Warszawa, dnia 2 stycznia 2002 r.

W ramach realizowanego w roku bieżącym Programu Restrukturyzacji Regionalny Komitet Sterujący z każdego województwa miał za zadanie przesłać propozycje zadań wraz z wyszczególnieniem jednostek, jakie otrzymają dofinansowanie z budżetu tegorocznego Programu. Takie propozycje dofinansowania przesłane zostały także z województwa mazowieckiego.

Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 października 2001 r. w sprawie blokowania niektórych wydatków w budżecie państwa na rok 2001, zablokowane zostały m.in. wydatki ujęte w ustawie budżetowej na rok 2001 w części 83 - Rezerwy celowe, poz. 29 - Program działań osłonowych i restrukturyzacji w ochronie zdrowia w wysokości 220 mln złotych, a w konsekwencji wstrzymano finansowanie działań restrukturyzacyjnych w większości województw objętych programem, a tym również w województwie mazowieckim.

Warszawa, dnia 2 stycznia 2002 r.

Warszawa, 2002-01-02

Pan Robert Smoktunowicz
Senator RP
ul. Wiejska 4/6/8
00-902 Warszawa

Szanowny Panie

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Roberta Smoktunowicza na 5 posiedzeniu Senatu w dniu 13.12.br. w sprawie komunikacji w Ząbkach uprzejmie wyjaśniam, że podstawowym statutowym zadaniem Zarządu i Transportu Miejskiego jest zapewnienie komunikacji na terenie m.st. Warszawy. Komunikacja miejska organizowana przez ZTM, obejmująca swym zasięgiem Warszawę wraz z przyległymi gminami, jest finansowana z trzech źródeł: z wpływów z biletów, z dotacji z budżetu miasta i gmin warszawskich na cele komunalne.

Urząd Miejski w Ząbkach występował do ZTM z propozycją zmiany trasy linii 145 tak, aby wjeżdżała ona w głąb osiedli. W tej sprawie w styczniu 2001 r. odbyło się spotkanie przedstawicieli Zarządu Transportu Miejskiego i Urzędu Miejskiego w Ząbkach, na którym omówione zostały w/w problemy. Stwierdzono, że parametry układu drogowego na zaproponowanej trasie niestety nie spełniają wymogów koniecznych do wprowadzenia autobusów ZTM (zbyt małe promienie skrętów na niektórych skrzyżowaniach ulic - poniżej 12 m, szerokość jezdni poniżej 7 m, progi zwalniające, brak sygnalizacji świetlnej). Jednocześnie ustalono, że w opracowywanym przez Gminę planie zagospodarowania przestrzennego Ząbek zostanie przewidziany układ drogowy wraz z pętlą, który pozwoli na objęcie komunikacją autobusową rejonu Ząbek po wschodniej stronie ul. Piłsudskiego. Do chwili obecnej w/w plan nie wpłynął do zaopiniowania do ZTM.

Najszybszym i najbardziej pojemnym środkiem transportu, ale nie wykorzystanym, jest kolej, obsługująca również miasto Ząbki. Władze Warszawy czynią starania dla zintegrowania trakcji kolejowej z komunikacją miejską. Od dłuższego czasu są już prowadzone działania, których celem jest przede wszystkim wdrożenie wspólnego biletu. Rozmowy władz miasta z PKP są jednak bardzo trudne i jak dotychczas nie przyniosły wymiernych efektów.

Dyrektor Zarządu

Warszawa, 200201-03

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

10. Zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (art. 227 z dnia 2 kwietnia 1997 r.) oraz ustawą o Narodowym Banku Polskim (art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.) Narodowy Bank Polski jest instytucją niezależną, której przysługuje wyłączne prawo ustalania i realizowania polityki pieniężnej, w tym ustalania wysokości podstawowych stóp procentowych NBP. Zgodnie z artykułem 12 ww. ustawy Rada Polityki Pieniężnej (będąca organem NBP) określa coroczne założenia polityki pieniężnej i kierując się tymi założeniami ustala wysokość stóp procentowych NBP. Wobec powyższego rząd nie ma bezpośredniego wpływu na kształtowanie poziomu stóp procentowych.

2. Podstawowym celem realizowanej przez Narodowy Bank Polski polityki pieniężnej jest obniżanie tempa wzrostu cen, a w dalszej perspektywie ich stabilizacja. Realizując strategię bezpośredniego celu inflacyjnego (BCI) bank centralny bierze pod uwagę informacje o czynnikach zagrażających wykonaniu przyjętego na dany rok celu inflacyjnego, tj. m.in. informacje dotyczące wskaźników makroekonomicznych oraz sytuacji w otoczeniu zewnętrznym gospodarki polskiej, a w tym: rynku finansowego, poziomu deficytu na rachunku obrotów bieżących bilansu płatniczego.

