Swoje oświadczenie adresuję głównie do ministra gospodarki i ministra infrastruktury.

Przypominam, że pan prezydent Rosji powiedział między innymi, iż źle się dzieje, że bilans płatniczy Polski w handlu z Rosją jest niewyrównany, że nasz eksport jest zdecydowanie mniejszy od importu. Wiemy też doskonale, że mamy trudności ze zbyciem węgla - większość kopalń śląskich ma bardzo duże trudności. A nasza lubelska kopalnia "Bogdanka", która jest zagrożona w sposób szczególny importem ze Wschodu, bo ten import idzie przez wschodnią granicę, też ma te kłopoty. I tylko dzięki niezwykłej sprawności i operatywności prezesa kopalni jeszcze znajduje nabywców.

Każdy z nas, a jest nas stu, otrzymał ten druk. Ma on czterysta osiemdziesiąt cztery strony, kosztował łącznie z VAT 30 zł. Nie jest to projekt ustawy, jest to regulamin generalny Światowego Związku Pocztowego, a na końcu jest klauzula: w razie niezgłoszenia w terminie trzydziestu dni, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o umowach międzynarodowych, negatywnej opinii co do zasadności wyboru trybu ratyfikacji dokumentów zostaną one przedstawione prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

Sam Senat wydał na to 3 tysiące zł. Wątpię, czy ktoś przejrzy to wszystko. Zakładając, że przejrzy to tylko 5% nas, proponuję na przyszłość, aby przy tak obszernych drukach zastosować podobną informację jak przy opracowaniach ośrodków badania opinii publicznej, że Kancelaria Senatu powiadomi nas, iż taki druk, o takiej to a takiej treści, z takim to a takim terminem wymagalności, jest do odebrania czy do wglądu w określonym biurze.

Analizując treść ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Program dla Odry - 2006" (DzU nr 98 poz. 1067) i rozporządzeń Rady Ministrów (nr 1255 z dnia 2 października 2001 r. i nr 1573 z dnia 3 grudnia 2001 r.), które nie zawierają odniesień do ochrony dziedzictwa kulturowego w zakresie nakładów finansowych niezbędnych dla jego ratowania oraz udokumentowania podczas działań podejmowanych przy realizacji "Programu dla Odry - 2006", pozwalam sobie przesłać uwagi, opracowane przy współudziale Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu.

Jednocześnie pozwalam sobie zwrócić uwagę na brak w Komitecie Sterującym "Programu dla Odry - 2006", stanowiącym zgodnie z cytowaną ustawą organ opiniodawczo-doradczy Rady Ministrów, przedstawiciela resortu sprawującego nadzór i kontrolę nad ochroną dziedzictwa kulturowego. Ochrona dziedzictwa kulturowego została zapisana w "Strategii modernizacji Odrzańskiego Systemu Wodnego. «Program dla Odry - 2006»" - dokumencie opracowanym w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Ministerstwie Środowiska, przyjętym przez rząd 30 maja 2000 r. jako proponowane założenia do powyższej ustawy.

W dokumencie "Strategia modernizacji Odrzańskiego Systemu Wodnego «Program dla Odry - 2006». Projekt. Materiały dla rządu RP", który określa warunki wyjściowe do analizy problematyki związanej z realizacją "Programu dla Odry - 2006" na obszarach objętych tym programem, nie przeprowadzono wnikliwej analizy stanu zachowania zasobów kulturowych ani wielkości nakładów finansowych niezbędnych dla zminimalizowania zagrożeń dla dziedzictwa kulturowego, związanych z realizacją tego programu. Omawiany program jako instrument rozwoju regionalnego nie może być pozbawiony tak istotnego, wręcz fundamentalnego aspektu związanego z zachowaniem tożsamości kulturowej obszarów Nadodrza, wyrażonej poprzez to dziedzictwo (zabytki i całe zespoły zabytkowe), a także przez inne świadectwa kultury materialnej.

