Samorządy powiatu Dolnego Śląska w latach 1999-2001 dokonały restrukturyzacji szpitali, polegającej między innymi na likwidacji tysiąca trzystu czterdziestu łóżek szpitalnych oraz redukcji zatrudnienia o ponad pięć tysięcy dziewięciuset pracowników dolnośląskiej ochrony zdrowia. Działania te pozwoliły osiągnąć wskaźniki kierunkowe dotyczące liczby łóżek szpitalnych, przyjęte przez ministra zdrowia na 2002 r. Pomimo przeprowadzenia tych trudnych społecznie działań, sytuacja finansowa wszystkich szpitali powiatowych na Dolnym Śląsku ulega ciągłemu pogorszeniu. Osiągnęła poziom wręcz krytyczny, zagrażający bezpieczeństwu mieszkańców i wiążący się nawet z możliwością ogłoszenia stanu kryzysowego. Zadłużenie szpitali powiatowych osiągnęło poziom ponad 250 milionów zł, co oznacza przeciętnie ponad 9 milionów zł na szpital. Byłoby ono znacznie wyższe, gdyby nie działania restrukturyzacyjne podejmowane przez samorządy powiatowe i dyrekcje szpitali w ciągu ostatnich trzech lat. Szpitalom dolnośląskim grozi niekontrolowana likwidacja, co w konsekwencji może zagrozić też istnieniu wielu dolnośląskich firm powiązanych i współpracujących z jednostkami służby zdrowia. Działania komorników są czytelnym sygnałem narastających zagrożeń.

Taką samą sprawę, ale dotyczącą Królestwa Niderlandów, sygnalizowałem w oświadczeniu wygłoszonym z tej trybuny w poprzedniej kadencji Senatu, na sześćdziesiątym drugim posiedzeniu. Otrzymałem potem odpowiedź pana sekretarza stanu Andrzeja Ananicza, który zapewniał mnie, że problem ten w wypadku Królestwa Niderlandów zostanie bardzo szybko rozwiązany. Można było domniemywać, że to rozwiązanie obejmie także wszystkie inne kraje obecnej Unii Europejskiej. Tymczasem okazało się, że sprawa nadal nie jest rozwiązana. Polscy obywatele, którzy wjeżdżają do krajów Unii, mogą posługiwać się przez parę miesięcy polskimi prawami jazdy, ale jeżeli przebywają w tym kraju dłużej, to zaczyna się problem, dlatego że władze domagają się od nich ponownego udziału w kursie oraz zdania ponownie egzaminu, i to w języku tego państwa, na którego terenie przebywają.

Jak wiadomo, prawa jazdy, reguły poruszania się po drogach, pewne symboliczne piktogramy, jakimi oznaczane są drogi, są oczywiście w całej Europie takie same. Skoro ktoś posługiwał się w Polsce przez dziesięć, dwadzieścia czy trzydzieści lat prawem jazdy, skoro może przez trzy miesiące jeździć po państwie hiszpańskim, nie wzbudzając swoim zachowaniem jakichś specjalnych sensacji, to dlaczego nagle w czwartym, piątym czy szóstym miesiącu pobytu ma mieć z tym wielkie problemy?

Proszę pana ministra o uregulowanie spraw honorowania polskich praw jazdy w całej Europie.

Po pierwsze, dlaczego przy realizacji budowy autostrady z kwoty kredytu 275 milionów euro, objętej gwarancją państwa do wysokości 800 milionów euro, wykorzystano jedynie 35 milionów 106 tysięcy 382 euro, kosztem 21 milionów euro odsetek naliczonych od niewykorzystanego kredytu?

Po drugie, jak to się stało, że udziałowcy koncesjonariusza, wbrew koncesji i ustawie, nie objęli za normalne pieniądze obligacji wypuszczonych bądź niewypuszczonych przez AW SA, a zamierzają ciągnąć zyski z kapitału podporządkowanego, generowanego przy pomocy akredytyw finansowych i akredytyw finansowanych z niezwykle wysokich, ze względu na ryzyko, marż opłacanych ze środków głównych, a więc kredytów w bankach komercyjnych i EBI, gwarantowanych zresztą przez państwo?

Po trzecie, jaki sens ma kredyt kupiecki, nazywany w tym wypadku odroczoną płatnością, udzielany pomiędzy częściami tego samego konsorcjum podzielonego na części: koncesyjną, inwestorską, budowlaną i eksploatacyjną? W rozumieniu zwykłego człowieka jest to po prostu nabijanie kosztów w wyniku oprocentowania kredytów. Nie zdołałem wymyślić innego wyjaśnienia tego zjawiska.

Krakowskie Radio Blue FM uzyskało koncesję nr 133/95-R na emisję programu radiowego pod nazwą Radio Blue w roku 1995 i od tego czasu nieprzerwanie działa, realizując profesjonalny program i zyskując coraz więcej słuchaczy. Redakcję radia tworzy dwudziestu młodych, kreatywnych ludzi, realizujących program zgodny z oczekiwaniami mieszkańców Krakowa, zawierający znakomitą muzykę, informacje z kraju i ze świata oraz informacje lokalne. Generalną zasadą lokalnego Radia Blue FM jest ścisły związek ze społecznością lokalną, społecznością Krakowa - "żyjemy wśród ludzi, żyjemy z miastem i dla miasta - żyjemy dla Was". Nie jest to puste hasło, lecz rzeczywista zasada przyświecająca pracy dziennikarzy i reporterów redakcji Radia Blue FM, czego najlepszym dowodem jest mniej więcej sto tysięcy słuchaczy wybierających tę właśnie rozgłośnię.

