Warszawa, dnia 29.05.2002 r.

PROKURATORA GENERALNEGO

Warszawa, 2002-06-04

1. Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm. prowadzący zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej ma prawo w zakresie działalności tego zakładu do otrzymania częściowego lub całkowitego zwrotu wpłaconej kwoty podatku od towarów i usług według zasad określonych w tym przepisie.

Kwotę zwrotu, o której mowa wyżej, stanowi iloczyn liczby osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie pracy chronionej lub zakładzie aktywności zawodowej w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz najniższego wynagrodzenia pracowników ogłoszonego przez ministra właściwego do spraw pracy w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Kodeksu pracy. Do wyliczeń przyjmuje się najniższe wynagrodzenie obowiązujące w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc obliczeniowy, z tym że w przypadku zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczanych do:

W związku z ustawowym zwolnieniem, o którym mowa wyżej, gminy nie otrzymują dochodów z tytułu podatku od nieruchomości, podatku rolnego, podatku leśnego oraz podatku od środków transportowych. Ubytek dochodów jest rekompensowany gminom w formie części rekompensującej subwencji ogólnej w zakresie kwoty rekompensującej dochody utracone bezpośrednio z tytułu ustawowych ulg i zwolnień oraz obniżenia opłaty eksploatacyjnej (art. 24 pkt 2 litera a ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 - 2002, Dz.U. Nr 150, poz. 983 z późn. zm.).

Zwolnienia z tytułu podatku dochodowego zostały uchylone z dniem 1 stycznia 2000 r. co znalazło wyraz w przepisach ustaw:

1) z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami),

2) z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami).

W roku 2002 r. obowiązuje jedynie szczególna regulacja dotycząca przekazywania zaliczek na podatek dochodowy pobranych od pracowników zatrudnionych m.in. w zakładach pracy chronionej.

b) w 90% na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych,

Aktualnie przygotowany został przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej projekt rządowy "Założeń do ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych", w którym m.in. proponuje się zastąpienie obecnego systemu rozliczeń w podatku od towarów i usług przez zakłady pracy chronionej (wpłaty, a następnie zwroty VAT z urzędu skarbowego) systemem dotacyjnym.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 4 czerwca 2002 r.

6) art. 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 ze zm.), który stanowi, że dowody księgowe powinny być rzetelne tj. zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, czyli zawierające, co najmniej dane określone w art. 21 tejże ustawy oraz wolne od błędów rachunkowych,

8) art. 5 pkt 9 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 ze z.), który stanowi, iż Kasy Chorych zostały zaliczone do sektora finansów publicznych, a na kierowników takich podmiotów nałożony został obowiązek sprawowania nadzoru w zakresie gospodarowania środkami publicznymi według kryteriów określonych w art. 28a tej ustawy. Przepisy ustawy o finansach publicznych mają zastosowanie także do SPZOZ.

9) Przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.) oraz przepis § 2 pkt 2 ppkt 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie szczególnych zasad rachunku kosztów w publicznych zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 164, poz. 1194), które określają zasady ewidencjonowania kosztów świadczeń zdrowotnych samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej; nadto należy zauważyć, że na świadczeniodawcy ciąży bezwzględny obowiązek udzielania pomocy ubezpieczonemu wynikający z przepisów ustawy o puz, jak i z przepisów ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, natomiast sposób rozliczenia z Kasą Chorych określają zapisy umów cywilno-prawnych.

Występuje natomiast ograniczenie kwoty przeznaczanej na świadczenia zdrowotne, bowiem zgodnie z art. 53 ust. 4 ustawy o puz umowa między Kasą Chorych a świadczeniodawcą powinna określać m.in. maksymalną kwotę zobowiązania Kasy Chorych wobec świadczeniodawcy. Oznacza to, że nie można mówić o limitach ilościowych, ale jedynie o ograniczeniach kwotowych w ramach, których Kasa Chorych kontraktuje świadczenia zdrowotne.

Jednocześnie zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy o puz Kasa Chorych przy zawieraniu umów ze świadczeniodawcami obowiązana jest do przestrzegania zasady zrównoważenia wydatków z przychodami i zasady, że suma kwot zobowiązań Kasy wobec świadczeniodawców ze wszystkich zawartych umów musi mieścić się w planie finansowym Kasy Chorych, bowiem zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy o puz świadczenia zdrowotne są udzielane ubezpieczonym w ramach środków finansowych posiadanych przez Kasę Chorych. Dlatego też umowy zawarte między Kasą Chorych a świadczeniodawcami powinny określać zasady rozliczeń ze świadczeniodawcami i ww. maksymalną kwotę zobowiązania.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o puz w związku z art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137 poz. 887 ze zm.) składki na ubezpieczenie zdrowotne są opłacane, co miesiąc, co w istotny sposób warunkuje zachowanie przez Kasy Chorych możliwości płatniczych. Ponadto od dnia 1 stycznia 2001 r. na mocy przepisów znowelizowanej ustawy o finansach publicznych przychody Kas Chorych zostały jednoznacznie uznane za środki publiczne, a Kasy Chorych - za jednostki sektora finansów publicznych i tym samym zostały poddane reżimowi powołanej ustawy. W związku z powyższym w myśl przepisu art. 28 ust. 1 i 3 ustawy o finansach publicznych wydatki publiczne mogą być ponoszone w wysokości ustalonej w planie finansowym Kasy Chorych oraz powinny być dokonywane w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów. W związku z powyższym wskazane jest stosowanie w rozliczeniach między Kasą Chorych a świadczeniodawcą maksymalnej kwoty zobowiązania w poszczególnych obszarach rozliczeniowych.

Ponieważ umowa stanowi podstawę dokonywania rozliczeń między Kasą Chorych a świadczeniodawcą, również w dokumentach finansowych wystawionych w związku z wykonanymi świadczeniami świadczeniodawca powinien stosować się do maksymalnej kwoty zobowiązania. Świadczeniodawca zobowiązany jest do nieprzekraczania tej kwoty w wystawianych dokumentach finansowych obciążających Kasy Chorych. Uwidoczniona w dokumencie finansowym kwota zobowiązania Kasy Chorych nie może przewyższać określonej w umowie kwoty maksymalnej np. z powodu wykonania przez świadczeniodawcę usług za kwotę wyższą niż kwota maksymalna. Natomiast w przypadku wykonania świadczeń na kwotę niższą od kwoty maksymalnej świadczeniodawca powinien przedstawić w dokumencie finansowym kwotę wynikającą ze zrealizowania tych świadczeń.