3. W warunkach kursu płynnego, który został wprowadzony z dniem 12 kwietnia 2000 r., praktycznie jedynym instrumentem oddziaływania władzy monetarnej na procesy pieniężne i inflacyjne jest krótkoterminowa stopa procentowa. W związku z obserwowanym od sierpnia ub. r. spadkiem inflacji (w listopadzie br. roczny wskaźnik inflacji CPI obniżył się do 3,6% z 11,6% w lipcu ub. r.), w bieżącym roku Narodowy Bank Polski już sześciokrotnie obniżał stopy procentowe - łącznie o 750 punktów procentowych. Ze względu na opóźnienia w procesie transmisji impulsów pieniężnych, efekty tych obniżek dla sfery realnej gospodarki powinny być widoczne w perspektywie od 6 miesięcy do roku po obniżce. Może się więc okazać, że skumulowane skutki tegorocznych redukcji stóp procentowych będą widoczne dopiero pod koniec 2002 r. Zauważmy jednak, że realne stopy procentowe nie uległy obniżeniu, więc wpływ ww. redukcji stóp na gospodarkę nie będzie zbyt silny.

4. W wyniku znacznego spadku inflacji w Polsce, jak i poprawy innych wskaźników makroekonomicznych, jak np. zmniejszenia ryzyka deficytu rachunku obrotów bieżących bilansu płatniczego (istotna redukcja ujemnego salda obrotów bieżących z 6,3 w relacji do PKB na koniec 2000 r. do 4,2% w relacji do PKB w październiku br.) doszło do znacznej aprecjacji złotego. Trzeba pamiętać, że aprecjacja waluty krajowej jest zjawiskiem naturalnym w gospodarkach rozwijających się i stanowi efekt dobrze odbieranej przez świat transformacji systemowej. Z drugiej strony jednak wysokie stopy procentowe potęgują zjawisko aprecjacji.

5. Rząd nie ma kompetencji bezpośredniego oddziaływania na kurs złotego. Jednak, w celu zapobiegania nadmiernej aprecjacji złotego w wyniku wpływu walut z tytułu realizacji dużych prywatyzacji z udziałem kapitału zagranicznego, a także z tytułu emisji zagranicznych papierów wartościowych Skarbu Państwa, rząd otworzył w NBP rachunek walutowy, na którym (od 2000 r.) gromadzona jest część tych wpływów. Środki dewizowe kierowane są na ten rachunek z ominięciem rynku walutowego, co zapobiega czasowej presji na wzrost wartości złotego.

6. Nie ulega wątpliwości, iż wysoki kurs złotego zmniejsza rentowność obrotu polskich eksporterów. Przy niezmienionych kosztach mocniejszy złoty może oznaczać konieczność rezygnacji z produkcji i redukcję zatrudnienia. W Polsce występuje wysoka importochłonność produkcji, nie wyłączając produkcji na eksport. Umocnienie złotego prowadzi więc do potanienia importu i obniżenia inflacji w kraju, gdyż produkty krajowe muszą konkurować z importem. W długim okresie istnieje więc sprzężenie zwrotne pomiędzy spadkiem kursów walut obcych a spadkiem inflacji, które polega na tym, że obniżenie kosztów importu wpływa na ogólny poziom cen krajowych artykułów importowanych, a także na spadek cen produktów krajowych. Działa tu zjawisko przenoszenia impulsów między ruchami cen produktów importowanych a cenami produktów krajowych o zbliżonym zastosowaniu.

7. Pewna część eksporterów może więc rekompensować swoje straty wynikające ze zmniejszenia zysków z tytułu sprzedaży towarów za granicą na skutek zmian kursu złotego, relatywnie tańszym importem surowców lub komponentów z zagranicy. Niekorzystne relacje kursowe mogą jednak godzić w interesy małych i średnich przedsiębiorstw, wytwarzających towary wyłącznie z krajowych surowców. Chociaż udział sprzedaży tych przedsiębiorstw w polskim eksporcie ogółem jest stosunkowo niewielki, to odgrywają one znaczącą rolę w kreowaniu rozwoju prywatnej przedsiębiorczości. W związku z powyższym Rząd będzie dążył do stworzenia odpowiednich ram pomocy dla wspierania tego rodzaju przedsiębiorstw (uruchomienie w ramach Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. działalności faktoringowej, skierowanej głównie do eksporterów z grupy małych i średnich przedsiębiorstw, zwłaszcza eksportujących na rynki wschodnie oraz realizacja programu ubezpieczeń kredytów dla podmiotów eksportujących do Federacji Rosyjskiej). Aby wyjść naprzeciw problemom z jakimi spotykają się polskie przedsiębiorstwa eksportujące, Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. prowadzi również prace nad nowym produktem - ubezpieczeniem przed stratami z tytułu ryzyka związanego ze zmianami kursów walutowych.

8. Ponadto, według badań niezależnych ośrodków naukowo-badawczych, realny koszt pozyskania jednostki przychodu z eksportu oraz koniunktura u odbiorców naszego eksportu są najważniejszymi partnerami decydującym o efektywności decyzji eksportowych. Koszt ten ma blisko 50% udziału w przyroście eksportu, a jego zmiana jest jedynie w niespełna połowie wynikiem zmian kursu walutowego, a w pozostałej części jest rezultatem spadku/wzrostu jednostkowych kosztów pracy, co zostało potwierdzone relatywnie korzystnymi wynikami eksportowymi odnotowanymi w ubiegłym roku i widocznymi obecnie.

