Zbliża się nowy rok szkolny, a sytuacja w oświacie ciągle się pogarsza: alarmują o tym nauczyciele, interweniują dyrekcje szkół, protestują samorządy. Jako senator okręgu pilskiego otrzymuję w tej sprawie listy ze stanowiskami i apelami z całej Wielkopolski, których ton jest jeden: wielkopolska oświata jest na granicy bankructwa. Taką tezę sformułował między innymi zjazd przedstawicieli członków Stowarzyszenia Gmin i Powiatów Wielkopolskich, a potwierdziły ją badania ankietowe przeprowadzone w stu trzydziestu dziewięciu gminach województwa. Wynikają z tych badań następujące wnioski.

Po czwarte, za niedopuszczalne uznają samorządowcy naliczanie subwencji oświatowej bez przekazania im tak zwanej metryczki. W takiej sytuacji gminy, którym zmniejszono subwencje nawet o 8-10%, nie są w stanie sprawdzić prawidłowości naliczania. Brakuje pełnej informacji o odstąpieniu rządu od przekazywania rzetelnej informacji i partnerskiego traktowania samorządów.

Istotnie, jedyną korzyść odniosą producenci takich urządzeń. Trudno zgodzić się z uzasadnieniem, że umożliwi to skuteczne egzekwowanie uprawnień konsumentów do otrzymywania dokumentu rozliczającego usługę. Na każde życzenie klienta wystawiany jest bowiem rachunek umożliwiający złożenie reklamacji. Korporacje skutecznie eliminują ze swego grona nieuczciwych pracowników. Leży to przecież w ich interesie.

Jedna z firm, spółka Posnet, już w czerwcu posiadała świadectwo - tak zwaną homologację - dopuszczające urządzenia do eksploatacji, choć sama kasa rejestrująca nie została wyprodukowana. Odpowiednie służby potwierdziły prawidłowość funkcjonowania nieistniejącego urządzenia. Historia jest niemal identyczna jak w przypadku wprowadzenia na rynek urządzeń głośnomówiących, umożliwiających prowadzenie rozmów telefonicznych w czasie jazdy samochodem. Kilka dni po ogłoszeniu stosownego przepisu urządzenia były dostępne w sieci detalicznej. Czy to przypadek?

Panie Premierze, moim zdaniem koszty związane z zakupem i montażem kas rejestrujących nadmiernie obciążą budżet państwa i usługodawców. Spowodują wzrost ceny świadczonej usługi, czyli dalsze ograniczenia jej dostępności dla klienta. Tymczasem program gospodarczy rządu zakłada wprowadzenie znacznych ułatwień dla małych i średnich firm poprzez zmniejszenie obciążeń finansowych, uproszczenie procedur podatkowych i zminimalizowanie biurokracji. Obowiązek montażu kas fiskalnych oceniam jako odwrotny w stosunku do zapowiedzianego kierunku działań.

Maria Szyszkowska

Zgodnie z ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora zwracam się z prośbą o kontynuację inwestycji w ramach porozumienia z władzami miasta i gminy Warka.

W dniu 29 grudnia 2000 r. podpisane zostało porozumienie pomiędzy Polskim Górnictwem Naftowym i Gazownictwem SA w Warszawie a  gminą Warka dotyczące gazyfikacji osiedla Winiary. Porozumienie dotyczy ustalania warunków realizacji kolejnych etapów inwestycji polegającej na budowie gazociągów średniego ciśnienia o łącznej planowanej długości około 8 km i około pięciuset przyłączy gazowych o łącznej długości około 3 km. Porozumienie zostało zawarte zgodnie ze Zmienną Koncepcją Programową Gazyfikacji Miasta i Gminy Warka uzgodnioną z MZG 11 lipca 1996 r.

Gazyfikacja osiedla Winiary przebiega etapowo. Każdy etap inwestycji obejmuje umowa przyłączeniowa o przyłączenie do sieci gazowej, uwzględniająca ustalenia niniejszego porozumienia. Udział stron w nakładach na inwestycje jest uwzględniany w rozliczeniu z opłatą związaną z przyłączeniem, należną MZG od urzędu miejskiego jako podmiotu ubiegającego się o przyłączenie. Rozliczenie jest dokonywane każdorazowo przy przyłączeniu wybudowanych w kolejnych etapach inwestycji gazociągów i przyłączy gazowych. Udział urzędu miejskiego w nakładach finansowych związanych z realizacją inwestycji jest w umowach przyłączeniowych traktowany i rozliczany jako opłata za przyłączenie do sieci gazowej.

Pierwszy etap inwestycji zrealizowanej w 2000 r. przez MZG i Urząd Miejski w Warce docelowo na osiedle Winiary obejmował następujący zakres: gazociąg średniego ciśnienia w ulicach: Polnej, Wysockiego i Cmentarnej o łącznej długości 904 m; przyłącza gazowe w liczbie szesnastu sztuk. Koszt inwestycji wyniósł 242 tysiące 436 zł 30 gr. Udział finansowy gminy to 40 tysięcy zł. Udział finansowy MZG to 202 tysiące 436 zł 30 gr. Wydano jedenaście pozwoleń na budowę gazowej instalacji wewnętrznej.

Drugi etap inwestycji realizowanej na przełomie 2001 i 2002 r. przez MZG, finansowany już przez Urząd Miejski w Warce, obejmuje następujący zakres: gazociąg średniego ciśnienia w ulicach: Pułaskiego, Turystycznej, Jesiennej, Myśliwskiej, Ledóchowskiego, Słonecznej, Willowej, Szwedzkiej, Miłej, Księżycowej i Kwiatowej o łącznej długości 2 tysięcy 297 m; przyłącza gazowe w liczbie pięćdziesięciu ośmiu sztuk. Koszt inwestycji wyniósł 310 tysięcy 956 zł 11 gr. Udział finansowy gminy wynosi 180 tysięcy zł, w tym mapy kosztowały 14 tysięcy 43 zł 89 gr. Udział finansowy mieszkańców wynosi 145 tysięcy zł. Wydano docelowo pięćdziesiąt osiem pozwoleń na budowę gazowej instalacji wewnętrznej. Zaawansowanie inwestycji - 90%.