Poszczególne obszary Nadodrza, określone jako odrębne krainy historyczne, posiadają swój własny indywidualny charakter, wyrażony w bogactwie form kultury materialnej i szeroko pojętego krajobrazu kulturowego, przejawiającego się w dziesiątkach tysięcy zabytków, stanowisk archeologicznych, zespołów pałacowo-parkowych, folwarcznych, zamków nadrzecznych, miast integralnie związanych z biegiem rzeki lub jej dopływów, zabytków techniki, często unikalnych w skali Europy, a także innych przejawów historycznego powiązania działalności ludzkiej z rzeką Odrą, stanowiącą od tysięcy lat szlak komunikacyjny.

Przedkładając powyższe, zwracam się z uprzejmą prośbą o poparcie starań w zakresie wprowadzenia stosownych zmian w ustawie, regulujących ten ważny problem, najczęściej związany z bardzo silnie zaakcentowanymi tam aspektami ochrony środowiska kulturowego.

Marian Lewicki

W wyniku powodzi w 2001 r. straty w gospodarce województwa pomorskiego wyniosły prawie 500 milionów zł. W celu uniknięcia w przyszłości takich strat niezbędne jest zrealizowanie na całych Żuławach w latach 2002-2010 inwestycji przeciwpowodziowych o wartości 276 milionów zł, co w stosunku rocznym wymaga wyasygnowania kwoty rzędu 44 milionów zł. Tymczasem na 2002 r. zaplanowano zaledwie 13 milionów 300 tysięcy zł. Środki te są niewystarczające (część 22, dział 710, rozdział 71018 "Regionalne zarządy gospodarki wodnej"), nie gwarantują bowiem zrealizowania zadań związanych z zabezpieczeniem rzek Wisły, Nogatu, Mołtawy, Raduni i Słupi przed groźbą powodzi.

Anna Kurska

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Załatwienie czegokolwiek osobiście w oddziałach Agencji, zwłaszcza w warszawskim, kończy się upokarzającym czekaniem i jest sukcesem, jeśli rolnik-petent zostanie przyjęty przez sekretarkę ważnego urzędnika, co zresztą pozostaje zazwyczaj bez wpływu na bieg sprawy. Natomiast jeśli pojawia się osobnik w rodzaju Grzegorza Wieczerzaka, szybko i bez większych ceregieli sprzedaje się lub oddaje w dzierżawę setki hektarów gruntów, nie badając finansowej wiarygodności takiego kontrahenta.

Według mojej wiedzy pan Grzegorz Wieczerzak w 1990 r. nabył 100% udziałów w Stadninie Koni "Jaroszówka" i dzierżawi grunty rolne we wsiach Jaroszówka, Goliszów i Niedźwiedzice w powiecie legnickim. Od początku działalności poczynał sobie jak rasowy kapitalista - zmienił regulamin pracy i płacy, nie zapewnił deklarowanego pakietu socjalnego. Pracownicy, którzy protestowali, natychmiast lądowali "za bramą" jako bezrobotni. Nie podjął inwestycji, które zobowiązał się przeprowadzić. Grunty rolne, chociaż uprawiane, są wyraźnie zaniedbane pod względem agrotechnicznym, obecnie prowadzi się wyprzedaż bydła, czyli dekapitalizuje się gospodarstwo, co prowadzi w sposób zamierzony lub niezamierzony do ruiny.

Z tego, co było powiedziane wyżej, wynika niedwuznacznie, że Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa nie traktuje nabywców lub potencjalnych dzierżawców jednakowo. Jak sądzę, taka działalność Agencji nie służy polskiemu rolnictwu. Mam nadzieję, że Pan Minister potraktuje ten sygnał jako okazję do dokładnego przyjrzenia się działalności Agencji.

Janusz Bielawski

Szanowny Panie Prezesie!

