Warszawa, dnia 19.12.2001 r.

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka oświadczeniem Pana Senatora Andrzeja Anulewicza, złożonym podczas 3. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r., dotyczącym trudnej sytuacji finansowej samorządu powiatu Sokołowskiego w województwie mazowieckim na rok 2002, a szczególnie w dziale bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa oraz przewidywanych w roku 2002 nakładów na finansowanie inwestycji oświatowych oraz kryteriów podziału środków finansowych na realizację zadań oświatowych, uprzejmie informuję Pana Marszałka co następuje:

Podziału części oświatowej subwencji ogólnej na poszczególne jednostki samorządu terytorialnego dokonano, po wyłączeniu 1% rezerwy, w oparciu o projekt rozporządzenia Ministra Edukacji i Sportu w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej, który został zaakceptowany przez Zespół ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego. Wyliczona na podstawie tego rozporządzenia wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na 2002 r. dla Powiatu Sokołowskiego wynosi 10.555 tys. zł.

Podział części drogowej subwencji ogólnej między poszczególne powiaty, miasta na prawach powiatu i województwa, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad ustalania i trybu przekazywania części drogowej subwencji ogólnej dla powiatów, miast na prawach powiatu i województw (Dz. U. Nr 157, poz. 1033), dokonywany jest na podstawie danych o wartościach parametrów służących do podziału tej subwencji, przekazywanych Ministrowi Finansów przez Generalną Dyrekcję Dróg Publicznych.

Wyliczona, zgodnie z art. 30 ust. 5 cyt. wyżej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, wstępna kwota części wyrównawczej subwencji ogólnej dla Powiatu Sokołowskiego na 2002 r. wynosi 869 tys. zł.

Zgodnie z tymi założeniami, wydatki na wynagrodzenia pracowników i uposażenia funkcjonariuszy oraz wydatki osobowe nie zaliczone do wynagrodzeń ustalono na poziomie 2001 r., natomiast pozostałe wydatki bieżące określono w wysokości 80% kwoty zaplanowanej w ustawie budżetowej na rok 2001 pomniejszonej o wydatki o charakterze jednorazowym oraz wydatki, których realizacja zostanie zakończona w 2001 r.

Dysponenci części budżetowych, po otrzymaniu z Ministerstwa Finansów wstępnej kwoty wydatków, opracowali szczegółowe materiały zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 10 maja 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowywania materiałów do projektu budżetu państwa na 2002 rok (Dz. U. Nr 47, poz. 502 ze zm.). Wysokość dotacji dla poszczególnych komend powiatowych policji i Państwowej Straży Pożarnej województwa mazowieckiego, w tym także dla Powiatu Sokołowskiego, została ustalona przez Wojewodę Mazowieckiego jako dysponenta części budżetowej.

Pragnę ponadto zauważyć, iż przy ustalaniu wysokości środków finansowych na rok 2002, dla działu 754 - Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa nie wystąpiły szczególne preferencje. Niedobór środków finansowych na wydatki rzeczowe może być również odczuwalny w innych komendach powiatowych Policji i Państwowej Straży Pożarnej na terenie kraju, a nie zaś tylko na terenie województwa mazowieckiego.

Z wyrazami szacunku

Jacek Uczkieiwcz
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 18.12.2001 r.

Pragnę poinformować Pana Marszałka o działaniach Ministra Gospodarki dotyczących spraw handlu wewnętrznego. Prowadzona jest stała obserwacja zmian zachodzących w tym sektorze, zarówno pod względem struktury sieci handlowej, jak i kondycji przedsiębiorstw. Corocznie przygotowywany i wydawany jest Raport o stanie handlu wewnętrznego, zawierający profesjonalną, wielostronną analizę i ocenę sektora, dzięki czemu Ministerstwo Gospodarki dysponuje aktualnymi informacjami, które pozwalają na wyważoną ocenę sytuacji i podejmowanie właściwych działań w zakresie przysługujących kompetencji. Realizowany jest Program rozwoju handlu wewnętrznego do 2003 roku, mający na celu tworzenie sprzyjającego otoczenia dla rozwoju handlu wewnętrznego w warunkach swobodnej konkurencji i zgodnie z potrzebami konsumentów. Między innymi, z uwagi na dynamiczny i żywiołowy rozwój wielkopowierzchniowych obiektów handlowych oraz narastające problemy środowiska drobnych kupców wynikające z lokalizacji tych obiektów, koniecznym stało się uściślenie i uporządkowanie procedury przy podejmowaniu przez władze lokalne decyzji o lokalizacji dużych placówek handlowych. Powstawanie wielkopowierzchniowych obiektów handlowych regulują obecnie przepisy ustawy z 13 lipca 2000 r. o zmianie ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, która weszła w życie 15 marca 2001 roku. Powyższa regulacja wprowadziła ograniczenia w swobodnym lokalizowaniu obiektów handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 100 m², planowanych w gminach o liczbie mieszkańców do 20.000 oraz o powierzchni sprzedażowej powyżej 2000 m² w gminach większych. Polegają one na ustaleniu takiej procedury uzyskiwania stosownych decyzji lokalizacyjnych, która wymusza na samorządach gminnych wszechstronne uwzględnianie interesów miejscowej społeczności w procesie powstawania dużych obiektów handlowych.

