Z upoważnienia grupy członków Krajowej Partii Emerytów i Rencistów, która nie ma swojej reprezentacji w Parlamencie, chciałbym zapoznać Wysoką Izbę z działaniem instytucji podległych ministrowi sprawiedliwości wobec tej partii i zapytać panią minister Hannę Suchocką, dlaczego tak się dzieje w jej resorcie i kiedy należy się spodziewać poprawy.

Zmagania Krajowej Partii Emerytów i Rencistów z przedstawicielami Temidy zaczęły się bezpośrednio po Kongresie partii, który odbył się w dniach 4-5 kwietnia 1998 r. w Ryni koło Warszawy.

Tymczasem jeden z uczestników Kongresu, pan Tomasz Mamiński, przedstawił sądowi wówczas wojewódzkiemu, obecnie okręgowemu w Warszawie, VII Wydział Cywilny i Rejestrowy, zmienioną wersję Statutu w której dokonano dwadzieścia siedem poprawek merytorycznych, dających niemal nieograniczoną władzę przewodniczącemu partii.

W dniu 29 kwietnia 1998 r. sąd został pisemnie poinformowany o sfałszowaniu Statutu, ze wskazaniem, że zrobił to pan Tomasz Mamiński. Sąd zażądał wyjaśnień i otrzymał od pana Mamińskiego pismo, z którego wynikało, że Kongres upoważnił Radę Naczelną do dokonania zmian w Statucie.

Wydaje się dziwne, że sąd poprzestał na gołosłownym oświadczeniu jednego człowieka, który był żywotnie zainteresowany w zatwierdzeniu takiej wersji Statutu i był jednoznacznie wskazany przez członka Prezydium Rady Naczelnej partii jako osoba, która dokonała przestępstwa sfałszowania Statutu i poświadczenia nieprawdy przed sądem.

Sąd nie żądał dalszych wyjaśnień od skarżącego. Nie zażądał również najprostszego dowodu, jakim jest protokół komisji uchwał Kongresu, z którego powinno jednoznacznie wynikać, jakie poprawki były głosowane i czy otrzymał wymaganą liczbę głosów.

W wydaniu Sądu Okręgowego w Warszawie określenie "niezwłocznie" jest bardzo elastyczne. Od chwili złożenia pierwszego wniosku do czasu pierwszej rozprawy minęło więcej niż pół roku. Ale to jeszcze nie koniec sprawności działania tego sądu.

21 września ub. roku w kancelarii sądu po pięciu miesiącach bezskutecznych starań o wydanie wyciągu z rejestru partii politycznych, została złożona pisemna prośba o wydanie tegoż i poświadczenie zgodności załączonego egzemplarza Statutu ze znajdującym się w sądzie.

Wnioskodawca otrzymał wyciąg w połowie marca, to jest po prawie rocznym oczekiwaniu i po pisemnej interwencji w Ministerstwie Sprawiedliwości. Mimo wniesienia obowiązujących opłat, na poświadczenie Statutu czeka nadal.

Nierozpatrzenie tego wniosku przez sąd we właściwym czasie skutkowało dopuszczeniem pana Mamińskiego jako strony do sprawy wpisania do rejestru partii politycznych zmian wynikających z uchwał II Nadzwyczajnego Kongresu KPEiR, na którym prawie 100-procentową większością głosów zatwierdzono orzeczenie Naczelnego Sądu Partyjnego o pozbawieniu pana Tomasza Mamińskiego wszelkich funkcji partyjnych i wykluczenie z szeregów partii.

Chcę przypomnieć Pani Minister, że zgodnie z art. 18 ust. 1 "Ewidencja wraz z tekstami statutów jest jawna", a zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu "Każdemu przysługuje prawo otrzymywania od sądu uwierzytelnionych odpisów "organów uprawnionych do reprezentowania partii na zewnątrz".

W tej sytuacji sąd powinien wykonać czynności nakazane ustawą w art. 20 ust. 1 i 2, jeżeli partia nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 19 ust. 1 pkt 3 i ust. 2.

Wśród członków KPEiR brak jasnego stanowiska sądu w tej sprawie przez prawie rok jest odbierane jako ingerencja w wewnętrzne sprawy partii.

Nie lepiej się dzieje w prokuraturze, która kilkakrotnie w 1998 i w 1999 r. była powiadamiana o popełnieniu przestępstwa poświadczenia nieprawdy przed sądem przez pana Mamińskiego i dopiero w marcu 2000 roku zaczęła przesłuchiwać świadków w tej sprawie.

To jest dokładnie po dwóch latach od pierwszej informacji na ten temat.

Nie jestem członkiem KPEiR, ale wydaje mi się, że praworządność w demokratycznym państwie powinna obowiązywać wszędzie, nawet w instytucjach podległych ministrowi sprawiedliwości.

Z poważaniem

Prawdziwość informacji zawartych w niniejszym oświadczeniu potwierdzam własnoręcznym podpisem.