Trzeci etap będzie obejmował budowę gazociągu na osiedlu Winiary II. Po przeprowadzeniu rozeznania na osiedlu Winiary II i spotkaniu z jego mieszkańcami uzyskano czterdzieści jeden deklaracji o przystąpieniu do wspólnego inwestowania. Za przyłączenie do sieci gazowej mieszkańcy osiedla Winiary II wpłacili na konto kwotę 92 tysięcy 500 zł. Na wymienione zadanie zaplanowano w budżecie gminy 70 tysięcy zł. Wykonane zostały mapy do celów projektowych, za które urząd miejski zapłacił 8 tysięcy zł. Przesłano informację do biura obsługi klienta w Warszawie w celu przeprowadzenia symulacji przebiegu trasy gazociągu wraz z przyłączami. Przesłano również w dniu 8 maja 2002 r. zapytanie do przedsiębiorstwa, czy będzie możliwość dofinansowania zadania z funduszy gazowni, lecz do dnia dzisiejszego nie otrzymano odpowiedzi w przedmiotowej sprawie. Realizacja trzeciego etapu budowy zaplanowana jest w 2002 r. W ramach zapewnienia dużego odbioru gazu przeprowadzana jest modernizacja trzech kotłowni na terenie miasta Warka - termin poboru gazu to IV kwartał 2002 r. Łączny pobór gazu dla trzech kotłowni wynosi 138,53 m³/h.

Zgodnie z ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora na wniosek Stowarzyszenia "Szydłowieckie Forum Gospodarcze" i zrzeszenia pszczelarzy z Krakowa, które w ramach wojewódzkiego programu "Agroalternatywa 2001" zrealizowało projekt Systemu APIPOL, funkcjonujący w oparciu o normy europejskie i reprezentujący najbardziej nowoczesne metody gospodarowania w pasiece, zwracam się z uprzejmą prośbą o zapoznanie się ze sprawą i wsparcie wymienionej inicjatywy.

Projekt ten umożliwia w prosty sposób wybór optymalnych kierunków działania w branży pszczelarskiej, zapewnia profesjonalne wyposażenie gospodarstwa hodowlanego w nowoczesne urządzenia, gwarantuje również odbiór pszczelich produktów od producenta.

Zatrudnienie w pszczelarstwie może stać się jednym z doraźnych sposobów na narastające bezrobocie i szansą na rozwój lokalnej przedsiębiorczości. Jest to jedna z propozycji dla osób prowadzących pasieki hobbystycznie, bezrobotnych posiadających tradycje rodzinne związane z tym zawodem lub poszukujących alternatywnych form działalności pozarolniczej. Do tej pory nie traktowano pszczelarstwa jako zawodu, lecz jako hobby. Brak było profesjonalnego modelu gospodarki pasiecznej oraz przemysłu przetwórczego wykorzystującego surowce pochodzenia pszczelego do produkcji leków, parafarmaceutyków i dietetycznych środków spożywczych.

W chwili obecnej dąży się do zmiany istniejącego stanu rzeczy i stworzenia systemu dającego zwiększenie nie tylko liczby istniejących pasiek, ale też możliwości zarobkowania osób bezrobotnych, zwłaszcza w gminach rolniczych szczególnie zagrożonych bezrobociem strukturalnym. Wychodząc naprzeciw tym potrzebom oraz dostrzegając w Systemie APIPOL szansę ożywienia gospodarczego regionu, Stowarzyszenie "Szydłowieckie Forum Gospodarcze" zrealizowało w ramach wojewódzkiego programu "Agroalternatywa 2001" projekt dotyczący zorganizowania i przeprowadzenia szkolenia w zawodzie: pszczelarz producent ziołomiodów i innych produktów pszczelich. Szkoleniem objęto sześćdziesiąt osób mieszkających w gminach wiejskich, miejsko-wiejskich albo w miastach, których liczba mieszkańców nie przekracza piętnastu tysięcy, na terenie powiatów szydłowieckiego, przysuskiego i radomskiego. Powiaty te wybrano ze względu na wysoką stopę bezrobocia oraz przeważające na tych obszarach tereny rolnicze.

Celem projektu było umożliwienie osobom bezrobotnym zdobycia niezbędnych kwalifikacji do pracy oraz przygotowanie uczestników szkolenia pod względem merytorycznym, praktycznym i prawnym do uruchomienia własnej działalności gospodarczej uwzględniającej uwarunkowania właściwe dla specyfiki zawodu pszczelarza. Każdy uczestnik kursu po jego zakończeniu otrzymał dokument uprawniający do podpisania umowy kontraktacyjnej o wzajemnej współpracy z firmą APIPOL z Krakowa. W trakcie realizacji zadania wykreowano potrzebę stałego szkolenia, przygotowywania pszczelarzy do pozyskiwania produktów pszczelich w standardach ISO 9000, wymaganych w krajach Unii Europejskiej.

Kontynuacją programu były odbywające się z inicjatywy wojewódzkiego urzędu pracy regularne spotkania osób, które ukończyły szkolenie w zakresie pszczelarstwa, z przedstawicielami ewentualnych pożyczkodawców, to jest powiatowych urzędów pracy, banków, fundacji, oraz z przedstawicielami funduszu poręczeń kredytowych. W wyniku tych spotkań część osób zainteresowanych uruchomieniem pasieki otrzymała kredyty.

Wielokrotne rozmowy i pisma przekazane do Banku Ochrony Środowiska w sprawie rozważenia możliwości uruchomienia, jako elementu systemu wspierania przedsiębiorczości, niskooprocentowanej linii kredytowej w oparciu o zasady udzielania kredytów na realizację inwestycji w rolnictwie, przetwórstwie spożywczym, usługach dla rolnictwa i działalności pozarolniczej (rozdział I ust. 1 pkt 3 - A.01.60.00), która to linia przeznaczona byłaby dla około stu indywidualnych odbiorców na realizację inwestycji w działalności związanej z pasiecznictwem, pozostały bez echa. Gwarantem powodzenia przedsięwzięcia są umowy kontraktacyjne zawarte przez kredytobiorców z firmą APIPOL, a  także poręczenie funduszu poręczeń kredytowych przy Radomskim Centrum Przedsiębiorczości.

