Warszawa, 2002.07.2

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 11 czerwca 2002 r., Nr LP/043/191/02/V, oświadczeniem Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Tadeusza Bartosa, w sprawie przyczyny przedłużania się terminów przyznania dotacji budżetowej na finansowanie Budowy Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w Kielcach, inwestycji własnej samorządu województwa, pragnę przedłożyć następujące wyjaśnienie.

Zgodnie z ustawą budżetową na rok 2002 z dnia 14 marca 2002 r. (Dz.U. Nr 30, poz. 275) środki z budżetu państwa przeznaczone na dofinansowanie inwestycji jednostek samorządu terytorialnego zostały zaplanowane w poz. 49 rezerw celowych, jako tytuł "Dotacje celowe na dofinansowanie zadań wynikających z kontraktów wojewódzkich...". Podział i wykorzystanie tychże środków podlega przepisom określonym w art. 90 ust. 1-4 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zmianami), a ich uruchamianie następuje na wniosek Ministra Gospodarki.

W dniu 29 grudnia 2001 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie wszczęcia procedury zmiany kontraktów wojewódzkich na lata 2001-2002, zobowiązując Ministerstwo Gospodarki do przygotowania nowelizacji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2000 r. w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na lata 2001-2002 (Dz.U. Nr 122, poz. 1326 z późn. zmianami), mającą na celu m.in.:

Minister Finansów zwrócił się do Ministra Gospodarki (5 kwietnia 2002 r.) z prośbą o ustosunkowanie się do kwestii zaliczkowego przekazywania dotacji budżetowych na dofinansowanie inwestycji, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 12 maja 2000 o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. Nr 48, poz. 550 z późn. zmianami), w tym na dofinansowanie budowy Szpitala Onkologicznego w Kielcach.

Kolejny wniosek dotyczący dofinansowania tej inwestycji został przedłożony Ministrowi Finansów 21 czerwca br. Zgodnie z wnioskiem Ministra Gospodarki, decyzją Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 2002 r., plan wydatków inwestycyjnych części budżetowej 85/26 województwo świętokrzyskie, w dziale 851 Ochrona zdrowia, został zwiększony o łączną kwotę 6.109.312 zł - ze wskazaniem, iż środki budżetowe w wysokości 4.485.095 zł przeznaczone są na dofinansowanie budowy Szpitala Onkologicznego w Kielcach i zostaną zaliczone do środków objętych kontraktem wojewódzkim.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dn. 2002.07.2

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie informuję, że na dofinansowanie zadań w rozdziałach 85314 i 85316 przeznaczona jest odpowiednia pula środków uwzględniona w rezerwach celowych budżetu państwa; rezerwy te aktualnie uruchamiane są przez Ministra Finansów na podstawie wniosków zgłaszanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej. I tak na podstawie decyzji Ministra Finansów z dnia 2002-04-24 znak: FS-453-329/2002 uruchomiona została część rezerwy celowej na zasiłki z pomocy społecznej, z której budżet wojewody mazowieckiego otrzyma kwotę 12 000 tys. zł. W stosunku więc do początkowych założeń budżetowych, wydatki budżetu wojewody mazowieckiego na zasiłki zwiększono o kwotę 37 614 tys. zł tj. o 22%.

Odnośnie dofinansowania zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, środki finansowe ujęte w rezerwach celowych zostały w całości rozdysponowane na podstawie decyzji Ministra Finansów z dnia 2002-06-05 znak: BP-4-4/02; budżet wojewody mazowieckiego otrzyma kwotę 1 604 tys. zł.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 2002-07-03

Zasady przeprowadzania egzaminu dojrzałości określa Załącznik Nr 1 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 marca 2001 roku w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i prowadzenia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów w szkołach publicznych (Dz.U. Nr 29. poz. 323) wraz ze zmianami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 6 listopada 2001 roku (Dz.U. Nr 128 poz. 1419).