Z rozmowy z przedstawicielami Radia Blue FM wynika, że Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przy podejmowaniu decyzji pominęła wiele przemawiających zdecydowanie na korzyść wnioskodawcy okoliczności, ze względu na które przyznanie koncesji byłoby nie tylko uzasadnione, lecz także społecznie pożądane. Świadczy o tym nie tylko fakt, że wnioskodawca spełniał wszystkie kryteria określane przepisami prawa - art. 36.1 ustawy o radiofonii i telewizji - lecz przede wszystkim to, że ocena wnioskodawcy dokonana w świetle tak istotnego kryterium, jakim jest stopień zgodności zamierzonej działalności z zadaniami wyznaczonymi przez krajową radę, wypada bardzo pozytywnie. Na korzyść wnioskodawcy przemawia również charakter działalności programowej radia oraz fakt, że jest to jedyna na terenie Krakowa komercyjna rozgłośna o charakterze uniwersalnym, realizująca w szerokim zakresie zadania radiofonii i telewizji określone w art. 1.1 ustawy o radiofonii i telewizji, niedająca podczas swojej siedmioletniej działalności podstaw do przedstawienia zarzutów odnoszących się do przestrzegania przepisów ustawy.

Należy zaznaczyć również, że działalność Radia Blue FM zyskała szerokie uznanie wśród mieszkańców Krakowa i okolic. Wśród słuchaczy Radia Blue FM są ludzie kultury, nauki, polityki, przedstawiciele administracji państwowej i organizacji społecznych. Pragnąc udzielić poparcia wnioskodawcom, wielu z nich złożyło podpis pod petycją do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Wśród sygnatariuszy są między innymi: prezydent miasta Krakowa, profesor Andrzej Gołaś, wojewoda małopolski Jerzy Adamik, Elżbieta Penderecka, Anna Dymna, Jan Nowicki, Jerzy Trela, Jan Peszek, Andrzej Mleczko, Zbigniew Wodecki, Edyta Górniak, Justyna Steczkowska oraz małopolscy parlamentarzyści.

Po pierwsze, dlaczego KRRiT nie dotrzymała wyznaczonego przez siebie w rozporządzeniu terminu zamieszczenia ogłoszenia dotyczącego rozpatrzenia stosownej decyzji w sprawie przedłużenia koncesji na nadawanie lokalnego programu o nazwie Radio Blue FM w Krakowie? Rozporządzenie to stanowi, że ogłoszenie decyzji o przyznaniu koncesji powinno ukazać się nie później niż dwanaście miesięcy przed upływem terminu ważności dotychczasowej koncesji. Ogłoszenie to w przypadku Radia Blue FM ukazało się niespełna sześć tygodni przed wygaśnięciem koncesji. Decyzja o nieprzyznaniu koncesji wydana 24 kwietnia 2002 r. powinna zostać ogłoszona najpóźniej do połowy grudnia 2001 r.

Po drugie, dlaczego niektórzy członkowie KRRiT, między innymi pan Adam Halber, brali udział w głosowaniu, nie zapoznawszy się uprzednio z wnioskiem koncesyjnym przedstawionym przez właściciela Radia Blue FM - Fundację "Rozwój Kultury Ziemi Gdowskiej"?

Po czwarte, co wpłynęło na wydanie drugiej decyzji przez KRRiT, decyzji o przyznaniu koncesji na nadawanie lokalnego programu w Krakowie Radiu Eska z Warszawy, mimo że pierwsza, odmowna decyzja, została umotywowana faktem, iż Radio Eska ma zamiar realizować program muzyczny? Należy nadmienić, że na lokalnym rynku radiowym w Krakowie istnieje już inne radio realizujące takowy program. Decyzja ta jest dla nas tym bardziej niezrozumiała, że w trakcie trwania procesu koncesyjnego niedopuszczalna jest zmiana treści wniosku koncesyjnego, dotyczącego profilu proponowanego programu.

Bogdan Podgórski

Lokalizacja drogi spowoduje wyłączenie z uprawy kilkudziesięciu hektarów użytków rolnych w III i IV klasie bonitacji oraz pogorszenie rozłogu pól poprzez rozdzielenie gospodarstwa w Wieprzu na dwie części. W tak trudnej sytuacji ekonomicznej w rolnictwie grozi to likwidacją zakładu, a co za tym idzie, również likwidacją miejsc pracy załogi. Aktualnie gospodarstwo prowadzi na wysokim poziomie hodowlę bydła mlecznego i osiąga dodatni wynik finansowy. Ponadto na gruntach tych znajdują się udokumentowane pokłady żwiru, które po wybudowaniu drogi nigdy nie będą mogły być eksploatowane.

Istotną sprawą są również bardzo wysokie koszty projektowanej inwestycji z uwagi na potrzebę wybudowania sieci wiaduktów ponad istniejącą drogą krajową nr 944 Żywiec - Zwardoń oraz torami kolejowymi. O ile mi wiadomo, wcześniejsza koncepcja zakładała lokalizację drogi poza browarem w Żywcu oraz wzdłuż obrzeży wsi Radziechowy. Wprawdzie należałoby wtedy rozebrać dwa czy trzy budynki mieszkalne, lecz trasa byłaby znacznie krótsza, a inwestycja mniej kosztowna z powodu mniejszej liczby wiaduktów.

Według mojej wiedzy Zarząd Gminy Radziechowy-Wieprz nie prowadził i nie prowadzi z właścicielami gruntów, to jest z Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz Ośrodkiem Hodowli Zarodowej w Osieku Spółka z o.o., żadnych uzgodnień odnośnie do projektowanej drogi. Również firmy projektujące nie kontaktowały się z tymi instytucjami.