Oprócz wymienionego przykładowego projektu celowe jest także kontynuowanie innych programów skierowanych do bezrobotnych zamieszkałych na terenie gmin zagrożonych bezrobociem strukturalnym. Ogromnym zainteresowaniem wśród mieszkańców wsi cieszy się pomysł dokonywania zasiewów pod uprawę rzepaku, malwy pensylwańskiej i podobnych roślin, które mogłyby zostać w części przeznaczone jako półprodukty do wytwarzania paliwa ekologicznego. Realizacja programów wymaga wsparcia ze strony instytucji mogących udzielić pomocy finansowej, zorganizowania na ten cel odpowiednich środków nie tylko z budżetu państwa, jak również uruchomienia specjalnej, niskooprocentowanej linii kredytowej.

Zgodnie z art. 49 pkt 4 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej składam niniejsze oświadczenie w sprawie zasad działania inwestorów w specjalnych strefach ekonomicznych.

Niedoinformowanie ponad siedmiuset inwestorów znacznie pogarsza klimat sprzyjający inwestowaniu w Polsce, i to głównie nie za sprawą dekoniunktury. Nie mamy także do czynienia z kwestionowaniem intencji czy kompetencji negocjatorów, zwłaszcza że proponowane przez naszą stronę rozwiązania dla znacznej grupy przedsiębiorców - jeśli będą zaakceptowane przez UE - są korzystne i pozwalają zachować dzisiejsze uprawnienia. Dotyczy to głównie małych i średnich firm, natomiast w przypadku grupy dużych podmiotów gospodarczych, jak informują zainteresowani, propozycje idą w kierunku zwrotu 1/2, a  najwyżej 3/4 nakładów inwestycyjnych w miejsce wielokrotnie większych, gwarantowanych ustawą z 1994 r. korzyści.

Kontrowersje i zaniepokojenie zarządzających polskimi strefami ekonomicznymi budzą narzucane, godzące w polski interes, odmienne definicje kwalifikowania przedsiębiorstw do grup wrażliwych. Ta zmiana naszej definicji oznacza w praktyce wielu niezadowolonych i prawdopodobnie ograniczających swoje plany inwestycyjne w Polsce. Jestem pewien, że nie muszę przekonywać, iż to duże przedsiębiorstwa z kapitałem zagranicznym mają silny charakter opiniotwórczy i że powinno nam zależeć na dobrych stosunkach z nimi ze względu na nowo tworzone miejsca pracy i wielkość produkcji, głównie na eksport.

Znam zapewnienia przedstawicieli rządu, iż nie rozważa się sięgania po wariant polegający na odbieraniu inwestorom praw nabytych, ulg i zwolnień. Takie zapewnienia, jak mówią inwestorzy, dawał także rząd premiera Buzka, a  od 1 stycznia 2001 r. pozbawiono ich prawa do zwolnienia z podatków od nieruchomości.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Zgodnie z art. 49 pkt 4 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej składam niniejsze oświadczenie jako uzupełniające do już przekazanego przy piśmie z dnia 28 maja 2002 r. na ręce Ministra Finansów, dotyczące odliczenia w zakładach pracy chronionej podatku VAT naliczonego od faktur związanych z zakupem materiałów przeznaczonych na realizację inwestycji, na przykład domu rehabilitacji dla własnych niepełnosprawnych pracowników.

2. Ponieważ zakład pracy chronionej ma obowiązek zapewnienia doraźnej specjalistycznej opieki lekarskiej oraz usług rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie, co jest nierozerwalnie związane z prowadzoną przez zakład działalnością, mamy tu do czynienia z realizacją przez zakład obowiązków wynikających ze stosunku pracy, w tej sytuacji nie dochodzi więc do świadczenia usług.

Józef Sztorc

Szanowna Pani Minister!

W budżecie na 2002 r. gmina i miasto Bochnia przeznaczyła na zadania oświatowe kwotę 15 milionów 877 tysięcy 606 zł, co stanowi 42,1% środków własnych. Co roku samorząd dopłaca do oświaty coraz większe kwoty, a  subwencja oświatowa relatywnie maleje. W 2001 r. wynosiła 9 milionów 736 tysięcy 352 zł, a  w 2002 r. wynosi 9 milionów 198 tysięcy 457 zł - zmniejszenie subwencji o 537 tysięcy 895 zł - podczas gdy wzrosła liczba uczniów i nauczycieli.

Jest to jednak kropla w morzu potrzeb. Stare budynki szkolne wymagają ogromnych nakładów finansowych w celu ciągłej renowacji, w wielu placówkach trzeba wymienić stolarkę okienną i dokonać remontów dachów. Nie można mówić o nowoczesnym nauczaniu bez nowoczesnej bazy. Chcąc realizować zajęcia edukacyjne zgodnie z założeniami podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych i gimnazjów, trzeba między innymi w każdej szkole uruchomić pracownię informatyczną. Wyposażenie tylko jednej placówki w komputery to koszt rzędu 25 tysięcy zł.

Doskonalony jest poziom umiejętności nauczycieli przez podnoszenie kwalifikacji i zdobywanie coraz wyższych stopni awansu zawodowego. W czerwcu 2002 r. dziewiętnastu nowych nauczycieli uzyskało stopień nauczyciela dyplomowanego, czternastu - stopień nauczyciela mianowanego, jedenastu - stopień nauczyciela kontraktowego. Na dzień 21 czerwca 2002 r. struktura zatrudnienia nauczycieli według stopni awansu zawodowego przedstawia się następująco: 11% - dyplomowani; 71,1% - mianowani; 12,9% - kontraktowi; 5% - stażyści. Gmina nie jest w stanie dopłacać coraz większych kwot do oświaty.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Od wielu lat województwo małopolskie jest stawiane w niekorzystnej sytuacji finansowej. Otrzymuje ono z budżetu państwa nieporównywalnie mniej środków niż inne województwa. Wiele dziedzin finansowanych z budżetu wojewody nie jest zasilanych kwotą, która byłaby niezbędna dla realizowania podstawowych inwestycji i zapewnienia odpowiedniego ich funkcjonowania. Przedstawiony niekorzystny stan finansów w budżecie wojewody małopolskiego utrzymuje się od 1999 r., gdyż już wtedy budżet został niewłaściwie skonstruowany, co było wynikiem podziału wydatków dokonanego przez likwidowane województwa.