§ 4 ust. 1 wymienionego wyżej Załącznika stanowi, iż absolwent ma prawo przystąpić do egzaminu dojrzałości przed komisją powołaną w szkole lub komisją powołaną przy kuratorze oświaty. Następnie, w § 30 ust. 2, zostało zapisane, że w uzasadnionych przypadkach absolwent, który nie przystąpił do egzaminu dojrzałości bezpośrednio po ukończeniu szkoły, może, za zgodą kuratora oświaty, przystąpić do egzaminu dojrzałości przed komisją powołaną w innej szkole. Zgodnie z przywołanym przepisem, świadectwo dojrzałości wydaje szkoła, w której składany był egzamin. Do kuratora oświaty należy zatem wskazanie szkoły o zbliżonych lub identycznych planach nauczania jak ta, którą absolwent ukończył.

Według informacji uzyskanych od Wielkopolskiego Kuratora Oświaty, dyrektor Liceum Ogólnokształcącego przy Zakładzie Usług Edukacyjnych "Pedagog" w Pile zezwolił na przystąpienie do egzaminu dojrzałości - między innymi - 11 absolwentom liceum ekonomicznego, 8 absolwentom średniego studium zawodowego, 19 absolwentom technikum i 7 absolwentom liceów zawodowych. Decyzja ta została podjęta bez zgody kuratora oświaty. Absolwenci zamienionych szkół nie mogą otrzymać świadectwa dojrzałości liceum ogólnokształcącego, gdyż nie ukończyli szkoły tego typu.

Fakt naruszenia regulaminu egzaminu dojrzałości stwierdzony został podczas kontroli pisemnej części egzaminu dojrzałości w dniu 9 maja 2002 roku. Działając na podstawie § 34 ust. 1-3 i ust. 5 przywołanego na wstępie Załącznika Nr 1 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 marca 2001 roku, Wielkopolski Kurator Oświaty unieważnił egzamin i - po przeprowadzeniu wymaganych przepisami prawa procedur - wyznaczy ponowny jego termin, zgodnie z obowiązującym regulaminem.

Odpowiadając na kolejne pytanie Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego wyjaśniam, że podstawę przystąpienia do egzaminu dojrzałości stanowi świadectwo ukończenia szkoły średniej. Jeżeli osoba zainteresowana egzaminem dojrzałości ukończyła szkołę średnią przed laty i obawia się o stan swojej wiedzy, może skorzystać z jednej z licznie oferowanych pozaszkolnych form przygotowawczych, np. kursów. Zapewne przywoływane przez Pana Senatora inicjatywy "matura w rok" są takimi właśnie formami, proponowanymi jako działalność gospodarcza odpowiednich podmiotów prawnych lub osób fizycznych.

Przyjęcia uczniów do szkół publicznych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 sierpnia 2001 roku w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniów do publicznych przedszkoli i szkół oraz przechodzenia z jednych typów szkół do innych - Dz.U. Nr 97 poz. 1054, z późn. zm.

Przywołany akt prawny w § 17 ustala, że do klasy programowo wyższej (na semestr programowo wyższy) w szkole podstawowej, gimnazjum, szkole ponadgimnazjalnej oraz szkole ponadpodstawowej przyjmuje się uczniów na podstawie świadectwa ukończenia klasy programowo niższej (wpisu do indeksu potwierdzającego ukończenie semestru programowo niższego) w szkole publicznej lub szkole niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej tego samego typu oraz odpisu arkusza ocen wydanego przez szkołę, z której uczeń odszedł.

Prawo oświatowe nie przewiduje możliwości powtarzania klasy (semestru) na życzenie zainteresowanego, to znaczy w sytuacji, gdy dana klasa (semestr) są ukończone i potwierdza to uchwała rady pedagogicznej oraz fakt ten poświadczony jest w obowiązującej dokumentacji przebiegu nauczania. Klasę (semestr) powtarza się w sytuacji niepromowania, nieklasyfikowania bądź w szczególnych przypadkach - na wniosek poradni psychologiczno-pedagogicznej.