9. Według danych Narodowego Banku Polskiego tempo wzrostu eksportu w 2000 r. wyniosło 7,2%, natomiast po dziesięciu miesiącach br. wpływy z eksportu towarów były o 10,5% wyższe niż w analogicznym okresie ubiegłego roku. Dodatkowo niski popyt wewnętrzny wpłynął z jednej strony na osłabienie dynamiki importu zarówno konsumpcyjnego, jak i inwestycyjnego oraz zaopatrzeniowego (tempo wzrostu importu w okresie I-X 2001 r. wyniosło 2,6%, wobec 3,6% w analogicznym okresie 2000 r.), a z drugiej strony na przekierowanie produkcji krajowej na eksport. W efekcie od kwietnia 2000 r. obserwowane jest wyższe tempo przyrostu eksportu niż importu, co wpływa na zmniejszenie deficytu handlowego i deficytu obrotów bieżących. Deficyt handlowy w ujęciu Głównego Urzędu Statystycznego po trzech kwartałach 2001 r. wyniósł -10,5% USD, 19% mniej niż rok wcześniej. Największy spadek deficytu odnotowano w wymianie handlowej z Unią Europejską - w porównaniu do okresu I-X 2000, deficyt handlowy uległ zmniejszeniu o ponad 30%.

10. Należy również uwzględnić fakt, że obecna sytuacja w gospodarce światowej jest znacznie gorsza niż w roku ubiegłym. Sytuacja w polskim eksporcie jest w dużym stopniu uzależniona od koniunktury w Unii Europejskiej, a szczególnie w Niemczech, które są największym partnerem handlowym Polski z 35% udziałem w eksporcie ogółem (według ostatnich prognoz Międzynarodowego Funduszu Walutowego wzrost gospodarczy w Niemczech wyniesie zaledwie 0,5% w br. i 0,7% w 2002 r., wobec 3,0% w 2000). Obserwowany obecnie stały wzrost eksportu do Unii Europejskiej świadczy zatem o rosnącej konkurencyjności polskich towarów na rynkach zagranicznych, bowiem w przypadku osłabienia koniunktury w pierwszej kolejności zmniejszeniu ulega popyt na import towarów najmniej konkurencyjnych.

11. W warunkach pogorszenia sytuacji gospodarczej zarówno w Polsce, jak i zagranicą, przedsiębiorstwa realizujące sprzedaż eksportową odnotowały w III kw. br. znaczne pogorszenie wyników finansowych brutto i netto (odpowiednio o 44,6% i o 70,8%) oraz wszystkich podstawowych wskaźników ekonomiczo-finansowych, z wyjątkiem wskaźników płynności finansowej II i III stopnia. Mimo to, w przedsiębiorstwach eksportujących poziom wskaźników rentowności obrotu brutto i netto był nadal korzystniejszy niż dla ogółu badanych przedsiębiorstw.

12. Postulowana przez Pana Senatora dewaluacja złotego - około 15-20% - mogłaby przynieść pewne korzyści dla eksporterów, jednak głównie w krótkim okresie. W średnim i długim okresie efekt wywołany tak znaczną dewaluacją nie jest już tak jednoznaczny, gdyż tak znaczne osłabienie złotego, w warunkach pełnej integracji rynków towarowych, doprowadziłoby do wzrostu cen produktów pochodzących z importu, a następnie produktów krajowych. To zaś wpłynęłoby na wzrost kosztów produkcji dóbr przeznaczonych na eksport, przyczyniając się do spadku konkurencyjności polskiego eksportu. Ponadto, należy pamiętać, że decyzja o ewentualnej dewaluacji może zapaść tylko po uzgodnieniach na linii Rada Ministrów - Rada Polityki Pieniężnej.

12. Nie można również porównywać obecnej sytuacji gospodarczej w Polsce z sytuacją w Czechach w latach 1997-1998, gdyż występują tu zasadnicze różnice. Otóż, w I kwartale 1997 r. deficyt na czeskim rachunku obrotów bieżących wynosił 9,1% PKB (w Polsce obecnie relacja ta znajduje się na poziomie 4,1% PKB), co tworzyło oczekiwania w stosunku do dewaluacji korony czeskiej i wysokie ryzyko wystąpienia kryzysu walutowego. Toteż, celem ówczesnej polityki pieniężnej Czeskiego Banku Centralnego było uniknięcie tego kryzysu.

14. Kluczem do efektywnego funkcjonowania podmiotu gospodarczego jest umiejętność przystosowywania się do zmieniających się warunków otoczenia rynkowego. W związku z tym, wzrost ryzyka kursowego wywołany upłynnieniem kursu złotego, powinien skłaniać podmioty gospodarcze do stosowania instrumentów zabezpieczających przed niekorzystnym kształtowaniem się kursu walutowego. Instrumenty te są coraz tańsze i łatwiej dostępne na polskim rynku finansowym. Jednocześnie są one doskonałym narzędziem umożliwiającym zabezpieczenie odpowiedniego poziomu przychodów eksportera.

Z szacunkiem

Marek Belka

Warszawa, dnia 5 stycznia 2002 r.

Po skonsultowaniu z Ministrem Finansów propozycji zawartej w oświadczeniu, dotyczącej zwiększenia limitu zatrudnienia dla podatników objętych kartą podatkową uprzejmie informuję, że na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o zmianie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 125, poz. 1369) wprowadzone zostały istotne zmiany do art. 25 ust. 6 i art. 36 ust. 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, zbieżne z propozycją pana Senatora Zdzisława Jarmużka i dotyczące zwiększenia liczby osób zatrudnionych bez konsekwencji w postaci utraty prawa do opodatkowania w formie karty podatkowej i nie powodującej zwiększenia wysokości podatku.

