Warszawa, 2002-01-14

W odpowiedzi na pismo Nr RJ/043/10/02/V z dnia 08.01.2002 r. w sprawie zajęcia stanowiska dotyczącego oświadczenia złożonego przez senatora Sławomira Izdebskiego na 6 posiedzeniu Senatu w dniu 21.12.2001 r. uprzejmie informuję, że sprawa zwolnienia hipoteki na nieruchomościach przy ul. Wileńskiej 6, 6a, 12, 12a jest w trakcie załatwiania i w niedługim czasie zostanie sfinalizowana.

Na nieruchomościach przy ul. Wileńskiej 6, 6a, 12, 12a w Warszawie została ustanowiona hipoteka, jako zabezpieczenie kredytu konsorcjalnego na zakup lokomotyw.

Zmiana zabezpieczenia wymagała uzyskania:

- zgody Walnego Zgromadzenia,

Zgodę banków - uczestników Konsorcjum Bankowego - na zmianę hipoteki uzyskaliśmy w styczniu 2002 r. Otrzymane zaświadczenie dla notariusza dotyczące zgody Banków na dokonanie nowego zastawu hipotecznego jest niezbędne do sporządzenia aktu notarialnego, ustanawiającego hipotekę, który będzie podstawą jej wpisu do księgi wieczystej nowo zastawianej nieruchomości. Dopiero po wykonaniu powyższych czynności prawnych Banki zniosą zastaw hipoteczny na nieruchomościach przy ul. Wileńskiej 6, 6a, 12, 12a.

Dyrektor ds. Pracowniczych

Warszawa, 14.01.2002

Odpowiadając na przekazane pismem nr LP-043/76/01/V z dnia 18 grudnia br., oświadczenie pana senatora Kazimierza Pawełka w sprawie losów domu po Marii i Jerzym Kuncewiczach, uprzejmie informuję, że zgodnie z informacjami uzyskanymi od pana Edwarda Balawejdera, przewodniczącego Fundacji Kuncewiczów, pan Witold Kuncewicz, jako właściciel i jedyny spadkobierca pragnie pilnie, ze względu na swoje trudności materialne, sprzedać posiadłość rodziców. Dokonana została oficjalna wycena domu wraz z wyposażeniem wnętrz. Kwota wyceny wynosi 1 mln 600 tys. zł. Ze względu na niezwykłą szczupłość środków budżetowych jaką dysponuje Minister Kultury, jest to kwota leżąca absolutnie poza możliwościami finansowymi Ministerstwa. Jednakże, gdyby znalazły się nawet środki finansowe na wykupienie, nie rozwiąże to problemu utrzymania domu i posiadłości w należytym stanie. Władze samorządowe szczebla powiatowego i wojewódzkiego, do których zwróciła się Fundacja, nie są zainteresowane w partycypowaniu w kosztach wykupu i późniejszego utrzymania budynku. Fundacja zwracała się również do Stowarzyszenia Rzemiosła, pani Barbary Piaseckiej Johnson i innych osób oraz firm prywatnych o wsparcie finansowe Fundacji, by wykupić posiadłość. Jak na razie nie przyniosło to żadnych rezultatów. Podczas rozmów z przedstawicielami Ministerstwa pan E. Balawejder nie przedstawił żadnego projektu dalszego funkcjonowania posiadłości, poza ogólnymi stwierdzeniami o ewentualnym przyszłym domu pracy twórczej, czy pensjonacie artystycznym. Pragnę dodać, iż powyższe koncepcje przyszłego funkcjonowania takich instytucji są w obecnej rzeczywistości całkowicie nierealne.

Chciałbym wyraźnie zaznaczyć, iż członkowie kierownictwa resortu kultury doceniają niezwykłą wartość kulturową Kuncewiczówki. Jednak w sytuacji przedstawionej powyżej Minister Kultury może jedynie rozpatrzyć możliwość podjęcia rozmów z władzami samorządowymi w sprawie rozważenia dalszych losów tego obiektu. Wiązałoby się to z próbą negocjacji przełożenia terminu sprzedaży domu.

Uprzejmie proszę o przekazanie mojej odpowiedzi na oświadczenie, panu senatorowi Kazimierzowi Pawełkowi.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 16.01.2002 r.

W odpowiedzi na pytania zawarte w oświadczeniu złożonym przez Pana Adama Bielę podczas 5 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 grudnia 2001 r., uprzejmie informuję:

- prowadzenie zbiorczej ewidencji stanu realizacji pozacenowych zobowiązań inwestorów, wynikających z umów sprzedaży akcji, koordynowanie działań delegatur Ministra w tym zakresie oraz nadzorowanie realizacji pozacenowych zobowiązań inwestorów w stosunku do spółek.

W przypadku naruszenia bądź nie wykonania zobowiązań wynikających z umów prywatyzacyjnych, Skarb Państwa podejmuje działania w celu ich wyegzekwowania.

W odniesieniu do nałożonego w art. 20 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o regulacji rynku cukru na Ministra Skarbu Państwa, obowiązku przeprowadzenia niezwłocznego połączenia Spółek Cukrowych oraz cukrowni w których Skarb Państwa i Spółki Cukrowe posiadają łącznie 100% akcji, należy stwierdzić, iż Minister Skarbu Państwa podjął działania w celu wykonania przepisu art. 20 ustawy.

W obecnej sytuacji - w związku z postanowieniami sądów wobec Śląskiej Spółki Cukrowej oraz cukrowni grupy gdańskiej (Nowy Staw S.A., Malbork S.A. i Pruszcz S.A.) i grupy szczecińskiej (Gryfice S.A. i Kluczewo S.A.), o zabezpieczenie powództwa inwestorów poprzez zakaz jakiegokolwiek rozporządzania akcjami przez ich dotychczasowych właścicieli - nie jest możliwe rozpoczęcie procesu utworzenia Krajowej Spółki Cukrowej z udziałem wymienionych spółek. Istnieje bowiem realne zagrożenie, że włączenie do planu połączenia tych spółek, zgodnie z art. 20 pkt 1 Ustawy, może spowodować odmowę rejestracji przez sąd Krajowej Spółki Cukrowej.