Zwracam uwagę na to, że nie ma rozstrzygnięć prawnych określających, które efekty nauki (oceny) należałoby brać pod uwagę w sytuacji posiadania dwóch równoważnych świadectw ukończenia tej samej klasy (szkoły). Prawo oświatowe, na przykład regulamin egzaminu dojrzałości, niektóre uprawnienia absolwenta uzależnia od ocen uzyskanych w toku nauki. Nie jest więc dopuszczalna sytuacja, w której mogłyby być dwie różne oceny z danego przedmiotu.

Świadectwo dojrzałości wypisywane jest na podstawie - pośrednio - arkusza ocen, który dokumentuje efekty dydaktyczne ucznia (słuchacza) w okresie całej nauki w szkole średniej. Tam też odnotowywane są decyzje rady pedagogicznej o promowaniu bądź ukończeniu szkoły. Nie ma prawnego uzasadnienia dla zdublowania wpisu w arkuszu ocen wyników w nauce osiągniętych np. w ostatniej klasie (semestrze). Problematyczne byłoby, które oceny, jako ostatnie, wpisać na świadectwo dojrzałości. Brak podstaw prawnych do określenia, w takim przypadku, organu ustalającego wyniki klasyfikacji.

Informuję jednocześnie, że przedmiotowa sprawa dotyczy szkoły niepublicznej. Jednak, wobec faktu przeprowadzania w tej szkole egzaminu dojrzałości, musi ona posiadać uprawnienia szkoły publicznej. Obowiązują zatem w jej organizacji określone przepisy dotyczące szkół publicznych, w tym regulamin egzaminu dojrzałości.

Jednocześnie chcę poinformować, że kieruję równocześnie pismo do Wielkopolskiego Kuratora Oświaty, w którym wnoszę o możliwie najszybsze umożliwienie przystąpienia do egzaminu dojrzałości wszystkim osobom, których egzamin składany w obecnej sesji egzaminacyjnej w Liceum Ogólnokształcącym przy Zakładzie Usług Edukacyjnych "Pedagog" w Pile został unieważniony. Egzamin ten musi być jednak przeprowadzony zgodnie z odnośnymi przepisami.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 3 lipca 2002 r.

W odpowiedzi na przekazane w dniu 26 czerwca br. oświadczenie złożone przez senatorów Mariana Nogę i Jerzego Suchańskiego, informuję, że Komisja przetargowa przeprowadziła postępowanie dotyczące udzielenia zamówienia na opracowanie i wprowadzenie systemu zarządzania jakością zgodnego z wymaganiami normy ISO 9001:2000 w obszarze bankowości elektronicznej.

Po zakończeniu procesu wprowadzania systemu, zgodnie z zapisami normy EN 45012:1998, przeprowadzony zostanie odrębny przetarg nieograniczony, którego przedmiotem będzie wybór firmy certyfikującej.

Z wyrazami szacunku

Tomasz Pasikowski

Warszawa, 2002.07.04

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Panów Senatorów Jerzego Suchańskiego i Jerzego Markowskiego podczas 17. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 maja 2002 r. w sprawie zaległości zakładów hutniczych i spółek węglowych wobec Górnośląskiego Zakładu Elektroenergetycznego S.A., przesłane przez Panią Marszałek przy piśmie z dnia 28.05.2002 r. Nr JD/043/174/02/V, uprzejmie wyjaśniam co następuje.

W szczególnie trudnej sytuacji znalazły się przedsiębiorstwa przemysłu hutnictwa żelaza i stali. Światowa recesja gospodarcza oraz związane z nią znaczne zmniejszenie zapotrzebowania na wyroby hutnicze spowodowały ostrą konkurencję na rynku tych wyrobów. Utrzymująca się spadkowa tendencja cen w imporcie okazała się zagrożeniem dla nie zrestrukturyzowanego jeszcze hutnictwa. Konieczność spłaty poniesionych wcześniej nakładów inwestycyjnych oraz zmniejszone wpływy ze sprzedaży wyrobów spowodowały u podstawowych producentów wyrobów hutniczych, a równocześnie największych odbiorców energii elektrycznej, brak środków obrotowych na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej.