Jednocześnie informuję, że dyskutowany obecnie pakiet rozwiązań wspierających rozwój przedsiębiorczości "Przede wszystkim przedsiębiorczość" zawiera szereg propozycji upraszczających system podatkowy m. in. również rozszerzenie listy podmiotów i rodzajów działalności uprawnionych do rozliczania podatku dochodowego w formie karty podatkowej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

* * *

Warszawa, 07 stycznia 2002 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 21 listopada 2001 r., sygn. LP/043/8/01/IV, przekazujące oświadczenie Senatorów RP Pani Wiesławy Sadowskiej i Pana Zbigniewa Gołąbka, złożone w dniu 16 listopada 2001 r., podczas 3. posiedzenia Senatu, dotyczące odłączenia sołectwa Kierz Niedźwiedzi od gminy Mirów (powiat szydłowiecki, województwo mazowieckie), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Z dokumentów będących w posiadaniu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika, że mieszkańcy wsi Kierz Niedźwiedzi starali się o zmianę przynależności terytorialnej od 1993 r. Stosowne wnioski były kierowane do ówczesnych Wojewodów Radomskiego i Kieleckiego, a także do Urzędu Rady Ministrów.

Z ponownym wnioskiem w tej sprawie mieszkańcy wsi Kierz Niedźwiedzi występowali do Wojewodów Mazowieckiego i Świętokrzyskiego w 1999 i 2000 roku. Argumenty wnioskodawców generalnie pokrywały się z przedstawionymi w roku 1993.

Szczegółowej analizie poddane zostały wszystkie uwarunkowania oraz dokumenty załączone do przedmiotowego wniosku.

Biorąc jednakże pod uwagę zgłoszone już po 29 września 2001 r. zarówno do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jak i do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji protesty zarówno w odniesieniu do przedmiotowej sprawy jak i do innych podobnych spraw, Rada Ministrów - rozporządzeniem z dnia 28 grudnia 2001 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie ustalenia granic oraz zmiany nazw i siedzib władz niektórych gmin i miast (Dz.U. Nr 156, poz. 1819) - postanowiła zmienić termin wejścia w życie niektórych decyzji ujętych w ww. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 września 2001 r. (w tym również zmiany przynależności terytorialnej wsi Kierz Niedźwiedzi) na dzień 1 stycznia 2004 r.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Mazurek

* * *

Warszawa, dnia 07.01.2002 r.

Stanisław Żelichowski

Odpowiadając na oświadczenie senatora Andrzeja Spychalskiego oraz senatora Henryka Stokłosę, na wstępie chciałbym poinformować, że znany mi jest problem związany z możliwością świadczenia usług oczyszczania ścieków przez spółki wodne w myśl ustawy z dnia 28 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. Nr 115 poz. 1229) i ustawy z dnia 7 czerwca 2001 o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. Nr 72 poz. 747). Sprawa ta była szeroko dyskutowana w trakcie prac nad nowym Prawem wodnym, wobec wcześniejszego uchwalenia ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę... i przyjętych w tej ustawie kierunkach podstawowych rozwiązań w sferze funkcjonowania infrastruktury komunalnej.

Zgodnie z przepisami art. 164 ust. 1 i 2 nowej ustawy Prawo wodne spółki wodne są organizacjami, które nie działają w celu osiągnięcia zysku, lecz mają na celu zaspokajanie wskazanych ustawą potrzeb w dziedzinie gospodarowania wodami. W szczególności spółki wodne mogą być tworzone do wykonywania, utrzymania oraz eksploatacji urządzeń służących do zapewnienia wody dla ludności i ochrony wód przed zanieczyszczeniem.

Podobnie zatem jak pod rządami Prawa wodnego z 1974 r. spółki wodne są dobrowolnymi organizacjami, których celem jest wspólne prowadzenie działalności związanej z gospodarowaniem wodami. Ponieważ takie wspólne rozwiązywanie wspólnych problemów jest racjonalne i korzystne dla gospodarki wodnej, spółki wodne korzystały i nadal będą mogły korzystać z pomocy finansowej ze środków publicznych (budżetu państwa i budżetów jednostek samorządów terytorialnych).

Zapis art. 164 ust. 3 ustawy Prawo wodne jest konsekwencją zapisu art. 2 ust. 4 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków, przyznającego tylko dwóm rodzajom podmiotów gospodarczych (przedsiębiorcom w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej oraz gminnym jednostkom organizacyjnym nie posiadającym osobowości prawnej) prawo funkcjonowania w sferze świadczenia usług zaopatrzenia w wodę i oczyszczania ścieków - taka forma zapisu wyłącza nie tylko spółki wodne z działalności mającej na celu dostarczanie wody i odprowadzenie ścieków, ale także inne podmioty gospodarcze.

Ustawa ta za zbiorowe zaopatrzenie w wodę uznaje działalność polegającą na ujmowaniu, uzdatnianiu wody, prowadzoną przez przedsiębiorstwo wodociągowo kanalizacyjne, zaś za zbiorowe odprowadzanie ścieków, działalność polegającą na odprowadzaniu i oczyszczaniu ścieków prowadzoną przez tego typu przedsiębiorstwo, przy czym pamiętać należy, że przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne to albo przedsiębiorca albo gminna jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej.

