Warszawa, 16 kwietnia 2002 r.

1. Oświadczenie Pana Senatora porusza bardzo istotne problemy dotyczące stosowania znowelizowanych przepisów ustawy o zamówieniach publicznych. Urząd Zamówień Publicznych ma świadomość ich wagi i znaczenia dla wszystkich uczestników systemu zamówień publicznych. Zwrócić przy tym należy uwagę na fakt, iż od momentu jej uchwalenia, ustawa o zamówieniach była wielokrotnie nowelizowana, także w roku minionym. Kolejne, wprowadzane do niej zmiany, w wielu przypadkach bardzo daleko idące, powodowały szereg wątpliwości oraz kontrowersji, dotyczących rozumienia i stosowania niektórych przepisów. Wszystkie zmiany ustawy o zamówieniach publicznych uchwalone w 2001 r. prezentuje poniższe zestawienie:

Urząd Zamówień Publicznych, podzielając stanowisko Pana Senatora zdaje sobie sprawę z występowania niespójności w przepisach oraz jest przekonany o konieczności usunięcia ich z systemu prawa zamówień publicznych. Wymaga to jednak uprzedniej, całościowej oceny funkcjonowania ustawy w obecnym kształcie i podjęcia, na podstawie uzyskanych tą drogą informacji, szerzej zakrojonych, kompleksowych prac legislacyjnych zmierzających do jej zmiany.

Istotne znaczenie dla stanu zaawansowania prac nad aktami wykonawczymi ma fakt, że ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 154 poz. 1800) zmieniła treść większości upoważnień do ich wydania. W związku z powyższym Urząd jest obowiązany przygotować i przedstawić organom decyzyjnym szereg projektów aktów wykonawczych, także tych, które weszły w życie w 2001 roku.

Wspomniane w oświadczeniu Pana Senatora rozporządzenie w sprawie określenia wzoru protokołu postępowania o zamówienie publiczne jest aktem o charakterze fakultatywnym. Zamawiających obowiązuje w tej materii przede wszystkim art. 25 ust. 1 ustawy, który określa jakie informacje powinny być zawarte w protokole. Jednakże Urząd Zamówień Publicznych, dostrzegając praktyczną rangę tej regulacji, przygotowuje projekt rozporządzenia regulującego omawianą materię.

3. Podkreślona przez Pana Senatora niezgodność treści art. 19 ust. 1 pkt 7 i 8 w zestawieniu z art. 22 ust. 2 i 22 ust. 7a ustawy o zamówieniach publicznych jest przykładem braku spójności przepisów, która zostanie usunięta przy najbliższej zmianie ustawy o zamówieniach publicznych. Jednocześnie, w ocenie Urzędu Zamówień Publicznych, złożone przez oferenta oświadczenia dotyczącego spełnienia warunków, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 7 i 8, a następnie niespełnienie tychże warunków nie wypełnia znamion czynów określonych w art. 297 § 1 i § 2 kodeksu karnego.

4. Zmiana w treści art. 25 ust. 2, dokonana przepisami ustawy z dnia 22 czerwca 2001 roku o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych miała na celu rozszerzenie zasady jawności postępowania o udzielenie zamówienia publicznego poprzez udostępnienie szerszemu kręgowi podmiotów zainteresowanych możliwości zapoznawania się z dokumentami postępowania. Mając na uwadze wspomniane ratio legis zmian w treści art. 25 ust. 2 należy jednak mieć na względzie, że stosowanie cyt. przepisu nie może prowadzić do naruszenia art. 27, który stanowi, że zamawiający w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego nie może ujawnić informacji, których ujawnienie narusza ważny interes państwa, ważne interesy handlowe stron oraz zasady uczciwej konkurencji, a także informacji związanych z przebiegiem badania, oceny i porównywania treści złożonych ofert, z wyjątkiem informacji zamieszczonych w protokole.

Wykładnia celowościowa art. 25 ust. 2 ustawy w nowym brzmieniu nie może więc następować w oderwaniu od treści art. 27 ustawy, co oznacza, że zasada jawności w postępowaniu o udzielenie zamówienia, rozumiana jako pełny dostęp wszystkich osób zainteresowanych do dokumentów postępowania, o których mowa w art. 25 ust. 2 (protokół, oferty oraz wszelkie oświadczenia i zaświadczenia składane w trakcie postępowania), doznaje ograniczenia, jeżeli chodzi o informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa oferenta w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W świetle powyższych uwag przepis art. 25 ust. 2 ustawy in fine, zezwalający oferentowi na zastrzeżenie wymienionych informacji wyłącznie do wiadomości zamawiającego, nawet w stosunku do pozostałych uczestników postępowania, należy rozumieć jako wyjątek od powszechnie obowiązującej zasady jawności postępowania, stanowiący narzędzie ochrony interesów oferenta.

5. Nowe zasady powoływania komisji przetargowej do przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego zostały wprowadzone do ustawy o zamówieniach publicznych przepisami ustawy z dnia 26 lipca 2001 roku o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych, uchwalonej z inicjatywy i w kształcie opracowanym przez Komisję Małych i Średnich Przedsiębiorstw Sejmu RP. Powoływanie komisji przetargowych dla przygotowania i przeprowadzenia postępowania o zamówienie publiczne gwarantuje realizację tzw. zasady "wielu oczu", co ma istotne znaczenie przy przeciwdziałaniu zjawiskom korupcyjnym. Jednocześnie należy przyznać, że ograniczenie możliwości powoływania członków komisji wyłącznie do pracowników zamawiającego jest regulacją zbyt restrykcyjną która wymaga nowelizacji. Urząd dołożył wszelkich starań, aby akt wykonawczy określający zasady powoływania członków komisji przetargowej oraz tryb jej pracy, ułatwiał zamawiającym wykonywanie obowiązków nałożonych przez art. 20a ustawy.