Senator RP

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Ustawa z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (DzU nr 28/97 poz. 153 z późniejszymi zmianami) w art. 3 wprowadza fundamentalną zasadę systemu ubezpieczeń, mianowicie gwarantuje ubezpieczonym dostęp do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych, określonych w przepisach ustawy, służących zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, udzielanych w przypadku choroby, urazu, ciąży, porodu i połogu oraz w celu zapobiegania chorobom i promocji zdrowia.

Nie oznacza to jednak, iż pacjenci mogą korzystać w ramach ubezpieczenia zdrowotnego ze wszystkich świadczeń, definiowanych w myśl art. 3 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (DzU nr 91/91 poz. 408 z późniejszymi zmianami) jako świadczenie zdrowotne, i w każdym czasie. W praktyce okazuje się bowiem, iż system finansowania ubezpieczenia zdrowotnego nie daje gwarancji pełnej dostępności do świadczeń ubezpieczonym. Ustawodawca, jak gdyby z góry to przewidując, zawarł w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym kolejną zasadę o fundamentalnym znaczeniu, mianowicie zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym świadczenia zdrowotne są udzielane ubezpieczonym w ramach środków finansowych udzielanych przez kasy chorych.

W sytuacji, kiedy instytucje ubezpieczenia zdrowotnego nie uzyskują dostatecznych wpływów ze składek zdrowotnych, zaczynają politykę limitowania świadczeń, poprzez udzielanie zakładom opieki zdrowotnej zamówień na świadczenia w zaniżonej liczbie, nieadekwatnej do rzeczywistego zapotrzebowania społecznego na usługę i faktycznej możliwości jej realizacji przez zakłady opieki zdrowotnej.

W ten sposób kasy chorych z góry zakładają przekroczenie przez zakłady opieki zdrowotnej planów rzeczowo-finansowych, określających liczbę i wartość zakupionych przez kasę chorych świadczeń danego rodzaju, oczywiście bez możliwości rekompensaty finansowej dla świadczeniodawców z tytułu nadwykonania świadczeń. Taka sytuacja występuje z całą wyrazistością w sferze profilaktycznych programów zdrowotnych podejmowanych i finansowanych przez kasy chorych. Zapotrzebowanie społeczne na badanie profilaktyczne jest znacznie większe niż możliwości finansowania badań przez kasy chorych.

Problem ten dotyka zakładów opieki zdrowotnej w całym kraju. Posłużę się przykładem z mojego okręgu wyborczego. Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej w swej strukturze organizacyjnej posiada specjalistyczną jednostkę - Ośrodek Profilaktyki Nowotworów i Promocji Zdrowia, której zadaniem statutowym jest realizacja profilaktycznych badań w kierunku wczesnego wykrywania nowotworów. Ośrodek posiada potencjalne - kadrowe i techniczne - możliwości realizacji takich badań przez cały rok. Jednak zakontraktowane przez kasę chorych świadczenia zostają zazwyczaj wykonane po kilku miesiącach obowiązywania kontraktu. Ponadto zakres finansowanych przez kasę chorych świadczeń jest znacznie węższy niż faktyczne możliwości świadczeniodawcy i potrzeby pacjentów: kasa chorych nie realizuje badań profilaktycznych u mężczyzn z zakresu gruczołu krokowego i skóry.

W takiej sytuacji placówki takie jak Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej zmuszone są odmówić pacjentom wykonania badań profilaktycznych, mimo dysponowania odpowiednimi warunkami: personelem medycznym i aparaturą. Czy polską służbę zdrowia stać na takie rozwiązania?

Tego rodzaju koncepcja napotyka na przeszkodę na gruncie systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Podnoszony jest argument, iż wprowadzenie systemu odpłatnych świadczeń naruszałoby uprawnienia pacjentów zagwarantowane w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Niezbędne jest dokonanie stosownych zmian w ustawie z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, aby stworzyć prawne uwarunkowania tego systemu. Odmawiając wykonania świadczenia profilaktycznego z powodu wymienionych przyczyn publiczne zakłady opieki zdrowotnej tracą możliwość uzyskania dodatkowych środków finansowych na swoją działalność statutową. W efekcie końcowym traci na takim rozwiązaniu pacjent. Takie rozwiązanie przysparza tym samym klientów niepublicznym jednostkom. Aktualnie wielu pacjentów deklaruje chęć ponoszenia kosztów świadczeń w Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej, mając jako alternatywę możliwość wykonania badań w konkurencyjnych niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej.

W mojej ocenie wprowadzenie dobrowolnej odpłatności za świadczenia "ponadlimitowane" i niezakontraktowane przez kasy chorych jest uzasadnione ekonomicznie i zgodne z oczekiwaniami pacjentów.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Budowa przejścia granicznego we Włodawie automatycznie otworzy najkrótszą drogę z Chełma, Zamościa i Lublina do Wilna, Mińska i Moskwy, a dla ruchu turystycznego i osobowego będzie najkrótszą drogą z całej południowej Polski na Białoruś, Litwę i do Kaliningradu, odciążając jednocześnie przeładowane przejście graniczne Terespol - Brześć, gdzie czas wyczekiwania na odprawę trwa wiele godzin.

Szanowny Panie Premierze!

Moje oświadczenie dotyczy zachowania konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej przez zrównanie uprawnień do wyliczenia świadczeń emerytalno-rentowych wszystkich emerytów i rencistów, którzy mieli przyznane świadczenia do 31 grudnia 1998 r., z tymi, którzy przeszli w stan spoczynku zawodowego od 1 stycznia 1999 r.