Jako podstawę przeprowadzanych weryfikacji kasa wskazuje art. 61 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28 poz. 153 z późn. zm.) na podstawie, którego kasa jest uprawniona do wykonywania czynności kontrolnych bieżącej realizacji świadczeń. W opinii kasy, w związku z faktem stwierdzenia przez właściwe komórki organizacyjne kasy nieprawidłowości w zakresie przedstawionej przez świadczeniodawców dokumentacji medycznej i rozliczeniowej, podjęte czynności mają na celu przywrócenie stanu zgodnego z prawem.

Z § 4 umowy obowiązującej w roku 2001 wynika, że warunkiem zaliczenia świadczenia do świadczeń podlegających rozliczeniu w trybie niniejszej umowy jest pozytywny wynik weryfikacji przypadku przez upoważnionego lekarza kasy chorych. § 8 pkt 2 określa, że główną zasadą będącą podstawą rozliczeń jest zasada kwalifikacji hospitalizacji pacjenta wyłącznie do jednego typu hospitalizacji. Do rozliczeń nie kwalifikują się pacjenci przyjęci do szpitala w ciągu 30 od daty wypisu, u których zastosowano ten sam kod choroby, co poprzednio.

Zgodnie z § 11 pkt 2 należność, wykonana z tytułu wykonania świadczeń zdrowotnych objętych umową może ulec pomniejszeniu o wartość świadczeń zakwestionowanych, na podstawie przeprowadzonej weryfikacji dokumentacji rozliczeniowej przedłożonej przez świadczeniodawcę. Zgodnie z punktem 5 tego paragrafu kasa zachowuje prawa do późniejszej weryfikacji i innych czynności związanych z weryfikacją.

Zgodnie z § 12 w przypadku zakwestionowania przez kasę rozliczeń, świadczeniodawcy przysługuje jednokrotnie odwołanie od takiej decyzji kasy. Odwołanie powinno być złożone w formie pisemnej, w terminie 10 dni od otrzymania szczegółowej specyfikacji zakwestionowanych świadczeń. Odwołania są rozpatrywane przez kasę w terminie 30 dni od daty otrzymania przez kasę kompletnej dokumentacji, zgodnie ze szczegółowymi zapisami umowy dotyczącej formy odwołania.

Za 1999 rok Kasa uzyskała nadwyżkę kosztów nad przychodami w kwocie 89.260,71 tys. zł. co stanowi 5,45%udziału w kosztach ogółem. Na stratę miały wpływ między innymi: niedobór w realizacji przychodów Kasy za 1999 r. w wysokości 60.026,89 tys. zł (informacja podana przez kasę we wniosku o udzielenie pożyczki), przekroczenie kosztów świadczeń zdrowotnych w wysokości 33.710 tys. zł, przekroczenie kosztów finansowych - koszty obsługi debetu 2.043 tys. zł.

Za 2000 rok Kasa uzyskała również nadwyżkę kosztów nad przychodami w kwocie 15.223,68 tys. zł co stanowi 0,95% udziału w kosztach ogółem. Na stratę miały wpływ między innymi: niedobór w realizacji przychodów z ZUS za 2000 r. w stosunku do planu w wysokości - 4.068 tys. zł (informacja opracowana na podstawie danych podanych przez ZUS i KRUS), przekroczenie kosztów świadczeń zdrowotnych w wysokości 13.241 tys. zł.

Za 2001 rok Kasa uzyskała także nadwyżkę kosztów nad przychodami w wysokości 86.588,08 tys. zł co stanowi 4,29% udziału w kosztach ogółem. Na stratę miało wpływ między innymi przekroczenie kosztów świadczeń zdrowotnych.

Ponadto Rada Kasy określa, że trudna sytuacja finansowa DRKCh, której przyczyny szczegółowo przedstawiono w planie przywrócenia równowagi finansowej, jest w dużej mierze efektem zaniechań w zakresie restrukturyzacji jednostek lecznictwa zamkniętego. W związku z tym naprawa sytuacji finansowej DRKCh jest ściśle powiązana z działaniami restrukturyzacyjnymi, których przeprowadzenie jest uzależnione przede wszystkim od samorządu województwa dolnośląskiego.

Dolnośląska RKCh w planie przywrócenia równowagi finansowej wskazała, że z uwagi na objęcie działalności kas chorych ustawą o finansach publicznych, począwszy od 2002 roku prowadzony będzie monitoring w oparciu o przyjęte przez Zarząd Dolnośląskiej RKCh "Zasady gospodarowania środkami publicznymi, sprawowania nadzoru i kontroli w tym zakresie" w przypadku konieczności modyfikacji planu, wynikającej z prowadzonego monitoringu, przedstawiony plan przywrócenia równowagi finansowej będzie podlegał bieżącym modyfikacjom i korektom. Aktualizacja będzie następować również w miarę rozwoju sytuacji finansowo-ekonomicznej, w jakiej będzie znajdowała się Dolnośląska RKCh.

Uzyskana tak wysoka strata za lata 1999-2001w łącznej kwocie 191.072,47 tys. zł. będzie wpływać na gospodarkę finansową kasy przez wiele lat. Prowadzenie realizacji planu przywrócenia równowagi finansowej powinno być ściśle powiązane z działaniami restrukturyzacyjnymi jednostek służby zdrowia, szczególnie jednostek lecznictwa zamkniętego, których przeprowadzenie uzależnione jest przede wszystkim od samorządu województwa. Powstanie tak dużej straty w dużej mierze było efektem zaniechania restrukturyzacji zakładów opieki zdrowotnej. Wyjście z tak trudnej sytuacji finansowej uzależnione jest od daleko idącej współpracy Zarządu jak i Rady Kasy z organami założycielskimi zakładów opieki zdrowotnej, samorządami zawodów medycznych i innych organizacji związkowych działających w ochronie zdrowia.

PREZES

Warszawa, dn. 7 czerwca 2002 r.

