Warszawa, 10.12.2001 r.

Odpowiadając na pismo znak: LP/043/29/01/V z dnia 21.11.2001 roku w sprawie "Oświadczenia złożonego przez Senatora Zbigniewa Gołąbka oraz Senator Wiesławę Sadowską na 3. posiedzeniu Senatu w dniu 16 listopada 2001 roku dotyczącego nowej struktury organizacyjnej oraz kwalifikacji wymaganych od pracowników Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie − Oddział Zamiejscowy w Radomiu" − uprzejmie informuję, że po wnikliwym przeanalizowaniu sprawy należy stwierdzić, co następuje:

Kwalifikacje wymagane od pracowników Stacji ustalone zostały w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 30.06.2000 r. w sprawie organizacji i zasad działania Stacji. Przeprowadzona, na polecenie Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie, kontrola akt osobowych osób zatrudnionych na kierowniczych stanowiskach w Stacji i Oddziałach Zamiejscowych nie wykazała żadnych, nawet najmniejszych rozbieżności z przepisami ww. rozporządzenia. Jedynie w przypadkach osób, zatrudnionych w strukturach nowotworzonych działów nadzoru nad jakością, występują sporadyczne trudności z zatrudnieniem osób spełniających łącznie wymagania w zakresie specjalizacji i stażu pracy. W szczególności, taka sytuacja ma miejsce w Oddziale w Radomiu, gdzie na stanowisko Głównego Specjalisty zatrudniona jest osoba z 18-letnim stażem pracy, ale bez wymaganej przepisami medycznymi specjalizacji. Zdaniem Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego osoba ta ma praktyczne osiągnięcia (wprowadzanie systemów jakości), które stawiają ją w szeregu najlepszych specjalistów w tej dziedzinie.

Faktem jest, że najlepsze rozwiązanie, w szczególności w dziedzinie nadzoru jakości, prezentuje Wojewódzka Stancja Sanitarno-Epidemiologiczna w Białymstoku. Te najlepsze wzory zostały rozpowszechnione za pośrednictwem Głównego Inspektora Sanitarnego w Warszawie i udostępnione, jako przykładowe dla jednostek organizacyjnych podporządkowanych Mazowieckiemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Sanitarnemu. Każda z jednostek dostosowuje pozyskane wzorce (schematy) rozwiązań do swoich potrzeb i są to rozwiązania właściwe dla nadzoru jakości tylko i wyłącznie w danej jednostce. Oparcie struktur nadzoru jakości na najlepszych, sprawdzonych wzorcach jest uzasadnione.

Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Sanitarny nie wprowadza zmian w strukturze organizacyjnej podległych jednostek. Władni do wprowadzania zmian są tylko kierownicy tych jednostek. Faktem jest, że Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Sanitarny zatwierdził zmiany w regulaminie organizacyjnym Oddziału w Radomiu (Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej). Na tej samej zasadzie, projekt regulaminu zaopiniowały odpowiednie organizacje związkowe, które zajęły negatywne stanowisko w przedmiocie projektowanych zmian. Należy podkreślić, że organizacje związkowe działają samodzielnie i niezależnie od organów administracji państwowej.

Zgodnie z posiadanymi informacjami, zmiana struktury organizacyjnej w Oddziale w Radomiu, wobec sprzeciwu związków zawodowych, nie została wprowadzona i prace nad nią są kontynuowane z uwzględnieniem przepisów projektu rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie określenia struktury organizacyjnej, warunków i sposobów działania Stacji.

Warszawa, 2001.12.

Kwestia dofinansowania gmin dotacją celową z budżetu państwa w zakresie realizowania przez gminy zadania własnego, jakim jest wypłata dodatków mieszkaniowych, uregulowana jest w rozdziale 6 art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem "gminy otrzymują dotacje celowe z budżetu państwa na dofinansowanie zadania, o którym mowa w ust. 1, w granicach kwot określonych na ten cel w ustawie budżetowej".

Pozostałe jeszcze w budżecie państwa środki w kwocie 98.425.812 zł, zostały podzielone decyzją Ministra Finansów z dnia 5.10.2001 r., z przeznaczeniem na dotacje celowe dla gmin na dofinansowanie wypłat omawianego świadczenia w IV kwartale 2001 r. Kwota ta pokrywała zgłoszone przez wojewodów zapotrzebowanie na dotację na IV kwartał br. w ok. 47%. Wojewodowie, analogicznie jak w III kwartale br., dokonali podziału kwoty dotacji na poszczególne gminy w sposób określony w artykule 45 ust. 3 ustawy, o której mowa wyżej.