W 1993 r. rząd pani Hanny Suchockiej obniżył kwotę bazową świadczeń do 91%, po czym Sejm drugiej kadencji podwyższył tę kwotę o 2%, co spowodowało powstanie po raz drugi tak zwanych starych portfeli. W wyniku zaskarżenia przez organizacje emeryckie przepisów ustawy budżetowej na rok 1993 w części dotyczącej ustalenia kwoty bazowej, służącej wówczas do obliczania i waloryzowania świadczeń, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 1995 r. - sygnatura akt K. 16/93 - orzekł, że przepis ten narusza konstytucyjną zasadę zaufania obywateli do państwa.

Od 1996 r. każda kolejna waloryzacja podwyższała kwotę bazową o kolejny punkt procentowy, aż do osiągnięcia 99% na koniec 1998 r. Z tego powodu powstała bardzo duża liczba - tyle, ile było waloryzacji - nowych "starych portfeli" emerytur i rent. Wynika z tego, że im bliżej 1999 r., tym mniej kwoty bazowe krzywdziły odchodzących na emerytury. Mimo że ustawa z października 1991 r. o waloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw przestała obowiązywać 1 stycznia 1999 r., to jest po wejściu w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, problem nowego "starego portfela" nie znalazł w niej rozwiązania.

W chwili obecnej świadczeniobiorcy spełniający te same warunki, to jest mający tę samą liczbę lat pracy i legitymujący się takim samym wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru, czyli stosunkiem zarobków do średniej płacy, otrzymują świadczenia w różnej wysokości, w zależności od roku przejścia w stan spoczynku zawodowego. Obecna sytuacja w sferze pobieranych świadczeń emerytalno-rentowych jest więc według zainteresowanych środowisk absurdem niespotykanym w żadnym cywilizowanym państwie.

Panie Premierze! Zdaję sobie sprawę, że poruszony przeze mnie problem jest Panu doskonale znany, a w dobie mizerii finansowej budżetu państwa bardzo trudny do rozwiązania, niemniej nie możemy nie dostrzegać popełnionych w przeszłości błędów w omawianej kwestii. W programie wyborczym SLD-UP zapewniano, że nawet jeżeli nie będzie od razu lepiej, to będzie sprawiedliwiej, czytelniej, przejrzyściej i stabilniej.

Mój niepokój budzą kierowane do mnie przez środowiska emerytów i weteranów pracy oświadczenia, w których porusza się problem braku wiedzy na temat planowanych rozstrzygnięć w tych kwestiach. Nabierają one ostrości w świetle skierowanego do Komisji Trójstronnej przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej pisma nr DDS 918/MM/02 z dnia 12 kwietnia bieżącego roku, w którym zostały przedstawione uzgodnione na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 9 kwietnia bieżącego roku wskaźniki makroekonomiczne na rok 2003, z których wynika, iż rząd nie przewiduje przystąpienia do realizacji przywołanego wcześniej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 1995 r.

Z wyrazami szacunku

Apolonia Klepacz

Z ogromnym wzburzeniem przyjąłem kolejną prawicową próbę kształtowania naszej polityki wschodniej w postaci listu panów: Bogdana Borusewicza, Andrzeja Potockiego, Wiesława Walendziaka i Henryka Wujca do ministra Celińskiego, o czym między innymi informowała "Trybuna" z 13 czerwca 2002 r.

Pani Minister! Panowie Ministrowie! Nasza prawica zepsuła już prawie wszystko, co było do zepsucia w stosunkach z Rosją. Opłakane skutki gospodarcze tego stanu rzeczy są powszechnie znane. Nie pozwólcie państwo do reszty zatruć wciąż jeszcze nie najgorszej atmosfery na linii Polska - Chiny. Z autopsji wiem, że w tym kraju naprawdę możemy jeszcze korzystać z pokładów ogromnej życzliwości i sympatii, chociaż kolejne wystąpienia przedstawicieli prawicy szybko je wyczerpują. Przekonałem się o tym po protestach polskiej prawicy w sprawie przyznania Chinom organizacji olimpiady, kiedy studenci Uniwersytetu w Xuzhou zapytali mnie po jednym z wykładów: "Panie Profesorze, dlaczego wy Polacy tak nas nie lubicie?" Wkrótce potem zdarzyło się mi być w Niemczech i zaskoczyło mnie, jak dalece inaczej Niemcy podchodzili do tej samej sprawy. Cieszyli się z przyznania Chinom organizacji olimpiady, wychodząc z założenia, że będą wiązać się z tym nowe inwestycje, a więc i intratne dla nich kontrakty. W tym potężnym kraju, większym trzydziestokrotnie - ludnościowo i obszarowo - od Polski, który rozwija się niezwykle dynamicznie i stanowi praktycznie jeden wielki plac budowy, interesy robią wszyscy: Niemcy, Amerykanie, Japończycy, Brytyjczycy, Francuzi itd., zaś nas nie ma tam w ogóle, na nasze własne zresztą życzenie, czy ściślej na życzenie polskiej prawicy. Polski przemysł maszyn górniczych, który należy do ścisłej czołówki światowej pod względem jakości produkcji, nieźle niegdyś prosperował dzięki dostawom do Chin, a obecnie jest prawie bankrutem. Zawdzięcza to między innymi nieodpowiedzialnemu wystąpieniu jednego z naszych prominentnych do niedawna polityków.

Różne formy aktywności Niemiec na obszarze Chin mogłem lepiej poznać w czasie ostatniego mojego pobytu w tym kraju w maju bieżącego roku. Zdumiało mnie wielce to, że aktualnie w Niemczech studiuje około dziesięć tysięcy obywateli Chin. Dokładnie wiem, co to oznacza dla przyszłego rozwoju stosunków między tymi dwoma krajami z moich kontaktów z wykształconymi w Polsce "ambasadorami" naszego kraju na terenie Wietnamu, Chin, Ukrainy, Rosji i innych krajów.