W celu umożliwienia skutecznej kontynuacji procesu tworzenia Krajowej Spółki Cukrowej, w Ministerstwie Skarbu Państwa uruchomiono prace nad przygotowaniem projektu nowelizacji ustawy o regulacji rynku cukru. W dniu 14 grudnia 2001 r. odbyła się konferencja uzgodnieniowa z przedstawicielami poszczególnych resortów, które zgłosiły propozycje zmian do projektu noweli. Skorygowana wersja noweli przedmiotowej ustawy zostanie wniesiona pod obrady Komitetu Rady Ministrów z wnioskiem o skierowanie projektu do parlamentu jako przedłożenia rządowego.

z up. SEKRETARZ STANU

Marek Dyduch

Warszawa, dnia 18 stycznia 2002 r.

Stosownie do postanowienia art. 49 ust. 5 Regulaminu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce Pana Marszałka odpowiedź na skierowane do mnie przez Pana Adama Bielę oświadczenie złożone podczas 5 posiedzenia Senatu w dniu 13 grudnia 2001 r. dotyczące opóźnień w realizacji płatności ryczałtów należnych kuratorom sądowym za sprawowane przez nich dozory lub nadzory.

Szczególny nacisk położony został na nowe zadania resortu, które wynikały z wejścia w życie w ubiegłym roku nowych regulacji prawnych. Były nimi m. in. przejęcie przez sądy spraw rozpatrywanych dotychczas przez kolegia do spraw wykroczeń (skutkiem czego obciążenie wydziałów karnych uległo zwiększeniu o 100%), wejście w życie ustawy regulującej ustrój sądownictwa powszechnego czy też ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym.

Dodatkowo uległa ona pogorszeniu przez fakt wejścia jednostek organizacyjnych wymiaru sprawiedliwości w 2001r. z zadłużeniem sięgającym 3,5% całego budżetu na rok 2000. Spowodowane było to decyzją Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2000 r. (znak BP 2/433/11/6/2000), przez którą wydatki dla części 37 - "Sprawiedliwość" uległy ograniczeniu o ponad 169 mln zł. Zobowiązania zostały uregulowane w styczniu 2001r., lecz obciążyło to budżet ubiegłoroczny.

Wszystkie kwoty, które Ministerstwo Sprawiedliwości otrzymuje z budżetu państwa były - i są nadal - rozdzielane proporcjonalnie do planów finansowych jednostek i natychmiast do nich przekazywane. Jednak po przekazaniu środków finansowych do sądu, jedynie od decyzji jego kierownika zależy, które ze zobowiązań będą uregulowane w pierwszej kolejności.

Trudnej sytuacji finansowej resortu w 2001 r. nie mógł w istotny sposób poprawić rygorystyczny program oszczędnościowy realizowany we wszystkich jednostkach.

Również kolejne działania podejmowane w celu pozyskania dodatkowych środków finansowych niezbędnych dla sprawnego przebiegu postępowań w świetle istniejących uwarunkowań makroekonomicznych nie mogły przynieść pożądanych rezultatów.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.01.21

Za podstawową jednostkę lokalnego rynku pracy uznaje się powiat, a nie gminę. Dane statystyczne dotyczące bezrobocia opracowywane przez GUS podawane są w rozbiciu na kraj, województwo i powiat. W obecnym stanie prawnym nie jest możliwe podawanie danych statystycznych odnośnie bezrobocia w rozbiciu na poszczególne gminy. Dlatego też gmina, nie stanowiąc jednostki lokalnego rynku pracy, nie może być uznana za zagrożoną bezrobociem strukturalnym. Za zagrożony bezrobociem strukturalnym może zostać uznany tylko powiat jako całość.

Rozporządzenie określające powiaty (a w ich ramach gminy) uznane za zagrożone szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym zostało przez Radę Ministrów przyjęte w dniu 18 grudnia 2001 r. i opublikowane w Dz.U. Nr 151 poz. 1702. Wśród tych powiatów nie wymieniono powiatu jasielskiego. Tworząc obecnie obowiązującą listę powiatów Rada Ministrów przyjęła kryteria przyjęte przez Zespół Społeczo-Rządowy (m.in.: 150% średniej krajowej stopy bezrobocia w marcu przez trzy ostatnie lata), a powiat jasielski żadnego z nich nie spełnił.

W ostatnim kwartale 2001 r. rozpoczęto wdrażanie Programu Reorientacji/Przekwalifikowań (podkomponent B1 Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich), współfinansowanego ze środków pochodzących z pożyczki Banku Światowego. W ramach programu realizowane będą aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu: usługi związane z zatrudnieniem (poradnictwo, informacja zawodowa i pośrednictwo pracy), usługi szkoleniowe (w tym tzw. on the job training - szkolenie przy pracy dla osób, które mogą po zakończeniu programu zostać zatrudnione u pracodawcy prowadzącego szkolenie), usługi okresowego zatrudnienia, centra wspierania przedsiębiorczości, inkubatory i plany lokalnego rozwoju. Usługi te przeznaczone są dla osób zamieszkałych w gminach wiejskich, miejsko-wiejskich i miastach do 15 000 mieszkańców, które są bezrobotnymi, znajdują się w okresie wypowiedzenia do 90 dni, lub są rolnikami prowadzącymi gospodarstwo rolne do 3 ha przeliczeniowych, lub też prowadzą gospodarstwo domowe z osobami powyżej wymienionymi, w którym dochód na osobę jest mniejszy niż jedna trzecia przeciętnego wynagrodzenia. Program jest wdrażany przez Wojewódzkie Urzędy Pracy, które w drodze konkursów wyłaniają usługodawców i monitorują realizację umów na usługi.