Stan niedoszacowania wydatków w budżecie pogłębia się z roku na rok i w 2002 r. stanowi kwotę 141 milionów zł, licząc w stosunku do średniej krajowej. Tak znaczne niedoszacowanie odbija się niekorzystnie na działalności wszystkich instytucji publicznych. W szczególny sposób dotyczy to samorządów, którym zlecono zadania administracji rządowej w dziedzinie bezpieczeństwa publicznego, nadzoru weterynaryjnego i budowlanego oraz zwalczania bezrobocia. Brakuje środków na bezpieczeństwo publiczne i ochronę przeciwpożarową, co w dużym stopniu odzwierciedla bardzo mała liczba nowych zatrudnień.

Dalsze pilne potrzeby na 2003 r. związane z dotychczasowym niedoszacowaniem budżetu dotyczą finansowania oświetlenia dróg publicznych krajowych, wojewódzkich i powiatowych oraz dopłaty do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami komunikacji samochodowej na kwotę 35 milionów zł. Na zadania w zakresie bezpieczeństwa publicznego i Państwowej Straży Pożarnej oraz gospodarki gruntami i nieruchomościami braki na 2003 r. z tytułu niedoszacowania wydatków stanowią łącznie kwotę 55 milionów zł. Dlatego istotne jest ułożenie takiego kształtu przyszłorocznego budżetu, który pozwoli na zaspokojenie niezbędnych zadań i potrzeb.

Przedstawiając powyższe problemy, proszę o ich rozważenie i uwzględnienie w przedkładanym parlamentowi projekcie ustawy budżetowej na rok 2003.

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Na podstawie informacji Kancelarii Radców Prawnych s.c. (J. Ziółkowska-Gryber, J. Książkiewicz) uprzejmie proszę Pana Ministra o rozważenie możliwości zmiany rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 9 marca 1968 r. (DzU 26/71 poz. 239 ost. zm. DzU 133/97 poz. 882) w sprawie czynności komorników poprzez określenie: maksymalnej stawki dla komorników egzekwujących zadłużenia na rzecz Funduszu Alimentacyjnego, zakazu pobierania opłat egzekucyjnych od dobrowolnych wpłat dokonywanych przez dłużników na podstawie umowy z ZUS, uściślenia podstawy do prowadzenia egzekucji w przypadku nieprzestrzegania postanowień umowy z ZUS.

Z praktyki wymienionej Kancelarii Radców Prawnych wynika, iż komornicy - w poczuciu bezkarności? - pobierają nadmierne opłaty i działają w ten sposób na szkodę Funduszu Alimentacyjnego oraz zobowiązanych. Obecne stawki, określone w art. 45 i następnych ustawy o komornikach sądowych, są nieadekwatne do egzekucji alimentów. Specyfika Funduszu Alimentacyjnego, a  zwłaszcza jego cel, zadania, oczekiwania społeczne i możliwości budżetu państwa w sposób szczególny uzasadniają uregulowanie tej dziedziny prawa.

Krystyna Sienkiewicz

Szanowny Panie Ministrze!

Od 15 grudnia 2000 r. kodeks karny uznaje za przestępstwo prowadzenie pojazdów w stanie nietrzeźwości, to znaczy gdy stężenie alkoholu we krwi przekracza 0,5‰, lub pod wpływem środka odurzającego. Kierowca samochodu może zostać skazany nawet na dwa lata więzienia, a  rowerzysta, motorowerzysta lub woźnica - na rok. Można także na dziesięć lat stracić prawo jazdy.

Prawo jest jednak martwe!

W 2001 r. w województwie kujawsko-pomorskim policjanci zatrzymali siedem tysięcy dwustu dwudziestu dziewięciu kierujących w stanie nietrzeźwym. W sześciu miesiącach tego roku w porównaniu z rokiem ubiegłym nastąpił wzrost o około 2%. Wszczęto trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt dwa postępowania. W ubiegłym roku w toruńskim okręgu sądowniczym skazano ośmiuset osiemdziesięciu pięciu kierowców samochodów i pięciuset pięciu kierujących innymi pojazdami. I nawet winni wypadków, zasługujący na pozbawienie wolności, rzadko "fizycznie" podlegają odosobnieniu, w praktyce wykonanie tej kary podlega zawieszeniu. Zasądzonej grzywny z reguły nie płacą, a  nawiązki są wręcz śmieszne i upokarzające dla poszkodowanych, na przykład członków stowarzyszenia BART. Notabene toruńscy sędziowie nie szczędzili nawiązek, przeznaczając je na Klub Strzelecki "Magnum", w którym chętnie ćwiczyli strzelanie wraz… ze skazanymi na te nawiązki.

Za przestępstwo prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości rzadko stosuje się bezwzględną karę pozbawienia wolności, a  w ten sposób prowokuje się los i sprowadza niebezpieczeństwo wypadku. Ofiary wypadków, a  nierzadko i osierocone rodziny, są pozostawione bez pomocy i nikt się nimi nie interesuje. Bywa też, że narażone są na kontakty ze sprawcą wypadku.

Krystyna Sienkiewicz

Polska populacja chorych na cukrzycę to w olbrzymiej większości emeryci i renciści, a  więc ludzie o niskich dochodach, i tak zmuszani do wyboru między jedzeniem i leczeniem. Obciążanie ich dodatkową odpłatnością za leki spowoduje powstanie bariery ekonomicznej, uniemożliwi stosowanie leków, a  w następstwie doprowadzi do powikłań itd.

Krystyna Sienkiewicz

Analizując treść debaty sejmowej z 17 lipca 2002 r. dotyczącej drugiego czytania nowelizacji ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o regulacji rynku cukru (DzU z 2001 r. nr 76 poz. 810; nr 122 poz. 1322), doszedłem do wniosku, iż zachodzi uzasadnione podejrzenie o uleganie przez urzędników Ministerstwa Skarbu Państwa nielegalnemu lobbingowi firm zagranicznych, które może wykazywać znamiona przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu. W związku z tym proszę o odpowiedź na następujące pytania.