Z szacunkiem

Marek Belka

Warszawa, 12 grudnia 2001 r.

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Henryka Stokłosę na 4. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 listopada 2001 r., dotyczące zagrożeń dla Wojska Polskiego wynikających z upadku Zakładów Tworzyw Sztucznych "Pronit" S.A. w Pionkach, uprzejmie informuję, iż podzielam obawy Pana Senatora zawarte w jego wystąpieniu. Poruszone w nim kwestie muszą niepokoić, i to nie tyko z punktu widzenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Linia produkcyjna nitrocelulozy została zbudowana w okresie międzywojennym i do chwili obecnej uległa fizycznemu i technologicznemu zużyciu. Utrzymywanie produkcji nitrocelulozy w wielu krajach świadczy o tym, że produkt ten ma nie tylko ekonomiczne ale również strategiczne znaczenie. Nitrocelulozę na dobrym poziomie technologicznym produkują m.in. Bułgaria, Czechy, Rumunia. W Polsce, jak się wydaje, trudno mówić w ostatnim okresie o zaangażowaniu resortów odpowiedzialnych za byt i rozwój spółek przemysłu zbrojeniowego, tj. Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa Skarbu Państwa i Komitetu Badań Naukowych w utrzymanie tej produkcji.

W podobnej sytuacji, jak zakład w Pionkach, jest szereg innych spółek przemysłu obronnego. Stoimy przed potrzebą restrukturyzacji tej sfery, której elementem zapewne będzie jej integracja. Wzorem pozostałych państw NATO, resortowym wieloletnim planem powinny być objęte wszystkie naukowe badania stosowane w dziedzinie obronności, co pozwoliłoby na stworzenie bazy technologicznej przemysłu zbrojeniowego.

Warszawa, 12 grudnia 2001 r.

Przede wszystkim należy zauważyć, że negatywne zjawiska, jakie występują w trakcie przekształceń zachodzących w zakładach przemysłu obronnego, dotyczą nie tylko producentów prochu, ale także wytwórców niewielkich ilości wysokogatunkowych specjalistycznych materiałów np. stali na kadłuby silników marszowych pocisków rakietowych, łusek do amunicji, podzespołów elektronicznych i mikrofalowych czy też elementów z włókien węglowych. Zjawiska te muszą niepokoić, i to nie tylko z punktu widzenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Linia produkcyjna nitrocelulozy została zbudowana w okresie międzywojennym i do chwili obecnej uległa fizycznemu i technologicznemu zużyciu. Utrzymywanie produkcji nitrocelulozy w wielu krajach świadczy o tym, że produkt ten ma nie tylko ekonomiczne ale również strategiczne znaczenie. Nitrocelulozę na dobrym poziomie technologicznym produkują m.in. Bułgaria, Czechy, Rumunia. W Polsce, jak się wydaje, trudno mówić w ostatnim okresie o zaangażowaniu resortów odpowiedzialnych za byt i rozwój spółek przemysłu zbrojeniowego, tj. Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa Skarbu Państwa i Komitetu Badań Naukowych w utrzymanie tej produkcji.

Faktyczna sytuacja z produkcją prochu jest gorsza niż to wynika z przesłanej korespondencji. Wiele asortymentów prochów wytwarzanych w kraju nie posiada stabilnych charakterystyk, a blokada przez syndyka dokumentacji technicznej i technologicznej powoduje, iż zakłady produkujące amunicję zmuszone są do zaopatrywania się w niektóre gatunki prochu za granicą. Wyznaczony syndyk masy upadłości ZTS "Pronit" zaplanował 5-6 letni okres upadłości. Ponadto, przyjęty sposób likwidacji Zakładów powoduje, że państwowe środki przeznaczana na rozruch nowej spółki − Zakładów Produkcji Specjalnej Sp. z o.o., stają się mało efektywne.

Pozwolę sobie zaznaczyć, że chociaż średnia norma zapasu amunicji w NATO jest czterokrotnie wyższa od zapasów posiadanych przez Siły Zbrojne RP, to w aktualnej sytuacji budżetowej Ministerstwo Obrony Narodowej nie jest w stanie przeznaczyć większych środków na zakup amunicji, niż miało to miejsce w minionych latach.

Warszawa, dnia 12 grudnia 2001 r.