My dodatkowo, jak już powiedziałem, musimy nadrobić straty z tytułu błędów popełnionych w naszej polityce wschodniej w ostatnich latach. Rozmiary kształcenia obcokrajowców nie muszą od razu odpowiadać możliwościom Niemiec. Podobnie formy kształcenia, na przykład krótkie staże naukowe, przemysłowe, artystyczne, też mogą być przystosowane do możliwości finansowych naszego państwa. Tak więc nakłady na kształcenie obcokrajowców nie muszą być duże. Na pewno nie będą to nakłady zmarnowane. Jedyną ich wadą jest to, że okres zwrotu w przypadku konkretnej osoby może być dość długi, ale ich efekt propagandowy zadziała natychmiast.

Na zakończenie dodam jeszcze, że oceniając stan zepsucia naszych stosunków z dwoma największymi krajami leżącymi na wschód od nas z perspektywy laika odległego od wielkiej polityki, mającego tylko osobiste kontakty z różnymi instytucjami i ludźmi z różnych środowisk, powiedziałbym, że w Chinach dominuje duża sympatia do nas przemieszana z lekkim żalem lub zniecierpliwieniem, zaś w Rosji pozostają jeszcze gdzieniegdzie resztki sympatii i miłe wspomnienia po dawnych dobrych stosunkach w wielu dziedzinach, ale nakłada się na to głęboki żal o różne nieprzyjazne lub nawet wrogie słowa i działania polskich polityków i polskich organizacji. W przypadku Chin dla poprawy stosunków wystarczyłoby więc kilka aktów dobrej woli i oczywiście niepomnażanie dotychczasowych nierozsądnych gestów. W przypadku Rosji naprawa stosunków jest procesem zdecydowanie trudniejszym, ale jeszcze nie beznadziejnym.

Z wyrazami uszanowania

PS Informacja dla Pana Ministra Cimoszewicza

W roku 2000, w okresie od 4 do 8 września, organizowałem w Krakowie XI Kongres Miernictwa Górniczego. Kongresy takie są dość dużą międzynarodową imprezą naukową, odbywającą się co trzy lata w różnych krajach świata. Dwóch profesorów rosyjskich z dalszego wschodu otrzymało w związku z kongresem wizę na okres od 4 do 8 września, wobec czego nie mogli uczestniczyć w obradach ani pierwszego, ani ostatniego dnia, nie mówiąc już ani o braku możliwości adaptacji ze względu na różnicę czasu, ani możliwości zwiedzenia Krakowa. Do dzisiaj nie mogę zrozumieć, czym kierował się urzędnik wydający im wizę: czy swoiście rozumianą chęcią budowy mostów porozumienia i przyjaźni, bo przecież mógł w ogóle nie wydać im wizy, czy też wręcz przeciwnie, bojaźnią o posądzenie o funkcję "płatnego zdrajcy, pachołka Rosji". Uważam, że ci profesorowie rosyjscy, tak jak tysiące innych Rosjan w podobny sposób potraktowanych, nigdy już nie będą sympatykami Polski. Przy okazji informuję, że w czasach, gdy od nas jeszcze powszechnie wymagano wiz, mnie samemu podobna sytuacja nigdy się nie przydarzyła. Zawsze otrzymywałem wizę na taki okres, że miałem możliwość adaptacji czasowej i realizacji jakiegoś programu turystycznego.

Szanowny Panie Ministrze!

Z wyrazami szacunku

Józef Sztorc

Wielce Szanowny Panie Prezesie!

Ponadto z odpowiedzi na poprzednie oświadczenie dowiaduję się, że DRKCh swoje działania weryfikacyjne opiera na art. 61 ustawy o PUZ. Sądzę, że to, jak została przeprowadzona ta tak zwana weryfikacja, jest w najlepszym wypadku nadinterpretacją przepisu. Ponadto, jak zostało stwierdzone w odpowiedzi w sprawie odwołań świadczeniodawców: "odwołania są rozpatrywane przez kasę w terminie 30 dni od daty otrzymania przez kasę kompletnej dokumentacji, zgodnie ze szczegółowymi zapisami umowy dotyczącej formy odwołania." Uprzejmie informuję, że trzydziestodniowy termin rozpatrzenia odwołań świadczeniodawców jest przez DRKCh z reguły przekraczany ponad dwukrotnie.

Mam nadzieję, że odpowiedź na to moje oświadczenie będzie krótsza niż poprzednia i bardziej rzeczowa.

prof. dr hab. med. Janusz Bielawski
senator RP

Cukrownia "Łapy" SA, jedyna w województwie podlaskim, zatrudnia trzystu dwudziestu pięciu stałych pracowników, zaś corocznie w okresie kampanii cukrowniczej dodatkowo około trzystu osób z miasta Łapy i okolicznych wsi. Spółka współpracuje z ponad dwoma tysiącami plantatorów - dostawców buraków cukrowych do przerobu. W roku bieżącym areał zakontraktowany wynosi 6 tysięcy 700 ha, co zapewni 279 tysięcy t surowca. Średnia plantacja w rejonie działania cukrowni wynosi 3,30 ha, zasięg działania Cukrowni "Łapy" SA to głównie północno-wschodnia Polska, dawne województwa łomżyńskie, białostockie i suwalskie.