Okres obowiązywania ustawy jest stosunkowo krótki (9 miesięcy) i w chwili obecnej nie można oczekiwać odzwierciedlenia funkcjonowania tych przepisów w ilości nowopowstających obiektów, choć są już pewne pozytywne sygnały, wskazujące na wykorzystywanie przez gminy nowych unormowań. Generalnie, w dłuższym okresie czasu należy spodziewać się spowolnienia powstawania wielkopowierzchniowych obiektów handlowych, niemniej w pierwszym okresie proces ten nie będzie wyraźnie zauważalny z uwagi na wcześniej wydane decyzje lokalizacyjne tj. przed wejściem w życie wymienionej ustawy.

Należy podkreślić, że efekty funkcjonowania nowych regulacji będą w dużej mierze zależne od sposobu ich realizacji przez lokalne władze samorządowe, które powinny bardziej angażować się w kształtowanie właściwej polityki handlowej. Istotną jest także postawa samego środowiska kupieckiego, które powinno umacniać się organizacyjnie, aby być silnym partnerem w opiniowaniu planów rozwoju sieci handlowej.

Z drugiej strony można oczekiwać, że wiele gmin będzie zainteresowanych powstawaniem wielkopowierzchniowego obiektu handlowego na swoim terenie, bowiem nowa inwestycja zapewni gminie dopływ środków finansowych, a także może dać inne korzyści jak np. włączenie się inwestora w finansowanie inwestycji towarzyszących. Jednocześnie przemyślana lokalizacja dużego obiektu handlowego może znacząco ograniczyć negatywny wpływ na istniejącą sieć mniejszych sklepów.

Należy zaznaczyć, że wprowadzone rozwiązania prawne nie mają zastosowania w przypadku lokalizacji supermarketów o powierzchni sprzedażowej poniżej 2000 m² w miastach większych (powyżej 20 tys. mieszkańców), zwłaszcza w zakresie przeprowadzania prognozy skutków utworzenia takiego obiektu na danym terenie oraz ewentualnej zmiany planu zagospodarowania przestrzennego.

W celu bardziej aktywnego włączania się samorządów w rozwiązywanie lokalnych problemów w zakresie handlu, w Ministerstwie Gospodarki podjęta została inicjatywa przeprowadzenia seminariów adresowanych do przedstawicieli samorządów gospodarczych i terytorialnych na temat możliwości wykorzystywania przysługujących im kompetencji w tej sferze gospodarki. Przedstawiane są doświadczenia samorządów lokalnych w zakresie wspierania handlu, opracowywania lokalnych strategii rozwoju handlu, a także metod współpracy samorządów terytorialnych z organizacjami kupieckimi. W niektórych gminach zainteresowanie przedstawicieli samorządów jest niezadowalające, co wskazuje, że jeszcze zbyt małą wagę przywiązują one do tych spraw i nie dostrzegają potrzeby wspomagania sektora handlu. Seminaria przeprowadzono w 5 dużych miastach dla około 1000 uczestników. Zakłada się ich kontynuację w roku przyszłym.

Bardzo istotną dla małych firm jest umiejętność odnalezienia się i funkcjonowania w nowej sytuacji rynkowej. W roku bieżącym, dla podniesienia wiedzy i fachowości właścicieli takich firm, zapoczątkowany został, przewidziany w Programie rozwoju handlu wewnętrznego do 2003 r., cykl szkoleń o szerokiej tematyce, m.in. z zakresu zarządzania i organizacji, marketingu, finansów, a także prowadzenia negocjacji handlowych. Działalność edukacyjno-informacyjna jest jedną z form wspierania drobnych przedsiębiorców handlowych.

Odnosząc się do wypowiedzi Pana Senatora A. Spychalskiego w kwestii niewłaściwych praktyk stosowanych przez wielkie sieci handlowe pragnę poinformować, że w Ministerstwie Gospodarki prowadzone są corocznie od 2 lat analizy sytuacji w sferze handlu wewnętrznego, ze szczególnym uwzględnieniem problemów koncentracji i współpracy krajowych producentów i dystrybutorów. Wyniki analiz potwierdzają stosowanie przez duże sieci handlowe praktyk polegających na odsprzedaży towarów po cenie zakupu, narzucaniu wydłużonych terminów płatności za dostarczony towar, domaganiu się od dostawców udzielania rabatów, partycypowania w kosztach reklamy i promocji. Instrumenty przeciwdziałające stosowaniu praktyk zakłócających konkurencję, dopuszczalne prawnie, zostały uwzględnione we wspomnianym już Programie rozwoju handlu wewnętrznego do 2003 roku. Natomiast stosowanie takich praktyk, jak partycypowanie producenta w kosztach reklamy i promocji towaru w sklepie należą, według ekspertów, do ogólnie przyjętych i stosowanych w krajach o gospodarce rynkowej narzędzi marketingowych.

Dla przeciwdziałania wymuszaniu przez wielkie sieci handlowe na drobnych polskich producentach długich terminów zapłaty za dostarczony towar w Ministerstwie Gospodarki opracowano projekt regulacji mającej ograniczać takie praktyki. Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o terminach zapłaty w obrocie gospodarczym (Dz. U. Nr 129, poz. 1443) zmierza do ustalenia standardu ochrony wierzycieli - małych przedsiębiorców. Ustawa dotyczy jedynie umów, w których dostawcą towarów (usługodawcą) jest mały przedsiębiorca (w tym mały rolnik) a odbiorcą jest przedsiębiorca nie posiadający takiego statusu. Celem przyjętego rozwiązania jest eliminowanie zaburzeń w gospodarce spowodowanych zatorami płatniczymi pogarszającymi sytuację finansową małych firm. Regulacja ta ma za zadanie mobilizowanie dłużników do szybkiej zapłaty za dostarczony towar bądź usługę oraz zapewnienie, że opóźnienie w zapłacie nie będzie stanowić dla dłużnika sposobu finansowania własnej działalności.