Do końca 2001 roku program był współfinansowany ze środków rezerwy celowej na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 sierpnia 2000 roku w sprawie zasad, warunków i trybu wspierania środkami budżetu państwa programów inicjowanych przez organy samorządu województwa (Dz.U. Nr 68, poz. 806, z późn. zm.). Województwo w ramach tej rezerwy otrzymało 4 458 751 zł i zrealizowało usługę okresowego zatrudnienia, w związku z działaniami infrastrukturalnymi w ramach usuwania skutków powodziowych. Od roku 2002 rozpoczyna się realizacja pozostałych usług. Usługi będą współfinansowane z rezerwy celowej na dofinansowanie Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich.

Polska po przystąpieniu do Unii Europejskiej będzie mogła korzystać ze wsparcia europejskich funduszy strukturalnych, których głównym zadaniem jest promowanie spójności społeczno-gospodarczej UE. Jednym z powyższych funduszy jest Europejski Fundusz Społeczny (EFS), współfinansujący działania krajów członkowskich w dziedzinie polityki zatrudnienia i rozwoju zasobów ludzkich.

Realizacja programu Phare 2000 jest zaplanowana na lata 2001-2003.

Realizacja programu Phare 2001 przewidziana jest na lata 2002-2004.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 22 stycznia 2002 r.

Po wszechstronnym zbadaniu sprawy posiadania paszportu dyplomatycznego przez pana Andrzeja Olechowskiego stwierdzam, że w obowiązujących przepisach prawnych nie ma podstaw do podjęcia decyzji o wydaniu Mu takiego paszportu. W konsekwencji bezprzedmiotowa jest dyskusja o tym, czy pan A. Olechowski miał prawo posługiwać się tym paszportem przy okazji prywatnych podróży zagranicznych. Obowiązujące przepisy stanowią natomiast, że w uzasadnionych wypadkach Minister Spraw Zagranicznych może zwolnić osobę uprawnioną do posługiwania się paszportem dyplomatycznym od obowiązku deponowania go w składnicy paszportowej. Nie istnieją dokumenty stwierdzające podjęcie takiej decyzji w odniesieniu do Pana A. Olechowskiego.

Niezależnie od formalnego stwierdzenia braku podstaw prawnych dla wydania p. A. Olechowskiemu paszportu dyplomatycznego uważam za niezbędne zwrócenie uwagi na inny aspekt tego zagadnienia. Zgodnie z istniejącą w MSZ dokumentacją p. A. Olechowski otrzymał paszport dyplomatyczny bezpośrednio po zakończeniu pracy na stanowisku ministra spraw zagranicznych RP. W tych samych okolicznościach paszporty dyplomatyczne otrzymali także dwaj inni byli ministrowie spraw zagranicznych, panowie Dariusz Rosati i Władysław Bartoszewski. Można zatem stwierdzić, że ukształtowała się tu pewna praktyka.

Wyrażam pogląd, że praktyka ta powinna zostać usankcjonowana w przepisach. Byli ministrowie spraw zagranicznych nie są bowiem anonimowymi podróżnymi. Powszechnie uważa się ich za cennych partnerów w dyskusjach politycznych i ważnych uczestników znaczących przedsięwzięć z zakresu stosunków międzynarodowych. Nie ulega wątpliwości, że tego typu aktywność znanych osobistości jest korzystna dla wizerunku państw, z których pochodzą. Według informacji posiadanych przez MSZ, wiele państw na tej właśnie podstawie przyznaje swoim byłym ministrom spraw zagranicznych przywilej posługiwania się paszportem dyplomatycznym.

Chciałbym poinformować, że z w/w względów zamierzam wystąpić o stosowną nowelizację odnośnego Rozporządzenia Rady Ministrów, zmierzającą do stworzenia dla byłych ministrów spraw zagranicznych ograniczonego w czasie uprawnienia do korzystania z paszportu dyplomatycznego. Niezależnie od tego zwrócę się z prośbą do wymienionych w niniejszym piśmie byłych ministrów spraw zagranicznych o powstrzymanie się, do czasu wydania definitywnych decyzji w tej sprawie, od posługiwania się paszportem dyplomatycznych w podróżach o charakterze turystycznym i wypoczynkowym oraz o informowanie urzędującego ministra spraw zagranicznych o każdorazowym zamiarze posłużenia się tym paszportem.

Warszawa, 2002-01-22

W związku z pismem z dnia 5 grudnia 2001 r. znak: LP/043/40/01/V, przy którym przekazano oświadczenie złożone przez senatora Gerarda Czaję w sprawie proponowanych przez Rząd zmian w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) dotyczących zasad rozliczania zakładów pracy chronionej, informuję, że przekazany przez Rząd pod obrady Sejmu projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług nie zawiera zmian dotyczących zasad rozliczeń zakładów pracy chronionej.

Kwotę zwrotu, o której mowa wyżej, stanowi iloczyn liczby osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie pracy chronionej lub zakładzie aktywności zawodowej w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz najniższego wynagrodzenia pracowników ogłoszonego przez ministra właściwego do spraw pracy w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Kodeksu pracy. Do wyliczeń przyjmuje się najniższe wynagrodzenie obowiązujące w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego miesiąc obliczeniowy, z tym że w przypadku zatrudnienia osób niepełnosprawnych zaliczanych do:

3. znacznego stopnia niepełnosprawności - do wyliczeń przyjmuje się trzykrotność najniższego wynagrodzenia.