Zakład należy do lubelsko-małopolskiego holdingu z siedzibą w Zamościu. Wybudowany został w latach 1969 - 1974. Prowadzi działalność produkcyjną, handlową i usługową. Pierwszy przerób buraków rozpoczął się w 1974 r. Zdolność przerobowa wynosi 5 tysięcy 500, 6 tysięcy t buraków na dobę. Przy przeciętnej długości kampanii w polskim przemyśle cukrowniczym, wynoszącej siedemdziesiąt, osiemdziesiąt dni, cukrownia może produkować około 50 tysięcy t cukru. Zdolność produkcyjną zakładu ograniczają jednak ustalone przez Radę Ministrów roczne limity produkcji. Cukrownia "Łapy" większość swoich produktów konfekcjonuje. Prawie 70% cukru opuszcza fabrykę w jednokilogramowych torebkach. Zaopatruje hurtowników i detalistów w całym północno-wschodnim regionie kraju, ale ma także odbiorców w centralnej Polsce. Cukrownia "Łapy" SA jest wciąż modernizowana i wszystkie działania zmierzają w kierunku pełnej automatyzacji procesu technologicznego i komputerowego zarządzania produkcją.

Cukrownia "Łapy" SA w bieżącym okresie nie upora się już z obsługą zadłużenia z tytułu zaciągniętych kredytów na skup surowca i finansowanie zapasów cukru. Utrata płynności finansowej firmy spowoduje odmowę banków w zakresie finansowania tegorocznej kampanii cukrowniczej. Grozi to eskalacją napięć społecznych w środowisku plantatorskim i pracowniczym. Pilna jest więc interwencja rządu w sensie działań systemowo regulujących funkcjonowanie przemysłu cukrowniczego i rynku cukru w Polsce. Najpilniejszą sprawą jest zdjęcie z rynku nadwyżki cukru z kwoty A. Bez tych działań nie ma szans na rozwiązanie problemu, a dalsze funkcjonowanie spółki jest mocno zagrożone. Przy cenach cukru utrzymujących się na poziomie 1 tysiąca 700 zł za tonę cukrownia na koniec roku obrotowego 2001/2002 osiągnie stratę wynoszącą 1 milion 600 tysięcy zł, zaś przy cenie wynoszącej 1 tysiąc 400 zł za tonę przewidywana strata wyniesie 8 milionów 300 tysięcy zł. Obecnie minimalna cena cukru wynosi 2 tysiące zł za tonę. Destabilizacja rynku cukru doprowadziła do spadku rynkowych cen cukru poniżej ustalonej ceny minimalnej. W sytuacji pogarszającej się koniunktury na cukier banki kredytujące cukrownię odmówią kredytu na sfinansowanie zakupu materiałów kampanijnych i skup surowca.

Zarząd Cukrowni "Łapy" SA z wielkim zaniepokojeniem obserwuje aktualną trudną sytuację w branży cukrowniczej i tragicznie pogarszającą się kondycję finansową spółki. Upadłość Cukrowni "Łapy" SA doprowadziłaby do zaniechania uprawy buraków cukrowych w całym regionie północno-wschodnim, do pozbawienia rolników dochodów z uprawy, jak również do utraty miejsc pracy przez osoby zatrudnione w zakładzie. Wiadomo, że Cukrownia "Łapy" SA to jedyna cukrownia w województwie podlaskim. Oprócz tego, że stanowi pewną alternatywę dla wybitnie rolniczego terenu, jest źródłem utrzymania dla kilku tysięcy rodzin. Dlatego tak ważne jest niedopuszczenie do ogłoszenia upadłości Cukrowni "Łapy" SA.

Z wyrazami szacunku

Senator RP
Jan Szafraniec

Z wyrazami szacunku

Senator RP
Jan Szafraniec

Znając problemy ludzi starszych i niepełnosprawnych, ich potrzeby i ogólny stan zdrowia oraz w trosce o zapewnienie im godnych warunków życia, fundacja "Ognisko Domowe" w 1998 r. rozpoczęła budowę Domu Spokojnej Starości w Przerośli. W budowanym obiekcie zamieszka pięćdziesiąt osiem osób starszych i niepełnosprawnych, a około trzydziestu osób znajdzie zatrudnienie, będzie prowadzona rehabilitacja lecznicza i terapia zajęciowa. Nad niepełnosprawnymi będą czuwać siostry zakonne.

Sytuacja tej grupy osób jest szczególnie trudna ze względu na brak wystarczającej liczby miejsc w domach pomocy społecznej oraz innych ośrodkach opiekuńczych. Kolejka oczekujących na umieszczenie w domu pomocy społecznej w województwie podlaskim wynosi około pięciuset osób. Najczęściej ostatnie lata życia osób niepełnosprawnych to lata spędzone w bardzo trudnych warunkach życiowych i materialnych. W takim przypadku dom, który chce wybudować fundacja, jest wybawieniem i umożliwia stworzenie bardzo dobrych warunków.

W budowę zaangażował się Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, przyznając na 2001 r. kwotę 550 tysięcy zł (środki otrzymane z funduszu fundacja wykorzystała zgodnie z umową). Obecnie PFRON, powołując się na zmianę przepisów o dofinansowaniu budowy obiektów służących rehabilitacji osób niepełnosprawnych, odrzucił wniosek fundacji o dalsze finansowanie budowy domu spokojnej starości. Ta zmiana przepisów postawiła fundację "Ognisko Domowe" w niezwykle trudnej sytuacji. Dotychczas w budowę zaangażowano około 1 miliona zł. Całkowity koszt budowy łącznie z wyposażeniem szacuje się na kwotę 6 milionów zł.

Mając na uwadze sytuację osób niepełnosprawnych oraz trudności finansowe fundacji, a także rozmiar i stan zaawansowania budowy - mogłem się o tym przekonać osobiście podczas wizji lokalnej na miejscu budowy - gorąco popieram budowę domu spokojnej starości i uprzejmie zwracam się do Pana Ministra o wsparcie starań fundacji "Ognisko Domowe" o pozyskanie środków oraz pomoc finansową na wykonanie niezbędnych w roku 2002 prac budowlano-montażowych (zamknięcie stanu surowego budynku, głównie montaż dachu i zabezpieczenie budynku) przy rozpoczętej budowie domu spokojnej starości. Środki potrzebne na te zadania to kwota około 500 tysięcy zł. Niewykonanie tych prac zagraża bezpieczeństwu budowy i pociągnie za sobą trudne do określenia straty materialne, a zatem straty poniesie nie tylko fundacja, ale także PFRON.