Według wymogów KPRKCh tym rodzajem opieki pacjenci mogą być objęci wyłącznie na podstawie skierowania wydanego przez lekarza z oddziału szpitalnego. Nowy rodzaj świadczeń medycznych ma na celu objęcie pacjenta kompleksową i sprawną długoterminową pielęgniarską opieką domową. Celem tych działań jest pomoc ciężko choremu człowiekowi w domu.

Szanowny Panie Prezesie, biorąc powyższe pod uwagę, wnoszę o umożliwienie objęcia opieką również pacjentów, którzy spełniają kryteria oceny stanu zdrowia według skali Barthela, a przebywają w środowisku domowym na podstawie skierowania od lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, czyli lekarza pierwszego kontaktu lub lekarza rodzinnego. Poszerzy to krąg osób, u których zostało zakończone leczenie szpitalne, o osoby, które nie były w szpitalu, a wymagają intensywnej opieki pielęgniarskiej.

Krystyna Sienkiewicz

Szanowny Panie Ministrze!

Wnoszę o zmianę §2 pkt 2 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 15 marca 2000 r. w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic, wraz z późniejszymi zmianami, która polega na dopisaniu do listy Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej.

Uzasadnienie:

Zjednoczenie Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej powstało w 1922 r. w Poznaniu jako organizacja jednocząca polskich braci kurkowych. Do wybuchu wojny w skład zjednoczenia wchodziły trzysta siedemdziesiąt dwa bractwa, w zdecydowanej większości z terenów Wielkopolski, Pomorza i Śląska. W 1991 r. dwanaście odrodzonych bractw kurkowych reaktywowało zjednoczenie. Celem jego działalności jest budzenie poczucia obowiązków obywatelskich i państwowych względem państwa polskiego poprzez kontynuowanie tradycyjnego strzelania obywatelskiego oraz pielęgnowanie i szerzenie tradycji idei kurkowych bractw strzeleckich.

Dzisiaj bractwa kurkowe nie bronią już miast przed bezpośrednim zagrożeniem, lecz stoją na straży tradycji. Zjednoczenie jest od 1922 r. członkiem Europejskiej Wspólnoty Strzelców Historycznych (EGS). Organizacja ta powstała w 1955 r. w Eindhoven i zrzesza prawie trzy miliony strzelców z krajów Europy Zachodniej. Celem jej jest pielęgnowanie i kontynuowanie tradycji oraz zwyczajów europejskich strzelców historycznych. EGS organizuje cykliczne imprezy - europejskie spotkania bractw strzeleckich. Dotychczas polscy bracia kurkowi wzięli udział w takich spotkaniach: w 1992 r. w belgijskim Genk, w 1994 r. w niemieckim Medebach, w 1996 r. w holenderskim Haaksbergen, w 1998 r. w Krakowie, a w 2000 r. w niemieckim Garrel.

Obecnie w skład zjednoczenia wchodzi osiemdziesiąt bractw podzielonych na dziewięć historycznych okręgów, jednocząc ponad trzy i pół tysiąca członków. Wszystkie wchodzące w skład zjednoczenia bractwa posiadają osobowość prawną i funkcjonują w myśl przepisów ustawy o stowarzyszeniach. Liczba bractw i braci ciągle wzrasta, gdyż historia nie lubi białych plam.

Celem działalności kurkowych bractw strzeleckich jest między innymi kultywowanie tradycyjnego strzelania obywatelskiego. Przejawem tej działalności było i jest organizowanie zawodów strzeleckich w konkurencjach, których rodowód nierzadko sięga średniowiecza. Bracia kurkowi posługiwali się i posługują bronią palną, obecnie w zdecydowanej większości bronią sportową. Zjednoczone bractwa kurkowe propagują również sport strzelecki wśród szerokich rzesz naszego społeczeństwa, organizując setki imprez o zasięgu lokalnym, krajowym i międzynarodowym.