Szanowny Panie Marszałku,

ARP S.A. wspierając Spółkę Zakład Maszyn do Szycia, udzielała jej pomocy finansowej w zasadzie od początku jej funkcjonowania. Pierwszą pożyczkę udzielono w sierpniu 1999 r., a Spółka powstała w czerwcu 1999 r. Łącznie udzielono pięciu pożyczek na łączną kwotę kapitału 6,35 mln zł. Zakład Maszyn do Szycia Łucznik Sp. z o.o. nie obsługiwał na bieżąco długu i popadał w coraz to większe zadłużenie, szczególnie do ZUS, Gminy Radom, FGŚP, Zakładu Energetycznego i swoich dostawców. Rok 2000 Spółka zakończyła stratą w wysokości ponad 12 mln zł.

Ustanowienie podstrefy Radom na gruntach Zakładu Maszyn do Szycia Łucznik Sp. z o.o. powinno umożliwić przyciągnięcie inwestorów, a w szczególności zachęcić do rozszerzenia programu inwestycyjnego i produkcyjnego inwestora francuskiego − firmę EURODEC, z którym Łucznik będzie kooperował. W tym celu została zawiązana Spółka POLDEC która podjęła działania dla uzyskania zezwolenia na działalność gospodarczą na terenie podstrefy Radom. Francuska firma EURODEC (druga co do wielkości firma w branży produkcji elementów dla przemysłu motoryzacyjnego i elektromaszynowego) zainwestowała 3,3 mln zł w radomską spółkę POLDEC. Francuzi przewidują dalsze inwestycje w spółkę na poziomie około 10 mln zł w latach 2002-2004 i zwiększenie zatrudnienia o około 200 osób (dziś spółka zatrudnia 53 osoby). Spółka POLDEC rozpoczęła działalność w listopadzie br. w zakresie produkcji detali tłoczonych z prętów i półproduktów dla EURODECU.

Działanie to wpłynęło na obniżenie kosztów funkcjonowania Zakładu Maszyn do Szycia, szczególnie w zakresie utrzymania majątku. Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. wspólnie z firmą Singer jednym z podstawowych odbiorców maszyn do szycia podjęła działania do utrzymania produkcji maszyn do szycia i miejsc pracy przy tej produkcji w Specjalnej Strefie Ekonomicznej w Radomiu. Agencja nadal udziela pomocy finansowej Zakładowi Maszyn do Szycia. Spółka ta otrzymała od ARP S.A. w ostatnim czasie środki w wysokości 1.600.000 zł w formie pożyczek oraz w kwocie 795.000 z tytułu zakupionych środków trwałych.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 12 grudnia 2001 r.

W nawiązaniu do przesłanego przez Pana Marszałka, oświadczenia złożonego przez Senatora RP − Pana Wojciecha Pawłowskiego, dotyczącego zawarcia i realizacji kontraktów menedżerskich z dyrektorami SPZOZ na terenie byłych województw krośnieńskiego i przemyskiego, w szczególności SPZOZ w Krośnie i Przeworsku − uprzejmie powiadamiam, że problem ten znany jest Najwyższej Izbie Kontroli i częściowo był już objęty kontrolami przeprowadzonymi przez Delegaturę NIK w Rzeszowie.

Sposób zawarcia kontraktów przez byłych Wojewodów Krośnieńskiego i Przemyskiego został zbadany w ramach kontroli wykonania budżetu państwa w roku 1998. Delegatura NIK w Rzeszowie negatywnie oceniła zarówno niezastosowanie procedury przewidzianej ustawą o zamówieniach publicznych, jak i warunki finansowe kontraktów podpisanych przez Wojewodę Krośnieńskiego, co − zdaniem Delegatury − było nieuzasadnionym uszczupleniem budżetu państwa w tym zakresie.

Obecnie, w związku z licznymi sygnałami o nieprawidłowościach w powyższym zakresie, zbieżnymi z problemami przedstawionymi w oświadczeniu Senatora RP − Pana Wojciecha Pawłowskiego, Delegatura NIK w Rzeszowie przewiduje przeprowadzenie kontroli doraźnej, która będzie miała na celu dokonanie oceny wykonania wniosków pokontrolnych ze wskazanych wyżej kontroli, oraz zbadanie zasadności zarzutów o kolejnych nieprawidłowościach w realizacji zawartych kontraktów − w szczególności o zarządzanie WSP w Krośnie oraz SPZOZ w Krośnie i Przeworsku. Czynności kontrolne w tym zakresie rozpoczną się jeszcze w grudniu bieżącego roku.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 13 grudnia 2001 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Z uwagi na znacznie wyższe od określonych w ustawie budżetowej na 2001 r. (planie Funduszu Pracy) faktyczne wydatki na zasiłki i świadczenia przedemerytalne, sytuacja finansowa Funduszu Pracy w br. jest bardzo napięta. Konsekwencją tego są zakłócenia w realizacji przynależnych powiatowym urzędom pracy zadań. W celu uregulowania tej nienormalnej sytuacji, Rada Ministrów w dniu 27 listopada br. przyjęła projekt nowelizacji tegorocznej ustawy budżetowej. Projekt tej ustawy (druk 106) skierowany do Sejmu w dniu 28 listopada br. przewiduje m.in. zwiększenie środków w budżetach wojewodów o kwotę 473 mln zł na uregulowanie wszystkich zobowiązań z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku lub stypendium. Projekt ten przewiduje także przyznanie dodatkowej dotacji w kwocie 600 mln zł, na spłatę zobowiązań wobec pracodawców z tytułu refundacji wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego i opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne oraz realizowanych programów przeciwdziałania bezrobociu. Kwota powyższa powinna umożliwić uregulowanie przez powiatowe urzędy pracy wszystkich zobowiązań Funduszu Pracy, których termin płatności upływałby z końcem br.