Pismem z dnia 24 maja 2002 r. (znak PP-32/1948w/02) Minister Gospodarki poinformował Ministra Skarbu Państwa, że Huta BAILDON S.A. jest w stanie upadłości i wszystkimi działaniami dotyczącymi jej majątku kieruje syndyk masy upadłości. Odnośnie sprawy BHH MIKROMED Sp. z o.o. produkującej wyroby do chirurgii kostnej Minister Gospodarki poinformował, że będąca w upadłości Huta BAILDON posiada 55% udziałów tej spółki. Syndyk masy upadłościowej Huty BAILDON w porozumieniu z Zarządem Spółki MIKROMED wystosował list intencyjny do Fabryki Sprzętu Szpitalnego FAMED S.A. w Żywcu z propozycją nabycia ww. udziałów.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-06-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pozwolę sobie jednakże poinformować, iż zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa koszty swojej działalności i zobowiązań z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów (art. 35b). Natomiast w myśl art. 60 ust. 1, ujemny wynik placówka jest zobligowana pokryć we własnym zakresie. Dalsze zatem istnienie każdego szpitala uzależnione jest od prowadzonej przez jego dyrekcję polityki finansowej.

Niemniej jednak na uwagę zasługuje fakt, iż zapewnienie mieszkańcom Półwyspu Helskiego opieki medycznej na najwyższym poziomie jest podstawowym zadaniem przedmiotowej placówki, zaś przejęcie jej funkcji przez inny publiczny zakład opieki zdrowotnej, na tym terenie, z przyczyn oczywistych jest niemożliwe. Potrzeba zagwarantowania nieprzerwanego sprawowania opieki zdrowotnej jest dostrzegana zarówno przez komendę szpitala, jak również przez władze samorządowe regionu - o czym najlepiej świadczy podjęta współpraca, której znaczenia nie można pominąć.

Warszawa, dnia 12 czerwca 2002 r.

W nawiązaniu do mojego pisma z dnia 15 listopada 2001 r., znak: jak wyżej, w związku z pismem Pana Marszałka z dnia 31 października 2001 r., znak: LP/043/3/01/V, dotyczącym oświadczenia Pana Henryka Stokłosy - Senatora RP w sprawie Spółki z o.o. SARIA, właściciela zakładów utylizacyjnych w Gołczy, Długim Borku i Przewrotnem, uprzejmie informuję, iż Główny Inspektor Ochrony Środowiska poczynił następujące ustalenia w kwestii oceny działań podejmowanych przez służby IOŚ wobec zakładów utylizacyjnych, wskazanych w oświadczeniu Pana Senatora jako przykład zakładów prowadzących działalność bez wymaganych prawem zezwoleń.

Zgodnie z wymogiem prawa - w zakresie ochrony środowiska - zakład prowadzący działalność w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów innych niż niebezpieczne, przed wejściem w życie nowych uregulowań prawnych dotyczących odpadów, powinien legitymować się wymaganym na podstawie art. 11 ust. 9a ustawy z dnia 27.06.1997 r. o odpadach (Dz.U. Nr 96, poz. 592 z późn. zm.), w brzmieniu nadanym art. 1 pkt 7 litera c ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 22, poz. 272), zezwoleniem na usuwanie, przyjmowanych od wytwórcy odpadów innych niż niebezpieczne, w tym transport, na ich wykorzystanie lub unieszkodliwianie.

Z dyspozycji art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 100, poz. 1085), zezwolenia wydane na podstawie art. 11 ust. 9a powołanej ustawy z dnia 27.06.1997 r. o odpadach zachowują moc na czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2008 r., i zastępują zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wymagane na podstawie ustawy z dnia 27.04.2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 100, poz. 1085) podmioty, które prowadziły przed dniem wejścia w życie ustawy działalność w zakresie usuwania, wykorzystania lub unieszkodliwiania odpadów innych niż niebezpieczne, z wyjątkiem odpadów komunalnych, bez zezwolenia na usuwanie, wykorzystanie lub unieszkodliwianie odpadów innych niż niebezpieczne, są obowiązane do uzyskania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu tych odpadów, w terminie do dnia 30 czerwca 2002 r.

1. Zakład Utylizacji Odpadów SARIA Małopolska w Gołczy nie posiada zezwolenia wymaganego art. 11 ust. 9a ustawy z dnia 27.06.1997 r. o odpadach (Dz.U. Nr 96, poz. 592 z późn. zm.). Realizując obowiązek wynikający z art. 39 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw, dnia 13.05.2002 r., prowadzący zakład złożył w Starostwie Powiatowym w Miechowie wniosek z dnia 11.03.2002 r. o wydanie decyzji na wytwarzanie, odzysk, magazynowanie oraz transport odpadów.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska po szczegółowej analizie postępowania Małopolskiego WIOŚ w sprawie omawianego zakładu stwierdził niedostateczną staranność w dokumentowaniu stanu formalnoprawnego kontrolowanego obiektu. W związku z powyższym Główny Inspektor Ochrony Środowiska zwrócił uwagę Panu Konradowi Turzańskiemu - Małopolskiemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Ochrony Środowiska na konieczność podjęcia działań w celu eliminowania z działalności kontrolnej Małopolskiego WIOŚ tego typu przypadków oraz konieczność zwiększenia nadzoru nad działalnością inspekcyjną WIOŚ.

W związku z kolejnymi nieprawidłowościami w gospodarce ściekowej, dnia 28.05.2002 r. Małopolski WIOŚ na podstawie art. 364 oraz 366 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.), wydał decyzję, znak: WI-4012/IV/7-1/02 wstrzymującą działalność zakładu w zakresie wywożenia ścieków technologicznych, a w szczególności skroplin z wyparek - destruktorów w celu ich rolniczego wykorzystania w terminie od dnia 3 czerwca 2002 r.

2. Zakład Utylizacji Odpadów SARIA Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie zlokalizowany w Długim Borku również nie dysponuje zezwoleniem wymaganym art. 11 ust. 9a powołanej ustawy z dnia 27.06.1997 r. o odpadach. Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 39 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach, złożył w Wydziale Ochrony Środowiska i Rolnictwa Warmińskomazurskiego Urzędu Wojewódzkiego wniosek z dnia 14.11.2001 r., o wydanie decyzji na wytwarzanie, odzysk, magazynowanie oraz transport odpadów. Postępowanie wszczęte ww. wnioskiem Zakładu, nie zostało zakończone. Warmińskomazurski UW pismem z dnia 05.12.2001 r., znak: OŚR/ O.I.6620/45/01 zwrócił się do SARIA POLSKA Sp. z o.o. oddział w Długim Borku o uzupełnienie wniosku.