Ustawa ustala obowiązek zapłaty przez dłużnika, na żądanie wierzyciela - małego przedsiębiorcy, odsetek ustawowych za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury - do dnia zapłaty. Strony nie mogą umownie wyłączyć uprawnienia wierzyciela do wystąpienia z tym roszczeniem. Przedawnienie roszczenia następuje po trzech latach, zatem wierzyciel nie traci prawa do występowania w nim w chwili uzyskania zapłaty należności głównej. Jest to rozwiązanie elastyczne i dające wierzycielowi możliwość racjonalnego dochodzenia roszczeń.

Intencją wprowadzonej regulacji jest ustanowienie ekonomicznego bodźca mającego spowodować przyspieszenie zapłaty za dostarczony towar lub usługę. Aby ten mechanizm działał prawidłowo zachowane być muszą relacje między wysokością odsetek ustawowych a wysokością oprocentowania kredytów bankowych. Wynika to z faktu, iż po wejściu w życie tej regulacji (tj. 1 stycznia 2002 r.) dłużnikowi bardziej opłacać się będzie zaciągnąć kredyt bankowy i zapłacić wcześniej, niż narazić się na żądanie wierzyciela zapłaty odsetek ustawowych. Z drugiej strony wierzyciel, po wystawieniu faktury, jest obowiązany do zapłaty podatku w terminie często krótszym niż okres oczekiwania na zapłatę. Sytuacja taka prowadzi do konieczności zaciągania przez wierzycieli kredytów bankowych w celu uzyskania środków na zapłatę podatków. Koszt kredytu bankowego miałby następnie zostać zrekompensowany odsetkami ustawowymi uzyskiwanymi od dłużnika. Jak wynika z powyższego, wprowadzony wskazaną ustawą mechanizm ma dwustronne działanie i wydaje się, że będzie skutecznie wpływać na skrócenie terminów zapłaty.

Pragnę zaznaczyć, że wskazane przez Pana Senatora ustalenie przez hipermarkety w umowach z dostawcami długich terminów płatności, określane jako praktyki monopolistyczne, może być również uznane jako naruszenie zakazu nadużywania pozycji dominującej w trybie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319), o ile zostanie stwierdzone, że taki przedsiębiorca posiada pozycję dominującą. W takim przypadku Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów może wydać decyzję nakazującą zaniechanie stosowania tego rodzaju praktyk ograniczających konkurencję.

Stosowane przez wielkie sieci handlowe praktyki sprzedaży towarów po cenie rażąco niskiej budzą liczne kontrowersje wśród przedsiębiorców z nimi współpracujących, a także firm handlowych. Zachowania takie skłoniły Rząd od podjęcia prac związanych z wprowadzeniem do obowiązującego prawa z zakresu zwalczania nieuczciwej konkurencji przepisu uznającego za niezgodną z uczciwą konkurencją sprzedaż towarów po cenie, po której zostały zakupione od producenta. Umożliwi to poprawę warunków konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw handlowych, których potencjał nie pozwala na prowadzenie sprzedaży bez marży. Projekt nowelizacji ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji znajduje się obecnie w fazie uzgodnień międzyresortowych. Proponowane zmiany powinny wzmocnić pozycję rynkową małych i średnich firm handlowych oraz zapewnić im skuteczniejszą ochronę przed nieuczciwą konkurencją ze strony wielkich sieci handlowych. Przewiduje się skierowanie tego projektu do Sejmu w I kwartale 2002 roku.

Ustosunkowując się natomiast do poruszonego przez Pana Senatora problemu transferowania zysków za granicę przez zagraniczne sieci handlowe, pragnę wyjaśnić, że zgodnie z informacjami uzyskanymi z Ministerstwa Finansów, kontrole skarbowe przeprowadzone w tych podmiotach potwierdziły występowanie nieprawidłowości w zakresie stosowania tzw. cen transferowych i prowadzących w efekcie do zaniżania dochodów wykazywanych przez super- i hipermarkety lub wręcz do generowania straty. Najczęściej zjawisko do dotyczy cen za usługi niematerialne wykonywane przez zagraniczne spółki - matki. Należy jednak zaznaczyć, że ponieważ kwestia ta dotyczy generalnie wydatków (zapłata za usługi), które dla wszystkich podatników stanowią koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, to brak jest podstaw do wprowadzenia w odniesieniu tylko do zagranicznych spółek handlowych generalnego zakazu zaliczania tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Pragnę poinformować, że nieprawidłowości w zakresie stosowania cen transferowych są eliminowanie na bieżąco w ramach kontroli skarbowych i procesu orzeczniczego przed organami skarbowymi.

Pragnę również zapewnić Pana Senatora, że sprawa warunków pracy osób zatrudnionych w super- i hipermarketach znajduje się w centrum uwagi Państwowej Inspekcji Pracy. Z inicjatywy Ministerstwa Gospodarki do programu działań Inspekcji na lata 2001-2003 włączono przeprowadzanie systematycznych kontroli w tego rodzaju obiektach. Wyrażam przekonanie, że działania te przyczynią się do skutecznej poprawy sytuacji w zakresie przestrzegania prawa pracy w placówkach handlowych.