Jerzy Hausner

Warszawa, 13.12.2001 r.

Szanowny Panie Profesorze,

W odpowiedzi na pismo z dnia 5 grudnia 2001 r. i załączone oświadczenie Senatora Jerzego Cieślaka złożone na 4 posiedzeniu Senatu w dniu 29 listopada 2001 r. pragnę z przykrością poinformować, iż mimo akceptacji Komitetu Integracji Europejskiej nie ma możliwości sfinansowania wniosku dotyczącego projektu "Obwodnica w Jeleniej Górze". W związku z trudną sytuacją finansów publicznych Minister Finansów w ustawowym terminie (tj. do 31 października br.) uruchomił jedynie wnioski na kwotę 40.000.000 zł spośród listy wniosków na łączną kwotę 158.429.311 zł zaakceptowanych przez Komitet Integracji Europejskiej w dniu 12 września br. Ministerstwo Finansów uruchamiało środki zgodnie z kolejnością grup priorytetowych ustaloną przez KIE. Finansowanie objęło w całości trzy pierwsze grupy i część grupy czwartej. Projekt Wojewody Dolnośląskiego umieszczony został w grupie 6, której nie objęło finansowanie. W dniu 23 października 2001 Rada Ministrów wydała Rozporządzenie w sprawie blokowania niektórych wydatków w budżecie państwa na rok 2001 (Dz. U. 125, poz. 1373), które objęło również środki z rezerwy celowej na koszty integracji z Unią Europejską, współfinansowanie programów realizowanych ze środków pochodzących ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi i zobowiązań wobec Komisji Europejskiej z tytułu realizowanych programów.

Z wyrazami szacunku

Danuta Hübner

Warszawa, 13.12.2001 r.

Ukoronowaniem dwudziestoletniej gospodarki leśnej w niepodległej Polsce było wzniesienie w roku 1938 ze środków Lasów Państwowych okazałej i funkcjonalnej budowli przeznaczonej na siedzibę Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu. Zbudowany obiekt, będący do dnia dzisiejszego siedzibą Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu, wkomponowany w naturalne otoczenie, którym jest zespół parkowy (ok. 2 ha) stanowiący własność Lasów Państwowych, w naturalny sposób koresponduje z charakterem działalności Lasów Państwowych.

Po utworzeniu 49 województw, w tym województwa radomskiego − tamtejszy KW PZPR wybrał sobie budynek OZLP w Radomiu na swą reprezentacyjną siedzibę. Pod naciskiem władz politycznych z dniem 1 lipca 1975 r. zlikwidowano Okręgowy Zarząd LP w Radomiu, dzieląc podległy mu teren między OZLP Kraków, Lublin i Łódź. Stan ten na szczęście nie trwał długo, gdy 1 lipca 1983 r. ponownie powołano Okręgowy Zarząd LP w Radomiu, który jednak są dawną siedzibę odzyskał dopiero po zmianach ustrojowych w 1990 r.

Tak więc bez względu na systemy gospodarcze, podziały administracyjne, sytuację polityczną kraju − Radom jest siedzibą dyrekcji Lasów Państwowych od 121 lat! Historia wielokrotnie potwierdziła trafność usytuowania siedziby dyrekcji lasów w Radomiu, która dla tego regionu przyrodniczo-leśnego okazała się optymalna. Z przedstawionych faktów wynika jednoznacznie, że nie ma merytorycznego uzasadnienia dla nowatorskich pomysłów "usprawniających" organizację tej RDLP (np. przez "przeniesienie" jej siedziby do innego miasta), tym bardziej, że jest ona jedną z najbardziej zasłużonych dla polskiego leśnictwa i dysponując wysokokwalifikowaną kadrą fachowców zapewnia właściwy poziom pracy i nadzoru nad działalnością gospodarczą tamtejszych nadleśnictw.

