Warszawa, 2002.02.28

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Henryka Stokłosy złożone w dniu 30 stycznia br. podczas 7 posiedzenia Senatu RP w sprawie zajęcia stanowiska odnośnie udziału podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w kosztach budowy, modernizacji oraz utrzymania dróg publicznych, przedstawiam następujące stanowisko w tej kwestii:

Resort przygotował projekt odrębnego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych zasad udziału podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w kosztach budowy, modernizacji oraz utrzymania dróg publicznych. Projekt nie został przyjęty przez Komisję Prawniczą, która uznała, że jest niedostosowany do dzisiejszych uwarunkowań, uznaniowy i mało precyzyjny.

- obciążenie kosztami godziłoby w zasadę równego traktowania wszystkich użytkowników dróg publicznych ponieważ zarząd drogi nie jest w stanie wskazać wszystkich, których należałoby obciążyć udziałem.

Z dotychczasowej praktyki stosowania tego przepisu wynika, że w większości przypadków obciążenia przedsiębiorców przez zarząd drogi kosztami udziałów, zostały wniesione skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uchylał decyzje zarządu drogi, skutkiem czego zarządy dróg zamiast uzyskiwać kwotę udziału na utrzymanie drogi, musiały ponosić koszty postępowania sądowego.

Z uwagi na nieskuteczność tego przepisu szczególnie pod kątem pozyskiwania funduszy na drogi (forma decyzji administracyjnej daje możliwość wniesienia odwołania, co skutkuje wstrzymaniem wykonania decyzji) i faktycznymi stratami ponoszonymi przez zarząd drogi w związku z uchyleniem takich decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny, jak również sprzeciwem Polskiej Izby Gospodarczej Transportu Samochodowego i Spedycji opiniującej ww. projekt skłaniam się raczej do rezygnacji z wykonania delegacji i skreślenie art. 15 przy najbliższej nowelizacji ustawy o drogach publicznych.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 1 marca 2002 r.

W odpowiedzi na pismo LP/043/56/02/V z dnia 13 lutego br. dot. oświadczenia Pani Senator Teresy Liszcz w sprawie importu węgla kamiennego z Federacji Rosyjskiej Ministerstwo Gospodarki wyjaśnia co następuje:

Konieczność wydania tego Rozporządzenia wynikała z faktu, że z dniem 1 stycznia 2002 r. przestał obowiązywać kontyngent ochronny na przywóz węgla energetycznego z Federacji Rosyjskiej ustanowiony decyzją Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 1999 r. (MP Nr 3, poz. 14) na podstawie Ustawy o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny. Na podstawie tej decyzji import węgla energetycznego został ograniczony do poziomu 690 tys. ton w roku 1999, 724 tys. ton w roku 2000 i 760 tys. ton w roku 2001.

Równolegle z wyżej wymienionym kontyngentem ochronnym na przywóz węgla energetycznego, ustanowiono kontyngent ograniczający w stosunku do pozostałych gatunków węgla na podstawie Ustawy o administrowaniu obrotem z zagranicą towarami i usługami, ponieważ zaobserwowano "obchodzenie" kontyngentu na przywóz węgla energetycznego poprzez przywóz innych gatunków węgla. Kontyngent ten wyniósł w 1999 roku 50 tys. ton a w roku 2000 i 2001 po 276 tys. ton. Zwiększenie wielkości kontyngentu ograniczającego spowodowane było tym, że strona polska zobowiązała się podczas rozmów ze stroną rosyjską do zagwarantowania dostępu rosyjskiego węgla do polskiego rynku na poziomie ok. 1 mln ton.

W związku z realizacją rządowego programu restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego, mającego m.in. na celu zmniejszenie zdolności produkcyjnej polskich kopalń i zrównoważenie podaży węgla z popytem, istniała i nadal istnieje potrzeba ograniczeń w imporcie tego surowca z Federacji Rosyjskiej. Program ten jest realizowany ogromnym nakładem środków finansowych. W latach 1998 - 2000 i w okresie 8 miesięcy 2001 r. na reformę górnictwa węgla kamiennego wydatkowano z budżetu państwa 5.114,7 mln zł. Na koniec sierpnia 2001 r. zatrudnienie w górnictwie węgla kamiennego osiągnęło poziom 149,2 tys. osób, co oznacza, że w ciągu trzech lat i ośmiu miesięcy realizacji programu reformy obniżyło się łącznie o 94 099 osób, tj. o 38,7%. Zakończono wydobycie w 13 kopalniach całkowicie likwidowanych oraz w 10 kopalniach likwidowanych częściowo. Pomimo prowadzenia intensywnego procesu likwidacji potencjału wydobywczego w dalszym ciągu występuje przewaga podaży węgla kamiennego nad popytem. Aktualnie na zwałach w kopalniach znajduje się prawie 4 mln ton węgla. Przed wprowadzeniem kontyngentów import węgla z Federacji Rosyjskiej był znaczny i wykazywał tendencje wzrostowe. Węgiel rosyjski przyczyniał się do eliminowania z polskiego rynku krajowego węgla a ponadto jego niższa cena zmuszała polskich producentów do obniżania cen, co oznaczało narastanie strat i niezadowolenia społecznego.

Ustanowienie kontyngentu ochronnego zostało przeprowadzone zgodnie ze stosownymi procedurami WTO (mimo, iż Rosja nie jest członkiem tej organizacji) i wymagało m.in. wykazania szkody dla przemysłu krajowego wywołanej nadmiernym importem rosyjskiego węgla. Ponieważ nie było możliwości przedłużenia środka ochronnego ponad okres 3 lat, strona rosyjska uważa, że Polska nie jest w stanie udowodnić istnienia takiej szkody. Dlatego też przejęcie całości reglamentacji przez kontyngent ograniczy na podstawie Ustawy o administrowaniu obrotem z zagranicą towarami i usługami, odbierane jest przez stronę rosyjską jako dyskryminacja.

Ustanowienie kontyngentu na poziomie 1,6 mln ton wynikało z wyważenia racji i potrzeb przemysłu krajowego oraz uwarunkowań międzynarodowych. Wielkość kontyngentu, z jednej strony musi gwarantować ochronę polskiego przemysłu i utrzymanie dotychczasowych osiągnięć w zakresie restrukturyzacji polskiego górnictwa, z drugiej zaś nie może doprowadzić do działań retorsyjnych ze strony Federacji Rosyjskiej, które zgodnie z posiadanymi informacjami mogły być znaczące.

MINISTER

z up. Marek Kossowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 27 luty 2002 r.

Przekazane budynki produkcyjne i biurowe wymagają generalnego remontu i adaptacji dla potrzeb produkcji jak również trzeba zakupić nowoczesne maszyny i urządzenia produkcyjne.

- projektów technicznych i kosztorysów,

- prac adaptacyjno-remontowych budynków produkcyjnych i biurowych,

- technologicznego wyposażenia w maszyny i urządzenia.

W ramach przyznanego limitu ze środków Funduszu Pracy do wykorzystania na ten cel pozostała kwota ok. 10,0 mln zł.

Warszawa, 1.03..2002 r.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 106, poz. 681 z późn. zm.) i wydanym na podstawie art. 37 ust. 7 w/w ustawy, rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowego trybu przekształcania wojewódzkich stacji krwiodawstwa, rejonowych stacji krwiodawstwa i punktów krwiodawstwa w regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa (Dz.U. Nr 166, poz. 1261) następuje aktualnie zmiana systemu organizacyjnego służby krwi, poprzez stworzenie jednolitej struktury organizacyjnej, podporządkowanej merytorycznie Krajowemu Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Warszawie.

Wdrażanie ustawy o publicznej służbie krwi wiąże się między innymi z przekształcaniem niektórych regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa w oddziały terenowe. Decyzje takie podyktowane zarówno względami merytorycznymi, jak i ekonomicznymi oraz są przedmiotem analizy wykonanej w ramach prac Zespołu powołanego w Ministerstwie Zdrowia do spraw opracowania założeń merytorycznych i prawnych regulujących status prawny Krajowego i Regionalnych Centrów Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa oraz przygotowania nowelizacji ustawy o publicznej służbie krwi.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Aleksander Nauman

Warszawa, 2002-03-02

Szanowny Panie Marszałku,

Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż z uwagą zapoznałem się z argumentacją Pana Senatora i zgadzam się z oceną wysokich umiejętności żołnierzy tej brygady. Nie mogę natomiast podzielić argumentacji związanej z oceną całego procesu restrukturyzacji, w tym i w części dotyczącej 22 Brygady.