1.podatku akcyzowego oraz innym podatnikom sprzedającym wyroby akcyzowe, z wyjątkiem wyrobów wymienionych w załączniku nr 6 do ustawy o VAT w poz. 8, 9, 11 i 20,

Kwota zwrotu jest wpłacana przez urząd skarbowy na rachunek bankowy prowadzącego zakład pracy chronionej, po sprawdzeniu, czy kwota podatku wynikająca ze złożonej deklaracji dla podatku od towarów i usług została wpłacona za dany miesiąc. Zwrot z urzędu skarbowego dokonywany jest w terminie nie dłuższym niż 25 dni od dnia dokonania wpłaty podatku przez podatnika.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.01.22

W związku z "Oświadczeniem złożonym przez senator Wiesławę Sadowską oraz senatora Zbigniewa Gołąbka na 4. posiedzeniu Senatu w dniu 29 listopada 2001 r." - jednym z trzech przekazanych przy piśmie z 5 grudnia 2001 r. znak: LP/043/50/01/V - w którym zostały poruszone problemy dotyczące Fabryki Broni "Łucznik" - Radom Sp. z o.o. w Radomiu

- na wstępie uprzejmie przepraszam Pana Marszałka za zwłokę w udzieleniu odpowiedzi, wynikłą z tego, iż zgodnie z ustawą z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie świadczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1, z późn. zm.) do końca grudnia 2001 r. dysponentem Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych był Prezes Krajowego Urzędu Pracy, a nadzór i kontrolę nad Funduszem sprawowała Rada Funduszu. Zatem poza gestią Ministra Pracy i Polityki Społecznej pozostawały sprawy poruszone w Oświadczeniu; Również jedynie ówczesny dysponent mógł dostarczyć stosownych informacji, po których otrzymaniu pozwalam sobie przesłać je Panu Marszałkowi ujęte w osobną notatkę.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner

Warszawa, 2002-01-22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny i ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 12, poz. 92) art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) otrzymał inne brzmienie, w wyniku którego zwolnieniu z podatku od towarów i usług podlega import towarów zwolnionych od cła na podstawie art. 190⁽⁹⁾ Kodeksu celnego z wyłączeniem towarów, które zostały przywiezione w drodze zamówienia wysyłkowego.

Uregulowania zawarte w ww. ustawie o zmianie ustawy - Kodeks celny oraz ustawy o podatku od towarów i usług są wynikiem implementacji prawa unijnego do prawodawstwa Rzeczypospolitej Polskiej. Na mocy bowiem art. 68 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z drugiej strony (Dz.U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38) Polska jest zobowiązana zbliżać istniejące ustawodawstwo do ustawodawstwa istniejącego w Unii Europejskiej.

Zgodnie z dyrektywą z dnia 28 marca 1983 r. (83/181/EEC) określającą zakres art. 14 (1) (d) Dyrektywy 77/388/EEC dotyczącego zwolnienia z podatku od wartości dodanej ostatecznego importu niektórych towarów - towary o łącznej wartości nie przekraczającej 10 EURO są zwolnione w momencie przekraczania granicy. Państwa członkowskie mogą udzielić zwolnienia dla towarów importowanych o łącznej wartości większej niż 10 EURO, lecz nie większej niż 22 EURO. Jednakże, Państwa Członkowskie mają prawo wyłączyć ze zwolnienia przewidzianego w pierwszym zdaniu pierwszego podparagrafu towary, które zostały zaimportowane w drodze zamówienia wysyłkowego. Powyższy przepis został w całości wprowadzony do regulacji obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Regulacja ta została wprowadzona również w wyniku postulatów zgłaszanych przez firmy zajmujące się sprzedażą wysyłkową na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, będące podatnikami podatku od towarów i usług, w celu wyrównania zasad konkurencyjności.

W odniesieniu do kwestii oddziaływania tego rozwiązania na prawa konsumentów zagwarantowanych w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271), należy zauważyć, iż wartość zaimportowanej przesyłki - 22 EURO (tj. ok. 79 zł) determinuje nieopłacalność zwrotu przez konsumenta zaimportowanej przesyłki, koszty przesyłki bowiem byłyby zbyt wysokie w stosunku do wartości przesyłki, nawet jeśli przesyłki te podlegałyby zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

Odnośnie kwestii przygotowania urzędów celnych i współpracujących z nimi urzędów pocztowych informuję, iż przepis dotyczący opodatkowania podatkiem VAT od towarów zaimportowanych w drodze zamówienia wysyłkowego został wprowadzony ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny i ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 12, poz. 92) i zaczął obowiązywać od dnia 1 stycznia 2002 r. Odpowiednio wydłużony termin vacatio legis umożliwiał zatem odpowiednie przygotowanie się do prawidłowego wypełnienia nałożonych obowiązków - zarówno na organy celne, jak i podatników.

Jednoczenie uprzejmie informuję, iż brak jest danych statystycznych o liczbie przesyłek przesyłanych w drodze zamówienia wysyłkowego o wartości 22 EURO.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002.01.23

Ustosunkowując się do oświadczenia Pani Senator Krystyny Sienkiewicz w sprawie wydawania zaświadczeń o wysokości zaległości podatkowych przez urzędy skarbowe i Zakład Ubezpieczeń Społecznych, złożonego na 5 posiedzeniu Senatu w dniu 13 grudnia 2001 r. przesłanego przy piśmie z dnia 18 grudnia 2001 r. Nr LP/043/70/01/V, uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Urzędy skarbowe i Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydają zaświadczenia na podstawie przepisów działu VII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Obowiązek wydawania zaświadczeń na podstawie ww. przepisów w odniesieniu do urzędów skarbowych wynika z art. 3 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, zaś w odniesieniu do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).

Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia jest wszczynane na podstawie żądania osoby uprawnionej. Przepisy nie dają podstaw do wystawiania zaświadczeń z urzędu. Osoba ubiegająca się o zaświadczenie powinna zatem wykazać swój interes prawny lub powołać przepis prawny dający podstawę tych starań. Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni (art. 217 § 3 Kpa). Stosownie do art. 218 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego, to w takim przypadku organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Organ administracji publicznej przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające (art. 218 § 2 Kpa).