6. Podstawę wprowadzenia do systemu zamówień publicznych instytucji konkursu na architektoniczne, urbanistyczne i konstrukcyjno-budowlane twórcze prace projektowe stanowi przekonanie, że obiekty w istotnym znaczeniu dla zaspokajania potrzeb zbiorowych społeczności lokalnych - dworce, ratusze, teatry czy szpitale, mają dla tych społeczności również znaczenie prestiżowe, w związku z czym powinny być przykładem tzw. wyższej, ambitnej architektury. Cel ten, przy zachowaniu zasady racjonalnego gospodarowania groszem publicznym, może zostać osiągnięty wyłącznie przez przeprowadzenie konkursu na najlepszą pracę projektową. Konkurs, w odróżnieniu od innych procedur, oznacza dla architektów i urbanistów możliwość osiągnięcia indywidualnych celów marketingowych - zdobycia nagrody, renomy, jak również rozgłosu wokół przedłożonego na konkurs projektu, nawet wówczas gdy zamówienie publiczne na wykonanie danej pracy projektowej nie zostanie im udzielone, stąd budzi szersze zainteresowanie i daje zamawiającemu możliwość wyboru propozycji, która będzie odpowiadała powszechnym oczekiwaniom wobec prestiżowej inwestycji publicznej. Kierując się wymienionymi względami Urząd Zamówień Publicznych, w toku prac legislacyjnych nad treścią art. 13a ustawy, opowiadał się za wprowadzeniem jako progu powyżej którego przeprowadzenie konkursu jest obligatoryjne równowartości kwoty 100 000 euro. W ocenie Urzędu Zamówień Publicznych byłoby to rozwiązanie prawidłowe, gwarantujące należyte zainteresowanie twórców dla najbardziej prestiżowych inwestycji publicznych, natomiast nie wprowadzające nadmiernych uciążliwości przy realizacji inwestycji o mniejszej skali.

7. W kwestii poruszonego przez Pana Senatora problemu sporządzania na użytek postępowania o udzielenie zamówienia publicznego specyfikacji technicznych i kosztorysów inwestorskich oraz obowiązku udzielania informacji cenowych i przekazywania kopii oferty najkorzystniejszej, wskazać należy, że wprowadzenie wymienionych obowiązków do prawa polskiego stanowi rozwiązanie nawiązujące do przepisów Unii Europejskiej z 1992 r. regulujących zawieranie umów (kontraktów) na roboty budowlane. Uszczegółowienie przedmiotu zamówienia na roboty budowlane, w formie specyfikacji technicznych, stanowi integralną część dokumentów wchodzących w skład dokumentacji przetargowej, jednoznacznie opisując przedmiot zamówienia. W ustawie o zamówieniach publicznych nie znalazło się natomiast upoważnienie do wydania ogólnych specyfikacji technicznych wykonania i odbioru poszczególnych rodzajów robót budowlanych. Rozwinięcie i szersze wyjaśnienie terminu specyfikacji znajduje się w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 261 lutego 1999 r. w sprawie metod i podstaw sporządzania kosztorysu inwestorskiego (Dz.U. Nr 26, poz. 239 z 30 marca 1999 r.). Na tej podstawie są one opracowywane przez biura projektowe dla potrzeb sporządzenia kosztorysu inwestorskiego. Pomimo braku delegacji ustawowych i opracowań wzorcowych to np. w budownictwie drogowym funkcjonuje już system ogólnych specyfikacji technicznych, opracowanych przez Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych.

b) kosztorys inwestorski jest opracowywany wg jednolitej metodologii (wzory, formuły kalkulacyjne), w oparciu o ściśle określone podstawy rzeczowe (nakłady zużycia czynników produkcji) oraz finansowe (ceny jednostkowe robót; ceny materiałów, pracy sprzętu; stawki i narzuty), eliminując wszelką dowolność w wyborze metod i podstaw jego sporządzania;

Wyniki przeprowadzonych badań jednoznacznie wskazują, że kosztorysy inwestorskie wyznaczały w zdecydowanej większości postępowań maksymalną kwotę wydatkowaną na realizację robót budowlanych. Znacząco racjonalizowały zatem wydatkowanie środków publicznych, jeśli uwzględni się fakt, iż w 2000 r. 84% wybranych ofert miało wartości niższe od wartości kosztorysu inwestorskiego, a wartość tych robót stanowiła 85% całkowitej wartości zarejestrowanych robót. Z roku na rok wzrasta udział ilościowy i wartościowy postępowań, w których wartość wybranej oferty jest niższa od wartości kosztorysu inwestorskiego. Spada także z roku na rok ilość i wartość ofert, w których wartość wybranej oferty nie różni się więcej niż 20% od kosztorysu inwestorskiego.

Odnośnie obowiązku przekazywania Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji informacji cenowych z postępowania oraz kopii oferty najkorzystniejszej, którego podstawę wyznacza art. 25 ust. 4 ustawy o zamówieniach publicznych, zgodzić się należy z poglądem Pana Senatora, że jest to obowiązek uciążliwy dla zamawiających. Jednakże, aby kosztorysy inwestorskie spełniały swoją funkcję, przepisy przewidujące obowiązek przesyłania informacji cenowych z postępowania oraz kopii oferty najkorzystniejszej są niezbędne. Dane źródłowe, pozyskane od zamawiających stanowią podstawę do opracowywania kolejnych wydań załączników do przepisów określających kosztorysowe normy nakładów rzeczowych, ceny jednostkowe robót budowlanych oraz ceny czynników produkcji dla potrzeb sporządzania kosztorysu inwestorskiego.

Reasumując, aktualnie Urząd Zamówień Publicznych, zobligowany terminami wynikającymi z przepisów przejściowych ustawy z dnia 22 czerwca 2001 roku oraz ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw pracuje intensywnie nad przygotowaniem niezbędnych dla funkcjonowania systemu zamówień publicznych aktów wykonawczych, ale jednocześnie gromadzi informacje, dokonuje analiz funkcjonowania nowych przepisów i prowadzi prace zmierzające do kompleksowego uregulowania systemu zamówień publicznych.