Poruszona przez Pana Senatora problematyka losów brygady winna być postrzegana w świetle zachodzących przeobrażeń geopolitycznych w ostatnim dziesięcioleciu. Nowe uwarunkowania polityczne i ekonomiczne, wynikające m.in. z członkostwa w NATO oraz ze zmieniającego się środowiska bezpieczeństwa, wpłynęły na konieczność przewartościowania dotychczasowych koncepcji strategicznych oraz dokonania głębokich przekształceń w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Dotyczy to przede wszystkim zmian w składzie strukturalnym i ilościowym związków operacyjnych i taktycznych oraz modernizacji systemów dowodzenia i uzbrojenia.

Podjęcie decyzji o likwidacji konkretnego garnizonu poprzedzone było i jest, każdorazowo, wnikliwymi analizami, w których uwzględniane są przede wszystkim kryteria operacyjne, stan wyposażenia, możliwości szkolenia oraz koszty utrzymania jednostek związanych z eksploatacją infrastruktury koszarowej i garnizonowej. Pod uwagę bierze się również aspekt społeczny, kwestie związane z ochroną środowiska oraz ewentualne zagrożenia klęskami żywiołowymi i awariami przemysłowymi.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że były one dokonywane w oparciu o "Koncepcję rozwoju obrony terytorialnej", zatwierdzonej w 1999 r. przez ówczesnego Ministra Obrony Narodowej. Zakładała ona zapewnienie powszechności obrony narodowej poprzez utworzenie na obszarze kraju dużej liczby jednostek o mniejszym, w stosunku do wojsk operacyjnych, potencjale bojowym rekompensowanym umiejętnym wykorzystaniem miejscowych zasobów materiałowych, jak i rezerw osobowych przygotowywanych do obrony kraju.

Należy jednakże wspomnieć, że owa koncepcja zdezaktualizowała się właśnie ze względu na wspomniane wcześniej uwarunkowania. Prowadzenie obrony powszechnej głównie w oparciu o wojska Obrony Terytorialnej, w sytuacji, gdy jesteśmy częścią skutecznego sojuszniczego systemu obronnego, wymagało przewartościowania. Wpłynął na to również brak perspektyw pozyskania uzbrojenia i wyposażenia dla licznych wojsk OT.

Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, opracowana została w Sztabie Generalnym WP "Koncepcja przebudowy wojsk obrony terytorialnej", która jest wykonaniem dyspozycji ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu SZ RP w latach 2001-2006" (Dz.U. Nr 76, poz. 804).

Ponadto, nowa jednostka będzie mogła z honorem kontynuować bogate tradycje swoich poprzedników.

Warszawa, 2 marca 2002 r.

Odpowiadając na pytanie skierowane do Ministerstwa Obrony Narodowej w oświadczeniu złożonym przez Senatorów: Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka na 8. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 lutego 2002 r., dotyczące problemów Fabryki Broni "Łucznik"-Radom Sp. z o.o., uprzejmie proszę o przyjęcie następującego wyjaśnienia.

Umowa ta, zgodnie z projektem "Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w 2002 roku" obejmie zamówienie o wartości około 13,8 mln złotych i zostanie wdrożona po zatwierdzeni budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej.

Warszawa, 04.03..2002 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Pana Adama Bieli złożone na 8. Posiedzeniu Senatu w dniu 8 lutego 2002 r. w sprawie zmian w składach zarządu i rady nadzorczej Zamojskiej Korporacji Energetycznej S.A. w Zamościu, informuję, że w Ministerstwie Skarbu Państwa praktykowana jest zmiana poszczególnych członków bądź nawet całych Zarządów i Rad Nadzorczych Spółek również w trakcie kadencji. Działanie takie jest zgodne z przepisami prawa określonymi w kodeksie spółek handlowych oraz Statutach Spółek, dającymi Skarbowi Państwa, jako akcjonariuszowi prawo do dokonywania zmian.

Odnośnie polityki kadrowej prowadzonej przez Zarządy Spółek wobec pracowników w tym również członków związków zawodowych mają zastosowanie przepisy Kodeksu Pracy. Jeżeli występują nieprawidłowości związane z wypowiadaniem umów o pracę to w takim przypadku pracownicy ci - zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa - winni wnieść odwołanie do właściwego Sądu Pracy.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 5.03.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

Zgodnie z informacjami otrzymanymi z Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych zwanego dalej Urzędem Nadzoru, Podlaska Regionalna Kasa Chorych, zwana dalej Podlaską RKCh, uzyskała w latach 1999-2000 łączną stratę w kwocie 124.035,3 tys. zł (w 1999 r. - 83.520,90 tys. zł a w 2000 r. - 40.514,43 tys. zł).

Według założeń planu przywrócenia równowagi finansowej Podlaska RKCh uruchomiła fundusz rezerwowy, który zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, zwaną dalej "ustawą o puz", przeznaczyła na sfinansowanie różnicy spowodowanej przewagą kosztów działalności bieżącej nad przychodami. W wyniku realizacji założeń planu przywrócenia równowagi finansowej znacznej poprawie uległa sytuacja finansowa kasy, pozwalająca na bieżące realizowanie zobowiązań, bez konieczności korzystania z debetu na rachunku bieżącym. W 2001 r. Podlaska RKCh uzyskała nadwyżkę przychodów nad kosztami w kwocie 45.957,28 tys. zł. Z analizy sprawozdania finansowego za IV kwartał 2001 r. wynika, że koszty świadczeń zdrowotnych ogółem zostały wykonane tylko w 93,8%, a co za tym idzie, kasie zostało jeszcze do wykorzystania 42.268,2 tys. zł. Zgodnie z ustawą o rachunkowości ww. nadwyżkę można podzielić lub pokryć wynik finansowy po wyrażeniu przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu a następnie zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający. Zgodnie z art. 131 d ustawy o puz, nadwyżkę przychodów nad kosztami kasy chorych w danym roku przeznacza się na:

- świadczenia zdrowotne dla ubezpieczonych

Jednocześnie nadmieniam, że w planie przywrócenia równowagi finansowej założono, że strata (124.035,3 tys. zł) zostanie pokryta z nadwyżki przychodów nad kosztami w latach 2001-2005. Kasa zobligowana jest także do odtworzenia funduszu rezerwowego w kwocie 15.119,9 tys. zł oraz spłaty pożyczki (01 styczeń 2003 r. - 31 grudzień 2004) w kwocie 27.024,5 tys. zł.

- ustawy z dnia 29 grudnia 2001 roku o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym [...] (DzU.01.154.1796),

- ustawy z dnia 29 grudnia 2001 roku o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych [...] (DzU.01.154.1801).

a) w stosunku do osób bezrobotnych, osób pobierających zasiłki lub świadczenia przedemerytalne oraz osób pobierających świadczenia pomocy społecznej wprowadzono ograniczenia. Osoby te mają obowiązek ubezpieczenia się pod warunkiem, że nie podlegają ubezpieczeniu z innego tytułu,

b) podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób wymienionych w pkcie a) jest kwota odpowiadająca 40% zasiłku stałego z pomocy społecznej z wyłączeniem osób pobierających świadczenia tej pomocy oraz bezrobotnych z prawem do zasiłku dla bezrobotnych lub stypendium,

W szacunkach przychodów w części pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych materiały źródłowe podają przypis składki na dany miesiąc w danej kasie chorych dla danego tytułu ubezpieczenia powiązany nie z liczbą ubezpieczonych jako osób fizycznych, lecz z liczbą "zgłoszeń" w ramach danego tytułu ubezpieczenia. Dodawana jest przy tym uwaga, iż "ubezpieczony występuje w raporcie tyle razy, ilu płatników przesłało za niego dokumenty rozliczeniowe za dany okres".

W swoich raportach ZUS nie agreguje wystąpień danej osoby i tym samym można uznać, iż nie da się ustalić związku liczby ubezpieczonych płacących składkę na ubezpieczenie zdrowotne jako osób fizycznych z liczbą ubezpieczonych wykazywaną w raportach ZUS. Dlatego też liczba (udział) ubezpieczonych w danej kasie płacących składkę na ubezpieczenie zdrowotne jako osób fizycznych nie była - (poza symulacjami na 1999 rok, gdy nie dysponowano jeszcze informacjami z ZUS i KRUS) - podstawą szacunku przychodów kasy ze składek na rok następny. Szacunków tych dokonywano uwzględniając liczbę ubezpieczonych w ramach danego tytułu ubezpieczyciela.

Zgodnie z informacjami zamieszczonymi na oficjalnej stronie internetowej Urzędu Nadzoru, w 2001 roku przekazano kasom chorych (przychody netto, bez uwzględnienia działów specjalnych produkcji rolnej) kwotę 26.524,4 mln zł (24.077,5 mln zł poprzez ZUS), w tym Podlaskiej KRCh - około 660,2 mln zł (514,8 mln zł poprzez ZUS) - obie wielkości ww. to szacunek własny przychodów netto.