Na jakiej podstawie i z jakiego upoważnienia wynikającego z przepisów ustawy wiceminister skarbu państwa Małgorzata Ostrowska prowadzi negocjacje w sprawie sprzedaży Cukrowni "Przeworsk", skoro ustawodawca jednoznacznie przesądził o wniesieniu jej akcji do Krajowej Spółki Cukrowej? Podejrzenie budzi między innymi fakt niepowiadomienia zarówno o wniosku o upadłość, jak i o negocjacjach z firmą Südzucker dotyczących sprzedaży Cukrowni "Przeworsk" właściciela 51% akcji tej cukrowni i jej wierzyciela - na sumę wierzytelności około 12 milionów zł - jakim jest Lubelsko-Małopolska Spółka Cukrowa z siedzibą w Zamościu oraz jego nieuczestniczenie w tym procesie.

senator Adam Biela

Wydział Cywilny Sądu Rejonowego w Hrubieszowie rozpatrywał sprawę o zasiedzenie na wniosek Danuty Drozdy i postanowił wyrokiem z dnia 13 stycznia 2000 r. oddalić ten wniosek (sygnatura akt I Ns 379/99). Sąd Okręgowy w Zamościu po rozpatrzeniu sprawy w dniu 10 maja 2000 r. w trybie apelacji wnioskodawczyni postanowił apelację oddalić. Również Sąd Najwyższy na posiedzeniu niejawnym Izby Cywilnej w dniu 10 czerwca 2002 r. odmówił przyjęcia kasacji do rozpoznania.

Równolegle w trybie postępowania administracyjnego toczyła się sprawa na podstawie skargi Danuty Drozdy w przedmiocie komunalizacji nieruchomości (sygnatura akt I S.A. 1260/99), która uzyskała swój finał w dniu 6 października 2000 r. w Naczelnym Sądzie Administracyjnym. NSA w sentencji wyroku, po pierwsze, uchylił zaskarżoną decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 20 maja 1999 r. (nr KKU 82/99) oraz poprzedzającą ją decyzję wojewody lubelskiego z dnia 2 marca 1999 r. (nr GKN 2-7224-6/49-1/99), a po drugie, zasądził od KKU na rzecz Danuty Drozdy zwrot kosztów postępowania sądowego.

Po pierwsze, jaki jest zakres kompetencji oraz wzajemne relacje między toczącymi się równolegle trybami postępowania: cywilnym i administracyjnym w przedmiotowej sprawie?

Po drugie, dlaczego wojewoda lubelski nie wykonał decyzji NSA z dnia 6 października 2000 r. dotyczącej uchylenia przedmiotowej decyzji?

Adam Biela

3) problematyczności powoływania rzeczoznawcy majątkowego w związku z realizacją uprawnienia przysługującego członkom spółdzielni mającym spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego - art. 12;

4) problemu zwrotu przez członków spółdzielni mieszkaniowych znominalizowanych kwot dotacji lub umorzeń ustawowych części kredytów uzyskanych przez spółdzielnię jako osobę prawną, przypadającej na członka spółdzielni - art. 10 ust. 2 w związku z uprawnieniami zawartymi w art. 12.

Ad. 1. Ustawodawca wprowadził odpowiednie przepisy nowelizujące w ramach tak zwanych ustaw okołobudżetowych, które weszły w życie od 1 stycznia 2002 r., stanowiące, iż spółdzielnia składa wniosek do wojewody o refundację z budżetu państwa kosztów uzasadnionych prac geodezyjnych, o których mowa w art. 41 ust. 4. Otrzymałem niepokojące sygnały od jednej spółdzielni mieszkaniowej, iż właściwy miejscowo ze względu na siedzibę spółdzielni wojewoda dał jej odpowiedź, że nie ma on środków na zwrot kosztów dla spółdzielni, o których mówi ustawa.

W związku z tym stawiam pytania. Czy wojewoda może nie realizować zobowiązań ustawowych wobec spółdzielni, które wykonały prace geodezyjne i oczekują zwrotu kosztów zgodnie ze znowelizowaną ustawą o spółdzielniach mieszkaniowych? Skąd wojewoda powinien wziąć środki budżetowe na realizację ustawy dla tych spółdzielni, które są już gotowe, jeśli chodzi o prace geodezyjne? Jaki sposób poinformowania wojewodów o możliwościach realizacji art. 41 ust. 7 widzi Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast?

Ad. 2. Niektórzy notariusze interpretują art. 39 ustawy w taki sposób, iż wysokość wpłaty określona w ust. 6 nie obejmuje członków spółdzielni mających spółdzielcze własnościowe prawo do domu jednorodzinnego. W ust. 1 mowa jest wprawdzie o członkach, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, jednak przepisy art. 2 mówią w ust. 1, iż lokalem w rozumieniu ustawy jest samodzielny lokal mieszkalny, z czego wynika, że w zakres desygnatów tego pojęcia wchodzą również domy mieszkalne jednorodzinne. Z kolei domem jednorodzinnym w rozumieniu ustawy jest również samodzielna część domu bliźniaczego lub szeregowego, przeznaczona do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych - art. 2 ust. 3. W tym kontekście chciałbym zapytać, czy dozwolona jest interpretacja ust. 6 art. 39, stosowana przez niektórych notariuszy, którzy mają w związku z realizacją tej ustawy chęć pobierania wyższych opłat, niż przewiduje przepis ustawy, od członków spółdzielni mających spółdzielcze prawo do domu jednorodzinnego.

Ad. 3. Realizacja ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w art. 12 wymaga ustalenia przez spółdzielnię wartości mieszkania. Przed dniem wejścia w życie tej ustawy spółdzielnie, proponując swoim członkom przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, wyceniły wartość mieszkań we własnym zakresie, na przykład na mocy odpowiedniej uchwały rady nadzorczej, bez konieczności powoływania w tym celu rzeczoznawcy majątkowego. Wprawdzie art. 46 ust. 2 odnosi ustalenie wartości mieszkania poprzez odniesienie do działu IV rozdziału 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, lecz w świetle utracenia mocy art. 46 ust. 1, do którego odnosi się przepis art. 2, oraz wprowadzenia przez ustawę nowelizującą stałych opłat dotyczących taksy notarialnej - i w związku z tym skreślenia przez ustawę nowelizującą również art. 50 - a także opłaty sądowej dotyczącej złożenia i wpisu do księgi wieczystej, pomysł powoływania rzeczoznawcy majątkowego jest co najmniej problematyczny. Ponadto taki rzeczoznawca musiałby, zgodnie z metodologią wyceny, oszacować wartość mieszkania według aktualnego standardu, w który wyposażył go członek spółdzielni zgodnie ze swoimi indywidualnymi preferencjami oraz możliwościami finansowymi. Czy w tym kontekście powoływanie rzeczoznawcy majątkowego przez spółdzielnię jest uzasadnione w związku z przekazywaniem przez spółdzielnię prawa odrębnej wartości lokali swoim członkom?