Zarówno nowa jak i stara ustawa Prawo wodne określa spółki wodne jako organizacje posiadające osobowość prawną, których członkowie wspólnie rozstrzygają sprawy dotyczące jej funkcjonowania.

Zgodnie z art. 166 nowej ustawy Prawo wodne podstawowym dokumentem określającym funkcjonowanie spółki wodnej jest statut spółki wodnej - w którym należy określić nie tylko cel spółki oraz prawa i obowiązki członków spółki, ale także przeznaczenie mienia pozostałego po rozwiązaniu lub likwidacji spółki. Tak więc to wyłącznie sami członkowie spółki wodnej mają prawo, a nawet obowiązek zadysponowania majątkiem spółki.

* * *

Warszawa, 2002-01-09.

W związku z przesłanym, przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 18 grudnia 2001 r. znak BPS/LP/043/74/01/V, oświadczeniem senatora Pana Sławomira Izdebskiego w sprawie dramatycznej sytuacji pana Grzegorza Czuby-Kosiora jako dzierżawcy nieruchomości Zasobu Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz odmowy udzielenia kredytu preferencyjnego dla gospodarstwa rolnego poszkodowanego w wyniku klęski suszy w 2000 r. uprzejmie informuję, co następuje:

Zgodnie z przepisami § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82 z późniejszymi zmianami) dla gospodarstw rolnych poszkodowanych w wyniku m.in. klęski suszy, były w 2000 r. uruchamiane sukcesywnie kredyty preferencyjne na podstawie wniosku wojewody zawierającego wykaz gmin dotkniętych klęską suszy złożony w ciągu 2 miesięcy od dnia wystąpienia klęski. Gospodarstwo rolne Pana Grzegorza Czuby-Kosiora ujęte zostało w wykazie poszkodowanych gospodarstw rolnych przez suszę w 2000 r. we wniosku złożonym przez wojewodę o uruchomienie preferencyjnych kredytów klęskowych. Kredyty mogły być przeznaczone na sfinansowanie bieżących potrzeb gospodarstw rolnych związanych ze wznowieniem produkcji rolniczej (np. na zakup: pasz, materiału siewnego, paliwa, nawozów).

Preferencyjne kredyty klęskowe udzielane są ze środków własnych banków, natomiast Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa stosuje wyłącznie dopłaty do ich oprocentowania, w przypadku spełnienia przez kredytobiorców również wymogów wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.01.1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji. Warunki ubiegania się o te kredyty są uproszczone m.in.: nie jest wymagany udział własny kredytobiorcy ponadto kredyt może być zaciągnięty na refundację kosztów poniesionych na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, po dniu wystąpienia szkody, a przed uzyskaniem kredytu.

Odnosząc się do sprawy nieruchomości dzierżawionej przez Pana Grzegorza Czubę-Kosiora, która została odebrana i przekazana innemu właścicielowi - uprzejmie informuję Pana Marszałka, że zgodnie z otrzymanymi z Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa wyjaśnieniami Pan Czuba-Kosior zawarł umowę w dniu 10 lipca 1996 r. z Oddziałem Terenowym Agencji w Lublinie w sprawie dzierżawy gospodarstwa rolnego w Seroczynie o pow. 470 ha, z którego roczny czynsz dzierżawy wynosił 1.735 dt pszenicy. Równocześnie została zawarta umowa sprzedaży majątku obrotowego i ruchomych środków trwałych na kwotę 230.247,68 zł. Od początku trwania umów występowały problemy z terminowym wywiązaniem się dzierżawcy z płatności na rzecz Agencji. Nie były dotrzymywane zarówno terminy płatności, określone w umowach, jak też terminy odroczone. W związku z narastaniem zaległości O/T Agencji w Lublinie przeprowadził lustrację przedmiotu dzierżawy pod kątem oceny możliwości uregulowania przez dzierżawcę zaległych zobowiązań. Lustracja ta wykazała, że dzierżawca nie będzie w stanie wywiązać się z zaległych płatności, bowiem bieżące dochody gospodarstwa są zbyt niskie, aby możliwe było wygenerowanie środków finansowych przeznaczonych na spłatę zaległości.

Wobec powyższego w dniu 25 stycznia 2001 r. została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności pozostała część ceny sprzedaży majątku około dzierżawnego w kwocie 47.400 zł oraz została podjęta decyzja o rozwiązaniu umowy dzierżawy z dniem 21 marca 2001 r. Jednakże z uwagi na postawiony w piśmie Związku Zawodowego Rolnictwa "Samoobrona" zarzut nierealnego porozumienia w sprawie uregulowania zaległości na rzecz Agencji oraz deklaracja dzierżawcy uregulowania części zaległości z innych źródeł niż przychody z gospodarstwa (kredyt bankowy, sprzedaż części majątku) - Agencja odstąpiła od rozwiązania umowy dzierżawy i zawarła w dniu 7 maja 2001 r. dwa odrębne porozumienia na spłatę zaległości z tytułu umów dzierżawy (kwota główna 159.254,68 zł) i sprzedaży (kwota główna 106.500 zł plus oprocentowanie preferencyjne 8.326,23 zł). Porozumienia te przewidywały łącznie rozłożenie spłaty zaległości na trzy raty, z których pierwsza rata w kwocie 140.000 zł - termin 30 maja 2001 r., druga rata w kwocie 74.826,23 zł - termin 31 sierpnia 2001 r. i trzecia rata w kwocie 59.254,68 zł - termin 31 października 2001 r. Terminowa realizacja tych porozumień stwarzała możliwość ewentualnego umorzenia należności ubocznych w łącznej kwocie 83.161,15 zł. Jednakże ustalone w porozumieniach terminy spłat nie zostały dotrzymane mimo odroczenia pierwszej wpłaty do dnia 30 czerwca 2001 r. (nastąpiła jedynie częściowa wpłata w dniu 10 lipca 2001 r. w kwocie 70.000 zł ze środków kredytu bankowego¹⁾.