Urząd Zamówień Publicznych zdaje sobie sprawę z konieczności pilnego usunięcia z systemu prawa zamówień publicznych oczywistych błędów, takich jak ten wskazany w oświadczeniu Pana Senatora, jednakże stoi na stanowisku, iż rozproszone inicjatywy legislacyjne nie służą poprawie istniejącego stanu rzeczy. Jak wynika z doświadczeń 2001 roku, niekoherentne zmiany w treści przepisów ustawy dokonywane z inicjatywy różnych środowisk grożą powstaniem kolejnych błędów legislacyjnych. Częściowe nowelizacje ustawy o zamówieniach publicznych, a przede wszystkim przepisów stanowiących o indywidualnych wyłączeniach od stosowania procedur zamówień publicznych działają destabilizująco na cały system zamówień publicznych i kolidują z podejmowanymi przez Urząd Zamówień Publicznych wysiłkami mającymi na celu stworzenie jednolitego, zgodnego z acquis communautaire prawa zamówień publicznych.

Tomasz Czajkowski

Warszawa, dnia 16 kwietnia 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez senator Krystynę Doktorowicz podczas 12 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 marca 2002 r., uprzejmie informuję, że sprawa wprowadzenia do systemu awansu akademickiego stopni w sztuce odpowiadających stopniom naukowym doktora i doktora habilitowanego od kilku lat była poruszana przez środowisko nauczycieli akademickich kierunków artystycznych oraz resort kultury. Obowiązujące kwalifikacje I i II stopnia w zakresie sztuki w żadnej mierze nie mogą satysfakcjonować środowiska artystycznego. Osoby, uzyskujące w/w kwalifikacje przechodzą procedury analogiczne jak w przewodach doktorskich i habilitacyjnych, lecz posiadają jedynie uprawnienia równoważne tym, które nabywa osoba po uzyskaniu stopnia naukowego doktora i odpowiednio doktora habilitowanego, natomiast nie nadaje im się należnych im stopni.

W styczniu i lutym br. opiniowany był projekt Ministra Edukacji Narodowej i Sportu ustawy o zmianie ustawy o tytule naukowym i stopniach naukowych. Niestety zakładał on, że istniejące w systemie awansu akademickiego kwalifikacje I i II stopnia w dyscyplinach artystycznych zostaną utrzymane. Dlatego też skierowałem do Pani Krystyny Łybackiej - Ministra Edukacji Narodowej i Sportu projekt ustawy o zmianie ustawy o tytule naukowym i stopniach naukowych, w którym z systemu awansowego usunięte zostały kwalifikacje I i II stopnia, zaś na ich miejsce wprowadzone zostały stopnie doktora i doktora habilitowanego sztuki, uzupełniające funkcjonujące już tytuły magistra sztuki i profesora w dziedzinach sztuk. Założenia tej zmiany poparły: Rada Główna Szkolnictwa Wyższego, Konferencja Rektorów Uczelni Artystycznych, Prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 16 kwietnia 2002 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 25 marca 2002 r. (znak: LP/043/112/02/V) w sprawie oświadczenia Pana Senatora Bernarda Drzęźli dotyczącego kosztów uczestnictwa w konferencji na temat restrukturyzacji polskiej elektroenergetyki organizowanej przez EF International uprzejmie informuję, że w konferencji oficjalnie nie uczestniczył przedstawiciel Ministerstwa Skarbu Państwa, a Ministerstwo nie ponosiło żadnych kosztów związanych z tą konferencją.

Jednocześnie należy zauważyć, że Minister Skarbu Państwa nie ma wpływu zarówno na działalność innych urzędów centralnych jakim jest wspomniany przez Pana Senatora Urząd Regulacji Energetyki, jak również na bieżące zarządzanie w spółkach z udziałem Skarbu Państwa. Zgodnie bowiem z Art. 201 § 1 Kodeksu Spółek Handlowych organem powołanym do prowadzenia spraw i reprezentowania spółki jest Zarząd. Minister Skarbu Państwa jako przedstawiciel rządu może podejmować działania tylko w zakresie obowiązującego prawa, dlatego rozważając możliwość regulacji ustawowej ograniczającej tego typu nieuzasadnione wydatki, należy stwierdzić że jest to niezwykle trudne zadanie i wymaga współdziałania z przedstawicielami parlamentu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 18 kwietnia 2002 r.

- skupiska siarki zalegającej na placach składowych i polach eksploatacyjnych powodujące pylenie i zanieczyszczenie powietrza, gleby i wód.

Wobec narastającego zagrożenia dla środowiska i bezskutecznych działań samorządu lokalnego i władz wojewódzkich dążących do wyegzekwowania eliminacji zagrożeń (narady, spotkania, sesje wyjazdowe Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa Sejmu RP), z dniem 13 lipca 2000 r. Sulphur Sp. z o.o., której właścicielem jest Skarb Państwa, została postawiona w stan likwidacji, a na likwidatora nałożono obowiązek zorganizowania prac w zakresie ochrony środowiska na terenie byłej kopalni siarki w Baszni Górnej oraz fizycznej likwidacji kopalni (Uchwała nr 1 NZW z dnia 13 lipca 2000 r.).

- ustawie z dnia 1 lipca 2002 r. o restrukturyzacji finansowej górnictwa siarki,

Likwidator doprowadził do opracowania:

- "Rocznego planu rekultywacji terenów górniczych i likwidacji infrastruktury przemysłowej byłej kopalni siarki "Basznia" w 2001 r.", który zyskał akceptację Ministra Gospodarki w lipcu 2001 r.

Na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, a także w oparciu o przyjętą przez Sejm RP ustawę budżetową na rok 2001 uwzględniającą poprawkę do ustawy, w której wskazano Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jako instytucję finansującą prace likwidacyjne i rekultywacyjne w górnictwie siarki w roku 2001, w tym również na terenie kopalni siarki "Basznia", likwidator wystąpił do NFOŚiGW o dofinansowanie przedsięwzięcia w kwocie 12,7 mln zł, przy kosztach całkowitych szacowanych na sumę 13 mln zł.