Rozważając propozycję Pani Senator, zastąpienia zaświadczenia o wysokości zaległości podatkowych oświadczeniem składanym przez przedsiębiorcę należy zwrócić szczególną uwagę na zupełnie odmienny charakter prawny takich dokumentów. Zaświadczenie stanowi dokument urzędowy. Przepisy art. 76 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137, poz. 926 ze zm.) nadają dokumentom urzędowym szczególną moc dowodową uznając, że stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Szczególna moc dowodowa zaświadczenia ma na celu uproszczenie postępowania, w którym istotnym jest stan zaległości podatkowych podatnika. Istnienie zaświadczenia wyłącza bowiem potrzebę przeprowadzenia dowodów co do faktów stwierdzonych w zaświadczeniu. Natomiast oświadczenie stanowi typ dokumentu prywatnego. Dokument prywatny jest dowodem na to, że osoba która go podpisała twierdzi to, co znajduje się w treści dokumentu. Wartość dowodowa oświadczenia zbliżona jest więc do wartości dowodowej zeznań strony lub świadka i w przeciwieństwie do zaświadczenia, oświadczenie wymaga dodatkowej weryfikacji przy wykorzystaniu innych dowodów. Nadanie oświadczeniu klauzuli o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań bez wątpienia podniesie wiarygodność danych w nim zawartych ale i tak nie zwalnia organu prowadzącego postępowania od jego weryfikacji.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że wyeliminowanie przepisów prawnych, które nakładają obowiązek przedłożenia zaświadczenia o wysokości zaległości podatkowych i w zamian za to wprowadzenie obowiązku przedłożenia oświadczenia składanego pod rygorem odpowiedzialności karnej za składnie fałszywych zeznań tylko pozornie upraszczałoby działalność gospodarczą. Przykładowo, obecnie w postępowaniu o zamówienie publiczne przedłożone zaświadczenie rozstrzyga kwestię braku zaległości podatkowych i zamawiający nie musi na tę okoliczność przeprowadzać żadnych dodatkowych czynności dowodowych. W sytuacji gdyby zostało złożone oświadczenie o braku zaległości obowiązkiem zamawiającego stałoby się wystąpienie do właściwego urzędu skarbowego (jednostki Zakładu Ubezpieczeń Społecznych) o jego weryfikację, co powodowałoby znaczne przedłużenie postępowania o zamówienie publiczne. Nakłady pracy w urzędzie skarbowym na dokonanie czynności sprawdzających stan zobowiązań przedsiębiorcy byłyby zaś identyczne.

Obowiązek przedłożenia zaświadczenia o braku zaległości podatkowych jest też istotnym bodźcem do uregulowania zaległości podatkowych pod sankcją wyeliminowania z procedury przetargowej, czy też odmowy udzielenia kredytu. Praktyka wskazuje wiele przypadków gdy podatnik obowiązek uregulowania zaległości podatkowych "uświadamia" sobie dopiero w ramach ubiegania się o zaświadczenie o ich braku. W sytuacji gdy wystarczyłoby jedynie przedłożenie oświadczenia o braku zaległości podatkowych podatnik, często nieświadomie, narażałby się na odpowiedzialność karną nie znając rzeczywistego stanu swoich zobowiązań podatkowych.

Dokument urzędowy, jakim jest zaświadczenie o braku zaległości podatkowych (zaległości w składkach na ubezpieczenie społeczne) żądane w postępowaniu o zamówienie publiczne, podnosi wiarygodność finansową podmiotu ubiegającego się o zamówienie. To zaś gwarantuje właściwą i terminową realizację zamówienia i trafne wydatkowanie środków publicznych. Oświadczenie zamiast zaświadczenia znacznie podwyższałoby ryzyko w wyborze kontrahenta. Wykluczyć należy zmianę przepisów (art. 217 § 2 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego), w wyniku której obywatel nie miałby prawnej możliwości uzyskania zaświadczenia z organu administracji publicznej ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego, albowiem stanowiłoby to zbyt głęboką ingerencję w sferę stosunków cywilnoprawnych, np. bank, czy też organizator przetargu nie mógłby wymagać od klienta przedłożenia zaświadczenia o wysokości zaległości podatkowych lub zaświadczenia o wysokości dochodu.

Odnosząc się do oświadczenia Pani Senator w kwestii terminowości wydawania zaświadczeń pragnę zauważyć, urzędy skarbowe wydają w większości przypadków zaświadczenia o wysokości zaległości podatkowych w terminie krótszym niż 7 dni. Siedmiodniowy termin ma umożliwić zebranie przez właściwy urząd skarbowy informacji z innych urzędów skarbowych, jeżeli zachodzi konieczność zamieszczenia tych informacji w zaświadczeniu. Obecnie w urzędach skarbowych jest wdrażany system informatyczny POLTAX, który ma umożliwić natychmiastowe gromadzenie pełnych danych o podatku co w znacznym stopniu przyspieszy i uprości proces wydawania zaświadczeń.

Natomiast z wyjaśnień uzyskanych od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika zaś, że przyczyną występujących obecnie niedogodności przy uzyskiwaniu przez płatników składek zaświadczeń o niezaleganiu z opłacaniem składek jest niepełne funkcjonowanie Kompleksowego Systemu Informatycznego. Z uwagi na występujące problemy z przetwarzaniem dokumentów ubezpieczeniowych, których główną przyczyną są występujące w nich błędy, zgromadzone dane są niejednokrotnie niewystarczające do wystawienia zaświadczenia. Stąd też zachodzi konieczność przedkładania przez płatnika składek, ubiegającego się o zaświadczenie, dokumentów ubezpieczeniowych potwierdzających brakujące dane. W przypadku zastąpienia zaświadczeń oświadczeniami, zdaniem Zakładu, mogą jednak wystąpić problemy z weryfikacją oświadczenia. W obecnej sytuacji weryfikacja oświadczeń stanowiłaby większy problem dla Zakładu, niż wydawanie zaświadczeń - z uwagi na brak wystarczających danych. W przypadku ubiegania się o wydanie zaświadczenia, dokumenty ubezpieczeniowe potwierdzające brakujące dane dostarcza do Zakładu płatnik składek, zaś uzyskanie brakujących danych w przypadku weryfikacji oświadczenia byłoby o wiele trudniejsze, albowiem obecnie nie można stwierdzić, czy brak danych w bazie jest zawiniony przez płatnika składek, czy też przez Zakład.