Dla porównania szacowanych przychodów (netto) ze składek w 2002 r. z rokiem 2001 przy założeniu, że ściągalność składek w 2002 roku wynosić będzie 98%, oszacowana wysokość składki przekazanej w 2002 r. ma wynosić - 26.701,6 mln zł (24.128,5 mln zł poprzez ZUS) dla wszystkich kas chorych oraz 635,9 mln zł (485,6 mln zł poprzez ZUS) w przypadku Kasy Podlaskiej.

Ministra Zdrowia

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 6.03.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka z dnia 5 lutego br. Nr LP/043/28/02/V związane z oświadczeniem Pana Senatora Józefa Sztorca złożonym na 7 posiedzeniu Senatu w dniu 30 stycznia 2002 r. dotyczącym przyznania środków z dotacji budżetowej w 2002 roku dla Kopalni Soli "Bochnia" uprzejmie informuję, że ze względu na fakt, iż limit wydatków dla poszczególnych części budżetu w projekcie ustawy budżetowej na 2002 rok został ograniczony w stosunku do zgłoszonych potrzeb, zmuszeni byliśmy wprowadzić kredyty zmniejszające wysokość nakładów dla wszystkich podmiotów ubiegających się o dotację.

MINISTER

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2002-03-05

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 13 lutego 2002 roku znak: LP/043/41/02/, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Tadeusza Bartosa na 8 posiedzeniu Senatu w dniu 8 lutego 2001 r. w sprawie realizacji ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz.U. Nr 73, poz. 764) - w porozumieniu z Ministrem Środowiska pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie w kolejności skierowanych pytań.

Na pytanie 1.

Jak mi wiadomo, przygotowywany jest obecnie poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia, w którym przewiduje się m. innymi wprowadzenie dla potrzeb tej ustawy definicji "gospodarstwa rolnego". Zdefiniowanie tego pojęcia pozwoliłoby wyeliminować próby wykorzystywania dobrodziejstwa tej ustawy przez osoby nieuprawnione.

W projekcie tym przewiduje się również wprowadzenie dla potrzeb tej ustawy zapisu, zgodnie z którym, zalesienie gruntu rolnego jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest on przewidziany do zalesienia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wprowadzenie tego zapisu pozwoliłoby na dokonywanie planowego zalesiania gruntów i wyeliminowanie przypadków zalesienia gruntów rolnych przewidzianych w planie zagospodarowania na inne cele np. pod inwestycje drogowe.

Niezależnie od tego resort rolnictwa prowadzi monitoring problemów, które zgłaszają starostowie, a które wyłaniają się w toku realizacji ustawy. Ma to na celu ustalenie jednolitej wykładni przepisów ustawy, którą resort przekaże wkrótce starostom, a także będzie to wykorzystane w projekcie nowelizacji ustawy, który w niedługim czasie będzie przedłożony Wysokiej Izbie. Dotychczasowa realizacja ustawy wskazuje na potrzebę zmiany niektórych przepisów, a właściwie ich poszerzenia w celu umożliwienia sprawniejszej realizacji ustaw. Na potrzebę niektórych drobnych uzupełnień ustawy zwraca uwagę spora liczba starostów.

Na pytanie 2.

Realizacja przepisów tej ustawy powierzona została starostom, którzy ją realizują w uzgodnieniu z właściwymi nadleśniczymi, wójtami, Wojewódzkimi Funduszami Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W realizacji tej ustawy uczestniczy także Minister Środowiska, Minister Finansów oraz Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jednak podstawowymi jednostkami realizującymi przepisy ustawy będą starostowie oraz nadleśniczowie.

Wszystkie wymienione organy administracji i podległe im jednostki organizacyjne podjęły w tym celu odpowiednie działania.

I tak zgodnie z delegacjami ustawowymi:

1) Minister Środowiska w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi wydał rozporządzenie z dnia 6 lutego 2002 r. w sprawie zasad współdziałania Lasów Państwowych ze starostami w zakresie sporządzania planów zalesiania i uproszczonych planów urządzania lasu, szkoleń, nadzoru nad wykonywaniem prac zalesieniowych oraz dostarczania sadzonek, biorąc pod uwagę roczne rozmiary zalesień, jakość gleb przeznaczonych do zalesienia, dobór gatunków drzew i krzewów na poszczególnych klasach gruntów.

2) Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracował projekt rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad rozliczania agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z właściwymi starostami w zakresie przekazywania środków finansowych na wypłaty ekwiwalentów, sposoby i terminy płatności, uwzględniając roczne rozmiary zalesień.

Występujące aktualnie trudności związane z wdrożeniem przepisów tej ustawy wynikały m. innymi z braku obecnie wiążących danych o wysokości środków finansowych jakie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa będzie mogła przeznaczyć na wypłatę ekwiwalentów. Pragnę zauważyć, że Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa została wymienioną ustawą ustalona agencją płatniczą, ale środki na wypłaty ekwiwalentów będą pochodzić z budżetu państwa. Trudności te znikną więc po uchwaleniu ustawy budżetowej.

Minister Środowiska poinformował mnie, że nadleśniczowie są w stanie zapewnić terminowe opiniowanie wniosków składanych przez starostów, przy ustalaniu "rocznych limitów zalesień", jak również są w stanie terminowo sporządzać plany zalesień gruntów. Pragnę wyjaśnić, że zgodnie z ustawą plany zalesień nadleśniczy sporządza dopiero po wydaniu przez starostę decyzji o przeznaczeniu gruntu rolnego do zalesienia i sporządzić go musi w terminie 30 dni od dnia otrzymania decyzji. Okres ten zdaniem specjalistów jest wystarczający do sporządzenia planów.

Sygnalizowana w oświadczeniu Pana Senatora sprzeczność ustawy o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia z ustawą o zamówieniach publicznych moim zdaniem nie występuje, ponieważ przepisów ustawy o zamówieniach publicznych nie stosuje się do zasad i trybu przyznawania dotacji ze środków publicznych, jeżeli dotacje te przyznawane są na podstawie innych ustaw.

Mając na uwadze podjęcie współpracy z prywatnymi producentami sadzonek, Dyrektor Generalny Lasów Państwowych wydał zarządzenie nr 89 z dnia 29 listopada 2001 roku w sprawie zakresu i ramowych zasad współpracy jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych z producentami leśnego materiału rozmnożeniowego. Zarządzenie to ma na celu włączenie do realizacji ustawy o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia, również podmiotów prywatnych.

Pytanie 3.

Czy doraźne, jeszcze przed wiosennym okresem nasadzeń, znajdą się dodatkowe środki na realizację ustawy?

Tymczasem do dnia 8 lutego br. 199 starostów zgłosiło do Agencji zapotrzebowanie na bieżący rok na kwotę 23 940 tys. zł, gdyż rolnicy zadeklarowali w tych powiatach chęć zalesienia 31 930 ha gruntów.

Tak więc rozmiar zalesień w bieżącym roku na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia będzie jeszcze niewielki, należy jednak oczekiwać, że w związku z dużymi oczekiwaniami społecznymi, jakie wywołała ta ustawa oraz po doświadczeniach zebranych w toku jej stosowania w bieżącym roku, wielkość środków, a tym samym i obszar zalesienia w następnych latach ulegnie wyraźnemu zwiększeniu.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że uważam za w pełni zasadny pogląd wyrażony w oświadczeniu, że decyzje o zalesieniu gruntów powinny być podejmowane przez starostów z rocznym wyprzedzeniem. Jest to uzasadnione zarówno potrzebami planistycznymi w zakresie finansowym i rzeczowym, jak również uwarunkowaniami przyrodniczymi, dotyczącymi przygotowania gruntów pod zalesienie. Propozycja ta zostanie wykorzystana w pracach nad nowelizacją omawianej ustawy.

MINISTER

z up. Kazimierz Gutowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 07.03.2002 r.

Problemy ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach należy rozpatrywać całościowo, czyli łącznie Żuławy Elbląskie i Gdańskie, ponieważ działanie systemów wodnych na terenie obu województw jest ze sobą ściśle powiązane. Rozmiar potrzeb w zakresie inwestycji melioracyjnych, a także w zakresie utrzymania w sprawności technicznej istniejących urządzeń infrastruktury melioracyjnej i przeciwpowodziowej przerasta możliwości ich zaspokojenia przez władze wojewódzkie i samorządowe.

Według projektu budżetu państwa na rok 2002, środki finansowe dla województwa pomorskiego na inwestycje i utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawowych wyniosą łącznie ok. 13,3 mln zł, a minimalne nakłady na realizację tych zadań wynoszą 28 mln zł. W celu zahamowania dalszego pogarszania się stanu technicznego istniejących urządzeń osłony przeciwpowodziowej, niezbędne dodatkowe nakłady finansowe na utrzymanie tych urządzeń w 2002 r. powinny wynosić 14,4 mln zł.

Zarządy Melioracji i Urządzeń Wodnych Województw: Pomorskiego i Warmińsko-Mazurskiego opracowały "Program poprawy podstawowego systemu ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych w latach 2003 - 2010". Niezbędne nakłady inwestycyjne do zrealizowania tego programu wynoszą ok. 235,8 mln zł, w tym województwo pomorskie - ok. 120 mln zł, a województwo warmińsko-mazurskie ok. 115 mln zł.