3. Zakład Utylizacji Odpadów SARIA Małopolska Sp. z o.o. w Krakowie Oddział w Przewrotnem ma w pełni uregulowany stan formalnoprawny w zakresie korzystania ze środowiska w świetle aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Posiada wymaganą art. 11 ust. 9a powołanej ustawy z dnia 27.06.1997 r. o odpadach decyzję Starosty Staszowskiego z dnia 09.10.2000 r., znak: OŚ. 7635-77/00 zezwalającą na usuwanie w tym transport oraz wykorzystanie określonych odpadów innych niż niebezpieczne, ważne wg decyzji do dnia 31.12.2010 r., wg obowiązującego prawa - do dnia 30 czerwca 2008 r.

Informuję uprzejmie, iż wszczęte przez Podkarpacki WIOŚ postępowanie administracyjne w sprawie wstrzymania w trybie art. 367 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627), użytkowania zakładowej oczyszczalni ścieków zakończone zostało decyzją z dnia 30.11.2001 r. znak: WI-601/XVI/39/108kś/23/2001. w której Podkarpacki WIOŚ ustalił dla Zakładu termin usunięcia naruszenia warunków pozwolenia wodnoprawnego do dnia 31.03.2003 r.

Nadto Starosta Rzeszowski decyzją z dnia 15.03.2002 r. znak: OŚ.6223 -1/24/01/02 zobowiązał zakład do usunięcia przyczyn szkodliwego oddziaływania zakładowej oczyszczalni ścieków poprzez:

- poprawę jakości przewożonego surowca;

Kontrola przeprowadzona przez Podkarpacki WIOŚ w dniach 10 i 11 kwietnia br. wykazała, że w celu poprawy jakości odprowadzanych ścieków, w zakładzie wybudowano określone instalacje, prowadzi się budowę biofiltra z instalacją dezodoryzacji powietrza z zakładu, zgodnie z pozwoleniem budowlanym prowadzone są prace nad rozbudową istniejącej oczyszczalni ścieków. Zgodnie z harmonogramem prac, zakończenie rozbudowy ma nastąpić 30.09.2002 r.

2. Termin spełnienia przez Zakład Utylizacji Odpadów SARIA Małopolska w Gołczy oraz Zakład Utylizacji Odpadów SARIA Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie zlokalizowany w Długim Borku, obowiązujących wymogów prawa ochrony środowiska, w zakresie posiadania zezwoleń na odzysk, transport i magazynowanie odpadów poubojowych, zależy od organów właściwych do wydania przedmiotowego zezwolenia.

• Wojewoda Warmińskomazurski jako niewłaściwy do załatwienia sprawy (wg kwalifikacji zakładu zgodnej z interpretacją Dyrektora Departamentu Inwestycji i Rozwoju Technologii w Ministerstwie Środowiska z dnia 24 marca 2002 r., znak: DIiRT 405/88/578/2002/ID), nie przekazał w terminie 7 dni od daty otrzymania, sprawy wniosku Zakładu Utylizacji Odpadów SARIA Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie zlokalizowanego w Długim Borku z dnia 14.11.2001 r., do załatwienia przez właściwego miejscowo Starostę. Główny Inspektor Ochrony Środowiska zwrócił się do Wojewody Warmińskomazurskiego o zajęcie stanowiska w sprawie przedmiotowego wniosku w kontekście ww. stanowiska Dyrektora Departamentu Inwestycji i Rozwoju Technologii w Ministerstwie Środowiska oraz praktyki decyzyjnej stosowanej w innych województwach.

Stanisław Żelichowski

Warszawa, dnia 13 czerwca 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zagospodarowanie terenów i obiektów przejętych po wojskach Federacji Rosyjskiej to sprawa ważna w skali kraju. Świadomość tego miał Rząd RP inicjując w 1994 roku ustawę o zagospodarowaniu nieruchomości Skarbu Państwa przejętych od wojsk Federacji Rosyjskiej (Dz.U. Nr 79, poz. 363 z późn. zm.) i ustanawiając w 1995 roku Strategiczne Programy Rządowe: "Zagospodarowanie mienia przejętego od wojsk Federacji Rosyjskiej" i "Rekultywacja terenów zdegradowanych przez wojska Federacji Rosyjskiej".

Beneficjentami ww. programów zostały w dużej części gmina Borne-Sulinowo i kilka innych gmin m.in. z powiatów Szczecinek, Białogard, Kołobrzeg. Podkreślić należy, że w latach 1992-93 zostały przejęte 7854 obiekty położone na 8 tys. ha terenów zabudowanych oraz ok. 62 tys. ha poligonów i terenów leśnych położonych na terenie 59 garnizonów rozmieszczonych w 21 byłych województwach.

Nakłady własne na zagospodarowanie mienia i rekultywację terenów w gminie Borne-Sulinowo wyniosły ponad 3 mln zł. Pomoc specjalna państwa w wysokości 16,6 mln zł (nie licząc dodatkowych środków z budżetów innych resortów np. edukacji, zdrowia, pracy, mieszkalnictwa) była najwyższą spośród przyznanej gminom zagospodarowującym to mienie. Przypomnieć należy również, że gminy przejmowały mienie poradzieckie od Skarbu Państwa nieodpłatnie i dobrowolnie, a zgodnie z cytowaną wyżej ustawą miały możliwość jego zwrotu jeśli było zbędne dla realizacji ustawowych zadań gminy.