Jestem przekonany, że Pan Minister dołoży wszelkich starań, aby pomóc fundacji w budowie. Z całą odpowiedzialnością zapewniam, że tylko bezpośredni kontakt z budową daje właściwą ocenę sytuacji. Zachęcam pana do przeprowadzenia wizji lokalnej na miejscu budowy. Zdecydowanie popieram to zadanie i stwierdzam, że pomoc, o którą zwraca się fundacja "Ognisko Domowe", jest konieczna i całkowicie uzasadniona.

Z wyrazami szacunku

Senator RP
Jan Szafraniec

Zakłady Przemysłu Ciągnikowego "Ursus" SA kwestionują prawo do obrotu częściami zamiennymi oznaczonymi logo "Ursusa" przez firmy, które były w przeszłości w Zrzeszeniu Przemysłu Ciągnikowego "Ursus" i miały prawo korzystać z logo i z nazwy. Kwestionuje się nawet produkcję i obrót częściami ze znakami innych producentów z uwagi na używanie takich samych numerycznych oznakowań katalogowych, jakie stosuje "Ursus". Wskazują one jedynie na przeznaczenie lub sposób użycia tych części, a więc zarzut taki jest sprzeczny z art. 156 ust. 1 pkt 2 i 3 prawa własności przemysłowej.

Tadeusz Bartos

W związku z zaniechaniem pobierania opłat za tak zwane nieuzasadnione wezwanie karetki, znacznie wzrosło zapotrzebowanie na ten rodzaj świadczeń. Ludzie wzywają karetkę nawet przy zwykłej temperaturze. Nieuzasadnione wezwanie nie pociąga przecież za sobą żadnych konsekwencji. To oczywiście znacząco podnosi koszty. Dochodzi do tego problem zaniżonych kontraktów z kasami chorych. Kasa chorych "aneksuje" umowy co kwartał, ale na ubiegłorocznym poziomie. Podniesione zostały ceny niektórych leków, czego nie uwzględniają kontrakty z kasami chorych, wzrosły koszty pośrednie. W wielu stacjach w trosce o zachowanie standardów (sprawnego sprzętu i samochodu, odpowiedniego zapasu leków i materiałów opatrunkowych, fachowej obsady karetki) nie zrealizowano ustawowych podwyżek w kwocie 203 zł. Pracownicy oszczędzają na czym tylko można - na energii elektrycznej, zakupach, telefonach, ale proste rezerwy zostały już dawno wyczerpane. Każda sytuacja ekstremalna, jak na przykład katastrofa, duży wypadek komunikacyjny, znacznie pogarszają sytuację.

Krystyna Sienkiewicz

Pracownia hemodynamiczna na Oddziale Kardiologii i Intensywnej Opieki Kardiologicznej Specjalistycznego Szpitala Miejskiego imienia Mikołaja Kopernika w Toruniu działa od września 2001 r. W związku z dostosowaniem tempa i liczby badań nie tylko do technicznych i personalnych możliwości placówki, ale przede wszystkim do ogromnego zapotrzebowania na diagnostykę naczyń wieńcowych oraz angioplastykę wieńcową w naszym regionie, liczba wykonanych zabiegów przekroczyła zakontraktowaną na 2001 r. liczbę zabiegów. Mimo wcześniejszych obietnic Ministerstwa Zdrowia, za procedury ponadkontraktowe nie zapłacono.

Kontrakt na obecny rok negocjowano w marcu 2002 r. W wyniku owych negocjacji podpisano wstępne porozumienie opiewające na tysiąc dwieście sześćdziesiąt koronarografii oraz czterysta dwadzieścia angioplastyk. Na podstawie porozumienia rozplanowano liczbę zabiegów na cały rok. Zarejestrowano na konkretne terminy kilkuset pacjentów, przeprowadzono przetargi na niezbędny sprzęt diagnostyczny i terapeutyczny. Do momentu otrzymania pod koniec maja bieżącego roku umowy z Ministerstwa Zdrowia wykonano około pięciuset dwudziestu koronarografii i stu dziewięćdziesięciu angioplastyk.

Jednakże przysłana umowa w zaskakujący sposób odbiegała od proponowanej w marcowym protokole liczby zabiegów. Zakontraktowano w niej odpowiednio: dwieście koronarografii i sto angioplastyk. Po interwencji dyrekcji SSM kontrakt zwiększono do czterystu koronarografii, pozostając przy liczbie stu angioplastyk. Należy z całym naciskiem podkreślić, iż są to liczby mniejsze niż liczba procedur wykonanych w pracowni do momentu przedstawienia umowy przez Ministerstwo Zdrowia.

W związku z zaistniałą sytuacją istnieje realne zagrożenie zawieszenia działalności pracowni hemodynamicznej. Już w tej chwili jej kierownictwo zostało zmuszone do odwołania terminów badań oczekujących pacjentów. Taki stan rzeczy naraża wielu chorych na wielomiesięczne oczekiwanie na badanie angiograficzne w placówkach spoza naszego regionu. Pacjenci ci niejednokrotnie odczekali już miesiące w kolejkach w pracowniach bydgoskich. Otwarcie pracowni w Toruniu dało im nadzieję i realną szansę na szybkie zdiagnozowanie i terapię. W obecnej chwili skazani są na oczekiwanie na badanie w odległych ośrodkach "od początku" kolejki.