Przeciwdziałając tym niekorzystnym tendencjom, Rada Ministrów przyjęła w marcu br. "Program restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali - Aktualizacja 2002", który wsparty postanowieniami ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali (Dz.U. nr 111, poz. 1196) stworzył możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji finansowej zadłużonych hut. Zrealizowanie procesu restrukturyzacji finansowej ułatwi powrót przedsiębiorstw do warunków normalnego gospodarczego funkcjonowania.

Działalność Spółki Restrukturyzacji Kopalń S.A. finansowana jest w głównej mierze ze środków budżetowych. Na podstawie umowy zawieranej corocznie z Ministrem Gospodarki o finansowanie programów likwidacji, spółka otrzymuje dotację wynikającą z ustawy budżetowej na dany rok. Na 2002 rok dotacje na sfinansowanie kosztów fizycznej likwidacji kopalń są ograniczone. Występujące zadłużenie wobec GZE S.A. będzie regulowane przez SRK S.A. w terminie późniejszym.

Bytomska Spółka Restrukturyzacji Kopalń Spółka z o.o., która powstała 25.08.2000 r. w wyniku kontynuacji realizacji reformy górnictwa węgla kamiennego grupuje zakłady górnicze prowadzące wyłącznie działalność likwidacyjną. Przedmiotem działalności BSRK Sp. z o.o. - jak już wyżej zaznaczono - jest prowadzenie likwidacji kopalń oraz zagospodarowanie majątku likwidowanych kopalń i tworzenie nowych miejsc pracy dla pracowników likwidowanych kopalń. Spółka realizuje również szereg prac polikwidacyjnych wynikających z art. 80 Prawa geologicznego i górniczego, to jest głównie usuwanie szkód górniczych oraz rekultywację terenów pogórniczych.

Z chwilą wykreślenia kopalń - spółek z rejestru handlowego, BSRK Sp. z o.o. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek połączonych na zasadzie sukcesji generalnej - prawnej, przejmując wszystkie zobowiązania i należności zaistniałe przed połączeniem. Źródłami finansowania działalności BSRK Sp. z o.o. są: dotacja budżetowa, która przeznaczona jest wyłącznie na pokrycie kosztów fizycznej likwidacji kopalń i restrukturyzacji zatrudnienia oraz środki pochodzące ze zbywania majątku.

W tej sytuacji zarząd BSRK Sp. z o.o. podjął starania w celu uregulowania zobowiązań w ramach środków finansowych pochodzących ze sprzedaży posiadanego majątku. Jednakże proces ten jest utrudniony z uwagi na hipoteki nałożone na składniki majątkowe BSRK Sp. z o.o. Możliwość uregulowania zaległych zobowiązań BSRK uzależniona jest od osiągnięcia porozumienia m.in. z ZUS i Urzędem Skarbowym o zdjęciu hipotek z majątku BSRK Sp. z o.o.

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Bartkiewicz

Warszawa, 4.07.2002 r.

Polskie prawo nie wyklucza możliwości wypłacania emerytury i renty osobie, która pracuje zarobkowo. Jednakże ocena społecznych i ekonomicznych skutków rozwiązań w tym zakresie na tle pogarszającej się sytuacji na rynku pracy, skłoniła Rząd do podjęcia społecznej dyskusji na temat zasadności utrzymania obecnych rozwiązań w niezmienionym kształcie.

Nie ulega wątpliwości, że podejmowanie pracy przez emerytów i rencistów jest przede wszystkim spowodowane chęcią poprawy trudnej sytuacji materialnej. Świadczenie z ubezpieczenia społecznego nie może być jednak traktowane jako bezwzględny dodatek do wynagrodzenia, ponieważ przyznawane jest w celu zapewnienia środków utrzymania osobie zmuszonej do zrezygnowania z utrzymywania się z pracy zarobkowej lub przynajmniej znacznego ograniczenia aktywności zawodowej. Ponadto statusu pracującego emeryta lub rencisty nie można oceniać w oderwaniu od poziomu życia innych grup społeczeństwa a zwłaszcza istniejącej skali bezrobocia.