Jacek Piechota

Warszawa, dnia 19.12.2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Gerarda Czaji Senatora RP złożone podczas 4. posiedzenia Senatu w dniu 29 listopada 2001 r., skierowane przy piśmie z dnia 5 grudnia 2001 r., znak LP/043/52/01/V, uprzejmie wyjaśniam, że przepisy ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45), regulują relacje między pracodawcą a pracownikiem i nie nakładają na budżet państwa obowiązku finansowania podwyżek wynagrodzeń w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej.

Stwierdzić należy, że finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej a także podwyższenie płac wynikających z ww. ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r., powinno być dokonywane ze środków będących w dyspozycji danego zakładu opieki zdrowotnej. Środki na ten cel samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej uzyskuje za świadczone usługi zdrowotne w ramach negocjowanych kontraktów z Kasami Chorych oraz w ramach prowadzonej innej działalności gospodarczej.

Dodatkowo pokreślić należy, że reforma systemu opieki zdrowotnej nadając zakładom opieki zdrowotnej osobowość prawną i opierając ich zarządzanie o zasadę samofinansowania ograniczyła możliwość uzyskiwania dotacji z budżetu państwa tylko do wyjątkowych sytuacji (art. 55 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej Dz. U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 40 Kodeksu cywilnego Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania innych państwowych osób prawnych. Wobec tego po wpisaniu do właściwego rejestru, posiadające osobowość prawną s.p. z.o.z. same pokrywają z posiadanych środków i uzyskanych przychodów koszty działalności i zobowiązań (art. 35 b ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej), a także we własnym zakresie pokrywają ujemny wynik finansowy (art. 60 ust. 1 ustawy o z.o.z.).

W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w wyroku z dnia 27.06.2000 r. (sygn. akt K 10/99) w pkt IV uzasadnienia stwierdzono, że rekompensata z tytułu zadłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej ze strony Skarbu Państwa kłóciłaby się z zasadą samodzielności i samofinansowania tychże zakładów i prowadziłaby do podważenia celowości przekształceń jednostek (zakładów) budżetowych w jednostki samodzielne i samofinansujące się. Podstawowym bowiem celem reformy służby zdrowia było stworzenie nowej kategorii zakładów opieki zdrowotnej, posiadających osobowość prawną, odrębność finansową i organizacyjną oraz w zupełnie nowy sposób realizujących zadania wynikające z ochrony zdrowia.

Warszawa, dnia 19.12.2001 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka związane ze złożonym oświadczeniem przez senatorów Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka dotyczącego Zakładu Maszyn do Szycia Sp. z o.o. uprzejmie informuję, że wspólnikiem w Spółce jest Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. posiadająca 5,49% udziałów w kapitale zakładowym (pozostałymi udziałami rozporządza Syndyk masy upadłości ZM "Łucznik" S.A. w upadłości). Agencja stała się udziałowcem tej Spółki na mocy konwersji wierzytelności w wysokości 2.035.000 zł wynikającej z niespłaconej części pożyczki udzielonej przez ARP S.A. Zakładom Metalowym "Łucznik" S.A.

ARP S.A. wspierając Spółkę Z-d Maszyn do Szycia, udzielała jej pomocy finansowej w zasadzie od początku jej funkcjonowania. Łącznie udzielono Spółce pięciu pożyczek na kwotę 6,35 mln zł. Zakład Maszyn do Szycia "Łucznik" Sp. z o.o. nie obsługiwał na bieżąco długu i popadał w coraz to większe zadłużenie, szczególnie do ZUS, Gminy Radom, FGŚP, Zakładu Energetycznego i swoich dostawców. Rok 2000 Spółka zakończyła stratą w wysokości ponad 12 mln zł.

Według tej koncepcji zajmowane przez spółkę nieruchomości, niewspółmiernie duże w stosunku do potrzeb, zostały zakupione przez Agencję Rozwoju Przemysłu S.A. (akt notarialny zakupu zawarty został 19 lipca 2001 r.). Równolegle z zakupem nieruchomości od Zakładu Maszyn do Szycia Łucznik Sp. z o.o., ARP S.A. podjęła inicjatywę utworzenia podstrefy Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Radomiu, którą objęto m.in. tereny zajmowane przez Zakład Maszyn do Szycia Łucznik Sp. z o.o., tereny będące w gestii Syndyka oraz inne tereny, których właścicielem jest miasto Radom. Ustanowienie podstrefy Radom w gruntach Zakładu Maszyn do Szycia Łucznik Sp. z o.o. powinno umożliwić przyciągnięcie inwestorów, a w szczególności zachęcić do rozszerzenia programu inwestycyjnego i produkcyjnego inwestora francuskiego, z którym Łucznik będzie kooperował. W tym celu została zawiązana Spółka POLDEC Sp. z o.o. której udziałowcem została francuska firma EURODEC. W wyniku powyższego nastąpi dalsze zaangażowanie kapitału francuskiego i zwiększenie zatrudniania w tej spółce do ponad 200 pracowników. Działanie do wpłynęło na obniżenie kosztów funkcjonowania spółki, szczególnie w zakresie utrzymania majątku.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 19.12.2001 r.

Sprawy z zakresu gospodarki przestrzennej reguluje ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). Zgodnie z jej przepisami ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych oraz morza terytorialnego, do zadań własnych gmin i w zakresie realizacji tego zadania gmina jest samodzielna. Samodzielność ta oznacza, iż to organy gminy a nie organy administracji rządowej podejmują indywidualne rozstrzygnięcia w omawianym zakresie. Wspomniane ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który stanowi przepis gminny, obowiązujący na terenie nim objętym. Wraz z innymi przepisami prawa stanowi on podstawę dla lokalizacji wszelkich form zabudowy terenu.