Przeznaczenie środków na ten cel uzyskało pozytywną opinię Ministra Gospodarki i Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego.

- przewieziono i zdeponowano w wyrobisku kopalni "Machów" około 2902 Mg siarki zanieczyszczonej,

- przewieziono ok. 2902 Mg wapna poflotacyjnego, które będzie wykorzystane do neutralizacji zakwaszonych gleb,

Przebieg prac był kontrolowany, na zlecenie Ministra Gospodarki, przez Państwową Agencję Restrukturyzacji Górnictwa S.A.

Reasumując powyższe, dotychczasowe rozpoznanie stanu środowiska przez właściwe służby i instytucje oraz wydane na tej podstawie decyzje uzasadniają wykonanie rekultywacji terenów zdegradowanych działalnością górniczą w rejonie Baszni i jej finansowanie.

Warszawa, dnia 2002.04.18

W związku z otrzymanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 marca 2002 r. Nr LP/043/108/02/V oświadczeniem złożonym przez senatora Pana Bogdana Podgórskiego podczas 12. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 marca 2002 roku w sprawie zwiększenia środków na bieżące utrzymanie i konserwację urządzeń melioracji wodnych podstawowych w województwie małopolskim pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia:

Zgodnie z przyjętym trybem prac nad opracowaniem projektu ustawy budżetowej na rok 2002 dysponenci części budżetowych (a więc również wojewodowie) samodzielnie ustalali w ramach wstępnych limitów wydatków - wysokość środków na poszczególne zadania. Należy przy tym zaznaczyć, że trudna sytuacja finansów publicznych oraz konieczność sfinansowania tzw. "wydatków sztywnych" (np. subwencji dla jednostek samorządu terytorialnego, kosztów obsługi długu publicznego, dotacji dla FUS) spowodowała, że nakłady na inne zadania zostały znacząco ograniczone. W tej sytuacji, mimo znajomości potrzeb i problemów związanych z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym w/w województwa, Wojewoda Małopolski uznał za możliwe przeznaczenie na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych - 2.714 tys. zł, a na budowę - 2.700 tys. zł. Dotacja na ten cel w niezmienionej wysokości została ujęte w rządowym projekcie ustawy budżetowej na rok 2002.

Środki z tej rezerwy będą uruchamiane przez Ministra Finansów na wniosek Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowany w porozumieniu z wojewodami.

Jednoczenie uprzejmie informuję, że zakres zadań, które mogą być dofinansowane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jest określony w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska. Dokonywanie wyboru przedsięwzięć do finansowania ze środków tego Funduszu należy do zadań Zarządu Narodowego Funduszu.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 2002.04.19

W odpowiedzi na pismo LP/043/109/02/V z dnia 25 marca 2002 r., przy którym otrzymałem oświadczenie senatora Bogdana Podgórskiego w sprawie zwiększenia środków finansowych na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych na terenie województwa małopolskiego, przekazuję następujące wyjaśnienie w powyższej sprawie.

Stosownie do art. 11, ust. 1, pkt 4, art. 72 oraz art. 75 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. Nr 115, poz. 1229, z późn. zm.) zadania z zakresu utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz wód istotnych dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa realizuje marszałek województwa jako zadania z zakresu administracji rządowej, zaś środki na ten cel zapewnia wojewoda w swoim budżecie. W ostatnich latach żadna z ustaw budżetowych nie ustalała dla Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi środków na w/w zadania.

Wyjątek stanowić będzie ustawa budżetowa na 2002 rok. W ustawie tej, na wniosek parlamentarzystów, została przewidziana do dyspozycji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi kwota 30 mln złotych na melioracje. Ustalenie zakresu pomocy dla poszczególnych województw, w ramach tej kwoty, jest przedmiotem prac Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Narodowy Fundusz zmuszony został do przeprowadzenia selekcji zgłaszanych zadań, pod kątem ich ponadlokalnego znaczenia oraz zgodności ze ściśle określonymi kryteriami i priorytetami przyjętymi przez Radę Nadzorczą do finansowania w 2002 r. Klasyfikacja przedsięwzięć do poszczególnych programów z dziedziny gospodarki wodnej przedstawia się następująco:

oraz program międzydziedzinowy - Remonty i odtwarzanie obiektów ochrony środowiska zniszczonych przez powódź i inne klęski żywiołowe.

MINISTER

z up.

Kazimierz Gutowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2002 r.

W nawiązaniu do przekazanego mi przy piśmie z dnia 25 marca 2002 r. znak: LP/043/119/02/V oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Henryka Stokłosę podczas 12 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 marca 2002 r. dotyczącego problematyki związanej z korzystaniem ze środowiska przez obiekty gospodarki rybackiej, uprzejmie przekazuję stanowisko odnośnie tych zagadnień.

Na wstępie chciałbym wyjaśnić Panu Marszałkowi, że nowe uwarunkowania o charakterze prawnym wprowadzone w ochronie środowiska, na które zwracają uwagę środowiska rybackie, wynikają z przepisów ustawy dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. W powołanych aktach prawnych wprowadzono kwalifikację wód wykorzystanych do chowu lub hodowli ryb (wód poprodukcyjnych), zgodnie z którą wody te traktowane będą jako ścieki, jeżeli wystąpią w nich nowe substancje lub zwiększone zostaną ilości substancji w stosunku do zawartych w pobranej wodzie. Dalszą konsekwencją takiej kwalifikacji wód poprodukcyjnych będzie zastosowanie nowego systemu instrumentów finansowo-prawnych wprowadzonych w ustawie prawo ochrony środowiska i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 października 2001 r. w sprawie opłat za korzystnie ze środowiska. Cytowana powyżej ustawa stanowi bowiem, że korzystanie ze środowiska, polegające na wprowadzaniu nowych substancji do środowiska powinno wiązać się z obowiązkiem ponoszenia stosownych opłat ekologicznych

W świetle powołanych przepisów ustawowych, obowiązek wnoszenia opłaty ekologicznej w przypadku podmiotów korzystających ze środowiska w celu chowu lub hodowli ryb, powstanie dopiero w sytuacji, gdy w wodach poprodukcyjnych wystąpią nowe substancje lub też zwiększona zostanie ilość tych substancji w stosunku do ich zawartości w pobranej wodzie. Jednocześnie podkreślić należy, że obowiązek ten dotyczyć będzie tylko tych substancji, które wymienia ustawa Prawo ochrony środowiska i uszczegóławia rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 października 2001 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz.U. Nr 130, poz. 1453 ze zmianą Dz.U. Nr 151 z 2002 r.).

