnych (prochy) i cywilnych (lakiery i kleje). Ze względu na bardzo wysokie koszty dzierżawy majątku niezbędnego do tej produkcji i niską jakość nitrocelulozy, ZPS Sp. z o.o. w 2002 r. zaprzestała jej produkcji. Przedstawione w oświadczeniu Senatorów Z. Gołąbka i W. Sadowskiej sugestie co do możliwości wykorzystania potencjału produkcyjnego ZTS "PRONIT" S.A. w upadłości do celów utylizacji i regeneracji materiałów wybuchowych oraz paliw rakietowych nie były dotychczas przedmiotem wnikliwej analizy pod kątem kalkulacji kosztów a także warunków technologicznych oraz wpływu na środowisko naturalne.

5. W ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa i Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. oraz Zarządu ZPS Sp. z o.o. unowocześnienie technologii produkcji nitrocelulozy wymaga poniesienia nakładów w wysokości minimum 70 mln zł. Zarówno ZPS Sp. z o.o., jak i ARP S.A. nie dysponują środkami na sfinansowanie modernizacji nitrocelulozy. Czynnikiem komplikującym cały problem jest silna konkurencja panująca na rynku producentów nitrocelulozy. Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania oraz niewielkie szanse na uzyskanie przez ZPS znaczących zamówień ze strony odbiorców cywilnych, jak również relatywnie małe obecnie zapotrzebowanie Sił Zbrojnych na wyroby zawierające nitrocelulozę, brak jest przesłanek, że modernizacja technologii wytwarzania tej substancji okaże się rentownym przedsięwzięciem.

Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Pionek proponuje wykorzystanie nitrocelulozy do produkcji zmodyfikowanych włókien celulozowych, wytwarzanych w oparciu o technologię opracowaną przez Pana prof. Bogumiła Łaszkiewicza, której wdrożenie w ZPS Sp. z o.o. wymagać by miało nakładów w wysokości 20 mln zł. Należy jednak podkreślić, że wspominana kwota nie uwzględnia w pełni kosztów modernizacji produkcji nitrocelulozy, w szczególności zaś kosztów projektowych oraz kosztów wykupienia terenów wraz z obiektami od Syndyka masy upadłościowej ZTS "PRONIT" S.A. w upadłości. Z przeprowadzonych dotychczas analiz wynika również, że całe przedsięwzięcie umożliwi stworzenie co najwyżej 20 miejsc pracy, a więc wielokrotnie mniej niż sugeruje Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Pionek, według którego w grę wchodzi ponad 500 stanowisk roboczych.

Jacek Piechota

Warszawa, 2002.07.22

Szanowny Panie Marszałku,

W czerwcu 1994 r. podniesiono wymiar kwoty bazowej z 91 do 93%. Od tej daty aż do września 1996 r. każda emerytura bądź renta, bez względu na to, czy była świadczeniem już wypłacanym czy też nowo przyznanym, wyliczana była z uwzględnieniem 93% kwoty bazowej.

Wypłata zaległej waloryzacji za IV kwartał 1995 r. dokonana została od 1 lipca 1997 r. Objęła 7,2 mln osób, a więc wszystkich, którym świadczenia przyznano przed 1 września 1996 r. Polegała ona na podwyższeniu emerytur i rent wstecznie od 1 września 1996 r. wskaźnikiem 102,8%, z uwzględnieniem podwyżek z marca 1997 r. Ponadto wszystkim uprawnionym naliczono i wypłacono odsetki za okres od 1 września 1996 r. do 31 maja 1997 r.

W ustawie z dnia 6 lipca 1995 r. o zmianie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 95, poz. 473) Sejm zdecydował, że poczynając od pierwszej waloryzacji w 1996 r. - procentowy wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia będzie ulegał podwyższeniu o jeden punkt procentowy w terminie każdej kolejnej waloryzacji aż do osiągnięcia 100% przeciętnego wynagrodzenia. Tak też się stało.

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wprowadziła zapis w art. 19, że kwota bazowa wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenie społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, w kwartale kalendarzowym poprzedzającym termin waloryzacji, uchylając jednocześnie poprzednio obowiązujące przepisy. Ustawa ta wprowadziła jednocześnie, w art. 180 zapis,, że osoby, którym w dniu wejścia jej w życie przysługiwały emerytury i renty, zachowują do nich prawo na zasadach obowiązujących przed dniem wejścia przepisów tej ustawy w życie.