Agencja podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy dzierżawy przeanalizowała wszelkie okoliczności przemawiające za jej kontynuacją, jednakże ocena prowadzonej działalności gospodarczej przesądziła o jej wypowiedzeniu. Przeważająca część budynków gospodarczych nie jest użytkowana, co przy braku właściwego zabezpieczenia powoduje szybkie pogarszanie się ich stanu technicznego (ferma krów, cielętnik, chlewnia, gorzelnia). Znaczne ograniczenie potencjału gospodarczego (likwidacja trzody chlewnej, uprawa wyłącznie żyta) oraz zaniedbania w agrotechnice oznaczają zmniejszenie przychodów, a tym samym możliwości spłaty zaległości. Zdaniem Agencji spłata zaległości ze środków kredytu bankowego, przy jednoczesnym zmniejszeniu produkcji, jest założeniem nieracjonalnym, a kontynuowanie umowy dzierżawy spowodowałoby jedynie przesunięcie w czasie problemu spłaty zaległości.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa stosuje ulgi w spłacie należności na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 8 grudnia 1999 r. w sprawie wysokości oprocentowania odroczonej lub rozłożonej na raty należności... (Dz.U. Nr 102, poz. 1189) oraz analogiczne jak w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania... (Dz.U. Nr 6, poz. 54) - jednakowe wobec wszystkich kontrahentów Agencji.

SEKRETARZ STANU

* * *

Warszawa, 10 stycznia 2002 r.

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Witolda Gładkowskiego, złożonego podczas 5. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 13 grudnia 2001 r. w sprawie odpowiedzi Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 20 listopada 2001 r., dotyczącej problemów Zespołu Szkół Ogólnokształcących z ukraińskim językiem nauczania w Białym Borze, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Z zaniepokojeniem odebrałam zawartą w oświadczeniu złożonym przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego krytyczną ocenę działań resortu edukacji na rzecz szkolnictwa dla mniejszości narodowych w Rzeczypospolitej Polskiej. Pragnę zwrócić uwagę, że Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu podejmuje wiele działań służących wspomaganiu szkół dla mniejszości narodowych i grup etnicznych. W szczególności, dzięki przyjętym ostatnio rozwiązaniom systemowym, w roku 2002 przewidziany jest wzrost o 42,5% kwoty przeznaczonej w budżecie na finansowanie szkół dla mniejszości narodowych i grup etnicznych (w porównaniu z kwotą, jaką przekazano samorządom terytorialnym z tego tytułu w roku ubiegłym). Wynika to głównie z wprowadzenia w algorytmie podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2002, obok dotychczasowej wagi przeliczeniowej P14=0.2, dodatkowej wagi P15=0.5 dotyczącej małych szkół (w których liczba uczniów w klasach jest na granicy przyjętego kryterium minimalnej liczebności). Wprowadzenie przelicznika pozwalającego zwiększyć subwencję oświatową o 50% jest szczególną formą wspomagania finansowego małych szkół, działających w środowiskach mniejszości narodowych żyjących w rozproszeniu, a zarazem jest dowodem szczególnej troski Ministerstwa o te właśnie placówki i wspólnoty szkolne w sytuacji narastającego niżu demograficznego.

Zaniepokoiło mnie również w oświadczeniu Pana Senatora Witolda Gładkowskiego przedstawienie problemów, dotyczących Zespołu Szkół Ogólnokształcących im. Tarasa Szewczenki w Białym Borze, jako problemów typowych dla całego szkolnictwa dla mniejszości ukraińskiej w Polsce (liczącego w roku szkolnym 2000/2001 łącznie z oddziałami pozaszkolnymi i międzyszkolnymi zespołami nauczania języka ukraińskiego ogółem 136 placówek). Pragnę podkreślić, że placówka w Białym Borze jest pod wieloma względami przykładem wyjątkowym i takie uogólnienie nie wydaje się być uprawnione.

Faktem jest, że Zespół Szkół Ogólnokształcących w Białym Borze ma wyjątkowo duże zadłużenie. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu nie dysponuje środkami finansowymi na oddłużanie szkół, jednak - próbując wspomóc tę placówkę - wystąpiło w grudniu 2001 r. do Ministerstwa Finansów o zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej dla powiatu szczecinieckiego o kwotę 60.000 zł (z tytułu zwiększenia zadań). Zdaję sobie sprawę, że środki określone we wniosku nie rozwiążą problemu zadłużenia Zespołu Szkół w Białym Borze, ale jest to jedyna forma pomocy, jaką w obecnej chwili mógł podjąć resort edukacji.