Jedynymi wyjątkami, które ograniczają w tym względzie niezależność organów gminy są ustalenia przepisów szczególnych, które odnoszą się do obszaru objętego planem i przedmiotu jego ustaleń, a także zadania samorządowe i rządowe, które stanowią przejaw kształtowania i realizacji polityki przestrzennej na poziomie województw oraz państwa. Wynikające stąd ograniczenia oraz rozstrzygnięcia muszą być uwzględnione w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a tym samym stają się przepisem prawa.

Wyżej wymienione zadania rządowe sporządzane są przez Ministrów i centralne organy administracji rządowej i wchodząc w skład obejmujących je programów, służą realizacji ponadlokalnych celów publicznych. Centralny rejestr programów rządowych prowadzi - zgodnie z ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym - Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Warunkiem wprowadzenia zadania do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest jego zatwierdzenie przez Radę Ministrów.

W związku z podnoszonym przez senatorów przypadkiem, dotyczącym rezerwy terenu w miejscowym planie pod budowę obwodnicy kolejowej w miejscowości Małęczyn pragnę poinformować, że planowana inwestycja nie jest zaliczona do wpisanych do wspomnianego rejestru zadań rządowych, a co za tym idzie nie stanowi zadania rządowego w rozumieniu przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Wynika z tego również, że gmina, której inwestycja dotyczy, nie ma obowiązku uwzględnienia jej w zapisie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z wyrazami szacunku

z up. Podsekretarz Stanu

Marek Bryx

Warszawa, dnia 20.12.2001 r.

W odpowiedzi na skierowane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 05 grudnia 2001 r. znak: LP/043/49/01/V oświadczenie senatora Gerarda Czaji, złożonego na 4 posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 listopada 2001 r., uprzejmie informuję, że w chwili obecnej Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie proponuje zmian w systemie subsydiowania zatrudnienia na tzw. chronionym rynku pracy.

Zmiany te nie mogą nastąpić z dnia na dzień, a okres jaki pozostał do końca 2001 r. jest zbyt krótki, by można było dokonać radykalnych zmian systemowych. Ponadto pracodawcy prowadzący zakład pracy chronionej muszą mieć czas na przygotowanie się do funkcjonowania według nowych zasad. Dotyczy to zwłaszcza tych zakładów, które rozpoczęły kilkuletnie działania restrukturyzacyjne i powinny je zakończyć w ramach dotychczasowego systemu wsparcia. W przeciwnym przypadku zostaną stracone poniesione wcześniej nakłady finansowe ze środków własnych zakładów pracy chronionej jak i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (wydatkującego środki publiczne).

Ponieważ zakłady pracy chronionej stanowią istotne ogniwo systemu rehabilitacji - planowane zmiany muszą być wyważone i poprzedzone głęboką analizą, która pozwoli między innymi na określenie kosztów związanych z zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.

Uprzejmie informuję, że podjęłam już działania w tym zakresie. W pierwszym etapie przygotowana będzie rzetelna informacja o pomocy finansowej udzielanej tym zakładom ze środków budżetu państwa i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami.

Na podstawie wyników przeprowadzonych analiz i konstrukcji, rząd zaproponuje rozwiązania systemowe w zakresie wspierania zatrudniania osób niepełnosprawnych.

Minister
Up. Sekretarz Stanu

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 20.12.2001 r.

Minister
z up. Andrzej Szarawarski
Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20.12.2001 r.

Zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz. U. nr 150, poz. 983 z późn. zm.) z budżetu państwa mogły być udzielane dotacje celowe na dofinansowanie inwestycji realizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego jako zadania własne (prowadzenie domów pomocy społecznej jest od 1999 roku zadaniem własnym powiatu dofinansowywanym z budżetu państwa), tylko do czasu podpisania kontraktów wojewódzkich, nie dłużej jednak niż do końca 2001 roku. W związku z powyższym w pracach nad projektem budżetu państwa na 2002 rok nie brano pod uwagę potrzeb inwestycyjnych domów pomocy społecznej.

Kontrakty wojewódzkie opracowane zostały na podstawie ustawy z dnia 12 maja 2000 roku o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz. U. nr 48, poz. 550) i wydanego na jego podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2000 roku w sprawie przejęcia programu wsparcia na lata 2001-2002 (Dz. U. Nr 122, poz. 1326, zm. Dz. U. z 2001 r. Nr 39, poz. 460). Ich priorytety nie uwzględniały jednak zadań inwestycyjnych w placówkach pomocy społecznej. Zostały podpisane i przyjęte do realizacji w połowie bieżącego roku. W drugiej połowie roku zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wykonywaniu budżetu państwa w roku 2001 oraz o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz. U. Nr 55, poz. 574 z późn. zm.) aneksami do kontraktów, dopisane zostały domy pomocy społecznej, które realizowały zadania inwestycyjne ze środków budżetu wojewody lub ze środków rezerwy celowej budżetu państwa. W ten sposób w kontrakcie wojewódzkim województwa zachodniopomorskiego znalazł się również Dom Pomocy Społecznej w Bornem-Sulinowie, jednak bez jakichkolwiek zapisów co do gwarancji dofinansowania w ramach kontraktu w roku 2002.