Pragnę zwrócić uwagę, że jednym z podstawowych problemów wymagających pilnego rozwiązania jest obecnie problem bezrobocia. Szczególnie zagrożoną grupą są ludzie młodzi, absolwenci szkół różnych typów i poziomów nauczania, wśród których bezrobocie wynosi ponad 40%. W opracowanej przez Rząd strategii gospodarczej "Przedsiębiorczość-Rozwój-Praca" przedstawione zostały założenia programu "Pierwsza praca", który przewiduje szereg działań zmierzających do aktywizacji zawodowej i promocji zatrudnienia, poprzez obniżenie kosztów zatrudnienia w małych i średnich przedsiębiorstwach osób podejmujących pierwszą pracę.

W związku z nasilającą się skalą bezrobocia, wydaje się, że niezbędne jest - niezależnie od działań zmierzających do zwiększania liczby miejsc pracy - wprowadzenie szczególnych instrumentów prawnych, które powinny spowodować bardziej racjonalne wykorzystanie istniejących obecnie miejsc pracy, a tym samym przyczynić się do zwiększenia możliwości znalezienia pracy przez osoby bezrobotne.

Wg. dostępnych danych statystycznych w IV kwartale 2001 r. w ogólnej liczbie pracujących rencistów i emerytów, wynoszącej 1026 tys., poza rolnictwem indywidualnym pracowało 503 tys. osób. Wśród nich 110 tys. pracowało na własny rachunek, a wśród pozostałych tj. pracowników najemnych było 158 tys. osób zatrudnionych na pełnym etacie i 235 tys. osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy. Emeryci i renciści pracujący poza rolnictwem indywidualnym, jako pracownicy najemni stanowili ok. 5% pracujących w ogóle. W stosunku do liczby rejestrowanych bezrobotnych na koniec grudnia 2001 r., odsetek zatrudnionych emerytów i rencistów wyniósł - 12,6%.

Problem ograniczenia możliwości łączenia pracy zarobkowej z pobieraniem emerytury lub renty jest oczywiście niezwykle trudny. Istotą podjętej dyskusji i prowadzonych w resorcie prac jest znalezienie kompromisowych rozwiązań, które z jednej strony pozwolą uzupełnić dochodami z pracy emerytury i renty, z drugiej zaś umożliwić zatrudnienie większej liczby bezrobotnych.

MINISTER

z up.

Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 08.07.2002 r.

W nawiązaniu do przesłanego pismem LP/043/221/02/V, BM-0/0701/407/02/V z dnia 26 czerwca 2002 r. oświadczenia złożonego przez senatorów: Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka podczas 19 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2002 r. skierowanego do Ministra Skarbu Państwa, Ministra Gospodarki i Prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. informuję, iż:

• Spółkę Zakłady Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. z siedzibą w Pionkach (zarejestrowaną w Sądzie w dniu 3 lipca 2002 r.) powołała jako jedyny udziałowiec Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. (ARP S.A.), pokrywając kapitał zakładowy wkładem pieniężnym w wysokości 11,1 mln zł. Celem powołania Spółki była kontynuacja produkcji wyrobów Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT" S.A. w upadłości na majątku dzierżawionym od Syndyka i w oparciu o środki obrotowe pochodzące z Agencji.
• ARP S.A. cały czas prowadzi intensywne działania, mające na celu wyposażenie Spółki w niezbędny majątek produkcyjny, poprzez jego przejęcie od Syndyka, oraz udzieliła jej dotychczas pożyczek w kwocie 2,5 mln zł na sfinansowanie środków obrotowych w ramach procesu restrukturyzacji, z czego 1 mln zł został przez Spółkę spłacony.
• Zgodnie z przyjętą przez Radę Ministrów w dniu 14.05.2002 r. "Strategią przekształceń strukturalnych przemysłowego potencjału obronnego w latach 2002-2005 Zakłady Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. mają wejść w skład amunicyjno-rakietowo-pancernej grupy kapitałowej, poprzez wniesienie przez ARP S.A. udziałów Spółki na poczet podwyższonego kapitału zakładowego Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego "BUMAR" Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, w której prawa z udziałów Skarbu Państwa wykonuje Minister Gospodarki.
• Zarząd ARP S.A. podął uchwałę o zbyciu między innymi udziałów Zakładów Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. poprzez wniesienie ich na podwyższenie kapitału zakładowego PHZ "Bumar" Sp. z o.o.