Ponadto chciałbym wyjaśnić, że opłata za substancje zawarte w zrzucanej wodzie poprodukcyjnej będzie ustalana za tzw. ładunek netto. Oznacza to, że jeżeli podmiot korzystający ze środowiska posiada odpowiednie badania jakości i ilości wód pobranych do zasilenia eksploatowanych kompleksów rybackich oraz zrzucanych wód poprodukcyjnych, to może on sobie odliczyć ilość substancji zawartych w pobieranej wodzie od ilości substancji zawartych w ściekach, co pozwala uwzględnić specyfikę procesów występujących na ww. obiektach.

W wystąpieniu Pana Senatora Henryka Stokłosy przede wszystkim zasygnalizowany został problem ekonomiczny wynikający z nadmiernego obciążenia producentów ryb opłatą ekologiczną, w sytuacji gdy odprowadzane wody poprodukcyjne mogą być zakwalifikowane do ścieków. Ministerstwo Środowiska, starając się wyjść naprzeciw tej problematyce, w dniu 27 marca br. zorganizowało spotkanie z przedstawicielami Związków Producentów Ryb w Poznaniu, podczas którego omawiane były i analizowane uwarunkowania środowiskowe i ekonomiczne wynikające z prowadzenia gospodarki rybackiej, jak również przedstawione przez środowisko rybackie możliwe propozycje rozwiązań.

Należy podkreślić, iż koncepcje przedstawione przez producentów ryb generalnie zmierzają do ustawowego zwolnienia tej grupy użytkowników środowiska z obowiązku ponoszenia opłaty ekologicznej. Propozycja ta wiąże się nie tylko z wypracowaniem odpowiedniego pakietu zmian do ustawy Prawo ochrony środowiska, lecz także z działaniami legislacyjnymi w obrębie uregulowań prawnych znajdujących się w przepisach wykonawczych do ustawy Prawo wodne, dotyczących warunków korzystania z zasobów wodnych przez tę grupę podmiotów.

W ocenie Ministerstwa Środowiska argumenty przedstawiane przez środowisko producentów ryb wskazujące wyłącznie korzystne oddziaływanie gospodarstw rybackich na środowisko, wydają się mało obiektywne i w niedostatecznym stopniu uzasadniające potrzebę podjęcia działań legislacyjnych w kierunku rozwiązań proponowanych przez tę grupę użytkowników wód. Podstawowym celem racjonalnej gospodarki rybackiej, wynikającym z ustawy o rybactwie śródlądowym, nie jest ochrona środowiska, lecz pełne wykorzystanie możliwości produkcyjnych wód zgodnie z istniejącymi warunkami przyrodniczymi, jak też stanem wiedzy technicznej i technologicznej. Przy prowadzeniu tego typu działalności gospodarczej, szczególnie podczas intensywnego chowu lub hodowli ryb, w którym stosowana jest wysokobiałkowa karma, należy liczyć się z możliwością znacznych przyrostów zanieczyszczeń w wodzie odprowadzanej ze stawów. Sytuacja taka, ze względu na wprowadzany z tymi wodami ładunek związków organicznych, może stanow8ić istotną przyczynę eutrofizacji wód.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Ministerstwo Środowiska deklaruje gotowość do prowadzenia dalszych dyskusji ze środowiskiem producentów ryb w celu znalezienia wspólnego rozwiązania problemu. Naświetlone powyżej aspekty dowodzą jednakże, że wypracowanie satysfakcjonującego obie strony rozwiązania jest procesem złożonym, wymagającym poszukiwania kompromisu pomiędzy ekonomicznymi i środowiskowymi uwarunkowaniami produkcji rybackiej.

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2002 r.

Powyższa forma pomocy medycznej jest odpowiedzią na społeczne zapotrzebowanie na usługi zdrowotne w porze nocnej. Telefon do centrum powiadamiania ratunkowego ma stanowić w projektowanym systemie, jednolitą, powszechną, prostą do zastosowania formułę wezwania pomocy lekarskiej, tam gdzie - zdaniem osoby wzywającej - jej udzielenie jest konieczne. Lekarz dyżurujący w centrum stwierdzi, czy wezwanie uzasadnia skierowanie na miejsce: zespołu ratunkowego - w sytuacji zdarzeń nagłych (wypadków), pogotowia - w sytuacji nagłych, poważnych zachorowań, czy też lekarza podstawowej opieki zdrowotnej - w sytuacjach nie wymagających interwencji żadnego z wymienionych zespołów. Lekarz pracujący w ramach nocnej wyjazdowej pomocy lekarskiej finansowany będzie w ramach kontraktu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Niezależnie od wynagrodzenia otrzymywać będzie zwrot kosztów wykorzystywania samochodu prywatnego do celów zawodowych. Program nocnej wyjazdowej pomocy lekarskiej zostanie opracowany, nie zaś wdrożony, jak mylnie poinformowano Pana Senatora, do końca października bieżącego roku, aby można przygotować jego rozważne uruchomienie od początku nowego roku.

Po pierwsze, należy liczyć, iż zapewnienie obywatelom dostępu do lekarza w domu, także w godzinach nocnych, pozwoli na racjonalne kierowanie pracą zespołów pogotowia ratunkowego, aby w razie zbiegu wezwań mogły udzielić w odpowiednim miejscu i czasie niezbędnej pomocy potrzebującym.