O tym, że ów problem nie odnosi się do zaledwie kilku przypadków, lecz dotyczy sporej części naszej społeczności świadczy cytowana wcześniej liczba wykonanych badań i zabiegów. Zamknięcie pracowni odetnie dostęp do nowoczesnych metod diagnostycznych i terapeutycznych wielu zagrożonym lub dotkniętym chorobą wieńcową potrzebującym, którzy ufając zapewnieniom o wyrównywaniu szans na leczenie, poparli koalicję SLD-UP w wyborach.

Pragnę także nadmienić, iż wielu doświadczonych specjalistów kardiologii inwazyjnej z różnych ośrodków poświęciło swój czas, aby przekazać swe umiejętności personelowi lekarskiemu tej pracowni. Obok przeszkolonych lekarzy specjalistycznego szpitala miejskiego z pracownią na stałe współpracują doświadczeni hemodynamiści z zewnątrz, co umożliwia ciągłe doszkalanie i doskonalenie umiejętności całego zespołu, a także podnosi poziom bezpieczeństwa i komfort badania pacjenta. Zamknięcie pracowni uniemożliwi kontynuację szkolenia i zwiększanie kwalifikacji personelu.

Należy także wspomnieć o ogromnym nakładzie finansowym związanym z zainicjowaniem działalności pracowni hemodynamicznej. Powstała ona za zgodą Ministerstwa Zdrowia po wcześniejszej wizycie konsultanta krajowego do spraw kardiologii inwazyjnej. W kosztach powstania placówki partycypowało Ministerstwo Zdrowia, Urząd Miasta i Gminy Toruń, Specjalistyczny Szpital Miejski w Toruniu oraz Fundacja Wspierania Szpitala Miejskiego. Przeprowadzono generalny remont pomieszczeń, dostosowując je do potrzeb pracowni, zakupiono najnowocześniejszy sprzęt angiograficzny i hemodynamiczny, przeszkolono personel. W sumie koszt uruchomienia pracowni hemodynamicznej opiewa na około 5 milionów zł. Mimo to po zaledwie kilku miesiącach działalności, istnieje realna groźba zamknięcia pracowni.

Krystyna Sienkiewicz

Oświadczenie dotyczy sytuacji na granicznym przejściu drogowym w Dorohusku. Od kilku miesięcy znacznie wydłużył się czas oczekiwania na wyjazd z Polski samochodów ciężarowych na granicznym przejściu drogowym w Dorohusku. Obecnie czas oczekiwania sięga nawet kilkudziesięciu godzin. Zdarzały się przypadki, że czas oczekiwania wynosił nawet czterdzieści godzin. Pojazdy ustawiają się w kolejce na drodze dojazdowej do przejścia i na odcinku kilku albo kilkunastu kilometrów blokują ją, stwarzając zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu dla pozostałych użytkowników drogi oraz znaczne uciążliwości i zagrożenie dla okolicznych mieszkańców. Sytuacja ta musi ulec poprawie.

Bank Spółdzielczy w Leśniowicach, powiat chełmski, województwo lubelskie, w 1999 r. udzielił kredytów na cele rolnicze z dopłatami do odsetek bankowych ze środków ARiMR, które to w ustawie o finansach publicznych od 1 stycznia 1999 r. zostały uznane za dotacje z budżetu państwa. Z kolei ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 17 ust. 1 pkt 14 w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. stanowiła, że dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego są wolne od podatku.

Bank spółdzielczy, aby upewnić się, czy prawidłowo interpretuje wyżej wymienione przepisy, wystąpił do Urzędu Skarbowego w Chełmie o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Urząd skarbowy pismem z kwietnia 2000 r. potwierdził, że stanowisko wyrażone przez bank jest zgodne ze stanem prawnym obowiązującym w tym zakresie. W maju 2000 r. ten sam urząd poinformował bank, że stanowisko wyrażone w piśmie z kwietnia 2000 r. jest błędne i wezwał bank do korekty rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1999.

W tej sytuacji bank, chcąc się uchronić od ewentualnych odsetek ustawowych, rozliczył podatek za 1999 r. zgodnie z ostatnią interpretacją urzędu, mimo iż nie zgadzał się z nią, i w dniu 31 lipca 2000 r. złożył wniosek do Urzędu Skarbowego w Chełmie o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego. Urząd odmówił stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego za rok 1999 stwierdzając, że dopłaty do odsetek bankowych od kredytów rolniczych płaconych przez ARiMR w 1999 r. podlegają opodatkowaniu.

Bank, uznając, że orzeczenie NSA Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie rażąco narusza prawo, w dniu 23 listopada 2001 r. złożył podanie do ministra sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej o rewizję nadzwyczajną wyżej wymienionego wyroku NSA, dołączając dokonaną przez ministra finansów urzędową interpretację przepisu art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, z której to jasno i wyraźnie wynika, że dopłaty do oprocentowania preferencyjnych kredytów bankowych były w 1999 r. wolne od podatku dochodowego od osób prawnych. Pismem ministra sprawiedliwości z maja 2002 r. bank został poinformowany, że brakuje podstaw do skorzystania przez ministra finansów z nadzwyczajnego środka w tej sprawie. Moim zdaniem nie można się z tym pogodzić, bowiem wobec jednego prawa na dzień dzisiejszy podmioty zostały podzielone na trzy grupy.

Trzecia grupa to banki, które ośmieliły się wystąpić o stwierdzenie swoich racji do NSA, ale i ta grupa dzieli się na dwie podgrupy:

- banki, które mają pozytywne wyroki NSA, między innymi wyrok z dnia 25 września 2001 r. NSA Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku, tym bankom został zwrócony podatek;

1. Na jakiej podstawie Pani Minister odmówiła wystąpienia z rewizją nadzwyczajną?