Diametralnie różna jest sytuacja miejscowości Kłomino w gminie Borne-Sulinowo. Mimo przeprowadzonych tam prac w zakresie modernizacji oczyszczalni ścieków, kotłowni, sieci energetycznych i wodno-kanalizacyjnych, nie udało się znaleźć docelowego rozwiązania dla tej nietypowej miejscowości. Kłomino leży niemal pośrodku wielkiego byłego poligonu wojskowego. Miejscowość powstała w drugiej połowie lat 30-tych jako osada wojskowa, bez wielu funkcji typowych dla miasta (brak szkoły, przedszkola, obiektów administracji publicznej, zakładów produkcyjnych czy usługowych). W latach 80-tych wybudowano tu kilka nowych budynków mieszkalnych. Od wojsk Federacji Rosyjskiej, na obszarze ok. 90 ha przejęto: 10 budynków koszarowych, 9 budynków mieszkalnych, 4 kuchnie-stołówki (w tym największa o kubaturze 30 tys. m³), 10 magazynów, 21 garaży i 35 innych obiektów (klub, łaźnia, izba chorych itp.). Docelowo może tutaj zamieszkać 2000 osób w warunkach koszarowych i ok. 900 osób w 300 mieszkaniach. Część obiektów nadaje się do zbiorowego zaludnienia po przeprowadzeniu bieżących prac remontowych i wyposażeniu, część zaś wymaga gruntowych prac remontowych.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, 2002-06-13

Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Pan
Longin Pastusiak
ul. Wiejska 4
00-902 Warszawa

Przepis art. 67 ustawy - Ordynacja podatkowa, jako przesłankę umorzenia zaległości podatkowej lub odsetek za zwłokę wymienia ważny interes podatnika lub interes publiczny. Jest to określenie zakładające pewną swobodę w rozstrzyganiu powyższych spraw przez organy podatkowe. Takiej uznaniowości nie można uniknąć, ponieważ żaden przepis nie jest w stanie określić szczegółowo wszystkich sytuacji, które mogą wystąpić w praktyce obrotu gospodarczego i w przypadku których uzasadnione byłoby zastosowanie ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych. Z drugiej strony niezasadne byłoby również zlikwidowanie w ogóle możliwości umarzania zaległości podatkowych i stosowania innych ulg, ponieważ w wielu sytuacjach skutkowałoby to upadłością bądź likwidacją podmiotów gospodarczych lub trwałym występowaniem w rachunkowości urzędów skarbowych zaległości nieściągalnych aż do upływu okresu przedawnienia. Ponadto należy zaznaczyć, że wydane przez organy podatkowe decyzje o umorzeniu zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę nie są podejmowane na zasadzie dowolności. Organy podatkowe wydając takie decyzje muszą kierować się ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym oraz przede wszystkim muszą stosować się do przepisów w warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Należy również podkreślić, że decyzje organów podatkowych o zastosowaniu ulg w zapłacie zobowiązań podatkowych są szczególnie wnikliwie badane w trakcie kontroli prowadzonych zarówno przez Ministerstwo Finansów, jak i właściwe izby skarbowe.

Odnosząc się do kwestii dowolności w interpretowaniu przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, uprzejmie wyjaśniam, że mogą zdarzyć się przypadki, gdy w takim samym stanie faktycznym różne urzędy skarbowe dokonują odmiennej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Jednakże nie jest to spowodowane niskim poziomem wiedzy prawniczej pracowników organów podatkowych lecz wyjątkową złożonością materii podatkowej. Należy zaznaczyć, że bardzo częste są również sytuacje, gdy Ośrodki Zamiejscowe Naczelnego Sądu Administracyjnego wydają w takich samych sprawach zupełnie odmienne wyroki. Zdarzają się nawet przypadki, gdy różne składy orzekające w tym samym Ośrodku Zamiejscowym NSA, w takim samym stanie faktycznym i prawnym, wydają odmienne wyroki. Powyższe wskazuje na to, że nie tylko pracownicy organów podatkowych ale także sędziowie NSA mają problemy z interpretacją przepisów prawa podatkowego.

W celu ujednolicenia stosowania prawa przez organy podatkowe Ministerstwo Finansów złożyło do Sejmu RP projekt zmiany ustawy - Ordynacja podatkowa. W powyższym projekcie przewidziano również zmianę art. 14 Ordynacji podatkowej, która uściśla zasady wydawania i stosowania urzędowych interpretacji prawa podatkowego wydawanych przez Ministra Finansów jak i urzędy oraz izby skarbowe. Między innymi, w celu wzmocnienia ochrony praw i interesów uczestników postępowania przed organami podatkowymi, Ministerstwo Finansów zaproponowało wyraźne zasady, że podatnikowi nie może szkodzić zastosowanie się do pisemnej interpretacji wydanej przez organ podatkowy w indywidualnej sprawie. W takich przypadkach nie mogłoby być wszczynane postępowanie w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe oraz organy podatkowe nie naliczałyby odsetek za zwłokę. W projekcie wprowadzono również przepisy uprawniające Ministra Finansów do występowania z pytaniami prawnymi w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego do Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Minister Finansów podziela pogląd Pani Senator Marii Szyszkowskiej o konieczności ciągłego doskonalenia poziomu kadr administracji skarbowej. Jednakże opinia Pani Senator o kompromitująco niskim poziomie wiedzy pracowników skarbowych jest niezasadna i krzywdząca. Dla zobrazowania i właściwej oceny działalności orzeczniczej organów podatkowych należy bowiem podnieść, iż rocznie urzędy skarbowe prowadzą średnio 1,5 mln postępowań administracyjnych, w ramach których wydają około 1,7 mln decyzji. Podatnicy zaskarżają średnio około 64 tys. decyzji I instancji (np. 64.683 tys. - w 2001 r.) do izb skarbowych, następnie około 10 tys. decyzji odwoławczych jest zaskarżana do NSA. Przed NSA średnio 80% spraw rozstrzyganych jest na korzyść organów podatkowych. Dlatego w pełni podzielając troskę o poziom orzecznictwa administracji podatkowej i dążąc do dalszej jego poprawy muszę stwierdzić, że powyższe dane statystyczne nie dają podstaw do postawienia tezy o powszechności wydania błędnych decyzji przez organy podatkowe. Właściwe proporcje określa bowiem relacja między liczbą 1,7 mln decyzji podatkowych wydanych przez urzędy skarbowe a liczbą około 2.000 spraw, w których NSA dopatrzył się błędów organów podatkowych.