W wyniku prowadzonych szerokich konsultacji społecznych wycofano z dokumentu zapisy mówiące o wprowadzeniu godzinowego wynagradzania specjalistów zatrudnionych w opiece ambulatoryjnej. Idea przyświecająca takim rozwiązaniom przy tworzeniu pierwotnej wersji dokumentu pozostaje jednak aktualna. Płacenie za wykonaną i uprzednio zakontraktowaną usługę nie może stanowić jedynej formuły rozliczeń. W Ministerstwie Zdrowia trwają obecnie prace nad innymi sposobami finansowania świadczeniodawców, opartymi o model zadaniowo-kapitacyjny. W tym modelu wykonane usługi zdrowotne stanowią ważny, lecz nie jedyny składnik ceny. Podstawowym celem przyświecającym wprowadzeniu zmian w tym obszarze jest konieczność wyeliminowania limitowania świadczeń i poprawa dostępności dla pacjentów.

Obowiązek wydania rozporządzenia określającego plan rozmieszczenia szpitali publicznych wynika z obowiązującego od dawna przepisu art. 37 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej. Niestety, dotychczas przepis ten nie był w pełni wykorzystywany jako narzędzie polityki zdrowotnej państwa. Należy z całą mocą podkreślić, iż Minister Zdrowia nie zajmuje się obecnie typowaniem poszczególnych placówek do sieci szpitali publicznych. Intensywne prace prowadzone w Ministerstwie Zdrowia zmierzają do opracowania zobiektywizowanych kryteriów, na podstawie których można będzie określić, w porozumieniu z samorządami zawodowymi i terytorialnymi, sieć placówek szpitalnych o szczególnym znaczeniu dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Przedłożona Radzie Ministrów ostateczna wersja dokumentu strategicznego "Narodowa Ochrona Zdrowia" przybliża kryteria, jakie znajdą tu zastosowanie. Są to, między innymi, wskazania medyczne, wielkość i poziom niezbędnych zasobów, rozmieszczenie geograficzne, lokalizacja, powiązanie z systemem medycyny ratunkowej, zapewnienie możliwości diagnostycznych i leczniczych, spełnianie kryteriów jakościowych, w powiązaniu z mechanizmami akredytacji.

W oświadczeniu Pana Senatora problem lokalnych uwarunkowań procesu restrukturyzacji szpitali został ujęty szeroko i trafnie. Zdaniem Ministra Zdrowia, nawet znaczne utrudnienia przebiegu tego procesu, w tym także leżące w obszarze polityki, nie mogą przesądzać o porzuceniu dążenia do optymalnego wykorzystania bazy lecznictwa szpitalnego w Polsce. Przedstawiona Radzie Ministrów poszerzona wersja dokumentu strategicznego bardzo precyzyjnie definiuje te kwestie. Zakłada się przyjęcie następujących współczynników docelowych dla łóżek szpitalnych: 35 łóżek opieki krótkoterminowej, 14 opieki długoterminowej i 7 łóżek opieki psychiatrycznej w przeliczeniu na 10.000 mieszkańców. Należy zwrócić uwagę, iż kontraktowanie świadczeń, które znacząco wpłynie na stymulowanie procesów restrukturyzacji szpitali, opierać się będzie nie tylko na planach zdrowotnych opracowywanych przez samorządy województw, lecz także na planach zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych, opracowywanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz na ofertach składanych przez świadczeniodawców. Te trzy filary pozwolą na wprowadzenie do systemu mechanizmów samoregulujących, by zapewnić warunki autentycznej konkurencji po stronie świadczeniodawców i równy dostęp do usług zdrowotnych dla obywateli, niezależnie od ich miejsca zamieszkania czy zamożności.

Mariusz Łapiński

Warszawa, 23 kwietnia 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Minister Gospodarki, jak również przedstawiciele ministerstwa są często zapraszani na takie konferencje, jednak z reguły odmawiają w nich uczestnictwa, w szczególności na zasadach odpłatności.

Sporadycznie konferencje te są wykorzystywane jako forum dla przekazania stanowiska Ministerstwa Gospodarki w zakresie istotnych rozwiązań regulacyjnych dotyczących sektora energetyki. Za ten rodzaj uczestnictwa zarówno przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki, jak też nadzorowanych urzędów nie ponoszą opłat. Również nie pobierają gratyfikacji za swe wystąpienia, co z całą mocą podkreślam.

MINISTER

z up. Marek Kossowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 23 kwietnia 2002 r.

Równoległe rozwiązania przyjęte zostały w stosunku do powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.

Taki stan nie jest pożądany i dlatego też Ministerstwo Sprawiedliwości jest zainteresowane objęciem właściwością jednego sądu rejonowego całego powiatu pajęczańskiego. Propozycja władz samorządowych odnośnie włączenia powiatu do obszaru Sądu Rejonowego w Wieluniu została wstępnie zaakceptowana przez Prezesa Sądu Apelacyjnego i Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi. Wnioskowana zmiana organizacyjna planowana jest do uwzględnienia w przygotowywanym rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości określającym strukturę sądownictwa.

Brak pozytywnej decyzji w sprawie utworzenia w strukturze byłego Sądu Okręgowego w Sieradzu wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych wiązał się z prognozowaną niewielką liczbą spraw, które byłyby rozpoznawane w tym wydziale.

Do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. Nr 17, poz. 209) sprawy rejestrowe prowadziły wydziały gospodarcze sądów rejonowych znajdujących się w miastach będących siedzibami województw, a więc również w Sądzie Rejonowym w Sieradzu jako mieście wojewódzkim do 1999 r.

Reaktywowanie z dniem 1 września 2001 r. Sądów i Prokuratur Okręgowych w: Ostrołęce, Tarnobrzegu i Włocławku nastąpiło z merytorycznie uzasadnionych przyczyn.

Poza tym utworzenie ośrodka zamiejscowego Sądu Okręgowego w Warszawie z siedzibą w Ostrołęce wiązałoby się z nałożeniem dodatkowych zadań nadzorczych na i tak już przeciążony Sąd Okręgowy w Warszawie.