W aktach wykonawczych do ustawy o broni i amunicji wprowadzono uregulowania, które nie pozwalają zjednoczeniu na korzystanie z takich samych praw, jakie przysługują dzisiaj PZSS, PZŁ i LOK. Przedwojenna ustawa o broni, amunicji i materiałach wybuchowych z 1932 r. w art. 21 ust. 2 pkt c postanawiała, że osoby, które używają broni w celach sportowych i wyćwiczenia się w strzelaniu w dozwolonych przez władze strzelnicach, nie potrzebują pozwoleń w przypadkach używania takiej broni wyłącznie w obrębie strzelnicy.

Krystyna Sienkiewicz

W ślad za tym rozporządzeniem Departament Przeciwepidemiczny i Oświaty Zdrowotnej Głównego Inspektora Sanitarnego pismem nr GIS-EPO - 462/3-1/02 z dnia 15 stycznia 2002 r. nakazał zaprzestanie kontynuacji rozpoczętych w 2001 r. cykli szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu "B" u osób przed zabiegami operacyjnymi i przewlekle chorych.

Nasuwa się też przy tym pytanie, jak się mają takie decyzje do treści zawartych w dokumencie ministra zdrowia zatytułowanym: "Narodowa ochrona zdrowia - strategiczne kierunki działań ministra zdrowia w latach 2002-2003". W tym dokumencie w dziale dotyczącym profilaktycznych i leczniczych ograniczeń chorób masowych, niepełnosprawności i przedwczesnej umieralności zawarte jest stwierdzenie, że egzekwować się będzie szczepienia ochronne i skuteczne zapobieganie chorobom zakaźnym.

Czy możliwe jest, aby zachorowalność na wirusowe zapalenie wątroby typu "B" zależała jedynie od stanu sanitarnego szpitali?

Gerard Czaja

Szanowny Panie Premierze! Szanowny Panie Ministrze!

Szczegółowa analiza zapisów ustawy przeprowadzona przez potencjalnych jej wykonawców, to jest starostwa, gminy, nadleśnictwa, zarządy wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, wykazała, że przy aktualnym stanie prawnym nie może być ona realizowana. Powody są następujące:

- jest ona sprzeczna z innymi ustawami,

- brakuje przepisów wykonawczych.

Sprzeczności z innymi ustawami mogą zablokować całkowicie proces zalesiania. Ustawa wprowadza monopol "Lasów Państwowych" w zakresie opracowywania planów zalesień i dostaw sadzonek, co jest sprzeczne z ustawą z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów oraz z ustawą z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych.

Niejasności i wątpliwości odnoszą się zarówno do podmiotów mogących realizować ustawę, jak i do trybu postępowania. Dla specjalistów, którzy znają praktycznie problem zalesiania gruntów rolnych, ustalony tryb postępowania jest wymysłem niefachowców. Zdaniem praktyków decyzje o zalesianiu gruntu powinny być podejmowane z co najmniej rocznym wyprzedzeniem, ponieważ:

- instytucje realizujące zalesienia muszą planować odpowiednio wcześniej wielkość i asortyment produkcji materiału szkółkarskiego (od roku do trzech lat),

Ustawa stwarza odmienne warunki od zawartych w programie pilotażowym SAPARD, co może wskazywać na to, że w najbliższej przyszłości musi ona być dostosowana do warunków obowiązujących w Unii Europejskiej, ponieważ nie mogą funkcjonować dwa różne systemy rekompensat za zmianę przeznaczenia gruntów.