Drugim problemem charakterystycznym dla tej placówki jest próba zmiany organu prowadzącego. W odniesieniu do tej kwestii podtrzymuję przedstawione wcześniej stanowisko: w obecnym stanie prawnym przejęcie prowadzenia Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Białym Borze powinno nastąpić na zasadzie porozumienia pomiędzy dotychczasowymi organami prowadzącymi oraz samorządem województwa. Podstawą prawną do powierzenia przez władze samorządowe gminy i powiatu władzom samorządowym województwa prowadzenia szkoły jest art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91 poz. 578 z późn. zm.) oraz art. 5 ust. 5b i 5c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (po wprowadzeniu zmian określonych ustawą z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy Przepisy wprowadzające reformy ustroju szkolnego, ustawy - Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw - Dz.U. Nr 111 poz. 1194). Znowelizowane przepisy stanowią, że jednostki samorządu terytorialnego mogą zakładać, prowadzić i przejmować w trybie przekazania szkoły i placówki, których prowadzenie nie należy do ich zadań własnych, po zawarciu porozumienia z jednostką samorządu terytorialnego, dla którego prowadzenie danego typu szkoły lub placówki jest zadaniem własnym. Zatem Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego może - na zasadzie porozumienia z samorządem gminnym i powiatowym - przejąć prowadzenie Zespołu Szkół Ogólnokształcących im. Tarasa Szewczenki w Białym Borze, uwzględniając w porozumieniu wszystkie kwestie dotyczące finansowania przekazywanych zadań oraz kwestie wynikające z własności mienia szkolnego. Odrębnym problemem jest jednak, czy samorząd wojewódzki zechce przejąć to zadanie (szczególnie w sytuacji zadłużenia placówki).

Podsumowując chciałabym jeszcze raz podkreślić, że resort edukacji wykorzystuje wszystkie możliwości wynikające z zakresu własnych kompetencji oraz będących w jego dyspozycji środków finansowych do wspomagania szkolnictwa dla mniejszości narodowych i grup etnicznych, nie może jednak podejmować działań, które naruszałyby obowiązujące przepisy prawne lub kompetencje innych podmiotów.

Z wyrazami szacunku

* * *

Warszawa, 10 stycznia 2002 r.

Realizacja programów aktywizujących osoby bezrobotne jest finansowana z części Funduszu Pracy przeznaczonej na ten cel w ustawie budżetowej, a wydatki ponoszone przez samorządy lokalne podlegają wszystkim przepisom związanym z gospodarką środkami budżetowymi. W związku z powyższym, udzielenie odpowiedzi w sprawie przydzielenia limitu na sfinansowanie projektu w roku 2002 nie jest możliwe do czasu przyjęcia przez Parlament ustawy budżetowej na bieżący rok oraz nowelizacji rozporządzenia Rady Ministrów regulującego zasady podziału środków.

Odnosząc się do użytego przez Pana Senatora sformułowania "poza limitem" stwierdzam, że obowiązujące do końca 2001 roku przepisy w zakresie podziału środków Funduszu Pracy na aktywne programy przeciwdziałania skutkom bezrobocia dopuszczały dwie formy uzyskiwania limitów przez samorządy: (1) poprzez zastosowanie algorytmu, którego zasady i procedury stosowania zawiera rozporządzenie Rady Ministrów (obowiązująca wersja tego przepisu została wydana z datą 30 marca 2001 r. i dotyczyła limitów roku 2001) oraz (2) poprzez wypełnienie procedur uzyskania dofinansowania programu ze środków dodatkowych, mieszczących się dotychczas w rezerwie - o ile rezerwa taka zostanie utworzona.

W obecnej chwili nie mam danych, które pozwoliłyby na zajęcie stanowiska ani co do wielkości limitu obliczonego dla powiatu hajnowskiego na podstawie algorytmu ani co do zasad podziału dodatkowych środków z ewentualnej rezerwy i wobec tego nie potrafię ocenić szansy realizacji projektu Starosty Hajnowskiego, o którego dofinansowanie zwraca się Pan Senator Sergiusz Plewa.

Jednak sam Starosta może podjąć decyzję o przystąpieniu do finansowania omawianego programu jeszcze przed przyjęciem ustawy budżetowej - to jest w okresie prowizorium budżetowego - o ile będzie przestrzegał zasad wydatkowania środków zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie przekraczając miesięcznych kwot równych 1/12 wydatków rocznych. (Odpowiednie pismo w tej sprawie Starostowie i Prezydenci Miast na prawach powiatów otrzymali 7 stycznia br.- kopia w załączeniu).

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 11.01.2002 r.

Zdaję sobie sprawę, że żadna z przedstawionych do tej pory propozycji nie prowadzi do rozwiązania kompromisowego między oczekiwaniami mieszkańców, a potrzebami ochrony przyrody Parku. Mam również świadomość, że sytuacja taka, trwająca już od 25 lat musi być szybko, ostatecznie załatwiona. Jednak trzeba wziąć pod uwagę, że sprawa jest bardzo złożona pod wieloma względami, również prawnym. Komplikuje ją fakt, że obecnie ok. 70% gruntów i ok. 50% gospodarstw (w większości zamieszkałych przez byłych pracowników Parku) jest już wykupiona przez Kampinoski Park Narodowy.