Doceniając inicjatywy samorządów lokalnych, które zagospodarowują tereny opuszczone przez wojska radzieckie, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej od dwóch lat wspiera inwestycję Domu Pomocy Społecznej w Bornem-Sulinowie ze środków rezerwy celowej budżetu państwa, zarówno w zakresie wydatków inwestycyjnych jak i bieżących związanych z nowo uruchamianymi miejscami.

Na zakończenie chciałbym jednak zwrócić uwagę na fakt, że plany dotyczące rozbudowy Domu, jako miejsca służącego przede wszystkim leczeniu i rehabilitacji osób chorych na stwardnienie rozsiane nie mieszczą się w zadaniach domu pomocy społecznej. Zgodnie z art. 20 ust. 3a ustawy z dnia 29 listopada 1990 roku o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 roku nr 64, poz. 414 z późn. zm.) dom umożliwia jedynie korzystanie z przysługujących na podstawie odrębnych przepisów usług zdrowotnych (realizowanych na bazie zakładów opieki zdrowotnej lub przez pracowników w nich zatrudnionych). W obecnym stanie prawnym kasa chorych nie może podpisać umowy z domem pomocy społecznej, gdyż nie jest on zakładem opieki zdrowotnej.

Z wyrazami szacunku

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 20.12.2001 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Oświadczenie dotyczy Odlewni Staliwa "Stalchemak" w Siedlcach, dla której organem założycielskim jest Wojewoda Mazowiecki. W związku z wystąpieniem załogi protestującej przeciwko postanowieniu Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 marca br. o nie udzieleniu zgody na przedłużenie prowadzenia działalności gospodarczej tej odlewni, będącej od 1997 roku w stanie upadłości, Minister Gospodarki działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przedstawił stanowisko w tej sprawie w skierowanym do Wojewody piśmie z dnia 7 maja 2001 roku.

Przedstawione w oświadczeniu informacje o podejmowanych przez pana senatora, we współpracy z syndykiem, działaniach dla rozwiązania problemu (odłożenie terminu licytacji, podział istniejącego majątku), których celem ma być ponowne uruchomienie odlewni są interesujące. Wnikanie w ich celowość i ewentualne wspieranie oraz inicjowanie innych kroków nie leży jednak w kompetencjach Ministra Gospodarki, co wyklucza możliwość spełnienia prośby pana senatora o "natychmiastowe podjęcie stosownych działań, mających na celu uzdrowienie siedleckiej odlewni".

Minister

z up. Andrzej Szarawarski

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 21.12.2001 r.

Z uwagi na to, że działalność spółek wodnych podlegała zawsze przepisom Prawa wodnego, a ich funkcjonowanie ma na celu zaspokajanie wskazanych ustawą potrzeb w dziedzinie gospodarowania wodami, właściwym w sprawie przekształcenia tych spółek w spółki kapitałowe, które mogłyby prowadzić działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków jest Minister Środowiska, któremu przekazałem wystąpienie Pana Marszałka przy piśmie GK-1-0703-1/1088/01.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, dnia 21.12.2001 r.

Szanowny Panie Ministrze!

Działając z upoważnienia Pana Marka Pola Wiceprezesa Rady Ministrów Ministra Infrastruktury przekazuję Panu Ministrowi tekst oświadczenia złożonego przez senatora Henryka Stokłosę podczas 4 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 listopada 2001 roku, przesłanego przez Marszałka Senatu przy piśmie z dnia 5 grudnia 2001 r. Nr LP/043/37/01/V, a dotyczącego potrzeby wprowadzenia zmian w ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. nr 115, poz. 1229) w zakresie funkcjonowania spółek wodnych.

Z uwagi na to, że działalność spółek wodnych podlegała zawsze przepisom Prawa wodnego, a ich funkcjonowanie ma na celu zaspokajanie wskazanych ustawą potrzeb w dziedzinie gospodarowania wodami, właściwym w sprawie przekształcenia tych spółek w spółki kapitałowe, które mogłyby prowadzić działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, jest Minister Środowiska.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, dnia 21.12.2001 r.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia, uprawniona do prowadzenia specjalizacji w określonej dziedzinie medycyny jest jednostka organizacyjna spełniająca kryteria, określone w przedmiotowym rozporządzeniu, wpisana na listę Ministra Zdrowia na podstawie jej wniosku pozytywnie zaopiniowanego przez specjalistę wojewódzkiego oraz zespół ekspercki powołany przez ministra właściwego do spraw zdrowia. W każdej jednostce wpisanej na listę Ministra Zdrowia ustalana jest maksymalna liczba miejsc szkoleniowych, która określa liczbę lekarzy, którzy mogą jednocześnie realizować w niej program danej specjalizacji. Suma miejsc szkoleniowych w poszczególnych jednostkach organizacyjnych województwa - określa możliwości szkolenia lekarzy w danej dziedzinie medycyny na obszarze tego województwa. Na podstawie dotychczas przeprowadzonego postępowania, na listę Ministra Zdrowia uprawniającą jednostki do prowadzenia specjalizacji, wpisano 3734 jednostki, które zapewniają ok. 25000 miejsc szkoleniowych (w 70 dziedzinach medycyny) - w skali kraju.

Postępowanie kończące się uzyskaniem uprawnień przez jednostkę do szkolenia związane jest przede wszystkim z oceną możliwości realizacji programu specjalizacji przez tę jednostkę, a w szczególności w odniesieniu do rodzaju, zakresu i liczby świadczeń zdrowotnych udzielanych przez tę jednostkę zgodnie ze wskazaniami współczesnej wiedzy medycznej. Programy specjalizacji opracowuje zespół, w którego skład wchodzi właściwy konsultant krajowy, przedstawiciel właściwego medycznego towarzystwa lekarskiego oraz przedstawiciel Naczelnej Izby Lekarskiej.