Oczekiwania rolników są wielkie, a skala problemu jest tak duża, że obciążenia wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz budżetu przekraczają ich możliwości. Przykładowo, w samym ziemskim powiecie kieleckim grunty V i VI klasy - nie licząc innych kwalifikujących się do zalesienia - stanowią ponad 60% ogółu gruntów rolnych i obejmują obszar ponad 65 tysięcy ha. W powiecie tym w ciągu kilkunastu dni stycznia wpłynęło ponad sześćset pięćdziesiąt wniosków dotyczących około 1 tysiąca 300 ha i napływają kolejne. Tymczasem wojewódzki fundusz ochrony środowiska i gospodarki wodnej ustalił dla powiatu kwotę umożliwiającą zalesienie 80 ha gruntów. Danych z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa brak.

Wszystkie wnioski wpływają do starostów, którzy w myśl ustawy podejmują decyzje o zakwalifikowaniu lub niezakwalifikowaniu każdego wniosku i będą odpowiadać przed rolnikami za te decyzje, choć są tylko bezwolnymi wykonawcami decyzji podejmowanych poza nimi. Dodatkowo zostali oni obciążeni obowiązkami ewidencjonowania należności rolników oraz dokonywania wypłat i rozliczania się z ARiMR. Nie wiadomo tylko, czy są to ich zadania własne, zlecone im czy powierzone.

Panie Premierze! Panie Ministrze! Sądzę, że Panowie zdają sobie sprawę z konieczności wprowadzenia daleko idących zmian w ustawie.

Kiedy rolnicy i inni uczestnicy tego procesu będą mieli jasność co do szczegółowego trybu postępowania?

Tadeusz Bartos

Nie budzą mojego zdziwienia same zmiany personalne, do których minister ma prawo, lecz kryteria, którymi posługują się - z naruszeniem prawa - mianowani przez Pana Ministra prezesi jednoosobowych spółek skarbu państwa. Taki przypadek ma miejsce w ZKE SA, gdzie nowo mianowany prezes zarządu prowadzi politykę kadrową wobec kadry kierowniczej w sposób mało zgodny z kryteriami merytorycznej oceny pracowników. Ma też miejsce naruszenie ustawy o związkach zawodowych i kodeksu pracy w stosunku do członków NSZZ "Solidarność", których zastrasza się, grożąc zwolnieniami z pracy.

Ewidentnym tego przykładem jest sprawa dyrektora Rejonowego Zakładu Energetycznego w Chełmie, działacza związkowego Mieczysława Nizia. Otóż nowy zarząd ZKE SA w kilka dni po objęciu władzy sformułował zamiar rozwiązania z nim umowy o pracę, zaś w styczniu 2002 r. wręczono mu decyzję rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 kodeksu pracy. Powody podane w piśmie są ogólnikowe i sugerują motyw czystki politycznej, ponadto łamany jest art. 32 ustawy o związkach zawodowych.

Czy skład rady nadzorczej nie powinien opierać się na fachowcach z branży elektrycznej, finansowej i prawniczej?

Adam Biela

Biorąc powyższe pod uwagę, liczymy na przychylność i pomoc w przedmiotowej sprawie.

Wielce Szanowny Panie Premierze!

Decyzja poprzedniego rządu o restrukturyzacji gospodarczej ZTS PRONIT w Pionkach przez upadłość prawną jest błędem gospodarczym. Tereny ZTS PRONIT to unikalny w Europie sześćsethektarowy zespół obiektów posiadający specjalną infrastrukturę mediów technicznych do produkcji niebezpiecznej i nie powinien być w sprzedaży częściowej, gdyż jego wartość dotyczy całości.

Niezrozumiałe jest uzasadnienie decyzji wywłaszczeniowych przez UMiRM "brakiem dostatecznego uzasadnienia niezbędności pozyskania terenu na ten cel" i tym, że "pracowniczy ogród działkowy nie stanowi celu publicznego", mimo że zarówno w ustawie o pracowniczych ogrodach działkowych z 1949 r. i ustawie o pracowniczych ogrodach działkowych z 1981 r. w art. 1 ust. 4 i art. 2 mówi się, że "pracownicze ogrody działkowe stanowią obiekty użyteczności publicznej".