W wyniku przyjęcia nowych uregulowań nie nastąpiła rozbieżność między obszarem sądów i prokuratur, gdyż okręg stanowi obszar sądu łącznie z ośrodkiem zamiejscowym. W łódzkim okręgu prokuratorskim funkcjonują Prokuratury Rejonowe w Łasku i Poddębicach, a w okręgu sądowym taki sam obszar właściwości miejscowej obejmuje Sąd Rejonowy Łasku, który należy do Sądu Okręgowego w Łodzi, tak jak Prokuratura Rejonowa w Łasku - do Prokuratury Okręgowej w Łodzi.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, 24 kwietnia 2002 r.

Pan Władysław Bułka
Pan Witold Gładkowski
Pan Sergiusz Plewa
Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej

Stosownie do postanowień art. 190 ⁽¹⁴⁾ § 1 Kodeksu celnego (tekst jednolity Dz.U. Nr 75, poz. 802 z późn. zm.) zwolnione od cła są towary przywożone w bagażu osobistym podróżnego przybywającego na polski obszar celny, jeżeli ilość i rodzaj tych towarów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe. Ustawa - Kodeks celny przewiduje jednak możliwość odmiennego określenia norm ilościowych i wartościowych w przywozie towarów przez podróżnych:

- mających miejsce zamieszkania w strefie nadgranicznej,

Szczegółowe normy ilościowe i wartościowe towarów, o których mowa w ww. przepisie, zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie zwolnienia od cła towarów przywożonych w bagażu osobistym podróżnego (Dz.U. Nr 148, poz. 1651), które jest wykonaniem delegacji zawartej w art. 190⁽¹⁴⁾ § 5 Kodeksu celnego. Na mocy tego rozporządzenia Minister Finansów określił niższe normy ilościowe i wartościowe na przywóz alkoholu i tytoniu przez ww. grupy osób.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w oświadczeniu Panów Senatorów chciałbym wyjaśnić, iż przepisy Kodeksu celnego jak i ww. rozporządzenia Ministra Finansów generalnie nie wprowadzają ograniczeń ilościowych na artykuły spożywcze czyli na żywność przywożoną przez osoby mieszkające w strefie nadgranicznej. Przepisy rozporządzenia szczegółowo określają jedynie odmienne niższe normy ilościowe na wybrane towary tj. alkohol, wyroby tytoniowe, perfumy, wody toaletowe i lekarstwa i to tylko wtedy, jeżeli osoby mieszkające w strefie nadgranicznej przebywały w strefie nadgranicznej kraju sąsiadującego z RP.

Powszechnie wiadomym jest, że wokół przygranicznego ruchu podróżnych powstał cały przestępczy przemysł skupu i przetwarzania przemycanego alkoholu i papierosów. Powstały również grupy przestępcze wyspecjalizowane w obsłudze takiego ruchu. Sytuacja taka nie mogła być akceptowana przez organy państwa. Ponadto "przemyt mrówkowy" powodował uszczuplenie wpływów do budżetu Państwa z tytułu podatków. Zmiana przepisów od dnia 1 stycznia 2002 r. była więc koniecznością wynikającą z nadużywania bądź omijania wcześniejszych regulacji. Określenie skali nielegalnego wwozu na polski obszar celny alkoholu i papierosów napotyka poważne trudności lecz z szacunkowych obliczeń dotyczących tego procederu wynika, że w przypadku ograniczenia przemytu wyrobów alkoholowych i tytoniowych o np. 5% - dodatkowe wpływy do budżetu Państwa z tytułu podatku akcyzowego i podatku VAT mogłyby w skali roku wynosić ok. 710,5 mln zł.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP wszyscy są wobec prawa równi. Przepis ten stanowi zasadę ogólną wyrażoną w rozdziale II Konstytucji RP. Należy jednak mieć na uwadze, że prawo dopuszcza od tej zasady wyjątki. Ograniczenia w stosowaniu tej zasady przewiduje jednak art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, który dopuszcza ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw. Stosowanie tych ograniczeń uzależnione jest od szeregu warunków, tzn. mogą być one ustanowione tylko w ustawie oraz gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ponadto ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Zgodnie z art. 190⁽¹⁴⁾ § 4 Kodeksu celnego, który stanowi, że podróżny mający miejsce zamieszkania w polskiej części strefy nadgranicznej może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 1 (czyli ze zwolnienia od cła na zasadach ogólnych), pod warunkiem, że udowodni, iż nie przyjeżdża ze strefy nadgranicznej w kraju sąsiadującym z RP i jeżeli nie przekracza granicy w związku z wykonywaną pracą w zakresie obsługi środka transportu wykorzystywanego w ruchu międzynarodowym. Z przepisu tego wyraźnie wynika, że obostrzone normy na przywóz towarów wolnych od cła dotyczą jedynie osób, które - mieszkając w strefie nadgranicznej - uczyniły sobie z przywozu niektórych towarów stałe źródło dochodów.

Chciałbym również wyjaśnić, iż znowelizowane przepisy dotyczące zwolnień od cła w ruchu podróżnych wzorowane były na ustawodawstwie Unii Europejskiej i są zgodne z rozwiązaniami przyjętymi przez kraje członkowskie. Rozwiązania takie funkcjonują w tych krajach od lat (rozporządzenie Rady EWG nr 918/83 wprowadzające te rozwiązania pochodzi z roku 1983) i jak do tej pory nie zostały uchylone ze względu na naruszanie zasady równości wobec prawa. Przepisy wspólnotowe w ramach przepisów dotyczących zwolnień celnych umożliwiają krajom członkowskim wprowadzenie bardziej restrykcyjnych przepisów dla mieszkańców strefy nadgranicznej. W szeregu państw Unii Europejskiej ograniczenia dotyczące mieszkańców strefy nadgranicznej są bardziej rygorystyczne niż wprowadzone od 1 stycznia 2002 r. w Polsce, np. w Austrii mieszkańcy pasa nadgranicznego mogą wwieźć bez cła 0,25 l mocnego alkoholu i 1 l wina musującego, w Niemczech wwóz alkoholu przez ww. osoby jest zabroniony.