Pragnę również podkreślić, że z informacji nadesłanych przez Izbę Skarbową w Lublinie wynika, iż w latach 1996-2001 w stosunku do Spółki Akcyjnej "AMBRA" zostało wydanych 10 decyzji podatkowych zaskarżonych przez spółkę do NSA. Z tego: 1 skargę spółka wycofała, w 2 przypadkach rozprawy odbyły się ale do chwili obecnej nie ogłoszono wyroku, 4 skargi spółki zostały oddalone a w 3 przypadkach decyzje organów podatkowych zostały uchylone przez NSA. Nie jest więc uzasadnione twierdzenie, że spółka "AMBRA" wygrała 7 spraw z NSA, a uznaniowe decyzje urzędów skarbowych uniemożliwiły jej prowadzenie działalności gospodarczej.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 14-06- 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przesyłam uprzejmie stanowisko wobec oświadczenia Pana Senatora Krzysztofa Borkowskiego w sprawie restrukturyzacji Narodowego Banku Polskiego, przesłanego przy piśmie nr LP/043/157/02/V.

Zgodnie z wyjaśnieniami przesłanymi Ministerstwu Finansów przez NBP, decyzja o rozpoczęciu przedmiotowej restrukturyzacji, w istocie złożonej oraz niełatwej, jest uzasadniona względami merytorycznymi, jak też została podjęta po rozpatrzeniu szeregu aspektów dotychczasowego funkcjonowania zespołów i oddziałów zamiejscowych NBP. Zainicjowanie zmian struktury terenowej NBP zostało przesądzone przez następujące czynniki:

b) zmiana zasad zaopatrywania banków w znaki pieniężne;

d) przeniesienie zadań związanych ze sprawowaniem nadzoru bankowego z oddziałów okręgowych do Generalnego Inspektoratu Nadzoru Bankowego;

W ramach procesu restrukturyzacji Narodowy Bank Polski zaproponował przejęcie przez BGK 23 oddziałów zamiejscowych (Bielsko-Biała, Częstochowa, Gorzów Wlkp., Jelenia Góra, Kalisz, Konin, Koszalin, Krosno, Legnica, Nowy Sącz, Ostrołęka, Piotrków Trybunalski, Piła, Płock, Przemyśl, Radom, Siedlce, Słupsk, Suwałki, Tarnów, Toruń, Wałbrzych i Zamość) oraz 10 zespołów zamiejscowych (Łomża, Włocławek, Chełm, Biała Podlaska, Sieradz, Elbląg, Leszno, Ciechanów, Tarnobrzeg i Skierniewice). Dla celów pilotażowych BGK przejął Oddział Zamiejscowy w Pile, zgodnie z umową zawartą między NBP a BGK w dniu 24 stycznia 2002 r.

Wstępnie organy statutowe BGK zaakceptowały wskazany katalog jednostek organizacyjnych NBP. Trzeba podkreślić, iż w świetle planów rozwoju, funkcji i zadań zleconych przez Rząd, Bank Gospodarstwa Krajowego był właściwym adresatem przesunięcia majątkowego, które zostało przewidziane w art. 6 ww. ustawy. Niemniej okazało się, że skala majątku oraz liczba pracowników do przejęcia jest na tyle duża, iż zdaniem BGK - jako podmiotu sektora bankowego - koszty omawianego projektu nie były możliwe do pokrycia jedynie z bieżącej i przewidywanej działalności banku, mogąc generować wieloletnią stratę finansową. Wobec tych uwarunkowań Bank Gospodarstwa Krajowego - początkowo pozytywie nastawiony do propozycji NBP - w końcowej fazie negocjacji (luty-marzec br.) wystąpił do banku centralnego o znaczące wsparcie finansowe dla projektu przejęcia ww. jednostek, które jednakże nie mieściło się w zakresie ustawowych instrumentów finansowych NBP stosowanych wobec sektora bankowego. W rezultacie w dn. 12.03.2002 r. BGK odmówił objęcia zaproponowanych mu jednostek organizacyjnych.

W związku z zakończonymi niepowodzeniem negocjacjami pomiędzy BGK a NBP odnośnie przejęcia sieci terenowej NBP kwestia dalszych losów zawodowych pracowników likwidowanych jednostek polskiego banku centralnego stała się szczególnie aktualna. W NBP zostało rozpoczęte wprowadzanie alternatywnego wariantu restrukturyzacji. Narodowy Bank Polski rozpoczynając restrukturyzację sieci terenowej, podjął intensywne starania na rzecz godziwego i akceptowanego przez zwalnianych pracowników rozwiązania problemu.

Mając na uwadze powyższe problemy z przekazaniem jednostek organizacyjnych banku centralnego do BGK Minister Finansów zaproponował NBP rozważenie alternatywnych wariantów rozwiązań, jak np. nieodpłatne przejęcie placówek Banku przez administrację rządową lub samorządową w celu zagospodarowania ich pod kątem realizacji zadań publicznych. Z wstępnych deklaracji wynika, że swoje zainteresowanie niektórymi placówkami NBP potwierdziło Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji pod kątem ich znaczącej przydatności dla Policji i niektórych innych służb podległych temu resortowi, jak również Ministerstwo Sprawiedliwości odnośnie sądownictwa.

Ponadto NBP rozesłał wstępne zapytania do różnych podmiotów z prośbą o rozważenie możliwości zakupu likwidowanych placówek NBP - ze wskazaniem, że NBP jest szczególnie zainteresowany propozycjami uwzględniającymi możliwość zatrudnienia dotychczasowych ich pracowników. NBP ponownie skierował także zapytanie do Banku Gospodarstwa Krajowego dotyczące przejęcia przez BGK tym razem już tylko niektórych wybranych placówek.

Wreszcie, w ramach zagadnienia przeznaczenia i ewentualnego przekazania na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości jednostek zamiejscowych NBP trzeba wskazać, iż w dniu 4 marca br. NBP przekazał do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wykaz majątku nieruchomego przewidzianych do likwidacji placówek NBP, a 17 kwietnia 2002 r. NBP wystąpił do MSWiA z ofertą przejęcia przez Skarb Państwa zbędnych zasobów NBP. Rozmowy w tej sprawie są w toku. Kwestia przeznaczenia przedmiotowych nieruchomości na obecnym etapie rozmów jest trudna do szczegółowego określenia i wymaga dalszych ustaleń.