Ad. 4. Skorzystanie z ustawowej możliwości przeniesienia przez spółdzielnię na członka prawa własności lokalu spółdzielczego wymaga zwrotu przez członka kwoty ustawowego umorzenia lub dotacji uzyskanej z finansów publicznych przez spółdzielnię jako osobę prawną, przypadającej na indywidualnego członka spółdzielni. Zwrot tych kwot do budżetu państwa byłby odprowadzany przez członków spółdzielni za pośrednictwem swoich spółdzielni. Plan dochodów budżetu państwa na rok 2002, zgodnie z przyjętą ustawą budżetową, w części 55 dotyczącej Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast przewiduje w rozdziale 70014 zatytułowanym "Umorzenie kredytów mieszkaniowych" wpływy do budżetu w kwocie 50 tysięcy zł.

Z omówienia projektu budżetu państwa na 2002 r. w części 55, dotyczącej Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, wynika, iż dochody w tym rozdziale dotyczą wpłat z tytułu zwróconych przez kredytobiorców nominalnych kwot umorzeń kredytów mieszkaniowych, dokonanych przy ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy, przede wszystkim w związku z przeniesieniem prawa własności do lokalu zajmowanego dotychczas na podstawie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu.

W związku z tym stawiam pytania. Czy z punktu widzenia ustawy budżetowej oraz innych przepisów jest prawnie dopuszczalne odprowadzenie przez spółdzielnie mieszkaniowe do budżetu państwa znominalizowanych kwot uzyskanego przez spółdzielnię ustawowego umorzenia lub dotacji z finansów publicznych, a pobieranie przez tę spółdzielnię nieznominalizowanych kwot od indywidualnych członków, a więc kwot kilkaset razy większych niż te odprowadzone do budżetu państwa? Czy w związku z tym członek spółdzielni winien wpłacić znominalizowaną kwotę umorzenia przypadającą na jego mieszkanie spółdzielni mieszkaniowej, która odprowadzi te kwoty do budżetu państwa, zgodnie z ustawą budżetową na 2002 r.?

Z wyrazami szacunku

Adam Biela

Szanowny Panie Ministrze!

Rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grudnia 1996 r. - DzU nr 2, poz. 12 z 1997 r. - w sprawie rozdziałów specjalistycznych usług opiekuńczych oraz kwalifikacji osób świadczących takie usługi dla osób z zaburzeniami psychicznymi, zasad i trybu ustalania i pobierania opłat za te usługi, jak również warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia z opłat przewiduje w treści §3.1., że specjalistyczne usługi dla osób z zaburzeniami psychicznymi mogą być świadczone przez osoby posiadające kwalifikacje do wykonania zawodu: pielęgniarki, pracownika socjalnego, rehabilitanta, fizykoterapeuty, psychologa, pedagoga, logopedy, terapeuty zajęciowego lub innego pokrewnego zawodu.

Posiadanie kwalifikacji wzmocnione zostało dodatkowo obowiązkiem posiadania co najmniej półrocznego stażu pracy w zakładzie psychiatrycznym opieki zdrowotnej lub w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Treść rozporządzenia, jak rozumiem, nacechowana jest dużą troską o to, by osoby zajmujące się chorymi z zaburzeniami psychicznymi posiadały jak największe kompetencje. W praktyce jednak spotyka się wiele sytuacji, w których wydaje się, że to niezwykle precyzyjne ujęcie zakresu kompetencji stanowi barierę w osiągnięciu celu, jakim jest fachowa, specjalistyczna opieka.

Oto bowiem z napływających do mojego biura sygnałów wynika, że w przetargach organizowanych przez ośrodki pomocy społecznej odrzucani są przedsiębiorcy z powodu niespełnienia przez ich pracowników warunku minimum półrocznej pracy w szpitalach psychiatrycznych, pomimo że zatrudniają pielęgniarki z kilkuletnim stażem klinicznym, wieloletnim stażem środowiskowym, posiadające ukończone specjalistyczne kursy z zakresu pielęgniarstwa środowiskowego, rodzinnego. Wydaje się, że osoby takie posiadają wystarczające kompetencje do pracy również z osobami chorymi psychicznie, a w wielu pojedynczych przypadkach można by wskazać, że ich kompetencje są większe od młodych pielęgniarek posiadających minimalny okres półrocznej pracy w szpitalu psychiatrycznym i nic więcej.

Przedstawiając powyższe Panu Ministrowi, bardzo proszę o rozważenie, czy zdaniem Pana Ministra istnieją racjonalne przesłanki, aby modyfikując treść rozporządzenia, dopuścić do opieki nad osobami chorymi psychicznie również pewną grupę doświadczonych pielęgniarek rodzinnych i środowiskowych. Proszę o zajęcie przez Pana Ministra stanowiska w przedmiocie sprawy.

Z wyrazami szacunku

Marian Lewicki

Mocą rozporządzenia ministra gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku (DzU nr 122 poz. 1336) spółki dystrybucyjne zostały zobligowane do zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych tak, by udział ilości energii elektrycznej pochodzącej z tego typu źródeł stanowił w 2002 r. nie mniej niż 2,5% wykonanej całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej. W kolejnych latach ten udział procentowy sukcesywnie rośnie, osiągając 7,5% w 2010 r. i latach następnych. Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2001 r.

Realizacja tego obowiązku w 2002 r. oznacza w skali kraju konieczność zakupu tak zwanej energii zielonej w ilości około 2,5 TWh. Cena energii zielonej na rynku wynosi z reguły powyżej 230 zł netto za MWh i dochodzi nawet do 350 zł za MWh - przewyższa zatem kilkakrotnie cenę energii elektrycznej ze źródeł konwencjonalnych. Taryfy spółek dystrybucyjnych zatwierdzone na rok taryfowy 2002/2003 nie pokrywają w pełni rzeczywistych kosztów zakupu energii zielonej. Zyski z inwestycji w źródła odnawialne transferowane są zaś do kieszeni prywatnych inwestorów, którzy wykorzystując koniunkturę w mediach, starają się wymusić sprzedaż nawet większą, niż wynika to z wymienionego rozporządzenia.