MINISTRA FINANSÓW

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 24.04. 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Kazimierza Drożdża w sprawie przekazania Akademii Medycznej we Wrocławiu środków finansowych na rozszerzenie dotychczasowej działalności o studia licencjackie na kierunku położnictwo i analityka medyczna a także kontynuowanie naboru na I rok uruchomionych w ubiegłym roku studiów licencjackich na kierunku pielęgniarstwo, fizjoterapia i w specjalności ratownictwo medyczne uprzejmie informuję.

Z uwagi jednak na aktualną trudną sytuację budżetową, w algorytmie podziału dotacji budżetowej na działalność dydaktyczną w akademiach medycznych przyjęto, jako jeden ze współczynników, liczbę studentów na poszczególnych kierunkach według limitu przyjęć na pierwszym roku w 2001/2002 r., przyjmując jednocześnie wysoki współczynnik preferencji dla pielęgniarstwa i położnictwa.

Wysoka preferencja tych kierunków uwarunkowana jest rozpoczętym procesem transformacji kształcenia w zawodach pielęgniarki i położnej, wynikającym z konieczności dostosowania kształcenia w tych zawodach do standardów kształcenia zawartych w prawie wspólnotowym. W odniesieniu do pozostałych zawodów medycznych, nie ma uregulowań prawa wspólnotowego obligujących Rzeczypospolitą Polską do przeniesienia kształcenia z systemu policealnego do systemu szkolnictwa wyższego.

Jest to jednak bardzo trudny i złożony proces m.in. z uwagi na trudności sygnalizowane przez uczelnie medyczne dotyczące w szczególności zabezpieczenia bazy materialnej - obiektów, sal dydaktycznych oraz finansowania procesu dydaktycznego.

Działania takie, w opinii Ministra Zdrowia, byłyby możliwe zwłaszcza na etapie planowania budżetu na rok 2003 i obejmowałyby zaproponowanie stosownych rozwiązań merytorycznych i prawnych, trwale regulujących zasady alokacji środków finansowych, pierwotnie zaplanowanych na kształcenie kadr medycznych jako subwencja oświatowa w szkołach policealnych.

Rozwiązaniem docelowym jest zgodnie z upoważnieniem art. 3a ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.) określenie w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu opinii właściwych naczelnych organów samorządów medycznych limitu przyjęć na studia w poszczególnych uczelniach medycznych lub uczelniach prowadzących działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych. Planowane limity przyjęć na studia uwzględniać będą priorytety Ministra Zdrowia w kształceniu kadr medycznych, co znajdzie swoje odzwierciedlenie w dotacji przyznawanej uczelniom w miarę możliwości zabezpieczenia odpowiednich środków w budżecie państwa.

Warszawa, dnia 29.04. 2002 r.

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 12 kwietnia 2002 r., znak: LP/043/135/02/V, ponowne oświadczenie Senatora Grzegorza Matuszaka w sprawie przeprowadzenia analizy funkcjonowania rynku koncesjonowanej ochrony osób i mienia pod kątem udziału w nim podmiotów zatrudniających osoby niepełnosprawne, uprzejmie informuję, iż przygotowany został projekt założeń do ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, który obecnie znajduje się w trakcie konsultacji międzyresortowych i społecznych. Przedmiotowy projekt uwzględnia niektóre sugestie Pana Senatora.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 2002.04.29

Utrzymanie budynków dworców kolejowych w Pile i Jastrowiu należy do obowiązków PKP S.A. Zakładu Oddziału Nieruchomości w Słupsku.

1) Budynek dworca w Pile (rok budowy 1880)

W 2000 r. przeprowadzono roboty malarskie w holu i w poczekalni. W 2001 r. wykonano prace modernizacyjne kasy stacyjnej, kasy biletowej oraz pomieszczeń informacji kolejowej. Instalacja c.o. w budynku jest sprawna. Częściowo, z uwagi na oszczędność energii elektrycznej, wyłączono zbędne oświetlenie, lamp nie brakuje. Wszystkie drzwi w budynku dworca są sprawne. Wybite szyba w oknach są systematycznie uzupełniane, aktualnie nie ma braków w oszkleniu. Elewacja budynku jest w stanie dostatecznym. Niezbędnej naprawy tynków oraz malowania części elewacji dokonano w 2001 r. Obecnie nie stwierdzono ubytków tynków zewnętrznych i wewnętrznych. Pomieszczenia dwora są systematycznie sprzątane w godzinach nocnych (wg zakresu i częstotliwości, określonych w umowie na sprzątanie z firmą specjalistyczną) a w ciągu dnia w razie takiej konieczności.

W przyszłości planowany jest kompleksowy remont budynku dworca w Pile w zakresie:

a) wymiany pokrycia dachowego i drzwi,

b) remontu elewacji i toalet publicznych,

d) zmiany systemu ogrzewania.

PKP S.A. czyni starania o pozyskanie inwestora zewnętrznego dla wykonania powyższych robót.

2) Budynek dworca w Jastrowiu (rok budowy 1928)

Elewacja budynku, wykonana z cegły licówki, nie wymaga remontu. W 2001 r. przeprowadzono odnowienie malarskie holu i poczekalni. Pomieszczenia ogólnodostępne są notorycznie dewastowane przez miejscowych chuliganów - wybijane szyby, niszczone ściany i drzwi. W miarę możliwości dokonuje się ich tymczasowych zabezpieczeń płytą pilśniową lub blachą. Przed wzmożonymi letnimi przewozami pasażerskimi tymczasowe zabezpieczenia zostaną wymienione na właściwe (oszklenie okien, wymiana drzwi). Pomieszczenia dworca i teren przyległy są sprzątane systematycznie (wg zakresu i częstotliwości, określonych w umowie na sprzątanie z firmą specjalistyczną).