Ewentualne tworzenie od podstaw nowej Regionalnej Dyrekcji LP w innym mieście − pomijając wielorakie trudności prawno-majątkowe i techniczne, byłoby przedsięwzięciem bardzo kosztownym, a przy tym całkowicie zbędnym i irracjonalnym z punktu widzenia Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, którym kieruję i które z mocy prawa (Ustawy o lasach z dnia 28 września 1991 r. − Dz. U. Nr 101, poz. 444 z późn. zm.) jest odpowiedzialne za zarządzanie lasami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, pozostającymi w jego zarządzie.

Ponadto podkreślić też należy, że w środowisku radomskim bardzo sfrustrowanym upadającymi przedsiębiorstwami i wzrastającym bezrobociem, likwidacja kolejnej historycznej instytucji spowodować może wzrost napięć społecznych w regionie oraz niezrozumienie i dezaprobatę dla takich poczynań w szeregach zasłużonych leśników radomskich.

Z wyrazami szacunku

Dyrektor Generalny

Warszawa, dnia 13 grudnia 2001 r.

W odpowiedzi na skierowane do mnie pismo z 5 grudnia 2001 r., przekazujące treść oświadczenia złożonego przez Senatora Witolda Gładkowskiego, podczas 4. posiedzenia Senatu w dniu 29 listopada 2001 r., a dotyczącego funkcjonowania oraz problemów z jakimi boryka się litewskie Muzeum Adama Mickiewicza w Wilnie, istniejące w ramach Biblioteki Uniwersytetu Wileńskiego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Kultury już od lat wspiera polskie i litewskie inicjatywy oraz projekty służące dobrej współpracy między naszymi Państwami, ratowaniu wspólnego dziedzictwa narodowego czy też wymianie naukowej i kulturalnej. Tym bardziej cieszy mnie fakt zainteresowania Sejmiku Zachodniopomorskiego wileńskim Muzeum a także chęć podjęcia wspólnych prac. Pragnę jednak zaznaczyć, że zarówno Instytut Polski w Wilnie jak i polskie służby dyplomatyczne na Litwie czynnie współpracują z tą placówką. Chciałbym podkreślić, że nic nie leży na przeszkodzie podjęcia przez Muzeum w Wilnie systematycznych kontaktów z instytucjami naukowymi w kraju. Podległy im Urząd chętnie włącza się do takich inicjatyw, choć mam tu na myśli nie tylko państwowe muzea czy instytucje kultury.

Warszawa, dnia 14 grudnia 2001 r.

W odpowiedzi na pismo LP/043/30/01/V z dnia 21 listopada 2001 r. informuję, że Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji podziela troskę Pana Senatora Henryka Stokłosy o poszerzenie obszaru odbioru programu regionalnego z Poznania.

Reforma terytorialna kraju przyczyniła się do powiększenia obszarów obsługiwanych przez ośrodki terenowe, a co za tym idzie polaryzacji żądań wynikających z chęci dotarcia z programem na obszar całego regionu. Realizacja oczekiwań społeczności regionu dotyczących możliwości odbioru programu regionalnego jest ograniczona. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dokłada wszelkich starań, aby zaspokoić potrzeby w tym zakresie, jednak nie zawsze jest to możliwe. Wynika to z braku wolnych kanałów telewizyjnych. Przewodniczący KRRiT może przydzielić jedynie kanał, który wcześniej przekaże Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o radiofonii i telewizji.

Z przykrością informuję, że KRRiT nie dysponuje wolnymi kanałami ani w Pile Rusinowie ani w Pile. Propozycja wykorzystania do tego celu kanałów 38 bądź 56 przewidzianych dla lokalizacji Gniezno Kopaszyn nie jest realna z uwagi na odległość pomiędzy tymi lokalizacjami, która wynosi 90 km. Propozycja KRRiT skierowana do Ministra Łączności w lipcu 2000 r., a dotycząca przeniesienia 38 kanału do Poznania, a więc tylko o 45 km, nie została zaakceptowana przez Urząd Regulacji Telekomunikacji. Należy pamiętać, że przy obecnej intensywności wykorzystania kanałów w Polsce i za granicą możliwości zmiany lokalizacji stacji wcześniej uzgodnionych są bardzo ograniczone.