Reasumując, problem niedostatecznej liczby miejsc szkoleniowych związany jest z ograniczonymi możliwościami szkolenia w poszczególnych dziedzinach medycyny. Minister Zdrowia w porozumieniu z konsultantem krajowym i konsultantami wojewódzkimi w danej dziedzinie medycyny ustala corocznie liczbę lekarzy mogących odbywać specjalizację, w tym liczbę lekarzy mogących odbywać specjalizację w ramach rezydentury, w oparciu o wolne miejsca szkoleniowe. Liczba ta czasami jest rozbieżna z liczbą lekarzy zamierzających odbywać określoną specjalizację w danej dziedzinie medycyny. Mimo, iż corocznie uruchamia się więcej miejsc szkoleniowych niż wynosi liczba absolwentów wydziałów lekarskich w danym roku, na miejsca szkoleniowe oczekują jednak lekarze z I stopniem specjalizacji, uzyskanym w dotychczasowym dwustopniowym systemie specjalizacji stąd przyczyna braku miejsc szkoleniowych.

Z wyrazami szacunku

Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Aleksander Nauman

Warszawa, dnia 21.12.2001 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Propozycja senator Wiesławy Sadowskiej oraz senatora Zbigniewa Gołąbka dotycząca zmiany zasad opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku wymagałaby zmiany obowiązujących przepisów. Obecnie zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zmianami) składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie pobierających zasiłku opłaca właściwy urząd pracy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w uchwalonej przez Sejm w dniu 13 grudnia br. ustawie o zmianie ustawy budżetowej na rok 2001, w budżetach województw na spłatę zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku przewidziano zwiększenie dotacji dla powiatów na finansowanie składek na ubezpieczenie zdrowotne o 473.054 tys. zł, w tym dla województwa mazowieckiego 60.000 tys. zł,

Zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Prezes Krajowego Urzędu Pracy, który jest dysponentem Funduszu Pracy, przekazuje samorządom województw i powiatom na wyodrębniony rachunek bankowy środki Funduszu Pracy na finansowanie zadań realizowanych przez wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299), w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy mogą pozostać środki w wysokości 20% planowanych wydatków Funduszu Pracy na realizację zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu.

W ustawie budżetowej na rok 2001 zaplanowano dotację z budżetu państwa dla Funduszu Pracy w wysokości 2.030 mln zł. Cała planowana z budżetu państwa dotacja dla Funduszu Pracy została przekazana do końca listopada br.

Decyzją Ministra Finansów z dnia 11 października 2001 r., znak: FS10-453-880/01 z rezerwy celowej zaplanowanej w ustawie budżetowej na rok 2001 na współfinansowanie programu SAPARD - dotacja dla Funduszu Pracy została zwiększona o 20 mln zł z przeznaczeniem na zorganizowanie robót publicznych w związku z usuwaniem skutków powodzi. Kwota ta została przekazana na rachunek Funduszu na początku grudnia br.

W uchwalonej przez Sejm RP w dniu 13 grudnia br. ustawie o zmianie ustawy budżetowej na rok 2001, przewidziano zwiększenie dotacji z budżetu państwa dla Funduszu Pracy o 600 mln zł, z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań Funduszu Pracy z tytułu refundacji pracodawcom zatrudniającym młodocianych pracowników wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne oraz z tytułu zawartych umów w zakresie szkolenia, prac interwencyjnych, robót publicznych, aktywizacji zawodowej absolwentów, programów specjalnych.

Przekazanie środków na powyższy cel możliwe będzie po podpisaniu ustawy o zmianie ustawy budżetowej na rok 2001 przez Prezydenta RP i ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw RP.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 24.12.2001 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 18 grudnia 2001 r. znak: LP/043/71/01/V oświadczeniem Pana senatora Witolda Gładkowskiego złożonym podczas 5 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 grudnia 2001 r. w sprawie środków dla powiatowych urzędów pracy w Szczecinku i Sławnie na refundację pracodawcom wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom oraz opłaconych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenie społecznej, uprzejmie informuję:

W celu uregulowania jeszcze w bieżącym roku wszystkich wymagalnych zobowiązań ciążących na powiatowych urzędach pracy, Rada Ministrów w dniu 27 listopada br. przyjęła i skierowała do parlamentu projekt nowelizacji tegorocznej ustawy budżetowej przewidujący m.in. przyznanie dodatkowej dotacji dla Funduszu Pracy w kwocie 600 mln zł na opłatę zobowiązań, których termin płatności upływałby z końcem br.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 27.12.2001 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Sławomira Izdebskiego podczas 4. posiedzenia Senatu w dniu 29 listopada 2001 roku, przekazanym przy piśmie znak: LP/043/56/01/V z dnia 5 grudnia br., w sprawie spółki ZPC URSUS S.A. i jej spółek zależnych, przedstawiam odpowiedź na pytania zawarte w oświadczeniu Pana Senatora.