Z wyrazami szacunku

dla Pana i Pani Senator K. Sienkiewicz

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2002-01-23

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 8 stycznia 2002 roku znak: LP/043/02/02/V, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Janusza Koniecznego na 6. posiedzeniu Senatu w dniu 21 grudnia 2001 r. w sprawie wejścia w życie ustawy o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia - pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie.

Przepis art. 12 ust. 2 omawianej ustawy zobowiązuje ministra właściwego do spraw finansów w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa i rozwoju wsi do określenia w drodze rozporządzenia, szczegółowych zasad rozliczania Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z właściwymi starostami w zakresie przekazywania środków finansowych na wypłaty ekwiwalentów, sposoby i terminy płatności, uwzględniając roczne rozmiary zalesień.

Z kolei przepis art. 13 zobowiązuje ministra właściwego do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa i rozwoju wsi, w terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia ustawy, określić w drodze rozporządzenia zasady współdziałania Lasów Państwowych ze starostami w zakresie sporządzania planów zalesiania i uproszczonych planów urządzania lasu, szkoleń, nadzoru nad wykonywaniem prac zalesieniowych oraz dostarczania sadzonek, biorąc pod uwagę roczne rozmiary zalesień, jakość gleb przeznaczonych do zalesienia, dobór gatunków drzew i krzewów na poszczególnych klasach gruntów.

Natomiast w związku z wystąpieniem Starosty Przemyskiego w sprawie interpretacji przepisów art. 3 ust. 7 omawianej ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesiania (Dz.U. Nr 73, poz. 764) Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem z dnia 29 grudnia znak: GZ.tr.022-8/2001 poinformowało Starostwo Powiatowe w Przemyślu, że wnioski właścicieli gruntów skierowane do starosty o wyrażenie zgody na przeznaczenie gruntu rolnego do zalesienia, które wpłynęły do Urzędu Starosty przed dniem 1 stycznia 2002 roku tj. dniem wejścia w życie przepisów tej ustawy należy traktować tak, jakby wpłynęły w dniu 1 stycznia 2002 roku.

MINISTER

z up.

Kazimierz Gutowski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 23-01 2002

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 8 stycznia 2002 roku (znak: LP/043/06/02/V) przekazującym tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Andrzeja Spychalskiego podczas VI posiedzenia Senatu RP w dniu 21 grudnia 2001 roku pragnę poinformować, że dostrzegam także potrzebę nowelizacji Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego i jej dostosowania do obecnych innych regulacji prawnych. Obecnie brzmienie tej ustawy zawiera wiele luk, które powinny być uzupełnione. Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę na konieczność dokonania szerszej nowelizacji Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, wkraczającej poza wskazane przez Senatora Andrzeja Spychalskiego artykuły nr 10, 30 i 46, propozycji które jednak wymagają głębszej analizy.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 2002-01.25

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na przekazane przy piśmie znak: LP/043/04/02/V z 8.01.2002 r. oświadczenie Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej Pana Adama Gierka i Pana Jerzego Markowskiego złożone podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 grudnia 2001 roku w sprawie likwidacji Kopalni Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. pragnę przekazać informację sporządzoną w oparciu o dokumenty i notatki z lat 1998-2001. Niezależnie jednak od wniosków, które wynikają z dokumentów, które są dostępne, również w opinii Ministra Gospodarki Zachodzi konieczność ponownego zbadania sprawy i zgodnie z sugestią Panów Senatorów utworzony zostanie zespół niezależnych ekspertów dla wyjaśnienia tematu.

Kopalnia Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" od lipca 1993 r. weszła w skład Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. stanowiąc jeden z 11 jego zakładów. Następnie aktem notarialnym z dnia 21.09.1996 r. przekształcona została w jednoosobową spółkę ze 100% udziałem KHW S.A. pod nazwą KWK "Niwka-Modrzejów" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Przekształcenia dokonano w ten sposób, że zobowiązania powstałe w KWK "Niwka-Modrzejów" do momentu przekształcenia jej w Spółkę (ok. 210 mln zł) pozostały w bilansie KHW S.A.

Od początku działalności KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. ponosiła straty. W ciągu 2,5 miesiąca działalności tj. do końca roku 1996 wyniosły one już 28 536,2 tys. zł. Całkowita strata netto w okresie funkcjonowania spółki jako samodzielnego podmiotu gospodarczego, do momentu postawienia jej w stan całkowitej likwidacji (tj. do dnia 07.04.1999 r.) wyniosła ogółem 251 363 tys. zł i przekroczyła kwotę kapitału własnego o ponad 40 000 tys. zł.

W roku 1998 Zarząd KHW S.A. w celu poprawienia sytuacji ekonomicznej KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. stworzył jej preferencyjne warunki poprzez ograniczenia do minimum nieefektywnego eksportu (na poziomie ok. 0,5% wielkości sprzedaży - przy średnim eksporcie kopalń KGK na poziomie ok. 28%) i umożliwienia pełnego wykorzystania zdolności produkcyjnej. Ponadto, celem ograniczenia nadmiernego zatrudnienia alokowano 648 pracowników do innych kopalń KHW S.A.. Dla 255 pracowników umożliwiono skorzystanie z górniczego pakietu socjalnego. Pomimo tych działań, w roku 1998 KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. uzyskała ujemną akumulację na sprzedaży węgla wynoszącą 12,73 zł/tonę.