Obecnie ujawniający się właściciele lub ich spadkobiercy w przypadku uchylenia decyzji administracyjnych, w wyniku których powstały pracownicze ogrody działkowe, żądają natychmiastowego opuszczenia terenu przez działkowców bez odszkodowania oraz bez ustalenia warunków likwidacji, tj. bez zapewnienia należnego odszkodowania za istniejący majątek działkowcom i Polskiemu Związkowi Działkowców.

senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Na wniosek byłego wojewody suwalskiego Politechnika Białostocka realizowała od 1998 r. projekt badawczy "Euroregion Niemen". Miał on być naukową koncepcją funkcjonowania nowego europejskiego regionu granicznego, obejmującego obszary przygraniczne Polski, Litwy, Białorusi i Rosji - Obwód Kaliningradzki i być podstawą restrukturyzacji tego obszaru. Na zrealizowanie projektu Komitet Badań Naukowych przyznał Politechnice Białostockiej 500 tysięcy zł.

Wystąpienie pokontrolne Najwyższej Izby Kontroli ujawniło, iż uczelnia niedostatecznie nadzorowała rozliczenia kosztów usług zewnętrznych. Zleciła z wolnej ręki Fundacji Ekonomistów Środowiska i Zasobów Naturalnych zorganizowanie dwóch konferencji za 61 tysięcy zł. Fundację wskazał profesor Tadeusz Wrzosek, kierownik projektu "Euroregion Niemen", a jednocześnie członek rady tejże fundacji. Z tytułu honorariów za konferencję wypłacono 26 tysięcy zł dla trzech osób realizujących projekt. Kontrolerzy NIK ustalili też, że na przykład Politechnika Białostocka zapłaciła fundacji za wynajęcie sali na seminarium, choć odbywało się ono w pomieszczeniach uczelni.

Najbardziej zaskakująca jest jednak ocena pracy białostockich naukowców, którą to ocenę przeprowadził Komitet Badań Naukowych. Według KBN w ogóle nie powinno było dojść do podpisania umowy z wojewodą suwalskim, gdyż w tym czasie, rok 1998, planowano już reformę samorządową, która zakładała likwidację województwa suwalskiego. Program zatem powstawał dla województwa, które przestało istnieć. Reforma samorządowa przeniosła też kompetencje dotyczące euroregionów do administracji samorządowej. Według ekspertyzy KBN jakość raportu końcowego "Euroregion Niemen" jest słaba. W opinii zarzucano też, że powiela on już istniejące opracowania, a nawet powtarza te same treści w różnych rozdziałach. Co więcej - w sensie praktycznego wykorzystania praca będzie miała charakter raczej archiwalny.

Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Brak oceny parametrycznej dokonywanej przez KBN w stosunku do tych jednostek pozbawia je możliwości finansowania projektów naukowo-artystycznych oraz zakupu aparatury niezbędnej do ich realizacji w ramach badań statutowych i badań własnych. Niektóre jednostki, w tym kierowany przeze mnie Wydział Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, który to wydział posiadał I kategorię ze względu na dorobek zatrudnionych w nim twórców pedagogów, znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Dotyczy to również wydziałów artystycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytetu w Zielonej Górze, Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uniwersytetu Opolskiego.

Podobne stanowisko reprezentują nie tylko szkoły wyższe, ale także Ogólnopolska Międzyuczelniana Rada Edukacji Artystycznej w zakresie Sztuk Plastycznych, która przygotowała już wstępne propozycje oceny parametrycznej jednostek plastycznych.

Ze swej strony w imieniu środowiska profesorów i wykładowców wydziałów uniwersyteckich, kształcących na kierunkach artystycznych, proponowałabym rozważenie możliwości powołania zespołu w ramach Komitetu Badań Naukowych, którego zadaniem statutowym byłaby ocena dorobku artystycznego według przygotowanych wraz z zainteresowanymi kryteriów.

Krystyna Doktorowicz