Juliusz Braun

Warszawa, dnia 14.12. 2001 r.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 21 listopada 2001 r. nr LP/043/17/01/V uprzejmie informuję, że w związku ze złożonym przez Pana Senatora Kazimierza Drożdża na 3 posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 listopada 2001 r., oświadczeniem dotyczącym działania na szkodę Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych "WPRI-EKO" Spółka z o.o. z siedzibą we Wrocławiu przez Zarząd Miasta i Gminy w Polanicy Zdroju, Prokuratura Rejonowa w Kłodzku w sprawie tej przeprowadziła postępowanie sprawdzające w trybie art. 307 k.p.k.

W wyniku dokonanych ustaleń stwierdzono, że konflikt między wyżej wymienianymi podmiotami dotyczy uznania i sfinansowania robót dodatkowych w związku z zawartą przez te strony umową w zakresie popowodziowej odbudowy i modernizacji oczyszczalni ścieków w Polanicy Zdroju. W tych warunkach prokurator uznając, iż spór ten ma charakter cywilno-prawny i brak jest uzasadnionego podejrzenia zaistnienia przestępstwa, postanowieniem z dnia 10 grudnia 2001 r. odmówił wszczęcia postępowania przygotowawczego w tej sprawie. Postanowienie to nie jest prawomocne. Prokurator zwrócił się także do Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu o skontrolowanie prawidłowości postępowania Zarządu Miasta i Gminy Polanicy Zdroju w procesie realizacji i finansowania przedmiotowej inwestycji.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, dnia 15 grudnia 2001 r.

Ustawa z 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071) w sposób kompleksowy reguluje status kuratorów, tworząc w dużym stopniu nowe struktury organizacyjne i metodologię pracy kuratorów zawodowych i społecznych. Nowe przepisy o organizacji służby kuratorskiej są ściśle powiązane z przepisami ustrojowymi i pragmatycznymi ustawy. Oznacza to, że w zasadzie ustawa powinna być wdrażana całościowo, a nie w kilku etapach. Oczywiście jest możliwe stopniowe wprowadzanie w życie zawartych w niej rozwiązań, co wiąże się z koniecznością rozważenia wszystkich skutków finansowych dla budżetu resortu, jakie ustawa ta za sobą niesie. Skutki te są poważne. Powodują je między innymi nowe regulacje dotyczące zasad wynagradzania kuratorów zawodowych. Dotychczasowy system tych wynagrodzeń obejmuje:

- wynagrodzenia zasadnicze, wynoszące dla kuratora 1,1, dla starszego kuratora − 1,2 i dla kuratora specjalisty − 1,4 kwoty bazowej,

- dodatek specjalny (fakultatywny),

- nie wchodzące w skład wynagrodzenia ryczałty za dozory, tj. w wysokości do 3% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym wypłatę tej należności − za jeden dozór.

Natomiast nowy system obejmuje:

- dodatek za pracę terenową w wysokości 50% kwoty bazowej, mający zastąpić uprawnienie do ryczałtów za dozory lub nadzory,

- dodatek specjalny (fakultatywny),

Trzeba przy tym zauważyć, że przesunięcie środków, przeznaczonych dotychczas na ryczałty za dozory i nadzory do wynagrodzenia kuratorów sądowych, nie będzie w 2002 roku możliwe ze względu na decyzję o zamrożeniu funduszy płac w tzw. "budżetówce". Ponadto ta sama kwota wypłacana tytułem ryczałtów wymaga znacznego zwiększenia i podwyższenia o niezbędne obciążenie (składki na ubezpieczenie społeczne). Należy też mieć na uwadze, że z uwagi na brak środków finansowych w budżecie resortu, obecnie przysługujące kuratorom zawodowym ryczałty za dozory i nadzory nie są wypłacane w całości i powstają z tego tytułu zaległości.

Wydaje się, że wprowadzenie ustawy bez nowych regulacji płacowych − tj. z wprowadzeniem przepisów przejściowych na pewien czas, np. rok − byłoby niewłaściwe, bowiem nie zostaną zagwarantowane środki na wynagrodzenia, rekompensujące prawo do ryczałtów, zaś kuratorzy będą zobowiązani do wykonywania dozorów i nadzorów w ramach podstawowych obowiązków. Również nie wydaje się uzasadnione wdrożenie nowych przepisów dotyczących pragmatyki zawodowej kuratorów bez zapewnienia wynagrodzeń odpowiednich do zakresu obowiązków i zadań kuratorów, ustawowo obecnie określonych.