W drugiej połowie 1998 roku po przyjęciu przez Rząd RP w dniu 30.06.1998 r. programu "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998 - 2002", KHW S.A. przystąpił do opracowania Biznes Planu na lata 1998 - 2005, w którym jednym z założeń było zmniejszenie zdolności produkcyjnych. Wykonano szereg symulacji i analiz własnych oraz zleconych jednostkom naukowo-badawczym. Analizy te wykazały trwałą nierentowność KWK "Niwka-Modrzejów", co było podstawą do podjęcia decyzji o likwidacji tej kopalni. Dalsze utrzymywanie, na dotychczasowym poziomie wydobycia w nierentownej KWK "Niwka-Modrzejów" wiązałoby się z koniecznością jego ograniczenia w pozostałych kopalniach KGK o lepszej kondycji techniczno-ekonomicznej. Ponadto, należy zauważyć, że aby zapewnić kopalni dalszy front eksploatacyjny po zczerpaniu udostępnionych zasobów, prace przygotowawcze związane z udostępnieniem i przygotowaniem do wydobycia kolejnych partii pokładów, należałoby rozpocząć już w roku 2000. W sytuacji zadłużonej kopalni, ponoszenie bardzo wysokich kosztów inwestycyjnych związanych z udostępnieniem zasobów byłoby niemożliwe. Również KHW S.A. nie był w stanie zapewnić KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. pomocy finansowej na prowadzenie prac udostępniających.

- w pokładzie 409 - 945 tys. ton,

Podejmując decyzje o likwidacji kopalni wzięto pod uwagę fakt, że udostępnione zasoby w pokładzie 510 mogą być wyeksploatowane przez jedną z kopalń sąsiednich bez konieczności utrzymywania do tego celu całej infrastruktury dołowej i powierzchniowej KWK "Niwka-Modrzejów" - która generowała znaczne koszty stałe, zdecydowanie wyższe niż w pozostałych kopalniach KHW S.A.

W dodatku nr 2 (rozliczeniowym) do "Dokumentacji geologicznej złoża węgla kamiennego "Niwka-Modrzejów" zasoby operatywne rozliczono w następujący sposób:

• do zasobów pozabilansowych grupy "b" zaliczono 5 537 tys. ton, w tym:

- w pokładzie 418 - 757 tys. ton,

- urlopów górniczych 489 osób,

- bezwarunkowych jednorazowych odpraw górniczych 637 osób,

W dniu 25.05.1999 r. Zarząd KHW S.A. podpisał z przedstawicielami Związków Zawodowych działających w KWK "Niwka-Modrzejów" porozumienie przy udziale mediatora w osobie Wojewody Śląskiego, w którym ustalono, że udostępnione w pokładzie 510 zasoby w ilości ok. 6 mln ton zostaną przekazane do jednej z sąsiednich kopalń celem ich wyeksploatowania. Strony porozumienia powołały zespół ekspercki, którego zadaniem było dokonanie odpowiednich analiz techniczno-ekonomicznych w celu wyboru kopalni, która przejmie w/w zasoby. W skład zespołu powołano przedstawicieli KHW S.A. KWK "Niwka-Modrzejów". Do współpracy z zespołem, strony zaprosiły niezależnych ekspertów m.in. pracowników naukowych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Po zakończeniu prac - zespół ustalił, że zasoby KWK "Niwka-Modrzejów" udostępnione w pokładzie 510, zostaną przekazane do WKWK "Mysłowice". Analiza opracowana przez zespół ekspercki została pozytywnie zaopiniowana przez zespół pracowników naukowych AGH w Krakowie.

Według dotychczasowych danych, eksploatacja zasobów podkładu 510 przez KWK "Mysłowice" wymagać będzie wykonania szeregu prac przygotowawczych m.in. wykonania przekopu o długości ok. 700 m - koszt tych robót oceniono na ok. 8 mln zł. Wybór terminu eksploatacji zależeć będzie od KWK "Mysłowice". W chwili obecnej KWK "Mysłowice" eksploatuje już udostępnione pokłady, a po ich wybraniu może przystąpić do eksploatacji pokładu 510 w rejonie zlikwidowanej KWK "Niwka-Modrzejów". Należy jednak podkreślić, że aktualne zdolności wydobywcze KHW S.A. nie są w pełni wykorzystane. W przypadku radykalnej poprawy koniunktury światowej na węgiel, KHW S.A. jest w stanie przy już udostępnionych zasobach zwiększyć wydobycie o ponad 20%. Tak więc, w chwili obecnej rozpoczynanie prac przygotowawczych przez KWK "Mysłowice" dla eksploatacji pokładu 510 w rejonie likwidowanej KWK "Niwka-Modrzejów" nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia. W przypadku takiej potrzeby prace zostaną rozpoczęte z odpowiednim wyprzedzeniem, tak aby po wyeksploatowaniu aktualnie udostępnionych zasobów KWK "Mysłowice", kopalnia mogła przedłużyć swoją żywotn0ość o ok. 4 lata zapewniając jednocześnie pracę dla zatrudnionej tam załogi.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Marek Kossowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2002.01.25

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

2) ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 z późn. zm.),

3) ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.),

Ze względu na kryzysową sytuację finansów publicznych, również w grudniu 2001 r., w ustawach okołobudżetowych uchwalonych przez Sejm ograniczono niektóre dotychczasowe uprawnienia o charakterze socjalnym bądź zaopatrzeniowym. I tak np.: dla bezrobotnych - zniesiono uprawnienia do zasiłku przedemerytalnego oraz zmodyfikowano zasady przyznawania świadczenia przedemerytalnego, ograniczając jego wysokość do 200% zasiłku dla bezrobotnych, dla ubezpieczonych - obniżono wysokość zasiłku chorobowego za okres pobytu w szpitalu oraz zniesiono prawo do zasiłku porodowego, dla osób uprawnionych do zasiłków rodzinnych - zaostrzono kryteria dochodowe uprawniające do tych zasiłków, dla kombatantów - zamrożono na 2002 r. wysokość dodatku kombatanckiego i ryczałtu energetycznego oraz ograniczono wysokość ulg za przejazdy środkami transportu zbiorowego. Ponadto zamrożono także składkę na ubezpieczenia zdrowotne, co tym samym przesądza o nie zwiększaniu uprawnień do świadczeń zdrowotnych dla jakiejkolwiek grupy ubezpieczonych.