Mając to wszystko na uwadze, pytam: czy spółki dystrybucyjne mogą zostać zwolnione z tego obowiązku w sytuacji, gdy rosnące obciążenia fiskalne sektora - na przykład lokalne podatki od nieruchomości, akcyza - powodują już i tak znaczący wzrost kosztów, skutkujący ujemnymi wynikami finansowymi przedsiębiorstw? Jeśli nie, to czy w drodze wyjątku byłoby możliwe zwolnienie spółek dystrybucyjnych z realizacji tego obowiązku przynajmniej do końca 2002 r.?

Jako senator z przygranicznego regionu Podbeskidzie otrzymuję wiele zapytań, monitów i wniosków w sprawie utworzenia punktu kontroli fitosanitarnej na rozbudowywanym obecnie drogowo-kolejowym przejściu granicznym w Zwardoniu. Podmioty gospodarcze, administracja celna i samorządowa oraz przedsiębiorstwa przewozowe są żywo zainteresowane uruchomieniem takiego punktu.

Moje oświadczenie dotyczy kontraktu na procedury nr 15 z Górnośląskiego Centrum Medycznego w Katowicach.

Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 7 Górnośląskiego Centrum Medycznego w Katowicach jest placówką medyczną na najwyższym światowym poziomie. Wykonuje zabiegi kardiochirurgiczne związane z chorobą serca. Niestety u nas, na Śląsku, kolejka chorych cierpiących na zaburzenia pracy serca wydłuża się, na zabieg czeka się około sześciu miesięcy i dłużej. W regionie, w którym zachorowalność i śmiertelność spowodowana chorobami serca jest najwyższa w kraju, o 20% większa niż w innych częściach Polski, należy zrobić wszystko, by proces ten zahamować i umożliwić szpitalowi zwiększenie liczby dokonywanych zabiegów kardiochirurgicznych.

W 2001 r. Centrum zakontraktowało z Ministerstwem Zdrowia trzysta osiemdziesiąt osiem wysokospecjalistycznych procedur kardiochirurgicznych, a wykonało czterysta pięćdziesiąt sześć - ratując życie pacjentów.

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o uwzględnienie odwołania Górnośląskiego Centrum Medycznego i przywrócenie limitu na rok 2002 na poziomie co najmniej ubiegłorocznym. Sytuacja zdrowotna mieszkańców Śląska jest zła, ograniczenie limitu świadczeń nie znajduje uzasadnienia.

Pragnę zapytać Pana Premiera, jakimi kryteriami kierowano się przy ustalaniu limitów skupowych. Dlaczego dochodzi do takich sytuacji, że na przykład w Płońsku ustala się limit 20 tysięcy t, z którego na dzień 2 sierpnia 2002 r. - według moich informacji - wykorzystano jedynie 4 tysiące t, a w podpłockich Proboszczewicach ustala się limit na 6,8 tysiąca t i zostaje on wyczerpany błyskawicznie?

Do dnia 30 czerwca 1992 r. w Sochaczewie funkcjonowało przedszkole PKP podlegające resortowi Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej. Na różnych stanowiskach było w nim zatrudnionych kilkunastu pracowników. Wszystkie zatrudnione w przedszkolu osoby otrzymały następujące dokumenty uprawniające do odbioru rekompensat z tytułu niepodwyższania płac w sferze budżetowej w okresie od 1 lipca 1991 r. do 28 czerwca 1992 r.:

Niektórzy pracownicy przedszkola pobrali w 2000 i 2001 r. przyznane im rekompensaty, mimo że we wrześniu 2000 r. resort, któremu podlegali, wprowadził zmiany w spisie uprawnionych do pobierania rekompensat w raporcie do MSWiA.

Wydaje mi się to niezrozumiałe, ponieważ wszystkie osoby zatrudnione w wyżej wymienionym przedszkolu posiadają wpis na świadectwach pracy, świadczący o tym, że były pracownikami zakładu pracy - przedszkola resortowego Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej oraz wymiary uposażeń stwierdzające, że ich wynagrodzenia przyznane są zgodnie z zarządzeniem ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 31 lipca 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników ekonomicznych, administracyjnych i pracowników obsługi szkół. Powstała sytuacja budzi olbrzymią frustrację i niezadowolenie społeczne. Zainteresowani pracownicy nie mogą ponosić odpowiedzialności za urzędnicze niedopatrzenia i błędne interpretacje. Odmowa wypłacania wcześniej urzędowo awizowanych świadczeń rekompensacyjnych dla pozostałych pracowników jest ewidentnym przykładem niesprawiedliwości.

Z wyrazami szacunku

Moje oświadczenie dotyczy prawnych i finansowych skutków nowelizacji "Podręcznika inspekcji w miejscu" autorstwa generalnego inspektora nadzoru bankowego, dokonanej w styczniu 2002 r.

W styczniu 2002 r. banki działające na terenie Polski otrzymały do wiadomości i stosowania uzupełnienie nowelizacyjne tak zwanego "Podręcznika inspekcji w miejscu". Jeden z jego rozdziałów poświęcony został finansowaniu rynku nieruchomości. Zgodnie z treścią tego rozdziału i według opinii autorów podręcznika finansowanie rynku nieruchomości w Polsce obciążone jest podwyższonym ryzykiem kredytowym. W opinii bankowców zobowiązuje ich to do tworzenia rezerwy celowej na zrównoważenie ryzyka kredytowego w przypadku kredytowania inwestycji na rynku nieruchomości, pod rygorem zarzutu nieprawidłowego działania w przypadku kontroli ze strony generalnego inspektora nadzoru bankowego. Z kolei tworzenie rezerwy celowej w momencie udzielenia kredytu skutkuje jego wyższą ceną.

Zastanawiające jest, że właśnie taki kierunek nowelizacji polityki inspekcyjnej banku centralnego został sformułowany niezwłocznie po publicznym ogłoszeniu zamiarów rządu, które wiązały się z powierzeniem budownictwu roli koła zamachowego gospodarki.