Niezależnie od powyższego pragnę poinformować Pana Senatora, iż Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka na posiedzeniu w dniu 6 grudnia 2001 r. wniosła do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej o uchwalenie ustawy zmieniającej ustawę − Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawę o prokuraturze oraz ustawę o kuratorach sądowych, która przewiduje zmianę ustawy o kuratorach sądowych w części dotyczącej regulacji powodujących dodatkowe skutki finansowe dla budżetu Państwa w 2002 r. W pozostałym zakresie ustawa o kuratorach sądowych zaczęłaby obowiązywać od dnia 01 stycznia 2001 roku.

Gdyby Parlament RP uchwalił przedmiotową ustawę w takiej wersji, pragnę Pana Senatora zapewnić, iż resort sprawiedliwości dołoży wszelkich starań, umożliwiających wprowadzenie ustawy w życie.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, dnia 15 grudnia 2001 r.

Nadto uprzejmie informuję, że aktualnie nie odnotowano żadnego postępowania karnego, które prowadzone byłoby wobec senatorów. Odnotowano natomiast takie postępowania wobec 16-tu posłów, z czego wobec 9-ciu z ugrupowania "Samoobrona", po 3 posłów z Platformy Obywatelskiej i SLD-UP oraz 1 posła z Ligi Polskich Rodzin.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, dnia 17.12. 2001 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka związane ze złożonym oświadczeniem przez senatorów Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka dotyczącego Zakładu Produkcji Specjalnej Spółka z o.o. w Pionkach, uprzejmie informuję, że od grudnia 1999 r. nadzór właścicielski nad spółkami przemysłowego potencjału obronnego sprawuje Minister Gospodarki, na mocy ustawy z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP (Dz. U. Nr 83, poz. 932 z późn. zm.). Zgodnie z Rządowym "Programem restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP" z dnia 08 lutego 1999 r. Zakłady Tworzyw Sztucznych "Pronit" S.A. nie były przewidziane do prywatyzacji.

- redukcji zatrudnienia w latach 1990-1995 z 4.100 do 1.300 pracowników,

W dniu 4 września 2000 r. została ogłoszona upadłość ZTS "Pronit" S.A. w Pionkach. Wyznaczony przez sąd syndyk masy upadłości objął majątek upadłego i zarządza tym majątkiem, właścicielem majątku są ZTS "Pronit" S.A. w upadłości. Obowiązkiem syndyka jest zaspokojenie wierzycieli upadłego w miarę likwidacji i sprzedaży masy upadłości. Nieprawdziwym jest stwierdzenie, że cyt. "właścicielem majątku zakładów pionkowskich jest skarb państwa".

Zakład Produkcji Specjalnej Sp. z o.o. opiera produkcję nitrocelulozy specjalnej na technologii i urządzeniach nie gwarantujących niezbędnej jakości i powtarzalności co stanowi podstawowy warunek przy produkcji prochów nitrocelulozowych, roztworów nitroglicerynowych i innych materiałów. Brak dobrej jakości nitrocelulozy był powodem wstrzymania, także jej dostaw na rynek cywilny jako składnika do produkcji lakierów i klei.

Dodatkowym problemem jest fakt, że zakłady wytwarzające wyroby rynkowe oparły swoje procesy produkcyjne o zakupione licencje, a w związku z tym importowaną nitrocelulozę. Nie dały także efektu próby pozyskania inwestora strategicznego. Na zakup nowoczesnej linii do produkcji nitrocelulozy o wydajności 1500 ton/rok potrzebne są środki rzędu 70 mln zł. Niezrealizowanie tej inwestycji doprowadzi do sytuacji, że produkcja amunicji w Polsce oparta będzie na imporcie nitrocelulozy. Zarówno Spółka jak i ARP S.A. nie posiadają środków na sfinansowanie przedmiotowej inwestycji.

− natychmiastowej modernizacji parku maszynowego.

W październiku br. syndyk poinformował Spółkę, że wartość całego majątku Zakładów Tworzyw Sztucznych "Pronit" S.A. w upadłości oszacowano na kwotę 96 485 755 zł. W wyniku prowadzonych rozmów ustalono wstępnie harmonogram działań zmierzających do rozpoczęcia procedury sprzedaży majątku. Sposób negocjacji, ustalanie terminów, określenie wielkości i przydatności pozyskiwanego majątku, wybór wariantu przejęcia maszyn i urządzeń spoczywa na Zarządzie Spółki. Przedłużanie okresu pozyskania przez ZPS Sp. z o.o. niezbędnego majątku niekorzystnie wpływa na wynik ekonomiczny Spółki. Jeden z wariantów zakłada, że część majątku zostanie zakupiona od syndyka za wierzytelności przez Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wobec ZTS "Pronit" S.A. w upadłości i wprowadzona zostanie przez ten fundusz jako aport do ZPS.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 17.12.2001 r.