- Ministerstwo Skarbu Państwa realizując postanowienia zawarte w wyżej wymienionej "Strategii" wystąpiło z wnioskiem do Rady Ministrów o wyrażenie zgody na niepubliczny tryb zbycia akcji niektórych spółek przemysłowego potencjału obronnego poprzez wniesienie akcji/udziałów tych spółek na podwyższenie kapitałów zakładowych ARP S.A. i PHZ "BUMAR" Sp. z o.o.

Niezależnie od powyższego informuję, iż zgodnie z ustawą z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 83, poz. 932) kompetencje oraz uprawnienia ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa w odniesieniu do spółek potencjału obronnego wykonuje Minister Gospodarki. Z uwagi na powyższe otrzymywane dotychczas pisma Stowarzyszenia Społecznego na rzecz Rozwoju Pionek i Ochrony Zdrowia dotyczące sytuacji ZPS kierowane były do Ministerstwa Gospodarki według właściwości, celem rozpatrzenia i zajęcia stosownego stanowiska w przedmiotowych sprawach.

Wiesław Kaczmarek

Warszawa, dn. 08.VII.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jerzy Hausner

Warszawa, 08.07.2002 r

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Kwestie związane ze statusem Karty Praw Podstawowych oraz przystąpieniem Wspólnoty Europejskiej do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka nie były dotychczas przedmiotem obrad podczas sesji plenarnych Konwentu Europejskiego. Zagadnienia te stanowią natomiast przedmiot prac jednej z grup roboczych, utworzonych na mocy decyzji Prezydium Konwentu Europejskiego. Pracom grupy przewodniczy przedstawiciel Komisji Europejskiej w Konwencie, komisarz António Vitorino. Polska jest reprezentowana na forum grupy przez mojego zastępcę w Konwencie Europejskim, prof. Janusza Trzcińskiego. Mandat grupy został określony w dokumencie Konwentu z 31 maja br. (CONV 72/02). Zgodnie z dokumentem, grupa w swoich pracach skoncentruje się na następujących zagadnieniach: możliwe sposoby inkorporacji tekstu Karty do traktatu, zakres kompetencji Trybunału Sprawiedliwości w kwestiach objętych Kartą, relacja postanowień Karty do istniejącego acaquis oraz implikacje przystąpienia Wspólnoty/Unii do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Zagadnienia określone w mandacie zostały szczegółowo omówione i rozwinięte w dokumencie przygotowanym przez Sekretariat Konwentu z 18 czerwca br. (CONV 116/02). Dokument był przedmiotem dyskusji podczas inauguracyjnego - i dotychczas jedynego - posiedzenia grupy 25 czerwca br. i został przyjęty jako podstawa jej prac. Ogółem zaplanowano osiem spotkań grupy, następne na 12 lipca br. Grupa powinna przedstawić rezultat swoich prac, najprawdopodobniej w formie opcji możliwych rozwiązań, do początku listopada br. - wtedy też staną się one przedmiotem obrad podczas sesji plenarnej Konwentu.

Żaden z wymienionych wyżej dwóch dokumentów stanowiących podstawę prac grupy nie przewiduje dyskusji w jej ramach na tematy poruszone w oświadczeniach Pana Senatora. Zgodnie z informacjami zawartymi w mojej odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora z 27 lutego br., złożone na 10. posiedzeniu Senatu, Karta Praw Podstawowych nie definiuje bowiem początkowego i końcowego momentu ochrony życia człowieka i nie reguluje kwestii dotyczących eutanazji, a zagadnienia te leżą w kompetencji poszczególnych państw członkowskich. Należy pamiętać, że rozwiązania prawne w tych kwestiach różnią się znacznie w poszczególnych państwach, a tekst Karty Praw Podstawowych jest wynikiem trudnego kompromisu osiągniętego w łonie Konwentu przygotowującego Kartę, który obradował od grudnia 1999 r. do października 2000 r.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002.07.09

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgadzam się ze stwierdzeniem pana senatora, że Huta Baildon to zakład przemysłowy o bardzo dużej tradycji i zasługach dla krajowej gospodarki. Jej bardzo szeroki i zróżnicowany profil produkcyjny, głównie wysoko przetworzonych wyrobów w dużej części przeznaczonych na zaopatrzenie rynku, uczynił z tego przedsiębiorstwa konglomerat wytwórczy o zróżnicowanym profilu produkcyjnym, z podstawową częścią hutniczą oraz częścią przetwórczą i specjalistyczną.