- dodatki kombatanckie,

- ulgi w transporcie kolejowym i autobusowym,

- zwolnienie rent z podatku dochodowego od osób fizycznych,

- 150% dodatku pielęgnacyjnego dla niezdolnych do samodzielnej egzystencji,

- pierwszeństwo do środowiskowej opieki socjalnej, uzyskania miejsca w domach pomocy społecznej,

Niezależnie od wyżej wymienionych uprawnień, kombatantom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej wskutek zdarzeń losowych lub choroby - jest udzielana pomoc w ramach indywidualnych zapomóg, np. zakup sprzętu rehabilitacyjnego i pomocniczego ułatwiającego życie i pracę, przez organy samorządowe ze środków Państwowego Funduszu Kombatantów. Z tego Funduszu, na preferencyjnych warunkach, udzielana jest kombatantom także pomoc pieniężna na zrekompensowanie nadmiernych wydatków na leki i usługi opiekuńcze. Zasady udzielania tej pomocy określone zostały w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 1998 r., w sprawie kryteriów, form i trybu przyznawania i udzielania pomocy pieniężnej z Państwowego Funduszu Kombatantów (Dz.U. Nr 53, poz. 334).

Przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent ....(Dz.U. Nr 104, poz. 450) wymiar rent wojennych był zróżnicowany w zależności od tego czy zainteresowany miał prawo wyłącznie do renty inwalidy wojennego, czy też łączył prawo do renty inwalidy wojennego z prawem do emerytury. W pierwszym przypadku podstawa wymiaru renty inwalidy wojennego wynosiła 100% przeciętnego wynagrodzenia netto, w drugim zaś (przy uprawnieniach do emerytury) 75% tego wynagrodzenia.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent... oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymiar rent inwalidów wojennych (więźniów obozów koncentracyjnych) dla posiadających jednocześnie prawo do emerytury podwyższono poprzez:

W związku ze zwiększeniem wysokości renty inwalidy wojennego o 45% przeciętnego wynagrodzenia dla inwalidów wojennych uprawnionych do pobierania emerytury - wprowadzono jednocześnie zasadę wypłaty półtora świadczenia (pełna inwalidzka renta wojenna + połowa emerytury lub pełna emerytura + połowa renty inwalidy wojennego).

Taki podział środków odpowiadał inwalidom wojennym i więźniom obozów koncentracyjnych, którzy nie byli w stanie - z uwagi na ciężkie wojenne uszkodzenia zdrowia - wypracować wysokiej emerytury. Obowiązujące zatem rozwiązania w sprawie wypłaty świadczeń zbiegowych (emerytury z rentą inwalidy wojennego) w większym stopniu niż uprzednio sprzyjają realizacji zasad sprawiedliwości społecznej.

Gdy chodzi zaś o uprawnienia wdów po inwalidach wojennych posiadających - przed dniem wejścia w życie powołanej ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent... - prawo zarówno do wojennej renty rodzinnej, jak i własnej emerytury (wypłacanych wówczas w wysokości jednego pełnego świadczenia i drugiego w wysokości 25%), to od dnia wejścia w życie w/w ustawy uprawnienia te zostały zniesione. W konsekwencji zniesienia omawianych uprawnień, uprawnienia emerytalno-rentowe wdów po inwalidach wojennych zostały zrównane z uprawnieniami wdów po zmarłych pracownikach (górnikach, marynarzach, hutnikach itp.), które w powszechnym systemie emerytalno-rentowym, w razie zbiegu prawa do własnej emerytury z prawem do wypadkowej renty rodzinnej - mają prawo tylko do jednego z tych świadczeń, wygranego lub korzystniejszego.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej powody mające wpływ na podejmowane dotychczas działania w sprawie modyfikacji uprawnień inwalidów wojennych, wojskowych oraz członków ich rodzin, sytuację wielu milionów osób bezrobotnych oczekujących na poprawę swojego losu oraz kryzysową sytuację finansów państwa - obecnie nie ma warunków do podejmowania działań zmierzających do zwiększenia preferencyjnych uprawnień do świadczeń dla wybranych grup społecznych.

Gdy chodzi jednak o sprawę ujednolicenia wysokości rent wojennych i wojskowych to dla uregulowania tej sprawy resort pracy i polityki społecznej przygotowuje propozycje ujednolicenia - od dnia 1 stycznia 2003 r. - podstaw wymiaru tych rent.

Jerzy Hausner

* * *

Warszawa, dn. 28.01. 2002

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
WARSZAWA

Tematyka oświadczenia Senatora Sławomira IZDEBSKIEGO w dużej mierze nawiązuje do przedmiotu wystąpienia Senatorów Zbigniewa GOŁĄBKA i Wiesławy SADOWSKIEJ podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r., dotyczącego sprawy restrukturyzacji produkcji nitrocelulozy w Zakładach Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. w Pionkach. Swoje stanowisko w przedmiotowej kwestii przedstawiłem Panu Marszałkowi w piśmie z dnia 10 grudnia 2001 r. (znak: SO/RS/JK/6272/2001).

1. Na wstępie pragnę podkreślić, że Ministerstwo Gospodarki przykłada szczególną uwagę do problemu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego (ppo). Generalnym celem przebudowy sektora zbrojeniowego jest utworzenie skonsolidowanej i elastycznej struktury produkcji, która spełniałaby wymogi efektywności ekonomicznej oraz była w stanie szybko reagować na zmieniające się potrzeby odbiorców krajowych i zagranicznych. Obecnie w Ministerstwie Gospodarki prowadzone są pilne prace nad Strategią przekształceń strukturalnych przemysłowego potencjału obronnego w latach 2002-2003, obejmującą weryfikację kierunków zmian strukturalnych oraz priorytetów w tym zakresie - określonych w przyjętym w dniu 9 lutego 1999 r. przez Radę Ministrów Programie restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP - w kontekście aktualnych uwarunkowań wynikających z potrzeb modernizacji Sił Zbrojnych, realnych możliwości budżetu państwa, możliwości pozyskania pozabudżetowych źródeł finansowania zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego, a także szans na zwiększenie eksportu specjalnego.

MINISTER

z up.

Andrzej Szarawarski

SEKRETARZ STANU