Postulat "przywrócenia" 100% kwoty bazowej waloryzacji był w ostatnich kilku latach kilkakrotnie zgłaszany przez środowiska emerytów i rencistów oraz niektórych posłów. Pojawiały się również propozycje rozwiązań, które - w zależności od przyjętych założeń - różniły się znacznie skutkami finansowymi dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał w 2000 r. obliczenia skutków finansowych ewentualnego przywrócenia 100% kwoty bazowej waloryzacji. Rozpatrywano wówczas kilka wariantów rozwiązań. W zależności od ilości osób, których świadczenia zostałyby przeliczone oraz sposobu przeliczenia, koszt poszczególnych wariantów podwyżek w warunkach roku 2000 szacowano wówczas na 14,6 mld, 4,6 mld zł, lub 1,7 mld zł. Należy pamiętać, że obecnie koszty te byłyby znacznie wyższe.

MINISTER

z up. Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ SANU

Warszawa, 24 lipca 2002 r.

Podzielam pogląd Pana Senatora Drzęźli o korzystnym wpływie odpowiednich ofert stypendialnych na promocję kraju i rozwój stosunków międzynarodowych w innych dziedzinach. Z pewnością stypendia rządowe są niezwykle atrakcyjną, ale też i bardzo kosztowną ofertą współpracy, co w obecnych uwarunkowaniach budżetowych państwa należy szczególnie uwzględniać i na co zwraca także uwagę Pan Senator Drzęźla.

W załączeniu przekazuję szczegółowe dane statystyczne obrazujące aktualną skalę wymiany z Federacją Rosyjską, Chińską Republiką Ludową, Socjalistyczną Republiką Wietnamu i Ukrainą. Jak wynika z nich, wielkość wymiany - jak na możliwości budżetowe naszego kraju - jest znaczna. Zwraca przy tym uwagę występująca w tym zakresie asymetria i zdecydowanie większa liczba przyjazdów do Polski niż wyjazdów do wymienionych wyżej krajów w celach kształcenia.

wz. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tomasz Goban-Klas

Warszawa, 2002-07-24

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 26 czerwca 2002 roku znak: LP/043/214/02/V, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Rzeczypospolitej Polskiej pana Tadeusza Bartosa na 19. posiedzeniu Senatu w dniu 21 czerwca 2002 r. w sprawie realizacji ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz.U. Nr 73 poz. 764) - uprzejmie informuję Pana Marszałka, że podzielam stanowisko Pana Senatora zawarte w złożonym oświadczeniu.

Wejście w życie przepisów tej ustawy rzeczywiście spowodowało wiele trudności z jej realizacją. Wynika to m. innymi z braku wiążących danych o wysokości środków finansowych jakie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa będzie mogła w danym roku przeznaczyć na wypłatę ekwiwalentów.

Jestem świadomy faktu, że w bieżącym roku rozmiar zalesień realizowanych na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia jest niewielki, mam jednak nadzieję, że w związku z dużymi oczekiwaniami społecznymi, jakie wywołała ta ustawa oraz po doświadczeniach zebranych w toku jej stosowania w bieżącym roku, wielkość środków, a tym samym i obszar zalesienia w przyszłym roku ulegnie wyraźnemu zwiększeniu.

Nie jestem natomiast właściwy do wstrzymania wykonania tej ustawy do czasu zakończenia negocjacji z Unią Europejską, co proponuje Pan Senator, bowiem zwiększenie funkcjonowania przepisów tej ustawy należy wyłącznie do kompetencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

Pragnę jednak nadmienić, że przedmiotowa ustawa, jak również przedłożony projekt jej nowelizacji stanowią regulację krajową, nie związaną z dostosowaniem polskiego systemu prawnego do przepisów prawa wspólnotowego. Przepisy omawianej ustawy zapewniają bowiem finansowanie działań zalesieniowych w oparciu o środki krajowe. Intencją ustawodawcy nie było stworzenie podstaw prawnych do wdrożenia systemu opartego na regulacjach unijnych, ale rozpoczęcie stosowania wsparcia finansowego działań zalesieniowych jeszcze w okresie przedakcesyjnym.