Przed zmianami organizacyjnymi, związanymi z radykalnymi przemianami systemowymi krajowej gospodarki po 1990 r., Huta miała bardzo rozbudowaną strukturę organizacyjną oraz wysokie zatrudnienie (ponad 6 tys. osób). Część hutniczą stanowiła nowoczesna stalownia przygotowana do produkcji stali wysokostopowych i stopów, mocno przestarzała walcownia bruzdowa, kuźnia i obróbka mechaniczna oraz także przestarzałe walcownia taśm na zimno i ciągarnia. Dążąc do wykorzystania potencjału nowoczesnej stalowni, kierownictwo przedsiębiorstwa skoncentrowało wysiłki na unowocześnieniu pozostałych ogniw typowo hutniczych, a przede wszystkim budowie walcowni wieloliniowej stali wysokostopowej.

Równocześnie w procesie restrukturyzacji organizacyjnej wydzielano z majątku przedsiębiorstwa elementy związane z produkcją wyrobów tylko częściowo mających związek z produkcją hutniczą (Węgliki Spiekane, Mikromet, Magnesy, Wiertła, Przeróbka Plastyczna Na Zimno, Mikro-Tech oraz spółki o charakterze usługowym), w których Huta utrzymała udziały. Wydzielanie majątku nieprodukcyjnego było i jest zgodne z założeniami restrukturyzacji hutnictwa. Dzięki tej reorganizacji zatrudnienie w Hucie systematycznie malało, a jej kierownictwo mogło koncentrować się na podstawowej działalności hutniczej.

Wyposażenie Stalowni w Linię COS oraz zakończenie w 1999 roku budowy walcowni wieloliniowej sfinansowanej kredytem udzielonym przez Konsorcjum Banków z 60% gwarancją rządową, stworzyły podstawy techniczne do rozszerzenia produkcji wysokojakościowych wyrobów. Problemem stało się jednak uzyskanie 20 mln zł na dozbrojenie walcowni oraz zakup wsadu do produkcji. Huta, nie mając jeszcze możliwości wygenerowania własnych środków z bieżącej działalności, nie uzyskała zgody banków na udzielenie w/w kwoty kredytu do rozruchu inwestycji, co w rezultacie uniemożliwiło wywiązywanie się z przyjętych zamówień.

Pragnę również poinformować Pana Marszałka, że nie mając możliwości zapobieżenia przedstawionemu biegowi wypadków, które doprowadziły do upadłości Huty, Ministerstwo Gospodarki dołożyło maksymalnych starań, aby we współpracy z innymi zainteresowanymi resortami zapewnić środki finansowe na odprawy bezwarunkowe dla zwalnianych w wyniku upadłości pracowników. W rezultacie na odprawy te uchwałą nr 121/2001Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 2001 r. przeznaczono z ogólnej rezerwy budżetowej 6.084 mln zł dla 468 zwalnianych pracowników, które Ministerstwo Skarbu Państwa przekazało Syndykowi masy upadłości Huty. Uzupełnieniem tej kwoty były środki wygospodarowane przez Syndyka.

Ponieważ poza przedstawionymi czynnikami, które doprowadziły w rezultacie do upadłości Huty, nie mogę stwierdzić faktów zaplanowanego przestępstwa niegospodarności, nie znajduję uzasadnienia dla powołania niezależnej komisji w celu zbadania przyczyn upadłości Huty. Wykrycie i udowodnienie ewentualnego przestępstwa pozostawiam służbom zajmującym się podobnymi problemami, ograniczając działanie Ministerstwa Gospodarki do wspierania wyżej wymienionych działań Syndyka.