Ponadto, w dniu 20 grudnia 2001 r. została podpisana umowa między Rządem RP a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym na udzielenie kredytu w wysokości 385 mln EURO. Środki tej umowy przeznaczone będą na usuwanie skutków powodzi i zwiększenie stopnia zabezpieczenia przed powodzią w dorzeczu Wisły. Z całkowitej kwoty objętej umową, 60% jest do dyspozycji Ministra Środowiska, a 40% - do dyspozycji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W związku z powyższym został przygotowany program odtworzenia, remontu i modernizacji infrastruktury przeciwpowodziowej, m.in. na terenie administrowanym przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gdańsku. Zgodnie z tym programem planowane środki dla RZGW Gdańsk wynoszą 56,98 mln zł, w 2002 r. planuje się zrealizować zadania na kwotę 10,7 mln zł.

Warszawa, 05-03-2002 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wojciecha Pawłowskiego na 8 posiedzeniu Senatu w dniu 8 lutego 2002 roku (pismo znak: LPS/043/47/02/V), uprzejmie wyjaśniam, że przepisy ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 Nr 5, poz, 45), regulują relacje między pracodawcą a pracownikiem i nie nakładają na budżet państwa obowiązku finansowania podwyżek wynagrodzeń w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, zatrudniających powyżej 50 osób.

Stwierdzić należy, że finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, a także podwyższenie płac wynikających z w/w ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r., powinno być dokonywane ze środków będących w dyspozycji danego zakładu opieki zdrowotnej. Środki na ten cel samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej uzyskuje za świadczone usługi zdrowotne w ramach negocjowanych kontraktów z Kasami Chorych oraz w ramach prowadzonej innej działalności gospodarczej.

Dodatkowo podkreślić należy, że forma systemu opieki zdrowotnej nadając zakładom opieki zdrowotnej osobowość prawną i opierając ich zarządzanie o zasadę samofinansowania ograniczyła możliwość uzyskiwania dotacji z budżetu państwa tylko do wyjątkowych sytuacji (art. 55 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 40 Kodeksu cywilnego Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania innych państwowych osób prawnych. Wobec tego po wpisaniu do właściwego rejestru, posiadające osobowość prawną s.p.z.o.z. same pokrywają z posiadanych środków i uzyskanych przychodów koszty działalności i zobowiązań (art. 35 b ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej), a także we własnym zakresie pokrywają ujemny wynik finansowy (art. 60 ust. 1 ustawy o z.o.z.).

W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w wyroku z dnia 27.06.2000 r. (sygn. akt K 20/99) w pkt IV uzasadnienia stwierdzono, że rekompensata z tytułu zadłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej ze strony Skarbu Państwa kłóciłaby się z zasadą samodzielności i samofinansowania tychże zakładów i prowadziłaby do podważenia celowości przekształceń jednostek (zakładów) budżetowych w jednostki samodzielne i samofinansujące się. Podstawowym bowiem celem reformy służby zdrowia było stworzenie nowej kategorii zakładów opieki zdrowotnej, posiadających osobowość prawną, odrębność finansową i organizacyjną oraz w zupełnie nowy sposób realizujących zadania wynikające z ochrony zdrowia.

"Przepis art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. nr 1, poz. 2 ze zm.) stanowi podstawę indywidualnych roszczeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej o podwyższenie w 2001r. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę o kwotę nie niższą niż 203 zł w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy."

Ponadto uprzejmie informuję, że do Trybunału Konstytucyjnego złożony został przez Federację Związków Pracodawców Zakładów Opieki Zdrowotnej RP i Naczelną Izbę Pielęgniarek i Położnych w dniu 5 października 2001 r. wniosek o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP przepisu art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r., wprowadzonego art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 nr 5, poz. 45 z późn. zm.).

Zdaniem wnioskodawców, przepis dotyczący przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w spzoz w latach 2001-2002 jest niezgodny z zasadą państwa prawnego i wywodzonymi z niej zasadami szczegółowymi: sprawiedliwości społecznej, przyzwoitej legislacji, zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji RP) oraz zasadą równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP).

- zostały zbyt późno ogłoszone, bez odpowiedniego vacatio legis (ustawa zmieniająca z dnia 22 grudnia 2000 r. ogłoszona została w dniu 24 stycznia 2001 r.).

- art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. jest zgodny z art. 2, 7 i 20 Konstytucji RP,

- art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. jest zgodny z art. 2 i 7 Konstytucji RP.

Należy przy tym mieć na względzie postanowienia ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, która wskazując źródła pozyskiwania środków finansowych przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, nie ogranicza ich wyłącznie do kontraktowanych przez kasy chorych świadczeń zdrowotnych.

W ocenie Prokuratora Generalnego skoro, posługując się ogólnymi zasadami wykładni - jak uczynił to Sąd Najwyższy w powołanej uchwale - można zinterpretować zaskarżony przepis w taki sposób, który pozwala na wyegzekwowanie przyznanych pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej uprawnień, zarzut naruszenia zasady przyzwoitej legislacji z powodu jego niewykonalności jest nieuzasadniony. Wbrew także sugestiom Wnioskodawców, z treści art. 4 ust. 1 ustawy wyraźnie wynika, że adresatem ustawowego obowiązku nałożonego w tym przepisie jest samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Ustawodawca zaś - dla dochowania zasady przyzwoitej legislacji - nie był zobowiązany do określenia w zaskarżonym przepisie źródeł finansowania podwyżek wynagrodzeń, o których w nim mowa, ani mechanizmów przekazywania środków na ten cel. Określił to w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, wskazując z jakich tytułów samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskiwać środki finansowe (pkt 1-4 tego artykułu).

Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, funkcją zasady niedziałania prawa wstecz jest ochrona praw nabytych i wolności jednostki w granicach wyznaczonych Konstytucją. Ponieważ jednak zasada ta nie została wyrażona wprost w Konstytucji, lecz wynika z zasady demokratycznego państwa prawnego, nie ma ona charakteru bezwzględnego, z wyjątkiem prawa karnego. Zasada lex retro non agit nie dotyczy prawa, które stwarza obywatelom (podmiotom prawa) korzystniejsze, niż wcześniejsze prawo, sytuacje prawne (przyznaje nowe lub rozszerza uprawnienia z mocą wsteczną). Sprzeczne byłoby to bowiem z zasadniczą funkcją przedmiotowej zasady (por. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej - Komentarz, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999, t. I, rozdział III, str. 6.7

Ustawa o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców (...) w art. 4 zakłada, że przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w danym roku ustalają w drodze porozumienia strony uprawnione do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy. Porozumienie to powinno uwzględniać możliwości finansowe przedsiębiorcy oraz wskaźniki ustalone zgodnie z art. 3 ust. 3 lub 3 ust. 5, a także z art. 4a.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 6 marca 2002 r.

W związku z oświadczeniem Senatora Janusza Bielawskiego, z dnia 08.02.2002 r. dotyczącym działań Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, związanych w szczególności ze sprzedażą Stadniny Koni Jaroszówka, a także dzierżawy gruntów rolnych we wsiach Jaroszówka, Goliszów i Niedźwiedzice, uprzejmie informuję, że w sprawie tej zostało przeprowadzone przez Biuro Prezesa Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa postępowanie wyjaśniające, w toku którego ustalono co następuje.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa utworzyła w 1993 r. jednoosobową Spółkę z o.o. Stadnina Koni Jaroszówka. W 1999 r. podjęta została decyzja o sprzedaży 100% udziałów w tej Spółce, w drodze publicznego zaproszenia do rokowań. Na ogłoszenie, publikowane m.in. w prasie centralnej, wpłynęła tylko jedna oferta. W wyniku przeprowadzonych rokowań, w dniu 14 stycznia 2000 roku udziały w spółce zostały sprzedane. Zgodnie z zawartą umową, kupujący wpłacił 40% ceny nabycia, pozostała należność została rozłożona na raty.

W wyniku przeprowadzonej przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w dniu 16 stycznia 2002 r. kontroli, ustalono, że:

Dodatkowo pragnę również wyjaśnić, że wspomniane w wystąpieniu Pana Senatora stado bydła nie przedstawiało dużej wartości hodowlanej, nie było więc ono przedmiotem negocjacji pozacenowych warunków sprzedaży udziałów Spółki. W związku z tym Zarząd Spółki miał pełną swobodę w podejmowaniu decyzji w zakresie utrzymania lub sprzedaży tego stada.

