Prosząc mnie o zainteresowanie tą sprawą odpowiednich władz polskich, pan Fiskowicz tak charakteryzuje sytuację polonii ryskiej:

"Ryga liczy szesnaście tysięcy Polaków. Mamy już dwie polskie szkoły: średnią imienia Idy Kozakiewicz, i podstawową, którą już kilka lat temu chcieli zamknąć. Ale dzięki Ambasadzie Rzeczypospolitej Polskiej w Rydze oraz panu profesorowi Andrzejowi Stelmachowskiemu udało się tę szkołę utrzymać, mimo prób rozłamania jej. Zostało jednak tylko sześć klas. Uczniowie siódmej, ósmej i dziewiątej klasy odeszli do innych szkół.

"Gdy powstawały te polskie szkoły - dalej cytuję pana Fiskowicza - oddział szkolnictwa Dumy w Rydze nie przeznaczył polskiej szkole gmachu, lecz zaproponował porzucone przedszkole, wiedząc, że pięćdziesiąt lat w Rydze nie było żadnej polskiej szkoły.

Dziś rodziny polskie nie widzą perspektyw dla swych dzieci, bo w razie zakończenia tych szkół mogłyby one nie trafić do wyższych uczelni łotewskich. Więc po wybudowaniu polskiego centrum mogłyby one kształcić się w polskim liceum i gimnazjum".

Swoje niepokoje kończy pan Edward Fiskowicz następującym, dość dramatycznym pytaniem:

"Może wszystkie te działania są przygotowaniem do tego, co jest założone w programie szkolnictwa łotewskiego, że w latach 2002-2003 szkoły będą tylko łotewskie?".

Tekst tego listu, wraz z pytaniami pana Fiskowicza, kieruję do profesora Bronisława Geremka, ministra spraw zagranicznych, i profesora Andrzeja Stelmchowskiego, szefa "Wspólnoty Polskiej", z nadzieją, że potrafią oni znaleźć sposób, by pomóc naszym rodakom w Rydze rozwiązać ich problemy.