W świetle istniejącego prawa wymiana gruntów może odbywać się ekwiwalentnie pod względem wyszacowanych wartości nieruchomości. Oczywiste jest, że w tej sytuacji nie będzie chętnych do wymiany gruntów. Również przy obecnie obowiązujących cenach wykupu, jakie zgodnie z prawem może zaproponować KPN, nikt z mieszkańców nie będzie zainteresowany sprzedażą lub wymianą gruntów.

Warszawa, 10.01.2002 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora Jerzego Cieślaka złożone podczas 4. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 listopada 2001 r., w sprawie zaliczkowego finansowania przez kasy chorych świadczeń udzielanych przez zakłady opieki zdrowotnej w pierwszym miesiącu roku budżetowego, przekazane pismem z dnia 5 grudnia 2001 r., znak: LP/043/60/01/V, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.

1. Kwota zaliczki nie powinna przekraczać 80% przewidywanego miesięcznego zobowiązania kasy chorych. Zdaniem Prezesa Urzędu Nadzoru, wypłacanie zaliczek na poziomie wyższym stanowi naruszenie zasady gospodarności i celowości działania, na której opiera się system powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (art. 1a pkt 7 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym). Może również przyczynić się do wystąpienia ujemnego wyniku finansowego Kasy.

W odpowiedzi z dnia 30 sierpnia 2001 r. na skargę złożoną przez Dolnośląską Regionalną Kasę Chorych do Naczelnego Sądu Administracyjnego (znak: DP/DC-1865-2), Prezes Urzędu Nadzoru podtrzymał wcześniejsze stanowisko, stwierdzając jednocześnie, że podjęte decyzje - "nie mają na celu całkowitego wyeliminowania instytucji zaliczek, lecz jedynie ograniczenie przypadków, w których zaliczki są udzielane, skrócenie okresu ich rozliczania do jednego miesiąca (rozliczanie zaliczki w całości najbliższą fakturą) i zapobieżenie przekształceniu instytucji zaliczki w instytucję pożyczki".

Z powyższego wynika, że Prezes Urzędu Nadzoru nie kwestionował możliwości zaliczkowego finansowania przez kasy chorych świadczeń zdrowotnych udzielanych przez zakłady opieki zdrowotnej, a jedynie zalecił ograniczenie stosowania zaliczek do wymogów wynikających z przytoczonej wcześniej zasady gospodarności i celowości działania wyrażonej w ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.).

Wyrażam nadzieję, że przedłożone informacje wyjaśniają wątpliwości Pana Senatora związane z kwestią zaliczkowego rozliczania świadczeń zdrowotnych między świadczeniodawcami a kasami chorych sygnalizowaną w przedstawionym oświadczeniu. Jednocześnie uprzejmie przepraszam za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, które wyniknęło z konieczności uzyskania stanowiska Prezesa Urzędu Nadzoru w przedmiotowej sprawie.

Warszawa, dnia 11.01.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Januarego Bienia na 5 posiedzeniu Senatu w dniu 13 grudnia 2001 r. w sprawie prośby osób posiadających uprawnienia budowlane o wystąpienie z inicjatywą ustawodawczą mając na celu zmianę ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów, która wprowadza z dniem 25 stycznia 2002 r. obowiązek przynależności w/w uprawnionych osób w powyższych zawodach do właściwej izby samorządu zawodowego, uprzejmie przedstawiam poniższe stanowisko.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność finansową osób posiadających uprawnienia budowlane, występuje ona wówczas, kiedy osoby te wykonują samodzielne funkcje techniczne w budownictwie i naruszą przepisy Kodeksu Cywilnego w zakresie zawartej umowy ze zleceniodawcą oraz przepisy karne wynikające z ustawy - Prawo budowlane i Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Marek Bryx

Warszawa, dnia 11.01.2002 r.

W odpowiedzi na pismo LP/043/05/02/V z dnia 8 stycznia 2002 r. dotyczące złożonego oświadczenia przez Panią Senator Genowefę Grabowską na 6 posiedzeniu Senatu w dniu 21 grudnia 2001 r. uprzejmie informuję, że Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie jest rzeczywiście cennym obiektem wypoczynku i dobrym projektem przyrodniczego zagospodarowania obszarów zdewastowanych. Niestety, Minister Środowiska nie ma możliwości dofinansowania działalności tego parku.

Warszawa, dnia 14.01.2002 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Henryka Stokłosę na 4. posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 listopada 2001 roku w sprawie wprowadzania zmian w ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż szczegółowych wyjaśnień dotyczących funkcjonowania spółek wodnych zgodnie z nowym Prawem wodnym, a w szczególności przepisu art. 164 ust. 3, będących istotą powyższego oświadczenia, udzieliłem odpowiadając na oświadczenie złożone przez Senatora Andrzeja Spychalskiego oraz Senatora Henryka Stokłosę na 4. posiedzeniu Senatu w dniu 29 listopada 2001 roku w sprawie możliwości świadczenia usług oczyszczania ścieków przez spółki wodne w piśmie znak ZWuw-3943/43(2)2001/MP z dnia 7 stycznia 2002 roku.