Prowadzona od 1998 roku przez Zarząd restrukturyzacja ZPC URSUS S.A. miała na celu dokonanie przebudowy nierentownego i zagrożonego upadłością przedsiębiorstwa ZPC USRUS w grupę branżowych rentownych firm zdolnych do konkurowania na rynku. Struktura organizacyjna ZPC URSUS S.A. na początku 1998 roku składała się z licznych Zakładów w Warszawie i 7 zakładów w: Sulęcinie, Chełmnie, Nisku, Gorzowie Wielkopolskim, Włocławku, Poznaniu i Lublinie. Zakłady te nie były zmuszone oferować swoich wyborów na rynku; produkowały jedynie na wewnętrzne potrzeby ZPC URSUS S.A. Koszty generowane w takiej strukturze znacznie przekraczały możliwe do osiągnięcia przychody. Podjęto decyzje o przekształceniu poszczególnych zakładów w spółki ze 100% udziałem ZPC URSUS S.A. Proces restrukturyzacji tych podmiotów i ich dostosowania do wymogów wolnego rynku przebiegał w trudnych warunkach wskutek nagłego spadku popytu na ciągniki w Polsce. Rynek ciągnikowy kształtował się następująco:

Restrukturyzacja ZPC URSUS S.A. odbywała się w warunkach wysokiego zadłużenia Spółki wynoszącego 400 milionów złotych na początku 1998 roku. Dodatkowym obciążeniem były olbrzymie koszty redukcji nadmiernego zatrudnienia (zwolnienia objęły ok. 10 tysięcy zatrudnionych). Zwolnienia pracowników, z przyczyn społecznych odbywały się stopniowo, co powodowało narastanie nieuzasadnionych kosztów pracowniczych w okresie przejściowym. Według danych Spółki koszty restrukturyzacji w ostatnich czterech latach przekroczyły 400 mln złotych. Głównym źródłem ich finansowania była sprzedaż zbędnego majątku ZPC URSUS S.A.

Spółki "córki" (ze 100% udziałem ZPC URSUS S.A.) wg stanu na dzień 30.11.2001 r.:

• EKO-DIESEL sp. Z o.o. w Warszawie,

• Zakład Zespołów Napędowych sp. Z o.o. w Warszawie,

• ODLEWNIA-URSUS sp. Z o.o. w Warszawie,

• KAROSERIA sp. Z o.o. w Warszawie,

• Zakład Remontowo-Transportowy sp. Z o.o. w Warszawie,

• PRECYZJA sp. Z o.o. w Warszawie,

• URSINET sp. Z o.o. w Warszawie,

• URSUS-MEDIA sp. Z o.o. w Warszawie,

• Wewnętrzna Służba Ochrony sp. Z o.o. w Warszawie,

• Zakład Podwozi sp. Z o.o. w Warszawie,

• POSESJA sp. Z o.o. w Lublinie.

- Fabryka Metalurgiczna sp. Z o.o. w upadłości w Warszawie,

Mimo zagrożeń i trudności oraz niekorzystnej koniunktury w ostatnich latach, produkcja ciągników i główne rynki zbytu spółki zostały utrzymane. Według Zarządu ZPC URSUS S.A. produkcja ciągników w 2001 roku wyniesie około 2400 sztuk, w tym eksport 780 sztuk, a zamówienia na 2002 rok wynoszą około 4600 sztuk, w tym eksport 2316 sztuk. Dla zachowania tej produkcji konieczne jest jednak pozyskanie płynnego kapitału obrotowego przez Fabrykę Ciągników URSUS sp. z o.o. i pozostałe spółki zależne ZPC URSUS S.A. Pozyskanie niezbędnych środków będzie możliwe przede wszystkim poprzez prywatyzację spółek "córek". Zarząd ZPC URSUS S.A., z uwagi na trudną sytuację finansową w ZPC URSUS S.A. i spółkach zależnych, podejmuje starania o uzyskanie doraźnej pomocy finansowej (dotacja lub pożyczka) w kwocie 10 mln złotych, umożliwiającej podtrzymanie produkcji w spółkach zależnych i kooperujących do czasu prywatyzacji i ich dokapitalizowania.

W efekcie restrukturyzacji stworzone zostały warunki do prywatyzacji najważniejszej w grupie spółek URSUSA, spółki kontynuującej markę, produkcję i sprzedaż ciągników - Fabryki Ciągników URSUS sp. z o.o. o kapitale 27,9 milionów złotych. Założeniem tej prywatyzacji jest pozyskanie inwestora strategicznego i wzmocnienie pozycji rynkowej Fabryki Ciągników, rozwój eksportu oraz utrzymanie około 6 tysięcy miejsc pracy w firmach produkujących na rzecz Ursusa wyroby kooperacyjne do ciągników.

Odpowiadając na pytanie dotyczące transferu majątku ze spółki Zakład Podwozi URSUS sp. z o.o. do spółki Zakład Zespół Napędowy sp. z o.o. uprzejmie wyjaśniam, że według informacji Zarządu ZPC URSUS S.A. Spółka Zakład Podwozi URSUS sp. z o.o. (utworzona w marcu 1999 roku) realizuje obecnie program naprawczy. Niepowodzenie realizacji programu naprawczego może skutkować jego upadłością. W tej sytuacji zarząd ZPC URSUS S.A. podjął działania mające na celu zapewnienie ciągłości dostaw skrzyń biegów i tylnych mostów do montażu ciągników. Produkcja tych zespołów została przejęta przez spółkę Zakład Zespołów Napędowych sp. z o.o. (jednoosobowa spółka ZPC URSUS S.A., która rozpoczęła działalność od 15.09.2001 roku). Część parku maszynowego spółki Zakład Podwozi URSUS sp. z o.o. została przejęta za długi przez ZPC URSUS S.A. i wniesiona aportem do Zakładu Zespołów Napędowych sp. z o.o.

Z wyrazami szacunku