Bogdan Podgórski

Samodzielne Publiczne Powiatowe Pogotowie Ratunkowe w Gorlicach od dnia 1 stycznia 2001 r. jest samodzielnym zakładem, powstałym z połączenia wydzielonego z SPZ ZOZ w Gorlicach oddziału pomocy doraźnej oraz likwidowanej Małopolskiej Kolumny Transportu Sanitarnego w Nowym Sączu Oddział nr 4 w Gorlicach.

Zakład dysponuje trzema zespołami ratownictwa medycznego: jednym zespołem ratowniczo-reanimacyjnym "R" i dwoma zespołami ratowniczo-wypadkowymi "W", zakontraktowanymi przez Małopolską Regionalną Kasę Chorych w Krakowie. Czynione są starania o zakontraktowanie czwartego zespołu ratowniczo-medycznego. SPPPR w Gorlicach wypracowało dodatni wynik finansowy, zakupiło z własnych środków ambulans reanimacyjny i uzupełniło sprzęt medyczny.

Andrzej Chronowski

W okresie funkcjonowania podatku obrotowego wyroby te były z tego podatku zwolnione. Po wprowadzeniu podatku VAT jednostki autorskie GUS i wojewódzkie urzędy statystyczne w całym kraju wydawały podatnikom opinie klasyfikujące te wyroby do grupy SWW 1039, a urzędy skarbowe je honorowały. Tego typu interpretacje mają potwierdzenie również w pismach wychodzących z Ministerstwa Finansów.

Z napływających do mnie informacji wynika, że coraz częściej urzędy skarbowe i urzędy kontroli skarbowej kwestionują zasadność zaklasyfikowania tych wyrobów do grupy SWW 1039 "Elementy i części ciągników rolniczych uniwersalnych", objętej zerową stawką podatku VAT. Przyjmują, że wyroby te winny być zaliczane do grupowania SWW 719-7 "Zespoły i części silników spalinowych tłokowych", objętego stawką podatku VAT wynoszącą 22%.

Rzecz jest niebagatelna, a jej skutki wielorakie. W pierwszym rzędzie dotykają one znaczną liczbę producentów i dystrybutorów, którzy po kontrolach urzędów skarbowych i urzędów kontroli skarbowej, w wyniku których naliczono "zaległy" podatek VAT plus odsetki, praktycznie są w stanie upadłości. Pozostają przy tym najczęściej z długami przewyższającymi cały dorobek ich życia i których nigdy nie będą w stanie uregulować. Następni w kolejce są rolnicy, którzy w przeważającej części nie mogą odliczyć zawartego w cenie wyrobu podatku, gdyż nie są płatnikami VAT. W ten sposób odbiera się im nadany wcześniej przywilej remontowania maszyn rolniczych po niższych kosztach. Jest to dla nich ukryta podwyżka cen. Zostają nią dotknięci w sytuacji niskich i ciągle spadających dochodów, niepozwalających na nowe inwestycje, a często ledwie zapewniających środki na egzystencję.

Tadeusz Bartos

Od października 2002 r. Podlaski Zakład Przewozów Regionalnych PKP w Białymstoku planuje zawieszenie kursowania pociągów osobowych na trasach Czeremcha - Białystok, Czeremcha - Hajnówka, Czeremcha - Siedlce i Czeremcha - Brześć na Białorusi. Zrealizowanie tego zamierzenia spowoduje ogromne uciążliwości dla mieszkańców całego powiatu, bo w wielu wypadkach kolej jest tam jedynym środkiem lokomocji.

Sprawa jest tym bardziej poważna, że w wielu wypadkach nie ma możliwości zastąpienia komunikacji kolejowej transportem kołowym ze względu na brak lub zły stan techniczny wielu dróg. Ponadto zawieszenie przewozów pasażerskich w czasie rozpoczętej komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji Przedsiębiorstwa Państwowego Polskie Koleje Państwowe jest jeszcze przedwczesne z uwagi na opóźnienie w wyłonieniu wiodącego przewoźnika pasażerskiego, który mógłby przejąć likwidowane lub zawieszane linie kolejowe.

Z wyrazami szacunku

senator RP
Sergiusz Plewa

Wielce Szanowny Panie Premierze!

Od wielu lat Polskie Koleje Państwowe prowadzą restrukturyzację i przekształcenia. Zmiany te miały przynieść zasadniczą poprawę sytuacji finansowej przedsiębiorstw związanych z transportem kolejowym. W odczuciu społecznym zmiany te odnoszą się jednak tylko i wyłącznie do likwidacji linii ruchu pasażerskiego. W sposób szczególny odczuwamy to w północnej Polsce, a najbardziej dobitnie w województwie zachodniopomorskim.

W ciągu ostatnich pięciu lat zlikwidowano lub znacznie ograniczono przewozy pasażerskie na wielu liniach łączących małe miejscowości i miasteczka w północno-zachodniej Polsce. W konsekwencji społeczeństwo utraciło możliwość swobodnego przemieszczania się, tak niezbędnego w poszukiwaniu miejsc pracy. Dziewięć powiatów w województwie zachodniopomorskim odnotowuje najwyższą stopę bezrobocia w Polsce, przekraczającą 34%. Zubożenie społeczeństwa, szczególnie w miejscowościach popegeerowskich, jest ogromne. Kolejowe przewozy pasażerskie stanowią nadal dogodną i najtańszą formę dojazdu dla społeczności lokalnych.

Przewozy na wymienionych trasach to ostatnie już dostępne połączenia kolejowe dla mieszkańców południowej części województwa zachodniopomorskiego i pomorskiego ze Szczecinem, Gdańskiem i Trójmiastem - aglomeracjami, które odgrywają rolę stolic regionów ze zlokalizowanymi tam urzędami i instytucjami wojewódzkimi, ośrodkami akademickimi, szpitalami, klinikami oraz dużą liczbą podmiotów gospodarczych i przedsiębiorstw, które mogą mieszkańcom naszych regionów, zagrożonych bezrobociem strukturalnym, zaproponować jakąkolwiek pracę.

4. Podjęcia działań zmierzających do szczegółowej weryfikacji linii przewozów pasażerskich w Zachodniopomorskim Zakładzie Przewozów Pasażerskich.

Z szacunkiem

Witold Gładkowski