Jednocześnie informuję, że Spółka dzierżawi nieruchomość rolną o powierzchni 928,3663 ha. Zgodnie z § 3 ust. 3 zawartej umowy, w trakcie jej trwania mogą zostać wyłączone grunty rolne i leśne o łącznej powierzchni nie większej niż 180 ha, położone: w obrębie Goliszów działka nr 871/1, obrębie Jaroszówka działka nr 291, obrębie Bukówna działki nr 1041, 1040, 1043, 1042, 1045, 1044, 1048, 1046, 1047, 1050, 1049 oraz w obrębie Biała działki nr 569, 572, 571, 573, 574, 575. Lokalizacja gruntów przewidzianych do wyłączenia została uzgodniona z Urzędem Gminy Chojnów.

Nawiązując do tej części wystąpienia Pana Senatora dotyczącego trudności Pana Andrzeja Lipy z powiększeniem swojego gospodarstwa, pragnę wyjaśnić, że istotnie w dniu 22.12.2000 r. Pan Andrzej Lipa zwrócił się do Agencji o możliwość nabycia działek położonych we wsi Niedźwiedzice, oznaczonych w ewidencji gruntów jako działki o numerach: 1121, 1109, 1107, 1103, 1110, 1099 i 1119 o łącznej pow. 125,53 ha, a będących w dzierżawie Spółki. Z uwagi na to, że wymienione działki nie są ujęte w umowie dzierżawy jako grunty przeznaczone do wyłączenia z przedmiotu dzierżawy, zainteresowany został poinformowany, iż nie mogą być one przedmiotem odrębnej sprzedaży.

Jednym z zadań nałożonych na Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa przez ustawodawcę, zapisanych w art. 6 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa jest: restrukturyzacja oraz prywatyzacja mienia Skarbu Państwa użytkowanego na cele rolnicze, obrót nieruchomościami i innymi składnikami majątku Skarbu Państwa użytkowanego na cele rolne, tworzenie gospodarstw rolnych oraz powiększanie już istniejących gospodarstw rodzinnych.

Sprzedaż i dzierżawę mienia będącego w dyspozycji Agencji regulują przepisy zawarte w Rozdziale 6 i 8 cyt. ustawy. Podstawowym trybem sprzedaży i dzierżawy jest przetarg. Mimo wielokrotnej nowelizacji cyt. ustawy, kierunek rozpoczętych w 1992 r. przekształceń i związane z tym zadania nałożone na Agencję pozostawały niezmienne. Świadczy to o poparciu udzielanym przez ustawodawcę dotychczasowym przekształceniom.

Pragnę również zauważyć, że dokonana w 1999 r., nowelizacja cyt. ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa wprowadziła instytucję przetargów ograniczonych. Umożliwia to Agencji organizowanie przetargów dla tych rolników indywidualnych, którzy zamierzają utworzyć nowe gospodarstwo lub powiększyć już istniejące do powierzchni 100 ha przeliczeniowych. Ponieważ Pan Andrzej Lipa występował do Agencji z wnioskiem o nabycie gruntów o łącznej powierzchni 125,53 ha w celu powiększenia swojego gospodarstwa, a więc z chwilą zrealizowania wniosku miałby łączną powierzchnię gospodarstwa przekraczającą normę wynikającą z ww. ustawy (100 ha przeliczeniowych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku rolnym - art. 29 ust. 3b p.1 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa). Wobec powyższego wniosek ten nie mógł być zrealizowany na preferencyjnych warunkach, które umożliwia cyt. ustawa.

z up. PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.03.06

Szanowna Pani Senator,

Instytucja "organizacji społecznej działającej na prawach strony" występuje w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), nie występuje zaś w postępowaniu podatkowym prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.).

Jednakże, w mojej ocenie, przyjęcie rozwiązania polegającego na dopuszczeniu organizacji społecznej działającej na prawach strony w postępowaniu podatkowym byłoby obarczone wieloma wadami. Z art. 31 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego wynika bowiem, że organ administracji publicznej, wszczynając postępowanie w sprawie dotyczącej innej osoby zawiadamia o tym organizację społeczną, jeżeli uzna, że może ona być zainteresowana udziałem w tym postępowaniu ze względu na swoje cele statutowe i gdy przemawia za tym interes społeczny. Obowiązek zawiadomienia przez organ podatkowy organizacji społecznej (np. Stowarzyszenia Obrony Podatników w Toruniu, Stowarzyszenia Podatników w Skoczowie) o każdym wszczętym postępowaniu podatkowym w praktyce byłby niewykonalny, chociażby ze względu na fakt, iż w danej miejscowości (gminie, województwie) może działać kilka, a nawet kilkanaście takich stowarzyszeń.

Powstałoby więc pytanie, czy zawiadomienie takie należałoby doręczać wszystkim organizacjom społecznym, czy tylko wybranym i jakimi kryteriami należałoby się kierować przy dokonaniu takiego wyboru. Ponadto niezasadne byłoby umożliwienie dostępu organizacji społecznej na prawach strony do danych znajdujących się w aktach podatkowych strony z uwagi na ochronę tych danych tajemnicą skarbową. Przepisy art. 297-299 ustawy - Ordynacja podatkowa enumeratywnie wskazują podmioty, którym udostępniane są akta podatkowe lub informacje wynikające z tych akt objęte tajemnicą skarbową. Z uwagi na charakter danych znajdujących się w aktach podatkowych, (tj. dane strony dotyczące wysokości przychodów, kosztów, dochodów, podatku - tzw. "wrażliwe dane"), niezasadne byłoby rozszerzenie katalogu podmiotów, którym udostępniane są akta objęte tajemnicą skarbową o organizację społeczną działająca na prawach strony.

Jednocześnie pragnę zauważyć, że aktualnie obowiązujące przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa dają możliwość podatnikom uzyskania pomocy prawnej ze strony organizacji społecznych jakimi są, wymienione w oświadczeniu Pani Senator: Stowarzyszenie Obrony Podatników w Toruniu oraz Stowarzyszenie Podatników w Skoczowie. Stosownie bowiem do art. 137 § 1 Ordynacji podatkowej pełnomocnikiem strony może być osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa nie nakładają na pełnomocnika obowiązku posiadania wykształcenia z zakresu prawa podatkowego, jak również nie normują kwestii wynagrodzenia pełnomocnika. Strona może się zatem zwrócić do organizacji społecznej o pomoc. W takim przypadku nie ma więc żadnych przeszkód aby pełnomocnikiem podatnika, jeżeli taka będzie jego wola, został członek takiej organizacji społecznej. Kwestia wynagrodzenia pełnomocnika jest wewnętrzną sprawą pełnomocnika i mocodawcy.

Reasumując, przetransponowanie na grunt postępowania podatkowego instytucji "organizacji społecznej działającej na prawach strony" stwarzałoby problemy i wątpliwości w zakresie informowania organizacji o prowadzonych postępowaniach, przesłanek dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu, relacji między stroną postępowania a organizacją biorącą udział w postępowaniu, a także stwarzałoby niebezpieczne przekroczenie granicy ochrony danych objętych tajemnicą skarbową. Takich wątpliwości nie budzą obecne przepisy Ordynacji podatkowej, które umożliwiają udział w postępowaniu podatkowym członków organizacji społecznych, na podstawie i w zakresie udzielonego przez stronę pełnomocnictwa.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 07.03.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Treść oświadczenia nawiązuje do przedmiotu poprzednich wystąpień Senatorów Z. GOŁĄBKA i W. SADOWSKIEJ podczas 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r., a także wystąpienia Senatora Sławomira IZDEBSKIEGO w trakcie 5 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 grudnia 2001 r. Wszystkie te wystąpienia dotyczyły sprawy restrukturyzacji produkcji nitrocelulozy w Zakładach Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach. Swoje stanowisko w przedmiotowej kwestii przedstawiłem Panu Marszałkowi w pismach z dnia 10 grudnia 2001 r. (znak: SO/RS/JK/6272/2001) oraz z dnia 28 stycznia 2002 r. (znak: RS/JK/513/2002).

1. Nie mogę zgodzić się z negatywną oceną działań na rzecz restrukturyzacji Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT" S.A. przedstawioną przez Senatorów Z. GOŁĄBKA i W. SADOWSKIEJ podczas 8 posiedzenia Senatu RP, w szczególności zaś z tezą, że decyzja dotycząca upadłości ZTS "PRONIT" S.A. była błędna. Pragnę w tym kontekście przypomnieć, że najważniejszymi przesłankami podjęcia przez Sąd Gospodarczy w dniu 04 września 2000 r. postanowienia o upadłości Spółki był brak kapitałów własnych, bardzo wysoki poziom zadłużenia i brak możliwości realizacji zobowiązań przez Spółkę. Fakt zaistnienia sytuacji, wymagającej w myśl Kodeksu spółek handlowych podjęcia decyzji o upadłości potwierdziły opinie i raporty biegłych rewidentów. Skala problemów, z którymi borykały się ZTS "PRONIT S.A. ilustruje wielkość straty netto w 1999 r., wynoszącej 36,6 mln zł.