Jednym z istotnych elementów uregulowania wskazanych problemów jest rozbudowa zakresu zadań BGK, którego częścią będzie ustawa o Banku Gospodarstwa Krajowego przygotowywana przez Ministerstwo Finansów. Chciałbym poinformować, że trwają obecnie prace analiatyczno-systemowe dotyczące rozwoju Banku Gospodarstwa Krajowego jako banku wykonującego szereg zleconych mu przez Rząd działań rozwojowych w zakresie wsparcia finansowego, znajdując się w stadium finalnym, umożliwiającym rychłe przekazanie stosownego projektu do Sejmu RP.

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Bartkiewicz

Warszawa, dn. 14 czerwca 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Ze względu na to, że sprawa wysokości stawek wynagrodzeń autorskich zawartych w zatwierdzonej przez Komisję Prawa Autorskiego w dniu 28.02.2002 r. Tabeli stawek wynagrodzeń autorskich Stowarzyszenia Autorów ZAIKS za radiowe i telewizyjne nadania utworów oraz równoczesne i integralne rozpowszechnianie utworów w sieciach kablowych - jest przedmiotem napływających do Ministra Kultury pism i skarg od niepublicznych (lokalnych) nadawców radiowych - podjęto czynności wyjaśniające w przedmiotowej sprawie. Zwrócono się do Stowarzyszenia Autorów ZAIKS z prośbą o zajęcie stanowiska w kwestii podnoszonych zarzutów.

Przeanalizowane zostanie spełnienie przez ZAIKS wymogu powiązania przyjętych w tabeli stawek z wymogami art. 110 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który stanowi, że wysokość wynagrodzeń dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje zbiorowego zarządzana powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych z korzystania z utworów, a także charakter i zakres korzystania z tych utworów oraz sprawa konstrukcji tabel w zakresie zasadności zróżnicowania sposobu naliczania wynagrodzeń od nadawców publicznych i niepublicznych oraz zróżnicowania wysokości stawek wynagrodzeń dla tych dwu kategorii nadawców m.in. wprowadzenia dla nadawców lokalnych stawek minimalnych liczonych przy wzięciu pod uwagę liczby potencjalnych odbiorców, określonej w koncesji KRR i TV, na obszarze objętym nadawaniem - jako uzupełnienie stawek procentowych.

W chwili obecnej stawki zawarte w zatwierdzonej tabeli mają charakter obligatoryjnych stawek minimalnych (art. 109 ustawy) - i postanowienia umowne mniej korzystne dla twórców niż wynikałoby to z tabel są nieważne, a ich miejsce zajmują odpowiednie postanowienia tych tabel.

Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że sprawa zatwierdzania tabel wynagrodzeń, ustalania wysokości wynagrodzeń zawartych w tabelach, procedura działania Komisji Prawa Autorskiego oraz doprecyzowanie rozwiązań ustawowych związanych z nadzorem Ministra nad organizacjami będą przedmiotem odpowiednich zmian, planowanych w projekcie przygotowywanej w Ministerstwie Kultury nowelizacji ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Rozważana jest m.in. propozycja, aby organizacja zbiorowego zarządzania obowiązana była uzgodnić tabele wynagrodzeń z użytkownikami utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, o ile wystąpią z takim wnioskiem i będą reprezentatywne dla swojej grupy oraz propozycja wprowadzenia zapisu, iż określone w tabelach stawki wynagrodzeń nie powinny przekraczać ustalonego z użytkownikami lub organizacjami użytkowników procentu przychodu osiąganego przez nich za korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na danym polu eksploatacji - łącznie dla wszystkich uprawnionych z praw autorskich i praw pokrewnych.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 17 czerwca 2002 r.

Zgodnie z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 125, poz. 1371 oraz z 2002 r. Nr 25, poz. 253) przedsiębiorcy (zarówno krajowi, jak i zagraniczni) wykonujący transport drogowy oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne obwiązani są do uiszczania opłat za przejazd po drogach krajowych. Rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych zostały określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz.U. Nr 150, poz. 1684). Stawki opłat uzależnione są od czasu przejazdu po drogach krajowych, rodzaju pojazdu samochodowego, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu, liczby osi pojazdu samochodowego, emisji spalin pojazdu samochodowego.

Odnosząc się do kwestii przejazdu pojazdem nienormatywnym informuję, że każdy przejazd pojazdu o przekroczonej masie, naciskach osi lub wymiarach pojazdu z ładunkiem lub bez ładunku jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia na przejazd w wyznaczonym czasie po ustalonej trasie. Zaś zgodnie z art. 13 ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838) za przejazd po drogach publicznych pojazdów z ładunkiem lub bez ładunku, o masie, naciskach osi lub wymiarach przekraczających wielkości określone w odrębnych przepisach bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu pobiera się kary pieniężne. Wysokość przedmiotowych kar określa Załącznik do ww. ustawy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister Infrastruktury skorzystał z delegacji ustawowej zawartej w art. 43 ustawy o transporcie drogowym i wprowadził opłaty wyrównawcze dla przedsiębiorców ukraińskich wykonujących na terytorium RP międzynarodowy transport drogowy. Wysokość tej opłaty, jak i tryb jej wnoszenia określają przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie wprowadzenia na zasadzie wzajemności opłaty wyrównawczej w stosunku do zagranicznych przedsiębiorców wykonujących międzynarodowy transport drogowy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi na terytorium Ukrainy, określenia wysokości tej opłaty, trybu jej wnoszenia oraz jednostek właściwych do jej pobierania (Dz.U. Nr 55, poz. 483).

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-06-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ze względu na problemy zgłaszane przez Starostę Powiatu Ciechanowskiego - Mazowieckie Kuratorium Oświaty zostało poproszone o dokonanie dokładnej analizy sytuacji oraz przedstawienie wniosków co do dalszego funkcjonowania omawianej placówki. W Ministerstwie odbyło się spotkanie z władzami samorządu Powiatu Ciechanowskiego oraz przeprowadzono również rozmowę wyjaśniającą z Dyrektorem Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Gołotczyźnie.

Na dzień dzisiejszy wsparcie finansowe jednostki samorządu terytorialnego możliwe jest tylko z 1% ustawowej rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej. Środki z tej rezerwy są rozdysponowywane przy udziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, który na spotkaniu w dniu 20 czerwca br. wypracuje kryteria i zasady podziału 1% rezerwy. Wszystkie samorządy zostaną następnie poinformowane o tych ustaleniach.

Zatem w woj. mazowieckim nie ma większego problemu ze znalezieniem odpowiedniej placówki dla dziecka niesłyszącego lub niedosłyszącego. Także wiele pozostałych ośrodków z terenu kraju zgłasza chęć przyjęcia kolejnych wychowanków. Jednostki samorządu terytorialnego mające na swoim terenie specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze otrzymują, obok subwencji na edukację, również środki na utrzymanie pobytu wychowanka w ośrodku. Subwencja ta jest czterokrotnie wyższa niż środki przeznaczone na pobyt ucznia zdrowego w internacie czy bursie. Wydaje się zatem, że starania resortu o jak najlepsze zabezpieczenie sytuacji dzieci niepełnosprawnych są prawidłowe. Należy pamiętać, że środki przekazywane poszczególnym samorządom jako subwencja oświatowa muszą być traktowane łącznie dla całej sieci szkół. Są szkoły, które "kosztują" więcej, są również takie, które przynoszą "oszczędności" - rolą samorządu jest jak najbardziej racjonalne podzielenie posiadanych pieniędzy.

W przypadku Specjalnego Ośrodka Szkolno Wychowawczego w Gołotczyźnie istotny jest fakt, że jest on wykorzystywany tylko w połowie. Z informacji uzyskanych od dyrektora placówki wynika, że placówka ta może jeszcze przejąć ok. 9-100 nowych uczniów. Rolą powiatu ciechanowskiego powinno zatem być poszukiwanie sposobu racjonalnego zagospodarowania pozostałych miejsc. Z drugiej strony ośrodek funkcjonuje w niemal pełnej obsadzie przez 7 dni w tygodniu, podczas gdy większość tego typu placówek na terenie kraju od piątkowego popołudnia do późnych godzin popołudniowych w niedzielę (a czasami nawet do rana w poniedziałek) jest praktycznie zamknięta - ponieważ dzieci wyjeżdżają do domów rodzinnych.

Standard A = 2.271,41 zł * 6 (waga P-28) = 13.628,46 zł

Zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2002 (Dz.U. Nr 150, poz. 983 - z późn. zm.) dysponentem środków otrzymywanych w formie subwencji ogólnej (w tym części oświatowej) jest jednostka samorządu terytorialnego.

Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu musi patrzeć na problemy dzieci niepełnosprawnych w sposób bardzo racjonalny - kierując się w swych działaniach zarówno dobrem dzieci, dobrem społeczności lokalnej ale także możliwościami państwa. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu nie może udzielić dodatkowego wsparcia finansowego do kwoty zgłaszanej przez powiat, gdyż wpłynęłoby to na zawieszenie innych, równie ważnych zadań, skierowanych także do dzieci niepełnosprawnych.

Oczywiście Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu nie jest zwolennikiem likwidacji omawianej placówki - wydaje się jednak, że potrzebne są zarówno poczynania samorządu terytorialnego zmierzające do zagospodarowania niewykorzystanych miejsc jak i zmiany dotychczasowych zasad funkcjonowania ośrodka, w celu ograniczania kosztów jego utrzymania. Mam nadzieję, że racjonalne myślenie wygra z emocjami i w najbliższym czasie znajdzie się rozwiązanie, które będzie satysfakcjonowało obie strony.

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 18.06.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r. nr 6, poz 56 z póź. zm.), środki Funduszu Pracy na finansowanie poszczególnych zadań przekazywane są samorządom województw i powiatów według algorytmu określonego, w drodze rozporządzenia przez Radę Ministrów. I tak na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 kwietnia 2002 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz.U. Nr 46, poz. 425), kwoty środków dla poszczególnych samorządów powiatowych na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu ustalane są w następujący sposób:

1. 65% kwoty środków przewidzianych na ten cel w ustawie budżetowej (planie Funduszu Pracy), określana jest według jednolitego wzoru algorytmu, uwzględniającego według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego: liczbę zarejestrowanych bezrobotnych, stopę bezrobocia, udział długotrwale bezrobotnych, udział bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku oraz udział bezrobotnych absolwentów. Tak więc wszystkie współczynniki korygujące mające zastosowanie we wzorze algorytmu odnoszą się naliczenia środków na 2002 r. do stanu na dzień 31 grudnia 2001 r.

Nadmieniam, że zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów stosowane są następujące wskaźniki korygujące liczbę zarejestrowanych bezrobotnych:

a) dla stopy bezrobocia:

- 2,0 - gdy przekraczał 2-krotną stopę bezrobocia w kraju,

- 1,4 - gdy przekraczał przeciętny udział w kraju,

d) dla udziału absolwentów:

2. Ustalona według kryteriów, o których mowa w pkt 1 kwota środków na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu, zostanie zwiększona o dodatkową kwotę (przeciętnie o 46%), zaproponowaną przez marszałków województw, na finansowanie uzgodnionych programów określonych w porozumieniach zawartych ze starostami. Po przedstawieniu przez marszałków tych propozycji, bezzwłocznie powiadomię starostów o jaką kwotę zwiększony został limit wydatków.

3. Zgodnie z rozporządzeniem, Minister Pracy i Polityki Społecznej (od 1.04.br. - dysponent Funduszu Pracy) - dysponuje rezerwą wynoszącą 5,1% kwoty środków przewidzianych, w przyjętym przez Sejm RP planie Funduszu Pracy, na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. W ramach powyższej kwoty mogą być przyznane dodatkowe kwoty, w szczególności dla tych powiatów, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie (w stosunku do 31.12.2001 r.) sytuacji na lokalnym rynku pracy lub miały miejsce klęski żywiołowe o znacznym zakresie i skutkach. Dodatkowe zwiększenie "z rezerwy" limitów", dla niektórych powiatów, dokonywane będzie w II półroczu br., po zwiększeniu limitów stosownie do propozycji przedstawionych przez marszałków (pkt 2).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że wysokość środków Funduszu Pracy jaka może być przeznaczona na finansowanie programów aktywnego przeciwdziałania bezrobociu wynika z przyjętej przez Parlament RP ustawy budżetowej na 2002 r. Z uwagi na szczególnie napiętą sytuację budżetu państwa, przewidziane środki na finansowanie tych programów są niższe od występujących potrzeb oraz faktycznych wydatków na ten cel w 2001 r.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 18 czerwca 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

w/w MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU