Na ostatnim czerwcowym posiedzeniu Senatu, 29 czerwca, składałem oświadczenie, które kierowałem do ministra zdrowia, z prośbą o interpretację wstecznego obowiązywania ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w sprawie uregulowań prawnych związanych z wynagrodzeniami za dyżury lekarskie, w których proponowano stawki zwykle niższe niż ogłaszane z opóźnieniem w ustawie.

W efekcie pracownicy, wspierani przez związki zawodowe, domagają się obecnie spłaty różnic tych wynagrodzeń, zgodnie z zapisami ustawowymi. Powoduje to z kolei wzrost ogólnych kosztów wynagrodzeń w 2000 r. nawet o 10%. Wypłata tych zobowiązań może spowodować utratę płynności finansowej i zadłużenie się zakładów opieki zdrowotnej, wobec ustalonych już w kontraktach z kasami chorych przewidywanych wpływów na działalność bieżącą.

Panie Marszałku, moje oświadczenie kieruję do pana premiera Jerzego Buzka, dlatego że w ostatnich dniach otrzymałem na nie odpowiedź ministra zdrowia. Była ona sygnowana z upoważnienia ministra zdrowia przez podsekretarza stanu, panią Elżbietę Hibner. Jest to jednak odpowiedź, której arogancja przewyższa wszystko, co w minionych siedmiu latach pełnienia mandatu parlamentarnego zdołałem przeczytać lub usłyszeć. W odpowiedzi tej stara się przerzucić winę za zaistniałą sytuację na Sejm i Senat, sugerując, że inicjatywa rządowa w tej sprawie była inna, lecz parlament ośmielił się proponowane zapisy zmienić. To niebywałe, że organ wykonawczy, jakim są rząd i poszczególni ministrowie, czyni tego typu uwagi i nie poczuwa się do realizacji ustaw uchwalonych przez parlament oraz, w przypadku ministra zdrowia, dystansuje się od odpowiedzialności za funkcjonowanie systemu ochrony zdrowia w naszym kraju.