2. W dniu 29 czerwca 2000 r. została podpisana umowa powołująca do życia Zakłady Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach, w myśl której 100% udziałów ZPS Sp. z o.o. w Pionkach objęła Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie. Utworzenie ZPS Sp. z o.o. podyktowane było potrzebą zachowania części produkcji na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa, realizowanej poprzednio przez ZTS "PRONIT" w upadłości. W nowej Spółce wszelkie działania dotyczące produkcji, modernizacji i restrukturyzacji produkcji specjalnej w Pionkach należą do kompetencji Ministra Skarbu Państwa reprezentowanego przez ARP S.A. w ZPS Sp. z o.o. i Syndyka masy upadłościowej w ZTS "PRONIT" S.A. w upadłości. W świetle powyższego, powołanie Pełnomocnika Rządu dla restrukturyzacji produkcji nitrocelulozy i prochu w Pionkach - czego domagają się Senatorowie Z. GOŁĄBEK i W. SADOWSKA - nie znajduje uzasadnienia prawnego i merytorycznego. Nie znane są przypadki, aby dla restrukturyzacji produkcji w spółkach prawa handlowego powoływany był Pełnomocnik Rządu.

3. ZPS Sp. z o.o. obecnie dzierżawi od Syndyka linię technologiczną do wytwarzania nitrocelulozy, należącą do masy upadłościowej ZTS "PRONIT" S.A. w upadłości. Aktualnie produkowana nitroceluloza nie spełnia norm jakościowych. Stawia to pod znakiem zapytania możliwość wykorzystania wytwarzanej w Pionkach nitrocelulozy do produkcji różnego rodzaju wyrobów specjalnych i cywilnych. Unowocześnienie technologii produkcji nitrocelulozy w skali 1,5 tys. ton rocznie wymaga - w ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa i Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. - poniesienia nakładów w wysokości 70 mln zł. Zarówno ZPS, jak i ARP nie dysponują środkami na sfinansowanie takiej inwestycji. Czynnikiem komplikującym cały problem stanowi silna konkurencja na rynku producentów nitrocelulozy. Biorąc pod uwagę powyższe czynniki oraz niewielkie szanse na uzyskanie przez ZPS znaczących zamówień ze strony odbiorców cywilnych, jak również relatywnie małe obecnie zapotrzebowanie Sił Zbrojnych na wyroby zawierające nitrocelulozę, brak jest jakichkolwiek przesłanek, aby stwierdzić, że modernizacja technologii wytwarzania tej substancji, przy niezbędnych nakładach, okaże się rentownym przedsięwzięciem.

MINISTER

z up.

Andrzej Szarawarski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 7.03.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Sytuację prawną grupy pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy wchodzących w skład części majątku pracodawcy zbywanej innemu podmiotowi określa art. 23¹ k.p. W szczególności, zgodnie z art. 23¹ § 1 k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on, z mocy prawa, stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Oznacza to, że z chwilą nastąpienia zdarzenia, nazwanego w przepisie, przejściem zakładu pracy lub jego części, nowy pracodawca staje się "automatycznie" stroną w istniejących stosunkach pracy. Z mocy tego przepisu stosunki pracy z pracownikami zatrudnionymi w zakładzie pracy lub jego części w chwili przejęcia przez innego pracodawcę trwają nadal, z tą różnicą, że w miejsce dotychczasowego pracodawcy wstępuje jako strona nowy podmiot posiadający zdolność zatrudniania pracowników jako pracodawca.

Samo przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie powoduje ustania stosunku pracy pracowników w nim zatrudnionych. Ustanie stosunku pracy nastąpić bowiem może w drodze jego rozwiązania na skutek czynności prawnych jednej (wypowiedzenie lub rozwiązanie bez wypowiedzenia umowy o pracę) lub obydwu stron stosunku pracy (porozumienie stron) albo jego wygaśnięcia z mocy prawa z powodu innych zdarzeń niż czynności prawne (np. upływ czasu, na jaki umowę o pracę zawarto, śmierć pracownika lub pracodawcy).

Pod pojęciem "przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę" rozumie się objęcie przez nowego pracodawcę faktycznego wkładania nad tym zakładem lub jego częścią, które może nastąpić w następstwie zdarzeń prawnych możliwych do przeprowadzenia w świetle przepisów prawa cywilnego, takich jak: sprzedaż przedsiębiorstwa, jego wydzierżawienie, spadkobranie lub zmiany statusu prawnego dotychczasowego pracodawcy (np. przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną, połączenie, podział, połączenie lub przejęcie innych podmiotów prawnych).

Częścią zakładu pracy, w rozumieniu art. 23¹ § 1 k.p., w świetle orzeczenia Sądu Najwyższego, są te składniki jego majątku, które ze względu na funkcjonalne powiązanie stanowią samoistną całość i które mogą być rzeczowym substratem samodzielnego zakładu pracy (placówką zatrudnienia). Dla oceny czy nastąpiło przejście pracownika do nowego pracodawcy wskutek przejęcia części zakładu pracy, decydujące znaczenie ma powiązanie pracownika z konkretną jednostką organizacyjną, w której jest zatrudniony. Jeżeli bowiem pracownik był związany z "wydzielającym" się zakładem pracy bądź z przejmowaną przez inny zakład częścią zakładu pracy, będącą konkretną jednostką organizacyjną, pozostaje ich pracownikiem mimo przekształceń organizacyjnych. Dotyczy to wszystkich pracowników, którzy przedmiotem swego zobowiązania są związani z wydzieloną częścią zakładu. Gdy natomiast był związany z pozostałą częścią zakładu pracy, art. 23¹ § 1 k.p. nie ma do niego zastosowania. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego przepis art. 23¹ § 1 k.p. jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa i nie jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą (np. wyrok SN z 2 lutego 2000 r., I PKN 508/99, OSNAP z 2001 r., nr 12, poz. 412, wyrok SN z 17 maja 1995 r., I PRN 9/95, OSNAP z 1995 r., nr 20, poz. 248).

Na podstawie art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia, nie mniej jednak niż najniższe wynagrodzenie. Wynagrodzenie za pracę jest w istocie świadczeniem odwzajemniającym gotowość do pracy. Przysługuje ono pracownikowi w razie między innymi bezprawnego niedopuszczenia do pracy przez pracodawcę za cały czas gotowości do wykonania danej pracy. W przypadku, gdy pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia pracownik może zwrócić się do Państwowej Inspekcji Pracy z wnioskiem o podjęcie interwencji. Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1362 z późn. zm.) w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy właściwe organy Państwowej Inspekcji Pracy uprawnione są bowiem do nakazania pracodawcy wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi. Ponadto zgodnie z art. 282 § 1 pkt 1 k.p. nie wypłacenie w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi lub uprawnionemu do tego członkowi rodziny pracownika, stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika i jest zagrożone karą grzywny w wysokości od 20 zł do 5000 zł. Ściganie wykroczeń przeciwko prawom pracownika określonych w Kodeksie pracy oraz branie udziału w tych sprawach w charakterze oskarżyciela publicznego należy do zakresu działania Państwowej Inspekcji pracy - zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 8 ustawy o państwowej Inspekcji Pracy.

Natomiast gdy doszło do rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem, pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy (art. 97 § 1 k.p.). Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. Nr 60, poz. 282) pracodawca wydaje świadectwo pracy bezpośrednio pracownikowi albo osobie upoważnionej przez pracownika na piśmie - w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy. Jeżeli wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej nie jest możliwe, pracodawca, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia ustania stosunku pracy, przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem poczty albo doręcza go w inny sposób. Na podstawie art. 99 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek nie wydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Odszkodowanie powyższe przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania i bez pracy z tego powodu nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. Nie wydanie pracownikowi świadectwa pracy stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika zagrożone karą grzywny.

Zgodnie z dyspozycją art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) specjalne rozwiązania w postaci świadczeń pomostowych będą przysługiwały większości ubezpieczonych urodzonych w latach 1949-1968 oraz wszystkim ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., wykonującym - określone przez Komisję Ekspertów Medycyny Pracy - prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uprawniające w starym systemie do wcześniejszej emerytury. Zasady, warunki i tryb ustanawiania emerytur pomostowych określi odrębna ustawa.

Pragnę dodać, że dla wszystkich osób spełniających warunki określone w przepisach przejściowych, zapisanych w art. 32, 46 oraz 184 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wiek emerytalny oraz rodzaje prac i stanowisk, na których zatrudnienie umożliwia wcześniejsze przejście na emeryturę, ustalane są na podstawie nadal obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.).

Możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę zachowały również osoby urodzone w latach 1949-1968, które warunki uprawniające do tego świadczenia spełnią do końca 2006 r., a także osoby, które w dniu 1 stycznia 1999 r. spełniały wymóg stażu w warunkach szczególnych i stażu pracy ogółem, a ponadto nie przystąpiły do otwartego funduszu emerytalnego.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2002.03.8

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W wyniku tego podziału miasto Tarnów otrzyma prawdopodobnie w 2002 r. o 14% mniej środków niż w 2001 r. (ostatecznie kwoty te określi ustawa budżetowa). Wynika to z następujących przyczyn:

Obecna propozycja podziału jest zgodna z obowiązującą ustawą o finansowaniu dróg publicznych i cytowanym rozporządzeniem, które ponadto nie przewidują żadnych rezerw dających możliwość przeprowadzania korekt. Wobec ogólnie zbyt szczupłych środków kierowanych na drogi samorządowe miasto Tarnów jest jednym z wielu zarządców dróg samorządowych w Polsce, których potrzeby znacznie przekraczają możliwości ich sfinansowania.

Ad 3. Sprawa budynku dworca kolejowego w Tarnowie.

a) budynek dworcowy o kubaturze 25 717 m³ i powierzchni użytkowej 2671 m²

b) perony i wiaty peronowe (3 szt.).

Obecny stan techniczny budynków i budowli kwalifikuje je do przeprowadzenia kompleksowej modernizacji, na którą w latach 1998/99 została opracowana dokumentacja oraz ekspertyzy techniczne.

Z uwagi na fakt, iż w najbliższych latach PKP S.A. nie będzie w stanie pokryć kosztów remontu dworca w Tarnowie, zaś wielkość powierzchni użytkowej tego obiektu znacznie przekracza realne potrzeby w zakresie obsługi podróżnych, PKP S.A. zaproponowała władzom samorządowym miasta Tarnowa przejęcie obiektu, za anulowanie zaległości podatkowych PKP S.A. Propozycja ta nie zyskała aprobaty samorządu miasta Tarnowa.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 8.03.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pomimo podjętych działań dyscyplinujących gospodarkę lekami, koszy ponoszone przez Kasy Chorych na refundację leków wzrastają, również dopłaty do leków pacjentów są zbyt wysokie. W związku z tym niektóre Kasy Chorych w ramach nadzoru nad budżetem podejmują działania mające na celu obniżanie kosztów refundacji. Działania polegające na wprowadzaniu odpowiednich systemów organizacyjnych, jak również nadzoru nad ordynacją lekarską są uzasadnione. Wybór leku, aby był racjonalny powinien uwzględniać obok skuteczności także koszt kuracji, nie uwzględnianie tych elementów prowadzi m.in. do stałego wzrostu wydatków na refundację.

Do działań racjonalizujących gospodarkę lekami należy m.in. monitoring ordynacji leku oraz wprowadzanie receptariuszy lecznictwa ambulatoryjnego zawierających leki do stosowania w poszczególnych jednostkach chorobowych zalecane do przepisywania pacjentom przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Prawidłowo prowadzona farmakoterapia może być prowadzona przy zastosowaniu tańszych leków generycznych, które mogą stać się postawą do opracowania receptariuszy.

Najważniejsze zadania zostały ujęte w programie pt. "Narodowa Ochrona Zdrowia", który wskazuje strategiczne kierunki działań, jakie podejmować będzie Ministerstwo Zdrowia w latach 2002 - 2003. Zmiany dotyczą przekształceń w podstawowej opiece zdrowotnej i wprowadzeniu analizy kosztów do zakładów opieki zdrowotnej. Zostanie to zrealizowane poprzez wprowadzenie Rejestru Usług Medycznych polegającym na zbieraniu i przetwarzaniu danych o wykonanych usługach medycznych i wydanych lekach.

Przewiduję, że efekty funkcjonowania systemu oraz widoczne korzystne skutki finansowe wynikające z jego wprowadzenia odczuwalne będą dopiero w roku 2003.

Dziękuję Panu Senatorowi na nadesłane informacje w sprawie wdrożenia programu "Monitoring ordynacji leków w ZRKCh". Będę zobowiązany za nadesłanie bliższych informacji w tej sprawie. Uwagi i koncepcje zostaną przekazane do rozważenia i ewentualnego wykorzystania w dalszych pracach nad wdrożeniem programu "Narodowa Ochrona Zdrowia".

Warszawa, 2002-03-08

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Jako dodatek do paliw może być stosowany etanol, otrzymywany przez odwodnienie spirytusu surowego lub metodą syntezy przez uwodnienie etylenu. Spirytus surowy produkowany jest w gorzelniach na bazie fermentacji produktów zawierających skrobię lub cukier. Surowcami do produkcji spirytusu surowego w Polsce są przede wszystkim żyto, ziemniaki i melasa. Stosowanie surowców zawierających cukier obniża koszt produkcji spirytusu, ponieważ pozwala na pominięcie procesu enzymatycznego scukrzania skrobi.

Producentom benzyn przysługuje ustalana corocznie obniżona stawka podatku akcyzowego, jeśli do wyprodukowanego paliwa dodają etanol. W początkowym okresie obniżoną stawką podatku akcyzowego objęte były jedynie benzyny ołowiowe z dodatkiem etanolu. Takie rozwiązanie miało wówczas uzasadnienie ekologiczne, skłaniające do zastępowania etanolem płynu etylowego zawierającego związki ołowiu. Inną zaletą takiego rozwiązania, istotną z punktu widzenia rolnictwa było wykreowanie dodatkowego rynku zbytu dla produktów rolnych, głównie żyta, ziemniaków i melasu.

Działania Rządu polegające na ustanowieniu niższego podatku akcyzowego dla benzyn z dodatkiem spirytusu odwodnionego, przyczyniły się do wykorzystania w 1997 r. spirytusu w ilości przekraczającej 100 mln litrów, co stanowiło 46% produkcji ogólnej. Od 1 lipca 1999 roku wprowadzono ulgę w podatku akcyzowym z tytułu sprzedaży benzyn bezołowiowych z zawartością od 4,5% do 5% alkoholu etylowego. W tym samym roku udział spirytusu przeznaczonego jako dodatek do paliw, w ogólnej produkcji spirytusu przekroczył 53% (88,5 mln l/rok).

Zgodnie z nowym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2001 r., (Dz.U. Nr 148, poz. 1655) w okresie do dnia 31 grudnia 2002 r. utrzymana została ulga w podatku akcyzowym dla producentów benzyn silnikowych z zawartością od 4,5% do 5% etanolu, w wysokości jak w roku 2001, tj. 91,00 zł/1000 l tych paliw.

Podniesiona została z 2% do 3% dolna granica zawartości eteru etylo-tert-butylowego wytwarzanego z alkoholu etylowego, wyprodukowanego w kraju, uprawniająca do ulgi w podatku akcyzowym w wysokości 61,00 zł/1000 l paliw. W kwietniu 2001 roku Polski Koncern Naftowy ORLEN S.A. uruchomił instalację do produkcji eterów na bazie spirytusu etylowego, o zdolności produkcyjnej około 1000 000 ton rocznie. Do wyprodukowania tony eterów zużywa się w tej instalacji około 360 kg etanolu (oprócz surowców). Wspomniana tu instalacja może więc wykorzystać rocznie 36 tys. ton etanolu.

Pozwoli to na poprawienie w znacznym stopniu sytuacji w rolnictwie, m.in. poprzez stworzenie dodatkowego rynku zbytu dla producentów rolnych. Kwestia ochrony środowiska oraz zapewnienie dodatkowego rynku zbytu dla produktów pochodzenia rolniczego, w sytuacji wysoko subwencjonowanych produktów UE, przesądza o wadze i konieczności takiej regulacji.

Unia Europejska rozwija ten rynek dla produkcji z odłogowanych gruntów rolnych.

MINISTER

Z up. Kazimierz Gutowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 08 marca 2002 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 13 lutego 2002 r., sygn. LP/043/45/02/V, przekazujące oświadczenie Senator RP Pani Krystyny Sienkiewicz, złożone w dniu 8 lutego 2002 r., podczas 8. posiedzenia Senatu, dotyczące możliwości zmiany § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 marca 2000 r. w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic (Dz.U. Nr 18, poz. 234, z późn. zm.), poprzez dopisanie do wymienionych tamże podmiotów Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zjednoczenie Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej - nie ujmując jego osiągnięć w realizacji zadań, których celem jest pielęgnowanie i kontynuowanie tradycji oraz zwyczajów europejskich strzelców historycznych - może z powodzeniem kierować swoich członków na stosowne przeszkolenie, bądź zatrudniać w swoich strukturach osoby, które posiadają takie przeszkolenie, wymagane przepisami prawa.

Dotychczasowe doświadczenia i praktyka prowadzenia szkolenia strzeleckiego przez wymienione w zarządzeniu jednostki organizacyjne, jednoznacznie wskazują, iż przepisy prawa w tym zakresie się sprawdzają.

Jednocześnie nadmieniam, że w roku 2000 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji prowadziło prace nad nowelizacją ww. rozporządzenia. Rozważana była możliwość uzupełnienia definicji "prowadzącego strzelanie" o osoby, które odbyły przeszkolenie w jednostkach organizacyjnych Straży Granicznej. Powyższa propozycja spotkała się ze zdecydowanym sprzeciwem Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego, który wnioskował, aby zajęcia w strzelnicy prowadziły jedynie osoby legitymujące się dokumentami wystawionymi przez Akademię Wychowania Fizycznego - jako instytucję uprawnioną do nadawania tytułu zawodowego trenera i instruktora strzelectwa.

MINISTER

z up. Zbigniew SOBOTKA

Sekretarz Stanu

Warszawa, 8.03.2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Syndyk masy upadłości Spółki WARMA stoi na stanowisku, że wymienione 57 osób z dniem 27 lipca 2001 roku stało się, z mocy przepisu art. 23¹ kodeksu pracy, pracownikami Venture Industies Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Kiełpinie - nabywcy części zakładu pracy, w której byli zatrudnieni. W myśl art. 23¹ par. 3 kodeksu pracy, "o przejściu zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i wynikających z tego skutkach dla przejmowanych pracowników w zakresie ich stosunków pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracowników na piśmie, w terminie poprzedzającym dokonanie tych zmian".

z up. PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.03.11

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ponadto, mając na uwadze sprawowanie przez Naczelny Sąd Administracyjny kontroli legalności działania administracji, przy ocenie decyzji wywłaszczeniowych uwzględniana jest także ocena prawna tego sądu wyrażana w wielu orzeczeniach, którymi sąd uchylał dotychczas decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowych z zaleceniem zbadania m.in., czy przy wywłaszczaniu nieruchomości ustalano rzeczywistą niezbędność nieruchomości na cel wywłaszczenia. Ilekroć bowiem dotychczas odmawiano stwierdzenia nieważności wywłaszczeniowych, gdy celem wywłaszczenia były np. ogródki działkowe, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił decyzje odmowne wskazując na brak dopuszczalności wywłaszczenia pod ogródki działkowe nieruchomości pochodzących z gospodarstw rolnych, względnie, gdy nie ustalono i w rzetelny sposób nie udokumentowano rzeczywistej niezbędności nieruchomości na cel wywłaszczenia.

Również Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie (np. wyrok z dnia 4.06.1998 r. sygn. akt III RN 38/98 i wyrok z dnia 6.08.1999 r. sygn. akt III RN 77/99 wyraził pogląd, iż organ wywłaszczeniowy był zobowiązany ocenić i uzasadnić tę ocenę w orzeczeniu wywłaszczeniowym, że dana konkretna nieruchomość jest rzeczywiście niezbędna na cel wywłaszczenia. Sąd Najwyższy wskazał przy tym, iż za urządzenie użyteczności publicznej ustawodawca uznał już istniejące ogrody działkowe, natomiast sama przydatność nieruchomości na cel użyteczności publicznej nie mogła być jeszcze uznana za wystarczającą przesłankę prawną wywłaszczenia.

Uwzględniając dotychczasowe orzecznictwo sądowe, nie w każdym przypadku stwierdzana jest nieważność decyzji wywłaszczeniowych, a tylko wtedy, gdy z akt sprawy, jak i z orzeczenia wywłaszczeniowego nie wynika wywiązanie się przez organ orzekający z ustawowego obowiązku wykazania rzeczywistej niezbędności nieruchomości na cel wywłaszczenia.

Ponadto należy wskazać, że stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej nie oznacza jeszcze zwrotu nieruchomości byłym właścicielom lub ich następcom prawnym. O ile bowiem taka decyzja może otwierać drogę do odzyskania nieruchomości, to fakt ten podlega ocenie sądu cywilnego w stosownym postępowaniu procesowym o uzgodnienie treści księgi wieczystej (na co zwraca uwagę Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie) oraz w postępowaniu o wydanie nieruchomości, do właściwości którego należy również rozstrzygnięcie o wzajemnych rozliczeniach nakładów znajdujących się na nieruchomości.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, 12 marca 2002 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2002 roku w sprawie oświadczenia Pana Senatora Zbigniewa Kulaka, wyjaśniam, co następuje:

Od pewnego czasu trwa dyskusja nad przyszłym kształtem Radia Polonia i najbardziej efektywnymi metodami jego komunikowania się z odbiorcami.

Przedmiotem dyskusji jest modernizacja sposobów przesyłania programów - już dziś obecnych nie tylko na falach krótkich, ale także m.in. retransmitowanych na falach długich, w internecie, w przekazie satelitarnym i retransmisjach w lokalnych programach radiowych w poszczególnych krajach.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych, jako koordynator promocji Polski za granicą i dystrybutor środków budżetowych na tę działalność nadal jest przekonane o potrzebie przesyłania słuchaczom w innych krajach informacji z Polski i o Polsce. Jest oczywiste, że muszą być one formułowane w zrozumiałych dla odbiorcy językach. Jednym z nich jest uniwersalny, wywodzący się z Polski język esperanto i - mogę zapewnić Pana Senatora, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie zamierza ograniczać liczby, czy czasu audycji w tym języku w programie radia Polonia.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 12.03.2002 r.

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 15 lutego 2002 r., znak: LP/043/63/02/V, oświadczenie senatora Grzegorza Matuszaka w sprawie przeprowadzenia analizy funkcjonowania rynku koncesjonowanej ochrony osób i mienia pod kątem udziału w nim podmiotów zatrudniających osoby niepełnosprawne, uprzejmie informuję:

To właśnie pracodawcy prowadzący zakład pracy chronionej zatrudniają najwięcej osób niepełnosprawnych, a uzyskanie tego statusu, uwarunkowane jest spełnieniem szeregu warunków i obowiązków wyrażonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.). W zakres tych obowiązków wchodzi m.in. zapewnienie osobom niepełnosprawnym doraźnej i specjalistycznej opieki lekarskiej, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych.

Należy przy tym pamiętać, iż zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 60, poz. 704) - dopuszczalna jest pomoc stanowiąca rekompensatę dla przedsiębiorcy z tytułu jego udziału w realizacji zadań publicznych, w tym w szczególności wyrównanie podwyższonych kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę, związanych z rehabilitacją i zatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy - dopuszczalna jest także pomoc horyzontalna, wspierająca rehabilitację i zatrudnianie osób niepełnosprawnych.

Ustawa z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej, ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 154, poz. 1792), wprowadzono m.in. zmiany do art. 22 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zgodnie z którymi wpłaty na PFRON ulegają obniżeniu o kwoty - pomniejszone o należne od pracowników składki na ubezpieczenia społeczne - wynagrodzenia pracowników niepełnosprawnych zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, z tytułu realizacji przez te zakłady określonej produkcji lub usługi. Przepis ten obowiązywać będzie jedynie do czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że zakłady pracy chronionej stanowią istotne ogniwo systemu rehabilitacji, zmiany przepisów dotyczących ich funkcjonowania są poprzedzone głęboką analizą, która pozwoli m.in. na dokładne określenie kosztów związanych z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Albowiem należy dążyć do stworzenia racjonalnego systemu wsparcia finansowego, wyrównującego wyższe koszty pracy, a pomoc w ramach niego udzielana powinna być trafnie adresowana.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 12.03.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przepisy cytowanego art. 74 oraz zmiany wprowadzone w brzmieniu art. 72 ww. ustawy określają nowe zasady rejestracji pojazdów w Polsce. Celem wprowadzanych zmian było stworzenie nowoczesnego systemu rejestracji pojazdów niezbędnego do uruchomienia Centralnej Ewidencji Pojazdów. Tworzony system rejestracji pojazdów ma dać możliwość zbudowania zweryfikowanej bazy danych o pojazdach zarejestrowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania obrotu pojazdami i skutecznego zwalczania przestępczości samochodowej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002.03.14

Celem nowelizacji ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254 z późn. zm.), której inicjatorem był Minister Finansów, było zmniejszenie wydatków z budżetu państwa oraz ograniczenie nadużyć popełnianych przez przewoźników przy realizacji ulg ustawowych (szczególnie przy przejazdach bezpłatnych, przy których istniała możliwość drukowania biletów bez wykonywania przewozu pasażerów), a w efekcie również zmniejszenie wydatków ponoszonych na dofinansowanie przewoźników kolejowych i autobusowych z tytułu obowiązku stosowania ulg.

Pragnę poinformować, że aktualnie w uzgodnieniach międzyresortowych znajduje się projekt kolejnej nowelizacji ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, której projektodawcą jest Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Projekt ten przewiduje przywrócenie w znacznej mierze zakresu ulg przysługujących uprawnionym przed nowelizacją ustawy od 31 stycznia br., w szczególności dzieciom niepełnosprawnym oraz ich opiekunom, osobom niewidomym i osobom niezdolnym do samodzielnej egzystencji.