Natomiast zapewnienie unijnego systemu wsparcia, opartego na przepisach rozporządzenia 1257/99 zostanie uregulowane w odrębnej ustawie, nad którą trwają prace w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-07-25

Szanowny Panie Marszałku,

Zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa określone zostały w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.), jednakże zgodnie z brzmieniem przepisu art. 2 pkt 7, ustawa ta nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, w tym również ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.).

Ustawa z dnia 30 maja 1996 r. określa między innymi zasady i tryb gospodarowania mieniem Skarbu Państwa będącym w trwałym zarządzie lub użytkowaniu jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, nie wykorzystywanym przez te jednostki do realizacji ich zadań oraz mieniem pozostałym po likwidacji państwowych osób prawnych, dla których organem założycielskim lub organem nadzoru był Minister Obrony Narodowej. Zgodnie z art. 7 ustawy sprawy związane z gospodarowaniem, utrzymywaniem oraz uporządkowaniem stanu prawnego i prowadzeniem ewidencji mienia objętego ustawą zostały powierzone Agencji Mienia Wojskowego, która jest państwową osobą prawną.

Zgodnie z inicjatywą ustawodawcy nadrzędnym zadaniem Agencji jest przejmowanie i gospodarowanie powierzonym jej mieniem zgodnie z wymogami racjonalnej gospodarki i na zasadach określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami przy wykorzystaniu wszelkich możliwych form i zasad dostępnych w warunkach gospodarki rynkowej, celem przekazywania uzyskiwanych z tego tytułu środków finansowych do budżetu MON z przeznaczeniem na inwestycje Sił Zbrojnych RP. Zadania i cele Agencji są corocznie określane w zatwierdzanych przez Radę Ministrów planach finansowych. W myśl art. 6 Agencja Mienia Wojskowego, w stosunku do mienia Skarbu Państwa przekazanego jej na mocy przedmiotowej ustawy, wykonuje prawa własności i inne prawa rzeczowe na rzecz Skarbu Państwa. Nie ponosi ona natomiast odpowiedzialności za zobowiązania Skarbu Państwa wobec osób trzecich, co powoduje brak możliwości przekazywania przedmiotowego mienia na rekompensaty za mienie zaburzańskie.

Istotne obowiązki Agencji wynikają również z art. 8 ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006 (Dz.U. Nr 76, poz. 804 z późn. zm.). Agencja Mienia Woskowego jest bowiem jednym ze źródeł finansowania tego planu - ma obowiązek przekazywać corocznie - w latach 2001-2006 - na inwestycje Sił Zbrojnych co najmniej 93% uzyskanego dochodu. W Programie przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych w latach 2001-2006 przyjętym przez Radę Ministrów ustalono, że Agencja przekaże na ten cel kwotę nie mniejszą niż 1,3 mld zł.

Nowelizacja rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie sposobu zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu zaliczenia wartości tych nieruchomości (Dz.U. nr 9, poz. 32) dokonana przez Radę Ministrów rozporządzeniem z dnia 21 sierpnia 2001 r. (Dz.U. Nr 90, poz. 999) spowodowała masowe zgłaszanie ofert nabycia nieruchomości od Agencji Mienia Wojskowego przez osoby, o których mowa w rozporządzeniu. Nowelizacja ta zmieniła bowiem w sposób wyraźny funkcjonowanie Agencji, która wcześniej nie była zobowiązana do zaliczania wartości pozostawionych nieruchomości na poczet ceny zbywanych nieruchomości.

Dlatego też, od dnia 1 stycznia 2002 r., na mocy art. 21 pkt 17 ppkt b ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 154, poz. 1800), do art. 31 wspomnianej powyżej ustawy o Agencji Mienia Wojskowego dokonano ust. 4 w brzmieniu: "przepisów art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 i z 2001 r. Nr 129, poz. 1447) nie stosuje się do mienia, o którym mowa w art. 1 pkt 1 ustawy", wykluczając, w sposób wyraźny, możliwość przyjęcia rozwiązań proponowanych przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego.

Pozwolę sobie także poinformować Pana Marszałka, iż wskazane w oświadczeniu nieruchomości, znajdujące się w zasobach Oddziału Terenowego Agencji Mienia Wojskowego w Szczecinie, przygotowywane są do sprzedaży. Natomiast tereny zabudowane, do czasu zadysponowania ich na rzecz innych podmiotów, chronione są przez spółkę z o.o. "Zawisza".

Warszawa, 25.07.2002 r.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach