Pani Marszałek i Panowie Senatorowie!

Rejestr poruszanych problemów jest bardzo szeroki i o różnym - że tak to nazwę - ciężarze gatunkowym. Jest bardzo wiele rozwiązań, niby pozornie drobnych, ale wyjątkowo męczących i utrudniających życie, wymagających uproszczeń lub zupełnie innych uregulowań. Wymienić tu można między innymi przeróżne korowody, jakie miały miejsce i nadal występują z RUM-ami, niejasne zasady, czy ze skierowaniem, czy bez, dotyczące kontynuacji leczenia, podobnie jak i z leczeniem u okulisty, zakwalifikowanie ginekologów do grupy specjalistów, co wyłączyło ich usługi z placówek podstawowej opieki zdrowotnej, nowe zasady wydawania zwolnień lekarskich itp.

Jest też grupa zagadnień obejmujących problemy wpływające w sposób istotny na funkcjonowanie i efekty działania placówek służby zdrowia. Można tu między innymi wymienić takie sprawy jak:

- brak profesjonalnej polityki zdrowotnej pozwalającej planować działalność szpitali i placówek lecznictwa otwartego;

Są też przykłady rozwiązań o wyjątkowo negatywnych, a nawet wprost tragicznych konsekwencjach.

- wyłączenie, często tragiczne, dla ludzi ubogich i o niskich zarobkach, a więc dla 80% społeczeństwa, szeregu leków ratujących życie z kategorii bezpłatnych, to jest z tak zwanych zielonych recept, do 100% odpłatności, a więc pozbawienie wielu z tych ludzi możliwości korzystania z tego rodzaju pomocy lekarskiej;

nieuregulowane zasady z nieludzkimi czasem wprost konsekwencjami, możliwości zabezpieczenia bezpłatnego transportu lub zwrotu kosztów tego transportu dla niektórych, bardzo ciężkich schorzeń. Z tego rodzaju przypadkiem ostatnio osobiście się spotkałem. Dotyczyło to 15-letniej dziewczynki, z nogą bezwładną z powodu raka stawu kolanowego, którą po bardzo ciężkiej chemioterapii, jeszcze prawie zamroczoną, wychowująca ją samotnie matka rencistka, której nie stać było na inny transport, przewoziła prawie na rękach z Centrum Zdrowia Dziecka do Pasłęka, naturalnie pociągami z kilkoma przesiadkami.

Panie i Panowie Senatorowie!

Zdaję sobie sprawę, że tego typu problemów, nurtujących zarówno pacjentów, jak i pracowników oraz przedstawicieli służby zdrowia jest dużo, dużo więcej. Zarówno przez nich, jak i ze strony mediów, władz samorządowych, konsultantów krajowych i regionalnych, kas chorych itd. zgłaszane są setki, a nawet tysiące uwag i propozycji poprawek do zasad reformy. i byłem przekonany, że to wszystko jest skrupulatnie zbierane, analizowane i oceniane w ministerstwie zdrowia. Dlatego też do tej pory nie występowałem z tymi sprawami. Nie chodzi bowiem o interwencję i załatwienie pojedynczego problemu, ale o wprowadzenie generalnych korekt, a może nawet niektórych zupełnie nowych rozwiązań.

Oczekiwałem też, że nastąpi to przed dyskusją budżetową, miałem bowiem prawo zakładać, że te korekty i udoskonalenia mogą "kosztować" i dodatkowe koszty powinny znaleźć swoje odzwierciedlenie w proponowanych przez rząd zapisach budżetowych. Tymczasem budżet jest już w Sejmie, a ze strony kierownictwa resortu słyszę nadal jedynie pogodne, uspokajające zapewnienia, że wszystko jest w porządku. I jestem tym nie tylko poważnie zaniepokojony, lecz nawet po prostu przerażony. Dlatego też uważam za niezbędne postawienie następujących pytań:

Po drugie, jeżeli tak, to co z tym się dzieje, czyli na jakim etapie są te opracowania, co z nich wynika i jakie na tej podstawie będą proponowane poprawki i zmiany oraz kiedy je otrzymamy?