- danych statystycznych GUS na rok szkolny 2000/2001;

- zweryfikowanych przez poszczególne JST wykazów szkół i placówek.

Pragnę również podkreślić, że ważne znaczenie ma − wyodrębniona ustawowo − 1% rezerwa subwencji oświatowej. Na rok 2001 określone zostały − przez Zespół ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego − kryteria podziału tej rezerwy, o których jednostki samorządu terytorialnego zostały poinformowane odrębnie. Minister Edukacji Narodowej i Sportu występuje do Ministra Finansów z wnioskiem o zwiększenie subwencji oświatowej po wcześniejszej pozytywnej opinii Zespołu ds. Edukacji i Kultury KWRiST. Minister Edukacji Narodowej i Sportu pismem z dnia 5 grudnia br. Nr DE-III-3117/66/GK/01 wystąpił do Ministra Finansów z wnioskiem o zwiększenie części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2001 dla powiatu kutnowskiego z 1% rezerwy subwencji o kwotę 285.275 zł z tytułu wzrostu zadań.

Natomiast resort edukacji i sportu informuje poszczególne jednostki samorządu terytorialnego o decyzji (pozytywnej lub negatywnej) Zespołu ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 17.12.2001 r.

Dot.: oświadczenia złożonego przez senatora Henryka Stokłosę na 3 posiedzeniu Senatu w dniu 16 listopada 2001 r.

Grupa II - zakłady przetwarzające od 50 do 100 ton

W większości polskich zakładów utylizacyjnych stosuje się system "Hartmanna" lub jego modyfikację. Zasadniczymi elementami są w tym procesie destruktory (warniki). Jest to proces nieciągły odbywa się partiami. Etapem występnym jest rozdrobnienie surowca. Często nie jest to proces zmechanizowany w związku z czym wielkość cząstek przekracza wymagane 50 mm. Tak przygotowana partia surowca ładowana jest mechanicznie lub ręcznie do warnika, w którym następuje obróbka termiczna pod ciśnieniem ok. 4 atmosfer i temperaturze powyżej 133⁰C. Po rozgotowaniu miazgi i odparowaniu wody pozostałą masę poddaje się działaniu prasy celem oddzielenia tłuszczu (tłuszcz techniczny). Otrzymane kruchy mieli się, a mączka składowana jest luzem lub w workach. W kilku zakładach mączka i tłuszcz magazynowane są w silosach.

W większości zakładów istnieje podział na część "czystą" i "brudną". Często ma to jednak charakter "teoretyczny" i wynika jedynie z projektu budowlanego.

Oczyszczalnię ścieków posiada ok. 50% zakładów. Jednak prawie we wszystkich oczyszczalnie nie spełniają swojej roli ze względu na błędy technologiczne lub poziom produkcji przewyższający możliwości przerobu oczyszczalni. Ścieki pochodzące z hal produkcyjnych muszą być poddane sterylizacji parą, w wielu przypadkach wymagania te nie są spełniane.

Wszystkie poddane przeglądowi zakłady utylizacyjne mają dobrą lokalizację z dala od osiedli i dróg publicznych. W żadnym z nich nie przedstawiono jednak postanowienia o lokalizacji.

Biorąc pod uwagę, że zwłoki zwierzęce stanowią w krajach UE ok. 15% ogółu surowca można przypuszczać, że w Polsce występuje niekontrolowany obrót tym rodzajem odpadów najczęściej − wywożone do lasu, grzebane w przypadkowych miejscach itd. Jest to ewidentne zanieczyszczanie środowiska przyrodniczego i stanowi potencjalne zagrożenie epidemiologiczne. Wynika to z nieświadomości rolników, braku zainteresowania tym problemem władz samorządowych i wojewódzkich.

3. Podczas kontroli skoncentrowano się na sposobie przetwarzania odpadów poubojowych, a ściślej mówiąc nas stosowaniu wymaganych prawem parametrów obróbki termicznej.

7. W przypadku jednego z kontrolowanych zakładów Powiatowy Lekarz Weterynarii wydał decyzję o zakazie wprowadzenia do obrotu mączki wyprodukowanej do czasu uruchomienia nowego procesu technologicznego. Nagromadzona mączka musi być zniszczona lub przetworzona powtórnie w zakładzie gwarantującym spełnienie wymaganych prawem parametrów obróbki.

8. Ponadto wszyscy właściwi terenowo powiatowi lekarze weterynarii zostali zobligowani do powiadomienia Głównego Lekarza Weterynarii o uruchomieniu w deklarowanym przez zakłady terminie, nowych urządzeń do obróbki surowca.

Wnioski: